GERÇEKÇI˙LER I˙ÇI˙N ÜTOPYA
Eğitim hep bir adaptasyon aracı olarak sunuluyor – yaşamın içinde daha az çabayla kayıp gitmemizi sağlayacak bir kayganlaştırıcı gibi. Eğitim konferansları camiasında uzayıp giden bir ‘trend takipçileri alayı’ var ki sürekli gelecek hakkında ve yirmi birinci yüzyılın hayati becerileri hakkında kehanetlerde bulunuyorlar. Gözde terimleriyse ‘yaratıcı’, ‘adapte olabilen’ ve ‘esnek.’ Odak noktası hep yetkinlikler; değerler değil. Hep öğretim bilimi; idealler değil. ‘Problem çözme yetisi’ ama ‘hangi problemlerin çözüme ihtiyacı var’ değil. Konu hep aynı soru etrafında dönüyor: Bugünün öğrencilerine yarının –mesela 2030’un– iş piyasasında işe alınmaları için hangi bilgi ve beceriler gerekir? Sorulabilecek en yanlış soru. 2030’da muhtemelen vicdani sızlamalardan arınmış kurnaz muhasebecilere yüksek talep olacak. Mevcut trendler devam ederse Lüksemburg, Hollanda ve İsviçre gibi ülkeler daha da büyük birer vergi sığınağına dönüşecek. Bu da çok-ulusluların daha kolay vergi kaçırmasını sağlayarak, gelişmekte olan ülkelerin payına daha da azının düşmesine yol açacak. Eğitimin amacı, bu trendleri alaşağı etmek değil de, onlarla birlikte yuvarlanıp gitmekse, o zaman yirmi birinci yüzyılın mükemmel becerisi egotizm olacaktır. Hem de kanunlar, piyasa ya da teknoloji öyle gerektirdiği için değil, sırf paramızı o şekilde kazanmayı tercih ettiğimiz için.
II
BANKACI OLMAK NEDEN KAZANDIRMIYOR?
Oysa bizim bambaşka bir soru sormamız gerekir: Çocuklarımızın 2030’da hangi bilgi ve becerilere sahip olmasını istiyoruz? İşte o zaman beklentiye girmek ve adapte olmak yerine, yönlendirme ve oluşturmaya odaklanırız. Şu ya da bu zırva işle hayatımızı idame ettirmek için ne yapmamız gerektiğini düşünmek yerine, hayatımızı nasıl idame ettirmek istediğimizi düşünebiliriz. Alın size hiçbir trend takipçisinin yanıtlayamayacağı bir soru. Nasıl yanıtlasın ki? Trendleri takip ederler onlar, yaratmazlar. O kısım bize düşüyor.
III