Ευχαριστούμε τον κ. Ευάγγελο Λιούγκα που εργάστηκε για την εικονογράφηση του παραμυθιού αφιλοκερδώς.
…Ο Τιερi - ο καινούριος μας συμμαθητής, που μόλις μας είχε συστήσει η δασκάλα μας-κάθισε δίπλα μου και εγώ τραβήχτηκα πιο πέρα. “Τι μας κουβαλήθηκε αυτός εδώ” σκέφτηκα “καλά δεν ήμασταν μέχρι τώρα;” Κοίταξα το φίλο μου τον Νικήτα που καθόταν απέναντι μου, ο όποιος χαμογελούσε με το καινούριο παιδί.
Το παιδί έβγαλε ένα τετραδιάκι και άρχισε να γράφει ένα πρόβλημα που μας έγραψε η κυρία στον πίνακα. Με την άκρη του ματιού μου παρατηρούσα το πρόσωπό του που ήταν γεμάτο φακίδες. Τα κόκκινα μαλλιά του έκαναν αντίθεση με τα πράσινα μάτια του. Από τις σκέψεις μου με διέκοψε η φωνή της κυρίας μου που μου είπε να γράψω το πρόβλημα.
Το κουδούνι χτύπησε και βγήκαμε διάλειμμα κορίτσια μιλούσαν μεταξύ τους και τα αγόρια παίζαμε μπάλα. Μόνο ο Τιερί καθόταν σε μια γωνία μόνος και μας κοιτούσε. “Δε λέμε και στο καινούριο παιδί να παίξει μαζί μας; είπα στους συμμαθητές μου. “Σιγά μη φωνάξουμε τον κοκκινομούρη” είπε το πειραχτήρι της τάξης.
Την επόμενη μέρα, την ώρα των μαθηματικών η κυρία με σήκωσε στον πίνακα να λύσω ένα πρόβλημα. Κοιτούσα το πρόβλημα και δεν ήξερα πώς να το λύσω. “Τι αλαμπουρνέζικα γράφει;” σκεφτόμουν. “Άντε δεν είναι δύσκολο, συγκεντρώσου” μου είπε η κυρία.
Οι συμμαθητές μου γελούσαν κορoϊδευτικά. Το βλέμμα μου στράφηκε προς τον Τιερί. Προσπαθούσε με τα δάχτυλά του να μου πει τη λύση του προβλήματος.
Αφού δεν είχα άλλη επιλογή τον εμπιστεύτηκα και έγραψα δίπλα από το ίσον τον αριθμό 24. Η κυρία μου είπε χαμογελαστή: “Μπράβο!” Είδες δεν ήταν και τόσο δύσκολο! Γύρνα στη θέση σου τώρα!
Μόνο ένας άνθρωπος με ουράνιες δυνάμεις θα μπορούσε να λύσει αυτό το πρόβλημα “σκέφτηκα” Έχω ένα συμμαθητή σούπερμαν. “Σ’ ευχαριστώ πολύ, πρέπει να είσαι σπουδαίος στα μαθηματικά” του είπα. Κατέβασε ντροπαλά το κεφάλι του και τα μάγουλά του έγιναν κόκκινα, πολύ πιο κόκκινα από πριν.
Σιγά σιγά γίναμε με τον Τιέρι φίλοι. Έμαθα πως είχε έρθει από την Γαλλία, γιατί ο πατέρας του έπρεπε να δουλέψει σε μια μεγάλη εταιρεία στην Ελλάδα. Εγώ τον βοηθούσα στο μάθημα της γλώσσας κι αυτός στα μαθηματικά. Εκτός από εμένα, κανένας άλλος δεν τον συμπαθούσε στην τάξη. Όλο νικούσε στο μπάσκετ, στο κρυφτό, στο κυνηγητό… Έκανε και κάτι περίεργα κόλπα με τα χέρια του και τα πόδια του… Τα παιδιά της τάξης έλεγαν ότι δεν παίζει δίκαια(αυτό δεν ξέρω γιατί το έλεγαν…στο κάτω κάτω αυτοί ήταν ζηλιάρηδες…
Όμως όλα άλλαξα μια μέρα που παίζαμε μπάλα Νικήτας πέταξε την μπάλα σ’ ένα τζάμι κι έσπασε. “Ποιος το έκανε αυτό”; ρώτησε ο διευθυντής με αυστηρό ύφος και γουρλωμένα μάτια. Κανένα παιδί δεν απάντησε. Όλοι κοιτάζαμε τον ένοχο, μα αυτός δεν έλεγε τίποτα. Είχε κάνει κι άλλες αταξίες και ο διευθυντής του είχε πει ότι την επόμενη φορά θα ειδοποιούσε τους γονείς του.
“Θα μπείτε όλοι τιμωρία” είπε ο διευθυντής. Τότε ο Τιερί σήκωσε το χέρι του με θάρρος… Έγω το έκανα κύριε, συγγνώμη είπε. Όλοι τον κοιτάξαμε με έκπληξη. Όταν τον ρωτήσαμε γιατί το είπε, αυτός σήκωσε αδιάφορα τους ώμους του.
Από εκείνη την ημέρα ο Τιερί έγινε φίλος όλων. Μας μάθαινε τραγούδια της πατρίδας του, διάφορα κόλπα για να είμαστε καλοί στην μπάλα.
Την επόμενη χρονιά ο Τιερί γύρισε στην πατρίδα του… Όλοι στενοχωρηθήκαμε πολύ… Δε θα ξεχάσω ποτέ αυτό το παράξενο παιδί που μας έμαθε να βοηθάμε και να υπερασπιζόμαστε ο ένας τον άλλον, που με τη συμπεριφορά του μας έκανε να καταλάβουμε πως κάτω από τα κόκκινα μαλλιά και το λευκό πρόσωπο το γεμάτο φακίδες κρυβόταν μια χρυσή κάρδια…!
Το ebook ολοκληρώθηκε με τη φροντίδα των Εκδόσεων ΨΥΧΟΓΙΟΣ.