EDITO

Celebrating style and substance

Exact tijdens mijn allereerste Prada show in Milaan afgelopen februari brak de oorlog in Oekraïne uit. Wat een groot feest had moeten worden - het was het eerste modeseizoen zonder coronamaatregelen - werd een moreel dilemma voor de collega’s van andere vrouwenbladen. Konden zij nog recensies schrijven over modeshows, terwijl er zich dicht bij huis een humanitaire ramp ontketende? Ik stond niet voor dat dilemma, voor mij benadrukte deze situatie vooral hoe relevant het DNA van dit magazine is. Van bij haar eerste Franse editie in 1937 is Marie Claire een blad dat op een ernstige manier schrijft over high end mode en beauty, en dat combineert met journalistieke reportages over vaak buitenlandse kwesties. Onze oprichters beseften toen al dat mensen die van pakweg Prada houden – ik geef toe dat ik al tien jaar droomde van die eerste show – ook interesse hebben in oorlog, in onrecht. Dat wie wil weten wat de beste rode lipstick is, net zo goed wil ontdekken wat de beste film is. En dat diezelfde mensen zeker niet over deze onderwerpen willen lezen op een tuttige manier met veel clichés, verkleinwoorden en oppervlakkig gekir. Dat is ons uniek erfgoed. In mijn eerste nummer als hoofdredacteur van deze prachtige titel vond ik het daarom belangrijk om dat bijzondere DNA meer te onderstrepen. We lanceren de slagzin Celebrating style and substance en delen het magazine op in twee gelijknamige hoofdstukken. Substance omvat de reportages, interviews en cultuurpagina’s, Style belicht het beste van wat de mode-, beauty- en lifestylewereld te bieden heeft. Zo kan niemand nog naast onze unieke tweeledigheid kijken. Een andere belangrijke pijler van Marie Claire die we onder de loep nemen, blijft women empowerment. We waren het eerste feministische blad in Europa, en ook vandaag krijgen we onze pagina’s helaas nog met gemak gevuld over de ongelijkheid tussen mannen en vrouwen. Maar ik ben ervan overtuigd dat, als we een modern en relevant tijdschrift willen blijven, we onze blik op het feminisme moeten durven verruimen. Zo blijven ‘traditionele’ vrouwenkwesties zoals het recht op abortus of carrièremogelijkheden uiteraard belangrijk, maar is het onze taak om aan te kaarten dat bijvoorbeeld gemigreerde vrouwen, lesbische vrouwen of transvrouwen hier niet eens van durven dromen. Bij de start van dit blad zei onze stichter Jean Prouvost al dat “iedereen zich moet kunnen herkennen in Marie Claire”, ook daarmee bleek hij zijn tijd ver vooruit. Ten slotte wil ik nog mijn team bedanken. Zonder hen zou ik nooit zo trots en dankbaar kunnen zijn op deze inhoudelijk sterke en stijlvolle Marie Claire. Geniet ervan!

Timon Van Mechelen

Hoofdredacteur timonvm