γαπητές αναγνώστριες και αναγνώστες της «Εφ.
Συν.». Αυτό που έγινε στα Τέμπη συγκλόνισε ολό-
κληρη την ελληνική κοινωνία. Καταλαβαίνουμε
όλες και όλοι ότι κάτι άλλαξε… Και ο ανθός της
χώρας μας, τα νιάτα, ξεσηκώθηκαν. Βγήκαν στους
δρόμους και ζητούν δικαίωση για τα παιδιά μας που χάθηκαν.
Οι πανεπιστημιακές σχολές βράζουν, τα Γυμνάσια και τα Λύκεια
δίνουν το «παρών» αλλά ο αντίκτυπος αυτού του δράματος
έφτασε και στα Δημοτικά. Τα αποσπάσματα που ακολουθούν
είναι από γράμματα μαθητών της Στ' τάξης του 20ού Δημοτι-
κού Σχολείου Κερατσινίου. Ενώνουμε κι εμείς τη φωνή μας
μαζί τους. Δεν ήταν ατύχημα…
Η Συντακτική Επιτροπή
στα Τέμπη
[…] Συγκρούστηκαν ένα επιβατικό τρένο με ένα εμπορικό
τρένο. Πέθαναν 57 άνθρωποι και τραυματίστηκαν άλλοι
πολλοί. Εγώ είμαι μικρός και δεν ξέρω ποιος φταίει. Πάντως
ξέρω ποιος δεν φταίει. Δεν φταίνε οι αθώοι που σκοτώθηκαν.
Πήγαιναν στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Πήγαιναν να
δουν τους γονείς τους την Καθαρά Δευτέρα. Οι γονείς τους
δεν φταίνε που έχασαν τα παιδιά τους. Εβαλαν στο τρένο χα-
ρά και γέλιο και πήραν πίσω φέρετρα. Υπάρχουν δικαστήρια να αποφασίσουν για τους ενόχους. Αλλωστε ζούμε στην Ελλάδα. Στη χώρα μας φταίνε πάντα οι άλλοι. Φταίνε οι άλλοι
εκτός από εμάς. […] Εγώ είμαι μικρός και δεν μπορώ να λύσω
μεγάλα προβλήματα. Βλέπω επίσης άσχημα σχολεία, βρόμικη πόλη, χωρίς πράσινο και δρόμους με λακκούβες. Βλέπω και κάποιους στην τηλεόραση να τσακώνονται από το πρωί μέχρι το βράδυ. Λάμπρος
Δεν ήταν ατύχημα
Στις 28/2/23 πολλές αθώες ψυχές χάθηκαν από τη σύγκρουση δύο τρένων. Θεωρώ ότι δεν ήταν ατύχημα αλλά δολοφονία!
Οι φταίχτες πιστεύω πως είναι ο υπουργός Συγκοινωνιών και
Μεταφορών διότι έλαβε χαρτί με τα προβλήματα που υπήρχαν σταλμένο από τους εργαζόμενους και το πέταξε στο καλαθάκι απορριμμάτων δίπλα του. Στη συνέχεια βγαίνει και λέει ότι λειτουργούν με ασφάλεια καθώς και ότι φταίει και ο σταθμάρχης λόγω της αδιαφορίας του. Για να μην ξαναγίνει
κάτι παρόμοιο προτείνω ο υπουργός να σεβαστεί το χαρτί με
τα προβλήματα που θα του σταλθεί και να… […] Μιχάλης
Τα Τέμπη
[…] Κατάλαβα ότι κάτι τραγικό έχει συμβεί… Ρώτησα τη μητέρα μου. Εκείνη μου είπε για το δυστύχημα στα Τέμπη. Μα πώς; Τι έγινε; Ποιος φταίει; Δεν είμαι ασφαλής; Εγώ φταίω, παιδί μου, που δεν ξεσηκώνομαι ενώ βλέπω ότι τίποτα δεν δουλεύει πια σ' αυτή τη χώρα. Εγώ φταίω που τους ψήφισα επειδή μου έταξαν ένα καλύτερο αύριο. Και ενώ δεν το έκαναν, στις επόμενες εκλογές πήγα και τους ξαναψήφισα. Και ο σταθμάρχης στη Λάρισα δεν φταίει; Πίσω από τον σταθμάρχη υπάρχει μια ολόκληρη αλυσίδα από υπευθύνους. […] Ολοι είμαστε υπεύθυνοι επειδή δεν ξεσηκωνόμαστε. Θα έπρεπε να ξεσηκωνόμαστε με το παραμικρό. Για παράδειγμα, πρέπει να αναφέρουμε στον δήμο και την παραμικρή λακκούβα. Οταν θα δουν ότι ο κόσμος ξεσηκώνεται, τότε μόνο θα αρχίσουν να κάνουν πράγματα για τη χώρα μας. Ποτέ δεν είναι αργά για να ξεσηκωθούμε. Την Ελλάδα θα την κάνουμε καλύτερη με πράξεις. Οχι με λόγια. Ελπίζω να μην ξαναγίνει τέτοια τραγωδία. Αναστάσης
[…] Νιώθω λύπη που χάθηκε τόσος κόσμος και όλη η Ελλάδα είναι
δίπλα στους γονείς και φοράμε τα μαύρα μας.
Ελπίζω να μην ξαναγίνει τέτοιο ατύχημα – και δεν ήταν ατύχημα, δολοφονία ήταν!!! Άγγελος
Σκέψεις και συναισθήματα για την τραγωδία
Θυμάστε
τον Γιώργο;
Γονείς, σταθείτε
πλάι μας!
Ο
Γιώργος ήταν αναπληρωτής...
Της ΜΑΡΊΑΣ ΤΣΟΓΚΑ*
Γύρισε όλη την Ελλάδα, γνώρισε τις ακριτικές περιοχές της χώρας, ζούσε
χωριστά από την οικογένειά του μαζεύοντας εμπειρίες και... μόρια για να
διοριστεί!
Ταυτόχρονα έκανε και ένα μεταπτυχιακό το
οποίο πλήρωνε αδρά, αφού τα δωρεάν μεταπτυχιακά σπανίζουν...
Κι όταν πια μετά από 11 χρόνια ως αναπληρωτής εκπαιδευτικός κατάφερε να διοριστεί...
το υπουργείο τον κρατάει όμηρο και του στερεί
τη
μονιμοποίηση προκειμένου να γίνει ο ίδιος ο
«δούρειος ίππος» της επιβολής της σάπιας ατομικής αξιολόγησης των εκπαιδευτικών...
Ο Γιώργος υπήρξε για χρόνια δάσκαλος του
δημόσιου σχολείου, τότε μάλλον ήταν ικανός...
εξυπηρετούσε το κράτος, που του έλεγε μήνα
Οκτώβριο ή Νοέμβριο πήγαινε στη Σάμο... κι
αυτός πήγαινε! Δεν φανταζόταν ότι θα τον χρησιμοποιήσει το
υπουργείο ως δούρειο ίππο για την αξιολόγηση, σαν πειραματόζωο σε μια φαιδρή διαδικασία
την οποία το υπουργείο και το ΙΕΠ αποκαλούν
«Εισαγωγική επιμόρφωση εκπαιδευτικών», ενώ πρόκειται ξεκάθαρα για έναν εύκολο τρόπο να
φαγωθεί ακόμη ένα κονδύλι ΕΣΠΑ... με τον πιο χυδαίο τρόπο!
Πού να τα ήξερε ο Γιώργος όλα αυτά; Τώρα που τα έμαθε και είδε και τον μισθό του
να είναι 750 ευρώ τον μήνα και είδε ότι τον καλούν την Καθαρή Δευτέρα και μέρες της Μεγάλης Βδομάδας να στήνεται μπροστά στον υπολογιστή για να επιμορφώνεται σε νέες έννοιες, όπως «τακτοποιημένα φρικιά» και «πρ@κτικό
συγκρατητή», άρχισε να σκέφτεται πως έκανε λάθος επιλογή επαγγέλματος στη ζωή του!
Εχει πτυχίο Πανεπιστημίου, έχει μεταπτυχιακό, ξέρει ξένες γλώσσες και άριστη γνώση υπολογιστή... Ο μισθός του είναι μισθός πείνας... ο εργοδότης του τον απειλεί και τον προσβάλλει διαρκώς... τα ΜΜΕ τον χλευάζουν... η κοινωνία τον απαξιώνει!
Αυτός, όταν ξεκινούσε τις σπουδές του, είχε διαβάσει για τον Δελμούζο, τον Γληνό, την Ιμβριώτη... είχε όνειρα κι οράματα για ένα διαφορετικό σχολείο.
Είχε δει την ταινία για τη ζωή του Σελεστέν Φρενέ «Ο δάσκαλος που άφηνε τα παιδιά να
ονειρεύονται...»
Ο Γιώργος είναι απογοητευμένος και σκέφτεται να τα παρατήσει.
Εμείς του λέμε να μην το κάνει.
Σαν κι αυτόν είμαστε πολλές/πολλοί.
Ολες/όλοι μαζί θα δώσουμε τη μάχη κι ας μην το καταλαβαίνουν σήμερα οι περισσότεροι.
Η μάχη που δίνουν οι εκπαιδευτικοί είναι μάχη για όλους.
Είναι το σημαντικότερο μάθημα που μπορούν
να προσφέρουν.
Λέμε ΟΧΙ στη διάλυση του δημόσιου σχολείου.
ΟΧΙ στην υποταγή των εκπαιδευτικών.
Αγωνιζόμαστε για ένα Δημοκρατικό - Προοδευτικό Σχολείο. *Δασκάλα
Η αξιολόγηση δεν
περιορίζεται στο σχολείο
Οταν πρωτοπήγα σχολείο σκεφτόμουν ότι οι εκπαιδευτικοί είναι σαν τους γονείς – ατρόμητοι. Ετσι φαντάζονται τα παιδιά τούς μεγάλους. Σήμερα είμαι εκπαιδευτικός και, σίγουρα, δεν είμαι ατρόμητος. Χρειάζεται κι εγώ, κάθε φορά, να συλλαβίζω σιωπηρά την ντροπή μου όταν μιλάω μπροστά σε πολύ κόσμο, να στέκομαι αμήχανα –κι ας το κρύβω– την πρώτη μέρα που ανοίγουν τα σχολεία, να μην έχω απαντήσεις για όλα.
Η δουλειά σε σχολικές αίθουσες είναι μια δυναμική διαδικασία· δεν κρατάει έτοιμες απαντήσεις, ούτε αθροίζει σκόρπιες πληροφορίες. Στην τάξη θέλουμε να υποστηρίζουμε πυκνές, πολυδιάστατες σχέσεις. Γιατί η τάξη είναι ένας ζωντανός οργανισμός που μεταβάλλεται καθημερινά. Εχει όλες τις συναισθηματικές καταστάσεις, κάθε είδους πληρότητα και όλες τις απουσίες μαζί. Οι γονείς/κηδεμόνες το ξέρετε πρώτοι/ ες. Μοιάζει με αυτό που συμβαίνει στο σπίτι. Μαθαίνουμε στο παιδί μας πράγματα όχι επειδή τα λέμε, αλλά επειδή τα κάνουμε, επειδή επιτρέπουμε να συμβούν. Επειδή ξέρουμε ότι όλα προχωρούν όταν υπάρχει η παραδοχή που λέει «δεν τα ξέρω όλα» ή όταν βαδίζουμε ανάποδα από αυτό που έχουμε συνηθίσει. Οταν αρνούμαστε την «αξιολόγηση» δεν λέμε όχι στην κριτική. Αυτή γίνεται καθημερινά από εσάς, από εμάς, από το κάθε παιδί κάθε τάξης. Αρνούμαστε γιατί η «αξιολόγηση» που μας επιβάλλεται δεν βελτιώνει ούτε ενισχύει. Αρνούμαστε γι’ αυτά που την ακολουθούν: κατηγοριοποιεί σχολεία, μαθητές και εκπαιδευτικούς, απομονώνει όποιον/α δεν ταιριάζει στην κλίμακά της και τον/την περιθωριοποιεί. Δεν θέλουμε σχολεία υποβαθμισμένα, ούτε μαθητές/τριες που δίνουν εξετάσεις από το Δημοτικό, όπως συνέβη πέρυσι σε εκατοντάδες σχολεία.
Οπως μια οικογενειακή σχέση δεν μπορεί να κατανοηθεί σε μία ώρα ή σε τρεις επισκέψεις, το ίδιο αδύνατο είναι να αποτυπωθεί και να ερμηνευτεί μια σχέση παιδαγωγική. Πόσο μάλλον όταν πραγματοποιείται από έναν άνθρωπο που δεν θέλει να γίνει κομμάτι αυτής της σχέσης, αλλά μόνο να την κοιτάξει εποπτικά. Εν ολίγοις, να μπει σαν μουσαφίρης και να φύγει σαν κλέφτης.
Ας το πούμε καθαρά: Τα σχολεία, οι εκπαιδευτικοί, οι μαθητές, οι γονείς και οι κηδεμόνες δεν είναι «καλοί», «κακοί», «ικανοποιητικοί» ή «μέτριοι», αλλά κάτι πολύ πλουσιότερο από κατηγορίες και βαθμίδες. Είναι κίνητρα και επιθυμίες, ρωγμές και τομές. Είμαστε ό,τι κουβαλάμε και ό,τι προσπαθούμε να εμπλουτίσουμε, ν’ αλλάξουμε. Κι αυτά δεν μετριούνται, ούτε μπαίνουν σε κουτάκια. Χρειαζόμαστε βοηθούς και συνοδοιπόρους σε σχολεία ζωντανά· όχι ελεγκτές. Εκείνοι που θέλουν να κάνουν τους ελεγκτές ας πάνε πίσω στον χρόνο να συνεννοηθούν με τους Επιθεωρητές. Εμείς, πάντως, θα πάμε μπροστά.
Μείνετε δίπλα μας – ας προστατεύσουμε όλες/όλοι μαζί τα σχολεία μας!
Πρωτοβουλία Νεοδιόριστων Λέσβου