ΜΝΗΜΗ ΑΑΡΩΝ ΜΠΟΥΣΝΕΛ
ΟΑαρών υπηρετούσε στην Πολεμική Αεροπορία των ΗΠΑ, στο Τέξας. Αυτοπυρπολήθηκε πριν από λίγες μέρες, την Κυριακή 25 Φεβρουαρίου, σε ηλικία 25 ετών σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τα εγκλήματα πολέμου στην Παλαιστίνη. «Υπηρετώ στην Πολεμική Αεροπορία των ΗΠΑ και δεν θα είμαι πλέον συνένοχος σε γενοκτονία. Πρόκειται να επιδοθώ σε μια ακραία πράξη διαμαρτυρίας – αλλά, σε σύγκριση με αυτό που βιώνουν οι άνθρωποι στην Παλαιστίνη, δεν είναι καθόλου ακραίο…». Το παλικάρι λαμπάδιασε φωνάζοντας «Λευτεριά στην Παλαιστίνη», φορώντας τη στρατιωτική στολή του. Φλεγόμενη βάτος, έξω από την πρεσβεία του Ισραήλ στην Ουάσινγκτον.
Κοιτάξτε, μπήκε στη φωτιά! είπε ένας απ’ το πλήθος. Γυρίσαμε τα μάτια γρήγορα. Ηταν
στ’ αλήθεια αυτός που απόστρεψε το πρόσωπο όταν του μιλήσαμε. Και τώρα καίγεται. Μα δεν φωνάζει βοήθεια.
Διστάζω. Λέω να πάω εκεί. Να τον αγγίξω με το χέρι μου.
Είμαι από τη φύση μου φτιαγμένος να παραξενεύομαι.
Ποιος είναι τούτος που αναλίσκεται περήφανος;
Το σώμα του το ανθρώπινο δεν τον πονά;
Η χώρα εδώ είναι σκοτεινή. Και δύσκολη. Φοβάμαι.
Ξένη φωτιά μην την ανακατεύεις μου είπαν.
Ομως εκείνος καιγόταν μονάχος. Καταμόναχος.
Κι όσο αφανιζόταν τόσο άστραφτε το πρόσωπο.
Γινόταν ήλιος.
Στην εποχή μας όπως και σε περασμένες εποχές άλλοι είναι μέσα στη φωτιά κι άλλοι χειροκροτούνε.
Ο Ποιητής μοιράζεται στα δυο.*
Η βία, όταν δεν στρέφεται προς τα έξω, στρέφεται προς τα μέσα. Λογάριασε ο στρατιώτης τις δυο μορφές βίας κι επέλεξε τη δεύτερη. Ο καιγόμενος στρατιώτης μάς προσφέρει μια ευκαιρία να σκεφτούμε. Στο πρόσωπό του βρίσκει καταφύγιο η ανθρωπότητα που κάθε μέρα νιώθει αδύναμη να σταματήσει το έγκλημα. Ολο ακούει Ρωσία, Ουκρανία, Ισραήλ και Παλαιστίνη, μα δεν ακούει Αμερική. Πού είναι η δημοκρατική Αμερική; Την ψάχνει και τη βρίσκει στο παραβάν της Ιστορίας. Και τότε, ένα ουρλιαχτό σαν ποίημα γίνεται η αναπαράσταση του πολέμου, πιο φρικώδης και από το θέατρο των επιχειρήσεων του στρατού. Τα δικαιώματα του παιδιού δεν χωρούν σ’ αυτή τη χώρα. Τη μόνη χώρα, με δυο-τρεις ακόμη, που δεν έχει υπογράψει τη Σύμβαση για τα δικαιώματα του παιδιού! Αντιρρησίες συνείδησης,
ολικοί αρνητές, άνθρωποι που επιλέγουν εναλλακτική κοινωνική θητεία, είναι άγνωστα ονόματα μπροστά στη φτώχεια που κάνει τον καταπιεσμένο να επιλέγει τον στρατό. Μισθοφορικός γαρ ο στρατός. Αλλά και στη χώρα μας, η εμπλοκή στον πόλεμο, μας κάνει αποικία των Αμερικανών.
Ξέρουμε ότι οι άνθρωποι που γλίτωσαν από το Αουσβιτς αυτοκτονούν χρόνια αργότερα. Και σήμερα, στη χώρα μας, δύο αυτοκτονίες την ημέρα, για πολλούς άλλους λόγους, μένουν ασχολίαστες. Μας απασχολεί η έκφραση της βίας ως επιθετικότητα προς τα έξω, παρά όταν στρέφεται προς τα μέσα, στον εαυτό. Και προ-