ο ερώτημα γίνεται πιεστικό κα-
θώς ξεκαθαρίζει μπροστά μας
το μετεκλογικό τοπίο: απόλυ-
τη κυριαρχία της συντηρητι-
κής παράταξης, γονατισμένη
δημοκρατική αντιπολίτευση και βαριά ήττα της Αριστεράς, Ακροδεξιά με 13% συν 3% για ένα αντιπολιτικό μόρφωμα. Αυτό συνδυάζεται με την αποχή, τη μη αντιπροσώπευση και την αποκοπή μεγάλου μέρους του κοινωνικού σώματος από το πολιτικό σύστημα.
Ειδικότερα για την Ακροδεξιά, πέραν αυτής που έχει από καιρό εγκατασταθεί στη Νέα Δημοκρατία, είναι διακριτά τρία ρεύματα, η συνωμοσιολογική και ρωσόφιλη λαϊκιστική Δεξιά του Βελόπου-
ΤΩΡΑ ΤΙ ΚΑΝΟΥΜΕ;
λου, ο θρησκευτικός φονταμενταλισμός της Νίκης και οι Σπαρτιάτες, μετεξέλιξη και προέκταση της εγκληματικής νεοναζιστικής Χρυσής Αυγής. Σε αυτά πρέπει να προστεθεί με τα δικά της αυτόνομα χαρακτηριστικά η Πλεύση Ελευθερίας, κόμμα αντιπολιτικής και αρχηγικού αυ-
ταρχισμού με απεύθυνση προς ακροδεξιά ρεφλέξ.
Η νέα αρχιτεκτονική του πολιτικού συστήματος: πανίσχυρη κυβέρνηση χωρίς λογοδοσία σε μια χώρα με σοβαρά ήδη ελλείμματα κράτους δικαίου: παράνομες παρακολουθήσεις από κρατικές υπηρε-
σίες, περιορισμένη ανεξαρτησία του Τύπου και παράνομες επαναπροωθήσεις προσφύγων/μεταναστών. Σε αυτά πρέπει να προστεθεί η στοχοποίηση υπερασπιστών των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και οργανώσεων της κοινωνίας των πολιτών. Συνοπτικά: μια δεξιά κυβέρνηση και ακροδεξιά κοινωνική και κοινοβουλευτική αντιπολίτευση που θα ανοίγει όλο και πιο αντιδραστική ατζέντα.
Ολα αυτά σημαίνουν προοπτική μεγάλης πίεσης στην καθημερινότητα. Σημαίνουν πίεση στο σχολείο, στον δρόμο, στο Πανεπιστήμιο, στον δημόσιο χώρο, ίσως στοχοποίηση ανθρώπων και ομάδων που αντιτίθενται στην αντιδραστική καταιγί-
ΣΥΝΕΧΕΙΑ
ΣΤΗΝ ΕΠΟΜΕΝΗ ΣΕΛΙΔΑ
