ΚΕΝΤΡΟ ΧΑΡΑΚΤΙΚΗΣ ΑΘΗΝΩΝ PANDOLFINI & ΣΙΑΤΕΡΛΗ Α.Μ.Κ.Ε
ΧΑΡΑΚΤΙΚΕΣ ΚΑΤΑΘΕΣΕΙΣ ΙΙΙ - 4 ΣΧΟΛΕΣ ΚΑΛΩΝ ΤΕΧΝΩΝ
ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΟ ΧΑΡΑΚΤΙΚΗΣ, ΤΜΗΜΑ ΕΙΚΑΣΤΙΚΩΝ & ΕΦΑΡΜΟΣΜΕΝΩΝ ΤΕΧΝΩΝ, ΣΧΟΛΗ ΚΑΛΩΝ ΤΕΧΝΩΝ, Α.Π.Θ.
ETCH INK Χώρος Τέχνης
Αργυρουπόλεως 16, Λυκαβηττός
ΚΕΝΤΡΟ ΧΑΡΑΚΤΙΚΗΣ ΑΘΗΝΩΝ PANDOLFINI & ΣΙΑΤΕΡΛΗ Α.Μ.Κ.Ε
etching ή αλλιώς Έκθεση του Εργαστηρίου Χαρακτικής, του Τμήματος Εικαστικών & Εφαρμοσμένων Τεχνών, της Σχολής Καλών Τεχνών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης
16 Απριλίου - 21 Μαΐου 2022
ETCH INK Χώρος Τέχνης
Αργυρουπόλεως 16, Λυκαβηττός
Δήμητρα Σιατερλή, Pino Pandolfini
Το KENTΡΟ ΧΑΡΑΚΤΙΚΗΣ ΑΘΗΝΩΝ- PANDOLFINI & ΣΙΑΤΕΡΛΗ ιδρύθηκε από τους εικαστικούς Pino Pandolfini & Δήμητρα Σιατερλή και λειτουργεί στην Αθήνα από το 1977 ως ένα ανοιχτό εργαστήριο για την Χαρακτική και την Τέχνη. Έχει στο ενεργητικό του πολλαπλές πολιτιστικές δράσεις, εκθέσεις και ανταλλαγές εκθέσεων στην Ελλάδα και το εξωτερικό, εκτυπώσεις χαρακτικών έργων, εκδόσεις τέχνης, συνεργασίες με καλλιτέχνες, πολιτιστικά ιδρύματα, γκαλερί, σχολές και σχολεία, συστηματικά σεμιναριακάπρογράμματα και μαθήματα. Η μακρά ιστορική διαδρομή του χώρου, περιλαμβάνει σημαντικές συνεργασίες με καλλιτέχνες και φορείς από την Ελλάδα και το εξωτερικό, οι οποίες ενισχύουν την πολιτιστική διπλωματία και την εξωστρέφεια της εγχώριας καλλιτεχνικής σκηνής. Υποστηρίζοντας τη συμμετοχικότητα στην δημιουργική διαδικασία και την προσωπική παρέμβαση του καλλιτέχνη, ο οργανισμός ενθαρρύνει την πηγαία και βιωματική παραγωγή χαρακτικών, αλλά και διεπιστημονικών έργων τέχνης. Κατά τη διάρκεια της μακρόχρονης πορείας του, το ΚΧΑ έχει συνεργαστεί με καταξιωμένους καλλιτέχνες, αλλά και σημαντικούς πολιτιστικούς φορείς από την Ελλάδα και το εξωτερικό, εξερευνώντας όλο το φάσμα των τεχνών. Τα τελευταία τρία μόνο χρόνια, ο οργανισμός έχει υλοποιήσει 14 γεγονότα με επιμέρους υπό-δράσεις και παράλληλα προγράμματα, ενώ έχει αναπτύξει και ένα διεθνές δίκτυο συνεργασίας καλλιτεχνών. Από το 2018 το Κ%Χ, ως αστική μη κερδοσκοπική εταιρεία, άνοιξε στο κοινό τον νέο πολιτιστικό του χώρο τέχνης ETCH INK στο κέντρο της Αθήνας (Αργυρουπόλεως 16 και Κλεφτών κι Αρματολών 20, Λυκαβηττός). Ο χώρος ETCH INK
λειτουργεί ως έδρα της Α.Μ.Κ.Ε., ως εκθεσιακός χώρος για την Χαρακτική και την τέχνη, ως χώρος σεμιναρίων και μαθημάτων για παιδιά και μεγάλους, ως τόπος φιλοξενίας projects, διαλέξεων, προβολών, κι ερευνητικών προγραμμάτων για την Χαρακτική. Η Χαρακτική «συνομιλεί» με τις άλλες τέχνες, ενώ προβάλλεται στον κοινωνικό ιστό της πόλης σε συνεργασίες με άλλους πολιτιστικούς φορείς και γκαλερί. Η παρούσα έκθεση είναι η τρίτη από την σειρά εκθέσεων της μεγάλης χαρακτικής διοργάνωσης «ΧΑΡΑΚΤΙΚΕΣ ΚΑΤΑΘΕΣΕΙΣ 4 ΣΧΟΛΕΣ ΚΑΛΩΝ ΤΕΧΝΩΝ», αφιερωμένης στην εικαστική και εκπαιδευτική δραστηριότητα των Εργαστηρίων Χαρακτικής των Σχολών Καλών Τεχνών της Επικράτειας, από το ΚΕΝΤΡΟ ΧΑΡΑΚΤΙΚΗΣ ΑΘΗΝΩΝ- PANDOLFINI & ΣΙΑΤΕΡΛΗ, Α.Μ.Κ.Ε. που παρουσιάζεται κλιμακωτά στην έδρα του, στον χώρο τέχνης ΕΤCΗ ΙΝΚ στην Αθήνα. H διοργάνωση της σειράς των εκθέσεων «ΧΑΡΑΚΤΙΚΕΣ ΚΑΤΑΘΕΣΕΙΣ, 4 ΣΧΟΛΕΣ ΚΑΛΩΝ ΤΕΧΝΩΝ», αποσκοπεί στην παρουσίαση στο ευρύ κοινό, της κατεύθυνσης που ακολουθούν σήμερα τα εργαστήρια Καλών Τεχνών Χαρακτικής στην Ελλάδα, της φυσιογνωμίας τους και των ιδιαιτεροτήτων που χαρακτηρίζει το καθένα από αυτά. Με την ολοκλήρωση των παρουσιάσεων των εκθέσεων αυτών το ΚΕΝΤΡΟ ΧΑΡΑΚΤΙΚΗΣ ΑΘΗΝΩΝ στοχεύει στην καταγραφή της πολύπλευρης και ενδιαφέρουσας εικαστικής δραστηριότητας των εργαστηρίων, των διδασκόντων και των φοιτητών τους. Στοχεύει επίσης να προσφέρει την δυνατότητα, στους ειδικούς και στο κοινό, να ιχνηλατήσουν τις παραλληλότητες, τις διαφοροποιήσεις, τις εικαστικές τάσεις και τις δυναμικές νέων καλλιτεχνών στο πεδίο της Χαρακτικής και των Εικαστικών Εκτυπώσεων.
Μανόλης Γιανναδάκης, Καθηγητής Χαρακτικής, Εργαστήριο Χαρακτικής του Τμήματος Εικαστικών Εφαρμοσμένων Τεχνών του Α.Π.Θ.
και
Μάρτιος 2022 Aπό το 1997, ως δάσκαλος Χαρακτικής στο ανάλογο εργαστήριο Χαρακτικής του Τμήματος μας, είχα την ουσιαστικά σημαντική εμπειρία της αλληλεπίδρασης της διδασκαλίας του Αντικειμένου της Χαρακτικής, με εκατοντάδες σπουδαστές της Ζωγραφικής, της Γλυπτικής και τώρα τελευταία των Νέων Μέσων στα υποχρεωτικά και κατ’ επιλογήν εργαστηριακά μαθήματα του προγράμματός μας, και κυρίως με τους σπουδαστές της κατεύθυνσης που κάνουν τον κύκλο των σπουδών ερευνώντας και εκφράζοντας δημιουργικά με την Τέχνη των χαράξεων και των εκτυπώσεων. Αναμφισβήτητος είναι ο πλούτος των εκφραστικών μέσων που προσφέρεται στις σπουδάστριες και σπουδαστές μας και αυτό έχει αντανάκλαση στα έργα αυτής της διδακτικής ομάδας. Σε αυτό το στοχευόμενο ερευνητικό αντικείμενο συμμετέχουν τα τελευταία χρόνια ο Ιωάννης Μπελημπασάκης, επίκουρος καθηγητής Χαρακτικής και η Κριστιάνα Ηλιοπούλου Ειδικό Εκπαιδευτικό Προσωπικό. Πέρα από την έμφαση που δίνεται στις έννοιες και τις μορφοπλαστικές διαδικασίες της γλώσσας της τέχνης αυτής, οι σπουδαστές βιώνουν καθημερινά την σχέση με την ομαδική εργαστηριακή ζωή, παράλληλα με τις γνώσεις των τεχνικών, καλλιεργείται η ανάπτυξη σχέσεων αντίληψης συνεργασίας με την ομάδα και τους δασκάλους τους και με αυτή την τακτική προκύπτει μια ανοικτή έρευνα και εφαρμογή πολλών και διαφορετικών τάσεων και αντιλήψεων όπου συνδυαστικές μέθοδοι χάραξης και εκτύπωσης μαζί με τις πλέον διευρυμένες σε εφαρμογή μορφοπλαστικές
διαδικασίες, δίνουν τις δυνατότητες στους νέους καλλιτέχνες να εκφράσουν τα πιο ιδιοπροσωπικά αποτελέσματα. Σε αυτή την έρευνα κυριαρχούν οι επιδιώξεις τους να κατακτούν με αισθητική την Τέχνη, να επεμβαίνουν στον κόσμο με τέχνη, να εκφράζουν τα ουσιώδη βαθύτερα συναισθήματα τους, να διδάσκονται και να διδάσκουν στην συνέχεια την Τέχνη, διακατεχόμενοι με ένα πνεύμα ελεύθερης αναζήτησης για την κατάκτηση από μέρους τους, της ποιότητας και της πολυμορφίας των αισθητικών τους κατευθύνσεων. Η συμμετοχή της εκπαιδευτικής μας ομάδας σε αυτή την έκθεση είναι μια επιλογή συμμετεχόντων, όπου εκτός των σπουδαστών συμμετέχουν και δύο απόφοιτοι. Με αυτή την επιλογή θέλουμε να καταγράψουμε μια κατάθεση της παρούσας και της ενεργής συνέχισης της καλλιτεχνικής δημιουργικότητας, σε μια χρονική περίοδο δύσκολων και πολλές φορές απροσπέλαστων και αποκαρδιωτικών συνθηκών που βιώνουμε στις μέρες μας, αποδεικνύοντας πόσο παρήγορη είναι αυτή η δημιουργική συνέχεια μετά τον κατακτημένο πλούτο της γλώσσας αυτής της Τέχνης. Αναφέρομαι στις σπουδάστριες και σπουδαστές Σίμο Αδάμου, Γιώργο Πυργιώτη, Αντωνία Ταράλλη, Δανάη Θεοδώρογλου, Δανάη Μαυρογιάννη, Ναυσικά Παπαθεοδώρου, Νιόβη Μπολιάκη, Ελεάννα Μπάρμπα, Μάριο Γκούζο, Φαίη Γκενούδη, στους δύο απόφοιτους Στεφανία Πατρικίου και Δημοσθένη Μπογιατζή, αλλά και στους διδάσκοντες Μανόλη Γιανναδάκη (καθηγητή Χαρακτικής), Ιωάννη Μπελημπασάκη (επίκουρο καθηγητή Χαρακτικής), Κριστιάνα Ηλιοπούλου (Ε.Ε.Π.). Συμπερασματικά, κατά την άποψή μου, όπως εξελίσσονται οι ιδέες και εξυπηρετούν στην συνέχεια τον εικαστικό διάλογο, είναι ολοφάνερο ότι η Τέχνη των χαράξεων και των εκτυπώσεων, θα εξελίσσεται και θα παραμένει ζωντανή ως επιλογή από την κοινωνία των καλλιτεχνών προς κρίση της αισθητικής απόλαυσης του κοινού όπου απευθύνονται.
Ξενής Σαχίνης Καθηγητής, Διευθυντής του Εργαστηρίου Χαρακτικής του ΑΠΘ
Παιδί με το γρατζουνισμένο γόνατο… αδελφάκι του ήλιου. Στίχοι του Οδυσσέα Ελύτη από την συλλογή των ποιημάτων του «Ήλιος ο Πρώτος». Αυτός ο στίχος ήταν και είναι ο οδηγός μου, όσον αφορά την αντίληψή μου για την χαρακτική και την διδασκαλία της, Το γρατζουνισμένο γόνατο είναι η χαραγμένη και μελανωμένη μήτρα και η ματωμένη γάζα το τυπωμένο χαρτί με αντεστραμμένο το ίχνος της πληγής. Άλλωστε κάποιοι καλλιτέχνες είναι και αυτοί αδελφάκια του Ήλιου.
Γιάννης Μπελημπασάκης, Επίκουρος Καθηγητής Χαρακτικής, Εργαστήριο Χαρακτικής του Τμήματος Εικαστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών του Α.Π.Θ. Το κρυμμένο σώμα Το να μπορεί σήμερα μια Σχολή Καλών Τεχνών να εστιάζει σε ένα αντικείμενο όπως η Χαρακτική με τόση ενέργεια και ταυτόχρονα να μετέχει, τουλάχιστον αντάξια, στα σύγχρονα και πολύπλοκα διακυβεύματα της σύγχρονης τέχνης, επιβεβαιώνει το ανοικτό και ευέλικτο σχήμα σκέψης αλλά και το ανεξάντλητο της εις βάθους εικαστικής έρευνας. Αυτό το προσυπογράφει το περιεχόμενο των έργων που παρουσιάζονται στο χώρο ETCHINK του ΚΧΑ μέσω της διαφορετικότητας ακόμα και των πιο κοντινών προσεγγίσεων, διότι ποντάρει στην συνθήκη του εργαστηρίου, όπου οι σμιλεύσεις γίνονται από κοινού και με τρόπο (ανταπο)δοτικό. Καθώς οι εικαστικές τέχνες αποκτούν όλο και πιο πολλά πρόσημα, οι σπουδαστές και οι απόφοιτοι οφείλουν στον εαυτό τους να αναπτύσσουν όλο και πιο σφαιρικές συμπεριφορές, να είναι ενημερωμένοι και να συσχετίζουν το έργο τους με όλους εκείνους τους μηχανισμούς προώθησης και πρόσληψης του. Μέσα σε αυτή την επίπονη και πολυποίκιλη αναζήτηση, το ίχνος της Χαρακτικής έρχεται να εκφέρει το δικό του αφήγημα και να συμπυκνώσει μέσα του τη διαμεσολάβηση του συλλογικού Άλλου, της τεχνικής, της αστοχίας, του συμβάντος. Διότι η μήτρα της σύγχρονης Χαρακτικής δεν είναι η υλική μήτρα που παράγει τυπώματα αλλά το σώμα μιας ιστορικό-πολιτικής μάνας που γεννά Έντυπο Λόγο. Λέγοντας όλα αυτά… ομολογώ πως όταν ατενίζω ένα σύγχρονο χαρακτικό δεν μπορώ παρά να κοντοσταθώ, υπό την έννοια του να κάνω μια στάση, και να αναζητήσω το κρυμμένο σώμα που στυλώθηκε από την θρεπτική τροφή της Χαρακτικής παράδοσης.
Συμπληρωματικά, η έκθεση αυτή σχεδόν συμπίπτει χρονικά με την συνταξιοδότηση των δύο καθηγητών και εικαστικών Μ. Γιανναδάκη και του Ξ. Σαχίνη, οι οποίοι ήταν και οι ιδρυτές της κατεύθυνσης στο Τμήμα μας. Τα συναισθήματα είναι ανάμεικτα και το αίσθημα ευγνωμοσύνης μεγάλο διότι σκάψανε το δύσκολο αρχικό μονοπάτι μιας μακράς πορείας, ώστε οι νεότεροι και οι νεότερες να κινηθούμε πάνω σε στέρεο έδαφος. Είμαι σίγουρος πως κανείς δεν μπορεί επί της ουσίας να κατανοήσει το μέγεθος της ενέργειας που κατέθεσαν σε ένα όραμα που έλαβε σάρκα και οστά και το οποίο θεμελιώθηκε στην συνείδηση όλων εκ του αποτελέσματός του. Μπορώ μόνο νοητά να διαισθανθώ τις αγωνίες, και τις θυσίες, τις ανασφάλειες, τις αμφισβητήσεις που τους ταλάνισαν διότι δεν συμπεριφέρθηκαν ποτέ ως αυθεντίες, μόνο ξέραν να δίνουν. Μπορώ όμως ξεκάθαρα να διακρίνω την χαρά τους να βλέπουν τους σπόρους που φυτέψανε να έχουν πλέον κάνει γερούς κορμούς. Οι νεότεροι/ες είμαστε πλέον έτοιμοι/ες να βαδίσουμε πιο ανάλαφρα και να διεκδικήσουμε αυτό που δικαιούμαστε χωρίς να χρειαστεί να δίνουμε περιττές εξηγήσεις. Να τους ευχηθούμε καλή συνέχεια στο σπουδαίο έργο τους διότι ένας/μια εικαστικός δεν συνταξιοδοτείται ποτέ. Θα ήθελα επίσης να ευχαριστήσω θερμά την Δήμητρα Σιατερλή και τον Pino Pandolfini για την πρόσκληση και να τους συγχαρώ για την εξαίρετη πρωτοβουλία τους και για την προσφορά του χώρου τους στα τέσσερα εργαστήρια Χαρακτικής των Σχολών Καλών Τεχνών της χώρας μας, διότι στο τέλος θα βγουν πολύ γόνιμα και χρήσιμα συμπεράσματα. Χαίρομαι επίσης γιατί ακριβώς αυτή η πρωτοβουλία έχει παρθεί από δύο ανθρώπους των οποίων η συμβολή στο Αντικείμενο είναι μακρά και τεκμηριωμένη στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Να
ευχαριστήσω και την επιμελήτρια του ETCH INK κα. Βάσια Μαγουλά για την εξαίρετη συνεργασία και να ευχηθώ σε παραγωγικές μελλοντικές συνεργασίες. Τέλος θα ήθελα να ευχαριστήσω όσους και όσες συμμετείχαν στην παρουσίαση αυτή και συνεργάστηκαν.
ΣΥΜΕΩΝ ΑΔΑΜΟΥ SYMEON ADAMOU “Άκρο”, υψιτυπία - λινόλεουμ, 95 x 60 cm, 2021 “Limb as extreme”, relief - linocut, 95 x 60 cm, 2021 Ομάδα Μ. Γιανναδάκη
Το έργο αυτό αποτελεί μέρος σύμβολο του ποδιού ως ένα περιφέρεται αναίτια, σαν σε συγκεκριμένο προορισμό, κατά
μιας δουλείας μου, πάνω στο κομμένο άκρο. Ένα άκρο που φυγή, χωρίς να ‘χει κάποιο ‘πως φαίνεται.
Εμφανίζεται σε ένα άδειο τοπίο, πιθανότατα σε κάποια έρημο, την οποία εμείς δεν μπορούμε να την διακρίνουμε καθαρά, αφού δεν χωράει στο χαρτί. Την επιφάνεια του χαρτιού την καλύπτει το γιγάντιο άκρο, παραμορφωμένο και αποκομμένο από το σώμα. Μοιάζει να είναι αυτούσιο, να έχει δικιά του βούληση - και κάπως όμως δυσλειτουργικό, σαν αποπροσανατολισμένο και σε ψυχική σύγχυση χωρίς να μπορεί να βρει ένα μονοπάτι λύτρωσης - εκτόνωσης ή κάποιο σκοπό.
ΓΕΩΡΓΙΑ ΑΥΓΕΡΙΝΟΥ GEORGIA AUGERINOU «Το κουτσομπόλικο φεγγάρι», ανάγλυφη χάραξη, 26 x 21εκ, 2022 «The gossip moon», linocut, 26 x 21cm, 2022 Ομάδα Ξ. Σαχίνη
«Και τότε το κουτσομπόλικο φεγγάρι του είπε κάθε τι που ήξερε...Εκείνος τα μάζεψε όλα μέσα στον σάκο του, βρήκε τις λύσεις, τα έκανε όνειρα και τα έβαλε στο μυαλό τους πριν ο ήλιος χαράξει…» Το παρόν έργο παρουσιάζει προσωποποιημένες τις ανθρώπινες ελπίδες που μετουσιώνονται σε μια μη πραγματοποιημένη ευχή. Ξεκινούν από την ψυχή του ανθρώπου, τον κάνουν να μείνει ξύπνιος όλη την νύχτα και να μιλάει στο φεγγάρι. Εκείνο σαν σιωπηλός παρατηρητής δέχεται κάθε πληροφορία, αμέτοχο στην επίλυση του προβλήματος. Γιατί λοιπόν οι άνθρωποι μιλούν στο φεγγάρι; Φοβούνται να μιλήσουν σε κάποιον; Κανένας δεν θα τους καταλάβει; Ίσως να περιμένουν ένα θαύμα, μια απάντηση από έναν χλωμό αγγελιοφόρο που θα έρθει το χάραμα, σαν όνειρο που θα δώσει λύσεις στα προβλήματα τους.
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΒΛΑΧΟΓΙΑΝΝΗ VASILIKI VLACHOGIANNI «Το δείπνο της φρίκης», μικτή τεχνική, 35 x 27εκ., 2022 «The diner of horror», mixed technique, 35 x 27cm, 2022 Ομάδα Ξ. Σαχίνη
Μέσα από κομμάτια παλαιών σκέψεων προκύπτουν καινούργιες. Αυτή η ιδέα αποτέλεσε μια σειρά έργων με την μέθοδο του κολάζ στην οποία εμπεριέχεται «Το δείπνο της φρίκης». Θραύσματα από χαρακτικά επανασυναρμολογούνται δημιουργώντας νέες συνθέσεις. Δεν θυμίζουν σε καμία περίπτωση την προηγούμενη μορφή τους παρόλα αυτά ο πυρήνας τους μένει ο ίδιος. Το δείπνο διακόπτεται από ένα αναπάντεχο γεγονός, επικρατεί αναστάτωση, χέρια απλώνονται στην προσπάθεια να σταματήσουν το χάος. Είναι εκείνη ακριβώς η στιγμή που κάτι αλλάζει χωρίς να ξέρουμε τι θα γίνει στην συνέχεια. Μένει ανοιχτό στην ερμηνεία που θα δώσει κανείς. Σε στιγμές χάους τίποτα δεν είναι προκαθορισμένο. Το πως θα πράξουμε είναι αυτό που θα καθορίσει την αλήθεια μας.
ΜΑΡΙΑ ΓΕΩΡΓΙΑΔΟΥ MARIA GEORGIADOU «Συνειρμός», Οξυγραφία, 565μμ x 405μμ, 2022 «Train of Thought», Etching, 565mm x 405mm, 2022 Ομάδα Ξ. Σαχίνη
Ο συνειρμός ως έννοια είναι η σκέψη χωρίς την λειτουργία της συνείδησης και λογοκρισίας. Άνθρωποι σαν αυτοί έρχονται πάντα σε σύγκρουση με τον εαυτό τους γιατί το μοναδικό τους ζήτημα είναι ο ίδιος τους ο εαυτός. Δεν υπάρχει επαφή με της εσωτερικές τους ψυχικές ανάγκες, είναι απλά κινούμενα άψυχα σώματα χωρίς αντίληψη. Στο έργο προσπάθησα να αποτυπώσω την δίκη μου οπτική αντίληψη ως προς αυτό το ζήτημα. Πρόσωπα και σώματα φανερά παραμορφωμένα χωρίς ταυτότητα, συμβολισμοί, μια απελπισία ίσως και ελπίδα στο βλέμμα τους, μερικοί ενοχλημένοι άλλοι αδιάφοροι και κάποιοι μπερδεμένοι και οι τελευταίοι φοβισμένοι, ίσως αυτή είναι η καθημερινότητά τους...
ΜΑΝΟΛΗΣ ΓΙΑΝΝΑΔΑΚΗΣ MANOLIS YIANNADAKIS “Καραντίνα Ι’’, Χαρακτικό, ανάγλυφη χάραξη σε λινολαιο και αποτυπώματα από μεταλλικά πλέγματα, 70 x 100 εκ., 2021 “Quarantine I’’, Print, engraving on linoleum plate and impressions from metal grids, 70x100cm, 2021
Με αφετηρία το τρίπτυχο των εννοιών Συνεκδοχή/Συσχέτιση/ Συμβολή των συμβόλων, δημιούργησα μια σειρά χαρακτικών έργων τα τελευταία χρόνια. Τα σήματα/σύμβολα, που εμπλέκονται στην προσπάθεια φιλοτέχνησης των έργων μου ενέχουν μια μορφή επικοινωνίας και είναι επιλεγμένα από την πλούσια παρακαταθήκη σχηματοποιημένων συμβόλων των ποικίλων σημασιών σήμανσης και αποτελούν ένα επικοινωνιακό λεξιλόγιο της σύγχρονης πραγματικότητας διαμορφώνοντας ένα είδος αλφάβητου κατανόησης και συμπεριφοράς στην εποχή μας. Το έργο “Καραντίνα Ι”, προσεγγίζει νοηματικά και εκφράζει αποτυπώνοντας τον συναισθηματικό χώρο, του γενικευμένου βιώματος της τελευταίας περιόδου. Tα έργα αυτά με πολλαπλά τυπώματα είναι πλούσια σε διαστρωματώσεις από γραφισμούς και τονικότητες τόσο στις ποιότητες του σχεδίου όσο και του χρώματος. Όλα αυτά μαζί με τις διάφορες τις ιδιότητες της αντανάκλασης των επιπέδων των μελανωμένων επιφανειών, σε συνάρτηση με τα κυρίαρχα στοιχεία της μορφής των σχεδίων των συμβόλων, εντείνουν και προτείνουν θέλω να πιστεύω, μια ιδιάζουσα μορφή επικοινωνίας μέσα στον κόσμο των ιδεών και των μορφών της εποχής μας.
ΑΓΓΕΛΟΣ ΓΙΑΝΝΟΥΛΗΣ AGGELOS GIANNOULIS «Σκέψεις», Ανάγλυφη χάραξη, 240μμ x 215μμ, 2022 «Thoughts», Reduction linocut, 240 mm x 215mm, 2022 Ομάδα Ξ. Σαχίνη
Θέλοντας να εξερευνήσω το αντρικό σώμα και τις διαφορετικές εκφάνσεις του μέσω της χαρακτικής, τους μύες, τις τρίχες, τις αναλογίες, το φύλο, την σεξουαλικότητα και τις εκφράσεις, επιδιώκω να χτίσω την απόλυτη ανδρική εικόνα και ταυτόχρονα να την αποδημήσω χρησιμοποιώντας καθημερινές «σκέψεις» που παίρνουν την μορφή μιας διαδικτυακής ανάρτησης. Έτσι μετατρέπω την ανάρτηση ως σκέψη στον θεατή.
ΦΑΙΗ ΓΚΕΝΟΥΔΗ FEY GENOUDI “Playground”, μεταξοτυπία σε ύφασμα, 130 x86 εκ., 2022 “Playground”, silkscreen on textile, 130 x 86cm, 2022 Ομάδα Μ. Γιανναδάκη
Με το μέσο μιας αυτοσχέδιας pinhole κάμερας, μετατρέπω ένα μικρό στουντιακό δωμάτιο σε ένα προσωπικό playground. Καθώς απομονώνομαι από το άμεσο περιβάλλον μου με αντικείμενα που έχουν βρεθεί σε εγκαταλελημμένους χώρους και στα σκουπίδια δημιουργείτε ένα φωτογραφικό σώμα, μια σειρά εικόνων που εμπλουτίζετε και διευρύνεται συνεχώς. Κάθε νέα σύνθεση φέρνει ένα ακόμη κομμάτι στο παζλ και διαμορφώνει το πρόσωπο αυτής της ατελείωτης κατασκευής. Από μια κλειστοφοβική παιδική χαρά στο ιδιαίτερο, ατμοσφαιρικό καδράρισμα της camera obscura.
ΜΑΡΙΟΣ ΓΚΟΥΖΟΣ MARIOS GOUZOS «Relics I», Σύνθεση με χαρακτικές μήτρες, τυπώματα, κατασκευές και έτοιμα αντικείμενα σε προθήκη, 1150x500x150mm, 2022 «Relics I», Composition with engraving plates, prints, constructions and ready-made objects in showcase, 1150x500x150mm, 2022 Ομάδα Μ. Γιανναδάκη
Μια σύνθεση και τοποθέτηση, όχι μόνο των αποτελεσμάτων αλλά και των εργαλείων, των ενδιάμεσων καταστάσεων, αφενός της καλλιτεχνικής διαδικασίας και αφετέρου της προσπάθειάς μου να προσδιορίσω τους στόχους μου, να αξιολογήσω την μέχρι τότε πορεία της έρευνάς μου. Επιχείρησα να εξωτερικεύσω και να μορφοποιήσω τις σκέψεις που ένιωθα να με κατακλύζουν, με ελπίδα, βλέποντάς τες οπτικοποιημένες και εκφρασμένες να μπορέσω να τις διαχειριστώ πιο αποτελεσματικά. Στη σύνθεση τοποθέτησα χαρακτικές μήτρες τις οποίες επεξεργάστηκα με σκοπό να αποτελέσουν και οι ίδιες εικαστική πρόταση, τυπώματα από αυτές τις μήτρες και αντικείμενα που έχω συλλέξει ή κατασκευάσει. Τα περιεχόμενα της προθήκης συνδέονται τόσο χρονικά, αφού απασχόλησαν την έρευνά μου τον τελευταίο χρόνο, όσο και θεματικά, αφού αποτέλεσαν για εμένα το υλικό, με κέντρο το οποίο οδηγήθηκα σε συμπεράσματα, αλλά και νέα ερωτήματα σχετικά με το ποιός είμαι και πως σχετίζομαι με το περιβάλλον μου.
ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ ΖΗΣΟΠΟΥΛΟΥ EVAGELIA ZISOPOULOU «Η γέννηση» ,ανάγλυφη χάραξη, 290μμ x 420μμ, 2022 «Τhe birth», linocut, 290mm x 420mm, 2022 Ομάδα Ξ. Σαχίνη
Η τέχνη της χαρακτικής ήταν ένα από τα μέσα που με βοήθησε να ζωντανέψω τις ιδέες που είχα στο μυαλό μου. Η επαφή με την ανάγλυφη χάραξη σε λινόλεουμ με οδήγησε σε νέα μονοπάτια δίνοντάς μου τη δυνατότητα να ανακαλύψω νέες γραφές τόσο εικαστικές όσο και εννοιολογικές. Ανάμεσα στο έργο «γέννηση» και την χαρακτική βρήκα κάτι τις κοινό, την μήτρα. Σε αυτό το έργο ήθελα να εκφράσω την διαδικασία δημιουργίας και την «γέννηση» μιας ιδέας. Παίρνω πολύ συχνά τον ρόλο του δημιουργού και προσπαθώ να βρω νόημα και να αποκρυπτογραφήσω αυτά που αποτυπώνω. Πολλές φορές η πραγμάτωση ενός έργου με φέρνει σε αδιέξοδο. Περιμένω να έρθει αυτή, η μια ιδέα, που θα καταφέρει ανάμεσα σε όλες, να γεννηθεί. Στα έργα μου συμπεριλαμβάνω σύμβολα από την καθημερινή ζωή καθώς κύριο στοιχείο αποτελεί η φιγούρα.
ΚΡΙΣΤΙΑΝΑ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΥ CRISTIANA ILIOPOLOS “The Last Sanctuary”, οξυγραφία, στένσιλ, 50x70 εκ, 2021 “The Last Sanctuary”, etching, stencil, 50x70 cm,2021 Ομάδα Μ. Γιανναδάκη
Χρησιμοποιώντας τη συγκεκριμένη εκφραστικότητα και τα μέσα της χαρακτικής πράξης, μεταφράζω σε χαρτί τους πολλαπλούς τρόπους με τους οποίους αντιλαμβάνομαι την πραγματικότητα, με ένα πολύ συγκεκριμένο αισθητικό αποτέλεσμα. Στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος μου βρίσκεται η ανθρώπινη φιγούρα σε σχέση με τον χώρο. Η γυναικεία μορφή συνδέεται με μια βαθύτατη υπαρξιακή αγωνία. Το έργο «The Last Sanctuary» αφορά το σώμα μου – το τελευταίο άσυλο. Μέσα από αυτό επαναπροσδιορίζω και αναδημιουργώ προσωπικούς μύθους, βιώνοντας ταυτόχρονα τον κόσμο γύρω μου. Μέσα από αυτό καταλαβαίνω το κριμένο, οι αισθήσεις μου με οδηγούν σε άγνωστα μονοπάτια και σε μια κατάσταση μεταμόρφωσης του ανέγνωρου σε οικείο. Οι εμπειρίες μου καθρεφτίζονται στην βαθιά συνύπαρξη ανάμεσα στην Πραγματικότητα και το Όνειρο. Ακόμη και τόσο εύθραυστο, σπασμένο από λάθη του παρελθόντος και χαμένες επιθυμίες, μπορώ ακόμα να βασιστώ σε αυτό το σώμα που ακούει κάθε μου προσευχή.
ΕΛΕΝΗ ΔΑΝΑΗ ΘΕΟΔΩΡΟΓΛΟΥ ELENI DANAE THEODOROGLOU «Η επώαση του λευκόγκριζου», Οξυγραφία σε τσίγκο (ζάχαρη, σκληρό βερνίκι, mezzotinta), 100 Χ 70εκ, 2022 “The incubation of white-gray Material”, Zinc ztching (ink & sugar, mezzotint, hard ground), 70 x 100 cm, 2022 Ομάδα Μ. Γιανναδάκη
Η πρόσφατη δουλειά μου αφορά την κοσμογονία κατά τους Ορφικούς. Πιο συγκεκριμένα μελετώ το χαρακτήρα της Βαυβούς, μιας γονιμικής φιγούρα, που έπαιξε ρόλο στην εύρεση της Περσεφόνης από τη μητέρα της τη θεά Δήμητρα κατά την ορφική απόδοση του μύθου. Το όνομα της σημαίνει γυναικείο αιδοίο, μήτρα και βουβώνας είναι ο μεταξύ των μηρών τόπος, δηλ. η βουβωνική χώρα. Η Βαυβώ ήταν η Θεότητα που οδηγούσε την πορεία των μυημένων προς τα ελευσίνια μυστήρια και αποτελούσε τη προσωποποίηση του κωμικού στοιχείου σε αυτά, αλλάζοντας το σοβαρό και μελαγχολικό χαρακτήρα που είχαν. Ο τρόπος που το έκανε αυτό λεγόταν το ανάσυρμα του χιτώνα, με σκοπό την επίδειξη των γενετικών της οργάνων και του άσχημου γέρικου σώματος της, ώστε να φέρει γέλιο. Στο συγκεκριμένο έργο είναι η Βαυβώ που αφηγείται την Ορφική κοσμογονία και τη γέννηση του τρίπτυχου (Πρωτόγονος-ΦάνηςΈρως) μέσα από το κοσμικό αυγό. Η αέναη μετενσάρκωση των συμβολισμών από τότε μέχρι σήμερα, ο κύκλος της ζωής από γενιά σε γενιά και η επανάληψη των μύθων και των χαρακτήρων αυτών σε άλλες θρησκείες ανά τον κόσμο με πολύ παρόμοιο τρόπο, είναι λίγα από τα πολλά που με ωθούν στην έρευνα και τη δημιουργία εικαστικού έργου αυτό το διάστημα.
ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ ΚΑΡΑΣΑΒΒΙΔΟΥ MARGARITA KARASAVVIDOU «Βάρη και ελάφρυνση», Ανάγλυφη Χάραξη, 300x 210μμ, 2022 «Weights and lightening», Linocut, 300 x 210mm, 2022 Ομάδα Ξ. Σαχίνη
Η χαρακτική είναι παντού. «Είναι οι γρατζουνιές στα πόδια σου μετά από μία πτώση», θυμάμαι τον δάσκαλο να λέει τη πρώτη μέρα της γνωριμίας μας. Είναι τα φθαρμένα από τη χρήση πιάτα, τα σύμβολα που βρίσκαμε και κάναμε στα σκαλιστά θρανία και γίνεται το εργαλείο πραγματοποίησης ιδεών. Μία διαφορετική προσέγγιση στην πραγμάτωση ενός έργου που γεννιέται από μία μήτρα. Ήρθαμε σε επαφή με την τέχνη της χαρακτικής για πρώτη φορά και μέσω της μεθόδου της υψιτυπίας, η οποία πέρα από τα ερωτήματα του τρόπου και της τεχνικής, έφερε στην επιφάνεια και αυτά της σύνθεσης και του νοήματος της εικόνας. Το έργο «Βάρη και ελάφρυνση» είναι το αναμάσημα ενός «καταστροφικού» μυαλού στην προσπάθειά του να απαλλαγεί από τις έγνοιες με τον λάθος τρόπο. Μία επαναλαμβανόμενη κατάσταση που αναπόφευκτα απομακρύνει τη λύση. Ταυτόχρονα λειτουργεί ως βοήθημα, ως συμβουλή προς την λύτρωση, που πολλές φορές χάνεται μέσα στην ανάγκη κατανόησης του εαυτού. Όταν μαθαίνεις κάτι είναι δύσκολο, όταν το αγαπήσεις είναι ακόμη περισσότερο, γιατί μέχρι πριν η επιφάνεια του σε ευχαριστούσε, μόλις δεις τα βάθη του όμως, αυτή μόνη δεν είναι πια αρκετή.
ΑΛEΞΙΟΣ ΚΑΡYΔΑΣ ALEXIS KARIDAS «Το ατύχημα», Οξυγραφία, 700μμ x 1000μμ, 2022 «The accident», Etching, 700mm x 1000mm, 2022 Ομάδα Ξ. Σαχίνη
Η ιδέα της δημιουργίας αυτού του έργου προήλθε μέσα από την καθημερινή αίσθηση κινδύνου που βιώνει ένας διανομέας, όπως κι εγώ, μία αίσθηση που έρχεται και φεύγει, ο φόβος ενός ατυχήματος. Στην σημερινή πραγματικότητα της χώρας μας, άνθρωποι από 18 έως 68 ετών, με οικογένειες και χωρίς, με όνειρα ή χωρίς, με ελπίδες ή χωρίς, ανεβαίνουν στην μηχανή, παραλαμβάνουν ένα πακέτο και εύχονται η βάρδια τους να τελειώσει όπως και οι προηγούμενες, να φτάσουν στην δική τους οδό, έξω από την δικιά τους πόρτα. Γυρίζουν το κλειδί στη μηχανή και ταυτόχρονα παίρνουν μπρος και οι σκέψεις: «Θα είναι ο καιρός και ή τύχη με το μέρος μου; Θα προλάβω; Θα… Θα… θα…». Ώσπου, με ένα απότομο φρενάρισμά παγώνει το μυαλό, κόβεται η ανάσα και η μόνο σκέψη είναι: «Πόσο κοστίζει η ανθρώπινη ζωή;». Το έργο αυτό δημιουργήθηκε προς τιμή των συναδέλφων που έφυγαν άδικα.
ΤΖΩΡΤΖIΝΑ ΚΑΤΣΙΟYΛΗ GEORGINA KATSIOULI «Άσε τους τόπους μου και γύρνα στον δικό σου», Οξυγραφία, 297μμ x 232μμ, 2022 «Leave my place and return to yours», Etching, 297mm x 232mm, 2022 Ομάδα Ξ. Σαχίνη
Η βιωματική σειρά έργων με τίτλο «Άσε τους τόπους/χώρους μου και έλα στον δικό μου» ξεκίνησε τον Ιανουάριο του 2021. Ένα άτομο δημιουργεί διακόσια χιλιόμετρα μακριά από ένα άλλο, με σκοπό να επιτευχθεί η συνάντησή τους μέσω της ανάρτησης των έργων στο διαδίκτυο. Ο σκοπός πραγματοποιείται και η σειρά έργων λήγει τον Ιανουάριο του 2022. Έπειτα επανέρχεται τον Μάρτιο του 2022 με αντίστροφο νόημα, όπως αναφέρεται και στον καινούργιο τίτλο «Άσε τους τόπους μου και γύρνα στον δικό σου». Το τοπίο που επιλέχθηκε για τη συγκεκριμένη οξυγραφία, προέκυψε από την σύνδεση του με το άτομο για το οποίο γίνεται αυτή η αναφορά μέσω του κειμένου στην βάση του έργου.
ΧΡΥΣAΝΘΗ ΜAΛΑΜΑ CHRYSANTHI MALAMA «Penguin Island I», Βιβλίο καλλιτέχνη, ξηρή χάραξη και κολάζ, 640 x 250μμ, 2021 «Penguin Island I», Artist’s Book, drypoint and collage, 640 x 250mm, 2021 Ομάδα Ξ. Σαχίνη
Τα δύο καλλιτεχνικά βιβλία είναι η δική μου προσέγγιση στο έργο του Ανατολ Φρανς «Το νησί των πιγκουίνων», 1908. Το βιβλίο είναι μία σάτιρα της κοινωνίας των ανθρώπων και πραγματεύεται όλες εκείνες τις ιδέες, τις αξίες αλλά και τις παθογένειες που τη χαρακτηρίζουν. Πρόκειται για ένα λογοτεχνικό έργο που δεν καταγράφει απλώς την ιστορία μιας χώρας, αλλά τις βασικές αρχές που διέπουν την ίδια την πορεία της Ανθρωπότητας και εκείνης του ατόμου. Τα συγκεκριμένα βιβλία αποτελούν ένα προσωπικό αποτύπωμα στο έργο του Α. Φράνς, και είναι μία απόπειρα να διεισδύσουν στα κύρια θέματα που πραγματεύεται. Χρησιμοποιώντας τη χαρακτική τέχνη, η οποία είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με το βιβλίο και το γραπτό λόγο, εκφράζεται αυτή η μυστικιστική σχέση ανάμεσα στο συγγραφέα, την εικαστικό, τις λέξεις και την εικόνα. Η ξηρή χάραξη, η ξυλογραφία, το κολάζ, και τα δακτυλογραφημένα κείμενα είναι τα μέσα που αποδίδουν τη σύνθεση και πραγματώνουν την ιδέα που προκύπτει από τον λόγο του συγγραφέα.
ΔΑΝΑΗ ΜΑΥΡΟΓΙΑΝΝΗ ΝΕΓΡΗ DANAE MAVROGIANNI NEGRI “Το σπίτι της γιαγιάς”, Οξυγραφία, 35x45εκ, 2021 “Grandma’s house”, etching, 35x45cm, 2021 Ομάδα Μ. Γιανναδάκη
Το σπίτι της γιαγιάς, είναι μια σύνθεση εσωτερικού και εξωτερικού χώρου, που ξεκίνησε με αφορμή ένα όμορφο λαμπατέρ της γιαγιάς μου και εξελίχθηκε σε μια απεικόνιση του φαντασιακού κόσμου που εξελίσσεται παράλληλα με τη διαβίωση στο σπίτι της γιαγιάς ως παιδί, που φαντάζεται το ταβάνι να εξαφανίζεται, τους πίνακες να ζωντανεύουν, τις διαστάσεις να μπερδεύονται και τις κλίμακες των αντικειμένων να διαστρεβλώνονται. Ένας σουρεαλιστικός θόρυβος σαν διαφυγή απ’ την απόλυτα βαρετή, γεμάτη αγάπη, ησυχία του σπιτιού της γιαγιάς.
ΕΛΕΑΝΝΑ ΜΠΑΡΜΠΑ ELEANNA BARBA “Αποσύνθεση VII”, Ψηφιακή εκτύπωση σε καμβά, 50x40 εκ, 2022 “Decomposition VII”, Digital print on canvas, 50x40 cm, 2022 Ομάδα Μ. Γιανναδάκη
Άνθρωπος και οργανικά αντικείμενα που αποσυντίθενται, διαβρώνονται, δημιουργούν καινούριες φόρμες, αποκαλύπτουν στοιχεία που πριν δεν ήταν ορατά. Ιδιόμορφες «ακτινογραφίες» ανθρώπων που φθείρονται κάτω από ιδιαίτερες συνθήκες, επηρεασμένες από το περιβάλλον. Νεανικά πρόσωπα που παραμορφώνονται πρόωρα.
ΒΙΚΤΩΡΙΑ ΜΠΕΚΙΑΡΟΠΟΥΛΟΥ VICTORIA BEKIAROPOULOU “Το αδιέξοδο”, ανάγλυφη χάραξη 300μμ x 210μμ, 2022 “Dead end”, linocut, 30mm x 210mm, 2022 Ομάδα Ξ. Σαχίνη
Πολύ συχνά συμβαίνει στην ζωή μας να παρουσιάζονται εμπόδια την ώρα που η ψυχή είναι έτοιμη να ανθίσει και το είναι μας, να πετάξει σε νέους κόσμους ονειρικούς και περιπετειώδεις. Τότε ακριβώς διάφοροι αστάθμητοι παράγοντες που εμφανίζονται απρόσκλητοι φαίνεται πως βάζουν ένα τέλος στο κύλισμα του τροχού της ζωής ενώ υψώνονται φράχτες μπροστά μας που εμποδίζουν την πνευματική μας ολοκλήρωση και την ενατένιση της άλλης πλευράς του εαυτού μας ως όντα δημιουργικά, ελεύθερα και θεϊκά. Τέτοιες στιγμές η έντονη λογική διέγερση και σκέψη παρά τις τεράστιες προσπάθειες που μπορεί να καταβάλουμε είναι αδύνατο να υπερβεί το αδιέξοδο του εαυτού μας και έτσι εγκλωβιζόμαστε ακόμα πιο βαθιά σε αυτό. Οι άνθρωποι του περίγυρού μας μετατρέπονται σε σκιές που μας παρακολουθούν σιωπηλά ανήμπορες να παρέμβουν και να μας βοηθήσουν να σπάσουμε τα τοίχοι του αδιεξόδου. Όταν η λογική δεν μπορεί να οδηγήσει κάπου τότε πρέπει να απελευθερώσουμε την κρίση μας και να αποφασίσουμε αν θα αφεθούμε στο κατρακύλισμα των πειρασμών ή αν μέσω της πίστης στη συμπαντική δύναμη τελικά θα καταφέρουμε να δούμε πέρα από το αδιέξοδο.
ΙΩΑΝΝΗΣ ΜΠΕΛΗΜΠΑΣΑΚΗΣ IOANNIS BELIMPASAKIS Self-distraction (αυτό-διάσπαση), φωτολιθογραφία και εκτύπωση inkjet σε χαρτί Somerset Velvet 300γρ., 495x575mm, 2019 Self-distraction, photolithography and inkjet print on Somerset Velvet 300gr, 495x575mm, 2019 Ομάδα Μ. Γιανναδάκη
Η φωτολιθογραφία με τίτλο Self-distraction (αυτο-διάσπαση) ανήκει στην σειρά On Resistance II και ολοκληρώθηκε το 2019. Πρόκειται για ένα έργο το οποίο δεν κατάφερε ποτέ να ενταχθεί στην σειρά και το οποίο με το πέρασμα του χρόνου απομονώθηκε. Η συγκυρία του πολέμου και η αφορμή της ομαδικής έκθεσης το έφεραν ξανά στο προσκήνιο, να επισημαίνει προφητικά το δυσοίωνο του αφήγημα αλλά και να προπαγανδίζει υπέρ ενός συμβολισμού. Ο βαριά οπλισμένος στρατιώτης-μισθοφόρος, γρανάζι ιμπεριαλιστικής πολεμικής μηχανής, εξαργυρώνεται μέσω ενός σχεδιασμού που μιμείται την αισθητική των χαρτονομισμάτων. Ωστόσο, η στατική σύνθεση διαταράσσεται από την σύγκρουση δυο σχεδιαστικών διανυσματικών συστημάτων δημιουργώντας ένα moiré, το οποίο παρεμβάλλεται μεταξύ περιεχομένου και εικόνας.
ΔΗΜΟΣΘΕΝΗΣ ΜΠΟΓΙΑΤΖΗΣ DIMOSTHENIS BOGIATZIS “Σπηλιά”, κολάζ σε χαρτί, 47x69εκ, 2021 “Cave”, collage on paper, 47x69cm, 2021 Ομάδα Μ. Γιανναδάκη
Το έργο έχει βασιστεί στην έρευνα που κάνω τελευταία γύρω από τις σπηλαιογραφίες. Τα σύμβολα, τα μοτίβα και οι τελετουργικές έννοιες που θα μπορούσαν να φέρουν αυτές, από τότε μέχρι σήμερα. Ο σύγχρονος κόσμος κουβαλάει στοιχεία από το παρελθόν ως μια συνεχή ενιαία γραμμή μέσα στον χρόνο. Η υπέρβαση, η τελετουργία είναι βαθιά χαραγμένη στην ανθρώπινη ύπαρξη κουβαλώντας αγωνίες πρωταρχικές.
ΝΙΟΒΗ ΜΠΟΛΙΑΚΗ NIOVI BOLIAKI Έντυπα Προσωπεία, οξυγραφία, μαλακό βερνίκι σε χαρτί, σε τρισδιάστατη μορφή, διαστάσεις μεταβλητές, 2022 Printed Masks, etching, soft-ground on paper, in three-dimentional form, variable dimensions, 2022 Ομάδα Μ. Γιανναδάκη
Η μάσκα που μεταμορφώνει, που μιμείται, που τρομάζει, φέρει κάτι το αρχέγονο. Μέσα από τα βάθη του χρόνου, η μάσκα, με την πολυμορφικότητά της, έχει αγγίξει όλους τους πολιτισμούς. Το παιχνίδι απόκρυψης και αποκάλυψης χρησιμοποιείται ως εργαλείο πνευματικής εξερεύνησης μέχρι και σήμερα. Δημιουργεί μια συνθήκη υπέρβασης, απομάκρυνσης από τον εαυτό, καταργεί την ταυτότητα. Επιτρέπει στον φορέα της να ενσαρκώσει κάτι ανώτερο - ισχυρότερο. Αυτά τα χαρακτηριστικά με προσέλκυσαν στην μάσκα σαν σύμβολο και εικαστικό αντικείμενο. Στην προσπάθειά μου να συνδυάσω την μασκοτεχνία με τη χαρακτική, οδηγήθηκα σε μια διαδικασία αποδόμησης του όγκου της κάθε μάσκας στο δισδιάστατο ανάπτυγμά της. Τα κομμάτια του αναπτύγματος, μέσω του μαλακού βερνικιού και άλλων οξυγραφικών τεχνικών, μεταφέρονται στον τσίγκο. Το “πατρόν” αυτό αποτελεί την βάση για το χαρακτικό. Το αποτέλεσμα της έντυπης διαδικασίας αποτελεί ένα αυτόνομο έργο το οποίο όμως δύναται να κομματιαστεί και να επανασυναρμολογηθεί παίρνοντας τον αρχικό όγκο της μάσκας, ως ένα τρισδιάστατο έντυπο προσωπείο. Η δυνατότητα της χαρακτικής μήτρας και του γλυπτικού καλουπιού της μάσκας, για παραγωγή πολλαπλών αντιτύπων, αποτέλεσε την αφορμή για ένα πειραματικό παιχνίδι συνδυασμού των μοτίβων των μασκών. Τυπώνοντας δύο μήτρες με διαφορετικά χρώματα στο ίδιο χαρτί, εξερευνώ τα αποτελέσματα αυτού του συνδυασμού στα σημάδια που φέρει το εκάστοτε προσωπείο μετά τη συναρμολόγησή του. Πηγές επιρροής και έμπνευσης για το έργο μου υπήρξαν οι σκηνικές μάσκες της Commedia dell’arte, τα πολεμικά προσωπεία των σαμουράι, οι τελετουργικές μάσκες σαμανικών ιεροτελεστιών και τα Μυκηναϊκά νεκρικά προσωπεία.
ΜΑΡΙΝΑ ΜΠΟΜΠΟΥ MARINA BOBOU «Ό,τι πει το φλιτζάνι ΙΙ» Ανάγλυφη χάραξη, 500μμ x 500μμ, 2022 «What the coffee cup predicts ΙΙ» Reduction linocut, 500mm x 500mm, 2022 Ομάδα Ξ. Σαχίνη
Έννοιες όπως η «ύπαρξη», η κίνηση, η αναπνοή, η σάρκα, η ψυχή που διαμορφώνουν την ανθρώπινη υπόσταση είναι ζητήματα που απασχολούν εδώ και αιώνες πολλούς καλλιτέχνες και απεικονίζονται με ποικίλους τρόπους. Το παρόν έργο εντάσσεται σε μία ενότητα που πραγματεύεται τις μνήμες του παιδιού που μαθαίνει τον κόσμο, μεγαλώνοντας στο πλευρό των παππούδων και των γιαγιάδων του. Αναφέρεται στην πρώιμη ηλικία μέχρι και τα επτά χρόνια και αναπαριστά στιγμές νοσταλγίας, εικόνες από περίτεχνα σερβίτσια με ζεστό ελληνικό καφέ, το άρωμα του οποίου έχει καταγραφεί και συνδεθεί στενά με το πρόσωπο της γιαγιάς Χρυσούλας. Ξαναζώντας τον ρόλο του μικρού παιδιού, αντιλήφθηκα πως με κυρίευαν τα σχήματα των προσώπων τους, τα χρώματα, οι υφές, οι καμπύλες, οι ατέλειες και κυρίως οι ρυτίδες. Αυτές οι μικρές τσαλακωμένες πτυχώσεις που με το πέρασμα του χρόνου γίνονται ολοένα και πιο έντονες, αποτελούν ένα κανάλι ρευμάτων, μικρές διακλαδώσεις απ’άκρη-σ’άκρη, αποτυπώνοντας τα βιώματα των ανθρώπων που τις φέρουν. Πιο συγκεκριμένα, ο τίτλος “Ό,τι πει το φλιτζάνι ΙΙ”, έχει μία διφορούμενη έννοια. Ενίοτε συνδέεται με την μαντεία, η οποία τεχνηέντως ερμηνεύει το πεπρωμένο κάθε ανθρώπου αλλά αποτελεί και έναν προσωπικό συμβολισμό, μια αντανάκλαση της γιαγιάς σε μικρά, καθημερινά πράγματα. Το μέλλον μας άραγε οφείλεται στο παρελθόν μας;
ΙΟΡΔΑΝΗΣ ΝΑΥΡΟΥΖΟΓΛΟΥ IORDANIS NAVROUZOGLOU «Το τραίνο» χάραξη σε plexiglass, 150μμ x 200μμ, 2019 «The train», plexiglass 150mm x 200mm, 2019 Ομάδα Ξ. Σαχίνη
Η ισορροπία και η αισθητική είναι έννοιες που με γοητεύουν και αποτελούν συστατικά στοιχεία της εικαστικής μου αναζήτησης. Στα έργα μου αποζητώ την αρμονία. Αισθάνομαι και παρατηρώ την φύση, ενώ καταγράφω εικαστικά τις σκέψεις μου. Οι μυρωδιές, οι υφές και ο ήχος, το ίχνος με τις γραφές και το μελάνι με εμπνέουν να συνθέσω τις «νότες» που θα δημιουργήσουν τη «μελωδία». Με συνεχή επικοινωνία του εγώ στο έργο και το αντίστροφο, ευδοκιμούν όλα τα στοιχεία και συγκεράζουν το αποτέλεσμα. Γεννιέται έτσι το μέσο επικοινωνίας και ταύτισης του θεατή με το έργο και τον δημιουργό. «Το τραίνο» είναι ένα τύπωμα σε χαρτί ακουαρέλας από μήτρα πλεξιγκλάς που στην μνήμη μου συνδέεται με το παράθυρο του τραίνου, ένα παράθυρο στον κόσμο. Σε αυτό ζωγραφίσαμε όταν ήταν θολό ή χαράξαμε το δικό μας μήνυμα. Το έργο αυτό δημιουργήθηκε από εικόνες που ανασύρω από την μνήμη μου και την παιδική μου φαντασία. Στην διάρκεια των χρόνων, ταξιδεύοντας συχνά με το τραίνο αγαπούσα να παρατηρώ από το παράθυρο τις συνεχείς εναλλαγές του τοπίου, ενώ σταδιακά το φως μεταβάλλεται, ώσπου το σούρουπο να βάλει τα δικά του χρώματα και να σβήσουν σταδιακά μέσα στο σκοτάδι. Τα τρία αντίτυπα της μήτρας σκοπό έχουν να αποτυπώσουν τρία στάδια: ημέρα, σούρουπο και νύχτα. Πηγή έμπνευσης αποτέλεσε ο δάσκαλός μου Ξενής Σαχίνης μέσω της συλλογής που έχει δημιουργήσει, τις γνώσεις και την αγάπη για το μέσο.
ΜΑΡΙΑ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ MARIA PAPADOPOULOU «Ο κήπος του πνεύματος», ανάγλυφη χάραξη, 255μμ x 353μμ, 2022 «The soul garden», linocut, 255mm x 353mm, 2022 Ομάδα Ξ. Σαχίνη
Η χαρακτική είναι ένας άλλος καλλιτεχνικός κόσμος, διαφορετικός από την ζωγραφική ή την γλυπτική. Η διαδικασία της χάραξης, της τύπωσης, της επιλογής του καλύτερου αποτελέσματος, μια διαδικασία καινούρια για εμένα, με μια πρωτόγνωρη μαγεία και θέληση για την εξερεύνηση αυτού του μοναδικού υλικού. Μια τεχνική με τόσες πτυχές όσα και τα συναισθήματα που σου προκαλεί και μόνο ένα έργο. Σε αυτό το μαγευτικό ταξίδι με οδηγούς μας τους δασκάλους του εργαστηρίου χαρακτικής ξεκινήσαμε ως νεαροί φοιτητές με την τεχνική της χάραξης Linocut. Με μία σπίθα έμπνευσης από το βιβλίο Ταράτσα στη Ρώμη του Quignard Pascal που προτάθηκε από τους καθηγητές, εξερεύνησα τις ασπρόμαυρες πτυχές του μυαλού μου, με το πνεύμα μου να μην έχει νιώσει ποτέ τόσο ελεύθερο στην διαδικασία έμπνευσης και σύνθεσης ενός έργου. Το έργο «Ο κήπος του πνεύματος» είναι μια αλληγορία που περιγράφει την διαδικασία σκέψης ενός ατόμου στο’ να πάρει μια (οποιαδήποτε) απόφαση. Η προσωποποίηση των αποφάσεων, της «καλής» και της «κακής που συνομιλούν με την ψυχή, η οποία θα έχει πάντα τον τελευταίο λόγο για το ποια να ακολουθήσει μέσα στον μεγάλο κήπο του μυαλού και τελικά να της επιτρέψει να περάσει το «πηγάδι» του συνειδητού. Μέσα στον κήπο η ψυχή βαδίζει. Στην πορεία τις δύο πλευρές της αντικρίζει. Όσες ευχές και να μουρμουρίσει το πηγάδι δεν θα ανθίσει τους πόθους να πραγματοποιήσει. Μέσα στον κήπο δύο αποφάσεις εμφανίζονται, μα σε κάθε τέλος η ψυχή το σώμα συμμερίζεται.
ΝΑΥΣΙΚΑ ΠΑΠΑΘΕΟΔΩΡΟΥ NAUSIKA PAPATHEODOROU Σωματικές Ασκήσεις, λιθογραφία σε χαρτί και σε πλαστική σακούλα, ξύλο, σίδερο, ιμάντα, διαστάσεις μεταβλητές, 2021 Corporal Excersises, lithography on paper and on polysterene bag, wood, metal, strap, dimensions variable, 2021 Ομάδα Μ. Γιανναδάκη
Το σώμα ως σημείο συσπείρωσης των πολιτικών συνειρμών και επιθυμιών μας, απεικονίζεται ως το υποκείμενο/αντικείμενο ενός βασανιστηρίου. Χρησιμοποιώ φωτογραφικό υλικό από πανομοιότυπες σωματικές απεικονίσεις χωρίς να ξέρουμε με βεβαιότητα το τι καταγράφουν: O νους μας πηγαίνει αναπόφευκτα βασανισμένο σώμα άλλα ίσως να μπορέσουμε να πειστούμε ότι πρόκειται απλώς για ασκήσεις γυμναστικής. Η εικόνα του σώματος λογοκρίνεται περαιτέρω με τα υλικά και το αντικείμενο- προπ η βία στην εκτέλεση της κατασκευής, τα αντιαισθητικά ευτελή υλικά, προσδίδουν ενδεχομένως στο έργο στοιχεία της ίδιας της βίας που διαπραγματεύεται. Τα έργο είναι μέρος ενός συνεχιζόμενου έργου με αφορμή τους βασανισμούς στις φυλακές του Abu-ghraib και βασίζεται στις ποιητικές σκέψεις μου για τα καταπατημένα σώματα, για τα αποτυχημένα κινήματα και τη διαφορετική τους έκθεση, κάλυψη, επιγραφή, απουσία και παρουσίαση στα μέσα και την ιστορία: Πως το προσωπικό μπορεί να γίνει τροποποιήσιμο υλικό με πολιτικό/ καλλιτεχνικό ενδιαφέρον.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΑΠΑΣΤΕΡΓΙΟΥ GEORGE PAPASTERGIOU «Ξυλουργείο», ανάγλυφη χάραξη, 300μμ x 420μμ, 2022 «Joinery», linocut, 300mm x 420mm, 2022 Ομάδα Ξ. Σαχίνη
Κοντά τετρακόσια πενήντα χρόνια, αυτός ο μικρός κόλπος στην σκιά του υδραγωγείου της Καβάλας, είναι καρνάγιο, ταρσανάς, για καΐκια μικρά και μεγάλα. Λίγα έχουν αλλάξει μέσα σε αυτά τα χρόνια. Ίδιοι κορμοί δέντρων έρχονται στο ξυλουργείο για να γινούν τα στραβά- νομείς- και πετσώματα για τα πλεούμενα. Η μυρουδιά του πεύκου που πριονίζεται από την κορδέλα,το πριονίδι να καλύπτει τα πάντα, ο κρότος των σφυριών, είναι μέρος της μαγείας που γεννά τα δυνατά σκαριά για να σκίζουν περήφανα τα πέλαγα. Προσπάθησα με παρόμοια εργαλεία (τα εργαλεία της χαρακτικής είναι πολύ κοντά με αυτά του ξυλουργείου) να αποδώσω κομμάτι ενός κόσμου που χάνεται και πολλά χρόνια έζησα μαζί του.
ΣΤΕΦΑΝΙΑ ΠΑΤΡΙΚΙΟΥ STEFANIA PATRIKIOU “Escape book”, μεταξοτυπία σε χαρτί, 29x20 εκ., 2021 “Escape book”, serigraphy on paper, 29x20 εκ., 2021 Ομάδα Μ. Γιανναδάκη
Το Escape book δημιουργήθηκε κατά την διάρκεια του πρώτου Lockdown του 2021, που επιβλήθηκε λόγω των περιοριστικών μέτρων κατά της διασποράς του ιού Covid-19. Σε μια εποχή που οι περισσότεροι άνθρωποι οδηγήθηκαν σε εσωστρεφείς αναζητήσεις και εσωτερικές αναθεωρήσεις, με απασχόλησε ιδιαίτερα το ζήτημα της συνεχής απομάκρυνσης του ανθρώπου που ζει στο αστικό τοπίο, από το φυσικό περιβάλλον. Υπήρξε για εμένα, ολοένα και πιο έντονη η απουσία του ανθρώπινου σώματός μου από τα στοιχεία της φύσης, του τοπίου, των φυτών, του ουρανού και της παρθένας γης. Ανατρέχοντας λοιπόν στο προσωπικό μου αρχείο, από το φωτογραφικό υλικό εκδρομών αναψυχής παλαιότερων χρόνων, προέκυψε η ιδέα της απόδρασης μέσω ενός αντικειμένου, συγκεκριμένα, ενός καλλιτεχνικού βιβλίου, το οποίο έχει την μορφή φωτογραφικού άλμπουμ και ταυτόχρονα φυτολογίου. Επιπλέον, η φανερή ύπαρξη των γραφιστικών ορίων της κάθε σελίδας (bleed), αποτελεί έναν εικονικό τρόπο ανάδειξης των ορίων και κατ επέκτασιν των γενικότερων περιορισμών που είχαν επιβληθεί την εποχή που δημιουργήθηκε αυτό το βιβλίο. Πρόκειται για τα crop marks που χρησιμοποιούνται κατά την διάρκεια προεργασίας ενός εντύπου στο τυπογραφείο, πριν οδηγηθεί στο κοπτικό μηχάνημα.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΥΡΓΙΩΤΗΣ GIORGOS PYRGIOTIS Γκρι κεφάλι, οξυγραφία, 20 x 30 εκ, 2022 Grey head, etching, 20 x 30 cm, 2022 Ομάδα Μ. Γιανναδάκη
«Κάθε έργο μέσα σε μια σειρά έχει την ίδια αξία. Είναι μέρος του όλου και αποκτά μεγαλύτερη έμφαση όταν το βλέπουμε με τα συμφραζόμενά του παρά απομονωμένο.» John Coplan Το αναφέρω αυτό γιατί παρ’ ότι παραθέτω ένα μόνο έργο απ’ τη σειρά που δουλεύω, καλό θα ήταν να το προσλάβει κανείς ως μία από πολλές ρυθμικές παραλλαγές. Σε κάθε σχέδιο αρχίζω από σημειώσεις, συνδυασμούς καθέτων, οριζόντιων, διαγωνίων και καμπύλων αξόνων, προσπαθώντας να δώσω την ίδια αξία σε κάθε γραμμή. Επαναλαμβανόμενες κινήσεις, χαράξεις, χειρονομιακό σχέδιο σε οργανωμένη συστηματική, απαραβίαστη σχεδόν πράξη. Το έργο πηγάζει από τον νου, το έργο είναι η διαδικασία που ξανά και ξανά επαναλαμβάνει τον εαυτό της ή αλλιώς την μνήμη ενός αρχικού σχεδίου, που τυχαίνει να είναι ένα κεφάλι. Η γραμμή να προστίθεται έως ότου να χαθεί η λεπτομέρεια σχεδόν ολότελα μέσα στη δομή του σκελετού και να αναδειχθεί η φόρμα.
ΞΕΝΗΣ ΣΑΧΙΝΗΣ XENIS SACHINIS «Φυλάκιο Μνήμης» Ακιδογραφία σε plexiglass 250μμ x 250μμ x 250μμ,1994 «Memory Safe» Dry point on plexiglass 250mm x 250mm x 250mm, 1994
Το έργο που παρουσιάζεται στην έκθεση αυτή ανήκει σε μια σειρά που ονομάζεται Φυλάκια Μνήμης και είναι o εμβάτης ο οποίος χτίζει ένα σύνολο που έχει μεταβλητές διαστάσεις καθώς μπορεί να αυξάνει το πλάτος και το μήκος του με γεωμετρική πρόοδο. Το πρώτο ερώτημα που τίθεται είναι ταυτόχρονα και ένα αξίωμα το οποίο υποστηρίζει την αυτονομία των πράξεων της χάραξης και της εκτύπωσης και την ανεξαρτησία της ύπαρξής τους από την σύνθεση μίας εικόνας. Η απαλλαγή από την υποχρέωση της κατασκευής μίας εικόνας μας οδηγεί στην έρευνα της εικαστικής λειτουργίας των πράξεων της χάραξης και της εκτύπωσης αυτών καθ΄ αυτών. Το ίδιο μπορεί να συμβαίνει και με την ύλη της μήτρας. Στη διαδικασία της χάραξης θεωρώ ότι η ύλη της μήτρας δεν παίζει παθητικό ρόλο αλλά μπορεί και η ίδια να είναι παράγοντας της σύλληψης και της πραγμάτωσης ενός εικαστικού έργου. Το δε τυπωμένο χαρτί δεν είναι ως εικόνα απαραίτητα συνδεδεμένο με τα χαραγμένα και μελανωμένα ίχνη που βρίσκονται στην επιφάνεια της ύλης της μήτρας αλλά λειτουργεί ως η απτή μνήμη της πράξης της χάραξης. Αν η ύλη της μήτρας είναι το διάφανο και άκαμπτο plexi glass χαραγμένο και μελανωμένο, τότε το υλικό αυτό μπορεί να συμμετέχει στην κατασκευή μίας σαρκοφάγου η οποία προστατεύει στο διηνεκές την απτή μνήμη της χαρακτικής πράξης που είναι το τυπωμένο χαρτί. Έτσι οι πράξεις της χάραξης και της εκτύπωσης βρίσκονται σε ένα κοινό τόπο, έναν διάφανο χαραγμένο και μελανωμένο κύβο, ένα φυλάκιο μνήμης των εικαστικών πράξεων, της χάραξης και της εκτύπωσης και όχι απαραίτητα μιας εικόνας καθώς οι πράξεις αυτές είναι οι εγγενείς πλαστικές δυνάμεις που αυτονομούν την ιδέα της σύγχρονης χαρακτικής.
ΑΝΤΩΝΙΑ ΤΑΡΑΛΛΗ ANTONIA TARALLI “Margolis-γενική νυχτερινή άποψη και εσωτερικό”, οξυγραφία, 135εκ x 135εκ, 2022 “Margolis -general night view and interior”, etching, 135cm x 135cm, 2022 Ομάδα Μ. Γιανναδάκη
Το Margolis είναι μία ελλιπής κάτοψη κυβικού αντικειμένου και επιφάνεια όπου εκτυλίσσεται η έρευνα. Αποτελεί για εμένα έναν χάρτη οραμάτων, που μιλά για το πραγματικό ως τοποθεσία και το τραύμα της εκδήλωσής του ως κέντρο και σημείο εκκίνησης ενός αναπτύγματος. Αποκόμματα εικόνων, αποσπάσματα κειμένων, επινοημένα και προσωπικά σύμβολα, συναρμολογούνται για να αποκαταστήσουν την χαμένη ενότητα. Αναζητείται μια αλληλουχία βημάτων για την επέκταση του πεδίου πέρα από τον χάρτη, μια πορεία με κατεύθυνση προς την υπέρβασή του.
ΜΑΡΙΑ ΤΖΕΚΑΚΗ MARIA TZEKAKI «Άτιτλο», οξυγραφία, 297μμ x 210μμ, 2022 «Untitled»,Etching, 297mm x 210mm, 2022 Ομάδα Ξ. Σαχίνη
Το παρόν έργο ανήκει στην ενότητα, με τίτλο «Από την στατικότητα στην ελευθερία κίνησης», στην οποία ερευνάται η μετάβαση από το άψυχο αντικείμενο-ρούχο σε σώμα ελεύθερο προς κίνηση. Η έρευνα αποτελείται από τρία στάδια, τρία καλλιτεχνικά μέσα. Στην προκείμενη περίπτωση, το αντικείμενορούχο μεταβαίνει από το μέσο της φωτογραφίας, στο μέσο της ζωγραφικής και τέλος της χαρακτικής, με την μέθοδο της οξυγραφίας. Η διαδρομή ξεκινάει με πολύπλοκες φωτογραφικές συνθέσεις που σταδιακά παραμορφώνονται και απλοποιούνται. Η απλοποίηση είναι το ζητούμενο, με σκοπό την απελευθέρωση της μορφής μέσω της κίνησης.
ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΤΣΑΒΔΑΡΗ CHRISTINA TSAVDARI «Le Charlatan», Ανάγλυφη Χάραξη, 300μμ x 210μμ, 2022 «The Charlatan», Linocut, 300mm x 210mm, 2022 Ομάδα Ξ. Σαχίνη
Ένας τσαρλατάνος, ένας σύγχρονος γελωτοποιός που φθείρεται και λιώνει, σαν ξύλινη κούκλα με φανταχτερή ενδυμασία, χάνει το βλέμμα του στο βάθος. Το φτερό του ξετυλίγεται και γλιστρά, το διεγείρει ο άνεμος, φλερτάρει με τα σύννεφα και το άπειρο. Το έργο αυτό αποτελεί ένα πορτρέτο, μέρος μιας ευρύτερης μελέτης με επίκεντρο την comedia dell’arte, τους γελωτοποιούς των παλατιών, τις παρελάσεις της αποκριάς και τις συνθέσεις του James Ensor. H όψη της μορφής προκύπτει μέσα από μικρές ατομικές καμπύλες που χύνονται και εναλλάσσονται. Η ροή, η κίνηση της γραμμής, σαν αλγόριθμος αντανακλά τον χρόνο και ειδικότερα την ίδια την αντοχή της ιδέας της μεταμφίεσης στην ανθρώπινη σκέψη. Γιατί έχουμε την διάθεση να υιοθετήσουμε έστω και παροδικά μια άλλη ταυτότητα, να χορέψουμε φορώντας την ή να γελάσουμε; Ο τίτλος του έργου αποδίδεται στα γαλλικά, καθώς η αφετηρία της μελέτης αυτής έλαβε χώρα στο Βέλγιο και ειδικότερα όταν αντίκρισα από κοντά τα έργα του James Ensor. Το καρναβάλι έκτοτε δεν είχε τη χροιά μιας ξέφρενης παρέλασης στη σκέψη μου αλλά εκείνη μιας αιχμηρής κριτικής και οι μάσκες δεν έμοιαζαν παράλογες αλλά ειλικρινείς.
ΜΑΝΘΑ ΤΣΙΑΛΙΟΥ MANTHA TSIALIOU άτιτλο, Σχέδιο με πενάκια, 325μμ x 290μμ, 2021 untitled, drawing with pens 325mm x 290mm, 2021 Ομάδα Ξ. Σαχίνη
Συναισθηματικοί δεσμοί μέσα από τα χαρακτηριστικά της υφής. Η ύφανση είναι μια διαδικασία που βασίζεται στο σώμα, τον ρυθμό και την ικανότητα του υφάσματος να απεικονίσει αφηγήσεις ζωής. Ξεκινά με την κλώση της κλωστής ή νήματος από ίνες για να μετατραπεί σε γραμμική μορφή, στη συνέχεια ύφανση, ύφασμα και τέλος ένδυμα. Η οπτική έρευνα για την συγχώνευση του αγγίγματος και του συναισθήματος, του σωματικού και του αιθέριου, του σωματικού και του πνευματικού. Χτίζω μια μυθολογία που γίνεται εύκολα καθημερινά πράγματα που νοιαζόμαστε.
κατανοητή
από
Επιλέγω μαύρο μελάνι σε συνομιλία με την λευκή επιφάνεια του χαρτιού. Το φως και τα σκοτάδια, το ανοιχτό και το σκούρο, ποικίλες αντιθέσεις για την ανθρώπινη ζωή και ολόκληρη τη φύση. Το υφολογικό μου στυλ στηρίζεται στις κουκκίδες, τελείες που απλώνονται εμμονικά στη λευκή επιφάνεια. ‘Ένας διάλογος της εσωτερικής πάλης με την πραγματικότητα.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΣΙΛΕΠΙΔΗΣ JOHN TSILEPIDIS «Διαύγεια», Μονότυπο-λινόλεουμ, 470μμ x 320μμ «Clarity», Monotype-Linoleum, 470mm x 320mm Ομάδα Ξ. Σαχίνη
2022 2022
Ο Γιάννης Τσιλεπίδης εξερευνά την εικαστική του γλώσσα και ποιότητα, πειραματιζόμενος συνεχώς στη θεματολογία και το μέσο. Δημιουργεί έργα εκ του φυσικού, άλλοτε ελεύθερα χαρακτικά ,ζωγραφικά ή σχέδια, εμπνευσμένα από εικαστικά ρεύματα όπως street art, pop art, outsider art και impressionism, conceptual art. Θέματα που τον έχουν απασχολήσει είναι το φυσικό και αστικό περιβάλλον, οι ανθρώπινες σχέσεις, ο ψηφιακός κόσμος, η μαζική κουλτούρα και οι περιθωριακές ομάδες ανθρώπων. Με το έργο “Διαύγεια”, μέσα από μια σειρά μονότυπων, δημιουργεί την εικόνα των συναισθημάτων που προκαλεί μια νέα εμπειρία. Κάτι ακόμα που τον ενδιαφέρει να αποτυπώσει είναι η ψυχολογική ανανέωση που μας προσφέρει η σύνδεση με τα αγαπημένα μας παιχνίδια, αντικείμενα και ρούχα. Όπως και η ιδιαίτερη αγάπη που δείχνουμε για τα προσωπικά μας αντικείμενα, η οποία δηλώνει μεγάλο κομμάτι του εαυτού μας, από την δουλειά που κάνουμε ,τι μας αρέσει και ποιοι είμαστε.
ΕΛΣΑ ΤΣΙΤΟΥΡΙΔΟΥ ELSA TSITOURIDOU «Ρινόκερος», τονική οξυγραφία 285μμ x 200μμ, 2018 «Rhinocerus» aquatint, 285mm x 200mm, 2018 Ομάδα Ξ. Σαχίνη
«Αλίμονο… είμαι ένα τέρας. Τι λέω, τερατούργημα! Αλίμονο, ποτέ μου δεν θα καταφέρω να γίνω ρινόκερος… ποτέ! Ποτέ! Θα το ’θελα τόσο… θα το’θελα ψυχή τε και σώματι, αλλά δεν μπορώ πια ν ’αλλάξω, δεν γίνεται. Τι ντροπή! Δεν μπορώ πια, ούτε στον καθρέφτη να κοιταχτώ… Τόση ασχήμια δεν υποφέρεται. Αλίμονο σε κείνον που θέλει με το στανιό να διατηρήσει την ιδιομορφία του. Ε, λοιπόν τόσο το χειρότερο! Θα πολεμήσω ενάντια σ ‘όλο τον κόσμο. Η καραμπίνα μου, που είναι η καραμπίνα μου; Ενάντια σ ’όλο τον κόσμο! Θα υπερασπίσω τον εαυτό μου ενάντια σ ’όλο τον κόσμο… δεν θα καθίσω με σταυρωμένα χέρια, θα πολεμήσω… Είμαι ο τελευταίος άνθρωπος… και μέχρι ν ’αρθεί το τέλος θα παραμείνω άνθρωπος! Όχι, δεν θα συνθηκολογήσω!… Δεν θα γίνω σαν και σας!» Τα παραπάνω λόγια ανήκουν στον Μπερανζέ, τον ήρωα του Ευγένιου Ιονέσκο, απ’ το θεατρικό του έργο «Ο Ρινόκερος», γραμμένο το 1959.
ΡΑΝΙΑ ΦΡΑΓΚΟΥΛΙΔΟΥ RANIA FRAGKOULIDOU «Ο Μέγας Ιεροεξεταστής», Artist’s book, 250μμ x 200μμ x 150μμ, 2021 «The Grand Inquisitor», Artist’s book, 250mm x 20omm x 150mm, 2021 Ομάδα Ξ. Σαχίνη
Η συναρμογή του artist’s book φέρει στοιχεία εικαστικών εκτυπώσεων και δημιουργήθηκε με αφορμή τον «Μέγα Ιεροεξεταστή», που παρεμβάλλεται στο κειμενικό σώμα των «Αδελφών Καραμάζοφ» (1872) του Fyodor Dostoyevsky. Στο κομβικό επεισόδιο, ο Χριστός ως εναγόμενος σιωπά στα παραληρηματικά, ρητορικά ερωτήματα και βεβαιότητες που διατυπώνει ο Ιεροεξεταστής για τις ελλειπτικές όψεις της Δυτικής «ευημερίας» και της θρησκείας, τις παλινδρομήσεις μεταξύ «αγιότητας-ιερότητας». Οι εικονογραφήσεις στο artist’s book πραγματεύονται τις αποτυπώσεις της ανθρώπινης ύπαρξης, την αμφισημία της ελεύθερης βούλησης, την μετουσίωση της πίστης σε κρατική εξουσία. Ως απότοκο του θετικισμού, το δικτυωτό πεδίο θρησκευτικής λογοθετικότητας κρίνει τα άτομα, τα διοικεί και τα ελέγχει στο όνομα της δικαιολογητικής βίας, όπως η πολιτική εξουσία. Η ατομικότητα απομειώνεται όπως και το αυτεξούσιο του ανθρώπου. Πώς προσδιορίζεται η πολιτική ηθική και πώς διασφαλίζεται η πρόοδος και η ελευθερία; Με την πίστη ή με τη μεθοδευμένη επιβολή ιδεών; Από τον κοινωνικό ιστό ή από τους κάθε είδους ηγέτες;
Επιμελητές έκθεσης: Pino Pandolfini Δήμητρα Σιατερλή Βάσια Μαγουλά Γιάννης Μπελημπασάκης
σχεδιασμός & επιμέλεια καταλόγου Ελεάννα Μπάρμπα