Latitudes | Humanscapes exhibition catalogue by Eleusis2021

01.09 — 15.11.2016

LATITUDES HUMANSCAPES Γ Ε Ω Γ Ρ Α Φ Ι Κ Ά

Α Ν Θ Ρ Ώ Π Ι Ν Ο Ι

Π Λ Ά Τ Η

Ο Ρ Ί Ζ Ο Ν Τ Ε Σ

MI CH E LE BR E SSAN P ET RU T C ALI NE SC U I OA N A C I R LI G D AV I N E LLI C SON CA RL O G I ANF E R R O DAV I D LE V E NTI A N DR E I NAC U

CURATOR: DR KOSTAS PRAPOGLOU Ε Π Ι Μ Ε Λ Η Τ Ή Σ : Δ Ρ Κ Ώ Σ Τ Α Σ Π ΡΆ Π Ο ΓΛ Ο Υ

All photos © the artists Poem © Marin Sorescu Poem translation © Adam J. Sorkin, Lidia Vianu Text photo © Kostas Prapoglou Curatorial text in english © Kostas Prapoglou Curatorial text in greek © Kostas Prapoglou Eleusis, 2016 / Ελευσίνα, 2016 ISBN: 978-618-812-411-1

All rights reserved. No part of this publication may be transmitted in any form or by any means, electronic or mechanical, including photocopy or any storage or retrieval system, without the prior permission in writing from the publisher and the curator. Όλα τα δικαιώματα προστατεύονται. Απαγορεύεται η αναδημοσίευση, η αποθήκευση ή αναπαραγωγή, ολική ή μερική του περιεχομένου αυτής της έκδοσης με οποιοδήποτε τρόπο, μηχανισμό, ηλεκτρονικό, φωτοτυπικό ή άλλο, χωρίς προηγούμενη γραπτή άδεια του εκδότη και του επιμελητή.

LATITUDES HUMANSCAPES Γ Ε Ω Γ Ρ Α Φ Ι Κ Ά

Α Ν Θ Ρ Ώ Π Ι Ν Ο Ι

Π Λ Ά Τ Η

Ο Ρ Ί Ζ Ο Ν Τ Ε Σ

The European Capital of Culture initiative offered us the unique opportunity to turn our gaze at the artistic scene of Romania. Greece and Romania will both be the hosts of the programme in 2021 and this already creates a common place, an informal bond between the two countries. The exposure of each country on the European stage is a proposition for acquaintance, a proposal of realisation of a common context for co-existence, where culture is a sturdy platform of recognition of our mutual geographical locus. We share our experiences, our unique histories, our diversity and we form as a common place our distinctive creative way to express life. In this present exhibition that has as a reference point the Romania of today, we are guided by artistic expression to narrate the humanscape and how this is defined through the course of history. With image as the most dominant medium, we witness its most meaningful version. Greek writer G. Heimonas used to prompt us to “let us turn our life into images” and the exhibition Latitudes | Humanscapes transmits aspects of the Romania of today with the realistic expression of a photographic documentation. Photography as a means of documentation conveys a direct and clear message that its social extensions help to define motivations and behaviours of human communities, along with the society as a total which they are a part of. I would like to thank the seven participating artists, Kostas Prapoglou for being the curator and the central axis for the organisation and the realisation of this exhibition, as well as Angeliki Lampiri who had the whole responsibility as part of “Eleusis 2021”. The exhibition could not have been implemented without the contribution and the financial support of the department of culture of the Municipality of Eleusis and also our sponsor, the company of TITAN. George Skianis Cultural director of Aeschylia Festival

Ο θεσμός της πολιτιστικής πρωτεύουσας της Ευρώπης μας πρόσφερε μια ιδανική ευκαιρία να στρέψουμε τη ματιά μας στην καλλιτεχνική σκηνή της Ρουμανίας. Η Ελλάδα και η Ρουμάνια θα φιλοξενήσουν τον θεσμό το 2021 και αυτό δημιουργεί ήδη ένα κοινό τόπο, έναν άτυπο δεσμό μεταξύ των δύο χωρών. Η προβολή της κάθε χώρας στο Ευρωπαϊκό γίγνεσθαι είναι μια πρόταση γνωριμίας, μια πρόταση συνειδητοποίησης του κοινού πλαισίου συνύπαρξης, όπου ο πολιτισμός είναι μια ισχυρή βάση αναγνώρισης του κοινού γεωγραφικού μας χώρου. Μοιραζόμαστε τις εμπειρίες μας, τις ιδιαίτερες ιστορίες μας, τη διαφορετικότητά μας και κάνουμε κοινό τόπο τον ιδιαίτερο δημιουργικό τρόπο που εκφράζουμε τη ζωή. Για την παρούσα έκθεση, που έχει τόπο αναφοράς τη σημερινή Ρουμανία, αφήνουμε την τέχνη να αφηγηθεί το ανθρώπινο τοπίο και το πως αυτό διαμορφώνεται στην ιστορική του συνέχεια. Κυρίαρχο μέσο η εικόνα, στην πιο ακραία δηλωτική της σημασία. «Να κάνουμε τη ζωή μας εικόνα», μας προέτρεπε ο δικός μας Γ. Χειμωνάς και η έκθεση Γεωγραφικά Πλάτη | Ανθρώπινοι Ορίζοντες, μας μεταφέρει πτυχές της σημερινής Ρουμανίας με τη ρεαλιστική απόδοση ενός φωτογραφικού ντοκουμέντου. Η φωτογραφία ως ντοκουμέντο μεταδίδει ένα μήνυμα άμεσο, εμφανές, που οι κοινωνιολογικές του προεκτάσεις βοηθούν να προσδιοριστούν κίνητρα, στάσεις, συμπεριφορές ανθρώπινων ομάδων, με το σύνολο της κοινωνίας της οποίας είναι μέρος. Θα ήθελα να ευχαριστήσω για τη συμμετοχή τους στην έκθεση τους επτά καλλιτέχνες, τον Κώστα Πράπογλου για την επιμέλεια και βασικό πυρήνα στην οργάνωση και υλοποίηση αυτής της έκθεσης, όπως και την Αγγελική Λαμπίρη που είχε όλη την ευθύνη από την πλευρά της «Ελευσίνας 2021». Η έκθεση δεν θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί χωρίς τη συμβολή και οικονομική στήριξη του τμήματος πολιτισμού του δήμου Ελευσίνας, αλλά και του χορηγού μας, την εταιρεία ΤΙΤΑΝ. Γιώργος Σκιάνης Υπεύθυνος εικαστικού προγράμματος φεστιβάλ «Αισχυλείων»

MARIN SORESCU (19361996)

Sincronizare Totul e perfect Pe pânza acestui secol Al cinematografului: Și imaginea noastră Și sonorul. Numai că de multe ori Ne facem corect apariția, Începem să gesticulăm și să vorbim omenește – Dar nu se aude nimic. Cuvintele ți-au fost expediate pe ecran mai înainte, Sau au fost oprite la vamă. Alteori te pomenești exprimând Replicile interlocutorului, Care nu se potrivesc pe gura ta, Îți vin prea mari ori prea mici. Cel mai rău este Când glasul începe să ți se audă După ce tu ai ieșit demult Din fascicolul de proiecție Al soarelui. Nu-i nimic. Sunt câteva mici defecțiuni De sincronizare. Poate vom ajunge, cu vremea, Să spunem exact ceea ce gândim Și să vorbim Chiar în timpul vieții.

Synchronisation Everything is perfect On the silver screen Of this century: Both the image And the sound track. Only, quite often, You make the right entrance, Begin gesturing, talk in a casual way– But nothing can be heard. The words reach the screen before you’re on camera, Or they get detained at customs. Other times you find yourself mouthing Your questioner’s sentences, Which fail to fit the movements of your lips. These are either too long or too short. Worst of all is The sound of your voice arriving A while after you’ve already left The projector’s beam Of sunlight. Never mind. These are minor problems Of synchronisation. Maybe in time we’ll manage To say what’s really on our mind And speak out During the exact span of our life.

Translation into English by Adam J. Sorkin, Distinguished Professor of English, Pennsylvania State University, Brandywine Campus / Lidia Vianu, Professor of Contemporary British Literature at the English Department of Bucharest University

LATITUDES / HUMANSCAPES by Dr Kostas Prapoglou

Romania’s last five decades of turbulent history gradually immersed into a narrative of diverse multidimensional realities. Embarking from Nicolae Ceaușescu’s vision to advance the then Socialist Republic of Romania (inherited from Gheorghe Gheorghiu-Dej, 1947-1965) towards a post-Soviet and hybrid-communist terrain infused with carefully filtered Western influences heavily reinforced by extreme personal ambition, the country was inevitably led towards an irreversible situation of dystopia, economic decadence and social hardship. Ceaușescu’s and his wife Elena’s rule of twenty five years (1965-1989) drastically changed not only the nation’s socio-political mapping but also its economical and cultural infrastructure. The undertaking of mass scale projects involving the proliferation of heavy industries and factory construction in both urban and rural habitats all over the country, engaged a large portion of the population. Industrial insertions had a profound impact on demographic levels dramatically reshaping the distribution of Romania’s population. The emergence of vast industrial areas, mining sites and oil-refinery plants as well as the introduction of new collective housing to concentrate farmers and their families — the future factory workers — altered rural landscape as never before. Bucharest and other towns were also converted and remodelled embracing the Romanian Systematisation programme. New residential districts appeared everywhere and — in the case of Bucharest — a vast area right in the heart of the city (Sector 5) was demolished to accommodate the soon to be Ceaușescu’s Palace (later named the People’s House). This is a monumental palatial complex, the second biggest and also the most expensive administrative building in the world. It is estimated that during this demolition campaign around 40,000 people were relocated while a big proportion of the old city was obliterated.

The Telephone Palace (Palatul Telefoanelor) - Romtelecom Building (detail), ClujNapoca, completed in 1969 by architect Vasile Mitrea, photo by Kostas Prapoglou

During Romania’s communist era, freedom of speech was limited; censorship was part of everyday life and applied to almost everything. Artistic expression was closely monitored and regulated and it was mainly visible through grand propaganda show displays of deprived aesthetics promoting an idealised illusion of the nation’s quality of life under the dictator’s auspices. Most forms of art were suppressed or even suspended. Numerous artists, poets and writers were driven to self-exile — especially after The July Theses of 1971 (Tezele din Iulie) which promoted socialist realism — while others developed a convoluted language of symbolisms and metaphors to convey criticism and messages of protest. The population was constantly misled, distracted and disorientated by false impressions and idealisms, all orchestrated by a central bureaucratic government machine. An undefined terrorism was omnipresent and escalated by a brutal secret police agency (The Securitate, one of the largest secret police forces ever existed in the Eastern bloc) spying on everyone and everything, reporting directly to the two rulers. The ongoing built-up of cult of personality that was within Ceaușescu’s and his wife’s main line of interests inspired by parallel practices surrounding Kim Il-sung in North Korea, engendered the nation’s repression, exhaustion, anger, revolt and, inescapably, Ceaușescu’s self-destruction. The subsequent governments that came into force after the fall of Ceaușescu found a traumatised country at the brink of collapse battling with severe social injustices. Poverty and the long-term socio-cultural overrides instrumentalised by the dictators’ regime and control were so deeply rooted that it was almost impossible for any change to take effect in the following decades. Corruption as well as bad politics and diplomacy continued torturing the nation and left the country in a vulnerable situation. The transition from a centrally planned economy to a fully functioning free market economy and the attempts to westernise and capitalise Romania often proved to be a major challenge. Only recent changes in the political scene triggered by events of social unrest brought the country’s economy on a development path with international economical rankings indicating progress and gradual success for the first time. This exhibition brings together the body of work of a group of seven artists, photographers and cinematographers who were either born in Romania (Ioana Cirlig, Petrut Calinescu, Andrei Nacu) or moved to Romania from overseas (Michele Bressan, Davin Ellicson, Carlo Gianferro, David Leventi). They were all born in the 1970s or early 1980s. Those who grew up in Romania witnessed totalitarianism during their childhood years and experienced its aftermath as teenagers and adults. Those who moved to Romania later on in their life were acquainted with the country’s past via the post-communist present along with the post-industrial utopia and the societal detritus that they encountered as newcomers. With time as the protagonist of the story, all seven artists deal with notions of bygone stereotypes, traces of melancholia trapped within the vision of hope that things will change nevertheless taking them so long before they partially did and simultaneously transmitting echoes of creation and de-creation of the nation’s past, present and future. Viewers are confronted by the mundane and the quotidian permeating the life of diverse communities and social groups interspersed throughout

the country and their relationship with the public and private space. The images on show negotiate recurrent themes of cultural identity traversing across smaller or larger social entities in both remote and urban districts. The video installation of Michele Bressan (b.1980), fifth, sixth and seventh floor (2011), explores the physical boundaries of the artist’s home immediate cityscape in Bucharest. Urban realism is the focus of Bressan’s cinematic language transcending personal experiences and human emotion that fabricate into a metaphysical topography of a city neighbourhood. As in a closed-circuit television camera monitor, we are subconsciously induced to follow — in an almost gratificational manner — a visual route of human surveillance. Void of physical voice but overwritten with abstract city noise, the video initiates the viewer’s interest in the protagonists’ activities within the limited boundaries of their apartment life allowing us to hypothesise conversations and emotions. Inspired by stories of his own family, David Leventi (b.1978) returns to Romania and revisits all those places that his ancestors once were familiar with. Buildings of past, pre-communism splendour such as the Romanian Athenaeum are juxtaposed against images of socialist architecture in Bucharest’s urban environment. Great examples of 1970s gigantic modernist structures such as the ALMO multipurpose building engage in a dialogue with the influx and hegemony of capitalism; signage of blue-chip corporations and product advertising now colonise the façades of buildings. Leventi’s visual lexicon also references the nation’s struggle during autocracy and emphatically pronounces this through the image of the imposing People’s House standing behind a dilapidated playground, a symbol of a fragile young generation. A final image transfers viewers to a rural setting where socialist industrialisation disturbs the immediate landscape of Hunedoara Castle in southwestern Transylvania. Industrial architecture played the role of generator of modernity for rural districts modifying former habitats and recasting local communities. Steel production plants left idle for years, are now partially coming to life through foreign investment. Imbued with historical weight, the photographs on view take us on a journey from the nation’s ruins of modernity to its contemporary actualities. Ioana Cirlig’s (b.1987) interest lies in the impact of heavy industrialisation on agrarian environs and how its collapse has affected local communities. Having lived in small villages for several months, Cirlig investigates the after-effects of industrial decline and trails aspects of peasants’ daily routine, especially alluding to the life of younger generations. In such non capitalist landscapes where former sources of income now stand void of activity, we observe the frailty, courage and spirit of survival of remote micro-societies, still refusing to relocate to bigger cities and endeavouring to keep a positive and optimistic outlook on life and their future. In a slightly different context, Carlo Gianferro’s (b.1970) video, Gypsy Interiors, Contemporary Romani Portraits (2008-2009) encapsulates an assortment of photographs capturing the counterculture and the quintessence of the Romani population living in Buzescu (a village of 5,000 in southwest Bucharest) and Ivești (a commune of 8,000 in southeast Romania). While the Romani stand proud for the uniqueness of their character and the extraordinary architecture of their palatial mansions, the viewer is astounded by both the exterior and interior of these

multi-storey dwellings. Through the plethora of his images, Gianferro surveys ideas of social and ethnic identity, intercultural referencing as well as making indirect remarks on gender relations and the equilibration between status and financial display. This domain of quasi-isolated minority environments is characterised by wealth deriving from trading copper, silver and steel, stripped from redundant factories after the demise of communism. The surreal settings of the imagery embrace the distortion of realities, concurrently taking the spectator on to unspecified, almost utopian, realms. Meanwhile, other parts of the country are known to have been seriously affected by migration. In search for better employment conditions, today one in six Romanians lives and works abroad. With his documentary Pride and Concrete, (2010-2013), Petrut Calinescu (b.1976) considers the recent transformations occurring in rural communities, especially around Țara Oașului and Maramureș in northern Transylvania as a result of migration abroad for work. Inspecting the social impetus and financial status of younger family members living overseas (while in most cases the elderly are left behind), Calinescu portrays the need of diasporic Romanians to keep coming home and how they are being subjected to a process of continuously shifting relationships. The emergence of districts with luxurious housing indicates the formation of a Romanian nouveau riche investing all their income in the construction of opulent houses. Interviews divulge the dream of many to return home one day staying connected with ancestral lands and roots however bringing with them an appropriated capitalist way of life. Utilising auto-biographical references through his family album, Andrei Nacu (b.1984) illustrates the life of his parents during the last five decades and a social construction of reality. The tension between past and present and how the past is constantly influencing the present is what dominates Nacu’s artistic utterance. His challenge is to tell a story that is simultaneously personal but also generic in relation to the social and political history of Romania. Exploring family photographs and their influence on the construction of collective memory, his parents are fitted into a wider context where thousands of other same generation people remain stationary and not able to experience progress or economic improvement. Time seems to have stopped for them; their memories are the only companion in this journey of life. The lyricism of Davin Ellicson’s (b.1978) photography speaks to life before Western consumer society and globalisation. His photographs are a celebration of the European peasantry and tradition but also a melancholic manifestation of the wealth and weight of what will no longer be. Leaving America and its ultimate capitalist society to explore the gateway to the East, Romania was a revelation to him. The freedom, the emotional vibrancy and intensity of the countryside inspired him immensely. In his photographs, Ellicson saw reflections of emotional life, experienced human connection and discovered his true self. As we watch his images, they watch us back establishing a romantic and almost hedonistic relationship between the viewer and the viewed.

Latitudes | Humanscapes is a journey crisscrossing through Romaniaâ&#x20AC;&#x2122;s past and present. Witnessing the multifaceted trajectories of a nation, the viewer comes to terms with all those obstacles of oppression and deprivation that challenged its hypostasis for too long. However, it is now acknowledging a new era of optimism and expectations hopefully not excessively impacted by recent events of economic importance such as the British decision to leave the EU in its June 2016 referendum. Although the exhibition is unavoidably attached to the political context relevant to the recent history of Romania, it neither aims to censure or analyse the advantages and disadvantages of socialist or capitalist systems nor instigates comparisons across nations and their cultures. It poses questions on the frailty and diversity of human existence but, above all, it attempts through the traits and heterogeneity of the nationâ&#x20AC;&#x2122;s character, non-material vernacular culture, values of traditions and authenticity of folklore identity to enunciate and celebrate the will of power for survival, never abandoning hope and never giving up life regardless the good or bad news that it has in store for us.

ΓΕΩΓΡΑΦΙΚΆ ΠΛΆΤΗ / ΑΝΘΡΏΠΙΝΟΙ ΟΡΊΖΟΝΤΕΣ του Δρ Κώστα Πράπογλου

Οι τελευταίες πέντε δεκαετίες της ιστορίας της Ρουμανίας χαρακτηρίστηκαν από περιόδους αναταραχών που διαδοχικά διαμόρφωσαν μια αφήγηση ποικιλόμορφων και πολυδιάστατων πραγματικοτήτων. Με αφετηρία το όραμα του Nicolae Ceaușescu να αναβαθμίσει την τότε Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Ρουμανίας (που κληρονόμησε από τον Gheorghe Gheorghiu-Dej, 1947-1965) σε μια μετασοβιετική και υβριδικής μορφής κομμουνιστική πλατφόρμα εμπνευσμένη από προσεχτικά φιλτραρισμένες δυτικές επιρροές που ενισχύθηκαν σε υπερθετικό βαθμό από προσωπικές φιλοδοξίες, η χώρα οδηγήθηκε αναπόφευκτα προς μια μη-αναστρέψιμη κατάσταση δυστοπίας, οικονομικής παρακμής και πτωτικής κοινωνικής πορείας. Η ηγεσία του Ceaușescu και της συζύγου του Elena για είκοσι πέντε χρόνια (19651989) άλλαξε δραστικά όχι μόνο την κοινωνικοπολιτική χαρτογράφηση του έθνους άλλα και την οικονομική και πολιτισμική του δομή. Η ανάληψη μαζικής κλίμακας έργων που ενίσχυαν τη ραγδαία αύξηση της βαριάς βιομηχανίας και την κατασκευή εργοστασίων σε αστικά και αγροτικά περιβάλλοντα σε όλη τη χώρα, δέσμευσε ένα τεράστιο ποσοστό του πληθυσμού. Η εισαγωγή της βιομηχανίας είχε σφοδρό αντίκτυπο σε δημογραφικό επίπεδο τροποποιώντας δραματικά την κατανομή του ρουμανικού πληθυσμού. Η εμφάνιση αχανών βιομηχανικών περιοχών, ορυχείων και διυλιστηρίων πετρελαίου καθώς και η εισαγωγή νέων συλλογικών εργατικών κατοικιών για τη συγκέντρωση των αγροτών και των οικογένειών τους — των μελλοντικών εργατών στα εργοστάσια — αλλοίωσε το τοπίο της υπαίθρου όσο ποτέ πριν. Το Βουκουρέστι και άλλες πόλεις άλλαξαν επίσης μορφή και μετασχηματίστηκαν. Στα πλαίσια του προγράμματος της Ρουμανικής Συστηματοποίησης νέες περιοχές κατοίκησης εμφανίστηκαν παντού και — στην περίπτωση του Βουκουρεστίου — μια

The Telephone Palace (Palatul Telefoanelor) - Romtelecom Building (detail), ClujNapoca, completed in 1969 by architect Vasile Mitrea, photo by Kostas Prapoglou

τεράστια περιοχή ακριβώς στο κέντρο της πόλης (Τομέας 5) κατεδαφίστηκε για να δεχτεί το νέο παλάτι του Ceaușescu (που αργότερα μετονομάστηκε σε «Παλάτι του Λαού»). Πρόκειται για ένα μνημειακών διαστάσεων κτιριακό συγκρότημα, το δεύτερο μεγαλύτερο και το πιο ακριβό διοικητικό κτίριο στον κόσμο. Υπολογίζεται πως κατά τη διάρκεια αυτής της εκστρατείας κατεδάφισης περίπου 40,000 κάτοικοι αναγκάστηκαν να μετακομίσουν ενώ ένα πολύ μεγάλο κομμάτι της παλιάς πόλης καταστράφηκε. Την περίοδο της εποχής του κομμουνισμού στη Ρουμανία, η ελευθερία του λόγου ήταν περιορισμένη. Η λογοκρισία αποτελούσε μέρος της καθημερινής ζωής και εφαρμοζόταν σχεδόν παντού. Η καλλιτεχνική έκφραση ήταν υπό στενή παρακολούθηση και ήταν ορατή κυρίως διαμέσου μεγάλης κλίμακας προπαγανδιστικών παραστάσεων (show displays) χαμηλής αισθητικής με σκοπό την προώθηση ιδεαλιστικών ψευδαισθήσεων για την ποιότητα ζωής του έθνους υπό την αιγίδα του δικτάτορα. Οι περισσότερες μορφές τέχνης είχαν κατασταλεί ή καταργηθεί εντελώς. Πολλοί καλλιτέχνες, ποιητές και συγγραφείς οδηγήθηκαν στην αυτοεξορία — ειδικά μετά τα Μέτρα του Ιούλη του 1971 (Tezele din Iulie) που προήγαγαν το σοσιαλιστικό ρεαλισμό — ενώ άλλοι ανέπτυξαν έναν πολυσύνθετο γλωσσικό κώδικα με συμβολισμούς και μεταφορές εκφράζοντας και επικοινωνώντας την κριτική και τα μηνύματα διαμαρτυρίας τους. Η διαρκής παραπλάνηση, η απόσπαση προσοχής και ο αποπροσανατολισμός που προκαλούσαν οι ψευδείς εντυπώσεις και οι ιδεαλισμοί, ήταν όλα ενορχηστρωμένα από μια γραφειοκρατική μηχανή κεντρικής διοίκησης. Μια πανταχού παρούσα τρομοκρατία απροσδιόριστης υφής υποκινούνταν από ένα σκληρό δίκτυο μυστικής αστυνομίας (η Securitate υπήρξε μια από τις μεγαλύτερες μυστικές αστυνομικές δυνάμεις του ανατολικού μπλοκ) που παρακολουθούσε τους πάντες και τα πάντα δίνοντας αναφορά απευθείας στους δύο ηγέτες. Η ανάδυση του θεσμού της θεοποιημένης προσωπικότητας που εμπεριεχόταν στα άμεσα ενδιαφέροντα του ζεύγους Ceaușescu εμπνεόμενοι από παράλληλες πρακτικές που εφάρμοζε ο δικτάτορας της Βόρειας Κορέας Kim Il-sung, οδήγησε στη σφοδρή καταπίεση του λαού, στην εξάντλησή του, στο θυμό του, στην επανάσταση και, αναπόφευκτα, στην αυτοκαταστροφή του Ceaușescu. Οι επόμενες κυβερνήσεις που ανέλαβαν την εξουσία μετά την πτώση του Ceaușescu βρήκαν μια τραυματισμένη χώρα στα πρόθυρα της κατάρρευσης αντιμετωπίζοντας σοβαρότατες κοινωνικές ανισότητες. Η φτώχεια και οι μακροπρόθεσμες κοινωνικοπολιτισμικές επανεγγραφές σχεδιασμένες από το δικτατορικό καθεστώς ήταν τόσο βαθιά ριζωμένες, που οποιαδήποτε αλλαγή ήταν αδύνατη να συμβεί εντός των επόμενων δεκαετιών. Η διαφθορά, οι εσφαλμένοι πολιτικοί χειρισμοί και η διπλωματία συνέχισαν να βασανίζουν το λαό και άφησαν τη χώρα σε μια ευάλωτη κατάσταση. Η μετάβαση από μια συγκεντρωτικά οργανωμένη οικονομία σε μια αμιγώς λειτουργική οικονομία ελεύθερης αγοράς και οι προσπάθειες δυτικοποίησης και αξιοποίησης των πόρων της Ρουμανίας συχνά αποδεικνύονταν μεγάλη πρόκληση. Πρόσφατες αλλαγές στην πολιτική σκηνή που εκπυρσοκροτήθηκαν από κοινωνικές αναταραχές έφεραν την οικονομία της χώρας σε μια τροχιά ανάπτυξης με τους διεθνείς δείκτες οικονομίας να παρουσιάζουν για πρώτη φορά μια σταδιακή εξέλιξη και ανοδική πορεία. Η ομαδική αυτή έκθεση φέρνει κοντά τη δουλειά επτά καλλιτεχνών, φωτογράφων και κινηματογραφιστών οι οποίοι είτε γεννήθηκαν στη Ρουμανία (Ioana Cirlig, Petrut Calinescu, Andrei Nacu) είτε μετακόμισαν εκεί από χώρες του εξωτερικού (Michele Bressan, Davin Ellicson, Carlo Gianferro, David Leventi). Κάποιοι γεννήθηκαν στη δε-

καετία του ‘70 και άλλοι στις αρχές της δεκαετίας του ‘80. Αυτοί που μεγάλωσαν στη Ρουμανία υπήρξαν αυτόπτες μάρτυρες του ολοκληρωτισμού κατά τη διάρκεια των παιδικών τους χρόνων και βίωσαν τις συνέπειές του ως έφηβοι και ενήλικες. Αυτοί που μετακόμισαν στη Ρουμανία λίγο αργότερα στη ζωή τους, βρέθηκαν αντιμέτωποι ως νεοεισερχόμενοι με το παρελθόν της χώρας μέσω του μετακομμουνιστικού παρόντος, της μεταβιομηχανικής ουτοπίας και των κοινωνικών ερειπιώνων. Έχοντας το χρόνο ως πρωταγωνιστή της αφήγησής τους, και οι επτά καλλιτέχνες διαχειρίζονται έννοιες πεπερασμένων στερεοτύπων και ιχνηλατούν τη μελαγχολία που βρίσκεται παγιδευμένη εντός ενός ελπιδοφόρου οράματος πως τα πράγματα θα αλλάξουν μολονότι στην πραγματικότητα καθυστέρησαν πολύ. Παράλληλα το έργο τους μεταδίδει απόηχους δημιουργίας και καταστροφής που σχετίζονται με το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον του έθνους. Οι θεατές έρχονται αντιμέτωποι με την πεζότητα και την καθημερινότητα εξετάζοντας τη ζωή ποικιλόμορφων κοινοτήτων και κοινωνικών ομάδων που βρίσκονται διασκορπισμένες σε όλη τη χώρα και τη σχέση τους με το δημόσιο και ιδιωτικό χώρο. Τα έργα που εκτίθενται διαπραγματεύονται επαναλαμβανόμενα θέματα πολιτισμικής ταυτότητας που διέπουν μικρότερα ή μεγαλύτερα κοινωνικά σύνολα σε αστικές και απομακρυσμένες περιοχές. Η βίντεο-εγκατάσταση του Michele Bressan (γεν.1980), fifth, sixth and seventh floor (2011), διερευνά τα φυσικά όρια του διαμερίσματος του καλλιτέχνη στο Βουκουρέστι. Ο αστικός ρεαλισμός είναι στο επίκεντρο της κινηματογραφικής ματιάς του Bressan μεταβιβάζοντας προσωπικές εμπειρίες και ανθρώπινο συναίσθημα που συνθέτουν τη μεταφυσική τοπογραφία μιας γειτονιάς στο άστυ. Όπως σε ένα μόνιτορ κάμερας κλειστoύ κυκλώματος τηλεόρασης, έτσι κι εδώ υποσυνείδητα παρακινούμαστε να επιβλέψουμε — με ηδονιστικό σχεδόν τρόπο — μια πορεία ανθρώπινης παρακολούθησης. Αντικαθιστώντας τη φυσική φωνή με τον αφαιρετικό θόρυβο της πόλης, το βίντεο προκαλεί το ενδιαφέρον του θεατή σχετικά με τις δραστηριότητες των πρωταγωνιστών εντός των περιορισμένων συνόρων της ζωής σε ένα διαμέρισμα, επιτρέποντάς μας να προβούμε σε υποθέσεις για τις συζητήσεις και τα συναισθήματά τους. Εμπνευσμένος από ιστορίες της δικής του οικογένειας, ο David Leventi (γεν.1978) επιστρέφει στη Ρουμανία και επισκέπτεται ξανά όλα εκείνα τα μέρη που οι πρόγονοί του κάποτε γνώρισαν. Κτίρια με την αίγλη της προκομμουνιστικής περιόδου όπως το Ρουμανικό Αθήναιον αντιπαραβάλλονται σε εικόνες σοσιαλιστικής αρχιτεκτονικής του αστικού περιβάλλοντος του Βουκουρεστίου. Εξαιρετικά παραδείγματα κτιρίων μοντερνισμού γιγαντιαίων διαστάσεων της δεκατίας του 1970 όπως το κτίριο πολλαπλών χρήσεων ALMO αναπτύσσουν διάλογο με στοιχεία εισροής και επικυριαρχίας του καπιταλισμού. Οι ταμπέλες εταιρειών υψηλής κεφαλαιοποίησης και οι διαφημίσεις προϊόντων έχουν εποικίσει τις προσόψεις των κτιρίων. Το οπτικό λεξιλόγιο του Leventi αναφέρεται επίσης στις δυσκολίες του λαού κατά τη διάρκεια της απολυταρχίας και αυτό υπογραμμίζεται εμφατικά μέσα από την εικόνα του επιβλητικού Παλατιού του Λαού που δεσπόζει πίσω από μια ρημαγμένη παιδική χαρά, σύμβολο μιας εύθραυστης νέας γενιάς. Μία τελευταία φωτογραφία μεταφέρει τους θεατές σε τοπίο της υπαίθρου όπου η σοσιαλιστική βιομηχανoποίηση διαταράσσει το γύρω τοπίο του κάστρου Hunedoara στη νοτιοδυτική Τρανσυλβανία. Η βιομηχανική αρχιτεκτονική έπαιξε το ρόλο του δημιουργού του μοντερνισμού σε περιοχές της υπαίθρου μεταλλάσσοντας περιβάλλοντα και αναπλάθοντας τοπικές κοινωνίες. Κάποιες εγκαταστάσεις παραγωγής σιδήρου που έμειναν ανενεργές για πολλά χρόνια, τώρα

επανέρχονται στη ζωή από επενδυτές του εξωτερικού. Εμποτισμένο με ιστορική βαρύτητα, το φωτογραφικό αυτό υλικό μας ταξιδεύει από τα ερείπια του μοντερνισμού ενός έθνους σε μια σύγχρονη πραγματικότητα. Το πεδίο ενδιαφέροντος της Ioana Cirlig (γεν.1987) έγκειται στον αντίκτυπο που είχε η βαριά βιομηχανοποίηση σε αγροτικές περιοχές και στον τρόπο με τον οποίο η κατάρρευσή της επηρέασε τις τοπικές κοινωνίες. Έχοντας ζήσει σε μικρά χωριά για αρκετούς μήνες, η Cirlig εξετάζει τα επακόλουθα της βιομηχανικής παρακμής και ανιχνεύει στοιχεία της καθημερινής ρουτίνας των χωρικών, κάνοντας ιδιαίτερη αναφορά στη ζωή των νεότερων γενεών. Σε ένα τέτοιο μη καπιταλιστικό τοπίο, όπου παλαιότερες πηγές εισοδήματος έχουν παύσει πλέον να αποφέρουν, γινόμαστε αυτόπτες μάρτυρες της αδύναμης κατάστασης αυτών των μικροκοινωνιών, καθώς και του σθένους και της θέλησης για επιβίωση. Εξακολουθώντας να αρνούνται να μετοικήσουν στα αστικά κέντρα, καταβάλλουν κάθε δυνατή προσπάθεια να διατηρήσουν θετική στάση και αισιοδοξία για τη ζωή και το μέλλον τους. Σε ένα κάπως διαφορετικό αφηγηματικό πλαίσιο, το βίντεο του Carlo Gianferro (γεν.1970), Gypsy Interiors, Contemporary Romani Portraits (2008-2009), εμπεριέχει μια συλλογή φωτογραφικού υλικού που αποδίδει τον αντικομφορμισμό και την πεμπτουσία της ζωής του πληθυσμού των Ρομά που ζουν στο Buzescu (ένα χωριό 5,000 κατοίκων νοτιοδυτικά του Βουκουρεστίου) και στο Ivești (μια κοινότητα 8,000 κατοίκων της νοτιοανατολικής Ρουμανίας). Ενώ αυτοί είναι υπερήφανοι για τη μοναδικότητα του χαρακτήρα τους και την εκπληκτική αρχιτεκτονική των αρχοντικών τους επαύλεων, ο θεατής εκπλήσσεται από την εξωτερική και την εσωτερική όψη των πολυόροφων οικοδομημάτων. Μέσα από την πληθώρα των εικόνων του, ο Gianferro διερευνά ιδεώδη κοινωνικής και εθνικής ταυτότητας και προτάσσει σχόλια διαπολιτισμικής υφής ενώ παράλληλα κάνει έμμεσες αναφορές στις σχέσεις των φύλων και στις ισορροπίες μεταξύ κοινωνικού status και επίδειξης οικονομικής δύναμης. Αυτός ο τόπος του ημιαπομονωμένου μειονοτικού περιβάλλοντος χαρακτηρίζεται από πλούτο που πηγάζει από το εμπόριο χαλκού, αργύρου και σιδήρου, υλικών που αφαιρέθηκαν από εγκαταλελειμμένα εργοστάσια μετά την πτώση του κομμουνισμού. Η σουρεαλιστική ατμόσφαιρα των εικόνων ενισχύει την παραμόρφωση της πραγματικότητας, μεταφέροντας ταυτόχρονα το θεατή σε μια απροσδιόριστη και σχεδόν ουτοπική σφαίρα. Στο μεταξύ, είναι γνωστό πως κάποιες περιοχές της χώρας έχουν σοβαρά επηρεαστεί από τη μετανάστευση. Αναζητώντας καλύτερες συνθήκες εργασίας, ένας στους έξι Ρουμάνους σήμερα ζει και εργάζεται στο εξωτερικό. Με το ντοκιμαντέρ του Pride and Concrete, (2010-2013), ο Petrut Calinescu (γεν.1976) εξιστορεί τις πρόσφατες αλλαγές που παρουσιάστηκαν σε αγροτικές κοινωνίες, και ειδικά αυτές των περιοχών Țara Oașului και Maramureș στη βόρεια Τρανσυλβανία ως αποτέλεσμα της μετανάστευσης στο εξωτερικό για αναζήτηση εργασίας. Εξετάζοντας τις κοινωνικές καταβολές και την οικονομική επιφάνεια νεώτερων μελών διαφόρων οικογενειών που ζουν στο εξωτερικό (ενώ σε πολλές περιπτώσεις οι ηλικιακά μεγαλύτεροι παραμένουν στην πατρίδα), ο Calinescu απεικονίζει την ανάγκη των Ρουμάνων της διασποράς να επιστρέφουν στην πατρίδα καθώς και τον τρόπο που αυτοί βιώνουν μια συνθήκη συνεχούς διαχείρισης της μετατόπισης των προσωπικών τους σχέσεων. Η ανάδυση περιοχών με πολυτελείς κατοικίες υποδεικνύει το σχηματισμό μιας τάξης νεόπλουτων Ρουμάνων που επενδύουν όλο τους το εισόδημα στην κατασκευή ακριβών οικιών. Οι συνεντεύξεις τους αποκαλύπτουν το όνειρο πολλών να επιστρέψουν μια μέρα

διατηρώντας το σύνδεσμό τους με τη γη των προγόνων τους και τις ρίζες τους ενώ ταυτόχρονα φέρνοντας μαζί τους έναν ιδιοποιημένο καπιταλιστικό τρόπο ζωής. Χρησιμοποιώντας αυτοβιογραφικές αναφορές από το οικογενειακό του άλμπουμ φωτογραφιών, ο Andrei Nacu (γεν.1984) εξιστορεί τη ζωή των γονιών του κατά τη διάρκεια των τελευταίων πέντε δεκαετιών και την κοινωνική σύσταση της πραγματικότητας. Η ένταση ανάμεσα στο παρελθόν και στο παρόν και ο τρόπος που το παρελθόν εξακολουθεί να έχει αντίκτυπο στο παρόν είναι τα στοιχεία που κυριαρχούν στον καλλιτεχνικό λόγο του Nacu. Η πρόκληση με την οποία ήρθε αντιμέτωπος ήταν να μεταφέρει μια ιστορία, που αν και καθαρά προσωπική μετασχηματίζεται συγχρόνως σε διαπροσωπική, σε σχέση με την κοινωνική και πολιτική ιστορία της Ρουμανίας. Εξερευνώντας τις οικογενειακές του φωτογραφίες και την επίδραση που ασκούν στη δόμηση της συλλογικής μνήμης, οι γονείς του καλλιτέχνη προσαρμόζονται σε ένα ευρύτερο πλαίσιο όπου χιλιάδες άλλοι άνθρωποι της ίδιας γενιάς παραμένουν στάσιμοι δίχως να έχουν την ευκαιρία να ζήσουν την πρόοδο ή την οικονομική ανάπτυξη. Ο χρόνος μοιάζει να έχει σταματήσει για αυτούς και οι μνήμες είναι οι μόνες σύντροφοί τους σε αυτό το ταξίδι της ζωής. Ο λυρισμός του φωτογραφικού φακού του Davin Ellicson (γεν.1978) εξιστορεί στιγμιότυπα μιας ζωής πριν από την εμφάνιση των καπιταλιστικών κοινωνιών και της παγκοσμιοποίησης. Οι εικόνες του είναι μια ωδή στην ευρωπαϊκή επαρχία και στις παραδόσεις της, καθώς επίσης και μια μελαγχολική διαπίστωση για μια επερχόμενη νέα τάξη πραγμάτων που θα αλλάξει τα πάντα. Αφήνοντας πίσω του την Αμερική και την απόλυτη καπιταλιστική της κοινωνία για να εξερευνήσει την πύλη της Ανατολής, η Ρουμανία αποτέλεσε για αυτόν μια αποκάλυψη. Η ελευθερία, η συναισθηματική ζωντάνια και η ένταση της υπαίθρου τον ενέπνευσαν βαθύτατα. Στα στιγμιότυπά του ο Ellicson εντοπίζει τη ζωή μέσα από το συναίσθημα, βιώνει τις ανθρώπινες σχέσεις και ανακαλύπτει τον πραγματικό του εαυτό. Καθώς παρατηρούμε τα έργα του, μας παρατηρούν και αυτά με τη σειρά τους, εγκαθιδρύοντας μια ρομαντική και σχεδόν ηδονιστική σχέση μεταξύ θεατή και θεάματος. Η έκθεση Γεωγραφικά Πλάτη | Ανθρώπινοι Ορίζοντες είναι ένα ταξίδι που διατρέχει το παρελθόν και το παρόν της Ρουμανίας. Ως μάρτυρας της πολύπλευρης πορείας ενός λαού, ο θεατής συνειδητοποιεί όλα εκείνα τα εμπόδια της καταπίεσης και της ανέχειας που δοκίμασαν την υπόστασή του για μεγάλο χρονικό διάστημα. Παρόλα αυτά, τώρα εισέρχεται σε μια νέα εποχή αισιοδοξίας και προσδοκιών που ευελπιστούμε ότι δεν θα επηρεαστεί από πρόσφατα γεγονότα οικονομικής σημασίας, όπως η απόφαση της Μεγάλης Βρετανίας να αποχωρήσει από την Ευρωπαϊκή Ένωση με το δημοψήφισμα του Ιουνίου 2016. Μολονότι η έκθεση είναι αναπόφευκτα συνδεδεμένη με την πολιτική κατάσταση της πρόσφατης ιστορίας της Ρουμανίας, σκοπός της δεν είναι ούτε να επικρίνει, ούτε να αναλύσει τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα των σοσιαλιστικών ή καπιταλιστικών καθεστώτων, αλλά και ούτε επιδιώκει συγκρίσεις μεταξύ λαών και του πολιτισμού τους. Υποβάλλει ερωτήματα σχετικά με την αδυναμία και την ποικιλομορφία της ανθρώπινης ύπαρξης, όμως πάνω απ’ όλα, επιχειρεί μέσω της μοναδικότητας και της ετερογένειας του χαρακτήρα ενός λαού, των κοινών ηθικών αξιών, της σημασίας των παραδόσεων και της αυθεντικότητας της λαογραφικής ταυτότητάς του, να υπογραμμίσει και να τιμήσει τη δύναμη της θέλησης για επιβίωση, δίχως να εγκαταλείπεται ποτέ η ελπίδα και η ανάγκη για ζωή ανεξάρτητα από τα καλά ή τα άσχημα που του επιφυλάσσονται.

Fifth, sixth and seventh floor (2011), video still, © Michele Bressan

MICHELE BRESSAN MICHELE BRESSAN (b.1980) was born in Trieste, Italy and since 1993 lives and works in Bucharest, Romania. His work has been exhibited in numerous solo and group shows including Inventing the Truth, part of Romania’s participation to the 56th Venice Biennale (2015), Life is Beautiful, Atelier Am Eck, Düsseldorf, Germany (2015), The Source Collage Open Call, Tate Britain, London, UK (2014), Les Rencontres Internationales, La Gaîté Lyrique and Palais de Tokyo, Paris, France (2014), Museum für Photographie, Braunschweig, Germany (2013), Centre Wallon d’Art Contemporain, Flémalle, Belgium (2012), Vienna Fair The New Contemporary, Austria (2012), Les Rencontres d’Arles photo festival, France (2011), Musée d’art moderne et contemporain, Saint-Étienne, France (2011), Gate11-international departures, Fondazione Fotografia Modena, Italy (2011), Venice Biennale, Padiglione Italia nel Mondo, Italy (2011), Mois de la Photo, Paris, France (2010), National Museum of Contemporary Art Bucharest, Romania (2009/2010), Performance Art Institute San Francisco, USA (2010), ESSL Museum Wien, Austria (2009) and Neuen Museum / Bauhaus Universität Weimar, Germany (2009). In 2010 Bressan received the Constantin Brâncuşi / Cité Internationale des Arts scholarship (Paris). In 2009 he received the ESSL Award and he was nominated for the Henkel Award the same year.

Fifth, sixth and seventh floor (2011), video still, ÂŠ Michele Bressan

Elder left home, Moşneni village, (2015), © Petrut Calinescu

PETRUT CALINESCU PETRUT CALINESCU (b.1976) is a photographer based in Bucharest, Romania and a member of The Panos Pictures Network. Calinescu mainly works for western media or non-governmental organisations. His latest project, Pride and Concrete started in 2010 with the support of the World Press Photo Foundation and Robert Bosch. After four years of documentation and various grants it came to an end, with a printed book, website and a travelling photo exhibition. It was shown as a solo exhibition in Bucharest, Cluj, Negresti, Berlin, London and many other places as part of group exhibitions. His ongoing Black Sea project started in 2010. Calinescu’s reportages have been published by the Sunday Times Magazine, Business Week, The New Statesman, 6 Mois, New York Times, Vice International, As Magazine, Esquire and Southern Metropolis Weekly.

Cajvana village (2012), © Petrut Calinescu

Certeze (2011), © Petrut Calinescu

Mine worker on a break (2014), © Ioana Cirlig

Copper quarry (2013), ÂŠ Ioana Cirlig

I OA N A C I R L I G IOANA CIRLIG (b.1987) is a documentary photographer based in Bucharest, Romania. She studied cinematography and after working for a few years as a photojournalist in Bucharest, she dedicated herself to independent, personal, long-term documentary work. She focuses on the relationship between man and his environment in Romanian society, especially in small towns and rural districts. Between 2012 and 2015 she worked on the Post-Industrial Stories project and the publication of the homonymous photo book. Alongside photographer Marin Raica, she surveyed the effects of deindustrialisation on small mono-industrial communities. Together they documented community life by living in Brad and Petrila, two mining towns in West Romania. Cirlig participated with the Romanian Pavilionâ&#x20AC;&#x2122;s exhibition Site Under Construction at the Venice Architecture Biennale (2014). Her work was showcased in Photo London 2015 as one of the Lensculture Exposure Awards 2014 Winners. She also participated with FotoFilmic 2015 in shows held in New York, Seoul and Vancouver. The same year she presented Post-Industrial Stories in Spotlight: Romania, a group exhibition at Gemak Gallery (The Hague, The Netherlands).

D AV I N E L L I C S O N DAVIN ELLICSON (b.1978) was born in the United States and today is based in Bucharest. His first major project was Țăran (Romanian for peasant) based on the year he lived with farmers in the village of Valeni in the Carpathian mountains and is the subject of his first monograph that will be published in 2016. Currently, Ellicson works on the Paradox Romania project. His work has appeared in various publications such as The New Yorker, The New York Times, The Guardian, The Christian Science Monitor, Der Spiegel, L’Espresso, The Official Ferrari Magazine, ART, OneWorld, AFAR and The Chronicle of Higher Education. His photography has been exhibited worldwide including The Phodar Photography Biennial in Pleven, Bulgaria, The Takashimaya Store in Tokyo, Japan, and The East West Gallery in Vienna, Austria. His works are in numerous private collections. In 2012, his Țăran work was featured at the Lumix Festival in Hannover, Germany. He is the recipient of numerous awards and honours, including grants from The Romanian Cultural Institute in Bucharest in 2012 and 2014, The 2009 Portfolio Award at the Phodar Photography Biennial and a Larson Fellowship.

Roma girls, Coroieni, Transylvania, Romania (2011), ÂŠ Davin Ellicson

Orthodox Wedding, Budesti, Maramures, Romania (2006), ÂŠ Davin Ellicson

Young girl in her house - Ciurea (IaĹ&#x;i), Romania (2008), ÂŠ Carlo Gianferro

CARLO GIANFERRO CARLO GIANFERRO (b.1970) is an Italian photographer based in Rome, Italy. He worked for five years in Romania and the Republic of Moldova documenting the non-migratory wealthy Romani communities and published two books, Gypsy Architecture by Edition Axel Menges and Gypsy Interiors by Postcart Edizioni. Gianferro has received several international awards including the Established Artist award by the Documentary Project Fund (2015), Grand Prix Fotofestiwal (2009), First Prize Portraits Stories World Press Photo (2009), Raymond Weil Club International Photography Prize (2008), Marco Pesaresi Award for Contemporary Photography (2008) and Prix Exchange Boutographie (2008). His photos have been exhibited in cultural festivals such as Fotonoviembre, Tenerife, Spain, les Photaumnales de Picardie, France, Athens Photo Festival, Greece, Belo Horizonte International Short Film Festival, Brazil and Festival della Fotografia Etica, Lodi, Italy. Gallery shows include Tethys Gallery, Florence, Italy, 10b Photography Gallery, Rome, Italy and Aperture Foundation, New York, USA. He has also been involved with projects in Eastern Europe, Africa and the Middle East. He is currently working on Italian social issues exploring mental illness, exiled workers and other fragile communities. His images have been largely published by the Italian and international press. In 2014 he founded ROAM photography.

House in Buzescu, Romania (2004), © Carlo Gianferro Pages 26-27: Man in front of his home in the Romani quarter of Ivești in the Romanian province of Moldavia (2004), © Carlo Gianferro

Romanian Athenaeum, Bucharest, Romania (2007), ÂŠ David Leventi / courtesy Rick Wester Fine Art

Palace of the Parliament, Bucharest, Romania (2007), ÂŠ David Leventi / courtesy Rick Wester Fine Art

D AV I D L E V E N T I DAVID LEVENTI (b.1978) grew up in Chappaqua, New York and Nantucket, Massachusetts. He currently lives and works in Brooklyn. In 2001, he received his BFA in Photography from Washington University in Saint Louis, Missouri and recently had solo shows at Rick Wester Fine Art in New York and Arthur Roger Gallery in New Orleans. His photographs have been widely published in, among others, TIME, Architectural Digest, The New York Times Magazine, The Wall Street Journal, ESPN The Magazine, FT Weekend Magazine, Travel + Leisure and Condé Nast Traveler. In 2007, Leventi was selected by Photo District News as one of their Top 30 Emerging Photographers. His photography is included in prestigious private and public collections such as The Sir Elton John collection and The Cleveland Museum of Art collection. In his most recent series OPERA, Leventi records the interiors of more than 40 opera houses spanning four centuries and four continents. In 2015, OPERA was published by Damiani Editore with a foreword by Plácido Domingo. He is represented by Rick Wester Fine Art in New York, Arthur Roger Gallery in New Orleans, Bau-Xi Photo in Toronto, Jackson Fine Art in Atlanta and Galería Patricia Acal in Madrid.

A N D R E I N AC U ANDREI NACU (b.1984) is a documentary photographer based between London and Iași, Romania. In his creative practice he is using documentary photography, family albums and archive photos to create stories which analyse the junction between personal memory and social history. In 2013 he graduated with an MA in Documentary Photography from the University of Wales, Newport and previously studied Photography and Video at the George Enescu University of Arts in Iași. His projects have been presented in exhibitions including Events With No Cause, Centre of Contemporary Photography, Iași (2016), Renaissance, Getty Images Gallery, London, UK (2015), Uncertain States, Four Corners Gallery, London (2014), Guernsey Photography Festival, UK (2014), FreshFaced+WildEyed, The Photographers’ Gallery, London (2013), Edges, Ffotogallery, Cardiff, UK (2013), WestPhoto Photography Prize, Ambika P3 Gallery, London (2012). In 2015 he won the Renaissance Photography Prize, was nominated for the Magnum Graduate Photographers Award and shortlisted for the Bar Tur Photobook Award.

In the Forsaken Garden Time is a Thief (1981), ÂŠ Andrei Nacu

ELEUSIS / ΕΛΕΥΣΙΝΑ L. KANELLOPOULOS C U LT U R A L C E N T R E Π ΟΛ Ι Τ Ι Σ Τ Ι Κ Ό Κ Έ Ν Τ Ρ Ο Λ . Κ Α Ν Ε Λ ΛΌ Π ΟΥΛ ΟΣ

I SBN 978-618-812-411-1