Tom I Numerologia dla opornych
Profesor Oktawianna Milne Hogwart Carft 2014
ROZDZIAŁ I Zagadnienia wstępne Pierwsze pytanie jakie powinno się sobie zadać przy pierwszym kontakcie z numerologią winno brzmieć: czym jest ta numerologia? Pytanie z pozoru jest bardzo proste. Trudno jednak jednoznacznie wskazać prawidłową odpowiedź, bowiem zależy to od tego którą teorię poprzemy. Pierwsza z nich powstała około XVI wieku w południowej Europie. Wskazuje ona na bezpośredni związek numerologii i wróżbiarstwa. Stosunek ten wyróżniono poprzez podległość numerologii – jako jednej z technik – samej sztuce wróżbiarskiej obok kartomancji, chiromancji czy astrologii. Świadczy to o tym, że numerologia sama w sobie nie stanowi oddzielnej nauki tylko jest jedną z technik przepowiadania przyszłości. Teoria ta jednak ma pewną wadę – zapomina bowiem o tym, że dziedzina którą się zajmujemy nie skupia się wyłącznie na przyszłości. Dzięki niej możemy również dowiedzieć się czegoś o sobie, poznać samego siebie. W II połowie XVII w. we Włoszech powstała druga teoria wyjaśniająca znaczenie i sens numerologii. W założeniach tej teorii odwołano się do źródłosłowu, gdzie z języka łacińskiego numerus oznacza liczbę, a greckie logos - naukę. W ten sposób po raz pierwszy zdefiniowano numerologię jako naukę o liczbach, a konkretnie o ich znaczeniu. Jednocześnie zaznaczono, że numerologia stanowi oddzielną naukę i nie może zachodzić tutaj stosunek podległości z wróżbiarstwem. Numerolodzy europejscy podają, iż pomiędzy wróżbiarstwem a numerologią zachodzi stosunek równoważności. Oznacza to, że nie da się rozdzielić wróżbiarstwa od numerologii ani numerologii od wróżbiarstwa – bowiem każda z tych nauk byłaby bez drugiej niepełna. Wraz z biegiem lat definicja numerologii ewoluowała im więcej dowiadywaliśmy się z historii powstania tej nauki. U kresu XVIII wieku powstała jednolita już definicja numerologii, którą posługujemy się do dnia dzisiejszego. Numerologia to astrologiczna wiedza tajemna o magicznym, ukrytym w człowieku znaczeniu liczb, a także o systemach liczbowych opartych na przypisywaniu literom określonych cyfr. Wiek XIX przyniósł kolejną nowość. Amerykańscy numerolodzy, z jednej ze amerykańskiej szkoły numerologicznej zaklasyfikowali numerologię jako gatunek ezoteryczny. Oznacza to, że wiedza ta była dostępna wyłącznie 1| Strona
dla osób uprzywilejowanych, doświadczonych bądź takich, które przeszły inicjację. Przestała więc być numerologia dostępna dla wszystkich. Wiek XX i XXI to ciężkie czasy dla numerologii. Co raz więcej uczonych twierdziło, że nauka ta stała się pseudonauką. Wskazano tutaj na fakt, iż numerologia choć posługuje się językiem naukowym, jednak uzasadnione nim teorie i twierdzenia nie znajdują potwierdzenia w badaniach naukowych, a częściowo stoją w sprzeczności z teoriami sprawdzonymi naukowo. Częściowo było to konsekwencją tego, że została ona zaklasyfikowana jako dział ezoteryki. Jak już wspomniano, numerologia pozwala dowiedzieć się wielu rzeczy o sobie i swoich cechach. Głównym zadaniem numerologa jest stworzenie portretu numerologicznego opartego na pewnych wyliczeniach. Można więc śmiało powiedzieć, że numerolog, czyli osoba zajmująca się numerologią, opisuje za pomocą systemów liczbowych daną osobę. Potrafi scharakteryzować ją, opisać jej cechy charakteru, wykazać wyzwania jakie przed nią stoją a jakie ma już za sobą, przedstawić najważniejsze cele życiowe, pokazać atuty.
ZAPAMIĘTAJ
Numerologia to astrologiczna wiedza tajemna o magicznym, ukrytym w człowieku znaczeniu liczb, a także o systemach liczbowych opartych na przypisywaniu literom określonych cyfr. Istnieją dwie teorie mówiące o znaczeniu numerologii i jej stosunku do wróżbiarstwa. I teoria – XVI w. – numerologia jest podległa wróżbiarstwu. II teoria – XVII w. – numerologia jest równoważna z wróżbiarstwem. Amerykańska Szkoła Numerologiczna w XIX wieku zaklasyfikowała numerologię jako dział ezoteryki.
2| Strona
ROZDZIAŁ II Historia numerologii i jej rodzaje Gdyby istniała możliwość przenoszenia się w czasie, by ujrzeć narodziny numerologii należałoby przenieść się do starożytności. Tam bowiem znajdziemy najstarsze zapiski świadczące o początkach tej nauki. Archeolodzy datują te dokumenty na około 2500 rok p.n.e. Znaleźli je na terenach Żyznego Półksiężyca, więc terenach sumeryjskich i częściowo egipskich. W nich zapisano podstawy, znanej nam do dzisiaj, numerologii europejskiej. Od tego wydarzenia też zabrało się pewne określenie w stosunku do Sumerów jako „ojców numerologii”. Około roku 2340 p.n.e. numerologia dotarła do Babilończyków i Fenicjan. Świadczyć o tym mogą gliniane tabliczki z zapisami układów matematycznych. Fenicjanie wnieśli do numerologii zupełnie nowy zapis cyfrowy, zastępując sumeryjskie cyfry, cyframi fenickimi. W wyniku rozległych kontaktów handlowych tej narodowości, numerologia dostała się również do Indii oraz Chin, a później do bardziej odległych cywilizacji, takich jak Aztekowie czy Majowie. Drugim czynnikiem sprzyjającym rozwojowi numerologii były wędrówki ludów. W starożytności większość plemion było plemionami koczowniczymi, co oznacza, że swobodnie wędrowali po terenach danego kontynentu i dzięki temu nauka ta mogła dostać się do wszystkich zainteresowanych. Każda z tych cywilizacji wniosła coś nowego do numerologii. Niemniej jednak za źródło numerologii europejskiej uznaje się tę numerologię, którą po raz pierwszy mogliśmy spotkać u Sumerów, a później u Arabów. Ten rodzaj numerologii najlepiej przyjął się w Grecji. Nie przeszczepiono wszystkich założeń, jednak wybrano te najważniejsze. Reformą numerologii europejskiej, a przez historyków nazywany „ojcem numerologii europejskiej” zajął się Pitagoras z Samos. Jego działalność względem numerologii świetnie opisuje niniejszy cytat z jego prac numerologicznych: „Wszystkie zjawiska zachodzące we wszechświecie, dostępne naszym zmysłom czy wykraczające poza ich możliwości poznawcze, możemy sprowadzić do wzorów liczbowych.” Pitagorasa z Samos należy kojarzyć z najważniejszymi osiągnięciami w dziedzinie numerologii, a konkretnie z teorią znaczeniową cyfr, redukcją teozoficzną czy pierwotnym alfabetem numerologicznym. Jego wszystkie nauki 3| Strona
zostały przekazane pozostałym w Związku Pitagorejskim, gdzie słuchacze mogli kształcić się pod jego okiem. Wpływ na obraz numerologii na świecie mieli również Chińczycy. Stworzyli oni zupełnie inny rodzaj numerologii – numerologię chińską. Starali się oni opisać energię całego świata za pomocą układów liczbowych. Wierzyli, że każdej energii czy wibracji przypisana jest konkretna jedna cyfra. Duży wpływ miały jeszcze żywioły, według których podzielony został świat. Stworzyli również dwie uniwersalne teorie: Kwadrat Lo-Shu oraz system liczb Pa-Kua. Rozmawiając o historii numerologii nie sposób nie wspomnieć o Kabale. Kabała to tradycyjna mistyka i filozofia żydowska, która kumuluje się w XIIwiecznej Księdze Zoharu. Kabaliści upatrywali w 22-literach swojego alfabetu tajemnego szyfru świata, którego autorem miał być sam Jahwe. Kluczem do zrozumienia tego szyfru miała być gematria, czyli sztuka obliczania liczbowych odpowiedników słów. Gematria wywodziła się z przekonania, że Bóg stworzył świat wypowiadając następne słowa, czyli litery alfabetu hebrajskiego. Gdy starożytność przeminęła, numerologia stała się wiedzą niedostępną dla zwykłych ludzi. Przechowywana (i rozwijana) w zakonach i bractwach, używana przez celtyckich druidów objawiała się przy pośrednictwie kart tarota. Była dalej zgłębiana przez kabalistów, jako gematria i w renesansie (ok. XVII w.) możemy znaleźć informacje o jej ponownym pojawieniu. Kościół po kilku latach podważył wiarygodność numerologii i popadła w niełaskę aż do XIX wieku. Rewolucja techniczna i odkrycia naukowe związane ze światłem, magnetyzmem i elektrycznością spowodowały, że tematyka wibracji i energetyki liczb ponownie zyskała na popularności. Stało się to przy pomocy wielu wybitnych numerologów, m.in. Cheiro, L. Dow Balliet, Juno Jordan i Julii Seton, których badania zamknęły etap kształtowania się współczesnej numerologii. W wyniku takiego rozwoju powstało wiele odłamów numerologii. Jako podstawę jednak wszystkich systemów numerologicznych wskazuje się tę zaczętą przez Sumerów. Dzisiaj można wyróżnić takie systemy numerologiczne jak: Numerologię europejską (inaczej numerologię klasyczną) 4| Strona
Numerologię chińską Numerologię wedyjską Numerologię francuską (nie jest ona częścią numerologii europejskiej, praktykowana jest w Kanadzie) oraz inne rodzaje mniej popularne (np. numerologię medyczną)
ZAPAMIĘTAJ
Za początek numerologii uznaje się datę ok. 2500 r. p.n.e. w związku z odnalezieniem dokumentów na terenach sumeryjskich i egipskich z zapisami podstawowych praw numerologicznych. Sumerów uznaje się za „ojców numerologii”. Dzięki kontaktom handlowym oraz wędrówce ludów numerologia dotarła do prawie wszystkich ludów starożytnych. Jako źródło rozważań numerologiczny wskazuje się także Kabałę poprzez działalność gematrii i teorii odnośnie powstania alfabetu hebrajskiego i jego boskości. Numerologia stała się ponownie obiektem zainteresowań w renesansie. Kościół Katolicki zabronił posługiwania się układami numerologicznym uznając je za narzędzie Szatana. W związku z tym, numerologia była praktykowana przez ludzi uznawanych za margines społeczny. Wiek XIX n.e. przyniósł ponowne zainteresowanie numerologią. Nie istnieje jeden rodzaj numerologii – każda z cywilizacji wytworzyła swój system. Najpopularniejsze z nich to numerologia europejska (klasyczna), chińska, wedyjska czy francuska.
5| Strona