PORTFOLIO
EMMA NOË 2013 - 2016
2
PORTFOLIO
EMMA NOË 2013 - 2016
Copyright Verwerijstraat 25 Middelburg 05-03-2015 Universiteit Antwerpen Faculteit ontwerpenwetenschappen Mutsaardstraat 1 Interieurarchitectuur Door Emma NoĂŤ Walhout
06
‘BEAUTIFUL THINGS DON´T COME EASY‘
BACHELOR 1 12
Casestudie 1 Ontwerpen voor Stephen Hawking
16 26
Casestudie 2 - object en ruimte Ontwerpen van een paviljoen
34
Casestudie 4 - mens en ruimte Ontwerpen van een woonsculptuur
44
Casestudie 5 - mens, object en ruimte Ontwerpen van een Eclectische woning
58
Vorm en structuur 1 Ontwerpen van een ingewikkelde kubus
60
Vorm en structuur 2 Ontwerpen van ingewikkelde kubussen
Casestudie 3 - mens en object Ontwerpen van een meubel
BACHELOR 2 62
Casestudie 6 - typologie en morfologie Ontwerpen van een rijtjeshuis
78
Casestudie 7 - materiaal en textuur Ontwerpen van een noodwoning
08
92
Casestudie 8 - atmosfeer Ontwerpen van een onzekere ruimte
102
Casestudie 9 - taal en verhaal Ontwerpen van een horecagelegenheid
130 Workshopweek Ontwerpen van de lange zaal
BACHELOR 3
134
Casestudie 10 - tijd en ruimte Ontwerpen van een crematoriium
00
Casestudie 11 Ontwerpen van een
00
Casestudie 12 Ontwerpen van een
09
10
VOORWOORD
De projecten die ik de afgelopen jaren heb afgerond zijn in een rap tempo aan mij voorbij gegaan. Waarschijnlijk omdat ik ervan houd. Ik houd van het vooronderzoek, van het proces waarbij je gedachten geen seconde rust hebben, van het tevergeefs een logisch grondplan bedenken, van het maken van maquettes op veel te kleine schaal, van nachten doorhalen omdat vectorworks niet meewerkt. Ik weet dat ik van het begin tot het eind me geen moment zal vervelen met interieurarchitectuur, maar behalve dat ik gek ben op kubussen heb ik nog niet ontdekt wat en voor wie ik graag ontwerp. De afgelopen tijd en voorlopig ontwerp ik, heel ego誰stisch, voor mezelf. Dit voorwoord zal ik aan het eind van de opleiding beter (kunnen) verwoorden.
11
CASESTUDIE 1, ONTWERPEN VOOR STEPHEN HAWKING Het allereerste project in mijn leven draaide om het ontwerpen van een woning voor Stephen Hawking, een man die beperkt is tot het knipperen van zijn ogen door de ongeneeslijke spierziekte ALS. Ondanks deze ziekte is hij een natuurkundige en kosmoloog die door velen als genie wordt beschouwd. Een project waarbij we zo ver mochten gaan als onze fantasie toeliet.
Het ontwerpen van een woning voor deze man mocht dan ook een uitdaging genoemd worden. Naast rekening houden met roelstoelvriendelijkheid wilden we ervoor zorgen dat Stephen, die normaal gezien heel de dag een verpleger om zich heen heeft, zoveel mogelijk zelf zou kunnen doen. Omdat hij zelf mobiel gezien niet sterk is, wilden we de woning wel mobiel maken. Het resultaat is een futuristische woning met bandramen en uitklapbare poten. Baden gebeurd in de vorm van een carwash waar de rolstoel met een speciale coating doorheen kan. In het midden van de ruimte staat een volume waarin alle functies, van slapen tot koken, verwerkt zitten en die door beweging van de ogen bestuurd worden. Wanneer ze allen ingeklapt zijn is er ruimte om het diafragma in het dak te openen en zo het universum te observeren. In samenwerking met Lester Andries, Sofie Buelens en Nina van Tilburg.
12
13
14
15
CASESTUDIE 2, ONTWERPEN VAN EEN PAVILJOEN Zowel het kunstwerk ‘The dogs of your Childhood’ door Yoshitomo Nara als ‘Wall Drawing 462’ door Sol Lewitt zouden in dit project ondergebracht worden in een paviljoen. Het paviljoen zou zo ontworpen worden dat de kunstwerken en hun betekenissen zo goed mogelijk tot hun recht komen.
Uit het analytisch onderzoek bleek Nara met zijn kunstwerk het kind in mensen naar boven te willen halen. De honden staan voor de honden uit je kindertijd, waar ze erg groot leken. Door ze van poten te voorzien zijn ze ongeveer 1,80m hoog en daarmee groter dan de gemiddelde mens. Ondanks de hoogte dragen ze een lieve uitdrukking, om te benadrukken dat je als kind zijnde honden niet eng vond ookal was jij zelf kleiner. Het andere kunstwerk, ‘Wall Drawing 462’ bestaat uit drie grote muren vol met wiskundig berekende bogen aangebracht in zwarte en grijze verf. De muurschildering heeft geen echte betekenis, maar LeWitt hoopte mensen te verbazen en te overrompelen door de omvang ervan.
16
17
18
Mijn concept is gebaseerd op het feit dat beide kunstwerken je klein willen laten voelen. Als materiaal om de kunstwerken te versterken heb ik gekozen voor hoog gras, te vinden in de lange donkere gang via waar het paviljoen te betreden is. Door het gras wordt het licht voor een deel tegengehouden en het geeft je het gevoel dat je als kind had, het gevoel van op avontuur gaan en je ergens een weg doorheen moeten banen. Eenmaal uit de gang ontdek je een grote open plek waar de drie grote speels-ogende honden staan. ‘The dogs of your Childhood’ staan in een kleine uitdieping waardoor men kan zitten op de rand en de honden beter kan bekijken. Als men de hoek omgaat, de volgende donkere gang inloopt en afslaat komt ‘Wall Drawing 462’ tevoorschijn. Deze ligt voor een deel onder de grond om hem zo vijf meter hoog te kunnen laten zijn. Doordat je net uit een donkere gang komt lijkt het zonlicht fel te schijnen op de talloze bogen en dit geeft het een haast hypnotiserend en overweldigend effect.
19
20
21
22
23
24
25
CASESTUDIE 3, ONTWERPEN VAN EEN MEUBEL Aan de hand van het begrip bezinnen heb ik een meubel ontworpen dat in feite een personal space met twee verschillende functies is. Het meubel heeft de vorm van een kubus met ribben van twee meter en bestaat uit twee delen die uitschuifbaar zijn.
Bezinnen is voor mij iets wat je het liefst alleen doet, zonder dat iemand je lastig kan vallen. In welke pose je deze activiteit doet is voor ieder mens anders, het kan zowel liggend als zittend en zowel staand als lopend gebeuren. In deze personal space is haast alles mogelijk. Binnenin de kubus bevindt zich een zitgedeelte dat, na het onderzoeken van de ergonomie van de mens, een perfecte zithoek heeft om in te kunnen ontspannen. Deze ruimte is geluidsdicht en kun je volledig afsluiten door het kleinste deel naar je toe te schuiven. Om deze schuifbaarheid mogelijk te maken is het meubel vervaardigt in berkenhout, een lichte houtsoort. Wel is er een lichtgatt voorzien aan de bovenzijde, door deze spleet is de lucht zichtbaar, een element dat het ontspannen bevordert en waarbij je gedachtenloos na kan denken.
26
27
28
De andere functie van de kubus is mensen de mogelijkheid te geven om erboven op te liggen. Het uitschuifbare deel heeft de vorm van een trap met vrij hoge treden van 40 centimeter. Dit maakt de trap lastig begaanbaar en geeft je enige privacy wanneer je bovenop tevens de lucht kan bewonderen door te liggen op een groot zacht kussen.
29
30
31
32
33
CASESTUDIE 4, ONTWERPEN VAN EEN WOONSCULPTUUR De opdracht luidde dit keer het ontwerpen van een sculptuur waarin alle functies verwerkt zouden zijn. Een sculptuur dat binnen het opgegeven begrip ‘speels’ past en onderkomen zal bieden aan een moeder, werkende als zakenvrouw, en haar dochtertje van acht jaar.
De gemeenschappelijke functie, het baden en kleden, zitten verwerkt in het midden van het sculptuur. Hieromheen zijn de slaapgedeeltjes strategisch geplaatst waardoor zowel moeder als dochter zich gemakkelijk in het middenrif kunnen begeven. Het toilet zich ook op die plek en met een duidelijke lijn die het dag- en nachtgedeelte scheidt is het zitkook- en eetgedeelte te vinden aan de achterzijde. Als materiaal dat het begrip zou versterken is de keuze gevallen op kurk, omdat het warm, zacht en makkelijk schoon te houden, dus kindvriendelijk, is. Bovendien is kurk op allerlei zaken toe te passen, voor zowel wanden als vloeren, prikborden en meubelen. Verder speelt de kleur oranje een belangrijke rol, het is een kleur die geen andere associates opwekt dan vrolijkheid, in tegenstelling tot bijvoorbeeld de kleur rood die zowel romantisch of als duivels gezien kan worden ondanks zijn warme tint. Het ontwerp is zo ontworpen dat moeder en dochter nooit ver van elkaar gescheiden zijn als ze eindelijk herenigd zijn en deze visie heeft geresulteerd in een compact woonsculptuur.
34
35
36
37
38
39
40
41
42
43
CASESTUDIE 5, ONTWERPEN VAN EEN ECLECTISCHE WONING Een ontwerp gebaseerd op de Victoriaanse huizen, waar in het interier een duidelijk verloop van publieke naar private ruimtes terug te vinden is en woningen niet gericht waren op het functionele, maar eerder op het laten zien wat men bezat aan zijn bezoekers.
Deze show-off van grandeur is in mijn ontwerp ook aan de orde, maar dan op moderne wijze. Zo kwam men vroeger binnen in de salon, waar allerlei waardevolle of exotische objecten tentoongesteld werden. In mijn ontwerp is dit de inkomhal. Deze hal, die in de meeste woningen klein en onbelangrijk is, heb ik tot eyecatcher van de woning gemaakt. Hij loopt niet alleen door tot het plafond (op een hoogte van 6 meter), hij bezit ook een glazen wand waardoor bezoekers direct de weelderige badkamer kunnen bewonderen. De bijzonder architecturale brug, die de linker- en rechterkant van de woning verbind, heeft ook deze impact. De circulatie verloopt net als in de Victroiaanse tijd met een omweg naar de ruimte met de meeste privacy en dat is in dit geval het ‘eiland’ waar gefilosofeerd kan worden. De ruimte moet namelijk als woning dienen voor een docente filosofie en is gebaseerd op
44
45
46
ĂŠĂŠn van de lokalen aan de faculteit Ontwerpwetenschappen. Daarnaast bevindt zich op dezelfde hoogte het slaapgedeelte, vanwege het uitzicht door de immense glaspartij aan de voorzijde. Ook de materialen moeten grandeur uitstralen en daarom is er gekozen voor een eikenhouten vloer in visgraatverband en veel glazen wanden en raampartijen. Het glazenoppervlak in de badkamer lijkt misschien een wand, maar is in feite een geheime deur die een kortere route bied naar het toilet.
47
48
49
50
51
52
53
doorsnede 1 & 2
snede 1
snede 2 Schaal 1:20 Emma Walhout, nummer 20130259 Module 5 mens, object & ruimte Eerste bachelor interieurarchitectuur
54
doorsnede 3 & 4
snede 3
snede 4 Schaal 1:20 Emma Walhout, nummer 20130259 Module 5 mens, object & ruimte Eerste bachelor interieurarchitectuur
55
56
57
VORMEN EN STRUCTUUR 1 ontwerpen van een ingewikkelde kubus
Een kubus met meerdere doorzichten en kanten. Het was de bedoeling inzicht te krijgen in volumewerking en de verschillende vormen en structuren. Het bijzondere aan deze kubus is dat hij aan iedere kant gelijk is en wanneer je via een bepaalde hoek kijkt lijkt hij volledig gesloten terwijl hij vanuit een andere hoek allerlei perspectieven biedt en juist meer open lijkt.
58
59
VORM EN STRUCTUUR 1 ontwerpen van ingewikkelde kubussen
Om nog meer inzicht te krijgen in volumewerkingen was het deze keer de bedoeling drie kubussen in elkaar te verweven. Er mocht gebruik gemaakt worden van verschillende volumes, zoals kubussen, driehoeken en diamanten. Twee kleuren zouden izorgen voor een contrast tussen twee verschillende kijkhoeken.
60
61
CASESTUDIE 6, ONTWERPEN VAN EEN RIJTJESHUIS Een gezin is op zoek naar een woning waar voor hun twee-jarige dochtertje en henzelf. Ze hebben een rijwoning op het oog in Niel, aan drukke weg, met uitzicht op een bos. Een nadeel van rijwoningen is dat de lichtinval enkel kan gebeuren via de voor- en achterzijde en daarom hebben ze de hulp van een interieurarchitect ingeschakeld. Bijzonder aan de woning is dat de entree een verdieping hoger dan de tuin.
In feite heb ik in mijn uiteindelijke ontwerp alles rondom een patio gebouwd, die zorgt voor licht tot diep in de woning omdat de patio door twee verdiepingen loopt. Om niet van de ene in de andere patio te vallen heb ik een net gespannen dat eveneens als speelse ontspanplek kan dienen. Naast het net is een heuvel te vinden die het hogergelegen zitgedeelte - waardoor je over de weg richting het bos kijkt, verbindt met de keuken. Hierdoor is patio een plek geworden waar de dochter haar gang kan gaan terwijl de ouders een oogje in het zeil kunnen houden. De heuvel vormt een geheel met de buiten door hem door te trekken aan de achterzijde van de woning en daardoor kan men zowel via een trap als via de heuvel zich naar de tuin begeven.
62
63
64
De trap cirkelt rondom te patio en wanneer je hem beklimt leidt hij naar de werkruimte, die ver verwijdert ligt van de drukke weg aan de voorzijde en uitzicht heeft over de weilanden van Niel. Onder het straatniveau en ook rondom de buitenruimte bevinden zich alle nachtfuncties, van slapen tot baden en extra berging. Opvallend is kinderkamer die verstopt ligt in, de eerst loze ruimte, onder de heuvel. Op deze manier heeft de dochter echt haar eigen plek en wanneer ze ouder wordt en zich soms wilt afscheiden van haar ouders is hiertoe de mogelijkheid.
65
66
67
68
69
70
71
72
73
74
75
76
77
CASESTUDIE 7, ONTWERPEN VAN EEN NOODWONING Een project dat draait om duurzaamheid. Door problemen op de werf heeft het gezin uit de vorige casestudie behoefte aan een noodwoning. Deze mocht geplaatst worden in de tuin en kon uiteeinlopen tot tuinhuisje, boot, bus etc. maar kon ook voorzien worden in het cascopand.
Ik ben gegaan voor laatst genoemde en heb besloten de kinderkamer hiervoor te gebruiken, namelijk de ruimte onder de heuvel van slechts tien vierkante meter. Het idee hierachter is dat het gezin geen andere vorm van woonvesting hoeft te kopen en niet een enorme geldsom neer hoeft te leggen voor wederom een verbouwing.
78
79
Omdat de opdracht ook ingaat op de duurzaamheid van woningen, wat dus een vrij lastige opgave was in de context van een tijdelijke woning, wilde ik ervoor zorgen dat alles wat nu geplaatst wordt later zou blijven staan. Op die manier heeft de dochter hier laten profijt van. Zo heeft ze in mijn ontwerp haar eigen douche en sanitair gekregen en de kasten, die eerst bestemd zijn voor een kleine keuken en bergruimte, kunnen later dienen als haar kledingkast. Er is zitruimte op de ophoging waar het kinderbed in is geplaatst. Deze ophoging loopt gelijk met de tuin en door het vervangen van het raam door een taatsdeur kun je in de zomer een vergroot zitgedeelte creĂŤren. Naast dat de noodwoning later niet afgebroken hoeft te worden, is de duurzaamheid te vinden in het groene dak (de heuvel) die zorgt voor een natuurlijke isolatie. Verder ligt de ruimte voor een deel onder de grond en ook dit heeft een isolerende werking. De blokken waarin elke functie verwerkt zit zijn opgebouwd uit bamboe, een materiaal dat een zeer lang meegaat.
80
81
82
83
84
85
86
87
88
89
90
91
CASESTUDIE 8, ONTWERPEN VAN EEN ONZEKERE RUIMTE Een project waarbij het ontwerpen met licht centraal stond. Het moest voldoen aan de quote ‘in deze ruimte voel ik mij onzeker’ en deze onzekerheid moest niet uit materialen of vorm voortkomen, maar uit het gebruik van bepaalde verlichtingstechnieken.
Uit het vooronderzoek bleken hoge ruimtes, met beton als materialisatie en ruimtes met een onduidelijke functie bij ons het meest onzekere gevoel op te wekken. Met betrekking tot de lichtinval werd onzekerheid benadert als dit uit onverwachtse hoeken kwam. In het ontwerp hebben we deze eigenschappen verwerkt en we zijn gekomen tot een ruimte met een kolossaal zwevend blok. Van hoog boven het blok en net onder kniehoogte schijnt er licht, waardoor het onduidelijk is waar het licht vandaan komt. Wat opvalt is dat er zich achter de kubus een gang bevindt en wanneer men hier doorheen loopt wordt door een sensor het licht in de ruimte omgedraaid. Terug in de ruimte geeft het blok zelf een fel licht en dit zorgt voor een zekere desoriëntatie. Het is de bedoeling dat mensen zich vragen gaan stellen als ‘Waar ben ik? en ‘Is dit dezelfde ruimte?’. Nog eenmaal om het blok heenlopend valt de deur naar de uitgang op, omdat de sensor tegelijkertijd de lichtstrip hieromheen geactiveerd heeft.
92
93
94
Om de kubus eerst een betonnen blok te laten lijken hebben we gebruik gemaakt van het materiaal ‘Barrisol’, een textielvorm die haast niet te onderscheiden is van een vast materiaal. Na het bezoeken van een interieurwinkel in Antwerpen, waar een wand volledig uit dit materiaal was opgebouwd, waren we overtuigd. Niemand had door dat de wand niet uit gegoten zichtbeton was, maar enkel uit ‘Barrisol’. Verder hebben we tijdens deze module veel experimenten in een lichtlaboratorium gedaan, hier konden we gebruik maken van verschillende lampen met andere lichtwarmtes, -kleuren en -stralen. In samenwerking met Nina van Tilburg, Sanne Kunst en Carmen van den Hoogen
95
96
97
98
99
100
101
CASESTUDIE 9, ONTWERPEN VAN EEN HORECAGELEGENHEID Een project waarbij een opgegeven pand tot horecazaak gemaakt zou worden en elke student zijn eigen doelgroep mocht kiezen. Ik heb gekozen om iets te ontwerpen voor Marrokaanse gezinnen, omdat ik in Antwerpen woon aan het St. Jansplein en het me opviel dat deze mensen haast nooit terug te vinden zijn in een café.
‘Marhaba’ is een horecagelegenheid voor gezinnen - en dan vooral voor de Marokkaanse. Deze gezinnen bleken namelijk vrij weinig te doen buitenshuis. Kenmerkend is de man die vaak werkt terwijl de vrouw zorgt voor het huishouden en de kinderen. Een groot deel van de dag wordt gespendeerd aan koken, waarbij kruiden en specerijen de hoofdrol spelen. Het leek me een uitdaging iets te ontwerpen waar deze gezinnen zich wel thuis zouden voelen. De zaak is daarom zo ontworpen dat de vrouw kan ontspannen en de kinderen hun gang kunnen gaan. Dit is mogelijk door in de kelder onder het pand een grote speelruimte te voorzien. Dankzij de glazen plaat in de vloer valt er licht in de kelder en kunnen de kleintjes in de gaten gehouden worden. Er is ook een ruimte waar zelf gekookt kan worden met receptenboeken en al. De privacy, die in deze cultuur heel belangrijk is, is terug te vinden in de keuken die op een niet zichtbare plek geplaatst is en de zitgelegenheid die gebeurd via los van elkaar geplaatste blokken. Ieder gezin heeft zo zijn eigen blok en dus de ruimte.
102
103
IngrediĂŤnten kunnen zelf meegebracht worden, maar voor in het pand is ook een winkeltje waar deze gekocht kunnen worden. Daarnaast is er een kruidentuin waar vrij geplukt kan worden. Naast de kruiden is de buitenruimte gevuld met water om in een Marokkaanse sfeer te komen en af te koelen in de zomer. Bovendien is dit te zien vanaf de gevel waardoor mensen naar binnen worden getrokken. Natuurlijk is iedereen die zich in deze sfeer wilt wanen welkom, er wordt koffie en thee geschonken, er kan gegeten worden van grote traditionele schalen en af en toe worden er kookworkshops gegeven. De output van dit project was in de vorm van een graphic novel, Het is een project waarbij schetsen centraal stond en de sfeer en de doelgroep aan de hand van deze tekeningen duidelijk naar voren moesten komen.
104
105
A GRAPHIC NOVEL BASED ON GRAPHICS
ST. JANSPLEIN - ANTWERPEN 106
107
108
109
110
111
112
113
114
115
116
117
118
119
120
121
122
123
124
125
126
127
128
129
WORKSHOPWEEK ontwerpen van de lange zaal
Naar aanleiding van de film ‘The house of the flying daggers’ kregen we als groep de opdracht om een abstracte installatie te voorzien in de lange zaal in de academie. Deze lange zaal is vrij nietszeggend, behalve zijn opvallende lengte. De film speelt zich af in Azië en vooral het landschap is een belangrijk kenmerk. Dit veranderde van witte berkenbossen met oranje bladeren naar groene bamboelandschappen en later naar roze bloesemscenes. Er zaten zachte elementen in, liefde en zachte stoffen, maar ook harde elementen zoals de gevechten. De film gaat tevens over een blinde vrouw. Wij hebben dan ook bedacht dat de bezoekers de installatie blindelings zullen ervaren. Het eerste deel is gevuld met zachte linten, waar de film mee startte. Langzaam veranderen deze in holle metalen buizen. Door een windmachine achterin de zaal zorgen deze voor geluid. De installatie is volledig in wit uitgewerkt, omdat de kleuren ervaren zullen worden door gevoel en geluid. Aan het einde van de film bleek de vrouw te doen alsof ze blind was. Deze onverwachte twist hebben we geprobeerd te benaderen door mensen aan het eind van de zaal hun blinddoek af te laten doen en ze zo te verrassen met de slechts witte objecten.
130
131
132
133
CASESTUDIE 10, ONTWERPEN VAN EEN CREMATORIUM Na een reisje met alle studenten langs drie crematoria in BelgiĂŤ, die zowel qua vormgeving als visie vrij innovatief zijn, mochten we ons eigen crematorium vorm gaan geven. Een tamelijk conceptueel project waar de sfeer het meest belangrijke aspect was.
Door een crematie die ik kort geleden bijgewoond had, was het mijn idee om het afscheidsproces - dat tegenwoordig meer een procedure is die gedachteloos wordt gevolgd - aandachtig te bekijken en het uiteindelijke ontwerp ruimte te laten bieden om dit anders en aangenamer, tot in hoeverre dat mogelijk is, te laten verlopen. Ookwel een plek die het onverwachtse van overlijden probeert te benaderen door zelf onverwachts, maar op een positieve manier uit de hoek te komen. Terug te zien in de installatie van Henrique Oliveira, hoewel de structuur plots doorbroken wordt, kan hij zich vervlechten, mengen en samenkomen met andere delen van de structuur om later zijn weg te vervolgen met een ervaring rijker. Deze installatie zou voldoen aan de 1% van het budget die uitgetrokken is voor kunst. Ik heb mijn ontwerp geplaatst in een heide/zandlandschap, terug te vinden op de Veluwe te Nederland. Men betreedt het crematorium aan de zandkant, maar de perspectieven geven het heidelandschap, dat in het verschiet ligt, al weer. Het zand wordt naar binnen getrokken door goten aan weerszijden van de ruimtes en verbindt deze, symboliserend voor het as van degene die overleden is en hoe het as de mensen verbindt die samen zijn die dag.
134
135
‘De familie die in stilte wachtte terwijl wij, de meest naasten (maar zeker niet de enige) geruisloos naar binnen traden. Om ons vervolgens op te sluiten in een familiekamer zonder de rest van de familie te begroeten, terwijl sommigen net zo dichtbij jou waren en ook herinneringen hebben aan jou, misschien wel mooiere herinneringen dan de mijne. Om achteraf naar de koffietafels te gaan en praten over onze eigen levens al vergetend wat er zojuist is gebeurd. Als we van te voren samen waren gekomen en konden praten en huilen en lachen, hadden we dan niet echt samen afscheid kunnen nemen? Hadden er dan meer mensen opgestaan om toch nog iets te zeggen, iets moois, iets grappigs of iets emotioneels? In plaats van tevoren besluiten hoe heel de mis zal verlopen, het kan toch anders gaan? Degene die eerst iets wilde zeggen en niets meer kan uitbrengen door opgekropte tranen, degene die eerst dacht niets in te kunnen brengen, maar je opeens toch niet zo zonder iets wilde laten vertrekken.’ -een fragment geschreven om de kromheid van het afscheidsproces te beschrijven en tegelijkertijd de reden waarom ik ervoor heb gekozen het proces om te keren door de mensen eerst te laten samenkomen met de kist of urn in hen nabijheid.
136
137
138
139
140
141
142
143
144
145
146
147
148
149
Urnenveld Strooiweide
Parking
Donatorium
150
151
152
Emma NoĂŤ Walhout - Interieurarchitectuur