Puntuit

Jubelend uitdelen van het ontvangene

Arien van Ginkel

Omdat muziek en zang mensen boven hun zorgen en somberheid kunnen uittillen, zingen christenen in Zeeland sinds de eerste lockdown voor iedereen die het maar horen wil. Gratis natuurlijk, want zij hebben het Evangelie ook voor niets ontvangen.

De klok is verzet, dus het is al pikkedonker als maandag rond kwart over zeven de eerste zangers zich verzamelen bij woon-zorgcentrum Hof Cruninghe in Kruiningen. Ze komen uit de directe omgeving van de zorginstelling en vormen met elkaar een interkerkelijk gezelschap.

Een pick-up van het bedrijf Metselherstel.nl parkeert voor de ingang. In de laadbak staat een piano, die met een elektrische pompwagen de centrale hal van het verzorgingstehuis wordt binnengereden. Metselaar Geert-Jan Hoekman (21), ook kerkorganist van de gereformeerde gemeente in Rilland, neemt plaats op het houten krukje achter het bekraste en gebutste instrument. Zijn vingers dansen over de toetsen als hij het lied van Sela ”Ik zal er zijn” inleidt. Even later openen de dertig zangers hun mond en verandert de overdekte hal in een klankkast. De omloop wordt een tribune als oude bewoners, steunend op het hek of zittend op hun rollator, genieten van de muziek.

Ook op de begane grond tegenover de zangers hebben zich een zestal ouderen geïnstalleerd. Met leecedekens zijn ze gewapend tegen de kou. Een vrouw onder een paarse deken staart naar een A4-papier dat op haar schoot ligt en waarop de liederen zijn afgedrukt. Haar buurvrouw, tot haar nek ingestopt onder een witte deken, wiegt haar hoofd op het ritme van de muziek zachtjes heen en weer. „De liederen die het koor zingt, kende ik vroeger ook. Ze zijn weggezakt, maar nu hoor ik ze weer.”

Het idee om te zingen voor ouderen stamt uit de eerste lockdown, legt initiatiefnemer Julian Houtman, een vriend van Geert-Jan Hoekman, uit. „Ik voelde me gebonden, als een vogeltje in een kooitje. Terwijl ik toch de hoop die in Christus is naar buiten wilde brengen. Zo kwam ik op het idee om een piano op een kar te zetten en zo te spelen en te zingen voor ouderen in verzorgingstehuizen.”

In een WhatsAppgroep deelde Julian de tijd en locatie van het eerste optreden. Wie mee wil doen, mag komen. Intussen heet het zanggezelschap zo’n twintig optredens achter de rug. De christenen zongen niet alleen voor ouderen in een verzorgingstehuis, maar ook drie keer voor stervenden en bij jubilea. Altijd voor niets. „Van de fooien die we krijgen, stemmen we de piano”, zegt Geert-Jan. „Want het instrument heet zwaar te lijden van de autoritjes.”

Geert-Jan vormt sinds twee jaar samen met zijn neef John (20) Duo Hoekman. John ontdekte als 6-jarige zijn passie voor zingen, Geert-Jan speelde al jong orgel. De neven uit Rilland-Bath gingen maar weinig met elkaar om. Dat verandert als Geert-Jan na een uitvoering van het christelijk samengesteld mannenkoor Zeeland nog even ”O, Holy Night” op het orgel speelt. Neef en tenor John gaat erbij staan om te zingen. Een ilmpje van het improvisatieoptreden belandt op Facebook en de reacties van familie en bekende christelijke musici zijn lovend. Duo Hoekman wordt geboren. De neven starten een YouTubekanaal, waarop sommige video’s inmid-

dels ruim 20.000 keer zijn bekeken.

Het Duo Hoekman hoopt met zijn optredens iedereen, maar juist ook jongeren te bereiken. „Onze leetijdsgenoten missen houvast”, zegt Geert-Jan. „Christelijke jongeren worden heen en weer geslingerd tussen verschillende visies en interpretaties van het geloof. En ondertussen woedt er een felle discussie over coronavaccinaties. Jongeren weten niet meer hoe het zit en wat ze moeten geloven. Er is verwijdering van God. Door te musiceren kunnen we laten horen dat het uiteindelijk gewoon een vreugde is om de Heere te dienen.”

Een deur achter het improvisatiekoor zwaait open. Een zangeres stapt opzij om de bewoonster erlangs te laten. Maar die schudt haar hoofd, draait haar rollator om en zijgt erop neer. De vrouw krijgt een stencil in haar handen gedrukt en zingt mee als het koor ”De dag door Uwe gunst ontvangen” inzet.

Na de oproep „Breek met de zonden, bekeert u tot Mij” schakelt Geert-Jan in zijn tussenspel moeiteloos over naar het ”Lichtstad met uw paar’len poorten”. Een man met grijze krullen wijst met glinsterende ogen omhoog als het nieuwe Jeruzalem wordt bezongen. De tenorstem van John jubelt boven alles uit. Na ”Een vaste Burcht” checkt John of het tafereel nog goed wordt vastgelegd op zijn telefoon, die op het statief in de hoek staat. „Hij kan, en wil, en zal in nood/ zelfs bij het naad’ren van de dood/ volkomen uitkomst geven”, zingt de groep ten slotte op verzoek. Dan stert de muziek weg. De verzorgenden rijden de eerste luisteraars alweer terug naar hun appartement. „Tot ziens”, wuit Julian. „Enne: God is goed!” „Het is aan God om nu verder te werken”, zegt Geert-Jan. De zanggroep blijt in ieder geval maandelijks zingen, ook na corona, zegt het Duo Hoekman. John: „De mensen hebben het Evangelie straks niet minder nodig.”

De hele coronatijd nog nooit alleen geweest

Meneer Feijtel (87): „Ik heb alle liederen meegezongen hoor. Ik ken ze ook allemaal. Dat krijg je als je dertig jaar koster bent geweest van de vrije evangelische gemeente van Wemeldinge. Wat hier vanavond gebeurde, moeten deze mensen veel meer gaan doen. Dat is nodig. Soms beweren de mensen die mij verzorgen dat ze niet geloven. Zogenaamd. Ik geloof daar niks van. Iedereen weet dat God bestaat. En wie moppert op het weer, moppert op de Heer. Het koor heeft ”Er is een God die hoort” speciaal voor mij gezongen. Ik vind dat toch zo’n mooi lied. Waarom? Er is een God Die hoort! Ze zeggen dat ouderen eenzaam zouden zijn geworden door corona. Nou, ik ben nooit alleen.” Met een bevende hand wijst Feijtel naar boven. „De Heere is altijd bij me.”

Kippenvel van schitterend gezang

Mevrouw Van Luijk (85): „Ik vind het prachtig wat deze mensen hier vanavond hebben laten horen. Ik zit zelf al lang op koren, nu op het christelijk gemengd koor De Hoekstem uit Yerseke. Wij zongen altijd veel in bejaardentehuizen, maar sinds corona zingen we niet meer. Er zitten veel oudere mensen op ons koor, en we willen het risico op een besmetting niet lopen. Ik vind het fijn dat een van de zangers me hier vanavond mee naartoe heeft genomen. Tijdens de coronapandemie hebben ze bij mij in de straat ook gezongen. Dat was prachtig. Ik zing graag en veel. Vroeger was er ook niet zo veel om te doen, dus dan ging je maar op een koor. De liefde voor muziek die toen ontstond, is me altijd bijgebleven. Het lied ”Welk een vriend is onze Jezus” vind ik wel het allermooiste. Dan krijg ik kippenvel.”

Mac verkoopt ijs voor Jarige Job

Marjolein Snoeij-de Pee

Gezellige stoeltjes, kleurig Italiaans ijs en een paar ogen die stralen van trots: Mac Vermeulen (10) verkocht in ijssalon Di Fiorentina zelfgemaakt ijs voor Stichting Jarige Job. Tijd om de opbrengst te overhandigen.

Als je ijsmaker Mac vraagt wat hij het lekkerste ijs vindt, weet hij het direct: „Dat is natuurlijk Knoppersijs, mijn zelbedachte smaak. Knoppers zijn koekjes met hazelnootsmaak.”

IJsmachine Mac vertelt met een lach hoe zijn actie begonnen is: „Van mijn vader kreeg ik een ijsmachine cadeau. Eerst heb ik verschillende smaken uitgeprobeerd. Het ijs met Knoppers heb ik laten proeven aan Ed, de eigenaar van deze ijssalon in Heiloo. Als Ed niet kon raden welke smaak het ijs had, mocht ik een bolletje ijs. Dat het ijs naar hazelnoot smaakte, proefde Ed wel, maar dat ik Knoppers gebruikt had, raadde hij niet. Toen koos ik een bolletje citroenijs uit.”

Ed stelt aan Mac voor om het ijs in de ijssalon te gaan verkopen voor een goed doel. Mac vindt dat een goed idee en wil graag dat de opbrengst voor Stichting Jarige Job is. Dat goede doel zorgt ervoor dat arme kinderen in Nederland op hun verjaardag een box krijgen met cadeautjes, slingers en traktaties voor school. Zo kan elke verjaardag weer een echte feestdag worden, vindt de stichting. Mac kent Jarige Job via zijn vader. Toen hij nog klein was, mocht hij zijn vader weleens helpen bij acties voor dit goede doel.

Melkpoeder Voordat klanten het ijs kunnen kopen, moet het eerst gemaakt worden. Mac loopt naar drie machines die tegen de achterwand van de winkel staan. Hij wijst naar de meeste linkse en vertelt: „In deze machine gaat het melkpoeder en water. Daarna kan ik aan het vloeibare ijs een smaak toevoegen in de mixer. Als het ijs romig is geworden, stop ik het in de vriezer. Wanneer het bevroren is, kan het ijs verkocht worden.”

De hele maand september was het ijs van Mac te koop in de ijssalon. Volgens Nick Bakker, de ijsbereider van Di Fiorentina, was Mac op de dagen dat hij hielp niet achter de toonbank weg te slaan. „Op een van die dagen had de ijssalon

ruim 2000 klanten. Er kwamen kinderen uit de klas van Mac langs.” Mac: „Ik heb aan de kinderen van mijn klas folders uitgedeeld en ik heb ook aan mijn buren verteld dat ik ijs verkocht.”

Zielig Met de actie is 2100 euro opgehaald voor Stichting Jarige Job. Mac vertelt dat hij met het opgehaalde bedrag zestig kinderen blij kan maken met een verjaardagsbox. „Dat geet me een goed gevoel. Dat er ouders zijn die geen cadeautjes voor hun kinderen kunnen kopen, vind ik zielig. Als ik zo’n box zou mogen maken, zou ik er in ieder geval leuke cadeautjes in stoppen.” Mac heet op dit moment geen plannen voor nieuwe acties. „Als ik weer geld zou willen ophalen, doe ik het weer voor Stichting Jarige Job.”

Mac vindt dat andere kinderen ook in actie moeten komen voor een goed doel: „Misschien

„Mijn zelfbedachte Knoppersijs is het lekkerst”

vinden sommige kinderen het eng om ijsjes te verkopen, maar dan kun je een andere actie bedenken.”

Sokken Een trotse Huib, de oprichter van Stichting Jarige Job, bedankt Mac voor zijn actie en trakteert hem op een paar verjaardagssokken. Ze zijn groen, hebben een roze rand én er staan een heleboel taartjes op. Zo’n feestelijk bedrag is een paar feestsokken waard.

Ook cadeau en slinger voor minderbedeeld kind

Bij de geboorte van zijn zoon, elf jaar geleden, kwam Huib Lloyd op het idee kwam om verjaardagsboxen te gaan maken voor arme kinderen in Nederland van vier tot twaalf jaar. Zijn kinderen kregen cadeaus, terwijl gezinnen in zijn woonwijk in Rotterdam geen geld hadden om een feest te maken van een kinderverjaardag. „Vaak krijgen deze kinderen op hun verjaardag geen cadeaus en kunnen zij in de klas niet trakteren, waardoor zij goed voelen dat hun ouders minder geld hebben dan andere ouders.” Daarom richtte Lloyd Stichting Jarige Job op.