40 jaar Imminkhoeve by Erna Ekkelkamp

Inhoud Inleiding

Bert Duerink

Alie Stobbelaar

Alie Voortman

Andrea Broekhuis-Hallink

Angela Sneekes-Schipper

Ard Pouw

Dicky Veenstra

Dora Pouw en Nel Verhoef

Evelien Stoeten

Gerald Krisman

Hein Tielbeke

Herman Baarslag

Inez van Bezouw

Jan Deuten

Jan Marsman

Rinus Heerink

100

Koen Veldhuizen en Ria Erupley

104

TCR Vervoer

110

Vechtdal College

114

Wolter Smidt

120

Aty van den Berg

129

Ad van Dijk

134

Centrale Diaconie Apeldoorn

140

Ronald Slamp en Vincent Koomen 144 4

Ron Koopmeiners

148

Dat de Invalidenbond terecht kwam in Lemele is te danken

Inleiding

aan de toenmalige wethouder en boer Immink. Toen bleek dat zijn dochters weinig trek hadden in de overname van zijn boerderij, besloot boer Immink zijn have en land van de hand te doen. De Invalidenbond uit Den Haag meldde zich als ko-

In de 19e eeuw was vakantievieren slechts weggelegd voor de welgestelden. Pas na de Tweede Wereldoorlog kregen meer mensen de kans om op vakantie te gaan. Maar dat gold niet voor iedereen. Mensen met een lichamelijke beperking bleven thuis omdat zij nergens anders terecht konden. Dat veranderde in het begin van de jaren ’70 toen de Haagse Invalidenbond de boerderij van de familie Immink uit Lemele kocht. Dit was het begin van de Imminkhoeve, een bijzonder vakantiecentrum voor mensen met een beperking.

per, met het doel de voormalige boerderij te gaan gebruiken als vakantieoord voor mensen met een beperking. Dat idee sprak Immink aan. Toen er speciaal voor dat doel een stichting werd opgericht, nam Immink samen met één van zijn dochters zitting in het bestuur van de stichting Vakantiecentrum de Imminkhoeve. Samen met zijn bestuurscollega’s zorgde hij voor een kloppende begroting en een verantwoord beleid, terwijl de dagelijkse leiding in handen lag van de eerste beheerder; de heer Boerendans. Vakantievieren op de Imminkhoeve was in die tijd niet veel meer dan kamperen bij de boer. Van luxe een- of tweepersoonskamers was geen sprake. Op de voormalige deel stonden rijen ziekenhuisbedden, geërfd van het Apeldoornse zorgcentrum Randerode, waarin de mannen en vrouwen zij aan zij naast elkaar sliepen. De beheerder werd bijgestaan door een leger van vrijwilligers, die zorgden voor de maaltijden, de schoonmaak en het vermaak van de gasten. Waar nodig hielpen zij ook een handje mee met de verzorging. Naast groepsvakanties waren er de zogenaamde Open Weken, waarin particulieren een weekje vakantie konden boeken op de kampeerboerderij. Een uniek concept in een tijd waarin vakantie ook voor de gewone man nog iets bijzonders was.

De heer Boerendans nam na een aantal jaren afscheid en werd

lang, want inmiddels is de Imminkhoeve de trotse eigenaar van

Bert Duerink vanwege zijn enthousiasme en zakelijk inzicht ge-

het Droomhuus; een unieke snoezelruimte, waar de vakantie-

promoveerd tot beheerder. Een uitstekende keuze, zo bleek al

gangers helemaal tot zichzelf kunnen komen.

snel. Want Bert had niet alleen de gave om het zijn gasten naar de zin te maken, hij wist ook sponsoren en donateurs aan zich

‘t Laarhuus

te binden en hen enthousiast te maken voor uitbreidingsplannen.

Eén van de grootste projecten was het omturnen

Want uitbreiden en vernieuwen, daar hield hij van.

van de voormalige sociale werkplaats naast het NS station in Ommen naar een luxe vakantieac-

Luxe vakanties

commodatie. De uitbreiding naar Ommen bleek

Onder het motto ‘stilstand is achteruitgang’, zorgde de directeur

een succes. Gelegen aan de rand van de bossen en op een steen-

ervoor dat er ieder jaar wel iets werd aangepast, verbouwd of

worp afstand van het centrum van Ommen, is ‘t Laarhuus inmid-

nieuw gebouwd. Zo kwam er de Schaapskooi een groepsaccom-

dels een van de meest populaire locaties van de Imminkhoeve.

modatie voor kleinere groepen. Het geld hiervoor sprokkelde hij bij elkaar met giften van donateurs en fondsen. Al gauw bleek dat

Afscheid

er meer aanvragen waren en werd er beslo-

Nu, anno 2012, is de Imminkhoeve uitgegroeid tot één van de

ten een grote accommodatie te realiseren. De

meest bekende vakantielocaties voor mensen met een beper-

bouw van het Hallehuis was de eerste “grote”

king in Europa. Mede dankzij honderden vrijwilligers, genieten

klus. Een voor die tijd ongekend luxe vakan-

jaarlijks duizenden mensen van een onbezorgde vakantie in het

tieverblijf met voornamelijk tweepersoonska-

Vechtdal. Tijdens het jubileumfeest dat op 20 juni 2012 werd

mers met een eigen badkamer en toilet. Het

gehouden, nam Bert Duerink afscheid en maakte plaats voor

pand trok landelijke aandacht en was in een

Ron Koopmeiners. Ook hij is van plan de vaart erin te houden.

recordtempo volgeboekt. Vele vernieuwingen

Opnieuw liggen er spectaculaire verbouwingsplannen te wach-

en uitbreidingen volgden. Niet alleen werd aandacht besteed aan

ten op geld en groen licht. Wanneer deze werkzaamheden zijn

het onderkomen van de gasten, ook werd er alles aan gedaan

afgerond, staat de Imminkhoeve opnieuw met stip op één in de

om hen te amuseren. Er kwam een verkeerstuin waar geoefend

ranglijst van unieke vakantiecentra.

kon worden met rolstoelen en rollators, een midgetgolfbaan en

een een souvenirswinkel. In 2006 is het Veurhuus gebouwd, een

In dit jubileumboek blikken we echter terug in de tijd. Vrijwilligers,

accommodatie volledig ingericht en aangepast met de modernste

medewerkers, gasten en leveranciers vertellen welke plek de Im-

snufjes. Wat nog ontbrak was een snoezelruimte. Maar niet voor

minkhoeve inneemt in hun leven. Kijk, lees, geniet en leef mee!

Geboren en getogen aan de Lemelerweg in Lemele, was Bert Bert Duerink Voormalig directeur

Duerink voorbestemd om de manufacturenzaak van zijn vader over te nemen. Op zich een mooi bedrijf, maar zijn passie lag heel ergens anders. “Ik wilde graag boer worden”, vertelt hij. “Wij woonden tegenover mijn oom en tante die een boerderij hadden. Daar was ik vaak te vinden, want het boerenwerk vond ik fantastisch. Ik heb zelfs de landbouwschool doorlopen, maar door het vroegtijdig overlijden van mijn vader kwam er een streep door mijn plannen. Ik moest de winkel over-

‘ Stilstand is achteruitgang’

nemen en heb me toen dus om laten scholen tot manufacturier. Zo ging dat in die tijd.” Manusje van alles Na het overlijden van die bewuste oom die naast boer ook wet-

Zeg je Imminkhoeve, dan zeg je Bert Duerink en zeg

houder was, voelden zijn dochters er niets voor om de boerderij

je Bert Duerink, dan zeg je Imminkhoeve. Veertig

voort te zetten en verkochten het pand met de bijbehorende

jaar lang zette de Lemelaar zich met hart en ziel in

grond aan de Invalidenbond in Den Haag. Zij wilden de voor-

voor het vakantiecentrum voor gehandicapten. Aan

malige boerderij gebruiken als vakantieoord voor mensen met

dat tijdperk komt nu een eind. Met het bereiken

een handicap en richtten daarvoor een stichting op. “Het va-

van de pensioengerechtigde leeftijd, geeft hij het

kantiecentrum werd vernoemd naar mijn oom. Hij en mijn nicht

stokje door aan zijn opvolger Ron Koopmeiners.

kwamen in het bestuur. Ik hielp als vrijwilliger mee met de ver-

Met pijn in zijn hart, dat wel. Want het Lemeler

bouwing en ben er een beetje blijven hangen als onbezoldigd

vakantiecentrum is zijn lust en zijn leven.

klusjesman.” De eerste beheerder was de heer Boerendans.

Duerink herinnert zich hem nog goed, want hij was degene die

ten naar de zin te maken. “Ik volgde de markt en probeerde in te

hem een baan aanbood als manusje van alles. En dat hij toevallig

springen op trends”, verklaart hij. “Daarnaast sprak ik veel met

de benodigde horecapapieren en het middenstandsdiploma bezat

onze gasten en wist daardoor wat men mooi vond of juist niet.

die nog ontbraken in het bedrijf was natuurlijk mooi meegeno-

En, ook niet onbelangrijk, ik heb zelf een gehandicapte broer.

men. “Ik begon als loopjongen. Het was hier toen nog heel klein-

Daarom denk ik bij alles: het is pas goed als Henk er gemakke-

schalig, er waren vier slaapzalen verdeeld over de deel, de pot-

lijk in kan.” Onder het motto ‘stilstand is achteruitgang’, zorgde

stal en de hooizolders. De

de directeur ervoor dat er ieder jaar wel iets werd aangepast,

bedden stonden in lange

verbouwd of nieuw gebouwd. De bouw van het Hallehuis in 1986

rijen naast elkaar. Het wa-

was de eerste grote klus. “In het Hallehuis kwamen alleen maar

ren echte verpleeghuis-

één- en tweepersoonskamers met allemaal aangepaste bedden

bedden, die hadden we

en een eigen badkamer met aangepaste douche en toilet. Ook

gekregen van verpleeg-

maakten we gebruik van wat later ‘domotica’ zou gaan heten:

huis Randerode uit Apel-

brede zelfsluitende deuren en een belsysteem. Dat was toen heel

doorn. We hebben ze zelf

nieuw en kostte al met al 1 miljoen gulden. Een fortuin in die tijd

allemaal

en dat hele bedrag hebben we via sponsorwerving en vrijwilligers

overgespoten,

in de schuur waar tegen-

bij elkaar gekregen.”

woordig de Schaapskooi is gevestigd.”

Heftige periode Het pand trok de aandacht van de landelijke pers en het was

Trendvolger

binnen een mum van tijd volgeboekt. Na het Hallehuis volgden

In die beginperiode werkten er vooral vrijwilligers in het vakantie-

meer uitbreidingen. Er werd een verkeerstuin aangelegd waar

centrum. Die kwamen ’s zaterdags helpen met schoonmaken en

mensen die in een rolstoel terecht kwamen, konden oefenen

fungeerden als gastheren en –vrouwen tijdens de zogenaamde

met het rolstoelrijden. Daarnaast werd de Schaapskooi ver-

Open Weken wanneer er geen groepen logeerden, maar er indi-

bouwd en er kwamen snoezelruimtes. Daarna volgde één van

viduele gasten kwamen. Duerink viel op door zijn enthousiasme

de grootste projecten: de voormalige sociale werkplaats naast

en daadkracht. Dus toen de heer Boerendans het toneel vanwege

het NS station in Ommen werd aangekocht en omgebouwd tot

gezondheidsredenen moest verlaten, maakte Bert promotie en

een tweede vakantielocatie met alles erop en eraan. Tijdens al

werd hij de nieuwe beheerder. Hij bleek het vak in de vingers te

die processen was het steeds Bert die met ideeën kwam, de

hebben en haarfijn aan te voelen wat er nodig is om het zijn gas-

contacten onderhield en de inrichting uitzocht. “Dat was wel

één van de meest heftige periodes”, vindt hij achteraf. “Hier in

tijdens de Open Weken altijd een weekje vakantie en zat hier

Lemele had ik het al druk en dat hele project in Ommen moest

dan de hele week in de zon te breien. Dat leverde gemiddeld

ik er gewoon maar even bij doen. Na de oplevering was ik echt

zo’n acht paar Noorse sokken op voor onze gasten. Aange-

helemaal kapot.” Maar het vakantiehuis in Ommen bleek een

stoken door het enthousiasme van de Vriezenveense Vrienden

succes. Nu konden de vaste groepen vakantiegangers het ene

werden er later ook Vrienden opgericht in Dalfsen en Lemele.”

jaar vertoeven in een landelijke omgeving en het volgende jaar genieten van de geneugten van de stad. Vrienden van De Imminkhoeve Om gasten te blijven trekken, is bijblijven en vernieuwen een bittere noodzaak. Dat dit niet gedaan kon worden van giften en de inkomsten van de vakantiegasten was al snel duidelijk. Vindingrijk als hij was, nodigde Duerink daarom allerlei firma’s uit om hun artikelen pro deo in gebruik te geven, zodat de Imminkhoeve als het ware een levende etalage werd voor medische hulpmiddelen. “De verpleegkundigen die hier als reisleider kwamen zagen dan bijvoorbeeld de nieuwste bedden of tilliften. Ze konden die ook proberen en vertelden er later enthousiast over in de instellingen waar ze werkten. Dit leverde die firma’s dan weer mooie orders op”, lacht de directeur. Ook de stichting Vrienden Van de Imminkhoeve sleepte een flinke duit in de wacht voor het vakantiecentrum. “De grondlegster van alle Vrienden is Fiene Mollink uit Vriezenveen. Zij kwam hier op bezoek bij een gehandicapte kennis en zag dat er nog veel gedaan moest worden. Ze beloofde mij dat zij daar persoonlijk voor zou zorgen. Vanaf dat moment organiseerde ze jaarlijks een grote bazar en collecteerde op allerlei bruiloften. Ook hield ze regelmatig bingo-avonden en nodigde onze voorzitter en 14

mij dan uit om na afloop het geld te komen tellen. Ze boekte

Aktievoeren Eén van de meest spectaculaire acties was volgens Duerink de Boeldag die in 1974 werd gehouden. “Er kwamen zo ontzettend veel spullen binnen dat we door de bomen het bos niet meer zagen. Echt alles stond hier vol met oude meubels en andere rommel. De grote zaal, de schaapskooi, de boerenschuur en het buitenterrein, het was gigantisch. Maar het was de moeite dubbel en dwars waard, want het bracht maar liefst 20.000 gulden op, dat was in die tijd een

enorm

be-

drag. Toch hebben we het nooit weer gedaan, want het was

ongelofelijk

Vrijwilligers

veel werk en na

Zonder de inzet van alle vrijwilligers was de Imminkhoeve nooit

afloop

moesten

geworden zoals het nu is, dat weet Duerink zeker. “In de be-

we zelf alle over-

ginperiode hielpen ze met bedden opmaken, koken en schoon-

gebleven

spul-

maken, later vooral met het inzamelen van geld. Om iets terug

len afvoeren. Wel

te doen voor de gemeenschap, kunnen veel Lemeler clubs hier

hebben we jaren-

terecht als ze een vergaderruimte nodig hebben. Zo gebruikt

lang oud papier-

de stichting Lemels Arfgoed om de twee jaar onze keuken om

acties gehouden. Mensen van heinde en verre en brachten

vierhonderd potten jam te maken voor het oogstfeest en ver-

ons duizenden euro’s aan oud papier”, vertelt hij. “Samen met

gaderen ze hier. Wanneer de ‘Dikke Steen’ op de Lemelerberg

de toenmalige voorzitter Henk de Boer, ging ik overal naartoe

wordt schoongemaakt, vertrekken ze vanaf de Imminkhoeve

om voorlichting te geven over de Imminkhoeve en cheques

en eten ze hier na afloop snert. Dan hebben we nog de Barg-

in ontvangst te nemen. Naar voetbalwedstrijden, motorclubs,

kiekers, de buurtvereniging van de Lemelerweg. Ook zij zien de

toneeluitvoeringen, bruiloften en zelfs naar Avro’s Toppop.

Imminkhoeve als een clubhuis. Dat vind ik heel mooi, we staan

Dat was een hectische, maar hele leuke tijd.”

daarmee letterlijk midden in de samenleving.”

Hoewel Alie praktisch naast de Imminkhoeve woont, wist ze Alie Stobbelaar Vrijwilligster

aanvankelijk niet precies wat er daar precies gebeurde. “Het was een vakantiecentrum voor gehandicapten. Dat was het enige dat ik wist totdat ik als correspondent voor de Zwolse Courant een avond bijwoonde waarop de Vrienden van Imminkhoeve de stichting een flink bedrag overhandigden. Ik was stomverbaasd. Die mensen kwamen helemaal uit Vriezenveen en deden ontzettend veel voor de Imminkhoeve, terwijl wij in Lemele niet eens wisten wat de Imminkhoeve nu precies was. Ik schaamde me er diep voor en nam me voor om zelf ook iets voor de stichting te gaan doen”, bekent ze. “Dus toen ik hoorde dat ene Jil

‘ De Imminkhoeve is een onmisbaar deel van mijn leven’

Stam uit Ommen erover dacht om een stichting Vrienden van de Imminkhoeve afdeling Lemele/Ommen op te richten, heb ik hem meteen gebeld en me aangemeld.” Geen Vrienden in Ommen De kersverse Vriendenclub besloot te starten met maandelijkse bingoavonden. De eerste editie werd gehouden in een zaaltje op de Imminkhoeve, maar al snel werd het evenement zo goed bezocht, dat ze moesten uitwijken naar een andere locatie. “Zaal

Dertig keer twaalf maal een tafel vol prijzen bij elkaar

Dijk in Lemele bood ons haar grote zaal aan, gratis en voor niets.

sprokkelen. Dertig keer twaalf maal elf ronden lang

Wel onder voorwaarde dat we de bingo dan telkens zouden hou-

nummertjes oplezen. Voor Alie Stobbelaar zijn de

den in een week waarin zij toch al een bruiloft hebben, zodat ze

Imminkhoeve en vooral de Bingo niet meer weg te

niet alleen voor ons de zaal hoeven in te richten. Dat betekent

denken uit haar leven. Samen met een klein groepje

dus dat we wel maandelijks een bingo houden, maar niet op een

vaste vrijwilligers verzorgt ze al drie decennia een

vaste dag of datum. Omdat we de afdeling Lemele/Ommen wa-

maandelijkse bingo, waarvan de opbrengst voor de

ren, vonden we dat we ook actief moesten worden in Ommen.

Imminkhoeve is. Dat leverde tot nu toe bijna twee ton

Maar helaas kwam dat op de een of andere manier niet goed

op en daar zijn inmiddels leuke dingen van gedaan.

van de grond. We begonnen met het organiseren van een bazar

gehouden in het Hervormd Centrum We gingen alle winkels langs

Bingo, een echt avondje uit

en alle ondernemers reageerden positief. We kregen heel veel

In al die jaren heeft de bingo nog steeds niet ingeboet aan

leuke prijzen, maar op de dag van de bazar kwam er geen kip.

populariteit. Gemiddeld trekt het evenement zo’n honderd

Dat vond ik toen heel erg. We hebben daarna ook nog een keer

tot honderddertig mensen per avond. Een handjevol van hen

een bingo in Ommen geprobeerd, maar dat werd ook niets.”

komt uit Lemele, de rest uit de wijde regio. Volgens Alie is het

Trouwe ondernemers De Vrienden trokken hun conclusie. woont

“In

Ommen

gewoon

ander

volk dan hier. Zij hadden niet echt iets met de

Imminkhoeve.

besloten

daarom

We niet

langer energie te steken in het enthousiast krijgen van Ommenaren, maar ons te richten op de maandelijkse bingo in Lemele”, verklaart Alie. “We hebben onze buren de heer en mevrouw Roelofs erbij gevraagd en ook mijn man werkte mee. Iedere maand maakten we een rondje langs ondernemers in Ommen, Lemele, Lemelerveld en Hellendoorn om prijzen op te halen. Het is ongelofelijk hoe trouw zij hierin zijn. Al die ondernemers geven al bijna dertig jaar iedere maand een prijs, variërend van een taart of krentenwegge tot een stofzuiger of tuinset. Iedereen doet mee naar eigen kunnen en dat vinden wij echt geweldig. Want mede dankzij hen hebben wij in al die jaren toch maar mooi 167.500 euro opge20

haald voor de Imminkhoeve.”

iedere keer opnieuw één groot feest. “Mensen komen vaak al jaren. Er zijn hele vriendengroepen ontstaan. Koffie en thee kopen ze bij Dijk, iets lekkers nemen ze zelf mee. De tafels liggen vaak vol koeken, zakken snoep en chips. Tijdens de bingoavonden verandert Dijk als het ware in één grote huiskamer. Heel gezellig.” Om de prijs hoeven de deelnemers het ook niet te laten, want die is volgens Alie al sinds jaar en dag hetzelfde. “We hebben het er weleens over gehad om de kaarten duurder te maken, maar we besluiten steeds weer om het zo maar te laten. Ik denk dat wij het moeten hebben van de massa. Aan het begin van de avond kopen mensen een plankje van 5 euro, waarmee ze 11 rondes kunnen spelen. Na 3 rondes kunnen ze er nog een plankje bijkopen voor 3 euro. In de pauze hebben we ook nog een verloting. Omdat het niet duur is, blijft het leuk voor de mensen. En we halen toch best veel op: vorig jaar maar liefst 5500 euro.” Voldoening Hoewel ze er iedere maand weer een hele kluif aan heeft, wil Alie er nog lang niet mee stoppen. “Het is voor mij echt een onmisbaar deel van mijn leven. Het geeft me veel voldoening. Het is ook gezellig. Naast mijn man zijn ook Hennie Ekkelkamp, Gerry en mijn nichtje Petra altijd van de partij. Alles doen we samen, het inzamelen van de prijzen, geld tellen, de boekhouding, noem maar op. En als ik dan zo af en toe wat gasten van de Imminkhoeve spreek en hoor hoe fijn ze het vinden om eindelijk op vakantie te kunnen, dan vind ik dat helemaal geweldig. Want daar doen we het uiteindelijk voor.” 22

Toen Alie dertig jaar geleden de Inas afrondde, wilde ze graag in Alie Voortman en Rita Buter Medewerksters

de verpleging. Maar dat betekende dat ze naar het westen van het land moest en dat zag ze niet zitten. “Het was moeilijk om in deze regio werk te vinden. Via een bepaalde regeling kon ik bij de Imminkhoeve aan het werk komen. Eerst zou dat voor een half jaar zijn, maar het klikte van beide kanten, dus kreeg ik een vast contract.” Toen Alie begon waren er alleen de Boerderij en de Schaapskooi. “Daar kwam later het Hallehuis bij. Dat werd geopend door Ed Nijpels. Het was destijds nog maar een jong ventje, maar hij was een bekende Nederlander, dus vond ik dat heel spannend. In het begin deed iedereen al-

eimwee naar H de tijden van toen

les. We hadden zelfs een groentetuin. Die moest regelmatig

geschoffeld

worden. Dan deed ik de korte broek aan en kon ik tijdens het werk bruin worden, dat vond

In de dertig jaar dat Alie Voortman op de Imminkhoeve

ik wel mooi. De groente

werkt, heeft ze heel wat zien veranderen. Van slaapzalen

moesten we zelf uit de

naar tweepersoonskamers, van zelf sla wassen tot een

grond halen en schoon-

chefkok in de keuken en het uitgroeien van het team van

maken en iedere dag

vijf medewerkers tot een club van bijna vijftig. Hoewel ze de

moesten er aardappe-

professionalisering toejuicht, verlangt ze diep in haar hart

len geschrapt worden.

toch nog weleens naar de tijden van toen. Haar overplaatsing

De lakens gingen toen

vanuit Lemele naar ‘t Laarhuus in Ommen kwam dus als

nog niet naar de wasserij, die wasten en streken we zelf. Ook

geroepen. Want volgens haar is het in Ommen vandaag de

heel gezellig werk, dan zaten we in het hokje dat wij de wasserij

dag nog steeds een beetje zoals vroeger op de Imminkhoeve.

noemden, de radio aan, de kachel hoog en strijken maar.”

Structuur

krentenbrood. Geweldig.” In de loop der jaren kwam er meer

“We draaiden A- of B-diensten. De A-dienst was van half 8 tot

personeel en meer structuur in de organisatie. De taken wer-

half 5. Je verzorgde dan het ontbijt en de lunch. De B-dienst

den verdeeld en de medewerkers ingeschaald in functies. “Dat

begon om 9 uur. Dan moest je helpen met afwassen en het op-

vond ik wel jammer. Ik vond het wel leuk om overal alles vanaf

scheppen van het middageten in de keuken. Je bleef dan tot 18

te weten en allerlei verschillende dingen te doen. Maar ik re-

uur. Heel in begin hadden we ook nog C-diensten. Die duurden

aliseer me ook wel dat dat niet meer kan als een organisatie

van 13.30 tot 22.30 uur. Je draaide dan bardiensten en moest

groter wordt. En het staat ook wel raar als mensen je de ene

steeds alles afwassen. Die C-diensten zijn er later afgegaan

keer in de keuken zien staan, terwijl je een uurtje daarna hun

omdat de groepen tegenwoordig zelf hun avondprogramma

band staat te plakken.”

verzorgen.” De vrijdagmiddagen vond ze het gezelligst. Dan werd er snel gegeten en als de groepen dan vertrokken waren,

Overstap

werd de hele Imminkhoeve van onder tot boven geboend en

Na de bevalling van haar kinderen besloot Alie parttime te

geschrobd. “Als we tegen kwart over drie klaar waren, gingen

gaan werken. Dat beviel haar maar matig. “Ik moest echt

we samen aan de borrel. Het was toen nog echt oude jongens

wennen. Toen ik fulltime werkte, wist ik overal van, dat was nu opeens heel anders omdat ik er maar een paar dagen per week meer was. Ik had ook geen verantwoording meer en dat vond ik maar niks. Ik voel me graag verantwoordelijk voor iets. Wat ik doe, dat wil ik heel goed doen. Wanneer anderen naar mijn idee iets niet helemaal doen zoals het hoort, dan heb ik daar nog weleens commentaar op. Dat is niet voor iedereen fijn. Ook niet voor mezelf”, bekent Alie. “Ik zat niet zo lekker in mijn vel. In die tijd werd ook net ‘t Laarhuus opgeleverd. Bert vroeg toen of ik naar Ommen wilde gaan. Dat was een gouden greep. Ik had veel ervaring en kreeg daar meer verantwoording. We werkten er met een klein team en alles liep vanaf het begin op rolletjes. Qua sfeer en manier van werken lijkt Ommen een beetje op het Lemele van jaren terug. Dat vind ik heel erg leuk. We verrichten alle

voorkomende werkzaamheden, variërend van afwassen tot

souvenirs verkopen en van fietsen verhuren tot bedden verschonen en lakens wassen. We heten de gasten welkom en we zien ze heel veel als ze er zijn. Daardoor beleef je van alles. Het meest bijzondere vond ik de Siamese tweeling die we ooit te gast hadden. De achterhoofden van de meisjes waren aan elkaar gegroeid. De meisjes waren heel spraakzaam. Zo vertelde het ene meisje dat ze ervan baalde dat ze altijd met haar zusje mee moest als die naar de WC moest. Zo nuchter als ze dat vertelde, dat heeft echt heel veel indruk op mij gemaakt.” Afwisselend Het team bestaat uit zes enthousiaste dames. Rita Buter is één van hen. Zij werkte jaren geleden af en toe op de Imminkhoeve via een schoonmaakbedrijf. Het klikte van weerskanten zo, dat Bert haar een vaste baan aanbood op ‘t Laarhuus. “Ik moest daar wel even over nadenken want onze kinderen waren toen nog klein en ik wilde het liefst onder schooltijd werken. Toen dat bleek te kunnen, heb ik de overstap gemaakt.” Ook Rita gaat iedere dag met plezier naar haar werk. “Het is lekker afwisselend. Ik maak schoon, doe de was en help in de keuken. Het leuke aan ‘t Laarhuus is de sfeer. Ik heb geweldige collega’s. We hebben alles voor elkaar over. Wanneer er iets is waardoor je een keer niet kan, wordt daar niet moeilijk over gedaan, dan neemt een ander het gewoon van je over. In de zomer draaien we extra uren, die we in de winter opmaken. Die “verplichte” lange “vakanties” vind ik echt vreselijk. Ik mis dan de gezelligheid en de collegialiteit. Gelukkig is het meestal voor ik het weet weer 28

februari en kunnen we weer aan de slag.”

“Bert Duerink was iemand op kantoor nodig en hoorde dat ik net Andrea Broekhuis-Hallink Gastvrouw

examen had gedaan, dus belde hij mij of ik op de Imminkhoeve wilde komen werken. Ik hoefde niet eens te solliciteren. Zo ging dat vroeger”, vertelt Andrea, die nog altijd werkzaam is op de Imminkhoeve. “Het ging allemaal supersnel. Ik had mijn sollicitatiegesprek op woensdag en begon al meteen de maandag erop.” Andrea startte haar carrière bij de Imminkhoeve tijdens de zogenaamde Open Weken en werd meteen in het diepe gegooid. “Tijdens de Open Weken kwamen er geen groepen, maar konden mensen individueel een weekje vakantie boeken. De Imminkhoeve huurde verpleegkundig personeel in en de vaste medewerkers hielpen met de rest. Dat betekende dat we 24 uur per dag in touw waren en allemaal bleven slapen. Ik kwam die eerste dag dus met mijn koffer en bleef meteen de hele week. Ik

Van typemachine tot digitaal boekingssysteem

sliep samen met mijn nieuwe collega’s op een kamer. En dat terwijl ik maar een kilometer verderop woonde. Ik werd direct voor de leeuwen gegooid, maar dat vond ik juist wel heel erg leuk.” Digitale tijdperk Andrea had in principe een kantoorfunctie, maar als het zo uitkwam, moest ze ook weleens in de keuken helpen. “Ik was breed inzetbaar. Ik deed een stukje verhuur en verwerkte de facturen, maar ik ontving ook de gasten. Dan legde ik hen uit hoe alles

Ze had haar Meao-diploma nog maar nauwelijks op zak

werkte in het gebouw en sprak de menu’s en het programma

toen ze een baan kreeg aangeboden bij de Imminkhoeve.

met hen door. En als het een keer zo uitkwam fungeerde ik als

Eigenlijk was Andrea Broekhuis-Hallink van plan om na haar

vrijwilliger en ging ik bijvoorbeeld met een groepje mensen mee

examen eerst eens even lekker vakantie te vieren. Maar

naar de markt in Ommen.” In de eerste jaren was het kantoor

de baan sprak haar aan en het was mooi dichtbij, dus ze

gevestigd in een klein gebouwtje naast de parkeerplaats. “Wan-

hapte toe. En daar heeft ze nog geen dag spijt van gehad.

neer mensen iets wilden weten klopten ze netjes aan de deur en

vroegen beleefd of ze even binnen mochten komen. Een compu-

later als zijn vrouw. “Toen ik net was bevallen van mijn eerste

ter hadden we nog niet, we deden alles op de typemachine met

dochter werd Bert door veel mensen gefeliciteerd als opa, dat

behulp van Tipp-Ex en driedubbeldoorslagpapier. We hadden een

was wel heel grappig”, lacht Andrea. “Het is ook geen wonder

telefoon met een draaischijf, een telefoonnummer dat bestond

dat men zoiets dacht, want voordat de andere collega’s kwa-

uit zeven cijfers en een enorme stapel telefoonboeken”, vertelt

men, was ik altijd alleen met Bert. We waren echt twee handen

ze. “Bert hield van vernieuwing. Dus op een gegeven moment

op één buik en gingen vaak samen op werkbezoek. We gingen

kregen we een computer met een tekstverwerkingsprogramma

ooit eens kijken bij een aangepast hotel in Lunteren. Na onze

WP 5.1. Na een cursus maakte ik zelf een soort programma voor

afspraak hadden we nog tijd over en ik vertelde Bert dat mijn

de verhuur en reserveringsformulieren. Nog wat later kregen we

ouders daar ergens in de buurt op de camping stonden. Bert die

het boekhoudprogramma Exact erbij. Dat was een enorme voor-

nog al nieuwsgierig is aangelegd, wilde wel even bij hen langs-

uitgang. Een jaar of tien geleden kregen we internet en onze ei-

rijden, dus wij op weg ernaartoe. Het was nog in de tijd voor

gen website. Dat was destijds echt vernieuwend; van de twintig

de TomTom, maar Bert wist wel een mooie route tussendoor.

bedrijven in Lemele hadden er maar drie een eigen website. We waren dus echt modern. In het begin maakten we nog niet heel veel gebruik van internet, je moest toen nog inbellen per telefoon en de lijn was vaak bezet. Naarmate meer mensen internet kregen, werd het een stuk rustiger op kantoor. We kregen minder telefoontjes en steeds meer mailtjes. Tegenwoordig wordt bijna alles via internet gedaan.” Aan internet kleven volgens Andrea naast voordelen ook nadelen. “Het medium is laagdrempeliger en onpersoonlijker. Vroeger belden alleen mensen die echt geïnteresseerd waren, tegenwoordig worden vaak folders aangevraagd door mensen die gewoon nieuwsgierig zijn, maar verder niets meer van zich laten horen.” Rechterhand Andrea deed bijna alles behalve het maken van begrotingen. Ze was de rechterhand van Bert Duerink en werd tot beider 32

groot vermaak aanvankelijk vaak aangezien als zijn dochter en

Dacht hij. We reden

gen. Ik zag ook dat het raam was opengebroken en ben direct

kriskras over aller-

de straat overgestoken naar Bert’s huis. Ik stond te trillen op

lei

zandweggetjes

mijn benen, maar moest wel lachen om Bert zijn reactie. ‘Nu

en waren op een

hebben we dat samen ook nog een keer meegemaakt’, zei hij

gegeven

doodnuchter. Dat was wel weer heel grappig.”

totaal

moment

verdwaald.

‘Als we hier Lemel-

Familie

sen

tegenkomen,

Na de geboorte van haar kinderen ging Andrea minder werken

zouden ze er wat

en kreeg ze er collega’s bij. Over stoppen of ergens anders

van gaan denken’,

solliciteren heeft ze nooit gedacht, want ze kan zich niet voor-

zei

steeds.

stellen dat het ergens anders beter zou zijn dan op de Immink-

Uiteindelijk zijn we er wel gekomen en hebben we ontzettend

hoeve. “Inmiddels werken we met een heel team en delen we

gelachen. Die gebeurtenis vind ik echt typerend voor Bert en

samen lief en leed. We zijn als het ware één grote familie, we

voor de sfeer op de Imminkhoeve: we hebben het gezellig en

doen het echt allemaal samen.”

Bert

we kunnen echt met elkaar lachen.” Prins van Oranje In de afgelopen jaren heeft Andrea heel wat meegemaakt op de Imminkhoeve, maar het meest opzienbarende vindt ze toch het bliksembezoek van Prins Willem Alexander. “Hij is beschermheer van de Johanniter Orde, een organisatie die hier regelmatig met een groep mensen op vakantie komt. Hij arriveerde per helikopter op het grasveld naast De Imminkhoeve en groette ons heel vriendelijk. Wij hebben zelf niet met hem gepraat, maar het feit dat hij hier zomaar binnenwandelde was wel heel bijzonder”, vindt ze. Minder leuk vond ze het bezoek van de inbrekers die er in juni 2010 met het kasgeld vandoor gingen. “Ik stapte die ochtend om half 8 het kantoor binnen 34

en zag de kasten openstaan en de geldkistjes op de grond lig-

Angela Sneekes-Schipper Vrijwilligster Rode Kruis

Vakantie op De Imminkhoeve is écht vakantie Voor de afdeling Haarlem van het Rode Kruis is het sinds 1988 vaste prik: in mei en in september organiseren

Als coördinator is Angela verantwoordelijk voor de praktische

zij voor hun doelgroep een

gang van zaken tijdens de vakanties. Dus bereidt ze zich van

weekje vakantie in Lemele.

tevoren goed voor. Op basis van de aanmeldingsformulieren

Vrijwilligster Angela Sneekes-

koppelt ze gasten aan vrijwilligers, verdeelt ze de kamers en

Schipper is daarbij sinds een

huishoudelijke taken en zorgt ze ervoor dat het van tevoren

aantal jaren van de partij

opgestelde programma vlekkeloos verloopt. “Onze doelgroep

en kan er geen genoeg van krijgen. “De Imminkhoeve is een

bestaat uit ouderen die vanwege hun gezondheid niet zelf-

geweldige accommodatie. De omgeving is prachtig, de mensen

standig meer op vakantie kunnen. Wanneer ik hun intakefor-

zijn aardig en het eten smaakt er heerlijk. Als vrijwilliger ben

mulieren krijg, kijk ik wat de hulpvraag is en wie er bij elkaar

je aan het einde van zo’n week redelijk gesloopt, maar de

op de kamer willen. Vervolgens zorg ik dat alle belangrijke

enthousiaste reacties van onze gasten en de goede zorgen

gegevens van alle gasten op een A-viertje staan met daarop

van de Imminkhoeve maken dat meer dan goed”, vindt ze.

belangrijke telefoonnummers, de naam van hun huisarts,

contactpersoon, ziektekostenverzekering enzovoorts. Een paar uur voordat we op reis gaan, komen de vrijwilligers bij elkaar. Dan nemen we de lijst met de gasten door en bespreken de taken voor de vrijwilligers. Dat zijn er nogal wat. We moeten de kamers en badkamers schoonhouden, tafeldekken, eten ophalen uit de keuken, afwassen en zorgen dat de voorraad op peil blijft. Mijn taak is daarbij om de werkschema’s zo in te delen dat degene die bijvoorbeeld helpt met douchen, op datzelfde moment niet hoeft te helpen met tafels dekken. Daarnaast zorg ik ervoor dat het programma ook daadwerkelijk goed verloopt. Als er optredens zijn van zang- of dansgroepen neem ik van tevoren contact met ze op en spreek met ze af hoe laat ze komen, hoeveel consumpties ze verwachten en hoe de zaal voor het optreden moet worden ingericht. Op de dag dat ze komen is het mijn taak om ervoor te zorgen dat de zaal daadwerkelijk wordt uitgeruimd,maar met behulp van de vrijwilligers is dat snel gedaan. Hetzelfde geldt voor bezoekjes aan de markt in Ommen of in de omgeving. Ook is het mijn taak om te kijken of er genoeg busjes, chauffeurs, rolstoelen en begeleiders zijn.” Kippenvel Aan het eind van de vakantie zijn de vrijwilligers nogal moe, maar volgens Angela vindt niemand dat erg. “Het is de moeite meer dan waard. Ik heb mijn hele leven in de zorg gewerkt en wilde na mijn pensionering eigenlijk iets heel anders gaan doen. Maar toen ik via 38

mijn schoonzus gevraagd werd door het Rode Kruis in

Haarlem kon ik geen ‘nee’ zeggen, want wat is er nu mooier

tochtjes met de bus, geen moeite is hen teveel. “We hebben

dan mensen de tijd van hun leven te bezorgen. Maar ik wilde

echt lol met de gasten en met elkaar. Er gaan ook best wel-

niet de hele week mensen douchen of steunkousen aantrek-

eens dingen fout. Zoals die keer dat we naar de Orchideeën-

ken. Als coördinator hoeft dat ook niet. Natuurlijk spring ik

hoeve gingen en het er zo druk was dat we elkaar binnen vijf

op piekmomenten wel bij, maar ik ben over het algemeen

minuten allemaal kwijt waren. Of die keer dat iemand bijna

meer bezig met het aansturen en regelen. Dat vind ik heel

met rolstoelfiets en al in de sloot belandde. Dat zijn grappige

erg leuk. Vooral omdat onze gasten zo genieten. Die teren

dingen. Op de laatste avond organiseren we vaak een dans-

er echt een jaar of anderhalf op, daar krijg je echt kippenvel

avond en dat is ook altijd een succes. Mensen die nooit uit

van. Zonder de hulp van de enthousiaste groep vrijwilligers

hun rolstoel komen en dan met stoel en al dansen. Of die stille

is zo’n week niet te realiseren.”

man met wie je door zijn hersenbloeding nauwelijks contact kan maken, maar die gaandeweg de week steeds vrolijker

Het Hallehuis

wordt en de laatste avond het hele feest loopt te filmen. Of die

De groep kiest bewust voor locatie Het Hallehuis vanwege de

vrouw die totaal wordt ‘opgegeten’ door haar chronisch zieke

gezellige en intieme sfeer. “We hebben één keer in de Boerde-

man en die voor het eerst sinds tijden de kans krijgt om lek-

rij gezeten, maar dat vonden wij te groot. In het Hallehuis heb

ker op haar gemak naar de markt te gaan. Die dingen zijn zo

je meer contact met

waardevol, daar doe je het voor.”

de gasten omdat de

kamers dicht bij el-

Afwisselend

kaar liggen. De alge-

De deelnemers mogen zich om de twee jaar inschrijven voor

mene ruimte is knus

een vakantie en dat doen ze dan ook steevast. Ondanks het

en je hebt een mooi

feit dat de bestemming al jarenlang hetzelfde is. “Ze kunnen

afzonderlijk

terras.

geen genoeg krijgen van de Imminkhoeve. De locatie is schit-

Je kunt hier echt on-

terend, op het terrein kunnen ze midgetgolfen, jeux de bou-

der elkaar zijn”, vindt

les spelen of een rondje wandelen over het rolstoelpad en de

Angela.

Haar-

medewerkers zijn heel aardig. De afwisseling zit hem in het

lemse ploeg onder-

steeds weer een ander uitje organiseren of een andere groep

neemt veel met haar

vragen om te komen optreden. Maar al was dat ieder jaar het-

gasten. Rolstoelfiet-

zelfde, dan weet ik zeker dat nog niemand dat erg zou vinden.

sen, wandelen, toer-

Want vakantie op de Imminkhoeve is écht vakantie.”

Geboren en getogen in Lemele op een steenworp afstand van de Ard Pouw Medewerker technische dienst

Imminkhoeve, zag hij al jong wat daar allemaal gebeurde en wie er op vakantie kwamen. Het leek hem als kind al leuk om op het vakantiecentrum te werken. “Mijn vader vond dat wel grappig en vertelde dat ooit aan directeur Bert Duerink. Die knoopte dat goed in zijn oren. Toen er jaren later een vacature kwam voor een medewerker technische dienst, dacht hij direct aan mij en vroeg me of ik wilde komen solliciteren. Ik werkte toen bij een kachelboer, een leuke baan waarbij ik veel bij de mensen thuis kwam, maar toen ik het aanbod kreeg om op de Imminkhoeve te komen werken, hoefde ik er geen seconde over na te denken. Ik heb direct ja gezegd”, vertelt hij. “Waarom het me zo leuk leek? Mijn ouders hadden een vakantieboerderij, dus ik ben een beetje in die sfeer opgegroeid. Bovendien had ik veel contact met de vorige technische man van de Imminkhoeve. De verhalen die hij over zijn werk

Ard Pouw is van alle markten thuis

vertelde vond ik altijd erg leuk. Vooral het sociale aspect, het omgaan met de gasten en de vrijwilligers, sprak mij aan. Het leek me gewoon een mooie organisatie om bij te werken. Bijkomend voordeel was dat de Imminkhoeve praktisch naast

Met een bus vol bejaarden naar de scootmobielrace op het

ons huis ligt. Dat is voor mij ideaal omdat

circuit in Zandvoort, brandmeldingen, mensen die vast zitten

ik samen met mijn vrouw de kampeer-

in de lift, grasmaaien, lampen vervangen, legionellacontrole,

boerderij van mijn ouders heb overge-

het begeleiden van vrijwilligers, op beursbezoek of broodjes

nomen. Omdat ik geen reistijd kwijt ben, kan ik naast mijn baan

smeren. Als medewerker technische dienst is Ard Pouw van

veel thuis doen. Het is ook handig wanneer ik storingsdienst heb.

alle markten thuis en overal inzetbaar. En dat is precies wat

Bij een melding spring ik snel op de fiets, verhelp het probleem

zijn baan op de Imminkhoeve voor hem zo leuk maakt.

en ben binnen de kortste keren weer thuis.”

Wetten en regels Toen Ard tien jaar geleden begon op de Imminkhoeve, kon hij veel naar eigen inzicht doen. Maar gaandeweg zijn er steeds meer regels en wetten bijgekomen waaraan een vakantielocatie moet voldoen. “Na de legionella tijdens de Westfriese Flora in Bovenkarspel en de brand in Volendam, is de overheid wel heel erg aan de veilige kant gaan zitten. Je wordt tegenwoordig door gemeente, overheid en brandweer streng gecontroleerd en alles moet volgens de NEN-normen. Natuurlijk is veiligheid belangrijk, maar de manier waarop het nu gaat, maakt het soms bijna onmogelijk om te werken”, vindt hij. “Na de Westfriese Flora moesten we bijvoorbeeld alle boilers en waterleidingen nakijken. Hele stukken waterleiding moesten uit voorzorg worden vernieuwd. Dat was in mijn ogen wel wat overdreven. Voor de brandveiligheid geldt hetzelfde. We werden verplicht om een BHV-er aan te stellen, EHBO-diploma’s te halen en we kregen pieperdiensten waarbij het verplicht was dat je bij een brand binnen vijf minuten op het terrein was. Wat tot gevolg had dat je ’s avonds of in het weekend nergens heen kon, dat was gewoon niet normaal. Gelukkig wordt dat nu allemaal iets 44

minder extreem.”

Snoeien en maaien De strenge weten regelgeving rond het thema veiligheid is wat Ard betreft het enige minpuntje in zijn beroep. Voor de rest doet hij zijn werk met veel plezier. Eén van zijn taken is het aan kant houden van de tuinen rond de Imminkhoeve en ‘t Laarhuus, de vestiging in Ommen. Een enorme klus, waarbij hij wordt geholpen door vrijwilligers en scholieren. “Ik werk samen met een team van enthousiaste vrijwilligers. Het grasmaaien doe ik zelf, maar zodra er gesnoeid moet worden of de tuin vol blad ligt, kan ik hen oproepen. De gemiddelde leeftijd van de vrijwilligers ligt op een jaar of zeventig, maar als ik zie hoeveel werk ze verzetten, dan neem ik mijn petje voor hen af. Ze zijn heel fanatiek, netjes en precies. Daarbij is het nog heel gezellig ook. Vooral tijdens de koffie, dan komen de verhalen wel los. We hebben ook twee stagiaires van het Vechtdal College, van de afdeling Groen. Die halen me ook echt werk uit handen. Het klikt van weerskanten en wel zo, dat we in 2010 een vaste samenwerking zijn aangegaan. Een deel van de lessen groentechniek van het Vechtdal College worden nu gegeven in de tuin van ‘t Laarhuus. Dat houdt in dat er wekelijks een groep scholieren komt die alle facetten van het hoveniersschap in de praktijk moeten brengen. “Hun leerkracht is een voormalig hovenier met veel kennis van zaken. Hij maakt zijn leerlingen enthousiast en dat is te zien aan het terrein rond ‘t Laarhuus: dat heeft er nog nooit zo 46

netjes bijgelegen.”

Het Hoofd Vakantie is eindverantwoordelijk voor de gang van Dicky Veenstra Vrijwilligster De Zonnebloem

zaken binnen de groepen die via de Zonnebloem op vakantie gaan. Samen met het Hoofd Huishouding en Hoofd Verpleging, zorgt het hoofd ervoor dat alles op rolletjes loopt en dat het hun gasten aan niets ontbreekt. Een taak die Dicky gemakkelijk afgaat. “Het zorgen voor- en leiding geven aan is bijna mijn tweede natuur”, vertelt ze opgewekt. “In het dagelijkse leven werk ik als leidinggevende in de psychiatrie. Ik vind het leuk om er op de achtergrond voor te zorgen dat alles soepel draait. Dat is in mijn ‘gewone’ werk belangrijk, maar dat geldt bij de Zonnebloem dubbelop. Want veel van onze gasten komen nauwelijks het

‘ Tijdens zo’n vakantie komen de verhalen los’

huis uit. Voor hen is de vakantie een hoogtepunt waar ze zich maanden op verheugen en waar ze na afloop met heel veel plezier op terugkijken.” Alleen maar de Imminkhoeve Hoewel de nationale vakantiereizen van de Zonnebloem tientallen bestemmingen hebben en je zelfs meekunt met een cruise, wil Dicky alleen naar Lemele. “Wat dat betreft ben ik echt een truttebol”, lacht ze. “Ik wil niet naar andere

Toen Dicky Veenstra op de televisie een reportage zag over

locaties, alleen maar naar de Imminkhoeve. Ik vind het een

het werk van de De Zonnebloem, werd ze zo enthousiast

fijne plek en ik ken het. Ik hoef dus geen huiswerk van te

dat ze zich direct aanmeldde als vrijwilliger. Ze startte

voren te doen, want ik weet wat er kan en dat is heel veel.

als vrijwilliger tijdens een Zonnebloemvakantie en viel op

Daardoor kan ik me helemaal richten op de gasten, want ik

dankzij haar daadkrachtige optreden. Dat leverde haar als

vind het belangrijk dat ik iedereen op de eerste dag meteen

snel de functie Hoofd Vakantie op. En in die hoedanigheid

bij naam ken en die ook onthoudt. Dat persoonlijke tintje

komt ze alweer vijftien jaar op de Imminkhoeve.

vind ik heel belangrijk.”

Uitstapjes De functieinhoud van een Hoofd Vakantie is in de loop der jaren wel wat veranderd. Waar Dicky voorheen de hele week naar eigen inzicht kon vullen met allerlei activiteiten en optredens, wordt dat nu gedaan vanaf het hoofdkantoor van de Zonnebloem. “Het budget is beperkter geworden. Zij zorgen voor entertainment op de dinsdagavond en een bustocht op de donderdag. De rest mogen we zelf invullen, maar de middelen zijn zo beperkt, dat er eigenlijk weinig meer kan. Toch probeer ik voor er de gasten zo’n leuk mogelijke week van te maken, met een gevarieerd programma dat niet te vermoeiend is, want de meeste gasten zijn wel 70plus”, vertelt ze. “Bij het samenstellen van een programma kan ik met iedere vraag terecht bij de Imminkhoeve. Zowel Bert als de meiden komen telkens met leuke tips en ideeën en dan blijkt het dat er in en om Lemele genoeg te doen is voor weinig geld.” Als voorbeelden noemt ze het rollerpad of een romantische picknick in de buurt. “Voor de picknick krijg je twee megagrote boerenzakdoeken mee en

manier. Je maakt een opmerking of geeft een tip en dat valt

een leuke mand voor brood en andere lekkere spullen en dan

altijd in goede aarde. Dat meelevende, dat luisteren naar de

ga je gewoon op stap. Geweldig”, vindt Dicky. “Ik zeg weleens:

praktijk, dat waardeer ik enorm.”

de service op Imminkhoeve is oneindig groot. Voor elke scheet

die je dwars zit, kan je hier terecht. Ze denken altijd met je

Verhalen

mee en als er iets moet worden gerepareerd, dan doen ze dat

Van collega-vrijwilligers die naar andere locaties gaan, hoort

direct. Ze staan altijd open voor ideeën. Vorig jaar zeiden wij

ze weleens heel andere verhalen. “Het is lang niet overal zo

dat het prettig zou zijn als er op de vrijwilligerskamers een

als op de Imminkhoeve. De vrijheid die je hier hebt, maakt

passpiegel zou hangen. En wat denk je, kom ik hier een jaar

van je vakantie echt vakantie. Of we nu om acht, negen of

later opnieuw en dan hangen ze er gewoon. Maar dat niet al-

tien uur willen ontbijten, dat maakt allemaal niets uit. En wil

leen: er staan ook nieuwe bedden en alle kamers hebben een

iemand een keertje uitslapen of de hele ochtend in het ligbad

opknapbeurt gehad. Met de badkamers ging dat op dezelfde

liggen, dan is dat prima, dan krijgt hij zijn ontbijt gewoon

wat later. Als vrijwilliger meegaan met de Zonnebloem is best pittig. Je bent van de vroege ochtend tot de late avond in touw. Maar omdat de sfeer hier zo prettig is, voelt het ook voor ons als vakantie.” Mensen de vakantie van hun dromen geven, daaruit haalt Dicky haar voldoening. “Het is een doelgroep die het niet gemakkelijk heeft in het leven. Vorig jaar hadden we bijvoorbeeld een jonge vrouw die al jaren grotendeels op bed ligt. Voor haar is het heerlijk dat ze er eens uit kan. En wat denk je van het echtpaar, waarvan de vrouw vanwege gezondheidsredenen al jaren in een verzorgingshuis zit, terwijl haar man nog zelfstandig woont. Dat ze tijdens de vakantie eens weer bij elkaar konden slapen, vonden ze geweldig, dat is gewoon ontroerend”, vindt Dicky. “In zo’n vakantie komen de verhalen echt los en dat

mag

ook.

Wij

worden niet moe om naar ze te luisteren. Maar ze kunnen hun verhaal

ook

kwijt

in het winkeltje. Ze kunnen hier gewoon even helemaal tot zichzelf komen en 52

dat is heerlijk.”

De Imminkhoeve voelt voor Dora Pouw een beetje als haar eiDora Pouw en Nel Verhoef Medewerksters huishoudelijke dienst

gen huis. Al vanaf 2001 maakt ze deel uit van de huishoudelijke dienst en werkt ze er gemiddeld twaalf uur per maand. “Ik ben hier via mijn dochter terecht gekomen. Zij deed hier vakantiewerk en was erg enthousiast. Ik wilde er graag iets bijdoen, dus heb ik gesolliciteerd en ben aangenomen”, vertelt Dora. De huishoudelijke dienst bestaat uit een groepje van twaalf medewerksters, die op flexibele tijden komen werken. Ook Nel Verhoef is één van hen. “Wij zijn destijds begonnen met een nuluren-contract. Dat is op een gegeven moment omgezet

Liefde voor de schoonmaak en voor de collega’s

naar veertig uur per maand”, vertelt ze. “We hebben geen vaste tijden waarop we werken. Meestal maken we de gebouwen schoon wanneer de groepen wisselen, maar af en toe worden we ook opgeroepen voor een tussenschoonmaak wanneer de groep dat niet zelf doet. Dan maken we de badkamers schoon en legen de prullenbakjes en zorgen ervoor dat het er allemaal weer netjes uitziet.” De flexmedewerkers overleggen onderling wie wanneer werkt.

Wie er een beetje oog voor heeft, ziet volgens Dora Pouw

Een hele prettige regeling, vindt Dora. “We werken niet echt

in één oogopslag het verschil tussen het resultaat van een

volgens een vast schema. Er ligt een roosterboek voor de

‘professionele’ schoonmaakdienst en de flexmedewerkers

huishoudelijke medewerkers, waarin achter onze namen de

van de Imminkhoeve. “Medewerkers van een schoonmaak-

tijden zetten wanneer je werken moet. Als je gezien hebt

bedrijf dweilen om de kasten heen, wij trekken ze van de

wanneer je aan de beurt bent, moet je een paraaf zetten,

kant. En zit er aanslag op de theeglazen wanneer ze uit

zodat ze weten dat je het gelezen hebt en ze erop kunnen re-

de vaatwasmachine komen? Dan wassen wij ze na met de

kenen dat je komt. Maar je bent verder zo vrij als een vogel:

hand. Een schoonmaakdienst moet haar werk binnen een

kun je een keertje niet, dan ruil je met iemand of zorg je voor

vastgestelde tijd doen, wij doen het grondig en met liefde.”

een vervanger.”

Of ze nu wc’s moet schoonmaken, bedden verschonen of ramen moet lappen, Dora doet het allemaal met evenveel plezier. “Ik hou echt van schoonmaken. We verdelen het werk zodat je niet altijd hetzelfde hoeft te doen. En heeft iemand een keer een blessure waardoor ze bepaalde dingen niet kan doen, dan ruilen we gewoon met elkaar. Het maakt niet uit wie wat doet, als het werk maar gedaan wordt.” Wat Nel betreft maakt vooral het onderlinge contact met de collega’s haar werk leuk. “Als je in je eentje ergens in de huishouding werkt, is het snel saai, maar hier werken we in een team. Dat is altijd gezellig. Als er een gebouw schoongemaakt moet worden, doen we dat vaak met ons vijven of zessen. Maar in de weken dat er meerdere gebouwen tegelijk verhuurd zijn, wordt ons complete team van twaalf personen opgeroepen. Dat vind ik altijd het leukst.” De doorstroming binnen het team is minimaal. Wie eenmaal op de Imminkhoeve werkt, blijft dat jaren doen. “Je kent elkaar door en door omdat je tijdens het werk veel tijd hebt om te praten”, vertelt Dora. “Al poetsend heb je vaak veel persoonlijkere gesprekken dan wanneer je tegenover elkaar aan tafel zit. We zijn na al die jaren bijna een vriendengroep geworden. We leven echt met elkaar mee. Als je ziek bent of er is iets anders aan de hand dan kun je erop rekenen dat er altijd wel een paar collega’s langskomen. Dat is heel prettig. Voor mij is de Imminkhoeve daarom veel meer dan alleen werk.” Nel knikt instemmend. “Sinds een paar jaar organiseren we samen een jaarlijkse barbecue om onze verjaardagen te vieren. Eerder trakteerden we dan vaak op gebak, maar er doet altijd wel

iemand aan de lijn en er zijn soms wel drie collega’s per maand jarig, dus hebben we twee jaar geleden besloten om niet meer te trakteren, maar eenmaal per jaar samen een barbecue te organiseren. Dit jaar wordt die bij mij thuis gehouden, daar heb ik nu al zin in”, zegt ze. Het leukst vindt Nel de tussendoorschoonmaak, omdat je dan echt contact hebt met de gasten. “Je maakt dan soms hele grappige dingen mee”, lacht ze. “Zo keken we een keer een kamer in en dachten dat er nog iemand op bed lag, dus besloten we die kamer eerst even over te slaan. Een uur later lag hij er nog, dachten we. Maar toen we beter keken lag er alleen een kunstbeen in bed. Wat ons soms opvalt is dat verstandelijk gehandicapte mensen een beetje wantrouwend naar je kijken. Je bent een wildvreemde en gaat voor hun gevoel zomaar in hun kamer rommelen. Dan zie je weleens dat ze in de deuropening blijven staan om je in de gaten te houden. Maar wanneer je dan een praatje met ze aanknoopt, is het ijs snel gebroken. Wat vaker voorkomt, is dat we complimenten krijgen over ons werk. We horen regelmatig dat het op de Imminkhoeve veel schoner is dan op andere locaties. Dat is natuurlijk heel erg leuk om te horen, want daar 58

doen we het uiteindelijk voor.”

Voor de Bargkiekers, de bewoners van de Lemelerweg, hoort Evelien Stoeten Lid Bargkiekers

de Imminkhoeve er helemaal bij. Dagelijks zien ze de vakantiegasten langswandelen in rolstoelen, achter rollators, op rolstoelfietsen en zelfs op bedden. Hoewel de buurtvereniging de Imminkhoeve gebruikt als clubhuis, moet Bargkieker Evelien Stoeten bekennen dat de buurtvereniging op haar beurt niet echt meerwaarde heeft voor het vakantiecentrum. “We hebben eerlijk gezegd nog nooit een actie gehouden om geld in te zamelen voor de Imminkhoeve en we doen er ook geen vrijwilligerswerk. Wij komen op de Imminkhoeve om te vergaderen of om een

Een goede buur is beter dan een verre vriend

optochtswagen te bouwen in één van de schuren. Voor ons is de Imminkhoeve vooral ons clubhuis”, vertelt ze. Verkleden Toch doet de vereniging indirect weleens wat. “We hebben ooit eens een Romeinse wagen gebouwd en die wagen heeft daarna nog heel lang in de eetzaal gestaan als decor voor het buffet. Ook de Romeinse kleren die we toen genaaid hebben, zijn hier naartoe gegaan. Af en toe zijn er vakantie-

Bijna iedere straat in Lemele heeft een eigen buurtvereniging

groepen die een themadag organiseren en dan zien we die

die zich bezig houdt met het wel en wee in de straat. Tijdens

mensen overal rondlopen in van die Nero-pakken en sjer-

het tweejaarlijkse Lemels Feest bouwt iedere vereniging een

pen. Dat is erg leuk. En een paar jaar geleden zijn we trou-

eigen wagen voor de grote folkloristische optocht en strijden

wens ook nog eens met ons allen aan de slag geweest om

ze onderling tegen elkaar tijdens de zeskamp. Vergaderd

boerenkieltjes en schorten te naaien voor de themadagen

wordt er in huiskamers of schuren, maar De Bargkiekers

op Imminkhoeve. Dat was ontzettend gezellig, zo met alle

hebben het beter voor elkaar. Want als buurtvereniging van

buurvrouwen achter de naaimachine. Maar zoiets gebeurt

de Lemelerweg heeft de club de Imminkhoeve als thuisbasis.

maar heel incidenteel.”

Trots Voor de buurt is de Imminkhoeve gewoon één van de leden van de buurtvereniging. Waar de Bargkiekers op kraambezoek gaan wanneer er in hun buurt een baby wordt geboren, zijn ze met hun allen ook steevast van de partij wanneer er iets wordt verbouwd of geopend op de Imminkhoeve. “We hebben een goede onderlinge verstandhouding. Wanneer er plannen zijn voor uitbreiding of verbouwing worden wij daar als buurt altijd van tevoren bij betrokken. Dat ervaren wij als heel prettig. We hebben heel veel bewondering voor Bert Duerink. In de loop der jaren heeft hij de Imminkhoeve opgebouwd van een simpele kampeerboerderij tot een vakantieaccommodatie die bekend is in heel Nederland. Hij staat echt op de bres voor zijn doelgroep.

Net

zoals

wijzelf tijdens onze vakanties niet met tien

wildvreemden

op een zaal willen liggen, willen mensen met een handicap dat ook niet. Dus heeft hij ervoor gezorgd dat de

Imminkhoeve

een

plek

geworden

waar

deze

mensen kunnen genieten van een goedverzorgde en luxueuze vakantie. Als buurt prachtige locatie.”

zijn wij trots op deze 63

Volgens projectleider Gerald Krisman staat de Imminkhoeve Gerald Krisman Projectleider Lenferink Schilders-Afbouw en Vastgoedonderhoud

voor kwaliteit voor cliënten, medewerkers en gebouwen. “Zodra je hier het terrein opkomt, voel je je thuis. De sfeer is gemoedelijk. Of je nu de directeur wilt spreken of een van de medewerkers, dat maakt geen verschil, iedereen is even vlot benaderbaar. Bovendien zijn ze op de Imminkhoeve altijd vernieuwend bezig. Er gaat geen seizoen voorbij of er wordt wel iets gerenoveerd of verbouwd. Dat maakt het werken op de Imminkhoeve altijd erg prettig”, vindt hij. Zijn eerste klus op de Imminkhoeve was de bouw van de Schaapskooi. Nadat aannemer Ten Kiefte de bouw had afgerond, werd het pand geschilderd door Lenferink. “Ikzelf

Kwaliteit voor medewerkers, gasten en gebouwen

werk nu 25 jaar bij Lenferink, maar ons bedrijf is al ruim

Dat de Imminkhoeve altijd strak in de verf staat, is te danken

Creativiteit

aan Lenferink Schilders-Afbouw en Vastgoedonderhoud

Terugkijkend op al die jaren dat hij inmiddels rondloopt op de

uit Lemelerveld. Met behulp van een uitgebreid

Imminkhoeve, springen er aantal klussen uit die echt indruk

onderhoudsschema zorgen ze ervoor dat de Imminkhoeve

op hem hebben gemaakt. “We hebben twee jaar geleden

altijd een verzorgde indruk maakt, zowel aan de binnen-

een badkamer omgetoverd tot grot compleet met gewelven.

als de buitenkant. Maar dat niet alleen. Ook wanneer

Ook hebben we verschillende snoezelruimtes aangekleed.

er verbouwd wordt en er soms creatieve oplossingen

Dat zijn dingen die je op geen enkele schildersschool leert

gezocht moeten worden, denkt het bedrijf actief mee.

en waar je je eigen creativiteit moet aanspreken. Dat maakt

30 jaar de huisschilder van de Imminkhoeve. We zijn echt met de instelling meegegroeid. In de beginjaren kwamen we hier vooral in de wintermaanden, want dan werd hier het grootonderhoud gedaan. De personeelsbezetting was toen nog klein en in de winter kwamen er geen gasten. De medewerkers inclusief Bert, hielpen dan regelmatig mee met het schilderwerk.”

het werken op de Imminkhoeve heel leuk”, vindt hij. “Een ander, veel groter project was ‘t Laarhuus in Ommen. De eerste keer dat wij daar kwamen, was het een vervallen zaak, bestaande uit twee grote ruimtes. Bert had al helemaal in zijn hoofd hoe het moest worden. Het resultaat is supermooi. Het gebouw is volkomen opnieuw ingedeeld, op een hele praktische manier. Het bouwproces was heel bijzonder. Het moest allemaal in een enorm snel tempo en we waren met een hele grote ploeg aan het werk, maar het verliep vlekkeloos.” Meedenken Lenferink heeft meerdere zorginstellingen in haar klantenbestand waarvoor vaste medewerkers verantwoordelijk zijn. “Werken in de zorg, is heel anders dan werken bij particulieren en bedrijven. Onze bedrijfsfilosofie is dat het onderhoud binnen een zorginstelling functioneel en optimaal moet zijn, voor een zo laag mogelijke prijs. We proberen op beide terreinen mee te denken met de organisaties: we streven ernaar om snel en doeltreffend te werken zodat de cliënten en bewoners zo min mogelijk last van ons hebben. Daarnaast realiseren we ons dat er in de zorg weinig geld is voor onderhoud, terwijl het de fysieke staat van een gebouw wel heel bepalend is voor de sfeer in een instelling”, verduidelijkt hij. “Toch zijn wij wel heel blij met dit soort opdrachtgevers. Wij hebben tenslotte net als ieder ander onze maatschappelijke verantwoordelijkheden.” Dankzij goede afspraken en langdurige contracten heeft de opdrachtgever letterlijk geen 68

omkijken naar het onderhoud. “We werken planmatig, via

de methode Resultaatgericht Vastgoed Onderhoud. Wij zorgen ervoor dat een pand er binnen de contractperiode altijd netjes bij staat. In het geval van de Imminkhoeve weten we bijvoorbeeld nu al wat we hier in 2018 aan onderhoud zullen gaan doen. Door een zorgvuldige planning te maken, blijft de boel strak. We maken daarbij geen onnodige kosten: wanneer de deuren op het programma staan, maar ze zien er nog heel goed uit, dan wachten we daarmee rustig 70

nog een jaartje.â&#x20AC;?

Wanneer Hein terugdenkt aan zijn periode als Vriend, schiet Hein Tielbeke Vrijwilliger Vrienden van de Imminkhoeve en voormalig bestuurssecretaris

hem als eerste de Damito te binnen. De organisatie van de Damito, de ondernemersbeurs van Dalfsen, heeft hem ongelofelijk veel tijd gekost, maar nog veel meer plezier opgeleverd. “Ik ben vrijwilliger geworden omdat ik een deel van mijn vrije tijd op een goede en nuttige manier wilde besteden”, vertelt hij. “Ik wilde ook graag iets sociaals doen voor mensen die het minder hebben dan wij. Maar ik deed het ook een beetje voor mezelf. Ik was één van de gelukkigen die op zijn 57e met de pre-VUT kon gaan. Dan ben je nog jong, dus ik wilde nog wel graag in de maatschappij blijven staan. Door het doen van vrijwilligerswerk leer je mensen kennen en heb je de gezelligheid van het samenwerken met anderen.” Damito

Eens een vriend, altijd een vriend

De Vrienden van de Imminkhoeve draaiden toen al een aantal jaren in Dalfsen. De stichting is opgebouwd uit een bestuur en een dertigtal vrijwilligers op wie altijd een beroep gedaan kan worden bij de uitvoering van acties en activiteiten. “We

timmerden

goed

Als kersverse vutter meldde Hein Tielbeke zich twintig

aan de weg met aller-

jaar geleden als vrijwilliger bij de Vrienden van de

lei acties. Een van de

Imminkhoeve. Na twee jaar werd hij bestuurssecretaris

grootste acties was

en bleef dat achttien jaar lang. Als bestuurslid heeft hij

de Damito, die nog

inmiddels afscheid genomen, maar hij is nog altijd actief

steeds

op Imminkhoeve. Want eens een vriend, altijd een vriend.

jaar door de Vrien-

drie 73

den georganiseerd wordt. Dat vond ik altijd weer bijzonder om mee te maken. We waren bijna een jaar met de voorbereidingen bezig en hadden heel veel contact met allerlei ondernemers. We wilden een beurs te organiseren waar iedere ondernemer met plezier staat en iedere bezoeker met plezier komt. In die opzet zijn we volgens mij altijd goed geslaagd.” Arbeid Naast de Damitobeurs organiseerden de Vrienden tal van andere activiteiten zoals bingo, het befaamde 21-spel en allerlei donateursacties. “We hebben ook jarenlang allerlei hand en spandiensten verleend bij de line dance-kampioenschappen in de Trefkoele. Dit deden we in opdracht van de organisatie die deze kampioenschappen jaarlijks organiseerde. Wij leverden de arbeid en het geld dat dit opbracht was dan bestemd voor de Imminkhoeve. We deden dan echt alles, variërend van het opbouwen van de tribunes en het leggen van de dansvloer tot en met de catering.” Opvolgers In de loop der jaren werden de Vrienden ouder en werd het moeilijker om jongeren enthousiast te krijgen. Dat wil zeggen, vrijwilligers waren er genoeg, maar het vinden van bestuursleden was een heel ander verhaal. “Op een gegeven moment merkten we dat de schwung er een beetje uitging en concludeerden we dat het verstandig zou zijn om te stoppen. We hebben veel moeite gedaan om nieuwe bestuurs74

leden te vinden en dat is gelukkig gelukt. Onze opvolgers

zijn jong en zitten in een heel ander netwerk dan wij. Daardoor trekken zij er weer allerlei nieuwe mensen bij. Ze doen alles op een hele andere manier en dat is ook logisch. Wij waren achteraf gezien bijvoorbeeld wat te voorzichtig met onze vierkante meterprijzen voor de beursstands op de Damito, maar zij gaan daar op een heel andere manier mee om. Ze hebben inmiddels hun eerste beurs erop zitten en het resultaat was echt fantastisch.” Tuinman Hein nam wel afscheid als bestuurslid van de Vrienden, maar niet van de Imminkhoeve. “Dat wilde ik niet, ik ben er teveel mee verweven. Ik ben nu vrijwilliger en coördineer de tuinwerkzaamheden. Vanaf het moment dat de bladeren van de bomen beginnen te vallen, komen we wekelijks met een ploegje bladharken. Ook helpen we met snoeiwerkzaamheden en andere voorkomende tuinklussen. Het is ander en rustiger werk dan destijds met de Vrienden, maar ik ben zelf inmiddels ook een dagje ouder. Het is even wat anders, maar ik vind dit ook mooi en ga ermee door tot ik lichamelijk 76

niet meer kan. Ik hoop dat dat nog heel lang zal duren.”

Herman Baarslag is de opvolger van voormalig Vrienden-beHerman Baarslag Vrijwilliger Vrienden van de Imminkhoeve

stuurslid Hein Tielbeke. Onmiddellijk nadat de fitte vutter twee jaar geleden thuis kwam te zitten, werd hij gestrikt door de Vrienden van de Imminkhoeve die op zoek waren naar jong bloed. “Ik werd gevraagd om mee te werken aan de Damito en dat leek me wel wat, vooral omdat die beurs maar eenmaal per drie jaar wordt gehouden. Het leek me een echte uitdaging. Als ambtenaar op de afdeling financiën van de gemeente Dalfsen had ik, eerlijk gezegd geen ervaring met het bedrijfsleven, maar de Damito vond ik altijd een leuk evenement en de Imminkhoeve een goed doel. De combinatie van die twee dingen sprak mij wel aan.” Draaiboek

De Damito is populair bij bezoekers, ondernemers en vrijwilligers

De Damito wordt al sinds 1953 iedere drie jaar gehouden en sinds een jaar of dertig georganiseerd door de Vrienden. Er lag dus al een vuistdik draaiboek klaar, wat door het vorige bestuur was samengesteld. Maar zoals dat meestal gaat, vegen nieuwe bezems schoon en hadden Herman en de rest van het kersverse bestuur allerlei eigentijdse

Damito. Dat staat voor Dalfser Middenstands Tentoonstelling.

ideeën. “De Damito is zo populair, dat de

Wat die te maken heeft met de Imminkhoeve? Alles.

beursvloer in de Trefkoele bij iedere editie

Al bijna drie decennia lang wordt de Damito iedere drie

tot op de laatste meter werd verkocht. Om-

jaar georganiseerd door de Vrienden van de Imminkhoeve.

dat wij meer ondernemers de kans wilden

Een enorme klus, maar het is de moeite meer dan waard.

geven om mee te doen, besloten we strikt

Want de opbrengst is bestemd voor de Imminkhoeve

op de vierkante meter te gaan zitten. Wie tegenwoordig 20

en die loopt als snel in de tienduizenden euro’s.

vierkante meter huurt, krijgt er ook exact 20 en geen 22 of 24.

Dat de kavels kleiner werden en de regels wat strenger, was

alistes, juweliers en reisbureaus tot de begrafenisvereniging.

voor niemand een probleem en al helemaal niet voor de sfeer.

Wat ook meespeelt is dat de beurs maar eenmaal per drie jaar

Want nu de tenten dicht op elkaar staan, is het veel knusser

gehouden wordt. Door het niet te vaak te organiseren, blijft

dan wanneer er veel ruimte tussen zit.”

het bijzonder. De sfeer is ook altijd goed. Misschien juist wel omdat wij geen professionele beursorganisatie zijn, maar het

Standhuur

doen vanuit onze passie. De laatste keer trokken we ruim vijf-

Hoe meer standhouders, des te meer de Damito oplevert voor

duizend bezoekers in vijf dagen en konden we de Imminkhoeve

de Imminkhoeve. “Natuurlijk krijg je weleens discussie dat de

een cheque van 42.500 euro overhandigen. Dat is waar je het

standhuur te hoog is, maar ja, dat is nou juist ons inkomen.

uiteindelijk voor doet.”

Van iedere vierkante meter gaat er een percentage naar de Imminkhoeve. En maakt de ondernemer naast de standhuur nog een extra bedrag over, dan levert hem dat meer reclame op. Hij mag zijn vlag op het buitenterrein hangen en hij komt wat vaker voorbij op de lichtkrant. We geven ook een eigen beurskrant uit waarin ieder bedrijf een podium krijgt, uiteraard in combinatie met een advertentie. Toegegeven, het is veel werk, maar ook weer zo’n ding waar je veel geld aan over kunt houden.” De beurs is populair bij de ondernemers, bezoekers en de vrijwilligers. Dat heeft volgens Herman meerdere redenen. “De aanbod van de standhouders is enorm divers 80

en varieert van schoonheidsspeci-

Inez van Bezouw is één van de beroepskrachten van de stichInez van Bezouw Vakantiecoördinator De Zonnebloem

ting. Als vakantiecoördinator zorgt zij ervoor dat jaarlijks 8000 mensen kunnen genieten van een welverdiende vakantie. Een deel van de reisjes wordt doorgebracht op de boot van de Zonnebloem, de rest wordt verdeeld over diverse locaties in Nederland. Van alle vakantiecentra is de Imminkhoeve volgens Inez het meest geliefd. “We zijn er destijds kleinschalig begonnen met een paar kleine groepjes, maar we organiseren nu jaarlijks 43 vakantieweken in Lemele en Ommen. We maken gebruik van het Hallehuis, de

Boerderij en ‘t Laar-

huus. Van deze drie locaties is vooral ‘t Laarhuus in Ommen

De Zonnebloem: ‘Vooral ‘t Laarhuus is ongekend populair’

ongekend populair. Het ligt op loopafstand van bos en stad, alles is er gelijkvloers en er zijn éénpersoonskamers voor de vrijwilligers. En we hebben eigen ruimtes waar we geen andere mensen tegen het lijf lopen. Wat de Imminkhoeve ook populair maakt, is de hotel-achtige uitstraling. Je loopt hier niet rond in een instelling, maar in een vakantieresort en dat is precies wat wij zoeken.” Goeroe

Met een omzet van 22 miljoen en 43000 vrijwilligers

De uitstraling van de Imminkhoeve is volgens Inez grotendeels

verdeeld over 1300 plaatselijke afdelingen, kan

te danken aan Bert Duerink. “Hij is de goeroe van het NBAV-ver-

de Zonnebloem met recht één van de grootste

band (Nederlandse Branchevereniging Aangepaste Vakanties)

welzijnsorganisaties van ons land genoemd

en de Imminkhoeve is toonaangevend op het gebied van vakan-

worden. Naast het bezoeken van ouderen en

tiebestemmingen voor mensen met een beperking in Nederland.

zieken, organiseert de Zonnebloem jaarlijks dagjes

Daarbij is hij ook nog eens heel bescheiden. Hij werkt keihard

uit en complete vakantiereizen voor mensen met

aan allerlei projecten en vertelt er pas iets over wanneer alles in

een fysieke beperking. De Imminkhoeve is al

kannen en kruiken is. Hij bindt zijn personeel en zet een trend.

jarenlang een van hun meest favoriete locaties.

Hij heeft de Imminkhoeve gemaakt tot wat het is.”

Toelatingseisen

vervoer, hulp- en verpleegmiddelen, de verblijfskosten voor

Mensen die via de Zonnebloem op vakantie gaan hoeven geen

vrijwilligers en de aangepaste accommodatie. En wanneer

lid te zijn van de Zonnebloem, maar moeten wel in het bezit

mensen het echt niet kunnen betalen, hanteren we kortings-

zijn van een medische verklaring omtrent hun beperking. De

regelingen en ontheffingen.”

‘toelatingseis’ is een mobiliteitsbeperking en een hulpvraag. “Ons uitgangspunt is dat onze gasten een marktconforme

Verpleegkundigen

prijs betalen die gelijk is aan wat gezonde mensen betalen

De Zonnebloem bezorgt jaarlijks 8000 men-

voor een vakantie. De Zonnebloem betaalt de extra kosten

sen een mooie vakantie. De vraag is ech-

die gepaard gaan met een fysieke beperking, zoals speciaal

ter veel groter. “Er melden zich zo’n 120.000 mensen per jaar aan. We proberen de vakanties daarom zo eerlijk mogelijk te verdelen. Dat we ‘maar’ 8000 mensen kunnen bedienen ligt niet aan de financiën, maar aan het aantal

vrijwillige

verpleegkundigen.

Omdat de meeste gasten veel hulp nodig hebben, is de verhouding gasten/ vrijwilligers één op één. Algemene vrijwilligers hebben we genoeg, maar we hebben al jarenlang een nijpend tekort aan vrijwillige verpleegkundigen. We doen hiervoor jaarlijks allerlei campagnes en publiceren veel in vakbladen, maar het aanbod is maar mondjesmaat.” Super Inez reist jaarlijks alle accommodaties af en probeert waar mogelijk er te overnachten. “Zo weet ik wat we de mensen aanbieden. Dus kan ik uit eigen ervaring zeggen: alle locaties zijn 84

goed, maar de Imminkhoeve is super.”

De Hardenberger raakte in contact met de Imminkhoeve via Jan Deuten Architect en voormalig bestuurslid

de Rotary, waarvan hij overigens zelf geen lid was. “Ik deed weleens zaken met aannemer Dijkhuis. Die zat bij de Rotary. Tijdens een bijeenkomst werd hem door Van der Ploeg van de Pacton in Ommen gevraagd of hij iemand kende die maatschappelijk betrokken was en ook bouwkundig onderlegd. Dijkhuis wist dat ik naast mijn werk ook in diverse besturen van scholen en een bejaardenhuis zat, dus dacht hij aan mij.” Het Hallehuis Niet veel later werd Jan Deuten door het bestuur uitgenodigd voor een uitgebreid gesprek. “Ik werd gewogen en goed be-

‘ Er was ieder jaar wel wat te bouwen of te verbouwen’

vonden. We sloten een mooie deal. Ik werd lid van het bestuur en zou, wanneer er bouwwerkzaamheden gedaan moesten worden, op basis van uurloon en kilometervergoeding mijn diensten verlenen. Ons eerste project was het Hallehuis. Het was een uitdaging om iets te ontwerpen dat aansloot bij de bestaande boerderij en paste bij de doelgroep. Tot dan was ik nooit in aanraking geweest met gehandicapten. Samen met Bert ging ik een aantal keren op pad om inspiratie op te doen en bij andere bedrijven te kijken hoe het niet moest. Daarna

Voor Jan Deuten voelt de Imminkhoeve bijna even

nam ik de omgeving heel goed in me op en maakte een schets

vertrouwd als zijn eigen huis. Niet alleen omdat hij

waarover iedereen meteen enthousiast was.”

er 25 jaar bestuurslid was, maar vooral omdat hij zijn handtekening heeft gezet op zo’n beetje iedere

Vaste club

locatie. Het eerste project van de Hardenbergse

Ieder jaar werd er wel iets ge- of verbouwd op de Immink-

architect was het Hallehuis. Daarna zat hij er helemaal

hoeve. In de loop der jaren veranderden de slaapzalen in

in en ontwierp nieuwbouw en verbouwprojecten die

slaapkamers, kreeg het Hallehuis een extra eetzaal en werden

naadloos aansloten bij de sfeer van de Imminkhoeve.

de Boerderij en de Schaapkooi verbouwd. “We werkten met

een vaste club ondernemers uit de naaste omgeving. Er werd

‘t Laarhuus

nooit aanbesteed, zij deden het gewoon. De vaste aannemer

Het grootste project was het omturnen van de voormalige werk-

was Ekkelkamp uit Lemele, het schilderwerk werd gedaan door

plaats van Larcom in Ommen in een luxe aangepaste vakantie-

Lenferink en het installatiewerk door Geissler uit Lemelerveld.

accommodatie. “Toen ik er de eerste keer met Bert kwam, ver-

Als bestuur hebben we er weleens over gepraat of het niet ver-

dwaalde ik er gewoon. Het was niet meer dan een fabriek met

standiger zou zijn om toch aan te besteden, maar daar zagen

wat kantoren. Om het bewoonbaar te maken, moest er heel wat

we eigenlijk geen voordelen in. De bedrijven waren goed op

gebeuren, maar Bert wist precies wat hij wilde: er moesten een-

elkaar en op de Imminkhoeve ingespeeld en juist omdat het

en tweepersoonskamers komen, bij elkaar 68 bedden, allemaal

voor een goed doel was, liep iedereen graag een stapje harder.

met eigen badkamers. Het geheel moest ook nog eens worden

Voor ieder project maakten we een begroting en daar zijn we

opgedeeld in een kleine afdeling en een grote afdeling zodat twee

altijd binnen gebleven.”

groepen er afzonderlijk van elkaar konden verblijven. Ik had in

materialen en hulpmiddelen en werd het Veurhuus verbouwd. “Toen we het ‘t Laarhuus in Ommen verbouwden, hebben we in de eerste instantie niets aan de buitenkant gedaan. Na verloop van tijd vroeg de toenmalige voorzitter Wolter Smidt of er niet iets gedaan kon worden aan de fabriekachtige uitstraling van ‘t Laarhuus. Dat was weer een nieuwe uitdaging. We kozen voor een complete make-over van de voorgevel. Ik heb eerst een halfsteensmuur weggeslagen en vervolgens de buitenmuur opnieuw opgetrokken in geel en rood metselwerk en de entree omhoog getrokken van glas. Het gebouw was echt onherkenbaar. Dat gaf me veel voldoening.” Herinneringen die tijd heel veel overleg met Bert. Hij weet hoe het er in de

Toen Jan Deuten na 25 jaar afscheid nam van het bestuur,

praktijk op de werkvloer toegaat en had zoals altijd veel vooron-

kreeg hij een fotocollage van alle gebouwen die hij in de loop

derzoek gedaan.” Dankzij de niet aflatende steun van donateurs,

der tijd onder handen heeft gehad. “Die hangt bij ons in de hal

de inspanningen van de Vrienden van de Imminkhoeve en de vin-

en ik kijk er nog iedere dag naar. Ik bewaar hele goede herin-

dingrijkheid van Bert in het verkrijgen van fondsen en subsidies,

neringen aan mijn tijd op de Imminkhoeve, zowel wat betreft

kwam er voldoende budget voor de plannen. “Kwaliteit stond voor

mijn bestuursfunctie, als aan de bouwperioden. Ik heb altijd

Bert altijd voorop. Als dat niet uit kon, dan deed hij liever niets.

met plezier samengewerkt met de aannemers en met Bert in

Het viel me ook tijdens dit project weer op dat Bert echt oog heeft

het bijzonder. We hebben heel wat uren met elkaar opgetrok-

voor detail en sfeer. Ik heb vaak tegen hem gezegd dat hij eigen-

ken. Samen zochten we het sanitair uit, de meubels, de deu-

lijk binnenhuisarchitect had moeten worden.”

ren, alles. Het mooie aan Bert is, dat hij er iedereen bij betrok. Wij zochten wat uit, maar de beslissing werd pas genomen

Uitstraling

als de medewerkers er hun zegje over hadden gedaan. Daarin

De bouw van Ommen was op alle fronten topsport, maar kort

kwam ook vaak het verschil tussen mannen en vrouwen naar

nadat het gebouw werd geopend, ging Bert weer gewoon ver-

voren, want vrouwen kijken toch anders aan tegen bepaalde

der in Lemele. Het eerste was de Schaapskooi aan de beurt,

zaken, zeker wat betreft de gordijnen en de verlichting. Maar

daarna moest er een schuur komen als opslagruimte voor alle

uiteindelijk kwamen we samen altijd tot een goede keuze.”

“Nadat we het geld hadden overhandigd, kwam ik met Bert Jan Marsman Vrijwilliger Vrienden van de Imminkhoeve

Duerink en de toenmalige voorzitter aan de praat. Zij vertelden over de Vrienden van de Imminkhoeve uit Vriezenveen die allerlei acties hielden om geld in te zamelen en vroegen of het niet wat voor mij was om zoiets op te zetten in Dalfsen”, vertelt Jan. “Ik had eigenlijk niets met gehandicapten, maar door de sfeer op de Imminkhoeve en de enthousiaste verhalen van Bert, wilde ik er eigenlijk wel iets mee doen. Het kwam qua timing ook goed uit, want ik was net gestopt met mijn supermarkt in Dalfsen vanwege een versleten heup. Ik had volop tijd en vanwege de zaak een goed netwerk, dus ik zag dat wel zitten. Ik maakte ook mijn kameraad Bart van Oenen enthousiast en samen gingen we in gesprek met de Vrienden uit Vriezenveen. Toen mijn buurman Fred Kelder over onze plannen hoorde, was

Sinterklazen, Paashazen, kansspelen en beurzen

hij direct enthousiast en wilde ook meehelpen.” Familiegebeuren Het drietal begon met het inzamelen van oude spullen en gingen daarmee op rommelmarkten staan. Ook de ’21-wagen’ die ook nu nog altijd gebruikt wordt, kwam in beeld.

Jan Marsman maakte voor het eerst kennis met de

“Dat was in de eerste instantie een samenwerkingsproject

Imminkhoeve toen hij er als kersvers lid van MC de

met Mansier in Oudleusen. Zij hadden die wagen, maar wij

Vechtspeurders samen met zijn motorvrienden een

mochten hem gebruiken en 30 procent van de opbrengst

cheque van 1500 gulden aan kwam bieden. Hij was

houden. Dat was een mooi begin, want zo hoefden we zelf

onder de indruk van de bevlogenheid van directeur

geen kosten te maken. Later hebben we de wagen van Man-

Bert Duerink, die kosten noch moeite spaarde om het

sier overgenomen. Dat was een goed besluit, want het 21-en

zijn gasten zo aangenaam mogelijk te maken. Dat deed

levert jaarlijks nog altijd heel wat op. Dat 21-en was voor

in Marsman’s hart een vuur ontbranden, waarmee hij

ons trouwens echt een familiegebeuren. Ons hele gezin ging

inmiddels heel veel anderen aan heeft gestoken.

mee om kaarten te verkopen en wanneer dat nodig was,

dan gingen we huis-aan-huis bij de mensen langs om ook de

eten. Met Pasen deden we hetzelfde, maar dan met een stuk

laatste loten nog te verkopen. Zelfs de vriendjes van onze

of vijf Paashazen. Ook dat was een succes. We hebben het

dochters hielpen mee.”

ook geprobeerd met de Kerstman, maar op een of andere manier sloeg dat niet aan.”

Sint en Piet

Rond 5 december verhuurden ze zichzelf als Sinterklaas en

Bingo

rekenden ze zo’n 30 gulden voor een huisbezoek van een

De Dalfser Vrienden waren vindingrijk en schroomden niet om

kwartiertje. “We hadden drie Sinterklazen en een stuk of tien

anderen bij hun acties te betrekken. Een grote loterij, met als

Zwarte Pieten. Op de zaterdag voor Sinterklaas liepen we ook

prijzen allerlei waardebonnen van winkels en bedrijven in Dalf-

de hele dag door het centrum van Dalfsen en kregen daar-

sen. “We zijn toen ook begonnen met bingo-avonden bij Mansier

voor 1000 gulden van de ondernemersvereniging. Dat was

in Oudleusen en bij café Horsman in Witharen. Die bingo’s wa-

altijd hartstikke gezellig. Mijn vrouw kookte dan een grote

ren mateloos populair. Dus zaten we iedere maandagavond in

pan snert en na afloop kwamen alle Sinten en Pieten bij ons

Nieuwleusen en iedere woensdagavond in Witharen. We zijn be-

gonnen met geldprijzen, maar we merkten dat wanneer mensen driemaal op een avond een pak koffie wonnen, de lol er snel voor hen af was. Daarom zijn we later gaan werken met geldprijzen.” De bingo’s worden inmiddels allang niet meer alleen gehouden voor de Imminkhoeve. Dat had Jan wel gewild, maar het bleek wettelijk verboden. “Je mag maar 26 maal per jaar een bingo houden voor een bepaald goed doel. Omdat de bingo heel succesvol was, besloten we om er meerdere doelen aan te hangen. Dus krijgen ook plaatselijke verenigingen zoals De Lofstem, de Oranjevereniging, de biljartclub enzovoorts een bijdrage.” Damito De eerste echte grote klapper maakten de Vrienden in 1987. Ze namen de organisatie van de Damito over, de grote tweejaarlijkse ondernemersbeurs in Dalfsen en kregen in ruil daarvoor een deel van de opbrengst. “De organisatie bleek een enorme klus te zijn, maar het was de moeite meer

dan waard, want die beurs leverde

Vijf ton

duizenden euro’s op. Gelukkig ken-

Jan Marsman mag vijf beurzen op zijn conto schrijven. Na de

den de meeste ondernemers waar ik

editie van 2000 is hij gestopt als voorzitter van de Vrienden.

kwam de Imminkhoeve wel en deden

Inmiddels werkte hij bij de vervoersmaatschappij TCR en klom

ze graag mee. Maar er waren ook wel

daar al snel op van taxichauffeur tot vestigingsmanager. “Ik heb

winkeliers waar ik zes of zeven keer

de vestiging in Dalfsen opgebouwd en kreeg het daarna zo druk

aan de deur ben geweest om ze over

met mijn werk dat ik keuzes moest maken. Ik heb toen afscheid

te halen. Uiteindelijk kwamen we al-

genomen als voorzitter van de Vrienden van. Ik denk dat ik al

tijd op zo’n zeventig standhouders, ze stonden zelfs boven op de

met al zo’n vijf ton heb binnen gehaald voor de stichting. De

galerij. Een stelletje politieagenten deed ’s nachts de bewaking,

bingo doe ik nog steeds en die levert jaarlijks nog altijd zo rond

ook gewoon op vrijwillige basis. Het was echt een actie waar

de achtduizend euro op. Dat vind ik mooi, want al ben ik geen

heel Dalfsen bij betrokken was en is.”

voorzitter meer, een vriend ben ik nog steeds!”

Sinds 2008 is Morrenhof-Jansen, een regionaal installatieRinus Heerink Installateur Morrenhof-Jansen

bedrijf met vestigingen in Vriezenveen, Gramsbergen en Dalfsen, de vaste installateur van de Imminkhoeve. Sinds die tijd is Rinus Heerink regelmatig te vinden op de Imminkhoeve. Soms omdat er iets aan de hand is, maar vaker voor het plegen van onderhoud. “Als je woont in Lemele weet je natuurlijk wat er hier gaande is. Regelmatig spreken we gasten die een eindje rondwandelen door het dorp en die zijn altijd even enthousiast. De maatschappelijke en sociale functie van de Imminkhoeve voor juist de meest kwetsbare groep uit onze maatschappij, is ook de reden dat wij de Imminkhoeve sponsoren.”

Veel van het installatiewerk op de Imminkhoeve is maatwerk

Preventief Morrenhof Jansen zorgt zorgen alles op het gebied van installatietechniek. “Goten, daken, elektra, gas, water en verwarming, daarvoor zijn wij verantwoordelijk. Dus lopen we hier maandelijks.” Het werken binnen een instelling als de Imminkhoeve is anders dan het doorsnee installatiewerk, vindt Rinus. “We doen hier veel aan preventief onderhoud,

“Wat hier gebeurt is niet standaard. De Imminkhoeve

zodat er zo min mogelijk kans op storing is wanneer er gas-

is een innovatieve organisatie waar voortdurend

ten zijn. Daarnaast moet de Imminkhoeve voldoen aan wet-

nieuwe dingen worden ontwikkeld. Er is iedere

telijke bepalingen zoals het Legionellabeleid en de NEN3140;

keer weer wat anders. Dat maakt het werken op

de keuring voor elektra. Zeker het Legionellaprobleem is van

de Imminkhoeve interessant”, vindt Rinus Heerink.

groot belang. Legionella heeft alles te maken met tempera-

Als installateur bij Morrenhof-Jansen is hij de

tuur. Op de Imminkhoeve is het altijd overal lekker warm.

vaste contactpersoon voor de Imminkhoeve.

Daardoor koelen de koudwaterleidingen nooit af en blijven ze op een dusdanige temperatuur dat ze een kweekvijver worden voor legionella. Gezonde mensen die zelfstandig

101

wonen, douchen zich over het algemeen dagelijks en hebben

Droomhuus

daar geen last van. Maar op een vakantiecentrum als dit zijn

Naast het reguliere onderhoud, denkt Morrenhof-Jansen ook

er kranen die langdurig dicht blijven, zodat de bacterie volop

mee met verbouwingen en nieuwbouwprojecten op de Im-

de tijd heeft om zich te vermenigvuldigen. Daarom hebben

minkhoeve. “We doen hier dingen die we nog nooit eerder

we samen met de technische dienst op de Imminkhoeve een

gedaan hebben. Zo hebben we installatievoorzieningen in het

controleschema opgesteld en worden de koudwaterleidingen

Droomhuus aangelegd. Dat was echt uniek, want een der-

regelmatig gecontroleerd.”

gelijk project had Morrenhof-Jansen nog nooit eerder onder handen gehad. Het Droomhuus is zelfs uniek in Europa en al het installatiewerk is puur maatwerk. Ik vond het heel mooi om op die manier samen iets tot stand te brengen.” Gezellig Als Rinus de Imminkhoeve in één zin moet beschrijven, noemt hij de gezellige sfeer en de sociale functie. “Wanneer je hier binnenkomt voel je direct de warmte en de gezelligheid. De Imminkhoeve heeft echt een sociale functie, zowel wat haar gasten betreft, als voor de inwoners van Lemele. Als opdrachtgever vond ik Bert altijd een prima kerel. Hij is zakelijk heel correct en je kunt goede afspraken met hem maken. Ik heb altijd bewondering voor hem gehad. Het is niet gemakkelijk om directeur te zijn binnen een organisatie die rond moet komen van giften, met een niet standaard doelgroep aan gasten en een heleboel vrijwilligers. Ik neem mijn petje voor hem af.”

102

103

De maaltijden die op de Imminkhoeve worden geserveerd zijn eenvoudig en lekker. Geen liflafjes of scherpe sausjes, maar gewone Hollandse pot. Het menu bestaat standaard uit een lekkere soep, een stukje eerlijk vlees, twee soorten groente, twee soorten aardappels en een toetje. Volgens Ria Erupley is er een groot verschil met de maaltijden van twee decennia geleden. “In het begin hielden we veel rekening met allerlei diëten; we serveerden desgewenst suikervrij, zoutarm, zoutloos of glutenvrij. Tegenwoordig wordt daar veel minder op gelet. Onder het motto ‘het is maar eenmaal vakantie’, strepen de begeleidende verpleegkundigen steeds Koen Veldhuizen

Kok

meer dingen tegen elkaar weg. Neem bijvoorbeeld suikerpatiënten,

Ria Erupley

vroeger mochten ze geen korrel suiker, tegenwoordig kunnen ze

Medewerkster Keuken

gewoon een gebakje eten want dat wordt later gewoon verrekend

Werken op de Imminkhoeve is een feest

met de broodmaaltijd of insulinespuit. Hoewel we met een beperkt budget moeten werken, proberen we alles toch zo mooi mogelijk op te maken, zelfs gemalen eten ziet er hier smakelijk uit.” Chefkok Na twintig jaar gewerkt te hebben als chefkok in een à la carte restaurant, maakte Koen Veldhuizen zes jaar geleden de overstap naar de Imminkhoeve. Het voelde voor hem als een verademing. Niet alleen omdat hij voorheen altijd in zijn eentje werkte

Wat maakt een vakantie succesvol? Een mooie locatie én lekker

en soms voor honderd mensen tegelijk a la carte moest koken,

eten. Wanneer die twee zaken goed voor elkaar zijn, hoeft de

maar vooral vanwege de enthousiaste reacties van de gasten op

zon niet eens iedere dag te schijnen. Dus is het zaak dat je

zijn maaltijden. “We krijgen ontzettend veel waardering voor ons

als accommodatie de keuken goed voor elkaar hebt. En dat

werk. De gasten geven ons complimenten en komen op de dag

heeft de Imminkhoeve. Koks Ria Erupley en Koen Veldhuizen

van vertrek soms gewoon even langs in de keuken om ons te be-

leggen de gasten in de culinaire watten en zorgen ervoor dat

danken.” Het werktempo op de Imminkhoeve was iets waaraan

het ze op gebied van eten en drinken aan niets ontbreekt.

Koen wel een beetje moest wennen. “Omdat je in een à la carte

105

restaurant nooit weet wat gasten gaan bestellen, bereidde ik al-

Veranderingen

tijd weinig voor en moest ik op het moment dat er besteld werd

Ria werkt al bijna dertig jaar op de Imminkhoeve. In die tijd

als een gek in de weer gaan om het eten binnen een acceptabele

heeft ze veel zien veranderen. “Ik ben zelf geen kok, maar heb

tijd op tafel te kunnen zetten. Hier was het precies andersom, er

hier jarenlang gekookt. In het begin werd ik daarbij geholpen

wordt veel voorbereid en wanneer het eten klaar is, wordt het

door vrijwilligers. Toen zes jaar geleden de hygiënecode werd

in een etenskar gezet en rustig uitgeserveerd. In het begin wist

aangescherpt, werd ook wettelijk bepaald dat er een gediplo-

ik gewoon niet wat me overkwam. Twintig jaar had ik in mijn

meerde kok in de keuken moest komen. Dus toen kwam Koen

eentje op de toppen van mijn kunnen gewerkt en was een echte

en werd hoofd van de keuken. Daardoor is het werk nu anders,

stresskip aan het worden. Op de Imminkhoeve leerde ik weer dat

maar het is niet zo dat ik alleen nog maar aardappelen hoef te

koken vooral heel leuk is.”

schillen. We overleggen veel met elkaar, ook wat betreft het samenstellen van de menu’s. Seizoenen Op de Imminkhoeve wordt gewerkt met een standaardmenu, waarbij wordt ingespeeld op de seizoenen. “Op die manier kan je gemakkelijker inkopen en voorbereiden”, vindt Ria. “Het is misschien wat minder creatief, maar de meeste gasten zijn hier maar een week en in die week krijgen ze dagelijks een ander menu. Blijven ze langer, dan passen we dat aan, zodat ze toch iedere dag iets anders krijgen voorgeschoteld.” Volgens Koen is het aanbod van de groothandels voor wat betreft de instellingskeuken in de laatste jaren een stuk diverser geworden. “Vijf jaar geleden had je drie soorten toetjes, nu is er een overvloed. Leveranciers gaan echt mee met de tijd. Serveerden we vroeger boontjes gewoon als boontjes, tegenwoordig kunnen we wortels of boontjes met een strikje van spek

106

serveren. Het lijkt wel à la carte.”

107

Feest Hoewel de keukenmedewerkers dag in dag uit hun uiterste best doen om de gasten te verwennen, hebben ze maar weinig contact met de doelgroep. “Je loopt wel door de zaal en je helpt eventueel het eten uitserveren, maar verder dan een groet gaat het contact niet. Wij hebben vooral te maken met de vrijwilligers die het eten op komen halen voor hun groep”, vertelt Koen. “Het is ontzettend gezellig in de keuken. We werken met vier vaste krachten, in de zomer aangevuld met vakantiekrachten die komen afwassen.” Wanneer er in de winter minder of soms zelfs geen gasten zijn, steken we onze handen op een heel andere manier uit de mouwen. “In de zomer maken we de keuken dagelijks schoon en geven hem iedere zaterdag een grote beurt. Maar in de winter gaan we daarmee nog veel verder. Dan ontdooien we de diepvries en halen alles van de kant. Ook maken we dan een nieuw menu voor het komende jaar”, zegt Ria. “Als we daarmee klaar zijn, helpen we de technische dienst met allerlei handen spandiensten, zoals het controleren van de lampen of het schilderen van de kozijnen. Er is altijd wel wat te doen. Het is dan ook tijd voor vakantie. Omdat we in de zomer ontzettend veel overuren maken, nemen we die in de winter op.” Koen knikt. “Het werken op de Imminkhoeve is in geen enkel opzicht te vergelijken met het werken in een à la carte restaurant. Vroeger wist ik niet wat de dag zou brengen, hier weet je al een jaar van tevoren wat je op welke dag gaat koken. Ik vind dat prettig. Bert zegt altijd: ‘het is een feest om op de Imminkhoeve te werken’ en daar ben ik het voor de volle honderd 108

procent mee eens.”

109

TCR is een echt familiebedrijf. Kleinzoon Bas Roesscher is de derde generatie die aan het stuurwiel draait. Het bedrijf met vestigingen in Dalfsen, Raalte, Deventer, Zutphen, Hardenberg en Ommen, heeft zich volledig gespecialiseerd in het vervoer van mensen met een beperking. Een volgens eigenaar Bas Roesscher logisch vervolg op het leerlingen- en ziekenhuisvervoer dat het bedrijf al enige jaren voor haar rekening nam. Inmiddels rijden er zo’n 350 voertuigen van het bedrijf door ons land, variërend van rolstoelbussen met een lift tot en met luxe auto’s en limousines. “Om de rolstoelbus rendabel te krijgen zijn we destijds zelf begonnen met het organiseren van dagjes uit voor mindervaliden, waarbij onze bedrijfsleider Jan Marsman dan optrad als reisleider”, vertelt Bas. “Hij was

TCR Vervoer denkt mee met de klant

jarenlang vrijwilliger bij de Imminkhoeve en wist dat ze van daaruit

regelmatig

dagjes uit organiseerden.

Daarbij

gaat het vooral om dagtripjes naar de markt in Ommen of

Of het nu gaat om de reis van en naar Lemele of een dagje

een museum hier in

dierentuin of een bezoekje aan de kerstmarkt in Münster,

de buurt, het Noor-

dankzij TCR Vervoer worden de gasten van de Imminkhoeve

derdierenpark

keurig op de afgesproken tijden gehaald en gebracht.

een kerstmarkt.”

of 111

Service

zijn dan alleen maar een vervoersbedrijf van A naar B. Dus zor-

Alles kan bij TCR. Wanneer de klant een ritje bestelt en door-

gen we dat de bus ruim een half uur van tevoren aanwezig is,

geeft hoeveel personen en hoeveel rolstoelen er mee gaan,

zodat mensen rustig kunnen instappen. Bij het inplannen van

staat TCR er op tijd met een goed ingerichte bus en vakkundige

koffiepauzes in restaurants, zorgen we ervoor dat we locaties

chauffeurs. Het bedrijf doet ook alweer bijna tien jaar zaken

kiezen die voorzien zijn van mindervalidentoiletten en die ook

met de Zonnebloem. “Zij organiseren jaarlijks een flink aantal

voor de rest goed rolstoeltoegankelijk zijn.”

vakantieweken op de Imminkhoeve. De gasten komen overal uit heel Nederland naar Lemele. Voor dat vervoer zorgen wij.

Samenwerking

Iedere maandag halen we een groep gasten ergens vandaan,

TCR denkt ook mee over de in-

iedere donderdag gaan we een dagje met ze uit en iedere za-

vulling van de dagtochten. De

terdag brengen wij ze weer naar huis. Wij proberen meer te

ervaring van de afgelopen decennia heeft een compleet boekwerk opgeleverd met daarin 84 compleet verzorgde dagtochten. “De productontwikkelaars op ons kantoor bieden ieder jaar nieuwe producten aan en evalueren deze aan het eind van het seizoen met de klanten. De groei in onze dagtochten hebben wij voor een groot deel te danken aan de Imminkhoeve. Dankzij hen hebben

we hiermee heel veel er-

varing opgedaan. Wij hebben een hele speciale band met de organisatie opgebouwd waarin het gaat om vertrouwen. We hebben geen contracten afgesloten met elkaar. In principe kunnen zij morgen gewoon stoppen, maar er is in de loop der jaren zo’n prettige open samenwerking ontstaan, dat we precies weten wat we aan elkaar hebben en dat is zeker in de 112

tegenwoordige tijd goud waard.”

113

Groentechniek leren uit de boeken, dat is een onmogelijke opgave, vindt de docent. Dus pleitte hij voor zoveel mogelijk praktijkuren in de tuin van het Vechtdal College. “Leren uit een boekje hoe je moet snoeien is veel te abstract voor de meeste leerlingen. Maar doen ze het in de praktijk, dan zullen ze dat veel beter onthouden”, is Klein van mening. “Helaas is de tuin bij school veel te klein, zeker als je daar regelmatig met vijf klassen in werkt dan valt er op den duur weinig meer te snoeien en te maaien. Naar aanleiding van de snuffelstages die onze leerlingen onder andere hadden bij de Imminkhoeve, kwam ik op het idee om de praktijklessen buiten school te geven.” Extraatjes

Leerlingen Vechtdal College onderhouden tuin ’t Laarhuus

Hij legde zijn idee voor aan Ard Pouw, de technische man van de Imminkhoeve. Samen besloten ze een proef te starten op de Ommer locatie ’t Laarhuus. Dat beviel van weerskanten zo goed, dat werd besloten die situatie te continueren. Vorige week donderdag werd hiervoor door beide partijen een convenant ondertekend. Pouw is minstens zo enthousiast als de school. “Het scheelt ons enorm veel tijd en werk. Voorheen moest ik alles zelf

Maarten ten Brinke: ‘Als ik nu een proefwerk krijg over snoeien, weet ik precies wat ik moet antwoorden’ Dat het Vechtdal College kampt met ruimtegebrek is geen geheim. Groen-docent Berend Klein maakte van de nood een deugd en geeft nu een aantal van zijn lesuren op ’t Laarhuus, de Ommer locatie van de Imminkhoeve. “Een echte win-win-situatie”, vindt de leraar.

115

doen en was ik al blij dat ik de boel een beetje kon onderhouden. Doordat er nu wekelijks een groep leerlingen komt, kunnen we naast onderhoud zelfs wat extra’s doen, zoals bepaalde delen opnieuw aanleggen of het straatwerk vervangen.” Samenwerken Dat soort werkzaamheden zijn een buitenkans voor de leerlingen, vindt leraar Klein. “Tuinaanleg is een van de onderdelen van de lessen, het is geweldig als de leerlingen hun ontwerp in de praktijk ook echt kunnen uitvoeren. Hetzelfde geldt voor bestraten. Je kunt dat wel voordoen op een paar vierkante meter, maar dat is voor de leerlingen toch een heel andere ervaring dan het straten van een echt terras of een parkeerplaats. Samenwerkend leren in de praktijk is een ideale opzet voor het

Door de vaardigheden die de leerlingen hier op doen, zullen

competentiegerichte leren dat ze op het MBO moeten doen.

ze het straks gemakkelijker hebben op het MBO. En zelfs als ze niet de groene kant op gaan, zullen ze er later, wanneer ze ooit zelf een huis met een tuin gaan kopen of huren, heel veel profijt van hebben.” Praktijk De leerlingen zelf lijken veel plezier te beleven aan het tuinwerk. Ze zijn in kleine groepjes rustig bezig met wieden, maaien, snoeien en vegen, ondertussen gadegeslagen door de gasten van ’t Laarhuus. Leerling Kevin Heerink weet door deze lessen één ding zeker. “Ik wil dit niet mijn hele leven gaan doen en heb eigenlijk verkeerd gekozen. Het is maar goed dat ik dat nu al zie en niet pas als ik op het MBO zit”, vindt hij. Maarten ten Brinke is fanatiek bezig de singel te fatsoeneren

116

en heeft nauwelijks tijd om even te praten. “Ik vind dit veel

117

leuker dan in een lokaal zitten. Lekker een beetje buiten werken op je eigen houtje vind ik wel mooi. Ik denk ook dat ik het veel beter onthoud. Als ik dit allemaal zou moeten leren uit een boekje zou ik het niet kunnen onthouden voor een proefwerk. Maar ik weet zeker dat, als ik hier nu vragen over krijg, ik precies weet wat ik moet antwoorden.” De bakkerszoon was lange tijd van plan om de zaak van zijn vader over te nemen, maar is door deze lessen gaan twijfelen. “Het bakkersvak is leuk, maar ik vind Groen toch ook wel heel mooi. Ik weet nog niet wat ik ga kiezen.” Jori Dommerholt roemt de variatie in de lessen. “Op school doe je elke keer de vaste dingen, hier is het steeds weer iets anders. De dingen die ik hier leer, breng ik in de tuin van mijn oma in de praktijk. Ik ga later zeker iets met bos en natuur doen.” De

Imminkhoeve

heel blij met de komst van de leerlingen. “De Imminkhoeve is een stichting en draait geheel op giften. Tuinonderhoud is één van de dingen die we niet kunnen betalen”, zegt Pouw. “We hebben er nu in één klap een heel leger van vrijwilligers bij. Onze gasten vinden het ook prachtig, al die jongeren die zo druk bezig zijn. Ze komen graag even kijken en een praatje maken met de 118

leerlingen. Dat is toch mooi.”

119

Via Tweede Kamerlid en toenmalig penningmeester Berry EsWolter Smidt Voormalig voorzitter

selink kwam Wolter in aanraking met de Imminkhoeve. “Hij wist dat ik in net in de VUT zat en vroeg me of ik niet wat voelde voor een bestuursfunctie van de Imminkhoeve. Ik heb altijd bestuurswerk gedaan en wilde daarmee ook na mijn pensionering doorgaan omdat het een goede manier is om in de maatschappij te blijven staan. De Imminkhoeve sprak mij aan omdat ik het een mooi idee vond om iets te kunnen doen voor mensen die het moeilijk hebben vanwege hun beperking”, vertelt hij. “Wat mij het allereerste opviel toen ik hier binnenstapte, was de gezellige sfeer. Die heeft ervoor gezorgd dat de Imminkhoeve geliefd is bij de gasten en volledig is ingebed in Lemele. Bijna iedereen die er woont heeft wel een bepaalde

‘ De Imminkhoeve is geliefd bij gasten en inwoners van Lemele’

band met de Imminkhoeve en wie dat niet heeft, ziet in elk geval wel bijna dagelijks de gasten wandelen die in rolstoelen en soms zelfs op bedden door Lemele worden verplaatst.” Spannend Ook de sfeer binnen het bestuur heeft hij altijd als goed ervaren, hoewel er in de beginperiode wel wat spanningen hingen. “Men was bezig een nieuwe locatie te kopen. Na lang wikken en

Toen hij in 1992 aantrad als bestuurslid, viel Wolter Smidt

wegen viel de keuze op het voormalige Larcompand naast het

met zijn neus in de boter. Om de groei te bevorderen, had

station in Ommen. Een mooi pand op een praktische locatie,

de stichting kort daarvoor besloten dat er uitgebreid moest

waar echter heel veel aan moest gebeuren voor er gasten in ont-

worden richting Ommen. Na het bestuderen van enkele

vangen konden worden. Het zou een miljoenenproject worden.

locaties, kwam het voormalige pand van de Larcom naast

Met name voorzitter Hans de Boer had er grote twijfels over of

het station van Ommen in aanmerking. Het plan zou in de

het financieel wel haalbaar zou zijn. Het grootste deel van het

miljoenen lopen en dat zag niet iedereen in het bestuur

bestuur zag het wel zitten. Natuurlijk zou het spannend worden

direct helemaal zitten. Het waren spannende tijden.

of er genoeg animo zou zijn voor deze locatie, maar voor de rest

121

122

zag men vooral de voordelen. De afstand tussen Lemele en Om-

Vooruitstrevend

men was aantrekkelijk voor het beheer en bestuur en doordat

Het kwam goed. Na een turbulente verbouwingsperiode en een

de Imminkhoeve midden in de natuur ligt en ‘t Laarhuus veel

spetterende opening, liep ‘t Laarhuus al snel vol. Een prestatie

meer is gericht op een stad, zouden we twee totaal verschil-

die volgens Wolter mede te danken is aan de niet aflatende

lende bestemmingen hebben, met dezelfde sfeer en service. Dat

inzet van Bert Duerink. “Het sterke punt van Bert is dat hij

moest toch aantrekkelijk zijn voor onze vaste- en nieuwe klan-

heel vooruitstrevend is. Hij gaat niet alleen mee met de tijd,

ten. Toen er na lang wikken en wegen uiteindelijk over gestemd

maar loopt het liefst voorop. De Imminkhoeve is ooit begon-

werd en de meerderheid ervoor was, zijn we er helemaal voor

nen als kampeerboerderij, maar de maatschappij werd steeds

gegaan, dat geldt ook voor Hans de Boer.”

luxer en veeleisender en daar wilde Bert in meegaan. Want hij

123

vond dat als de gezonde burger meer luxe kreeg, de minder-

Draagvlak

validen dit zeker verdienden. En dat gold voor hem niet alleen

Na het overlijden van Hans de Boer, werd Wolter voorzitter. Een

voor de gehandicapten maar ook voor de verzorgers die met

functie die hij vol verve bekleedde en waarvan hij oprecht ge-

hen meekomen. Daarin meegaan betekende dat er elk jaar

noot. “Je geeft niet alleen leiding aan het bestuur, maar je bent

wel iets verbouwd moest worden. Dat kon de ene keer groots

ook het aanspreekpunt naar buiten toe, de vertegenwoordiger

zijn, zoals ‘t Laarhuus, de andere keer meer in de richting van

van de Imminkhoeve. Wat mij in die rol opviel, was dat er een

brandwerende deuren, speciale voorzieningen en aangepaste

heleboel steun en medeleven is vanuit de maatschappij. Het ge-

nooduitgangen. Hij was altijd bezig met het in de gaten hou-

beurde nogal eens dat de Imminkhoeve iets aangeboden kreeg.

den van de concurrent, met het investeren, plannen maken en

Allerlei groepen hielden acties om geld in te zamelen en diaco-

kijken wat het eerste nodig is.”

nieën van kerken steunden ons. Wij hadden altijd wel een goede bestemming voor het geld. We kochten daarvan steeds dingen die extra waren en die iets toevoegden voor onze gasten.” Prins Willem Alexander De meest bijzondere herinnering heeft Wolter aan het bezoek van Prins Willem Alexander. “Hij kwam vanwege het 100-jarig bestaan van de Johanniter Orde, waarvan hij beschermheer is. De Johanniters logeerden regelmatig met een groep op de Imminkhoeve en vierden er ook hun jubileum. De prins kwam per helikopter. Dat was wat. Het grappigste van die dag vond ik de reactie van een paar dames die druk aan het sjoelen waren. De Prins liep rond en maakte met iedereen een praatje en iedereen wilde hem maar wat graag te woord staan, behalve dat groepje dames. ‘Wat moet die man toch, wij willen niet gestoord worden, want we zijn aan het sjoelen’, mopperden ze. Dat vond ik het allermooiste. Dat onze gasten zo genieten dat ze zelfs door een prins niet gestoord willen worden”, lacht Wolter. “In 2005 heb ik afscheid genomen van het bestuur, maar ik denk nog altijd met plezier terug aan

124

mijn bijzondere periode bij de Imminkhoeve.”

125

126

127

Aty van den Berg was negentien toen ze haar diploma van de Aty van den Berg Vrijwilligster en voormalig medewerkster

middelbare school haalde. De toekomst stond voor haar open, maar ze had er geen idee van over hoe ze die zou invullen. Dus besloot ze eerst maar eens een zomer vrijwilligerswerk te gaan doen in Lemele. “Ik woonde in Groningen en ging regelmatig met mijn ouders op vakantie naar Lemele. Zodoende kende ik de Imminkhoeve en wist ik dat ze daar altijd vrijwilligers nodig hadden. Het was er een gezellige boel. Als vrijwilligers sliepen we met ons allen in het huis tegenover de Imminkhoeve, in de woning waar Bert Duerink later is gaan wonen. Met elkaar zorgden we ervoor dat alle op rolletjes liep. Of het nu ging om schoonmaakwerk, tuinonderhoud, koken of afwassen, wij

Op de Imminkhoeve vond Aty de liefde van haar leven

draaiden onze hand er niet voor om.” Dubbelleven Na die eerste zomer kreeg Aty een baantje als boekhouder in Groningen, maar ze bleef verbonden met de Imminkhoeve. “Ik leidde echt een dubbelleven. Door de week werkte ik in Groningen en in de weekends was ik in Lemele. Ik vond het in Lemele veel leuker dan in Groningen, dus toen er hier een vacature kwam, heb ik gesolliciteerd. Er werden hier toen nog zogenaamde Open

Als vrijwilligster van het eerste uur hield Aty van den Berg

Weken georganiseerd. Dan kwamen er geen groepen, maar kon-

niet alleen een baan, maar ook de liefde van haar leven

den mensen particulier een vakantie boeken. Zij brachten geen

over aan de Imminkhoeve. Werken doet ze inmiddels

begeleiders mee, dus moesten wij ook echt mensen verzorgen.

allang ergens anders, maar de liefde is gebleven en

Het was hard werken, maar gelukkig kregen we veel hulp uit

daarom speelt de Imminkhoeve nog altijd een rol in haar

allerlei onverwachte hoeken. Zo kwam er in die beginperiode ie-

leven. “Ik borduur nu een merklap over mijn leven en

dere zaterdagochtend een ploeg schoonmakers uit Woerden om

daarop komen ook de slaapzalen van de Imminkhoeve

hier de boel schoon te maken. Dat hadden we te danken aan me-

te staan. Want daar is het allemaal begonnen.”

neer Boerendans, de toenmalige beheerder. Hij was afkomstig uit

129

Woerden en had leden van zijn sportvereniging warm gemaakt voor de Imminkhoeve. We maakten gemakkelijk zestien uur op een dag. In de vroege dienst werkte je vanaf zeven uur ’s ochtends tot na het avondeten en de afwas. De late dienst begon om elf uur en werkte door tot de groep naar bed ging. Omdat we zoveel uren maakten, voelden we ons helemaal thuis. ’s Avonds als we late dienst hadden, zetten we achter de bar een grote teil neer om onze voeten te weken en dan schonken we tussendoor gewoon drankjes voor de bezoekers.” De banden tussen de vrijwilligers en de medewerkers die gesmeed werden op de Imminkhoeve waren hecht. Er ontstonden niet alleen vriendschappen, maar ook liefdes. “Mijn man en ik zijn het eerste Imminkhoeve-setje, maar er zijn zeker nog een stuk of drie andere stelletjes uit voortgekomen. Toen hij hier kwam werken, vond ik hem direct leuk. Niet veel later kregen we verkering en zijn we getrouwd. In de eerste jaren van ons huwelijk bleven we op de Imminkhoeve werken. Dat was een geweldige tijd. We deden alles met ons vieren, met Bert, Sientje, mijn man en ik, met hulp van de vrijwilligers die erbij kwamen. In de zomer werkten we soms wel veertien dagen onafgebroken achter elkaar. In de winter hadden we het wat rustiger, dan waren we druk met de boel opknappen. De Imminkhoeve was toen niet te vergelijken met nu. Er waren twee grote slaapzalen met beton op de vloer en er was nog geen verwarming. Het eerste grote project was het aanpassen van de keuken, maar ik kan me ook nog goed herinneren dat de Schaapskooi gesloopt en opnieuw opgebouwd werd. Dat deden we allemaal zelf. De mannen deden 130

het sloopwerk en de vrouwen zorgden voor de catering.”

131

Na een kleine twee jaar namen Aty en haar man afscheid van de Imminkhoeve. Al hadden ze het er naar hun zin, als pasgetrouwd stel wilden ze graag een gezin stichten en wat meer regelmaat in hun leven brengen. “We zijn toen verhuisd naar Zwolle en daar wonen en werken we nog steeds. Maar de vriendschap tussen Bert en Sientje bleef. De Imminkhoeve en ook Lemele voelen nog altijd heel vertrouwd. We komen regelmatig op bezoek en hebben alle verbouwingen van dichtbij meegemaakt. We passen ook regelmatig op het huis van Bert en Sientje als zij met vakantie gaan.” De laatste tien jaar komt Aty ook regelmatig als gast op de Imminkhoeve. “De Interkerkelijke Werkgroep Recreatie voor gehandicapten uit Zwolle boekten een

hier

weekje

jaarlijks vakantie.

Samen met mijn kinderen ga ik dan mee als vrijwilliger en dat vinden we alle drie geweldig. De Imminkhoeve betekent veel voor mij. Als ik hier binnenkom dan heb ik altijd zoiets van: hè, hè, we 132

zijn weer thuis.

133

Een geweldige tijd, vindt hij nog altijd. “Ik studeerde fysische Ad van Dijk Voormalig vrijwilliger

geografie en had lange vakanties. Ik vond dat ik daarvan best een paar weken kon opofferen om op vrijwillige basis iets voor anderen te doen”, vertelt hij. Ad gaf zich daarom op bij de Vrijwilligerscentrale in Amsterdam en kwam op die manier terecht in Lemele. “Het was een totaal nieuwe wereld voor mij. Ik had nog nooit eerder iets met gehandicapten te maken gehad en wat ik daar allemaal zag maakte enorm veel indruk. Ik vond het heel interessant om met hen te praten over de manier waarop zij hun leven leefden. Daarnaast hadden we het als vrijwilligers onderling ook heel gezellig. We waren allemaal ongeveer even

Vrienden voor het leven dankzij de Imminkhoeve

oud en zaten allemaal in dezelfde levensfase. Tot een uur of elf ’s avonds waren we druk met de gasten en daarna waren we nog tot twee uur ’s nachts bezig met elkaar. De ene keer raceten we met rolstoelen over de gangen, de andere keer hielden we diepzinnige gesprekken. Geweldig.” Rode oortjes De vrijwilligers sliepen aan de overkant van de weg op matrassen in de schuur bij de moeder van Bert Duerink. “Mannen en vrou-

Al deed hij er relatief gezien maar een korte periode

wen lagen gewoon bij elkaar. Je kan je dus wel voorstellen dat zich

vrijwilligerswerk, de Imminkhoeve heeft toch een

daar af en toe dingen afspeelden waar moeder Duerink als ze het

belangrijke rol gespeeld in het leven van Ad van Dijk.

had geweten, rode oortjes van zou krijgen”, lacht hij. “Er zijn daar

Hij deed er een stuk levenservaring op en smeedde er

liefdes voor het leven begonnen, maar er speelden zich uiteraard

vriendschappen voor het leven. Als 20-jarige student kwam

ook veel kortstondige avontuurtjes af. Ik heb er zelf indirect ook

hij in 1978 en 1979 tijdens de zomermaanden en in de

mijn vrouw aan overgehouden, al is zij persoonlijk nooit op de

kerstvakanties vanuit Amsterdam naar Lemele om er samen

Imminkhoeve geweest. Er waren namelijk nog meer studenten

met een grote groep leeftijdsgenoten voor te zorgen dat

uit Amsterdam, jongens met wie ik na de vakantie bevriend bleef

het de gasten van de Imminkhoeve aan niets ontbrak.

en dat zelfs nu nog altijd ben. Eén van hen, Hans Drieman, zat

135

op volksdansen en kon daar enthousiast over vertellen. Eenmaal terug in Amsterdam gingen Johan, Ton en ik met hem mee naar de volksdansclub en daar heb ik toen mijn vrouw ontmoet.” Verser dan vers Niet alleen de vriendschappen waren leuk, ook de werkzaamheden bevielen Ad. De ene dag liep hij achter een rolstoel op de markt in Ommen, terwijl hij de dag erop de groentetuin moest schoffelen of eten koken voor tachtig man. “Ze hadden toen nog een groentetuin. Wanneer we keukendienst hadden, moesten we ’s ochtends bijvoorbeeld bonen plukken en schoonmaken en ’s middags tachtig slavinken bakken. Dat lag dan ’s avonds bij de gasten op het bord. Verser kon bijna niet. Kom daar tegenwoordig nog maar eens om met al die hygiënische normen. De uitstapjes waren ook leuk. Rolstoelbusjes hadden ze toen nog niet, dus wanneer de gasten naar de markt wilden, werden er bestelbusjes gehuurd en tilden wij met twee man de mensen ge-

hij heel anders was dan hij eruit zag, trokken we veel met hem op.

woon met rolstoel en al achter in de bus, zetten ze op de hand-

Hij vond het helemaal te gek om mee te doen met een stel van die

rem en hup, daar reden we naar de markt in Ommen of naar

maffe studenten. Ook na de vakantie hielden we contact. Ik woon-

de dierentuin in Emmen. En als er geen vervoer was, liepen we

de toen nog bij mijn ouders in Zaandam en daar heeft hij vaak ge-

gewoon met een aantal rolstoelen vanuit Lemele naar Ommen

logeerd. Toen ik later naar Zwolle verhuisde kwam hij regelmatig

om even met de gasten te gaan winkelen.”

in zijn elektrische rolstoel vanuit Epe naar Zwolle gereden en dan gingen we met een stel vrienden naar popcentrum Hedon. Gewel-

136

Maffe studenten

dig vond hij dat. Hij had ook een tijdlang verkering met Geesje,

De meest bijzondere herinnering bewaart Ad aan Kees van Leest,

een gehandicapt meisje. Toen haar zus ging trouwen, werden mijn

een spastische leeftijdgenoot die met een groep op vakantie

vrienden en ik uitgenodigd om als begeleiders van Kees en Geesje

kwam. “Ik had nog nooit zoiets gezien. Kees was heel spastisch

mee te gaan naar het feest en hen tijdens die dag te verzorgen.

en praatte heel moeilijk, maar was heel intelligent. Hij zat als het

Dat was wel een bijzondere ervaring. Hoe het nu met Kees is, weet

ware gevangen in zijn lichaam. Toen wij eenmaal doorhadden dat

ik niet, want helaas is het contact later verwaterd.”

137

Rode draad In zijn latere leven bleef de Imminkhoeve altijd een bescheiden rol op de achtergrond spelen. Zo kwam hij in zijn functie als leraar op de opleiding Toerisme op een Zwolse MBOschool, opnieuw in aanraking met de Imminkhoeve toen een van zijn studenten daar stage ging lopen. “De bewuste studente was Andrea Hallink. De stage beviel haar zo goed, dat ze er altijd is blijven hangen. Ze werkt er zelfs nog steeds. En toen ik later naar Doetinchem verhuisde kwam ik daar de zus van Gerdien, een van de Imminkhoeve-collega’s tegen. Ook de vrienden die ik heb opgedaan in die tijd, zie ik nog steeds. Zoals bijvoorbeeld Eddy en Aty van den Berg. Zij waren één van de eerste ‘Imminkhoeve-stelletjes’. Onlangs zijn we nog met hen uit eten geweest om hun drieendertigste trouwdag te vieren. Op zo’n avond gaat het gesprek natuurlijk altijd wel even over de Imminkhoeve.” Succes Desondanks is hij er maar eenmaal terug geweest en dat was tijdens het vijfentwintig jarig bestaan van de Imminkhoeve. “Ik vond het leuk om te zien hoe de Imminkhoeve is uitgegroeid tot een vakantiecentrum van formaat. Het verbaast me trouwens niet dat het een dergelijk succes is geworden. Bert had het in de vingers om mensen enthousiast te krijgen en sponsoren aan zich te binden. Er zijn altijd allerlei clubs en verenigingen geweest die geld inzamelden voor de Imminkhoeve en Bert toonde zich destijds al als een man met visie. Wat dat betreft zat het er in die wilde begintijd al in dat het 138

ooit een succes zou worden.”

139

Zowel voor de deelnemers als voor de vrijwilligers is de jaarHet team van Centrale Diaconie Apeldoorn

lijkse PKN-vakantie een groot feest. De groep telt een vaste kern van vakantiegangers en vrijwilligers, maar er zijn ook ieder jaar nieuwe gezichten bij. Ruim veertig jaar geleden werd de eerste vakantieweek georganiseerd door een speciaal daarvoor opgerichte Interkerkelijke Werkgroep uit Apeldoorn. Inmiddels is het werk overgenomen door de Centrale Diaconie in Apeldoorn en zijn het niet langer alleen maar gehandicapten meer die meegaan, maar voornamelijk ouderen met een lichte handicap, die niet zelfstandig op vakantie kunnen. Bezuinigen De organisatie en begeleiding van de vakanties is in handen van

“De vakantiegroep voelt als één grote familie”

een groep enthousiaste vrijwilligers. Bea Bouwman, Jan Reerds en Jannie Roggeband vormen samen met een heel leger van vrijwilligers de werkgroep Diaconale Vakantieweek Apeldoorn en hebben inmiddels twintig jaar ervaring opgebouwd in het organiseren van onvergetelijke vakanties. “In de beginperiode gingen we ieder jaar met zeventig gasten plus de nodige vrijwilligers naar de Blije Werelt in Lunteren”, vertelt Jannie. “De vakantieweken worden grotendeels bekostigd door de diaconie. Er moest wel een eigen bijdrage betaald worden, maar wanneer mensen dat niet konden opbrengen, kregen ze korting van de diaconie. De vakanties waren

Met speurtochten, volksdansen, verkleedpartijen en een

een groot succes, maar erg duur. Op een gegeven moment moest

bonte avond, ademen de vakantieweken van de PKN

er bezuinigd worden. Daarom hebben we gekozen voor een klei-

Kerken in Apeldoorn de sfeer van de jeugdkampen van

nere groep en een andere locatie. Zodoende komen we nu alweer

weleer. Maar het recept smaakt nog steeds uitstekend,

jarenlang iedere zomer een weekje met een groep van achten-

want er is nog altijd een wachtlijst voor deze vakanties

twintig gasten en negentien vrijwilligers op de Imminkhoeve. Het

die worden gehouden op de Imminkhoeve.

eerste jaar was het even wennen, maar we merkten al snel dat

141

een kleinere groep eigenlijk veel persoonlijker en gezelliger is.”

per dag met elkaar op en vormt als het ware een grote familie”,

De diaconale vakantieweek wordt steevast gehouden op locatie

vertelt Jannie. “Mensen leven met elkaar mee en storten soms

’t Laarhuus. Een ideale plek dichtbij de bossen en op loopafstand

echt hun hart bij ons of bij elkaar uit. Daar wordt echt tijd voor

van het centrum van Ommen. “We komen op zaterdagmiddag

gemaakt, want het persoonlijke contact is uiteindelijk ons be-

tegen een uur of half vier aan. Na een kopje thee beginnen we de

langrijkste doel.”

week met onze eerste avondmaaltijd en een kennismakingsspel. Op de zondagochtend komen er een predikant en een muzikant

Echte vakantie

en houden we een echte kerkdienst, compleet met een collecte

Iedere dag maken

waarvoor het doel wordt aangewezen door de vakantiegasten”,

de vakantiegangers

vertelt Bea. “’s Middags wordt er gewandeld en ’s avonds is er

hun eigen journaal,

een optreden van een koor. De rest van de week wordt inge-

waarin ze opschrij-

vuld met traditionele, maar nog altijd populaire aktiviteiten zoals

ven wat er de dag

een bezoekje aan de markt of aan een museum, een speurtocht,

ervoor allemaal is

volksdansen, een hightea, bingo en een dia-avond. Iedere dag

gebeurd. Na afloop

worden twee van de drie dagdelen gevuld. De vrijdag houden we

van

een beautydag, dan kunnen mensen naar de kapsalon, beauty-

worden

vakantie alle

jour-

salon of nagelstudio en worden ze

naals gebundeld en opgenomen in de vakantiekrant die de deel-

piekfijn gemaakt voor het afslui-

nemers krijgen tijdens de reünie die ieder jaar in september ge-

tingsdiner en de Bonte Avond. Op

houden wordt. In die krant worden volgens Jan ook de nodige

die avond worden de mensen die

loftuigingen aan het adres van de medewerkers van de Immink-

10, 15, 20, 25, of 30 jaar meegaan

hoeve opgenomen. “De Imminkhoeve is een heel professioneel

gehuldigd. Daarna treden de gas-

vakantiecentrum, waar service in een hoog vaandel staat”, vindt

ten op. De één zingt een liedje, de

hij. “De medewerkers doen alles wat er in hun vermogen ligt om

ander draagt een gedicht voor of

hun gasten de vakantie van hun leven te bezorgen. We worden

ze voeren kleine toneelstukjes uit.”

ieder jaar heel gastvrij ontvangen en het leuke is dat ze ons ook echt kennen en herkennen. Zelfs directeur Bert Duerink laat re-

142

Persoonlijk contact

gelmatig zijn gezicht zien. Kortom, we werken enorm prettig sa-

Hoewel het een dolle boel kan zijn, is er ook tijd voor een serieus

men. We komen hier nu vanaf 2001 en wat ons betreft blijft dit

gesprek en aandacht voor elkaar. “Je trekt een week lang 24 uur

zo. Want vakantie op Imminkhoeve is echt vakantie.”

143

Vanaf het moment dat Vincent als verzekeringsadviseur kwam Ronald Slamp Eigenaar Dommerholt en Ten Brinke Vincent Koomen Verzekeringsadviseur Dommerholt en Ten Brinke

“Persoonlijke aandacht en maatwerk hoog in het vaandel”

werken bij Dommerholt en Ten Brinke in Hardenberg, heeft hij De Imminkhoeve in portefeuille. Inmiddels kent hij alle ins en outs van het bedrijf dat in de loop der jaren een warm plekje in zijn hart heeft ingenomen. Het grote verschil met zijn andere klanten zit hem volgens Vincent vooral in het feit dat de Imminkhoeve niet commercieel is. “De Imminkhoeve is een stichting. Het gaat hen niet om winst, maar om de mens. Ze bieden kwaliteit en dat straalt door in alles, zowel in de locaties als in de medewerkers. Dat vind ik positief”, zegt hij. “Ook inhoudelijk is het een interessante klant. Het vakantiecentrum bestaat uit verschillende locaties en er wordt gebruik gemaakt van veel hulpmiddelen. Een deel van de medewerkers is in dienst, daarnaast wordt er veel gewerkt met vrijwilligers. Omdat hun doelgroep bestaat uit gehandicapten, verdient bijvoorbeeld de aansprakelijkheid een belangrijke rol. Kortom, het is qua verzekeren voor mij een hele mooie uitdaging om de zaken goed voor hen te regelen.” Ook op administratief gebied heeft de Imminkhoeve het volgens Vincent goed voor elkaar. Wanneer hij bepaalde gegevens nodig heeft, krijgt hij die meestal binnen een dag. Ook wordt hij steeds betrokken bij allerlei nieuwbouwplannen. “Ze vragen ons altijd

Natuurlijk zijn alle klanten hem even lief, maar

al van tevoren waarmee ze rekening moeten houden op het ge-

sommigen hebben wel een streepje voor. Wat

bied brandveiligheid en inbraakpreventie. Toen bijvoorbeeld het

verzekeringsadviseur Vincent Koomen betreft is De

Droomhuus werd ingericht, hebben ze ons al in het beginstadium

Imminkhoeve zo’n klant. De samenwerking met het

van de plannen uitgenodigd om te komen kijken en mee te denken

Lemeler vakantiecentrum verloopt uiterst soepel,

over de mogelijke risico’s. Zo komen we later nooit voor verras-

de complexiteit van de instelling en het persoonlijke

singen te staan. Misschien is het wel dankzij de grote zorgvuldig-

contact met de medewerkers is prettig.

heid van de Imminkhoeve dat er jaarlijks maar heel weinig claims

145

worden ingediend. Het gaat hooguit om een kleine schade of om een zieke medewerker.” De manier waarop de Imminkhoeve omgaat met klanten en medewerkers past bij die van Dommerholt en Ten Brinke, vinden Vincent Koomen en eigenaar Ronald Slamp. Ook bij het Hardenbergse hypotheek- en assurantiekantoor zit de kracht in de korte lijnen en in het verlenen van maatwerk. “Dommerholt en Ten Brinke bestaat al sinds 1997. Zelf ben ik eigenaar vanaf 2009”, vertelt Ronald. “We zijn begonnen als particulier georiënteerd kantoor, maar zijn in de loop der jaren steeds meer gaan doen op de zakelijke markt. We richten ons met name op het midden- en kleinbedrijf en regelen de verzekeringszaken voor bedrijven met een personeelsbestand van maximaal vijftig medewerkers. Wij nemen hen op dit gebied alle zorg uit handen zodat zij hun aandacht kunnen richten op datgene waar ze goed in zijn: ondernemen.” Het personeelsbestand van Dommerholt en Ten Brinke bestaat uit drieëntwintig personen. Samen bedienen ze zo’n negenduizend klanten verspreid over de driehoek Zwolle, Emmen, Almelo. Klanten die ze in de meeste gevallen ook persoonlijk kennen. “We doen in verzekeringen en hypotheken, maar geven ook pensioen- en zakelijk advies. Daarnaast hebben we met onze Regiobank een echte bankfunctie. Ons klantenbestand is groot. De menselijke maat vinden wij belangrijk en wij streven ernaar zoveel mogelijk op de hoogte te blijven van wat er speelt bij onze klanten. Op de schaal waarop we nu werken, kunnen we op een uitstekende wijze persoonlijk contact, service en kwaliteit bieden. En dat is precies waar het ons uitein146

delijk om gaat.”

147

Na jarenlang functies te hebben gehad bij grote organisaties, Ron Koopmeiners Directeur

waar alles om resultaat en targets draaide, zei Ron Koopmeiners in 2008 zijn toenmalige baan op en werd eigenaar van een restaurant in Oosterhesselen, waar hij voornamelijk achter de schermen werkte. Begin 2012 heeft hij het restaurant vaarwel gezegd en is vol overgave begonnen op de Imminkhoeve als directeur.” Binnen de Imminkhoeve kan ik alle ervaring die ik heb opgedaan binnen het toerisme en het werken met vrijwilligers en mensen met een handicap bundelen. Het is voor mij een verademing om eindelijk eens te kunnen werken in een instelling zonder winstoogmerk. Natuurlijk moet je ook hier zorgen dat het vol komt, maar het

Nieuwe ronde, nieuwe kansen

legt toch een andere druk op je dan het alsmaar targets te moeten halen. Targets die vaak ten koste gaan van kwaliteit en gastvrijheid.” Gehandicaptensport Ervaring in de recreatiesector deed hij op binnen grote vakantieparken, de wereld van mensen met een beperking leerde

Na veertig jaar Imminkhoeve neemt directeur Bert

hij kennen door stichting Eurochamp. Deze stichting hield

Duerink afscheid, maar niet nadat hij zijn opvolger

zich bezig met het organiseren van sportevenementen voor

Ron Koopmeiners zorgvuldig heeft ingewerkt. De

gehandicapten in Noord-Nederland. Vanuit Centerparcs en in

Dalenaar heeft er zin in. In managementfuncties bij

2006 nog op Hof van Saksen was Koopmeiners verantwoor-

Centerparcs en Hoogeboom Vakantieparken en als

delijk voor de huisvesting van de deelnemers aan de Open

directeur van Hof van Saksen in Rolde deed hij een

Kampioenschappen en het WK Atletiek voor gehandicapten.

schat aan ervaring op binnen de recreatiesector. Ook

Dat vond hij fantastisch om te doen. “Je leerde daar heel veel

de wereld van mensen met een beperking is hem niet

van. Niet alleen rond de behoeften van minder validen op het

vreemd: hij werkte een tijdlang mee in de organisatie

gebied van deurbreedtes en drempels, maar ook in het om-

van het NK en WK Atletiek voor gehandicapten.

gaan met vrijwilligers.”

149

Samenwerken Wat hem aanspreekt aan de Imminkhoeve is de combinatie tussen het omgaan met gasten en medewerkers, het samenwerken met de recreatiesector en het voortdurende ontwikkelingen en aanpassingen in de bouw en de organisatie van de Imminkhoeve. â&#x20AC;&#x153;De stichting is enorm actief en probeert steeds voorop te lopen op het gebied van huisvesting van haar gasten, met als hoofddoel ervoor te zorgen dat je gasten de tijd van hun leven hebben hier in Lemele of in Ommen en met een goed gevoel terug kunnen kijken op een fantastische vakantie. Ik vind het heel fijn om daaraan in de toekomst mijn steentje te kunnen bijdragen.â&#x20AC;?

150

151

De smaak van het ondernemen al te pakken? Een eigen bedrijf starten, het begint met een goed idee én passie. Hoe zorg je er voor dat jouw ideeën en plannen ook werkelijkheid worden? Kom op vrijdag 1 juni om 14.00 uur naar Colofon de Startersdag in de Deventer SchouwUitgave De Imminkhoeve burg en stel je eigen startersmenu Tekst & fotografie samen.

Erna Ekkelkamp Tekstprodukties HetGraphic menu van de dag stel je zelf samen. Vormgeving Marott Design Je kunt kiezen uit 12 interessante (Marije en Josine Willemsen) partijen dieDruk jouw gerecht Drukwerk DDMC Digitale BV compleet maken. Deze bieden jou de ingrediënten

die je nodig hebt bij de eerste stappen Met dank aan naar het ondernemerschap. En heb je • TCR Vervoersbedrijf even geen gesprek? Op het • Lenferink Lemelerveld centrale terras drink je • Installatiebedrijf Morrenhof-Jansen 0 uur m 14:0 gezellig een drankje Start o Deventer • Dommerholt en Ten Brinke . in de u wb rg Op ons onderhoud, kunt u bouwen met andere starters. Schou om • Rabobank Vaart en Vechtstreek uitend Aansl uur de 0 . 16:3 kborrel • Flynth netwer

Stel je eigen menu samen op de Startersdag op 1 juni.

© 2012 De Imminkhoeve. Alle rechten voorbehouden. Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd, opgeslagen in een geautomatiseerd gegevensbestand, of openbaar gemaakt in enige vorm of op enige wijze, hetzij elektronisch, mechanisch, Airconditioning voor thuis of kantoor door fotokopieën, opnamen of op welke manier dan ook, zonAirconditioning: zuinig, elegant en stil der voorafgaande schriftelijke toestemming vanbank de uitgever. Rabobank. Een met ideeën. AircoHeaters kunnen met één druk op een knop verwarmen of koelen. Zo geniet u altijd van een aangename binnentemperatuur. Een AircoHeater tovert in een mum van tijd een aangename temperatuur. Kijk voor meer informatie of een vrijblijvende offerte op onze website . www.morrenhof-jansen.nl

152

Laat ons langskomen een afspraak is zo gemaakt!

#sdsalland www.salland.rabobank.nl Ambachtsweg 4 � 8152 BA Lemelerveld T 0572-371 777 � F 0572-372 715 E info@lenferink.com � www.lenferink.com

advertentie_130x194.indd 1

10-05-12 14:03