ETAOM#03

2019-2020

WHO

WE ARE

Το Εργαστήριο Τεχνολογίας Αισθητικής και Οπτικοακουστικών

Μέσων (ΕΤΑΟΜ) στο Τμήμα Κινηματογράφου, της Σχολής Καλών Τεχνών, του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (ΑΠΘ) εξυπηρετεί τις εκπαιδευτικές και

ερευνητικές ανάγκες στα γνωστικά

αντικείμενα των μαθημάτων που αφορούν, Διεύθυνση Φωτογραφίας Κινηματογράφου, Montage και Επεξεργασία εικόνας, Ψηφιακές Μορφές Τέχνης ( Αnimation, New Media Art, Video Art) Mixage & Sound Design Κινηματογράφου, ΕικαστικήΦωτογραφία.

Ηετήσιαηλεκτρονικήέκδοση περιλαμβάνειδείγμαεργασιώνπου πραγματοποιήθηκαναπόφοιτητέςκαι

οιοποίοι/ες παρακολούθησανταμαθήματα ΔιεύθυνσηςΦωτογραφίας

Φώτο εξωφύλλου

Θεοδωρόπουλος Δημήτρης, Καθηγητής;, Διεύθυνση Φωτογραφίας Κινηματογράφου

Σαλαπάτας Παναγιώτης, Αν. Καθηγητής Διεύθυνση Φωτογραφίας Κινηματογράφου

Εφέογλου Έλενα ΕΔΙΠ Φωτογραφία Επιμέλεια/οργάνωση Εφέογλου Έλενα ΕΔΙΠ Τμήμα Κινηματογράφου

o Family Friends & Lovers

o Still Life

o Φωτογραφία-Ζωγραφική

o Πορτρέτο

Family Friends and Lovers

diaries: Personal stories and everyday voices

Lazutkina Mariia

In my photo project «Self-isolation» I showed a typical day of my friend Daria during quarantine. Daria told me that now she has enough time for herself and her appearance, so I decided to capture how she puts makeup on her face, and then how she does her favorite things, which previously she hadn’t possibility to do because of to the routine of working days

I was inspired by old vintage pictures of girls who made a makeup in front of a mirror, going to a disco or for a walk. The light in Daria’s bathroom was just right: its warm yellow tint gives the photographs this aesthetics of a vintage photo. Also, I added some noise when I was making retouch to make the photo even more old-school.

In the photo where Daria reads the magazine, I wanted to show how tired she was of reading and looking at the ceiling, thinking what else she should do during the quarantine period. She decided to listen music, because this is one of her favorite activities. The colors in the photos are also a little muffled, I removed the contrast and highlights, leaving only the brightest and most colorful objects contrasted.

Γεωργιάδου Θεοδώρα

Dear friend, I’ve been thinking of you lately It’s been years since I saw you last Feels like yesterday I shared your laughter And your so desired hug

The other day while sipping coffee I could swear I felt you there Sitting joyfully besides me Smelled your perfume in the air

I guess I miss that late night talking And the silence that we shared Oh if you could just imagine How I miss you my dear friend

Lord that little taste of heaven When you opened your blue door And I knew that I would hold you Like a million times before

I steal something of your presence each time I hear that song you love and I try to keep you closer but you keep flying after all

Anyway it’s getting late now And I cannot sleep at all If you’re ever thinking of me I would love to hear your call

Γιαχνής Δημήτρης

Πορτρέτα και στιγμιότυπα από την προσπάθεια μου να αξιοποιήσω τον εγκλεισμό μου στο

σπίτι της μητέρας μου όσο πιο δημιουργικά γίνεται. Επιχείρησα να τονίσω την πηγαία και

αυθόρμητη θηλυκότητα της (στοιχείο του χαρακτήρα της που ανέκαθεν με ενέπνεε) μέσα από

μια πιο στυλιζαρισμένη φωτογραφική ματιά. Αξιοποίησα επίσης χαρακτηριστικές αναμνήσεις

από τη μακροχρόνια σχέση μας όπως το καθιερωμένο (και υποχρεωτικό σχεδόν) στύψιμο

χυμών σε καθημερινή βάση και η εμμονή της με τη στοματική υγιεινή. Οι φωτογραφίες είναι σε κάποιο βαθμό εμπνευσμένες από κινηματογραφικές μητέρες βλ. (Mirror, Andrei Tarkovksy –

Cinema Paradiso, Giueseppe Tornatore - The Tree of Life, Terrence Malick).

Γόντικα Κανέλα

Η αδελφή μου.

Άγγελος Ζορμπάς

Θαμνίδου Μαρία

Το φωτογραφικό μέσο είναι ένα μέσο που μπορεί να παγώνει να ανασυνθέτει να αντανακλά τον χρόνο και την μνήμη. Στην εργασία αυτή και λόγο του μοναχικού εγκλεισμού στο σπίτι , επιλέξαμε μέσω των αντανακλάσεων να ζωντανέψουμε πρόσωπα που έφυγαν και ζωντανεύουν στον παρόντα χώρο υπό φυσικό φως του δωματίου προσπαθώντας να επαναπροσδιορίσουμε το παρόν μέσα από την προσωπική μας ιστορία . Τι διαβάζουμε από πού ήρθαμε που πάμε και τελικά ποιοι είμαστε και ποια είναι τα συναισθήματα μας παρατηρώντας γύρω και μέσα μας στο παρελθόν και στο παρών .

Στέλλα Καραγιάννη

Τα πρόσωπα που πρωταγωνιστούν στις φωτογραφίες είναι η μητέρα μου

και η γιαγιά μου, καθώς και αντικείμενα με τα οποία τις έχω συνδέσει. Τα

λουλούδια στην αυλή της γιαγιάς, το σόλο που παίζει για να περνά η ώρα

της και η κουζίνα της αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της. Αντίστοιχα για

τη μητέρα μου: ο σκύλος της, τα νήματά της και το μηχανάκι της.

Κενάνογλου Λάζαρος

Κουζούνια Κυριακή

Τογνωρίζειςαπόμικρόπαιδί

ότι οι γονείς σου δεν θα

είναιεδώγιαπάντα.

Ότανέρχεταιόμωςηπρώτη

εκείνη δύσκολη στιγμή και

μετά τον πρώτο

εφησυχασμό, γυρνάς το

κεφάλι και κοιτάς το

περιβάλλονπουκαλείταινα βοηθήσεισ’αυτή τηνίαση:

Γεμάτο παραμέληση, βρωμιά και αδιαφορία, πραγματικός καθρέφτης της

σύγχρονης ανθρώπινης

ζωής. Καισιγάσιγά,γίνεται

συνήθεια. Και σιγά σιγά

γίνονται ένα. Τόσο αυτή η

κατάντια όσο και ο

αποχωρισμός…

Δημήτρης Κωνσταντίνου

Η ζωή παγιδεύτηκε έξω, στον αληθινό κόσμο, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως σταμάτησε να υπάρχει.

Ο κόσμος μας πλέον, είναι αυτός ο μουντός, ορθογώνιος και περιτριγυρισμένος από τέσσερις

τοίχους που ονομάζουμε σπίτι. Όλη αυτή η συμβίωση μέσα στο σπίτι , όλο αυτό τον καιρό, μας

προσφέρει ασφάλεια αλλά κανείς δεν είναι ασφαλής από τον εαυτό του. Η κλεισούρα μας κάνει

ευθραύστους και σαν φτιαγμένοι από γυαλί σπάμε και ανακαλύπτουμε πως μέσα μας είμαστε άδειοι.

Θα ξαναβρούμε τους εαυτούς μας στον ήλιο και στην ζεστασιά του , έξω στον αληθινό κόσμο.

Ματσαρόκας Αναστάσιος

Σκοπός μου ήταν η αποτύπωση της φθοράς και της ρουτίνας που έρχεται αναπόφευκτα μετά από κάποια χρόνια σε μία οικογένεια ,στην οποία τα παιδιά έχουν μεγαλώσει και ανεξαρτητοποιηθεί.

Έτσι , ο χρόνος περνά και οι οικογενειακές στιγμές αποκτούν ρόλο σουβενίρ που κάθεται στο ράφι ή κολλημένο στο ψυγείο. Η φθορά του ανθρώπου δεν είναι μόνο σωματική αλλά και ψυχική

Μαυρουδή Άρτεμης Αποστολία

Στην εργασία αυτή παρουσιάζεται ένα ζευγάρι στο σπίτι του. Το συναίσθημα που κυριαρχεί

είναι η αγάπη και ο έρωτας των δύο ατόμων αλλά και ένας φόβος και ανησυχία για τον κίνδυνο

στον οποίο βρίσκονται, το οποίο αποτυπώνεται κατά κύριο λόγο με το στυλ των φωτογραφιών, δηλαδή κλασικό film noir (ασπρόμαυρο, έντονες και επιβλητικές σκιές, ρούχα, χτενίσματα και

βάψιμο εποχής)

Μορφινού Μυρσίνη Θεοδώρα

Για την εργασία με θέμα Family, Friends and Lovers αποφάσισα να βγάλω φωτογραφία

διάφορα αντικείμενα που έχουν συναισθηματική αξία για εμένα και την οικογένειά μου.

Λόγω της κατάστασης που επικρατεί με την καραντίνα και καθώς η ανθρώπινη επαφή

είναι περιορισμένη, επικεντρώθηκα σε αντικείμενα που για εμένα προσωπικά

αντιπροσωπεύουν διάφορες πτυχές της ανθρώπινης επικοινωνίας.

Αναστάσιος Σταμνάς

Η εργασία περιλαμβάνει σειρά φωτογραφιών οι οποίες διερευνούν στιγμές και επεισόδια της καθημερινότητας της μητέρας μου. Οι συνθέσεις αυτές χαρακτηρίζονται από έντονα χρώματα και φωτοσκιάσεις, κοντινές λήψεις (close-ups) και σφιχτό καδράρισμα. Γίνεται μια προσπάθεια εισβολής στον προσωπικό κόσμο μιας γυναίκας και αποτύπωσης των ψυχικών καταστάσεων και συναισθηματικών

διαθέσεων της. Στις φωτογραφίες αυτές, γίνεται κυρίως εστίαση στο πρόσωπο και στα χέρια, στις ρυτίδες και στα σημάδια, ως έκφραση του αποτυπώματος του χρόνου, των αγωνιών, των φόβων και των δυσκολιών που χαράχτηκαν πάνω σε αυτά. Επιχειρείται μια ηδονοβλεπτική

«διείσδυση» σε έναν κόσμο εσωστρεφή, ταυτόχρονα γνωστό και άγνωστο σε εμένα

Shira BenSaadon

Για την εργασία αυτή επέλεξα να

επικεντρωθώ στους ανθρώπους που

ζουν γύρω μας, τους γείτονές μας.

Βρίσκοντας τον εαυτό μου στη

Θεσσαλονίκη χωρίς το περίγυρο της

οικογένειας, προσπάθησα εντός των

ορίων του δικού μου χώρου, (δεδομένου του περιορισμού

κυκλοφορίας), να αποτυπώσω τον

χώρο των πλησίων μου και βέβαια

και αυτούς τους ίδιους. Ζώντας σε

πόλεις ο ένας πάνω από τον άλλον, στριμωγμένοι, πολλές φορές χάνεται

αυτή η οικειότητα και η φιλία με τον

γείτονα, που θα έβρισκε κανείς πολύ

περισσότερο σε μικρά μέρη. Το να

χτίζεις όμως αυτήν την οικειότητα

είναι κάτι πολύ όμορφο.

Ξηρογιαννοπούλου Αθανασία

Μέσα από τα κάδρα μου επιχειρώ να δείξω την απομόνωση καθώς και τον χρόνο που μοιάζει για τους εφήβους να είναι ατελείωτος και κενός, έχοντας μια μονοτονία, λόγω της επαναλαμβανόμενης καθημερινότητας.

Θεοδώρα Παγιαννίδου

θέλω να παρουσιάσω πως ένα

άτομο μπορεί να νιώσει τον εαυτό

του και οικογένεια και φίλο και

(κατά μία έννοια) εραστή.

Παντελίδης Βασίλειος

Μαρίκα, η γιαγιά μου, ετών ογδόντα επτά. Δὠδεκα χρόνια που ο παππούς έφυγε και δεν έχει περάσει ημέρα που δεν τον έχει σκεφτεί, δεν

έχει μιλήσει για αυτόν ή δεν έχει «συνομιλήσει» με τις φωτογραφίες του. Συχνά τον ονειρεύεται, όπως μου εκμυστηρεύτηκε. Συναντηθήκαμε μετά από εβδομάδες στο σπίτι της, περνώντας δύο

ημέρες μαζί, μιλώντας για τα παλιά αλλά και για το πως ζει σήμερα μόνη της στο σπίτι που είχε μάθει να μοιράζεται με τον αγαπημένο της. Οι φωτογραφίες της παρούσας εργασίας

αποτυπώνουν ένα μέρος της καθημερινότητά της.

Πόδας Δημήτριος

Το φως σπάει εκεί που κανένας ήλιος δε λάμπει Του Ντύλαν Τόμας Το φως σπάει εκεί που κανένας ήλιος δε λάμπει Εκεί που καμιά θάλασσα δεν κυλάει, τα νερά της καρδιάς Σπρώχνουν τα κύματα τους Και, σπασμένα φαντάσματα με φωτοβόλα-σκουλήκια στα κεφάλια τους Τα πλάσματα του φωτός Λιμάρουν μέσα στη σάρκα εκεί που καμία σάρκα δε διακοσμεί τα κόκαλα. Ένα κερί στο ύψος των μηρών Ζεσταίνει τα νιάτα και το σπέρμα και καίει τους σπόρους των γερατειών Εκεί όπου κανένας κόκκος δε σαλεύει, Ο καρπός του ανθρώπου ξεζαρώνει στα αστέρια, Λαμπερός σαν ένα σύκο Εκεί όπου δεν υπάρχουν νεύρα, το κερί δείχνει τα δάκρυά του. Η χαραυγή σπάει πίσω από τα μάτια Από κοντάρια με κρανίο και πέλμα το ανεμόδαρτο αίμα γλιστράει σαν μια θάλασσα Χωρίς ούτε φράχτες, ούτε πασσάλους, οι αναβλύζουσες πετρελαιοπηγές του ουρανού Στέλνουν πίδακες προς τη ράβδο Που ραβδοσκοπεί με ένα χαμόγελο το πετρέλαιο των δακρύων. Νύχτα στο στρογγύλεμα των εσοχών, σαν κάποιο φεγγάρι κατράμι, το όριο των σφαιρών

Η μέρα φωτίζει το κόκαλο Εκεί όπου δεν υπάρχει κρύο, οι θύελλες που σε γδέρνουν ξεκαρφιτσώνουν Τα φορέματα του χειμώνα Η μεμβράνη της άνοιξης κρέμεται από τα καλύμματα.

Το φως σπάει σε μυστικά οικόπεδα, Σε άκρες της σκέψης όταν οι σκέψεις οσμίζονται στη βροχή

Παναγιώτης Σελλάς

Ακολουθούν μερικές συμβουλές για να βοηθήσουν τους αναγνώστες μας να εξουδετερώσουν την μονοτονία και να περάσουν δημιουργικά τις μέρες τους μέσα στο σπίτι μαζι μέ τους φίλους, την οικογένεις και τους αγαπημένους τους.

•Καιρός να διαβάσεις ένα απο τα βιβλία που κάθονται στο ράφι σου και δεν έχεις βρεί ακόμα τον χρόνο να ασχοληθείς μαζί τους.

•Γίνε ο σεφ του σπιτιού. Η ώρα πετάει καθώς μαγειρεύεις για εσένα και τα αγαπημένα σου πρόσωπα.

•Μην αφήνεις τον εαυτό σου να κάνει βαθιές και σκοτείνες σκέψεις.

•Δες μία διάσημη ταινία με κρυφά νοήματα.

•Προσπάθησε να αντισταθείς στον πειρασμό της εξόδου!

•Κοιμήσου. Ξεκούρασε το σώμα και τον νού σου.

Ακολούθησε αυτές τις οδηίες και η κάθε σου μέρα θα είναι ξεχωριστή!

Σταυροπούλου Ασπασία

BED” ACTIVITIES

Θεοχάρης Φράγκου

Σε αυτήν την εργασία είχα ως στόχο να αποδόσω μέσω δυο όψεων ενός παραθύρου, την

εσωτερική και την εξωτερική, τις σχέσεις των ανθρώπων . Ουσιαστικά βασίστηκα στην διαλεκτική

του ψυχρού άψυχου εξωτερικού και του ζωντάνου γεμάτου συναισθήματα εσωτερικού. Πολλές

φορές σε μια μεγαλούπολη δίνεται η αίσθηση νεκρών πόλεων καθώς δεν υπάρχει ορατότητα

πίσω απ’τα παράθυρα των τσιμεντένιων πολυκατοικιών. Μέσω του κολάζ μπόρεσα να συνδιάσω

σε μία εικόνα 2 πλευρές μίας πολυκατοικίας.Έτσι μπορώ να δείξω τις ανθρώπινες σχέσεις και

καταστασεις που υπάρχουν μεσα στην αστική καθημερηνότητα, είτε αυτές είναι ερωτικές, φιλικές ή οικογενειακές.

Αλεξανδράκη Χρυσηίδα

Βέργου

Αικατερίνη

Σε αυτήν την ενότητα ήθελα να ασχοληθώ κυρίως με τα συναισθήματα που προκαλεί ένας lover μέσα σε μία σχέση και ειδικότερα στη συγκατοίκηση. Για να δείξω τα συναισθήματα χρησιμοποίησα τα χρώματα. Το κόκκινο για τον έρωτα, το πάθος, το έντονο μπλε για τον επικείμενο τσακωμό, αλλά και την αντοχή, το πράσινο για τη στιγμή του τσακωμού και της μοναξιάς, το απαλό μπλε αντιπροσωπεύει την συμφιλίωση καθώς και την ηρεμία που έρχεται μετά τον τσακωμό, το μπλε-μωβ για την χαλαρότητα και την άνεση που προκαλεί μία σχέση και την καθημερινότητα και τέλος το ροζ-μωβ για την «ανανέωση» του ερωτισμού.

Δεκαβάλα Αγγελική

Conversations with myself 1 σπίτι,1 γάτα,4 φυτά,1 εγώ,1 Μίσσα,η Winona,η Κάλι,η Gloria,o Μουρ.Όλα τα έμβια όντα του σπιτιού σχηματίζουν μια ιδιότυπη οικογένεια και αφήνουν το αποτύπωμά τους σε αυτό το φωτογραφικό πρότζεκτ,όπου κάνω συζητήσεις με τον εαυτό μου και οι υπόλοιποι συνήθως μένουν ακροατές.

Σατζίτ

Σε αυτές τις δυσκολες μερες, ειμαστε

αναγκασμενοι να περναμε πολλες ωρες

στο σπιτι.Ολο αυτό τον καιρο ο

καλυτερος μου φιλος,ο ανθρωπος που

μπορω να περναω δημιουργικα τον

χρονο μου ηταν ο εξαχρονος αδερφος

μου

Κουκουτίνη Μαρία

Κουτσοδιάκος Αλέξανδρος

Πολλοί άνθρωποι πιστεύουν ότι η απομόνωση είναι

ευκαιρία για να έρθουν πιο κοντά με τους δικούς

τους ανθρώπους και να μοιραστούν προσωπικές

στιγμές. Η συνεχής αυτή συνήπαρξη όμως μπορεί να

φθείρει τις ανθρώπινες σχέσεις σε βαθμο που

δημιουργούνται χάσματα και αποστάσεις. Οι

άνθρωποι βρήσκουν καταφύγιο στις καθημερινές

δουλειές τους και στις ψυχαγωγικές τους

δραστηριότητες με σκοπό να αποφύγουν

οποιαδήποτε επικοινωνία με τα άτομα που συζούν.

Ως αποτέλεσμα επικρατεί ένα περιβάλλον

αποπνυκτηκό και αφιλόξενο.

Λογοθέτης

Κώστας

Η συμβίωση στο ίδιο σπίτι φέρνει τους ανθρώπους πιο κοντά.

Το αποτέλεσμά της δεν είναι, όμως, πάντα το ιδεατό. Πολλές

φορές, προκύπτουν διαφωνίες, εντάσεις, ρήξη, αποξένωση.

Εκτός από τις κλειστές πόρτες, μία εσοχή στον τοίχο, ένα

τσιγάρο στο μπαλκόνι, αλλά και ο περιορισμός του χρόνου κοινής παραμονής στον ίδιο χώρο εκφράζουν αλλά και

αυξάνουν την απόσταση στο εσωτερικό ενός ζευγαριού.

Μπουχουνάκη-Χρήστου Κατερίνα

Οικογένεια, φίλοι και εραστές. Άνθρωποι που μας επηρεάζουν συνεχώς. Άνθρωποι που βρίσκονται πάντα δίπλα μας, μέσα μας, ακόμη κι όταν δεν τους βλέπουμε. Μια αγαπημένη οικογένεια, οι πραγματικοί φίλοι και οι σωστοί εραστές βρίσκονται δίπλα σου για να σε στηρίξουν, να σε βοηθήσουν στα απλά, καθημερινά προβλήματά σου, αλλά και στα μεγάλα και σημαντικά. Οικογένεια, φίλοι και εραστές είναι τα αόρατα αυτά χέρια που σε προσέχουν, σε βοηθάνε. Είναι εκείνοι που σε συμβουλεύουν και σε αγαπάνε.

Μαγουλιώτη Εμμανουέλα-Ευτέρπη

Μέσα σε μια οικογένεια υπάρχουν αρκετά

μέλη, που το καθένα δίνει το δικό του

προσωπικό αγώνα καθημερινά. Στην

οικογένεια μου έχω ξεχωρίσει τρία άτομα τα

οποία παρά τα εμπόδια που τους έχει βάλει η ζωή, δε σταματούν να χαμογελούν. Η μάχη

με τον καρκίνο, η απώλεια ενός πατέρα, η <<αναμονή>> για την απώλεια μιας συζύγου, όλα αυτά ακούγονται σαν ένας τρομερός

εφιάλτης. Δυστυχώς για τους τρεις αυτούς

ανθρώπους είναι η σκληρή πραγματικότητα, μια πραγματικότητα όμως, που δεν

κατάφερε να τους πάρει το χαμόγελο από τα

χείλη τους.

Μεργιαλή Ελισάβετ

«Ίχνη ζωής»

Σε αυτές τις φωτογραφίες δεν απεικονίζονται πρόσωπα. Η ζωή όμως είναι παρούσα. Είναι εκεί στα ανοιχτά παράθυρα, στην απλώστρα που μόλις άδειασε από ρούχα, στο πρωινό που

ετοιμάζεται, στο κρεβάτι που δε συμμαζεύτηκε μετά τον ύπνο, στον καφέ που δεν τελείωσε, στην κουβέρτα που έμεινε πεταμένη στον καναπέ. Friends, family and lovers ζουν μέσα σ’ ένα σπίτι και

Νταμοτσίδου Νίνα

Το συγκεκριμένο πρότζεκτ είναι αφιερωμένο στη γιαγιά μου τη Νίνα (82

ετών) με την οποία συγκατοικώ από τη στιγμή που γεννήθηκα. Η γιαγιά

Νίνα είναι ο πιο ζωντανός και δυναμικός άνθρωπος που έχω γνωρίσει

και σίγουρα πιο δραστήριος από μένα. Στη περίοδο της καραντίνας

όμως αυτό έχει αλλάξει και πλέον δεν αναγνωρίζει ούτε η ίδια τον

εαυτό της. Νιώθει παγιδευμένη στους τέσσερις τοίχους του σπιτιού και

έχει σταματήσει κάθε παραγωγική δουλειά που συνήθιζε να κάνει μέσα

και έξω από το σπίτι.

Ρουσάκη Μαρία

Προσπάθησα να απεικονίσω τους τρόπους με τους οποίους τα μέλη της οικογένειας ηρεμούν μέσα

στο σπίτι, παίρνουν χρόνο για τον εαυτό τους και αποφορτίζονται συναισθηματικά. Επέλεξα

στιγμές καθημερινότητας και προσπάθησα να δώσω την αίσθηση της ατμόσφαιρας του σπιτιού.

Προσπάθησα να πλησιάσω την αίσθηση της ησυχίας. Στο μυαλό μου, οι στιγμές αυτές συμβαίνουν

σε μηδενικό χρόνο, χωρίς βιασύνη, χωρίς ρολόγια.

Σταύρου Ελένη

Ο κόσμος έχει σταματήσει για λίγο. Είμαστε εδώ και μέρες συνέχεια στο σπίτι, μαζί. Παίζεις με τα παιχνιδάκια σου, με προσκαλείς κι εμένα, φτιάχνεις κόσμους με τα lego, γελάς με τον Μπομπ Σφουγγαράκη, κάνεις βουτιές στον καναπέ και δεν βγάζεις από πάνω σου την καρό πιτζάμα. Μου φωνάζεις να έρθω από την κουζίνα εκεί, για να μου πεις «κάτι». Εγώ καθυστερώ, για να ολοκληρωσω αυτό που κάνω. Είναι όμως επείγον και σημαντικό. Πλησιάζω και κοντοστέκομαι, αλλά μου ζητάς να καθίσω στον καναπέ. Έπειτα, σκύβεις, και μου μιλάς ψιθυριστά στο αυτί, με μάτια γεμάτα χαρά:

- «Αυτό το ζώο... που το φοβάται το γιγάντιο καλαμάρι; Ξέρω ποιο είναι...Είναι η φάλαινα».

-«Α, ναι; Πού το ξέρεις; Το είδες στο ντοκυμαντέρ;»

-«Όχι… απλώς το ξέρω».

Θεσσαλονίκη, 17 Απριλίου 2020

Τσεπερη Θεοδώρα Χριστίνα

Άνοιξη 2020, Κέρκυρα.

Κυριακή πρωί. Το

κόκκινο της φωτιάς

μέσα στο πράσινο.

Μυρίζει καμένο.

Καραντίνα στην

ύπαιθρο. Νησιωτικός εγκλεισμός.

Τσολακίδου Ελένη

Το τελευταίο διάστημα παρατηρώ σε τι

αφιερώνω τον χρόνο που έχω στην

διάθεσή μου, και φαίνεται να

καταναλώνω τον περισσότερο από αυτόν

σε σκέψεις και ονειροπολήσεις της

κανονικότητας που γνώριζα μέχρι στιγμής. Με το προτζεκτ μου ήθελα να

δείξω την οκνηρία που στοιχειώνει την ατμόσφαιρα αλλά και την αίσθηση μιας αέναης Κυριακής. Αποφάσισα να κάνω

αυτό το φωτογραφικό πρότζεκτ μέσω οθόνης υπολογιστή επειδή δεν μπορώ να ταυτίσω με καλύτερο τρόπο τον εγκλεισμό μου, από στιγμές και αναμνήσεις αποθηκευμένες σε ένα

ψηφιακό άλμπουμ που δεν σκονίζεται.

• To γεγονός ότι μπορώ να διαγράψω με

ένα κλικ όποια ανάμνηση δεν έχω βγάλει

από την σωστή γωνία είναι μια ελπίδα ότι

θα μπορώ να διγράψω και την ανάμνηση

της καραντίνας από τον σκληρό μου δίσκο

για να κάνω χώρο. Κάνω μια προσπάθεια

μέσα από αυτές τις εικόνες να ταυτίσω το

εγώ μου με τις άυλες εικόνες που βλέπω

μπροστά μου σε αυτές τις οθόνες που με