maybe one day Eirene Evripidou
maybe
one day
Χρήστος Παλλαντζάς η εικόνα της ποίησης εἲκω: μοιάζω, φαίνομαι ποιῶ: φτιάχνω, κατασκευάζω
escaping the cocoon
Από τις απαρχές της ιστορίας έντονη φαίνεται η ανάγκη του ανθρώπου να ανακόψει την ροή του χρόνου και την φθορά που επιφέρει στα πράγματα και τους ανθρώπους. Πρώτα με τον λόγο, ο πολυμήχανος ανθρώπινος νους, ,με την εικόνα και τη γραφή αργότερα, προσπαθούσε να κατανοήσει την ίδια του την ύπαρξη, και να ορίσει τη θέση του στον κόσμο, όπως τον προσλάμβανε αλλά και τον δικό του, αυτόν που επινοούσε. Ο λόγος και η εικόνα ήταν τα μέσα που του επέτρεψαν να διατυπώσει την απορία του σχετικά με το «πώς» και το «γιατί» βρέθηκε σε αυτόν τον κόσμο, διατυπώνοντας έτσι τα πρώτα φιλοσοφικά του ερωτήματα. Εικόνα και λόγος, σε όλες τις εκδοχές και εκφάνσεις τους, αποτέλεσαν έκτοτε το όχημα της έκφρασης ακόμη και της πιο εσωτερικής υπαρξιακής του αγωνίας ή της πιο βαθιάς φιλοσοφικής ανησυχίας του. Εικόνα και λόγος άλλοτε παράλληλα και ανεξάρτητα και άλλοτε σε συνομιλία. Σε μια τέτοια αισθητική και φιλοσοφική μαζί συνομιλία βρίσκουμε την Ειρήνη Ευριπίδου στην πιο καλή μέχρι τώρα στιγμή της δημιουργίας της. Μια συνομιλία λόγου ποιητικού και εικόνας φωτογραφικής, γεμάτη υπαινιγμούς, σύμβολα αλλά και σιωπές, Είναι πραγματικά δύσκολο για έναν ζωγράφο να πρέπει να μιλήσει, χωρίς να παρασυρθεί από συναισθηματισμούς, για τη δουλειά μιας συναδέλφου η οποία εκτός από την εικόνα μεταχειρίζεται και τον λόγο για να εκφραστεί καλλιτεχνικά. Είναι όμως αυτή η αριστοτεχνική ακροβασία της Ειρήνης ανάμεσα σε μια ποιητική που εμπνέεται μακροκοσμικά από τη Σύλβια Πλαθ και τα αγωνιώδη αδιέξοδα της σκοτεινής πλευράς της ζωής και σε μια εικόνα η οποία, παρόλο που μας εκθέτει στην μυστηριακή ατμόσφαιρα του παγερού τοπίου, επιτρέπει την αντανάκλαση του δικού της και δικού μας μαζί μικρόκοσμου. Μια αντανάκλαση που αφήνει περιθώρια για την ανακατασκευή ενός άλλου κόσμου λιγότερου οριακού και πιο προσιτού στη δική μας ιδιοσυγκρασία. Με την ίδια βαρύτητα ενδιαφέρον, και σημαντικότητα η Ειρήνη αντιπαραβάλει το μεγάλο με το μικρό, το πολύ με το ελάχιστο, το άπειρο με το πεπερασμένο σηματοδοτώντας έτσι τη θέση και την διαδρομή του ανθρώπου μέσα στο κόσμο. 5
Η καινούργια της δουλειά η καλλίτερα ένα μέρος της καινούργιας της φωτογραφικής δουλειάς που επέλεξε η Ειρήνη να μας αποκαλύψει αυτή τη φορά, δεν είναι παρά μόνο αυτό που ορίζει η δημιουργός ως ανάγκη για να εκφράσει την αγωνία της για τα ανθρώπινα, σε ένα κόσμο όπου το POP ART έχει αντικατασταθεί από το σαρωτικό popular art. Η Ειρήνη Ευριπίδου η οποία ζει, εργάζεται, και εντρυφεί σε τομείς του λόγου με την ποίηση και τη συγγραφή, της εικόνας με τη φωτογραφία, της κίνησης και της έκφρασης με το θέατρο έχοντας μια στέρεη υποδομή στις ανθρωπιστικές σπουδές, καθώς και την ξεχωριστή ευαισθησία που αυτές καλλιεργούν, δεν μπορεί παρά να δημιουργεί ένα ολοκληρωμένο αποτέλεσμα. Στη σειρά φωτογραφιών που μας παρουσιάζει θα μπορούσαμε να διακρίνουμε τόσο την έλλειψη όσο και το αδιέξοδο της παγκόσμιας ενσυναίσθησης στην ανθρωπιστική, την περιβαλλοντολογική και την οικολογική του έκφανση. Σε αυτό το κενό επικεντρώνεται με τα έργα της υπαινισσόμενη την ανάγκη για λύση, προκαλώντας μας ουσιαστικά να την αναζητήσουμε. Η φωτογράφος στρέφει το βλέμμα της και μας εγκλωβίζει σε δαιδαλώδη και αδιέξοδα περιβάλλοντα τα οποία αντιδιαστέλλει με μια μνημειακή εικόνα φύσης, η οποία στερεύει και μοιάζει να ακινητοποιείται, κόντρα σε ένα σύμπαν μονοδιάστατο. Ο μικρόκοσμος της ζωής εγκλωβισμένος σε σταγόνες βροχής, μοιάζει να ευεργετεί και να υπόσχεται μια λύτρωση τόσο μα τόσο μικρή όσο το σχήμα τις μορφής μας που αντανακλάται πάνω στις σταγόνες αυτές. Η δημιουργός πλάθει τις εικόνες της όπως ακριβώς υφαίνει τους στίχους της. Όλο αυτό είναι η νέα ποίηση της Ειρήνης. Μια ποίηση με εικόνες. Η ευαισθησία, η διορατικότητα, η διακριτικότητα, η ευγενια και η σιωπή μέσα στα έργα της οργανώνουν αυτό που τελικά μας αφορά όλους. Μια ποιητική η οποία γεννά την ελπίδα πως τίποτα δεν έχει τελειώσει ακόμη. 20/10/2020
reflections I 6
Christos Pallantzas The image of poetry εἲκω: look like, appear ποιῶ: create, make
reflections II
From the beginnings of history, the need for human to stem the flow of time and the corrosion it brings to things and people. First with speech, the resourceful human mind, with its image and writing later, tried to understand its very existence, and to define its place in the world, as it recruited it and its own, the one it invented. The speech and the image were the means that allowed him to express his question about "how" and "why" he found himself in this world, thus formulating his first philosophical questions. Image and speech, in all their versions and expressions, have since become the vehicle of expression even of its most internal existential anguish or its deepest philosophical concern. Image and speech sometimes in parallel and independently and sometimes in conversation. In such an aesthetic and philosophical conversation together we find Eirene Evripidou in the best moment of her creation so far. A conversation of poetic and photographic speech, full of allusions, symbols and silence. It is really difficult for a painter to have to talk, without being seduced by sentimentality, about the work of a colleague who, in addition to the image, also treats the speech to express herself artistically. But it is this masterful acrobat of Eirene between a poetically inspired macro cosmically by Sylvia Plath and the agonizing dead ends of the dark side of life and an image which, although it exposes us to the mysterious atmosphere of the cold landscape, allows us to reflect her own and our own microcosm together. A reflection that leaves room for the reconstruction of another world less marginal and more accessible to our own temperament. With the same weightiness of interest and importance, Eirene contrasts the great with the small, the most with the minimum, the infinite with the finite thus marking the position and path of human within the world. Her new work, or better a part of her new photographic work that Eirene chose to reveal to us this time, is only what the creator defines as a need to express her anxiety about human beings, in a world where POP ART has been replaced by sweeping popular art.
9
Eirene Evripidou who lives, works, and wades into areas of speech with poetry and writing, image with photography, movement, and expression with theatre having a solid infrastructure in human studies, as well as the distinct sensitivity they cultivate, can only create a complete result. In the collection of photographs, she presents to us we could see both the lack and the impasse of global empathy in its humanitarian, environmental and ecological expression. In this vacuum she focuses on her works hinting at the need for a solution, essentially challenging us to look for it. The photographer turns her gaze and entraps us in labyrinthine and dead-end environments which she contrasts with a monumental image of nature, which dried up and seems to be immobilized, against a onedimensional universe. The microcosm of her life trapped in raindrops seems to promise a redemption as small as the shape of our forms reflected on those drops. The creator makes her images just as she weaves her lyrics. This is all the new poetry of Eirene. Poetry with pictures. Sensitivity, insight, discretion, kindness, and silence in her works organize what ultimately concerns us all. A poetic one that gives us the hope that nothing is over yet. 20/10/2020
reflections III 10
Μιχάλης Μαδένης Michalis Madenis για την Ειρήνη for Eirene
reflections IV
Μια δροσοσταλιά στο λουλούδι μια ψιχάλα βροχής μια σταγόνα θάλασσα, ένα δάκρυ. Όλη η ζωή σ’ ένα κύκλο, και το φως με τα παιχνίδια του της χαράζει διαμάντια να σημαδέψει το χρόνο. Το ταξίδι ξεκίνησε, η αυλαία άνοιξε. Το σκηνικό ξεχασμένο στο χώρο. Ουρανός, άπειρο κι ένας από μηχανής θεός ν’ αγκαλιάζει το γυμνό κορμί ενός δέντρου η το δέντρο στολίδι στο στήθος του θεού. Δεν ξέρω. Αλλά κάπως έτσι νομίζω η ομορφιά πληγώνει τα μάτια μας και οι στάλες τους ταϊζουν την ψυχή μας. Τελικά το ξεχασμένο σκηνικό έγινε πολύτιμο κομμάτι στη συλλογή ενός πλανόδιου συλλέκτη στιγμών, δραπέτες του χρόνου. Τρίτο κουδούνι. Η παράσταση άρχισε. Να! Χορεύουν κορμιά γυμνά των δέντρων, χέρι χέρι όπως στη λίμνη των κύκνων. Μουσική, έρωτας άνεμος ψάχνει την άνοιξη. Στις μύτες των ποδιών τους το χαρτί παίρνει σχήμα. Τίποτε δεν είναι δεδομένο.
Dew in the flower a drizzle of rain A drop of the sea, a tear. All life is a circle, and the light with his toys carves diamonds for her to mark time. The journey has begun, the curtain's open. The scenery is forgotten in space. Heaven, infinity, and one deus ex machina to embrace the naked body of a tree or the ornament tree in the God's chest. I don't know. But I think so beauty hurts our eyes and their drips feed our souls. Finally, the forgotten scenery became a valuable piece in the collection of an itinerant moment collector, escapees of time. Third bell. The show's on. Here is! Dancing bodies naked of trees, hand in hand as in swan lake. Music, love, wind looking for spring. On their toes paper takes shape. Nothing is a given. 13
Ο ποιητής πεθαίνει στην τριακοστή τρίτη λεωφόρο της Νέας Υόρκης σε ένα ελληνικό Caffé Μέρος δεύτερον. Το σκηνικό, συγκρούσεις που ζητούν ειρήνη ένας νέος κόσμος γεννιέται, πολλαπλασιάζεται χωρίς τέλος, σύμπαν. Κάθετες γραμμές, δρόμοι που χάνονται. Χώροι ορθογώνιοι παραλληλόγραμμοι. Δωμάτια προς εξερεύνηση. Σχήματα σκηνικού για ένα έργο που παίζεται εδώ και τώρα, παίρνει ζωή μέσα από τα μάτια της μόνο. Πρωινή βροχή της νιότης ξύπνημα, πνοή, φιλί ζωής στους διψασμένους εραστές της τέχνης ή σ’ ένα τρελό που ακροβατεί στην αγκαλιά της νύχτας.
Poet dies in thirtieth third New York Avenue in a Greek Caffé Part two. The scenery, clashes calling for peace a new world is born, multiplies without end, universe. Vertical lines, roads lost. Rectangle spaces. Rooms to explore. Scenery shapes for a play played here and now, it takes life through her eyes only. Morning rain of youth awakening, breathing, the kiss of life to thirsty art lovers or to a lunatic who acrobats in the arms of the night. 18/10/2020
14
violet dreams I 15
violet dreams II 16
violet dreams III 17
after the rain I 18
after the rain II 19
after the rain III 20
after the rain IV 21
labyrinth II
22
labyrinth I
25
solitude
26
27
perspectives 28
the dying of the sun 29
veins of life 30
the tree below 31
after the snow came 32
puddles of rain/tears 33
34
unrequited 35
Eirene Evripidou is from Cyprus, but lives in Athens, Greece. She has studied extensively Digital Humanities at both undergraduate and postgraduate level at King’s College London and University College London. She has also worked in related areas in both England and Greece. From an early age Eirene showed great interest in art and artistic expression and especially through poetry and photography. Her first poetry collection entitled “Glass Roses” was published in December of 2011 and her second poetry collection entitled “Reveries (of a moon)” was published in 2016 by the publishing house AIOLOS. Between November 2010 and June 2011 she took a photography seminar titled “Introduction to Creative Photography”, led by famous photographer Platon Rivellis. In 2014, Eirene presented her first the macro photography exhibition “Urban contradiction” at the Michael Cacoyiannis Foundation. She is the co-founder of Evripides Art Gallery in Athens, where she works since 2015. Furthermore, in September 2019 she started studying acting at the Theatre of Changes in Athens. In October 2020 she was accepted at Iasmos Drama School, where she is currently studying.
Η Ειρήνη Ευριπίδου κατάγεται από την Κύπρο, αλλά ζει στην Αθήνα. Σπούδασε Ψηφιακές Ανθρωπιστικές Επιστήμες σε πτυχιακό και μεταπτυχιακό επίπεδο στο King’s College London και University College London και έχει εργαστεί σε σχετικούς τομείς στην Αγγλία και την Ελλάδα. Aπό μικρή ηλικία επέδειξε μεγάλο ενδιαφέρον για την τέχνη και την καλλιτεχνική έκφραση, και κυρίως την έκφραση μέσα από την ποιήση και τη φωτογραφία. Το 2011 κυκλοφορεί την πρώτη της ποιητική συλλογή με τίτλο «Γυάλινα Τριαντάφυλλα», και το Σεπτέμβριο του 2016 ακολουθεί η δεύτερη ποιητική συλλογή με τίτλο «Ονειροπολήσεις (ενός φεγγαριού)», από τις εκδόσεις ΑΙΟΛΟΣ. Από το Νοέμβριο του 2010 μέχρι τον Ιουνίου 2011 παρακολουθεί το σεμινάριο φωτογραφίας με τίτλο «Εισαγωγή στη Δημιουργική Φωτογραφία», με δάσκαλο τον φωτογράφο Πλάτωνα Ριβέλλη. Το 2014, παρουσιάζει την έκθεση μακροφωτογραφίας «Urban contradiction – Journey under the sun» στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης. Είναι συνιδρύτρια της Evripides Art Gallery στην Αθήνα, όπου εργάζεται από το 2015. Από τον Σεπτέμβριο του 2019 άρχισε να σπουδάζει υποκριτική στο Θέατρο των Αλλαγών. Τον Οκτώβριο του 2020 έγινε δεκτή στην "Ανωτέρα Δραματική Σχολή Ίασμος", όπου συνεχίζει τις σπουδές της. 37
Published on the occasion of the exhibition Eirene Evripidou maybe one day November 5 - 28, 2020 Evripides Art Gallery Artworks & Photography Eirene Evripidou Texts Christos Pallantzas Michalis Madenis Editing Basilis Katoufas Production Nereus Publishers Ltd. www.art.com.gr
10 Iraklitou & Skoufa, 106 73 Athens, GR, Τ: +30210 36 15 909 www.evripides-art.gr info@evripides-art.gr