Odpowiedzialność za opiekę nad osob

cy, powinno przyczyniać się do pokrywania kosztów utrzymania rodziny, jeżeli mieszka u rodziców”.

Powyższy przepis wskazuje, że aby powstał obowiązek pokrywania kosztów utrzymania rodziny muszą być spełnione dwie przesłanki, tj. uzyskiwanie dochodu z własnej pracy i zamieszkiwanie u rodziców. Obowiązek pokrywania kosztów utrzymania rodziny nie ma charakteru alimentacyjnego.

Obowiązek pomocy we wspólnym gospodarstwie, wynikający z art. 91 § 2 k.r.o. nakłada na dziecko pozostające na utrzymaniu rodziców obowiązek pomocy we wspólnym gospodarstwie domowym, tj. przyczyniania się do prawidłowego funkcjonowania domu rodzinnego, przez pomoc w codziennych sprawach życia codziennego (dbanie o ład i porządek, przygotowywanie posiłków itp.). Wspólnym gospodarstwem domowym jest odpowiednio zorganizowana i trwała forma wspólnej konsumpcji dóbr materialnych osób razem zamieszkujących. Zakres prac jakie może wykonywać dziecko jest szeroki, biorąc oczywiście pod uwagę uciążliwość czy grożące niebezpieczeństwo wykonywanych prac. Nakładając na dziecko obowiązki domowe każdy rodzic musi uwzględnić rozwinięte umiejętności dziecka względem jego wieku, zajęć szkolnych, zajęć dodatkowych, grup rówieśniczych, czasu wolnego, tak, aby dziecko miało warunki do prawidłowego rozwoju. Rodzic winien dzielić tak obowiązki dziecka, aby nie doszło do zaniedbań obowiązków pierwszoplanowych, tj. obowiązku szkolnego. Ustawodawca pod pojęciem „pomoc” miał na myśli pomoc bezinteresowną, której dziecko nie powinno uzależniać od korzyści materialnych. Obowiązek pomocy we wspólnym gospodarstwie domowym może stanowić pewnego rodzaju zadośćuczynienie rodzicom, którzy kierując się dobrem dziecka, dokonywali wielu wyrzeczeń. Ważną kwestią jest fakt, że zobowiązanie dziecka do pomocy we wspólnym gospodarstwie wygasa wraz z usamodzielnieniem się dziecka.

Z treści art. 95 § 2 k.r.o - obowiązek posłuszeństwa wobec rodziców, wynika, że dziecko winne jest swoim rodzicom posłuszeństwa. Posłuszeństwo w literaturze jest podporządkowaniem się przez dziecko woli jego rodziców (do czasu osiągnięcia pełnoletności). Dziecku przysługuje prawo do podejmowania decyzji zgodnie ze swoją wolą i przekonaniami, jednak jest ono zobligowane do wysłuchania opinii i zaleceń rodziców, którzy kierują się dobrem dziecka. Posłuszeństwo może przybrać dwie formy - dosłownego dostosowania się do poleceń rodziców oraz przemyślenia przez dziecko opinii rodziców na dany temat i uszanowania ich zdania w danej kwestii. Rodzice mają obowiązek uszanowania decyzji dziecka, a dziecko powinno uszanować decyzję rodziców. Kodeks rodzinny i opiekuńczy nie zawiera instrukcji konkretnego działania i nie ustanawia sposobu, w jaki rodzice mogliby egzekwować