Η GOTH ΣΚΗΝΗ
S ONI K 65
φωτογραφίες:
Σ Π Υ Ρ Ο Σ Κ ΑΤ Ω Π Ο Δ Η Σ
h t o g tories s
H ΕΞΕΛΙΞΗ ΤΗΣ ΓΟΤΘΙΚΗΣ ΚΟΥΛΤΟΥΡΑΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΑΠΟ ΤΑ 80s ΜΕΧΡΙ ΣΗΜΕΡΑ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΠΡΟΣΩΠΙΚΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ Ζητήσαμε από μερικά από τα πιο ενεργά μέλη της goth κοινότητας στην Ελλάδα, να μας μιλήσουν για το πως βίωσαν οι ίδιοι την εξέλιξη της goth κουλτούρας τις τελευταίες δεκατίες. Και είχαν πολλά να πουν....
Λεωνίδας Σκιαδάς
ID
H πρώτη μου επαφή με τη new wave μουσική έγινε στα μέσα της δεκαετίας του 1980 με το Rock in Athens. Από τις διαφημιστικές γιγαντοαφίσες μού έγινε γνωστή η ύπαρξη των Cure, Depeche Mode, Stranglers, Clash κτλ. και λίγους μήνες αργότερα δήλωνα οπαδός με όλα τα συμπτώματα της ασθένειας (αναζήτηση σχετικών ραδιοφωνικών εκπομπών, ατελείωτο ψάξιμο στα δισκάδικα, αγορά ξένων και ελληνικών μουσικών περιοδικών προς αναζήτηση μιας δήλωσης ή μιας foto του Robert Smith –μεγάλος έρωτας που κρατάει ακόμα–, στιλιστικοί πειραματισμοί κτλ.). Οι πρώτες παρέες με ανάλογα γούστα και αναζητήσεις με οδήγησαν στη Rebound, που για πολλά χρόνια είχε το μονοπόλιο της dark wave διασκέδασης όντας μεγάλο μουσικό σχολείο για τους ανύσηχους wavers της εποχής. Η συναυλία των Cure στη Φιλαδέλφεια το 1989 ήταν κάτι σαν ένα μεγάλο πάρτι στο οποίο αποχαιρετήσαμε με όλες τις πρέπουσες τιμές την τόσο παρεξηγημένη τότε δεκαετία του 1980. Στο τέλος των 80s η dark alternative σκηνή πέρασε σε δεύτερη μοίρα, μια και τα καινούργια παρακλάδια της όπως το shoegaze, το γερμανικό dark electro και το gothic rock δεν κατάφεραν στην Ελλάδα να συναγωνιστούν σε δημοτικότητα την britpop και το grunge που απολύτως δικαιολογημένα ζούσαν μέρες μεγάλης δόξας. Οι αρχές των 90s με βρίσκουν να ξεκινάω την ενασχόλησή μου με το ραδιόφωνο από την συχνότητα του Επικοινωνία 94fm έχοντας στόχο την επικοινωνία με ακροατές που μοιράζονταν τα ίδια μουσικά πάθη με μένα. Λίγα χρόνια μετά μετέφερα την εκπομπή μου στον κραταιό αθηναϊκό rock σταθμό της εποχής, τον Ρόδον 94.6. Με τη βοήθεια ενός τόσο δυνατού ραδιοφώνου, το μήνυμα οτι οι dark μουσικές είναι ζωντανές και ότι συνεχίζουν να βγαίνουν σπουδαία συγκροτήματα, πέρασε πολύ πιο εύκολα στο ευρύ κοινό. Η εκπομπή μου είχε σπόνσορα ένα dark / gothic club που μόλις
είχε ανοίξει, το Dark Sun, και λίγους μήνες μετά –αφού έκανα ένα σύντομο πέρασμα από τη Rebound– ξεκίνησα να είμαι εκεί ο resident dj – κάτι που συμβαίνει μέχρι και σήμερα. Λίγο μετά ήρθε και η πρώτη μου επίσκεψη στο wave gotik treffen της Λειψίας (το σπουδαιότερο gothic festival της Ευρώπης) και εκεί απέκτησα τις πρώτες εικόνες για το πώς μπορεί ένα κατεξοχήν μη εμπορικό μουσικό ρεύμα να απευθύνεται σε μάζες. Ήταν και η άνοδος της future pop στα μέσα με τέλη των 90s που βοήθησε την κατάσταση και για τα επόμενα χρόνια και μέχρι τα μέσα των 00s το industrial / gothic / ebm ήταν η alternative τάση που επικρατούσε στην αθηναϊκή νύχτα. Tο Dark Sun ζούσε στιγμές «απείρου κάλλους» όντας σε μόνιμη βάση στη δυσάρεστη θέση να «ρίχνει πόρτα» σε ουκ ολίγους θαμώνες του επειδή ήταν full packed. Ταυτόχρονα ξεκίνησα τις Τετάρτες τα Grey Area parties στο Χοροστάσιο –αργότερα στο Mo Better και τώρα στο Intrepid Fox– που για πολλά χρόνια ήταν τα πιο επιτυχημένα mid week alternative parties της πόλης. Τότε ήταν που ξεκίνησα και τα Elfentanz Festivals που φιλοξένησαν για πρώτη φορά στην Ελλάδα τα σπουδαιότερα γκρουπ του χώρου (Deine Lakaien, Wolfsheim, And Also The Trees, Suicide Commando, And One κτλ.) κάνοντας sold out χώρους σαν το Ρόδον. Ως αποτέλεσμα της αδυναμίας παραγωγής καινούργιων γκρουπ που να έχουν τη δυναμική να σπάσουν τα στενά σύνορα της gothic / industrial σκηνής από τα μέσα των 00s και μετά, ήρθε η πτωτική πορεία της σκηνής και στην Ελλάδα. Μια πτώση που της έχει στερήσει την κάπως παράταιρη μαζικότητα του παρελθόντος και απαλλαγμένη πλέον από τους «τουρίστες» του goth clubbing έχει επανέρθει στα επίπεδα δημοτικότητας που συνάδουν με τον underground χαρακτήρα της.
Ονομα: Vicky Ηλικία: 20 Αγαπημένο γκρουπ: Inkubus Sukkubus Αγαπημένο βιβλίο: Τα ανέκδοτα ποιήματα του Edgar Allan Poe Το απόλυτο goth icon ever: Nemi Το goth για μένα είναι περισσότερο μια ιδεολογία, συναισθήματα και τρόπος ζωής ανεξάρτητα του τρόπου ένδυσης και μουσικής.
Η Rebound, για πολλά χρόνια είχε το μονοπόλιο της dark wave διασκέδασης όντας μεγάλο μουσικό σχολείο για τους ανύσηχους wavers της εποχής.
– 29 –
Η GOTH ΣΚΗΝΗ
SO N IK 6 5
Γιώργος Φακίνος
ID
Ονομα: SirAngelo Ηλικία: 21 Αγαπημένο γκρουπ: Theatres Des Vampires Αγαπημένο βιβλίο: Ζυστίν του Μαρκήσιου ντε Σαντ Το απόλυτο goth icon ever: Anna Varney Το goth είναι ένα είδος μουσικής που αποτελείται από πολλά διαφορετικά μεταξύ τους είδη με κοινή αναφορά το σκοτάδι, τη νύχτα, τη μαγεία.
ID
Ονομα: Constantin Von Blood Ηλικία: 20 Αγαπημένο goth group: Moi Dix Mois Αγαπημένο goth βιβλίο: Αντίχριστος ( το σταυροδρόμι του πεπρωμένου ) της Λούλας Α. Δίδικα 1959 Αθήνα Goth icon θα ήταν ψέμα να πω ότι έχω.
Είναι τέλειο να είσαι 17 χρονών, στην Αθήνα, να είναι 2010 και να ακούς goth και industrial. Δεν χρειάζεται να αγοράζεις μουσικές αφού τις κατεβάζεις όλες δωρεάν, έχεις επιλογές όταν θες να βγεις έξω, γίνονται συχνά συναυλίες του είδους και αν θες να έχεις καλύτερη PVC ή Latex φούστα από την άλλη την αχώνευτη καριόλα που συχνάζει στο ίδιο club με εσένα, μπορείς να την έχεις. Και το βασικότερο: Λόγω ηλικίας δεν μπορείς να ξέρεις πόσο χάλια ήταν τα πράγματα κάποτε, άρα δεν μπορείς να συγκρίνεις. Και ευτυχώς. Ας κάνουμε τώρα rewind στη δεκαετία του ’80: Είσαι 17 χρονών, ακούς goth και industrial (ε;) και η Αθήνα μοιάζει στην καλύτερη περίπτωση με χωριό του Ουζμπεκιστάν: Πέρα από την ποιότητα ζωής και τα αυτονόητα που δεν γίνονται (σχεδόν) ποτέ σε αυτή τη χώρα όσα χρόνια και αν περάσουν, στο Goth κομμάτι η κατάσταση έχει ως εξής: Συναυλίες γίνονται πολύ σπάνια και όταν γίνονται χαρακτηρίζονται σαν κοσμοϊστορικά γεγονότα (Birthday Party στο Σπόρτιγκ το 1982, Bauhaus πάλι στον ίδιο χώρο ένα χρόνο μετά και φυσικά οι Cure στο Rock In Athens το 1985 και… αυτά ήταν όλα στο πρώτο μισό των 80s). Τα πράγματα δείχνουν να αλλάζουν με το Ρόδον, το πρώτο proper venue για συναυλίες που ξεκίνησε τη λειτουργία του το 1987: Εκεί είδα τους Mission πρώτη φορά (σε μία συναυλία που δεν θα ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου), τους Christian Death, τους Gun Club, τον Paul Roland, τους Damned, τους New Model Army, τους Ramones (καμία σχέση με goth, απλά το αναφέρω για να περηφανευτώ). Από clubs μόνο η Rebound υπήρχε (20 χρόνια μετά είναι σχεδόν ίδια) και κάποιες μεμονωμένες προσπάθειες σε μπαρ, σε επίπεδο γειτονιάς πάντα, δεν κάνουν την κατάσταση καλύτερη. Εγώ πήγαινα Rebound, αλλά σύχναζα περισσότερο στην Όμπρε, γιατί και κοντά στο σπίτι μου ήταν και heavy metal έπαιζε και το λεγόμενο «τέταρτο του Γκοθά» ακούγαμε. Τι ήταν αυτό το 15λεπτο; Κάθε βράδυ ο dj έβαζε παραδοσιακά Sisters Of Mercy, Christian Death, Joy Division και Anne Clark. Με αυτή τη σειρά. Η οποία δεν άλλαζε και ποτέ. Όσο για το τι μπορούσες να φορέσεις, η μόνη σου επιλογή ήταν το Remember. Ή να ταξιδέψεις στο Λονδίνο. Στις αρχές των 90s γίνεται μία πολύ φιλόδοξη προσπάθεια στο clubbing με το Interzone, το οποίο έπαιζε αποκλειστικά industrial, αλλά ήταν πολύ μπροστά από την εποχή του και έκλεισε σύντομα (o περισσότερος κόσμος τότε άκουγε πιο πολύ new wave/goth). Στα μέσα των 90s τα πράγματα παίρνουν άλλη τροπή όταν ανοίγει το Dark Sun στο Περιστέρι. Κάτι μεταξύ σε μπαρ και club, έφερε πραγματική αλλαγή με τις up to date και experimental μουσικές του. Τον πρώτο χρόνο ζήτημα ήταν να μαζεύονταν 30-40 άτομα τα Σάββατα (μιλάμε πάντα για προ-Internet εποχές όπου το promo και η πληροφορία ήταν πολύ πιο δύσκολο να φτάσουν στον κόσμο), αλλά από τον δεύτερο χρόνο και μετά, κόσμος από όλη την Αθήνα πήγαινε να διασκεδάσει εκεί. Το γεγονός ότι το Dark Sun λειτουργεί 16 χρόνια μετά, λέει πολλά. Τον ίδιο καιρό επιχειρώ να διοργανώσω τα μηνιαία Gothic Meetings (τα οποία μετά από χρόνια θα μετονόμαζα σε Spookshow events, που συνεχίζονται μέχρι σήμερα στο Second Skin) στο Χοροστάσιο, που δεν πίστευα στην επιτυχία τους Πέμπτη βράδυ! Ταυτόχρονα στο σαββατιάτικο residency μου στο Χοροστάσιο παίζω και αρκετά goth & electro tracks, μαζί με τα indie. Σαν να φαίνεται μία άνοιξη στο goth clubbing, γιατί πέρα από όσα ανέφερα υπήρχαν οι Τρίτες στο Memphis, το Club Crow (που άντεξε 2 σεζόν) και βλέπουμε όλο και περισσότερες συναυλίες στο Ρόδον κατά τη διάρκεια των 90s. Οι κιθάρες δείχνουν να υποχωρούν και στις αρχές των 00s το dark electro, το ΕΒΜ, το industrial (αλλά δυστυχώς και κάτι ανεκδιήγητα
γκρουπ που θυμίζουν trance του 1995) κυριαρχούν σε ένα τοπίο που ζητά κάτι καινούριο. Σε όλα τα επίπεδα. Αυτό έρχεται τον Ιανουάριο του 2005 με το Underworld που γίνεται club σημείο αναφοράς για μία γενιά που ταυτίστηκε με αυτό. Ήταν ένα club σε πραγματικά ευρωπαϊκά πρότυπα, με τις industrial, TBM, noise μουσικές τού σήμερα και του αύριο, που αυτό (όταν λέμε αυτό εννοούμε την ομάδα πίσω από αυτό) πρώτο παρουσίασε τα Fetish/Bondage shows και ταυτόχρονα διοργάνωνε και συναυλίες της σκηνής –που πλέον γίνονται σε μηνιαία βάση– και όλα αυτά στον ίδιο χώρο. Και επειδή το να βγαίνεις έξω πάντα είναι σαν ιεροτελεστία, μαγαζιά με ανάλογα ρούχα, παπούτσια και «εξοπλισμό» άνοιξαν όπως το Monsterville, Black N Rose, It Extreme… Τα media και τα free press ασχολούνται με την goth σκηνή, με όλα τα θετικά και τα αρνητικά που φέρνει όλο αυτό, γιατί πάντα εξαρτάται ποιος γράφει τι και με ποιον τρόπο και φυσικά ποιος είναι αυτός που μιλάει για την goth σκηνή των 00s. Γι’ αυτό και δεν έλειψαν οι μαλακίες που βγήκαν από συγκεκριμένα στόματα, με αποτέλεσμα μία μερίδα κοινού να έχει εντελώς λάθος και διαστρεβλωμένη άποψη για τους γκοθάδες που τους φαντάζονται όλους σαν τη μούμια του Φαραώ ή σαν αέρινες υπάρξεις που συχνάζουν στα νεκροταφεία και διαβάζουν Ρεμπό. Τον Μάιο του 2008 αποχωρούμε δυσαρεστημένοι από το Underworld για να στήσουμε το Second Skin Club, ενώ όλο και περισσότερες ομάδες και επίδοξοι djs ξεπετάγονται με το επιχείρημα «έχω 5 giga δισκοθήκη που τα κατέβασα προχτές». Σε μουσικό επίπεδο γελάω όταν βλέπω αντιπαλότητες ή απόψεις που μου θυμίζουν άλλες εποχές: «μόνο το new wave και το death rock αξίζει», «έλεος με τα μπλιμπλίκια και τα πριόνια», «πρέπει να είσαι οπαδός της μουσικής και μόνο, αν φοράς PVC και τέτοια είσαι ποζεράς». Ποτέ δεν κατάλαβα δηλαδή γιατί πρέπει να μου αρέσουν μόνο οι Chameleons και όχι και οι Xotox ή οι Noisuf-X ταυτόχρονα; Παρ’ όλα αυτά και παρά το γεγονός ότι αυτή η σκηνή τρώγεται μεταξύ της αλύπητα, με τον πιο βρόμικο και άνανδρο τρόπο (αυτόν του internet) και εγώ προσωπικά έχω υποφέρει από αυτή την κατάσταση (και την αχαριστία επίσης), έχω πίστη σε αυτόν τον κόσμο. Όπως και στον κόσμο που θα αποτελέσει την αυριανή σκηνή, μια και η σκηνή ανανεώνεται από πρόσωπα συχνά και αυτό μόνο θετικό είναι. Οι εποχές είναι περίεργες, αλλά πιστεύω πως αυτοί που ενδιαφέρονται θα στηρίζουν και θα συνεχίσουν να στηρίζουν αυτά και αυτούς που αξίζουν. Το goth ως μουσικό είδος (και ως subculture) υπάρχει 30 χρόνια (και βάλε), έχει επιβιώσει και μεταλλάσσεται ταυτόχρονα, κρατώντας πάντα τα βασικά χαρακτηριστικά του και αυτό είναι αξιοθαύμαστο. Γι’ αυτό και σε ελληνικό επίπεδο πρέπει να φροντίσουμε να μη γυρίσουμε 30 χρόνια πίσω, όσο και αν κάποιοι το νοσταλγούν. Γιατί είτε το θέλουν, είτε όχι, τώρα είναι καλύτερα από τότε.
Για εμένα το goth είναι καθαρά αισθητική άποψη, όσο και αν απογοητεύει που ΔΕΝ το θεωρώ τρόπο ζωής. – 30 –
– 31 –
ID
ID
Ονομα: Magdalena (Akasha)
Ονομα: Raven
Ηλικία: 21 Αγαπημένο γκρουπ: Within Temptation, Cradle Of Filth Αγαπημένο βιβλίο: Vampire Academy, Σκοτεινό Ημερολόγιο Το απόλυτο goth icon ever: Chris Ortega, Victoria Francaise Λατρεύω τον σκοτεινό ρομαντισμό που μου εμπνέει το goth στοιχείο. Για μένα είναι απόλυτη αισσθητική και κουλτούρα. Είναι το χάρισμα μου που με κάνει να ξεχωρίζω από τη μάζα.
Ηλικία: 20 Αγαπημένο γκρουπ: London After Midnight (LAM) Αγαπημένο βιβλίο: Το Σκοτεινό Ημερολόγιο του Graham Joyce, και το Αίμα Κακό από το βιβλίο Μια Εποχή στην Κόλαση του A. Rimbaud. Το απόλυτο goth icon ever: Sean Brennan (LAM) To goth για μένα είναι ένα στιλ που κύριο στοιχείο του είναι η μουσική, η οποία εκφράζει κάτι σκοτεινό και πολλοί συνδυάζουν τους στίχους με προσωπικά τους συναισθήματα.
SON I K 6 5
Η GOTH ΣΚΗΝΗ
ID ΜιχάληΣ ΠούγουναΣ
Μαρία Βασιλείου
Κάπου στα μέσα της δεκαετίας του ’90 έβαζα μουσική σε ένα μαγαζί των Εξαρχείων (το οποίο σήμερα εχει μεταφερθεί στην Ψυρρή). Η αλήθεια είναι πως επειδή το πικάπ μου είχε χαλάσει, έπαιρνα και άκουγα τους δίσκους μου εκεί… Συμπτωματικά ή όχι, πολλοί από τους δίσκους που έπαιζα ήταν post punk, dark wave και gothic και ο αριθμός των ατόμων που έρχονταν γι’ αυτή την μουσική, άρχισε συνεχώς να μεγαλώνει. Κάποια στιγμή φτάσαμε στο σημείο οπου όσοι ετοιμάζονταν να πάνε στη Rebound, το γνωστό αθηναικό gothic club, περνούσαν πριν για ένα καφέ και για να βρουν τους φίλους τους. Αυτή η «παρέα» είναι το χαρακτηριστικό του gothic αλλά και όχι μόνον αυτού του μουσικού ιδιώματος. Άτομα που τα συνδέει μια κοινή μουσική και φιλοσοφική αντίληψη, βρίσκονται να επικοινωνούν σε συγκεκριμένα μέρη κι επειδή γίνεται αυτό, αν βλέπουν κάποιους στον ίδιο χώρο συχνά (ενώ δεν μιλάνε μεταξύ τους), αναπτύσεται και με αυτούς μια οικειότητα… Το gothic φλερτάρει με μια μυστηριακή ατμόσφαιρα, τις μεταφυσικές ανησυχίες, την έλλειψη επικοινωνίας μεταξύ των ανθρώπων, τη μοναξιά, τον έρωτα και το θάνατο. Δεν είναι πρωτόγνωρα όλα αυτά φυσικά, και λίγο-πολύ τα ίδια θέματα απασχολούσαν και στη δεκαετία του ’80 τους έφηβους που εξελίσσονταν από το punk στο post punk και μετά στο gothic. Στη δεκαετία του ’80 άκουγες Bauhaus, Cure, Siouxsie and the Banshees στο Blue Note στην Πλατεία Αμερικής, ενώ εκεί έβρισκες παρέες με τους Ex Humans, τους Ανυπόφορους, τους South ή τους Flowers Of Romance. Στο Rock Palais στον Πειραιά έπαιζαν οι Dead Babies, oι Viridian Green κ.ά. Για καφέ, πήγαινες στο Ελλάς στο Παγκράτι, με τους Film Noir και έπαιζες live στο Cats Meow… ή αλλιώς Mad… Αυτά έκανα εγώ τουλάχιστον… Τη δεκαετία του ’90 εμφανίστηκαν νέα μαγαζιά: η Rebound, το Dark Sun, το Interzone, το Crow, το Dada κ.λπ. Σιγά σιγά πολλά άλλα μαγαζιά άρχισαν να παίζουν gothic συγκροτήματα στα πλατό τους (για χρόνια κάποιοι πίστευαν πως το “I Can’t Escape Myself” των Sound το λένε οι Cure), ενώ κάποια περιοδικά –κυρίως lifestyle– άρχισαν να κάνουν αφιερώματα με φωτογραφίες στους Έλληνες γκοθάδες… (αστεία λέξη, ετσι;) Κάποια στιγμή κάποιοι για να πουλήσουν παραπάνω, άρχισαν να λένε για σατανιστές και βλακείες, αλλά φυσικά αυτά είναι ένα μάτσο κουραφέξαλα. Στη δεκαετία των 00s το gothic απέκτησε και την EBM μορφή του, με πιο χορευτικές διαθέσεις. Aλλά ας πούμε την αλήθεια: όλα αυτά έχουν να κάνουν με ανήσυχα πνεύματα και προβληματισμένους ανθρώπους. Έχουν να κάνουν με τον τρόπο που βλέπουν τον άσχημο, ισοπεδωτικό κόσμο που ζούμε κάποια αθώα μάτια με ρομαντική ψυχή. Γιατί το gothic στην Ελλάδα, όπως και οπουδήποτε αλλού, είναι η λατρεία της αιώνιας νεότητας.
Οι Goths δημιουργούν δεσμούς κοινωνικούς, αισθητικούς και τελικά εμπορικούς, διακινούν το gothic περιεχόμενο κάτω από τη μύτη του mainstream, που αδυνατεί να παρακολουθήσει την ευελιξία του, γι’ αυτό και αρκείται στο να το αντιγράφει μονομερώς και χυδαία Για τις ανάγκες της διπλωματικής μου εργασίας, ζήτησα από τους πληροφορητές μου τρία αντικείμενα (σύμβολα bricolage, κατά Barthes και Hebdige) που μετουσιώνουν και τρεις έννοιες που αντικατοπτρίζουν, σύμφωνα με τους ίδιους, το gothic. Οι απαντήσεις που έλαβα ήταν αποκαλυπτικές: Αντιθετικά σημαινόμενα, όπως «αθεϊσμός» και «μαγεία», «Μεσαίωνας» και «μεγαλούπολη», κι ακόμα, εικόνες όπως «μαστίγιο, φόρμα από latex με ψηλά τακούνια» και «παλιό, δερματόδετο βιβλίο πάνω σ’ ένα ξύλινο γραφείο φωτισμένο με κερί», καλούνται να συνυπάρξουν μέσα στο ίδιο πλαίσιο, αυτό της gothic υποκουλτούρας. Σύγκρουση, ασυνεννοησία ή ατομικές αυθαιρεσίες; Τίποτα απ’ αυτά. Ακριβώς σε αυτή την πολυσημία εντοπίζεται η ευφυΐα αυτής της υποκουλτούρας, και αυτό είναι το ισχυρότερο εχέγγυο για τη διατήρησή της στο χρόνο. Τα gothic clubs, festivals, events, δισκοπωλεία και καταστήματα ρούχων και αντικειμένων, όπως και τα σχετικά sites και fanzines, καθώς και οι ιστότοποι κοινωνικής δικτύωσης είναι loci classici όπου ο τρόμος του Poe συναντά την τέχνη του shibari, η βικτοριανή Αγγλία τη δυστοπική επιστημονική φαντασία, οι Ρομαντικοί του 19ου αιώνα τον Tim Burton, κι όλα αυτά μέσα από τον (δια)λόγο νέων ανθρώπων της ευρύτερης αστικής τάξης. Χάρη σε αυτούς, τους Goths, και στα δίκτυα που δημιουργούν και διατηρούν, στην κουλτούρα που αφομοιώνουν, τις αναφορές που ανανεώνουν, τις έννοιες που μετασχηματίζουν, το gothic διανύει σήμερα την τέταρτή του δεκαετία. Οι Goths δημιουργούν δεσμούς κοινωνικούς, αισθητικούς και τελικά εμπορικούς, διακινούν το gothic περιεχόμενο κάτω από τη μύτη του mainstream, που αδυνατεί να παρακολουθήσει την ευελιξία του, γι’ αυτό και αρκείται στο να το αντιγράφει μονομερώς και χυδαία. Κι όσο για την αναζήτηση του αυθεντικού, στην οποία τόσο πολύ αρέσκονται οι insiders, ανέκαθεν αποτελούσε βασικό στοιχείο κάθε κοινωνικής υποκουλτούρας, σε συνδυασμό με την ενεργό συμμετοχή, την απόκτηση πολιτιστικού κεφαλαίου και την ανάπτυξη σημειολογικών κωδίκων μεταξύ τους. Άλλωστε, ακόμα κι οι hippies είχαν τους posers τους.
Το gothic φλερτάρει με μια μυστηριακή ατμόσφαιρα, τις μεταφυσικές ανησυχίες, την έλλειψη επικοινωνίας μεταξύ των ανθρώπων, τη μοναξιά, τον έρωτα και το θάνατο. Μιχάλης Πούγουνας
– 34 –
Ονομα: Sonia Alx Ηλικία: 22 Αγαπημένο γκρουπ: Within Temptation Αγαπημένο βιβλίο: Goth Chic: Η Βίβλος Της Γοτθικής Κουλτούρας Το απόλυτο goth icon ever: Η ομορφια τις θλημενης ψυχης Είναι ο κόσμος σε αρνητικό φωτογραφίας! Όταν το παράδοξο και το απόκοσμο αποτελούν κοινό τόπο.
Η GOTH ΣΚΗΝΗ
Ευαγγελία Κουλιζάκη
ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΥΛΟΥΡΗΣ (South Of No North )
Δεν είμαι η πλέον αρμόδια να μιλήσω για τη γέννηση και την εξέλιξη της gothic σκηνής στην Ελλάδα. Τα λυκειακά μου χρόνια σημάδεψαν (μεταξύ άλλων) αναμφισβήτητα οι Cure, οι Joy Division και η Siouxsie, και τα σαββατόβραδα στο Dada (όταν βρισκόταν ακόμα επί της Εμμανουήλ Μπενάκη) και στο Dark Sun. Ένα μέρος του lifestyle το βίωσα εκ των έσω, αλλά ποτέ δεν πολιτογραφήθηκα ως μία από τους σκληροπυρηνικούς. Βλέπετε, οι δικές μου εμμονές με το είδος ήταν πάντα λογοτεχνικές και… ενδυματολογικές – και, όχι, δεν εννοώ τις αλυσίδες, τις μπότες με τις δίπατες σόλες και τα αμέτρητα piercings. Παρ’ όλη την ακαταμάχητη γοητεία του steampunk, η δική μου εφηβική καρδιά χτύπησε –και εξακολουθεί να χτυπάει εξίσου δυνατά από τότε– για την εκλεπτυσμένη κατασκευή του victorian gothic. Δαντελένιοι κορσέδες, ταφταδένια φορέματα, περίτεχνες βεντάλιες και λοιπά αξεσουάρ αισθητικής αποθέωσης της θηλυκότητας που λάνσαρε η εποχή – τι να κάνουμε, δεν υπήρξα ποτέ οπαδός του μινιμαλισμού. Κι αυτές οι ιστορίες υφέρπουσας φρίκης και μακάβριου ερωτισμού – από τις αδελφές Μπροντέ ως τον Σεριντάν λε Φανού και από τον Χώθορν και τον Τζέημς ως τον Έντγκαρ Άλαν Πόου… Αινιγματικά παράθυρα, μυστηριώδεις ταξιδιώτες, φασματικές παρουσίες. Το θρόισμα μιας φούστας σ’ έναν υποφωτισμένο διάδρομο, το φευγαλέο άγγιγμα από ένα γαντοφορεμένο χέρι, το σάλι που γλιστράει από τους ώμους μιας γυναίκας, καθώς εκείνη απομακρύνεται με τα μαλλιά της ν’ ανεμίζουν στο σούρουπο… Όλα αυτά με οδήγησαν στα όρια της ιδεοληψίας –εκεί που φλέγεται και εκρήγνυται η ψυχή σου– και στην πόρτα των εκδόσεων Ars Nocturna Gothic Books, όπου βρήκα συνοδοιπόρους και συνενόχους. Εκεί συνάντησα την Καρμίλλα, κόντεψα να πνιγώ στο Έλος, ταξίδεψα στην Πόλη των Βαμπίρ και στα Σκοτεινά Μονοπάτια παρέα με Το Αγόρι που Κλώτσαγε Γουρούνια και, λίγο πριν με καταπιεί ο Απόκρημνος Χρόνος, μαγεύτηκα από τις Ιστορίες Φαντασμάτων ενός Αρχαιοδίφη καθοδόν προς τον Κρυστάλλινο Κόσμο. Δεν ακούγονται όλ’ αυτά μια υπέροχη περιπέτεια; Με τέτοια υλικά φτιάχνουμε τώρα τη δική μας ιστορία: Gothic Tales Made in Greece. Νομίζω ότι αξίζει τον κόπο να μας ακολουθήσετε.
Αρχίζουμε mixing στο Pro-Cabaret. Η καταιγίδα πλησιάζει, την βλέπουμε καθώς έρχεται απειλητική από τη μεγάλη τζαμαρία του μπαρ του στούντιο. Βρισκόμαστε κάπου στους πρόποδες της Πεντέλης. Η περιοχή αραιοκατοικημένη. Λίγο πριν τα μεσάνυχτα η τελική μείξη. We will tear your souls apart! Ακούγεται μέσα από τα monitors η φωνή του Chris και ένας κοντινός κεραυνός κάνει το στούντιο να χοροπηδά μαζί με εμάς. Μέσα σε βροντές και αστραπές αρχίζουμε να βρισκόμαστε σε paranormal κατάσταση. Συμβαίνουν τώρα όλα αυτά στ’ αλήθεια; Λίγες ώρες μετά βρισκόμαστε στο Rebound. Ελάχιστος κόσμος, θαυμάσια μουσική, χορεύουμε αρκετά ζαλισμένοι. Αργότερα με groupies στο «Καταφύγιο» του Ορέστη, του manager μας, σ’ ένα διώροφο νεοκλασικό στην Αλκιβιάδου κάτω από τον Άγιο Παντελεήμονα. Εμείς στον πρώτο όροφο, στο ισόγειο μπουρδέλο αληθινό. Η μέρα μας βρίσκει χωρίς να θυμόμαστε πολλά πολλά. Σπασμένα καρέ μνήμης σαν αναμνήσεις από κάποιο όνειρο. Σήμερα μιξάρουμε το SHA-LA-LA. Έχει αρχίσει να ξημερώνει στην Πανεπιστημιούπολη στου Ζωγράφου. Έχει προηγηθεί πολύωρη συναυλία υπέρ της νομιμοποίησης και στο λυκαυγές τελευταίοι εμείς και οι λίγοι σχετικά με τους βραδινούς θεατές βιώνουμε άλλη μια μαγική στιγμή. Το βράδυ σβήνει, υπέροχα χρώματα δημιουργούνται στον ουρανό, από ασημένιο και γαλάζιο ως απαλό ροζ, και όλοι μαζί μαγεμένοι από τη στιγμή πρέπει να βιαστούμε γιατί ξημερώνει! Τα 80s δεν χαρακτηρίστηκαν τυχαία σκοτεινά… Ήταν μια δεκαετία με περισσότερες και μεγαλύτερες νύχτες και μέρες – ή τουλάχιστον έτσι μας φάνηκε. Μεγάλη αντιπαλότητα των πρώτων 25 Punks με καμιά 1000άδα «μαλλιάδων» μέχρι το ’85. Μετά υπήρξε συμφιλίωση γιατί και οι συσχετισμοί είχαν αλλάξει δραματικά. Πρωτοφανείς συναυλίες που ούτε τις είχαμε φανταστεί. 1980 οι Police στο Σπόρτινγκ σηματοδοτούν το «σπάσιμο» του άτυπου εμπάργκο ροκ συναυλιών από το 1967. 1982 Birthday Party (κυρίως), Fall, New Order, πάλι στο Σπόρτινγκ, πρώτη εμφάνιση της θρυλικής ανεξάρτητης βρετανικής σκηνής στα έκπληκτα μάτια μας. 1983 συναυλία Bauhaus, και βέβαια το αξεπέραστο Rock In Athens του ’85 που όταν έγινε η ανακοίνωση των γκρουπ που θα έπαιζαν σε ένα διήμερο, νομίζαμε ότι επρόκειτο για φάρσα. Stranglers, Cure, Depeche Mode, Talk Talk, Clash, Nina Hagen… 60.000 κόσμος το λιγότερο στο Καλλιμάρμαρο με επεισόδια και έκπληκτα όργανα της τάξης να παρακολουθούν πάνκηδες, φρικιά, μπλιτζάδες, γκοθάδες, ροκάδες όλοι μαζί να δίνουν βροντερό και αναπάντεχο παρών. Ταυτόχρονη έκρηξη της ελληνικής ανεξάρτητης αγγλόφωνης κυρίως σκηνής με συγκροτήματα που όχι μόνο δεν υστερούσαν αλλά στέκονταν επάξια δίπλα στους «δασκάλους» τους. 1989 Pink Floyd στο Ολυμπιακό Στάδιο, απλά αξεπέραστη συναυλία, νομίζω μέχρι και σήμερα. Ένα κείμενο 300 περίπου λέξεων για τα 80s ισοδυναμεί με το «Γυρίστε το γαλαξία με οτοστόπ».
ID Ονομα: Demian S Ηλικία: 20 Αγαπημένο γκρουπ: The Cure, Sopor Aeternus, Omen Αγαπημένο βιβλίο: δεν έχω Το απόλυτο goth icon ever: Sean Brennan (London After Midnight) Το goth για μένα είναι μια αίσθηση, είναι μια ζωή που μπορείς να βρεις σε κάτι μαύρο, κάτι όμορφο. Κάτι ώστε να σε κάνει να δημιουργείς.
SO N IK 6 5
Τα 80s δεν χαρακτηρίστηκαν τυχαία σκοτεινά… Ήταν μια δεκαετία με περισσότερες και μεγαλύτερες νύχτες και μέρες – ή τουλάχιστον έτσι μας φάνηκε. Γιώργος Κουλούρης
– 37 –
Η GOTH ΣΚΗΝΗ
Δημήτρης Παυλίδης (Dead Scarlet Records)
Σπύρος Κατωπόδης
Μια πληθώρα συναισθημάτων σε μια υποκουλτούρα που έχει αντέξει τόσα χρόνια, έχει εξελιχθεί κι έχει ακολουθήσει το νέο ρεύμα, κρατώντας στοιχεία από το παρελθόν. Πολύ γενική άποψη να πεις gothic. Υπάρχουν τόσα μα τόσα πράγματα που έχουν γενικευτεί στον όρο gothic πια. Το ρεύμα αυτό με τον καιρό αρχίζει και εξελίσσεται εδώ στην Ελλάδα όλο και περισσότερο, με τον κόσμο να έχει πια άποψη και να γουστάρει πραγματικά, να ανακαλύπτει και να παρακολουθεί μικρά events και να ανεβάζει με τη συμμετοχή του την κουλτούρα αυτή όλο και περισσότερο στηρίζοντάς την σε κάθε τι που γίνεται. Δε θα μιλήσω λοιπόν για το παρελθόν αλλά για το μέλλον. Το μέλλον για μένα είναι μια περιοχή πολλά υποσχόμενη, με πολλές ανεξάρτητες εταιρίες που έχουν ξεθάψει παλιά διαμάντια και στηρίζουν και καινούργιες μπάντες. Είναι πολύ όμορφο λοιπόν να υπάρχει αυτή η ραγδαία ανάπτυξη της μουσικής σκηνής, και αυτό συντηρείται και αναπτύσσεται κυρίως από την υποστήριξη του κόσμου. Είναι πολύ θετικό ακόμη που οι διοργανωτές τολμούν και κάνουν κινήσεις που κάποτε ήταν απαγορευτικές για την Ελλάδα και υπάρχει κόσμος που το εκτιμά αυτό. Πραγματικά πιστεύω ότι η ελληνική σκηνή έχει άποψη και αργά ή γρήγορα αυτό θα φανεί. Υπάρχουν μαγαζιά που στηρίζουν αυτή την υποκουλτούρα όπως το Rebound –το πρώτο όλων–, το Club Dark Sun και το Carousel Bar. Μαγαζιά όπου πραγματικά θα ακούσεις ωραία μουσική. Κάπου εκεί θα σας συναντήσουμε λοιπόν όλους εσάς που αγαπάτε αυτή την μουσική –που πολλοί κόπιασαν πραγματικά για να την φτάσουν εκεί που είναι σήμερα– με οδηγό τους την τόση αγάπη γι’ αυτό που κάνουν.
Υπάρχουν όνειρα και ψίθυροι που μου δείχνουν τη σκοτεινή πλευρά της ζωής, την επίσημη πλευρά της. Μια από τις απόπειρές μου να καταγράψω διάφορες ομάδες/άτομα είναι και το Gothic lifestyle. Ο τρόπος που το προσέγγισα φωτογραφικά, αρχικά εξυπηρετούσε μια πρώτη ανάγνωση του κώδικα αυτής της υποκουλτούρας, αλλά στη συνέχεια εντάχτηκε σε μια πιο προσωπική διάθεση και δημιουργική ματιά. Οι εμπνεύσεις μου προέρχονται από πολλά πράγματα, συμπεριλαμβανομένων των ονείρων, του μυστικισμού, του θανάτου, της θρησκείας και του lifestyle. Ένας λαβύρινθος από ιδέες που κατέληγε σε βέρτιγκο καθώς αυτές υλοποιούνταν. Οι φωτογραφίσεις δεν έγιναν σε ιδιαίτερα συμβολικά locations, γιατί για πρώτη φορά δεν με απασχόλησε το background αλλά αυτό που η δημιουργική μου ψυχοπάθεια απολάμβανε, δηλαδή η εξέλιξη αυτής της παραγωγής. Τους ανθρώπους που με βοήθησαν (και τους ευχαριστώ) τους αντιμετώπισα σαν «εξαρτήματα» μιας μηχανής που παράγει αποτέλεσμα και μόνο. Εξάλλου αυτό έχει τη μεγαλύτερη αξία, να εμπλέκεσαι δυναμικά μ’ αυτόν το μηχανισμό και να τον ρυθμίσεις έτσι ώστε να σου δώσει το επιθυμητό αποτέλεσμα.
ID ID Ονομα: Absinthia Ηλικία: 16 Αγαπημένο γκρουπ: Alien Sex Fiend Αγαπημένο βιβλίο: Les Fleurs Du Mal του Charles Baudelaire Tο απόλυτο goth icon ever: O Ollie Wisdom, τραγουδιστής του συγκροτήματος Specimen, ή ο Peter Murphy, τραγουδιστής των Bauhaus. Λόγω της απέχθειας που τρέφω για οποιουδήποτε είδους ταμπέλες, δεν έχω ασχοληθεί ιδιαίτερα με τον ορισμό της έννοιας goth. Οπότε, εν συντομία, είναι ένα κίνημα το οποίο ξεκίνησε την δεκαετία του ’80.
SO N IK 6 5
Ονομα: Thani Duchless Ηλικία: 15 Αγαπημένο γκρουπ: Βlutengel Αγαπημένο βιβλίο: Το Άρωμα του Patrick Süskind Το απόλυτο goth icon ever: Αnne Νurmi Το goth για μένα είναι ιδεολογία ενός ολόκληρου λαού και όχι απλά ένα στιλ ντυσίματος.