Kopje koffie met Goede voornemens volhouden

Kopje koffie met

Jo Tubée

‘‘In de derde klas van de lagere school wist ik al dat ik onderwijzer wilde worden’’

Voor deze rubriek gaan we op de koffie bij mensen met een verhaal. We nemen mooie bloemen mee van het Bloemenhofje en lekkere vlaai van Bakkerij Teun.

Jo Tubée is een inspirator voor mensen in het onderwijs. Zijn visie ontpopte zich al in de jaren vijftig van de vorige eeuw en is uiterst actueel voor het onderwijs op dit moment. Inmiddels is Jo 84 jaar, sinds kort woont hij in het verzorgingstehuis ‘Het Poelsplein’ in Panningen. Door gezondheidsklachten en een beginnende vorm van dementie werd het steeds lastiger om zelfstandig te wonen. Voor het interview is hoofdredacteur Karin uitgenodigd bij zijn dochter Nicole in Helden. Nicole is tijdens het gesprek liefdevol dichtbij, maar geeft haar vader alle ruimte om zelf zijn verhaal te doen. Dit gaat verbazingwekkend goed. Het onderwijs is zo met hem verweven; de woorden komen vanzelf. Soms met een pauze en soms met een traan, die er uiteraard mag zijn.

“In 1938 ben ik in Stevensweert geboren als zesde binnen een gezin met uiteindelijk tien kinderen. Mijn vader was aannemer en mijn moeder runde een kruidenierswinkel. In de derde klas van de lagere school wist ik al dat ik onderwijzer wilde worden en dat ik het anders ging doen dan de meester die ik op dat moment had. Het was dan ook vanzelfsprekend dat ik, na de mulo, naar de kweekschool ging. Dit was de opleiding tot onderwijzer. Mijn eerste baan voor de klas was in Montfort. Ik weet het nog goed, het was een klas met 45 kinderen. Frans, de opa van Max Verstappen, zat bij me in de klas. Ik heb daar mijn eerste koor opgericht, een knapenkoor, dat iedere zondag in de kerk zong. Muziekonderwijs heeft een positieve invloed op de ontwikkeling van kinderen. Na twee jaar ben ik aan de slag gegaan op de Don Bosco basisschool in Roermond.

In die periode verbouwde mijn vader het oude klooster aan de Markt in Stevensweert tot horecagelegenheid: ’t Aod Kloaster. Mijn broer Pol en zijn echtgenote waren de uitbaters, maar hielden het niet vol. Ik heb het toen gekocht van mijn vader. Ik had trouwplannen en wilde mijn toekomstig gezin iets kunnen bieden. Ik trouwde met Truus en Nicole werd geboren. Door het ondernemen in de horeca was er voor ons gevoel te weinig tijd voor Nicole, laat staan voor verdere gezinsuitbreiding. Daarnaast miste ik het onderwijs. We verhuurden de zaak, (later verkocht), en zijn naar Maasbracht verhuisd. Ik ben terug naar Roermond gegaan en daarna naar Herten op de basisschool. Ik wilde me verder ontwikkelen en ben de hoofdakte gaan doen, dit met de intentie om hoofd van een school te worden. De directeur van de basisschool in Herten: Karel Houben, een echte onderwijsman, motiveerde me daarin. Ik had nog steeds de visie, die ik als kind al had: kinderen hebben rechten en je moet vooral naar de mogelijkheden kijken.

Het was Karel die me op een gegeven moment voordroeg voor de functie van directeur op de St. Lambertusschool in Helden. We zijn naar Helden verhuisd, ik was er nog nooit geweest, maar voelde me er meteen thuis. De twee bestaande scholen in Helden waren zo vol, dat het tijd was om een nieuwe school op te richten. Een mooie uitdaging.

Ik kreeg van het bestuur carte blanche; vervolgens heb ik mijn visie op het team, gebouw, inrichting, methodes en visie gepresenteerd. In 1974 is Kombischool de Pas geopend. Het was kombischool, omdat de kleuterschool en lagere school in één gebouw waren gevestigd en ook al dezelfde vorm van onderwijs kregen. Iedere dag begroette ik alle kinderen persoonlijk aan de schoolpoort. Kinderen kregen een naam. We waren vooruitstrevend en we gingen op een open manier en met vertrouwen met de kinderen om. Respect hebben voor elkaar en elkaars verschillen accepteren. Zo kregen de kinderen een bredere kijk op de maatschappij. Iets wat je nu veel hoort, daar waren wij toen al mee bezig. Ik zeg we, want zonder een geweldig team was dat nooit gelukt.

‘‘De kinderen kregen een bredere kijk op de maatschappij. Iets wat je nu veel hoort, daar waren wij toen al mee bezig.

Ook waren er ontzettend veel ouders/vrijwilligers die meehielpen. We waren een hechte groep, binnen en ook buiten de school, midden in de samenleving. De onderwijsvorm bleef niet onopgemerkt. Er werd een boek over geschreven door een Duitse professor en onderwijsmensen uit heel Europa kwamen bij ons kijken. Ik weet nog goed dat er professionals uit Duitsland, met een bus op werkbezoek kwamen. Ik stond voor de klas en had vervanging geregeld. Die ochtend meldde de vervangster zich ziek. Ik vertelde dit aan de klas; de leerlingen zeiden spontaan dat ik de taken op het bord kon schrijven en ze zich wel zouden redden. De gasten zijn een paar keer in de klas gaan kijken en waren enorm verbaasd dat de kinderen zelfstandig en ijverig aan het werk waren.

Ondertussen werd in 1978 Don geboren en was het gezin compleet. Op mijn 65e ben ik met pensioen gegaan en kreeg ik een onvergetelijk afscheid. Carla Custers was mijn opvolgster, ik had alle vertrouwen in haar. Daarna heb ik nog ruim tien jaar, op vrijwillige basis, scholen geholpen en kinderen met een ‘rugzakje’ en hun ouders een steuntje in de rug gegeven. In die periode is Truus, de moeder van de kinderen overleden. Op mijn 75e was ik er klaar voor om af te bouwen en nog meer tijd te besteden aan mijn familie. Ik heb geweldige kinderen, met hun partners en prachtige kleinkinderen: Gijs en Joep.

Tot op de dag vandaag heb ik nog goed contact met een groep collega’s; dat is me heel dierbaar. We zien elkaar op verjaardagen, ik sport nog steeds met Christ Knaapen en onlangs zijn we naar de opening van de nieuwe basisschool Natuurtalent geweest. Helaas laat mijn gezondheid de laatste jaren te wensen over. Na vier TIA’s en wat tekenen van dementie heb ik besloten te verhuizen naar Het Poelsplein. Het accepteren valt niet mee, mijn hele leven heb ik iedereen bij naam begroet, nu weet ik het soms niet meer. Ik denk nog iedere dag terug aan de mooie tijden en ik ben heel dankbaar voor de mensen die me nog steeds helpen.”

‘‘Tot op de dag vandaag heb ik nog goed contact met een groep collega’s; dat is me heel dierbaar.’’

Nicole sluit af: “Pap heeft veel uitdagingen op zijn pad gehad, hij is ze allemaal aangegaan, soms ook ten koste van zichzelf. Hij denkt altijd eerst aan een ander, dat maakt hem ook wat hij is; een bijzonder mooi mens. Ik ben er trots op dat hij mijn pap is.”