The Journey - A Story of Love

ZED SPRAK MET Fanny Bräuning

Regisseur van The Journey - A Story of Love

Op 12 februari verschijnt The Journey - A Story of Love in de bioscopen, een mooie en ontroerende documentaire film waarin de Zwitserse filmmaakster Fanny Bräuning haar vader en haar moeder, die al meer dan 20 jaar verlamd is, volgt op hun reis naar het zuiden van Europa. De film is een ode aan de ware en eeuwige liefde.

JE HEBT TIJDENS JE STUDIES REEDS EEN KORTFILM GEMAAKT OVER JE MOEDER NADAT ZE ONTWAAKTE UIT EEN COMA. WAAROM DE BESLISSING OM, ZOVEEL JAAR LATER, OPNIEUW EEN FILM OVER JE OUDERS TE MAKEN? Voor mij is het de normaalste zaak om mijn ouders met hun zelf omgebouwde bus op stap te zien gaan. Maar ik merkte dat wanneer ze me hier in Berlijn – waar ik woon – komen bezoeken, mensen nogal raar opkijken. De reacties van anderen deden me nadenken over hoe het er vanuit hun ogen uitzag.

“Ik wou de focus leggen op wie zij zijn als koppel en niet op de handicap. Dit is een film over liefde en over het leven.”

FANNY BRÄUNING

Het was snel duidelijk dat ik een film wou maken over mijn moeder én vader: hun relatie, hun reizen, hun leven. Ik wou de focus leggen op wie zij zijn als koppel en niet op de handicap. The Journey - A Story of Love is een film over liefde en over het leven. De ziekte van mijn moeder is een thema in de film, maar het is niet alles waar het om draait. Ik zat met verschillende vragen, de film is een manier om hier antwoorden op te vinden.

WELKE VRAGEN HAD JE DAN ZOAL VOOR JE OUDERS? ‘Wat zorgt ervoor dat mijn mama wilt blijven leven?’ was een grote vraag, ondanks alle obstakels en moeilijkheden waar ze nu tegenaan botst. Toen ze jonger was, zei ze altijd dat wanneer ze in een rolstoel zou terecht komen en niet meer zou kunnen schilderen of schrijven, ze dan liever zou sterven. Maar nu dat allemaal gebeurd is, kijkt ze daar helemaal anders tegenaan. Tegenover mijn vader vroeg ik me af hoe het is om zoveel op te geven voor iemand van wie je houdt. Die zelfopoffering intrigeerde me. Vooral je job als fotograaf opgeven leek me verschrikkelijk. Fotografie was voor hem zoveel meer dan zijn werk. Ik dacht aan mezelf en hoeveel pijn het mij zou doen het filmmaken op te geven. Het was al filmend dat ik besefte dat mijn vader zijn zorg voor zijn vrouw absoluut niet als zelfopoffering ziet. Hoewel het niet altijd eenvoudig is voor hem.

JE VADER NEEMT DE ZORG VOOR JE MOEDER INDERDAAD SCHIJNBAAR ZONDER VEEL VRAGEN OP ZICH. Klopt, ze hebben een soort van evenwicht gevonden. In het begin van The Journey - A Story of Love breng ik vooral de praktische manieren waarop mijn vader voor mijn moeder zorgt in beeld. Maar doorheen het verhaal zie je duidelijk dat de relatie meer is dan dat: dat ze er echt voor elkaar zijn. Wanneer mijn vader al reizend mensen ontmoet, zeggen die dingen als ‘Wat jij allemaal voor je vrouw doet! Je bent een echte held’. Hij vindt dat verschrikkelijk. Hij antwoordt dan dat hij het niet doet ‘voor haar’ maar voor hen twee, als koppel.

HOE WAS HET OM EEN FILM TE MAKEN OVER JE OUDERS? WAS HET MOEILIJK OM DE NODIGE AFSTAND TE BEWAREN? Het was zoeken naar hoe ik me als regisseur moest positioneren. De dubbele rol van filmmaker én dochter was niet altijd even gemakkelijk. Het maakte het filmproces interessant, maar ook zeer vermoeiend. ‘Ik als dochter’ en ‘ik als filmmaker’ hadden ook duidelijk niet dezelfde gevoelens en gedachten. Wanneer mijn ouders kibbelden bijvoorbeeld, daar wil je als dochter liever ver van wegblijven, maar als filmmaker is dat net interessant. Door de film te maken, heb ik mijn ouders als individuen en als geliefden leren kennen in plaats van enkel als mijn vader en moeder.

JE WAS TWEE JAAR TOEN JE MOEDER ZIEK WERD, HEEFT DAT JE BEELD VAN ‘ZIEK ZIJN’ GEVORMD? Ik ben me meer bewust dan andere mensen dat het een factor is in het dagelijkse leven. Wanneer je zoals ik bent opgegroeid met een persoon met een handicap, dan is het logisch dat je de persoon ziet en niet enkel zijn of haar handicap. Als iemand bijvoorbeeld zijn been heeft gebroken, dan bepaalt je gebroken been toch ook niet opeens je hele identiteit. Wat me vooral stoort wanneer in televisie of film het thema van ziekte aanwezig is, is dat ‘ziekte’ vaak het hele verhaal wordt. MS is aanwezig in mijn film, maar het belangrijkste zal voor mij altijd de persoon achter die ziekte zijn, mijn moeder. (ADW) 