Tengo sueños eléctricos

Eva is een vastberaden, maar rusteloos 16-jarig meisje dat met haar moeder, haar jongere zus en hun kat samenwoont. Na de scheiding van haar ouders wil ze niets liever dan bij haar vervreemde vader intrekken. Die maakt een tweede pubertijd door en Eva klampt zich aan hem vast, balancerend tussen de gevoeligheid van het tienerleven en de meedogenloosheid van de volwassen wereld.

In haar debuutfilm legt regisseur Valentina Maurel de dunne lijn tussen liefde en haat vast. Badend in prachtige beeldtaal en gedrenkt in rauwe gevoeligheid, dompelt de film je onder in een wereld waar agressie en woede verstrengeld zijn met de duizelingwekkende vrouwelijke seksuele ontwaking. Maurel keert voor de film terug naar haar thuisland Costa Rica, dat een ideale setting vormt voor deze broeierige coming-of-age. Tengo sueños eléctricos is een Belgische productie die na zijn wereldpremière op het Filmfestival van Locarno er de prijzen voor Beste Regie, Beste Actrice én Beste Acteur won.

2022, duur: 1:44, België, Costa Rica, Frankrijk, regie: Valentina Maurel, met: Daniela Marín Navarro, Vivian Rodriguez, e.a. dialogen: Spaans

Vertoningen:

3/5, 4/5, 6/5, 7/5, 8/5, 9/5, 10/5, 14/5, 17/5, 19/5, 20/5 in ZED Vesalius.

Plan 75

In het Japan van de nabije toekomst versnelt de vergrijzing van de bevolking. Het kabinet beslist dat senioren vanaf een bepaalde leeftijd een nutteloze last voor de samenleving zijn en voert Plan 75 uit. Dit programma biedt senioren de logistieke en financiële ondersteuning om een einde aan hun leven te maken. Michi, een kandidaat voor Plan 75, Hiromu, een rekruteerder bij de overheid en de jonge Filipijnse verpleegster Maria, worden elk geconfronteerd met een dodelijk pact.

Chie Hayakawa’s dystopische debuutfilm speelt in op het ondertussen erg maatschappelijk relevante onderwerp dat Japan al even tergt: wat te doen met een bevolking die alsmaar meer vergrijst? Filosofische kwesties als de vraag naar het nut van ouderen in de samenleving en de vraag of actie ondernemen toch een morele bodem kan kennen, worden afgewisseld met hartverscheurende, en vooral heel menselijke portretten van de Japanse populatie. In een samenleving die in essentie productief wilt zijn, benadrukt Hayakawa datgene dat niet zomaar vervangen kan worden: de mens.

2022, duur: 1:45, Japan, regie: Chie Hayakawa, met: Chieko Baisho, Hayato Isomura, Stefanie Arianne, e.a. dialogen: Japans

Vertoningen: 25/5, 26/5, 28/5, 29/5, 30/5 in ZED Vesalius.