SZKLANY SUFIT - FIKCJA CZY REALNY PROBLEM? /
EDUKACJA I KARIERA
SZKLANY SUFIT – FIKCJA CZY REALNY PROBLEM?
Klaudia Soja klaudiasoja99@gmail.com Finanse i Rachunkowość, Uniwersytet Ekonomiczny w Katowicach
WSTĘP Analizując sytuację na rynku pracy w Polsce można zauważyć pewne dysproporcje w traktowaniu kobiet i mężczyzn. Dowodem na to jest utrzymujący się od lat niższy współczynnik aktywności zawodowej kobiet, niższy wskaźnik zatrudnienia, wyższy poziom bezrobocia oraz ich nikła obecność na w yższych stanowiskach i w zarządach przedsiębiorstw1. Wiele kobiet bowiem, mimo bardzo dobrego wykształcenia oraz bogatego doświadczenia zawodowego często napotyka bariery uniemożliwiające im pięcie się po szczeblach kariery. Owe zjawisko określane jest
pojęciem szklanego sufitu2, wyrażeniem symbolizującym widoczność awansu przy równoczesnej jego nieosiągalności3. Warto zatem przyjrzeć się sytuacji kobiet na rynku pracy w celu zweryfikowania czy szklany sufit rzeczywiście stanowi realny problem, czy jest jedynie wymysłem. Pierwszy raz określenie szklanego sufitu zostało użyte przez Marilyn Loden podczas przemówienia w 1978 r. Po roku została zorganizowana konferencja Women’s Institute for Freedom, podczas której pojęcie zostało omówione ponownie, a z biegiem czasu powołano Komisję ds. Szklanego Sufitu. Podjęte działania miały
na celu reakcję na zaledwie kilkuprocentowy odsetek kobiet na najwyższych stanowiskach. Od tego czasu termin zaczął być powszechnie używany4. W literaturze pojawiają się również inne pokrewne terminy, odnoszące się do sytuacji kobiet na rynku pracy. Pojęcie szklany sufit dotyczy stanowisk kierowniczych, z kolei określenie lepkiej podłogi odnosi się do zawodów o niskim statusie, w których nie ma zazwyczaj możliwości awansu, a więc do takich profesji jak sekretarka, krawcowa czy pomoc domowa5. Natomiast termin szklane ściany opisuje sytuacje, w których utrudniony jest awans kobiet
53
