5-15.06 2014
łódź poland
5-15.06 2014
łódź poland
fotofestiwal 2014
łódź 2014
© Copyright by fotofestiwal – międzynarodowy festiwal fotografii w łodzi fotofestiwal – international festival of photography in lodz
redakcja / editing Katarzyna dobrzańska projekt graficzny i skład / design katarzyna radkowiak / www.katarzynaradkowiak.pl koncepcja graficzna / graphic concept martyna łysy / martynalysy.tumblr.com tłumaczenia / translation lidex / www.lidex.com.pl druk / printing drukarnia alnus / www.alnus.pl
fotofestiwal 2014
13 lat prezentacji międzynarodowej fotografii w polsce
13 years of presentation of international photography in poland
13 lat promocji polskiej fotografii w łodzi
13 years of promotion of polish photography in łódź
13 lat eksploracji łódzkiej przestrzeni artystycznej
13 years of exploration of the artistic space in łódź
13 lat lekcji fotografii, wykładów i warsztatów
13 years of lessons in photography, lectures and workshops
13 lat spotkań, wymiany myśli, idei i poglądów
13 years of meetings and sharing of thoughts, ideas and views
13 lat przyjaźni i integracji
13 years of friendship and integration
Kolejna edycja Fotofestiwalu jest pełna fotograficznych projektów, które pogrupowane są w kilku osobnych blokach. W centrum festiwalowego programu jest, jak co roku, wystawa Grand Prix, czyli przegląd współczesnej fotografii. Pozostałe ekspozycje i dyskusje skoncentrowane są w dwóch obszarach tematycznych: LEGENDY – dwie wystawy retrospektywne: Volkera Hinza i Briana Griffina oraz PRZYSZŁOŚĆ – spotkanie Future Photo Show, ilustrowane pracami Phillipa Toledano oraz Vincenta Fourniera. Program wystaw specjalnych otwiera w tym roku retrospektywna wystawa Rogera Ballena, ponadto stały już punkt festiwalu, czyli aktualny laureat Leica Oskar Barnack Award. Tym razem zobaczymy prace Evgenii Arbugaevej i zwycięzcę w kategorii Newcomer – Cirila Jazbeca. Wyjątkową częścią Fotofestiwalu 2014 jest przegląd wystaw przygotowanych przez Łódzką Szkołę Filmową pt.: Filmschool Imaginarium. W programie wystaw towarzyszących nie zabraknie prezentacji najnowszych dokonań uznanych polskich twórców takich jak: Anita Andrzejewska, Magda Hueckel, Dorota Buczkowska i Przemek Dzienis. To oczywiście tylko kilka najważniejszych powodów, dla których w czerwcu warto spotkać się w Łodzi.
Another edition of Fotofestiwal offers a host of photography projects grouped into individual blocks. As in previous years, the Grand Prix exhibition reviewing the contemporary photography is central to the festival programme. The remaining exhibitions and discussions are focused around two themes: LEGENDS – two retrospective exhibitions by Volker Hinz and Brian Griffin, and FUTURE – the Future Photo Show meeting illustrated with works by Phillip Toledano and Vincent Fournier. This year, the programme of special exhibitions begins with the retrospective exhibition by Roger Ballen. An exhibition by the Leica Oskar Barnack Award winner is a regular feature of the festival. This time works by Evgenia Arbugaeva and Ciril Jazbec (Newcomer award ) will be displayed. Filmschool Imaginarium prepared by the Łódź Film School is a unique part of Fotofestiwal 2014. The accompanying events include presentations of the latest achievements by recognised Polish artists such as Anita Andrzejewska, Magda Hueckel, Dorota Buczkowska and Przemek Dzienis. These are of course only few most important reasons for visiting Łódź this June.
Zespół Fotofestiwalu
Fotofestiwal Team
www.fotofestiwal.com
wystawy specjalne special exhibitions
roger ballen shadow land. fotografie rogera ballena z lat 1982-2013
shadow land. photographs by roger ballen, 1982-2013
Wystawa ma charakter retrospektywny i obejmuje cały okres twórczości Ballena, z którego wybrano około 180 zdjęć. Wśród nich znajdują się wczesne prace z cyklu Dorps oraz cenione, ale i budzące kontrowersje, cykle: Platteland, Outland, Shadow Chamber czy Boarding House, a także najnowszy cykl Asylum of the Birds.
The retrospective exhibition spans the entirety of Roger Ballen’s oeuvre, from which 180 photos have been selected. There are early works from the Dorps cycle as well as highly regarded yet controversial cycles: Platteland, Outland, Shadow Chamber, Boarding House and, lastly, the most recent Asylum of the Birds.
Roger Ballen jest jednym z najważniejszych współczesnych fotografów. Urodził się w Nowym Jorku, jednak od ponad 30 lat mieszka w RPA, gdzie początkowo, zgodnie z wykształceniem, pracował jako geolog. Wtedy powstały jego pierwsze, dokumentalne fotografie wynikające z zainteresowania osobnym światem małych miast (tzw. Dorps). Ballen przedstawia mieszkańców tych miasteczek i niedostępny świat znajdujący się za zamkniętymi drzwiami ich domów, których wnętrza są jedynymi w swoim rodzaju kolekcjami osobliwości. Od 1994 roku Ballen zaczął poszukiwać tematów do zdjęć w Johannesburgu, swoim miejscu zamieszkania. Spojrzenie nacechowane krytyką społeczną we wczesnych pracach Ballena, z czasem ustąpiło miejsca kreacji artystycznej i metaforze, mającej swoje źródło w podświadomości. W latach 90. Ballen rozwinął swój własny styl, który określa jako „dokumentalna fikcja”. Ludzie z marginesów południowoafrykańskiego społeczeństwa, których życie początkowo dokumentował, po roku 2000, stali się aktorami pracującymi z nim przy niepokojących cyklach Outland i Shadow Chamber. Granica między światem rzeczywistym a fantazją stała się jeszcze bardziej niewyraźna w najnowszych seriach, Boarding House i Asylum of the Birds. Do tych cyklów Ballen włącza – w charakterze scenografii – rysunki, kolaże, rzeźby. Zdjęcia te są zwykle improwizowane i powstają często pod wpływem nieprzewidywalnego zachowania zwierząt na planie. Charakterystyczne jest też fragmentaryczne przedstawienie postaci ludzkiej poprzez zastępowanie części ciała wizerunkami rysunkowymi, zdjęciami, maskami. Ballen, który stworzył własny rodzaj estetyki jest także autorem filmów, m.in. wideoklipu I Fink U Freeky południowoafrykańskiego zespołu Die Antwoord.
Roger Ballen is one of the most prominent contemporary photographers. He was born in New York, but has lived in South Africa for over 30 years. Having moved there, he initially worked as a geologist, which was his trained profession. This is when he took his first documentary photographs, driven by the preoccupation with a separate world of small towns (so-called Dorps). Ballen portrays residents of these towns as well as the impenetrable world behind closed doors of their homes, which appears to be the ultimate repertory of quaintness. From 1994 Ballen began to seek subject matter for his photographs closer to home, in the city of Johannesburg. While his early works are clearly marked with social criticism, with time he opted for artistic creation and metaphor deeply rooted in the subconscious. In the 1990s Ballen developed his own style, which he himself defined as “documentary fiction”. People living on the fringes of South African society, whose lives he had documented at the onset of his career, became actors working with him whilst he was shooting his most disquieting cycles: Outland and Shadow Chamber. The boundary between real life and fantasy is getting even more blurry in the most recent cycles, Boarding House and Asylum of the Birds. Ballen incorporates drawings, collages and sculptures as elements of scenography for these cycles. Photographs are for the most part improvised and triggered by an aberrant behaviour of animals on the set. Fragmentary human figures, whose various body parts are replaced with drawings, photos and masks, are yet another idiosyncrasy. Roger Ballen, who conceived his very own sense of aesthetics, has also made a number of films, amongst them I Fink U Freeky video by the South African band Die Antwoord.
www.rogerballen.com
13
14
15
16
17
18
19
brian griffin disCover photography Wystawa Briana Griffina DisCover Photography ma charakter muzycznej retrospektywy. Ekspozycję cechuje spontaniczna, punkowa stylistyka. W surowej pofabrycznej przestrzeni zwanej katedrą zaprezentowane są zdjęcia w różnorodnym formacie – od ogromnych o 3-metrowym boku, przez 90-centymetrowe, po najmniejsze o krawędzi 20-centymetrów. Są wśród nich prasowe portrety muzyków oraz okładki albumów i singli dla takich artystów jak Depeche Mode, Placebo, Queen, REM, Tindersticks, The Clash, Psychodelic Furs, Passion Puppets, Talk Talk, Iggy Pop, Kate Bush, Peter Gabriel, Billy Idol, Siouxsie Sioux, Elvis Costello czy Joe Jackson.
The DisCover Photography exhibition by Brian Griffin is a kind of a musical retrospective. The exhibition features a spontaneous punk style. In an austere, post-industrial space called the cathedral photographs in different sizes are displayed – from giant 3-metre long works, to 90-centimetre ones, and to the smallest 20-centimetre ones. They include press portraits of musicians and covers of albums and single records of such artists as Depeche Mode, Placebo, Queen, REM, Tindersticks, The Clash, Psychodelic Furs, Passion Puppets, Talk Talk, Iggy Pop, Kate Bush, Peter Gabriel, Billy Idol, Siouxsie Sioux, Elvis Costello or Joe Jackson.
Brian Griffin (ur. 1948, Birmingham) od 1972 r. pracuje w Londynie jako niezależny fotograf. Po raz pierwszy jego prace zamieszczono w “Young British Photographers” w 1975 r. W 1987 odebrał nagrodę Freedom of the City of Arles. W 1988 r. wydał album Work, któremu towarzyszyła wystawa w National Portrait Gallery. Work nagrodzono jako najlepszy album fotograficzny świata na Barcelona Primavera Fotografica 1991. W 1989 r. Guardian ogłosił go „Fotografem dekady”. Magazyn Life wykorzystał jego fotografię A Broken Frame na okładce dodatku „Najlepsze fotografie lat 80.” Między 1991 a 2002 reżyserował reklamy telewizyjne, teledyski i filmy krótkometrażowe. W 2003 przygotowywał ofertę Birmingham, ubiegającego się o status Europejskiej Stolicy Kultury, a następnie pracował przy retrospektywnej wystawie w Muzeum Sztuki w Reykjaviku w 2005 r. Produkował album i wystawę poświęconą otwarciu stacji St. Pancras i linii kolejowej High Speed 1 w 2007 r. Od 2009 r. pozostaje patronem Derby Festival of Photography. Na Olimpiadę w Londynie przedstawił projekt Road To 2012 w National Portrait Gallery. W 2012 r. miał wystawę portretową Face to Face w Birmingham. W 2013 r. otrzymał „Medal stulecia” od Królewskiego Towarzystwa Fotograficznego w uznaniu całokształtu dokonań fotograficznych. Ostatnio zrealizował wystawę w ramach projektu „Marsylia-Prowansja – Europejska Stolica Kultury 2013”, a także projekt Reference Works obejmujący album i wystawę z okazji otwarcia Nowej Biblioteki w Birmingham. Kolejna wystawa fotografii korporacyjnej artysty odbyła się w październiku 2013 r. w Bolonii. 3 marca 2014 r. otrzymał honorowy doktorat od Uniwersytetu Miejskiego w Birmingham za całokształt pracy na rzecz tego miasta.
Brian Griffin (born 1948, Birmingham) since 1972 has worked in London as a freelance photographer. First exhibited in the “Young British Photographers” in 1975. Received “Freedom of the city of Arles, France” in 1987. Published the book Work in 1988 with a one-man show at the National Portrait Gallery. Work went on to be awarded the Best Photography book in the World at the Barcelona Primavera Fotografica 1991. In 1989 The Guardian proclaimed him to be “The Photographer Of The Decade”. Also Life magazine used the photograph A Broken Frame on its front cover of a supplement “The Greatest Photographs Of The 80’s”. From 1991 until 2002 directed TV commercials, music videos and short films. In 2003 worked on Birmingham’s bid to become the European Capital City Of Culture followed by a retrospective at the Art Museum Reykjavik in 2005. Then he produced a book and exhibition for the opening of St. Pancras Station and High Speed 1 in 2007. Since 2009 he is the patron of the Derby Festival of Photography. For the London Olympics in 2009 he launched the project Road To 2012 at the National Portrait Gallery. In 2010 he had a retrospective of portraiture Face to Face in Birmingham. In 2013 he received the “Centenary Medal” from the Royal Photographic Society in recognition of a lifetime achievement in photography. Recently he has been commissioned and exhibited at “Marseille Provence 2013 European Capital of Culture”, also for Reference Works the photography project to celebrate with a book and exhibition the opening of the New Birmingham Library. Another exhibition of his corporate photography was in Bologna during October 2013. On March 3rd 2014, he received a Honorary Doctorate by Birmingham City University for his lifetime contribution to the City of Birmingham.
www.briangriffin.co.uk
21
22
23
24
25
26
27
volker hinz legendy
legends
Jeżeli zdjęcie jest czymś więcej niż tylko obrazem, a widz oprócz tego, że na nie patrzy, również czerpie z niego inspirację, wtedy możemy być pewni, że autorem fotografii jest Volker Hinz. Od prawie czterdziestu lat jego zdjęcia kształtują język wizualny najważniejszego niemieckiego tygodnika Stern.
When a photo is more than a picutre, when the viewer not just looks at it but instead gets inspired by it, then it is a photo by Volker Hinz. For almost four decades his photographs shaped the visual language of the most important weekly magazine Stern in Germany.
Volker Hinz portretuje polityków, artystów, gwiazdy oraz zwykłych ludzi, z jednej strony blisko im się przyglądając, z drugiej strony zachowując pewien dystans, a przy tym tworząc niezwykłą kronikę wizualną swojej epoki. Urodził się w 1947 roku w Hamburgu. Obsługę aparatu fotograficznego opanował w czasie służby wojskowej. Od tego momentu budował swoją karierę jako niezależny fotograf prasowy. Już na samym początku zyskał rozgłos, ponieważ „bliskie spojrzenie” w jego wydaniu okazało się bardzo bliskie. Jako zaledwie 24-latek został dyrektorem agencji fotograficznej w Bonn, ówczesnej stolicy Niemiec. Po trzech latach dołączył do zespołu Sterna. Po kolejnych trzech latach wyjechał do Nowego Jorku, gdzie przez osiem lat był odpowiedzialny za materiały dotyczące Stanów Zjednoczonych i Ameryki Południowej. W tym czasie jego prace zyskały międzynarodową sławę i uznanie. „Obraz ma opowiadać historię, inaczej nie jest dobry” – ta brutalna prawda znajduje swoje potwierdzenie w pracach Volkera Hinza. Nadzy piłkarze Beckenbauer i Pelé pod prysznicem, Woody Allen uciszający siebie samego, wyjątkowo nieśmiały Muhammad Ali przygotowujący swój spóźniony powrót, pisarz William S. Burroughs z pistoletem w ręku, czy reżyser Federico Fellini z dodatkową parą oczu na głowie – to nie są zwykłe obrazy, lecz historie, które opowiada Volker Hinz, naciskając migawkę aparatu. I nie chodzi tu o długość ekspozycji, szeroki kąt widzenia czy rolki filmu, lecz o delikatność. Jak powiedział kiedyś Henri Cartier-Bresson: „Fotoreportaż wymaga współpracy intelektu, umysłu i serca”, po prostu delikatności. To wyczucie chwili sprawia, że fotografie Hinza są jedyne w swoim rodzaju.
With his simultaneously restrained yet close look Volker Hinz portrays politicians as well as artists, stars and ordinary people alike and culminate in a remarkable visual chronicle of his time. Born in 1947 in Hamburg, Germany, Hinz learned to deal with a camera during his military service. From there he made his path into the photographic world by working freelance for daily newspapers and magazines. Hinz turned into a household name from early on of his career, because out of a “close look” he made a “very close look.” Only 24 years of age, he became head of a photo agency in Bonn, the then capital of the Federal Repulic of Germany. Three years later he joint the Stern as a staffer. After another three years he left for New York, from where he covered the United States and South America for eight years. Here his body of work became internationally known and respected. “The image is the story, otherwise it’s not a good picture” – this rough wise saying finds evidence in the work of Volker Hinz. The naked soccer players Beckenbauer and Pelé under the shower, Woody Allen ordering himself to be quiet, a rarely shy Muhammad Ali trying to make a late comeback, the author William S. Burroughs with a pistol in his hand or the film director Federico Fellini with the double eyes on his head – this are not picutres but stories, which Volker Hinz can tell in a click of his camera. It is not the story of exposure time, wide agles or rolls of film, but the story of delicateness. “The photo-reportage”, Henri Cartier-Bresson once said, “requires a collaboration of intellect, mind and heart,” just delicateness. This feeling for the right moment makes Hinz’ photographs one of its kind.
29
30
31
32
33
34
35
leica oskar barnack award 2013
evgenia arbugaeva Tiksi
„Pewnego razu na Syberii, nad brzegiem Oceanu Arktycznego, w ciepłym łóżku, w małym miasteczku, dziewczynka obudziła się ze snu. Był już poranek, ale ciągle jeszcze było ciemno. Miasteczko położone było na dalekiej północy, a słońce miało nie pokazać się jeszcze przez wiele miesięcy. Dziewczynka uśmiechnęła się, zaczęła marzyć o czasach, kiedy noc polarna dobiegnie końca, gdy pierwszy raz słońce oświeci zaśnieżone góry, by wyglądały jak jagodowe lody. I wtedy nadejdzie lato, śnieg będzie topnieć i tundra przekształci się w planetę Mars ze złotym kolorem rozciągającym się na zawsze i w każdym kierunku. Pomyślała: Każda pora roku ma swoje własne kolory. Przechowywała je wszystkie w swoim sercu, i szła dalej pod zorzą polarną w tym małym miasteczku, daleko na północ.” Miasteczko nazywało się Tiksi. Dziewczynka to Evgenia Arbugaeva, która po latach edukacji i pracy zagranicą wróciła do rodzinnego miasteczka na Syberii i sfotografowała je tak, jak zapamiętała je z dzieciństwa. Przez świat wioski poprowadziła ją młoda dziewczynka, którą fotografka spotkała podczas swojego pobytu w Tiksi.
„Once upon a time in Siberia, on the shores of the Arctic Ocean, in a warm bed in a small town, a little girl woke up from a dream. It was morning, but it was still dark out, for the little town was so far North that the sun would not show itself for many months. The little girl smiled and her mind began dreaming of the days when the Polar Night would come to an end, when the first sun would light up the snowy mountains, making it look like blueberry ice cream. And then the summer would come, the snow would melt and the tundra would transform into planet Mars with it’s golden color seeming to stretch out forever in every direction. She thought to herself, Every season has its own colors. She stored all these colors in her heart, and walked beneath the Aurora Borealis in this little town way up North.” The town was called Tiksi. The girl’s name is Evgenia Arbugaeva. After years spend abroad she came back to her home town and photographed Tiksi as she has remembered it.
Evgenia Arbugaeva – pracuje jako freelancer w Rosji i Nowym Jorku. Jej prace były prezentowane na wielu wystawach oraz publikowane w takich magazynach jak Elite Traveller czy Zoom.
Evgenia Arbugaeva – works as a freelancer in Russia and New York. Her works has been shown worldwide and published in magazines such as Elite Traveller or the Zoom.
www.evgeniaarbugaeva.com
37
38
39
leica oskar barnack award 2013
ciril jazbec waiting to move
W kategorii Newcomer konkurs wygrał Słowianin Ciril Jazbec. Projekt Waiting to Move przedstawia życie mieszkańców małej wyspy (400 metrów szerokości i 5 km długości) na północno-zachodnim wybrzeżu Alaski. Wyspa jest stale zagrożona erozją, burzami, niepogodą i wodami topniejącej wiecznej zmarzliny, która leży pod cienką warstwą gleby. Zamieszkuje ją Shishmaref – nowoczesna społeczność Eskimosów Inupiaq, która kilka lat temu stała się centralnym punktem światowego zainteresowania mediów. Publikowano zdjęcia domów tonących w morzu. Wyspa stała się symbolem i konkretnym przykładem dramatycznych skutków zmian klimatycznych. Al Gore nazwał ludzi z Shishmaref pierwszymi uchodźcami klimatycznymi, pytał, jak ta wspólnota 650 osób ma przetrwać kolejne lata? Ciril Jazbec, jako jeden z nielicznych, pokonał nieufność mieszkańców, którzy mieli negatywne doświadczenia z dziennikarzami i nie wpuszczali obcych do domu. W projekcie pokazuje ich codzienność, problemy związane ze specyficzną sytuacją życiową, a także głęboką przepaść między starymi myśliwymi i rybakami, żyjącymi zgodnie z wielowiekową tradycją, a młodymi, którzy grają w gry wideo na swoich iPadach i konsolach Playstation, marząc o opuszczeniu wyspy, gdzie nie ma pracy ani perspektyw.
Newcomer award. The project shows life of the citizens of an island no wider than 400 meters and 5 kilometers in length, on the northwest coast of Alaska. The island is threatened by erosion, storms and inclement weather, as well as by the thawing of permafrost, which lies below a thin layer of soil. The land is populated by Shishmaref – a modern Inupiaq Eskimo community, which became the focal point of global media attention few years ago. Photos of storms, erosion and houses sinking into the sea was published worldwide. The island became symbol and concrete example of the dramatic effects of climate change. Al Gore referred to the people of Shishmaref as the first climate refugees and asked how the community of 650 would survive the following years. Ciril Jazbec was one of very few, who Shishmaref trusted and let him witness their lifes.The photo series documents the daily life in the community as it is today and the disappearing traditional ways in a village facing an uncertain future. Life in Shishmaref is not easy at all, and there is a deep divide between old hunters and fishermen who live in accordance with their centuries-old traditions on the one hand and young people on the other, who play videogames on their iPads and Playstations and dream about leaving the island where there are no jobs and little to look forward to.
www.ciriljazbec.com
41
42
43
kuba dąbrowski film obyczajowy produkcji polskiej a drama feature film of polish production
Kurator: Joanna Kinowska Asystentka: Dominika Kucner
Curator: Joanna Kinowska Assistant: Dominika Kucner
Wystawa Film obyczajowy produkcji polskiej to próba zmierzenia się z gigantycznym zbiorem zdjęć i ułożenia ich w historię. Wyłania się z nich osobista opowieść o autorze i jego otoczeniu, o ulubionych filmach, muzyce i sporcie; nie jest jednak podana w porządku chronologicznym. Układ zdjęć, sprawiający wrażenie luźnego, otwartego na skojarzenia widza, jest mimo to precyzyjny – o ich zestawieniu decyduje przekaz lub nastrój, czasami sąsiadujące zdjęcia dopowiadają się wzajemnie lub stanowią dla siebie kontrapunkt. U Dąbrowskiego aparat służy do zapamiętania danej chwili, opowiedzenia o czymś, czasem do wspomnienia, jak w przypadku przewijających się przez wystawę/film reprodukcji. Ale nie jest najważniejszy – nie ma tu pozowania, nadmiernej kreacji. Jest życie codzienne i osoba fotografa, czyli „podmiot liryczny”. Mnóstwo uczuć, dorastania i chłopackości, jest też trochę romantycznie i nostalgicznie – czyli wszystko to, co każdy z nas pamięta, choć nie wszyscy mamy to na zdjęciach.
The exhibition A Drama Feature Film of Polish Production is an attempt to confront a huge collection of photographs. These tell a personal story of the author and his habitat, his favourite movies, music and sports; but there is nochronological order here. Still, despite appearing loose and open to the viewer’s imagination, the narrative is precise, the order of the images dictated by their message or mood, with the neighbouring photos sometimes explaining or counterpointing each other. Dąbrowski’s camera is used to remember a moment, to tell a story, sometimes to reminisce, as in the reproductions. But it is not the camera that matters the most here – there is no posing, no excessive invention. Instead, there is everyday life and the person of the photographer, that is, the ‘lyrical subject’. A lot of emotions, of adolescence and being a lad, and also some romanticism and nostalgia – the things all of us remember, though not all of us have it in pictures.
Kuba Dąbrowski (ur. 1980) – fotograf, absolwent socjologii na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie i fotografii w Instytucie Fotografii Twórczej (ITF) w Opawie (Czechy).
Kuba Dąbrowski (born 1980) – is a photographer with a degree in Sociology from the Jagiellonian University in Kraków and Photography from the Institute of Creative Photography of the Silesian University in Opava.
www.kubadabrowski.com
45
46
47
48
49
50
51
grand prix fotofestiwal 2014
michel le belhomme Ślepa bestia
The Blind Beast
Najpierw, z wielką łatwością prześlizgujemy się z miejsca rzeczywistego do miejsca zmyślonego – przestrzenie, które mogą – przynajmniej w teorii – nas zawierać, stają się przestrzeniami, które zawieramy w sobie. Te z pozoru chroniące nas azyle, te niepewne zacisza, te domy odchodzące od swojej roli ochronnej, są niczym więcej jak tylko rozpadającymi się pudłami w naszych niespokojnych umysłach – są mentalnymi pudłami. Mentalne troski jednostki ustawicznie rozdartej między pragnieniem, aby się otworzyć na świat i odkrywać go, a strachem, że kontakt z nim może ranić lub niszczyć. (Eric Van Essche)
First, we shall slide easily from a place represented to an imaginary place – I mean that these spaces that can, in theory, contain us, become spaces we contain. Those seemingly protective refuges, those precarious shelters, those homes diverted from their role of safety, are nothing more than rickety boxes in our troubled mind – they are mental boxes. Mental worries of the individual constantly torn between the desire to open himself to the world and explore it and the fear of being hurt or destroyed by its contact. (Eric Van Essche)
Michel Le Belhomme (ur. 1973, Francja) studiował w Rennes Art School, obecnie jest profesorem fotografii w School of Art w Rennes. Wygrał Mission Jeunes Artistes (2010, Tuluza) oraz pierwszą nagrodę lacrtique.org – Voies Off w Arles. Jego wystawy indywidualne to między innymi: Galerie le LAC GELé, nîmes, Francja (2013) i Cuadro Art Gallery, Dubai.
Michel Le Belhomme (born 1973, France) studied at Rennes Art School, currently his is professor of Photography in the School of Art in Rennes. He won the Mission Jeunes Artistes (2010, Toulouse) and the first Prix lacrtique.org – Voies Off, in Arles. His solo exhibitions included: Galerie le LAC GELé, nîmes, France (2013) and Cuadro Art Gallery, Dubai.
www.muthos.fr
55
56
57
58
59
antoine bruy gąszcz
scrublands
Od 2010 do 2013 roku podróżowałem autostopem po Europie. Chciałem poznać ludzi, którzy radykalnie zmienili bieg swego życia i którzy porzucili miasto, by nie żyć już „wydajnie, efektywnie i konsumpcyjnie”. Nie miałem ustalonej trasy. Wytyczały ją tylko przypadkowe spotkania. Ta niezwykła podróż okazała się być i dla mnie poszukiwaniem, podobnym do poszukiwań moich rozmówców. W ich losach i przeżyciach nie ma według mnie żadnej „polityki”. To po prostu codzienne, „bliskie skóry” doświadczenia życiowe. Różnorodność miejsc i sytuacji ukazuje nam pewne piękno pogoni za utopią – nieustanne próby i towarzyszące im błędy. Niestabilne konstrukcje budowlane, materiały z odzysku, przeróżne metody rolnicze – wszystko to wyznacza różnorodność trajektorii życia poznanych przeze mnie ludzi. Użytkują więc ziemię, która im się nie poddaje. A czas nie pogania ich bezwzględnością swego upływu, lecz leniwie zwalnia swoje tempo. Nie słychać tykania zegara, szeleści tylko balet mijających nocy i dni, pór roku i faz księżyca.
From 2010 to 2013, I hitchhiked throughout Europe with the aim to meet women and men who made the radical choice to live away from cities, willing to abandon their lifestyle based on performance, efficiency and consumption. Without any fixed route, driven by encounters and chance, this trip eventually became for me a similar kind of initiatory quest to those of these families. These experiments display various fates which I think should not only be seen at a political level, but more importantly as daily and immediate experiences. The heterogeneity of places and situations shows us the beautiful paradox of the pursuit of a utopia through permanent empirical attempts and sometimes errors. Unstable structures, recovered materials, or multiple applications of agricultural theories allow us to see the variety of human trajectories. Therefore their land is exploited but never submitted, the time has lost his tight linearity to become a slow and deliberate pace. No more clock ticking but the ballet of days and nights, seasons and lunar cycles.
Antoine Bruy francuski fotograf, absolwent Vevey School of Photography w Szwajcarii. Uhonorowany nagrodą Young Swiss Talent Prize w roku 2010, uczestniczył w kilku wystawach grupowych w Szwajcarii i zagranicą. Intymność ludzi, środowisko fizyczne oraz stosunek do warunków gospodarczych i intelektualnych, które je determinują to główne pole jego zainteresowań. Jego poprzednie prace obejmowały podobne tematy: En Friche przedstawia obszary górnicze ukształtowane przez przekształcenia przemysłowe, podczas gdy Toy’s Land przedstawia osiedla mieszkaniowe wyglądające jak zabawki. Bruy obecnie mieszka w Lille, Francja.
Antoine Bruy is a French photographer, graduated of the Vevey School of Photography in Switzerland. He was notably honored with a Young Swiss Talent Prize in 2010 and participated in several group exhibitions in Switzerland and abroad. The intimacy of humans, physical environments and relationship to the economic and intellectual conditions that determine them, are his main concern. His earlier work explore similar themes: En Friche examines a mining area shaped by industrial restructuring, while Toy’s Land depicts housing developments as if they were toys. Bruy currently lives in Lille, France.
www.antoinebruy.com
61
62
63
64
65
elena chernyshova Dni noce – noce dnia Days of Night – Nights of Day
Dni noce – noce dnia opowiada o codziennym życiu mieszkańców Norylska, największego miasta górniczego liczącego ponad 170 000 mieszkańców i będącego najdalej wysuniętym na północ miastem na świecie. Dokument pokazuje, jak człowiek przystosował się do ekstremalnych warunków klimatycznych, katastrof ekologicznych i izolacji. Miasto, kopalnie i fabryki metalurgiczne zostały zbudowane przez więźniów Gułagu. 60% obecnej populacji jest zaangażowane w proces przemysłowy tego ogromnego kompleksu. Norylsk jest siódmym najbardziej zanieczyszczonym miastem na świecie. Średnia temperatura w roku to –10 stopni Celsjusza, w zimie temperatury dochodzą do –55 stopni, a przez dwa miesiące panuje tutaj noc polarna.
Days of Night – Nights of Day is about the daily life of the inhabitants of Norilsk, the biggest mining city with the population more than 170 000 situated in the North of the polar circle in the world. The documentary aims to investigate the human adaptation to extreme climate conditions, ecological disaster and isolation. The city its mines and metallurgical factories were constructed by the prisoners of Gulag. 60% of present population is involved to industrial process of this huge complex. Norilsk is the 7th polluted city in the world. The average temperature of the year is -10 C, with -55 in the winter. Moreover, for two months the city is plonged in the polar night.
Elena Chernyshova (ur. 1981), rosyjska fotografka działająca we Francji. Jest fotografem-samoukiem, a pasją do języka obrazów zaraziła się na studiach architektonicznych. Fotografia to jej sposób na śledzenie codziennego życia różnych grup i wspólnot w kontekście zmian środowiskowych, politycznych i ekonomicznych. Jej praca ma na celu zobrazowanie wpływu pewnych warunków działalności człowieka, sposobów adaptacji oraz zróżnicowania stylów życia. Jej projekt dotyczący Norylska został uznany za wybór Circulation Photo Festival; zajął drugie miejsce w 2013 JGS Photography Contest, Forward Thinking Museum, wreszcie był finalistą na Invisible Photographer Asia Photos Essay Awards 2013. W roku 2014 otrzymała nagrodę World Press Photo Award – 3 miejsce w kategorii Życie Codzienne.
Elena Chernyshova (born 1981) is a Russian photographer based in France. She is a self-taught photographer and got passion for this visual language during her studies in the architectural academy. Photography for her is a way to investigate the daily life of different groups and communities in the context of environmental, political, and economic changes. Her work aims to visualize the impact of certain conditions of human activity, ways of adaptation, and diversity of lifestyles. Her project about the city of Norilsk has been recognized as selection of the Circulation Photo Festival; runner up in the 2013 JGS Photography Contest, Forward Thinking Museum; and finalist in the Invisible Photographer Asia Photos Essay Awards 2013.In 2014 he has been awarded with World Press Photo Award – 3ed prize in Daily Life category.
www.elena-chernyshova.com
67
68
69
70
71
david favrod cudzoziemiec
Gaijin
Nazywam się David Takashi Favrod. Urodziłem się 2 lipca 1982 r. w Kobe, jako syn Japonki i Szwajcara. Kiedy miałem 6 miesięcy, moi rodzice zdecydowali się przeprowadzić i zamieszkać w Szwajcarii. Wychowywała mnie głównie matka, która wpoiła mi swoje zasady i zaznajomiła z kulturą Japonii. Kiedy miałem 18 lat, zwróciłem się do ambasady japońskiej o podwójne obywatelstwo, którego jednak mi odmówiono. I właśnie to poczucie odrzucenia i pragnienie udowodnienia, że jestem tak samo Japończykiem jak i Szwajcarem, było inspiracją do powstania tej pracy. Gaijin to fikcyjna opowieść, narzędzie w moim poszukiwaniu tożsamości, gdzie autoportrety odzwierciedlają wewnętrzny dialog i mój samotny związek z samym sobą. Celem pracy jest stworzenie „mojej własnej Japonii” w Szwajcarii, zbudowanie jej z pamięci moich podróży, które odbywałem będąc dzieckiem, z opowieści mojej matki, kultury popularnej i tradycyjnej oraz opowieści wojennych moich dziadków. Praca ta to mój wewnętrzny przymus stworzenia i ukształtowania własnej pamięci. To próba odtworzenia pewnych faktów, których nie doświadczyłem osobiście, ale które miały na mnie podświadomy wpływ, kiedy dorastałem. Moi dziadkowie widzieli wojnę, przeżyli ją, potem zmarli, a wkrótce ich wspomnienia staną się również częścią historii. Tylko jeden, jedyny raz rozmawialiśmy o ich przejściach. Wykorzystałem ich opowieści jako źródło inspiracji dla mojego własnego wyznania.
My name is David Takashi Favrod. I was born on the 2nd of July 1982 in Kobe, of a Japanese mother and a Swiss father. When I was 6 months old, my parents decided to come and live in Switzerland. I was mainly brought up by my mother who taught me her principles and her culture. When I was 18, I asked for double nationality at the Japanese embassy, but they refused. It is from this feeling of rejection and also from a desire to prove that I am as Japanese as I am Swiss that this work was created. Gaijin is a fictional recital, a tool for my quest for identity, where auto-portraits imply an intimate and solitary relationship that I have with myself. The aim of this work is to create “my own Japan”, in Switzerland, from memories of my journeys when I was small, my mother’s stories, popular and traditional culture and my grandparents war recitals. This work represents my compulsion to build and shape my own memory. To reconstitute some facts I haven’t experienced myself, but have unconsciously influenced me while growing up. My grandparents witnessed the war; survivors who finally passed away and whose memories will soon be a part of history. Only once did we speak about their experiences. I use their stories as source of inspiration for my own testimony.
David Favrod (ur. 1982, Japonia) to szwajcarsko-japoński fotograf, który mieszka i pracuje w Szwajcarii. Ukończył École cantonale d’art de Lausanne uzyskując tytuł magistra reżyserii sztuki oraz tytuł licencjata w dziedzinie fotografii. Wśród nagród można wymienić Aperture Portfolio Prize, Work in Progress Award na Les recontres del la Photographie w Arles, Francja 2009 r. Ponadto artysta został uwzględniony w reGeneration 2, książce i wystawie objazdowej prezentującej obiecujących fotografów. Miał również wystawy indywidualne i grupowe na całym świecie.
David Favrod (born 1982, Japan) is a Swiss-Japanese photographer, living and working in Switzerland. He graduated from École cantonale d’art de Lausanne with a master’s degree in art direction and a bachelor’s degree in photography. He has won the Aperture Portfolio Prize, the Work in Progress Award at Les recontres del la Photographie in Arles, France in 2009. He has been included in reGeneration 2, a book and touring exhibition showcasing emerging photographers. He has had solo and group exhibitions around the globe.
www.davidfavrod.com
73
74
75
76
77
kirill golovchenko Gorzka spadź
Bitter Honeydew
Fotografując XXI-wieczne miejsca przy drogach rodzinnej Ukrainy, Golovchenko przedstawia barwne spektrum ludzi sprzedających na przykład owoce w tzw. „toczkach”. Jest to ogólna nazwa dla punktu sprzedaży, choć czasem odnosi się także do miejsca usług prostytutek. Sprzedawcy mieszkają w namiotach i przyczepach obok prowizorycznych stoisk, a niektórzy na okres lata budują szopy. Wielu przyjeżdża z Azerbejdżanu, Gruzji, Armenii. I mieszają się z tubylcami na rozwleczonych wzdłuż dróg stoiskach. Mieszkają i handlują zazwyczaj w pojedynkę, czasem sprowadzają rodziny. Dzieci dorastają wtedy na ulicy. Powstał tu swoisty mikrokosmos przeróżnych osób, które łączy jedno: zarobić i jakoś przeżyć. Są i tacy, co zarabiają, by zaoszczędzić i poprawić warunki życiowe w ojczyźnie. To tam wraca większość na czas zimy, która nie służy zarobkowaniu. (Horst Kloever & Kirill Golovchenko)
Golovchenko in photographs of the 21st century roadsides of his native country Ukraine depicts a wide range of people living on the ‘tochka’, offering fruit according to season and also far more. ‘Tochka’ is a general term for sales point, sometimes also referring to prostitution. The merchants live close to their makeshift emporiums in tents and trailers, some build shacks for the summer months. Many come from Azerbaijan, Georgia, Armenia and mix with the locals along the strung-out markets. They dwell and sell alone or bring their families, kids growing up on the street. A microcosm has formed of very different people having one thing in common: they want to make money to simply get along or save up and improve their living conditions in their respective homelands where most return for the winter months, not making any money there at all. (Horst Kloever & Kirill Golovchenko)
Kirill Golovchenko (ur. 1974, Ukraina) studiował fotografię i projektowanie komunikacji na Darmstadt University of Applied Sciences w Niemczech. Wygrał kilkanaście nagród, w tym European Photo Exhibition Award, Abisag Tuellmann Prize oraz Berthold-Roland-Photo-Art Award. Jego projekty fotograficzne były realizowane na Ukrainie i w Europie Wschodniej przy wsparciu stypendium DAAD oraz funduszy projektowych VG Bild-Kunst. Jego zdjęcia można od 2003 roku oglądać na wystawach indywidualnych i grupowych, między innymi: Museum Folkwang, Essen, Art Society Ludwigshafen, PhotoEspaña Madrid, Photo Museum Braunschweig.
Kirill Golovchenko (born 1974, Ukraine) studied photography and communication design by Darmstadt Universityof Applied Sciences in Germany. He got several awards, including the European Photo Exhibition Award, Abisag Tuellmann Prize and the Berthold-Roland-Photo-Art Award. Further his photographic projects have been implemented in the Ukraine and in Eastern Europe supported by the the DAAD scholarship and the project funding VG BildKunst. His photographs can be seen since 2003 in solo and group exhibitions including: Museum Folkwang, Essen, Art Society Ludwigshafen, PhotoEspaña Madrid, Photo Museum Braunschweig.
www.kirillgolovchenko.com
79
80
81
82
83
marie hudelot dziedzictwo
the legacy
Seria ta powstała z potrzeby stworzenia zestawu symbolicznych portretów zainspirowanych moim dwukulturowym pochodzeniem. Jestem Francuzką ze środkowowschodnimi korzeniami. Pracowałam, korzystając z tradycji martwej natury w malarstwie – na pierwszym planie umieściłam postaci, a wykorzystane przeze mnie obiekty pochodzą z różnych obrządków i zwyczajów. Zdjęcia można pogrupować w trzy metaforyczne kategorie. Pierwsza to „znak” z elementami nieuprawianej ziemi – przywołuje na myśl śmierć i powtórne narodziny. Druga to „walka”, z reinterpretacją trudów i honorów wojny – to hołd dla przodków, weteranów, to także obojętność śmierci albo anonimowość wojny. I w końcu symbol „kobiecości” umieszczony w kontekście dwóch kultur, francuskiej i algierskiej, czasami odczuwany jako dychotomia, czasami jako symbol różnorodności. Tutaj klejnoty, pióra, gałęzie, kwiaty, kapelusze, dekoracyjne wstążki stają się poruszającym symbolem uwodzenia, kobiecości, młodości, pamięci, walki, życia i śmierci. Grając takim nagromadzeniem symboli i przy takiej obfitości dodatków, postaci stają się podobnymi do martwej natury totemami lub rodowymi herbami.
I made this series with the desire to build a set of symbolic portraits inspired by my background of double cultures. I’m French with middle eastern origins. I worked by using the pictorial tradition of still lives, I chose to put forward characters, where the nature and objects they carry, come from different rites and customs. The photographs can be grouped into three metaphorical categories: Firstly the “mark”, with elements of uncultivated land, evocative death and rebirth. Secondly, the “fight” with a reinterpretation of the various struggles and honors of war, as a tribute to ancestors, veterans sometimes death indifference or anonymity of the war. And finally the symbol of “femininity” located in the context of two cultures, Freanch and Algerian, sometimes felt as a dichotomy, sometimes as a sign of diversity. Here jewels, feathers, branches, flowers, hats, decorative ribbons become evocative symbols of seduction, femininity, youth, memory, struggle, life and death. Playing on the accumulation of symbols, profusion of accessories the subjects become still life-like totems or family crests.
Marie Hudelot (ur. 1981, Francja) po ukończeniu studiów filmowych zapisała się do Université Paris 8, na wydział fotografii i multimediów. Jej zainteresowania obejmują performance, portrety i kobiecość. Jej prace były ostatnio przedstawiane w Vichy Lille na wystawach zbiorowych, a także na Circulation(s) Festival w Paryżu.
Marie Hudelot (born 1981, France) after studying cinema she enrolls at the Université Paris 8 at the faculty of photography and multimedia. She is interested in performance, portraits and femininity. He work was recently presented at Vichy and Lille in collective exhibitions, as well as Circulation(s) Festival in Paris.
www.mariehudelot.fr
85
86
87
88
89
adam lach stigma Łatwo jest walczyć o prawa osób, które głośno krzyczą. Znacznie trudniej zauważyć tych, którzy nie manifestują. Projekt Stigma opowiada o 60-osobowej rodzinie Romów, mieszkających na koczowisku we Wrocławiu. Ograniczając miejsce fotografowania do Psiego Pola – części dzielnicy Wrocławia, zajętej przez slumsy romskie – pozbywam widzów możliwości obserwowania Romów podczas tego, co powszechnie uważa się za ich codzienność – żebractwa i kradzieży. W otoczeniu rodziny okazują się zupełnie innymi ludźmi, nieprzystającymi do typowego wyobrażenia. Nie ma taborów i ognisk, śpiewów i czarów – są za to dobrzy ludzie o niezwykłych wnętrzach i niesamowitych historiach, skrzywdzeni przez wszystkich, których spotykają na swej drodze. Zmagają się nie tylko z ciężką codziennością, lecz także z władzami miasta i sąsiadami. Wśród mieszkańców mają opinię żebraków, złodziei i oszustów, co jest powodem częstych aktów agresji. Wszelkie działania władz miejskich, mające na celu rozwiązanie problemu Romów, prowadzą do próby eksmisji i zastraszenia ich. Jednak opowieść o Romach, to przede wszystkim opowieść o rodzinie, relacjach i emocjach ludzi, którzy mimo wszystko wydają się szczęśliwi i spokojni. To także próba analizy kondycji współczesnej rodziny, na pograniczu tradycji i nowoczesności. Ta grupa nomadów, uzależniona od nieustannego poszukiwania lepszego świata, nieświadomie poddaje się wpływom kultury masowej, zmagając się z tymi samymi troskami, co każdy współczesny człowiek.
It is easy to fight for the rights of people who shout out loud in protest. It is much more difficult to notice those who do not manifest openly. The Stigma Project tells the story of the 60-member family of Roma, living in an encampment on the outskirts of the city of Wroclaw in Poland. Limiting the photo sessions to the location of the Dog Field – the district of Wroclaw occupied by the Roma slums – I deprived the recipient of the opportunity to observe the Roma people during what is commonly considered to be their everyday life – begging and theft. Surrounded by family they turn out to be completely different people, unfitting the conventional ideas. There are no typical camps with campfires, songs and spells – instead, there are good people with unusual interior and dramatic life stories, hurt by many whom they met on their way. They struggle not only with severe everyday life, but also with the city authorities and neighbors. They have a reputation of being beggars, thieves and crooks, among the local inhabitants, which causes frequent acts of aggression against them. All the actions of municipal authorities, with a view to solve the Roma problem, are leading to attempts to intimidate and evict them. This story of the Roma, is primarily a story about family, relationships and emotions of people, who despite all, seem happy and peaceful. It is also an attempt to analyze the condition of the modern family, on the border between tradition and modernity. This group of nomads , dependent on the constant search for a better world , unconsciously surrenders to the influence of mass culture , struggling with the same concerns as any modern man.
Adam Lach (ur. 1983, Polska) ukończył WSF AFA we Wrocławiu. Jest współzałożycielem agencji Napo Images i wiceprezesem Fundacji Napo. Od 2006 do 2013 był związany z tygodnikiem „Newsweek Polska”. Publikuje swoje zdjęcia w wielu magazynach w Europie i USA, m.in. „The New York Times”, „Le Monde”, „Die Zeit”, „International Herald Tribune”, „Polityka”. Adam jest laureatem kilkunastu nagród konkursów fotografii prasowej. Jego prace były prezentowane na wielu prestiżowych wystawach na świecie. Projekt Stigma został wyróżniony w prestiżowym konkursie American Pictures of the Year International 2014.
Adam Lach (born 1983, Poland) graduated from the Academy of Photography WSF AFA in Wroclaw. He is a co-founder of Napo Images and vice president of Napo Foundation. From 2006 to 2013 contributor of “Newsweek Poland”. His works were published by, among others, “The New York Times”, “Le Monde”, “Die Zeit”, “International Herald Tribune”, “Polityka”. His photo essays were shown on prestigious international exhibitions. His project Stigma has beed awarded with an honorable mention in the prestigious American Pictures of the Year International 2014.
www.napoimages.com
91
92
93
94
95
agnieszka rayss ziemia niczyja no man's land Zaczyna się koniec miast
The Ends of Cities Begins
(..) są jeszcze obrzeża, zaplecza, przestrzenie gdzie „kształty wyczerpują swoje warianty i rozpadają się”. To tam zaczyna się koniec miast. Gubią się tu wszelkie pozory, miasto obnaża swoje techniczne oblicze. Tu nie ma już miejsca na żadną symbolikę. Nic nie kusi, nie zwodzi, nie flirtuje z przybyszem. Jest tylko jeden techniczny wymiar. Bebechy miejskiej maszynerii są nieludzkie. Nie sprzyjają życiu, człowiek jako jednostka nie ma wobec nich żadnych szans. One bowiem służą masom, zbiorowościom, są emanacją systemu ukrytego gdzieś tam daleko pod maską ładnych kamieniczek albo w szumie metra wjeżdżającego na pełen ludzi peron. Tak, te miejsca są beznadziejne. Nie tylko nie mają żadnego symbolicznego znaczenia, ale też na żadne nie czekają. To przestrzenie, o których nie myślimy, nigdy ich sobie nie wyobrażamy, nie śnimy o nich nawet w koszmarach, nie marzymy o nich, nie boimy się ich. One są bo muszą być, ale dla nas nie istnieją w żadnym wymiarze. (Filip Springer)
(..) let us not forget about the back end, the spaces where “the forms exhaust their variety and come apart.” This is where “the ends of cities begins.” All guises fade, the city reveals its technical face. There is no space for symbolism anymore. Nothing tempts, nothing teases, nothing flirts with the newcomer. There is only one, technical space. The guts of the urban machinery are inhuman. They do not foster life, a human as an individual stands no chance confronted with them. They serve the masses and the communities, they are the emanation of a system hidden somewhere deep underneath a mask of pretty townhouses, or in the hum of an underground train entering a platform heaving with people. Yes, these places are hopeless. Not only is there no symbolic meaning, they are not waiting for one. These are the spaces we do not think about, we do not imagine, we do not dream of even in our nightmares, we do not daydream about, we do not fear them. They exist because they have to, but they do not exist in any dimension to us. (Filip Springer)
Projekt rozpoczęty w 2012 z inicjatywy Centrum Nauki Kopernik (jako część
Project initiated by Copernicus Science Center in 2012 (as a part of “Distant
projektu “Distant Place” kolektywu Sputnik Photos).
Place” project assigned to Sputnik Photos collective).
Agnieszka Rayss jest wolnym strzelcem, mieszka i pracuje w Warszawie. Studiowała historię sztuki na UJ. Jest współzałożycielką stowarzyszenia Sputnik Photos. Jej zainteresowania to przede wszystkim pop kultura w krajach Europy Środkowo-Wschodnej w okresie transformacji (jej album American Dream skupiał się wokół tego tematu). Ostatnio interesuje się także pejzażem i tematami związanymi z ekologią. Była dwukrotnie nagradzana w konkursie Pictures of the Year oraz Hasselblad Masters Award, a jej prace były publikowane m.in. w „Newsweeku” oraz „The Guardian”. Brała udział w wielu wystawach grupowych i indywidualnych.
Agnieszka Rayss is a photographer, freelancer, based in Warsaw, Poland. Her area of work is documentary photography. She studied art history at the Jagiellonian University in Krakow. She is co-founder of the Sputnik Photos International Association of Photojournalists. She is interested in how post-communist countries try to copy western trends, as well as the pop cultural manifestations of the transformation. In recent years she has also worked on landscape as well as topics related to ecology. Her work has appeared in magazines such as “Newsweek”, “The Guardian”. Agnieszka is a two-time winner of the Picture of the Year award in 2011 and 2012, a two-time finalist in the Hasselblad Masters Award. She took part in several individual and group exhibitions.
www.sputnikphotos.com
97
98
99
100
101
marlous van der sloot le corps vecu
We współczesnym społeczeństwie często chcemy zapomnieć, że „fizyczność” jest również źródłem informacji. Racjonalizujemy, a to sprawia, że odwracamy się od naszego pierwotnego świata, przekonani, że nasze zmysły nie mogą nauczyć nas niczego cennego. Warto trzymać się jedynie celu. Ale nie możemy ignorować naszego ciała i patrzeć na nie jak na „martwy worek komórek”. My nie tylko mamy ciało, my JESTEŚMY ciałem. Zapominanie o tym przysparza nam uczucia znanego jako „śpiące ramię”. To stan, w którym twoje członki biologicznie ciągle są twoje, ale nie doświadczasz ich jako swoich. Ramię zdaje się być obce… Le Corps Vecu skupia się na przywróceniu fizyczności naszym zbyt racjonalnym umysłom, kontaktuje nas na powrót z naszym ciałem i otaczającym nas światem zmysłowym.
In modern society we often want to forget that “the physical” is also a source of information. Because of rationalization, we turned away from our primoridial world, convinced that our senses do not learn us anything valuable. Only the objective is worth to hold on to. But we cannot ignore our body and look at it as a “lifeless bag of cells”. We don’t just have a body, we ARE a body. Forgetting this gives us a feeling of a ”sleeping arm”. In this condition your limb is biologically still yours, but you do not experience it as yours. It seems like the arm of a stranger… Le Corps Vécu is a body of works, focusing on restoring physicality to our overly rational minds, bringing us back in touch with our body and the sensual world around us. Thanks to Stroom Den Haag.
Podziękowania dla Stroom Den Haag. Marlous van der Sloot (1986, Holandia) ukończyła w roku 2011 Royal Academy of Arts w Holandii, gdzie rozwijała swą pracę w kierunku percepcji zmysłów. Jej prace przedstawiano na licznych festiwalach międzynarodowych, w galeriach i na imprezach, w tym: Galerie Voies Off (Francja), PHotoEspaña (Hiszpania), Singapore International Photography Festival. Obecnie mieszka i pracuje w Holandii, a reprezentuje ją Voies off Galerie w Arles, Francja.
Marlous van der Sloot (1986, The Netherlands) graduated in 2011 from the Royal Academy of Arts in the Netherlands, where her work developed towards the perception of senses. Her work has been shown at various international festivals, galleries and events including: Galerie Voies Off (France), PHotoEspaña (Spain), Singapore International Photography Festival. Currently she lives and works in the Netherlands and is represented by Voies off Galerie in Arles, France.
www.marlousvandersloot.com
103
104
105
106
107
renhui zhao przewodnik po florze i faunie świata a guide to the flora and fauna of the world
Przewodnik po florze i faunie świata próbuje udokumentować i odzwierciedlić niezliczone sposoby, na które ludzkie działanie i ingerencja powoli zmieniają świat natury. Projekt przedstawia katalog 55 ciekawych stworzeń i form życia, które ewaluowały w często zaskakujący sposób po to, aby poradzić sobie ze stresem i napięciami zmienionego świata. Inne organizmy udokumentowane w tej instalacji są wynikiem ludzkiej ingerencji, mutacjami, wygenerowanymi, by służyć różnorakim interesom i celom, od badań naukowych po potrzebę dekoracji.
A Guide to the Flora and Fauna of the World seeks to document and reflect on the myriad ways in which human action and intervention are slowly altering the natural world. The project presents a catalogue of 55 curious creatures and life-forms that have evolved in often unexpected ways to cope with the stresses and pressures of a changed world. Other organisms documented in the installation are the results of human intervention, mutations engineered to serve various interests and purposes ranging from scientific research to the desire for ornamentation.
Robert Renhui Zhao (ur. 1983, Singapur) artysta sztuk wizualnych, który pracuje głównie z fotografią, ale często przyjmuje podejście multidyscyplinarne przedstawiając obrazy wraz z dokumentami i przedmiotami. Otrzymał tytuł licencjata i magistra w dziedzinie fotografii na Camberwell College of Arts i w London College of Communication. Ostatnio prezentował swoje prace na Singapore Biennale 2013, President’s Young Talents 2013, International Festival of Photography at Mineiro Museum (Brazylia) i wielu innych wystawach. Za swoje prace fotograficzne otrzymał nagrody The Deutsche Bank Award in Photography (2011) oraz Sony World Photography Awards (2010, 2011).
Robert Renhui Zhao (born 1983, Singapur) visual artist, who works mainly with photography, but often adopts a multi-disciplinary approach by presenting images together with documents and objects. He received his Bachelor’s and Master’s degrees in Photography from Camberwell College of Arts and the London College of Communication. His recent exhibitions include the Singapore Biennale 2013, President’s Young Talents 2013, International Festival of Photography at Mineiro Museum (Brazil) and others. His work has been awarded The Deutsche Bank Award in Photography (2011) and Sony World Photography Awards (2010, 2011).
www.criticalzoologists.org/guide
109
110
111
112
113
filmschool imaginarium
imaginarium – miejsce „kultu” wyobraźni – cykl wystaw fotograficznych katedry fotografii szkoły filmowej w łodzi
Imaginarium już w swojej naturze pozbawione jednoznacznej struktury nie da się zdefiniować, jest zbiorem realnych, jak i nierealnych obrazów, myśli i idei, tych stwarzanych przez ogół i tych indywidualnych – akceptowanych bądź odrzuconych. Wychodzi poza proste dychotomie ciało-umysł, duchowość-cielesność, sacrum-profanum, podmiot-przedmiot. Ten zbiór obrazów świata (swoiste imago mundi) zawierający i to co realne, jak i to co urojone (pars imaginaria) – nie wskazuje, które obrazy są którymi i które czym się stają. Wystawa główna Szkoły filmowej zatytułowana Darkroom to gra z percepcją sprawdzająca nasze reakcje i emocje. To wypróbowywanie mediów i gatunków w stanie nieustającej przemiany, której towarzyszą „rewolucje”, a częściej wyraźna bądź skryta „zmiana rytuału” – w tym „rytuałów” odbiorcy. Pięć wystaw towarzyszących to obrazy manifestujące poetycko bądź werystycznie gesty zewnętrzności. To także poszukiwanie symboli i rytmów natury zderzone zarówno z klasycznymi, jak i ponowoczesnymi środkami wyrazu. Rysa Jakuba Karwowskiego to wizualna opowieść o synu Fryderyku dla syna Fryderyka, który kiedyś dorośnie i będzie mógł odczytać subtelność i piękno emocji zapisanych w obrazach „rodzinnego albumu”. Rodzina pojawia się także w tryptyku Igora Omuleckiego (Na skraju ogrodu), ale tu swoista prywatność wsadzona w ramy symbolu wprowadza nas na dodatkowe, przekraczające proste skojarzenia, ścieżki znaczeń i emocji. Szeptane i wykrzyczane fotograficzne wyznania odnajdziemy w zbiorowej wystawie studentów Szkoły Filmowej w Łodzi (Cichogłośno) – tu symboliczne i realne zaciera między sobą granice, ale za każdym razem robi to w innym, naznaczonym osobowością twórcy stylu. Prywatne dzienniki emocji to także prace Justyny Chrobot i Pawła Gizy (OO/II), ale w tym przypadku relacja przedmiot-podmiot ciąży ku związkom umysłu, cielesności i pożądania. Wizualna teoria pragnienia została tu oparta na obrazach – realnego i symbolicznego, na „fantazmatach pożądania”, które w odtwarzanym porządku percepcji, nadają przedmiotom i fragmentom ciała inny status, wynikający z przekroczenia społecznie uogólnionego znaczenia. To przekroczenie – tym razem z mocnym naciskiem na
funkcje tego co symboliczne lub co symbolicznym staje się w procesie percepcji – obecne jest w cyklach/zbiorach Roberta Mainki (Hojne łąki). Tu znaczenie ma także to, co rodzi się w przestrzeni „pomiędzy” obrazami, co stwarza wiele możliwych ścieżek „odczytania” obrazu, co buduje nowe tropy i co chwilami zwodzi nas pozornie zbyt prostymi skojarzeniami. Relacje z obrazem, w tym relacja twórca-odbiorca, którym poświęcona jest m.in. wystawa główna Darkroom, a także w różnych wymiarach każda z wystaw towarzyszących – parafrazując wypowiedź A. Kojève’a – to potrzeba relacji, w której pragnienie Pragnienia [w tym wypadku twórcy] polega na tym, aby to, co upragnione przez pragnącego stało się pragnieniem drugiego, aby drugi uznał wartość pragnienia tego, kto pragnie – uznał ją i rozpoznał jako swoją. wystawy darkroom, wystawa studentów i absolwentów szkoły filmowej w łodzi wernisaż 5.06, godz. 19.00, Art_Inkubator, centrum festiwalowe, Tymienieckiego 3 jakub karwowski, rysa wernisaż 4.06, godz. 19.00, Miejski Punkt Kultury Prexer, Pomorska 39 igor omulecki, na skraju ogrodu wernisaż 6.06, godz. 20.30, Galeria Wschodnia, Wschodnia 29 cichogłośno, wystawa zbiorowa studentów szkoły filmowej w łodzi wernisaż 4.06, godz. 20.00, Galeria OFF, Piotrkowska 138/140 justyna chrobot i paweł giza, oo/ii wernisaż 9.06, godz. 19.00, Dom Literatury, Roosevelta 17 robert mainka, hojne łąki wernisaż 5.06, godz. 19.00, Art_Inkubator, centrum festiwalowe, Tymienieckiego 3
imaginarium – a “place of worship” of the imagination – is a series of photographic exhibitions, presented by the photography faculty of the lodz film school
Imaginarium by its very nature lacking a clear structure – is an indefinable set of real and unreal images, thoughts, and ideas, those created by the collective, as well as the individual ones – whether accepted or rejected. It escapes simple dichotomies of body and mind, spirituality and corporality, the sacred and the profane, the subject and the object. This set of world images (a kind of imago mundi), with both the real and the imaginary (pars imaginaria), does not indicate the nature of the images and their purpose. The Film School’s main exhibition, entitled Darkroom, is playing with perception, examining our reactions and emotions. It is a test of media and genres in constant transformation, accompanied by “revolutions”, or, more often – a clear or hidden “ritual shift”, including the “rituals” of the viewer. The five accompanying exhibitions are all imaginaria, looking for images of human nature and existence; metaphors of what is internal and private, as well as images that are poetic or veristic gestures of externality. It is also a search for symbols and rhythms of nature, in clash with both classic and postmodern means of expression. Jakub Karwowski’s Rysa [Scratch] is a visual story about his son Fryderyk, meant for Fryderyk himself, who will grow up one day and will be able to read the subtlety and beauty of emotions stored in the images of a “family photo album”. The family theme also appears in Na skraju ogrodu [At the garden’s edge] by Igor Omulecki; here, however, the privacy is enshrined into a cycle (circle) of nature, set against the personification of the power of the universe, introducing us onto new paths of meanings and the emotions it births. Photographic confessions, both whispered and shouted, can be found in the collective exhibition of Film School students – Cichogłośno [Quietloud] – here, the boundaries between the symbolic and the real are effaced, but it is always done in a different style, marked by the author’s personality. Private journals of emotions are also presented in the works of Justyna Chrobot and Paweł Giza – OO/II [Object Oriented/Intimate Inventory]. Here, the subject-object relation leans towards the relations between the mind, the corporality and desire. The visual theory of desire has been based on images, the Real and the Symbolic, the
“desire phantasms”, which, in a reproduced order of perception, grant items and body fragments a different status that stems from the breach of meaning generalized by the society. This breach – along with a strong emphasis on the functions of what is symbolic or becomes symbolic in the perception process – is present in series/sets of Robert Mainka, entitled Hojne łąki [Lavish Fields]. Here, the space “between” the images is also important, and it creates numerous possible ways of “reading” the works, builds new trails, and sometimes – misleads us with associations seemingly too apparent. The relations with an image, together with the relation between an author and a viewer, which are the themes of the main exhibition, as well as – to some extent – accompanying exhibitions, are (to paraphrase A. Kojève) a need of relation, in which the desire of the Desire [here: of the author] becomes the desire of the other person, so that the other person accepts the value of the desire, and recognizes this desire as their own. exhibitions darkroom, collective exhibition of the Lodz Film School students and graduates opening 5.06, 7 pm, Art_Inkubator, festival centre, Tymienieckiego 3 jakub karwowski, scratch opening 4.06, 7 pm, Miejski Punkt Kultury Prexer, Pomorska 39 igor omulecki, at the garden's edge opening 6.06, 8.30 pm, Galeria Wschodnia, Wschodnia 29 quietlyloud, collective exhibition of the lodz film school students opening 4.06, 8 pm, Galeria OFF , Piotrkowska 138/140 justyna chrobot & paweł giza, oo/ii opening 9.06, 7 pm, Dom Literatury , Roosevelta 17 robert mainka, Lavish Fields wernisaż 5.06, 7 pm, Art_Inkubator, festival centre, Tymienieckiego 3
darkroom Wystawa studentów i absolwentów Szkoły Filmowej w Łodzi
exhibition of the lodz film school students and graduates
Kuratorka: Ewa Ciechanowska
Curator: Ewa Ciechanowska
Darkroom to proces doświadczania, dla którego punktem wyjścia jest obraz. Najistotniejsze nie jest to, co widzimy, ale to, co w nas zostanie wywołane. Odwołując się do ciemni jako metafory, odwiedzająca wystawę publiczność ma możliwość uczestnictwa w swoistych „procesach twórczych” młodych artystów – studentów i absolwentów Szkoły Filmowej w Łodzi. Autorów prac prezentowanych na wystawie łączy umiejętność przekraczania granic wyznaczonych przez tylko jedno medium oraz wyjście poza tradycyjnie rozumianą ekspozycję fotografii jako odbitki na papierze. W relacji z poszczególnymi pracami odbiorca może wejść w interakcję, może też poddać się stanom, w których uczestniczą autorzy. W ciemności bowiem rozpoczyna się proces pomiędzy tym co niewidoczne, ukryte a tym co chce się wyłonić i zostać rozpoznane.
Darkroom is a process of experiencing. What we see is less important than what will be developed inside. Darkness begins a process between what is invisible, hidden, and what wants to reveal itself and be recognized. The exhibition, referring a darkroom as a metaphor, gives the public the ability to participate in “thought processes”. The multimedia space will be divided to the likeness of cerebral hemispheres, processing information in their own way. The right side represents emotions, feelings, metaphors and spontaneity; the left is logic, rules, analysis and time. In a space arranged in such manner, we are no longer viewers. This situation creates new possibilities for both the creators and the public.
Wśród prac prezentowanych przez młodych artystów szkoły filmowej są fotografie, filmy i instalacje, m.in. cykl prac z pogranicza fotografii i video, autorstwa Kaji Dobrowolskiej (Emotional Landscape, 2012); prace video Moniki Masłoń (Dom, 2012; W hołdzie aniołom – latanie, 2007); instalacja świetlna Katarzyny Krakowiak (Chaos – Porządek); instalacja Franciszka Ammera (Exclusion, 2014) ; video Filipa Gabriela Pudło (Operation Castle, 2013); video instalacja Aleksandry Chciuk (Człowiek i jego książka, 2013-2014), a także instalacja Agaty Opalińskiej.
Among works exhibited by young Film School artists, there are photographs, videos and installations, including those by Kaja Dobrowolska [Emotional Landscape, 2012], Monika Masłoń [Dom (House), 2012; W hołdzie aniołom – latanie (Flying – A Tribute To Angels), 2013], Katarzyna Krakowiak [Chaos – Porządek (Chaos – Order)], Franciszek Ammer [Exclusion, 2014], Filip Gabriel Pudło [Operation Castle, 2013], Alexandra Chciuk [Człowiek i jego książka (A Man and His Book), 2013-2014], as well as an installation by Agata Opalińska.
Wspomniane prace stanowią zaledwie część wystawy, która jest zaproszeniem do gry ze swoją percepcją i świadomością. To sytuacja, która stwarza nowe możliwości zarówno dla twórców jak i publiczności, to także narzędzie służące do konstruowania subiektywnych wizji oraz badania możliwości samego medium.
These works are only a fragment of an exhibition, which invites to experience and play with your own perception, consciousness, and viewer’s vigilance.
119
120
121
jakub karwowski rysa
Scratch
Rysa – to opowiadanie. Krótka forma oparta na prawdziwych wydarzeniach. Jej bohaterem jest mój syn Fryderyk. Jego historia nie jest nadzwyczajna, ale kryje w sobie tajemnicę. Po urodzeniu przeszedł poważną operację serca, czego śladem jest blizna na piersi. Ta blizna to nie jedyna rysa w tej opowieści, choć jedyna tak widoczna.
This is a story. Based on situations that really happened. The main character is my son Fryderyk. This story is not extraordinary, but there is a secret in it. After his birth he underwent a difficult cardiac surgery which marked him with a scar on his chest. This scar is not the only scratch throughout the story, although it is the one that stands out.
Jakub Karwowski w swojej twórczości skupia się głównie na emocjach i obserwacji najbliższego otoczenia. Bazuje na tradycjach fotografii rodzinnej przekształcając ją we współczesną opowieść o człowieku w jego intymnym świecie. Od 2008 roku fotografuje swoją rodzinę, tworząc kolejne rozdziały własnego „albumu rodzinnego”.
Jakub Karwowski in his photography mainly focuses on the surroundings closest to him and the emotions and observations around that space. He transforms traditional family, photography and turns it in to a contemporary story revolving around one person’s intimate world. Since 2008 he has been photographing his family and creating the next chapters of his own “family album”.
www.jakubkarwowski.com
igor omulecki na skraju ogrodu
at the garden's edge
Tryptyk Rodzinny / Na skraju ogrodu jest pracą szczególną, której części składowe dopiero razem, ustawione blisko siebie ujawniają żmudny pięcioletni proces zmiany jaka zachodzi w życiu i twórczości Igora Omuleckiego. Wraz z ciążą żony Darii przychodzi odkrycie, o którym artysta sam z początku niewiele może powiedzieć, więcej stara się pokazać. W otwierającym cyklu Lucy (2007-2009) na pierwszym planie odsłania zmieniające się ciało żony, ale to na drugim dochodzi do prawdziwych objawień. Wraz z małżonką stają w przedsionku nowej przestrzeni jaką otwiera oczekiwane dziecko. Nie znaczy to, że Tryptyk już z pierwszym zdjęciem staje się opowieścią wprost o rodzicielstwie, czy peanem na cześć nowego życia. Te należy traktować jako impuls do zaznaczanej przemiany, początek nowego widzenia. Wskazówką pozwalającą odgadnąć na co swój wzrok kieruje artysta jest dominująca zieleń, otaczająca nagą Darię – jak wcześniej Wenus – przyroda. Oddanie faunie i florze miejsca na kreowanych przez Omuleckiego obrazach stanowi regułę dla całego Tryptyku. Tym samym Lucy daje początek procesowi mierzenia się i wkomponowywania w odkrywany na nowo świat natury. Wkroczenie na skraj ogrodu natury dopełnia tytuł pierwszej serii. Lucy to imię szczególne dla historii człowieka. Nosiła je „pramatka ludzkości”, której szkielet odnaleziono w Etiopii. Odwołanie do dalekiego przodka określa czas jaki panuje w tej nowej przestrzeni. Nie dzieli go racjonalistyczne taktowanie na przeszłość, teraźniejszość i przyszłość, tylko pozostawanie, trwanie i przekazywanie. Zgodnie z ludową mądrością: w przyrodzie nic nie ginie. Lucy jest ciągle obecna, w sferze instynktów, snów i obaw. Omulecki eksploruje również te obszary: lęki kryją się w gąszczach, błyskach i maskach.[…] (Jakub Śwircz)
Family Triptych / At the Garden’s Edge is a one-of-a-kind work, its constituent parts revealing only now, when arranged next to each other, the laborious process of change that has been taking place in Igor Omulecki’s life and work over the last five years. With the pregnancy of his wife, Daria, comes a discovery which at first the artist is unable to say much about; he tries rendering it visually instead. In the opening series, Lucy (2007-2009), the wife’s changing body is in the foreground, but it is in the background that true revelations occur. The couple stand at the entry to a new space that is opened up by the child they are expecting. This does not mean that the Triptych becomes, with the very first image, a parenthood narrative or a paean to a new life. Rather, the images should be treated as an impulse for the change at hand, the beginning of new vision. Hinting at where the artist looks is the dominant green colour, the nature surrounding Daria, as did Venus before. In the whole Triptych, fauna and flora are given space in the images as a rule. Thus Lucy gives rise to a process of confronting and relating to a rediscovered world of nature. The arrival at the garden’s edge is underscored by the title of the first series. Lucy is a special name in the history (and ‘herstory’) of mankind: the name given to a 3.2-million-year-old hominid skeleton discovered in Ethiopia in 1974, known as the ‘mother of man’. A reference to an ancestor so distant defines the time of this new space. It is not rationalistically divided into the past, present and future, but into remaining, lasting and passing down. As the folk wisdom goes: nothing gets lost in nature. Lucy remains present in our instincts, dreams and anxieties. Omulecki explores also such areas: our fears are hidden in thickets, flashes and masks.[…] (Jakub Śwircz)
Igor Omulecki (ur. 1973, Łódź) mieszka i pracuje w Falenicy pod Warszawą. Studiował na Wydziałach Operatorskim i Fotografii na P.W.S.F.T. i TV w Łodzi. Od 1997 roku zajumje się fotografią i filmem eksperymentalnym, swoją twórczość prezentował na wystawach indywidualnych, licznych wystawach zbiorowych i festiwalach sztuk wizualnych.
Igor Omulecki (born 1973, Lodz) studied at the Lodz Film School and has been working as an artist and freelance photographer. Omulecki has been awarded numerous grants and awards. His work has been exhibited internationally.
www.omulecki.com
127
128
129
cichogłośno
quietlyloud
wystawa zbiorowa studentów Szkoły Filmowej w Łodzi
collective exhibition of the lodz film school
Kuratorka: Magdalena Franczuk
Curator: Magdalena Franczuk
Cichogłośno to kalejdoskop wewnętrznych światów młodych ludzi – studentów fotografii PWSFTviT. Są oni osobowościami zupełnie od siebie odmiennymi, a funkcjonującymi obok siebie, w tym samym czasie i przestrzeni. Autorzy konfrontują się z osobistymi historiami za pomocą obrazów, dotykając punktów zapalnych, które oddziałują na ich wrażliwość. Fotografia staje się rodzajem intymnego notatnika, sposobem impresyjnego opowiadania o sferze uczuć lub metodą autoterapii. Każdy twórca wykorzystuje subiektywne środki wyrazu, aby mówić o sobie samym i najbliższym otoczeniu – wkracza na grunt fotografii dokumentu świata wewnętrznego, gdzie prawdziwość osobistego przeżycia miesza się z kreacją lub symboliczną analogią zauważoną w rzeczywistości.
Quietlyloud is a kaleidoscope of the young people’s inner worlds – the students of photography in the Polish Film School. They may represent quite diverse personalities, but they function next to one another in the same time and space. The authors confront themselves with the private stories by means of the images, touching the ignition points which affect their sensitivity. The photography becomes a kind of an intimate diary, a way of an impressionistic narration about feelings, or a method of autotherapy. All creators use the subjective means of expression to speak about themselves and their closest environment – they enter the photographic area of the documentary of the inner world, where the genuineness of the personal feeling is mixed with creation or a symbolic analogy recognised in the reality.
AUTORZY: Bartosz Mateńko, Maria Cieślak, Mariusz Drezniak, Magdalena Franczuk, Kamila Ilnicka, Magdalena Kulak, Łukasz Kuś, Agata Opalińska, Marcela Paniak, Maurycy Stankiewicz, Izabela Zdziebko
AUTHORS: Bartosz Mateńko, Maria Cieślak, Mariusz Drezniak, Magdalena Franczuk, Kamila Ilnicka, Magdalena Kulak, Łukasz Kuś, Agata Opalińska, Marcela Paniak, Maurycy Stankiewicz, Izabela Zdziebko
131
132
133
justyna chrobot & paweł giza oo/ii
Kurator: Anna Kazimierczak
Curator: Anna Kazimierczak
Projekt Object Oriented/Intimate Inventory (OO/II) ukazuje dwie poetyki dotykające tematu cielesności i pożądania. Autorzy, Justyna Chrobot i Paweł Giza, wykorzystując różnorodne środki artystycznego wyrazu (fotografie, obiekty i rysunki) budują własne narracje, których struktura i rytm odzwierciedlają temperament, pragnienia, doświadczenia i sposoby percepcji artystów.
A project Object Oriented/Intimate Inventory (OO/II) depict two poetics dealing with the subject of corporeality and desire. The Authors – Justyna Chrobot i Paweł Giza – by using a variety of media (photography, objects, and drawings) are building personal narrations whose structure and rhythm reflect temperament, desires, experience and their own ways of perception.
Justyna Chrobot (ur. 1993, Grodów) w 2013 roku ukończyła naukę w Liceum Plastycznym w Opolu. Studiuje fotografię w Szkole Filmowej w Łodzi. Finalistka 2 edycji Projektu Przetwórnia z Jackiem Porembą (2014). Nominacja Jury w polskiej edycji projektu Nikon Film Festival (2014). Laureatka kategorii indywidualnej Akcji (Foto)Edukacji, Nikon Polska (2013). Wystawy: Fotografia społeczna, MOCAK, Galeria Re, Kraków, 2014; ASEEMBLAGE, OKSNEHALLEN, Kopenhaga, 2014.
Justyna Chrobot (born 1993, Grodów, Poland) graduated from The High School of Fine Arts, Opole. Student of The National Film School in Łódź, Photography Department. Finalist of Przetwórnia Project, 2014. Nikon Film Festival nominee (Polish edition), 2014. Winner of Action (Photo)Education, Nikon Poland, 2013. Exibitions: Social Photography, Gallery Re, MOCAK, Cracow, 2014; ASEEMBLAGE, OKSNEHALLEN, Copenhagen, 2014.
Paweł Giza (ur. 1990, Żary) jest absolwentem WSF AFA we Wrocławiu. Aktualnie studiuje fotografię w Szkole Filmowej w Łodzi. Wystawy: ASEEMBLAGE, OKSNEHALLEN, Kopenhaga, 2014; Wszystko to, czego nam brakuje, Muzeum Sztuki Mieszczańskiej, Galeria Patio, Wrocław, 2013; wystawa pokonkursowa XXIV Krajowy Salon Fotografii Artystycznej, Żary, 2013.
Piotr Giza (born 1990, Zary, Poland) studied in High Photography School AFA in Wroclaw. Currently Student of The National Film School in Łódź, Photography Department. Exibitions: ASEEMBLAGE, OKSNEHALLEN, Copenhagen, 2014; All we need, The Museum of Burgeois Art, Patio Gallery, Wroclaw, 2013; Post Competition Exhibition for the 24th National Fine Art Photography Gallery, Zary, 2013.
135
136
137
robert mainka hojne łąki
lavish fields
Kurator: Anna Kazimierczak
Curator: Anna Kazimierczak
Cykl Hojne łąki składa się z ponad 100 obrazów. Ich autor, Robert Mainka, poruszając się między gatunkami (od fotografii inscenizowanej po reportaż czy malarstwo) oraz różnymi poetykami, w swobodny sposób komponuje metaforyczne wypowiedzi na temat czterech elementów natury ludzkiej: ciała, pożądania, myśli i uczuć. Przedstawione obrazy są „strzępami”, których celem jest wzbudzenie u oglądającego przeczucia sensów bez roszczenia sobie prawa do udzielania definitywnych odpowiedzi. Hojne łąki zostały zrealizowane przy użyciu przestrzeni i przedmiotów z najbliższego otoczenia autora. Tytuł i migotliwa struktura cyklu nawiązuje do poematu T.S.Eliota Jałowa Ziemia.
Lavish Fields consists of more than a hundred pictures. It is a catalogue of metaphors and abstract thoughts. The Author – Robert Mainka – uses various art genres (from reportage and staged photography to painting) in order to compose improvised statements on four elementary components of human nature – body, desire, thoughts and feelings. The images are sketches aiming at catalyzing a sense of indefinable content, an intuition of meaning. The ideas have been carried out with everyday objects and space close to the artist. The title and the structure of the project refers to the poem The Waste Land by TS Eliot.
Robert Mainka (ur. 1990, Rybnik) jest studentem trzeciego roku fotografii w Szkole Filmowej w Łodzi. Pasjonuje się fotografią kreacyjną, związaną z inscenizacją i malarstwem.
Robert Mainka (born 1990, Rybnik) is 3rd year student of photography at the Łódź Film School. He’s fascinated with creation photography in connection with staging and painting.
www.robertmainka.com
139
140
141
wystawy towarzyszące odkrycia. motyw ciała w polskiej fotografii,
ewelina ledzion i klaudyna hady,
wystawa przedaukcyjna
fotografie,
Art_Inkubator, sala C0, ul. Tymienieckiego 3
wystawa studentów pracowni fotografii
dorota buczkowska i przemek dzienis, hybrid figures Andel’s Hotel Łódź, ul. Ogrodowa 17 magda hueckel, anima. obrazy z afryki Galeria Imaginarium, ul. Traugutta 18 anita andrzejewska, niespiesznie Galeria FF, ul. Traugutta 18 płynność obrazu, projekt kuratorski Konrada Kuzyszyna
ii katedry multimediów wsw Galeria Pod Napięciem, ul. Stefanowskiego 18/22, budynek A10 camera less photography, wystawa studentów pracowni fotografii ii katedry multimediów wsw Galeria Nasza Ściana, ASP Łódź, ul. Wojska Polskiego 121 gdzieś tam, grupa artystów głuchych Stowarzyszenie Nasza Galeria, ul. Piotrkowska 17 michał chojnacki, tajemnice
Galeria FF, ul. Traugutta 18
Foto Cafe 102, ul. Piotrkowska 102
Bolesław Augustis, Fotografie
marcelo zammenhoff, ołtarz subiektywny
Art_Inkubator, sala A0, ul. Tymienieckiego 3
6 dzielnica, ul. Piotrkowska 102
katarzyna majak, kobiety mocy
sylwia krędzel, gravity forest
Galeria Manhattan, ul. Piotrkowska 118
Łącznik, Wi-Ma, Al. Piłsudskiego 135
kristine tusiashvili,
nie/realne, wystawa zbiorowa kolektywu gummophotos
tożsamość, projekt: transfer sztuki Galeria Nowa Przestrzeń_Budynek G, AHE w Łodzi, ul. Rewolucji 1905 r. nr 64
Łącznik, Wi-Ma, Al. Piłsudskiego 135
graeme vaughan,
malwina wachulec, rivers and roads
sztuka gubienia się, projekt: transfer sztuki
Łącznik, Wi-Ma, Al. Piłsudskiego 135
Galeria Ars Nova, ul. Zgierska 4 Marek Domański, jeleń ręcznie malowany Galeria Mała Czarna, ASP, ul. Wojska Polskiego 121
pascal kerouche, Zabójczy Harlem Lokal, al. L. Schillera martin krueger, portrety
dagmara bugaj, jest tylko to, co widać…
Lokal, al. L. Schillera
Galeria Pospieszna, Poleski Ośrodek Sztuki, ul. Krzemieniecka 2
Czas, wystawa zbiorowa fotografów
tomasz wysocki, in-visibilis
łódzkiego towarzystwa fotograficznego
Galeria Opus, ul. Łąkowa 29
Łódzkie Towarzystwo Fotograficzne, ul. Piotrkowska 102
kasia stręk, rainbow in the dust
kalendarz virako
Galeria Lutnia, ul. Piotrkowska 243
Art_Inkubator, hol główny, ul. Tymienieckiego 3
accompanying exhibitions uncovering. the body in polish photography,
ewelina ledzion & klaudyna hady,
pre-auction exhibition
photographs,
Art_Inkubator, sala C0, ul. Tymienieckiego 3
students of the photography studio,
dorota buczkowska & przemek dzienis, hybrid figures Andel’s Hotel Łódź, ul. Ogrodowa 17 magda hueckel, anima. images from africa Galeria Imaginarium, ul. Traugutta 18 anita andrzejewska, Slowly Galeria FF, ul. Traugutta 18 flowed picture, curatorial project by Konrad Kuzyszyn Galeria FF, ul. Traugutta 18 Bolesław Augustis, photographs Art_Inkubator, sala A0, ul. Tymienieckiego 3 katarzyna majak, women of power Galeria Manhattan, ul. Piotrkowska 118 kristine tusiashvili, identity, project: art transfer Galeria Nowa Przestrzeń_Budynek G, AHE w Łodzi, ul. Rewolucji 1905 r. nr 64 graeme vaughan,
department of multimedia WSW Galeria Pod Napięciem, ul. Stefanowskiego 18/22, budynek A10 camera less photography, students of the photography studio, department of multimedia WSW Galeria Nasza Ściana, ASP Łódź, ul. Wojska Polskiego 121 somewhere, deaf artists group Stowarzyszenie Nasza Galeria, ul. Piotrkowska 17 michał chojnacki, secrets Foto Cafe 102, ul. Piotrkowska 102 marcelo zammenhoff, altar subjective 6 dzielnica, ul. Piotrkowska 102 sylwia krędzel, gravity forest Łącznik, Wi-Ma, Al. Piłsudskiego 135 Not/real, gummophotos collective Łącznik, Wi-Ma, Al. Piłsudskiego 135 malwina wachulec, rivers and roads
the practice of becoming lost, project: art transfer
Łącznik, Wi-Ma, Al. Piłsudskiego 135
Galeria Ars Nova, ul. Zgierska 4
pascal kerouche, homicide harlem
Marek Domański, deer hand painted
Lokal, al. L. Schillera
Galeria Mała Czarna, ASP, ul. Wojska Polskiego 121
martin krueger, portraits
dagmara bugaj, what you can see is the only visible…
Lokal, al. L. Schillera
Galeria Pospieszna, Poleski Ośrodek Sztuki, ul. Krzemieniecka 2
time, collective exhibition of members of the łódź
tomasz wysocki, in-visibilis
photographic society
Galeria Opus, ul. Łąkowa 29
Łódzkie Towarzystwo Fotograficzne, ul. Piotrkowska 102
kasia stręk, rainbow in the dust
virako calendar
Galeria Lutnia, ul. Piotrkowska 243
Art_Inkubator, hol główny, ul. Tymienieckiego 3
organizator
organiser
fundacja edukacji wizualnej ul. Tymienieckiego 3 90-365 łódź T/F: +48 42 684 20 95 www.fotofestiwal.com info@fotofestiwal.com
Dyrektor / Director krzysztof candrowicz
Koordynator Wystaw i Wydarzeń / Project Manager michał chojnacki
Dyrektor Programowy / Programme Director marta szymańska
Koordynator Wystaw i Wydarzeń / Project Manager wiktor szkopek
Dyrektor Wykonawczy / Executive Director sylwia witkowska
Koordynator Wolontariatu / Coordinator of Volunteer Work jakub sosnowski
Dyrektor ds. Promocji / Promotion Director katarzyna dobrzańska
Księgowość / Accountant anna gacka ewa pakos
Rzecznik Prasowy, PR / Spokesperson, PR justyna kociszewska Social media monika kryszczyńska Koordynator ds. Projektów / Project Coordinator anna poreda Koordynator ds. Projektów / Project Coordinator izabella rześniowiecka-walter Koordynator ds. Projektów / Project Coordinator paulina bester Koordynator ds. Projektów / Project Coordinator sylwia ciebiada
Obsługa prawna / Legal services marcin pajchert
współorganizator fabryka sztuki w łodzi ul. Tymienieckiego 3 90-365 Łódź T/F: +48 42 646 88 65 www.fabrykasztuki.org info@fabrykasztuki.org
co-organiser Dyrektor Naczelny / Chief Executive maciej trzebeński Dyrektor Artystyczny / Artistic Director tomasz rodowicz Kierownik Zespołu ds. Projektów Multimedialnych i Imprez / Multimedia Projects and Events Manager maria-magdalena sobczyk
album redakcja / editing Katarzyna dobrzańska
druk / printing drukarnia alnus / www.alnus.pl
projekt graficzny i skład / design katarzyna radkowiak / www.katarzynaradkowiak.pl koncepcja graficzna / graphic concept martyna łysy / martynalysy.tumblr.com tłumaczenia / translation lidex / www.lidex.com.pl
Znajdź nas na:
Find us on:
mecenas festiwalu
festival patron
organizator
organiser
centrum festiwalowe
festival centre
współorganizatorzy
co-organisers
główni partnerzy
main partners
partner hotelowy
hotel partner
partner tlumaczeń
translation partner
partnerzy
partners
patroni medialni
media patrons
współpraca medialna
media partners
W krótkim czasie twórz prawdziwe dzieła sztuki Zadzwoń teraz do eksperta HP pod numer 00800 112 4417 The Great Wall of China took over 2000 years to build.
148
With the fastest speeds in the market, the HP Designjet Z6600 Production Printer and the HP Designjet Z6800 Photo Production Printer can print it in less than 3 minutes. Now you can turn jobs around quicker than ever and offer your customers greatness all the time.
Przemysłowe urządzenie fotograficzne HP Designjet Z6800 HP Designjet Z6800 Photo Production Printer www.hp.com/go/DesignjetZ6800
Budowa Wielkiego Muru Chińskiego trwała ponad 2000 lat. Najszybsze urządzenia na rynku, takie jak przemysłowe urządzenie HP Designjet Z6600 i przemysłowe urządzenie fotograficzne HP Designjet Z6800, są w stanie go wydrukować w mniej niż 3 minuty. Teraz możesz zapewnić swoim klientom jeszcze szybsze wykonanie i zawsze najwyższą jakość. Przemysłowe urządzenie HP Designjet Z6600 HP Designjet Z6600 Production Printer www.hp.com/go/DesignjetZ6600
Great things take no time
149