FRET MAGAZINE juli/augustus 2012 by FRET Magazine

Gratis muziekmagazine

12 j uli/ aug ust us

BE N U M WA A R all MER: er de e d i l aat s te tie v an f re t!

FRET MAGAZINE is een uitgave van Muziek Centrum Nederland

12 j u l i / a u g u st u s

De laatste FRET Voor je ligt het allerlaatste nummer van FRET. Ja, we stoppen ermee. Niet van harte, maar ook wij zijn het slachtoffer geworden van de cultuurbezuinigingen. Zo komt er na bijna twintig jaar een einde aan het enige gratis kwaliteitsblad over Nederlandse popmuziek (ja, dat durven we wel over ons zelf te roepen). In 1993 verscheen het eerste nummer, op A3 krantenpapier, zestien pagina’s dun. Er is wat dat betreft veel veranderd. Wat niet is veranderd, is dat FRET al die jaren alleen oog en oor had voor Nederlandse (pop)muziek. Muziek van bekende bands en artiesten, maar veel vaker van (nog) onbekende groepen. Bands die in andere bladen meestal geen plek kregen. Vanaf pagina 41 kijken we nog één keer terug op negentien jaar FRET. Rest ons om jullie, alle trouwe FRET-lezers, heel erg te bedanken voor jullie support al die jaren! Namens alle medewerkers, Tiemen Koopman Hoofdredacteur

juli/augus tus 2012

FRET

inhoud 12

K RIS BERRY

DJ NYMFO

I AM OAK

T HE KIK

I AM AISHA

DELAIN

B ACK-BONE

W IEB ZIGTEMA

K ENSINGTON

J ODYMOON

T IO GRINGO

F RET SPECIAL

F RESKU

NATALIA JAYDEN

DRIVE LIKE MARIA

jaargang 19, nummer 4, juli/augustus 2012

Doet graag moeilijk.

‘De aanhouder wint.’

Kleine Thijs versus de immense, oeroude natuur.

‘Mensen zeiden dat ze er geen reet van verstonden.’

Talentvolle vrouw in een mannenwereld.

FRET blikt terug op bijna twintig jaar FRET

‘Dit is een plaat om trots op te zijn.’

Een mooi, ruig sprookje.

Solodebuut van 55-jarige zanger.

‘We zijn minder naïef.’

Muzikale en levenspartners.

Trashcountry van oude rotten.

Negentien jaar FRET in beeld.

‘Ik ben nu meer alert op slangengedrag.’

Een buitenbeentje met lef.

Weggelopen uit 1963

Heeft geen tijd om te settelen.

Elske DeWall

FRET

j u l i / a u gust us 2 0 1 2

‘Ik ben helemaal niet zo’n strikt leiderstype’

VASTE RUBRIEKEN

06 BANDS&EVENTS

Het laatste nieuws, de column van Lucky Fonz III, plus interviews met BloYaTop, The Good, The Bad & The Ugly, Audio Adam en Nevada Drive.

15 DIY

In elke FRET krijgt een band de kans een eigen pagina te maken. Bekijk het resultaat van Hummingville.

31 BACKSTAGE

John Buis, backstagemedewerker.

65 DE 7 HOOFDZONDEN

Barry Hay: ‘Ik heb vroeger enorm mijn best gedaan om allerlei records te breken.’

70 GEAR&GADGETS

Met o.a. Arjen Lucassen, de Remo Vintage Emperor Clear, de nieuwe serie gitaren van Faith, de Beat Thang groovebox en de Clavia Nord Drum drumsynthesizer.

98 VOLGELINGEN

Jeroen Hazewinkel, fan van Shocking Blue.

74 CD-RECENSIES

De nieuwe albums van The Don’t Touch My Croque-Monsieurs, Bombay Show Pig, I Am Oak, Wieb Zigtema, Ellen ten Damme, Destine, Jodymoon, Golden Earring, Seeka, Drive Like Maria e.v.a.

86 DEMONTAGE

De demo van de maand is van Sofia Nero.

88 LIVE IN HOLLAND

Met Dauwpop, Jungle By Night, Solo + a balladeer, Vortex, Elske Dewall en DeWolff..

94 AGENDA

Een selectie van de concerten en festivals van de komende maanden.

‘Ik noem mezelf liever artiest’

‘We zijn een hoop naïviteit kwijtgeraakt’

34 juli/augus tus 2012

FRET

Bandsevents LUCKY’S LEVENSLESSEN

COLLECTIES MCN NAAR UNIVERSITEIT VAN AMSTERDAM

Ik ben niet erg kapitaalkrachtig of bijzonder economisch effectief – dat is moeilijk als beginnend singer-songwriter. Ik bezorg slechts een handvol mensen directe inkomsten (zoals mijn manager of bandleden). Economisch gezien interessanter is dat muziek voor sommige mensen belangrijk is voor hun geestelijke gezondheid. Als iemand fluitend naar zijn werk gaat en hij fluit een deuntje van mij, dan ben ik wellicht van belang geweest voor een gezonde bedrijfscultuur. Ik ben niet het enige onderdeeltje van de culturele sector met een economisch nut dat niet is af te lezen in een jaarverslag. Zo ben ik ervan overtuigd dat het Concertgebouw Orkest – zonder twijfel een van de beste orkesten ter wereld – de stad Amsterdam zoveel prestige bezorgt dat het een positieve invloed heeft op imago-afhankelijke zaken als huizenprijzen en bedrijfsvesting. Een discussie over de vraag of het beperkte publiek voor klassieke muziek te elitair is om gesubsidieerd te worden, is dan ook onzinnig. In de discussie rondom de cultuurbezuinigingen wordt door zowel voor als -tegenstanders teleurstellend weinig gesproken over het al dan niet ‘onzichtbare’ economisch nut ervan. Sterker nog, de discussie is vooral symbolisch. Voorstanders zien liever niet in dat de bezuinigingen niet eens gigantische bedragen opleveren; ze willen vooral de schijn hebben nobel bezig te zijn door een eind te maken aan een soort denkbeeldige decadentie: het ‘linkse hobby’-argument. De tegenstanders – de culturele sector zelf – bevestigen vervolgens alle vooroordelen over zichzelf door emotioneel te reageren, met als voornaamste tegenargument: ‘Jullie zijn barbaren, wij de beschaving’. De treurige ironie is dat de ‘rechtsige subsidiehater’ en de ‘linksige subsidieslurper’ elkaar de hand zouden kunnen schudden in hun afkeer van rationele economische argumenten. (Tot slot, bij deze, aan de redactie en lezers van FRET: dank jullie allen voor jullie steun en liefde aan mij als columnist)

Foto siese veenstra

Lucky Fonz III

FRET

j u l i / a u gust us 2 0 1 2

e uitgebreide muziekcollecties van Muziek Centrum Nederland (MCN) zijn half juni verhuisd naar de afdeling Bijzondere Collecties van de Universiteit van Amsterdam. Aanleiding is het opheffen van MCN per 1 januari 2013. De muziekcollecties van MCN bestaan onder andere uit collecties van voorheen het Nederlands Jazz Archief en het Nationaal Pop Instituut. Denk aan tienduizenden geluidsdragers, foto’s en complete edities van de belangrijkste Nederlandse en buitenlandse popbladen.

Muziek Centrum Nederland zelf maakt op 1 juli plaats voor een nieuwe huurder van het pand aan het Rokin in Amsterdam om het risico op een aanzienlijke huurschuld na liquidatie af te wenden. Dit is goed nieuws voor de uitvoering van MCN’s allerlaatste activiteiten (o.a. de Dutch Jazz & World Meeting en het Gala van de Popmuziek), die nu nog volgens plan kunnen worden uitgevoerd. Vanaf 1 juli a.s. tot en met 31 december 2012 is het nieuwe adres van MCN: Herengracht 370, 1016 CH AMSTERDAM. www.mcn.nl

SENA LANCEERT MUZIEK PRODUCTIE FONDS I

zaam zijn als uitvoerend kunstenaar) kunnen een aanvraag doen voor een bijdrage uit het fonds. De deadline voor de eerste aanvraagronde is 1 oktober 2012. Je kunt maximaal € 5000,- aanvragen om de productiekosten van geluidsopnamen te financieren. Tweederde van dit bedrag is een subsidie en eenderde een renteloze lening. Aanvragers moeten het geleende bedrag binnen twee jaar terugbetalen aan Sena en het fonds financiert nooit meer dan vijftig procent van het totaalbudget. Vanaf eind juni staan de subsidievoorwaarden op de website van Sena en kun je er een digitaal aanvraagformulier downloaden en invullen. www.sena.nl

n een tijd dat de financiële bronnen van uitvoerende musici steeds verder opdrogen, lanceert Sena een eigen muziekproductiefonds. Dit fonds biedt musici de kans om met subsidie een kwalitatief hoogwaardige geluidsopname te maken die vervolgens direct fysiek of digitaal kan worden geëxploiteerd. Professionele uitvoerende kunstenaars (dat wil zeggen die meer dan twintig uur per week werk-

BEATS ME! THIS IS THE END

500 cd’s in JEWELCASE met drukwerk t.w.v. € 560,-

Best aardig hoor om je eigen producties op een of andere downloadsite te zetten, maar wie surft daar naartoe en neemt de moeite om het te downloaden? En zelfs als ze dat wel doen, luisteren ze er dan ook echt naar? Nee, je maakt pas echt indruk als je een glanzende, professioneel vervaardigde cd kunt presenteren met daarop de beste producties van jezelf of je band. En dat alles natuurlijk voorzien van fraai artwork voor de jewelcase waar de cd in zit. Deze keer maak je kans op 500 topkwaliteit-cd’s inclusief drukwerk, vervaardigd door de CD Perserij. Je hoeft alleen een master en het artwork aan te leveren. De CD Perserij is de grootste perserij in de Benelux en heeft zijn eigen cd-fabriek. Kijk voor meer informatie over De CD Perserij en de diensten die ze aanbieden op hun website: www.decdperserij.nl

Je artwork HIER

en HIER

Je muziek DAAR 500 keer!

Wil je deze mooie prijs winnen? Stuur dan voor 15 augustus een e-mail naar fret@mcn.nl o.v.v. 500 cd’s. Vergeet niet je naam en adres te vermelden.

Winnaars punkpakket van uitgeverij Lebowski De drie winnaars van het punkpakket, bestaande uit de boeken Ultra, No Future en de speciale Vinyl-box zijn: Wim Marcin uit Amsterdam, René Alberts uit Groningen en Dim Broeks uit Den Haag.

Met het einde van FRET in zicht zetten wij ons vandaag aan de allerlaatste Beats Me! en benutten wij het moment om nog eens terug te kijken op wat er in deze rubriek allemaal de revue is gepasseerd. Nadat we in 2008 begonnen met een meervoudige bloemlezing over de verdeling van de muziekrechtentaart – de basis – hebben wij het verschil tussen overdracht van rechten en licentie aangestipt, is stilgestaan bij de morele rechten van muziekauteurs en artiesten, hebben wij de lezer gewezen op het bestaan en de betekenis van 360-graden-contracten, is aandacht gevraagd voor de gevolgen en gevaren van faillissementen in muziekland, is het belang van het Europese artiestenmerk geduid, is een contractuele lans gebroken voor de artistieke vrijheid van artiesten, is een antwoord gegeven op de vraag van wie de bandnaam is, zijn de do’s en don’ts van het gebruik van artiestenkiekjes behandeld, is gewezen op de meerwaarde van syncs in muziek, hebben wij onderhandelingstips gegeven, is ingegaan op domeinnaamkaping, is speciale aandacht gevraagd voor het gebruik van artiestenlogo’s als headliners op flyers, is uitleg gegeven over muziekplagiaat, is uitgelegd wat legaal illegaal downloaden inhoudt, is aandacht gevraagd voor de problematiek rondom de juridische positie van boekingsagenten, zijn de Adwords van Geer en Goor uitgelicht, is een toelichting gegeven op het contractuele onderzoeksrecht (audit) van artiesten, is het illegale van downloaden besproken, is een overzicht gegeven van de slag om The Pirate Bay, om te besluiten met de thuiskopieheffing voor MP3 spelers. Een breed scala aan onderwerpen dus waarvoor wij specifieke aandacht hebben gevraagd. Met de bedoeling om bij jullie als lezers een bewustheid te creëren. Zeg maar voelsprieten of antennes waarmee jullie zelf mogelijke problemen of risico’s in een vroeg stadium kunnen herkennen en tackelen. Of desnoods laten tackelen. Belangrijke les van onze Beats Me!-rubriek is dat bij twijfel op tijd advies wordt ingewonnen bij een (juridische) deskundige. Zomaar iets tekenen en achteraf klagen over de inhoud van de afspraken is in onze optiek de verkeerde volgorde. Goede raad (vooraf) is goud waard! Om met de woorden van Jim Morrison te besluiten: ‘this is the end’. Bjorn Schipper (schipper@bousie.nl) Maurits Meijboom (meijboom@bousie.nl) juli/augus tus 2012

FRET

Bandsevents FILEMUZIEK

Op weg naar optredens in Nederland ontkom je er niet aan: files. Wat draaien Neder landse muzikanten in de auto om de tijd door te komen? In deze aflevering Stefan van den Berg (Mummy’s A Tree)

FRET

j u l i / a u gust us 2 0 1 2

ENGELS LEREN MET BEHULP VAN NEDERLANDSE ROCK STERREN B

uffi Duberman is al jarenlang actief als Engelse taalcoach van Nederlandse rockartiesten zoals bijvoorbeeld Sharon den Adel (Within Temptation), Tim Knol, Lucky Fonz III en Paskal Jakobsen (Bløf). Daarnaast geeft zij les op de Rockacademie in Tilburg en werkte zij mee aan tv-programma’s als Idols, Starmaker, So You Wanna Be a Popstar en X-factor. Haar ervaring en expertise met die artiesten bracht ze samen in haar eerste boek Rock Your English! dat in 2009 in Nederland,

België en Noorwegen uitkwam. Nu heeft Buffi dit lesprogramma in een online variant omgezet: Rock Your English! @ Home. Hiermee kan iedere zanger en zangeres met behulp van de computer Engels leren in vijftien lessen. Een aantal van Buffi’s muzikale vrienden doet mee aan de online lessen. De kosten van de vijftien online lessen inclusief het boek zijn € 59,95. www.rockyourenglish.com

NIEUW ALBUM EN CLUB TOUR VAN MOKE D

rie jaar na de release van het album The Long & Dangerous Sea keert Moke dit najaar terug met een nieuw album én een clubtour. Na het slot van de Long & Dangerous Tour in de Heineken Music Hall heeft de Amsterdamse band de vaderlandse poppodia alweer twee jaar niet betreden. Voorafgaand aan de nieuwe tour verschijnt op vrijdag 7 september de eerste single en op 28 september het album. Moke legt op dit moment in Brussel de laatste hand aan het derde studioalbum, onder productionele leiding van Gordon Groothedde. Het is de eerste release bij hun nieuwe platenmaatschappij Cloud 9 Music. www.mokemusic.com

Foto daniel cohen

Foto Manon Bruininga

Frank Antonie van Alphen

Foto ellen bokkinga

Op weg naar een concert, of terugkomend van een optreden, heeft zanger en gitarist Stefan van den Berg vaak muziek aanstaan. In twee bands speelt hij: Mummy’s A Tree en Familietrio de Tivoli’s. Van den Berg: ‘In mijn eentje zet ik nogal eens Radio 1 aan. Met een beetje geluk komt dan het programma Kunststof voorbij. Op de terugweg draai ik momenteel de Beatles Anthology, Wool van de Nits, maar net zo lief De Koek van Eefje de Visser, met haar mooie liedjes en stem. Ja Zuster, Nee Zuster kan ik erg vrolijk van worden. Radio 4 is ook lekker. Ik denk dat er met die zender een stuk minder agressie in het verkeer zou zijn. ’s Nachts draai ik graag een beetje weirde muziek waar je lekker in op kunt gaan, zoals Joanna Newsom, of de eerste solo-cd van John Frusciante. Als ik alleen terugrijd en mijn kunde in het hoofdrekenen wil aanscherpen, dan is het in de auto helemaal stil. De auto is eigenlijk wel de plek waar ik muziek draai. Thuis doe ik dat niet zoveel. Daar maak ik muziek: liederen bedenken, demootjes opnemen. Ik speel veel met Familietrio de Tivolies, een Nederlandstalige jaren vijftig muziek theateract. We staan op theater- en muziekfestivals, maar ook geregeld tussen de schuifdeuren op een feestje bij mensen thuis. Lekker onversterkt en direct. Met Mummy’s A Tree draaien we overdag veel muziekeducatieve projecten in het primair onderwijs, onder de vlag van de KinderKunstKaravaan. Dan slepen we een caravan mee achter de auto, vol door leerlingen gemaakte knutsels. Daar worden we erg vrolijk van. Ook heeft Mummy’s A Tree inmiddels getekend bij maatschappij Massive Talent dat muziek aan films en reclame linkt. Dus wie weet waar je ons binnenkort nog langs zult horen komen.’

Sena geeft je een jumpstart

Jouw muziek gaat het maken... met het Sena Muziekproductiefonds Ben je professioneel muzikant en mis je de financi毛le middelen om jouw muziek te produceren? Het Sena Muziekproductiefonds kan je helpen! Zorg dat je deze kans niet laat liggen en doe jouw aanvraag v贸贸r 1 oktober 2012. Ga voor meer informatie en de voorwaarden naar www.sena.nl/muziekproductiefonds

Bandsevents

BLOYATOP GEEN DRANG NAAR PERFECTIE Met een gemiddelde leeftijd van 44 jaar mag BloYaTop een veteranenclub worden genoemd. Aan het nieuwe album Why Waltz (If You Can Rock ’N Roll) is van gezapigheid echter geenszins sprake. Tekst Stan Novak

it is het beste album dat ik ooit heb gemaakt’, meent zanger/ bassist Eric Fox (54). Het zijn gewaagde woorden want Fox maakte ooit deel uit van hevig ondergewaardeerde bands als Avalon en Soylent Green. Laatstgenoemde leverde in 1995 met Nutrient een topplaat af die droop van de internationale potentie. ‘Ik ben liefhebber van de heavy rock zoals die in de jaren zeventig gemaakt werd. De swing, de sfeer, de energie, de humor en de bluesbased riffs. Dat is waar mijn hart het snelst van klopt. Die muzikale weg wilde ik met BloYaTop weer gaan berijden en het is niet zomaar een weg geworden, maar een heuse snelweg. Het album is, in de geest van vroeger, heel spontaan tot stand gekomen. De boel kapot repeteren was er niet bij waardoor de energie er vanaf spat en kleine foutjes hoorbaar zijn, maar niet storend. Integendeel, het houdt juist de ziel intact en geeft de muziek karakter. Dat is waarom ik zo gecharmeerd ben van oud werk van Van Halen en Deep Purple.’ Why Waltz is in veel opzichten een klassieke rockplaat. Fox: ‘Songs schrijven is lastig. Pakkende, gevarieerde songs schrijven zowaar nog lastiger en pakkende songs schrijven die je binnen een paar maten bij de kladden grijpen en je na meerdere luisterbeurten nog steeds bij de ballen hebben, is echt een vak apart. Ik durf te stellen dat wij daar redelijk in zijn geslaagd. Maar er zit nog meer in het vat, want we zullen nog dit jaar aan een opvolger beginnen.’ www.bloyatop.com

FRET

j u l i / a u gust us 2 0 1 2

AUDIO ADAM ‘MET PRIJZENGELD DE STUDIO IN’ De van oorsprong Groningse formatie Audio Adam probeert met redelijk succes het hoofd boven het muzikale maaiveld uit te steken. Vorig jaar werden ze verkozen tot Serious Talent en dit jaar komt de band met zijn officiële debuutalbum. Tekst Jasper Schoon

udio Adam won begin dit jaar via een wedstrijd van een landelijk uitzendbureau een flinke geldprijs (tienduizend euro) die ze nu gebruiken om de cd te maken. Frontman Tjerk Koekkoek herinnert zich: ‘Na de voorselectie moesten we een pitch doen, dat was een dag na ons optreden op Noorderslag. We konden goed overbrengen dat we de droom hadden om een volwaardig album te maken. Dat sloeg goed aan bij de jury. Met het prijzengeld in onze zak zijn we op zoek gegaan naar een goede producer.’ Die producer werd Guido Aalbers. Koekkoek: ‘We hebben inmiddels al een aantal nummers opgenomen in zijn studio in Soest, onder andere de singles Hands Off en Warning. Beide songs knallen lekker uit je speakers.’ Volgens Koekkoek voelde de samenwerking met Aalbers als een logische stap. ‘Hij is goed bezig. Wij vinden zijn producties met Bertolf en Miss Montreal erg goed. Wij maken ook popmuziek met een beetje extra. In samenwerking met Guido hebben we een wat dikkere, meer organische sound te pakken.’ Audio Adam wil dit najaar het hele album compleet hebben en probeert daarna misschien een distributiedeal te regelen, zegt de frontman. ‘We doen alles nu in eigen beheer, maar willen de plaat wel in de winkel krijgen. Daarnaast is het de bedoeling dat we veel gaan spelen. We hebben er zin in.’ www.audioadam.nl

4x kort

THE GOOD, THE BAD & THE UGLY ‘CONTRAFUSION, BESTAAT DIE NAAM AL?’ Ze vormen een bont geheel, het kwartet dat zich naar een western met Clint Eastwood vernoemde. Vier verschillende karakters uit vier verschillende muzikale hoeken afkomstig. Toch hebben ze elkaar gevonden in een collectief waarin geflirt wordt met fusion, funk, rock, klassiek, indiepop, circusritmes en noise. Tekst Willem Jongeneelen

rompettist/toetsenist Joost Verbraak verklaart dat de band, die verder bestaat uit Eddy Jansen (gitaar/bas/zang), Hans Hest (klarinet/toetsen) en Frans van de Burgt (drums/percussie), zich op hun in april verschenen debuut losgeworteld heeft van het jazzimago dat ze bezaten. ‘We redeneren vanuit muziek, tekst of groove, ongeacht een genre. Alles zit er wel in. Soms maken we ook echt een nummer dat in de categorie fusion is in te delen, maar in ieder nummer zit eigenlijk wel een fusie. Het is nooit puur één genre, eerder een reactie daarop. Contrafusion, bestaat die naam al?’ De muziek van de band is compleet uitgeschreven. We hebben hier te maken met muzikale zwaargewichten met een techniek en een bagage om u tegen te zeggen. ‘Geef elkaar tijd en ruimte’, is een voorbijrazende kreet in het Centrum voor de Kunsten in Roosendaal, waar het kwartet repeteert. Opvallend is dat alle bandleden al spelend genoeg vrijheden genieten om schijnbaar achteloos solerend zichzelf, of elkaar, naar grote hoogten te stuwen. Verbraak: ‘Het is een kwestie van lef tonen om gewaagde ideeën door te zetten. Daarin kun je die conservatoriumattitude nog een beetje terugvinden. Voor de rest hebben we die in deze band juist afgezworen.’ www.thegood.nl

NEVADA DRIVE ‘WE NEMEN NIET SNEL MET IETS GENOEGEN’ Singer-songwriter Christine Oele en gitarist/ producer Rene Ahoud vormen samen het experimentele duo Nevada Drive. Hun laatste album, High Resolution Blues, verschilt in bijna alle opzichten van het debuutalbum Fernweh uit 2004. Tekst Daniël Evers

hristine en Rene leren elkaar kennen via een elektronisch muzikantenplatform op internet. Ze blijken bij elkaar om de hoek te wonen. Fernweh is het eerste tastbare resultaat van hun samenwerking. Christine: ‘Daarop probeerden we traditionele liedjesstructuren zoveel mogelijk los laten, maar tegelijkertijd teksten wel een rol te laten spelen.’ In april 2012 verschijnt het tweede album High Resolution Blues. In die acht jaar is er veel veranderd. ‘Ik ben gefascineerd geraakt door het echte liedje met een refrein en een couplet. Hoe ver kun je binnen die structuur gaan? Daarbij hebben we persoonlijk allebei een zware tijd achter de rug. Het is een verslag van een moeilijke periode, waardoor de muziek een hele andere rol speelt. Het is niet meer alleen het luchtige en vrolijke van eerst.’ Artistieke meningsverschillen zijn er ook wel eens. ‘Er is best vaak frictie, maar dat is juist goed. Uiteindelijk komen we altijd toch wel bij elkaar. Dat gaat niet altijd eenvoudig. Er is een tijd geweest dat Rene niet geïnspireerd raakte door mijn teksten. Ik zoek bij hem naar iets dat bijzonder is en dat doet hij ook bij mij. We nemen niet snel met iets genoegen.’ Eind dit jaar moet er een High Resolution Tour gaan plaatsvinden langs filmhuizen, galerieën en musea. Wat ze daarna gaan doen? ‘Misschien iets met avant-garde, ambient of postrock. Maar een puur folkalbum zou ik ook nog wel willen maken. Het kan bij ons eigenlijk alle kanten op.’ www.nevada-drive.com

juli/augus tus 2012

FRET

KRIS BERRY 12

FRET

j u l i / a u gust us 2 0 1 2

Het debuutalbum Marbles van de op Curaçao geboren Kris Berry wordt overal warm onthaald. Alle teksten schreef de zangeres in haar eentje, de muziek maakte ze samen met gitarist Paul Willemsen, tevens actief in Beans & Fatback en Lefties Soul Connection. In die muziek zitten elementen verwerkt uit de jazz, pop, soul, country en de Caraïben.

‘Ik heb het idee dat alles nog moet beginnen’ Tekst Willem Jongeneelen

Het gaat snel met de carrière van Kris Berry. Wie haar al zag optreden of de songs op Marbles heeft gehoord, snapt dat ook. De 29-jarige zangeres lijkt ook iets in te moeten halen. Het heeft namelijk toch even geduurd voor ze definitief haar hart durfde te volgen en voor de muziek koos. Kris Berry groeide op als Kristel de Haak op Curaçao en St. Maarten. Ze kwam op haar negentiende vanuit een beschermde omgeving naar Nederland om management te gaan studeren. ‘Ik had nog niet eerder op mezelf gewoond. Iedereen ontfermde zich eerder over mij, hier moest ik alle verantwoordelijkheid zelf pakken en het zelf uitzoeken. Alles was nieuw. Heel Nederland was nieuw. Ik kwam in een fase dat ik alles vervelend vond. Fietsen in de regen bijvoorbeeld. Nu heb ik het punt bereikt dat ik een regenjas koop met een vrolijke print.’

Droom

Fundament ‘De betekenis van de songs begint bij mijn teksten. Het arrangement, het melodische aspect en de percussie zijn daar van afgeleid. De woorden vormen het fundament. De insteek is echter vaak anders. Soms is het een monoloog, soms een dialoog, een verwijt, een predicaat, een beschrijving of nog iets anders. Daarom zijn de liedjes steeds anders. Ik probeer de boel in balans te brengen. Het is een vorm van geluk dat ik de kans krijg dit te doen. Dat geeft invulling aan mijn leven. Ik zou ontevreden zijn als ik dit niet geprobeerd zou hebben.’ ‘In het begin was ik bang dat als ik alle ideeën uit mijn brein opgebruikt had, dat het dan klaar zou zijn. Ik sta echter aan het begin van een positieve curve. Dit is het begin van de trechter. Hierna wordt het steeds specifieker. Abstractie is het begin van mijn denken. Ik vind het heerlijk om lekker moeilijk te doen. Ook in mijn onderzoeken, tijdens mijn studie, was dat zo. Anderen waren praktisch of heel werkgericht, ik dook graag in iets totaal nieuws. Hoe complexer, hoe groter de uitdaging. Anders vond ik het al snel saai. Dat geldt ook voor muziek. Wie zegt dat ik over een paar jaar nog dezelfde sound heb?’ De wereld ligt nog volledig open voor Kris. Ook in haar eigen geest. ‘Zolang ik het kan en mag, blijf ik dit doen. Ook als het niet mag trouwens…’

Live

14 juli 10 augustus

Live

live

Foto hanna hermans

Heel haar leven was ze al met creatieve zaken bezig. ‘In mijn familie noemden ze me altijd al wel ‘de artiest’, maar dat werd verder nooit echt serieus genomen. Het was meer een droom. Ik heb het idee dat alles nog moet beginnen. Ik zing nog niet zo lang en weet dat alles nog veel beter kan en moet. ‘This lady is born for jazz’, zeiden ze een paar jaar geleden over me. Dat is leuk, maar ik wilde niet mijn leven lang Billie Holiday blijven vertolken. Ik wilde zelf iets vertellen. Dat werden liedjes, maar zonder vooropgezet plan. Tot ik Paul Willemsen ontmoette. Hij ging alles vormgeven. Hij zei me steeds opnieuw als we iets gemaakt hadden: meisje, dit was leuk hoor. Daar moeten we echt iets mee gaan doen. Ik kon dat amper geloven, maar hij heeft gelijk gehad.” Berry kende toen Lefties Soul Connection nog niet, maar ze had wel al een paar keer heel enthousiast vooraan staan dansen bij Beans & Fatback. ‘Achteraf schaam ik me dood. Ik wilde toen laten zien hoe leuk ik het vond. Dat was in de periode dat ik iets te enthousiast was. Ik ben nogal een stemmingspersoon. Ik ben ook heel snel verveeld. Nu ik zelf op het podium sta, vind ik het moeilijk om de zaak als entertainer te bekijken. Ik denk nooit: nou moet het leuk worden! Zo wil ik ook helemaal niet denken. Ik zoek. Als ik het voel, dan gebeurt het. Maar ik kan het niet faken. Ik zie entertainment als een toevoeging.

Alsof je ergens een snufje zout aan toevoegt. Het is nooit een doel op zich. Ik voel me wel een bofkont met zo’n stel geweldige muzikanten te mogen optreden. Ik heb de neiging ze achteraf steeds te bedanken. ‘Waarom?’, zeggen ze dan. Of ze grappen: ‘show me the money!’ Maar ik voel me echt vereerd dat ze het zo inkleuren. Het is pure empathie.’

Jazzfestival Brouwershaven Zeeland Cultureel Festival Zierikzee Zierikzee

www.meetkrisberry.com

juli/augus tus 2012

FRET

N NY NYM NY NY N NY NYM NY N NYM NY NYM NY NYM NY NY N NY NYM NY NY N NY N NY NYM N NY NY NY NY NY

NYMFO

Op zijn vijftiende begon Bardó met dj’en. Hij woonde toen in het Limburgse Weert, waar hij een van de weinigen was die drum & bass leuk vond. ‘Veel mensen begrepen de muziek gewoon niet. Gelukkig was dat in Eindhoven anders. Ik ging al snel naar de Red Zone-avonden (drum & bass-feest in de Effenaar, red.), waar ik direct voelde dat dit dé jongens waren met wie ik op één lijn zat.’ Bardó besloot de stoute schoenen aan te trekken en gaf een minidisc met zelfgemaakte muziek aan de organisatoren van Red Zone. ‘Zij waren meteen enthousiast. Het was denk ik het eigen stijltje dat ze aansprak. Ik kon een aanvulling geven.’

‘Als je verdrietig bent, kun je de introtrack opzetten, als je iemand op z’n bek wilt slaan, zet je een hardere track op’ Niet lang daarna ging Bardó studeren in Eindhoven (‘Commerciële economie, voor de vorm, want ik was daar meer voor de muziek’) en stond zijn leven vooral in het teken van draaien bij Red Zone, tot er in 2007 een einde kwam aan het drum & bass-feest. Voor Bardó het uitgelezen moment om zelf te gaan produceren en zich te focussen op een solocarrière. ‘Icicle (Jeroen Snik, ook drum & bass-dj, red.) leerde me qua produceren de fijne kneepjes van het vak. Dat was een luxe met al zijn kennis en vaardigheden. Het was een hele snelle leerfase. Met Jeroen gaf ik verschillende singles uit, maar ik wilde niet afhankelijk van hem zijn. Ik moest het ook zelf doen.’

Meerdere gezichten

De aanhouder wint Bardó Camp (30), ofwel drum & bass-dj Nymfo, maakt geregeld een kruistocht rond de wereld. Gewapend met zijn muzikale bagage vindt hij metgezellen overal waar hij gaat. In eigen land valt dat nog wel eens tegen, maar daar moet het debuutalbum Characters verandering in brengen.

Door de tijd bij Red Zone had Bardó veel contacten met internationale platenlabels opgebouwd, waar hij nu de vruchten van kon plukken. ‘Ze zeiden altijd tegen mij: ‘als je iets hebt, stuur het dan op hè.’ Ik heb drie jaar lang muziek uitgebracht op verschillende labels. Ook op labels waar ik nooit van had durven dromen. Met Klute, die het label Commercial Suicide runt, had ik meteen een klik, zowel qua persoonlijkheid als muzieksmaak. Het is niet het grootste, maar wel een steady label. Na een paar singles mocht ik een album maken. De plaat heet Characters omdat het meerdere gezichten kent. Als je verdrietig bent, kun je de introtrack opzetten, als je iemand op z’n bek wilt slaan, zet je een hardere track op. Door samenwerkingen met onder andere Presk, Black Sun Empire en een vocaliste heb ik het breed proberen te houden met veel muzikaliteit. Het is misschien wel meer een luisterding dan een dansvloerding. Je moet het aan kunnen zetten en er thuis rustig naar kunnen luisteren. Drum & bass heeft lang een negatieve lading gehad met agressieve emokids die moshen, maar dat hoeft helemaal niet. Er zijn veel subgenres met melodieuzere muziek. Het imago van drum & bass is de laatste tijd wel aan het verbeteren. Ik zie dat het steeds meer werkt. De aanhouder wint.’

Tekst Daniël Evers

30 juni

Live

OJC Niks Horst

www.facebook.com/nymfoDNB

FRET

j u l i / a u gust us 2 0 1 2

live

it Do elf s r u yo !! !!

In de rubriek Do It Yourself mag een artiest of band een lege pagina geheel naar eigen inzicht invullen. Ditmaal het resultaat van: Hummingville

juni/augus tus 2012

FRET

Thijs Kuijken lijkt een steeds bekendere popartiest te worden, tegen wil en dank. Hij wil alleen mooie dingen maken en blijft oprecht verbaasd over de bijval die zijn werk overal ten deel valt. In 2010 verscheen het eerste, in zijn eentje thuis in Utrecht vervaardigde album van I Am Oak: On Claws. Hij wist toen niet of er nog meer mensen waren die het mooi zouden vinden wat hij maakte. Daar is hij inmiddels wel achter gekomen. Nog geen twee jaar later is er al een derde album. Het in Finland met zijn band opgenomen Nowhere Or Tammensaari verscheen meteen al in een tiental landen. Tekst Willem Jongeneelen Foto’s Lo Andela

i am

oak

‘Er is een grote gemene deler: alles gaat over mezelf ’ 16

FRET

j u l i / a u gust us 2 0 1 2

juli/augus tus 2012

FRET

We kunnen Thijs Kuijken met een gerust hart bijzonder productief noemen. Bijna verontschuldigend verklaart hij dat hij er veel tijd aan besteedt. De eerste twee platen, On Claws en Oasem, nam hij thuis op. Daarvoor kon hij ieder vrij moment pakken, dus dat werkte erg praktisch en efficiënt. ‘Tijdens Oasem werkte ik gelijktijdig aan een tweede gitaarplaat. Dat werd uiteindelijk Nowhere Or Tammensaari. Het liep een beetje door elkaar. Er kwamen twee groepjes songs uit: een groepje ontstond vanuit zang en gitaar, zoals ook On Claws was ontstaan, het andere groepje liedjes werd geschreven met toetsen. Dat werd Oasem. Ik schrijf altijd vanuit één instrument plus zang. Later kan ik de nummers uitbouwen, afhankelijk van wat ze nodig hebben of aan extra’s kunnen gebruiken. Dat schrijfproces is niet veranderd nu ik een band heb. Ik probeer er zelfs niet te veel rekening mee te houden. Tijdens Oasem had ik ook al de band en die cd nam ik toch nog in mijn eentje, laag voor laag, op. Inclusief elementen die later met een band niet te reproduceren zijn. Juist omdat de basis dezelfde blijft, horen de albums bij elkaar. Ze zijn allemaal typisch I Am Oak.’

Over het antwoord op de vraag of een bandlid met eigen ideeën maar beter een eigen bandje kan beginnen, aarzelt hij geen seconde. ‘Zo streng ben ik niet! Ik ben helemaal niet zo’n strikt leiderstype. Het gaat gelukkig ook goed zonder me als ‘de baas’ te moeten gedragen. Slechts bij een paar songs voor het nieuwe album had ik voor mezelf de andere instrumenten al ingevuld. Voor de meeste songs niet, dus dat konden we als band samen doen. Het grootste verschil met de opnamen van de andere albums is het tegelijk spelen. Je hoeft niet met één laag te beginnen en dan track voor track daarop te stapelen, zoals je dat solo uiteraard wel doet. De meeste songs hadden we vóór de opnamen nog nooit gespeeld. Drie songs hadden we wel al live gespeeld en dat waren meteen ook de moeilijkste om op te nemen. Omdat we die al te veel in ons hoofd vast hadden liggen, denk ik. Bij de rest stonden we meer open voor elkaar. Dat maakt van het in korte tijd samen opgenomen Nowhere Or Tammensaari meer een groepsproduct. Ik denk niet dat het daardoor ook meteen een meer samenhangend geheel vormt. Ook Oasem was dat, terwijl ik die plaat in mijn eentje opnam in een tijdsbestek van wel zes maanden. De liedjes bepalen of het één geheel wordt.’

Baas Ondanks het feit dat I Am Oak zijn project is en blijft, voelt Thijs zich wel steeds meer lid van een band worden. Omdat die band steeds langer samenspeelt en ieder lid precies weet wat hij of zij aan de ander heeft. Thijs heeft dan ook geen moment getwijfeld om de stap te zetten om het derde album wel samen met de band op te nemen. Hij voelt zich ook helemaal niet de baas, al vertelde hij ze voor de reeks optredens met het materiaal van zijn solo opgenomen eerste twee albums wel precies hoe hij wilde dat ze de nummers zouden spelen.

FRET

j u l i / a u gust us 2 0 1 2

Finland De locatie waar Nowhere Or Tammensaari tot stand kwam, was heel speciaal: een besneeuwd landhuis in het zuiden van Finland. Thijs wist vooraf dat hij het liefst een afgelegen plek buiten Nederland wilde hebben voor de opnamen. ‘Ik wilde puur en alleen opnemen. Zonder afleiding. Zonder dat we tussendoor naar huis konden. Om in de vibe te blijven. Ik dacht dat dat een betere plaat op zou leveren, meer zit daar niet achter. Ik heb dat huis in Finland ontdekt via mijn vriendin en me-

debandlid Aino Vehmasto. Ze is gedeeltelijk Fins. Het huis was van haar overgrootmoeder en ze heeft er een deel van haar jeugd doorgebracht. Het is zo’n relaxte plek, met een groot meer in de achtertuin. We gingen er in de zomer van 2010 heen. Het was een vreemd bezoek. Haar overgrootmoeder van 99 jaar was net overleden toen we er aankwamen. Een bizar moment. Ik was erg onder de indruk van de plek en het grote huis. Het was alleen onzeker geworden of het huis voor de familie behouden bleef. We besloten niet de volgende zomer, maar al in de kerstvakantie erna voor veertien dagen met een grote bus via Duitsland, Zweden en de boot naar Finland af te reizen. De woonkamer was groot genoeg voor alle instrumenten, de kleine kamer ernaast bood plaats aan de mengtafel, speakers en computers en boven was er voor iedereen een slaapkamer. Nagenoeg alles is in de tien dagen opnametijd vastgelegd. Alleen de opnamen van een paar tweede stemmen en de eindmix vonden later in Nederland plaats. Achteraf was het een juiste beslissing al tijdens die strenge winter naar dat geweldige huis in Finland terug te keren. Het huis is inmiddels verkocht. Jammer.’

Puzzelen Een simpele rekensom leert ons dat het nieuwe album feitelijk al opgenomen was vóór de release van Oasem. Door het vele optreden van de groep, in vele buitenlanden, gaat het componeren nu duidelijk wat minder snel. Kuijken: ‘Nee, ik heb niet alweer stiekem een vierde album opgenomen. Ik ben als componist iemand die er even speciaal voor moet gaan zitten, anders heb ik te weinig tijd om te puzzelen. Het komt me niet allemaal zomaar in mijn hoofd aanwaaien. Ik moet eerst wat ruimte scheppen daarbinnen. Als ik te sporadisch werk, dan blijft het hangen in ideetjes. Willen het liedjes worden, dan moet ik er wat

‘Ik ben als componist iemand die er even speciaal voor moet gaan zitten’ langer aan kunnen werken. Dan pas komt het los. Als ik er nog wat meer tijd aan besteed, dan gaat het rollen en begint er nog meer te borrelen. Dat geldt zowel voor de muziek als voor de teksten.’ ‘De tekst begint vaak met een paar flarden of zelfs zomaar een paar woorden. Als die wat lang blijven rondspoken, dan kan het wat worden. Alles begint intuïtief. Samenhang ontstaat pas naarmate het album vordert. Als het concept eenmaal duidelijk is, dan is het nog een kwestie van de missende stukjes invullen. Het is een lang proces, al lijkt dat misschien niet zo, omdat de liedjes vrij simpel overkomen. Er is een grote gemene deler in die liedjes en de albums van I Am Oak. Alles gaat over mezelf. Over mijn plek in alles, ten opzichte van de juli/augus tus 2012

FRET

‘De mens is een veredeld dier. Maar het blijft een zoogdier, dat rondloopt en rare dingen maakt, zoals vazen en tafels. Daar gaat hij dan achter zitten om koffie te drinken’ rest. De rest is dan vooral groot en overweldigend, niet heel concreet. Nowhere gaat echt over nowhere; een plek die niet vast of tastbaar is, altijd verandert en niet te bevatten is. Het refereert aan de creatieve gedachtewereld die ik onderzoek. De plek waar de liedjes vandaan komen en hoe creativiteit daar kan werken. Je kunt nooit helemaal bevatten wat jij als individu betekent in die hele grote wereld.’

Zoektocht Daar zijn we terug aanbeland bij de thematiek die we ook op On Claws en Oasem mochten begroeten: kleine Thijs versus die immense, oeroude natuur. De zoektocht naar de plaats die hij zelf in dat grote geheel inneemt, blijft voor hem een onuitputtelijke bron van inspiratie en onderzoek. ‘Juist omdat die thematiek zo universeel is, werkt mijn muziek voor mensen in verschillende landen precies hetzelfde. Omdat het gaat over het mens zijn in relatie tot die natuur. Iedereen heeft daar wel iets mee, denk ik. De mens is een veredeld dier. Het blijft een zoogdier, dat rondloopt en rare dingen maakt, zoals vazen en tafels. Daar gaat hij dan achter zitten om koffie te drinken.’

FRET

j u l i / a u gust us 2 0 1 2

De nu 26-jarige Thijs Kuijken is aan het laatste jaar van zijn studie fotografie op de HKU bezig, maar als je hem zo bezig hoort, komt de vraag op of hij wellicht niet beter aan een studie filosofie was begonnen. ‘Die studies liggen voor mij ook helemaal niet zo ver uit elkaar. Bij filosofie blijf je heel erg binnen de gedachten. Daar zou ik niet echt vrolijk van worden. In fotografie kan ik me meer uiten, meer uit die wereld treden. Ik kan me beter vinden in beeld en in poëzie. En daar kun je dan nog steeds wel veel over filosoferen natuurlijk…’ De combinatie studeren en optreden blijkt niet altijd even handig. Toch maakt hij zijn studie graag af. ‘Niet alleen om de banale reden dat het veel geld kost als ik de studie niet voltooi. Ik volbreng het gewoon graag, al interesseert het papiertje dat je ontvangt mij minder dan de dingen die ik kan doen met wat ik geleerd heb.’ Thijs deed niet alleen alle artwork voor zijn eigen albums, hij ontving ook opdrachten voor de hoezen van de laatste albums van Secret Love Parade en Moss. Hij ontving terecht veel complimenten voor zijn werk voor Ornaments van Moss. ‘Het was ook een mooie opdracht. Ik moet altijd wel eerst de muziek horen. Dan komen er meestal wel beelden naar boven. Dat is dus opnieuw dat ‘Nowhere-gebied’ waar ik over sprak. Een vaag iets eerst. Losse flarden die vluchtig samenkomen. Die moet je dus concreet maken.’

Dorp Thijs Kuijken mag dan via South by Southwest in Texas een licentiedeal in Engeland binnengehaald hebben voor zijn albums en in veel andere landen een steeds bekendere naam worden, hij blijft iets van de schuchtere, nuchtere jongen uit het Brabantse Bergeijk houden. Daar groeide hij op, in een twee-onder-een-kapwoning aan de rand van het dorp. ‘Daarom ben ik zoals ik ben. Ik heb veel buiten gespeeld en mijn oma woonde op een boerderij. Daar zal die interesse voor de natuur wel aangewakkerd zijn. Later kwamen Playstation en Nintendo opzetten en zat ik iets meer binnen…’ Thijs denkt ooit wellicht weer terug te keren naar een dorp. Als hij de stad niet meer nodig heeft om zijn ding te doen. Hij vindt zo’n dorp vooral relaxed, voor als je wat ouder bent. Ook verlaat hij nu zelf af en toe de stad om zich er even op te laden. Hij blijft graag zichzelf en in zijn werk keert heel bewust steeds iets persoonlijks terug. In de bandnaam I Am Oak is die eik uit de plaatsnaam Bergeijk terug te vinden. Oasem betekent adem in zijn eigen Brabantse dialect en in het Finse woord Tammensaari uit de nieuwe albumtitel komen we opnieuw die eik tegen. ‘Eiland der eiken’, betekent het letterlijk. ‘Het is meervoud dit keer, omdat ik de plaat samen met de band maakte. Maar dat het eiken zijn, dat maakt het toch weer tot iets van mij. Het draagt bij aan de ‘I Am Oak-mythologie’. Ik vind dat wel mooi, dat titels aansluiten en onderdeel uitmaken van een groter geheel.’ www.iamoak.com

juli/augus tus 2012

FRET

at a g t e ‘H gelijk d’ oe g n e e t s

FRET

j u l i / a u gust us 2 0 1 2

Frontzanger Dave von Raven van The Kik máákt niet alleen Nederlandstalige beatmuziek die geïnspireerd is op grote bands uit de vroege jaren zestig. Hij ádemt de sixties. Met een gekleurd singlekoffertje en een authentiek pak lijkt hij zo weg te zijn gelopen uit 1963.

Tekst Ricardo Jupijn Foto Dimitri Hakke

ijn ‘Het z lijk r natuu

geen n tekste e j waar

raket- p scha n e t e w

De oude frontman van The Madd is met leden van Mark & The Spies, The Madd en The Spades een nieuwe band begonnen. De vrolijke debuutplaat Springlevend kwam 28 mei uit, verassend genoeg op twee labels: ‘De plaat komt uit op Excelsior, maar in samenwerking met hiphoplabel TopNotch. Ik zit al sinds jaar en dag bij Excelsior en met heel veel plezier, maar TopNotch is natuurlijk een label dat weer een hele andere markt aanboort. We hebben op de plaat wat met Lucky Fonz gedaan, die bij TopNotch zit, en toen kregen we een telefoontje van Kees de Koning. Hij had het gehoord en vond het hartstikke tof. Toen zijn we vervolgens met z’n allen gewoon eens rond de tafel gaan zitten. Het is hartstikke leuk om dan een keer de handen ineen te slaan en dat is gelukt. En uiteindelijk is dat natuurlijk alleen maar goed voor ons’, vertelt Von Raven.

Nederlandstalig The Kik startte oorspronkelijk als een Engelstalige band en bracht vorig jaar nog een dubbele A-kant uit. Tegen het einde van het jaar kwam de band met de kerstsingle A Christmas Song For You, dat nog opgepikt werd voor een reclame van de Duitse Media Markt. Toch besloot de band rond Into The Great Wide Open over te stappen op het Nederlands. Die omschakeling was niet zo één, twee, drie gedaan voor Von Raven. ‘In het begin is het wel effe wennen hoor. Ik kreeg direct mensen op me af die zeiden dat ze er geen reet van verstonden, weet je wel. Het zijn natuurlijk ook heel andere klanken en zo. Dus ik moest een heel nieuwe zangstijl ontwikkelen eigenlijk. Daarbij heb ik vooral een hoop aan Boudewijn de Groot gehad, wat ik toch wel de beste Nederlandstalige muziek vind die ooit is gemaakt.’ Ondanks de omschakeling naar het Nederlands is de band niet gelimiteerd door de landgrenzen van Nederland en het Vlaamse ge-

voor moet n hebbe ee gestud

rd’

deelte van België: ‘Vroeger hebben we met The Madd aardig veel shows in het buitenland gedaan en laatst werden we gebeld door zo’n festival in Spanje. Of we weer wilden spelen. Maar ja, het is allemaal wel in het Nederlands zeiden we toen. Maar dat vonden ze in Spanje geen enkel probleem! Want in het Engels verstaan ze het ook niet…’

Jong tot oud De retromuziek van The Kik heeft natuurlijk een enorme hang naar de sixties, maar toch komen er niet alleen maar 65-plussers op de beatmuziek van The Kik af. ‘Ja, het is heel cliché om te zeggen, maar er komt echt van alles op af. Heel veel kinderen vinden het bijvoorbeeld leuk omdat ze het kunnen verstaan. Het zijn natuurlijk ook geen teksten waar je raketwetenschappen voor moet hebben gestudeerd. Daarnaast zijn er regelmatig wel wat ouderen, die misschien dat nostalgische erin horen, maar ook veel mensen daartussen. Die groep komt misschien omdat we ook iets doen dat niemand anders doet. Het gaat bij ons nu steengoed, we worden zeer regelmatig op de radio gedraaid. Het is ook de echt de eerste keer in mijn carrière dat het gelijk zo goed gaat met een eerste single. Ja, daar ben ik wel echt heel blij mee.’

The Kik op het plein Plots gaan er ook ineens heel nieuwe werelden open voor de band. The Kik zou zomaar een nieuwe telg in ‘De grootste familie van Nederland’ kunnen worden. ‘Ja, waarom niet? Wij hebben zo’n nummer, dat had net zo goed nummer van Frans Bauer had kunnen zijn. Dat je een keer met zo’n gozer een nummer doet, weet je wel. Dat zou een heel leuke cross-over kunnen zijn denk ik, die ook nog niet gedaan is. En ik sta daar echt wel voor open hoor, lijkt mij hartstikke leuk.’ www.thekik.nl juli/augus tus 2012

FRET

Het debuutalbum van zangeres I Am Aisha moest al een tijdje geleden uitkomen, maar naar eigen zeggen was ze er nog niet tevreden over. Eind dit jaar of begin volgend jaar moet het dan toch echt gaan gebeuren. ‘Ik ben blij dat ik heb gewacht, want nu ben ik er echt klaar voor.’ Tekst Daniël Evers Foto’s Sander Baks

n e n n a ‘Het m on o w e g t oe m d l e e b en k o r b r o do ’ worden

I AM AISHA 24

FRET

j u l i / a u gust us 2 0 1 2

Aisha wordt geboren in een zijstraatje van de Witte de Withstraat in De Baarsjes als dochter van Jetty Weels, zangeres bij de destijds populaire popgroep Mai Tai. Dat had zo zijn gevolgen voor de jonge Amsterdamse. ‘Ze nam mij altijd mee naar repetities waardoor ik heel veel muziek meekreeg. Ook haar platencollectie was indrukwekkend, dat ging van r&b tot soul en jaren vijftigmuziek. Ik hoorde van alles voorbijkomen. Daarbij was mijn vader ook muzikaal, hij speelde percussie. Toen het met mijn moeders carrière echt een beetje begon te lopen, ben ik op mijn zevende tijdelijk naar mijn oma verhuisd in Nieuwendam. Daar las ik veel boeken, waardoor ik gedichten ging schrijven. Toen ik weer thuiskwam rond mijn twaalfde ben ik echt begonnen met zingen. Ik ging niet veel later al de studio in met onbekende dj’s om dingetjes in te zingen en wist meteen dat dit was wat ik wilde.’

Dan ontmoet ze tijdens een blind date Willem de Bruin, ofwel Willy van het rapduo The Opposites. ‘Toen hij binnenkwam, vond ik hem meteen leuk. We kregen een relatie. Wanneer we dan bij Twan (ander lid van The Opposites, red.) waren, zong ik vaak allerlei partijtjes in voor hun tracks. Het ging vaak van: ‘kun je hier even een refreintje zingen?’, of: ‘kun je daar even dat woordje zeggen?’. Toen Willem en Twan getekend werden bij Top Notch was het even over tussen ons. Hij moest zich focussen. Dat was het moment dat ik me realiseerde dat ik nog steeds doorwilde met zingen, maar dat ik mijzelf ook zelfstandig wilde neerzetten. Het liefste met iets waarbij ík niet zou featuren, maar waarbij anderen míj zouden featuren. Dus schreef ik mij in voor Idols, waar ik uiteindelijk bij de liveshows uitviel.’

Klaaglied Altijd honderd procent En dus begint ze met haar halfzusje en nog twee vriendinnetjes een meidengroepje genaamd LaliQ, niet wetende dat ze al snel zouden gaan samenwerken met de voormalig manager van George Michael: Donovan Nelson. ‘Hij was een vriend van mijn moeder en hoorde me een keer backstage zingen tijdens een optreden van haar. Hij was verrast en wilde meer horen en dus gingen we met LaliQ naar Londen om daar met professionele mensen te werken. We kregen zang- en performancelessen, maar op een gegeven moment ging het drillen ons een beetje tegenstaan. Wij waren toen nog heel koppig en snel beledigd, waardoor de samenwerking snel weer over was. Heel dom achteraf, maar dat hadden we toen niet door. Ik heb er wel veel van geleerd. Al de dingen die hij toen tegen mij zei, hoor ik nu nog in mijn hoofd: altijd honderd procent geven, ook tijdens een repetitie! Niet veel later, zo rond mijn 22ste, viel LaliQ uit elkaar. Ik heb het nog geprobeerd met een ander meidengroepje maar dat was het ook niet.’

al a t r a W ‘Willie ik t a d j i nm e g e t i e z N B A d r e e orc f e g t e i n ren e b o r p t moes ’ n e g n i z te

Aisha komt in een fase terecht waarbij ze even niet weet wat ze moet doen. ‘Ik was niet gefocust, had wat bijbaantjes overal en nergens, tot ik bij mijn laatste baantje iemand tegenkwam die een paar neven had die producers waren in Rotterdam. Ik kwam met ze in contact en vanaf dat moment ging ik er elke dag heen om te jammen. Ik maakte daar Raak Me Aan met Jayh en Space Mee met Keizer. Ik ging toen ook wel eens naar Willie Wartaal en Adje, van wie ik veel goede tips kreeg. Willie zei tegen mij dat ik niet geforceerd ABN moest proberen te zingen. Ik moest volgens hem gewoon zingen zoals ik praat. Er ging toen een wereld voor mij open.’ Langzaamaan beginnen de jongens haar los te laten. ‘Ik belde Willie, die was druk. Belde Keizer, die was ook druk. Logisch, zij hadden ook hun eigen dingen. Ik moest het nu echt zelf gaan doen. Ik kreeg een microfoon, de buurman bouwde een opnamebox in mijn huiskamer en ik kocht voor de rest alles wat ik nodig had om zelf op te nemen. Ik wilde niet wachten. Het moest eruit. Toen schreef ik in één week tijd behoorlijk wat liedjes. Het kwam als vanzelf. Bij het nummer Masker was ik even fucked up. Ik was blut, chagrijnig en wilde een klaaglied schrijven. Maar toen dacht ik: ‘kijk eens om je heen. Je hebt een huis, eten, drinken, wat klaag jij?’. En dus besloot ik het over mensen te hebben die ondanks dat ze zich klote voelen toch hun blije gezicht opzetten. Uiteindelijk kwamen die nummers op mijn eerste ep terecht.’

Denigrerend Aisha noemt zichzelf geen rapper, maar een zangeres. Althans, dat was tot voor kort zo. ‘In het begin vond ik mijzelf echt een zangeres, niet de typische nachtegaal, maar toch. Nu snap ik wel dat mensen mij meer gaan zien als een rapper. Ik vind het niet erg, want ik zit er eigenlijk precies tussenin. Ik maak gebruik van het beste uit twee werelden. Ik noem mijzelf eigenlijk liever gewoon artiest. Op het album probeer ik een instrumentele sound neer zetten met echte live-instrumenten. Daarnaast komen er ook nummers op met gekke beats van Boaz van de Beatz (producer, bekend van de Nouveau Riche crew, red.). Ik probeer een mengelmoes te vinden, maar waarbij het wel allemaal op één lijn blijft.’ Het mag bekend zijn dat de rapscene niet bepaald een vrouwenwereld is, iets waar Aisha nog wel eens tegenaan loopt. ‘Ik wil mijzelf geen slachtofferrol geven, maar soms is het wel gewoon vervelend. Iemand tweette laatst: ‘zangeresjes gezocht, meld je aan bij mij’. Dat vond ik zo denigrerend overkomen. Het mannenbeeld moet gewoon doorbroken worden. Vrouwen zijn net zo powerful als mannen, misschien nog wel meer. Met mijn muziek wil ik dat uitdragen en daarin verandering brengen. Ik ben blij dat ik heb gewacht, want nu ben ik er echt klaar voor.’ www.iamaisha.nl

juli/augus tus 2012

FRET

Metalact Delain broedde lang op het derde album We Are the Others. De plaat wordt uitgebracht door CNR Entertainment waar de band een nieuw onderdak vond. Voor de opnamen reisden de bandleden vorig jaar al af naar Stockholm.

Tekst Jasper Schoon

DELAIN ‘Het meeste hebben we gedaan in de Atlantis Studio in Stockholm, de oude Abba-studio’s’, vertelt toetsenist Martijn Westerholt. Producer was Jacob Hellner. ‘Het was te gek om met hem samen te werken. Hij heeft met Rammstein ook mooi werk afgeleverd. Op ons nieuwe album heeft hij ook zo’n vette sound gecreëerd. Heel erg in your face.’ Delain benaderde de Zweedse producer via de platenmaatschappij waarna het tot een ontmoeting kwam in Nederland. Westerholt: ‘Het was toch even kijken of we met de neuzen dezelfde kant opstonden. Uiteindelijk is hij best sturend geweest en heeft hij op diverse dingen zijn stempel gedrukt.’ Delain reisde in de zomer van 2011 af naar Stockholm om aan het album te werken. Westerholt: ‘We kwamen goed beslagen ten ijs. We hadden een goede preproductie, maar ter plekke zijn ook nummers ontstaan. We hebben veel zelf geschreven, maar zijn ook in de weer geweest met Frederik Anders als co-writer. Verder heeft Guus Eikens (ex-Orphanage, red.) ook meegeschreven. We hebben wat dat betreft een soort van groot schrijfteam met wie we aan dit album gewerkt hebben.’ ‘De tijd in Zweden was heel intensief’, zegt zangeres Charlotte Wessels. ‘De atmosfeer daar is super. We hadden er een knalpot van creativiteit. Het aantal metalbands per hoofd van de bevolking is in Scandinavië heel hoog. Misschien ligt het aan het klimaat. Voor ons is het buitenland erg belangrijk. We gaan nu eerst een kleine Europese tournee doen; zeventien shows in landen als Engeland, Frankrijk, Italië en Oostenrijk. Het hele continent door.’

Vertraging De release van We Are The Others liep flink wat vertraging op door een reorganisatie bij hun platenmaatschappij. Westerholt: ‘We zaten met ons label Roadrunner bij Warner Music. Zij hebben flink gereorganiseerd waardoor de toekomst onzeker werd. Sinds kort zitten we

FRET

j u l i / a u gust us 2 0 1 2

bij CNR Entertainment. Er was daardoor onduidelijkheid of de plaat nog wel uitgebracht zou worden.’ Door die onzekere situatie wist niemand precies wanneer het album in de winkels zou liggen. Westerholt: ‘Het meest positieve scenario zou zijn dat we onze tour na de albumrelease zouden plannen. Dat is niet gelukt. Het was niet leuk om zo lang in onzekerheid te zitten, ook voor de fans niet, maar we zijn wel heel blij dat het nu toch gelukt is. Het is een plaat om trots op te zijn.’

Inmiddels hebben de bandleden de nieuwe nummers al veel live gespeeld. Westerholt: ‘Het nieuwe materiaal klinkt te gek. Het is wel degelijk één geheel, maar het is een gevarieerde plaat geworden. We hebben goed naar de overall catchiness gekeken. Verder denk ik dat dit album qua sound ook iets harder is nog dan het vorige. Dat komt ook door de producer.’

Vermoord De titel van de cd, We Are the Others, zegt volgens zangeres Charlotte Wessels veel over de plaat. ‘Het is een outsiders anthem. Het is naar aanleiding van de dood van Sophie Langcaster uit Engeland. Zij is vermoord omdat ze er anders uit zag. Dat deed me enorm veel. Waarom toch? Alleen omdat ze anders was dan de rest? Je kunt de tekst ook breder trekken en in deze tijd plaatsen. Hij is ook van toepassing op de politiek of op kinderen die gepest worden.’ ‘Muziek is entertainment, maar als er iets is wat je raakt, mag je je fans best een hart onder de riem steken’, vult Westerholt aan. ‘Misschien dat ze zich aangesproken voelen, of dat ze andere mensen kunnen aansteken. Dat is wel een doel van muziek maken. Dat je mensen wilt bereiken met je boodschap. Niet dat we willen preken, maar als je iets ziet wat je niet vindt kunnen, dan mag je dat als muzikant toch zeker wel aan de kaak stellen?’ www.delain.nl

IN DELAIN ‘Het is een plaat om trots op te zijn’

juli/augus tus 2012

FRET

black-bone ‘Wij houden niet van stilzitten’

De Eindhovense band Black-Bone is in hoog tempo bezig het ganse land te veroveren. Medio mei is de volwaardige langspeler Back To Mayhem verschenen, een plaat die de sfeer ademt van klassieke rockmastodonten. Tekst Bram W. van der Putte

Steef van de Bogaard (19), Sven Hompes (20) en Jules van Eck (17) zitten in een trein op volle snelheid. Zo stonden ze een paar maanden geleden in het voorprogramma van Deep Purple in een uitverkocht Gelredome. Verder kregen ze de handjes op elkaar tijdens het festival Paaspop en in de nabije toekomst geven ze ook nog eens acte de présence op het hoofdpodium van Bospop. Een mooi, ruig sprookje uit het zuiden van het Brabantse land dat zijn aanvang had in 2007. ‘Het is wel een paar stappen vooruit gegaan als je het vergelijkt met onze vorige release’, aldus gitarist en zanger Van de Bogaard. ‘We zijn nu echt ons eigen geluid aan het vinden. We doen écht ons ding, veel beter dan eerst.’ Het luisteren naar oude hardrockbands zoals AC/DC, Motörhead en Deep Purple, heeft hen volop geïnspireerd. ‘Je bent constant op zoek naar je eigen geluid. Wat het lekkerste speelt voor onszelf, dat doen we nu.’ De druk om te presteren, na alle aandacht van de media, was groot. ‘Natuurlijk, het is je debuutalbum en die wil je toch de vorige plaat laten overtreffen. Persoonlijk denk ik dat we daarin wel geslaagd zijn. Er lag zeker wel veel druk op voor ons. We zaten ook in een pe-

FRET

j u l i / a u gust us 2 0 1 2

riode dat het tijd werd voor een volledig album. Dat legt de lat wel hoog, we moesten goede songs hebben. Het was hard werken om dit te realiseren maar dat vinden we niet erg.’ De drie bandleden zitten samen op school, op het Rock City Institute in Eindhoven. De opleiding schiet er de laatste tijd wel een beetje bij in. ‘We krijgen het nu vrij druk met optreden maar gelukkig geeft de school ons daarin de ruimte. Het is normaal wel goed te combineren hoor, maar nu kiezen we voor onze muziek.’ Nuchterheid is het devies. ‘Het is super dat we op grote podia mogen spelen. We blijven er aan de andere kant gewoon nuchter onder. Het optreden in het voorprogramma van Deep Purple was super. Een zee van mensen die voor je staan. Dat was een ongelooflijke ervaring. Toen we klaar waren met spelen, dachten we: ‘we hebben gewoon in het Gelredome gestaan!’. Dat was wel een mooi moment. Geweldig om dat mee te maken met de band. Dat we het überhaupt mee mogen maken. Ik hoop dat het zo door blijft gaan, die stijgende lijn. Het gaat wel hard in die zin, maar we zijn ook geen band die van stilzitten houdt.’

7 juli 8 juli 14 juli 15 juli 22 juli

Live

live

Bospop Weert Streetrock Bakel Dijkpop Andijk Walhalla Zomerfeesten Deurne Lollipop Oss

www.black-bone.nl

Backstage In de rubriek BACKSTAGE nu eens geen aandacht voor de band of artiest, maar voor de mensen die in de muziekwereld achter de schermen werken. In deze laatste aflevering de schrijver van Backstage: John Buis. Tekst John Buis

JOHN BUIS BACKSTAGE MEDEWERKER

k zie het als mijn taak om de optimale omstandigheden te creëren voor de artiesten, waardoor ze een perfecte show kunnen neerzetten. Ik zorg voor drank, handdoeken, broodjes voor de show en eventueel een (warme) hap na de show, maar hou ook het tijdschema in de gaten. Voor zowel artiesten als crew ben ik aanspreekpunt. Als een muzikant nog snel nieuwe onderdelen nodig heeft voor z’n instrument, help ik hem bij het zoeken naar een muziekinstrumentenwinkel. In de praktijk komt het er vaak op neer dat ik veel contact heb met de tourmanager. Bij gebrek aan zo’n tourmanager heb ik Benjamin Herman wel eens geholpen met de merchandise na afloop van het optreden. Tja, als backstagemanager dien je van veel markten thuis te zijn. Van lastige artiesten is over het algemeen heel weinig sprake. Ze zijn hoogstens perfectionistisch als het om de soundcheck gaat. In de meeste gevallen is de sfeer rond de kleedkamers vrij gemoedelijk, in een enkel geval koel en zakelijk. Als er backstage een gespannen sfeer heerst, wil dat ook nog wel eens liggen aan het gegeven dat een band aan langere tijd aan het toeren is. Echte rock’-n-rollexcessen heb ik niet meegemaakt. Bijzonder was wel een optreden van Claw Boys Claw. Na vijf nummers vertelde zanger Peter te Bos het publiek dat hij ontzettend moest piesen. Zelf stond ik op dat moment in de zaal. Als een gek ben ik naar achteren gerend om Te Bos te begeleiden naar de kleedkamer. Aangekomen bij het trappenhuis, stond hij een frisfles vol te piesen! Hij had in ieder geval niet op de grond geknoeid, haha. In de loop der jaren heb ik soms de meest onverwachte verzoeken voorgeschoteld gekregen. De zanger van Lordi kon bijvoorbeeld niet wachten op het diner, omdat hij al uren van te voren aan een schmink werd onderworpen en daarna niet meer mocht eten. Kon ik een Big Mac voor halen. Verder zijn artiesten ook maar gewone mensen met problemen als ieder ander: Mick Box (Uriah Heep), die een zalfje voor z’n grote teen nodig heeft, de zanger van The Answer, die een fluitketel wenst om boven te kunnen stomen in verband met verkoudheid. De meeste artiesten geven de voorkeur aan gezond eten en drinken in de uren voorafgaand aan het optreden. In veel gevallen staat er een fles sterke drank op de rider, maar uit de hand loopt het nooit. In geval van de Duitse gitarist

Michael Schenker kon er weinig fout gaan, want bij zijn optreden was het mijn taak om er voor te zorgen dat Schenker niet één druppel alcohol zag of rook. En zanger Gary Barden maar grappen maken over ‘where’s the drugs’. Hij kon er erg om lachen toen ik met een pak Witte Reus aan kwam zetten.’ Backstage paspoort Naam: John Buis Woonplaats: Hoorn Geboorteplaats: Berkhout Leeftijd: 46 Huwelijkse staat: huisje, boompje, beestje... Eerste album: een cassettebandje van BZN, waar Mon Amour op stond, eerste vinyl was vast van Kiss Laatste album: Lonely For A Lifetime van Dana Fuchs Favoriete album: Died Laughing van Keith Caputo Eerste concert: Comsat Angels, april 1983 Laatste concert: Releaseparty Drink Bat Blood van Vortex in Simplon, Groningen Beste optreden ooit gezien: New Order, Paradiso 16 mei 1984 Favoriete NL band van dit moment: The New Shining Meest opmerkelijke klus ooit: tien minuten voorafgaand aan een optreden van Michael Schenker Group kwam de tourmanager naar me toe met de vraag of ik z’n gitaar naar z’n kleedkamer wilde brengen, omdat Michael er nog wat aan wilde sleutelen. Voor mij een kleine moeite en een grote eer om z’n Flying V naar hem toe te brengen, al vond ik het wel heel typerend voor de onzekerheid van zo’n legendarisch gitarist Meest bijzondere act waarvoor backstageopvang gedaan: Lordi, in 2009 in P3, Purmerend. Bescheiden ogende heren zonder schmink veranderen gaandeweg in ‘monsters’. Welke (grote) muzikant had je altijd al willen zijn: Steve Wilson (Porcupine Tree) vanwege z’n creativiteit en Martjo Brongers (Vortex) vanwege z’n strijdlust Grote inspiratiebronnen: Jan Chris de Koeijer Wat mogen we in de komende twaalf maanden van je verwachten? Zorg en toewijding bij opvang artiesten Toekomst: Mijn diensten verlenen aan andere evenementen juli/augus tus 2012

FRET

Wieb Zigtema maakt al muziek vanaf 1975. Hij was actief in onder meer The Rousers, The Tought, Shoot The Moon en The Butterfly Clan. Diep in zijn hart voelt hij zich nog altijd een bandjesman op zoek naar inter actie. Toch debuteert hij nu op 55-jarige leeftijd op Excelsior Recordings met een prachtig doorleefd soloalbum: The Willows Weep.

Tekst Willem Jongeneelen

WIEB

ZIGT EMA

Voor de promofoto’s ging hij een paar dagen op pad met een talentvolle fotograaf. Die legde het door groeven getekende hoofd van Wieb Zigtema confronterend eerlijk vast. De zanger is er blij mee. ‘Ja, je gaat de jaren zien. Daar heb ik geen enkele moeite mee. Het resultaat is heel mooi geworden.’ Hij noemt de fotograaf een begenadigd talent. Zijn naam: Tim Knol. Hij zingt op drie nummers de tweede stem. Ook andere coryfeeën schoven aan, zoals de gitaristen Anne Soldaat, Onno Smit en Ronald van Beveren. In een van de mooiste tracks, het korte met de slide van Van Beveren vervaardigde To A Former Lover, zijn zowel Tineke Schoemaker als Tim Knol vocaal te horen. Zigtema: ‘Ik wilde er een soort gospelnummer van maken. Dat is aardig gelukt. Veel mensen vinden het inderdaad te kort. Ik had blijkbaar gezegd wat ik wilde zeggen. Het duurt nog geen twee minuten. Ik heb het dan ook speciaal voor De Wereld Draait Door geschreven, maar die bellen niet’, vertelt hij lachend.

Jammer The Willows Weep verscheen dan wel als zijn solodebuut, in 1998 heeft de in Alkmaar geboren, maar in Broek Op Langedijk woonachtige Zigtema eerder een soloalbum opgenomen. ‘Dat was nog meer basic. Het ligt nog ergens op een plank. Als je iets hebt opgenomen, dan is het ei gelegd. Ik ben daarna weer meteen verder gegaan met een band en het album is nooit uitgebracht. Tot drie jaar geleden had ik nog altijd mijn band. Dat we gestopt zijn, vind ik nog altijd jammer. Daarna ben ik naar producer/toetsenist Jeroen Tenty gestapt met het idee voor

FRET

j u l i / a u gust us 2 0 1 2

WIEB

ZIGT

WIEB

ZIGT EMA

WIEB

‘De ellende komt vast wel weer een keer’

dit album. Gewoon relaxed, één dag in de week er aan werken. Dan behoud je een mate van afstand. Dat is goed. Zitten, spelen en later inkleuren, zo is het ongeveer gegaan. Splinternieuw en ouder werk. Ik heb deze songs niet in een half jaar tijd geschreven. Wheels is van twintig jaar terug, maar een goed liedje blijft een goed liedje.’ Zigtema heeft de opnamen van meeste songs bewust klein gehouden. Het album bezit niettemin een grote diversiteit in aanpak en in een paar songs heeft hij zich toch weer rijkelijk laten omringen door andere muzikanten. Hij vindt zichzelf geen geijkte singer-songwriter, omdat hij van interactie houdt. Er zit ook nog altijd iets van de rocker in zijn attitude. ‘Ik heb de punktijd bewust meegemaakt. Op die jonge leeftijd ben je daar bevattelijk voor. Dat komt in je DNA te zitten en gaat er nooit meer uit. Mijn muziek heeft zich dan wel naar een ander platform verplaatst, ik ben nog altijd wat tegendraads. Dat keert nog in mijn teksten terug, al schrijf ik ook gewoon liefdesliedjes hoor. Als tekstschrijver heb je wel bagage nodig. Ik had dit album niet op mijn 23ste kunnen schrijven. Tim Knol kan dat wel.’

Cock de Jong Het album is opgedragen aan zijn vorig jaar overleden maatje Cock de Jong. Ze zaten van jongs af aan samen in bandjes, maar waren de laatste jaren muzikaal niet meer samen actief. Op de cd staat een ghosttrack, het in 1992 op vier sporen opgenomen Strangers, een cover van The Kinks, waarop Cock de tweede stem zingt. ‘Een persoonlijk dingetje’, aldus Zigtema. Op het album lijken rondtrekken en vergiffenis vragen terugkerende thema’s. Zigtema spreekt over de balans opmaken. ‘Het draait ook om verlies en opnieuw beginnen. Universele thema’s voor schrijvers en schilders. Toch is het geen album met een donker gevoel. De ellende komt vast wel weer een keer. Ik reken me nog niet rijk. Ik ben een artiest met een marginale status. Laatst hebben we in Gemert gespeeld. Tweeënhalf uur onderweg om voor 25 mensen op te treden. Het is moeilijker om voor een bijna lege zaal te spelen dan voor een volle. Het is gewoon harder werken. Ik heb na het optreden vijf cd’s verkocht. Dat lijkt niet veel, maar ik vind dat een geweldig hoog percentage’, zegt hij serieus.

Foto Tim Knol

Zigtema kan geweldig relativeren. Hij zingt dan wel It Must Be My Bitter Heart, maar hij beschouwt zichzelf op dit moment helemaal niet zo. ‘Als je bitter bent, dan ben je niet slagvaardig. Bij bittere mensen ligt het ook nooit aan henzelf, maar altijd aan anderen. Ik ben zelfs heel enthousiast. Ik krijg mooie recensies en hartverwarmende reacties. Ik hoef niet commercieel te oogsten, geen overvolle agenda, veel geld of per se in DWDD. Ik ga lekker, al is de muziekindustrie nog zo plat en dichtgetimmerd. Ik bel zelf wel eens een club om te proberen een optreden te regelen. Wat je dan voor reacties krijgt, omdat je geen boeker hebt. We kunnen toch niet allemaal bij MOJO zitten?’ www.wiebzigtema.com juli/augus tus 2012

FRET

De aanloop naar het tweede studioalbum Vultures heeft de Utrechtse band Kensington â&#x20AC;&#x201C; Casper Starreveld (gitaar/zang), Eloi Youssef (gitaar/zang), Jan Haker (bas)

De nieuwe inzichten van

KENSIN 34

FRET

j u l i / a u gust us 2 0 1 2

en Niles Vandenberg (drums) – meer dan ooit doen inzien hoe de muziekwereld in elkaar zit. ‘Door het afgelopen half jaar zijn we een hoop naïviteit kwijtgeraakt.’ Tekst Daniël Evers Foto’s Joni Spaan

NGTON juli/augus tus 2012

FRET

‘Kensington (band)’ staat er voor de duidelijkheid op Wikipedia, om mensen niet in verwarring te brengen met de handvol geografische plaatsaanduidingen in Canada, Australië en Engeland. Eloi: ‘We hebben de naam niet gekozen omdat er een persoonlijke achtergrond is met één van die plaatsen. Kensington vonden we gewoon mooi klinken. We hadden heel lang gebakkeleid over de bandnaam en op een gegeven moment waren we daar wel klaar mee.’ Niles: ‘Het is een beetje als het Red Hot Chili Peppers-ding. Waarom zullen zij die naam ooit hebben gekozen?’ Casper: ‘Wel grappig is het feit dat Kensington in Londen de meest dure en chique wijk is, maar in Liverpool de pauperbuurt die naam draagt. Daar kwamen we later eigenlijk pas achter, maar uiteindelijk moet de muziek de naam gewoon gaan maken en niet andersom.’ Eloi: ‘Dat zou dan ook niet kunnen.’ Casper: ‘Nee, inderdaad, tenzij je het Widely Enjoyable Jazz Quartet heet.’

Opgesloten In 2007 verschijnt de ep Kensington, het eerste wapenfeit van de Utrechtse band. Eloi: ‘We zaten toen een paar weken op Terschelling wijn te zuipen en een beetje muziek te maken. Uiteindelijk twijfelden we of we het wel moesten uitbrengen.’ Casper: ‘Al snel werd onze muziek opgepakt door 3FM en toen kwam onze toenmalige drummer (Lucas Lenselink, red.) erachter dat hij het eigenlijk toch niet zo leuk vond om in een band te zitten. Hij zag het niet als zijn toekomst. Toen zijn we met Niles verdergegaan en hebben we een jaar later de Youth-ep uitgebracht. De komst van Niles bracht veel verandering met zich mee. Voordat hij er was, zaten we een beetje in de punk-rock-emo-hoek en hadden we nog niet echt een eigen geluid. Met Niles vonden we onze stijl: dansbaar en Brits. Niles had ook al veel ervaring met andere bands en wist ook wat meer van het zakelijke aspect, iets waar de rest van ons nog niet echt bedreven in was. Er kwam iemand in de band die het plaatje van veraf kon bekijken en die ook kon zien welke stappen er genomen moesten worden om verder te gaan.’ Die stappen werden gezet met als resultaat het in Leeds opgenomen debuutalbum Borders uit 2010. Niles: ‘We wilden sowieso heel graag een plaat opnemen in Engeland, omdat we natuurlijk Engels gerelateerde muziek maken. We wilden die vibe van daar meenemen in onze muziek in plaats van in Nederland te blijven hangen en de volgende dag weer thuis te zijn. We wilden opgesloten zitten in de studio. Op dat moment had producer James Kenosha een plaat geproduceerd van Grammatics. Die sound vonden wij vet, dus hebben we een mailtje gestuurd en wat demo’s opgestuurd. Er kwam reactie en we mochten wat gaan maken.’ Eloi: ‘De helft van de liedjes hadden we al af en de andere helft hebben we daar geschreven. Het is moeilijk te zeggen welke uitwerking Leeds heeft gehad op het schrijfproces. Je weet namelijk niet hoe het zou zijn geworden als we daar niet hadden gezeten. Wel was het prettig dat we daar een hele grote studio hadden waar ieder zijn eigen plekje had. We konden meteen horen hoe de nummers klonken. Dat was fijn.’

Organischer Casper: ‘Bij Borders wisten we nog niet zo heel goed wat we wilden. Het was meer het moment pakken en het gewoon laten gebeuren in de studio. Dat was goed gelukt, maar als ik het nu terughoor, heb ik wel het gevoel dat we over sommige dingen wel twee keer langer hadden kunnen nadenken. Zoiets als ‘Is die bridge niet te lang?’, of ‘Is dat couplet niet te kort?’ Bij de nieuwe plaat hebben we de tijd

FRET

j u l i / a u gust us 2 0 1 2

genomen om de arrangementen en de liedjes helemaal spot-on te krijgen voordat we gingen opnemen. De manier van schrijven zijn we dus anders gaan benaderen. Iets minder naïef misschien.’ Eloi: ‘Omdat we in een goede studio opnamen, hadden we ook het gevoel dat het meteen goed zou klinken. Met Vultures zijn we dat andersom gaan benaderen. Je hoeft niet per se een hele goede studio te hebben, als je maar wel de tijd neemt om de liedjes goed uit te werken.’ Let Go was hét succesnummer op de eerste plaat, die weliswaar pas op een re-issue terechtkwam na een schrijfperiode in Berlijn. Moest er ook weer zo’n soort nummer op Vultures staan? Eloi: ‘Juist niet. Dat was een wat commerciëler uitstapje van ons dat goed uitpakte, maar waarbij we ook gingen nadenken of dat wel was wat we wilden. Toen hebben we besloten om het op het nieuwe album wat organischer te maken, een iets authentiekere bandsound neer te zetten. Maar nog steeds wel catchy.’ Casper: ‘Let Go was bijna een echt dancenummer. We merkten dat dit niet de creativiteit van ieder bandlid optimaal benutte. We hebben geprobeerd delen ervan mee te nemen, maar het niet per se de boventoon te laten voeren.’

Aasgieren Harmonieën spelen een grote rol op Vultures, iets waar Eloi naar eigen zeggen verslaafd aan is. ‘Al van kinds af aan zit dat er in. Als er ergens een vijfde of zesde stem bij kan, dan moet dat. Het was wel een hel voor de mixer.’ Casper: ‘Ik denk dat het ons ook onderscheidt. De harmonieën zijn als een soort muur die op je af komt. Cenzo Townshend (mixer van Vultures, red.) benaderde het ook zo: als een grote koek die in je gezicht wordt gegooid.’ Voor Townshend, die eerder werkte met artiesten als U2, Kaiser Chiefs en Snow Patrol, was Kensington de eerste Nederlandse band waarmee hij werkte. Casper: ‘Hij zocht denk ik gewoon een nieuw en fris project om te gaan doen. Wij waren daarop het perfecte antwoord. De timing was in die zin perfect.’ De naam van het nieuwe album is een subtiele verwijzing naar het feit dat er overal mensen zijn die wel iets van je willen wanneer je succes hebt, zo weten de jongens te vertellen. Eloi: ‘Het proces waar we doorheen zijn gegaan heeft ons doen beseffen dat er altijd aasgieren zijn.’ Niles: ‘Met al die positieve aandacht willen steeds meer mensen een stuk van de taart hebben. Daarin hebben we wel wat dieptepunten meegemaakt met platenmaatschappijen en rechtszaken, maar we zijn er uiteindelijk uitgekomen.’ Casper: ‘Door het afgelopen half jaar zijn we een hoop naïviteit kwijtgeraakt. We zijn wat harder geworden en ons meer bewust van de gieren die altijd boven je cirkelen, wachtend tot ze kunnen toeslaan. Daartegen kunnen we ons nu beter wapenen.’ www.kensingtonband.com

‘We zijn ons meer bewust van de gieren die altijd boven je cirkelen’

juli/augus tus 2012

FRET

Digna Janssen en Johan Smeets van het Maastrichtse singer-songwritersduo Jodymoon zijn niet alleen muzikale, maar ook levenspartners. Onlangs presenteerde Jodymoon zijn vierde album The Life You Never Planned On.

Tekst Rosanne de Boer

‘Wij hebben een goede symbiose’ ‘Vroeger dacht ik: ik ga nooit een relatie aan met de muzikant met wie ik optreed’, vertelt Digna glimlachend. ‘Het gebeurde wel. En het samen toeren vind ik veel leuker dan gedacht. Onze muziek is ook heel persoonlijk; het omhelst een deel van ons leven. Het is fijn dat met iemand te delen die dichtbij je staat.’ Johan: ‘Ik wilde ook geen relatie met een collega-muzikante. Maar het bevalt goed. Al moet je bij een etentje zeggen: nu praten we even niet over Jodymoon. Ik nam zangles bij Digna en zo ontmoetten we elkaar. We raakten over steeds meer dingen in gesprek. Het werd steeds gezelliger.’

Controlfreak In de bandnaam zijn de beginletters van beide singer-songwriters verwerkt. Digna: ‘Vaak denken mensen dat Jodymoon een eigen naam is. Prima, wij willen ook een persoonlijk klinkende naam voor onze muziek.’ In de cd-titel The Life You Never Planned On zit ook een persoonlijke inhoud, legt ze uit. ‘Ik ben een beetje een controlfreak. Ik wil graag goede keuzes maken en spreek soms voor Johan. Maar ik ontdekte dat veel in het leven niet te controleren is. Die gedachte klinkt door in veel teksten. Bij de presentatie in Naaldwijk pakte het publiek die persoonlijke inhoud goed op.’ Heeft hun thuisstad een levendige muziekscene? ‘Maastricht heeft leuke terrasjes en je kunt er heerlijk wandelen, maar het is niet the place to be voor muzikanten die veel willen optreden.’ Johan: ‘In Heerlen borrelt meer op muziekgebied. Als grensstadbewoners staan wij ook redelijk vaak in België. Zo speelden we in de Handelsbeurs in Gent.’ Jodymoon kreeg bekendheid door in 2008 – twee jaar na oprichting – de publieksprijs te winnen bij de Grote Prijs van Nederland. ‘We kozen de categorie singer-songwriter zodat we ons eigen ding konden doen. Je authenticiteit bewaren en een eigen manier van spelen, daar gaat het toch om als muzikant.’

FRET

j u l i / a u gust us 2 0 1 2

JOD

OON

Vintage

Foto Perry_Schrijvers

Veel singer-songwriters doen graag hun eigen ding en willen alles zelf regelen. Hoe werkt dat in een duo met twee singer-songwriters? Johan op geruststellende toon: ‘Wij hebben een goede symbiose en vullen elkaar aan. Zij kan wat ik niet kan en ik wat zij niet kan. Ik buig me bij het schrijven over de arrangementen en zij over de tekst. Maar voor het maken van een album bestaat geen recept. Dat loopt elke keer anders. Al voel je bij een vierde album meer rust. Je weet: uiteindelijk komt het goed.’ Digna: ‘Aan de openingstrack hebben we lang gewerkt. Het begon met een zanglijn die doet denken aan de renaissance. Daar kwamen later andere akkoorden, een banjo en strijkers bij. Het renaissanceelement hoor je enkel als je puur naar de zang luistert.’

Het album is deels in New York opgenomen bij Bryce Goggin, bekend van onder andere Joan As Police Woman. ‘Hoe we deze man ontmoetten? We vonden zijn werk voor Antony And The Johnsons mooi klinken en benaderden hem’, vertelt Digna. ‘Hij wilde meer van onze muziek horen en zei: ja. Bryce voelt goed aan hoe wij Jodymoon willen laten klinken. Brooklyn is ook een inspirerende plek voor kunstenaars en Bryces studio is erg vintage. Het is alsof je in een museum van oude, analoge studioapparatuur rondloopt.’ Niet alleen dit specifieke geluid geeft Jodymoons werk een heel eigen sfeer, maar ook het gebruik van instrumenten als de banjo, strijkers en dobro, die associaties oproepen met folk, roots en klassieke muziek. Johan: ‘Ik hou van het pure van roots, maar speel geen pure rootsmuziek.’ Hij haalt zijn dobro uit de gitaarhoes en showt hoe de specifieke sound verkregen wordt door het bouwmateriaal, metaal, en de conus (soort speaker) onder de snaren. Hierdoor ontstaat een resonerend geluid. In hun huiskamer staan nog elf gitaren en een trekzak. Op Eurosonic mocht Jodymoon in het kader van de Live In The Livingroomconcerten optreden in een huiskamer en dat beviel goed. Eurosonic wil muziektalent voorstellen aan de (inter)nationale pers, maar Jodymoon heeft al behoorlijk wat internationale bekendheid en deed een Canadese tour in 2011. Het duo hoopt op een Chinese tour nu er onderhandelingen lopen met een Chinees label dat het vorige album wil uitbrengen. www.jodymoon.com

‘Vroeger dacht ik: ik ga nooit een relatie aan met de muzikant met wie ik optreed’ juli/augus tus 2012

FRET

TIO GRINGO

‘Een mooie melodie en een mooi geluid’

Als bassist van het legendarische Batmobile en het roemruchte Bang Bang Bazooka is Bredanaar Haamers een grote naam in de wereld van de rock-’n-roll, maar ook als gitarist staat hij zijn mannetje. Al in de jaren negentig debuteerde hij met een soloplaat vol surf en aanverwants en in het vorige decennium knalde hij er met de powerrockband Gecko Brothers op los. Leden van die laatste band begonnen vorig jaar Tio Gringo, waarvan in april debuutalbum Country Trash To The Max verscheen. ‘We hebben de cd bij mij thuis opgenomen’, vertelt Haamers. Daar heeft hij flink geëxperimenteerd met gitaren en versterkers. ‘Ik heb de laatste jaren flink wat gitaren verzameld en ik heb een paar juweeltjes gevonden, kan ik je vertellen. Een Explorer Standard van Hopf bijvoorbeeld, zo’n jaren zestig ES-model. Daarmee ga je dan versterkers uitproberen totdat je de juiste combinatie hebt gevonden. Als versterker gebruik ik vooral een Fender Pro Reverb en een Fender Reverb Deluxe uit de jaren zeventig. Mijn basversterker is een Marlboro, ook zo’n oud apparaat. Klinkt prachtig. Een stuk of dertig gitaren heb ik nu, ook van die oude Italiaanse kunstmodellen. En ja, met die drie contrabassen erbij begint mijn huis aardig klein te worden.’

Foto Steffie the Flame

De eerste opnamen van de nieuwe trashcountryrockgroep Tio Gringo werden in dit blad meteen uitgeroepen tot Demo van de Maand. Niet gek als je weet dat de band bestaat uit een aantal oude rotten, waaronder gitarist en bassist Eric Haamers.

Tekst Roland Wetzels

Haamers heeft zijn zaakjes goed voor elkaar dus. Hij vliegt met Batmobile regelmatig de halve of gewoon de hele wereld over en kan verder doen waar hij zin in heeft. Het enthousiasme waarmee hij vertelt over Tio Gringo is dan ook niet gering. Hoe hij de hele band in zijn huisstudio wist te krijgen, over de drummer die een speciekuip als basdrum gebruikt en over de fotosessie met de bandleden op grasmaaimachines. Maar is hij nou van huis uit bassist of gitarist? Haamers: ‘Op mijn zestiende verjaardag mocht ik kiezen: een brommer of een gitaar. Gelukkig heb ik de goede keuze gemaakt. Van huis uit ben ik dus gitarist, maar toen we met Batmobile begonnen, speelde mijn broer gitaar en heb ik een bas aangeschaft. Dat moest dus wel een contrabas zijn, want dat hadden de Engelse bandjes ook. Rare dingen, dat was wel even wennen. Heeft niks met een basgitaar te maken. Maar we hadden succes en zo kwam het gitaarspelen een beetje op een zijspoor. Ik ben ook nooit een virtuoos geworden. Daar gaat het ook niet om. Een mooie melodie en een mooi geluid, dat is belangrijk. En als je me nu vraagt waar mijn hart ligt, dan is dat toch bij de muziek zoals we die nu met Tio Gringo maken.’

Live

17 augustus

Live

Rockcafé Brutus Amersfoort

www.facebook.com/tiogringotrash

FRET

j u l i / a u gust us 2 0 1 2

live

eve i s u excl age bijl n je r aa o o v r muu

juli/augus tus 2012

FRET

(BIJNA) 20 JAAR FRET FRET stopt en daarom blikken we op de volgende pagina’s nog één keer terug op negentien jaar FRET, en daarmee indirect ook op negentien jaar popmuziek in Nederland. Beatcream, 2 Chord Genius, Bloem De Ligny, Zober, wie kent ze nog? Ooit stonden ze op de cover van dit blad. Maar ja, niet iedereen die deze eer te beurt viel, wist toe te treden tot, zeg maar, de canon van de Nederpop. In totaal 156 edities van FRET zijn er verschenen sinds het 0-nummer in 1993, met daarop house-act Quazar van Gert van Veen (die nog altijd onder die naam actief is). Overigens stond Quazar per abuis als Quasar (met een s dus) op de cover afgedrukt, waardoor de voltallige redactie destijds op duizenden FRETs handmatig een sticker heeft moeten plakken met de juiste spelling. Al bladerend door het FRET-archief zien we op het eerste officiële nummer (maart 1994) de nog altijd springlevende en zingende Bob Fosko. Ja ook in Nederland gaan rockers lang mee. Wie de meeste covers op zijn naam heeft geschreven – vijf – is Rudeboy, dat wil zeggen met drie verschillende bands: Urban Dance Squad, League of XO Gentlemen en Junkie XL. Hij wordt op de voet gevolgd door Jacqueline Govaert (drie keer met Krezip en een keer solo) en Anouk (drie keer). Bij deze roepen we Rudeboy dus officieel uit tot Mr. FRET!

FRET

j u l i / a u gust us 2 0 1 2

ns t wel ee , s s o r c n ‘Iederee over.’ (Beatcream ergens

oktob

er 199

Covers 1994 0 Quazar 1 Bob Fosko 2 Orlando Voorn 3 Miss Djax 4 Rob Frey (Gore) 5 Marijke Olij (2 Chord Genius) 6 Beatcream 7 Quazar 8 Peter te Bos (Claw Boys Claw)

n rediëntekter g n i e d kara r wat eus voo ar het is mijn uziek te n n e e ‘Ik heb n hit zijn. Ma anier kutm van ee op een laffe mart 1994) niet om ’ (Bob Fosko, ma maken.

6 8

7 er stenaar nu n u k e d aar aat m ga, st wat hij of zij d) u e s u m 94 ber 19 aar een vertellen ‘Als ik n t naast om te eter te Bos, decem ook nie oeld heeft.’ (P mee bed juli/augus tus 2012 FRET 43

og eens wone n m o d de ban , zonder de ge ) n e t i u b ‘Ik wil der-lp maken Hay, januari 1995 een kin enten.’ (Barry instrum

n te dinge aan s e e m e nd ang eb ik va te vaak en te l ei 1995) h k j i k g ru en x, m ‘Als ik te ijt. Ik ben alle weest.’ (Wally Ta p e s geen k en drugs g de dran

9 8

Covers 1995 1 Kroonprinsen 2 Richard Janssen 3 Carol van Dijk 4 De Drie Diva’s 5 Publieksfoto op Dynamo Open Air 6 Suzanne en Monique Klemann (Loïs Lane) 7 Gotcha! 8 Prodigal Sons 9 Urban Dance Squad

ls maar a willen , d r a h t k ar ‘Het kline mensen elka at van g d i gelov n, mogen ze ber 1995) afmake n.’ (Def P., novem mij doe 44

FRET

j u l i / a u gust us 2 0 1 2

7 en at er ge zit. d m o l a ta ek strumenhter onze muzi m over n i n j i z j a c a ‘Wi losofie a n godsn enkele fioeten teksten i Waar m (Kong, april 1995) gaan?’

3 1

o dat er z n n e s j i r hu te k het om ds zijn die van k i d n i 96) an jk v ‘Eigenli Nederlandse b .’ (Nits, januari 19 n weinig kunnen leve muziek

Covers 1996 1 Nits 2 Gorefest 3 The Scene 4 De Raggende Manne 5 Eboman 6 Fabienne 7 Rude Boy (Urban Dance Squad) 8 Guus Meeuwis & DJ Paul Elstak 9 Herman Brood

4 6

spoëzie d n a l e t t je pla oon dom uit u o z n e t ze teks vaak sta ik gew 996) n o n a v r rt 1 ge ‘Sommi n noemen, maaaniël Lohues, maa kunne k te lullen.’ (D mijn ne

juli/augus tus 2012

FRET

eft uwen he o r v s i u 97) lende h

9 l al vol gi o Borsato, maart 1 a z n e e ‘Ook arme.’ (Marc zijn ch

Covers 1997 1 Marco Borsato 2 Bettie Serveert 3 Osdorp Posse 4 Ellen ten Damme 5 Dignity & Voices In Motion 6 De Heideroosjes 7 Van Dik Hout 8 Freek de Jonge 9 Anouk & Barry Hay

3 7

e kwijt j s l i p n e mi vaak ik och wel een ) e o h n e t t iet we telbaar. Dus , september 1997 n u o z k ‘I eest. On t.’ (Bennie Jolink w e g n e b che teks realistis

FRET

j u l i / a u gust us 2 0 1 2

4 tijd et eens i n b e h k

om ze te

8) en? I ‘Kinder !’ (Anouk, juli 199 n make

Covers 1998 1 Rude Boy (Junkie XL) 2 The Box 3 De Kast 4 Henk Westbroek 5 André Hazes 6 Postmen 7 Ilse DeLange 8 Bloem De Ligny 9 Edsilia Rombley

oed

owboyh

t een c niet me

8) echt ange, oktober 199 s k a r t s DeL mij ‘ Je ziet rzen hoor.’ (Ilse en laa

8 7

juli/augus tus 2012

FRET

19 99

6 2 1

oen cd’s

ilj n een me, oktober 1999) a a g j i ‘W n.’ (Kan verkope

3 Covers 1999 1 Skik 2 Urban Dance Squad 3 Def P 4 Marco Roelofs (Heideroosjes) 5 De Poema’s 6 Tom Holkenborg (Junkie XL) 7 Anouk 8 Doe Maar 9 Millennium

omaar

, niet z bouwen

e ère op t er, januari 1999) i r r a c n w eer ee rainpo ‘ Ik probje te scoren.’ (B een hit

9 8 nde die gille ) l a n i n 9 9 ber 19 geen zi

bsoluut De Munnik, decem a b e h k ‘I ’ (Acda & gekken. 48

FRET

j u l i / a u gust us 2 0 1 2

Covers 2000 1 Caesar 2 Erik van den Broek 3 Krezip 4 Bettie Serveert 5 Dinand Woesthoff 6 Arjen Lucassen 7 De Geheelontkenners 8 Ilse DeLange

2 3

an el vast a000) e v e t l e t ve ari 2 o’s houdick de Leeuw, janu i d u t s e nd .’ (R ndeel vaier van werken e r e m t ‘He oge man de anal

6 4

e ik zelf

ken di cd te ma

n 00) r ooit ee an Brood, april 20 e e i b m ‘Ik a vind.’ (Herm te gek

5 7

juli/augus tus 2012

FRET

20 01

‘Hits,

ij van.’

uden w daar ho

st, (De Ka

maart

2001)

9 Covers 2001 1 Julia P 2 Postmen 3 Armin van Buuren 4 Ivar 5 Johan 6 Beef! 7 Abel 8 Kane 9 Zober

tijd een

en al bandled

e is voor dAdel, n o i t a t Temp n den ‘Within geweest.’ (Sharo hobby

april 2

001)

7 4

FRET

j u l i / a u gust us 2 0 1 2

20 02

2 5

e ymzter dver a R t a d o ne k ik mst denalige hiphopsce o k e o t e reft d andst ‘Wat bet it in de Nederl r, juli 2002) hele sh men.’ (Raymzte gaat ne

t eie plaa o g n e e ht dat 002)

c 2 eel gedaaryll-Ann, januari v e t g o tn ’ (D ‘Er wordf wel verkoopt. l zichze

9 raag tische v e n a g i g een nd merika sten met misse sta ik A n i r e dat assi nen ‘Ik denk Nederlandse bysterieuze rede ble, mei 2002) is naar den en om m t.’ (Martyn Leno voortan top van die lijs aan de

Covers 2002 1 Bløf 2 Sita 3 Black Market Audio 4 Suimasen 5 Pete Philly 6 Speedy J 7 Krezip 8 Green Lizard 9 Anouk

juli/augus tus 2012

FRET

20 03

3 1

n, ervoere v e t n e l pul o m alle s fortabelste aut één o s e j s u in b com je om es rijdenn de snelste enwezig zijn als j d n a b ‘Al die een dj gewoo ven uur aan vember 2003) terwijl n hoezo om ze ald Molendijk, no heeft. E et spelen.’ (Ron uur mo

e , maar wuari 2003) n e z j i w s be , jan og steede doen.’ (De Dijk n s n o ten rt ‘We moe niet meer stoe hoeven

8 4

Covers 2003 1 The Riplets 2 10 jaar FRET 3 Def P (FRETaLive Festival) 4 Candy Dulfer 5 Junkie XL 6 Postmen 7 League of XO Gentlemen 8 Tasha’s World 9 Burma Shave

FRET

j u l i / a u gust us 2 0 1 2

20 04

1 2

Covers 2004 1 Extince 2 After Forever 3 Bauer 4 Miss Djax 5 GEM 6 Party Animals 7 Hiphop in Nederland 8 Voicst 9 Jules Deelder

lid n dat je n toch e g j i r k e er t k be ze je zovde web, maar i n e r e b pro 4) wij ‘Overal an het wereld er, december 200 wordt v in?’ (Jules Deeld geen sp

eem

et probl

h , dat is n e d r o w 004) e ge

formul Corsten, maart 2 n e e s i ‘Trance moment.’ (Ferry op dit

met gedaan 4) s i t e i n g 200 n dat no (Alain Clark, mei e r ë e r c ’ s iek. e iet ‘Ik wild andstalige muz Nederl

juli/augus tus 2012

FRET

20 05

2 1

de klaas encherig, r e t n i S sen kits sten tus over de top en maar m o k n e el overe Het is allebei zelfde concept, ) w t s e b ‘Er zijn s House Band. ee, steeds het and, januari 2005 Herme ide al jaren m (Hermes House B gaan bedere mensen.’ met an

Covers 2005 1 Beef! 2 Negativ 3 Peter Pan Speedrock 4 LPG 5 Brainpower 6 Ninthe 7 Armin van Buuren 8 New Cool Collective 9 T-9

s als een n e w u o r ik t sjes zie ik er niet van i e m e g dat r jon tjes naals ik zou zeggen a a m o n liegen a gang va ‘De overote stap. Ik zou 05) hele gr (Jan Smit, juli 20 geniet.’

r ebben e h e w n gs op e 005)

van druordig, november 2 t r o o s n oon ee gd van Tegenwo w e g m u e ‘No oor.’ (Je v d e i l een

een rs. Wat ij e t h g i F Foo erb van de gzag. Ik stond d v d n e u e ezelf ter en naar ‘We kek l met toen ik mect, maart 2005) verschi zoutzak.’ (Di-R als een 54

FRET

j u l i / a u gust us 2 0 1 2

3 2

20 06

e dan?

ben j aar wat

) den. M Diablo, maart 2006 r o w t s i n ar de ik git En verder?’ (Do l i w k j i l nke e… ‘Oorsprot. In mijn eentj Gitaris

s: wel een k i t h c a ed niet gluisterdtoch ook weer u r e t t u ijn debu rg is het ‘Als ik ms, jongens, zo e ari 2006) jongen l.’ (Spinvis, janu allemaa 7

8 6 9

k moest , i … h e ou, van uziek? N niet. Ik leef er m e d n kte va n leven nnen en dat lu astian, juli 2006) a k k i f i B O ‘ even p elijk.’ ( net nog et is niet makk maar h

Covers 2006 1 Spinvis 2 Opgezwolle 3 Textures 4 The Apers 5 Arling & Cameron 6 Denvis 7 U-niq 8 The Partysquad 9 16Down

juli/augus tus 2012

FRET

20 07

2 ring den Ear 2007) l o G e d ls art ld. Net aHarry Muskee, ma a a h e g t ( ben he even.’ ‘We heb overeind gebl zijn we

Covers 2007 1 The Mighty 8 2 Within Temptation 3 Wouter Hamel 4 Relax 5 Krezip 6 Moon Baker 7 Lucky Fonz III 8 The Riplets 9 La Melodia

6 5

7 ock it!

jaar, f oren dit

sc n plaat lax, mei 2007) e d u o g n een k.’ (Re ‘We gaa latina bedoel i Ehm, p

3 8

FRET

j u l i / a u gust us 2 0 1 2

Covers 2008 1 Voicst 2 Claw Boys Claw 3 Racoon 4 Brand New Festival 5 Anneke van Giersbergen 6 Zomerfestivals 7 De Dijk 8 Ziggi 9 zZz

3 dat vind , s t e i n k t doe i t doen. Zelfs op s f e i l t e wa ik ui. H ettend l leuker dan wél jn rug dan dat z t n o n ‘Ik be lle gevallen liever op mi ni 2008) ik in a gebied lig ik enk Westbroek, ju erotischet bewegen.’ (H zelf mo

4 en nnen zi bezig, u k n e e r ee iede n heeft Ik was er wel mis later e n n o g e at eb ag. ‘Toen w jn haar eruit z verstand van. Ddecember 2008) i hoe m had er geen queline Govaert, maar ik etrokken.’ (Jac wel bijg

5 7 8

il ik privé w n e k r e aar w 8).

m 00 n leven, (Extince, januari 2 j i m s i ‘Hiphopiden houden.’ gesche juli/augus tus 2012 FRET

Covers 2009 1 De Staat 2 Elle Bandita 3 Kyteman 4 Fakkelbrigade 5 Moke 6 C-Mon & Kypski

den van r o w e t s e groot Dio, januari 2009) d l i w k .’ ( er. I ltijd me il de beste zijn a l i w k ‘I nd. Ik w Nederla

krant!’

de hit graag in

eel ‘Ik wil honz III, juli 2009) (Lucky

3 5 58

FRET

j u l i / a u gust us 2 0 1 2

der el bijzonn de e h t e h ‘Ik vind ok mensen va oma dat je o van je opa en edje.’ leeftijd ken met een li 2009) kunt ra l, april r (Woute

Hame

20 11

1 3

2 5

ig e next b10) h t s l a n 0 pril 2 gezie k word lijk.’ (Tim Knol, a i t a d t i ‘Het fe s heel gevaar thing i

en city gingance r e n n I tr op oorbrak ten ineens ook d o t s ë i ‘Toen T rdcoreparasie uari 2010) alle ha ’ (DJ Promo, jan maken.

Covers 2010 1 DJ Promo 2 The Mad Trist 3 Giovanca 4 Boemklatsch 5 Jacqueline Govaert 6 Baskerville Covers 2011 7 De Jeugd van Tegenwoordig 8 De Staat

juli/augus tus 2012

FRET

io, p de rad o s i t e ) n. H geworde Frans, maart 2012 k e i z u is popm .’ (Lange ‘Hiphopen bij Koffietijd we zitt

2 ter maar be011) e j n u k art 2 en, wil zeggen.’ (De Staat, ma s t e i t h c ‘Als je e termen gebruik t h krac

4 6

Covers 2011 1 Pien Feith 2 Tim Knol 3 De Kraaien 4 Nobody Beats The Drum Covers 2012 5 Spinvis 6 Go Back To The Zoo 7 Dio 8 Einde FRET

7 60

FRET

j u l i / a u gust us 2 0 1 2

en fuif at k n i r d , is d hoer toe een n, maar zo erg) n e f a pe 12 ook ‘Ik ben iet meer kan loMr. Polska, april 20 tot ik n emaal niet?’ ( toch all

Met een geinponem als Fresku hoef je je nooit te vervelen: of hij nu een slechte en zielige rapper speelt in een documentaire of verkracht wordt door Theo Maassen, er is om de Eindhovenaar altijd wel wat te doen. Tekst Arjan van Sorge

‘Ik ben nu meer alert op slangengedrag’

FRET

j u l i / a u gust us 2 0 1 2

RESKU

juli/augus tus 2012

FRET

‘Ik ben in korte tijd dicht bij mezelf gekomen door twee albums te schrijven’ De bijnaam van de Nederlands/CuraÇaose rapper Roy Michael Reymound (Eindhoven, 1986) luidt ook niet voor niets fresku (brutaaltje in het Papiaments). Geheel in stijl begon zijn rapcarrière pas echt met een muzikale open brief die gericht was aan Top Notch labelbaas Kees de Koning: ‘Binnen een dag was de clip zevenduizend keer bekeken en dezelfde avond nog belde Kees op. Ik weet nog steeds niet hoe hij mijn nummer heeft gekregen. De rest is geschiedenis. Gek hè?’

Goeie beat Het had anders kunnen gaan met Fresku, want hij werkte gewoon in de fabriek. ‘Ik stond achter een machine, ik drukte op een knop, er gingen leerlappen die op een plaat lagen een stans in – deng deng deng honderd keer hard stansgeluid – dan kwam het weer terug en dan maakte ik stapels van vijf en die bond ik af. Dat deed ik dan elke dag, van maandag tot en met zaterdag, dan had je zondag je rust, en dan weer. Dat heb ik vier jaar van mijn leven gedaan. Ik ben blij dat ik nu in de positie ben dat ik iets kan doen met mijn hobby en ik besef ook hoe gezegend ik ben. Dat stansen was trouwens wel een goeie beat, dat heeft wel voor inspiratie gezorgd haha! Tijdens het werk heb ik inderdaad muziek geschreven: dan kom je thuis, het is laat en je kan nog even eten, tv-kijken en slapen, of eten, schrijven en slapen. Ik koos altijd voor het laatste.’

Niks te halen De invloed van de fabriek reikt verder, zelfs tot zijn tweede, zojuist verschenen album Maskerade. ‘Toen ik nog in de riemenfabriek werkte, wist ik dat als iemand mij een hand, knuffel of kus gaf, dat oprecht was. Omdat er niks te halen viel. En nu weet je het niet... Mensen die dicht bij je staan, die je jouw vriend, broeder mochten noemen, die dat ineens tegen je gaan gebruiken: ‘We waren toch vrienden? Kan je me niet even...?’ Ik moest daar iets mee, het is heel organisch een soort van rode draad in het album geworden. Je komt ergens waar het lijkt op een feestje, maar als je er eenmaal bent, is het meer een gemaskerd bal waarin iedereen zijn eigen rol heeft.’ ‘De andere kant van Maskerade is dat ik wilde laten zien dat er meer kanten aan mij zijn dan alleen maar het hokje waar je constant ingeduwd wordt omdat mensen iets een stempel willen geven. Je voelt je dan bijna alsof je creatief niets anders mag, en dan neig ik er naar om andere extremen op te zoeken en iets anders te doen, om hokjes van me af te schudden. Ik wou laten zien dat het draait om verhalen vertellen, en in het ene verhaal moet ik een hipsteraccent opzetten om mijn punt duidelijk te maken, en in een ander verhaal moet ik praten als Gino Pietermaai. Je zet constant verschillende maskers op.’

Slangengedrag Met zijn status van populaire rapper wist Fresku niet goed om te gaan. ‘Ik heb dan ook een tijd gehad dat ik helemaal in mijn eigen wereldje ging. Dat ik dacht: laat maar zitten, ik focus me op mijn vriendin en mijn muziek. Laat de rest allemaal maar kapot vallen, want ik vertrouw het niet meer. Langzaam merk je wie je echte vrienden zijn. Ik heb wel een

FRET

j u l i / a u gust us 2 0 1 2

hele muur om me heen gebouwd, waar je niet zomaar binnenkomt, terwijl ik vroeger misschien wel een van de meest open jongens was. Ik ben nu meer alert op slangengedrag, maar het is wat het is, je moet er toch mee omgaan. Ik put uit mijn eigen leven, je weet nooit welke kaarten je krijgt, maar daar moet je wel mee spelen. Dat gebeurt heel organisch. Je kunt niet zeuren: dit zijn mijn kaarten. Nee, doe er iets mee. Ik put uit mijn eigen leven en dat is dan ook hoe het album gaat klinken.’

Therapeutisch ‘Ik moet iets doen met de dingen die ik meemaak. Het is bijna therapeutisch. Door mijn leven te veranderen in een onderwerp dwingt het mij om te reflecteren over dingen. Hetzelfde als dat je naar een psycholoog gaat en je ligt daar op een bankje te vertellen, en ze gaat zeggen: ‘Waarom? Hoe voel je je, hoe denk je dat dat komt?’ Die vragen stel ik mezelf als ik teksten schrijf, als ik mijn leven tot onderwerp maak. Je leert veel over jezelf zonder boeken te hoeven lezen; ik ben in korte tijd dicht bij mezelf gekomen door twee albums te schrijven, door alles uit te werken en voor mezelf op een rijtje te zetten.’

Live

7 juli 14 juli 25 augustus

Live

Metropool Hengelo Bokpop Valkenburg Boogiedown Festival Breda

www.fresku.com

live

dezevenHoofdzonden 1

Luiheid

Lust

Gierigheid

Jaloezie

Gulzigheid

Woede

IJdelheid

‘Ik ben een ontzettend lui paard en ik zal je zeggen: ik hoop dat er geen luiere mensen bestaan dan ik. Echt, ik kan zwelgen in het niets doen. Op Curaçao, waar ik een huis heb, zijn ze ook zo lekker lui. Dat is echt mijn plek. Het paradijs der luiheid. Ik ben liever lui dan moe, maar als er werk aan de winkel is, dan transformeer ik. Ik heb altijd een schop onder mijn kont nodig om iets te doen. Ik ben een type die zaken altijd vooruit schuift. Wachten tot op het laatste moment. Het mooie daarvan is dat je wel lang de tijd hebt om na te denken hoe je iets gaat doen.’

‘Er gaat niets boven een naakt wijf. Ik bedoel, die lust ik wel. Maar goed, wat moet ik er over zeggen? Tsja, lust, geil, lekker. En zolang je die lust nog hebt, is het goed. Want als je die niet meer hebt, ben je verloren. Maar lust heeft ook iets kwaadaardigs. Lust ligt naast liefde, maar waar liefde een waas van schoonheid heeft, heeft lust iets duivels. Een verboden vrucht, maar ik vind het geweldig. Ik heb mijn lust altijd kunnen botvieren en ik heb vroeger enorm mijn best gedaan om allerlei records te breken.’

BARRY HAY De grootste rockband van Nederland de Golden Earring presenteert na negen jaar een nieuw studioalbum met de nietsverhullende titel Tits ’n Ass. Wij schotelden zanger Barry Hay de zeven hoofd zonden voor. ‘De zeven hoofd zonden? Jezus man, dat is toch met vraatzucht en zo? Dat kan je beter niet doen, hoor. Dit ga ik echt verklooien.’ Tekst Arnold van Huet

‘Gierigheid ken ik niet. Ik zie het wel om me heen, maar ik heb er nooit iets mee gehad. Maar gierigheid weet je, wat is dat eigenlijk? Met iemand vechten wie de rekening gaat betalen of zo? Is gierigheid geld verzamelen? Nou, dan sta ik daar lijnrecht tegenover. Mijn boekhouder zei ooit tegen me dat het een klein wonder is dat ik er nog steeds goed van kan leven, omdat ik altijd zoveel uitgeef.’

‘Jaloezie is een vloek. Jaloezie is lelijk. Je moet iedereen vrijlaten. Als je van iemand houdt, dan laat je die persoon vrij. Dat is makkelijker gezegd dan gedaan, maar toch. Het zit raar in elkaar. Als je kijkt naar relaties dan ligt jaloezie net als lust naast liefde. Je kunt jaloers zijn op je geliefde omdat je veel van iemand houdt. Bijvoorbeeld als je geliefde een leuke tijd heeft met iemand anders. Want als je niet van die persoon houdt, wat kan het je dan schelen?’

‘Bij gulzigheid denk ik meteen aan voedsel. Vraatzucht heb ik afgezworen. Ik vond mezelf te dik en toen heb ik een dieet gevolgd. Het vergt discipline, maar aan de andere kant is het ook wel weer makkelijk. Kijk, je kunt niet alles eten en je kunt niet iedereen neuken. Op een gegeven moment is het genoeg. Dan ga je je gulzigheid beteugelen. Gulzigheid is voor mij vooral om het leven te vieren. Ik slurp elke minuut op. Ik wil zo veel mogelijk meemaken en zoveel mogelijk doen. En dan boem, is het op een gegeven moment over. Ik geloof niet in een hiernamaals. Ik geloof in het heden. Het leven is nu. Dadelijk is er een zwart gat en dan is het over.’

‘Dat ben ik zelden. Maar wanneer de een woedend is over iets, beschouw ik dat mis schien meer als teleurstellend. Ik kan me wel een akkefietje herinneren met een van mijn dochters. Het is al lang gelden. Ik moest haar een keer ophalen in zo’n subtropisch zwem paradijs en ze had zich voor me verstopt. En ik loop daar in mijn pak in zo’n teringwarm zwembad. Toen ben ik heel boos geworden. Ik zei tegen haar dat ze thuis een enorme schop onder haar kont zou krijgen. Het grappige is dat ze mijn boosheid nog perfect kan herinneren. Ik ben dus zo weinig woedend, om dat rotwoord maar te gebruiken, dat het blijkbaar veel indruk maakt als ik het incidenteel wel ben.’

‘Dat is wel een dingetje. Ik was vroeger ijdeler dan nu. Op Curaçao leer je die ijdelheid ook wel af. Waarom? Man, ik loop daar in een achterlijke, te grote rafelige broek en niemand geeft er een ruk om hoe ik er uit zie. Het is daar ook veel te warm om er ijdel bij te lopen. Als ik in de spiegel kijk, let ik alleen op mijn haar, de rest geloof ik wel. Ik ben heel blij dat ik nu grijs word. Veel mensen dachten altijd dat ik mijn haar verfde. Onzin. Maar goed, nu kan ie dereen dus mijn grijze plukken zien. IJdelheid gaat mij te ver, maar ik vind het wel belangrijk dat ik er verzorgd bijloop. Zeker als je zoals ik in de showbizz zit. Jezus man, als ik op een podium sta, dan kijken er wel mensen naar je, weet je wel.’ juli/augus tus 2012

FRET

Buitenbeentje met lef

NATALIA Foto Joram Blomkwist

JAYDEN

FRET

j u l i / a u gust us 2 0 1 2

Nj Haar debuutalbum Kissing The Outcast ligt inmiddels in de winkel. Zangeres Natalia Jayden vertelt over de vloek en de zegeningen van een leven als buitenbeentje dat meer wil dan alleen popliedjes maken.

Tekst Nancy Tjalondo

Hoe is het balletje gaan rollen voor jou? ‘Ik ben begonnen met zelf liedjes op te nemen. Vervolgens zijn we demo’s gaan rondsturen naar producers die wij te gek vonden en werd ik bij verschillende van hen uitgenodigd.’

Uiteindelijk heb je voor Martin Terefe (o.a. James Morrison) en Andreas Olsson (o.a. KT Tunstall en Charlotte Church) gekozen. Waarom? ‘Ik ben in mijn keuze afgegaan op mijn gevoel. Er moest vooral een persoonlijke klik zijn. De muziek was er, de liedjes waren zelfs al bijna af. Ik vind het belangrijker dat de producers met wie ik werk, begrijpen wat ik wil en dat het gewoon lieve mensen zijn. Creativiteit komt uit zo’n pure plek en komt het best naar boven wanneer je zo ontspannen mogelijk bent en mensen om je heen hebt die open voor je staan.’

Dit zijn twee vrij bekende producers. Hoe ontspannen was je? ‘Haha, niet! Althans, niet in het begin. De plaat is in twee weken opgenomen waar een proces van anderhalf jaar tussen heeft gezeten. Die eerste week was ik heel zenuwachtig en liet ik alles maar gebeuren. Als ik het ergens niet mee eens was, durfde ik er nooit iets van te zeggen. Ik wist totaal nog niet wat mijn plek was, ook al waren het mijn liedjes. Ik dacht alleen maar: het zijn zulke grote namen, ik kan maar beter mijn mond houden. In de anderhalf jaar die daarop volgden, ben ik naar Londen verhuisd en zijn ze mijn beste vrienden geworden. Je hoort op de tweede helft van de cd ook dat ik veel ontspannender zing. Het grappige is dat ook in recensies steeds de nummers op de tweede helft van de cd positief worden genoemd. Dus daarom geloof ik dat wanneer jij je lekker voelt, alles beter gaat. Dan kan je ware ik naar voren komen.’

Je hebt je album Kissing The Outcast genoemd. Ben jij de outcast? ‘Ja. Mijn levensloop en mijn persoonlijkheid zijn altijd die van twee extremen geweest. Ik ben tot mijn elfde in Polen opgegroeid tussen kunstenaars, studenten en hippies. Toen mijn ouders waren gescheiden en mijn moeder verliefd werd op een Nederlandse man, kwam ik terecht in een heel klein en bekrompen Limburgs dorp. En als je in de puberteit zit, denk je de hele tijd dat er iets met jou aan de hand is omdat je anders bent en denkt dan de rest. Ondertussen werd ik in Polen als niet-katholieke Nederlander gezien. Hier in Nederland was ik weer die Pool. Dus in die zin heb ik mij altijd een buitenbeentje gevoeld. Dit liep in mijn pubertijd heel even uit de hand. De relatie met mijn ouders werd slechter, ik verhuisde steeds maar heen en weer tussen Polen en Nederland en uiteindelijk kreeg ik last van een depressie en een eetstoornis. Op een dag werd ik wakker in een inrichting, ik was zestien en dacht: en nu is het klaar. Ik heb mijn spullen gepakt, ben daar weggegaan en heb nooit meer achterom gekeken. Ik ben in

Rotterdam gaan wonen en heb daar een muziekopleiding gevolgd. Ik voelde mij er veel meer op mijn plek. Die stad is een smeltkroes van veel culturen en dat gaf mij een gevoel van vrijheid. Ik voel mij nog steeds een buitenbeentje, maar ik omarm het nu. Ik denk dat ik mij altijd wel zo zal voelen en dat er nergens een plek is waar ik echt hoor, behalve in mijzelf. Dus ik moet maar accepteren hoe ik ben. Dat is wat ik met dit album wil zeggen. Omarm alle positieve en negatieve dingen die in je zitten. Kissing the outcast: zoen dus ook het negatieve.’

Wat brengt dit debuut jou denk je? ‘Veel! Ik ben zelfs al bezig met mijn tweede album en dat wordt veel meer hiphop en r&b. Toen ik een keer ’s avonds in Londen naar huis liep, waren er straatjongens die dubstep, drum & bass en zware hiphop draaiden. Dat kwam zo hard bij mij binnen, ik ben daar helemaal verliefd op geworden. Hiphop en r&b hebben altijd in mij gezeten, maar twee jaar geleden zou ik niet de ballen hebben gehad om zo’n plaat te maken. Je moet echt een stoer wijf zijn om met hiphop op het podium te staan. Nu durf ik dat wel. Dit debuutalbum heeft mij sterker gemaakt. Ik zie Kissing The Outcast dan ook als een mooie collage van de liedjes van de afgelopen jaren en als een geweldig visitekaartje. Iets waar ik supertrots op ben! Ik zal altijd intieme popnummers blijven schrijven. Dat verandert nooit. Door dit album gaat het pas echt beginnen.’

Nj ‘Ik heb mijn spullen gepakt, ben weg gegaan en heb nooit meer achterom gekeken’ Live

10 augustus

Live

Zomerfestival Vlaardingen

live

www.nataliajayden.com juli/augus tus 2012

FRET

d e ‘W

n e o

o o w

w r a

in z e

b e h

’ n e

DRIVE LIK Het Belgisch/Nederlandse powertrio Drive Like Maria is sinds kort een kwartet. Na hun sterke debuutplaat Elmwood uit 2009 komt de band nu met een minstens even zo sterke opvolger die grotendeels in de eigen studio in Italië is opgenomen. Tekst Jasper Schoon

‘We vliegen direct op Pisa met Ryan Air vanaf Eindhoven en rijden daarna naar de studio in Certaldo. Met de auto uit Nederland is het bijna niet te doen. Dan doe je er zo veertien uur over. Nu zijn we er van deur tot deur in een uur of vijf.’ Gitariste Nitzan Hoffman legt de kortste reisroute naar hun Italiaanse studio uit. ‘En als het meezit, kan ik ook nog een extra stoel voor mijn gitaar regelen voor een paar tientjes extra. Dat is helemaal ideaal.’ De harde kern van de band – naast Hoffman bassist Robin Saaze en zanger/drummer Bjorn Awouters – wordt sinds kort aangevuld met drummer Bram van den Berg (ex-Krezip). Awouters: ‘We kwamen aan Bram via onze boeker. We waren al vrij ver met de plaat gevorderd toen we try-outs voor een nieuwe drummer zijn gaan houden. Met Bram klikte het goed. We zijn zelfs een aantal dingen met hem opnieuw gaan doen.’ Awouters wilde zich meer als frontman ontplooien en kon dat niet meer

FRET

j u l i / a u gust us 2 0 1 2

combineren met drummen. ‘Doordat ik niet meer achter de drums zit, ben ik veel vrijer. De shows zijn daardoor ook wat vrijer geworden. We hebben live een goede dynamiek te pakken. We hebben geprobeerd om dat live-geluid ook op de plaat te vatten. Dat is aardig gelukt.’

Klussen ‘We zijn op een gegeven moment begonnen met onze eigen studio te bouwen’ vertelt Hoffman. ‘We konden via via een ruimte krijgen in de buurt van Pisa. We hebben alles helemaal van nul op moeten bouwen. Er was niks. Geen stroom, alleen een kale ruimte. Drie maanden lang zijn we tussen het toeren door aan het klussen geweest.’ Voor de band die het leven on the road gewend is, betekent een eigen studio vastigheid. Awouters: ‘Leven on the road is een terugkerend thema. Ook op de cd. Tijd om te settelen hebben we niet. Het bevalt goed om ergens aan te komen en na een poosje weer te vertrekken.

KE MARIA Op een luchthaven wachten geeft ook rust. Daar zijn ook de meeste teksten van de songs ontstaan. Toeren is een way of life geworden. We doen het heel erg veel en het geeft een goed gevoel.’ Volgens de frontman leef je als muzikant op tournee continu in een roes en er is steeds het avontuur van onverwachte dingen. ‘Alles wat voor ons vaststaat, is het optreden die avond. De dingen daarnaast zijn allemaal spontaan. Dat is een hele vrije manier van leven. Je hebt elke dag de keus wat je kan gaan doen. Ik zie steeds meer mensen om mij heen settelen. Dat lijkt me helemaal niks. Ik heb heel duidelijk het gevoel van vrijheid nodig. Het hoort ook bij muziek maken.’

kunnen opbouwen. We hadden veel verschillende versies van de nummers die op de cd zijn gekomen. Het is een echte studioplaat geworden.’ Het draait volgens de band vooral om de krachtige sound. ‘We zijn niet meer of minder aan ons geluid gaan werken. Het is geen bewust proces van zo en zo willen we gaan klinken. Het is veel meer zien wat er komt. Als je dan een sound hebt gecreëerd, ga je die ook niet aanpassen omdat je het anders wilt laten klinken. Het past heel goed in onze vrije manier van muziek maken. We doen gewoon waar we zin in hebben.’

Arabische lente Naast het vrije muzikantenleven inspireerde de Arabische lente de band ook bij het nummer Black Horses, zegt de zanger. ‘Ik heb het geschreven toen de opstand in de Arabische wereld net op z’n hoogtepunt was. Wij zitten in Italië daar vlakbij. De straaljagers vlogen continu over ons heen en de lokale pers schreef er veel over. De raketten stonden klaar. Er heerste paniek. Black Horses is het enige nummer wat echt over dat soort concrete gebeurtenissen gaat.’ Op de vraag of het moeilijk om na zo’n succesvol debuut een tweede plaat te maken, reageert Awouters opgetogen. ‘We hebben het veel meer gezien als een volgende stap. We hebben meer naar de songs gekeken. Het proces was anders dan bij de eerste plaat. In die tijd waren we veel meer aan het spelen. Nu hebben we echt iets vanaf nul

Live

6 juli 7 juli 8 juli 15 juli 20 juli 21 juli 17 augustus

Live

Geinbeat Nieuwegein Sommeltjespop Texel Streetrock Bakel Bokpop Valkenburg Zwarte Cross Lichtenvoorde Gunstig Festival Zaandam Pukkelpop Hasselt (B)

live

www.drivelikemaria.com juli/augus tus 2012

FRET

gear&gadgets De Beat Thang is gearriveerd!

elden zullen over een groovebox zo lang zo veel verhitte discussies zijn gevoerd als over de Beat Thang. Wij bekeken het eerste exemplaar dat Nederland bereikte. De Beat Thang begeeft zich op de markt van de Akai MPC en nieuwkomers Native Instruments Maschine en Arturia Spark. Van de hippe vormgeving en de overweldigend blauwe verlichting moet je houden. De knoppen zitten allemaal wel op de goeie plek en ze voelen, net als de hele machine trouwens, buitengewoon stevig aan. De Beat Thang is voorzien van een flinke partij interne samples in z’n eigen rom, maar je kunt natuurlijk ook samplesets kopen of zelf aan de slag gaan.

De geluidskwaliteit is erg goed: superhelder en punchy. Bij een flink aantal interne synthgeluiden hoor je wel een klik als je je pad eerder loslaat dan de sample is uitgespeeld. De sequencer is erg lekker, en een van de hoogtepunten van het apparaat. Dat heeft alles te maken met de timing, die hier op allerlei manieren instelbaar is. Er zijn superhandige dingen en gaaf bedachte features, zoals de hele user interface, de twee pitch- en modulatiewielen aan de zijkant, twee card slots en usb voor externe data opslag. Maar er zijn ook onbegrijpelijke omissies: geen pattern edit, slechts twee mainoutputs (maar wel twee hoofdtelefoonuitgangen)

Faith Eclipse Venus

itaarbouwer Patrick James Eggle zag erop toe dat er bij de nieuwe serie gitaren van Faith een aantal verbeteringen werd doorgevoerd. De interessantste en waarschijnlijk spannendste aanpassing is de installatie van de Shadow L4020 Hex voorversterker en het Nanoflex 6 Hex element onder het brugzadel. Faith is het eerste bedrijf dat dit systeem op productiemodellen gebruikt, hoewel Martin er al wel een aantal signaturegitaren mee heeft uitgerust. De twee belangrijkste kenmerken van dit elektronicapakket zijn de regelbare stereooutput van de voorversterker en de mogelijkheid om het volume van elke snaar apart in te stellen. Om volledig gebruik te kunnen maken van de stereomogelijkheden en er

FRET

j u l i / a u gust us 2 0 1 2

het maximale uit te halen, moet je in plaats van een standaard instrumentkabel een ‘Y’-stereokabel gebruiken. Je hebt tevens twee versterkers nodig, of een PA met twee kanalen. Maar ook zonder zo’n set-up biedt de Venus erg veel mogelijkheden. De mogelijkheid om de twee uiteinden van het audiospectrum te scheiden opent een wereld van mogelijkheden. Je zou bijvoorbeeld een effect (zoals reverb of chorus) alleen op de hogere snaren kunt zetten, terwijl de lage snaren droog blijven. Het systeem van Shadow is erg slim en zal vooral gitaristen aanspreken die graag experimenteren met geluidslagen, loops en multitracking. www.benellyimport.nl Tekst Tom Nijhof

en voor mij het grootste probleem: geen midi clock of mtc-sync naar andere apparaten. Je zult met de Beat Thang goed moeten bedenken waar je hem voor wilt gebruiken en hoe je graag werkt. Als je bijvoorbeeld in dit apparaat complete tracks maakt en vervolgens met rappers het podium op stapt, heb je van de genoemde beperkingen helemaal geen last en is dit een hele stoere beatmachine. www.voerman.nl www.beatthang.com Tekst Ruud Lekx

kort nieuws

De Nederlandse effectbouwer Dr. No Effects heeft in samenwerking met dj en gitarist Eric Corton een effectpedaal gemaakt voor Cortons nieuwe website www.cortonville.com. De website met de ondertitel shelter for the talented gaat over alles wat Corton aanspreekt, van

Endeavor Evo: revolutionair

s het een toetsenbord of een touchcontroller? Speel je tonen of verstuur je databoodschappen? De Endeavor Evo is een van de meest innovatieve toetsenborden sinds jaren. Wat deze 4-octaafs Evo bijzonder maakt, is dat je er behalve toonhoogte- en velocity-informatie ook andere data mee kunt versturen. En dan niet zoals gebruikelijk via allerlei knoppen, maar middels de positie van je vingers op de toetsen, die aanslaggevoelig zijn. De plek waar je

vinger de toets aanraakt, bepaalt namelijk welke data wordt verzonden. Je zou het kunnen zien als een positieafhankelijke, polyfone aftertouch-functie. Door met je vingers te glijden op een toets verstuur je data In feite is elke toets een 45 mm lange touchcontroller met een resolutie van 0,15 mm. De Evo wordt volledig met de hand gemaakt in Duitsland. www.endeavour.de Tekst Jean-Louis Gayet

ook voor cd- of mp3-speler). Check www. tmaudio.nl of www.motu.com De Pearl Throne Thumper is een betaalbaar (€ 328,-) versterkingssysteem dat de klank van je bassdrum via je drumkruk doorgeeft aan je achterwerk. Hij werkt zowel met een akoestische set als een elektronische. Bij een akoestische bassdrum heb je naast de Throne Thumper nog wel een (goedkope) bassdrummicrofoon nodig, maar een lijntje van de monitormixer kan ook. www.pearleurope.com

Remo Vintage Emperor Clear

e Remo Vintage Emperor Clear is een transparante variant op de succesvolle gecoate versie die Remo vorig jaar op de markt bracht. De beide vellen zijn remakes van de originele Emperor vellen die Remo in de jaren zeventig maakte. Zowel de clear als de coated Vintage Emperor worden gemaakt van twee laagjes velmateriaal van 0,19 millimeter dik, en daarmee zijn ze een fractie dikker dan de moderne Emperor. Dat scheelt op twee vellaagjes slechts 0,025 millimeter maar

muziek tot tattoo’s en literatuur. Cortonville’s Ford Falcon Fuzz is een klassieke fuzz die in een gegoten metalen speelgoedauto is ingebouwd en in een gelimiteerde oplage wordt aangeboden. De MicroBook II usb is een zeer compacte audio-interface van MOTU die werkt met 32- en 64-bitversies van Mac en Windows en dus een prima metgezel is voor je laptop. Mogelijkheden te over: we noemen de microfoonvoorversterker en een instrumentingang voor je gitaar op de voorkant en achter twee lijningangen (gebalanceerde jacks,

toch kun je dat verschil horen. De Vintage Emperors zijn volgens Remo namelijk ronder en warmer van toon en ze hebben een wat stevigere attack. Prijzen lopen uiteen van € 14,90 voor een 10” model tot € 19,10 voor een 16” model. De Vintage Emperors zijn leverbaar in alle gangbare maten. www.remo.com Tekst Dennis Boxem juli/augus tus 2012

FRET

Step up to the MiC

Studio quality microphone for iPad, iPhone and Mac Distributed in the Benelux by

email: info@mworksonline.com, web: www.mworksonline.com

gear&gadgets het geluid van... ARJEN LUCASSEN Naast de bombastische progrockopera’s van Ayreon, de psychedelische seventieshardrock van Star One en het sfeervolle Guilt Machine vond Arjen Lucassen ook nog tijd voor een soloalbum. Op Lost In The New Real eert hij zijn helden uit de jaren ‘60 en ‘70 met opvallend veel akoestisch gitaarwerk. Tekst Kevin Pasman

e producties van Arjen Lucassen zijn altijd erg gelaagd en bevatten veel details. Het enige wat hij puur laat is zijn vijfsnarige Dingwall bas. Lucassen: ‘Die klinkt zo goed dat ik hem niet eens door een speaker durf te halen. Ik stuur hem wel door een SansAmp preamp voor wat extra hoog en laag. Ik programmeer ook altijd de hele baspartij in op een digitale subbass-synthesizer, die geeft het sublaag, zodat er veel hoog in de bas kan. Ik heb een Mesa/Boogie Rectifier voor een modern gitaargeluid, maar die mist wel de attack. Daar heb ik de SansAmp PSA1 voor, die ik ook gebruik als preamp

voor de Marshall JCM die ik van Accept gekregen heb. Ik gebruik maar één speaker.’ Voor het opnemen van de akoestische gitaren op Lost In The New Real heeft Lucassen een Sennheiser microfoon gebruikt. ‘Zo’n pijpje. Die zet ik zo’n twintig centimeter onder de kast en vijf centimeter ervan af. Op die plek heb je het meeste hoog. Mijn Ovation en mijn Martin gebruik ik altijd allebei, een links en een rechts, want ze vullen elkaar prachtig aan.’ Lucassen is absoluut niet vies van het gebruiken van veel plug-ins, maar heeft wel zo zijn voorkeuren. ‘Een plug-in moet zo weinig mo-

gelijk knopjes hebben. Voor compressie gebruik ik een Bomb Factory plug-in. Daar zitten twee knoppen op: hoeveel compressie

en hoe hard. Die heb ik op deze plaat heel veel gebruikt, vooral om de drums plat te drukken.’ www.arjenlucassen.com

Clavia Nord Drum

drumsynthesizer

e Nord Drum biedt alle vette drumsynthklanken uit de jaren zeventig en tachtig. Het is een opvallend klein en compact kastje van nog geen vijftien bij twintig centimeter, dat dus zo in je tas past. Het ontwerp is behoorlijk compromisloos. Het ding heeft nauwelijks in- en outputs en zelfs een aan/uit-schakelaar ont-

breekt. Je steekt de 12V-adapter in het stopcontact en het apparaat staat aan. Hij heeft vier mono trigger-inputs waarop je naar wens drumpads of triggers kunt aansluiten. Daarnaast heb je een midi-in- en -uitgang en een mono audio-uitgang. Een hoofdtelefoonuitgang ontbreekt. De Nord Drum werkt echt als een

synthesizer en is helemaal niet moeilijk in gebruik. Bij elke drukknop staat duidelijk aangegeven wat hij doet, en met knipperende ledjes wordt aangegeven welke functie je precies geselecteerd hebt. Je begint met een geluidsgolf, die je dan met een aantal bewerkingen de juiste vorm moet geven. Van één golfvorm kun je ofwel een bassdrum, een hihat of een snaredrumklank maken. Dat gaat vrij simpel. Je kiest met een drukknop de parameter die je wilt aanpassen en met de grote ronde draaiknop pas je die parameter aan. Om vanuit niets een bruikbaar geluid te maken is

even wennen, zeker als je weinig ervaring hebt met klanksynthese. Gelukkig heeft Nord al tachtig prima klinkende patches met elk vier klanken meegeleverd, die ook weer te bewerken zijn. Drummers zal het bevallen dat de klanken aanslaggevoelig zijn. Het apparaatje zelf heeft geen slagvlakken of toetsen waarmee je even snel een groove kunt inspelen, maar met enkele pads of triggers haal je een moddervet geluid uit deze old school drumsynth. www.mworksonline.com, www.clavia.com Tekst Dennis Boxem juli/augus tus 2012

FRET

CDrecensies JAZZ

SUSANNE ALT HOW TO KISS EIGEN BEHEER

Op jonge leeftijd leert Susanne, geboren in Duitsland, van haar ouders gitaar en piano spelen. Op haar twaalfde komt ze in aanraking met haar grote liefde, de saxofoon. Ze wint prestigieuze prijzen als Siemens Award For Young Jazz Talent. Leuk is dat ze niet alleen in het jazzcircuit optreedt, maar ook met deejays als DJ Maestro. Voor haar vierde studioalbum neemt de Amsterdamse saxofoniste voor het eerst achter de zangmicrofoon plaats om Just A Little Lovin’ (bekend van Ray Charles) in te zingen. Dat smaakt naar meer! Gastmuzikant Thijs van Leer (hammondorgel) verhoogt in How To Kiss het funkgehalte. In het melancholische African Dream

bespeur je een vleugje wereldmuziek. Cover Cold Sweat (bekend van James Brown) serveert een portie blues. B. Jammin’ herbergt latin-geluiden. De plaat presenteert een mooie dwarsdoorsnede van Susanne’s werk. Rosanne de Boer WERELDMUZIEK/JAZZ

HÜSEYIN BADILLI SAFRAN EIGEN BEHEER

Badilli is een jonge Turkse zanger die na eerdere fases van traditionele Turkse muziek en klassieke Ottomaanse muziek zichzelf op een zoektocht heeft gezet naar de internationale jazz van nu – en vooral waar die te verbinden is met eerder genoemde invloeden. De Turkse manier van ornamenteren blijk prima te passen bij jazzfrasering, zoals in

ROCK

BOMBAY SHOW PIG VULTURE/PROVIDER KYTOPIA

Het is erg makkelijk om Bombay Show Pig te vergelijken met die andere bekende duo’s: The White Stripes, Blood Red Shoes en The Kills. Helemaal onterecht is de vergelijking niet, maar Mathias Janmaat en Linda van Leeuwen kunnen uitstekend op eigen benen staan. De twee hebben op Vulture/Provider namelijk de ideale combinatie te pakken van rauwe garagerock en melodieuze, catchy popliedjes. Met Sancho Panza en Shackles And Chains deelt de band nog voorzichtige, maar melodieuze tikjes uit om vervolgens met vuige, smerige tracks als Heart In A Headlock en Timewaster echt uit te halen. Er wordt echter ook vaak genoeg gas teruggenomen, zoals in het mooie en haast intieme Fingerprints. Soms wordt er zelfs binnen een nummer flink gevarieerd. Zoals in Start/Rewind, dat stevig begint en rustig eindigt. Ook het instrumentarium is rijk en afwisselend: van marimba tot harmonium en van een zingende zaag tot tuba. Hierdoor klinkt de band soms haast als een ruige variant van Arcade Fire of Beirut. Toch klinkt het nooit als een pretentieus rariteitenkabinet, wat een prestatie op zich is. Dat is mede te danken aan de productie van Simon Akkermans (C-mon & Kypski). Die is erg helder en gelaagd, waardoor alle instrumenten tot hun recht komen. Dat geldt ook voor de liedjes zelf, die nergens verloren gaan onder een te zwaar en gruizig geluid. Topprestatie en prima album! Coert van Mourik

FRET

j u l i / a u gust us 2 0 1 2

Nederland ook Göksel Yilmaz, Karsu Dönmez en Esra Dalfidan bewijzen. Voorhoede van een nieuwe scene? Safran demonstreert een gloedvolle, organische en eigentijdse visie op jazz, maar soms staan alle vocale versieringen de zielsexpressie in de weg en mag het wel iets ruiger. Prijsnummer is Tarhu Taksim - Koyverdin Gittin Beni, een zeven minuten lange exercitie, waarin Badili meer dan op andere stukken zijn eigen toon zoekt en vindt. Jaïr Tchong PUNKPOP

BAMBIX THE STORY TAILOR ROOKIE RECORDS

Nu dacht ik altijd dat een promo-cd bedoeld was om het pers en boekers zo aangenaam en gemakkelijk mogelijk te maken, maar de informatie bij deze cd bestaat uit een vodje papier met protspraat en de song titels staan niet eens op de cd, zodat ik nu bijvoorbeeld niet weet of het mooiste liedje over Johan of over Johann gaat. Veel goede liedjes trouwens op dit plaatje en ze zijn poppyer dan ooit. Willia’s stem en zangstijl veranderen nooit, maar de bandleden wel en deze twee Duitsers (geschoolde bassist en ex-Wohlstandskinder op drums) hebben de laatste scherpe randjes van het ooit best venijnige punktrio weten af te vijlen. Hier en daar wordt er zelfs getokkeld op akoestische snaarinstrumentjes! De komende 25 jaar zou Bambix wel eens langzaam tot een soort folkband kunnen gaan transformeren. Blijf ze volgen! Roland Wetzels

De in Curaçao geboren Kris Berry deelde het podium al met Selah Sue en Eli ‘Paperboy’ Reed. Haar onlangs verschenen debuut heet Marbles, ofwel knikkers. Dat veelkleurige speelgoed past bij haar kleurrijke muziek die een mengeling vormt van latin, jazz, pop, folk en soul. De titeltrack biedt latiningrediënten, Stick To The Recipe ska-elementen en Second Best countrykruiden. Haar persoonlijke teksten geven je het gevoel dat je haar dagboek leest. Berry schrijft haar liedjes samen met gitarist Paul Willemsen (Lefties Soul Connection, Beans & Fatback). Een veelbelovende dame die ver komt, zeker als ze nog meer aan een eigen sound werkt. Rosanne de Boer ROCK

BIRTH OF JOY LIFE IN BABALOU SUBURBAN RECORDS

Het trio Birth Of Joy, ook al te zien in DWDD, geeft met hun debuut Life In Babalou een aardig visitekaartje af. De tien nummers herinneren aan de jaren zeventig, vooral aan The Doors, en worden gedomineerd door het Hammondorgel. Ook namen als Argent, Deep Purple of DeWolff schieten te binnen bij het beluisteren van songs als Code Red, Devil’s Paradise of No Big Day Out. De Hammond-intro’s en -solo’s vliegen je om de oren en vooral tijdens Know Where To Run, Backstabbers en Magic zijn de Doorsinvloeden overduidelijk aanwezig. Het klinkt allemaal best lekker en opwindend, maar de originaliteitsprijs gaat Birth Of Joy zo natuurlijk niet winnen. Toch even luisteren! Martien Koolen

JAZZ/POP

KRIS BERRY MARBLES WICKED JAZZ SOUNDS RECORDINGS

Als je als artiest al vóór je debuutalbum is verschenen op het North Sea Jazz Festival mag aantreden, dan doe je het goed.

IMPRO/JAZZ/FOLK

BITE THE GNATZE PEELING OFF SLOWLY TRYTONE

Gitarist Paul Pallesen heeft met Bite the Gnatze een ideaal vehikel voor zijn muzikale

SINGER-SONGWRITER

CD kort

ELLEN TEN DAMME HET REGENDE ZON

POSTROCK

T2 ENTERTAINMENT

In 2009 verraste Ellen ten Damme Nederland met haar eerste Nederlandstalige album. Uit een samenwerking met dichter Ilja Leonard Pfeijffer werd single Durf jij? geboren, gevolgd door een gelijknamig album. Het werd een succes en behaalde zelfs de gouden status. Op Het Regende Zon vervolgt Ten Damme de weg die zij reeds was ingeslagen. Ook ditmaal maakt zij gebruik van de tekstuele kunsten van Pfeijffer, maar Ten Damme heeft deze keer ook zelf mee geschreven. Daarnaast bezingt zij teksten van Harry Mulisch en Remco Campert. Wat kan er dan nog misgaan? Precies. Helemaal niets! De liedjes op Het Regende Zon lopen erg uiteen: klein, lief, grappig en dan weer dramatisch en knallend. Het stemgeluid van Ellen Ten Damme is echter zo authentiek en steengoed dat het alle liedjes samentrekt. Helder en meisjesachtig, maar toch geleefd en meeslepend. In de liedjes wordt de liefde bezongen. Het verlangen, het verdriet, het gemis en de beangstigende, trekkende vrijheid, verpakt in woorden die je zelf had willen zeggen. Gras is favoriet, met de weinige woorden van Mulisch en de dansende strijkers, een echt kippenvelmoment. Maar eigenlijk valt er over dit album in zijn geheel geen slechte zin te zeggen. Naast de goede teksten, zitten de liedjes ook heel mooi in elkaar. Het is bijna popmuziek te noemen, toegankelijk en pakkend, maar met een kunstige gouden rand. Elly Bond

kronkels. Peeling Off Slowly staat wederom boordevol klankavontuur. Unieke muziek, die illustere geesten zoals Raymond Scott, Charles Ives, Ray Anderson en John Lurie in herinnering brengt. Enorm levenslustige muziek ook, die vaak improvisatie als fundament heeft, maar nergens de lyriek uit het oor verliest. Steeds ligt de ontregeling op de loer, maar nergens wordt de esthetische behoefte van de luisteraar vergeten. Stukken zoals Blues Under The Kilt en Nothing Between You And The Stars, Lightyears Away (met een prachtige rol voor de basklarinet) blijven na beluistering de luisteraar bestoken. De cd-titel is raak: dit laat zich alleen zorgvuldig genieten. Peeling Off Slowly mag dienen als hét bewijs dat ‘moeilijke’ muziek wel degelijk kan emotioneren. Jaïr Tchong

POP/ROCK

DESTINE ILLUMINATE

2419 RECORD LABEL COMPILATION DUTCH ROCK HEROES 2419 RECORD LABEL

Het immer verrassende Beluga Recordings van de Britten Simon Sixsmith, Steve Dennis en Tim Lawrence is niet meer. Leve 2419, dat stug doorgaat met het uitbrengen van vooruitstrevende elektronica, jazz, indie en postrock. Interessant en inventief werk van (overwegend Nederlandse) artiesten, die veelal eerder bij Beluga betrokken waren, maar ook spraakmakende nieuwkomers. Arjan van Sorge NOISEPOP

BODYPOLITICS THE SPACE OF A JUMP EIGEN BEHEER

Giuseppe Valenza, Thanos Fotiadis en Art Pinto vormen samen BODYPOLITICS. Klinkende namen staan hier gelijk aan fijne klanken. Het debuut van dit internationale trio is een combinatie van mediterrane, metalen gitaren en een stem waar zowel lijden als passie in weerklinkt, gevangen in een vervreemdende, gespannen atmosfeer. Tweede track Running Beasts is niet zo moeilijk in woorden te vangen, hele fijne popsong à la Snowpatrol.

de relaxte mood van het materiaal (Bossa Rossa). De inbreng van de zigeunerviolist Tcha Limberger en de Colombiaanse accordeonist/ toetsenist Tico Pierhagen geeft de nummers een opwindend, mediterraan en romantisch tintje mee. John Buis COUNTRY/FOLK

JOHNNY CONTANT DE ZWARTE RUITER MARISTA

Johnny Contant bewerkt op De Zwarte Ruiter werk van grootheden als Hank Williams, Johnny Cash en Steve Earle. Het gros van de nummers valt in de categorie weinig opzienbarende country; Contant kiest voor een veilige aanpak. De rocker Raore Sjek zorgt voor zowel afwisseling als energie. De verhalende zangstijl in Vader Van ’N Hast spreekt het meeste tot de verbeelding. John Buis POP

J.B. DAZEN HOME DFTBA RECORDS

Elly Bond

RUDE RECORDS

Het heeft ruim twee jaar geduurd, maar de Brabantse band Destine heeft weer een nieuw album uit. Illuminate heet de opvolger van het succesvolle debuutalbum Lightspeed. Het album is opgenomen in Amerika met producer James Paul Wisner, die ook Lightspeed produceerde, en met nieuwe drummer Jordy Datema, de opvolger van Robin Faas. Net als hun eersteling staat Illuminate bol van de vrolijke op Amerikaanse leest geschoeide punkpop. Vooral in de wat hardere nummers als Unbreakable komt de band goed voor de dag. Het album bevat ook de in 2011

LATIN/JAZZ

CAT GREEN EYE WHY CRY DEE 2 RECORDS

Cat Green Eye’s debuut Why Cry is een geschikte cd voor een late night swing. De zwoele zang van Carine Jansen en de ingetogen, jazzy begeleiding dragen bij aan

Het nieuwe-plaat-in-de-marktzetten, zo zou je het project van de Groningse singer-songwriter J.B. Dazen kunnen betitelen. En hij heeft succes, want op YouTube heeft hij vele hits en in de VS gaan wonderwel de deuren open. Home is een ambachtelijke thuisplaat met licht verteerbare, soms quasi-melige liedjes. Het gebruik van huisraad als muziekinstrument geeft een extra lading. Zo komen daar onder andere voorbij: schuursponsjes, een pak hagelslag en een wekker. Fun! Ferenc Koolen juli/augus tus 2012

FRET

CDrecensies uitgebrachte single Stay, dat op Radio 538 werd uitgekozen tot Alarmschijf. Illuminate is een zeer pakkende en radiovriendelijke plaat geworden, waarmee Destine wederom hoge ogen gooit. Dat gaat het goed doen op de festivals deze zomer. Gabriëlla van Karsbergen. POP/ROCK

DÉVA DYNE INNER LIFE FORZAREC

Even leek ze de geschiedenis in te gaan als een eendagsvlieg. Zangeres Judith had in 2001 een grote hit met You, daarna werd er niets meer van haar vernomen. Tot nu. Onder de naam Déva Dyne gooit ze het over een geheel andere boeg. De singer-songwriter van weleer is getransformeerd tot een frontvrouw van een lekker rockende band met hier en daar zelfs gothic invloeden. Dat laatste komt deels door de stem van Jobse, deels door zwaar aangezette arrangementen (in bijvoorbeeld The End Of Time). Met opener Someday pakt ze groots uit; vocaal laat ze horen nog steeds een dijk van een stem te hebben. Minpuntjes van Inner Life, of beter gezegd van Jobse, is de Shakira-achtige snik in haar stem. John Buis NEW WAVE/ULTRA

DIVERSE ARTIESTEN DOKUMENT+ TEN HIGHLIGHTS SUBURBAN

Op het moment van schrijven is Dokument+ nogal flink wat mosterd na de maaltijd. Ultra en daarmee samenhangend het tijdschrift Vinyl stonden de afgelopen maanden behoorlijk in de belangstelling, maar dat is alweer een tijdje geleden. De muziek is er gelukkig niet minder om! Het album betreft de verzameling opnamen op gratis flexidiscs die bij het vernieuwende magazine Vinyl

FRET

j u l i / a u gust us 2 0 1 2

(1981-1988) hoorden, aangevuld met toonaangevende bands uit die tijd, zoals Minny Pops en Nasmak. Niet alles op de twintig nummers tellende cd komt uit Nederland, op de flexidiscs kregen ook acts als Virgin Prunes en Eyeless In Gaza een plekje. Veel eigenzinnige, spannende experimenten dus, op het raakvlak van standaard bandinstrumenten en – toen voor veel muzikanten beter betaalbare – elektronica. Het wringt en het schuurt en de inventiviteit spat van de vaak hypnotiserende tracks af. Arjan van Sorge POP/ROCK

DUNCAN IDAHO THE EVENT HORIZON MOON RECORDS

Twee jaar na hun debuut is hier het tweede album van Duncan Idaho. Dit keer onder Moon Records en geproduceerd door Wouter Budé. De band zit in een stijgende lijn: onlangs werd bevestigd dat zij het voorprogramma van The Manic Street Preachers mogen verzorgen. The Event Horizon staat vol uptempo liedjes waarvan in elkaar verweven gitaarlijnen en strakke ritmes de basis vormen. De vocalen van leadzanger Ivo Alblas klappen daar brutaal bovenop. Niet altijd even zuiver, maar dat past wel bij het beetje punk dat de nummers omrandt. De eerste single van het album, LO, is goed gekozen. Het pakkende refrein met veel yeah’s en oeoeh’s blijft meteen hangen. Niet alle nummers op het album bereiken dit niveau, maar het is desondanks een goede stap vooruit. Elly Bond HIPHOP

ENGEL 10 EIGEN BEHEER

De tiende release van Engel is muzikale nostalgie en tekstueel een terugblik op tien

ROCK

THE DON’T TOUCH MY CROQUE-MONSIEURS BESTE STUURLUI OOIT EIGEN BEHEER

Ruige rock met rap, dat is wat deze vier mannen uit Amsterdam-Noord maken. Ze laten zich niet de kaas van het brood eten door de hiphoppers waar het hoofdstedelijke stadsdeel nou eenmaal meer om bekend staat... Technisch gezien vormt het spel van TDTMCM geen wonder van hoogstandjes, maar de razende energie, de vette lol, de ongecompliceerd enthousiaste presentatie en de recht-voor-z’n-raap teksten maken het meer dan goed. De geinponems uit Noord combineren humor met bikkelharde teksten en schromen niet om alledaagse verhalen naar een hogere, kosmische dimensie te trekken. Rapper/zanger Abel en gitarist Kaj vormen duidelijk de creatieve kracht van het kwartet, goed in het gareel gehouden door de stevige begeleiding van bassist en drummer. Met z’n allen gieten ze leuke liedjes, gedreven voordracht en fantasievolle vertellingen in precies die vorm die de Nederlandse muziekscene kan gebruiken. Een frisse wind door de polder! Dus duurt het soms even voor ze tot de kern van een song komen en blijven ze soms lang hangen in een variatie, maar daar hebben ze nou eenmaal zin in. Aan de andere kant begrijpen ze het spel en de knikkers verdomd goed, lopen de zalen vol en spelen ze zich behoorlijk in de kijker – op eigen kracht. Ze sturen het schip met vaste hand op de juiste koers. Arjan van Sorge

releases Engel. Het recept mag intussen misschien bekend zijn, smaakvol zijn de releases van de Hoornse rapper nog steeds. Ver weg van hypes, grootspraak en stoerdoenerij gaat Engel er op 10 weer ouderwets old school tegenaan. Zijn sound is herkenbaar, transparant en laidback, maar verveelt nog steeds geen moment. Oké, de samples in The Backbone laten een verknipte indruk achter, maar de rest van de cd heeft een lekkere flow. Hij krijgt niet alleen hulp van collega-rappers als Def P (Generaties) en Diggy Dex (Nostalgie), ook de eveneens uit Hoorn afkomstige trompettist Wouter Hakhoff (BMovie Orchestra) speelt op twee nummers mee (Soundtrack, Net Als Ik). Al met al een mooie jubileumuitgave. John Buis

SINGER-SONGWRITER

THE GREATER GOOD THE GREATER GOOD STOCKFISCH-RECORDS

Twee Amerikanen en Dennis Kolen uit Rotterdam delen een passie voor Westcoastmuziek uit de jaren zeventig. Deze passionele verbroedering van rudimentaire folk en melancholische americana zorgt voor een aangenaam, zacht album met duidelijke invloeden van Crosby, Stills Nash & Young, Neil Diamond en The Mamas And The Papas. Zorgvuldig opgebouwde liedjes dus, met een kop en een staart, mooie meerstemmige samenzang en sober, akoestisch gitaarwerk. Uitzondering is het intens vertolkte Nowhere Fast, een pianoballade die uitblinkt door de uit-

gebalanceerde zangstemmen van Dennis Kolen, Shane Alexander en Eugene Ruffolo. Kolen geeft het album meer kracht en variatie door onder andere sterk te openen met het uptempo gespeelde All The Lonely Times. Hij vormt een fraai contragewicht voor de soms wat mijmerende en fragiele bijdragen van de twee Amerikanen, waardoor het album mooi in evenwicht blijft. Ferenc Koolen PUNK/IMPRO

GW SOK FEATURING CANNIBALES & VAHINÉS NOWHERE. NO WHERE. NOW HERE TRACTOR NOTOWN/KONKURRENT

Decennialang was hij samen met gitarist Terrie Ex het boegbeeld van The Ex: zanger

Jos, oftewel GW Sok, die met een unieke dictie en een strak gespannen lichaam teksten vol maatschappijkritiek de zaal in slingerde. Toen hij de band verliet, was dat even wereldnieuws in Nederland. Via het Bimhuis en de Amsterdamse improscene ontwikkelde The Ex zich nationaal en internationaal tot een toonaangevende formatie, met in haar kielzog talloze soortgelijke groepen. Ook het Franse Cannibales & Vahinés treedt duidelijk in het voetspoor van The Ex, waarbij de scheurende sax voor de broodnodige expressie naast de punkmonotonie zorgt. Soks kenmerkende woede is gebleven, maar hier en daar probeert hij ook een ander sentiment, zoals in het aangenaam melancholieke Strange Fruit.

(Marista)

Staton feat. Brown Hill Mister Alibi (www.statonmusic.nl)

Tamara Woestenburg EP (www.tamarawoestenburg.com)

The Netherlands Ampul (Laterax Recordings)

The Jacks Raw & Gorgeous (www.thejacks.nl)

Jaïr Tchong

ROCK

DRIVE LIKE MARIA DRIVE LIKE MARIA PIAS

Het debuut van deze Nederlands-Belgische gitaarband uit 2009 was een openbaring. Drive Like Maria heeft inmiddels een nieuwe drummer, Bram van den Berg (ex-Krezip) en met hem trok de band naar een nieuwe locatie, in Italië, om deze langverwachte naamloze opvolger op te nemen. Een afwisselend album, met elf nieuwe songs, die soms hard en fel zijn, soms melancholisch en hypnotiserend en soms zelfs ballad- en countryachtig. Variatie troef dus op dit nieuwe album, maar de felle rockers The Dog Died Rough, Boomerang en Ghostrider bevallen het best, want deze nummers zijn lekker vet, heavy, ruw en bevatten spetterende gitaarhooks en riffs; met andere woorden Drive Like Maria op haar best! De twee ballads, On The Road en het countryrockpareltje Bury My Heart In The Desert, zijn ook niet te versmaden, maar het opvallendste nummer is de langste song van het album, Black Horses. Deze mysterieuze track is eigenlijk atypisch Drive Like Maria en doet meer denken aan 21 Eyes Of Ruby… Helaas zijn niet alle songs even sterk: het poppy Howl, een duet met Lara Chedraoui, klinkt saai en ook het semi-akoestische Woke Up Hard behoort niet tot de beste songs van de band. Toch is dit weer een album om trots op te zijn en ik ben er zeker van dat de nieuwe songs op het podium geweldig uit de verf zullen komen. Kopen dus dit album en dan afspelen op het maximale volume! Martien Koolen

Martin Groenewold Abonnement Op De Lente

Red Light Babies Help! (www.redlightbabies.com)

Want Want Niet Huilen (www.wantwant.nl)

The New Shining Can’t Make Up My Mind (Johnny T Records/Rough Trade)

Buiten regent het, maar binnen heeft Martin Groenewold een Abonnement Op De Lente. Qua toon is het Nederpopnummer geslaagd, de uitvoering is net als het weer op een willekeurige lentedag: niet om over naar huis te schrijven. Mister Alibi is een stuk zonniger van toon. De band Staton krijgt bij dit nummer hulp van zangeres Brown Hill. De single is een kleurrijke combinatie van soul, funk en rock. Een goe-

de manier om de zomer in te swingen. Enkele incidentele uitbarstingen daargelaten (Bang Bang) is de ep van Tamara Woestenburg geschikter voor een beetje chillen op een zwoele zomeravond. The Wasteland, I Guess I’m Falling In Love en How I Miss You (inclusief Benjamin Herman op saxofoon) zijn jazzy, melancholisch, breekbaar en prachtig gearrangeerd. The Netherlands gaat op de ep Ampul voor experimenteel; slechts twee titels (Lost Loop, The Uplifting) zijn verdeeld over achter tracks. De nummers kennen weinig vorm, het zijn langgerekte soundscapes. Lost Loop klinkt organischer en daardoor aangenamer dan het elektronisch gefreak van The Uplifting. The Jacks houden het op Raw & Gorgeous simpel, kort en stevig. De liedjes zijn een stuk ruiger dan het oude werk van Krezip (waar bassist Joost van Haaren deel van uit maakte). Vooral het titelnummer barst uit z’n voegen van de dynamiek. Met dezelfde ambachtelijkheid speelt Red Light Babies op Help!, al is het werk van dit kwartet net wat volwassener en in zang en gitaarspel rauwer. Het viertal laat zich nadrukkelijk door de sixties inspireren, al is op sommige momenten de geest van White Stripes en Foo Fighters niet ver weg. Tijd om te lachen, want WantWant is sexy… zeggen ze zelf. De jongens uit Kampen beschikken niet alleen over een flinke dosis humor, ze hebben ook veel talent voor het schrijven van pakkende, puntige powerpopliedjes. Zelfs als de teksten een melancholische ondertoon hebben, is het nog genieten. Het beste is bewaard voor het laatst: The New Shining heeft een dubbelalbum uitgebracht (Stripped/Full Circle) en laat ook de single in tweevoud komen. Daarvan is het van Stripped afkomstige en akoestisch uitgevoerde Can’t Make Up My Mind van een beklemmende schoonheid. Indrukwekkend!

John Buis juli/augus tus 2012

FRET

CDrecensies LATIN JAZZ

HAN LITZ GROUP EPIPHANY EIGEN BEHEER

Fluitist Han Litz stond in de jaren negentig met 2 Bass Hit op nr. 7 in de tipparade. Daarna volgden vele ensembles en speelde hij met leden van o.a. New Cool Collective en Zuco 103. Litz is de stuwende kracht van de Han Litz Group, dat verder bestaat uit toetsenman Thijs Cuppen, gitarist Folker Tettero en een adequate ritmesectie van jazzbassist Eric Calmes en drummer Udo Demandt. Kris Rietveld verzorgt het vocale gedeelte. Zonder uitzondering worden de titels met een soepel swingend latinsausje overgoten. Epiphany spreekt erg aan door smaakvol gebruik van de melodica en de akoestische gitaar. Hoogtepunten op dit schijfje zijn Away Again met een prachtig accordeonpartij en Blue Pages, een gloedvol soulnummer dat voor de nodige power zorgt. René van Kalken

HUMAN DEMISE OF WICKED MEN AND THEIR DEVICES WTF RECORDS

Eigenlijk valt op dit plaatje helemaal niets aan te merken. Snoeihard opgenomen en prachtig gemixt in de Farmhouse studio’s staat de band als een huis en kun je de cd zo hard draaien als je wilt zonder dat het geluid instabiel wordt. Prima studioklus dus en een prachtig boekje vol schitterend artwork. Maar als je eenmaal aan de vette sound en de geweldige brul van zanger Maurice gewend bent, treedt al gauw de wet van de afnemende meerwaarde in. Deze muziek maak je om mensen te tergen en dat mislukt als het te mooi klinkt. Een fenomeen waar ook een band als Metallica aan te gronde is gegaan, want die hebben er popmuziek van weten

FRET

Roland Wetzels

en ik ben er dan ook van overtuigd dat liedjes zoals Tethered Head en Young Gods live uitstekend zullen klinken, maar dit nogal matige en vooral tamme album stelt wel degelijk teleur. Kom op, jongens, dit kan en moet beter!

GARAGEROCK

Martien Koolen

JACK MOLTON DISTORTION ROCKASUTRA

JAZZ

EIGEN BEHEER

Het Noord-Hollandse JMD bestaat al vijftien jaar en heeft dit nieuwe album weer in de eigen Lakelandstudio opgenomen. Dat is misschien niet zo’n goede keuze geweest, want het album klinkt nogal tam en de productie is matig. Daarnaast weten de nieuwe nummers zoals El Dorado (ballad-achtig) of het nogal saaie titelnummer niet te bekoren. Natuurlijk is JMD een echte liveband

JAZZYNA FEELIN’ GOOD EIGEN BEHEER

Een goed gevoel, dat is wat je overhoudt aan het beluisteren van Feelin’ Good. Het Noord-Hollandse jazzcombo Jazzyna presenteert op genoemd album een elftal bekende en minder bekende (jazz)klassiekers en voert deze op intieme, laidback wijze uit. Met name zangeres Ina Knol en pianist Rob Dekker drukken met hun ingetogen inbreng

ROCK

GOLDEN EARRING TITS ‘N ASS UNIVERSAL MUSIC

METALCORE

te maken. Dus geen kwaad woord over Human Demise, maar volgende keer weer een minder chique studio uitzoeken en de luisteraar pijn willen doen!

j u l i / a u gust us 2 0 1 2

De Golden Earring heeft een nieuwe plaat uit! De opvolger van Millbrook USA heeft negen jaar op zich laten wachten, maar het resultaat mag er dan ook zijn. Op Tits ’n Ass haalt de Earring met gemak het niveau van eind jaren zeventig, begin jaren tachtig en hits als Long Blond Animal en Weekend Love. Met Identical, een rocker pur sang, geeft de Earring meteen zijn visitekaartje af. Maar ook Little Time Bomb, Cool As It Gets en Still Got The Keys To My First Cadillac tonen aan dat Hay/Kooymans nog goeie songs uit de pen weten te krijgen. Hay zingt als in zijn jonge jaren, Kooymans staat garant voor een potje geweldig gitaarwerk en Rinus Gerritsen en Cesar Zuiderwijk vormen een inmiddels onverwoestbare ritmesectie. Tits ‘n Ass is live opgenomen in The State Of The Ark Studios in Engeland met producer Chris Kimsey (o.a. Rolling Stones, Peter Frampton, Yes) en opgedragen aan Harry ‘Cuby’ Muskee. Het album is gemixt door John Sonneveld in de Lagune Music Studios in Rijkevorsel, België. Interessant is overigens dat een aantal nieuwe songs die al regelmatig live werden gespeeld (When The Levee Breaks, My Lips Are Sealed) het album uiteindelijk niet hebben gehaald. Dat geldt wel voor een nummer als Stratosphere (ook bekend als Where Have You Been The Last 5 Years). Neerlands bekendste en invloedrijkste rockband is weer helemaal terug. En zoals ze op Tits ’n Ass laten horen, kunnen ze nog jarenlang mee. Gabriëlla van Karsbergen.

een belangrijke stempel op het album. Het kwartet duikt met werk van onder meer Gigi Glyde en Dave Frishberg diep in de jazzgeschiedenis. Zowel ruime muzikale ervaring als een gevarieerd muzikaal verleden leveren interessante eigen interpretaties op van klassiekers als The Man I Love en I’ve Got You Under My Skin. Minder voor de hand liggend, maar niet minder leuk is de jazzy uitvoering van Bruce Springsteens Fire. John Buis FOLK/POP

JODYMOON THE LIFE YOU NEVER PLANNED ON ROUGH TRADE

De basis van Jodymoon wordt gevormd door de singer-songwriters Digna Janssen en Johan Smeets. Dit duo levert met The Life You Never Planned On een verrassend prettige plaat af. De vierde alweer sinds ze in 2008 de Grote Prijs van Nederland won. The Life You Never Planned On is deels opgenomen in New York met producer Bryce Goggin (o.a. Antony &The Johnsons en Joan As Policewoman). Het album biedt een afwisselende mix van pop, folk, jazz, americana en ook nog een beetje blues en bluegrass. Genoeg variatie dus en daarom verveelt het ook niet snel. Eigenlijk wordt het tijd dat het grote publiek ook eens van Jodymoon hoort. Zou het dan met The Life You Never Planned On eindelijk gaan lukken? Het is ze gegund. Gabriëlla van Karsbergen. SINGER-SONGWRITER

MICHAEL DE JONG LIFE IN D-MINOR MW RECORDS

Met Life In D-Minor (zelden was een albumtitel zo doeltreffend!) heeft De Jong wellicht zijn somberste album tot nu toe gemaakt. Met de titelsong/opener legt hij direct en confronterend zijn kaarten op tafel. Het heeft iets

POP

HUMMINGVILLE WITH AN ELEPHANT IN A ROOM ROUGH TRADE

De muziek van Hummingville laat zich lastig vangen in genrebenamingen en stereotyperingen. Bij het luisteren naar opener 65 en Big Blue is de eerste gedachte jazzy pop, maar debuutalbum With An Elephant In A Room omvat een heel arsenaal aan genres en invloeden. Zo komen we via het beatlesque Carnival uit bij Friendly Giant, waar zangeres Mink Quispel niet onverdienstelijk Kate Bush naar de kroon steekt. Soms klinkt het vijftal melancholiek en zwaar (zoals in het wonderschone One Take Wonder), dan weer lichtvoetig en springerig (A Gentleman’s Tale). Daarbij is de stem van Quispel zowel in de hoge als de lage registers fenomenaal; prijsnummer Ithaca vormt hiervan het absolute bewijs. Creatief en origineel, maar toch pakkend; doordacht, maar toch speels; gevarieerd, maar toch samenhangend. Kortom, een geweldig en veelbelovend debuutalbum. Coert van Mourik

van voyeurisme, het luisteren naar zijn immer persoonlijke liedjes. Ze doen je verbazen dat de Jong überhaupt nog onder de levenden is en sleuren je mee in zijn eenzame universum. Eenmaal meegetrokken in de poel van ellende en wanhoop is er geen ontkomen meer aan. De Jongs sobere, maar verbluffend doeltreffende gitaarspel en zijn door het leven getekende stem maken wederom een fantastisch mooie en meeslepende plaat. De Jong lijkt te twijfelen over zijn carrière, maar De Jong zonder gitaar lijkt als een schip zonder stuurman. Voor De Jong lijkt muziek bittere noodzaak. Een volgend album is dan ook zeker niet uit te sluiten. Gelukkig maar!

trad gewapend met een zware vracht aan instrumenten het terrein van Lowlands, Oerol, Paaspop en de Gentse Feesten, maar stond ook al in de Melkweg, Patronaat en Watt. Harrejasses Hotel is de prima opvolger van debuutalbum Brand uit 2010. Het album is opgenomen in La Chapelle Recordings Studio’s in België en de plaat kolkt van de energie en het spelplezier. Zangeres Amélie Affagard leverde een sfeervolle bijdrage aan Peur. In C’est Pour Toi zijn zanger Erik Lievens en Maarten VanHoucke op trombone te horen. Ik ben benieuwd hoe dit repertoire live klinkt. Heeft Lowlands ze weer geboekt?

Ferenc Koolen

POP/ROCK

NEDERPOP

KLERKX AND THE SECRET FINAL DESIRE

KLAVAN GADJÉ HARREJASSES HOTEL MUSIC&WORDS

Een lach en een traan: ze passen beiden bij de repertoire van Klavan Gadjé. De tienkoppige nederpopgroep be-

CD kort EXPERIMENTEEL

DENEUVE CINEMA CULTRA LEBEL PERIOD

Andre Bach en Mark Tegefoss speelden vroeger in Tox Modell en Det Wiehl, legendarische namen voor bij wie in de tachtiger jaren de oren openstonden voor eigenzinnige, avontuurlijke en aparte muziek. Na vakwerk geleverd te hebben voor o.a. Nederlands Dans Theater en Shusaku, trekken ze met Deneuve de lijn door. Ongemakkelijk, rusteloos, maar rijk aan verbeelding en onverwachte uitgangspunten. Arjan van Sorge FUNK/BLUES

DOLORAMA PROJECT WE M.3 EIGEN BEHEER

Wiskundig verantwoorde funk, blues, country, rock – Roeland Dol vinkt de muziekstijlen een voor een af. Oh ja, er zit ook nog iets tropisch en singer-songwriterachtigs bij trouwens. Alles klopt, instrumentaal gezien, maar in de zang vergaloppeert Roeland zich behoorlijk. Een eigen smoel ontbreekt uiteraard helemaal aan deze studio-oefeningen van de (getalenteerde) bassist/componist uit Utrecht.

pendans Valse-Clog) naar Macedonië (liefdeslied Jovano Jovanke), van Italië naar Zweden. De muzikanten kenmerken zich door een ongedwongen speelstijl. Ze proberen de traditionals niet zo perfect mogelijk na te spelen, maar voegen een persoonlijke touch toe.

Rosanne de Boer JAZZ

GERRIE VAN DER KLEI LOVERS AND FRIENDS O. A. P. RECORDS

Gerrie van der Klei, kleinkunstenaar en jazz-zangeres, maakt, na een periode van ziekte met Lovers and Friends een schitterende comeback. Haar stem is rauwer, maar ook dieper geworden. Ze wordt op dit album, dat voornamelijk uit ballads bestaat, begeleid o. a. door de jazzveteranen John Engels (drums), Ferdinand Povel (tenorsax) en Peter Nieuwerf (gitaar). De vertaling van Telkens Weer (Every Time) is van eigen hand. René van Kalken NEDERLANDSTALIG

PAUL DE LEEUW PAUL UNIVERSAL MUSIC

Arjan van Sorge FOLK

’T GEVOLG VAN LIEFDE & ANDERE PIJN EIGEN BEHEER

Rosanne de Boer

ROUGH TRADE

Moke staat weer even op een laag pitje en dus hebben de bandleden tijd om zich te richten op hun soloprojecten. Drummer Rob Klerkx heeft onlangs zijn

De Amsterdamse folkgroep biedt een blik in de geschiedenis van de volksmuziek en laat je in gedachten reizen van Canada (klom-

Producer Guus Meeuwis heeft de immer dominante Paul de Leeuw aardig weten te temmen op diens nieuwe cd. Afgezien van de schaterlach in Jouw Lach laat De Leeuw zich op Paul vrijwel uitsluitend van een ingetogen kant horen, beschouwend, zijn eerste vijftig levensjaren overziend. Zowel in de muzikale begeleiding als in de teksten is De Leeuw oprecht zonder theatrale bombast. John Buis juli/augus tus 2012

FRET

CDrecensies FOLK/INDIE

I AM OAK NOWHERE OR TAMMENSAARI SNOWSTAR

Het derde album van I Am Oak kwam tot stand in een besneeuwd landhuis in het zuiden van Finland. Thijs Kuijken, zanger van de band, dacht dat deze tot de verbeelding sprekende locatie wel eens tot een nog betere plaat zou kunnen leiden. Die gedachte bleek helemaal juist. Nowhere Or Tammensaari is van begin tot eind een prachtige gewaarwording en bovenal spannender dan zijn toch al niet onaardige voorgangers. Dat is vooral te danken aan het feit dat voor dit album beroep werd gedaan op de gehele band, wat voor de nodige dynamiek zorgt. Kenmerkend aan de meeste nummers op dit album zijn dan ook de overgangen van stukken met louter een gitaar en stem van Kuijken naar een vol bandgeluid met harmonieën. Tegelijkertijd heb je nog steeds het gevoel naar de vertrouwde I Am Oak van weleer te luisteren. De band dringt zich nooit te veel op en blijft over het algemeen een ingehouden karakter houden. Precies op de juiste momenten wordt er even uit de bocht geschoten en doordat die momenten spaarzaam zijn, blijven ze ook bijzonder. Nowhere Or Tammensaari is een plaat die ontdekt moet worden, een vluchtige luisterbeurt doet het album geen eer aan. En dat pleit alleen maar voor de Utrechters. Voor zover het niet al lang duidelijk was: we mogen ons in onze handjes knijpen met I Am Oak. Daniël Evers

alweer derde album opgenomen met begeleidingsband The Secret. Voerde op het vorige album nog americana de boventoon, Final Desire klinkt meer als een rockalbum. Dat is het leuke van Klerkx And The Secret: dat je met elk album weer iets anders kunt verwachten. Final Desire klinkt nogal donker en soms zelfs wat onheilspellend. Luister maar eens naar nummers als Pale Blue Hand of Mud die de sfeer van begin jaren tachtig oproepen. Met Final Desire zijn Klerkx And The Secret er wederom in geslaagd een gedegen plaat af te leveren. Gabriëlla van Karsbergen. POP/ROCK

op groen, transparant vinyl en als download via Bandcamp verkrijgbaar. De band rond zangeres Saskia van der Giessen heeft een typische stijl die vooral door de gitaarbands van eind jaren tachtig en begin jaren negentig lijkt te zijn beïnvloed. Bands als Sonic Youth en Bettie Serveert hebben hun sporen achtergelaten in het geluid. In tegenstelling tot deze bands beschikt Labasheeda tijdens optredens niet over een bassist, maar voor de albumnummers is de basgitaar wel opgenomen. Hoewel de nummers vaak redelijk ingetogen blijven, komt de band af en toe ruiger uit de hoek, met name in Cars en On Tippy Toes.

LABASHEEDA CASTFAT SHADOWS

Daan de Mooy

PRESTO CHANGO RECORDS

ROCK

Het Amsterdamse drietal Labasheeda is al een jaar of acht actief en heeft diverse releases op zijn naam staan. Castfat Shadows is inmiddels de derde full-length en is uitsluitend

MANSELL MANSELL

FRET

j u l i / a u gust us 2 0 1 2

EIGEN BEHEER

Als dit titelloze debuutalbum van Mansell iets bewerkstelligt, dan is het een geslaagde

herbeleving van de jaren negentig. Van de alternatieve rock uit die tijd welteverstaan. Dinosaur Jr. dus, en Afghan Whigs en Yo La Tengo. Spannende rockmuziek die regelmatig traag en zwaar wordt opgebouwd en hier en daar lekker ontspoort (zoals in Don’t Suppose en Sophie). Niets nieuws onder de zon, maar het klinkt wel verdomd lekker. Bovendien hoeft muziek niet origineel te zijn om te raken of te boeien. En de rauwe stem van Bert Volmer raakt. Dat blijkt direct uit opener Common Sense, waar hij klinkt als een lightversie van Mark Lanegan. Wel erg origineel en bovendien buitengewoon mooi is het artwork – van de zwarte kartonnen doos tot de schitterende foto’s die er los in zitten. Totaalpakket: een dikke voldoende. Coert van Mourik FOLK

SIDO MARTENS SUIKERHARD & BITTERZOET MUSIC&WORDS

Friesland kent een lange traditie als het om folkmuziek gaat; soms in de eigen taal, soms heel vernieuwend of juist heel authentiek. Sido Martens valt met zijn nieuwe album Suikerhard & Bitterzoet overal buiten. De teksten zijn niet Fries-, maar Nederlandstalig, de uitvoering is bijzonder braaf en veel te gewoontjes. De nummers drentelen in een uitermate saai tempo voort. In het toepasselijk getitelde Mannenhart weet de voormalige gitarist/zanger van folkrockgroep Fungus wel een gevoelige snaar te raken, evenals in het daaropvolgende Moedertekens. Daarna is het wederom lamlendigheid troef met traag voortslepende nummers als 7 Zonden en Tangobenen. Door het gebrek aan variatie, spanning en inspiratie is Suikerhard & Bitterzoet geen album om een feestje mee op te vrolijken. John Buis

FILMISCH

ME RESERVOIRS VOLKOREN

Stel je voor dat je je nog in de afgesloten ruimte van de baarmoeder zou bevinden. Hoe zou muziek daar klinken? ME heeft het antwoord. Het vijfde soloalbum van Minco Eggersman is opgenomen in de watertoren van Oostburg in Zeeland. Een betonnen reservoir, waarin je wordt teruggeworpen op je eigen gedachten, dromen en nachtmerries. Denkend aan de wereld daarbuiten, maar tegelijkertijd zwevend in een tijdloze, galmende ruimte. In dit geval een koude toren. Deze kou is voelbaar als een laaghangende mist. De stemmen van Eggersman en Mariecke Borger fluisteren hun gedachten erin vrij, terwijl de hammond, syntesizer en elektrische gitaren het filmische landschap een jarentachtig-gevoel mee geven. En laat dat nou precies het decennium zijn waarin ik mij nog in de buik bevond. Cirkeltje rond. Elly Bond SINGER-SONGWRITER

NEVADA DRIVE HIGH RESOLUTION BLUES EIGEN BEHEER

Neem de fluisterende stem van Christine Oele en de akoestische gitaar van René Ahoud op een tapijtje van keyboards, bas en drums en je komt uit bij Nevada Drive. Het singersongwritersduo klinkt in de eerste twee stukken een beetje als The Velvet Underground, maar dat is tijdelijk. Opvallend is het gebruik van meerstemmige vocalen (overdubs) in meerdere stukken. Grappig is de combinatie van zwoele stem met punky baspartij in Rage On. Bij het draaien van Morning Sunrise zie ik in gedachten Michelle Pfeiffer in de film The Fabulous Baker Boys al op de piano klimmen. De cd wordt stemmig afgesloten met No Wind On The

Tarmac in volledig akoestische setting. De cd verdient het om vaker dan één keer te worden gedraaid, want het bevat heerlijke muziek voor de late uurtjes. René van Kalken WERELDMUZIEK/CROSSOVER

THE NORDANIANS TABLA RASA LOPLOP

Dit jonge trio (Oene van Geel, viool – Mark Tuinstra, gitaar – Niti Ranjan Biswas, tabla) combineert een overrompelend speelplezier met een onwaarschijnlijk brede greep van inv loeden. Tabla Rasa ademt stuiterende energie, muzikale wendbaarheid en ideëenrijkdom uit. Aan alles hoor je de vonkende connectie tussen deze drie improvisatoren, geheel in flow in de studio. Alle twaalf stukken zijn

raak, met opvallende samenwerkingen, zoals de klassieke sopraan Barbara Schilstra die in Daraa (Sé todos los cuentos) bewijst zich prima thuis te voelen in de unieke klankwereld van dit trio. De opnamekwaliteit is uitzonderlijk: helder zonder steriel te zijn, met ruime aandacht voor de prachtige klank van alle drie de instrumenten. Een trio dat op internationaal niveau het gesprek tussen jazz en wereldmuziek naar een nieuw niveau tilt.

Campaign Victory Is Ours

(Marista)

De Gebroeders Fretz Onderweg (Universal Music)

Circle J Diggers (www.circlej.nl)

Jaïr Tchong

Bond Tegen Harries Kinderspul

ROCK

(Marista)

PACESHIFTERS HOME SIMPATICO RECORDS

Na het waanzinnige goede debuut One For The Road overtreft het Overijsselse trio Paceshifters zichzelf met deze

POP/DANCE

ROCHELLE YOU VS. ME SONY MUSIC

Na het winnen van de X-Factor in juni 2011 en de single No Air werd het rustig rond Rochelle Perts. Haar debuutalbum You vs. Me klinkt credible genoeg om daar op een positieve manier verandering in te brengen. Er zijn niet al te veel technische trucjes uitgehaald, waardoor op You Vs. Me het gevoel overheerst dat Rochelle door echte muzikanten wordt bijgestaan. De Brabantse zangeres kiest op de cd voor een pittige aanpak, iets wat op de hoes ook tot uiting komt. Met de single What A Life opent ze op stevige, energieke wijze; de zang, de gitaarpartijen, ze hebben hetzelfde scherpe randje als Rochelle zelf op de cover van de cd. Ook in A Stalker en de tweede single Untouchable combineert ze R&B met een prettig rockend geluid. Het producersduo Jochem Fluitsma en Eric van Tijn voorziet de nummers van prachtige arrangementen. De verleiding om elke ruimte op te vullen met ad libs weet Rochelle aardig goed te weerstaan. In Talking To My Shadow, Mummy Boy en Living Proof maakt het rauwe randje plaats voor wat meer rust. Gelegenheid om haar vocale talenten ten volle onder de aandacht te brengen heeft Rochelle in deze nummers voldoende, al is het materiaal net iets minder verrassend. Dankzij de nodige componisten en tekstschrijvers zakt het album echter geen moment in. John Buis

LeSoir Dominion (www.lesoirmusic.com)

Good Meat Good Meat (www.good-meat.nl)

Henk Dissel Lange Nacht (ABC Entertainment)

Natalia Jayden Kissing The Outcast (The Flying Rooster)

Nou, start de campagne maar, met… Campaign. Hun Victory Is Ours. De band zal het tijdens de Clash Of The Cover Bands vast goed gedaan hebben met materiaal van Kansas. De live versie van Carry On Wayward Son kan echter in de verste verte niet tippen aan het eigen nummer dat op Amerikaanse leest geschoeide, verzorgde rock bevat. Op eigen benen staan, jongens! Zo, we zijn onderweg…met De Gebroeders Fretz. Het duo vist uit dezelfde vijver als bijvoorbeeld Acda & De

Munnik met Nederlandstalige, op theater gerichte liedjes. Dat doen ze verdraaid verfrissend. Van het theater gaan we naar de kroeg, tijd voor folkpunk van Circle J. Diggers gaat van stevig en uitbundig (The Legend Of Robert Morgan) tot traditioneel en ingetogen (Like The Weather). Niets nieuws onder de zon, maar wel gevarieerd en stemmingverhogend. Daar hoef je met de Bond Tegen Harries niet mee aan te komen. Dat de Groningse rockband in het dialect zingt is leuk, dat in alle zes de nummers een groep kinderen meezingt is niet grappig. Lesoir is ook niet grappig, maar dat is in hun geval juist de bedoeling. Hun inktzwarte rock klinkt intens. Dominion raast als een storm voorbij. Reversed Imbalance begint rustig, maar komt in het tweede gedeelte tot een mooie, stevige climax. Ook Good Meat weet goed hoe het spanning op moet bouwen. Het Goede Vlees maakt creepy blues met een knipoog naar De Deuren. Donald Madjid zingt als een door de duivel bezeten Jim Morrison (Desert Blues, Bare Hands), de rest van de band ondersteunt hem daarbij op een improviserende, jammende wijze zoals The Doors dat ook zo mooi kond. Toch klinkt Good Meat bovenal als zichzelf. Henk Dissel zal op Lange Nachten vast ook als zichzelf klinken, maar ook als Wolter Kroes, Dries Roelvink en al die andere hollandse hitpiraten, inclusief accordeon. Alsof dat niet erg genoeg is, is er voor Henk en Ingrid ook nog een partymix (zucht). Nee, dan liever wat meer eigenwijsheid van popzangeres Natalia Jayden. Op Kissing The Outcast laat de Pools-Nederlandse zangeres horen gezegend te zijn met een krachtige stem. Madonna eat your heart out!

John Buis

juli/augus tus 2012

FRET

CDrecensies fantastische tweede schijf, getiteld Home. Twaalf nieuwe songs passeren de revue en nog steeds zijn de invloeden van Motörhead en Supersuckers aanwezig, maar ook zijn er nieuwe grungeachtige geluiden te horen zoals in I Ain’t You of This Road. De single Davis klinkt lekker vet en rauw en zal het op de radio zeker goed doen. Hoogtepunten zijn het waanzinnige Time, dat met kop en schouders boven alle andere songs van band uitsteekt; dit is echt onNederlands goed! Verder bevallen het vette Deathrace en het punky Where You Belong zeer goed. Vergat ik nog te vermelden dat het album geproduceerd is door niemand minder dan Ed Stasium, bekend van o.a. Ramones, Living Colour en Biohazard. Verplichte aanschaf! Martien Koolen HEAVY METAL

RED EYES OBEY THE BEAST EIGEN BEHEER

Na in 2008 een ep te hebben uitgebracht, heeft Red Eyes in maart zijn eerste volledige cd afgeleverd en in een uitverkocht Paradiso gepresenteerd. De Amsterdammers maken melodieuze heavy metal met prominente Amerikaanse Bay Area-invloeden uit de jaren tachtig. Desondanks is het geluid juist modern te noemen en is Red Eyes zeker niet als revivalband te omschrijven. Naast opvallend en strak gitaar- en drumwerk is het vooral zanger Lucas Pruim die de aandacht op zich vestigt. Het is even wennen als de afwisselende progmetal-achtige opener Crash begint, maar zijn heldere, klassieke heavy metal-stem past als geen ander bij Red Eyes. Lucas brengt de teksten bovendien met een aanstekelijke en gepassioneerde overtuigingskracht. Het vijftal heeft met Obey The Beast een prima plaat uitgebracht die de band nog ver zou kunnen brengen. Daan de Mooy

FRET

j u l i / a u gust us 2 0 1 2

POP/FOLK

REINCARNATUS NEW LIFE REINCARNATUS MUSIC PUBLISHING

Ooit een folk/popgroep die flirt met middeleeuwse muziek een nummer van Anastacia horen coveren? Reincarnatus doet het op haar tweede studioalbum New Life en geeft Left Outside Alone nieuw leven. Over reïncarnaties gesproken! De Zuid-Nederlandse dames, die zich op het conservatorium en de Rockacademie verdiepten in oude en hedendaagse muziek, bespelen diverse traditionele instrumenten zoals (sleutel)vedel en draailier. Het bombastische Als Cathars verwijst naar de Katharen, een middeleeuwse religieuze groepering die in – jawel – reïncarnatie geloofde. De arrangementen laten Reincarnatus’ creativiteit zien, maar veel melodieën missen variatie, de opbouw spanning en diverse zangpartijen een volle, krachtige sound. De productie die de groep in eigen hand nam, is vlak. In de mix is de balans tussen de zang en instrumenten matig. Live maakt Reincarnatus meer indruk en heeft zo vooral in Duitsland een grote fanbase opgebouwd. Rosanne de Boer HIPHOP

RISSKANT & BENZIE MAKKELIJK TE SNAPPEN, MOEILIJK TE BEGRIJPEN EIGEN BEHEER

De grote vraag is natuurlijk of de titel van het album bedoeld is voor de luisteraar of voor de makers. Rappers die oproepen tot mediteren en verkondigen dat hiphop nog leeft, daar zijn toch zeker wel wat vraagtekens bij te plaatsen. Vervelen doet het in ieder geval nooit bij het Dordtse duo, daar zijn de beats te afwisselend voor en de onderwerpen te divers. Benzie is een producer die graag in opdracht werkt en sinds 2003 alles biedt op het vlak van audio. Op MTSMTB mixt hij

net zo makkelijk een Chinees riedeltje, een sitar, opzwepende gnawa, funk, oldskool, dubstep en wat al niet meer aan elkaar, zonder dat het er te dik opligt. Risskant heeft fantasie voor tien, maar zijn flow ligt niet gemakkelijk in het gehoor. Arjan van Sorge AMBIENT

REINA RODINA WETTERKÂLD EIGEN BEHEER

‘It Geat On!’ Hier hebben we het niet over de Elfstedentocht, maar over het koude rillingen bezorgende WetterKâld. Reina Rodina gaat namelijk niet over één nacht ijs. WetterKâld is de jarenlang gekoesterde wens van een gedreven, eigenzinnige Friezin, die in 2011 afstudeerde aan de Pop Academie in Leeuwarden. Een kleinschalige tour door Friesland voor de nodige podiumervaring

en een intensieve samenwerking met producer Phil Mills (o.a. Nerve en Junkie XL) hebben geresulteerd in dit neoklassieke gothicambient album. Knuffelrock en droompop heeft Rodina op kundige wijze vermeden. Zij kiest de avontuurlijke weg, met een combinatie van mysterieuze Friestalige vocalen, klassieke toonzettingen van piano en viool en de inzet van een broeierige elektronische fundering. Daarmee neemt zij op eigen wijze een plek in tussen Lisa Gerrard (Dead Can Dance) en de hedendaagse benadering van Zola Jesus. Hessel Veldman SOUL

SHIRMA ROUSE SINGS ARETHA EIGEN BEHEER

De uit Curaçao afkomstige Shirma Rouse is al jaren actief als (achtergrond)zan-

POP

VAN VELZEN THE RUSH OF LIFE T2 ENTERTAINMENT

Als het hele album net zo sterk was als de opener, dan was The Rush Of Life geheid een klassieker. Maar helaas, het vierde album van VanVelzen kent naast een veelbelovend begin en enkele positieve uitschieters ook een aantal middelmatige, onevenwichtige nummers. Het Beatlesque Sing Sing Sing is een zeer prettig in het gehoor liggende binnenkomer; het daaropvolgende titelnummer is gelijk het slechtste nummer van het album (met dank aan een ronduit irritante beat). Fight This Feeling en Cross Your Heart grijpen gelukkig weer wat meer terug op de ambachtelijkheid van VanVelzens debuut. Het zijn over het algemeen nummers die prettig in het gehoor liggen en uptempo zijn, al komt VanVelzen hier en daar met niemendalletjes die het ene oor in en het andere weer uit gaan. Het zal er wel mee te maken hebben dat hij momenteel zowel privé als zakelijk een dermate druk leven leidt (The Rush Of Live, remember?), dat zowel de teksten als de begeleiding nogal eens spanning ontberen. In Too Good To Lose en Wrecking Ball hervindt de kleine man met de grote ambities zich. Net als even verderop The Proof, betreft het hier nummers die prachtig gearrangeerd en dynamisch opgebouwd zijn. The Rush Of Life zal VanVelzen desondanks geen nieuwe fans opleveren, daarvoor is het album niet interessant genoeg; een album voor de echte fans derhalve. John Buis

HARDROCK

CD kort

VENGEANCE CRYSTAL EYE

HARDCORE

SPV

Na een donkere periode in het bestaan van de band slaat Vengeance hard terug. Op Crystal Eye weet zanger Leon Goewie zich dan ook gesteund door een internationaal gezelschap. Chris Slade (ex-AC/DC), Chris Glenn (Michael Schenker Group) én Michael Voss (Mad Max). Laatstgenoemde hielp in 2009 Bert Heerink aan een professioneel klinkend album, ditmaal is hij de drijvende kracht achter het evenwichtige materiaal op Crystal Eye. Stevige, vette gitaarriffs volgen elkaar in hoog tempo op. Waar Back In The Ring (206) en Soul Collector (2009) te lijden hadden onder een te grote verscheidenheid van bijdragen aan muziek en tekst, is het nieuwe album van een constant niveau. Net als op eerdere releases levert Arjan Lucassen ook nu een bijdrage (Crystal Eye). Tony Martin (ex-Black Sabbath) doet hetzelfde voor Whole Lot Of Metal. Goewie’s stem klinkt gezien z’n ruige verleden nog opvallend goed, al zit hij nogal eens tegen het schreeuwerige aan. Het meezinggehalte van de nummers is zoals altijd hoog: de refreinen zijn na één luisterbeurt mee te brullen. Grootste meezinger is Barbecue. Tussen al het ruige, uptempo materiaal is ruimte voor enkele prachtige ballads: Promise Me en Missing. De gevoeligste snaar komt aan het eind. Wijlen Jan Somers sluit het album postuum af met een prachtige solo. Vengeance is duidelijk weer terug.

THIS ROUTINE IS HELL REPENT. REPEAT. SHIELD RECORDINGS

John Buis POP/FOLK

Lekker gevarieerd hardcoreplaatje met veel venijn en geweld, maar ook met pakkende stukjes punk. TRIH is een lekker ingespeelde band die speelt met een vanzelfsprekendheid die de naam geen eer aandoet. De variaties volgen elkaar in rap tempo op (soms misschien wel iets te rap) en worden bij elkaar gehouden door de monotone strot van de zanger, die de fraaiste melodielijnen aan gruzelementen weet te krijgen. Helaas houden ze er al na tien minuten mee op. Roland Wetzels

John Buis COUNTRY

geres in het Nederlandse muziekcircuit en eert met deze cd de queen of soul Aretha Franklin. Shirma Rouse zingt niet minder gedreven en kan ook diep gaan zonder je trommelvliezen te tergen. De bekendere nummers uit het repertoire van Aretha krijgen verassende uitvoeringen zoals Think met een funky twist, een jazzy Respect en Dr. Feelgood als slepende blues. Ook minder bekende songs als Won’t Be Long en Until You Come Back To Me klinken overtuigend. Dit is niet zomaar een tribute-cd, maar een volwaardig product van een geweldige zangeres met een soulvolle begeleidingsband en uitstekend gearrangeerde muziek, waarvoor de opmerkelijke vertolking van het overbekende Bridge Over Troubled Water model staat. Kees de Graaff

POSTROCK

SAINT VINCENT AND THE GRENADINES MOONHOLE ROCK EIGEN BEHEER

Ook de Nederlandse polders lenen zich uitstekend voor enigszins mistroostige muziek. Het uit de Zuid-Hollandse Alblasserwaard afkomstige kwartet Saint Vincent And The Grenadines combineert op niet onaardige wijze mistroostige postrock met alternatieve (noise)rock. Maar de ep Moonhole Rock bewijst vooral dat de band zich beter kan focussen op breed uitwaaierende, ruimtelijke postrock met een trage opbouw en kosmische geluidsorgasmes. Als daarin dan noiserock wordt verwerkt, zoals in het aan Explosions In The Sky refererende You Can’t Fall Off A Mountain en

gemaakt. Een gloednieuwe single (Simmerwrâld), live uitvoeringen van It Paad Werom (van Simmer 2000) en Liwwarder Blues worden afgewisseld met typisch kale singer-songwriterliedjes en prachtig gearrangeerde blues en folk. Met deze verzamelaar valt pas op hoe veelzijdig en humoristisch Wilkens is.

TRIO GRINGO COUNTRY TRASH TO THE MAX EIGEN BEHEER

Eind vorig jaar waren ze demo van de maand in FRET en nu ligt de cd er al, veertig minuten geforceerde countrytrash met een ranzige knipoog naar Johnny Cash en alle drie de Hank Williamsen. Liedjes en productie zijn ijzersterk, maar het meest in het oor springen de prachtige gitaarpartijen van Eric Haamers. Contrabas, banjo en zeepkisten maken het feest compleet. Roland Wetzels SINGER-SONGWRITER

PITER WILKENS BÊST GENÔCH

ZINKZAND DE THEE TREKT MAAR DE ZEE NOG MEER EIGEN BEHEER

Zinkzand is het jongere neefje van die andere Zeeuwse groep waarvan de naam al vaak in dit blad heeft gestaan. Er is enige verwantschap met de teksten van die beroemde groep maar de muziek gaat een heel andere kant op. De vlotte, soms in ska-vorm gegoten melodietjes zijn na een paar keer gemakkelijk mee te zingen maar ik moet concluderen dat de leadvocalist van het openingsnummer binnenkort stemproblemen zal krijgen als hij niet snel zijn geforceerde zangtechniek verandert. Instrumentaal doen de heren hun uiterste best om ‘zeewaardig’ over te komen: refreinen die doen denken aan die van een shantykoor, begeleidt door o.a. blazers en een accordeonist. Aan de vormgeving van het hoes/kartonnetje is veel aandacht besteed. Er zit een theezakje bij. René van Kalken

EIGEN BEHEER

Bêst Genôch geeft op een mooie wijze aan welke muzikale reis P iter Wilkens door de jaren heen heeft juli/augus tus 2012

FRET

CDrecensies Hee Hank, ’t Is Je Vrouw, is dat alleen maar een meerwaarde. Maar als de band overgaat op puntigere alternatieve rock verslapt de aandacht. Niet in de laatste plaats dankzij de bar slechte vocalen. Dat is zonde, want de twee (instrumentale) postrocknummers klinken veelbelovend! Coert van Mourik POP/ROCK

SEEKA SEEKA ROUGH TRADE

Iets kleurrijks als Seeka kan Nederland heel goed gebruiken. Dit Amsterdamse trio zorgt met z’n black-boys-meet-rock voor frisheid en verrassing. De culturele achtergrond van zanger/ gitarist Alvin Lewis (Surinaams/ Guyanees), drummer Eddy Addai (Ghanees) en bassist Shanku Tuhusula (half Moluks/half Indo), levert een kleurrijk geluid op. Lewis deinst er daarbij niet voor terug om flink los te gaan op z’n gitaar. Het resultaat klinkt dynamisch, bij vlagen zelfs explosief. Op Jump On It is een gastrolletje weggelegd voor Jenny Lane; een wederdienst voor Lewis’ bijdrage aan Lane’s album Life’s Like A Chox Of Bogglets. Het met Prince-invloeden doorspekte nummer is een van uitschieters van een album dat toch al geen zwakke momenten kent. Seeka is een verademing op vele fronten. John Buis THRASH METAL

SEITA ASYMMETRIC WARFARE SAOL

Hoewel de vier leden van Seita afkomstig zijn uit Brazilië hebben zij een jaar of vijf geleden Amsterdam als thuisbasis uitgekozen. De band liet korte tijd later al van zich horen met een mini-cd die hen optredens in onder andere Nederland, België en Duitsland bracht en Seita zelfs op podia van Aziatische metalfestivals deed belanden. De band maakt een

FRET

j u l i / a u gust us 2 0 1 2

intense vorm van thrash metal met invloeden uit metalcore en death metal. Een van de inspiratiebronnen is overduidelijk het eveneens Braziliaanse Sepultura, maar in de metal van de Amsterdamse band ontbreken de swingende ritmes en percussie-instrumenten waarmee eerstgenoemde bekendheid verwierf. Seita gaat liever rechttoe rechtaan te werk en klinkt dan ook meer als bijvoorbeeld Slayer. De band is hiermee misschien wel minder origineel, maar maakt dit ruimschoots goed middels uitvoering en intensiteit. Daan de Mooy ROCK

SEMISTEREO SEMISTEREO EIGEN BEHEER

Semistereo werd ooit al eens de postrockende Tool van de lage landen genoemd. Dat

is misschien te veel eer, maar deze band heeft veel muzikale potentie. Semistereo’s muziek is namelijk een mix van alternative rock, progrock en metal. De komst van keyboarder Aubel geeft deze een extra spannende dimensie. Fantastische nummers zoals Dark Half, Mr. Mouse en het instrumentale Panic Plaza kenmerken zich door veel tempowisselingen, markante hooks en riffs en heerlijke gitaarsolo’s. Hier hoor je invloeden van Porcupine Tree, Oceansize en The Mars Volta. De single A Graceful Shutdown is een beetje saai, maar de rest van het album is dik in orde. Het album eindigt met het langste nummer, Crawling Towards Tomorrow, een behoorlijk donker nummer, met bombastische passages, veel zang en melancholische progrock-invloeden. Met andere woorden: houd deze band in de smiezen! Martien Koolen

FOLK/ROCK

WIEB ZIGTEMA THE WILLOWS WEEP

POP

SENIOR CITIZENS VERBAL CAVALRY SOUND ACTIVITY

We leven in een maatschappij die de jeugd verheerlijkt en waarin rimpels niet als teken van wijsheid worden gezien. Toch durfden dit clubje oudere mannen, onder de naam Senior Citizens, het aan hun eerste album te wijden aan ouder worden. Helemaal nieuw zijn de grijsaards niet in muziekland. Eerder brachten zij al twee cd’s uit onder de naam Planet. De band zelf zegt op dit album een frisse sound te hebben gecreëerd, geschikt voor zowel jong als oud. Deze relatief jonge recensent moet hier toch een kanttekening bij plaatsen. Zowel de sound als het ritme klinken belegen. Ondanks het nodige gitaargeweld kun je rustig vanuit je stoel meedeinen. De songs zitten niettemin goed in elkaar en slaan wellicht aan bij een generatie die zich herkent in de thematiek. Elly Bond

EXCELSIOR

Wieb Zigtema gaat al een tijdje mee in het muziekcircuit, maar zal bij lang niet iedereen bekend zijn. Hij was vanaf eind jaren zeventig tot eind jaren negentig in drie verschillende bandjes actief: The Rousers, The Thought en Shoot The Moon. De laatste tien jaar stonden in het teken van solowerk, maar daarvan trad niets fysiek de buitenwereld in. Tot nu. Dit solodebuut wordt opgedragen aan zijn voormalig bandlid van The Rousers en The Thought, die in 2011 overleed. The Willows Weep is een vrij stemmig geheel geworden, waarop levensvreugdevolle nummers worden afgewisseld met liedjes van donkerder aard. Op de fenomenale opener Priceless zorgt de tokkelende gitaar in combinatie met de snijdende pedal steel direct voor een prachtige sfeer die het midden houdt tussen blijdschap en verdriet. Het vervolg met Wonderful Road is duidelijk opgetogen, er lijkt geen vuiltje aan de lucht: ‘Woke Up This Morning And The Sun Was Shining’. Het Stones-achtige To See My Love Corrupted en de gospelsong Less Of Me laten op hun beurt horen uit hoeveel verschillende inspiratiebronnen Zigtema put. En gelukkig gebeurt dit zonder het eigen smoelwerk te verliezen. Alle vijftien nummers op The Willows Weep kennen duidelijk kwaliteit. Weliswaar is niet ieder nummer even pakkend, soms dwalen de gedachten even af, maar dan komt er altijd wel een moment waarbij Zigtema je weer bij de lurven weet te grijpen. Een knappe plaat. Daniël Evers

DOOM

SERPENTARIUS THE END OF LAW EIGEN BEHEER

Serpentarius is opgericht door Tjeerd de Jong die in het eerste decennium van deze eeuw diverse cd’s met stonerrockband Stone In Egypt uitbracht. Opgezet als soloproject werd de zanger/gitarist/bassist bij de opnamen van deze op vinyl verschenen ep bijgestaan door drummer Ruud Danenberg. Gastsolo’s zijn er van Dead Head-gitarist Robbie Woning en studiotechnicus Berthus Westerhuis. Voor de spaarzame toekomstige optredens heeft De Jong driekwart van Dead Head om zich heen verzameld. De muziek van Serpentarius is beïnvloed door klassieke doombands als Black Sabbath en Count Raven en voorzien van de voor deze muziekstijl kenmerkende zang in de traditie van Ozzy Osbourne. Pak-

HIPHOP

ZWART LICHT LEEROY DRAAIT DOOR TOP NOTCH

Als je je album Leeroy Draait Door noemt is het niet onlogisch dat er verwarring ontstaat. Is het nou Zwart Licht-rapper Leeroy of is het Zwart Licht zelf dat verantwoordelijk is voor deze tien nummers plus bonustrack? Zelfs het ongrijpbare Nebulon piept om de hoek... Maar goed, het is dus Zwart Licht dat uitkomt met LDD – interviews geven ze met z’n drieën – ook al speelt rapper Leeroy een rol van betekenis. Vage shit... Gelukkig heeft de muziek zelf daar geen last van, die is ouderwets verrassend, zompig, vet en vooruitstrevend. Vooral de beats van producer Hayzee vallen weer op door het gedegen vakwerk en de futuristische inslag. Hiphop, grime en dubstep klinken er luid en duidelijk in door, maar toch is het weer net iets anders geworden. Vloeibare heerlijkheid, slepende ontspanning, maar net zo goed gaat de beuk er flink in. Een gespreid bedje voor rappers Akwasi en Leeroy, die altijd weer goed zijn voor een flinke dosis woordspel en begrippenvervreemding. Niets is wat het lijkt bij de twee druktemakers, maar fijn spelen in de klankentuin is het vast en zeker voor het tweetal. Leeroy komt verder uit de kast met de slepende track High, waarin hij teruggaat naar de eerste joint. Waarschijnlijk komt daar nog wel wat meer inspiratie vanda an ... Toppertje , deze plaat! Arjan van Sorge

kende riffs en melodieus gitaarwerk zorgen voor lekkere nummers waarvan de veelzeggend getitelde opener Shockwave From The Retrograve en het afwisselende Zeropath (The End Of Law) er het meest uitspringen. Daan de Mooy METAL

naast sluit het theatrale aspect van haar stem naadloos aan bij het bombastische materiaal van de band. Door de algehele opbouw en uitvoering van de nummers ontstijgt de band op Carnival Of No Tomorrow de middelmaat met gemak. De band mag producer Dan Swano dankbaar zijn voor diens werk.

rond bewegend in abstracte klankgolven. Dat resulteert op Subterraneanact in tien verschillende improvisatiesessies, die zijn bewerkt en verwerkt tot experimentele composities. Gelukkig is het voor de thuiszittende luisteraar behapbaar, omdat de heren hebben gekozen voor overzichtelijke en beknopte tracks. Geen egotripperij, maar vooral een strakke focus op het uitvergroten van de verfijning binnen het geluid. Vervolgens laten Jelmer en Henk een dynamische eindmix uit onze speakers knallen en benaderen ze bijna de directheid en de klankkleur van een Colin Stetson. Hessel Veldman NOISEROCK

THE SUGARETTES DESTROYERS OF WORLDS Het tweede album van de Eindhovenaren is ontstaan uit de ontluikende liefde tussen bandleden Joep van Son en Mariska Louman. Al jaren muzikale partners en nu na een kleine vonk ontvlamt tot een bruisend vuur. De liefde heeft het album bovenal positieve, verse energie gegeven. Hoewel het een band met voornamelijk dertigers betreft, klinken de songs brutaal en jong. Als een enthousiaste puber met idealen en onzekerheden. Gedoseerde stukjes noise, zorgen voor rafelige, staccato pop. Het lieve stemgeluid van Louman maakt de puber net iets minder boos en daardoor ook aantrekkelijk voor het minder geoefende oor. Liefde met ballen.

John Buis

S7S RECORDS

SUBTERRANEANACT SUBTERRANEANACT

Elly Bond

Z6 RECORDS

HARDROCK

Subterraneanact is het debuut van meesterelektronist Henk ‘StaticTic’ Bakker en technobasklarinetknipper Jelmer Cnossen. Het duo houdt er van rond te zwemmen in dwarse elektronica. Soms vasthoudend aan een stevige ritmestructuur, maar meestal

SUPERFLOOR LIVE IT UP!

Female fronted gothic metalband Sin7sinS bewandelt weinig nieuwe wegen, de band scoort vooral met strak uitgevoerd spel en tot in detail goed verzorgde en prettig in het gehoor liggende nummers. Sin7sinS kent in de zangstem van Lotus een sterk pluspunt. De zangeres kan qua bereik alle kanten op; daar-

René van Kalken

SUBROUTINE RECORDS

SIN7SINS CARNIVAL OF NO TOMORROW

EXPERIMENTEEL

nieuwe cd. Superfloor heeft met Live It Up! een prachtig product afgeleverd. ‘Live met publiek’ in de studio; ik geef het je te doen. Naamgever van de band is zangeres Floor Kraayvanger die met kracht haar teksten de wereld in slingert en haar, meestal mannelijke, voorbeelden eert met alleen maar eigen nummers. Ze bezit ook soul, zoals dat hoort bij goede vocalisten. En wat is dat toch weer mooi, de klank van zo’n Hammondorgel! Willem Hoving is hier de schuldige. Gitarist Jefferson Migchelsen valt onder de categorie gitaarbeul, een positief bedoeld en veel gebruikt begrip in de jaren zeventig. Met dank aan Deep Purple, Black Sabbath, Bad Company en Mother’s Finest voor de inspiratie.

EIGEN BEHEER

De Gelderse hardrockformatie Superfloor gebruikt kennelijk 2-metertoren versterker(s), want het frontje daarvan prijkt op de cover van hun

SKA

TOMMY TORNADO COOL DOWN EIGEN BEHEER

In de beste traditie van de Jamaicaanse Skatalites brengt saxofonist Tommy (Streutgers) Tornado ons zijn tweede cd met ska en rocksteady als muzikale hoofdmoot. Grotendeels instrumentaal, maar op enkele plaatsen aangevuld met zang, zoals in de uitstekende reggaenummers The Sound en Brand New, gezongen door respectievelijk Tobias Loudmouth en Awwa. Voor de afwisseling zorgt Ebou Gaya Mada met Afrikaans klinkende vocalen in het nummer Nitt Nitt Moye G arabaam. De blazerssectie speelt de prominentste rol in de hoofdzakelijk midtempo muziek, waarbij Tommy de meeste solo’s voor zijn rekening neemt. Hij blijft daarbij misschien wel erg binnen de lijntjes, maar aan de andere kant hoort dat bij de relaxte sfeer. Het geluid is lekker rootsy en uitstekend geproduceerd, zodat de reggaevibe goed overkomt door de swingende bas en goed geplaatste keyboardaccenten. Kees de Graaff juli/augus tus 2012

FRET

demontage Demo van de maAND POP/ROCK

SOFIA NERO HOUDINI facebook.com/sofianero

Mocht je denken dat Sofia Nero een oogverblindend mooie vrouw is die elke man tot slachtoffer maakt: helaas, het blijkt een door een aantal studenten aan de Rockacademie verzonnen naam te zijn, die ze intrigerend, aanlokkelijk en duister vinden klinken. Allemaal kwalificaties die niet echt van toepassing zijn op de muziek die ze maken, want de poprock van het viertal is juist heel transparant, open en licht. Hoewel, hoe een prettig liedje bij Sofia Nero in mum van tijd van dromerig en betoverend kan omslaan in een orgastische geluidsorkaan en toch logisch in elkaar blijft zitten – dat is toch zeker spannend te noemen. Geen knip-en-plakwerk – de band houdt de lijn van een eenmaal ingeslagen pad goed vast. Daarbinnen vinden dan wel allerlei interessante ontwikkelingen plaats, die de luisteraar zeker op het puntje van de stoel houden. Dat uit zich dan vooral in de tegen elkaar opbiedende gitaarpartijen en in de schitterende koortjes. Qua dynamiek valt er ook genoeg te beleven: de band lijkt niet te kunnen kiezen tussen zachtaardige, melancholieke pop en keiharde rock, maar dat maakt het juist allemaal des te interessanter en Sofia Nero kan er goed mee omgaan. Af en toe klinkt het gerock wel wat geforceerd en dat uit zich zeker in de stem, maar een kniesoor die daar op let. Live speelt Sofia Nero naar eigen zeggen sowieso harder, dus dat euvel lost zich vanzelf langzamerhand op. De drums en bas swingen ook nog eens regelmatig, zodat het alle kanten opkan met deze interessante groep muzikanten.

FRET

j u l i / a u gust us 2 0 1 2

SOFIA NERO

‘Wij zijn allemaal kritisch en gedreven’ De pop/rockband Sofia Nero lijkt uit Tilburg te komen, maar is eigenlijk meer een samenkomen van een viertal studenten van de Fontys Rockacademie. Ervaring deden de bandleden op met bandjes in de rest van het land. Tekst Arjan van Sorge

ehannes Reitsma, de gitarist, zanger en songwriter, zocht gelijkgestemden om een band mee te vormen en die vond hij in o.a. Jorn Kortooms en Watze Houtstra. ‘Het bleek erg goed te werken, maar bij bands is het bijna net zo als bij voetbalclubs: onze gitarist werd weggekaapt door een ‘grotere’ band: Van Katoen. Sofia Nero heeft daarna een tijd alleen in ons hoofd bestaan, tot het moment dat Joerie Dekker zich als gitarist aandiende. Drummer Jorn speelde onder meer in Viva Rosa en WYSIWYG, gitarist Joerie in de Eindhovense bands Melilotus en La Nemm. Jehannes speelde samen met Watze in een aantal bandjes in Friesland en schrijft ook Friese liedjes. Toen Sofia Nero net begon, was het credo hoe harder hoe beter. ‘Dat was een mooie tijd, maar later werd transparantie belangrijker. Zo houden we nog steeds van hard, maar veel gedoseerder. Onze sound is een optelsom van

invloeden. Zo houdt Joerie van de dikke helderheid van het Triggerfingergeluid en de space-effecten van Pink Floyd, terwijl Jehannes meer een folkachtige benadering van gitaarspelen heeft. Zo blijft gitaarrock de gemene deler, maar kunnen en willen we binnen die grenzen alle kanten op. Ook onze producer en mixer Ralph Timmermans heeft natuurlijk zijn stempel gedrukt op de manier waarop onze sound op plaat is vastgelegd.’ Jehannes komt met een muzikaal idee, een aantal riffs of een heel liedje en dit wordt tijdens repetities met de hele band uitgewerkt. De structuur/opbouw kan weken, soms maanden later nog aangepast worden. ‘Een song is pas af als hij echt goed voelt en lekker speelt. Wij zijn allemaal kritisch en gedreven om het beste uit de muziek te halen. Tekstueel is er vaak al een refreintje of een onderwerp dat wordt uitgewerkt door Watze en Jehannes. Dit proces duurt een paar repetities: opne-

men, terugluisteren, bijschaven en inkleuren. Als het liedje klaar is, testen we het live. Het is pas goed als het voor iedereen werkt. Soms is dit niet het geval, dan gaan we verder met een volgend idee – daaraan is er geen gebrek.’ De leden van Sofia Nero komen uit alle windstreken van Nederland: Friesland, de Achterhoek en Brabant, dus zonder de Rockacademie waren ze elkaar waarschijnlijk niet tegengekomen. In Tilburg is volgens hen een hoop te doen op cultureel en muzikaal vlak: ‘Veel muzikanten, veel bandjes, veel kansen om te spelen. Anderzijds: je moet van goede huize komen om er tussenuit te springen.’ Daarom is Sofia Nero actief bezig met promoten: ‘We hebben zo veel mogelijk muziekbladen aangeschreven om een recensie te krijgen en zo de lezende muzikant te bereiken. Daarnaast zijn we erg actief op sociale media. Je kan ons sinds eind april beluisteren en downloaden via Spotify en iTunes en we zijn bezig live filmmateriaal te verzamelen voor een promofilm op YouTube. Met deze hulpmiddelen ben je gemakkelijk te vinden en dat is tegenwoordig onmisbaar als je wat wil bereiken.’ www.facebook.com/sofianero

Teksten Arjan van Sorge

HIPHOP

LOUNGEPOP

ROCK

JAZZ/BLUES

DISCLAIMER OFFICE HOURS

MOON & SUNG HEARTLAND

STROAVE LONG WAY FROM HOME

TRENCHCOAT THE BALLOONS DEMO

thisisdisclaimer.bandcamp.com

moonandsung.moonfruit.com

stroave.com

trenchcoat.nl

Het uitgangspunt van deze kantoortrip is briljant en alles op de demo Office Hours is op de centraal staande zakelijke beslommeringen afgestemd. ‘DJ Native en Michel Delatour sloegen de handen ineen om hun structurele gebrek aan arbeidsethos om te zetten in een compromisloze soundtrack. De eerste echte recessieplaat is een feit.’ Een geweldige formulering die zeker de lading dekt, maar deze hiphopversie van Goeiesmorgens komt niet helemaal uit de verf. Daarvoor blijven de beats teveel steken in standaard hiphop, reggae en drum ’n bass, met te weinig verrassende samplistische wendingen om te blijven boeien. Dat neemt niet weg dat Office Hours aangenaam wegluistert en juist een verlangen naar het cleane, knusse kantoorbestaan oproept.

De productie van Heartland is om door een ringetje te halen en klinkt zo glad en steriel, dat het wel een typisch producersdingetje lijkt... Dat kan kloppen, want er zit heel wat studio-ervaring bij gitarist/componist Kees Woestenburg en songwriter/gitariste Pauline Plember, die eerder in Vicky Blue speelde. Pauline werd vooral geïnspireerd door de Eurolounge-cd die ze hoorde op haar chiropractiepraktijk en dat is te horen: gemoedelijke, relaxte beats en aangenaam langzaam verschuivende patroontjes voor in de wegzakstoel of zitzak. Beetje dromerig, honderd procent gericht op aangenaam verpozen. De stem van Pauline past daar niet echt bij en blijft ver achter bij de rest van de muziek. Jammer, maar Heartland is het begin van een cdserie, dus het kan nog alle kanten op.

Tim en Joë Seegers uit Venlo spelen al sinds 2005 in Stroave, maar sinds twee jaar is de uiteindelijke bandbezetting bereikt. Vorig jaar werd hun vorige ep nog in FRET neergesabeld, maar zo te horen heeft het viertal de kritiek ter harte genomen. Het goede gevoel voor refreintjes en verrassende breaks is er nog steeds, maar de liedjes zitten beter in elkaar en lijken minder van knip- en plakwerk aan elkaar te hangen. De informatievoorziening is nog steeds enthousiast, maar er wordt minder hoog van de toren geblazen. En keihard gewerkt natuurlijk, Stroave is vastbesloten hun gedegen poprock aan een groter publiek te laten horen en neemt het verspreiden van de boodschap voortvarend ter hand.

Wat zou Jan Willem de Haan gedacht hebben: nog wat hypotheken verkopen of toch maar eens een plaat maken in de geest van Tom Waits? Het leven van de multitaskende moderne mens kan immers alle kanten op en de geloofwaardigheid verzin je er gewoon bij. Trenchcoat brengt met vier nummers een doorrookte en drankovergoten ode aan jazz, blues, dixieland en dat typische Tom Waits-geluid. Het laatste wordt vooral in de hand gewerkt door de lichtelijk overdreven schurende stem van Jan Willem, die de blues met uiterste inspanning uit z’n ballen probeert te persen. De begeleidingsband is prima op dreef, met de blazerssectie op kop. De liedjes van onze man uit Lisse lijken afkomstig van de performer uit Pomona, maar zijn dat niet.

HIPHOP

DONKER OSS DELUXE EP ossisdonker.nl

De stad van messentrekkers, SP en rookworst heeft ook nog Donker Oss te bieden. Bandleden: Baas Kaas, Fritsie Bone, Kilo Kretek, Schwarzkopf en Sho Stylin – hiphop dus. De muziek van dit creatieve collectief verscheen vorig jaar al op een min of meer dezelfde ep (uitverkocht) als deze, al is de versie van 2012 wat bijgewerkt en voorzien van een vijftal nieuwe tracks. Oplichters daar in Oss, zoals de traditie betaamt? Welnee, er wordt zelfs al aan een volwaardig album gewerkt! Op het hypnotiserende, funky, vettige en temerig trekkende ondergrondje van live bas en drums wordt op niveau gerapt, met pakkende teksten en gestaag gaande flow. Met een betere mix, een minder soepig geluid en af en toe een spannende stilte zou Donker Oss goed geholpen zijn.

BLUES

NO MAN’S VALLEY MIRROR IMAGE nomansvalley.com

Uit Horst, Limburg klinkt een verre echo van de blues, vermengd met wat country, psychedelische sixtiessounds en honkytonk. Het vijftal van No Man’s Valley schakelt soepel over van wild galopperende tingeltangel tot ingetogen, hemelschreiend mooie blues. Een wat vreemde combinatie die toch overtuigend neergezet wordt, en die het vaak rammelende begin van zowat elk nummer gaandeweg doet vergeten. Een echte stoomtrein, deze band. Verwacht ook geen razendknap gemier op de millimeter, No Man’s Valley is het duidelijk te doen om een zo intens mogelijk totaalgeluid, dat de donkerste diepten van de ziel opzoekt. Een complimentje voor het messcherpe, schurende gitaarspel van Christian Keijsers is hier trouwens ook wel even op z’n plaats.

POP

SURFACE NOISE CURLING THE WAVES FANTASTIC

ROCK

surfacenoise.nl

unamused.nl

Voor een filosofische verhandeling over intellectuele junta’s, de bevrediging van de massa’s, waardevrije floppy’s en 1,44 Mb aan pure schoonheid moet je bij het Rotterdamse Surface Noise zijn, of hun manager. In ieder geval, de schrijver van het persbericht verdient zeker meer aandacht en een hogere salarisschaal! We rukken ons weg van de grote woorden van Francis Fukuyama en concentreren ons – contractgebonden – op de muziek van het vijftal. Dat maakt enigszins sullige pop, vriendelijk en oprecht waarschijnlijk, mooi en goed bedoeld, maar ook enigszins saai, voorspelbaar, labiel en hoorbaar niet helemaal uitonderhandeld. Het geheel sleept wat moeizaam achter de zanger aan. De liedjes zelf zijn mooi en afgewogen en kennen een goede balans tussen melancholie en levenslust – dus het moet goed komen...

Unamused uit Grun’n maakt een interessante mix van metal, progrock, hardrock, stoner en metalcore die meer dan lekker in het gehoor ligt. Of liever: zou kunnen liggen, want er wordt nog lang niet zo strak gespeeld als het vijftal waarschijnlijk zou kunnen. Gezien het aantal optredens dat de band doet, lijkt het slechts een kwestie van tijd voordat instrumentaal gezien alles op z’n plaats valt. De songs zijn meeslepend, vertellen een sluitend verhaal en zijn vakkundig uitgewerkt tot op de vierkante centimeter. De band is ook niet bang om iets anders dan standaard te doen, getuige het soms verrassende drumwerk en de prachtige, wat afwijkende gitaarsolo’s. Tegelijkertijd zetten de twee gitaristen een schokbestendige, maar aangenaam wiegende geluidsmuur neer die het hele bouwwerk stut. Hartstocht spreekt uit elke aanslag.

UNAMUSED SEX ’N ANGER

juli/augus tus 2012

FRET

liveinholland DANSEN ALS EEN KAMEEL

wie? JUNGLE BY NIGHT waar? TIVOLI, DE HELLING

lleen al de opkomst van Jungle By Night is een indicatie voor wat het publiek te wachten staat. Ritmisch klappend lopen de muzikanten naar hun instrumenten. De een zet in, nummer twee volgt, totdat alle negen mannen de sterren van de hemel spelen. De trombonist is duidelijk de aanjager. Hij slaakt junglekreten en zweept de volle zaal op tot meeroepen en dansen. Op het oog lijkt het optreden volkomen relaxed en vanzelfsprekend te gaan, maar het is ongelooflijk goed getimed en strak. Over iedere noot, iedere wisseling van ritme of tempo en elk loopje of roffeltje is terdege nagedacht. Iedereen weet exact wat hij wanneer moet doen. Ouder en nieuw werk wordt met zo’n aanstekelijk enthousiasme gebracht dat maar weinig toehoorders stil kunnen blijven staan. Al zijn het Hollandse jongens, de Afrikaanse muziek lijkt hen in het bloed te zitten. Dit gezelschap telt uitsluitend sterke muzikanten, die ieder voor zich de ruimte krijgen. En soms nog iets extra’s brengen, zoals de

FRET

j u l i / a u gust us 2 0 1 2

‘WE HEBBEN DE TIJD GENOMEN’

toetsenist, die geweldig mondharmonica blijkt te kunnen spelen. De trombonist krijgt het publiek helemaal op zijn hand, mede door zijn uitleg over hoe sommige num-

De jonge, uit negen Amsterdamse muzikanten bestaande band Jungle By Night heeft een eerste cd uitgebracht, Hidden, in een zelf ontwikkeld genre: een com-

mers tot stand zijn gekomen. Zo vertelt hij dat Ethiopino begon als een soort improvisatie op de tune van Sesamstraat – en als je dat weet, hoor je die inderdaad terug. Bij het nummer Camel doet hij voor hoe het publiek als een kameel kan dansen. Zonder toegift laat het publiek Jungle By Night niet gaan, en zo wordt een mooie avond uitbundig besloten.

binatie tussen afrobeat uit Niger, jazz uit Ethiopië, gecombineerd met rock en funk, gebracht door blazers, percussie, drums, bas en gitaar. De band bestaat nog maar een paar jaar, maar speelde onder meer al op Noorderslag, North Sea Jazz, Festival Mundial, Solar, Pitch en Lowlands. Niet zo verwonderlijk, want de enthousiast gespeelde, opzwepende muziek slaat aan bij jong en oud en ook

Tekst en foto’s Lilian van Dijk

bij liefhebbers van andere genres. Over de titel is Hidden lang gediscussieerd, onthult drummer Sonny. ‘Het werd meeste stemmen gelden. Voor mij betekent Hidden dat je wel muziek hoort, maar dat daar nog zoveel extra achter zit dat je niet direct ontdekt. Er kan veel in verborgen zitten wat we zelf ook niet weten of kunnen begrijpen.’ Volgens hem draait alles om de groove. ‘Daarmee willen we een bepaald gevoel overbrengen.’ Hij ziet ook een duidelijk verschil met de ep uit 2011. ‘Die is meer uit onze live optredens ontstaan. Voor deze cd hebben we echt gezeten. We konden de nummers beter uitwerken en hebben de tijd genomen om er dieper op in te gaan.’ De cd is helemaal instrumentaal: ‘Zang paste niet zo bij de nummers die we hebben opgenomen.’ Sonny kijkt reikhalzend uit naar de zomerfestivals. ‘Dit jaar zijn we gevraagd voor Sziget in Hongarije en jazzfestivals in Parijs, Istanbul en Ankara. Bij North Sea Jazz Kids gaan we dit jaar workshops geven voor kinderen.’

VORTEX BLIJFT EEN ONVERMOEIBARE BAND wie? QUANTUM THEORY, MOTHER OF SIN, VORTEX waar? EKKO, UTRECHT

ls eerste aftrappen, het blijft een ondankbare taak. Voor Quantum Theory is het ook nog eens de debuutshow en kampt de band aan het begin met geluidsproblemen. De ritmesectie is aardig, maar te wisselvallig in de arrangementen en te eenvormig in tempo. Zanger Nikky Sriamin heeft moeite in de hoge regionen. Dat zelfde geldt in mindere mate ook voor Mother Of Sin. De opbouw van de nummers is bij dit trio in ieder geval beter. Maar ook hier is sprake van een zanger die moeite heeft in de hogere regionen. Zijn gitaarspel daarentegen is puik. Tijd voor hoofdprogramma Vortex. Door gezondheidsproblemen van gitarist Martjo Brongers kon een eerdere cd-presentatie niet doorgaan. Brongers is voldoende hersteld om er met de rest van zijn band een vermakelijke en

energieke show van te maken. Het Groningse vijftal trapt af met Gotta Get Away, om daarna het gehele album Drink Bat Blood te spelen. Tussendoor komen de nodige oude en minder oude klassiekers voorbij. Qua show pakt de

nder de naam ‘Two Men, One Story’ doen Michiel Flamman (J Perkin, Solo) en Marinus de Goederen (a balladeer) een kleine tour door het land. Aan de hand van anekdotes en liedjes nemen de twee het publiek mee in hun leven in de muziekindustrie. Vanaf de allereerste demo’s en afwijzingen bij platenmaatschappijen tot en met de nummers die bepalend zijn geweest in hun carrière. In Ekko hebben zij het podium omgetoverd in een kleine en gezellige huiskamer, compleet met stoelen, sfeerverlichting en een eettafel vol spulletjes. Om en om vertellen Flamman en De Goederen verhalen uit hun carrière en spelen zij liedjes uit de periode waarover zij vertellen. Waarbij natuurlijk bekende nummers als Come Back To Me van Flamman en Swim With Sam van De Goederen voorbij komen. De mooie en eerlijke ver-

Tekst en foto’s John Buis

Vortex

wie? SOLO + A BALLADEER waar? EKKO, UTRECHT

band als vanouds groots uit met vuurwerk tijdens Hammer Of The North en With Witches Help. In het titelnummer van het nieuwe album loopt het bloed bij zanger Jurjen Tichelaar uit de mond. Alsof dat nog niet genoeg is, zingt de talent-

volle zanger Nima Sadetchi (Act Of State) mee tijdens de cultklassieker Open The Gate. Een lange set wordt afgesloten met de Bodine-song Shout, de toegift biedt een reprise van OpenThe Gate en klassieker in wording Drink Bat Blood. Vortex blijft een onvermoeibare band!

halen van beide muzikanten gaan over moeilijke fases in hun (muzikale) leven. Zoals het uitgaan van (muzikale) relaties, afwijzingen bij meerdere platenmaatschappijen en het ongemakkelijk playbacken van je eigen nummer op de ZuidKoreaanse televisie. Tegen het einde van de show is er ook genoeg ruimte voor vrolijke anekdotes. Van grote verhalen over het opnemen in Abbey Road, shows in Amerika en de Amsterdam ArenA, tot en met een Zilveren Harp en een artikel in roddelblad Story. Veel bekende namen uit de muziek industrie komen voorbij, sommige daarvan zijn erbij en roepen af en toe wat uit de zaal. Aan het einde mag er nog een favoriet liedje worden aangevraagd vanuit het publiek. Al met al een leuke avond voor fans en insiders.

Quantum Theory

ANEKDOTES EN LIEDJES VAN TWEE SINGER-SONGWRITERS

Tekst Ricardo Jupijn Foto Sebastiaan Brussee juli/augus tus 2012

FRET

liveinholland wat? DAUWPOP WAAR? HELLENDOORN

et boomstammen als banken en met hout aangeklede cocktailbars roept de achttiende editie van Dauwpop scoutingherinneringen op. Dat het festivalterrein in een Achterhoeks bos ligt, ver verwijderd van grote steden, versterkt die indruk. Festivalopener Guus Meeuwis wordt verwelkomd door een enthousiast publiek dat luidkeels zijn klassiekers en recente singles meezingt. Het Is Een Nacht ontketent zelfs polonaises op de vroege middag. Guus is bepaald niet de enige Nederlandstalige artiest van Dauwpop 2012. Nederhopper Gers Pardoel verschijnt in een modieus gekleurde spijkerbroek. Hij heeft in het begin moeite met het entertainen van zijn publiek. Gers geeft vandaag ook niet alles en lijkt Dauwpop met minimale energie te willen doorkomen. Bij zijn hit Bagagedrager zegt hij: ‘Mooi, nu doen jullie het werk. Ik film wel voor Twitter.’ Jah6 brengt reggae met een traan ofwel: het levenslied met een reggaebeat. Hiermee wist ze op een ander festival in Oost-Nederland, Zwarte Cross, een rockminnend publiek los te krijgen. Gaat dat nu ook lukken? Helaas mist Jah6’s muziek op Dauwpop energie en pit. De geluidstechnici hebben blijkbaar moeite met deze bijzondere stijlenmix. Jah6 probeert de aandacht te krijgen door Mooi Man van de in Oost-Nederland populaire groep Normaal in te zetten. Het lijkt te werken en ook klassieker Bloed, Zweet & Tranen oogst lof. Op het akoestische podium King King Terrace speelt Tommy Ebben. Hij schept een gemoedelijke sfeer met een violist als rechterhand aan zijn linkerzijde. Arthur Adam treedt helemaal alleen aan. Voor zijn bluesy zanguithalen wil de Enschedeër de energie tot uit zijn tenen trekken. Intens, lekker rauw en met een vleugje rock-’n-roll als toetje. Energiek en intens is ook de set van Chef’Special. Een bezoeker twittert: ‘Wat een charismatische

FRET

j u l i / a u gust us 2 0 1 2

zanger en vette toetsen. Ik geniet.’ Enthousiaste stemmen klinken ook als een groep steampunkers op ronkende motoren het terrein betreedt. De Groninger rapper Kraantje Pappie zorgt voor filevorming bij het Passoa Beach House. Kyteman Orchestra brengt Dauwpop naar ongekende hoogte met een gevarieerde set waar de vonken vanaf vliegen; van bombastische koormuziek tot relaxte hiphop met knipogen naar filmmuziek, klassiek en pop. De doorgewinterde rockers van Bettie Serveert serveren vandaag alleen nummers van hun twintig jaar oude debuut Palomine. Ze doen het met verve; oud werk herleeft. De veel jongere band Are You A Lion die op Eurosonic 2011 mocht aantreden, speelt nu een thuiswedstrijd. De groep komt uit Luttenberg, op loopafstand van Dauwpop. Moss, die al jaren op bijna elk festivalprogramma prijkt, laat in de Jägermeister Rockarena zijn vertrouwde, ietwat dromerige sound horen. De groep kiest er bewust voor niet met een frontman te werken. Alle bandleden staan op hetzelfde niveau en letterlijk op één rij. Zelfs in hun sound is nauwelijks hiërarchie te bespeuren. Daardoor mis je soms de spanning die nummers

POLONAISES OP DE VROEGE MIDDAG Bettie Serveert

Gers Pardoel

Moss

Guus Meeuwis

Ilse DeLange

The Deaf

met meer verticale structuren kunnen bieden. Ilse DeLange krijgt het voor elkaar om al decennia lang op hoog niveau te presteren. Het publiek stroomt van alle kanten toe. ‘Echt leuk om hier te zijn, zo vlakbij huis.’ Ze komt uit Almelo. ‘Lekker wezen dauwtrappen?’ Ilse presenteert op het festival haar nieuwe single Hurricane. Na de laatste noot en een daverend applaus zegt ze niet zonder trots: ‘Dit is ‘m!’ De zang van Volendammer Case Mayfield klinkt soms rauw, soms subtiel maar altijd echt en recht uit het hart. De arrangementen lijken zeer nauwkeurig geregisseerd. Of wordt er meer geïmproviseerd dan veel Dauwpop-bezoekers ver moeden? Mooie toetspartijen vormen een lichtvoetig element bij de melancholische zanglijnen en de uitgekiende gitaarriffs voegen een vrolijke noot toe. Ook The Deaf biedt genoeg variatie en wisselt stevige rockpartijen af met rustigere intermezzo’s. Het rockminnend publiek hangt aan de lippen van de Hagenezen. De Dijk is stamgast op Dauwpop. De rockers geven het publiek al jaren onvermoeid wat het verlangt. Ook al hebben ze Dansen Op De Vulkaan al duizenden keren gespeeld, De Dijk schakelt niet over

op de automatische piloot. Zo krijgt ze zelfs tieners die de megahit slechts kennen uit pa’s cdcollectie aan het dansen. Een tachtigjarige wordt op het podium gehesen. Ze reikt de veteranen de Dauwpop Award uit voor hun trouwe bijdrage. Bombay Show Pig begon dit jaar goed met een optreden op Noorderslag. Zanger/ gitarist Mathias Janmaat speelde eerder bij Voicst en Dazzled Kid. Op Dauwpop brengt hij samen met Linda van Leeuwen (drums/ zang) werk van hun gloednieuwe debuut Vulture/Provider. Hun energieke, rauwe klanken balanceren tussen electropunk en rock. Within Temptation biedt een meer gepolijste show vol theatrale elementen, mooie films en sfeervolle projecties. Maar de muziek is voor liefhebbers van de oude Within Temptation-sound iets te veel richting pop geschoven. Sommige Dauwpop-bezoekers lopen over naar Automatic Sam die het als een grote eer ziet festivalafsluiter te zijn op het King Kingpodium. Deze in de Achterhoek repeterende rockers weten wat hard is en laten het publiek nog eenmaal naar hun oordopjes grijpen. Tekst Rosanne de Boer Foto’s Hans Kreutzer juli/augus tus 2012

FRET

liveinholland DEWALL IS MET HAAR VOCALEN TOT VEEL IN STAAT

wie? ELSKE DEWALL waar? PEOPLE’S PLACE, AMSTERDAM

n een goedgevuld People’s Place presenteerde Elske DeWall, bijgestaan door een eigen band, haar tweede cd Brave. Met de sterke single Stains On My Heart wordt ieders aandacht direct naar het podium getrokken. Wat meteen opvalt, is de bijzonder goede stem van DeWall, die live misschien nog wel beter uit de verf komt dan op het album. Met haar hoge uithalen laat ze direct zien dat ze met haar vocalen tot veel in staat is. De vijfkoppige band, inclusief de zus van de Friese singer-songwriter, speelt sterk en met veel overtuiging. Direct na het openingsnummer volgt Jezebel, waarbij wat gas teruggedaan wordt om uiteindelijk te ontaarden in een fijne muzikale climax. Het vervolg van het optreden is weinig verrassend – in die zin dat de setlist identiek is aan de tracklist van het album – maar wel overal van hoog ni-

FRET

j u l i / a u gust us 2 0 1 2

veau. Opzwepende nummers worden afgewisseld met zwoele ballades. Dat niet álle liedjes van het kaliber Stains On My Heart zijn, wordt door de constante factor – de stem van DeWall – gecompenseerd. En met regelmatig terugkerende achtergrondharmonieën krijgt het optreden precies genoeg gelaagdheid om het geheel spannend te houden. Nadat de twaalf nummers van het nieuwe album zijn gespeeld komen er nog wat ‘oudjes’ van het eerste album Balloon Over Paris voorbij. ‘Nu mag ik dat toch zeggen?’, grapt Elske. En dan komt er uit, weliswaar onverwachte hoek, toch nog een verrassing: een fan heeft met Elske geregeld dat hij zijn vriendin op het podium ten huwelijk mag vragen. En zo geschiedde. Het was de kers op deze mooie avond. Tekst Daniël Evers Foto’s Sander Baks

‘Brave is uitgesprokener en gedurfder’ Hoe verschilt Brave van je debuutalbum Balloon Over Paris? ‘Voor mij persoonlijk zit dat in de manier waarop en met wie het is opgenomen. Balloon Over Paris is in Amerika opgenomen met zes muzikanten en Brave heb ik met mijn eigen band ingespeeld. Dat was heel fijn om het met eigen mensen te kunnen doen. Het eerste album heeft mij ook doen inzien wat mijn sterke en minder sterke kanten zijn. Qua muziek is Brave daardoor uitgesprokener en gedurfder.’

Je schreef Brave voor een groot deel in ‘het hokje’ bij je ouders in Friesland, hoe zag dat er precies uit? ‘Mijn ouders hebben achter in de tuin een houten huisje, dat we het hokje noemen. Het was eerst bedoeld voor de boeken van mijn vader. In mijn middelbare school-

tijd begonnen mijn zus en ik daar muziek te maken. Dat liep een beetje uit de hand, waardoor er op een gegeven moment ook een douche, toilet en een plek om te slapen waren. Voor Brave heb ik daar een week geschreven met iemand uit Engeland, die wel even raar stond te kijken van de unieke plek. Je hebt er van niemand last. De wereld staat er stil.’

Je wordt vaak vergeleken met Ilse DeLange, vind je dat terecht? ‘Ik snap de associatie wel. Ik speel ook gitaar, ben een meisje en kom uit de provincie. Maar wij zingen totaal anders. We hebben allebei onze eigen stijl. Vooral met mijn nieuwe album vind ik de vergelijking niet echt passend meer.’

Een avond die lang in gedachten blijft wie? dewolff waar? LUXOR LIVE, ARNHEM

orrorfilmgeluiden vullen de zaal. ‘Zitten we verkeerd? Ik kwam voor een popconcert!’, roept een veertiger. Hij is niet de oudste. In Luxor Live bevinden zich veel zestigplussers die opgroeiden tijdens de gloriedagen van The Doors. In de psychedelische bluesrock van DeWolff weerklinkt hun oude liefde. De film klanken vervagen als mist. Het drietal verschijnt in ietwat retro outfits met puntige hakschoenen. Gitarist/zanger Pablo draagt een hoge hoed. Het moment is aangebroken: vandaag wordt het nieuwe album DeWolff IV voor het eerst gespeeld voor publiek. De aftrap vormt A Mind Slip. Een soort rockopera met zelfgearrangeerde strijkers, noemt Pablo het. DeWolffs nieuwe werk kent een mooie opbouw en goede afwisseling van stevige rockpartijen en melancholische intermezzo’s. Schijnbaar moeiteloos houdt DeWolff de publieksaandacht vast. Black Hole Raga veroorzaakt de eerste pit. Voor DeWolff is muziek topsport: ze gaan er honderd procent voor. Wat een drive, wat een energie stoten ze de zaal in! Ze grosseren in heerlijk uitgesponnen liedjes die nergens hun catchy elementen

‘Wij zijn echte muziekautisten’

verliezen. Na een uurtje is het publiek zo uitzinnig dat enkele bezoekers alle schroom verliezen: ze strekken hun vingers uit en proberen mee te spelen op het Hammondorgel. In hun onbesuisdheid

‘Vlak voor deze releaseparty zagen wij de nieuwe plaat voor het eerst’, vertelt toetsenist/bassist Robin Piso. ‘Wij zitten nog helemaal in de flow van de wow’, vult drummer Luka van de Poel aan.

gooien ze bier in het gezicht van een tienjarige die hierdoor zijn eerste alcohol proeft. Na ruim twee uur spelen nadert afsluiter Gold And Seaweed toch. Voor ze het podium aflopen, springt manager Ron Engelen erop. Hij biedt DeWolff het ‘zwarte goud’ aan: de ingelijste vinyl. Een minutenlang applaus volgt. Een avond die lang in gedachten blijft en verwachtingen schept voor zomerfestivals als Zwarte Cross.

Vanavond presenteren ze ook de Seventy-Two DeWolff Limited, een Harley met zelfontworpen DeWolff-opdruk. ‘Harley wil een jonger publiek bereiken en zag mogelijkheden door samen te werken met ons als jonge band.’ De motor gaat natuurlijk mee als DeWolff op Zwarte Cross speelt. In Luxor Live presenteren de Limburgse psychedelische rockers ook de spiksplinternieuwe DeWollf Allstars. Genoeg commerciële aandacht, maar is de pu-

Tekst en foto’s Rosanne de Boer

blieksaandacht afgenomen na het succes van 2010 en 2011? Luka, hoofdschuddend: ‘Nee, maar nu we veel buitenlandse shows verzorgen, ziet het Nederlandse publiek ons minder.’ DeWolff had het imago van de band die inspiratie put uit pa’s platenkast. ‘Dat imago zijn we kwijt’, aldus broer Pablo. ‘In onze muziek hoor je The Doors en Deep Purple nu ook minder terug. Het is trouwens bullshit dat we pa’s kast plunderden. We ontdekten deze muziek zelf.’ Luka, knikkend: ‘Pa gaat met z’n tijd mee en luistert naar muziek van nu.’ Live gaan ze helemaal op in hun spel. Pablo, lachend: ‘Wij zijn echte muziekautisten.’ De van oorsprong Limburgse band koos voor een release-party in het Gelderse Arnhem. Robin: ‘LuxorLive heeft een mooie zaal evenals Paradiso. Een releaseparty in Paradiso vonden we afgezaagd. Arnhem ligt ook vlakbij Duitsland; we willen meer buitenlandse aandacht. Wel merkten we dat we in Duitsland en Zwitserland weer op nul moesten beginnen.’ Intussen zitten ze daar in de lift. DeWollfs agenda staat vol buitenlandse optredens.

juli/augus tus 2012

FRET

Concertagenda

Foto Anna van Kooij

Bombay Show Pig

3 J’S

BLAUDZUN

21 juli Young Art Festival

DI-RECT

7 juli Votown Allstars

Beverwijk

Volendam

14 juli Dijkpop Andijk 18 juli Vierdaagsefeesten

30 juni Wantijpop Dordrecht 21 juli Zwarte Cross

27 juli Holland Casino

Nijmegen

Eindhoven

2 augustus Zomerparkfeest

29 juli Cafe Oude Munt

Venlo

CHEF’ SPECIAL

Lexmond

Middenbeemster

17 augustus Lowlands

8 juli Reuring Cityslam

11 augustus Dutch Valley

9 augustus Meerpaaldagen

Biddinghuizen

Purmerend

Velsen-Zuid

Dronten

18 augustus Lowlands

8 juli Festival Valdera

11 augustus Dutch Valley Festival Velsen-Zuid 17 augustus Stratenfestival

Biddinghuizen

Schipborg

19 augustus Lowlands

14 juli Dijkpop

17 augustus Woerdense Vakantie Week Woerden 8 september Pieperfestival

Biddinghuizen

Andijk

Emmeloord

Zwolle

30 augustus Caprera

21 juli A Day At The Park

31 augustus Holland Casino

Bloemendaal

AMSTERDAM

Enschede

8 augustus De Stad Als Podium Haarlem

Lichtenvoorde

10 augustus Oranjefeesten

21 juli Young Art Festival

THE KYTEMAN ORCHESTRA

BOMBAY SHOW PIG

BEVERWIJK

8 juli North Sea Jazz

AWKWARD I

1 juli Metropolis Festival

22 juli Zwarte Cross

Rotterdam

21 juli Young Art Festival

Rotterdam

LICHTENVOORDE

19 augustus Lowlands

Beverwijk

14 juli Dijkpop Andijk 15 juli Bokpop Valkenburg 20 juli De Affaire Nijmegen

27 juli Floriade Venlo 4 augustus Nirwana Tuinfeest Lierop

Biddinghuizen

5 augustus Festival In Vervoering Utrecht

FRET

j u l i / a u gust us 2 0 1 2

25 augustus Brabant Open Air Eindhoven

THE MIGHTY YA-YA

BEATRICE VAN DER POEL

23 augustus Parade

14 juli Big Rivers Festival

9 juli Parade Den Haag 10 juli Paradiso Amsterdam 11 juli Paradiso Amsterdam 25 juli Parade Utrecht 29 juli Parade Utrecht

Amsterdam

Dordrecht

MOSS 7 juli Firefly Festival Zwolle 28 juli Floriade By Night Venlo 11 augustus Waterpop

24 augustus Parade Amsterdam

25 augustus Parade Amsterdam

26 augustus Parade

SPINVIS

Amsterdam

Wateringen

1 juli Zomer Op Het Plein

31 augustus Caprera

25 augustus Artis Amsterdam 29 augustus Nazomerfestival

Alkmaar

Bloemendaal

Middelburg

6 juli Parade Den Haag 7 juli Parade Den Haag 11 augustus Natuurtheater

VAN DIK HOUT

THE OPPOSITES

Kersouwe

Velsen-Zuid

4 augustus Dance Valley

18 augustus Lowlands

Velsen

Biddinghuizen

WOODEN SAINTS

4 augustus Nirwana Tuinfeest

21 augustus Parade

14 juli Muziekfestival Pastorale

Lierop

Amsterdam

Nisse

11 augustus Dutch Valley

22 augustus Parade

20 juli Young Art Festival

Spaarnwoude

Amsterdam

Beverwijk

11 augustus Dutch Valley

Spinvis

juli/augus tus 2012

FRET

festivalagenda ZWARTE CROSS 20, 21, 22 juli LICHTENVOORDE

Bertolf, DeWolff, Di-rect, Don Diablo, Jah6, Kaiser Chiefs, Normaal, Nobody Beats The Drum, Within Temptation e.a. www.zwartecross.nl

YOUNG ART FESTIVAL 20, 21 juli BEVERWIJK

Case Mayfield, Awkward I, Wooden Saints, Yori Swart, Bombay Show Pig, Joost Dobbe e.a. Fresku

www.youngartfestival.nl

A DAY AT THE PARK NORTH SEA JAZZ

STEKKERFEST

21 juli

6 juli

13, 14 juli

AMSTERDAM

ROTTERDAM

UTRECHT

Caro Emerald, Lefties Soul Connection, Van Morrison, Sven Hammond Soul, Rufus Wainwright, Lenny Kravitz e.a.

Daily Bread, Junior Boys, La Boutique Fantastique, Kytopia, Pitto, Skip & Die, Vive La Fête, Mr. Fox e.a.

Benny Sings, Aeroplane, Groove Armada, Chef’ Special, Arjuna Schiks, Richie Hawtin e.a.

www.northseajazz.com

www.stekker.nl

PITCH

BOKPOP

BIDDINGHUIZEN

6, 7 juli

14, 15 juli

AMSTERDAM

VALKENBURG

James Blake, Mount Kimbie, Le Le, Martyn, Gold Panda, Jungle By Night, SBTRKT, Nosaj Thing, Vondelpark e.a.

North Mississippi, Absynthe Minded, Drive Like Maria, Lefties Soul Connection, Fresku, Kraantje Pappie, Kempi, e.a.

The Black Keys, Bloc Party, Blaudzun, Feist, Kasabian, Ben Howard, Spinvis, Wilco, Triggerfinger e.a.

www.pitchfestival.nl

www.bokpop.nl

www.adayatthepark.nl

LOWLANDS 17, 18, 19 augustus

www.lowlands.nl

Caro Emerald

Foto Paul Salemink

FRET

j u l i / a u gust us 2 0 1 2

podium uitgelicht

CoolHandLuuk maakt een prettige Mix van: Westcoast, Americana, Britpop, Folkrock, Sixties, Singer-Songwriter, Classic Rock en Psychedelische Gitaarrock. Kijk op www.coolhandluuk.nl voor meer informatie, demo’s, gigs en boekingen.

DE JACOBIBERG THOMAS À KEMPISLAAN 15 6822 LR ARNHEM ANKIE EBUS (COÖRDINATOR)

De Jacobiberg in ‘t kort Ankie Ebus: ‘De Jacobiberg is een multifunctioneel centrum dat zich richt op muzikanten uit Arnhem en omgeving. Je vindt er behalve een concertzaal ook vier oefenruimtes, een popschool, een opnamestudio, bandcoaching en een evenementenorganisatie. Voor iedere muzikant heeft het iets te bieden. Jaarlijks worden in eigen huis de Paasconcerten (oudste Arnhemse festival) en de Oefenruimtecon certen (veertig bands op een dag) georganiseerd. Daarnaast creëert de Jacobiberg zo’n tweehonderd speelplekken in samenwerking met andere organisaties zoals de Popronde, FreeFall Festival (koninginnedag) Gesel XL en Festival de Affaire. De Jacobiberg is gelegen op een berg in een rustige bosrijke omgeving op fietsafstand van het centrum van Arnhem.

Wat maakt Popcentrum Jacobiberg uniek? Ankie Ebus: ‘Popcentrum Jacobiberg ís uniek. Nergens anders in Nederland vind je een plek waar zoveel verschillende evenementen, diensten en mogelijkheden onder een dak samenkomen. Het is dus automatisch een ontmoetingsplek voor muzikanten en professionals waardoor er constant nieuwe initiatieven en projecten ontstaan. Daarnaast kan de Jacobiberg lokaal talent een

podium te bieden en de mogelijkheid om te groeien.

info@coolhandluuk.nl

Hoogtepunten de komende tijd? Ankie Ebus: ‘Tijdens Festival de Affaire in Nijmegen spelen The Heat, Knuckles of Frisco, Poor Richard en LADA! via de Jacobiberg op het Lift!-podium. Op 29 juli programmeert de Jacobiberg een dag op Park Open in het Sonsbeek Park. www.jacobiberg.nl

Download de Ako Kiosk App en koop de FRET iPad editie

n ook u iPadop ! www.magworld.nl juli/augus tus 2012

FRET

VolgeLingen

Colofon

20 Hoe heb je Shocking Blue leren kennen? ‘Toen Venus uitkwam was ik vijf. Mijn oudere broer kwam met het singeltje aanzetten. Veel later hoorde ik Venus weer en herinnerde me dat we dat plaatje ook hadden. Maar toen vond ik alleen het hoesje. Vlak na de Haagse Beat Nach werd Venus opnieuw uitgebracht. Toen was de boot aan en werd ik fan.’

Heb je de band ooit ontmoet?

WIE JEROEN HAZEWINKEL (47) UIT ZEEWOLDE IDOOL SHOCKING BLUE BIJZONDER HEEFT EEN DOOR MARISKA VERES PERSOONLIJK INGEZONGEN VERJAARDAGS BOODSCHAP OP CASSETTE

Tekst Di-Lan Sun

FRET

j u l i / a u gust us 2 0 1 2

‘Ik heb ze in 2005 live zien spelen, maar niet in de oude bezetting. Ik heb Mariska ontmoet in 1994. Er was toen een plaatje van haar uit. Ik werkte als nieuwslezer bij Noordzee FM en kon het zo regelen dat ik dienst had toen zij haar plaat kwam pluggen. Mariska bleek een erg leuke vrouw. Het grappige is dat iedereen dacht dat ze heel onbereikbaar was, maar dat was niet zo. Een collega van me vroeg haar een liedje voor mij te zingen vanwege mijn verjaardag. Daar heeft hij een bandje van gemaakt, heel gaaf! In 2005 na het concert zag ik haar weer. Ze hield een signeersessie, maar ik was zo stom om geen platen mee te nemen. Ik kan me nu nog voor m’n kop slaan. Vooral ook omdat ze een jaar later overleed.’

Doe je verder nog iets met Shocking Blue? ‘Ik heb al hun platen. Hun geluid is nog steeds fantastisch. Verder heb ik nog wel contacten met fans. In Drenthe woont Albert Schoppink, een autoriteit op het gebied van de band. Het grappige is dat er geen bootlegs zijn. Wel was er ooit een singeltje dat nooit is verschenen, Louise. Via via heb ik ooit eens een bandje gehad met dat nummer uit het archief van Red Bullet. Later kreeg ik ook wat demo’s van Mariska. Het grappige is dat Albert vorig jaar met een Duitse verzamel-lp aan kwam zetten waar Louise opstond. Merchandise is er ook niet. Het enige wat ik heb, is een penning die is uitgegeven toen Venus in Amerika op een stond. Een kleiner exemplaar daarvan kwam ik op Marktplaats tegen. Die draag ik om mijn nek.’

j an uari

FRET MAGAZINE was een uitgave van Muziek Centrum Nederland. FRET verscheen zes keer per jaar in een oplage van 20.000 stuks en werd gratis verspreid via ruim 600 distributiepunten. Hoofdredactie: Tiemen Koopman Eindredactie: Tiemen Koopman, Gijs Grob Fotografie: Sander Baks, Manon Bruininga, Daniel Cohen, Ralf Collaris, Alex de Groot, Dimitri Hakke, Nick Helderman, John Klijnen, Anna van Kooij, Hans Kreutzer, Isabel Nabuurs, Joni Spaan, Ruud Verhalle, Christel Wolters Medewerkers: Frank Antonie van Alphen, Yvonne van Amersfoort, Rosanne de Boer, Elly Bond, John Buis, Monique Demarteau, Lilian van Dijk, Daniël Evers, Kees de Graaff, Niels Guns, Arnold van Huet, Willem Jongeneelen, Roel Janssen, Gabriëlla van Karsbergen, Ferenc Koolen, Martien Koolen, Edgar Kruize, Alex Kunst, Daan de Mooy, Coert van Mourik, Stan Novak, Bram van der Putte, Jasper Schoon, Arjan van Sorge, Tom Springveld, Di-Lan Sun, Renate Sun-Louw, Jaïr Tchong, Nancy Tjalondo, Hessel Veldman, Bas Verbeek, Ronald Wetzels, Peter van der Wijst Ontwerp: Peter te Bos/Twizter zegt: ‘Dank je, ome Fret, voor alles wat je voor ons gedaan hebt.’ Layout: Sanne van den Berg, Lisbeth van Lintel (LandGraphics) Concertagenda: Daniël Evers (agenda@mcn.nl) Recensies: Marie-Anne Eij, Daniël Evers Gear & Gadgets: Dennis Boxem, Steven Faber, Jean-Louis Gayet, Ernst-Jan Jonkman, Co Koenen, Kevin Pasman, Richard Veenstra, Erk Willemsen Advertentieverkoop: Keijser 18 Mediaproducties (Ollie Schmitz, Ronald Willemsen), tel: 020-6755308, ollie@k18.nl, ronald@k18.nl. Advertenties sturen naar ads@k18.nl Drukwerk: www.printerface.nl / Senefelder Misset Redactie: Herengracht 370, 1016 CH Amsterdam tel: 020-3446000, fret@mcn.nl

Lees FRET ook digitaal op: www.fretmagazine.nl www.facebook.nl/fretmagazine

Participate in

DJWM 2012 Bimhuis / Conservatorium van Amsterdam / Muziekgebouw aan â&#x20AC;&#x2122;t IJ 26 shOwcAses

October 5+6 2012 Amsterdam

100 exhibitOrs At infOrmAtiOn mArket 200 internAtiOnAl delegAtes keynOtes, pAnels & speeddAtes Opening night @ bimhuis, OctOber 4 AfterpArty @ nOrth seA JAzz club, OctOber 6

registrAtiOn And updAtes: www.djwm.nl

13 JULI 2012

ZIGGO DOME - AMSTERDAM Kaartverkoop via www.livenation.nl