Wprowadzenie

Udział polskich uczelni w programie Erasmus+, flagowym przedsięwzięciu Unii Europejskiej wspierającym podnoszenie jakości kształcenia, oznacza nie tylko możliwość korzystania z mobilności edukacyjnych przez polskich i zagranicznych studentów i pracowników naukowo-dydaktycznych. To także zaangażowanie się, wraz z licznymi europejskimi instytucjami i organizacjami, w projekty międzynarodowe o charakterze edukacyjnym, których realizacja prowadzi do wdrożenia innowacji w zakresie kształcenia, zarządzania procesem dydaktycznym oraz funkcjonowania szkół wyższych.

Wraz z przechodzeniem programu Erasmus+ przez kolejne fazy jego realizacji, w jego kolejnych perspektywach finansowych projektom tego typu nadawano różne nazwy, zawsze jednak sprzyjały one wprowadzaniu w życie strategicznych założeń zdefiniowanych dla Europejskiego Obszaru Szkolnictwa Wyższego (European Higher Education Area) lub Europejskiego Obszaru Edukacji (European Education Area), mających wspólne cele z Europejską Przestrzenią Badawczą (European Research Area). Wszystko po to, aby jeszcze bardziej podnieść jakość kształcenia w europejskich szkołach wyższych oraz uczynić je atrakcyjniejszymi dla studentów. I jednocześnie sprawić, by pracownicy naukowo-dydaktyczni czerpali ze swojej aktywności zawodowej jak największą satysfakcję, a pracownicy administracji i innych działów, niezwiązanych z nauczaniem, w optymalny sposób działali na rzecz dydaktyczno-badawczej sprawności instytucji.

Niniejsza publikacja stanowi kompendium projektów międzynarodowych typu partnerstwa strategiczne na rzecz szkolnictwa wyższego, realizowanych w ramach programu Erasmus+ w latach 2014–2020. W najbardziej ogólnym zarysie miały one na celu wspieranie opracowywania i wdrażania innowacyjnych praktyk w tym sektorze edukacji oraz realizację wspólnych inicjatyw na szczeblu europejskim, promujących współpracę, partnerskie uczenie się i wymianę doświadczeń.

Wobec projektów realizowanych w sektorze Szkolnictwo wyższe programu Erasmus+ w latach 2014––2020 sformułowano oczekiwanie, że będą one prowadzić do wypracowania konkretnych, mierzalnych efektów, nazywanych rezultatami pracy intelektualnej (intellectual outputs). Uznano, że uczenie się partnerów projektowych od siebie nawzajem oraz wymiana doświadczeń i opinii między nimi będą najbardziej efektywne wówczas, gdy instytucje te będą wspólnie pracować nad projektami edukacyjnymi i razem prowadzić działania upowszechniające ich rezultaty.

Nie zawsze wypracowane rezultaty pracy intelektualnej, których opisy są dostępne m.in. na Platformie Rezultatów Programu Erasmus+ (Erasmus+ Project Results Platform), mogą zostać całościowo wdrożone w instytucjach szkolnictwa wyższego nierealizujących danego przedsięwzięcia. Zawsze jednak mogą zainspirować do przemyśleń i do podjęcia proinnowacyjnych działań w najbliższym otoczeniu.

Zapraszam do lektury!

Beata Skibińska dyrektor Biura Szkolnictwa Wyższego Narodowa Agencja Programu Erasmus+ i Europejskiego Korpusu Solidarności