Woonreportages

De 25 mooiste woonreportages geselecteerd door onze redactie

GAZET VAN ANTWERPEN

De 25 mooiste woonrepor geselecteerd door onze redactie

Kris Vanmarsenille Hoofdredacteur

Beste lezer, U bent terechtgekomen in de nieuwe bundeling van interessante artikelen uit onze krant. Elke maand maken wij een mooi overzicht van stukken die u misschien wel gelezen heeft, maar die in deze vorm een nieuwe waarde krijgen. Zo boden wij u onder andere al tips voor uw tuin, voor restaurantbezoek en reizen, een reeks mooie interviews en een boekje met cartoons. Uit de cijfers blijkt dat we met deze digitale boekjes telkens weer enkele duizenden lezers blij maken.

Dus bieden we u met veel plezier het volgende exemplaar aan. In dit e-book vindt u een hele reeks woonreportages. U kunt genieten van de originele en smaakvolle interieurs. Misschien kunnen ze u wel inspireren als u zelf iets wilt verbouwen of veranderen in uw woning.

De redactie wenst u veel kijk- en leesplezier. We zien elkaar weer bij het volgende e-book.

Oostende Maldegem Nevele Gent Merelbeke

Roeselare

Balegem

Kortrijk Deerlijk

rtages

Antwerpen Kontich Boom

Heist-op-den Berg

Mechelen Lummen

Leuven Schaarbeek

Heverlee

DilsenStokkem

Woonfiche Wie? Ludovic (41), zaakvoerder, Barbara (39), werkt in het bedrijf van haar man, Jules (14), Louis (13) en Cyrile (10).

Wat? Nieuwbouwwoning Waar? Maldegem 2

Perceeloppervlakte? 2.000 m

Upstairs downstairs O

m aan de bouwvoorwaarden te voldoen, mochten Barbara en Ludovic uit Maldegem niet in de hoogte bouwen.

Bijna hadden ze om deze reden hun stuk grond weer verkocht. Tot architect Birger Willaert op het idee kwam het hele bouwconcept op z’n kop te zetten en ‘underground’ te gaan.

AAIKE DE SAEDELEER, FOTO’S GEERT VAN DE VELDE

Bewoonbare oppervlakte? 320 m2 Architect? Birger Willaert ­ www.birgerwillaert.be

Do “Hoewel velen ons gek verklaarden, zijn we toch blij dat we het zwembad zo dicht bij de woning plaatsten”, vertelt Ludovic. “Meestal krijgt het zwembad een plek achteraan de tuin, maar wij wilden maximaal contact met onze spelende kinderen. Die paar druppels water op het terras en de ramen nemen we er met ple­ zier bij!”

Don’t Barbara: “Hoewel de witte gietvloer over het al­ gemeen bijzonder praktisch is, ontdekten we ondertussen toch één minpunt: de kunsthars is niet bestand tegen klamme voeten. Blote voe­ ten die net uit een paar zweterige schoenen ko­ men laten onmiddellijk zwarte vlekken na, die zelfs na meerdere dweilbeurten niet meer ver­ dwijnen. Mochten we opnieuw beginnen, dan zou onze voorkeur waarschijnlijk uitgaan naar gepolierd beton.”

b Na een jarenlange professionele samenwerking met architect Birger Willaert gingen ze nu ook privé met elkaar in zee. “Birger en wij zaten onmiddellijk op dezelfde golflengte”, vertelt Barbara. “En van zodra hij met het fantastische idee op de proppen kwam om onze slaap- en badkamers in een ‘ondergrondse’ verdieping onder te brengen, wisten we: dit komt goed!” De visie van de architect brak met elk standaard bouwontwerp en kreeg aanvankelijk niet iedereen voor zich gewonnen. Toch kan niemand vandaag nog ontkennen dat hij het bij het rechte eind had. Architect Birger Willaert: “Doordat het perceel in een binnengebied ligt, was slechts één bouwlaag toegestaan. Door in enkele functies ondergronds te voorzien, wilde ik een ruimteverslindend grondplan voorkomen. Zo konden we ook de tuin maximaal behouden.

De gelijkvloerse verdieping werd lichtjes ‘opgetild’. Hierdoor kon het slaapgedeelte voor een deel ondergronds ontwikkeld worden met grote raampartijen uitkijkend

Bij het binnenkomen krijg je de keuze: of je volgt het hellend vlak richting woonkamer, of je daalt via de zwevende traptre­ den af naar de kelderverdie­ ping. Doe je dat laatste, dan kom je uit in een polyvalent deel dat momenteel dienstdoet als gamehoek voor de kinde­ ren. De knalrode zetel en enke­ le kleurrijke details zorgen voor een pittig accent.

op een buitenpatio. Die is op zijn beurt via een trap verbonden met de tuin. Door deze ingreep ontstond er in de weggedoken slaapkamers een royale lichtinval en heb je dus geenszins het gevoel je ondergronds te bevinden.”

Slapen in hotelkamer Het gelijkvloers vormt één uitgestrekte woonruimte met leefkeuken en aansluitend het overdekt terras met zwembad.

Barbara: “Ludovic stond erop dat er een zwembad kwam, en uiteraard pruttelde niemand tegen. Maar ik stond erop dat ik niet dagelijks met water en zeep kon gaan rondhossen. De oplossing was een poolhouse: naast onze woning werd in een bijgebouw voorzien waarin niet enkel bergruimte maar ook een douche en een kleedkamer werden ondergebracht. Handig voor de fietsen, talloze opblaasfiguren en tuingereedschap en geen natte voeten of plukken gras binnen in huis.”

De benedenverdieping omvat dezelfde oppervlakte als het gelijkvloers maar werd anders ingedeeld. De ‘kelder’ werd aanvankelijk in vijf gelijke delen opgesplitst. Drie van de vijf fungeren als kinderslaapkamers, de resterende twee delen werden ingepalmd door de master bedroom. Ludovic: “Onze slaapkamer werd opgevat als een hotelkamer, inclusief badkamer met ligbad, inloopdouche, toilet en dubbele wastafel. Openheid is het kernwoord. Geen muren dus, maar slapen en baden in één en dezelfde ruimte.” Wat betreft het sanitair werd gekozen voor topkwaliteit. Het Italiaanse designmerk Antonio Lupi leverde het kraanwerk en de wastafels zijn niet uit porselein maar uit staal. De kinderen kregen een aparte badkamer met een feloranje glazen douchewand als eyecatcher.

Over de volledige lengte van de verdieping bevinden zich zowel boven als beneden kastenwanden op maat, samengesteld uit massief eikenhout dat nadien zwart

werd gelakt. Ludovic: “Door de naadloze overloop van de ene ruimte in de andere voelt het alsof ons huis constant ademt, een gevoel dat ik niet meer zou kunnen missen. Barbara en ik hadden nooit durven dromen dat we in zo’n luxueuze, ruime woning zouden wonen, maar het is ons toch gelukt.” Barbara: “Door de uitgekiende voorbereiding creeerden we een huis perfect op maat van ons gezin, en dat is een heel fijn en geruststellend gevoel.”

i

Dit weekend stellen Ludovic en Barbara hun deuren open voor de jaarlijkse editie van Mijn Huis Mijn Architect. Je kan hun woning gratis bezichtigen na registratie op www.mijnhuis­ mijnarchitect.com.

Met een plakboek vol bouw­ en interieuri­ deeën trok Barbara destijds naar de archi­ tect, en de passie voor interieur is onder­ tussen nog lang niet gekoeld. “Interieur­ magazines of catalogen moeten er sowieso aan geloven. Ik knip en plak zo veel ik kan want ik geloof dat een interieur constant in evolutie is. Hoewel de zwart­witte basis onveranderlijk blijft, verzachten de trendy en kleurrijke details het geheel. Leuke spulletjes vind je overal en in elke prijsklas­ se. Hip hoeft zeker niet synoniem te staan voor duur.”

Het verticale houten latwerk staat haaks op de overwegend horizontale lijnen en het zwarte schrijnwerk langs de voorgevel. Ludovic: “Even twijfelden we of we voor hout of aluminium zouden gaan, maar om het geheel wat te verzachten kozen we toch voor de houten variant. Achteraan ons huis sieren dezelfde latten de achtergevel. Maar die zijn wit gekleurd voor een betere match met het witte schrijnwerk aan die kant. De riante lichtinval en de inkijk van buitenaf worden hierdoor gebroken.”

De buitenkeuken ligt zowel letterlijk als figuurlijk in het verlengde van de hyperuitgerus­ te binnenkeuken. Het inductievuur, de combi­ en heteluchtoven, koelkast, bar en wijn­ koeler werden verborgen in de zwarte keukenwand. De stoere grill met ingewerkte hout­ bergplaats maakt het buitenplaatje compleet. Ludovic: “We eten al eens graag een stevig stukje vlees, en met vier sterke mannen in huis was een degelijke grill dus geen overbodi­ ge luxe.”

Barbara: “Slapen in de kelder: heel wat mensen fronsten de wenkbrauwen toen we dit idee lanceerden. En pas nadat we effectief verhuisden en bezoekers over de vloer kregen, konden we de mensen ervan overtuigen hoe geniaal deze oplossing wel was. De indeling van de ‘kelderruimtes’ is eenvoudig maar zeer praktisch en door de gigantische raampar­ tijen ontbreekt het ons hier absoluut niet aan daglicht. Op termijn willen we van de grijze zone die uitgeeft op onze slaapkamers wel een groene plek maken door ze deels te be­ planten met sedums die ook op groendaken worden gebruikt.”

Koer in huis Woonfiche Wie? Peter Rutten (40), architect, Gwenny Bos­ mans (38), kleuterleidster, Maud (11) en Meve (10), Engelse cocker Nobel Wat? Verbouwing van een woning uit 1764 en koetshuis uit 1890 Waar? Stokkem Bewoonbare oppervlakte? 280 m2 Oppervlakte perceel? 420 m2 Architect? Peter Rutten, artchitect.be

Do “We hebben lang getwijfeld over de keuze tus­ sen verlijmde beglazing die je niet kan openen of een volledig openend vouwwandsysteem dat uit allerlei kaders bestaat. We zijn blij dat we het eerste gekozen hebben. We hebben het he­ le jaar het gevoel buiten te zitten. En geef toe, bij echt lekker weer ga je gewoon buiten zit­ ten.”

Don’t “Een oude woning of monument updaten moet je met je hart doen. Zodra je dit logisch en fi­ nancieel beredeneert, ga je de fout in.”

H

un bouwplannen gooiden Peter en Gwenny snel overboord toen dit historisch pand in Stokkem te koop kwam.

In eerste instantie renoveerden ze het woonhuis om later toch voor de grondige aanpak te gaan. Het resultaat is een knap staaltje architectuur waarbij het woonhuis en het voormalig koetshuis verbonden zijn met veel glas. KIZZY VAN HORNE, FOTO’S GEERT VAN DE VELDE

Koetshuis b Toen ook bleek dat het dak dringend aan vernieuwing toe was, besloot het koppel te gaan voor een volledige renovatie. Zo duurde de volledige verbouwing acht jaar.

De koterij werd afgebroken en Peter bracht de woning terug naar z’n oorspronkelijke staat. “Het woonhuis uit 1764 en achterliggend koetshuis uit 1890 zijn beschermd.

We mochten er niet mee doen wat we wilden. Zo moest de koer behouden blijven.

Toch vonden we het koetshuis te mooi om er niets mee te doen.” Een grote glazen wand plaatsen mocht wel. Zo wordt de koer behouden, maar tegelijkertijd worden het woonhuis en koetshuis toch verbonden. “De grote glazen bijbouw bakent de voormalige koer af, maar laat het binnenen buitengevoel vervagen. Om het effect van de glazen uitbouw te versterken is het driedubbel glas in de hoeken verlijmd, en loopt het glas verder dan het plafond. Er staat geen dragende koker in de hoek. Die is verschoven naar de binnenzijde en is daardoor een behoorlijk zware betonnen kolom geworden. Door deze zowel aan de buitenzijde als aan de binnenzijde wit te bepleisteren, creëren we eenzelfde effect als de oude wit gekaleide muren die van buiten naar binnen lopen. We hebben de muren van het koetshuis immers in ere hersteld en ze wit gekaleid. Alles wat we nieuw zetten, mocht wel heel modern en strak zijn. Daar maakten we ten volle gebruik van en zo zie je ook zeer fel het contrast tussen de oorspronkelijke gebouwen en de nieuwbouw.”

Geen eik In het weekend trokken ze de werkkleren aan en gingen ze mee aan de slag met de afbraakwerken. “Toen we van start gingen met de renovatie van de zolder van het koetshuis kwam het originele dakgebinte bloot te liggen. Dit is zo mooi dat het jammer was om het opnieuw te verstoppen onder een plafond. Daarom werkten we met een vide. Op de bovenverdieping is een bureauruimte voorzien en spelen en knutselen de kinderen.” Je kan van boven naar beneden kijken. Daar hangt een designlamp van Ingo Maurer als grote blikvanger.

“De gesloten achtergevel van het koetshuis braken we open en vervingen we door een grote glaspartij, zodat we nog meer licht binnenkrijgen en zicht hebben op de tuin.”

“De moderne verbouwing vormt een sterk contrast met het oude woonhuis. Dat zie je niet enkel in de keuze van materialen, maar ook in de inrichting: een designzetel van In­ dera, Eames­stoelen en de Stingray Schommelstoel. Het tapijt is een souvenir vanop va­ kantie.”

Elk detail moest bovendien kloppen. “Een oud beschermd gebouw verbouwen is niet gemakkelijk, maar heeft wel z’n charmes.

We dachten aan een eiken vloer voor de slaapzolder, maar dat mocht niet, want er lag ook geen eik in de living. Wie zich geen eik in de living kon permitteren, legde dat al zeker niet op zolder. Dus kozen we voor pitch pine. Tot in de schroefjes toe, die van koper zijn, moest het verhaal kloppen.”

“De keuken ontwierpen we zelf. Ze moest perfect passen tussen de twee pilaren. Zo lijkt het of de keuken zweeft. Ondanks dat het gevoelig is voor vlekken, kozen we voor carra­ ramarmer, strak en natuurlijk tegelijk.”

Geen zicht op straat Het gezin leeft ondertussen totaal anders dan voordien. De voormalige leefruimte aan de voorzijde van de woning is ondertussen omgevormd tot muziekkamer. De huidige leefruimte is aan de achterzijde in het koetshuis ingericht. “Van donkere gezellige ruimte gingen we naar een grote open leefruimte met zéér veel lichtinval.

Het heeft beide zo z’n charmes. We zien nu helaas niet meer wat er op straat gebeurt.

De Stokkemenaar leeft toch grotendeels naar de straat gericht. Iedereen weet hier alles van iedereen. Het mannetje met verrekijker aan het raam verwijst hiernaar.”

“De meisjes sliepen er eerst samen, maar verkiezen nu toch elk een eigen kamer. We palmden hem dan maar zelf in. Hij is veel te groot, maar ook wel prettig dat je er vol­ doende ademruimte hebt. In de kast zit een douchekamer verborgen.”

“De koer hebben we visueel bewaard door een glazen wand te voorzien die verder door­ loopt dan het plafond. Dit effect wordt versterkt door de gekaleide muren die buiten en binnen doorlopen. Het kunstgras maakt van de koer een leuke buitenruimte en je hebt een aangenaam zicht vanuit de luie zetel. De arduinen traptreden zijn dan weer een knip­ oog naar alle arduinen ornamenten van de originele woning.”

“De kasten op de verdieping in het oude woonhuis staan niet op de grond, omdat het zonde is om een mooie vloer als deze te verbergen. Als je langs de kast loopt, lijkt het als­ of de rozetten in het plafond niet meer in het midden staan. Dit losten we visueel op met lampenkappen tegen de muur aan de overzijde.”

“De houten bekleding aan de buitenzijde is van OutDoorWoodConcept. Om de lichtinval en de inkijk te beperken loopt de houten bekleding aan de straatzijde voor de ramen door. Dit geeft toch voldoende licht aan de binnenzijde.”

Fifties revival Woonfiche Wie: Aline De Nys (37), docent en grafisch ont­ werper (www.alinedenys.be) en Peter Ottevae­ re (38) marketingmanager, Charlie (7), Gaston (5) en Julia (2) Wat: Verbouwde fiftiesbungalow Waar: Merelbeke Perceel: 1.040 m2 Bewoonbare oppervlakte: 235 m2 Architect: Atelier Vens Vanbelle, www.vensvan­ belle.be

Do “Bergruimte voorzien. Die heb je nooit te veel.”

Don’t “Wachten met schilderen. Doe dat vooraleer je in de woning trekt.”

G

oed verscholen in het Oost­Vlaamse Merelbeke liggen nog enkele parels uit de jaren vijftig. Zo ook de woning van Aline en Peter. Een bungalow die ze, zonder aan de authenticiteit te raken, ombouwden naargelang de wensen van hun gezin. THALISA DEVOS, FOTO’S GEERT VAN DE VELDE

b In hun huis in Ledeberg verbouwden ze zo goed als alles zelf. In Merelbeke pakten ze het anders aan. Na de eerste coup de foudre besefte het koppel dat ze behalve een topbungalow, ook iets gekocht hadden dat misschien net iets te klein was voor hen en hun driekoppig kroost. “Toen hebben we beslist een extra verdieping op het vlinderdak te bouwen. Omdat die extra ruimte als het ware in het dak zit ingebouwd, was het onmogelijk om hier tijdens de werken te blijven wonen. De afbraak en de schilderwerken hebben we nog voor onze rekening genomen, de rest hebben we uit handen gegeven. Omdat de werken zo ingrijpend waren en we ditmaal kleine kinderen hadden, kozen we voor snelheid.” In een jaar tijd was hun droomhuis af. “Uiteindelijk hebben we enkel de hal en de buitenmuren behouden. De plaats en de grootte van de raamopeningen zijn hier en daar aangepast en alle voorzien van nieuw schrijnwerk. Het belangrijkste voor ons was het creëren van licht en genoeg contact met groen.”

Verhuizen met de zon Van de living werd één grote ruimte gemaakt, met een grote glaspartij en de keuken in het verlengde daarvan op de zijkant van het huis. Daaraan grenst een gezellig terras omringd door bomen waar ze ’s ochtends in het zonlicht ontbijten. Naarmate de zon verhuist, doet ook het gezin dat. En eten ze achteraan in de grote verborgen tuin. Ravotten kunnen de kinderen in hun persoonlijk oerwoudje vooraan het huis.

“Onze architecten zagen er wel iets in om een groot keukeneiland in de living te maken. We hebben er bewust voor gekozen de keuken een klein beetje naar de achtergrond en half afgesloten te plaatsen. Tijdsnood en kinderen zorgen ervoor dat niet alles altijd piekfijn is, maar dat stoort ook niet als de afwas niet midden in de woon-

Aline: “Mijn verlovingscadeau voor Peter.

Ooit belandde ik in het walhalla van de ju­ keboxen. De man van wie ik het kocht is gespecialiseerd in het restaureren van ori­ ginele boxen uit de jaren vijftig. Er zit mu­ ziek in van Iggy Pop tot Johan Verminnen.”

In Aline’s grafisch werk zijn veel pasteltin­ ten te vinden. Ook in haar huis geven oud­ roze, muntgroen en babyblauw dat tikkel­ tje extra aan de verder sobere witte muren.

kamer staat.” Nog een duidelijke beslissing maakten ze om te kiezen voor een speelkamer op de benedenverdieping. Tegelijkertijd ook de kamer van de jongste dochter.

“Onze kinderen mogen overal spelen, maar we vinden het ook fijn dat onze living niet gereduceerd is tot een speelpaleis.” Ook de vloeren waren een uitgekiende keuze.

“Parket in de living en beton voor de rest van de benedenverdieping. Beide met vloerverwarming. In Ledeberg hadden we een stenen vloer en die voelde altijd koud aan.”

Verder op het gelijkvloers bevinden zich de

master bedroom, een badkamer en een toilet.

Boven zijn er nog een bureau en twee slaapkamers van de andere kinderen. Tussen die twee kamers in, gescheiden door schuifdeuren, zit een bescheiden badkamer. Een ideetje dat ze meenamen uit hun huis in Ledeberg. “Vandaag wonen we iets kleiner dan vroeger, maar het is fijner om compacter te wonen, zonder een ingesloten gevoel te hebben. We genieten ervan op het gelijkvloers te zijn en een rechtstreeks contact te hebben met het licht en onze flexibele tuin.”

“In de achtergevel bevonden zich enkel ramen. Door de openingen te wijzigen werd het een beetje puzzelen met de typische ruwe baksteen die we graag daarnaast wilden recupere­ ren.”

De master bedroom is niet afgesloten door een muur en deur, maar met een grote glaspartij ingebed in een houten kader. Via het ander raam kijkt het koppel zo de tuin in.

Het resultaat is een aangename open slaapkamer, die via gordijnen toch de nodige privacy biedt.

“We hebben van een standaardkeuken ons ding gemaakt door de handvaten zelf te ontwerpen en te laten maken door een schrijnwerker. Daardoor wordt het resultaat on­ middellijk origineel.”

“Het idee voor onze boekenkast op maat kregen we op reis. Ik vond het multiplex heel mooi. Helaas zijn de ner­ ven sterk verdonkerd en krijg je die nooit meer terug in hun originele staat. Een tip is om onmiddellijk te vernissen en met een degelijk soort vernis.”

Het zit in de familie Woonfiche Wie? Bart Seghers (40), proces­ingenieur bij Biocartis, Maja Miers (36), teamchef rekruterin­ gen FOD Financiën, zonen Lasse (6) en Lowie (3), dochter Marthe (20 maanden)

M

aja en Bart kochten de voormalige burgerwoning uit 1923 van haar grootouders. Een knappe statige woning in de rij, niet ver van hartje Leuven. Toch was er ook wat werk aan de winkel. Ze staken het huis in een modern jasje, maar met behoud van authentieke elementen

Wat? Verbouwing van een burgerwoning uit 1923 Waar? Heverlee Bewoonbare oppervlakte? 385 m2 Oppervlakte perceel? 357 m2 Architect? Rouffaert en Vermeersch, www.full­ scalearchitecten.be

Do “Kies een architect van wie je voelt dat je er een open dialoog mee kan aangaan en dat hij zijn visie niet doorduwt, maar ook voelt dat die vi­ sie sterk aanleunt bij jouw wensen. En nog een tip: wees niet bevreesd om primaire materialen zoals beton, staal en multiplex plafonds zicht­ baar te laten in plaats van alles te verstoppen achter verf en gyproc.”

Don’t “Breek niet roekeloos zaken af. Het loont de moeite om bepaalde elementen zoals schou­ wen, sierlijsten enzovoort te behouden. In een gerenoveerd pand krijgen deze net meer uit­ straling.”

b De grootouders van Maja wilden niets liever dan de burgerwoning in de familie houden.

Ze tikten het huis in 1954 op de kop tijdens een openbare verkoop. Jarenlang deelden ze er lief en leed, samen met hun dochter en de kleinkinderen.

“Mijn grootmoeder haalde me altijd af van school. Ik bracht heel wat tijd door in het huis. Lang moesten we er niet over nadenken toen mijn grootouders naar een serviceflat verhuisden. Het is een prachtig huis met veel woonoppervlakte en een mooie tuin, niet ver van de stad. Mijn belangrijkste wensen in de zoektocht naar een huis. Uiteraard kon de woning wel een modernisering gebruiken. Vijftig jaar lang was er niets aan gedaan.”

Belangrijk voor Maja en Bart was dat ze het bestaande bouwvolume konden behouden.

“De achterbouw bestond vooral uit de typische Vlaamse koterij met een keukentje

en boven de badkamer.

Dat moest vernieuwd, maar we wilden het woonvolume niet zomaar opgeven.” Ze vonden in Full Scale Architecten een bondgenoot die samen met hen de verbouwing wilde aanpakken, rekening houdend met het bestaande volume van de woning.

“We renoveerden de achterbouw, en plaatsten er grotere ramen en beton voor extra versteviging.”

De moderne achtergevel bestaande staat zo in schril contrast met de originele voorgevel.

Net dat maakt de woning van Bart en Maja apart. “Zo krijgen we veel licht binnen.

Voordien was dit vooral een zeer donker huis met allemaal aparte kamertjes. Nu kijk ik vanuit de keuken in de tuin en kan ik mijn kinderen zien als ze buiten spelen.

Er is contact met de eeten zithoek. En zelfs met de bovenverdieping door de open zwevende badkamer.” >

Wc­blok in de gang “Het huis had een zeer statige inkomhal.

Het toilet lag achteraan het huis tussen de keuken en de woonkamer. Wij kozen voor een open leefruimte, daardoor moest het toilet verhuizen.

De architect creëerde een houten box in de hal. De moderne box sluit mooi aan op de overige houten elementen zoals de originele eiken trap en deuren in de hal.”

Zwevende badkamer De eyecatcher in huis is de badkamer. De zwevende badkamer hangt op aan een poutrel in de bijbouw. Ze vormt via de vide een open geheel met de keuken. “Een idee van de architect. In het begin leek het ons vreemd, maar we zijn heel blij met het resultaat.

In de drukke ochtendspits staan we zo al in contact met elkaar.

En dankzij deze maatregel krijgen we ook veel meer licht binnen in de keuken.”

“We wilden het zicht in de badka­ mer naar buiten optimaal behou­ den. Bedoeling is dat we van het zichtbaar platte dak nog een groendak op de­ zelfde hoogte als de wastafel ma­ ken. De spiegels aan het plafond hangen, vond ik niet mooi. We vonden de perfec­ te oplossing door de spiegels recht­ op in een richel te plaatsen.”

“Het huis had een zeer statige inkomhal. Het toilet lag achteraan het huis tussen de keuken en de woonkamer.

Wij kozen voor een open leefruimte, daardoor moest het toilet verhuizen. De architect creëerde een houten box in de hal. De moderne box sluit mooi aan op de overige hou­ ten elementen zoals de originele eiken trap en deuren in de hal.”

“Mijn grootouders waren echte verzamelaars. Ze hadden zelfs nog al het keuken­ en werkgerief van hun ouders.

Het was niet altijd gemakkelijk om te kiezen wat we wil­ den bewaren, vooral omdat we een meer open huis wil­ den. Een aantal meubels bleven, zoals het vitrinekastje in de woonkamer waar oma haar pianopartituren in bewaar­ de, de tafel van een oude naaimachine doet nu dienst als verzorgingstafel, en een kast in de logeerkamer.”

“In mijn jonge jaren heb ik wel wat gereisd”, zegt Maja.

“Hier en daar zie je nog souvenirs terug in huis, zoals de Indonesische schaduwpop in het boekenrek in de logeer­ kamer. Ze maken de inrichting echt persoonlijk en doen me af en toe wegdromen naar verre landen.”

“Hiervoor woonden we in een klein arbeidershuisje met een kleine keu­ ken. Een van mijn vereisten was dan ook een keuken met veel bergruimte.

Het eiland is wat smaller om zo toch voldoende bewegingsruimte te creë­ ren. Het houten element aan het eiland is een knap detail van de archi­ tect. Zo komt ook in de keuken een tintje hout terug. Deze multiplexpla­ ten zijn ook gemakkelijk vervangbaar. Met kleine kinderen is een kras hier of daar snel gebeurd.”

“We wilden koste wat kost de originele houten trap behouden. We zand­ straalden hem en schuurden hem daarna volledig zelf af. Ik vind enkel het gat in het midden wel wat beangstigend met kleine kinderen. Daar moet ik nog iets op verzinnen.”

Woonfiche Wie? Els, commercieel projectmanager.

Wat? Renovatie van een schuur uit 1856.

Waar? Regio Gent Architect? Leen Dhaese

Hedendaags in oude T

oen Els een oude schuur te koop zag staan, hapte ze meteen toe.

“Ik droomde van een karakteristiek gebouw dat ik aan de binnenkant helemaal naar mijn hand kon zetten. De tuin en de omgeving van mijn huis zijn ongeëvenaard, en ook de binnenkant is nu volledig mijn ding.”

ELINE MAEYENS, FOTO’S GEERT VAN DE VELDE

b De ligging van haar woning is voor Els een van de grootste troeven. “Ik heb lang in Engeland gewoond en gewerkt en was op zoek naar een stukje Engeland in België.

Dat heb ik hier wel gevonden, vind ik. Ik houd ook van mijn kleine, ietwat excentrieke dorp: hier is geen enkele winkel maar wel een petanqueclub.” (glimlacht) Net doordat de omgeving zo’n troef is, had Els één grote wens voor architect Leen Dhaese: “De omgeving naar binnen halen.” Leen treedt haar bij: “Ik heb ernaar gestreefd vanuit de hele woning het zicht op de tuin te vrijwaren en interessante doorkijken te creëren. Aan de voordeur kijk je dankzij een glazen deur in de gang recht de tuin in.” Els heeft het getroffen met die tuin: “Ik woon hier nog maar een jaar, maar profiteer van een volgroeide tuin met oude lindebomen, een notenboom, noem maar op.

Ik heb er weinig of niets aan veranderd,

zelfs de blauweregen groeit nog gestaag tegen mijn achtergevel. Weet je wat ik ook fijn vind? Dat ik het tuinmeubilair uit het huis van mijn ouders heb kunnen recupereren. Het past hier perfect en heeft emotionele waarde.”

Wie de woning binnenstapt, schrikt zich een hoedje. Op een positieve manier welteverstaan, want binnen is het huis licht, ruim en modern. Wat een contrast met de authentieke koeienstal die Els had gekocht.

Architect Leen: “Els vroeg me naar een zo open mogelijk plan met een loftsfeer.” De leefruimte is een open aaneenschakeling van living, eetplaats en keuken. De hoge plafonds zorgen voor ademruimte, net als de rustgevende keuze van materialen. Aan de straatkant vinden we nog een polyvalente ruimte – bureau/logeerkamer/zithoek – met een lager gelegen badkamer. In die ruimtes valt de speciale dakvorm op.

“Die ruimtes liggen in een gedeelte dat lager is dan de schuur wat vloer en dak betreft, en dat kan je nog voelen.”

Ook boven voel je nog de vorm van de schuur: alle kamers liggen in het dak. “We mochten niet met dakkappellen of uitbreidingen werken, de schuur moest ‘leesbaar’ blijven.” ‘Moest’, want het Lindenhof is opgenomen in de inventaris bouwkundig erfgoed van Erfgoed Vlaanderen en daar komen nogal wat regeltjes bij kijken. “Maar goed ook, want zo voel je de authenticiteit nog. Één grote glaspartij van de tuingevel maken, mocht niet. In de plaats hebben we een aantal bestaande gaten behouden en er een aantal toegevoegd. Al die raampartijen vormen prachtige schilderijtjes van het landschap. Veel mooier dan wanneer er maar één raampartij was geweest.”

Beneden wisselen zwarte en krijtwitte houten ramen elkaar af. “Ik wilde graag panorami­ sche ramen, waarvan het schrijnwerk helemaal weggewerkt is”, aldus Els. “Maar structu­ reel bleek dat niet mogelijk.” Dus is er gewerkt met twee soorten ramen: dunne zwarte voor de vaste elementen en bredere krijtwitte voor de opendraaiende deuren. Ook boven zijn de ramen een tikkeltje speels. Aan de voorzijde van de woning zitten de dakvensters hoog zodat er geen inkijk is van en naar de buren. Aan de tuinzijde zitten ze lager, zodat je van het landschap kan genieten.

In de living spotten we twee kleurrijke gi­ raffen, gemaakt van minuscule parels. “Een van de weinige souve­ nirs die ik al mee­ bracht van op reis. Ik houd helemaal niet van een vol huis. Maar deze vond ik te mooi om niet te kopen.” Een minimalistisch schap met een paar mooie fotoboeken kleedt de ruimte verder aan. “Ik zou nooit kiezen voor een grote boekenkast in mijn interieur. De gedachte aan al het stof dat daarop ligt te verzamelen, maakt me al op voorhand gek.” (lacht)

Het meest geliefde interi­ eurstuk van Els is de hou­ ten kruk in de keuken. “In mijn ouderlijke thuis stond een keukentablet in het midden van de keu­ ken. Omdat ik daar altijd aan zat te tekenen en te spelen, mocht ik van mijn ouders toen ik een jaar of acht was een hoge stoel gaan kiezen. Ik heb na­ tuurlijk het duurste exem­ plaar uit heel de winkel gekozen, een Spaans ont­ werp uit de jaren vijftig.” (lacht) Maar de kruk doet dus nog altijd dienst.

schuur De keuken is strak en nau­ welijks aangekleed, maar daar houdt Els net van. “Ik heb een hekel aan clutter”, lacht ze. Wat in het oog springt, is het werkblad in bruut staal. “Een materi­ aal dat vooral wordt ge­ bruikt voor kunstwerken.”

Omdat de keukenbouwer er nog nooit mee had ge­ werkt, heeft Els eerst een halfjaar een stuk staal ge­ test in haar vorige woonst. “Ik heb er alles op gemorst wat ik maar kon bedenken, om het ef­ fect te onderzoeken. (lacht) Het materiaal leeft wel, maar door het regel­ matig te boenen blijft het er goed uitzien.”

Via een doorloopdressing kom je van de slaapkamer in de badkamer. Die is uitgevoerd in mortex, een ce­ mentgebaseerd materiaal. Een binnenraam zorgt ervoor dat de ochtendzon via een dakraam door de gang tot in de badkamer kan binnenvallen. Een tweede badkamer op het gelijkvloers is in een lichtere tint mortex afgewerkt. “Het materiaal is aangebracht door een dame die actief mee nadacht over het eindre­ sultaat, heel fijn. Het is leuk om met gepassioneerde kleine zelfstandigen te werken die fier zijn en goed werk willen leveren.”

Buiten zou je het niet meteen denken, maar in de schuurwoning baad je in een zee van licht en lucht. De plafonds van wel drie meter hoog bepalen de ruimtelijke sfeer. “Die zijn eigenlijk een herhaling van de hoge populieren in de straat en van de ranke tuinhekkens buiten. De deuren binnen zijn in dezelfde filosofie veel hoger gemaakt dan standaard­ deuren.” Hoog en open kan al eens kil aanvoelen, maar dat is hier niet het geval dankzij de speelse raampartijen en de warme aankleding.

De leefruimte wordt bepaald door het centrale ziteiland. “Ik wilde weg van de traditione­ le opstelling, gericht naar de televisie”, vertelt Els. “Vanuit het eiland heb je altijd een mooi uitzicht naar buiten.” Tussen de zithoek en de keuken staat één tafel, die zowel dient voor dagelijks gebruik als voor bezoek. “Heel wat meubels moeten nog worden ver­ vangen, maar ik kan niet alles tegelijk kopen of laten maken. Maar dat deert niet: als je de tijd neemt, kies je de juiste dingen.”

Woonfiche Wie? Eline Rousseau (36), heeft een eigen be­ hang­ en kinderkamerdecoratiemerk Room­ blush (www.roomblush.com), Johan Deketelae­ re (39), zaakvoerder van reclamebureau Hanni­ bal (www.hannibal.be) en hun twee dochtertjes Ella (9) en Anna (bijna 5) Wat? Moderne nieuwbouwvilla (2009) met speelse, kleurrijke accenten Waar? Roeselare Bewoonbare oppervlakte? 300 m2 Oppervlakte tuin? 550 m2 Bouwbedrijf? Dedeyne Construct

Strak canvas met speelse details

Eline benadrukte de hoogte van het pand met de pivoterende deuren van het Belgische merk Bminus. Een gekleurde deur verraadt dat er een toilet achter schuilt (al de andere deuren in het huis zijn van het­ zelfde type, maar dan wit). Hier is dat van muren tot plafond in het ro­ ze geverfd, de andere toiletten werden helemaal grasgroen of oker gedoopt: “Een idee dat ik ergens in een hotel zag. Een kleurbad maakt zo’n klein kamertje echt heel intiem.”

D

e muren wit, de ramen matzwart en de epoxyvloer koelgrijs. Dat is de strakke basis die als een rustgevende constante doorheen de moderne villa van Eline en Johan loopt. Maar dan wel in elke kamer op een andere manier opgevrolijkt. Met kleurrijke kussens, opbergmanden, kadertjes, en vooral: héél veel behangpapier.

Do “Als je ook graag een opgeruimd, maar toch ge­ zellig huis wilt, voorzie dan niet enkel kasten om alles in op te bergen, maar ook wandrekjes of planken. Die kun je dan aankleden met leuke eyecatchers, zodat het geheel toch niet te kli­ nisch wordt.”

Don’t “We lieten elektrische zonneschermen voor het grote raam in de woonkamer plaatsen, om de warmte buiten te houden op een zomerdag. Al­ leen dachten we er niet aan dat ook onze schuifdeur mee achter dat scherm zit. Telkens we naar de tuin of weer naar binnen willen, moet de hele rimram dus omhoog. Een schuif­ deur op een andere plek of een luifel, dat was slimmer geweest.”

b “Ik ben daar best wel wat maniakaal in”, lacht Eline. Ze heeft het over de eenheid in huis, die nog verder reikt dan vloer en muren. Van beneden tot boven hebben hier in de Roeselaarse nieuwbouwvilla bijvoorbeeld alle op maat gemaakte kasten dezelfde handgrepen, vind je in elke kamer identieke hangplankjes terug en zijn de deuren en zelfs de hanglampen in veelvoud aangekocht. “Die herhaling vind ik heel rustgevend. In mijn hoofd heb ik het ook graag gestructureerd, en dat weerspiegelt zich in de inrichting van ons huis. Zo zal ik nooit verschillende houttinten door elkaar gaan mixen, of te veel materialen combineren.

Parket in de woonkamer leggen, maar tegels in de keuken en badkamer? Dat kan beslist mooi zijn, maar mij is het te druk.”

Een huis met een concept Grafisch vormgeefster Eline werkte, voor ze vijf jaar geleden haar eigen behangpa-

pier- en kinderkamermerk Roomblush opstartte, ook een tijdje als zelfstandig interieuradviseur. “Een van de belangrijkste tips die ik altijd meegaf, was: richt niet elke kamer afzonderlijk in, maar bekijk je volledige huis als één concept. Zorg dat je terugkerende elementen inbouwt, die alle ruimten subtiel met elkaar verbinden. Dat hoeft zeker niet saai te zijn, want binnen zo’n concept is er uiteraard plaats voor speelsheid.” De villa is er het kleurrijke bewijs van: “Ik wilde er een moderne woning van maken die toch niet klinisch aanvoelt.

Want het mag natuurlijk ook weer niet té afgelijnd allemaal, dan wordt het zo snel ongezellig.” Binnen de lijntjes van haar concept – witte muren, grijze gietvloer, zwarte ramen – kleurde Eline dan ook met nagenoeg àlle potloodjes uit de doos. Het ene toilet werd van muren tot plafond groen geschilderd, het andere koraalroze.

De master bedroom kreeg blauwe details, de slaapkamers van dochters Anna en Ella kleurden roze. En in de woonkamer keert her en der okergeel terug. “Net doordat de basis zo sober is, kun je hier gemakkelijk spelen met kleur. Ik koos ervoor om in elke ruimte met één opvallende accentkleur te werken, maar die kleur dan wel in verschil-

lende tinten, wat lichter of donkerder, te gebruiken. Dat is niet alleen heel handig – hoef je niet over kleurenschema’s na te denken, je kunt ook heel snel, als je een kleur beu bent, voor een totale make-over gaan. Gewoon even je kussens, plaids, vaasjes en co vervangen en je kamer krijgt een nieuwe look.”

Herverdeel en heers Wat hier in huis nog weleens wisselt, is het behangpapier in de slaapkamers. Logisch natuurlijk, als je zoals Eline zélf behangpapier ontwikkelt en produceert. Eline: “Behangen, dat is opstaan, een paar uurtjes klussen en vervolgens weer gaan slapen in een totaal andere sfeer. Behangpapier zet heel snel de toon in je ruimte.”

Wat nog kan helpen om witte-canvas-kamers als die van Eline en Johan elke keer opnieuw een andere touch te geven, is spelen met accessoires. Eline: “Ik verplaats ze regelmatig. Dan haal ik eerst alle decoratie weg en verzamel ik alles in het midden van de ruimte. Van daaruit ga ik herverdelen.

En dan eindig ik telkens met een totaal ander plaatje, terwijl het toch gewoon exact dezelfde spullen zijn die in de kamer staan.”

In het kamertje van dochter Anna hangt het nieuwe flamingobehang van Roomblush. “Men­ sen gaan er vaak van uit dat behangen moeilijk is. Daarom heb ik het gemakkelijker gemaakt: het behang is digitaal geprint op stroken van 50 centimeter breed, je snijdt ze gewoon onder­ aan op de gewenste lengte af. De stroken zijn genummerd, waardoor je dus geen rekening hoeft te houden met het patroon: als je ze op de juiste volgorde hangt, komt dat altijd uit. Ik werk ook enkel met vliesbehang: dat haal je er in één keer weer af als je aan een nieuw printje toe bent.”

Om zo min mogelijk de rest van het interieur te verstoren, koos Eline voor heel simpele witte voile­ gordijnen. “Met gordijnen moet je niet te gek doen, vind ik. Een patroon of een kleur is meteen heel bepa­ lend voor de rest van de ruimte. Ik hou van een wit­ te gordijnwand, waarmee je haast een nieuwe muur creëert.”

De keuken is van het Deense Kvik en doet al acht jaar dienst als vaste ontbijt­, lunch­, én dinerplek. “Onze eetta­ fel gebruiken we eigenlijk enkel als er gasten zijn. Op alle andere momenten eten we aan de bar. De keukenkasten hebben we laten inbouwen, zodat de wand met de boven­ kastjes visueel doorloopt in het bureau/kastmeubel.”

Nog een tip: “Schilder je ra­ diator en plinten altijd mee in de kleur van de muur, zo­ dat ze opgaan in het geheel.

Gebruik wel lak die geschikt is voor radiatoren.”

Tussen de badkamer en de slaapkamer van Eline en Johan zit een dressing. Gezellig dankzij indirect licht, maar toch ook netjes en clean, met allemaal dezelfde kastdeuren. In de slaapkamer hangt een blauw behang. “Als je binnen hetzelfde kleurenschema blijft, mag behang een beetje clashen met de printjes van je lakens, bedsprei en kussens.

Hoef je die toch al niet elke behangbeurt opnieuw te ko­ pen.”

Bij het tuinhuis hoort (zomerse feestjes!) ook een barretje, vonden Johan en Eline. Al hoort het er in dit geval ook heel letterlijk bij. Eline: “We lieten de houten latjes, die aan alle wanden van het tuinhuis werden bevestigd, ook terugkeren in het design van de bar. Het tuinhuis­met­ tuinbar is een DIY­project, maar niet van onszelf. Mijn schoonbroer heeft het voor ons gemaakt.”

Woonfiche Wie? Roland Piffet (42), architect Wat? Reconversie van een droogloods Waar? Boom Perceeloppervlakte? 2.300 m2 (inclusief tuin en toegang via de oorspronkelijke laadkade) Bewoonbare oppervlakte? 285 m2 (inclusief ar­ chitectenbureau van circa 100 m2) Architect? Sofie Buggenhout en Roland Piffet voor Lezze architecten www.lezze.be

Glazen box

in stenen landschap Do “Beperk de materiaalkeuze in je interieur tot drie soorten. Dat brengt rust en eenheid en valt ook meestal budgetgewijs goed mee. In dit ge­ val hebben we enkel berkenhout multiplex, glas en staal gebruikt.”

Don’t “Omwille van het gewicht was vloerverwar­ ming geen optie in de loft, dus gingen we voor dunne convectoren verwerkt in de vloer. Het zoemende geluid dat ze maken werkt echter storend, iets waar we op voorhand geen reke­ ning mee hebben gehouden. In de toekomst zou ik beslist op zoek gaan naar een stiller alter­ natief.”

N

ergens anders zijn de sporen van de baksteenindustrie zo goed bewaard gebleven als in Boom, langs de oevers van de Rupel. Lezze architecten toverde er een voormalige droogloods om tot twee lofts, een kantoor­ en een exporuimte, zonder de authenticiteit van het gebouw te schenden.

AAIKE DE SAEDELEER, FOTO’S GEERT VAN DE VELDE

b Een stoere trap leidt ons van de overdekte laadkade naar de ingang van de loft. De bakstenen waarmee deze trap werd samengesteld zijn gerecupereerd uit afbraak van de vloeren op de eerste bouwlaag. “De bovenste vloerplaat in het midden van de droogloods haalden we weg en in plaats daarvan kwam een grote glazen box. Omdat er geen natuurlijk licht aanwezig was maakten we ook drie patio’s: een grote, een kleine en een die doorloopt tot bij de onderburen en dus ook hen van licht voorziet. Kunstgras zorgt via deze patio’s voor een groene touch in huis.”

De drie patio’s vormen handige lichtschachten en zuigen het daglicht naar binnen. Ook de wanden van de “loftbox” werden opgetrokken in glas met een maximale transparan­ tie als resultaat. Hierdoor blijft het oorspronkelijke gebouw zijn stempel drukken op de nieuwe invloeden, waar in huis je je ook bevindt.

Boxen blokkeren zicht De badkamer en keuken werden door Roland als vrijstaande modules ontworpen, los van het plafond en compact in hun soort. Waar nodig zorgen ze voor privacy: zo ontneemt de keuken het rechtstreekse zicht naar de woonkamer en bakent de badkamer de slaapzone af. Beide modules brengen, ondanks hun beperkte grootte, veel structuur aan in de loft. Roland: “De boxen uit multiplex berkenhout zijn ultraminimalistisch opgevat: binnenin de badkamerbox bevindt zich bijvoorbeeld enkel een kleine waskom, een hangtoilet en een inloopdouche. Aan de andere zijde is er plaats voor de technische functies en extra berging. Een goede tip om met één enkel materiaal een bijzonder effect te bekomen is het geheel in exact dezelfde kleur te verven. Overal waar kleur en coating nodig was kozen wij voor RAL 1013, overeenkomstig de witte PU-vloer die mooi past bij het berkenhout.”

Voor de aankleding werd beroep gedaan op enkele iconische designnamen: Maarten Van Severen, Charles en Ray Eames, Arne Jacobsen, Vincent Van Duysen. Allen kregen ze een eervol plekje in de loft van Roland. “Zelfs voor de profilering van de ramen liet ik me inspireren door vooruitstrevend Belgisch architect Juliaan Lampens. Zo spreekt men bij Lampens niet meer van ramen maar van glaswanden.

Het glas bevestigt het binnen en kadert de omgeving waardoor woning en omgeving op gelijke voet komen te staan. Precies zoals ik het hier hebben wou”, vertelt Roland.

Ten slotte werden ook in de voorgevel de originele karaktertrekken bewaard. Bewust werden er de verbouwingswerken zichtbaar gelaten, als littekens in het metselwerk dat herinnert aan de bloeiende industrie van toen.

Door het vloerni­ veau te verlagen werd bergruimte gecreëerd in de vroegere ventila­ tieruimte van de droogloods. Niet enkel dienen de ingewerkte lades als opbergplaats, ook het tweeper­ soonsbed kan worden dichtge­ schoven. Van slaapkamer naar multifunctionele ruimte in een oogopslag.

De design hanghaard van Focus is, naast Rolands knappe verzameling designmeubi­ lair, dé blikvanger in de loft. Het wendbare model bepaalt de sfeer in huis, waar je je ook bevindt. Of je nu aan het koken, dine­ ren of relaxen bent, het zicht op het haard­ vuur geeft net dat tikkeltje extra cachet.

De keuken, met op de achtergrond het kantoor van Lezze architecten, bestaat uit een losse module en werd vrij in de ruimte geplaatst. Roland ontwierp zelf de kasten­ wand en het keukeneiland met verfijnde handgrepen als speels detail. Qua materia­ len beperkte hij zich tot een combinatie van berkenhout multiplex en zwarte lami­ naat. Zowel oven als dampkap en koelkast werden vakkundig weggewerkt om de uni­ formiteit niet te verstoren.

Overal in de loft zie je eenzelfde verlich­ ting, gebaseerd op de Potence wandlamp van designicoon Jean Prouvé. Een draaien­ de muurbevestiging en een lichtpeertje vormen de essentie van dit ontwerp. De lange draaiarm is gemaakt van gepoeder­ coate staalbuis. De dimfunctie maakt zo­ wel sfeervol als functioneel verlichten mo­ gelijk.

Woonfiche Wie? Mieke Colruyt (57), zelfstandige, dochter Hannah Buteneers (25) en haar vriend Julien Denayer (32), beide ruiters Wat? Verbouwing van een huis uit de jaren zes­ tig met de voormalige stalling als extra woon­ unit Wanneer? 2002­2016 Woonoppervlakte? +/­ 300 m2 Terrein? 3 hectare Waar? Lummen Door? Hanne Rekkers voor Lens@ss

Do “Voorzie een stopcontact in het plafond boven de eettafel: je kan er sfeerverlichting inpluggen, of een originele lamp, of gewoon het raclette­ toestel.”

Don’t “Witte badkamers zijn echt niet gemakkelijk schoon te houden. En te veel schakelaars voor verlichting zijn niet handig. Je leert nooit welke waarvoor dient. Ik moest het erop schrijven om het te weten”, zegt Mieke lachend.

Huis op maat van wisselende bewoners D

e grote leefkeuken vormt het hart van de woning van Mieke. Gezinsleden, bezoekers, katten en honden lopen er in en uit. Sommigen blijven, anderen vertrekken weer. Het huis kende een wisselende bezetting en groeide mee met de bewoners en hun wensen.

b Ooit woonden ze er met zeven, vandaag verblijven enkel Mieke, dochter Hannah en haar vriend Julien in het huis. De Brusselse Mieke kwam vijftien jaar geleden eerder toevallig in Limburg terecht. Ze zocht samen met haar toenmalige partner, wijlen hondenfluisteraar Dirk De Hollander, ruimte voor hun nieuw samengesteld gezin en voor de paarden. “De ruimte die je in Limburg krijgt, vind je niet in Brussel”, zegt Mieke. Ze vielen voor een typische villa uit de jaren zestig met een garage annex kolenkot aan de achterzijde en een schuur die diende als opslagruimte voor de melkboer die er toen woonde.

Het gezin betrok, bij de eerste verbouwing in 2002, de voormalige garage bij het huis.

Zo richtten ze de garage in tot leefruimte voor Mieke en Dirk, terwijl de kinderen in de oude woning trokken. “We besloten de koer tussen de garage en het woonhuis te overdekken en hier de leefkeuken in te richten. Zo vormt de keuken letterlijk het hart van de woning.”

De melkopslagplaats werd stalling.

Toen wat later bleek dat het dak aan vernieuwing toe was, besloot Mieke het huis grondig aan te pakken en te verbouwen.

“We hebben de living wat ruimer gemaakt door de voordeur op te schuiven. We behielden de originele trap en lakten deze wit.” Zo toont de woonkamer een evenwichtig contrast woonkamer een evenwichtig contrast tussen zwart, wit en een mix van stijlen. “Ik kan geen noemer plakken op mijn stijl. Het is een mix van modern en brocante. Ik schuim regelmatig de brocantemarkten af. Daar vond ik onder andere de oude gietijzeren kapstok en heel wat kleine verzamelobjecten zoals de felgekleurde schilderspaletten die een stukje kunst vormen in de televisiekast. Die kast bouwden we zelf met gerecupereerde oude kastdeuren.”

“Je moet de tijd nemen om beetje bij beetje te bouwen aan sfeer. In de winter warmer, in de lente frisser. Dat doe je met een neutrale basis, zoals witte muren, en door je huis daarna aan te kleden met textiel, kussens, verzamelobjecten en groen.

Stillevens in huis zijn ook tof, die creëer je door voorwerpen te groeperen, oud met nieuw, zacht en hard en dat in één kleur of veelkleurig.

“Na de tweede verbouwing kreeg het huis een groene buitenjas. Niet enkel legden we riet op het dak, we pakten het huis ook groen in. Zo kreeg de typerende jaren zestig stijl een heel ander uitzicht. Het gaf ons meteen de kans om op een mooie manier het ver­ plaatsen van de voordeur te verbergen. De nieuwe voordeur zit nu tussen de twee woon­ gedeelten in. Je kijkt door de deur dwars op het groen aan de voor­ en achterzijde.”

“In de living in de oude stalling installeerden we een groot hoekraam voor meer licht. Dit biedt ook een mooi uitzicht op de paarden en de weilanden rondom het huis. Door de waterpartij aan de buitenzijde lijkt het of de glazen hoek uit het water oprijst.”

“De badkamer in het stallinghuis is op maat gemaakt. We experimenteerden er met een rond bad gebouwd uit betonblok­ ken en afgewerkt met een witte mortex.”

“In de kelderverdieping installeerden we een extra keukentje. Via een glazen plaat in het plafond komt er voldoende daglicht binnen. De betonnen kelderruimte richtten we gezellig in met lichte meubels en meer groen.”

Werk af met een tak uit de tuin of een versgeplukt ruikertje.”

Zicht op reeën Via de trap in de leefruimte kom je op de bovenverdie ping terecht. “Van het plat dak boven de keuken maakten we een ruim dakterras.

Vlakke glazen platen brengen zo een zee van licht in de keuken. Vanop het dakterras hebben we zicht op achterliggend natuurgebied, reeën incluis. Het is er zalig vertoeven en genieten van de stilte.” De oude pannendaken verving Mieke door een rieten dak. “De vernieuwing van het dak is de oorzaak van de tweede grote verbouwing.

Tijdens de werken aan het dak moesten de kinderen tijdelijk elders slapen. Daarom verhuisden we de paarden naar een nieuwe stal achteraan op het terrein en verbouwden de stalling aan het huis tot nieuwe woonunit.”

“Mijn tweede zoon woonde er nadien een tijdje met zijn gezin. Tot ze aan gezinsuitbreiding dachten. Nu hebben mijn dochter Hannah en haar vriend Julien er hun intrek genomen. Hannah is fervent paardrijdster en is voor en na haar werkuren altijd met de paarden < bezig. Ze blijft hier wonen.

Ik apprecieer het idee van een woning voor verschillende generaties en wisselende samenstellingen. Het huis groeide doorheen de jaren en veranderde naargelang de bewoners.” In de stalling zijn drie slaapkamers, een badkamer, woonkamer en in de kelderverdieping een keuken ingericht.

“Het is een aangename, lichte en moderne toevoeging aan het huis. De woonunit is met het oude woonhuis verbonden door een lange lichte gang met veel glas en zichtlijnen.”

Do “Voorzie een stopcontact in het plafond boven de eettafel: je kan er sfeerverlichting inpluggen, of een originele lamp, of gewoon het raclettetoestel.”

Don’t “Witte badkamers zijn echt niet gemakkelijk schoon te houden. En te veel schakelaars voor verlichting zijn niet handig.

Je leert nooit welke waarvoor dient. Ik moest het erop schrijven om het te weten”, zegt Mieke lachend.

“De lampen fool moon van Bart Lens verlichten het salongedeelte. Als er familie op be­ zoek komt, rol ik het bureau naar het midden van de ruimte. De lampen verlichten dan de eettafel. Ik kan wel tot dertig mensen aan één lange tafel samenbrengen, dwars door de gang tot in het stalhuis. Zo zijn heel wat dingen in huis multifunctioneel en heel aan­ pasbaar op de groei en op de krimp.”

“In de keuken kozen we vijftien jaar geleden voor een kasseienvloer om zo te benadruk­ ken dat dit vroeger de oprit en buitenruimte was. Met al dat volk en dieren die in en uit lopen, is dit ook een heel degelijke vloer. Behalve de vloer oogt ook de keuken met be­ tonnen werkblad en beukenhouten tafel heel robuust.”

Woonfiche Wie: Geert Vercaemer (60), kunstenaar en leer­ kracht in het kunstonderwijs en Leen Claeys (58), leerkracht in het kunstonderwijs

Uit de kunst

Waar: Nevele Wat: Verbouwde fabrieksruimte Oppervlakte tuin: 1.200 m2 (gedeeld met hun twee zonen) Bewoonbare oppervlakte: 420 m2

Do “Durven afwijken van je originele plannen. Ver­ bouwen is een levend project. Geen statisch stil­ leven.”

Don’t “Mijn douche in cement gieten was een misser.

De antikalk om te poetsen vreet het materiaal weg.”

H

un huis is als een van zijn kunstwerken. Een product van zijn handen en nooit helemaal af.

Architecten kwamen en gingen weer weg. Ze begrepen niet wat de bewoners met dit fabriekspand van plan waren. Het was even zoeken om het verbouwde fabriekspand van Geert en Leen te vinden.

b Langs de Vaart in Nevele, goed weggestopt achter enkele chaotische schuren.

De verwilderde tuin, betonnen stutpalen en ruwe bakstenen muren doen niet vermoeden dat het koppel de loods inmiddels meer dan twintig jaar geleden kocht.

Ook binnen hangen de kunstwerken schijnbaar nonchalant opgehangen, liggen de boeken en tijdschriften gezellig rug aan rug en zorgt de knetterende haard voor een vibe zo eigen aan een kunstenaarskoppel.

Ze hebben moeite gedaan om het gebouw en terrein van hun goesting te vinden.

Een fabriekspand en een resem schuren in slechte staat, waar ze nog alle kanten mee uit konden. “Dit was ideaal”, vertelt Geert.

“De grote hangar was vroeger een parkeerplaats voor vrachtwagens. Het eerste grote werk was licht binnenhalen.

De zuidkant hebben we er volledig uitgehaald en vervangen door ramen.

Daar hebben we een terras aan gebouwd. Binnenin het gebouw zaten al vier verschillende ruimtes en een centrale trap.

Die indeling is gebleven en geoptimaliseerd naar een bewoonbaar geheel. De keuken en eetruimte zijn in het eerste deel ondergebracht. De centrale trap in die kamer geeft toegang tot de slaapkamers en de badkamer. Op het gelijkvloers zijn de vier ruimtes van elkaar gescheiden door zware betonnen muren en gietijzeren glazen deuren.

Zodat we overal kunnen doorlopen.” Na de eetruimte komt een stille kamer. Een zitruimte met zetels, Raveel die er naast de werkjes van de kleinzoon of een student hangt, en een open haard.

Vervolgens komt een cinemakamer, met groot scherm en televisie, waar naar iets gekeken kan worden zonder dat de ander die leest in de aanpalende kamer gestoord wordt. Overal zitten ronde ramen. “Die zorgen voor prachtige reflecties van binnen naar buiten en ook omgekeerd.

De laatste ruimte is de aanzet van een douche, voetbadjes en sauna. Die er nooit gekomen zijn.”

Prutsen “Er zijn verschillende architecten en stielmannen gepasseerd.

En weer weggegaan.

Plakkers die alles netjes wilden maken. Maar zo wilden wij het niet. Als je zoiets koopt kan je toch niet alles gaan slopen en piekfijn afgewerkt weer opbouwen.

Wij wilden niet in een kanten- klaar pand gaan wonen.

Ik hou van het avontuur, van het prutsen. We hebben heel veel plannen gehad. En die zijn allemaal veranderd in de loop van de jaren.”

De filosofie van de recyclage en het project voel je overal.

“Respect voor het gebouw en zijn origine is belangrijk voor ons. Daarom bestaan de hoofdbouwstenen uit glas, beton, staal en hout en ademt alles industrie.” Maar in die authenticiteit zat ook altijd evolutie. “Onze twee zonen zijn hier destijds, samen met hun liefjes, redelijk snel komen wonen. Boven hebben we twee grote ka mers ingericht met een hoogslaper en gescheiden bureaus.

Toen ze ouder werden hebben we een deel van de leegstaande gebouwen bewoonbaar gemaakt zodat ze daar voorlopig konden wonen. Tot ze uiteindelijk zelf een eigen stuk van het pand kochten en er twee toffe woonsten in hebben gemaakt.

Vandaag delen we de grote binnentuin.

We zijn heel blij hoe dat is gelopen. Wij hopen later ook vooraan, in een van onze appartementen, te kunnen gaan wonen.

Iets kleiner en met zicht op het water. Dan zou het fijn zijn als een van onze kinderen in ons huis komt wonen. We zouden het heel jammer vinden dit te moeten verkopen. Ik heb aan dit huis gewerkt als een beeldhouwer. Het is een organisch proces dat gegroeid is. Samen met mij. Daar zit geen vaart achter.”

De grote binnentuin deelt het koppel met de twee zonen en hun gezinnen. Er is een dichtbegroeide vijver met een leger kikkers, een zwembad zo weggeplukt uit een schilderij van Hockney, druivelaars en toetsen terracotta in de vorm van achtergelaten bloempotten.

“Een tuin moet leven, niet gecultiveerd zijn.”

“Toen wij hier kwamen wonen, meer dan twintig jaar geleden, waren wij bij de eer­ ste die polybeton als vloer legden. Het pas­ te ideaal binnen dit gegeven en was mak­ kelijk om vloerverwarming onder te leg­ gen. Noodzakelijk om onze grote hoge ruimtes ecologisch te verwarmen. Vandaag wordt polybeton heel vaak gebruikt.”

“Er zitten nog heel wat originele elemen­ ten in het huis. Van gerecycleerde poutrel­ len in de ramen, over een stalen kast om elektronica op te bergen, tot de stenen trap met stalen leuning. De keukenkastjes zijn oude laboratoriumkasten op wieltjes gezet. De tegeltjes in de keuken komen uit het huis aan de voorkant van ons terrein.”

Leen wilde vanuit haar bad absoluut naar buiten kunnen kijken. Dus staat het bad, in een fijne schuine hoek, naar het zwembad en de vijver gericht. Op de achtergrond kleurt de muur roos en het water turquoi­ se.

“Alle werken aan de muur zijn van mensen die we goed kennen. Er hangen enkele kunstwerken van Raveel, een goede vriend geweest, maar evengoed van studenten, onze zonen en hun kinderen. Het is een mix van stijlen. Net op de manier hoe we van kunst houden.”

In een klein stationnetje Woonfiche Wie? Hannes Otté (27), fotograaf Wat? Huur­woning in gerestaureerd stationsge­ bouw Waar? Deerlijk Bewoonbare oppervlakte? 130 m2 Architect? Pascal Schneider

Do “Een goede ventilatie is van essentieel belang voor een gezond binnenklimaat, zeker als je in de buurt van een spoorweg woont. Je zou schrikken als je zag hoeveel stof zich hier elke week op mijn ramen verzamelt. Ik ben dan ook blij dat hier geïnvesteerd is in een luchtzuive­ rend ventilatiesysteem.”

Don’t “Koop niets zonder nadenken. Ga liever na of je niet zelf de handen uit de mouwen kan steken vooraleer je iets nieuws koopt. De meeste men­ sen kunnen echt wel meer dan ze zelf denken.

Met wat inspiratie, goesting en een minimum aan technische kennis geraak je al een heel eind.”

W

einigen kunnen zeggen dat ze in een oud stationsgebouw wonen. Twintiger Hannes is een van die happy few: hij woont in een lichtrijk appartement in het voormalige stationsgebouw van het West­Vlaamse dorp Deerlijk. “De trein stopt hier niet meer, nee, maar hij passeert hier nog wel.”

ELINE MAEYENS, FOTO'S GEERT VAN DE VELDE

b “Niet alleen de look van dit huis spreekt mij enorm aan,” vertelt Hannes, “ook en vooral de geschiedenis ervan spreekt tot de verbeelding. Hoeveel mensen zouden hier al doorgelopen zijn? Ik vind geregeld oude postkaarten van het station terug, ik vind dat echt bijzonder.”

Het charmante station was in gebruik van 1868 tot 1984, nu stoppen er geen treinen meer in het dorp. Het gebouw stond lange tijd leeg, tot de buurman – recyclagebedrijf Casier Recycling – besliste om het te kopen en te renoveren. Architect Pascal Schneider mocht met het station aan de slag, en bracht er een brasserie, een studio en een ruim appartement in onder. De beschermde gevel werd gezandstraald en opnieuw opgevoegd, en voor het schrijnwerk werd oud met nieuw gecombineerd. De korte gevels hebben modern zwart schrijnwerk dat in het vlak ligt, in de lange kanten zit authentiek lichtgekleurd schrijnwerk. Binnen zijn de kamers sober en licht gerenoveerd, zodat de ruimtes zelf hun verhaal kunnen doen. Schrijnwerker van dienst was overbuurman Davy.

Geen gordijnen Hannes is onder meer actief als interieurfotograaf, en hij weet goed wat hij graag ziet. “Ik houd bijvoorbeeld van zwarte accenten om een overwegend witte ruimte in evenwicht te brengen. Zwart combineert ook uitzonderlijk mooi met hout, vind ik. Ik droom nog van een zwarte loungezetel in de stijl van Eames, maar meubelen kopen doe ik in fases.” Hannes houdt van een mix van nieuwe spullen, zoals zijn geliefde lichtgrijze zetel, met tweedehands spullen.

“De eettafel en de houten kast zijn bijvoorbeeld meubels die mijn ouders niet meer gebruikten. Ik heb ze helemaal blank gezet en behandeld zodat ze tegen een stootje kunnen. Ze zien er fris en modern uit, maar ze waren voor mij gewoon een heel budgetvriendelijke optie.”

Hannes is van Stasegem afkomstig. Met Deerlijk als woonplaats is hij dus vrij dicht bij de kerktoren gebleven. “Ik zou niet in een stad willen wonen. Ik vind het fijn dat ik hier over weiland uitkijk. Als daar in de zomer dan nog eens koeien op staan te grazen, ben ik helemaal content.” Dat er af en

toe een trein voorbijrijdt, neemt Hannes er graag bij. En inderdaad, als de ramen dicht zijn hoor je verrassend weinig van de voorbijdenderende passagierswagons. “Ik vind het trouwens een leuk spektakel om naar te kijken, daarom heb ik ook nergens gordijnen opgehangen. Vroeger had ik eigenlijk helemaal niets met treinen, maar nu ik hier woon, ben ik enigszins gefascineerd.

Kijk daar in de verte: de dubbeldekker die uit Brussel komt. Hij maakt nog een bochtje en dan komt hij hierlangs.” Ja, het is duidelijk: Hannes weet intussen perfect hoe de dienstregeling eruitziet in zijn streek.

Naast de keuken mocht Hannes van de eigenaar een stuk dak inpalmen en inrichten als terras. “Ik steek graag zelf de handen uit de mouwen, en ik heb zowat carte blanche ge­ kregen. Ik heb de banken en afscherming uitgetekend in een 3D­programma, en ben zelf aan de slag gegaan met thermisch behandeld hout. Er zit een onderbreking in de af­ scherming, omdat ik het uitzicht wilde bewaren. Maar nu zit ik toch mooi beschermd te­ gen wind en inkijk.” Binnenkort bouwt Hannes nog een kleine serre achter de beschut­ ting, om groentjes te kweken.

Boven zitten een nette badkamer, een bureauruimte en een mooie slaapkamer in het dak. Vooral het originele dakgebinte springt in het oog. “Het gebinte is wit geschilderd en twee balken zijn vervangen, maar het karakter is wel bewaard gebleven. Er staat zelfs een boodschap in gebeiteld: R.T. Wacken. Wacken – nu Wakken – is een plaatsnaam, en R.T. zijn misschien initialen?” Om de ruime slaapkamer in te delen, is een grote donker­ grijze dressingkast aan het bedhoofdeinde geplaatst.

Op de slaapkamer valt de rozerode zitbank op, die Hannes bij zijn vader thuis vond. “Die is nog van mijn grootouders geweest. Ze hadden hem in de jaren zeventig nog eens laten herstofferen. Je ziet het: in mijn interieur zit dezelfde mix van oud en nieuw als in het ge­ bouw zelf.” Hannes heeft het trouwens wel voor erfstukken. “Het schilderij uit Afrika van de grootouders van mijn vriendin, de camera van mijn oom: een erfstuk hoeft niet veel geld waard te zijn om waarde te hebben. Nog leuker vind ik het als je ze nog kunt gebrui­ ken.”

In het huis staan hier en daar lege flessen van speciaalbieren van Ro­ denbach, De Brabandere enz. “Mijn familie organiseert het Internatio­ naal Streekbierenfestival in Zweve­ gem,” aldus Hannes, “en ik ben daar ook in terechtgekomen. Je proeft allerlei soorten bier, leert brouwers kennen, ontdekt de pas­ sie erachter. Zo ben ik zelf een ge­ passioneerd bierliefhebber en ­proever geworden. Hier en daar mag die hobby wel te zien zijn in mijn woonst, vind ik.”

“Ik scroll graag door Pinterest op zoek naar inspiratie”, vertelt Hannes. “Toen ik een lamp gemaakt van een europallet zag pas­ seren, wilde ik meteen zelf zoiets maken.

Ik ben bij het bedrijf van mijn vader op be­ zoek gegaan en heb er het properste pallet uitgevist.” (lacht) In het verzaagde en op­ nieuw in elkaar gestoken pallet zijn twee ledlampen vastgemaakt, die ’s avonds voor sfeerverlichting zorgen. Ook de internet­ router zit verwerkt in een kastje gemaakt van een stuk pallet.

Woonfiche Wie? Stéphanie Carels (35), office manager bij Boondoggle, Jan Donck (44), tandtechnieker, en hun vier kinderen: Sylvester (7), Camilla (6), Juli­ us (4) en Louisa (2) Wat? Modernistische stadswoning uit 1941, eclectisch ingericht Waar? Leuven Bewoonbare oppervlakte? 240 m2 Oppervlakte tuin? 40 m2 Verbouwbudget? 100.000 euro Architect? Greg Geertsen ­ www.atelierbelle­ vue.be Tuinarchitect? Jan Minne ­ www.janminne.be

La maison en rose S DO “Ga niet automatisch voor iets dat je zo in de winkel kunt kopen. Onze ramen – die helemaal open kunnen naar de tuin toe – werden ont­ worpen door een architect en gemaakt door een lokale schrijnwerker. Ze zijn misschien duurder dan de standaarddeur, maar het prijs­ kaartje van een prefab schuifraam kwam eigen­ lijk op hetzelfde neer. Dan maak je met zo’n uniek ontwerp toch meer indruk?”

DON’T “Omdat onze vorige woning amper nog origi­ nele elementen had, wilde ik de authentieke details in dit huis het liefst allemaal bewaren.

Bij nader inzien was ik te enthousiast: sommige stukken, zoals de schouw in de middenruimte, hadden we beter weggehaald. Ze draagt weinig bij tot het interieur en ik vind het eigenlijk net een grafzerk. Het is niet omdat het authentiek is, dat het ook per se mooi is in je ruimte.”

téphanie, Jan en hun vier kinderen ruilden een spierwitte, strakke villa in Overijse in voor deze eigenwijze Leuvense modernistische stadswoning met roze vloeren. Ze douchen ’s zomers buiten en de vier kinderen ravotten in een stenen zitkuil die overwoekerd mag worden door het groen.

b En zo vielen Stéphanie en Jan plots voor een andere hoop bakstenen, uit 1941, in Leuven. Naar de stad verhuizen sprak hen wel aan, zeker met vier kinderen die ze dan overal met de bakfiets naartoe zouden kunnen brengen. “In Overijse hadden we dan wel een grotere tuin, we zaten er eigenlijk nooit in. Omdat het zo’n voortdurende herinnering was aan al het werk dat er nog in moest gebeuren. Dat gevoel wil je eigenlijk niet hebben, thuis.”

En toch moest er ook aan het nieuwe huis nog heel wat veranderen voor Stéphanie zichzelf en haar gezin er zag wonen. “Het was heel gesloten. Veel aparte hokjes en

kleine, donkere kamers. We hebben de ruimte opengetrokken. En alle parketvloeren geschilderd, beneden in diepblauw, in de rest van het huis roze.” Ook de keuken – tijdelijk met Ikearekjes tot er genoeg gespaard is voor een nieuwe – is een blikvanger. Ze loopt dankzij de grote ramen die helemaal openzwaaien over in de tuin. Een idee van bevriend architect Greg Geertsen.

“We lieten hem los op het huis. Het moest een creatief project zonder beperkingen worden. Behalve budgettaire dan.”

De tuin mocht ditmaal wél makkelijk zijn in onderhoud. Geen lap groen gras (moet je toch maar afrijden) met een enkele

boom (wordt toch maar kaal in de winter).

De stadstuin moest een echte belevenis worden. Gelukt, want met de bakstenen zitkuil (waar opzettelijk grote groeven tussen bleven, zodat het onkruid hem kan overwoekeren), een buitendouche en een houten raamwerk in de kleuren van Monets bruggen, is hij uniek. “Het werk van Jan Minne. Een heerlijk filosofische gardenist die exact weet welke planten waar het best tot hun recht komen. Nog even wachten en de tuin is helemaal overgroeid. Hoe geweldig wordt dat?”

Her en der duiken afgeronde muren op. In de keuken, de kinderkamers, de hal en ook in deze slaapkamer, van waar­ uit Stéphanie en Jan zowel uit­ zicht op de tuin als toegang tot de badkamer hebben. “De rondingen passen organisch bij de stijl van het huis – ook de gevel is afgerond en heeft ronde ramen – waardoor het lijkt alsof ze er altijd al waren.

Ze werden gemaakt door in­ kepingen te maken in platen gipskarton, aan de plaasterzij­ de, zodat je de platen kunt buigen. Daarna werden de rondingen bepleisterd.”

Tot Stéphanie en Jan de juiste keuken vinden, doen ze het met een tijdelijk sa­ menraapsel van Ikea­stel­ lingkasten en tweede­ hands. Het AGA­fornuis, no­ ta bene uit hetzelfde bouwjaar als het huis, is wél een blijver. Ze kochten het in Nederland, bij een liefhebber die oude fornui­ zen restaureert. “Terwijl we koken hebben we uitkijk op de tussenruimte, een typi­ sche kamer in zo’n oud stadshuis. Maar niet zo evi­ dent, want welke bestem­ ming geef je eraan? Mo­ menteel doet ze dienst als turnzaal voor onze oudste dochter en slagveld voor de oorlogen die onze zoons uitvechten met hun leger speelgoeddieren.”

Stéphanie schilderde de buitenkanten van de vinta­ ge badkuip (gevonden op tweedehands.be) met verf van Herbol. De kraan vond ze bij Anresto in Lommel, gespecialiseerd in authen­ tieke kranen.

Op de bovenverdieping komt nog een dou­ che, maar in afwachting deelt het gezin van zes ’s ochtends één badkuip. “Daarom hebben we zowel voor de jongens als de meisjes een wastafel op de overloop.”

De binnendeuren, trap en zo goed als alle vloeren kregen drie lagen roze lak. “Jan vond dat we dat toch niet konden maken, roze vloeren in de jongenskamers. Maar ei­ genlijk is deze tint – NCS code S1515­Y70R – niet echt roze­roze. Het is een kleur die heel veel kan hebben. Bij de jongens com­ bineerde ik het met oranje, rood en zwart, bij de meisjes dan weer wat zachter. De muren kregen trouwens een glanslak die een tint of twee lichter is dan het roze van de vloeren en de trap.

Met de woonkamer weten Stéphanie en Jan nog niet hele­ maal wat aanvangen. Een visgraatparket zou leuk zijn, maar is voorlopig nog even buiten budget. “Dus lakten we de bestaande houten vloer in glanzend diepblauw. De meubels zijn ook niet definitief: het is een samenraapsel van gratis spullen en tweedehands uit de Leuvense Kring­ loopwinkel Het Spit. Het bed had ik er eigenlijk voor onze dochter gekocht, maar die bleek niet opgezet met een ‘nieuw bed’ dat helemaal niet ‘nieuw’ was. Dus gebruiken we het hier als sofa: heel gezellig.”

Woonfiche Wie? Reinout Claeys (32), business developer (opleiding ir­architect), Laura Beel (33), ir­archi­ tect, en dochters Oona (4,5) en Ellie (1), katten Marie en Odette Wat? Verbouwing van een rijwoning uit de ja­ ren dertig

Patio brengt de zon in huis H

oe verander je een klassieke rijwoning uit de jaren dertig in een lichte, hedendaagse gezinswoning met de nodige buitenruimte? Met grote raampartijen, een slimme indeling en een portie creativiteit, zo bewijzen Laura Beel en Reinout Claeys.EMILIE LACHAERT, FOTO’S GEERT VAN DE VELDE

Waar? Gent Terrein? 140 m2 Bewoonbare oppervlakte? 235 m2 Architect? Laura Beel & Reinout Claeys

Do “Werk met hoogteverschillen in ruimtes om een andere sfeer te creëren. De zithoek wordt bij ons extra knus omdat die ruimte minder hoog is dan de rest van de benedenverdieping.”

Don’t “We zouden nooit opnieuw kiezen voor een houten vloer in de inkomhal. ’s Avonds zetten we onze fietsen binnen en de vloer heeft erg te lijden onder het intensieve gebruik.”

b “De woning was nooit ingrijpend verbouwd, en had de klassieke structuur van toen, met beneden een woonkamer, middenkamer en een keuken in de achterbouw”, vult Laura aan. “In de middenkamer kwam er geen daglicht binnen. Naast de leefruimtes was er een garage met nog een ruimte achter.” Aan de basisstructuur van het huis werd in de verbouwing niet echt geraakt, op het plaatsen van enkele steunbalken boven vergrote deuropeningen na, maar toch werd het een grondige renovatie.

Laura en Reinout braken de achterbouw

af, groeven alle vloeren beneden uit, plaatsten isolatie en vloerverwarming, vervingen elektriciteit, installeerden een nieuwe badkamer, keuken ... “Ons doel was om in elke ruimte van voldoende daglicht te kunnen genieten. En omdat de woning aan een drukke weg ligt, wilden we graag het rustpunt, de zitruimte, achteraan inrichten.”

“We verlegden de focus van het huis”, licht Reinout toe. “Vroeger was de woonkamer vooraan en was de mooiste kamer dus aan de straatkant. Nu hebben we het omgedraaid, door de patio middenin te plaatsen

Laura: “Ik vind het belangrijk om oude en nieuwe spullen te mixen, en om me te omringen met spullen met een verhaal. In de eetruim­ te hangt bijvoorbeeld een foto van mijn zus die fotografe is, in de zithoek staat dan weer een tafeltje dat mijn vader in zijn jonge jaren maakte, en de Vitra Eames LCW loungestoel kregen we van Reinouts familie toen we trouwden.”

hebben we een rustige ruimte achterin gecreëerd. De patio werkt als rustpunt en nieuwe focus van de verschillende leefruimtes die eromheen liggen. De keuken, een ruimte waarin je zelf ook in de weer bent, ligt aan de drukke straatkant. Dat is een logischere keuze.”

Het koppel koos ook voor een niveauverschil in de nieuwe achterbouw. Laura: “We wilden een ander gevoel van ruimte creëren in de zithoek dan in de keuken en eetruimte. De zitruimte is lager en knusser.

Een hellende doorgang loopt langs de patio en verbindt de zitruimte met de eetruimte. Onze kinderen vinden die helling overigens superleuk, ze wordt als glijbaan gebruikt. De zithoek moest door de stedenbouwkundige voorschriften ook lager zijn, we mochten niet te hoog boven de scheidingsmuren met de buren bouwen.”

De vierkante patio tussen het oorspronkelijke woonvolume en de nieuwe achterbouw verandert in de lente en zomer in een groene oase. De klimplanten tegen de muur vormen dan één groen bladerentapijt en ook de grote terrasplanten staan dan volop in bloei. Zodra de temperaturen wat hoger klimmen, zet het gezin het grote schuifraam in de zithoek open en zwaaien ook de grote ramen in de eetruimte en het bureau open zodat binnen en buiten één geheel vormen.

“We hebben voor deze verbouwing wel honderd plannen gemaakt”, vertelt Laura.

“We twijfelden er bijvoorbeeld nog over om voor een lange, smalle buitenruimte te kiezen, maar dat bleek een minder goeie oplossing in het vraagstuk naar meer licht in de leefruimtes.” En nu zijn dochters Oona en Ellie maar wat blij met hun stukje (speel)tuin. Aan een houten balk in het midden van de patio hangt de schommel waar Oona al uren plezier aan beleefde. En voor Ellie is er plaats voor een tweede exemplaar, getuige daarvan de haakjes in het schuifraam van de zithoek. Bij de eerste zon gaan de ramen open, en schommelen maar!

Een ruime, vier­ kante patio scheidt de zit­ hoek achterin van de rest van de woning. Door­ dat de zithoek minder hoog is dan de eetruimte en keuken, wordt er een knussere sfeer gecreëerd.

Het koppel koos in de zit­ en eet­ ruimte voor een geoliede latjes­ parket. De hou­ ten vloer geeft warmte – figuur­ lijk én letterlijk, want er is vloer­ verwarming geïn­ tegreerd. De be­ langrijkste tint in het interieur is wit. Laura kiest vooral voor kleur in de decoratie.

“Daarin kan je makkelijker varië­ ren”, vertelt ze.

In de inrichting van hun woning combineren Laura en Reinout vintage meubels die ze van thuis mee kregen met nieuwe coups de foud­ re. Laura heeft een zwak voor fotografie en grafisch ontwerp en dat merk je in de kader­ tjes die her en der aan de muur hangen, of op de schouw en de kast staan.

In de badkamer plaats­ ten Laura en Reinout de douche met aanpa­ lend de wastafel cen­ traal in de ruimte. Het vrijstaande zwarte bad kreeg dan weer een plekje aan het raam en wordt vooral door de kindjes gebruikt. Het toilet is in de tegen­ overgestelde hoek van de ruimte ingericht.

“Omdat de badkamer vrij ruim is, vonden we het belangrijk om de ruimte te ‘vullen’ en niet enkel langs de wanden te werken.

Een meubel met dou­ che en wastafel werd centraal in de ruimte geplaatst. Hierdoor werd de ruimte inge­ deeld en kreeg elke functie zijn eigen zone en privacy.”

In de keuken combi­ neerde het koppel een Ikea­corpus met berken­ houten frontjes op maat. Het werkblad van de keuken bestaat uit HPL die in de massa ge­ kleurd werd. “Het voor­ deel hiervan is dat je bij beschadiging – bijvoor­ beeld een putje in het blad – een witte tint blijft zien”, aldus Laura.

Het latjesparket werd in de keuken zwart ge­ beitst. Zo vormt de vloer een mooier contrast met de berkenhouten kastdeurtjes.

In de bureauruimte an­ nex speelkamer steelt een nieuwe String­kast de show. Er staan naast enkele planten, kader­ tjes en speelgoed, voor­ al een heleboel boeken in. “Boeken geven kleur aan een interieur en vertellen ook veel over de bewoners.” De oude trap naar de eerste ver­ dieping werd wit ge­ verfd.

Woonfiche Wie? Tom Vanderhoeght (40) en Pat Ver­ meersch (47), zaakvoerders van Gino Carts & Bikes. Samen hebben ze drie dochters: Flo (10), Nel (8) en Bas (6).

Wat? Verbouwing van een bestaande handels­ zaak met bovenliggende woning Waar? Oostende Perceeloppervlakte? 442 m2 Bewoonbare oppervlakte? 240 m2 (exclusief winkel op het gelijkvloers) Architect? Kevin Van Volcem ­ www.kevinvan­ volcem.be

Do Om de uniformiteit in het interieur te bewaren, werd voor één soort vloerbekleding gekozen doorheen het volledige huis. Zowel in de keu­ ken als in de woonkamer, slaapkamers en bad­ kamer ligt een eikenhouten parketvloer, be­ staande uit verlijmde houten latjes.

Don’t Tom en Pat investeerden in dure domotica, maar zouden dit achteraf gezien niet meer doen. Tom: “Tegenwoordig bereik je via bepaal­ de opbouwsystemen en apps hetzelfde resul­ taat. Het grote verschil is echter de kostprijs.

Daarbovenop evolueren toepassingen zoals bij­ voorbeeld Nest ook een pak sneller dan logge domoticasystemen.”

Thuis in de fietsenwinkel M

et inzicht en verbeelding kan je een afgeleefd handelspand omtoveren tot een functionele thuis en een hippe zaak. Welkom achter de opvallende gevel van Tom en Pat, waar wonen en werken in eerste instantie fun moet zijn.

AAIKE DE SAEDELEER, FOTO’S GEERT VAN DE VELDE

b Via via leerde het koppel architect Kevin Van Volcem kennen, die in zijn ontwerp rekening hield met zowel de wensen van Tom en Pat als de beperkingen van de bestaande rijwoning. Pat: “Uiteraard moest er slaapruimte zijn voor ons en onze drie dochters, veel lichtinval en een interieur met een tijdloos karakter. Maar daarnaast wilden we er ook een kleine studio in voorzien voor de au pair. Tegenwoordig blijven de meisjes al eens eventjes alleen thuis terwijl wij beneden in de zaak zijn, maar dat was ooit anders. Vandaar onze vraag naar de studio, die er uiteindelijk ook is gekomen en waar momenteel Toms zus verblijft.”

Het kloppend hart van de woonst is de open keuken op de eerste bouwlaag, boven de winkel. Aan de op maat gemaakte houten tafel wordt geknutseld, gelezen, gewerkt, gekibbeld, kortom: er wordt geleefd. Over het maatmeubilair werd goed nagedacht, zo werd de ingemaakte kastenwand getekend in functie van Pats enorme strip- en boekenverzameling. Tegelijk werden ook de televisie en inbouwhaard in het meubel opgenomen. Pat: “We kozen ervoor enkele olijfgroene en grijze accenten aan te brengen, maar de rest overwegend wit te schilderen. Hierdoor kunnen we eenvoudig ons interieur in een ander jasje

De saaie en stijlloze gevel werd op originele wijze omgetoverd tot een atypische blikvan­ ger in het straatbeeld. Door de gevel te bekleden met volkernplaten werd hij op econo­ mische manier geüpgraded. De cirkelvormige uitsparingen laten voldoende licht binnen maar beperken het zicht van buitenaf, waardoor verdere raambekleding niet nodig is. In de kunststoffen koepels worden de nieuwste fietsmodellen tentoongesteld. stoppen door enkel de gekleurde accenten van een nieuw likje verf te voorzien.”

Een half niveau lager zijn de kinderen baas. “Op termijn zal hun speelkamer evolueren tot televisiekamer, want werken aan de keukentafel met een loeiharde tv op de achtergrond is niet ideaal,” aldus Tom. Via de opgeknapte oude trap bereiken we de tweede verdieping, waar twee slaapkamers, een dressing en de badkamer onderdak kregen. Tenslotte volgen we Nel en Bas naar hun luchtige zolderkamer die, zoals het een stoere meisjeskamer betaamt, heel kleurrijk en fris oogt en voldoende ruimte biedt om te ravotten.

“Met drie creatieve dochters, een hoop reizende vrienden en jaarlijks een zee aan kerst­ kaartjes, moesten we wel een manier bedenken om al dat moois te tonen. De oplossing werd gevonden in een metalen wandbekleding op een van de keukenmuren, waar alles netjes ophangt met magneten.”

Fietsen aan de gevel Om de winkel in het oog te laten springen, kwam de architect met een uniek concept op de proppen. De gevel werd bekleed met gekleurde volkernplaten die onmiddellijk de aandacht trekken van voorbijgangers.

Het aantal en de grootte van de uitsparingen werd zorgvuldig berekend, om vol-

doende daglicht binnen te krijgen. In de kunststoffen koepels plaatsen Tom en Pat de nieuwste fietsmodellen, waardoor het aanzicht van de woning constant verandert. Het is opvallend hoe de gevel een uitbreiding vormt van hun etalage, zonder té commercieel over te komen of aan elegantie in te boeten. “Vaak krijgen we de vraag of de koepels snel vuil worden, maar dat valt erg goed mee. Eens om de zoveel tijd worden ze langs de buitenzijde gereinigd en dan zijn we weer voor een hele poos zoet.” Een tuin is er niet, maar het dakterras maakt veel goed, al was de houten vloerbedekking misschien niet de beste keuze gezien de gladheid in het najaar.

Tom: “Binnenkort worden er op het platte dak zonnepanelen geplaatst. Tegelijk zullen we ook het terras met kunstgras bedekken om wat meer kleur in huis te halen. En willen we écht even uitwaaien, dan fietsen we gewoon even tot aan het strand.”

In tegenstelling tot de rustgevende sfeer in de rest van het huis mochten de kinderka­ mers knallen. Felle snoepjeskleuren, grappige muurstickers en speelse accenten maken van hun kamer een paradijs voor ‘grote kleine meisjes’. Flo is de oudste en heeft een ei­ gen stek, Nel en Bas delen de zolderverdieping.

Aangezien er geen tuin aanwezig is, probeerde de architect een manier te bedenken om het gezin optimaal van het dakterras te laten genieten. Bij mooi weer wordt het gevelbre­ de schuifraam tussen woonkamer en terras volledig weggeschoven. Door de niveauver­ schillen in huis geen evidente, maar wel een zeer geslaagde uitvoering.

Van hoeve Woonfiche Wie? Joris Deckers (31), consultant in vastgoed, Stephanie Janssen (28), communicatiemede­ werker bij Regionaal Landschap Kempen en Maasland.

J

oris en Stephanie zijn de negende generatie Deckers die in Het Lemke wonen. Ze verbouwden de boerderij tot lichte hedendaagse woning.

Verder werd de voormalige vierkantshoeve ingericht als een modern woonerf.

KIZZY VAN HORNE, FOTO’S GEERT VAN DE VELDE

Wat? Verbouwing van een boerenburgerhuis tot een eigentijdse woning met authentieke elementen.

Wanneer? 2012­2013.

Woonoppervlakte? 130 m2, 220 m2 met de bo­ venverdieping die nog gerenoveerd moet wor­ den.

Binnenkoer? 250 m2 . .

Waar? Dilsen­Stokkem.

Door? Architectuur Depot.

Do “Zelf de handen uit de mouwen steken tijdens de verbouwing geeft veel voldoening achteraf.

Maar neem zeker ook een goede architect in de arm die je van a tot z begeleidt. Daarnaast zijn we heel blij dat we in een monument wonen, de authentieke sfeer is zeer gezellig.”

Don’t “We wilden van alle binnendeuren de verf ver­ wijderen. Na twee deuren hebben we het opge­ geven en hebben we ze gewoon herschilderd.

Je kan echter niet verwachten dat alles wegge­ werkt wordt met een likje verf. Het blijft een oud huis, barstjes en oneffenheden blijven.”

De naam Lemke verwijst naar het Lam Gods. Her en der in huis tref je dan ook lammetjes aan. “Een aantal kregen we bij ons huwelijk bij wijze van grap van vrien­ den cadeau.”

De boerderij stond al tien jaar leeg toen ze vroegere doorgang voor tractoren werd opin 2004 als beschermd monument geklasseerd werd. Om het familiaal erfstuk niet verloren te laten gaan, nam de vader van Joris het dossier in handen. Hij vocht hard om er een woonerf van te maken. Als je de oude foto's van de boerderij ziet, kun je moeilijk geloven dat dit vandaag woonerf Het Lemke is. De oorspronkelijke naam verwijst naar het Lam Gods boven de voordeur. De oude stallen zijn verbouwd tot drie moderne woningen, daarnaast liggen een feestzaal en galerieruimte die gedeeltelijk boven het woonhuis ligt. En dan is er nog het voormalige woonhuis van de grootouders van Joris, waar hijzelf nu woont. Op de achterliggende gronden zijn nog zeven nieuwe woningen gebouwd.

Beschermd Dat hij ooit in het huis van zijn grootouders zou wonen, had Joris nooit gedacht. “Ongeveer een jaar voor de verbouwingen van start gingen, leerde ik Stephanie kennen. Ik was ondertussen op zoek naar een plek om alleen te gaan wonen. Alle puzzelstukjes leken op hun plaats te vallen. Waarom niet in het huis van mijn grootouders gaan wonen?

Het woonhuis en de oude stalling waar nu de feestzaal in is ondergebracht hebben we zelf verbouwd. De oude stallen en achterliggende weide werden verkocht aan een projectontwikkelaar. Het hele project is verbouwd in een moderne architectuur, maar met aandacht voor het historisch karakter.

Zo zijn in de drie woningen in de voormalige stallen de stalopeningen behouden en ligt de voordeur iets dieper in een portaaltje. De

nieuw opengemaakt. Daar is ook de oude graansilo behouden. De voorgevel van het woonhuis, gebouwd in 1718, moest ook worden behouden omdat het een beschermd monument is. Bedoeling is dat we deze nog restaureren.”

Authenticiteit Ook in hun eigen woonhuis, een typisch boerenburgerhuis, mixt het koppel oud en nieuw. “We wilden de authenticiteit zo veel mogelijk bewaren. Ook al koste het ons bloed, zweet en tranen. Het gewelfde plafond in de woonkamer bijvoorbeeld, dat wilden we koste wat het kost bewaren. Dat plafond bestond uit houten balken met tussenruimtes opgevuld met een mengeling van stro, leem, zand en takken. De verf was aan het afbladeren. Dit hebben we volledig geschuurd, de gaten opgevuld en opnieuw geverfd. Ook het houten kader tussen de zitruimte en eetkamer schuurden we op, net als de oude plankenvloer.”

Van donkere stoffige kamers maakte het koppel een open en licht geheel. “Aan de voorgevel mogen we niks veranderen. In de achtergevel vervingen we een klein raam door een grote schuifpui richting binnenkoer. Hier bootsten we het idee van de oude oorspronkelijke betonplaten na met nieuwe betontegels. Zo’n anderhalf jaar geleden zijn we getrouwd op de binnenkoer.

Dit is een heel mooie herinnering. We kijken vanuit onze koer op de achterliggende woningen, maar dat stoort ons niet. Wonen rond een koer geeft ook wel een gevoel van geborgenheid.”

“We kozen voor een kleine en sobere badkamer en keuken.

Bedoeling is dat we op termijn de bovenverdieping inrichten en dan ook beneden een aantal zaken opnieuw aanpakken. In de keuken kozen we voor een blauwe steen op de vloer waardoor het lijkt of binnen naar buiten doorloopt.”

tot woonerf “In de leefruimte behielden we ook de ori­ ginele schouw. We gaven ze een blauwe kleur, wat voor een leuk contrast zorgt.”

“We vonden een aantal curiositeiten op zolder die een plek kregen in huis, zoals de platendraaier van een van de tantes en een oude Singer­naaimachine. Ook de voorma­ lige schort van bomma gebruiken we nog steeds in de keuken.”

“In de woonkamer kozen we voor een zetel waar je lekker kunt doorzakken.

Waar we ’s avonds helemaal tot rust ko­ men. We gaan be­ wust op zoek naar meubels die hier pas­ sen, maar zijn ook heel blij met unieke vondsten. Zo staan in de eetkamer de oude archiefkasten van op mijn schoonvader zijn werk”, zegt Ste­ phanie.

Lichte loft aan de Dijle E

en lichte ruimte in de stad waar het voor Merel en Axel leuk wonen én werken is, en waar de elfjarige voetbalfan Matisse zelfs binnen een balletje kan trappen: de loft in het voormalige schoenenmagazijn aan de Mechelse Dijle had alles wat dit nieuw samengestelde gezin zocht. “Veel daglicht, een grote open ruimte, leuke industriële elementen en een fijne buitenliving: de basis zat hier perfect. Alleen aan de afwerking was wel behoorlijk wat werk.”

Woonfiche Wie? Merel De Haes (30), interieurarchitect (www.studiobinnekyk.be), Axel Lambregts (47), zelfstandig ondernemer (www.extraeye.be) en Matisse Lambregts (11) Wat? Een loft in een voormalig schoenenmaga­ zijn met zicht op het water Waar? Mechelen Bewoonbare oppervlakte? 344 m2 Oppervlakte terras? 32 m2 Budget verbouwing? 130.000 euro

Do “Je muren eerst afwerken met effen wit vliesbe­ hang vooraleer je ze schildert. Zo krijg je het meest egale resultaat, zonder haarscheurtjes of oneffenheden. Het geeft een veel zachter effect dan bezetting – die bovendien moeilijk egaal te krijgen is – én je kunt het zelf doen. Soms blij­ ven er wel zichtbare naadjes achter, tussen de panden. Die moet je dan nog even uitplamu­ ren.”

Don’t “Wij kozen overal voor matte, zwarte kranen: heel mooi, maar beslist niet onderhoudsvrien­ delijk. Niet alleen zie je er sneller kalkresten op zitten, je kunt het matte materiaal ook nauwe­ lijks poetsen zonder er krassen in te maken.

Jammer, want zwart kraanwerk is vaak de duur­ dere optie.”

Eigenlijk was dit een zwevende trap, die chemisch in de muur zit verankerd. Een slecht idee, want door het gewicht gaat de opstelling uiteindelijk toch bewegen en kun je barsten krijgen in de muur. De trap was ook hier en daar al wat scheefgezakt.

“Omdat je zo’n verankerde trap niet kunt verwijderen zonder de muur uit te breken, tekende ik er een kast en leuning omheen.

Zo maakte ik van een noodzakelijk onder­ steunend element een blikvanger.”

b Ook alle ingebouwde kasten – en dat zijn er hier heel wat – kregen een nieuwe kleur.

Meestal wit, soms een speelse accenttint: “Vaak denken mensen dat je fineer niet zo goed kunt lakken, maar het lakt eigenlijk makkelijker dan vol hout. Dat gaat bewegen waardoor het laklaagje kan barsten, terwijl fineer dat niet doet. Je moet het gewoon lichtjes opschuren en ontvetten. Een paar tips? Kies voor een satijnfinish: het is onderhoudsvriendelijker en minder krasgevoelig. En geef de voorkeur aan een formule op waterbasis – zeker als je in het wit lakt – want die vergeelt niet na verloop van tijd. Het enige nadeel is dat lakken zonder strepen en druppels best uitdagend is.

Daarom lieten wij het aan een schilder over.”

Flexibel ingedeeld De transformatie van de loft duurde in totaal vier maanden en werd volledig getekend en geleid door Merel, die er ook haar kantoor voor interieurarchitectuur heeft: Studio Binnekyk, een knipoog naar alle nieuwsgierige wandelaars die vanaf het Dijlepad wel eens proberen binnen te gluren in dat pand-met-de-opmerkelijke-achtergevel. “Het was vanaf het begin de bedoeling dat ik mijn klanten hier zou ontvangen, aan de grote eettafel. Een beetje huis-meets-showroom, eigenlijk. Dus ik wilde alle ruimtes instapklaar hebben vooraleer we verhuisden. Al bleek dat achteraf toch best uitdagend op zo’n korte tijd.

Zeker omdat je een huis toch nog net iets beter leert kennen als je er al in woont.”

Merel lette er daarom op dat sommige plekken heel makkelijk een andere bestemming kunnen krijgen. Zo verdeelde ze één lange ruimte met twee mobiele plooiwanden in drieën: de kamer van Matisse, een kleine gym en het thuiswerkkantoor. “Stel dat we die ruimte binnenkort anders willen gebruiken, dan delen we ze gewoon anders op. Het bureau verhuist trouwens al naar de mezzanine, waar nu de lees- en speelhoek is. Omdat we merken dat we die ruimte gewoon te weinig gebruiken en we ons mooie uitzicht op het water dus een beetje verspillen. De noden in een huis veranderen voortdurend en ik vind het leuk om daar dan op te kunnen inspelen.”

Merel en Axel wilden van hun overdekte terras een echte buitenliving te maken: “Uitkijk op het water, een Green Egg, een salon, hanglampjes en twee – verplaatsbare – pilaren voor de hangmat: het is hier ’s zomers echt heerlijk buiten leven. Het ontwerp en de uit­ voering gebeurde door Studio Swelvet, twee sympathieke meubelmakers uit Mechelen.”

“Hier stond een traditionele, lan­ ge wastafel. Maar ik vond het boei­ ender om de ruimte anders te gebruiken en de twee wastafels te­ genover elkaar te plaatsen.”

Merel noemt zichzelf een echte behangfan: “Vaak hebben mensen een ouderwets idee over behang, terwijl je er ook in moderne ruimtes indrukwekkende dingen mee kunt doen. Behang geeft meteen structuur aan een accentmuur. Dat kun je niet met verf. En het resultaat oogt zachter dan dat van een geschilderde muur. Dit behang is er eentje van Casamance, maar ik hou ook erg van de collecties van het Belgische Arte.”

De grote structuur van de keuken bleef bewaard, maar Merel en Axel bouwden een deel aan en vervingen de frontjes van alle bestaande kasten. Die lieten ze maken door een schrijnwerker: “Vol hout is misschien mooier, maar wel moeilijker om te onderhouden en ook een pak duurder. Er zit dus gewoon een laagje fineerhout op de frontjes. Voor het werkblad van het keukeneiland kozen we voor composiet met een betonlook: ook weer onderhoudsvriendelijker en goedkoper.”

Woonfiche Wie? Geert Verstraete, bestuurder meubelfa­ briek, en Christine Decruy, bestuurder sportwin­ kel.

Wat? Verbouwing heren­woning met nieuw­ bouw­gedeelte in staal Wanneer verbouwd? 2012­2014 Terreinoppervlakte? 2.500 m2 Woonoppervlakte? 650 m2 Door? Koplamp Architecten, www.koplamp.be

Do “Houten schrijnwerk laten vergrijzen, zonder behandeling, is geen goed idee”, vertelt architect Guido Vancoppenolle. “Het is beter dat je ramen en deuren behandelt, zodat hun functionaliteit niet vermindert. In dit project is het schrijnwerk zo behandeld dat het eruitziet als hout dat vergrijsd is. Zo past het perfect bij het hout van de gevelbekleding, dat niet is behandeld en dus onderhevig is aan de weersomstandigheden.”

Don’t “Sommige gordijnen zijn met opzet een paar centimeter te lang gemaakt,” aldus Geert, “maar ik ben daar minder fan van. Ik vind het er altijd een beetje slordig uitzien, zo’n gordijn dat op de vloer hangt. Mijn vrouw vindt het wel geslaagd, dus ik sta alleen met die mening.” (lacht)

Harmonieus contrast H

oe geef je een herenwoning uit de achttiende eeuw een respectvolle upgrade? Door die woning zo veel mogelijk in haar eer te laten en er een weloverwogen nieuwbouwuitbreiding voor te bedenken. Zo vonden Geert en Christine alvast een nieuwe thuis in het huis waar ze eigenlijk al veertig jaar wonen.

ELINE MAEYENS, FOTO'S GEERT VAN DE VELDE

b De woning is niet beschermd als monument, maar staat wel op de lijst van waardevol erfgoed. Geert en Christine gingen dan ook op zoek naar architecten met relevante ervaring. “Koplamp Architecten uit Roeselare heeft veel ervaring met monumenten, en de klik was er ook meteen.” De bouwheren wilden de oude woning graag contrasteren met modern topdesign, en dat verhaal zagen de architecten wel zitten. Architect Guido Vancoppenolle: “Werken met contrast geeft een leuke spanning in een bouwproject. Er zijn eigenlijk weinig twijfelmomenten geweest tijdens de ontwerpfase. Dat we het oude herenhuis zo veel mogelijk intact moesten laten, wisten we bijvoorbeeld meteen. Daar hebben we dan, heel eenvoudig, een lange balk in

staalskelet tegenaan gebouwd.” De renovatie- en nieuwbouwplannen werden grondig doorgesproken met de bevoegde erfgoedinstanties. “Die waren heel enthousiast dat alle technische voorzieningen gewoon in de nieuwe aanbouw konden.

Dat heeft als voordeel dat we oude woning grotendeels ongemoeid konden laten. Er moesten geen vloeren worden uitgebroken, extra leidingen getrokken enzovoort.”

Christine en Geert hadden een actieve inbreng in het ontwerpproces. “Wij hadden zelf ook plannetjes en schetsen gemaakt, om de architect te tonen welke richting we uit wilden.” Maar ze lieten de architecten ook vrij. Guido: “Het was een bijzonder fijn project voor ons. Enerzijds mochten we ver gaan in eigen ideeën aanreiken, anderzijds De vroegere buitenmuur van de herenwoning is duidelijk zichtbaar gelaten in het nieu­ we gedeelte. De witte stenen muur vormt een subtiele scheiding tussen oud en nieuw en voegt een interes­ sante textuur toe aan de wo­ ning. “Een extra verbindend element is de lichtstraat er­ boven, tussen de keuken en de eetplaats”, vertelt de ar­ chitect. In deze woning lijk je van de ene in de andere stijl te wandelen, maar het to­ taalplaatje klopt. “Dat komt omdat de basis goed zit”, al­ dus Guido. “Architect Le Cor­ busier zei het al: stijl is als de pluim op de hoed van een vrouw. Soms mooi, maar nooit meer dan dat.”

heeft het esthetische gevoel van Geert en Christine het project rijker gemaakt. Dit is een project waar we trots op zijn: het ontwerp zit goed, de materialen zijn in harmonie, alle plekken in de woning hebben elk een uitgesproken eigen sfeer. Dat maakt het tot een geheel dat nooit gaat vervelen.”

De woning is groot en veelomvattend: er zijn verschillende zithoeken, voor verschillende gelegenheden of momenten van de dag, een lichte glazen box met een bureauruimte, een lounge waar vooral de dochter graag toeft, een ruime centrale keuken. Elk van die ruimtes staat met elkaar in contact, maar vormt tegelijk een aangenaam eilandje op zich.

Het nieuwbouwgedeelte is een staalstruc­ tuur, omdat die bouwmethode toelaat om grote overspanningen te maken. Het is sterk en zorgt voor een open grondplan waarin je met grote raampartijen kunt wer­ ken. De buitenkant is afgewerkt met latten in afrormosiahout, dezelfde houtsoort die ook is gebruikt voor het schrijnwerk. Het vergrijzende hout past wonderwel bij het blote staal dat her en der zichtbaar is.

De nieuwbouwwerken gingen vlot en wa­ ren heel goed te plannen, maar de verbou­ wing van de herenwoning moest heel voorzichtig gebeuren. “We hebben zo veel mogelijk elementen bewaard, zoals de glasramen, de oude vloer, de sierlijsten. De buitengevel is wit gekaleid en al het schrijnwerk is vernieuwd. Isoleren konden we niet, want dat zou zowel binnen als bui­ ten te veel karakteristieke elementen ver­ nietigd hebben.” De sfeer in de zithoek waarlangs bezoekers binnenkomen is sta­ tig, maar het bijzondere contrast met het moderne interieur zorgt voor een origineel en fris resultaat.

Langs de lengte van de nieuwbouwbalk ligt een langwerpige waterpartij, die verwijst naar de vijver die er vroeger was. “Het gedeelte dichtst bij ons huis is een zwemvijver,” vertelt Geert, “en het ge­ deelte ernaast is een on­ diep stuk siervijver.” Ver­ schillende terrassen ma­ ken genieten van het mooie weer hier heel ge­ makkelijk. Zo is er een dakterras bovenop het nieuwe volume in lounge­ sfeer. Maar het allermooi­ ste terrasje is misschien wel dat in het aparte wit­ te huisje aan de zwemvij­ ver, mooi gerenoveerd met donkere balken. “Dat is een oude bakkersoven, die nog prima functio­ neert.”

Geert en Christine houden van blikvangers met een verhaal. Geert: “We verza­ melen onder meer kunst en objecten uit Afrika. Waar­ om Afrika? Wellicht omdat ik er een broer wonen heb.

Verder houd ik ervan om op veilingen en rommelmark­ ten te speuren naar mooie gebruiksvoorwerpen van vroeger. Zoals de helrode vleesmachine in de keu­ ken.” Of de collectie oude fototoestellen en typema­ chines op de passerelle bo­ ven, prachtig uitgestald te­ gen een okergele wand.

“Ons oudste fototoestel da­ teert van 1905. Het is nog zo’n exemplaar met een doek om je hoofd te bedek­ ken terwijl je een foto neemt.”

In de keuken ligt een neu­ trale keramische tegel­ vloer, die rust brengt in de ruimte. In de tv­kamer ligt een opvallend lamel­ lenparket: dunne korte latjes eikenhout. “Heel dik en duurzaam”, weet de architect. “Je kunt ze op verschillende manie­ ren afwerken. Donker kleuren en met olie be­ handelen, zoals in de tv­ hoek, of bijvoorbeeld een olie met wit pigment ge­ bruiken voor een lichter resultaat.” In de zithoek met okergele accenten aan de andere kant van de keuken, waar het voor­ al in de zomer heerlijk toeven is, ligt een stijlvol­ le lichte eiken planken­ vloer.

Landelijke rust Woonfiche Wie? Leen Degriek (63), schilder Wat? Volledig gestript rijhuis Waar? Kortrijk Terrein? 216 m2 Woon­oppervlak? 192 m2 Architect? Geen, ze deed alles zelf

DO “Wees bereid je initiële plannen aan te passen.

Voorzie eventueel wachtbuizen voor zonnepa­ nelen, je weet nooit hoe de energietoevoer en ­kosten in de toekomst zullen evolueren.”

DON’T “Kies geen vloer puur op esthetiek. Denk er even over na dat die ook gepoetst moet wor­ den.”

Z

e wilde tussen de velden gaan wonen, maar dat is er niet van gekomen. Dus toverde ze haar rijhuis in de stad om tot een plattelandswoning.

THALISA DEVOS, FOTO’S GEERT VAN DE VELDE

b Van opleiding is ze eigenlijk lerares lichamelijke opvoeding. Maar ze droomde er altijd al van schilder te worden. “Dat mocht niet vroeger, meisjes die naar de vakschool gingen. Dus ben ik pas op mijn 53ste aan een opleiding als schilder begonnen. Daar hebben ze er eerst nog drie weken over moeten nadenken, of ze een vrouw op mijn leeftijd zouden toelaten.” Ze lacht. Leen is fijn, maar pezig en levenslustig van godganse dagen op stellingen te staan en zwaar werk te verrichten. Ook haar eigen huis heeft ze van boven tot onder zelf onder handen genomen. Met hulp van familie en vrienden. “Behalve de afwerking van het sanitair, het dak en de riolering, hebben we alles zelf gedaan. Van de isolatie tot de nieuwe vloeren, het schilderen tot het omhoog hijsen met katrollen van nieuwe balken. Ik wilde zo graag op de buiten gaan wonen, in een boerderijtje. Maar financieel bleek dat toch een zware investering. Dus heb ik dit rijhuis gekocht en er door de juiste ingrepen beetje bij beetje een plattelandswoning van gemaakt. De initiële bedoeling was het huis lichtjes te renoveren.

Maar bij elk deeltje dat we onder handen namen, kwam er wel een nieuwe verrassing boven. Uiteindelijk hebben we het huis volledig gestript. Het stamt dan ook uit 1936.”

Alles toe Beneden koos Leen ervoor om alles toe te maken en niet open, zoals veel mensen.

Daarvoor heeft ze goede redenen. “We worden er constant op attent gemaakt dat energie duurder wordt. Dan is het pure verspilling om een volledige benedenverdieping te verwarmen als je voornamelijk in één ruimte leeft. In mijn geval is dat achteraan. Waar we – zoals in boerderijtjes – een keuken en leefruimte, die grenzen aan de tuin, in één hebben gemaakt. Die is afgesloten met een glazen tussendeur van de middelste ruimte. Die op haar beurt opnieuw afgesloten is van de kamer helemaal vooraan met eenzelfde tussendeur. Op die manier krijg je drie afzonderlijke kamers.

Het glas kozen we omwille van het licht en om de verbinding met de straatkant niet te verliezen. Zonder in te boeten aan privacy.”

De deuren kunnen open en toe, zoals je het op dat moment wilt. “Wanneer de kleinkinderen op bezoek zijn, kan alles open en is er meer ruimte. Zijn ze hier niet, dan heb ik al die ruimte niet nodig.” Maar Leen heeft ook al nagedacht over later.

“Een tweede reden waarom we voor afgesloten ruimtes kozen is de toekomst. Ik woon graag in het centrum van de stad en weet dat de wachtlijsten voor serviceflats ellendig lang zijn. Daarom is op de benedenverdieping alles voorzien voor het moment dat ik minder goed ter been zal zijn.

Dan verhuist de slaapkamer naar de kamer voorin. Achteraan is al een kleine badkamer met inloopdouche gemaakt.”

Bootvernis in badkamer Ook over de keuze van de gebruikte materialen en de interieurinrichting heeft Leen goed nagedacht. “Ik weet goed wat ik wil, inspiratie hoef ik nergens anders op te gaan doen. Wel ga ik veel snuisteren in brocantes of kringloopwinkels en in doe-hetzelfzaken.” Zo ligt er in de keuken en de gang een donkere tegelvloer. “Eentje die volledig past in de landelijke stijl, op dat moment in uitverkoop was en bovendien nooit vuil lijkt. Veel mensen kiezen vloeren enkel op basis van schoonheid en denken niet na over de functie ervan. Ik wil geen slaaf zijn van mijn interieur.”

In de living, waar veel minder passage is, ligt nieuwe parket. Boven zijn de plankenvloeren behouden. Maar in de badkamer is die bijvoorbeeld bewerkt met waterafstotende bootvernis. Opnieuw in functie van de kamer waarin de vloer ligt. De landelijke stijl houdt ze aan met klassieke luchters, afgeschuurde boekenkastjes of met in twee gezaagde kloostertafels. “Het is altijd al een hobby van me geweest om te schilderen en dingen te verbouwen. In dit huis staat geen enkel meubel dat ik niet zelf vernist, bewerkt of in stukken gezaagd heb.”

Er zit ook een logica in haar werkwijze.

“Het badkamermeubeltje in taupe komt uit een speciaalzaak waar het maar niet verkocht raakte. Ik wist onmiddellijk dat het hier zou passen als ik er de rest van de kleuren op de eerste verdieping aan aanpaste.”

Ook die verdieping en die erboven baadt volledig in een landelijke stijl. Rustgevend

en klassiek. Niets doet vermoeden dat dit een rijhuis in het centrum van de stad is en geen Frans boerderijtje. Ruimte heeft ze momenteel over. Op de bovenste verdieping werkt ze nog aan twee logeerkamers.

“Voor het moment de kleinkinderen gaan studeren en hier op kot willen komen.

Hoop ik toch.”

“Dit is de best keuken die ik ooit in mijn le­ ven had. En hij is volle­ dig zelf in elkaar gesto­ ken. De twee kastjes tegen de muur en op de grond waren vroe­ ger één. Het kookei­ land in het midden is dan weer een eigen creatie van stukken die initieel niet bij elkaar hoorden.”

Een leuk detail in de keuken is het geelgroe­ ne brandglas. “Ik hou van de kleuren en het geeft iets extra’s in de ruimte. De muren zijn beneden allemaal in dezelfde tint wit ge­ schilderd en ook de meubels zijn verder eerder neutraal van kleur.”

in de stad

“Dit is het centrale verwarmingselement in huis. Het is gezel­ lig om er ’s avonds tegenaan te krui­ pen.”

“Lelijk vind ik dat, zo’n verwarming.

Dus hebben we er een houten kastje rond gebouwd. Ze is er als het nodig is, maar daarom moet ik er nog niet op kijken.”

De muren van het toilet en de badka­ mer zijn voorzien van een speciale streepjestechniek.

Eentje waarvoor Leen intussen be­ kend staat. “In plaats van een be­ hangpapier met strepen te kiezen, schilder ik die ge­ woon zelf. Je krijgt niet alleen een mooier resultaat, maar kan ook ge­ woon zelf de kleu­ ren kiezen.”

Woonfiche Wie? Lisa Schellens (27), vastgoedmakelaar in opleiding, Joris Vranken (27), dokter Wat? Loft in een voormalige snoepfabriek Wanneer? Gebouwd in 1870, ingericht als loft in 2005 Renovatiebudget? 5.000 euro Woonoppervlakte? 180 m2 Waar? Schaarbeek

Loft om van te snoepen A

ls echte snoepkont is de loft in een voormalige snoepfabriek Lisa op het lijf geschreven. Ze kocht samen met haar man in spe enkele jaren geleden de loft in Schaarbeek en maakte van een donker geheel een open en witte thuis.

KIZZY VAN HORNE, FOTO’S GEERT VAN DE VELDE

Lisa en Joris, beiden met Limburgse roots, we dat het ook anders kon.” De vloer was

Do “Sommige mensen zouden waarschijnlijk de OSB­vloer opgebroken hebben, wij zijn op zoek gegaan naar goedkopere alternatieven. Met 3.000 euro aan verf hebben we een hele nieu­ we look gecreëerd. Van vloer over muren tot plafond: we hebben alles licht geschilderd.

Vooral op de grijze en witte vloeren zijn we ver­ liefd, en het past perfect bij de industriële uit­ straling van de loft.”

Don’t “Bij de aankoop van onze eerste woning had­ den we vooral oog voor het esthetische aspect en keken we enkel naar hoe we de loft mooier konden maken. Mochten we het opnieuw doen, zouden we ook meer naar het energie­aspect kijken.”

“De keuken en badkamer zijn origineel.

We vinden de industriële look van de keu­ ken hier perfect passen. De groene en paarse muren hebben we wel licht geschil­ derd en aan de achterzijde van het eiland vervingen we de OSB­plaat door een grijze plaat.”

bleven na hun studies in Brussel plakken. Ze genieten er van het stadsleven, maar toch ook van het dorpse dat Schaarbeek te bieden heeft. “Om de hoek liggen nog een echte vishandelaar, bakker en slager”, zeggen ze. Nadat ze een jaar lang een appartementje huurden, besloten ze op zoek te gaan naar iets om te kopen. Het mocht iets anders zijn dan een gewoon appartement. Toen ze de voormalige chocolaterie-confiserie binnenstapten, sloeg hun hart een tel over. “Nochtans was de loft totaal niet onze stijl. Hij was donker ingericht. De muren waren in de gekste kleuren als gifgroen en paars geschilderd. Op de vloer lag over de volledige oppervlakte bruine OSB-plaat.” En toch was er iets dat het koppel aansprak.

Minibudget “Familie en vrienden reageerden verbaasd dat we dit kochten. Maar wij vielen voor de hoge plafonds die hier en daar nog gewelfd zijn, voor de lichtinval en de grote open leefruimte. Het is geen gewoon appartement, maar een loft met karakter.”

Met een klein renovatiebudget van zo’n 5.000 euro ging het koppel aan de slag en maakten ze er een totaal andere loft van.

“Ik moet toegeven dat ik in eerste instantie ook de euro’s voor mijn ogen zag tollen. Zo moest er iets aan de vloer gedaan worden.

En een nieuwe vloer leggen over 180 m2, dat zou te duur worden. Gelukkig zagen

het eerste wat Joris en Lisa aanpakten. “We schuurden de OSB-platen volledig op en gaven ze een lik grijze verf, een speciale mengeling van verf met verharder.” Om een open en lichte loft en eenheid te creëren, werden alle muren wit geverfd. “Ik ben zelf nogal een stressy persoon. Ik hou van een strak, wit en rustig interieur waar ik na een drukke werkdag tot rust kom. Al is dat vaak moeilijk, want ik ben enorm perfectionistisch en kan pas tot rust komen als alles opgeruimd is en op z’n plaats ligt.”

Zeuren voor de tafel Het koppel gaf ook een persoonlijke touch aan de ruimtes door een aantal doe-hetzelfprojecten zoals het steigerhout achter het bed en de bureauruimte in de logeerkamer.

Het interieur mag dan voornamelijk strak en wit zijn, het koppel tracht wel gezelligheid te brengen. “Ik hou van bloemen, en er zijn altijd bloemen in huis. Dat brengt extra kleur.” De strakke zetel van Fest Amsterdam wordt opgevrolijkt met kussens in verschillende formaten. Het koppel houdt ook van hout. De grote tafel in de leefruimte springt in het oog. “De tafel kochten we bij Thinkwood, een man die zich specialiseert in tafels op maat. Het was zijn eigen tafel, maar we waren er zo weg van dat we ze na lang zeuren toch mochten overkopen”, zegt Lisa lachend. “De stoelen rond

de tafel zijn gestoffeerd om zo een warmere aanblik te creëren.

De interieuraccessoires veranderen wel eens. “We drukken onze stempel met leuke hebbedingen, zoals de kader van Brussel.

Ik koop regelmatig interieurspulletjes in Action: spotgoedkoop en je creëert er een luchtig geheel mee. Dat je met een kleiner budget ook toffe dingen kan doen, vind ik belangrijk. En dat wil ik andere mensen tonen. Ik neem het vastgoedkantoor van mijn vader in Genk over. Op termijn is het de bedoeling dat ik er een tweede activiteit aan koppel waarbij ik kopers help bij de inrichting, op een toffe en niet al te dure manier.

Op mijn instagramaccount, max.by.maximmo, geef ik zo al tips.”

“Joris steekt graag de handen uit de mouwen. Hij gaf ons interieur een eigen touch. Zo maak­ te hij van een oud cd­rek van Ikea, dat de vorige bewoners achterlieten, een wijnrek. De hou­ ten wand achter het bed en het bureau tussen de twee muren in de logeerkamer zijn ook zijn werk. De boodschappenlijst en agenda houden we bij op een zelfgemaakt krijtbord in de keu­ ken.”

“Aan de binnenkoer heeft de loft een terrasje. De ijzeren roosters verborgen we onder een groen grastapijt. Bij mooi weer eten we aan de zelfgemaakte tafel, of we lezen een boek in de zeteltjes. Het is een gezellige, en overdekte, plek om buiten te zitten.”

“Met goedkope oplossingen kan je mooie dingen doen. Schrijf iets op dat je doet glimla­ chen en kader het in. Wij plaatsten in de woon­ en slaapkamer enkele quotes. Ze herinne­ ren ons aan de mooie dingen in het leven. Een interieur mag humor bevatten.”

Spelen met kleur Woonfiche Wie? Valentine Desimpel (37), advocate Wat? Verbouwing rijwoning in de stadsrand Wanneer verbouwd? 2015­2016 Terreinoppervlakte? 122 m2 Woonoppervlakte? 153 m2 Door? De Clercq + Declercq, www.dc­dc.be

Do “Zei ik al dat ik een grote fan ben van polyester als afwerkingsmateriaal in de badkamer? (lacht) Het is mooi en het meest onderhoudsvriendelij­ ke materiaal dat ik ken.”

Don’t “In dit project vind ik niet meteen negatieve punten. Een les die ik uit mijn vorige verbou­ wing heb geleerd, is dat open kasten in de keu­ ken niet handig zijn. Het mag dan mooi zijn om je spullen te zien staan, de legplanken worden wel heel snel vuil en stoffig. Daarom heb ik nu voor gesloten kasten gekozen.”

H

et schijnbaar doorsnee rijhuis van Valentine is binnenin een speelse oase, dankzij een metershoog raam en uitgekiend maatwerk met originele kleuraccenten. “Een interieur mag een verhaal vertellen.”

ELINE MAEYENS, FOTO'S GEERT VAN DE VELDE

Sinds april vorig jaar woont Valentine Desimpel in een luchtige rijwoning in de rand rond Gent. Pas na een zoektocht van drie jaar kwam ze uiteindelijk hier terecht. “Ik woonde in een prachtig gerenoveerd appartement in het centrum van Gent, maar ik was het verkeersprobleem grondig beu. Ik ben dan ook op zoek gegaan naar een thuis dichter bij de oprit van de E17, die ik elke dag op moet voor mijn werk. Mijn nieuwe woonst moest ook binnen trambereik van het stadscentrum liggen, want ’s avonds houd ik er niet zo van om de fiets te nemen.”

Metershoge aanbouw Valentines oog viel uiteindelijk op een eenvoudige rijwoning met mogelijkheden in overvloed. “Ik wist meteen wie ik in de arm zou nemen voor de renovatie: mijn goede vriendin en architect Sofie De Clercq. Zij had ook al mijn appartement aangepakt een paar jaar geleden. Ik heb heel veel vertrouwen in Sofie en heb haar dan ook amper richtlijnen gegeven. Ik ken en apprecieer haar stijl, en ik wist dat ze er iets moois van zou maken.” De benedenverdieping is helemaal aangepakt, op de bovenverdiepingen is enkel de badkamer helemaal nieuw.

De keuken en eetplek schuilen in een metershoge nieuwe aanbouw. Blikvanger is het meer dan drie meter hoge raam in aluminium, zwart aan de buitenkant en wit aan de binnenkant. Het raam verdwijnt achter het plafond om de hoogte ervan nog meer te benadrukken. “Dat raam was een hele investering, maar het bepaalt wel de aanblik van mijn hele huis. Ook vanuit de tuin oogt dat raam heel indrukwekkend.”

Verder springt vooral de knappe maatkeuken in het oog. “Sofie is naast architect ook meubelontwerpster, en dat zie je. Ze besteedt veel aandacht aan bijzonder ontworpen maatwerk en ze is steengoed in het praktische met het esthetische verzoenen.” De houten kasten staan op stalen pootjes, zodat het geheel minder massief wordt. Het lichte hout wordt hier en daar onderbroken door een gekleurd vlak of een gekleurde boord, in rood, blauw of groen. Het is allemaal heel subtiel, maar net daardoor mooi. Het fraaie maatwerk komt nog eens in vol ornaat terug in de ruime badkamer, die meteen ook dienstdoet als wasplek. De wasmachine en droogkast zitten verborgen in de grote kast die de ruimte verdeelt.

Diepste tuin van de straat Naast het verkeer was het vooral een gebrek aan buitenruimte dat Valentine de binnenstad uit deed vluchten. “Ik moet buiten kunnen zitten. Nu heb ik de diepste tuin van de hele straat en meer dan voldoende buitenruimte om me goed te voelen. De tuin wordt achterin begrensd door de bakstenen muur van een industrieel pand waar nu een aantal lofts en een productiehuis onderdak hebben. Ik vind dat eigenlijk best mooi, en ik heb ook geen last van inkijk van achterburen.” Op de nieuwe aanbouw ligt een groendak, met bloemen die bijen en vlinders aantrekken. “Vanuit de badkamer kan ik er volop van genieten. Ik zie bloemen uit de tuin op het groendak verschijnen en omgekeerd, de bijtjes doen dus hun werk.”

Het interieur van Valentines woonst is een karaktervolle mix. “Ik heb heel weinig nieuwe dingen gekocht voor mijn nieuwe woonst, het meeste is gewoon mee verhuisd uit mijn appartement. Ik koop hoe dan ook al weinig nieuwe dingen: heel wat meubelen en accessoires zijn erfstukken of gelukkige vondsten.

Ik houd er wel van als een interieur een verhaal vertelt.”

Valentine heeft een hart voor kunst, al gaat ze er niet doelge­ richt naar op zoek.

“Mijn oog moet erop vallen. De foto van het deels afgebroken ap­ partementsgebouw was bijvoorbeeld een toevallige vondst. Ik passeerde er toen er net iemand aan het fotograferen was, en ik heb een foto kun­ nen kopen. Ik vind het een prachtig beeld, met al die kleuren. De lade met de non in ge­ schilderd kreeg ik van mijn schoonbroer, een Fransman. Ik houd wel van een knipoog. Op de tuintafel staat trou­ wens een Jezusbeeld dat ik van de buren heb gekregen. Die ver­ scheen hier plots over de tuinmuur.” (lacht)

“Ik wilde absoluut een badkamer in polyester. Het is naadloos en glad, waardoor het onderhoud een fluitje van een cent is. Ik hou ook van de gebogen, vloeiende lijnen.

De douche is volledig in polyester uitgewerkt, net als het tablet van de wastafel, de randen van het bad en de muren. Ook de nisjes voor mijn badproducten zijn in het materiaal afgewerkt. Alles vormt nu een organisch geheel.” Het appelblauwzeegroen oogt fris en modern.

Wat goed was, mocht behou­ den blijven. Zo is de indeling boven amper veranderd, enkel de badkamer is verhuisd. De knalrode trap springt meteen in het oog, maar die was ook al rood voor hij werd herschil­ derd. “Ik vond dat wel iets hebben, dus waarom niet ge­ woon dezelfde kleur gebrui­ ken?” Ook de houten vloeren zijn bewaard, zowel boven als beneden. “Voor het nieuwe deel heb ik een betonvloer ge­ kozen, omdat die mooi past bij het parket vooraan. Ik wilde ook graag een materiaal dat buiten kon worden gebruikt voor het terras.”

Valentine geniet elke dag van een aantal familie­erfstukken.

Het ladenkastje in de zitkamer komt nog uit het notariaat van haar grootvader en is min­ stens honderd jaar oud. “Er passen cd’s in de laatjes, ide­ aal dus.” De eettafel en eenzit met poef kreeg Valentine dan weer van haar ouders: “Ze zijn gemaakt bij Van den Berghe­ Pauvers, een bekend meubel­ bedrijf in de Gentse wijk Brug­ se Poort. Het familiebedrijf is er in 2011 helaas mee ge­ stopt.”

Blikvangers in de keuken zijn de kleurrijke lampen boven het eiland en de eettafel. “Dat zijn de Alphabetalampen van ontwerper Luca Nichetto. Het fijne eraan is dat je ze zelf sa­ menstelt: je kan de boven­ en onderkanten combineren zoals je zelf wilt.” Bij Valentine hangen er vijf, maar dat oogt in de hoge ruimte helemaal niet overdadig. “Leuk detail?

De bovenkanten van de drie lampen boven mijn tafel vormen de Belgische vlag. Ik ben nogal een belgiciste.” (lacht)

WOONFICHE Wie? Valerie Brems (32), journalist, blogger (www.mirror­of­fashion.com) en interieurstylist (www.jvstyling.be), Vincent Bruyninckx, immo­ makelaar, en pup Clémence.

Wat? Een nieuwbouwwoning ingericht als een Parijs herenhuis.

Waar? Heist­op­den­Berg.

Bewoonbare oppervlakte? 270 m2.

Oppervlakte tuin? 110 m2.

Do “De regel van de tien offertes: ik beslis niet voor ik tien prijsberekeningen binnen heb. Dat is niet eens zo gek veel werk: ik maak gewoon één echt supergedetailleerde e­mail met foto’s en al­ le informatie over de werken én de materialen die ik wil gebruiken. Daarna hoef ik dat dossier­ tje enkel nog naar een hele hoop vaklui uit te sturen en te wachten tot de offertes binnenko­ men.”

V

alerie Brems en Vincent Bruyninckx zochten anderhalf jaar lang intensief naar een herenhuis in de buurt van Heist­op­den­Berg. Helaas bleek hun type droomwoning er zo schaars, dat de weinige leuke panden meteen fiks boven budget waren. Dus werd het plan B: een nieuwbouwwoning. Maar dan wel eentje met het karakter van een Parijs herenhuis. Onmogelijk?

“Elke keer iemand ons complimenteert met de geslaagde ‘verbouwing’, weet ik dat we in ons opzet geslaagd zijn.”

Nieuwbouw met herenhuisgevoel Op de gevel willen ze nog moulures laten

Don’t “Een te goedkope wc kopen. Net zoals fake handtassen, blijken er dus ook nepwc’s in om­ loop. Ik kocht ons exemplaar van Villeroy & Boch op een Nederlandse site met vijftig pro­ cent korting. Eenmaal geïnstalleerd spoot het water er langs alle kanten uit. Mijn aannemer kwam een kijkje nemen en wist me te vertellen dat het een vals merktoilet was.”

In de dressing creëerde Valerie een gevoel van warme luxe, door haar IKEA Pax­kasten in de poederige blauwtint Stone Blue van Farrow & Ball te lakken. De hang­ rails spoot ze goud en aan de zijkanten beves­ tigde ze korte goudkleu­ rige gordijnroedes, om handtassen, sjaaltjes of een mooie jurk in de kij­ ker te hangen: “Ik vond ze gewoon bij Gamma.

Je mag er niet té dicht op kijken, natuurlijk. Er zit hier en daar een kras in de lak en niet alles is perfect. Maar dat is het voordeel van deze vrij drukke stijl. In een clean interieur springt elk minpuntje eruit, hier gaan zulke details meer op in de algemene sfeer.”

aanbrengen, zoals bij een echt herenhuis, maar eenmaal binnen doet niets nog vermoeden dat dit huis pas een jaar geleden werd opgeleverd. Valerie bracht reliëf in de vlakke muren met decorlijsten, koos voor een donkere parketvloer met Hongaarse punt, werkte met warme, rijke kleuren en trok de herenhuisstijl zelfs door naar de tuin. “Daarvoor zocht ik speciaal tegels uit die leken op de terrasvloer van het bekende restaurant Monsieur Bleu in Parijs. Dat lijkt een detail, maar al die kleine ingrepen

zorgen ervoor dat de algemene sfeer naar mijn gevoel klopt. Overal mooie hoge plinten, messing deurklinken, een tapijt op de trap, mooie lampen: elk element moest dezelfde grandeur uitstralen.”

En daarmee bewijst Valerie ook meteen dat de luxueuze Hollywood Regency interieurstijl waar ze altijd al zo gek op was, geen stukken van mensen hoeft te kosten. “We hebben echt prijsbewust ingericht en gebouwd. Neem nu de vloer in de hal: dat zijn gewoon kleine, marmeren tegeltjes die ik goedkoop op een outletsite vond. Maar door

ze in een patroon te leggen, ziet het er meteen imposant uit. Of de wijnkast in de keuken: een echte paste niet in het budget, dus hebben we er eentje nagemaakt. Niemand die het doorheeft.”

Valerie kijkt ook geregeld online of in kringloopwinkels uit naar echte koopjes.

Vindt ze een topstuk voor een spotprijs, dan kan ze het maar moeilijk laten staan.

“Ik ben er nog niet helemaal uit of het een hobby of een verslaving is (lacht), maar: het interieur wisselt hier wel eens, ja. Ik houd ervan om objecten met een verhaal in huis te halen. Andere mensen vinden dit interieur misschien druk, terwijl ik net rustig word van mijn eclectisch allegaartje bij elkaar gesprokkelde stukken, kleuren, kussens en kaarsen. Telkens gasten me zeggen dat het hier zo gezellig is, doet me dat oprecht plezier. Nu ik erover nadenk: gezelligheid is eigenlijk het enige dat je niet even snel in de winkel kunt kopen. Het is een sfeer die je langzaamaan opbouwt in huis.”

Impulsieve beslissing Twee weken geleden hing er nog een andere lamp boven de eettafel en het kan goed zijn dat het blauwe tv-kastje morgen in het groen staat. “Soms zitten we voor de tv en heb ik plots een kwartier van de film gemist, omdat ik rondkeek in huis. Op zoek naar iets dat beter of anders kan. Meestal begin ik daar dan ook de volgende dag aan. De moulures in de keuken waren bijvoorbeeld zo’n impulsbeslissing. Ik vond de sfeer er te strak in vergelijking met de rest van de leefruimte.

En dat stak me zo hard tegen dat ik gewoon een paar decorlijsten die hier nog rondslingerden tegen de muren heb gekleefd. Zo werkte het wel. Een beetje op eigen risico, maar goed, stel dat het op een absolute flop uitdraaide, wat had ik dan uiteindelijk verloren? Een paar uurtjes extra schilderwerk, daar zit ik eigenlijk echt niet mee.”

De kast die, toen Valerie haar man leerde kennen, nogal prominent in zijn woonkamer stond, was echt niet haar smaak. “Zo’n beige ‘Scapakast’, ken je ze?

Toen we samen gingen wo­ nen, kreeg ik Vincent zo ver om ze naar zijn ouders te brengen, maar eenmaal in het nieuwe huis stond ze hier plots weer. Ik dacht: goed, voor een van de kin­ derkamers later, ik zet ze wel in het lichtblauw. Maar toen zag ik ze hier in de woonkamer op de dekvloer staan en vond ik ze eigen­ lijk wel leuk in het bureau passen. Na een kleurtje dan, dus ben ik meteen aan de slag gegaan met groen en goudverf. Het resultaat is verrassend anders: zelfs Vincents ouders herkenden de kast niet meer.”

De badkamer werd niet naast de slaapkamer, maar naast de dressing ingericht. “Zo kan ie­ mand wat langer in bed blijven, zonder gestoord te worden door gerommel in de badkamer of dressing. En ook als je je ’s avonds klaarmaakt voor een feestje of etentje, is het handiger om badkamer en dressing dicht bij elkaar te hebben. Voor de badkamervloer kozen we voor een keramische houttegel van Casa Dolce Casa. Ik hou meestal niet van zulke ‘nephouten’ tegels, maar bij deze zie je het verschil bijna niet. Nog een leuk detail: bij het bad installeer­ de ik fotolijsten om een boek of iPad op te laten steunen.”

“De keuken ontwierp ik sa­ men met mijn papa. Onze wensen waren vrij eenvou­ dig, behalve het barbankje: een knusse bank met kus­ sens die je onder de toog kunt schuiven. Mijn alterna­ tief voor de typische bar­ krukjes bleek een nacht­ merrie voor de schrijnwer­ ker, omdat er net genoeg contragewicht nodig was om het bankje overeind te houden en ook de wielen perfect moesten kunnen rij­ den. Uiteindelijk lukte het toch, waardoor ik nog blijer ben met mijn pronkstuk.

Als er vrienden komen eten, geraken we meestal niet eens aan tafel, zo ge­ zellig is het aan de bar.”

WOONFICHE Wie? Dertigers An en Tom en hun vier dochters: Frédérique (11), Annabelle (10), Hannelore (8) en Emmanuelle (10 maanden).

Wat? Verbouwing woning van de jaren zestig Wanneer verbouwd? 2012 Terreinoppervlakte? 538 m2 Woonoppervlakte? 167 m2 (excl. kelder en zol­ der) Door? www.knap­architectenbureau.be

Een van de leveranciers van interieurelementen was De Groene Poort uit Vichte, dat meubelen op maat vervaardigt. “De eettafel is van hun hand en gemaakt van oude deuren”, vertelt An. “We wilden een tafel waaraan geleefd mag worden: er staat een grote vlek op van een uitgelekte koffiekan, er staan strepen op van een alcoholstift. Maar dat deert niet, de tafel wordt er zelfs mooier van.”

Do

“Goed communiceren met vaklui levert veel op.

Zo hebben wij de elektricien goed duidelijk ge­ maakt welke voorzieningen we wilden, zodat we later naar believen aanpassingen kunnen doen. Het is beter dat alles al voorhanden is voor bijvoorbeeld een muziekinstallatie, dan dat je er later nog aanpassingen voor moet doen.”

Don’t “Voor een zwarte polybetonvloer zouden we niet meer kiezen. De vloer is eigenlijk antraciet­ kleurig, de donkerste kleur beton die je kunt krijgen. We vinden het erg mooi, maar je ziet er werkelijk alle vuil op. Niet echt onderhouds­ vriendelijk dus.”

Atypische aanbouw H

et plan van Tom en An was om de badkamer van hun huis aan te pakken en hier en daar wat op te lappen.

Samen met hun architecten kwamen ze echter tot de conclusie dat er meer werk aan de winkel was. Alle koterij werd gesloopt en in de plaats kwam een ruime aanbouw met zicht op de tuin.

ELINE MAEYENS, FOTO'S GEERT VAN DE VELDE

Tien jaar al wonen An en Tom in hun huis

An houdt er niet van om dingen weg te gooien en ze schuimt graag kringwinkels af op zoek naar mooie spullen. Zo vinden we een mooi antiek naaitafeltje in het sa­ lon, en twee bijzondere kinderbedden in de gedeelde kamer van Hannelore en Fré­ dérique. “Het ene bed komt uit mijn ouder­ lijke thuis, het andere is een oud klooster­ bed dat ik op een tweedehandszoekertjes­ site vond.” De combinatie oud en nieuw die we in de architectuur van de woning zien, bespeuren we dus ook in de aankle­ ding.

tegenover de zeventiende-eeuwse molen van Balegem. Het koppel wilde weg uit hun Gentse appartement, op zoek naar rust en een tuin. “Het is Balegem geworden, een plek waar een gezellige dorpsmentaliteit heerst en iedereen elkaar kent. Ons huis, een halfopen bebouwing, was een typische woning uit de jaren zestig. De voorgevel had wel enige charme, maar de indeling zat niet goed. De benedenverdieping was een aaneenschakeling van voorplaats, kleine keuken, badkamer enz. Aan het hoofdgedeelte hing typisch Vlaamse koterij, die in slechte staat was.” Veranda, kot en stal werden afgebroken om plaats te maken voor iets nieuws.

Toen Tom op zoek ging naar een architect, dacht het koppel initieel nog aan een bescheiden verbouwing van de badkamer.

Tom: “Ik heb onze architecten, van Architectenbureau KNAP, online gevonden. Ik vond dat ze er in hun projecten in slaagden om oud en nieuw op een harmonieuze manier te combineren. De klik was er ook meteen. Samen met hen hebben we beslist om de woning veel grondiger aan te pakken dan we oorspronkelijk van plan waren.” De bestaande indeling van de woonst werd in

vraag gesteld en aangepast aan de noden van de nieuwe inwoners. De badkamer verhuisde naar boven en de indeling van de hele woning werd hertekend. Blikvanger is nu de ruime aanbouw die uitgeeft op de tuin.

Gulden snede Bij een moderne woning denken An en Tom spontaan aan een witgepleisterd huis met aluminium schrijnwerk. “Maar de architecten lieten ons zien dat je ook met houten ramen een hedendaagse look kunt creëren. Het heeft ook meer karakter en het is warmer, vinden we nu.” In de nieuwe aanbouw is het inderdaad het houten schrijnwerk dat de show steelt: zowel de onderverdeelde glaspartij in de achtergevel als de speelse schakeling van ramen aan de zijkant. “Die onderverdelingen leken ons eerst een beetje raar, maar ze zorgen inderdaad voor een aangenaam ritme in de woning. Dat spel met ramen is trouwens een handelsmerk van het architectenbureau. Het komt nog eens terug in onze slaapkamer: daar zijn twee ramen van verschillende afmetingen geplaatst, in plaats van één groot raam. Ik geloof dat het idee op het principe van de gulden snede is ge-

baseerd (de gulden snede is een verhouding die in de klassieke architectuur als mooi en evenwichtig werd ervaren, n.v.d.r.).”

Overal uitzicht Architectuur moet functioneel zijn, maar het mag dus wel iets toevoegen. “We wonen op een afhellend perceel, een technische moeilijkheid. De architecten zagen die uitdaging echter meteen als een meerwaarde. Ze hebben een plan uitgetekend in verschillende niveaus, waarbij alle opeenvolgende ruimtes richting de tuin leiden.

De vloer gaat omlaag, en het plafond van het nieuwe volume loopt schuin omhoog.”

Die ingreep zorgt ervoor dat je, waar je ook staat, geniet van het uitzicht. De aanbouw is ook boeiender dan als het gewoon een rechthoekige doos met een groot ononderbroken raam was geweest.

Wat nieuw is en wat oud mag hier gezien worden. Een rozet in het plafond van de bureauruimte en oude houten deuren met metalen klinken toeven hier broederlijk naast een zitelement in multiplex en een stalen kast. “Het contrast mag er zijn, als het geheel maar harmonieus is.”

Zowel in de gang als in de voorste ruimtes ligt nog de oorspronkelijke vloer. In de gang gaat het om een heel klein donker te­ geltje, met af en toe een geel, grijs, groen of blauw exemplaar tussen. De vloer in de voorste leefruimtes is een lichtere grijze te­ gelvloer. “Niet alleen is het contrast met de antracietkleurige betonvloer heel geslaagd, het was ook budgettair interessant om een deel van de oude vloer te behouden.”

De badkamer is van vloer tot douche afge­ werkt in mortex, een decoratieve pleister op basis van cement en kalk. “Een voorstel van onze stukadoor, een gepassioneerde vakman. Mortex wordt laagje per laagje aangebracht, tot je een waterdicht en hit­ tebestendig oppervlak bekomt. Een tot twee keer per jaar moeten we het opper­ vlak behandelen met een soort wax en daarna alles opboenen. Zo parelt het water mooi overal af.”

De oude molen aan de overkant van de straat, een degelijk stenen gebouw, schiep met­ een een heel specifieke context. In functie daarvan is als gevelbekleding voor de uitbrei­ ding een gevelsteen van Vande Moortel gekozen, een steenbakkerij uit de buurt. Om de steen een hedendaagse uitstraling te geven is hij met dunbedmortel gemetst. Bij die techniek worden stenen niet helemaal opgevoegd maar ligt de voeg dieper, en komt de steen dus veel meer tot z’n recht.

De inrichting lieten An en Tom voor een deel over aan Tinel, een interieurbureau en me­ taalatelier. “Ze hebben een aantal elementen op maat in staal gemaakt: een dressoir voor in de leefruimte, een stalen deur die het bureau van de rest van de woning scheidt en sta­ len kolomkasten in diezelfde bureauruimte.” Die elementen combineren goed met een aantal heel moderne interieurelementen, zoals de witte kastenwand in de leefruimte.

Woonfiche Wie? Nathalie De Schepper (30) is Fashion Ac­ count Manager & Social Influencer Expert bij communicatiebureau OONA, Michiel Pelerents (32) is kunstenaar. Samen runnen ze het life­ style webzine Yayzine.com.

Wat? Eclectisch ingericht huurappartement uit de jaren vijftig.

Waar? Antwerpse expowijk.

Bewoonbare oppervlakte? 115 m2.

Oppervlakte tuin? Gemeenschappelijke tuin van 200 m2.

De slaapkamer kreeg een Aziatisch thema én een echte pauwenstoel. Nathalie: “Die vond ik op Kapaza voor dertig euro, maar de Chine­ se kast en de paravent – hier als hoofdeinde voor het bed gebruikt – waren toch iets duurdere stukken. Ach, ze passen hier perfect, dan mag dat. Bovendien kan de paravent later dienen als room divider als we wat groter gaan wonen. Daar denk ik wel over na: ik doe pas een investering als ik voel dat ik er jaren plezier aan kan beleven. Wat hier staat, moet ook ooit in ons eigen huis kunnen.”

Do “We bouwden ons interieur langzaamaan op en hebben nooit iets overhaast gekocht, waar­ door we alles nu nog steeds even mooi vinden.

Hadden we toch iets dringend nodig, maar von­ den we niet meteen onze zin, dan kochten we tijdelijk iets tweedehands. Nieuwe stukken van woonwarenhuizen hebben weinig doorver­ koopwaarde, maar mooie en kwalitatieve twee­ dehandsmeubels kun je perfect voor even ge­ bruiken en dan doorverkopen.”

Don’t "Onbezonnen planten in huis halen. Planten zijn levende organismen, je kunt ze niet zomaar om het even waar neerzetten en dan hopen dat ze wel zullen overleven. Informeer je dus goed, zodat je precies weet wat je plant nodig heeft.

We hebben een hele grote en dure plant moe­ ten verplaatsen naar de zuiderkant van het ap­ partement, omdat ze in de woonkamer – die noordgericht is – bijna was gestorven.”

Eclectisch exp M

et een enthousiast opverende bordercollie en een tropisch palmdecor in de hal is het moeilijk om níét vrolijk te worden als je bij Nathalie en Michiel binnen stapt.

Maar – euhm – behang in een huurappartement? De twee creatievelingen – zij fashion pr­ verantwoorlijke, hij kunstenaar – krijgen wel vaker de vraag of dat niet een beetje gek is. “We hadden geen zin om te wachten tot we een eigen huis konden kopen om ergens een plek helemaal van ons te maken.”

Echt grote structurele werken zaten er natuurlijk niet in voor huurders Nathalie en Michiel, die al vier jaar samenwonen in dit Antwerpse expo-appartement. Maar dankzij een paar kleine ingrepen konden ze de ruimte toch een heel ander karakter geven.

Eerst werden alle muren in de witte verf gezet, daarna haalde het koppel strategisch enkele deuren weg. Die tussen hal en eetkamer én die naar de slaapkamer. Michiel: “Als ik erbij stilsta, is het misschien wel vreemd om m’n bed te zien vanuit de inkomhal, maar het appartement voelt veel ruimer en gezelliger zo. En er valt meer licht binnen. Er hangt hier echt een fijne sfeer, daar zijn we ook meteen voor gevallen.”

Omdat er ergens in een hoek wat vochtschade zat, wilde de eigenaar het eikenhouten visgraatparket nog snel vervangen voor Nathalie en Michiel hier introkken.

“We konden hem gelukkig overtuigen dat niet te doen. Een mooie, houten vloer geeft je huis een ziel, vind ik. En als je nu zo’n visgraat wilt laten plaatsen, kost je dat een fortuin. Dus heb ik een tweedehands barkarretje gekocht om het stukje beschadigd parket onder te verstoppen. Opgelost!”, glimlacht Nathalie met een ontwapenende trots die ze me tijdens de rest van de rondleiding nog een paar keer zal laten voelen, telkens ze een meubel- of decoratiestuk aanwijst dat ze voor een prikje in een twee-

dehandswinkel, via een Facebookgroep of op Kapaza vond. “Michiel en ik houden van unieke en speciale objecten die een handgemaakt gevoel uitstralen. Dat idee dat je een kleine schat in handen hebt, vind ik geweldig. En dat jij de eerste bent om ’m te spotten en mee naar huis te nemen. Bij nieuwe spullen, waarvan je gemakkelijk tien exemplaren kunt kopen in elke winkel, voel ik weinig. Daarom hebben we ons interieur ook heel geduldig opgebouwd, met

kwalitatieve, mooie stukken. Niet eens zo duur hoor, want budget voor design hebben we niet. We zoeken gewoon lang genoeg tot we hét stuk vinden.” Nathalie en Michiel zijn van mening dat je eerst in een huis moet leven, wil je weten wat er nodig is in elke ruimte. Zo komen er in de toekomst nog wel wat accentmuren bij. Nathalie: “Kleur is zo’n verrijking voor je interieur en toch schildert haast iedereen z’n huis wit. Wij eerst ook.

Maar is dat niet wat jammer? Elke grote ver-

Boven de zwartglanzende dressoirkast – in Italiaanse stijl, uit de jaren tachtig of negentig – hangt een van de nieuwste werken van Mi­ chiel, een tekening op papier in pastel uit een reeks van vier. Michiel: “Ik liet me inspireren door details hier in de expowijk, waar je vaak geometrische vormen in het hekwerk van de huizen vindt.” Nathalie noemt zichzelf verwend, met een kunstenaar in huis: “Ik wil niet op zoek gaan naar posters of een nietszeggende stockfoto om aan de muur te hangen. Dus vind ik het geweldig dat Michiel zulke mooie dingen maakt. Al is hij niet de gemakkelijkste als het op z’n kunst aankomt. Hij vindt het wat te confronterend om voortdurend op nieuw werk te moeten kijken, dus moet ik hem echt wel overhalen om af en toe nog eens iets op te hangen. Ik push dat soms wel een beetje, maar enkel omdat ik het zo mooi vind.” (lacht)

Overdaad schaadt niet in de hal, waar naast het behangpapier van het Belgische merk Tenue de Ville ook de velours éénzit – een nieuwe vondst van bij het Neder­ landse Sissy­Boy – het kunstwerk van Mi­ chiel én de panter in het oog springen. “El­ ke keer we om hondeneten moeten bij de dierenwinkel, springen we ernaast snel even binnen bij de Troc. Daar vonden we deze panter. Een lucky find, want wij tikten ’m op de kop voor tachtig euro, terwijl hij bij antiekhandelaars gemakkelijk voor een paar honderd gaat.”

xpo-appartement De totem uit tweede­ hands vazen en een lampenstaander is een werk van Mi­ chiel. “Geïnspireerd op de totems van de kunstenaar Ettore Sottsass. Een beetje tricky natuurlijk, zo'n aardewerken gevaar­ te met een hond in huis. Maar Vanna maakt heel weinig stuk. Er is ook nog wat discussie over de totem: ik vind dat het een kunstwerk is, ter­ wijl Nathalie hem meer als een ge­ bruiksvoorwerp ziet.

Ze wil er uiteraard weer een plant op zetten.” (lacht) Nathalie en Michiel vinden hun schatten niet altijd toevallig. Als ze exact weten wat ze willen, gaan ze er ook bewust naar op zoek. Nathalie: “Het handstoeltje zag ik op Pinterest en mijn hart sloeg meteen een paar tellen over. Zo wilde ik er ook eentje hebben. Dus heb ik gewoon ‘handstoel’ gegoogeld en kwam ik uit bij een teakhan­ del in Nederland die er hele mooie maakt.

Een collega, die daar sowieso in de buurt moest zijn, is die twee dagen later voor mij gaan ophalen. Zo simpel kan het zijn.” andering, zoals het behang in de hal en een kleur tegen de muur, is in een huurappartement natuurlijk een investering die je niet terugkrijgt. Maar kleur en prints hebben zo’n impact op de ruimte dat we het er graag voor over hebben. En dan is de grote vraag natuurlijk altijd: ‘Word je het niet beu? Maar het palmbehang in onze hal hangt er nu ook al meer dan een jaar, en we zijn er nog steeds even blij mee.”

Met wat goudkleurige accenten en een wel-

gemikt streepje velours is het interieur mee met de jongste boho chic-trend. Maar Nathalie, die vaak in interieurmagazines – haar tip: Cabana Magazine – en op Pinterest op zoek gaat naar inspiratie, waakt bewust over de balans tussen tijdloos en trending. “Velours is nu helemaal in and I love it. En toch kijk ik uit dat ik geen te grote, allesbepalende meubelstukken in velours koop. Omdat het een stof is die niet gemaakt is voor intensief gebruik, maar ook

omdat je geen driezitsbank wilt kopen die binnen een jaar behalve afgeleefd ook helemaal Pinterestpassé is. Een kleiner stuk, zoals het eenzitje in de hal, vind ik perfect.

Eigenlijk is dat de sleutel tot een origineel huis, denk ik: nooit alles in één trend kopen, maar over de jaren heen schatten verzamelen en af en toe eens switchen.” Met dat switchen bedoelt Nathalie de letterlijke stoelendans die hier om de zoveel maanden wel eens plaatsvindt. “Dat heb ik van

mijn mama. Ik kon thuiskomen van school in een woonkamer waar plots alle meubels anders stonden. Het leerde me hoeveel impact zo’n switch heeft op je huis en je hoofd: het zorgt voor een frisse wind. Hier doe ik dat ook geregeld, alles eens drastisch door elkaar schudden. Zoeken tot ik voor elk stuk weer een andere, juiste plaats hebt gevonden. En dan heel blij rondkijken in een bijna-nieuw huis, natuurlijk.”

Woonfiche Wie? Bart Beyens (37), vliegtuigtechnieker, An­ Katrien Dullers (32), eigenaar van pr agency Marnix & Ally, Jerôme (3) en Frances Mae (15 maanden).

Wat? Verbouwing van een rijwoning uit 1925.

Verbouwingsbudget? 100.000 euro.

Waar? Kontich.

Terrein? 153 m2.

Bewoonbare oppervlakte? 210 m2.

Do “Wij hebben een aparte linnenkamer ingericht waar de wasmachine en droogkast staan, met een heleboel kasten waar ik de was in kan sor­ teren. Alles zit netjes weg en die ruimte is vlak naast de badkamer: heel handig!”

Don’t “We zouden het berkenhouten blad waar de wastafel in de badkamer op rust niet opnieuw kiezen. We zijn altijd op onze hoede dat er geen kringen op het hout komen door het water.”

Van oude rijwoning naar gezellige gezinswoonst

E

en week voor Bart Beyens en An­Katrien Dullers de sleutel van hun rijwoning in Kontich in handen kregen, bleek An­Katrien zwanger te zijn van hun eerste kindje. Dat zette de deadline voor de verbouwing meteen op scherp: negen maanden later moest de verouderde burgerwoning helemaal babyproof zijn.

EMILIE LACHAERT, FOTO’S GEERT VAN DE VELDE

“Wij zijn getrouwd op 24 augustus 2013, twee dagen erna kregen we het heuglijke nieuws dat ik zwanger was en een week erna zijn we verhuisd”, steekt An-Katrien van wal. “We hadden dus negen maanden om de verbouwing rond te krijgen. Dat was een heel strakke deadline, vooral omdat we veel zelf wilden doen. Bart is heel handig en door zelf de handen uit de mouwen te steken, konden we ons verbouwingsbudget binnen de perken houden.”

“Bart stond maandenlang om 5 uur op om, voordat hij naar z’n werk vertrok, al te beginnen verbouwen en deed ’s avonds na het werk weer verder. Toen Jerôme geboren werd, werd de keuken geplaatst. Toen hij zijn eerste stappen zette, hadden we net een vloer in de living.”

Gestript tot de baksteen De rijwoning trok de aandacht van het koppel vooral omdat ze zo ruim was en omdat er veel zonlicht was aan de tuinkant. “Het huis stond al even leeg en als ik nu terugkijk op de foto’s van toen, begrijp ik zélf bijna niet dat we de mogelijkheden zagen. Op de benedenverdieping hebben we alles tot de baksteen gestript. We braken de vloeren uit en vervingen die. We vernieuwden de waterleidingen en elektriciteit. We installeerden een zonneboiler.

We isoleerden het dak en de muren waar mogelijk, en vervingen het merendeel van de ramen.”

Op de eerste en tweede verdieping waren de ingrepen beperkter dan beneden: in de slaapkamers verwijderden ze het oude behang en schuurden ze de plankenvloer. En alles kreeg een likje witte verf. “Zo komen de mooie ruimtes in het herenhuis het best tot hun recht”, aldus An-Katrien. En het was meteen ook het perfecte blanco canvas voor hun creatieve inrichting die antiek en

vintage mixt met moderne elementen en eigen creaties.

Keuken achterin, berging vooraan Het koppel coördineerde de verbouwing zelf en werkte zonder architect of aannemer. Ze kregen wel hulp bij het tekenen van een plan van een oom van An-Katrien die architect is. Ze besloten om de keuken en woonkamer naar achter te verhuizen, met zicht op de tuin en binnenkoer. Zo kunnen ze optimaal van het zonlicht en groen genieten. Vooraan in de woning werd een deel van de zithoek opgeofferd om een handige berging en het gastentoilet te voorzien.

“In een rijwoning is zo’n berging aan de

straatkant een absolute aanrader”, aldus het koppel. “Je kan er meteen je fietsen, schoenen, jassen en schooltassen kwijt. Zo hoef je je bij het binnenkomen niet langs allerlei spullen in de gang te wurmen.”

Na een klein jaar waren de grootste werkzaamheden achter de rug: de badkamer en keuken waren vernieuwd en de benedenverdieping was opnieuw ingericht. Maar het is pas na 3,5 jaar dat Bart en An-Katrien de verbouwingen écht achter de rug hadden. Zélf de handen uit de mouwen steken vraagt tijd, maar het resultaat is meer dan geslaagd. Met veel aandacht voor afwerking en details maakten ze van een oude rijwoning een lichte en gezellige gezinswoning.

“De badkamer van de woning was een houten constructie op de eerste verdieping, bo­ venop de achterbouw. We hebben goed moeten nadenken over hoe we de constructie zo licht mogelijk konden houden. We kozen er bijvoorbeeld voor om met vinyltegels te wer­ ken, omdat dit een heel lichte oplossing is. De tegels ogen helemaal niet cheap door hun tijdloze betonlook en ze zijn heel onderhoudsvriendelijk. De badkamer zelf is op maat ge­ maakt in berkenhout multiplex.”

Bart en An­Katrien kozen een tijdloze witte keuken van SieMatic. Het werkblad van het eiland in de keuken werd drie centimeter hoger gemaakt zodat het voor het koppel de perfec­ te afmeting heeft om groenten te snijden. “Als er vrienden op bezoek komen, hangt iedereen ook altijd rond dit eiland om te aperitieven. Het is onze favoriete plek in huis.”

In de eetkamer mixt het koppel antiek, vintage en modern. De oude tafel en de Thonetstoelen passen wonderwel bij de strakke witte kast. Aan elk element in de decoratie hangt wel een verhaal of herinnering vast. Zo zijn de objecten in keramiek van de hand van An­Ka­ triens mama. De kaders op de witte kast kocht het koppel bij de geboorte van Jerôme en Frances Mae. Het wandtapijt is dan weer een creatie van een tante, een kunstenares die helaas overleden is.

Een keramiek kunstwerkje op de kast staat sym­ bool voor het ge­ zin van vier. Het is een creatie van An­Katriens ma­ ma.

An­Katrien heeft een voorliefde voor meu­ bels met een verhaal. Op de slaapkamer van dochter Frances Mae staat een antieke kast die ze meekreeg van thuis. “Ik vond die als kind al heel mooi, mijn mama be­ waarde er vroeger paperassen in.” De de­ signstoel is dan weer een item van bij haar grootouders en ook het hobbelpaardje naast het bed is een familiestuk, gemaakt van een oud paardje van een kermisattrac­ tie.

In de slaapkamer schilderde het koppel de plankenvloer en de mu­ ren in wit. De oude schouw werd opgeknapt met dezelfde multi­ plex als in de badkamer. Die mul­ tiplex in berkenhout komt her en der terug in huis. Een kader met de letters A en B verwijst naar de initialen van het koppel. Naast het bed maakten ze met oude ko­ peren leidingen en touw een mooi en handig kledingrekje.

Woonfiche Wie? Rita Heymans (64) is webdesigner en gra­ fisch vormgever in haar eigen bedrijfje Web­ stekstudio. Ze verhuisde van een huis in Tervu­ ren naar een appartement in hartje Leuven.

Wat? De mansarde van een geklasseerd ge­ bouw uit het begin van de negentiende eeuw Waar? Leuven Bewoonbare oppervlakte? 166 m2 Oppervlakte terras? 20 m2

Wonen op de mansarde I

n het leven is er een moment voor alles. Ook om dat huis met die grote tuin en veel onderhoud achter je te laten en te genieten van de rust, maar tegelijkertijd ook van het stadsleven. Rita Heymans zette de stap en verhuisde naar een geklasseerd pand in hartje Leuven.

KIZZY VAN HORNE, FOTO’S GEERT VAN DE VELDE

Al die jaren woonde Rita Heymans rond Leuven. In een groot huis met een mooie tuin. Zo’n twee jaar geleden was de tijd rijp voor iets nieuws. “Na jaren op de buiten te wonen, met vrienden die allemaal verder weg zaten, geen winkels in de buurt en de auto te moeten nemen voor alles, snakte ik naar de bereikbaarheid van de stad. Ik wil mensen rondom mij. Me op wandelafstand van de restaurantjes bevinden, wanneer ik geen zin heb om te koken. De bakstenen van weleer heb ik achtergelaten, en nu is het tijd om te genieten van een fijn plekje in Leuven”, zegt Rita. Ze viel voor de charmes van het voormalig Instituut voor Landbouwkunde van de KU Leuven. Een bouwpromotor renoveerde het voormalig instituut tot casco lofts met toch het nodig behoud van authenticiteit. “Ik koos voor de mansarde: zuidgericht, gezellig vanwege de balken en spanten en met veel licht van bovenaf. Het is een geklasseerd gebouw, een stadsgezicht

dat niet mag verdwijnen, en net daarom worden bepaalde regels opgelegd. Zo moet de loft een open geheel blijven, en moeten de balken zichtbaar zijn.”

Al acht keer verhuisd Rita was niet aan haar proefstuk toe. Het was de achtste keer dat ze verhuisde, en zo weet ze ondertussen wat ze wil. “Het is een gebouw met authenticiteit, maar wat ik zeker niet wil, is een Bokrijkgevoel creëren.

Ik heb samen met mijn zoon en aannemers alles heel goed doordacht. Het geheel is een sobere hedendaagse, maar toch aparte inrichting. Op mijn leeftijd heb je al heel wat bagage, letterlijk en figuurlijk. Het cascoaspect trok me aan, een compleet lege ruimte. Nu heb ik nog de kracht om alles zelf te bedenken: de indeling, alle wanden met leidingen, materiaalkeuzes, inrichting en afwerking. Ik heb, buiten het maatwerk, ook heel wat interieurstukken meegenomen.” Bij het binnenkomen groeten een reeks kunstobjecten de bezoeker. “Dit zijn werken die ik her en der gevonden heb.” In de grote ruimte is een leeshoek gecreëerd met stoelen uit het vorige huis. “De Ikeaboekenkast hing ik zelf op. Naast een grote praktische zelfredzaamheid is het creatieve mijn ding.”

Blikvanger is de stapel strips van toen de kinderen klein waren. Een grote eettafel werkt uitnodigend. “Het is hier een open huis en iedereen is altijd welkom voor een

drankje en hapje. Al blijven we voor het aperitief wel vaak rond het keukeneiland hangen.”

Klanten in huis Helemaal achteraan in de hoek richtte Rita een knusse zithoek in met een vintagestoeltje van Artemide dat ze in de jaren zeventig, toen ze zelf nog een interieurwinkeltje uitbaatte, te koop aanbood. Het meest knusse hoekje, met gashaard, is bewust achteraan ingericht. “Ik werk ondertussen als webdesigner en ontvang klanten thuis. Bij het binnenkomen kunnen ze meteen de trap nemen waar ze op de open verdieping in mijn bureau terechtkomen.”

De mezzanine boven kan ooit, wanneer Rita stopt met werken, als logeerkamer dienen. “Ik heb de extra ruimte vandaag nodig, omdat ik hier werk. Maar later kan ik perfect enkel beneden leven. Ik wil hier oud worden.” In de blok onder het bureel zijn een bergruimte, slaapkamer en badkamer ingericht. Het toilet doet meteen dienst als douchekamer. “Dit is gemakkelijk wanneer er gasten blijven logeren. Dan moeten ze niet door mijn slaapkamer om de badkamer te delen.” De inrichting is niet alledaags. Rita zoekt en kijkt naar wat ze mooi vindt. “Het badkamermeubel is van Ikea. Ik heb er een blad van oranje glas aan toegevoegd. Zo kan je met kleine ingrepen eigen accenten brengen. Een apart interieur moet niet altijd enorm duur zijn.”

Do “Sta open voor verandering. Blijf niet in dat te grote huis met een enorme tuin en massa’s werk zitten tot je te oud bent om te verhuizen.

Geniet van het leven. Een appartement in de stad heeft zoveel meer te bieden, minder on­ derhoud, en meer sociale contacten.”

Don’t “Ga je voor een strakke inrichting, verlies de ge­ zelligheid niet uit het oog. Benut open ruimtes en kleed ze aan met bijvoorbeeld kunst. Heb je geen kaas gegeten van esthetiek, laat je dan bij­ staan door vakmensen.”

“Ik zit wel eens in de lees­ hoek, ja. Ik ben een grote le­ zer, van romans tot andere boeken. Of ik het schilderij in de leeshoek nog ophang, weet ik niet. Ik zette het er neer met de verhuis en het staat er nog steeds omdat ik het er uiteindelijk wel mooi vind staan. Een interieur moet niet altijd vanzelfspre­ kend zijn.”

Rita is grote kunstliefhebber zonder een favoriete kunstenaar te hebben. “Vanwege de schuinte onder het dak en weinig muren om iets op te hangen, bie­ den sokkels een mooi alternatief om kunst te tonen.

Er staat een beeldhouwwerk van mijn oudste zoon.

De dames met de dikke kont vond ik in een klein kun­ stenaarsateliertje in Nederland. Daar word ik vrolijk van. En op een veiling voor de sloppenwijken in Zuid­ Afrika kocht ik een werk van Caroline Coolen, een vreemde vogel in zwart en geel. Ik koop enkel wat ik mooi vind.”

Tussen het aanrecht en de bovenkastjes pronkt een foto die Rita maakte, van een open keuken van het restaurant in het Museo Del Novecento in Milaan, gedrukt op glas. Zo geeft ze de keuken een aparte toets. Ze bedacht het ontwerp van de keuken zelf. “Ik wilde geen witte keuken, maar het mocht wel iets speciaals zijn. Ik kook graag, maar heb niet altijd de tijd.” De tabletten zijn in composiet en kasten in hpl­Print en donkere eikenfineer.

In plaats van het hoofdeinde van het bed tegen de muur te plaatsen, draaide Rita het bed om. “Zo bots ik niet met mijn hoofd tegen de schuine wand. En kijk ik door het raam op het voormalig anatomisch theater van de KUL, ook een geklasseerd gebouw.”

Rita is liefhebber van mooie foto’s. Ze speelt graag met beelden in haar interi­ eur. Achter het bad is een foto die ze maakte in Barcelona, een beeld van wa­ ter dat van trappen stroomt, uitvergroot.

Ook in de slaapkamer hangt er een groot beeld dat ze maakte op de Dutch Designweek. Zo geeft ze haar interieur een heel eigen toets.

Patio wordt pronk Woonfiche Wie? Lien Buyl (30), Study Lead Monitor bij Bay­ er, Matthias De Roy (31), freelance cameraman en zoontje Otto­Jan (6 maanden) Wat? Verbouwing van een rijwoning uit de ja­ ren dertig Waar? Geraardsbergen Verbouwingsbudget? 150.000 euro

L

ien en Matthias verbouwden een oude rijwoning tot een hedendaagse woonst met een mix van industriële elementen, zoals beton, en hout. De blikvanger in de verbouwing? De patio tussen de eetkamer en keuken waardoor er rijkelijk licht binnenstroomt in zowel het oude als het nieuwe deel van het huis.

EMILIE LACHAERT, FOTO’S GEERT VAN DE VELDE

Terreinoppervlakte? 90 m2 Bewoonbare oppervlakte? 178 m2 Architect? Nicolas Blondeel van Enplus Archi­ tecten, www.enplusarchitecten.be

Do “Wij zijn een absolute fan van beton. Het is een stevig, budgetvriendelijk materiaal dat na ver­ loop van tijd een mooi patine krijgt. Beton is op zich niet duur, maar het vergt wel extra inspan­ ningen om een betonnen werkblad of wastafel te vervoeren en om het te plaatsen. Wij onder­ vonden dat maar weinig vaklui dat willen doen.”

Don’t “Sluit zo weinig mogelijk compromissen op vlak van materiaalkeuze en stijl. Wij kozen ervoor om de verbouwing in fases aan te pakken. Zo konden we de ruimtes telkens helemaal naar onze zin aanpakken. Je verbouwt langer, maar het resultaat is wel helemaal zoals je het voor ogen had.”

Matthias en Lien kochten hun huis in 2009. Lien: “We waren als jonge twintigers op zoek naar een woning om te huren of te kopen. In Geraardsbergen had je de mogelijkheid om een oude rijwoning te kopen voor een maandelijks budget waarmee je een groot appartement huurt. Kopen was dus een logische keuze.”

Eerst pakten Lien en Matthias het gedeelte aan de straatkant aan: de living en eetplaats werden verbouwd. In een tweede fase, in 2013, pakten ze het achterste gedeelte van hun woning aan. Matthias: “Er stond heel wat koterij achteraan: er was een keuken met een kleine badkamer erbovenop.

Dat volume hebben we helemaal afgebroken. Alleen de buitenmuren bleven staan.”

Voor die verbouwing van de achterbouw deden ze een beroep op architect Nicolas Blondeel van Enplus Architecten. “We zagen zijn werk in een reportage in een magazine, en maakten een afspraak in onze woonst. Het klikte meteen. We gaven Nicolas carte blanche: het eerste ontwerp dat hij tekende, was meteen een schot in de roos.”

Patio én dakterras De architect creëerde een patio tussen de eetkamer en de keuken en voorzag een dakterras bovenop het volume van de nieuwe keuken. Nicolas Blondeel: “Dankzij de hoogte van de muren van de vroegere achterbouw – die uit twee verdiepingen bestond – konden we een dakterras maken.

Als de oude muren er niet waren, zou het terras in strijd zijn met de wettelijke bepalingen lichten en zichten, die verhinderen dat je op andermans eigendom kijkt.”

“Wij hadden zelf oorspronkelijk een ander idee”, vertelt Matthias. “Wij dachten om de keuken meteen naast de eetkamer in te richten en achteraan een stukje ruimte te houden voor een koertje. Door te kiezen voor een patio tussen keuken en eetkamer en een dakterras is de architect erin geslaagd om twee buitenruimtes te creëren in plaats van één. Een veel beter plan dan het onze dus.”

En er is door de verhoogde patio ook meer lichtinval, zowel in het nieuwe als het oude deel van de woonst.

De terrastegels van de patio bevinden zich op hetzelfde niveau als het werkblad van de keuken. “Heel handig”, aldus Lien. “We schuiven onze glazen en kommen gewoon van het keukenblad op het terras. In het voorjaar genieten we er al van de eerste zonnestralen. Omdat het terras in de zon ligt en beschut is, is de temperatuur er snel aangenaam.”

Ruimte, licht en beton De beperkte ruimte in de achterbouw is optimaal benut. “Het hoge plafond in de nieuwe keuken – dezelfde hoogte als elders in het herenhuis – bezorgt je een groter ruimtegevoel”, licht de architect toe. “Ik liet de muren ook zo veel mogelijk vrij en opteerde voor slimme kastruimte onder de patio en onder de trap naar het dakterras.

Bijna alle keukentoestellen, en ook de wasmachine, werden op die manier discreet geïntegreerd. De typische keukenelementen heb ik zo veel mogelijk vermeden.”

Matthias en Lien kozen zelf voor beton als

een van de belangrijkste materialen in hun verbouwde woonst. “We houden van de ruwe, industriële look van beton. Je ziet het materiaal terugkomen in het keukenwerkblad, het wastafeltje bij het toilet, de wastafel in de badkamer, de gietvloer in de keuken, de tegels van de patio en de trap naar het dakterras.” Het beton wordt in de verschillende ruimtes vaak gecombineerd met wit en hout, zodat het geheel niet te kil of strak oogt.

kstuk

In de badkamer voeren wit, beton en hout de boventoon. De wastafel werd met behulp van een stalen frame en enkele stevige bouten aan de muur bevestigd. Een huzarenklus die enkel een tuinaannemer aandurfde, vertelt het koppel. De sobere hanglamp van Muuto is een element dat in verschillende ruimtes van het huis terugkomt. Ook in de keuken en in de slaapkamer van kleine Otto­Jan hangt de­ zelfde lamp.

In het toilet beneden was geen ruimte meer om een wastafeltje te integreren.

Daarom koos het koppel ervoor om van de wastafel een eyecatcher in de gang te ma­ ken. Ze kozen voor maatwerk in beton. De wastafel vormt de scheiding tussen de gang en het nieuwe gedeelte. “Ik vind het leuk dat je vanuit de keuken zo ook met­ een kan zien wie binnenkomt”, vertelt Lien.

In de keuken ligt een betonnen gietvloer en is vloerverwarming voorzien. De kast­ ruimte is zo veel mogelijk ingewerkt onder de patio en achteraan onder de trap die naar het dakterras leidt. Enkel de koelkast en oven werden om praktische redenen in een speels extra kastelement verwerkt.

Lien en Matthias houden van mooie interi­ eurspullen en sparen het liefst wat langer voor items die ze écht willen, zoals de Ea­ messtoelen aan de keukentafel.

Op de slaapkamer van Otto­Jan ligt de ou­ de plankenvloer die Matthias eigenhandig afschuurde. Aan de muur puzzelde het koppel met enkele budgetvriendelijke Ikea­ kastjes in verschillende tinten een speels geheel samen. De blauwgroene tint van het grootste volume vormt onbewust een knipoog naar de keukenkast beneden.

Geel is een frisse accentkleur die op ver­ schillende plaatsen in het huis terugkomt.

Eén wand in de gang werd helemaal geel geschilderd. “Die ‘valse’ wand in mdf is ge­ bruikt om slimme bergruimte te creëren, en achter de wand zitten ook alle leidin­ gen. In plaats van de deurtjes in mdf pro­ beren te camoufleren, hebben we het ge­ heel in de verf gezet. Zo hebben we van een nadeel een voordeel gemaakt”, vertelt de architect.