CODA: Quarantaine

De oudste dochter die weer thuis woont de jongste naar haar toe zien groeien van dag tot dag de man die ’s ochtends naar het werk vertrekt en gewoon de trap opgaat naar de slaapkamer tot ik roep dat het tijd is om naar huis te komen voor het avondmaal op vrijdagavond karaoke omdat The Voice Kids niet meer doorgaat een duet met de man, die hit uit onze jonge jaren het geduld bewaren wanneer het toilet bezet is, of het internet sputtert, de soep die elke middag pruttelt, net als de zuurdesemstarter de nieuwe huisgenoot, die Antoine heet, vaststellen dat de helft van de wereld nu zuurdesembrood bakt en zijn starter een naam geeft origineel ben ik niet, maar ik moet iets met mijn handen doen en met mijn voeten, wandelen, wandelen in de natuur die ik nu pas echt ontdek, met vele anderen het park, het bos, het natuurreservaat, het moeras in mijn buurt, vlakbij, er al die jaren te weinig van genoten hoe heten die paarse bloemen en die witte en die gele en wie is dat piepkleine vogeltje met zijn rechtopstaande staart, het winterkoninkje terwijl het zomeruur haast ongemerkt ingaat regelmaat is nu belangrijk maar soms is het te veel van hetzelfde en weet ik niet meer welke dag het gisteren was, of morgen, niet denken aan de toekomst geen waarzeggerij, vandaag ben ik blij ja, het is best goed, behalve ’s nachts dan zijn er wilde dieren, angst om niet meer te kunnen ademen, mediteren helpt, vaststellen dat ik tevreden ben met een eenvoudig leven zoals mijn grootmoeder, werken met mijn handen naaien, deeg kneden, zaaien kon ik maar uitwaaien bij haar aan zee haar niet mogen zien al vijfentwintig jaar niet meer, het begint zwaar te wegen ’s nachts bezoek ik haar overdag breng ik aardbeien naar een 92-jarige vriendin in het rusthuis, elk einde is een nieuw begin, zegt zij dat ik familie en vrienden nog niet zo erg mis omdat ik hen steeds toevallig tegenkom en ze in gedachten altijd bij mij zijn dichter in mijn hoofd dan ze digitaal ooit kunnen komen hoewel ik me digitaal verdiep als taalleraar leer hoe je woorden kunt slepen naar hun juiste betekenis aan mijn studenten die tegelijk verder weg en dichter bij zijn ik zie hun kinderen, hun man of vrouw, hun tuin hun uitzicht van op de veertiende verdieping ik weet nu hoe hun deurbel klinkt en soms waarom ze verdrietig zijn ik maak kennis met hun huisdieren de kat die Pepita heet zoomt mee, zoomen in plaats van spinnen zoomen in plaats van zoenen niet zoals de bijen in mijn tuin, hun paradijs het werkwoord van deze tijd ik zoom, jij zoomt, hij zoomt, wij zoomden tot de verbinding verbrak zoomen voor de zeventigste verjaardag van mijn moeder en met een collega die om de hoek woont en een collega van om de andere hoek met een collega van nog een andere hoek sprak ik aan de telefoon, ik begin dit vreemde leven zelfs gewoon te worden, ik ben niet alleen denk ik ’s avonds wanneer ik sta te wachten in de rij om groenten van lokale boeren op te halen die alles beter verteerbaar maken ik sta in een zonnige straat te wachten en denk het gaat, en vind ineens de woorden die me al weken in de steek hadden gelaten.

Deze tekst publiceerde de Jetse Tanja Wentzel op 07/05/2020 op haar blog derodevalies.wordpress.com