Στις νερένιες γειτονιές μιας όμορφης και παράξενης πολιτείας ζούσε κάποτε, η φοβερή και τρομερή μάγισσα Σπατάλω.
Παλαιότερα,
η
Σπατάλω
ήταν
μια
ωραία
νεράιδα.
Δυστυχώς όμως άλλαξε όψη, εξαιτίας της αλόγιστης χρήσης του νερού από τους κατοίκους της πολιτείας. Κάθε φορά που οι άνθρωποι άφηναν τη βρύση τους να τρέχει, για παράδειγμα, η νεράιδα έχανε κάτι από την ομορφιά της. Σιγά σιγά μεταμορφώθηκε σε ένα απαίσιο και αποκρουστικό πλάσμα. Γι’ αυτό η ψυχή της γέμιζε με θυμό και κακία.
Για
να
εκδικηθεί
τους
ανθρώπους
της
πολιτείας,
υποσχέθηκε να σπαταλά το νερό από το ποτάμι και τη λίμνη! Και σαν να μην έφτανε αυτό, δανείστηκε από τον Μεγα-μάγο, τον βρομερό Ρυπαίνους. Ο Ρυπαίνους ήταν ένας πράσινος και λιγδιασμένος δράκος, που τα αγκάθια του ήταν καλυμμένα με σκουπίδια, πετρέλαιο και χημικές ουσίες. Τον έβαλε μέσα στη λίμνη κι έτσι, το λιγοστό νερό που κατάφερνε να φτάσει μέχρι τα σπίτια των ανθρώπων, ήταν κι αυτό ακάθαρτο και μολυσμένο. Στην αρχή οι κάτοικοι της πολιτείας δεν κατάλαβαν τι είχε γίνει. Και δυστυχώς, ούτε νοιάζονταν πολύ. Μέχρι που το νερό δεν έφτανε για τις ανάγκες τους και μέχρι που ξεκίνησαν να αρρωσταίνουν πίνοντάς το. Οι μόνοι που ανησυχούσαν αρκετά ήταν τα παιδιά. Ποιο θα ήταν το μέλλον της παραμυθένιας πολιτείας τους, αν συνεχιζόταν
το
κακό;
Θα
κατάφερναν
μεγαλώσουν χωρίς αρκετό και καθαρό νερό;
άραγε
να
Όλα αυτά προβλημάτιζαν τα παιδιά και ευτυχώς τα συζητούσαν στο σχολείο τους. Άκουσαν την ιστορία της φοβερής
και
τρομερής
μάγισσας
Σπατάλως
και
συζήτησαν για τη σπατάλη του νερού. Έμαθαν και για τον βρομερό Ρυπαίνους και τη ρύπανση. Συζήτησαν για τρόπους εξοικονόμησης και προστασίας του νερού τους. Μάλιστα, η δασκάλα τους τούς έχρισε «ιππότες του νερού»
και
τους
εξήγησε
το
καθήκον
τους
να
ενημερώσουν τους μεγάλους και να αλλάξουν τα πράγματα. Έτσι οι «ιππότες», συνειδητοποίησαν το χρέος τους, ευαισθητοποιήθηκαν και αποφάσισαν να αναλάβουν δράση! Όχι μόνο να κάνουν κάτι στο σχολείο τους… Θέλησαν να σώσουν την αγαπημένη τους πολιτεία από τη φοβερή και τρομερή μάγισσα Σπατάλω και να διώξουν μια για πάντα τον βρομερό Ρυπαίνους!
Η δασκάλα τους τούς συμβούλεψε να ψάξουν για τη λύση στα βιβλία. «Αν θέλετε να γίνετε έξυπνοι και σοφοί, διαβάστε πολλά βιβλία! Αν θέλετε να γίνετε εξυπνότεροι και σοφότεροι, διαβάστε περισσότερα βιβλία», τους είπε κάποτε!
Οι
«ιππότες»
μας
λοιπόν
επισκέφθηκαν μια μέρα τη Δημοτική Βιβλιοθήκη
της
χώρας.
Πέρασαν
ώρες και ώρες χωμένοι και χαμένοι στα βιβλία, προσπαθώντας να βρουν κάτι που θα τους βοηθούσε να εξοντώσουν τη Σπατάλω.
Έψαχναν να βρουν μια ιδέα, ένα φίλτρο… Κάτι, κάτι τελοσπάντων… Το κάστρο της μάγισσας ήταν σαν λαβύρινθος. Ακόμη κι αν κατάφερναν να τη νικήσουν, δεν θα μπορούσαν να ξαναβρούν τον δρόμο της επιστροφής.
Κουράστηκαν
μα
δεν
τα
έβαζαν κάτω! Ξαφνικά ένα έξυπνο και σπιρτόζο κοριτσάκι από τους «ιππότες», η Αριάδνη, φώναξε με ενθουσιασμό: «Εύρηκα!». -Τι σκαρφίστηκες πάλι; την πείραξε κάποιος άλλος από την παρέα. -Βρήκα τι θα κάνουμε και πώς θα φύγουμε από το κάστρο της Σπατάλως! Σωθήκαμε!
Η Αριάδνη βρήκε ξεχασμένο σε μια στοίβα από παλιά βιβλία, ένα φθαρμένο κουτί που έμοιαζε κι αυτό με βιβλίο. Το κουτί είχε μέσα το «κουβάρι της εξοικονόμησης», ένα κόκκινο, μάλλινο νήμα. Ακόμη είχε μέσα ένα σημείωμα.
Η εξήγησε
γρήγορα
γρήγορα
Αριάδνη στους
υπόλοιπους «ιππότες του νερού» πως όταν ξετύλιγαν αυτό το νήμα θα τους οδηγούσε με τρόπο μαγικό μέσα στο κάστρο. Έπειτα θα τους βοηθούσε να ξαναβρούν τον δρόμο τους τυλίγοντάς το πάλι σε κουβάρι. Για να πιάσουν δουλειά έπρεπε να βεβαιωθούν ότι η μάγισσα κοιμόταν.
Κλείνοντας μια μια τις βρύσες του κάστρου η μάγισσα Σπατάλω θα έχανε τις κακές της δυνάμεις και συνεπώς δε θα μπορούσε να τους κάνει
κακό.
Επίσης
αν
ήταν
προσεκτικοί και αρκετά γρήγοροι, ούτε ο Ρυπαίνους θα τους έπαιρνε είδηση. Αφού η μάγισσα τον είχε κάτω από τις διαταγές της, δεν θα μπορούσε
ούτε
αυτός
να
αντιδράσει. Αυτό ήτανε λοιπόν! Δεν έπρεπε να χάνουν άλλο χρόνο! Οι «ιππότες» έβαλαν στην πανοπλία τους μπόλικο θάρρος, πήραν για σπαθί τη θέλησή τους και ξεκίνησαν! Το μέλλον της πολιτείας τους ήταν στα χέρια τους!
Μετά από ώρα οι «ιππότες του νερού» έφτασαν λίγο έξω από το κάστρο της μάγισσας. Κάθισαν εκεί και περίμεναν να νυχτώσει για τα καλά. Όταν έπεσε το βαθύ σκοτάδι, αν και ήταν λίγο φοβισμένοι,
προχώρησαν
προς
το
κάστρο,
ξεδιπλώνοντας σιγά σιγά το νήμα. Τι ευχάριστη έκπληξη όταν είδαν πως το κουβάρι έλαμπε κιόλας στο σκοτάδι, για να τους δείχνει τον δρόμο. Μπροστά απ’ όλους η ατρόμητη Αριάδνη!
Το «κουβάρι της εξοικονόμησης» τους οδήγησε πρώτα πρώτα στο υπνοδωμάτιο της Σπατάλως. Η μάγισσα κοιμόταν του καλού καιρού και ροχάλιζε!
Οι «ιππότες» κλείδωσαν προσεκτικά τη βαριά ξύλινη πόρτα, για να μην την ξυπνήσουν και μετακινήθηκαν στο επόμενο δωμάτιο που τους οδηγούσε το νήμα. Ήταν το μπάνιο. Εκεί οι ιππότες είδαν τη βρύση του νιπτήρα
και
του
μπάνιου
ανοιχτές.
Το
νερό
ξεχειλούσε στα πατώματα και στους διαδρόμους. Με μεγάλη δυσκολία έκλεισαν τη σιδερένια βρύση και συνέχισαν. Οι «ιππότες» σκέφτηκαν να επιστρέψουν στο δωμάτιο της Σπατάλως, για να ελέγξουν αν ακόμη κοιμάται, αλλά μετά ξανασκέφτηκαν πως δεν είχαν πολύ χρόνο μέχρι να ξημερώσει.
Ακολούθως οι «ιππότες» κατέβηκαν στην κουζίνα για να δουν ανοιχτή
τι και
συμβαίνει. πάλι
η
Στον βρύση
νεροχύτη και
κάποια
ήταν φρούτα
πλένονταν μόνα τους. Πλημμύρισαν τα ντουλάπια και η κουζίνα έγινε σαν λίμνη. Οι ιππότες του νερού σκέφτηκαν να κλείσουν τη βρύση και να βάλουν τα φρούτα σε μια λεκάνη. Τα ξέπλυναν αυτοί, όπως έπρεπε.
Στη συνέχεια οι «ιππότες», χωρίς να χάσουν άλλο χρόνο, έτρεξαν να φτάσουν στο υπόγειο του κάστρου. Τότε κατέβηκαν τις πελώριες σκάλες και είδαν με έκπληξη ένα σωρό βρύσες να στάζουν. Έκλεισαν όσες βρύσες μπορούσαν οι ίδιοι και τις υπόλοιπες τις έδεσαν προσωρινά. Το πρωί θα ερχόταν ο καλύτερος υδραυλικός της πολιτείας να τις επιδιορθώσει.
Έπειτα, το «κουβάρι της εξοικονόμησης» φάνηκε να τους οδηγούσε στον κήπο. Όταν οι ιππότες του νερού έφτασαν στον κήπο, αντίκρισαν το παλιό, σαραβαλιασμένο κάρο της Σπατάλως, να πλένεται μόνο του με ένα φθαρμένο λάστιχο ποτίσματος. Το νερό που έτρεχε, σχημάτιζε λίμνες με αφρό. Οι ιππότες έμειναν εκεί για να κλείσουν τη βρύση και να πλύνουν το κάρο οι ίδιοι με κουβά. Το σκούπισαν και το έκαναν λαμπίκο!
Δεν πρόλαβαν να πάρουν ανάσα οι «ιππότες» μας και ύστερα είδαν κάτι παράξενο. Ένα λάστιχο που έμοιαζε με θυμωμένο φίδι. Το λάστιχο που έμοιαζε με φίδι ήταν ανασηκωμένο και έπλενε με μανία τις βεράντες και τα ψηλά παράθυρα του κάστρου. Οι «ιππότες» μας λοιπόν ακολούθησαν το λάστιχο, για να βρουν τη βρύση και να την κλείσουν. Στη συνέχεια καθάρισαν ένα ένα τα παράθυρα του κάστρου με ξεσκονόρουχα και ειδικό καθαριστικό και σκούπισαν
και
σφουγγάρισαν
τις
βεράντες,
χρησιμοποιώντας κάτι κουβάδες που βρήκαν ξεχασμένους στην αποθήκη. Ευτυχώς που σκέφτηκαν να τους πάρουν μαζί
τους
γιατί
θα τους φανούν χρήσιμοι.
πίστευαν
πως
Στον κήπο της μάγισσας Σπατάλως οι «ιππότες» είδαν ακόμη ένα λάστιχο να τρέχει νερό και να ποτίζει τα λουλούδια μόνο του. Είχε απομείνει εκεί ξεχασμένο ανοιχτό για καιρό. Έκλεισαν και αυτή τη βρύση, πότισαν τα λουλούδια και έβαλαν το ποτιστήρι
στην
άκρη.
Η
αποστολή
τους
ολοκληρώθηκε! Ήταν όμως πολύ κουρασμένοι από τη νύχτα που πέρασε. Είχαν κλείσει όλες τις βρύσες του κάστρου, έκαναν όλες τις δουλειές, χωρίς να χρησιμοποιήσουν πολύ νερό και το σημαντικότερο, η μάγισσα Σπατάλω δεν τους πήρε καν είδηση! Για την ακρίβεια την είχαν ξεχάσει για λίγο όπως ήταν απορροφημένοι στο έργο τους.
Στο μεταξύ κόντευε να ξημερώσει. Το φως του ήλιου έμπαινε από τα μεγάλα παράθυρα στο δωμάτιο της μάγισσας Σπατάλως. Η μάγισσα ξύπνησε και ένιωθε ότι κάτι της έλειπε, ότι έχασε τις δυνάμεις της. Σηκώθηκε από το κρεβάτι και πήγε στο μπάνιο να πλύνει το πρόσωπό της. «Μα ποιος έκλεισε τη βρύση; Τι συμβαίνει εδώ;» Μέσα της άρχισε να φουντώνει ο θυμός! Αμέσως μετά κοίταξε το είδωλό της στον καθρέφτη και ξαφνιάστηκε. «Λες; Μπα…» Έκανε να φύγει… Κι όμως τα μάτια της δεν την ξεγελούσαν. Η όψη της άλλαξε και μεταμορφώθηκε πάλι σε ένα αιθέριο πλάσμα. Κοίταζε το πρόσωπό της συγκινημένη. Μέχρι και ένα δάκρυ της φάνηκε ότι κύλησε στο μάγουλό της. Ξημέρωσε για τα καλά. Το δωμάτιο ήταν ολόφωτο. Ναι τώρα πια ήταν σίγουρη! Αυτή που έβλεπε στον καθρέφτη ήταν η όμορφη νεράιδα που ήταν κάποτε!
Έμεινε μια τελευταία λεπτομέρεια και τσουπ! Η μεγάλη, ροζ ελιά που είχε στη μύτη εξαφανίστηκε! Αυτό την έκανε πολύ μα πολύ χαρούμενη. Βγήκε τρέχοντας από το κάστρο, στην αυλή.
Ήταν ακριβώς εκείνη τη στιγμή που οι ιππότες του νερού, έκλειναν την τελευταία βρύση. Η Αριάδνη τύλιγε
το
τελευταίο
κομματάκι
από
το
νήμα.
Θυμήθηκαν τη μάγισσα Σπατάλω και τον Ρυπαίνους, τον βρομερό δράκο που λέρωνε το νερό της λίμνης. «Τώρα δεν ξέρουμε αν ξύπνησε η μάγισσα. Τι θα κάνουμε άραγε; Και με τον Ρυπαίνους τι θα γίνει; Πώς θα τον πλύνουμε;». Δεν είχαν άλλες δυνάμεις…
Εκείνη τη στιγμή που οι «ιππότες άρχισαν
του να
νερού»
χάνουν
το
θάρρος τους, μιας και ήταν και βλέπουν έρχεται
κατακουρασμένοι, μια προς
τους. Πάγωσαν!
σκιά το
να
μέρος
Ήταν σίγουροι ότι ήταν η Σπατάλω! «Η μάγισσα Σπατάλω! Ωχ! Την πατήσαμε!». Ξαφνικά όμως εμφανίστηκε μπροστά τους μια ωραία κοπέλα! Έμειναν με το στόμα ανοιχτό και δεν την αναγνώρισαν, γιατί ήταν πολύ όμορφη! Δεν αντίκριζαν τη μάγισσα, αλλά μια πανέμορφη νεράιδα! Θαμπώθηκαν από την ομορφιά της! Η νεαρή κοπέλα τους συστήθηκε: «Είμαι η νεράιδα Γλαυκή! Δεν ξέρετε πόσο χαρούμενη είμαι που σας βλέπω! Σας ευχαριστώ με όλη την καρδιά μου! Μου δώσατε πίσω την παλιά μου ζωή!». Πλημμυρισμένη από χαρά η Γλαυκή τους διηγήθηκε την πονεμένη ιστορία της. Τους εξήγησε
πώς
με
το
«κουβάρι
της
εξοικονόμησης» και τις καλές τους πράξεις, κατάφεραν να τη μεταμορφώσουν και πάλι σε νεράιδα.
«Όσο για τον Ρυπαίνους, μην ανησυχείτε καλά μου παιδιά! Θα σας βοηθήσω εγώ να τον καθαρίσουμε», τους είπε μαντεύοντας τις κρυφές τους ανησυχίες. Με ένα μαγικό άγγιγμα ο Ρυπαίνους έγινε αμέσως πεντακάθαρος! Έβαλε και λίγο το χεράκι της να γίνει πιο φιλικός και να σταματήσει να βγάζει χημικές φωτιές από το στόμα. Πλέον έτρεχε από το στόμα του μόνο κρυστάλλινο νερό. Τα παιδιά αποφάσισαν μάλιστα να του δώσουν άλλο, καινούριο όνομα, ένα πιο ταιριαστό τώρα που άλλαξε κι αυτός. Τον ονόμασαν Κρυσταλλίων!
Και έτσι οι ιππότες μας κατάφεραν να σώσουν την όμορφη και παράξενή τους πολιτεία! Και από τότε το νερό ρέει άφθονο και πεντακάθαρο σαν κρύσταλλο σε αυτή! Οι κάτοικοι της πολιτείας κατάλαβαν το λάθος τους. ‘Έμαθαν το μάθημά τους. Όταν άκουσαν ότι τα παιδιά τους κινδύνεψαν για χάρη τους υποσχέθηκαν να είναι πιο προσεκτικοί. Υποσχέθηκαν να εξοικονομούν και να προστατεύουν το νερό τους. Και ήταν όλοι ευτυχισμένοι!
Γ΄ Δημοτικό Σχολείο Σωτήρας (Ενιαίο Ολοήμερο) Σχολική χρονιά: 2015-2016 Υπεύθυνη εκπαιδευτικός: Μαρία Κίμωνος Οι «ιππότες του νερού» (Τάξη Β΄): Χρίστος Αριστοδήμου
Κωνσταντίνος Κίμωνος
Λουκάς Γιωρκάτζης
Λεόνα Κόουπλαντ
Γιώργος Γλυκαίνος
Ελεονόρα Κρούμοβα
Κατερίνα Γρηγορίου
Ειρήνη Μαυρομμάτη
Θεόδουλος Δημητρίου
Δανάη Ντέιβης
Μαρία Ζουβάνη
Ελένη Σιδερένου
Ηλιάνα Θεράπων
Χρίστος Ττίγκος
Ράμι Ιπραχίμ
Αλέξανδρος Χριστοδούλου
Νικόλ Καμένοβα
Χριστόδουλος Χριστοδούλου
Υπεύθυνη εικονογράφησης: Πολίνα Ζενιέρη Υπεύθυνοι ΗΥ: Μιχάλης Συμεού, Μιχάλης Αλεξόπουλος