INTERVIEW te leren. Dat was in die tijd de gewoonte. Ik ben daar zelfs misdienaar geweest!” zegt Willy. Willy had daarna als bediende op een bureau kunnen gaan werken maar zijn vader kende goed de baas van het wasserijmachinebedrijf Lapauw dat toen nog niet zo uitgebreid was. “Ik mocht er aan een draaibank staan. Ik kende daar niets van maar was er gauw mee weg en bracht het tot chef.” In die tijd werd beau garçon Willy al eens gevraagd om als ‘model’ te poseren voor kapper José Desimpelaere uit de Kortrijksestraat. Hij mocht daarvoor zelfs mee naar Gent en hij vond dat kappersvak niet slecht. Zo begon Willy eerst een beetje na zijn werkuren bij Lapauw maar dan heeft hij drie jaar een kappersopleiding gevolgd in Oudenaarde. Willy vestigde zich in 1967 als zelfstandige in de Gullegemsestraat, eerst in het vroegere café De Ondank (waar nu de Aldi is), uiteindelijk in het pand waar zoon Christophe nu met veel succes De Koekedoze uitbaat en ooit
herberg De Zwaan. Intussen had Willy zijn legerdienst vervuld bij de Militaire Politie in Luik, dankzij zijn kennis van het Frans. Hij trok toen zelfs met de bekende boot Kamina naar Congo. “Het was een woelige tijd en we moesten er Belgische para’s afhalen. Ik moest dus op de boot als politieman de orde handhaven…” Iedereen weet het: een kappersbezoek bij Willy was synoniem van gezelligheid. Met soms een kop koffie en ooit een gratis pintje op zondagmorgen. Maar Willy is veel meer dan coiffeur. Om te beginnen is er zijn bijna onafscheidelijke accordeon. Hij leerde het al op zijn 16de en ging in de leer bij Roger Verschelde en Michel Masselus. Het begon op familiebijeenkomsten en ontelbaar zijn de feesten en feestjes die hij opluisterde, in woonzorgcentra en elders. We denken ook aan memorabele optreden op de pastoriezolder… Het voorbije coronajaar lag het uiteraard allemaal stil maar Willy was toch van plan om wat af te
Met de toneelgroep Rond de Torre werd veel leute gemaakt, onder andere met agent Herwig Supply, recent overleden. © Andréa Decock
6
Willy en zijn accordeon: altijd gezelligheid troef! © Andréa Decock bouwen. We moeten ook het sportieve luik van Willy’s leven even belichten. Hij was medestichter van de wielertoeristenclub De Tinekesvrienden (aanvankelijk de Remmerietrappers). Bij de groep regelde hij het tempo met zijn fluitje dat hij bovenhaalde als het te snel ging. Hij reed dan ook altijd achteraan. Ooit heeft zo langs het kanaal Kortrijk-Bossuit onbewust eens een kanowedstrijd op gang gefloten… Om kampioen te worden, moet je niet de snelste zijn maar de meest aanwezige. En om keizer te worden, moet je daar drie keer na elkaar in slagen. Bij de laatste rit in 1994 liep het bijna mis. Het was het weekend dat we van zomernaar wintertijd gingen. “Ik had er goed op gelet om mijn horloge terug te draaien, maar ik kom op zondagmorgen aan de startplaats… Niemand. Ik krijg bijna een hartstilstand. Had ik mij toch vergist? Plots verscheen daar de hele ploeg! Ze hadden mij liggen gehad. In de plaats kreeg ik dat truitje met dat fameuze opschrift
De Heulenaar | is een uitgave van het Heuls DenkPlatform | APRIL 2021
