NA BESCHERMD WONEN NU EIGEN HUIS VOOR ANGELIQUE Sinds 1 januari heeft de gemeente nieuwe taken op het gebied van jeugd, werk en zorg. Wat betekent dat voor inwoners van Tilburg? Wordt het allemaal minder of maken ze zich onnodig zorgen? In deze serie aandacht voor deze veranderingen en hoe mensen ermee omgaan. Dit keer Angelique* (54) die na een moeilijke periode in haar leven weer zelfstandig woont. Home sweet home staat er op het bordje naast de voordeur. Voor de 54-jarige Angelique geen loze kreet. Een paar jaar woonde ze niet zelfstandig, maar in beschermde woonvoorzieningen van RIBW Brabant. Nu heeft ze weer haar eigen stekkie. “Dit wilde ik zó graag.” Haar voormalige begeleidster Martine de Meijer: “Het was het eerste dat ze tegen me zei.” Martine was de persoonlijk begeleidster van Angelique vanaf het moment dat ze in het voorjaar van 2014 terecht kon in een appartement van RIBW Brabant in de Tilburgse binnenstad. Angelique woonde daarvoor in een beschermde woonvoorziening waar ze alleen een slaapkamer had en andere ruimtes moest delen. OPGENOMEN IN DIVERSE INSTELLINGEN Voordat Angelique cliënt werd bij RIBW Brabant, verbleef ze in instellingen voor geestelijke gezondheidszorg. “Ik was psychotisch”, vertelt ze. “Door de vele meningsverschillen die ik in die tijd had met mijn man, werd ik onzeker en onrustig. Onrustig vanbinnen vooral.” “Het is begonnen met een postnatale depressie”, zegt Angelique. “Sinds de geboorte van mijn jongste zoon, die nu 28 jaar is, was ik regelmatig onder behandeling van de GGZ. Ik ben drie keer psychotisch geweest.”
Haar wensen vormden het uitgangspunt voor de begeleiding die Martine bood. Resultaatsturing heet dat: uitgaan van wat cliënten zelf belangrijk vinden en hen stapje voor stapje ondersteunen in het realiseren van die doelen. “Op de punten die we er samen uitlichten, gaan mensen écht vooruit. Dus het werkt!”, zegt Martine enthousiast. CONTACT MET FAMILIE HERSTELD Angelique heeft drie kinderen, vier kleinkinderen, twee broers en drie zussen. Het contact met de familie is inmiddels grotendeels hersteld. Haar jongste broer, die liever wegbleef bij RIBW Brabant, is nu al twee weken aan het klussen in haar nieuwe huis. Haar zoon en dochter ziet ze regelmatig en Angelique past meerdere dagen per week op haar kleinkinderen. Aanvankelijk stonden familieleden huiverig tegenover het idee van een eigen huis voor Angelique. “Ze vonden het te vroeg”, zegt Martine, “maar ik had er vertrouwen in dat ze het kon.” Dat gaf Angelique hoop en ze waagde de stap. “Ze heeft alles, maar dan ook alles zelf geregeld”, zegt Martine trots. “Een uitkering aanvragen, naar de woningbouwvereniging enzovoorts.” De begeleidster hielp haar het overzicht te behouden: welke stappen eerst, welke daarna? Ook ging ze soms mee op gesprek. Maar Angelique voerde het woord.
Voor mensen met psychische problemen, een psychiatrische aandoening of een geestelijke dan wel lichamelijke beperking is zelfstandig wonen soms geen optie. Beschermd wonen kan dan een (tijdelijke) oplossing zijn. Voor mensen die nu al beschermd wonen, verandert er de komende tijd niets, zij hebben op basis van het overgangsrecht, recht op continuïteit van zorg. Wie dit jaar voor het eerst een beroep doet op beschermd wonen gaat hierover in gesprek met de gemeente. Samen wordt gekeken welke ondersteuning iemand nodig heeft. Mensen geven zelf aan welke richting ze op willen en worden daarin ondersteund. Hierbij wordt ook gekeken wat mensen in de directe omgeving (partner, familie, vrienden, buren) kunnen betekenen.
Aan de tijd in de instellingen heeft Angelique geen fijne herinneringen. Ze wilde daar niet zijn. “Ik ging zoveel mogelijk naar buiten. Om maar bij de gewone wereld te horen.” Ook aan de eerste tijd bij RIBW Brabant denkt ze niet graag terug. Haar man zette de echtscheiding door die Angelique niet had gewild. “Ik heb een jaar lang elke dag gehuild.”
“ANGELIQUE HEEFT ALLES, MAAR DAN OOK ALLES ZELF GEREGELD.” KIJKEN WAT IEMAND WÉL KAN Martine kreeg op basis van het dossier van Angelique een beeld van een vrouw die nog een lange weg te gaan had. Maar de begeleidster besloot zo blanco mogelijk het eerste gesprek met haar aan te gaan. Het klikte en Angelique is in korte tijd enorm vooruit gegaan. “Mijn collega’s en ik hebben vooral veel geluisterd en we hebben samen gekeken wat je wél kan”, verklaart Martine het bereikte resultaat. Angelique had haar zinnen gezet op een eigen huis in het dorp waar ze opgroeide. Ze wilde ook het contact met haar kinderen herstellen. “En ik wilde een leuke vent”, lacht ze.
Martine op bezoek bij Angelique Eind vorig jaar kreeg ze een huurwoning toegewezen en nam ze afscheid van Martine. Haar nieuwe ambulante begeleider spreekt ze alleen als dat nodig is. Intussen geniet Angelique volop van haar nieuwe woning, die knus is ingericht met spulletjes die ze overal op de kop tikte. “Als ik zo rondkijk, dan heb ik het toch goed gedaan”, stelt ze tevreden vast. *Op verzoek van de geïnterviewde wordt niet haar echte naam gebruikt.
WWW.TILBURG.NL/ ZORGVANAF2015