Het groen achter de oren

Daar is de lente! Daar zijn ze weer, de zomerfietsers! Gelukkig lopen hun busabonnementen niet allemaal tegelijk af. Ze vervoegen ons druppelsgewijs, zo kunnen wij, altijdfietsers, geleidelijk aan wennen aan de drukkere ochtendspits.

Ook voor hen is het altijd weer wennen. Hoe werkt dat schakelen nu ook weer? Waar staan de paaltjes? Hoe snij ik deze bocht het beste aan?

Klein bier echter, vergeleken met de moedige groentjes die 2023 hebben uitgekozen als het jaar van hun transitie en voor de allereerste keer in hun leven met de fiets gaan werken. Je plukt ze er zo uit, die dappere beloften. Het zijn zij die proberen in de grootste versnelling de brug op te rijden, en hoewel ze daarin slagen door fanatiek met hun bovenlichaam elke pedaalslag, links, ja, rechts, ja, kracht, bij, te, zetten, zwalpen ze vervaarlijk heen en weer, waardoor het kunst- en vliegwerk wordt om ze voorbij te peddelen.

Soms hebben ze kinderen bij, junioren, op iets te grote fietsen, en die koters weten ook al niet wanneer ze nu juist het hendeltje van die versnellingen naar links of naar rechts moeten duwen, en plots zijn ze niet meer bergop aan het rijden, maar staan ze stil. Afstappen en te voet naar boven. Soms zie ik er zo eentje de brug op lopen, dan heb ik het stilvalmoment gemist, en denk ik, die heeft een probleempje, het kettinkje eraf of zo, ik zal maar stoppen, nee dat is opdringerig, doorfietsen Lisa, nee stoppen, vragen dan, hé, alles oké? Dan pas zie ik hun blazende gezichtjes en iets verderop een ouder, ook maar afgestapt om op zoonlief te wachten, dat was stiekem meegenomen, even uitblazen en dat fluohesje rechttrekken.

Als het regent is het ook een heel theater. Ik zag er eens eentje, die droeg zo’n festivalponcho uit dun zakkenplastic. Flapperde me gezwind voorbij, motor op de hoogste stand. Even verderop was het dingetje aan flarden gewapperd en stond