Τι εστί βερύκοκο
Γιώργος Μιλτ. Σαλεμής
Πέρασαν λίγες μέρες από τη δημοσίευση του κειμένου με τον τίτλο "Η κριτική της φαυλότητας και η φαυλότητα της κριτικής" . Καθώς ο πρώτος γύρος των αντιδράσεων γύρισε σε μένα νομίζω ότι είναι απαραίτητος ένας ακόμα...γύρος σχολίων και επιχειρημάτων. Μερικά επιχειρήματα που κράτησα ως εφεδρεία (πάντα πρέπει να έχουμε εφεδρείες κι αν δεν έχουμε πρέπει να φτιάχνουμε), άλλα που δεν χώραγαν σε κείνο και άλλα που γεννήθηκαν μετά θα πάρουν τη θέση τους εδώ... Ωστόσο θα ήθελα να ξεκαθαρίσω κάτι. Οι σκέψεις μου αυτές πάνω στην πολιτική και στις πολιτικές των κομμάτων δεν είναι προγραμματικές, κομματικές λέγονται συνήθως, θέσεις. Δεν φιλοδοξώ αλλά και δεν υποχρεούμαι να εξετάσω όλες τις πλευρές των πολιτικών του κάθε κόμματος. Δεν φιλοδοξώ αλλά και δεν υποχρεούμαι να αξιολογήσω, να διαλέξω και να σας προτείνω την καλύτερη. Παρακολουθώ εκ του σύνεγγυς τα πράγματα, δεν παρεμβαίνω στον ενεστώτα χρόνο, δεν κάνω πολιτική, δεν λειτουργώ σαν Μονοπρόσωπο Κόμμα Περιορισμένης Ευθύνης. (όπως λέμε Μονοπρόσωπη Εταιρεία Περιορισμένης Ευθύνης). Ασχολούμαι με πράγματα που δεν ασχολήθηκαν οι άλλοι, με πράγματα που δεν είναι ορατά στην καθομιλουμένη πολιτική συζήτηση. Κάνω κάτι που ίσως μπορεί να ειπωθεί από μένα“πολιτική φιλοσοφία” και από τους οπαδούς του Σαμαρά “πολιτική αμπελοφιλοσοφία”(!) Μπαίνω στη θέση του άλλου, ή τουλάχιστον προσπαθώ. Λέω του “στραβού το δίκιο”ή τουλάχιστον προσπαθώ. Προσπαθώ να μείνω μακριά από τις “καθαρές ουσίες”, τις έξαλλες διακηρύξεις, τις λαϊκιστικές και φανατικές κορώνες. Θεωρώ ότι έτσι μαθαίνουμε – πρώτος εγώ- πως να κάνουμε πολιτική με Π κεφαλαίο. Στην “αντιπολίτευση” που αναπτύχθηκε σε κάποια από τα κείμενά μου, ιδιαίτερα στο πρόσφατο, θέλω να πω ότι πράγματι κι εγώ έχω πολιτικές θέσεις, επιλογές, προτιμήσεις. Αφορούν εδώ και χρόνια το “μη χειρότερο” και δεν διεκδικούν το αλάθητο. Ακριβώς γι' αυτό αλλά και για τα προηγούμενα μαθήματα που πήρα από την πολιτική θεωρώ ότι η πολιτική θέση είναι το ελάχιστο που πρέπει να έχει ο κάθε πολίτης. Αν επιτύχει στην επιλογή του αυτή ίσως περιορίσει τη ζημιά! Δεν είναι όμως, η εκάστοτε πολιτική του επιλογή, για να καμαρώνει ούτε πολύ περισσότερο για να επαναπαύεται. Η τρέχουσα πολιτική στάση ΔΕΝ μας βγάζει από το πρόβλημα που έχουμε. Συνεπώς, δεν τρώγω τον χρόνο των άλλων ούτε και την υπομονή τους με την προώθηση πολιτικών θέσεων. Τις αφήνω να διαφαίνονται και κυρίως εξηγώ το πως και γιατί έφτασα εκεί το πως και το γιατί πήγα παρακάτω (ή παραπάνω). Αναλώνω
δε σχεδόν όλον τον άλλο χρόνο μου σε άλλα πράγματα πολύ πιο σημαντικά τα οποία είναι δυνατόν να προκαλέσουν ίσως πιο μεγάλο όφελος από τις πολιτικές μου επιλογές. Αυτό άλλωστε φαίνεται και από την θεματική των κειμένων μου στο Αντίφωνο.
Μια ιστορία από τα 70's Θα ξεκινήσω με ιστορία. Όχι άλλες παραβολές, προς το παρόν. Τα παλιά τα χρόνια, όταν ήμασταν παιδιά, τα ήπια βράδια κάθε εποχής τα περνάγαμε ...περιπατώντας. Στην πλήξη της μίας καφετέριας (τα παιδιά τότε δεν πηγαίνανε στα καφενεία είτε γιατί δεν πάνε “μικροί μεγάλοι στο καφενείο” αλλά και για...ιδεολογικούς λόγους) αντιπαραθέταμε ατελείωτους κύκλους στους κεντρικούς δρόμους του χωριού. Μεγάλες ή μικρές παρέες παιδιών σεργιάνιζαν, στους έρημους δρόμους, συζητώντας, κάνοντας όνειρα, κάνοντας απλώς χαβαλέ. Κάποια στιγμή όλοι οι δρόμοι οδηγούσαν στην άκρη του χωριού, στο Γυμνάσιο. Θες οι σκιές κι οι σιωπές της νύχτας που άλλαζαν το τοπίο που την ημέρα μας άγχωνε και μας έκανε να βαριόμαστε, θες η νυχτερινή φαντασμαγορική θέα του πολεμικού αεροδρομίου που “άναβε σαν ούφο”, όλο εκεί βρισκόμασταν μια και δυο φορές στη “βόλτα” μας. Κατά έναν παράξενο τρόπο εκείνη την ώρα που φτάναμε στο Γυμνάσιο, κάμποσους τους έσφιγγε η ανάγκη. Έβλεπες τότε δυο τρεις έφηβους από τη μια και άλλους τόσους από την άλλη να κάνουν εκείνο που ήταν αναγκαίο. Μερικοί όμως θεωρούσαν σπουδαίο χαβαλέ να σπρώχνουν κάποιον την....εξαιρετικά ευαίσθητη εκείνη στιγμή. Άλλοι πάλι, πιο πονηροί και λιγότερο ριψοκίνδυνοι, δεν ζύγωναν κοντά. Φοβούνταν τα γρήγορα αντανακλαστικά του απειλούμενου και προκειμένου να βγουν από τον χαβαλέ...κατουρημένοι έστεκαν μακρύτερα και ..πέταγαν πέτρες. Πέτρες όχι για να τον χτυπήσουν και να πονέσει, απλά έτσι όπως πετάνε στα πρόβατα. Εκείνος τρόμαζε και για να αποφύγει την πέτρα ...κατούραγε τα πόδια του. Η μόνη σωτηρία από τους κινδύνους αυτούς της...συλλογικότητας που λεγότανε “παρέα” ήταν ο σωφρονισμός του ατάκτου την επόμενη φορά που θα ξεγελιόταν και θα ικανοποιούσε την μετά θεάματος ανάγκη του. Αν το κλίμα το απαιτούσε δεν απέφευγε και την εσχάτη των ποινών που ήταν το “σύννεφο”. Ήγουν, το παιγνιώδες λιντσάρισμα, όπου κάποιος έβγαζε το σακάκι ή το παλτό του, όσο πιο ευρύχωρο τόσο το καλύτερο, πήγαινε από πίσω, ύπουλα κι αυτός, και έριχνε το ρούχο πάνω στο κεφάλι του θύτη- θύματος προσπαθώντας ταυτόχρονα να τον κρατήσει σφιχτά αγκαλιάζοντας τους ώμους και τα χέρια του. Οι υπόλοιποι, θιγέντες και μη, έπεφταν πάνω του αλαλάζοντας και με ελαφριά χτυπήματα “του έδιναν να καταλάβει”! Αυτή η σκηνή μου έρχεται πολλές φορές στο νου όταν σκέφτομαι τη συζήτηση που γίνεται στην πολιτική ζωή του τ(ρ)όπου που άλλοι τον λένε Ελλάδα και άλλοι τον λένε Ελλαδέξ. Μόνο που εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με παιδιά, δεν πρόκειται για τα κατουρημένα παπούτσια και παντελόνια, δεν πρόκειται για τον χαβαλέ“λιντσάρισμα με το σακάκι”.
Ένας τρόπος ύπαρξης της πολιτικής – και όχι μόνο – φαυλότητας είναι να είσαι μέσα σε όλα, να τα σφάζεις όλα, να τα μαχαιρώνεις όλα, να δικάζεις δικαίους και αδίκους και συ να μην “πιάνεσαι” πουθενά! Μπορείς να συζητάς πχ δυο χρόνια και να μη μπορεί να βγάλει κάποιος συμπέρασμα αν είσαι υπέρ ή κατά τις πτώχευσης αλλά ούτε και αν είσαι υπέρ ή κατά της παραμονής στη χώρα μας στην ΕΕ. Για να κάνεις δε ανάλυση για το ποιο πρέπει να είναι το σύστημα συμμαχιών της χώρας σε αυτούς τους σύνθετους κι επικίνδυνους καιρούς...ούτε λόγος να γίνεται! Δεν είσαι με τον Παπανδρέου, δεν είσαι με τον Βενιζέλο, σίγουρα δεν είσαι “Αριστερός”, δεν είσαι και ΛΑΟΣ, είσαι “αντιμνημονιακός”, έχεις γίνει προσφάτως Εαμικός, απειλείς να γράψεις ένα Π κεφαλαίο στα μάγουλα των “συνεργατών” της τρόϊκας που θα σημαίνει “προδότης”(!) Ψώρα λέρα κρέμεται κασίδα καμαρώνει! Δεν μας λες όμως με τίποτα τι πρέπει να κάνουμε για να σωθούμε. Δεν μας λες ούτε για το ελάχιστο ούτε για το μέγιστο! Ούτε για το πρακτικό ούτε για το ιδεατό. Δεν μας λες καν για το αν πρέπει να έχουμε κυβέρνηση. Ο ένας σου ζέχνει, ο άλλος σου βρωμάει. Ο ένας είναι “της γνωστής οικογενείας” και δεν γουστάρεις την οικογενειοκρατία(!) Έρχεται ο άλλος ...ααα αυτός είναι τραπεζίτης(!) Ο ένας είναι βλάκας, θέλεις τον άριστο. Έρχεται ο άριστος- τον οποίο μάλιστα δεν αποκλείεται πριν να πρότεινες- ααα τώρα σου φταίει που είναι άτολμος, υποχείριο, τραπεζίτης, άνθρωπος των Ευρωπαίων κλπ κλπ. Δεν χάνεις ευκαιρία και όλο ψάχνεις στο διαδίκτυο κανέναν “μνημονιακό” να του την πέσεις και να κάνεις έτσι το πατριωτικό σου καθήκον. Πολλές φορές πίσω από αρχικά και ψευδώνυμα. Από διαφορετικούς υπολογιστές. Πίσω από τσιτάτα άλλων που κοπιάρεις αβέρτα λέγοντας χωρίς να λες. Όλοι πρέπει να απολογούνται για τις θέσεις τους, ειδικά εκείνοι που έχουν την αποκοτιά να τις υπογράφουν φαρδιά πλατιά, εσύ δεν υποχρεούσαι καν να μας πεις τ' ονοματάκι σου! Δεν συνεργάζεσαι με κανέναν για να χτίσεις κάτι, για να συμβάλλεις κάπου. Αλλά συνεργάζεσαι και με τον διάβολο για να εξοντώσεις όποιον θεωρείς κάθε φορά πολιτικό σου αντίπαλο. Η αντιπαλότητα αυτή εδράζεται συνήθως σε μια διαταραχή. Δεν είναι η διαταραχή των “συνηθειών” σου, του “βιοτικού σου επιπέδου”, του οικογενειακού σου “προϋπολογισμού”. Είναι η διαταραχή της ψυχής σου που πάντα θέλει έναν αντίπαλο για να νιώθει ζωντανή. Κι αν δεν προσφέρεται κανείς γι' αντίπαλος και θύμα πέφτεις σε κατάθλιψη, βάζεις το κεφάλι να πεθάνεις...ακόμα περισσότερο...γιατί είσαι ήδη νεκρός. Πεθαμένος κι άθαφτος μέσα σε κόμματα το καταλαβαίνω αλλά πεθαμένος κι άθαφτος ενάντια σε όλα τα κόμματα είναι μια επιπλέον τραγωδία. Αυτό το “γατόνι”, ο κάτμαν,ο άνθρωπος που όπως κι αν τον πετάξεις πέφτει πάντα με τα τέσσερα πόδια, ήταν στο μυαλό μου όταν έγραφα Τρεις καθαρές κουβέντες για τώρα και για μετά. Ψυχανεμιζόμουν αυτό που είδαμε να γίνεται με το Δημοψήφισμα.... Ο γραμματέας μοιάζει πια με τον αλήτη και η παρθένα με τον σατανά! Είναι όμως σαφές ότι ο κάτμαν δεν είναι μπάτμαν αλλά και δεν είναι το φάρμακο για τον γέσμαν!
Της δικαιοσύνης ο ήλιος ο νοητός...εβασίλεψε Τον Μίκη τον σεβόμαστε και τον αγαπάμε. Το σεβόμαστε τόσο πολύ που εφτά φορές μετράμε και μία...διαφωνούμε μαζί του. Τον αγαπάμε τόσο πολύ που ακόμα κι αν “κόβουμε” δεν μας έρχεται “να του σπάσουμε το κεφάλι” όπως συμβαίνει συνήθως τη στιγμή που διαφωνούμε μεταξύ μας. Συνεπώς ανοιχτόκαρδη και εγκάρδια θα είναι η κριτική μου στην δήλωση που έκανε για το δημοψήφισμα. Να τι λέει ο Μίκης όπως αυτό δημοσιεύεται στην Αυγή της 2ας Νοεμβρίου: "Υποκριτική" χαρακτηρίζει την πρόταση δημοψηφίσματος του Γ. Παπανδρέου ο Μίκης Θεοδωράκης, ενώ κάνει λόγο για "απάτη". Σε δήλωσή του ο μεγάλος μουσικοσυνθέτης υπογραμμίζει πως "το νέο εύρημα του δημοψηφίσματος είναι εντελώς υποκριτικό, αφού η κυβέρνηση έχει πάρει ως τώρα άπειρες σοβαρότατες αποφάσεις και έχει υπογράψει συμφωνίες με τις οποίες έχει δεσμεύσει ασφυκτικά τον ελληνικό λαό και έχει υποθηκεύσει το μέλλον του, χωρίς ποτέ να τον ρωτήσει για τίποτα". Παράλληλα αναρωτιέται: "Μας ρώτησε όταν μας οδήγησε στο ΔΝΤ; Ή όταν υπέγραφε την πρώτη δανειοληπτική σύμβαση; Τώρα που μας έδεσε χειροπόδαρα, τώρα θυμήθηκε το δημοψήφισμα;". Ο Μ. Θεοδωράκης σημειώνει ακόμη πως "είναι γνωστό ότι το δημοψήφισμα είναι τρόπος δημοκρατικής έκφρασης της θέλησης του λαού, όταν αυτός είναι ελεύθερος να αποφασίσει και όχι όταν τον έχουν φέρει προ τετελεσμένων γεγονότων και κάτω από συνθήκες εκβιασμού. Τώρα που ο ελληνικός λαός είναι κυριολεκτικά παγιδευμένος εξ αιτίας της κυβέρνησης και με τις δικές της υπογραφές, έρχονται να θέσουν υποκριτικά το ερώτημα αν συναινούμε στην τελευταία μόνο συμφωνία που υπέγραψαν τις μέρες αυτές, προσπαθώντας πονηρά να νομιμοποιήσουν αναδρομικά ό,τι αντισυνταγματικό έχουν κάνει ως τώρα και εκβιάζοντάς μας ότι, αν δεν συναινέσουμε, θα χάσουμε ό,τι έχουμε, ακόμα και μισθούς και συντάξεις". Καταλήγοντας αναφέρει: "Όχι λοιπόν στο δημοψήφισμα. Όσο για μας, έντονη προσπάθεια για τη δημιουργία του Πανεθνικού Παλλαϊκού Μετώπου Σωτηρίας" Ο Μίκης βάζει τρία ζητήματα και θα τα σχολιάσουμε ένα ένα: 1. Λέει ότι το δημοψήφισμα είναι υποκριτικό, είναι απάτη και ενώ έκανε διάφορα κακά τώρα έρχεται τάχα να μας ρωτήσει. Αυτή η τοποθέτηση όμως δεν είναι πολιτική είναι ηθικολογία! Δουλειά του πολιτικού, δουλειά του στρατιωτικού, δεν είναι να αξιολογήσει απλώς τον αντίπαλο αν είναι υποκριτής, αν είναι απατεώνας, αν μας κοροϊδεύει. Αντίπαλος είναι κι όλα αυτά είναι μέσα στον τρόπο της αντίπαλης συμπεριφοράς του. Δουλειά του πολιτικού, του στρατιωτικού, είναι να αξιολογήσει αν αυτό που κάνει τώρα ο αντίπαλος μας συμφέρει περισσότερο από αυτό που έκανε πριν. Αν αυτό που έκανε τώρα και νομίζει ότι είναι καλό γι' αυτόν μπορούμε εμείς να το κάνουμε μετά καλό για μας. Αν ο ελιγμός που έγινε χάρη στη δική μας πίεση – γι'
αυτό άλλωστε λέγεται ελιγμός – μπορεί να γίνει για κείνον...λυγμός. Το ότι ο Μίκης δεν υποπτεύεται καν ότι η κίνηση του ΓΑΠ είναι κίνηση κάτω από πίεση δεν υποτιμάει τον Παπανδρέου αλλά τον ίδιο τον λαό. Μας υποβάλλει να δεχτούμε ότι εκείνος (ο ΓΑΠ) μπορεί κάθε φορά να κάνει ό,τι αποφασίζει. Ακόμα κι όταν δεν μπορεί να κάνει ό,τι αποφασίζει και αναγκάζεται να ρωτήσει τον λαό ο λαός δεν του λέει “όχι” και προτείνει....Παλλαϊκά Μέτωπα. Άλλα λόγια ν' αγαπιόμαστε, δηλαδή! Για να το καταλάβουμε καλύτερα αυτό ας πούμε ένα παράδειγμα. Ο Μίκης εκτιμάει τον Στάλιν, οπότε το παράδειγμα είναι συμβατό με την λογική του. Στον Μεγάλο Πατριωτικό Πόλεμο η Ιαπωνία ήταν “σύμμαχος” με την Σοβιετική Ένωση! Δεν την εμπόδιζε αυτή η συμμαχία να είναι εχθρός με τις ΗΠΑ. Ούτε και τις ΗΠΑ τις εμπόδιζε, που ήταν σύμμαχοι με την ΕΣΣΔ, να είναι εχθροί με την Ιαπωνία! Η παράδοξη, για τους σημερινούς ανόητους αναλυτές, αυτή κατάσταση...συμμαχιών προέκυψε όταν η επιτιθέμενη Ιαπωνία αναχαιτίστηκε και ταπεινώθηκε στρατηγικά στον ποταμό Χαλκίν Γκολ της Μογγολίας το καλοκαίρι του 1939. Ακριβώς την ημέρα που υπογράφανε οι Ρίπεντροπ-Μολότοφ το ομώνυμο σύμφωνο τελείωνε και η “άγνωστη” αυτή μάχη στην Ανατολή. Έπρεπε ο Στάλιν τότε να κάνει λόγο για απάτη των Γιαπωνέζων; Έπρεπε να θεωρήσει ότι δεν ήταν ειλικρινείς; Έπρεπε να τους μουτρώσει επειδή του επιτέθηκαν; Δεν έπρεπε να υπογράψει και με αυτούς σύμφωνο μη επίθεσης ώστε να καλύψει τα νότα του και να κερδίσει κι άλλο χρόνο; Επειδή υπέγραψε συμφωνία με τους Γιαπωνέζους “νομιμοποιούσε” την ως εκείνη τη στιγμή επιθετικότητά τους; Έλα Παναγία μου! Είναι όμως ο ΓΑΠ και το ΠΑΣΟΚ...Γιαπωνέζοι; Είναι “εχθροί”; Γιατί αν τους θεωρείτε εχθρούς τότε αφήστε στην άκρη τα περί εθνικής ενότητας και κάντε έναν εμφύλιο πόλεμο... “τον μοναδικό δίκαιο πόλεμο” που έλεγε ο Λένιν!!! Και ακόμα παρακάτω. Το ότι ο Ζούκωφ νίκαγε στη Μογγολία δεν ήταν σοβαρό όπλο στην διαπραγμάτευση που γινότανε με τους Γερμανούς; Δεν έπαιξε αποφασιστικό ρόλο στο να μην ξεκινήσει ο πόλεμος από την ΕΣΣΔ αλλά από την Δ. Ευρώπη; Αν δεν νικούσε η ΕΣΣΔ στον Χαλκίν Γκολ δεν είναι βάσιμο να υποθέσουμε ότι η Γερμανία θα προτιμούσε να επιτεθεί στην ΕΣΣΔ που θα βρισκότανε μεταξύ δύο πυρών και δη σε χιλιάδες χιλιόμετρα διασπασμένη; Ο Στάλιν, όσον αφορά την πατρίδα του δεν έκανε λάθος στην προκειμένη περίπτωση! Ο Μίκης όμως έκανε. 2. Το δεύτερο ζήτημα που έβαλε ο Μίκης είναι το ότι τα δημοψηφίσματα είναι καλά όταν ο λαός είναι ελεύθερος να ψηφίσει και όχι όταν εκβιάζεται. Εδώ θαυμάζω την αφέλεια του Γέροντα μας! Εκείνου του ανθρώπου που έζησε τον πόλεμο του '40, την Αντίσταση, τον Δεκέμβρη του '44, την Μακρόνησο και τον Εμφύλιο. Θα αρκούσε ίσως η αναφορά στα γεγονότα της 22ας Ιουλίου 1943 ενάντια στην Τριπλή Κατοχή για να απαντήσω. Αλλά επειδή το τάχα επιχείρημα αυτό το ακούω από πολλούς που εξίσου σέβομαι και εκτιμώ θα πω κάτι ακόμα. Στις διεθνή αρένα όπου επικρατεί το “δίκαιο” του ισχυροτέρου και όπου ο Θουκυδίδης δικαιώνεται, με τον Κονδύλη αντάμα, υπάρχει περίπτωση ο λαός ν' αποφασίσει χωρίς να ...εκβιάζεται, να πιέζεται, να εκφοβίζεται; Σύντροφοι, όταν ο Ντούτσε προσέβαλλε αξημέρωτα τις ημέτερες δυνάμεις δεν αποφάσιζε ο λαός
ΟΜΟΦΩΝΑ κάτω από “πίεση”, “εκβιασμό”, “εκφοβισμό” κλπ; Τι ήταν αυτό που έριχνε τις μπόμπες; Ήταν η ελευθερία ή ήταν η φρίκη; Μήπως δεν ήταν δημοψήφισμα η έμπρακτη απάντηση του λαού; Μήπως η άλλου είδους αποτύπωση της συλλογικής του βούλησης ακυρώνει τη “νομιμοποίηση” του “ΟΧΙ”; Μήπως το ΌΧΙ του λαού “νομιμοποιεί” και δίνει συγχωροχάρτι στη δικτατορία του Μεταξά; Μήπως ακυρώνεται το “ΟΧΙ” γιατί σε αυτό το “όχι” συμμετείχε και η πλευρά που μέχρι τώρα τυραννούσε τον λαό και συνέχισε να τον τυραννάει ακόμα κι όταν εκείνος μαχότανε; Ακυρώνεται σήμερα η όποια αναιμική, υβριδική, πειραματική, προσπάθεια εθνικής συνεννόησης επειδή μέσα σ' αυτή βρίσκονται και οι “πολιτικοί απόγονοι του Μεταξά”; Μα το πρόβλημα δεν είναι αυτό, ότι δηλαδή υπάρχουν πολιτικοί απόγονοι του Μεταξά, αλλά ότι με την “Αριστερά” των τριών κομμάτων στο 30% να μην υπάρχουν απόγονοι του Νίκου Ζαχαριάδη! 3. Τρίτο ζήτημα που θέτει ο Μίκης είναι εκείνο του Πανεθνικού Παλλαϊκού Μετώπου Σωτηρίας. Δεν θ' αναφερθώ στον πλεονασμό “Πανεθνικού- Παλλαϊκού”, ούτε θα τον θεωρήσω ύποπτο. Σύνθημα είναι και “δικαιούται” να λέει και μια κουβέντα παραπάνω. Το ζητούμενο είναι ποιοι θα είναι μέσα στο Μέτωπο αυτό. Ο Στάλιν τον Νοέμβρη του 1941 έχει μαζί του - πάνω στο μαυσωλείο του Λένιν παρακολουθούν τα Τ-34 να παρελαύνουν και να κατευθύνονται στη Δημοσιά του Βολοκολάμσκ για να συντρίψουν τον “Τυφώνα” - Γιαπωνέζους και Αμερικανούς διπλωματικούς. Ο Μίκης δεν θέλει καν να πάει στις κάλπες με τους οπαδούς του “ναι”, θα κάνει μαζί τους το “νέο ΕΑΜ”; Μακάρι! Θυμίζω, ακόμα μια φορά, ότι το ΕΑΜ έγινε Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο (α) γιατί ένωσε πρώτα πρώτα το έθνος και (β) γιατί προκειμένου να ενώσει το έθνος, για να πείσει και τους πιο δύσπιστους ότι είναι Εθνικό Μέτωπο, ξεκίνησε τις διαβουλεύσεις από τους αστούς πολιτικούς. Από εκείνους τους πολιτικούς δηλαδή που ήταν υπεύθυνοι για την άθλια δεκαετία και εικοσαετία που είχε περάσει ο λαός. Δεν γύρεψε ευθύνες τότε η ηγεσία του ΚΚΕ. Αλλά πήγε ο Γληνός, μέλος του ΠΓ, και πρόσφερε την ηγεσία του Μετώπου στον τότε Γεώργιο Παπανδρέου. Την προσέφερε κι έκανε το καθήκον του, άσχετα αν ο εν λόγω Παπανδρέου “δεν είχε διάθεση να αποχωριστεί ούτε τις παντούφλες του”! Συμπέρασμα: Από καιρό έχουμε επισημάνει ότι το “εθνικό” δεν ταυτίζεται με το “ταξικό” ή το “κομματικό” ή το “ παραταξιακό” ή το “αντιμνημονιακό” ή το “μνημονιακό”. Το εθνικό τα έχει όλα μέσα και κυρίως έχει εκείνους που “μας γυρίζουν τ' άντερα”, εκείνους που “δεν χωνεύουμε”, εκείνους που διαφωνούνε και οι τρίχες της κεφαλής μας! Ο εθνικός στόχος, συνεπώς, που θα ενώνει πραγματικά όλο το έθνος, δεν μπορεί να είναι ούτε “μνημονιακός” ούτε “αντιμνημονιακός”. Πρέπει να είναι στόχος παραγωγικής και κυρίως πνευματικής ανασυγκρότησης της κοινωνίας! Αυτό έκανε- τηρουμένων των αναλογιών - το ΕΑΜ και γι' αυτό το τραγούδι έλεγε “ το ΕΑΜ μας έσωσε απ' την πείνα θα μας σώσει τώρα απ' τη σκλαβιά”. Αλλά αν δεν θέλετε για παράδειγμα το ΕΑΜ, ότι είναι πολύ αριστερό για τα γούστα σας, δέστε τον Ισοκράτη.[εδώ] Για να επιτευχθεί, η ποθούμενη(;) εθνική ενότητα χρειάζονται, είπαμε,
άνθρωποι σώφρονες και γενναίοι. Τόσο γενναίοι δε που να μπορούν να χάσουν κάτι από το δίκιο τους. Να υποστούν δηλαδή θυσίες. Αυτά όμως τα περί θυσιών είναι ψιλά γράμματα για μια κοινωνία που έχει πιστέψει ότι “ό,τι πληρώνεις παίρνεις” και για να βοήσωμεν πρέπει να σπαρταράει ο οβολός εν τη παλάμη. Στον Μίκη όμως, που η ζωή του όλη είναι μια θυσία, γιατί πρέπει να τα εξηγούμε;
Όλοι οι ρεμπέτες του ντουνιά Στο προηγούμενο κείμενο δεν αναφέρθηκα καθόλου στο διεθνές περιβάλλον, σε ό, τι αντιδράσεις προκάλεσε σ' αυτό η εξαγγελία και μόνο του δημοψηφίσματος για τη δανειακή σύμβαση της 26ης Οκτωβρίου. Αντιδράσεις πανικού που έγιναν γρήγορα, ακριβώς χάρη στο πανικόβλητο υπόβαθρό τους, βίαιες και σφοδρές. Και τι δεν είπαν οι αντίστοιχοι καλαμαράδες και καλαμαράκια! Και τι δεν είπαν οι αντίστοιχοι φαυλοκράτες, Ευρώπης και Αμερικής, που μερικοί-μερικοί ξεχνούν ότι υπάρχουν εκεί και ότι είναι χειρότεροι από εκείνους που τάχα καταγγέλλουν εδώ! Ακριβώς όμως σε αυτό το σημείο της μάχης αξίζει να σταθούμε. Την ώρα που ο εχθρός έχει αιφνιδιαστεί, την ώρα που, χωρίς να το καταλάβει, έχει χάσει τον προμαχώνα και εντείνει (σύμφωνα με την στρατιωτική τακτική αυτό είναι το επιβεβλημένο και το σύνηθες) την προσπάθειά του για να κερδίσει άμεσα ό, τι μόλις έχασε, την ώρα εκείνη, από τις πλάτες, ύπουλα, με θράσος πολύ, ξεσηκώνεται ένας ορυμαγδός αντιδράσεων, όχι κατά των εχθρών αλλά κατά του εχθρού των εχθρών που τώρα γίνανε φίλοι!!! Λέει ο ΓΑΠ “δημοψήφισμα για τη νέα δανειακή σύμβαση” και είναι φυσικό οι Μερκοζί να σαλτάρουν. Φοβόνται ότι θα βγει ΟΧΙ. Όμως την ίδια στιγμή μας δείχνουν την αδυναμία τους! Μας δείχνουν τι φοβόνται και πόσο φοβόνται! Κι όμως τα τρία συν ένα κόμματα της “Αριστεράς” έρχονται να τους ανακουφίσουν(!) Μαζί και τα ΜΜΕ(!) Και δη εκείνοι που εγκαλούν τον ΓΑΠ για γέσμαν(!) Τον έβρισε λέει ο Σαρκοζί “τρελό” και “καταθλιπτικό”. Ε και; Αυτό εκείνη τη στιγμή είναι έπαινος! Εσείς γιατί το χρησιμοποιείται κατά του ΓΑΠ; Τον λέγατε γέσμαν όταν τον αγαπούσε ο Σαρκοζί και τώρα που τον βρίζει ο Σαρκοζί του βγάζετε τα μάτια; Η πίεση που του ασκήσατελέγοντας τον γέσμαν- έδωσε αποτέλεσμα και τώρα που ο ΓΑΠ ταλαντεύεται προς τη δική σας ταχτική τον σπρώχνετε; Ποιος είναι ο στόχος σας; Να δημιουργήσετε ένα ανάχωμα στην επιθετική τακτική των Μερκοζί, να ανακόψετε τη φόρα τους, ή απλώς θέλετε να εκθέσετε τον ΓΑΠ ακόμα κι αν χαθεί η ευκαιρία να σταματήσετε τους Ευρωπαίους; Λυσσασμένα, άγρια, ούτε μια στιγμή δεν αφήνουν τους Ευρωπαίους μόνους τους, χωρίς βοήθεια! Καταγγέλλουν, λοιδορούν, βρίζουν, κινδυνολογούν (όταν κινδυνολογούν εκείνοι δεν ενοχλούνται)...προς Θεού να μη γίνει το Δημοψήφισμα(!) Ούτε για αστείο δεν το αφήνουν να πλανηθεί λίγο πάνω από την διαπραγμάτευση που εκείνη την ώρα έχει φτάσει στο ψηλότερο σημείο της. Να πλανηθεί έτσι ώστε να φανεί “τι καρδιά έχουνε” και οι μεν και οι δε.
Λίγο μόνο αφήστε το μυαλό σας να σκεφτεί τι θα γινότανε αν όλα τα κόμματα λέγανε ΝΑΙ στο Δημοψήφισμα. Αντί για όλες αυτές τις υστερίες, τις ανόητες και ανερμάτιστες, να λέγανε: “ΝΑΙ ρε ΓΑΠ να πάμε στο Δημοψήφισμα να δούμε ποιος θ' αντέξει”. Και μια δυο βδομάδες να υπερίπταται στην Ευρώπη η αίσθηση ότι οι Έλληνες ομοθυμαδόν και ασκαρδαμυκτί βαδίζουν - για μία και μοναδική φορά όλοι μαζί- προς την καταστροφή της οικονομίας τους αλλά προς την σωτηρία της ψυχής τους. Φανταστείτε τι θα γινότανε! Τότε τι θα γινόταν! Όχι τώρα! Το παράδοξο; Αυτόν τον αυτοθυσιαστικό “τσαμπουκά” δεν τον υπονόμευσαν τόσο οι “μνημονιακοί” όσο οι πούροι “αντιμνημονιακοί”!!! Δεν τον άφησαν, όπως δείξαμε επανειλημμένως, να ευδοκιμήσει ούτε μια στιγμή. Και καλά, οι “μνημονιακοί” είχαν τους λόγους τους να μη θέλουν να στενοχωρήσουν τους Ευρωπαίους. Οι “αντιμνημονιακοί” γιατί; Μήπως δεν είναι και τόσο “αντιμνημονιακοί” όπως βρυχώνται; Μήπως είναι “μνημονιακοί” και δεν το έχει βρει ακόμα ο ψυχολόγος τους στο “ασυνείδητό” τους;
Η σπέκουλα “μνημονιακοί- αντιμνημονιακοί” Η ημετέρα μετριότης δεν πιστεύει ότι υπάρχουν “μνημονιακοί” Έλληνες. Και να υπάρχουν δεν είναι δουλειά δική μας να τους δώσουμε “μνημονιακές ταυτότητες” και να τους κολλήσουμε ένα κίτρινο € στο μέρος της καρδιάς. Η ημετέρα μετριότης όταν ακούει πολλά αντιμνημονιακά κεράσια παίρνει μικρό καλάθι και κρατάει την αναπνοή της για την μπόχα που δεν μπορεί παρά να βρίσκεται εκεί κοντά. Η ιστορία έχει δείξει ότι όλος αυτός ο “πατριωτικός βερμπαλισμός” είναι ο φερετζές της εθνικής τραγωδίας. Δεν υπάρχουν Έλληνες που θέλουν να μας κάνουν οι ξένοι μπαίχνιο. Αν μη τι άλλο γιατί δεν θέλουν να πληρώνουν! Δεν βλέπετε τι πόνος βγαίνει από το “δελτίο των οκτώ” για τους “φόρους που πληρώνουν τα συνήθη υποζύγια”; Υπάρχουν απλώς δυο τακτικές αντιμετώπισης του μνημονίου. Ξεκινάνε από πολύ μακριά και δεν είναι το κείμενο αυτό που θα το αναλύσει. Δύο τρόποι υπήρχαν και στην αντιμετώπιση των Περσών του Δαρείου. Δύο τρόποι υπήρχαν και στην αντιμετώπιση των Περσών του Ξέρξη. Οι ταμαχιάριδες, οι χονδροπατριώτες, ήθελαν να οχυρωθούν στην Ακρόπολη, πίσω από ξύλινα τείχη. Γι' αυτούς ο Θεμιστοκλής ήταν κιοτής(!) Το λάθος αυτό που απέφυγαν οι Αθηναίγοι το έπραξαν οι Ψαριανοί. Παρόπλισαν τα πλοία και αμύνθηκαν στην στεριά. Για να μην τους εγκαταλείψουν δε, οι κατέχοντες τα πλοία, έβγαλαν και τα πηδάλια! Το αποτέλεσμα ήταν τραγικό. Ήταν όμως και ηρωικό, αυτοθυσιαστικό, πράγμα που δεν βλέπω σήμερα στην “αβασταγιά” των “αντιμνημονιακών”. Πολλά χρόνια μετά, έτσι ταμαχιάρικα μας βγήκαν και οι άλλοι, ο Κοχράνης και ο Τσουρτς(!) Ο Γύφτος λίγο πριν χαθεί προφήτευσε: “ Η αβασταγιά τους θα μας φάει”. Θέλανε κατά μέτωπον επίθεση στον κάμπο της Αθήνας(!) Δεν χωράγανε αυτοί σε
ταμπούρια(!) Αυτοί πολεμούσαν όρθιοι(!) Βιάζονταν κιόλας(!) Και μας έφαγε η αβασταγιά τους τότε. Κοιτάτε μη μας φάει και σήμερα γιατί...τότε είναι που θα φαγωθούμε μεταξύ μας....αυτό που κάνουμε τώρα να κανιβαλίζουμε τον ΓΑΠ δεν είναι τίποτα. Ο Δημοσθένης ήταν λαύρος κατά του Φίλιππα και του Αλέξανδρου. Ξεσήκωνε την Ελλάδα κάθε τόσο για να μην υποταχθεί στους ...Μακεδόνες. Αυτό όμως δεν τον εμπόδιζε να τσεπώνει τριακόσια (300) τάλαντα- είχαν και τότε CDS- από τον Φαρνάβαζο και να τα πίνουνε μαζί στη Σίφνο (υπήρχε άραγε και τότε το “στενό”, το “Μπότζι”, η “Αργώ”;) κάνοντας σχέδια για το πως θα “ελευθερώσουν” την Ελλάδα. Από το 1999, από τη φούσκα του Χρηματιστηρίου ακόμα, πήραμε το μάθημα. Δεν υπάρχει μόνο οικονομικό σορτάρισμα. Υπάρχει και πολιτικό. Τις πιο πολλές φορές μάλιστα αυτό συνοδεύεται και από το ....πατριωτικό σορτάρισμα. Είναι αυτό που λένε αλλιώς: Μαγκιά, κλανιά, λουστρίνι και ο κώλος φινιστρίνι...
Η κυβέρνηση εθνικής ενότητας Τη δεκαετία του '50 στο χωριό μου έκανε ξηρασία. Στην αναβροχιά είπανε να κάνουν λιτανεία. Την πιο ιερή στιγμή, εκεί που είχαν όλοι γονατίσει και γινόταν η δέηση, κάτι παλληκαράδες έπιασαν κι έδεσαν τα κορδόνια ενός αγαθού ανθρώπου που δούλευε εργάτης στα χωράφια. Όταν τελείωσε η δέηση και πήγε να σηκωθεί...έπεσε. Γύρισε και τους είπε τότε στ' αρβανίτικα: βροχή θέλετε εσείς ή φωτιά να σας κάψει; Αυτό κάνουμε σε όποιον έρχεται κοντά σε μας....να δουλέψει για μας! Τον υπονομεύουμε και τον αποδομούμε. Με έντεχνο, ύπουλο, φρικτό τρόπο. Προεξάρχει κι εδώ ο κάτμαν! Ο άνθρωπος- κουφάλα! Τώρα έχουμε περιλάβει τον Παπαδήμο. Κάποτε είχαμε περιλάβει το Τάσο τον Γιαννίτση! Οι “εχθροί” λέγανε τα γνωστά και οι “φίλοι” λέγανε “τι ασχολείσαι; δεν τους παρατάς να δεις την υγειά σου;” Φαινότανε από τότε καθαρά ότι σε λίγο δεν θα υπάρχουν τίμιοι άνθρωποι και σοβαροί να μας κυβερνήσουν. Και μετά θα κλαψουρίζουμε για του ολίγιστους και τις οικογένειες. Και τι δεν ειπώθηκε τότε για τον Γιαννίτση! Περάσανε χρόνια και τώρα θα τα πω. Τι βρισιές και τι κατάρες! Σύσσωμη η εργατική τάξη τον καταράστηκε. Στο χρόνο μέσα ο άνθρωπος έχασε το ένα του παιδί. Άριστος του ΜΙΤ, είκοσι επτά χρονών από μια μαχαιριά ενός χαμινιού στο Μεξικό! Ελάτε τώρα να μας κάνετε θεολογία για την καταλαλιά, εμπάτε να κάνετε τους μεγάλους σταυρούς και να μεταλάβετε. Η κυβέρνηση εθνικής ενότητας είναι σήμερα κάτι σαν προδοσία(!) Η εθνική συνεννόηση είναι κάτι σαν πουτανιά, σαν εκπόρνευση(!) Το πολιτικό σύστημα δεν το γουστάρουμε αλλά και ό,τι του δημιουργεί ρήγμα δεν το στηρίζουμε. Σαν τους αλλόφρονες ντερβισάδες κάνουμε γιουρούσι στη “Μεταπολίτευση”. Έβαζαν, λέει, οι ντερβισάδες, μια πέτρα στο κούτελο και όρμαγαν μπροστά. Νομίζανε ότι μόνο “στο δόξα πατρί” κινδυνεύανε. Ίσως να νόμιζαν ότι δεν τους βλέπουνε χώνοντας το κεφάλι πίσω από την πέτρα. Ένας εξελιγμένος στροθοκαμηλισμός.
Το να λέει ο Περισσός όχι στην κυβέρνηση εθνικής ενότητας ως έναν βαθμό το καταλαβαίνω. Είναι οι άνθρωποι “στην γραμμή Πλουμπίδη” και και όχι στη “γραμμή Ζαχαριάδη”. Το εξηγήσαμε κι αλλού αυτό. Θέλουν να κάνουν – αλλά δεν την κάνουν(!)- την επανάστασή τους και να εφαρμόσουν ανόθευτο το πρόγραμμά τους(!) Ο Λένιν μπορεί να συνεργάστηκε με τον μονίμως διαφωνούντα Τρότσκι αλλά η Αλέκα δεν συνεργάζεται με τον Τσίπρα. Μαγκιά της(!) Οι άλλοι όμως τι πάθατε; Γιατί σας ζορίζει μια κυβέρνηση εθνικής ενότητας; Τι άλλο καλύτερο υπάρχει; Μήπως στα μουλοχτά υπολογίζετε ότι θα πάμε στις εκλογές με το δίλημμα “Σαμαράς ή “Αριστερά” και έτσι θα τσουβαλιαστεί ο λαός στην “αυτοδυναμία” της ΝΔ; Γι' αυτό ο Τσίπρας ξελιγώνεται; Γιατί θα καταργήσει τον έναν δικομματισμό με έναν άλλον δικομματισμό; (Τα τρία κόμματα μαζί, λέει, θα βγούνε πρώτο κόμμα...γιατί ρε μεγάλε; εσύ δεν ήσουν κατά του δικομματισμού;) Αν είναι αυτό πέστε το καθαρά για να ξέρουμε τι θα κάνουμε όταν θα κλαψουρίζετε μετά για το πολιτικό σύστημα. Αν πάλι δεν είναι έτσι, δεν καταλαβαίνω γιατί από τώρα, τίμια και καθαρά, δεν μιλάμε και δεν συζητάμε γι' αυτό που είναι ηλίου φαεινότερο ότι θα προκύψει μόλις οι κάλπες ανοιχτούν; Οι άνθρωποι που δεν αναγνωρίζουν ιδεολογίες, οι άνθρωποι που δεν παραδέχονται έστω την όποια στο παρελθόν σημασία των ιδεολογιών, οι άνθρωποι που ορκίζονται στο αθάνατο έθνος των Ελλήνων, στην “κυτταρική μνήμη” της ελευθερίας, οι άνθρωποι που κραυγάζουν υπέρ της κατάργησης των κομμάτων, όλοι μαζί, δεν υποστηρίζουν με κανέναν τρόπο μια κυβέρνηση εθνικής ενότητας!!! Γιατί;;; Το ίδιο κάνουν κι εκείνοι που ορκίζονται στο ΕΑΜ. Το ΕΑΜ που έθεσε, για χάρη της επιτυχημένης δράσης κατά των Γερνανών, τον ΕΛΑΣ στις διαταγές του Συμμαχικού Στρατηγείου της Μέσης Ανατολής! Το ΕΑΜ που ενώ είχε φτιάσει εκλεγμένη κυβέρνηση στο Βουνό πήγε στον Λίβανο και παρέδωσε την εξουσία, για χάρη της εθνικής ενότητας, σε κείνους που δεν είχαν ρίξει ούτε μια ντουφεκιά. Στον παππού- Παπανδρέου, τον Παναγιωτάκη Κανελόπουλο και τους ρέστους! Το ΕΑΜ που πάλι χάρη στην εθνική ενότητα παρέδωσε στην Καζέρτα την διοίκηση του ΕΛΑΣ στον “σύμμαχο” Άγγλο διοικητή...τον διαβόητο Σκόμπυ! Αφού συνεργείτε στην αποδόμηση του Ναού του Σολομώντος γιατί δεν συνεργείτε και στην ανοικοδόμηση; Μετά θα κλαψουρίζετε για το τζαμί που θα πάνε να χτίσουνε οι άλλοι εκεί που εσείς μαγαρίσατε!
Καλά Χριστούγεννα Hasta la vista Κάπου 15 Δεκεμβρίου 2011