Δηλώνω ομοφοβικός ιι

Δηλώνω ομοφοβικός ΙΙ *

Γιώργος Μιλτ. Σαλεμής

Ακούγοντας κανένας τον Φώτη Κουβέλη δεν μπορεί να μη συμφωνήσει. Μια σώφρονα πολιτική και προς τα έξω, την ΕΕ και τους δανειστές, αλλά και προς τα μέσα, τα κόμματα της “Αριστεράς” και τον λαό. Διέπραξε και διαπράττει όμως κι αυτός δύο πολύ σημαντικά, στρατηγικής σημασίας θα έλεγα, πολιτικά λάθη! Το ένα είναι που λέει ότι δεν συνεργάζεται με τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ και το άλλο που δεν στηρίζει κυβέρνηση χωρίς τον ΣΥΡΙΖΑ. Ας τα δούμε με τη σειρά.

Ως αριστερό κόμμα σαφώς πρέπει να έχει πρόβλημα να συνεργαστεί με κόμματα από την άλλη όχθη της πολιτική, κόμματα που ερμηνεύουν και αλλάζουν τα πράγματα σύμφωνα με μιαν άλλη, εκ διαμέτρου αντίθετη, πολιτική σκοπιά. Αυτό είναι σωστό. Είναι όμως και γενικό. Γιατί, κάτω από ορισμένους όρους και για έναν ορισμένο καιρό, μπορεί, ενδέχεται, η ερμηνεία των πραγμάτων και η αλλαγή τους να είναι κοινή και για τις δύο όχθες.... Είναι η στιγμή της πλημμύρας! Όταν τα γεφύρια πίσω μας κόβονται, όταν οι όχθες μας χάνονται, η Αριστερά, περισσότερο από όποιον άλλο, γιατί αυτή είναι μαθημένη και εκπαιδευμένοι στο “Εμείς”, οφείλει να αρθεί των περιστάσεων και να λειτουργήσει όχι απλώς για λογαριασμό των άλλων αλλά “ως άλλος”! Τότε μόνο βρίσκει την Αριστερή της ταυτότητα, τότε και μόνο τότε καταξιώνει τον ρόλο της. Αν υπάρχει Αριστερά στην Ελλάδα και αν σήμερα κάποιοι ηγετίσκοι κερδοσκοπούν εκποιώντας τα τζιβαερικά της οφείλεται σε αυτή ακριβώς τη στάση η οποία εγκαινιάζεται στις 30 Οκτωβρίου του 1940 με το Γράμμα από τη φυλακή του Ν. Ζαχαριάδη και συνεχίζει με το ΕΑΜ. Η στάση αυτή στην ουσία της συνίσταται στο ότι “προς στιγμήν”- στιγμή που κρατάει κάποια χρόνια- η Αριστερά και το ΚΚΕ κυρίως, “αναστέλλουν τις πληρωμές τους”, αναστέλλουν να παίρνουν τον ταξικό εαυτό τους τοις μετρητοίς, και στην κυριολεξία “φυλάνε κατουρημένες ποδιές”, “πίνουν το κάτουρο του Μεταξά και του Μανιαδάκη, των αστών πολιτικών, των διωκτών τους”

(θα έλεγε ο Μακρυγιάννης) γιατί τους θέλουν κι αυτούς- ναι αυτούς τους εχθρούς τους και τους δημίους τους- στον τιτάνιο αγώνα κατά τις εξωτερικής επιβουλής. Το να συνεργάζεσαι με τον “ταξικό εχθρό” εν τέλει δεν είναι πάντα κακό. Αντιθέτως είναι καλό και θεάρεστο στις περιπτώσεις εκείνες που η μη συνεργασία με τον “ταξικό εχθρό” σημαίνει a priori “συνεργασία” με τον εχθρό της Πατρίδας. Η συνεργασία δε με τον “ταξικό εχθρό” δεν είναι πάντα αποτυχημένη όπως ήταν στην περιβόητη “Συγκυβέρνηση” του 1989. Αντίθετα μπορεί να είναι άκρως επιτυχημένη όπως στην περίπτωση του πολέμου του 1940 ή όπως στο ΕΑΜ. Αρκεί βέβαια η Αριστερά να είναι διατεθειμένη να υποστεί θυσίες, αρκεί να είναι ικανή να “χάσει κάτι από το δίκιο της”. Ο Ζαχαριάδης δεν έκανε συμφωνίες με τον Μανιαδάκη. Έκανε απλώς το πατριωτικό του καθήκον. Ο Μανιαδάκης αντίθετα τον παρέδωσε δεμένο στους Γερμανούς. Έναν νέο άνδρα στην ηλικία, ακριβώς, του Τσίπρα! Μέχρι εκείνη την ώρα αθώο! Χωρίς τα μετέπειτα λάθη του. Ποιος έχασε και ποιος κέρδισε; Ο Μανιαδάκης ή ο Ζαχαριάδης; Ο Μανιαδάκης ατιμάστηκε και σαν Έλληνας και σαν άνθρωπος. Ο Νίκος Ζαχαριάδης έσωσε, ναι ρε έσωσε, την ψυχή του! Αν το δει κανείς μικροαστικά ήταν αδικία. Και ο πόλεμος που έγινε κατά του ελληνικού λαού και η παμπεσιά του Μανιαδάκη κατά των κομμουνιστών και του Ζαχαριάδη. Και στοίχισε αυτό ποτάμια αίμα. Και στην Αλβανία και στα εκτελεστικά αποσπάσματα και στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Αλλά από αυτό το αίμα φτιάχτηκε η συρμαγιά για αυτό που λέμε σήμερα Αριστερά και Δημοκρατία στην Ελλάδα. Αν ο Ζαχαριάδης έψαχνε το δίκιο του τότε και γύρευε σαν τον Σάυλοκ τις ρήτρες στο ακέραιο, όπως κάνει σήμερα ο Τσίπρας, δεν θα υπήρχε σήμερα ούτε Τσίπρας ούτε Λαφαζάνης ούτε Βούτσης. Και μετά, με το ΕΑΜ, το ίδιο έγινε. Δεν έδεσε κόμπο, κανείς από όσους πολέμησαν, ότι μετά θα δικαιωθούν, αυτοί και οι οικογένειές τους. Πήγαν κι έκαναν το καθήκον τους. Ξαναπλήρωσαν αυτοί που πλήρωναν πάντα. Ξαναπέθαναν αυτοί που πέθαιναν πάντα. Δεν έκαναν λογαριασμούς, ποιος-ποιόν, την ώρα που το σπαθί ετοιμαζόταν να τους πάρει το κεφάλι. Αμίλλονταν ποιος θα δώσει το κεφάλι το δικό του για να αγιάσει! Ναι, ρε, για να αγιάσει! Και είναι ο Γλέζος που αφηγείται την ιστορία του μικρού μαθητή στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής. Σηκώθηκε στις μύτες των ποδιών του για να τον πάρει η ριπή αφού ήταν μικρούλης και “κινδύνευε” να περάσουν οι σφαίρες από πάνω του. Και είναι οι Αριστεροί, οι πραγματικοί Αριστεροί, που μεγάλωσαν με τον Ναπολέοντα Σουκατζίδη στην ψυχή τους. Αρνήθηκε να τον αντικαταστήσει άλλος παρόλο που ο Γερμανός του χάριζε τη ζωή γιατί ήταν διερμηνέας στο Χαϊδάρι. Ήταν πάλι στη Καισαριανή την 1η Μαΐου του 1944. Δίκαιος αγώνας χωρίς άδικες αυτo-θυσίες δεν γίνεται!!! Ποιος έχασε και ποιος κέρδισε; Κι αν κλέψανε την νίκη του Λαού, τότε, κι αν ακόμα τώρα πασχίζουν να διαστρέψουν την ιστορία, το κρίμα είναι στο λαιμό τους! Κανείς δεν θα μπορέσει να αποσιωπήσει ποτέ τη διακονία που προσέφερε η Αριστερά στην Εθνική Ανεξαρτησία! “Μάνα μου γλυκιά μου Ελλάδα ο αντάρτης του ΕΛΑΣ

θα σ' ανάψει την λαμπάδα της τιμής της λευτεριάς” Μας θυμίζει, με κάθε ευκαιρία ο Κ. Ζουράρης. (Ύμνος του ΕΛΑΣ) Επαναλαμβάνω: Δίκαιος αγώνας χωρίς άδικες αυτo- θυσίες δεν γίνεται!!! Πάρτε το χαμπάρι αυτό εσείς που σήμερα παριστάνετε τους “Αριστερούς” και σκυλεύετε την Αριστερά που είναι δικιά σας και δικιά μας αλλά προπαντός δικιά τους. Αγνοώντας, η σημερινή “Αριστερά”, αυτό το οποίο και η διαλεκτική αλλά και η ιστορία διδάσκει, οδηγείται σε ένα “νέο 1989” από άλλο δρόμο και με άλλη μορφή. Αν τότε η “Συγκυβέρνηση” απέβη εις βάρος της, τώρα, η “Μη Κυβέρνηση” θα αποβεί πάλι σε βάρος της. Προσπαθώντας να αποφύγει αυτό που συνέβη τότε το επαναλαμβάνει τώρα -χωρίς καν να το νιώθει. Γιατί τι έγινε τότε; Είπε ο Φλωράκης κάπως έτσι: “ Αφού τα σκάνδαλα και η διαφθορά στοιχειώνουν την πολιτική ζωή και αφού όλοι τα ξορκίζετε και κάνετε πως δεν ξέρετε ελάτε να φτιάξουμε μια κυβέρνηση να κάνει εκείνα τα στοιχειώδη πράγματα που απαιτεί η κάθαρση της τραγωδίας και μετά να τραβήξει ο καθένας τον δρόμο τους και να πάει στο λαό με τις προτάσεις του”. Η Δεξιά, ο Μητσοτάκης, συμφώνησε. Ο Ανδρέας όχι. Η Αριστερά για να μη γίνει συνυπεύθυνη για τα σκάνδαλα έπρεπε να πρωτοστατήσει στην κάθαρση. Την κάθαρση έπρεπε να την κάνουν όλοι μαζί. Ο Ανδρέας όμως αυταρχικά και αλαζονικά οδήγησε την Αριστερά στο δίλημμα: “Ή γίνεσαι συνένοχός μου αμνηστεύοντάς με στην ουσία ή κάνεις κάθαρση με την Δεξιά και ενοχοποιείσαι για συνεργασία μαζί της”. Η Αριστερά, φυσικά, προτίμησε το δεύτερο. Και έτσι έπρεπε να κάνει. Όχι μόνο για το κούτελό της αλλά και για να μη γίνει γιουσουφάκι του Ανδρέα. Αλλά έπρεπε να το κάνει συσπειρωμένη, συμπαγής, μαχητική, ικανή να υπερασπιστεί την επιλογή της και να τσακίσει τον ηγεμονισμό του ΠΑΣΟΚ του Μένιου, του Μαρούδα και της Αυριανής. Εκεί, και μόνον εκεί, κατά την δική μου αντίληψη, έλαμψε – μαζί με τον αμοραλιστικό τυχοδιωκτισμό του Ανδρέα- και η στρατηγική του σκέψη. Ο Ανδρέας ήξερε αυτό που ήξερε και ο Φλωράκης. Ότι δεν φτάνει μόνο η στρατηγική σκέψη αλλά χρειάζεται η στρατηγική ηγεσία και ο στρατός που θα διεξαγάγει τον πόλεμο. Ότι όσο σωστό κι αν είναι το σχέδιο δεν εξασφαλίζει τη νίκη στη μάχη αν ο στρατός δεν κάνει αυτό που πρέπει να κάνει. Και αντίθετα, όσο λάθος κι αν είναι το σχέδιο, ο στρατός μπορεί να νικήσει στη μάχη αν κάνει ό,τι πρέπει να κάνει και ακόμα παραπάνω. Αυτό, ο Φλωράκης, το είχε δει, το είχε ζήσει, το είχε δημιουργήσει. Ο Ανδρέας αντίθετα το είχε διαβάσει. Και όμως ο Ανδρέας νίκησε και ο Χαρίλαος έχασε. Και έχασε γιατί δεν είχε στρατό που να κάνει ό, τι έπρεπε κι ακόμα παραπάνω. Ήταν

η μόνη στιγμή στην ιστορία της Αριστεράς που η ηγεσία της ήταν πολύ πιο μπροστά από τους Αριστερούς. Και η μόνη φορά που οι Αριστεροί δεν ήταν αντάξιοι της ηγεσίας τους. Άρχισε η Αριστερά τότε τις γκρίνιες, τις μεμψιμοιρίες, τις υστερίες. Έβγαλε τις ζυγαριές να ζυγιάσει την ορθότητα, το δίκιο, το ταξικό συμφέρον, τη “συνεργασία με τον ταξικό εχθρό”. Αμάν μη μολυνθεί, μη στάξει, μη βρέξει. Αν επιτρέπεται συμβιβασμός, μέχρι πού επιτρέπεται, μέχρι πού απαγορεύεται. Ακριβώς όπως και τώρα, ακριβώς όπως κι ο Σάυλοκ. Αντίθετα ο Ανδρέας συσπείρωσε το ΠΑΣΟΚ σε έναν υπέρ πάντων αγώνα. Βαθύ ΠΑΣΟΚ, ρηχό ΠΑΣΟΚ, καλό ΠΑΣΟΚ, κακό ΠΑΣΟΚ, ένα πάντως κι ενιαίο ΠΑΣΟΚ, κατάφερε να διαρρήξει την “Ερυθρά Θάλασσα” και να περάσει απέναντι αβρόχοις ποσί!!! Δεν έχει σημασία που δεν είχε δίκιο! Δεν μέτρησε ότι ήταν τυχοδιωκτισμός και αμοραλισμός! Μέτρησε που οι Πασόκοι πίστεψαν και αγωνίστηκαν πιστεύοντας πως έχουν δίκιο. Ενώ οι Αριστεροί δεν πίστεψαν ποτέ πως είχαν δίκιο και ακόμα αυτό πιστεύουν! Ηττοπαθείς και ανερμάτιστοι ενώ θα μπορούσαν ακόμα να τεκμηριώνουν με “επιστημονικό” τρόπο τα σκατοψύχια του Ανδρέα, στην πραγματικότητα τον αθωώνουν, τον απαλλάσσουν από το προπατορικό αμάρτημα του ΠΑΣΟΚ (ναι αυτό είναι στην πραγματικότητα το προπατορικό του αμάρτημα) και το επωμίζονται εκείνοι. Έκτοτε περιφέρονται κυνηγημένοι από τις ερινύες που τους σκοτίζουν το μυαλό και δεν ξέρουν τι κάνουν. (Μπορεί μετά από όλα αυτά να ξαναγίνει ο Γιάννης Δραγασάκης υπουργός συγκυβέρνησης με τη Δεξιά; Μπορεί να κάτσει μαζί με τον Πέτρο Δούκα και τον Γιάννη Παπαθανασίου να κάνουνε χωριό; Είναι ο Δραγασάκης Ζεύγος και Σιάντος; Ιδού το ερώτημα!) Φοβάται ο Φώτης μη γίνει δεκανίκι του δικομματισμού και δεν καταλαβαίνει ότι είναι ήδη δεκανίκι του εν ετέρα μορφή δικομματισμού. Δεν θέλει να στηρίζει τον έναν πόλο, τη Δεξιά, και ήδη η Δεξιά συσπειρώνεται, παραμερίζει τις δευτερεύουσες διαφωνίες της, δημιουργεί τις εφεδρείες της (Τζήμερος και ΣΙΑ). Από 19% γύρευε πόσο θα φτάσει. Και αν βγει πρώτη μούτζωστα Φώτη κι αν βγει δεύτερη ξανά μούτζωστα. Δεν θέλει, ο Φώτης, να στηρίζει τον άλλο πόλο, το ΠΑΣΟΚ, μα ο άλλος πόλος δεν είναι πια το ΠΑΣΟΚ αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ! Ο ΣΥΡΙΖΑ αμοραλιστικά και αλαζονικά βάζει το δίλημμα: “ ή έρχεσαι, Φώτη, μαζί μας στο Κούγκι ή σε λέμε κιοτή και συνεργάτη των μνημονιακών”. Τα ξέρουν αυτά οι Πασόκοι του Ανδρεϊκού ΠΑΣΟΚ που ενσκήπτουν (ενσκήπτω= εμφανίζομαι ξαφνικά και πλήττω κάποιον ή κάτι) μαζικά στον ΣΥΡΙΖΑ και... “είδε ο γύφτος τη γενιά του κι αναγάλλιασε η καρδιά του”! Οπότε, ο Φώτης, που έχεσε στη θάλασσα το βρίσκει στ' αλάτι. Ο Φώτης που αποδέχτηκε την αισχρή προσπάθεια για πόλωση του λαού σε “μνημονιακούς” και “αντιμνημονιακούς” βάζοντας έτσι δίπλα στην Αριστερά αξαγνισμένους τον Καμμένο και τη “Χρυσή Αυγή” είναι αναγκασμένος τώρα να μη συνεργάζεται με τους “μνημονιακούς” αλλά να στηρίζει και να σύρεται πίσω από τον ΣΥΡΙΖΑ. Για μια ακόμα φορά “ακριβοί στα πίτουρα και φτηνοί στ' αλεύρι”! Και δεν τον στηρίζει απλώς. Δηλώνει και αναγνωρίζει σε όλους τους τόνους τον ηγεμονικό του ρόλο και υποτάσσεται σ' αυτόν! Προχωράει ακόμα πάρα πέρα: του εκχωρεί το κέντρο επιχειρήσεων, το κέντρο λήψης των αποφάσεων! Όταν δηλώνει ότι δεν μπαίνει στη κυβέρνηση αν δεν μπει ο ΣΥΡΙΖΑ στην ουσία καταργεί την κεντρική του επιτροπή,

την ανεξαρτησία του σαν κόμμα, και εντάσσεται στον ΣΥΡΙΖΑ σαν να πρόκειται για μια αχτίδα του!!! Οι συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ έχουν πιο μεγάλη αυτονομία έναντι του κέντρου αποφάσεων. Αν διαφωνήσει ο Γιαννόπουλος, πχ, θα τα βροντήξει και θα πει τα δικά του. Ο Φώτης όμως δεν είναι συνιστώσα! Είναι φιλιππινέζα! Εφαρμόζει, ο Φώτης, τον δημοκρατικό συγκεντρωτισμό ενώ είναι άλλο κόμμα και ενώ ούτε το ένα κόμμα ούτε το άλλο κόμμα δέχονται τον δημοκρατικό συγκεντρωτισμό(!) Πώς να μη πάρει το μυαλό του Τσίπρα αέρα μετά από όλα αυτά; Και πώς μπορεί, ο Φώτης, να διαπραγματευτεί με “ντόπιους και ξένους λύκους” αν τα μυαλά του σαπίζουν στο κουβέλι; "Του κάδρου ο Πικάσο ρουθούνιζε βαριά και στα κουβέλια τότες σάπιζε το μέλι" Ν. Καββαδίας...

Πάρα κάτω. Στηρίζοντας, όπως ήδη δείξαμε, το νέο δικομματισμό εν τη γενέσει του δεν θέλει, λέει, να συνεργαστεί με το ΠΑΣΟΚ. Με τους πασόκους όμως συνεργάζεται!!! Όλοι αυτοί που φεύγουν από το ΠΑΣΟΚ και θέλουν να πάνε στη Δημοκρατική Αριστερά γίνονται δεκτοί. Χωρίς φέις κοντρόλ... Και απορώ εγώ που δεν αξιώθηκα ακόμα να φτιάξω κόμμα: Φοβάσαι, Φώτη, το άλλο κόμμα που δημοσίως παίρνει θέση για τα πάντα, που μπορείς να κάνεις γραπτές (πολύ σωστά) συμφωνίες μαζί του, που μπορείς να το δεσμεύσεις (όσο μπορεί να γίνει αυτό) στην ίδια τη Βουλή και δεν φοβάσαι όλους αυτούς που έρχονται, μπαίνουν στο κόμμα, παίρνουν θέσεις κι έδρες, το δεσμεύουν εν τοις πράγμασι, το εκπροσωπούν, συνδιαμορφώνουν τη γραμμή του, μπαίνουν στα κάδρα και στα εικονίσματα; Μπορείς να τους δεσμεύσεις εγγράφως όλους αυτούς; Μπορείς να αποκλείσεις το ενδεχόμενο να σου την κάνουν και να πάνε όπου θέλουν και να κάνουν ό,τι θέλουν αφού θα έχουν αφήσει τη μούργα στο κουβέλι; Πότε προλάβανε αυτοί, έστω, να γίνουν αριστεροί, να υιοθετήσουν το πρόγραμμά σου, να ενστερνιστούν τις ιδέες σου; Τους φώτισες Φώτη με το φως σου και έλαβαν πνεύμα επουράνιο; Αν ο τάδε Βουδούρης είναι φερέγγυος που μένει μαζί σου έγκυος στο “καινούργιο”-με το αζημίωτο βέβαια των “αντιμνημονιακών δαφνών” ίσως και της “αντιμνημονιακής έδρας” - γιατί να μην είναι και ο δείνα Βουδούρης που μένει στο ΠΑΣΟΚ και υφίσταται τις συνέπειες; Ποιος είναι, κατά τεκμήριο που λέτε εσείς οι δικηγόροι, πιο φερέγγυος; Αν στην κάνει το ΠΑΣΟΚ θα υποστεί τις συνέπειες, αν στην κάνει ο τάδε αντιμνημονιακόψυχος πασόκος τι θα υποστεί; Σιγά μη στάξει το μπίστι (= η ουρά, στ' αρβανίτικα) του γαϊδάρου! Εδώ η Λούκα, η μαστόρισα του “λεφτά υπάρχουν” και είναι προνομιακός συνομιλητής του ΣΥΡΙΖΑ... και έχει να λαβαίνει... Τότε, το 1985, που ήταν ο Τσίπρας στους Νέους Πρωτοπόρους, τότε που ψάχναμε να βρούμε ανθρώπους έξω από το μαντρί για να φτιάξουμε τον Συνασπισμό της Αριστεράς (πριν τον λέγαμε “Συμπαράταξη” και πιο πριν ακόμα (1981) “Ενιαία Αριστερά”) και μόνο μερικούς θαρραλέους ανθρώπους βρίσκαμε ( Α. Λάζαρης, Λ.

Βάσσης, Σ. Νέστορας κλπ) ήρθε κι έκατσε στο κάδρο και ο Γεράσιμος Αρσένης! (Με ή χωρίς τη Λούκα δεν θυμάμαι! Θα σας γελάσω...) Κάθισε μέχρι να φύγει και μετά ξαναγύρισε στο ΠΑΣΟΚ με το βιογραφικό του πλουσιότερο και...αριστερότερο. Οπότε ανέτως πια μπορούσε να διεκδικήσει την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ ως πιο αριστερός μάλιστα και από τον Σημίτη και από τον Άκη αφού εκείνοι δεν είχαν ποτέ περάσει από την ντάπιες της Αριστεράς(!) Έχουν ταραχή οι φύσεις βροτών. Και των πασόκων οι φύσεις, εντός και εκτός Δημοκρατικής Αριστεράς, έχουνε ταραχή έχουνε και πρεμούρα. Οι δε “Αριστεροί” ας μη ξεχνάνε ότι κι αυτοί είναι θνητοί...

Συμπέρασμα: Όταν με το καλό γίνουν οι εκλογές και κάνουμε και κυβέρνηση της “Αριστεράς” με τη Λούκα υπουργό Εργασίας(!) ο Φώτης πρέπει να απαλλαγεί των καθηκόντων του! Ήδη λειτουργεί ως υπηρεσιακός αρχηγός και φόρου υποτελής στον Τσίπρα. Κι όταν δεν μπορείς να αυτονομήσεις το κόμμα σου Φώτη από τις προκαταλήψεις θα απαλλάξεις την Ελλάδα από τις δεσμεύσεις του Μνημονίου; Έκανε πολλά ο Φώτης, συνεισέφερε όντως, αλλά.... Με τη Δημοκρατική Αριστερά και με το ξεπουπουλιασμένο, πλην όμως αξαγνισμένο, πια ΠΑΣΟΚ συρμαγιά (όσοι μένουν τώρα στο ΠΑΣΟΚ αξαγνίζονται και “εξαχνίζονται” αφού τηγανίζονται) θα προκύψει μια νέα κεντροαριστερά. Ας ελπίσουμε ότι θα γνωρίζει πιο πολύ ιστορία και θα κατέχει περισσότερο τη διαλεκτική των πραγμάτων απ' ότι η διαλεκτική των πραγμάτων θα κατέχει εκείνη. Μέχρι τότε...εγώ δηλώνω ομοφοβικός. Πολιτικά ομοφοβικός!

Κάπου

2 Ιουνίου 2012

* Το κείμενο δημοσιεύτηκε στο ηλεκτρονικό περιοδικό Αντίφωνο στις 5 Ιουνίου 2012