Ο Ζαχαριάδης, ο Ανδρέας και ο Γιανναράς
Γιώργος Μιλτ. Σαλεμής
1 Ο Νίκος Ζαχαριάδης πέθανε,για την ακρίβεια αυτοκτόνησε, την 1η Αυγούστου 1973, στο μακρινό Σουργκούτ της Σιβηρίας. Είχε ζητήσει επιμόνως και επανειλημμένως να έρθει στην Ελλάδα για να δικαστεί. Ούτε το Κράτος ούτε το Κόμμα, που τότε προσπαθούσε ν' ανασυνταχθεί από την διάσπαση του 1968, δεν του το είχε επιτρέψει. Ούτε όμως το χώμα της Σιβηρίας του επέτρεψε “εις γην απελεύσει”. Απλώς, τον φιλοξένησε παγωμένο μέχρι πρόσφατα.”Πεθαμένος και άλιωτος” (έκφραση του Μακρυγιάννη) ήρθε επιτέλους στην Ελλάδα για να αναπαυθεί οριστικά στο Α' Νεκροταφείο στις 28 Δεκεμβρίου 1991. Ό,τι κι αν πούμε εναντίον του, η κατάστασή του δεν αλλάζει. Δεν μπορεί να γίνει καλύτερη αν πούμε καλά λόγια γι' αυτόν, δεν μπορεί να γίνει χειρότερη αν πούμε κακά λόγια. Ακόμη κι αν δεν μπορούμε να τον συγχωρήσουμε ως άνθρωπο, μπορούμε ν' αφήσουμε αυτή τη δουλειά στο Θεό. Κανένας δεν θα μας κατηγορήσει. Αν τώρα, κρίνοντάς τον, είμαστε υποχρεωμένοι από τις ανάγκες μιας δίκαιης και τίμιας προσέγγισης να πούμε κάποια καλά λόγια γι' αυτόν, δεν πρέπει να φοβόμαστε ότι θα ωφεληθεί το Κομμουνιστικό Κίνημα γιατί αυτό έχει πεθάνει προ πολλού, τουλάχιστον με τη μορφή που ξέραμε μέχρι τώρα και που θα μπορούσε να ωφεληθεί. Είκοσι χρόνια κλείσανε ήδη. Ακόμα κι εκείνοι που περίμεναν τον Καλύβα και τον Μαραντζίδη για να μάθουν σύγχρονη ελληνική ιστορία, το μάθανε: “απέσβετο και λάλον ύδωρ”. Δεν έχετε κανέναν λόγο λοιπόν να φοβόσαστε να κρίνετε δίκαια τον Ν. Ζαχαριάδη. Δεν θα υπάρξουν πολιτικά οφέλη για κανέναν, κανένας κομμουνιστικός ολοκληρωτισμός δεν θα σηκώσει κεφάλι. Κανένας δεν δηλώνει πια“ζαχαριαδικός”.Ο ζαχαριαδισμός έχει “εκπατριστεί” και ζει λάθρα, στην “παρανομία”. Ο “βάκιλος του Ζαχ”, όπως θα λέγαμε ο βάκιλος του Κωχ, έχει μετα-δωθεί χωρίς να έχει μετά-νοηθεί! Ξενιστές του είναι πια οι....εχθροί του ζαχαριαδισμού, οι περιπλανόμενοι κυνηγοί του “επικηρυγμένου πνεύματος” του Ζαχαριάδη. Ζει και επωάζεται μέσα σε κείνους που πάσχουν από πολιτική δυσχρωματοψία και ισχυρίζονται ότι “όλοι ίδιοι είναι”, που μας καλούν κάθε τόσο να μη ψηφίσουμε στις εκλογές, που ζητάνε “συντακτική” συνέλευση κι ένας θεός ξέρει από πιο πολιτικό υποκείμενο και τι είδους πολιτική
πράξη(επανάσταση, πραξικόπημα, ξένη “βοήθεια”, θαύμα θεϊκό)θα προκύψει,που επιτίθενται χρησιμοποιώντας λεκτική βία-αφού δεν έχουν άλλα μέσα στα χέρια τουςσε όποιον δεν εντάσσεται στο “σχέδιο” που έχουν στον εγκέφαλό τους για τη σωτηρία του κράτους που τίποτα δεν μας δείχνει ότι θεωρούν πατρίδα τους. Κι αν φοβάστε μήπως ωφεληθεί ο Περισσός, κάνετε λάθος. Σκεφτείτε τι ωραία θα περάσετε όταν διαπιστώσετε ότι η πιο δραστική κριτική κατά της καρικατούρας αυτής του ΚΚΕ,είναι η ίδια η ασυνέπειά της με τη Ζαχαριαδική πολιτική ή ακόμα και τη Σταλινική τοιούτη!Έχει μεγάλη πλάκα να τους αποδεικνύεις ότι όσο κι αν προσπαθούν δεν μοιάζουν καν στα ινδάλματά τους. (Μεγάλη πλάκα έχει επίσης να αποδεικνύεις στους σκληρούς κατήγορους των Ζαχαριάδη, Στάλιν, Ζντάνωφ κλπ,στους τάχα εχθρούς του ολοκληρωτισμού, πόσο πολύ τους μοιάζουν). Αν όμως δεν τολμήσετε, αν όμως δεν κατορθώσετε, να κρίνετε δίκαια τον Ν. Ζαχαριάδη, τότε, χωρίς να βλάψετε ή να ωφελήσετε τους άλλους, θα έχετε βλάψει και θα έχετε ζημιώσει τον ίδιο σας τον εαυτό. Γιατί, ποια είναι η κατά κεφαλήν πολιτική καλλιέργεια των ανθρώπων που αρκούνται, που αφήνονται να πιστεύουν ότι η μεγαλύτερη συμφορά της πατρίδας μας, ο εμφύλιος πόλεμος του '46-'49, έχει μια μόνο αιτία και μάλιστα αυτή βρίσκεται στα καμώματα ενός ανθρώπου ή έστω μια μικρής ηγετικής ομάδας; Γιατί, ποια είναι η κατά κεφαλήν πολιτική καλλιέργεια των ανθρώπων που αρκούνται, που αφήνονται να πιστεύουν ότι χιλιάδες και εκατομμύρια άνθρωποι, όμαιμοι, ομόγλωσσοι και έχοντες κοινά των θεών τα ιδρύματα, ενεπλάκησαν σε έναν κύκλο αίματος άνευ προηγουμένου επειδή το ήθελε κάποιος και οι συν αυτώ; Γιατί, ποια είναι η κατά κεφαλήν πολιτική και η ψυχική καλλιέργεια των ανθρώπων που η εμπάθειά τους και το μίσος τους τους εμποδίζει να δουν ότι μια τέτοια “θεωρία, ευθύς αμέσως, προσδίδει στον άνθρωπο που υποτίθεται ότι κατακρίνουν, σχεδόν υπεράνθρωπες ικανότητες αφού κατάφερε να κινητοποιήσει είτε μαζί του είτε ενάντιά του το σύνολο του ελληνικού πληθυσμού και την επέμβαση δύο μεγάλων δυνάμεων;
Σημείωση:μιλώ για “κατά κεφαλήν πολιτική καλλιέργεια”και την διαχωρίζω από τις λοιπές καλλιέργειες που επιδέχεται η κάθε κεφαλή. Αυτό γίνεται γιατί, από χρόνια πολλά, πιστεύω ότι οι διάφορες πλευρές της καλλιέργειας του νου και της ψυχής υπόκεινται στον νόμο της ανισόμετρης ανάπτυξης. Έτσι εξηγείται γιατί κάποιος εξαιρετικά καλλιεργημένος σε κάποια πράγματα σε κάποια άλλα βρίσκεται στην εποχή του λίθου και μάλιστα δεν το συνειδητοποιεί αφού δεν τον βοηθάνε αντιστοίχως οι υπανάπτυκτες πτυχές της ψυχικής του καλλιέργειας.
2 Αν ισχυριζόταν κάποιος ότι ο εμφύλιος έγινε για μια γυναίκα, για μιαν Ελένη, θα τον καταλάβαινα. Θα έλεγα είναι ποιητής ο άνθρωπος και θέλει να μας εισαγάγει στο θέμα το περίπλοκο και το ακανθώδες με την ενικότητα του ονόματος “Ελένη” και δη δια της σαγηνευτικής θηλυκής αβύσσου που εκείνο συνεπάγεται.(“της γυναίκας η καρδιά είναι μια άβυσσος...”) Θα έλεγα ότι ο ποιητής, με μια φράση, θέλει να πει ό,τι δεν λέγεται. Όπως λέμε “τον έπνιξε η θάλασσα” και δεν παραθέτουμε όλες τις αιτίες γιατί οι αιτίες που πνίγουν τους θαλασσινούς είναι πολλές, όσες και οι θάλασσες. Δεν μπορώ όμως να δεχτώ ότι το '46-49 δεν έγινε εμφύλιος αλλά “ζαχαριαδικό πραξικόπημα”. Αν όμως οι αιτίες που πνίγουν τους θαλασσινούς είναι πολλές, η “κοπελιά”είναι μία “και δεν της παν τα μαύρα”. Η ψυχή μας είναι μία και δεν της πάνε τα μαύρα της εμπάθειας και της μνησικακίας. “Αν θέλουμε να κάνουμε χωριό”, αν θέλουμε να οικοδομήσουμε μια νέα συλλογικότητα, αυτό πρέπει να το κάνουμε από την πλευρά του Αδάμ και όχι εκ του μηδενός, γιατί εκ του μηδενός μόνο ο Θεός δημιουργεί. Πρέπει να σχετιστούμε με την “πλευρά του Αδάμ”. Να “διαβάσουμε το μέλλον” μας όπως οι Κλέφτες “διαβάζανε” το μέλλον στην πλάτη του οβελία. “Γνώθι σαυτόν”γράφει πάνω της! Να μάθουμε τον εαυτόν μας, τον ατομικό και ακόμα πιο πολύ τον συλλογικό, τον κοινωνικό! Κι αυτή η “πλευρά του Αδάμ” για μας τους σύγχρονους Έλληνες, είναι συγκεκριμένη. Έχει πολλές “πλευρές”, η “πλευρά του Αδάμ”, πολλά παΐδια, μικρά και μεγάλα. Ένα απ' αυτά θα έλεγα ότι είναι η επική άμα και τραγική δεκαετία του '40 και ένα ακόμη είναι η λεγόμενη Μεταπολίτευση. Για όλον τον κόσμο όλης της Γης, ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος είναι κάτι σαν τον Πελοποννησιακό Πόλεμο. Θα γυρνάμε ξανά και ξανά, πολλά χρόνια μετά, για να μάθουμε, για να βρούμε τις πηγές του “Αμαζωνίου”που σήμερα μας πνίγει και για να ξορκίσουμε τη φρίκη. Ιδιαίτερα για μας τους Έλληνες, η δεκαετία του '40-η Αντίσταση και ο Εμφύλιος-είναι ένας ακόμα Πελοποννησιακός Πόλεμος μέσα στον άλλο Πελοποννησιακό Πόλεμο. Κάτι σαν τις μπάμπουσκες δηλαδή. 3 Ομοίως σκεπτόμενοι για τον Ανδρέα Παπανδρέου, όπως δηλ. σκεφτήκαμε για τον Ζαχαριάδη, δεν θ' αργήσουμε να συμπεράνουμε ότι δεν μπορεί να έγινε ό,τι έγινε επειδή ένας και μόνον άνθρωπος έφερε το μικρόβιο και αυτό το μικρόβιο “μόλυνε”την τάχα υγιή κοινωνία με την “λοιμική του ΠΑΣΟΚ”.(αγαπημένη έκφραση του Χ.Γιανναρά) Δεν μπορούμε να κρυβόμαστε πίσω από υπο-κριτικό δάκτυλό μας λέγοντας ότι
φταίει η τάχα κυρίαρχη μαρξιστική ιδεολογία για τα χάλια μας. Πρώτα-πρώτα ποια από όλες τις μαρξιστικές ιδεολογίες εννοούμε; Εδώ δεν είναι ένας ο Χριστιανισμός και είναι ένας και ενιαίος ο μαρξισμός; Και μόνο αυτοί οι παράγοντες δρουν στον τόπο μας όλα αυτά τα χρόνια;Η “λοιμική του ΠΑΣΟΚ” και ο “κυρίαρχος μαρξισμός”του Συνασπισμού; Δεν υπάρχει ξένος παράγοντας; Ο ξένος παράγοντας υπάρχει επί βαυαροκρατίας και μετά εξαερούται για να εμφανιστεί στα Ίμια και στην “Πλεκτάνη Ανάν”; Δεν υπάρχει πλέον καπιταλισμός; Δεν παράγει αυτός ιδεολογία,”πολιτισμό”, στάση ζωής; Δεν είναι αυτός ο κύριος υπεύθυνος για την τέτοια κι όχι άλλη ιεράρχηση των αναγκών του νεοέλληνα; Ο καπιταλισμός “έριξε το τείχος” διεμβολίαζοντάς το με τον καταναλωτισμό, με την “γκλαμουριά”και την “χλίδα” και μόνο εδώ, στο “ελληνεπώνυμο κρατίδιο”, κώλωσε και παρέδωσε τη διαπαιδαγώγηση των μαζών στους μαρξιστές; Αυτά μπορούν να τα λένε άνθρωποι άλλοι που δεν καταλαβαίνουν πόσο τα λόγια τους μοιάζουν με με τα λόγια που λέει ο Περισσός ο οποίος ισχυρίζεται ότι η ΕΣΣΔ κατέρρευσε λόγω του “πραξικοπήματος του Γιέλτσιν”και της “προδοσίας του Γκορμπατσώφ”. Μπορούν να τα λένε “ελληνόφωνοι του βαλκανικού νότου”, “η ποδοσφαιρόμυαλη μάζα”,“οι μπουφόνικοι κενολόγοι”(κι αυτές προσφιλείς φράσεις του Χ.Γιανναρά) αλλά δεν μπορούν να τα λένε Έλληνες που έχουν, στο μυαλό τους και στην ψυχή τους, πλέον των τριών χιλιάδων χρόνων ιστορία. Δεν μπορούν οι άνθρωποι που μελετάνε την παράξενη ελκυστικότητα των εκλειψάντων υποκειμένων του Θ.Ι.Ζιάκα και γοητεύονται από την ιλαρότητα της Ζουράρειας ιλιαδορωμέηκης επιστημονικότητας να ισχυρίζονται ότι η κοινωνία μας καταστρέφεται επειδή ο Ανδρέας νίκησε στις εκλογές του '81. Δεν γίνεται, οι άνθρωποι που ετοιμάζουν έναν διαφορετικό μέλλοντα Κόσμο, να μην έχουν την ανδρεία ν' αντιμετωπίσουν την αλήθεια στην αντιφατικότητά της, στην αμφισημία της, θυσιάζοντες έτσι την ομορφιά της. [Οι άνθρωποι πρέπει να ποθούν αυτή την ομορφιά της αλήθειας ακόμα και με τίμημα την τύφλωση. Τύφλωση-φωτισμένη, σαν κι αυτή που έλαβε ο μάντης Τειρεσίας σαν είδε γυμνή τη θεά της σοφίας, την Αθηνά. Για να μπορείς να δεις το μέλλον χρειάζονται θυσίες, χρειάζεται να “χαθούν” από τα μάτια σου τα καθημερινά, τα φαινομενικά.] Δεν μπορούν οι άνθρωποι που θα οικοδομήσουν μια νέα συλλογικότητα να επιτρέψουν στον εαυτό τους να πάθει αυτό που έπαθαν-μεταξύ πολλών άλλων-οι αμέσως προηγούμενοι που επιχείρησαν κάτι τέτοιο: οι Κομμουνιστές. Και αυτό που έπαθαν-που πάθαμε-οι Κομμουνιστές, είναι ότι μαζί με τα βρωμόνερα “πέταξαν” και το παιδί! Μαζί με την σαβούρα της προτενσταντικής και βατικάνειας διάβρωσης πέταξαν
και την βρώση, τη σοφία της Ορθόδοξης Ανατολής! Δεν βρήκαν την ανδρεία, τη σωφροσύνη, τη φρόνηση, να ψάξουν την αλήθεια ως το τέλος, να κρίνουν δίκαια εκείνους που αγωνίστηκαν πριν απ' αυτούς στο στίβο της κοινωνικής αλλαγής. Δεν μπόρεσαν να φτάσουν στον εσώτερο μανδύα της,στα στοιχειώδη σωματίδια της αλήθειας τους και να οικοδομήσουν με αυτά και πάνω σ' αυτά. Ποιός έχασε; Η απάντηση είναι ορατή, και δια γυμνού και δια οφθαλμού.
τυφλού
Ακόμα “κολάζονται” οι Αριστεροί, ακόμα τιμωρούνται, όχι μόνο γιατί στερήθηκαν αυτή την ίδια τη σοφία αλλά και γιατί δεν ασκήθηκαν, γιατί δεν προπονήθηκαν, στην εξεύρεση όλης της αλήθειας, όλου του κάλλους της αλήθειας. Συνομολογούμε δε όλοι ότι, “το κάλλος κρύπτεσθαι φιλεί”. Απώλεσαν την αρετή που κέρδισαν στα κολαστήρια του συστήματος,“να λένε τα σύκα-σύκα και τη σκάφη-σκάφη”, έπαψαν να είναι δίκαιοι, να λένε του στραβού το δίκιο και ακόμα κολάζονται μη εννοώντας ότι είναι ήδη ενταγμένοι στο σύστημα από την ίδια εκείνη στιγμή που δεν μπόρεσαν να το αλλάξουν! Στερούνται λοιπόν, λόγω της ενδογενούς ανεπάρκειας της σκέψης τους, αυτό για το οποίο εντάχθηκαν στην πολιτική ζωή, αυτό για το οποίο υπέστησαν τα μύρια όσα σε όλη τη διάρκεια του βίου τους: να είναι πρωταθλητές, ολυμπιονίκες θα έλεγα, στην Ανάσταση αυτού του τόπου! Άλλοτε κολάζονται με το μαρτύριο του Ταντάλου, ”δεν πίνουν νερό ποτέ από την βρύση”στην οποία κάποια στιγμή φτάνουν και άλλοτε κολάζονται με το μαρτύριο του Σισύφου, πάντα κουβαλώντας την πέτρα στην ανηφόρα και πάντα η πέτρα κυλάει πίσω συνθλίβοντας τους. Έτσι “συνθλιμμένοι” έτσι «διψασμένοι» εξορμούν και πάλι για το ίδιο μαρτύριο. Το μαρτύριο, η θυσία, αντί για μέσον που ήταν για την Ανάσταση του τόπου, έγινε σκοπός,νόημα!!! Να μια αληθινή, ζώσα, τραγωδία με όλα τα στοιχεία της, εξόν από την Κάθαρση, την οποία δεν βλέπω να τριγυρνάει κάπου εδώ κοντά. Παρά ταύτα, οι Κομμουνιστές είναι το “πριν σώμα” όσων επιδιώκουν και όσων θα επιδιώξουν να “γκρεμίσουν το Ναό του Σολομώντος και να τον οικοδομήσουν σε τρεις ημέρες”! Όπως και οι Χριστιανοί ήταν “το πριν σώμα”των Κομμουνιστών. Και το σώμα μας, όσο κι αν μας τυραννάει μερικές φορές, δεν το παραμελούμε αλλά το ασκούμε και το γυμνάζουμε. Με την κατάλληλη αγωγή μπορεί να γίνει το εφαλτήριο για τα μεγάλα κατορθώματα της “σωματοψυχής”μας. (η λέξη του Κ. Ζουράρι) 4
Η δικαιοσύνη είναι η “Γη”, διαβάζω στον Ζιάκα. Πάνω της πατάμε, εκείνη μας στηρίζει. Έχει δυο δορυφόρους, τη Διάκριση και την Ευσπλαχία. Μόνη της δεν πάει πουθενά, έτσι κι αλλιώς είναι...τυφλή. Πάνω, στον “Ουρανό”, είναι η Φρόνηση και δορυφόροι αυτής η Θεογνωσία και η Φυσιογνωσία. Μόνος του ο “Ουρανός” δεν υφίσταται. Απ' τη μια μεριά είναι η Σωφροσύνη, ο “Αέρας”. Μαζί του, η “Παρθενία” και η “Αγνότητα” που τον παραδίδουν σε μας καθαρό και διαυγή για να τον εισπνεύσουμε. Απ' την άλλη μεριά είναι η Ανδρεία, ”η Θάλασσα” που δεν τα καταφέρνει στον αγώνα χωρίς την Υπομονή και την Σταθερότητα. Στον μέσον,πάντων και πασών, είναι η Αγάπη την οποίαν στα μέρη τούτα τ'αρχαία, Θεόν καλούμε κι ονομάζουμε. Κι έχει η Αγάπη, επιτρέψτε μου να προσθέσω, τρεις συν μία ενέργειες, τρία συν ένα άρρητα ρήματα: Νοιάζομαι -Μοιράζομαι-Φροντίζω! Όπου, όταν και εφόσον...Ελευθερώνω-εκεί,τότε και καθόσον.... Ελευθερώνομαι!
8 Νοεμβρίου 2009 Των Ταξιαρχών και της Οκτωβριανής Επανάστασης
Το κείμενο δημοσιεύτηκε πρώτη φορά στο ηλεκτρονικό περιοδικό Αντίφωνο στις 20 Νοεμβρίου 2009.