Πόσο μακρυά είναι το σκοτάδι; Γιώργος Μιλτ. Σαλεμής
Με το τέλος του 2013, μεταξύ Χριστουγέννων και Πρωτοχρονιάς, δημοσιεύτηκε μια ακόμα "μεγάλη" δημοσκόπηση στο Βήμα. Μεταξύ άλλων προκύπτει πως το 55,6% των ερωτώμενων θα έφευγε από την Ελλάδα, αν μπορούσε, για να εγκατασταθεί αλλού. Παρά το ότι δεν υπάρχουν άλλες ερωτήσεις, επί του προκειμένου, μερικοί έσπευσαν να χαρούν. "Το πολιτικό σύστημα απονομιμοποιείται!" " Επιτέλους οι δημοσκόποι ξεβούλωσαν τ' αυτιά τους, ακούνε και καταγράφουν τη βουή της κοινωνίας!" Βιάστηκαν! Οι ερωτήσεις που λείπουν δεν είναι ήσσονος σημασίας. Και δεν λείπουν τυχαία. Είναι οι ερωτήσεις που α) αφορούν το από πια κόμματα του πολιτικού συστήματος προέρχονται όλοι εκείνοι που επιθυμούν να πάρουν τα μάτια τους και να φύγουν β) αφορούν το ποιες χώρες είναι τα αντικείμενα του πόθου τους. Για όσους ζουν μέσα στην κοινωνία και δεν χρειάζεται να καταφύγουν στις δημοσκοπήσεις των δημοσκόπων- καιροσκόπων αλλά όχι οιωνοσκόπων- είναι μάλλον καθαρό ότι οι περισσότεροι εκ των προερχομένων από το ΚΚΕ και τη Χρυσή Αυγή, όπως και από τις παρεμφερείς και όμορες απόψεις, δεν είναι τόσο πολύ της φυγής αλλά του " μένω και αγωνίζομαι εδώ". Οι μεν του ΚΚΕ λόγω του ότι διαθέτουν ζωντανή ιστορική πείρα (αντάρτικο της κατοχής, δημοκρατικοί αγώνες και όχι μετανάστευση), οι δε της ΧΑ λόγω του ότι πιστεύουν ότι εξαπολύοντας τα σκυλιά της κολάσεως μπορούν να φτιάξουν μια καινούργια κοινωνία. Αυτοί που μένουν, δηλαδή, είναι είτε ανίκανοι να φτιάξουν κάτι από την αρχή είτε είναι οι ιδανικοί καταστροφείς ακόμα κι εκείνου που δεν χρειάζεται και δεν πρέπει να καταστραφεί. Οι υπόλοιποι είναι αυτοί που περνάνε καλά σε όλες τις καταστάσεις. Ελάχιστοι είναι εκείνοι που όταν τους ρωτάς -Τι κάνεις; σου απαντούν -Εδώ μένω! Για όσους ζουν στην κοινωνία, είναι επίσης σαφές, πως εκείνοι που θέλουν να φύγουν δεν είναι κάτι σαν τους εποίκους αρχαίων ιστορικών περιόδων, δεν είναι καν
σαν τους μετανάστες της εποχής της τουρκοκρατίας. Εκεί που θέλουν να πάνε δεν παίρνουν μαζί τους τα "σκουτιά" από τον τ(Ρ)όπο τους για να τους τα πλύνουν οι ξένοι. Τ' αφήνουν πίσω, μαζί με τον τ(Ρ)όπο τους, τον οποίο έχουν αφήσει από καιρό. Κι εκεί που θέλουν να πάνε δεν περιμένουν να βρουν κάποιον δικό τους, κάποιον χωριανό και συγγενή, όπως την εποχή της ηρωικής απο-δημίας των Ελλήνων μέσα κι έξω από τη χώρα. Εκεί δεν είναι καν το Αιβαλί και η Σμύρνη, δεν είναι Πόλη και η Τραπεζούντα, δεν είναι η Οδυσσός και το Βουκουρέστι, «Σηλίστρα και Μπραΐλα, Σμαήλι και Κυλί». Δεν τους καλεί ούτε το Μπενδέρι ούτε το Χωτήνι. Τόποι, χωρίς το Ρ του τ(Ρ)όπου, που τους καλούν και τους υπό-δέχονται, είναι οι μητροπόλεις των ξένων τυράννων. Είναι το Λονδίνο, το Βερολίνο, το Άμστερνταμ, "η Φιλανδία", "η Νορβηγία", η νορδική ουτ(Ρ)οπία γενικά. Είναι οι πόλεις όπου «σαν στέλνεις μήλο σέπεται, κυδώνι μαραγκιάζει», όπου ανταλλάσσεις τα χρυσά με κίβδηλα και τα ιερά με γρόσια. Και το 55,6% είναι μεν απονομιμοποίηση του πολιτικού συστήματος της Πατρίδας αλλά είναι και ο θρίαμβος της νομιμοποίησης της Παγκοσμιοποιημένης Τεχνοσυστημικής Ιδιωτείας. Κοντολογίς, η αμφισβήτηση του πολιτικού συστήματος ετούτου γίνεται από την σκοπιά τους "κοσμοσυστήματος" εκείνου. Γίνεται γιατί ετούτο δεν είναι τόσο και όσο εκείνο. Γίνεται γιατί εδώ "υστερούμε". Ενώ εκεί υπάρχει η "ευνομούμενη πολιτεία της Δύσης" εδώ υπάρχει η "μη ευνομούμενη πολιτεία της Ανατολής". Κι αν δείχνει κάτι αυτή η "μεγάλη δημοσκόπηση" είναι ακριβώς αυτό: ότι η "κοινωνία" όχι δεν έχει ακόμα στο μυαλό της τη "Δεύτερη Βάπτιση" και την Ευφρόσυνο Παλιγγενεσία της αλλά θέλει να το βάλει στα πόδια γι' αλλού όπου τάχα όλα είναι καλύτερα, είναι έτοιμα, και όπου θα "περνάμε καλά". Με άλλα λόγια η περιβόητη "κοινωνία των πολιτών" δεν είναι ούτε των πολιτών ούτε κοινωνία. Είναι μια αγέλη ιδιωτών η οποία κινείται μόνο για να βρει να φάει ακόμα κι αν η νομή αυξάνει όσο πλησιάζει στο σφαγείο. Όσοι, λοιπόν, δεν τα καταλαβαίνουν αυτά, τα συμπαρομαρτούντα της κοινωνίας και των δημοσκοπήσεων, κάνουν λάθος συμμαχίες. Πατούν εδώ και κραίνει εκεί! Κόβοντας τάχα την ουρά του εδώ συστήματος γίνονται ουρά του άλλου υπερΣυστήματος. Αυτό που διώχνουν από δω, αναπαράγεται εκεί. Προτάσσοντας τη συμμαχία κατά του πολιτικού συστήματος ενισχύουν το υπερκείμενο "κοσμοσύστημα" εκείνου ακριβώς του πολιτικού συστήματος, τον "βιότοπο" μέσα στον οποίο ευδοκιμεί και αναπτύσσεται. Όσο δεν προτάσσουν στόχους αυθυπερβατικούς που εμπνέουν και τείνουν στην Παλιγγενεσία και στη «Δεύτερη Βάπτιση», όσο ετεροκαθορίζονται "ενάντια" στον ένα και στον άλλο όγκο του μεταστατικού καρκινώματος, τόσο εκείνο θα αφ-ομοιώνει όλη την ενέργειά τους και θα την χρησιμοποιεί για τους δικούς του σκοπούς. Όπως ακριβώς ο καρκίνος καταβάλλει πιο γρήγορα τα νεαρά άτομα. -Πόσο μακρυά είναι το σκοτάδι; ...ρωτούν στο χωριό μου.
-Κλείσε τα μάτια σου και θα το δεις!...απαντούν, και πάλι στο χωριό μου. Όχι πως δεν πρέπει να κάνουμε συμμαχίες! Προς Θεού! Το αντίθετο, πρέπει να είναι συνεχώς στις επιδιώξεις μας. Αλλά οι συμμαχίες εδραιώνονται και διευρύνονται όχι από την σφοδρότητα των επιθέσεων, όχι από το αδιάλλακτο της ρητορείας, όχι από το ανυπόμονο του βολονταρισμού, αλλά από την ευρύτητα και την καθολικότητα των στόχων. Οι συμμαχίες δεν εδραιώνονται επικαλούμενοι την "κοινωνία των πολιτών" και την θαυματουργική της δράση. Αυτή η κοινωνία δεν υπάρχει ώδε! Αντιθέτως, είναι αυτή που επιζητούμε! Δεν είναι αυτή που θα μας φτιάξει την ευνομούμενη πολιτεία αλλά είναι αυτή που θα φτιάξουμε εμείς, ο καθείς ξεχωριστά και όλοι μαζί, σε μια άνευ προηγουμένου Εθνική Παλιγγενεσία, σε μια «Δεύτερη Βάπτιση»! Ο Θουκυδίδης έσφαλε. Δεν είναι το "αντίπαλον δέος" το μόνο "πιστόν ες συμμαχίαν", εκτός κι αν "αντίπαλον" είναι το δέος του έργου που πρέπει να επιτελέσουμε ώστε να μιλάμε για «Κοινότητες Προσώπων- Έθνος ΚοινοτήτωνΚοινότητες Εθνών»!
Παραμονή Πρωτοχρονιάς 2014
Δόξα Δεκέμβρη μήνα Στολίζω δέντρο με τα χιόνια του Χριστού τραπέζι στρώνω με τα δώρα του χειμώνα εσύ το φως ενός ορίζοντα κλειστού που το φορώ του ταξιδιού μου αρραβώνα. Ανάβω φώτα και λαμπιόνια ζωηρά και μες στη φλόγα της γιορτής κεράκι λιώνω φωτογραφίζω αναμνήσεις στη σειρά να σε θυμάμαι όσο λείπω ένα χρόνο Παραμονή Πρωτοχρονιάς θα σε φιλήσω και μια ευχή πάνω στα χείλη σου θ' αφήσω καθώς αργά θα ξετυλίγεις τον καιρό σου σαν παραμύθι να με βλέπεις στ' όνειρό σου... Ζυμώνω δώδεκα Χριστόψωμα ζεστά με της αγάπης τη μαγιά και άσπρο αλεύρι να τα μοιράσεις σε παιδάκια γελαστά να' χουν να λένε για τη δόξα του Δεκέμβρη Παραμονή Πρωτοχρονιάς θα σε φιλήσω και μια ευχή πάνω στα χείλη σου θ' αφήσω καθώς αργά θα ξετυλίγεις τον καιρό σου σαν παραμύθι να με βλέπεις στ' όνειρό σου...
Στίχοι: Ηλίας Κατσούλης Μουσική: Παντελής Θαλασσινός