Γεννήτριες και λόγια του ανέμου
Γιώργος Μιλτ. Σαλεμής
Ο Όμηρος λέει για τον Δία ότι, δεξιά κι αριστερά στην πόρτα του παλατιού του είχε δυο πιθάρια. Το ένα είχε το καλό και το άλλο είχε το κακό. Αφού τα ανέμειξε (“αμείξας”) τα δώρισε στους ανθρώπους. Ο Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής, ο οποίος είναι λιγότερο γνωστός σε μας απ' ότι ο γέροντας Παΐσιος, αναλύει περαιτέρω: “Το απλώς λεγόμενον κακόν, ου πάντως κακόν. Αλλά προς τι μεν κακόν, προς τι δε ου κακόν. Ωσαύτως και το απλώς λεγόμενον καλόν, ου πάντως καλόν. Αλλά προς τι μεν καλόν, προς τι δε ου καλόν.” Εμείς, σήμερα, αυτά τα καλά που μας έτυχαν τα θεωρούμε “κεκτημένα”. Και για τα κακά που μας έτυχαν, θεωρούμε ότι, “η ζωή”, ο Θεός, η “κοινωνία”, το “κράτος”, μάς χρωστάει τα αντίστοιχα καλά. Παρά και ενάντια στις προειδοποιήσεις, αρχαίων (πχ του Σωκράτη) και νεωτέρων (των Πατέρων της Εκκλησίας), εμείς, αλαζόνες και ισχυρογνώμονες, πορευόμαστε σαν να είναι χώρια το κακό από το καλό και, πολύ περισσότερο, σαν να ξέρουμε πιο είναι το καλό για το μέλλον μας και ποιο είναι το κακό. Δεν έχουμε βάλει ακόμη μυαλό. Θεωρούμε ότι αυτό που καρφώθηκε στο μυαλό μας- ένας θεός ξέρει με ποιον τρόπο- είναι ό, τι καλύτερο. Δεν διστάζουμε να βάλουμε και το κεφάλι μας στον ντουρβά. Έτσι, τα Δερβενοχώρια, στην Κατοχή και στον Εμφύλιο, κάηκαν, αλλά δεν έχασαν τόσους ανθρώπους όσους έχασε το Σχηματάρι που δεν κάηκε. Όλοι οι μετέχοντες, και από τη μία και από την άλλη πλευρά, θεωρούσαν ότι ήξεραν ποια είναι “τα καλά και συμφέροντα” για τις ψυχές τους, και μάλιστα πέθαιναν γι' αυτό. Κι ενώ από τη φύση τους τα πράγματα είναι μπερδεμένα, αφού καλό και κακό αναμείχθηκαν ώστε το κακό “προς τι μεν κακό προς τι δε ου κακόν”, έρχονται επί πλέον κάποιοι σύγχρονοι διανοητές και μας λένε ότι ζούμε σε μια εποχή αύξουσας πολυπλοκότητας και απροσδιοριστίας. Αυτό, πάει να πει, ότι οι πολλοί παράγοντες, που ενεργούν ταυτόχρονα και διαμορφώνουν τα συμβάντα, αυξάνονται και γίνονται περισσότεροι, κάθε μέρα που περνάει. Συνεπώς η απροσδιοριστία αυξάνει. Τώρα, περισσότερο από πριν, δεν ξέρουμε αν αυτό που φαίνεται σαν κακό είναι όντως κακό ή αν είναι τόσο κακό ώστε να μην έχει μέσα του καλό. Ποιος από τους Σχηματαραίους φανταζότανε, όταν πούλαγε χωράφι στο Δήλεσι, ότι θα γινόταν σήμερα αυτή η “μεγαλούπολη”. Και ποιος από εκείνους που
αγόραζε ένα μικρό οικοπεδάκι για να δραπετεύει από την Αθήνα το Σαββατοκύριακο θα είχε να αντιμετωπίσει σήμερα τόσα προβλήματα, για τα οποία, και διαμαρτυρίες κάνει, και τον εαυτό του αδικημένο θεωρεί. Κάπως έτσι έχουν τα πράγματα και για τις ανεμογεννήτριες των Δερβενοχωρίων. Από τα χωριά αυτά, τόσα χρόνια “ανάπτυξης”, στέρησαν πολλά από τα “καλά” που πλούσια μοιράστηκαν στα άλλα χωριά, το Σχηματάρι, τα Οινόφυτα, το Δράμισι, το Γεραλή κλπ. Ταυτόχρονα, όμως, έμειναν ανέγγιχτα από άλλα κακά που εμείς εδώ θα δυσκολευτούμε να απομακρύνουμε. Δύσκολα θα καθαρίσει ο Ασωπός, δύσκολα ο κάμπος μας θα γίνει κήπος και περιβόλι. Ποτέ το Αεροδρόμιο δεν θα ξαναγίνει κάμπος. Ποτέ το χωριό δεν θα γλιτώσει από το θόρυβο και την ρύπανση που συνοδεύει την λειτουργία ενός από τα πλέον καίρια αεροδρόμια της αεροπορικής μας άμυνας. Η Ελλάδα δεν έγινε ποτέ αναπτυγμένη βιομηχανική χώρα και αυτό κόστισε πολλά δεινά. Κέρδισε, όμως, σε ρύπανση, σε μόλυνση, σε καταστροφή του περιβάλλοντος. Αν έχουμε μυαλό, εύκολα μπορούμε να φέρουμε τα πάνω κάτω και να γίνουν οι έσχατοι πρώτοι. Εμένα, οι ανεμογεννήτριες δεν μου αρέσουν. Αυτά τα γιγαντιαία τέρατα, ορατά από δεκάδες χιλιόμετρα, συν τοις άλλοις, δεν με πείθουν ότι θα αποδώσουν στη διάρκεια της ζωής τους, την ενέργεια που δαπανήθηκε για να κατασκευαστούν. Συμμερίζομαι τις απόψεις εκείνων που λένε ότι το ενεργειακό τους ισοζύγιο δεν είναι αρκούντως θετικό για μας. Είναι, όμως, για τους κατασκευαστές τους, τους Δανούς λ.χ., θετικό το οικονομικό ισοζύγιο, και με το παραπάνω. Δεν είναι μόνο που κάνουν αυτοί κάποια οικονομία στην ενέργεια, αξιοποιώντας τη δύναμη του ανέμου που στα μέρη τους είναι διαφορετικός ο τρόπος της πνοής του. Κερδίζουν επιπλέον χρήματα, από μας που γινόμαστε πελάτες τους. Όπως ο ψαράς. Τρώει τζάμπα ψάρια, βγάζει και χρήματα από την ψαριά. Παρ' όλα αυτά όμως, δεν συμμερίζομαι την επιχειρηματολογία μερικών για την μη εγκατάστασή τους. Ξέρετε, εδώ στο Σχηματάρι, είχαμε έναν αγαπητό μπάρμπα, έχει πεθάνει χρόνια τώρα, που όταν άστραφτε και μπουμπούνιζε, έβγαινε στο χαγιάτι και φώναζε: “νι Γλιμποτσάρ, νι Γλιμποτσάρ!!!” (δηλ. στο Γλιμποτσάρι να πέσει ο κεραυνός,όχι σε μας)
ήταν δε το Γλιμποτσάρι το χωριό της πεθεράς του, κι ο μπάρμπα- Νίκος έκανε φίνο χιούμορ.... Ούτε γι' αστείο δεν είμαι με τη λογική του μπάρμπα Νίκου, ούτε και της λογικής που λέει: “σιντέτ, μπερικέτ, πλιούχουρι νι Κλειντέτ”
(δηλ. Υγεία, καλή σοδειά, σε μας εδώ που τα πίνουμε, φωτιά στο Κλειδάκι)
Αν δεν συμφέρει, η εγκατάσταση των ανεμογεννητριών, κάποιους, τότε, δεν μας συμφέρει όλους. Και αυτό πρέπει οι μεν να το αποδείξουν και οι άλλοι να το αποδεχτούν. Ας το πράξουν, λοιπόν, λαμβάνοντας υπόψη εκείνα που λέει ο Μάξιμος: “Το απλώς λεγόμενον κακόν, ου πάντως κακόν.”
Εν Σχηματαρίω τη 26η Σεπτεβρίου 2012