Την Αγάπη Θεόν καλούμε κι ονομάζουμε
Γιώργος Μιλτ. Σαλεμής
Σκαλίζω πράγματα διάφορα Κυριακή απομεσήμερο. Βαρέθηκα ν' ανέβω στην Ακρόπολη σήμερα πρώτη μέρα του πρώτου μηνός όπου η είσοδος χειμάζεται ελεύθερη. Την επόμενη φορά που θα έρθεις στην Αθήνα των υψηλών επιδόσεων του Πνεύματος αθλήτρια θ' ανεβούμε, σε περιμένω! Σκέπτομαι ..... μα τι άλλο θα μπορούσε να σημάνει τη σύναξη τόσων ανθρώπων διαφορετικών τη συνάντηση από όλα τα μέρη, απ' όλο τον Κόσμο στην άκρη, στον κάβο πάνω από το αρχαίο μεταλλείο που καταβύθισε ο Απόλλωνας για την ιδιοτελή των Σιφνίων ασέβια; τι άλλο θα μπορούσε να σημάνει τη σύναξη ανθρώπων ιλαρών τη συνάντηση φιλοκαλούντων μετ' ευτελείας τα μέγιστα; τι άλλο θα μπορούσε να εμπνεύσει τους ψάλλοντες το "Φως ιλαρόν"εμφρόνως ώρα του Θέρους αργαδινή όπου το μπακίρι, του Ήλιου το χάλκωμα υποδέχεται, ερυθριώντας την επτάπεπλη Σελήνη και κείνη η λάγνα κόρη της Νυκτός η πόρνη να απεκδύεται χρυσά και αργυρά και σμαραγδένια όλα τα πέπλα της σαγήνης της ίνα το πνεύμα μας περισπάσει από της ζώσας ζωής τα αθλήματα όπου η Θάλασσα μαίνεται
μένουσα "έξω", γύρω μας κι εντός μας κάμπος στου Αγίου Σώζοντα το εικόνισμα κλίμαξ στου Απροσίτου το σκήνωμα το σεπτό, το γλαυκό και το Άχτιστο μένοντας η Θάλασσα μαίνεται βοώσα και ορίζουσα προσάγοντας το Απρόσιτο ανυμνούσα του βράχου το άβατον στων υδάτων το παράφορο πάφλασμα τι άλλο εκτός απ' την Αγάπη ην στα μέρη τούτα τ' αρχαία Θεόν καλούμε κι ονομάζουμε;
Η αρχαία Σίφνος είχε μεγάλο πλούτο που οφείλετο στα μεταλλεία χρυσού και αργύρου. Ο θησαυρός των Σιφνίων στο μαντείο των Δελφών,ήταν για τούτον τον λόγο,ο πιο πλούσιος. Εκεί μάλιστα ανατίθεται, για πρώτη φορά, η στήριξη της οροφής κτηρίου σε κόρες. Μετά θα έρθει και στο Ερέχθειον. Οι Σίφνιοι, λοιπόν, έστελναν κάθε χρόνο, στο μαντείο, ένα χρυσό αυγό. Κάποια χρονιά όμως, θεωρώντας την τσιγκουνιά μαγκιά, δεν έστειλαν ένα ολόχρυσο αυγό αλλά ένα...επιχρυσωμένο! Θύμωσε τότε ο Απόλλωνας και καταβύθισε την είσοδο του μεταλλείου κάτω από τη στάθμη της θάλασσας. Αργότερα,εκεί στον ίδιο κάβο, στα ανατολικά, οι ευλαβείς Σιφνιοί, έκτισαν εκκλησία στη μνήμη του Αγίου Σώστη. Μα και πάλι, πριν μερικές δεκαετίες, η γη κατάπιε την εκκλησία. Αυτό δεν πτόησε τους Σιφνιούς,οι οποίοι έκτισαν και πάλι το εκκλησάκι. Εκεί μαζεύονται την παραμονή της μνήμης του στις 6 Σεπτεμβρίου και πανηγυρίζουν. Οδοιπορούν πλέον της μισής ώρας πάνω στο αρχαίο μονοπάτι, για να παραστούν στη λειτουργία,να φάνε,να πιουν και να χορέψουν,μετέχοντας ακόμα μία φορά στον “χωρο-χρονολειτουργικό εορτολογικό αλγόριθμο του Βυζαντινού Πολιτισμού”! Κέντρο του εν Λόγω παράξενου ελκυστή, του τελεστή νοήματος,....η Αγάπη ην στα μέρη τούτα τ' αρχαία Θεόν καλούμε κι ονομάζουμε. Η Αγάπη για τη Φύση και για τους Ανθρώπους. Αλλά και η Αγάπη για την Αιτία όλων αυτών που αναιτίως πρόκαμε και ποίησε!!!