Η Συνεκδοχή της Νέας Υόρκης. Everything is more complicated than you think. You only see a tenth of what is true. There are a million little strings attached to every choice you make; you can destroy your life every time you choose. But maybe you won't know for twenty years. And you may never ever trace it to its source. And you only get one chance to play it out. Just try and figure out your own divorce. And they say there is no fate, but there is: it's what you create. And even though the world goes on for eons and eons, you are only here for a fraction of a fraction of a second. Most of your time is spent being dead or not yet born. But while alive, you wait in vain, wasting years, for a phone call or a letter or a look from someone or something to make it all right. And it never comes or it seems to but it doesn't really. And so you spend your time in vague regret or vaguer hope that something good will come along. Something to make you feel connected, something to make you feel whole, something to make you feel loved. And the truth is I feel so angry, and the truth is I feel so fucking sad, and the truth is I've felt so fucking hurt for so fucking long and for just as long I've been pretending I'm OK, just to get along, just for, I don't know why, maybe because no one wants to hear about my misery, because they have their own. Well, fuck everybody. Amen.
• Της Γεύης Δημητρακοπούλου
Ο
Charlie
Kaufman
στην
πρώτη
σκηνοθετική
του
απόπειρα,
ακροβατεί
χρησιμοποιόντας για σχοινί του την τέχνη ανάμεσα στην απογοήτευση της ζωής και το αναπόφευκτο του θανάτου. Εδραιώνοντας εικονικά μία καινοτόμα φιλοσοφία σκέψεων, μας προτείνει ένα βημα πριν υποκύψουμε στα καχεκτηκά μας αισθήματα, να περιπλανηθούμε υποδυόμενοι κάποιον εαυτό μας σε παρελθοντικές ιστορίες εξερευνόντας τα απομεινάρια που μας οδήγησαν στην εξαθλιωμένη αυτολύπηση.
συνεκδοχή η [sinekδoxí] : σχήμα λόγου κατά το οποίο μια λέξη χρησιμοποιείται με τη στενότερη ή με την ευρύτερη σημασία της, δηλαδή το ένα αντί για τα πολλά, το μέρος αντί για το σύνολο ή αντίστροφα, η ύλη αντί για το αντικείμενο που έχει γίνει από αυτή και εκείνο που παράγει αντί για εκείνο που παράγεται από αυτό.
Η ανάμνηση ενός μη ‘‘επαναφέρσιμου΄΄ συναισθήματος γίνεται το αντικείμενο μιας νέας συναισθηματικής κατάστασης. Σε μια χαοτικά υπέρμετρη ζωή, η συνειδητοποίηση
μπορούμε να αγγίξουμε μια μορφή αλήθειας για Η Συνεκδοχή της Νέας Υόρκης, δεν προτείνει
της ολότητας είναι δύσκολο να οριστεί, καθότι η
τους ίδιους μας εαυτούς. Αυτό συμβαίνει λόγω
ζωή ονομάζεται ζωή γιατί είμαστε ικανοί μόνο να
της ήδη υπάρχουσας πολυπλοκότητας μας ως δοκιμασίας.
την ζήσουμε-αν μπορούσαμε να την σκεφτούμαι
ανθρώπινα όντα που μας καθιστά υπεύθυνους οδοιπορία στο ήδη καθορισμένο παρελθόν
τότε η ζωή θα ονομαζότανε σκέψη. Ο τρόπος
για
των
μπορεί να αποβεί μοιραία για οποιαδήποτε
διαφυγής
προβλημάτων που η ίδια η ύπαρξη μάς επιβάλλει.
θέληση επιστροφής στο μετέωρο παρόν πόσο
της
και κατανοήσης μπορεί να γίνει μέσω
απομόνωσης
και
συλλογής
στιγμών
ανάλογη
πολύπλοκη
αντιμετόπιση
απλά, αλλά προβάλλει και το ρίσκο μιας τέτοιας Η
ασφάλεια
που
παρέχει
η
μάλλον για διακτίνηση στο αβέβαιο μέλλον. Ο
μας, του
φαύλος κύκλος ένος ‘’άθλιου’’ Ναρκισσιστή
Κοντορεβυθούλη αν Θέλεται να βγείτε από την
συντρέχει λόγους ματαίωσης της υφής της
λειτουργούν ως εμπόδιο παρά ως φως στο τούνελ
είσοδο
των υπαρξιακών ερωτημάτων.ΈΈτσι, όντας αιώνιοι
παιχνιδιού
παρατηρητές των κάποτε εαυτων μας, συλλέγοντας
παρόντος του εαυτού.
αποδομώντας προσωπικότητας
τα
στοιχεία μας
τα
της
εφήμερης
οποία
συνήθως
Προσοχή!
Θυμηθείτε
που
μπήκατε.
συμβάλλει
το
παραμύθι
Η
επανάληψη
του
πραγματικότητας ενώ ταυτόχρονα η γλύκα της
στην
αποξένωση
του
‘‘Επαναληπτικής καταστήσει
Πρεμιέρας’’
αδύνατη
την
στιγμών
μάς
κατανόηση
των
αναπαράγομενες στιγμές και αναλύοντας τες κάτω
προγονικών σφαλμάτων που μας οδήγησαν στο
από διαφορετικό προσωπικό υπόβαθρο κάθε φορά
απεχθές τώρα.