Okupazio eta Erresistentzia 2008ko maiatza
4.zk
E
kialde Hurbileko egoera sutan dago eta egoera honek beste buletin bat egitera bultzatzen gaitu. Palestinako herriarekin eta bere erresistentzia miresgarriarekin hasi behar dugu. Gazako palestinarrek euren egoera gogortzen sentitzen dute sionistek egindako blokeo kriminalaren bidez. Hala eta guztiz ere, oraindik ez dute amore eman. Horrezaz gain, estatu sionistaren begirada Siria eta Libanoren gainean dago jarrita. Era berean, Irakeko erresistentziak tinko segitzen du, nahiz eta munduko ejertzitorik handienari aurre egin behar dion. Ez dira hemen bukatzen Ekialde Hurbileko zorigaitzak. Izan ere, internazionalistok arreta gehiago jarri beharko genuke munduko zati honetan. Iranen yankiak munduko jendarmearen papera betetzen saiatzen dira gainontzeko herrietako subiranotasunaz gain. Bere aldetik, Kurdistaneko herriak, zatituta eta nazioarteko komunitateak bere eskubideak aitortu gabe segitzen du. Asko dira zonalde honetan mugitzen diren interes geoestrategikoa eta ekonomikoak. Asko dira kontatzen dizkiguten gezurrak eta, halaber, asko dira gure arreta eskatzen duten herri erasotuak. Buletin honen bidez, aurrekoekin bezala, egoeraren gaineko zertzelada batzuk besterik ez dugu eman nahi. Zertzelada hauek ez ohi dira komunikabide arruntetan agertzen eta planetako zonalde honetan zer gertatzen den eta zer gerta daitekeen adierazteko baliagarria izango delakoan gaude. Interesgarri ikusten baduzu: igorri berriro. Eskerrik asko.
V
olvemos a la carga con un nuevo boletín sobre la convulsa situación en Oriente Medio. A la heroica resistencia de las y los palestinos a la invasión de su tierra, endurecida ahora con un criminal bloqueo a la franja de Gaza, se suma la insurgencia de Irak que continúa sin ser doblegada por el más grande ejército del planeta, así como la situación en Libano y Siria donde están puestos los ojos del estado sionista. A esto habría que añadir la situación de Iran que ha sido puesta en el punto de mira de los yankis que intentan, una vez más, ejercer de gendarme mundial por encima de la soberanía de otros pueblos. Sin olvidar la del pueblo kurdo que sigue dividido sin que se le reconozcan sus derechos y que hace que la situación en esta parte del mundo requiera un poco de atención para aquellas y aquellos que nos consideramos internacionalistas. Son muchos los intereses geoestratégicos y económicos que se están moviendo en esta zona. Son muchas las mentiras que se nos cuentan y son muchas las gentes que, formando parte de estos pueblos agredidos, demandan nuestra atención. Con este boletín, al igual que con los anteriores, pretendemos únicamente dar unas pinceladas sobre la situación. Unas pinceladas que no se recogen en los medios habituales y que esperamos sirvan para situarnos mejor ante lo que pasa o puede pasar en esta zona del planeta. Si lo ves interesante: reenvíalo. Eskerrik asko.
www.gite-ipes.org
ipes.bilbao@euskalnet.net
Okupazio eta Erresistentzia
2
NEWROZ PIROZ BE!!! “Newroz piroz be!!!”, “Newroz-a ospatuko dugu!”. Esaldi hau nonahi ikus zitekeen egunotan
turkiar administraziopean, eta batez ere okupaziopean, dagoen Kurdistango aldean. “Argi berriaren” edo “urte berriaren jaia” herri kurduarentzat udaberriaren hasieraren ospakizun soila baino askoz gehiago da. Kondairari bagagozkio, Kawe zeritzon errementari xume batek, egunero ume bi sakrifikatzen zituen Zahak errege krudelaren aurka izan zuen garaipena ospatzen da egun honetan. Kondaira honek, dena dela, beste garaipen baten du bere jatorria: kurduen arbasoak ziren medoek asiriar erreinuaren aurka lortu zuten garaipenean, alegia. Zentzu zabalean, beraz, gaur egun zapaltzen dituzten tiranien aurrean etorkizunean kurduek lortuko dituzten garaipenak irudikatzen ditu festa honek.
K
urdistango iparraldean, Turkiako estatuaren mugetan, eman ditugun bi asteetan bertako mendien edertasunaz gozatu ahal izan dugu, tartean 5137 metro dituen Ararat tontorra zegoelarik (Noe-ren arkaren geraleku izan omen zena). Bertako erreken emankortasuna, Tigrisa buru delarik, somatu ahal izan dugu ere, eta batez ere herri kurdua osatzen duten jendeen abegikortasuna dastatu izan dugu, ezagutu bezain laster “chay” edo te xume zein gozo batera gonbidatzen gintuztenean. Keinu honen ondoren, zurrumurru bitartez esaten ziguten eurek kurduak direla, ez turkiarrak, eta beraien herriak nozitzen duen errealitate gordina gure lurraldean azaltzea erregutzen ziguten. Izan ere, ez da kasualitatea aurtengo Newroz-aren leloa “aski da!” izatea. Egunotan lehen pertsonan egiaztatu ahal izan dugu “Turkiako Kurdistan”en bizi den egoeraren gogortasuna, kide alemandar bat ia atxilotua izan zenean “Kurdistan” berba debekatua kafe baten esateagatik edota Euskal Herritik Newroz-eko jaira bertaratu ginenok, Diyarbakir-en ikurrina aldean eraman izanagatik poliziagatik identifikatuak eta filmatuak izan ginenean. Dena den, gertaera hauek hutsaren hurrengo dira Kurdistango jendeak egunero bizi duen salbuespen egoerarekin alderatzen baditugu. Ezin dute euren bandera jendaurrean erabili, ezta beraien herriaren izena esan ere. Guztiz zilegiak diren aldarri politikoak ezin dituzte adierazi, ezta garaipenaren keinua atzemarrekin egin ere, bestela “terrorismoaren apologia” egin izana egotzi diezaieketelako. Debekapenen zoramen honetan, kurdu herriaren banderaren koloreak dituzten zapiak eramatea ere debekatuta dute. Kurdiera bizitza publikotik at dago erabat eta baita hezkuntza sistematik ere. Azadaya Wellat edo Gundem bezelako komunikabide kurduak ezin dira normaltasunez argitaratu eta isunak jartzen dizkiete sarritan. Alderdi politiko kurduen ilegalizazioa Turkiar estatuaren historia gertuenean konstante bat izan da, gero Espainiar estatuak Euskal Herrirako kopiatu duen politika bilakatu delarik.
www.gite-ipes.org
ipes.bilbao@euskalnet.net
Okupazio eta Erresistentzia
3
Okupazio militar turkiarra itogarria da: check point edo kontrolak nongura, eta 300.000 militar turkiar lurralde kurduetan barreiatuta. Bertako biztanleak “herrietako zaindari� deritzen indar paramilitarren kide bihurtu nahi izan ez zirelako, 90. hamarkadan suntsituak izan ziren 3000 herrixketako gehienak ez dira berreraikiak izan, eta berreraikiak izan direnen kasuan, euren jatorrizko herrietara bueltatu diren biztanleak militarren kontrolpean bizi dira. Horren adibide garbia Lice da, non bertako 4000 auzokideak Turkiako 9000 militarrez inguraturik bizi diren. Batman eta Midyat artean kokatuta dauden berrogei herritxo inguru urpean itxiko dituen presa erraldoia eraikitzea aurrikusten duen GAP egitasmoak turkiar gobernuaren apostu estrategikoa izaten darrai, proiektu horrek mehatxatuta duen Hassankeyf herrian egin zen manifestazioaren ondoren jakinarazi ziguten moduan. Turkiako espetxeetan dauden preso politiko kurduak 9000 inguru dira, bizibaldintza iraingarri eta lotsagarrietan daudelarik. Duela gutxi, hamar gerrillari kurduen gorpuzkinak aurkitu zituzten, tortura zantzu nabarmenekin. Errepresioak ez du atsedenik hartzen Kurdistanen: Newroz jaia hiri gehientsuenetan debekatua izan zen eta istilu gogorrak izan ziren Siirt, Urfa, Hakkari, Van eta Yusekova hirietan. Azken bi hauetan poliziak bi pertsona erail zituen. Guztira 500 lagun baino gehiago atxilotuak izan ziren, horien artean Van-en zegoen Italiako delegazioa. Honek guztiak ekarri du Turkian agintea duen AKP-k azken hauteskundeetan agindu zituen aldaketen inguruan kurduek zituzten itxaropen urriak desagertzea. Debeku, zaurtzapen eta askatasun galeren zerrenda bukaezina litzateke, baina egoera latza izan arren, herri kurduak, munduan zapalduak diren herri guztiek bezela, kantuan eta festan du espresiobide nagusiena. Horren lekuko zuzenak izateko aukera izan genuen Diyarbakir-en, martxoaren 21ean milioi bat kurdu egun osoan zehar beraien Newroz-a, euren Aberri Eguna, ospatzeko bildu zirenean, kurdu herriaren hitza eta erabakia errespetatuak izan zitezen eskatuz. Gure kide kurduei esan genien moduan, asteburu horretan bertan, euskaldunok ere geure Newroz partikularra ospatzen genuen, gure erabakitzeko eskubidea aldarrikatuz. Azken finean, bi herri ezberdin, bakoitza bere berezitasunekin, milaka kilometrotako distantzia, baina borroka justu bakarra. Igor Urrutikoetxea, Alex Azpiri eta Lontzi Amado (Aurten Newroz-en egondako euskaldunak)
www.gite-ipes.org
ipes.bilbao@euskalnet.net
Okupazio eta Erresistentzia
4
Mujeres iraquíes y ocupación Dra. Souad N. al-Azzawi
C
on anterioridad a 1920, los derechos de las mujeres iraquíes no estaban verdaderamente reconocidos en el Imperio Otomano. Durante los cuatro siglos de su dominio no hubo prácticamente ningún avance en los derechos de las mujeres. Esta situación no mejoró mucho bajo los gobiernos tribales y religiosos durante la ocupación británica y el periodo colonial de 1920 a 1958. En 1958, Iraq se convirtió en una república y, por primera vez, los derechos de las mujeres comenzaron a mejorar cuando el gobierno del general Abdul-Karim Kasim, apoyado por el Partido Comunista Iraquí, hizo una enmienda a la ley de estatus personal para garantizar la igualdad de los derechos de herencia y de divorcio. Esta ley también transfirió de los tribunales religiosos a los civiles los asuntos de divorcio, herencia y matrimonio, y proporcionó protección a la infancia. Las mujeres comenzaron a disfrutar de más derechos que muchas de sus congéneres en Oriente Medio. El apuntalamiento básico de la igualdad de las mujeres se sitúa en la Constitución provisional iraquí, redactada por el partido Baaz en 1970, en la que se declara que todos los ciudadanos son iguales ante la ley, con independencia del sexo, sangre, lengua, origen social o religión. La entrada de mujeres y niñas de las áreas rurales en centros de alfabetización, en cumplimiento de la legislación de 1979, hizo que las mujeres iraquíes adquirieran un nuevo nivel de educación, trabajo y empleo. Junto con otras leyes laborales, las oportunidades en el sector de la administración pública, las ayudas por maternidad y rigurosas leyes contra el acoso en el puesto de trabajo mejoraron claramente la situación de las mujeres iraquíes. En 1980, consiguieron el derecho al voto y a poder presentarse a un cargo público. En 1986 Iraq fue uno de los primeros países en ratificar la Convención sobre la eliminación de toda forma de discriminación contra las mujeres. En la década de los 90, las sanciones impuestas por EE.UU. y NN.UU. a Iraq tuvieron un gran impacto en las mujeres de Iraq. La quiebra económica de las familias trajo consigo un aumento del analfabetismo femenino ya que muchas familias no podían permitirse enviar a sus hijos e hijas al colegio. Según cifras de la UNESCO, en 1987 aproximadamente el 75% de las mujeres iraquíes sabían leer y escribir pero a finales de 2000 el porcentaje se redujo hasta menos del 25%. Las criminales sanciones económicas no sólo prepararon la situación para que el agresor estadounidense ocupara Iraq, sino que también provocaron un parón en el significativo avance de los derechos de las mujeres y de las mejores condiciones de vida que habían conseguido tras años de lucha. A finales de los noventa, las restricciones económicas empujaron a las mujeres a abandonar sus trabajos y volver a su papel tradicional en el hogar. La tremenda presión y la carga que las mujeres iraquíes han tenido que soportar con las sanciones ilegales es algo indescriptible: se han visto obligadas a alimentar a sus hijos sin tener alimentos, a cuidar a los familiares sin disponer de medicinas y a enterrar a sus seres queridos como un triste adelanto de lo que sería la invasión estadounidense de Iraq. Al igual que otros sectores de la sociedad, las vidas, los derechos y el entorno vital de las mujeres
www.gite-ipes.org
ipes.bilbao@euskalnet.net
Okupazio eta Erresistentzia
5
iraquíes cambiaron drásticamente durante la invasión de Iraq. Miles de hombres, mujeres y niños iraquíes fueron asesinados y heridos, y las familias quedaron destrozadas como consecuencia del uso de armas convencionales y de armas prohibidas internacionalmente como fósforo blanco, napalm, uranio empobrecido, bombas de racimo... Debido a la continua presencia de las fuerzas de ocupación y al desmoronamiento intencionado de la seguridad, la economía y los servicios públicos, la vida de las mujeres iraquíes es ahora peor que nunca. Una de las muchas razones son las nuevas enmiendas hechas a la Constitución y a las leyes de estatus personal por el gobierno de ocupación. La mayoría de los partidos políticos designados por la ocupación están compuestos por clérigos y fundamentalistas religiosos que tienen sus propias explicaciones e interpretaciones sectarias de la sharia (ley) islámica. La nueva Constitución iraquí redactada por EE.UU. incluye leyes y normas que dejan mucho margen a la conjetura y a la interpretación de los clérigos y de las figuras religiosas, lo que ha supuesto un deterioro seguro y rápido de los derechos de las mujeres. La ocupación es responsable del deterioro de los derechos y de las condiciones de vida de las mujeres ya que contrariamente a las Convenciones de Ginebra, se arresta, detiene y maltrata a las mujeres iraquíes y se las obliga a colaborar con las fuerzas de ocupación. Asimismo, se ha producido un aumento de las agresiones sexuales, torturas y violaciones de los derechos de las mujeres por parte de las fuerzas de EE.UU. Actualmente, la mayoría de las mujeres ha perdido sus empleos. El 70% de las mujeres iraquíes que antes trabajaban ahora están desempleadas por diferentes razones. Antes de la invasión, las mujeres constituían más del 40% del total de los trabajadores del sector público. Del mismo modo, el desmantelamiento de las fuerzas de seguridad y policía iraquíes ha provocado un incremento de la violencia y de los delitos contra las mujeres. Las mujeres ya no salen de casa si no van acompañadas por algún familiar. Las mujeres han sufrido la gran pérdida de sus seres queridos debido al asesinato injustificado de iraquíes a manos de los soldados estadounidenses, que se han dotado a sí mismos de inmunidad y no se les puede juzgar. Se calcula que el número total de muertos en Iraq desde el comienzo de la invasión en 2003 es de 1.127.552 debido a diferentes causas.
Irakeko emakumeek mendeak daramatzate euren eskubideen alde borrokatzen, baina 1960eko hamarkadan izan zen emakumeen konstituzio eskubideetan hobekuntza batzuk ezarri zirenean. Hirurogeita hamar eta laurogeigarren hamarkadetan zehar emakumeen eskubideak nabariki hobetu ziren esparru ezberdinetan aukera berriak eskaini baitzitzaizkien: hezkuntza, politikan parte hartzea, lanean aukera berdinak izatea, osasun asistentzia eta legedi eta arau berria garatzea Irakeko emakume eta neskentzako bizimodu hobea ziurtatzeko. Irakeko emakumeen eskubideen gainbehera hasi zen laurogeita hamargarren hamarkadan AEB-k eta NBE-k irakiarrei zigor ekonomiko integralak ezarri zizkietenean. 2003an, AEB-k eta bere aliatuek burututako inbasioak emakumeen eskubideen murrizketa ekarri zuen bezalako gainbehera gertatu da irakiar gizartean, azpiegituretan, bizimodu kalitate orokorrean eta beste esparruetan. Iraken okupazioak badauka gainbehera honen erantzukizun osoa, baita emakumezkoen bizitza eta eskubideen galeran ere. Eurentzat eta euren familientzat bizimodu hobea ziurtatzeko eta bizitza galduak berreskuratzeko, emakumeek ere okupatzaileari aurre egiteko eskubide osoa dute, eskura duten edozein baliabide erabilita.
www.gite-ipes.org
ipes.bilbao@euskalnet.net
Okupazio eta Erresistentzia
6
Gazako itolarria hesiaren barrutik kontatuta Pello Zubiria
H
eba Zayyan gazatarrak Contemplating from Gaza izeneko bloga idazten du. Hona nola aurkezten duen bere burua: “Besteen bizitzaren behatzaile izatea aukeratu dut. Etengabe ipintzen dut auzitan besteek egiatzat daukatena eta absurdoan edertasuna bilatzen dut. Inguru ilun honen erdian indarra nire bi alaben aurpegietako irribarreak ematen dit”. Ez dio askoz gehiago bere buruaz Zayyanek, baina izan behar du norbait: urtarrilaren 28an bere kronika berezia argitaratu diote Le Monde Diplomatiqueko erredakzioaren blogean (“Gaza, blokeoaren egunerokotasuna”), eta beste bat The Independent egunkarian (“Argindarraz galdetzen didate haurrek, eta ezin diet erantzun”).
Urtarrilaren 28an Zayyanek kontatu duena dator ondoko lerrootan. Hamas mugimendua hauteskundeetan Fatah-ri nagusitu zitzaionetik, Gazako milioi eta erdi biztanleen bizimodua presoenaren pareko da. Inor ezin da ez irten eta ez sartu. Beharrezko produktu asko desagertu egin dira saltokietatik. Eraikuntzarako behar diren burdina eta porlana falta direnez, etxegintza osoa geldirik dago. Botika asko ezin dira aurkitu, eta beste asko zorrotz arrazionatuta daude. Langabezia eta txirotasuna markak hausteraino ugaritu dira. Herritarren egoera psikologikoa asko hondatu da hilabeteotan, espetxeratze, isolatze eta ezintasunezko sentimenduek jota. Urtarrilaren hirugarren astean Hamaseko hogei militante gazte hil zituen armada israeldarrak El-Zaytun auzoan egindako erasoan. Erantzuteko, Hamasek kohete batzuk tira zituen Israelera, eta errepresalian honek Gazaren blokeoa erabaki: erregaiak, gas naturala eta janaria, hornidura oro eten zaio Gazari. Hotz handia egin du egun horietan Gazan. Unibertsitatean ikasleek azterketak berogailurik gabe egin behar izan dituzte. Gainerako etxe eta eraikuntzetan ere bero gutxi izan da, gasa zeukatenek tentuz gastatu dutelako, blokeoak oraindik luze joko duela eta. Ospitaleetan asko okertu da egoera, arduradunek erabaki behar izan dute zeukaten energia pitina nola banatu haur jaioberrien guneetan, zaharren geletan... Autorik ez zebilen kasik karriketan. Hilaren 23an milizianoek Gaza eta Egipto arteko hesia lehertu dute. Zorionez egiptoarrek utzi diete pasatzen eta jendeak arnasa hartu du. Uholde betean pasa dute muga, etxerako mila gauzaren bila askok, Egipton erosi eta gero Gazan saltzeko genero bila beste askok (gauetik goizera zigarretak asko merketu dira), batzuek baliatu dute Gazatik eskapo egiteko, lan bila edo ikastera. “Nire buruari galdetu diot –idatzi du egun horretan Rafah hirian tokatu den Zayyanek– nola ikusten ote dituen kanpoko munduak jende hauek, beren ahaleginak kasik Gazan bezain gauza gutxi dagoen mugaz beste aldeko herrira iristeko, hain pozik eta gogotsu! Niretzako ez dago ikuskizun gazi-gozoagorik jende horiek osatzen dutena baino, ilara luzeetan, bide luzea eginda, batak ardia bizkarrean, besteak bidoia bete gasolina, zoriontsu garaipen txiki eta labur hau erdietsi dutelako”. Gero egun batzuetako arnasaldia bukatu da, Egiptok berriro lortu du ataka ixtea, eta Gazaren blokeoaren inguruko solasak hasi dira luzatzen. Mohammed Omer-ek Rafah Today bloga egiten du. Honen jatorrizko helbidea panan dago, baina ikus daiteke Virtual Activism gune unibertsitarioak utzi dion espazioan. Gazako bizimodua idatziz
www.gite-ipes.org
ipes.bilbao@euskalnet.net
Okupazio eta Erresistentzia
7
eta argazkitan eskaintzen du Omerrek. Urtarrilaren 28an kronika berezia plazaratu dio Omerri Britainia Handiko The New Statesman astekariak: “Gaza blokeoaren beste aldetik ikusita”. Honela hasten da: “Gazako kaleetan lohi ilun ustela zabaldu da. Airea metano eta bakterioen gas usainez bete da. Iturriei gai organikoa darie, gizakien eta abereen hondakinez kutsatutako nahasketa pozoitsua. Okaztagarria da kiratsa”. Nazkagarrikeria hori dator estoldetako ur zikinek sortu duten putzu berri batetik. Al-Zaytuneko ur zikinen tratamendu plantak egunean 20.000 litro gasoil behar ditu, baina Israelek eten egin du erregaien hornikuntza oro. Gazako Osasun ministroak aitortu du ingurumen mailako hondamendia ari dela gertatzen Gazan. Omer mintzatu da Gazako ospitale handienean, Al Shifa Hospital, harrera eta larrialdien arduraduna den Mawia Hasaneen doktorearekin. “Hautua egin behar izan dugu ea nori eten argindarra, edo maternitatean dauden umeei, edo bihotzetik dauden gaixoei edo kirofanoetako zerbitzuei”. Hautu latzak, egunetik egunera latzagoak. Gazako ospitaleetan, botikak urri eta tresneriak indarrik gabe edukitzeaz gain, gaixoak hotzak daude. Ogia ere eskas da Gazan. Argindarra falta da, irinik ez da iristen inondik, eta okinek ezin dute labatu palestinarrek eguneroko ogia duten pita. Zentral elektrikoa itzalita dagoenez, Gaza hiriko 600.000 biztanleak ilunpetan bizi dira. Eta beren etxeetako hozkailu eta gainerako armairuak hutsik daude. Etxekoandreek mirariak egin behar dituzte dauzkaten janari apurrekin familiak mantentzeko. Blogeko beste sarrera batean Mohammed Omerrek Mustafa al Jamal-en biziezina kontatu du. Bere 76 urterekin atez ate eskean dabil. 53 urteko seme Yahya al-Jamalek kantzer aurreratua dauka. “Gero eta okerrago dago –esan du aita zaharrak–. Bi hilabetez egon gara botiken zain”. Oxigeno bonbonak laguntzen dio arnasean. Yahyari bi aldiz utzi zioten Tel Aviveko Sourasky ospitalera joaten iaz. Bigarrenean 9.000 dolar balio duten 28 dosi eman zizkioten; diru hori gero israeldarrek deskontatzen dute Palestinako aginteari ordaindu behar dioten dirutik. Orain berriro joan beharko luke Tel Avivera, baina Israelgo agintariek pasabidea itxi diote, berekin daraman oxigeno bonbona “arriskugarria” delakoan. Eta blokeoarekin, botikak ez dira iristen. Palestinako Osasun Ministerioaren kontuetan, botiken blokeoagatik 72 pertsona hil ziren urtarrilaren 24a arte. Haurrak, emakumeak eta zaharrak. Jamal artatu duten Gazako ospitalean erradioterapia hartutakoan gaixo batzuek zoruan egon behar dute, edo etxetik ekarritako koltxoietan. Israelgo Giza Eskubideen aldeko Medikuek salatu dute Gazatik Israelgo ospitalerako bidean gaixo bat baino gehiago geldiarazi, galdezkatu eta militarrek behar zuten informazioa ateratzen ez bazieten atzera etxera itzularazi dutela. Hori tortura da nazioarteko legedian. Urtarrileko egun batean Mohammed Omer lagun kazetari batekin joan zen honen senide baten hiletara. Hileta bukatutakoan, batek proposatu zuen lekuan bertan geratzea, besteek aldiz joatea nahiago. Alde egin zuten eta handik minutu gutxira, autoa utzia zuten plaza bonbardatu zuten hegazkin israeldarrek. Ostera itzuli eta dena zegoen txikituta. Tartean, bi herritar hilik. Urte hasieratik Hamasen koheteekin bi israeldar zauritu dituzte. Urtarrilaren 28a arte Israelek 72 palestinar hil eta 293 zauritu ditu. http:www.contemplating-from-gaza.blogspot.com/ ARGIA 2008-02-10
www.gite-ipes.org
ipes.bilbao@euskalnet.net
Okupazio eta Erresistentzia
8
Gizarte Ikerketarako Talde Eragilea Instituto Promoci贸n Estudios Sociales Erronda kalea 25, 1goa. 48003 BILBO 94-479-04-30 www.gite-ipes.org
ipes.bilbao@euskalnet.net