GLAMCULT // ISSUE 4 // MEI 2013

FREE Issue 4, mei 2013 Jaargang 10

Glamcult Independent Style Paper

“I’m in with the ‘in’ crowd.”

www.chanel.com

La Ligne de CHANEL - Nederland Tel 0900 519 2005 (0,15â‚Ź/min.,incl.BTW).

THE CONVERSE ALL STAR WELL WORN COLLECTION

EARTHQUAKE PARTY, TRASH BAR NYC

Update

Issue 4

Festival

Cult 10

SPRING 44

Platform

Visual Essays

M˚BA 13 14 Eric Wareheim 16 Interviews

Isabelle Wenzel 18 Anrealage 24 Palma Violets 28 Chvrches 37 Minju Kim 38 Say Lou Lou 42

He was...

Remember...

46 52

Update

Glamcult loves M˚BA 13 58 Film 60 Albums 61 Plus

Stuff 62

Special

H&M Loves Music 29 Colofon Uitgever Hoofdredacteur Rogier Vlaming rogier@glamcult.com

Grafisch Ontwerp Glamcult Studio: Isabelle Vaverka Suzie Wempe

Cover Fotografie: Duy Vo

Distributie JAM

I’m in with the ‘in’ crowd.— D obie Gray

Pers en Communicatie Cream PR

Chef- en Eindredactie Joline Platje joline@glamcult.com

Sales Sarah Johanna Eskens sarah@glamcult.com

Redactie Mode Antoinette Degens antoinette@glamcult.com

Aan deze editie werkten mee: Anna Nita, Daniëlle van Dongen Dorothy Vrielink, Georgette Koning Leendert Sonnevelt, Lidewij Edelkoort Lisa de Jongh, Lisa den Oudendammer Matthijs van Burg, Natasja Admiraal Niels Wiese, Sander van Dalsum Sharda Fähmel, Sophie Bargmann Vanessa Groenewegen

Uitgever Glamcult Studio B.V. Postbus 14535, 1001 LA Amsterdam T 020 419 41 32, F 020 419 66 54 info@glamcult.com www.glamcult.com

Redactie Film Maricke Nieuwdorp maricke@glamcult.com Creative Director Rogier Vlaming Art Director Marline Bakker marline@glamcultstudio.com

Fotografen Barrie Hullegie, Christina Kernohan Duy Vo, Edel Verzijl, Elza Jo Jack Dempsey, Tom Beard Valentina Vos, Wencke Nilsson

Opgave en vragen over abonnementen Abonnementenland Postbus 20, 1910 AA Uitgeest Tel. 0900 - A BOLAND of 0900 - 2 26 52 63 (€ 0,10 per minuut) Fax 0251 31 04 05 www.bladenbox.nl voor abonneren of www.aboland.nl voor adreswijzigingen en opzeggingen.

Abonnementsprijs bedraagt € 37 per jaar (10 nummers).

Abonnementen binnen Europa € 59,50, buiten Europa € 79,50 per jaar.

Een abonnement kan bij iedere editie in­g aan; het wordt afgesloten voor minimaal een jaar en wordt stilzwij­ gend verlengd tot wederopzegging.

Opzeggingen dienen schriftelijk uiterlijk 6 weken voor het aflopen van de abonnementsperiode in bezit van Abonnementenland te zijn.

Adreswijzigingen uiterlijk drie weken vooraf schriftelijk doorgeven aan Abonnementenland.

Prijswijzigingen voorbehouden. © Copyright: Niets uit deze uitgave mag worden overgenomen en/of vermenigvuldigd zonder de schriftelijke toestemming van de uitgever en de andere auteursrechthebbenden.

De uitgever is niet verantwoordelijk voor schade opgelopen door onjuiste verwerking in het blad.

Glamcult, ISSN 1874 - 1 932

Cult Pantha du Prince & The Bell Laboratory, Foto: Katja Ruge

3

Christian Dior, zomer 1955, Foto: Forlano Taftalia

1

2 Nuits Sonores

Zijde & Prints uit het Abrahamarchief: Couture in Kleur

Collectie S/S 13, Foto: Koen Vernimmen

5 4

Julie Verhoeven in haar atelier, Foto: Inga Powilleit

Foto uit de serie Out West, 2012

Damien Ravn

Kyler Zeleny

Julie Verhoeven 1

Tentoongestelde stoffen klinkt misschien wat, eh ja, stoffig, totdat je hoort dat de weefsels gebruikt werden door de couturiers Christian Dior, Hubert de Givenchy, Yves Saint Laurent en Cristóbal Balenciaga. De mannen zelf kochten in de jaren 50 en 60 hun meest verfijnde materialen bij het Zwitserse bedrijf Abraham, dat gespecialiseerd was in het bedrukken van zijde, en ontwerpen van kleurige en gebloemde prints.

Het archief van dit bedrijf staat centraal in de expositie Zijde & Prints uit het Abrahamarchief: Couture in Kleur in het MoMu. Door de opkomst van prêt-àporter nam de vraag naar zijde van topkwaliteit af, en moest de firma in 2002 noodgedwongen de deuren sluiten. Wat rest is een collectie textiel, modefoto’s en schetsboeken, die samen met couturestukken laat zien hoe haute couture en luxe zich in de 20 e eeuw ontwikkelden. Voor de tentoonstelling hebben hedendaagse ontwerpers als Dries Van Noten en Peter Pilotto ook met Abraham-prints gewerkt. t/m 11 aug, ModeMuseum Antwerpen www.momu.be

2

Chivalry ain’t dead! Modeontwerper Damien Ravn uit Noorwegen, studeerde in 2008 af aan de Koninklijke Academie voor Schone Kunsten in Antwerpen en deelt zijn kennis op het gebied van het opzetten van een eigen label als docent op de kunstacademie in Warschau.

Voor zijn spring/summer 2013 collectie liet Ravn zich inspireren door het boek Collection of Arms and Armour, over de best gedocumenteerde wapen- en pantsercollectie in de westerse wereld, in het Kunsthistorisches Museum Wien.

In tegenstelling tot de zware, logge, harnassen van weleer weet Ravn een sterk, maar vrouwelijk beeld neer te zetten. De collectie kenmerkt zich door krachtige vormen, zoals de schouders van een neopreen jack, en interessante silhouetten die ontstonden door het spelen met lengtes. Metallic materialen, laser-cut leer en latex in pastelkleuren zorgen voor het contrast tussen vrouwelijkheid en de imponerende houding van a knight in shining armour. De zilveren Wulfrun Creepers, die hij in samenwerking met Underground ontwierp, zorgen samen met de metallic iPad-clutchen voor de finishing touch.

3

Hoewel de kou langer blijft hangen dan de meesten zullen wensen, kunnen we ons al ruim van te voren warm maken voor de festivalkriebels die ook deze lente weer zal brengen. Zo vindt in Lyon jaarlijks Nuits Sonores plaats. Met een veelzijdige line-up waar vooral de electronicaliefhebbers van zullen genieten, kun je vijf dagen rondstruinen door een stad waar niet alleen muziek te vinden is, maar ook genoeg visuele kunst. Glamcult-favorieten als Melody’s Echo Chamber, AlunaGeorge en Disclosure zullen met hun aanstekelijke popmuziek de dag opwarmen. Hierna is het tijd om iets gemakkelijks aan te trekken; het nachtprogramma met onder andere Jamie xx, Nosaj Thing en Daphni zal je laten bewegen tot in de vroege uurtjes!

7 t/m 12 mei, diverse locaties in Lyon www.nuits-sonores.com

4

Lonkende, groot opgezette ogen trekken je de meisjesachtige wereld van Julie Verhoeven in. Eenmaal binnen is het daar wat minder zoet en suikerig dan het aan de buitenkant lijkt. Een belangrijk thema voor de Engelse illustrator en kunstenaar zijn de onzekerheden en complexe situaties waar hedendaagse meisjes, of vrouwen, mee moeten dealen. Haar tekeningen zijn geliefd in de modewereld, en ze werkte onder andere voor Mulberry, Louis Vuitton en tijdschriften als Dazed & Confused en self service. Als artiest stelt ze installaties, collages en muurschilderingen tentoon —kleine wereldjes van sensualiteit en dubbelzinnigheid. In het Stedelijk Museum ’s-Hertogenbosch presenteert ze binnenkort onder de titel Your Fly is Open een installatie van verschillende projecties, muziek, kussens en gekleurde stoffen, die ze zelf omschrijft als een combinatie van het “boudoir van Barbara Cartland en het hol van een discohippie.”

25 mei t/m 1 sep, Stedelijk Museum ’s-Hertogenbosch www.julieverhoeven.com www.sm-s.nl

www.damienravn.com

10

5

Socioloog Kyler Zeleny is geïnteresseerd in de (on)bewuste constructie van verschillende, alternatieve of ‘afwijkende’ culturen. En dan met name hoe deze groepsformaties sociaal beleid definiëren en creëren. Zeleny gebruikt fotografie—analoog, digitaal en polaroid—als hulpmiddel om naar verschillende maatschappelijke lagen te kijken.

Zijn serie Out West is een visueel reisverslag van plattelandsgemeenschappen in West-Canada. Hij bezocht meer dan 150 samenlevingen van tussen de zes en 1.000 inwoners. Het project portretteert de huidige stand van zaken in dit gebied van Canada, en onderzoekt hoe mensen deze streek ervaren. In deze serie zijn slechts twee personen te vinden; Zeleny geeft de voorkeur aan fotografie die betrekking heeft op open ruimtes en landschappen. De archeologie van het vervallen platteland lijkt een afspiegeling van zijn eigen rurale opvoeding. Out West is een aanvulling op zijn eerdere geschreven werk over dit onderwerp. www.kylerzeleny.com

Cult

7

Beauty Shop, 2010

Foto uit de serie Cauchy Horizons, 2012, ter beschikking gesteld door Motive Gallery Brussel

6

Martine Stig

Lori Nix 10

9

S/S 13 collectie PING – PONG it’s not enough, Foto: Monika Jelińska

Untitled, New York, 2012

Werk van Pauline van Dongen in het TextielLab, Foto: Rene van der Hulst

8

Osma Harvilahti Wool Diaries

Joanna Startek 6

De wereld vergaat. Althans, wanneer je de woonkamer van Brooklyn based fotograaf Lori Nix inloopt, zou een dergelijk onheilspellend, apocalyptisch gevoel je zomaar kunnen besluipen.

De serie The City bestaat uit diorama’s van architecturale ruimtes die ooit gemaakt zijn door de mens, maar inmiddels zijn overmeesterd door de natuur.

Deze (lichtelijke) obsessie met het eind van de wereld is te verklaren door de plek waar zij opgroeide. In een klein stadje in West-Kansas, dat bekend staat om zijn sneeuwstormen, tornado’s en andere grillen van de natuur, ontstond de fascinatie met de veranderingen die deze natuurverschijnselen teweeg brachten. In The City beeldt Nix uit hoe de wereld er volgens haar uit zal zien wanneer de mens zo met het klimaat om blijft gaan. Een wereld zonder mensen—niet het meest vrolijke toekomstbeeld. Wel is Nix gezegend met een goede dosis humor en een scherp esthetisch oog waardoor het eind van de wereld er verbluffend mooi uitziet. www.lorinix.net

7

Voor haar nieuwe serie Cauchy Horizons reisde fotograaf Martine Stig af naar Tunis, Shenzhen, Genève en Athene om daar een reeks futuristisch aandoende beelden te schieten. Met de (78) foto’s probeert Stig de belangrijke transities, zoals een revolutie en baanbrekende wetenschappelijke ontdekkingen, waar de steden mee te maken hebben gehad of weldra zullen ondervinden, voelbaar te maken. Ze wil daarmee vooruitlopen op de toekomst en zo ‘het later voor nu’ vastleggen. Knap, want ze werkt met een registrerend medium dat juist een uitgesproken tijdsgebonden karakter heeft. Voortbouwend op cinematografische clichés speelde Stig in dit beeldessay met de waarneembare werkelijkheid van deze steden om zo tot de toekomstscenario’s te komen. Cauchy Horizons is deze zomer te zien in SCHUNCK*, de multidisciplinaire culturele instelling die gespecialiseerd is in hedendaagse urban culture binnen de internationale kunstwereld, en gevestigd is in het Glaspaleis (Heerlen).

8

Let’s be honest: Polen wordt meestal niet direct geassocieerd met mode.

Tijd voor verandering, moet de jonge Joanna Startek hebben gedacht. De ontwerper studeerde aan de Strzemiński Academy of Art in Łódź, en presenteerde in 2012 haar eerste mannencollectie.

Het debuut werd beloond met een regen van prijzen, en Poolse modejournalisten bestempelden haar ontwerpen als dé ontdekking van 2012. Voor spring/­ summer 2013 creëerde Startek een verfrissende 3 e collectie. Met heldere kleuraccenten en opvallende details kregen klassieke, minimalistische vormen een jeugdige draai. Het resultaat is stoer en geometrisch, maar ook innemend en zelfs een heel klein beetje adorable. Net zo als de boordjes met paardenprint en het feit dat Starteks achternaam bij de gemiddelde westerling scifi-associaties oproept.

Kortom, een ontwerper die bestaande associaties en patronen graag een nieuwe definitie geeft.

9

Het spreekwoord ‘Al draagt een aap een gouden ring, het is en blijft een lelijk ding’ is vanaf heden achterhaald; fotograaf Osma Harvilahti weet zelfs van een treurige New Yorkse vuilnisbak een intrigrerend plaatje te schieten.

Harvilahti schiet zijn foto’s op film en werkt altijd met dezelfde camera en lenzen. Trots als een pauw ben je wanneer je ontdekt dat de kleur van het gefotografeerde object op de voorgrond terugkomt in iets kleins, zoals een punaise in een muur. Al gauw merk je echter dat je de Finse fotograaf over deze miraculeuze ontdekking niet hoeft in te lichten. Zijn werk kenmerkt zich namelijk door zijn zoektocht naar specifiek licht en opvallende kleur-, vorm- en patrooncombinaties. Harvilahti ziet de elementen die hij samenbrengt in zijn foto’s voor zijn oog ontstaan.

Helaas is het een mission impossible om de wereld door zijn gedetailleerde oog te bekijken, maar gelukkig deelt hij zijn blik met behulp van zijn fotografie. Osma, daarvoor dank!

www.joannastartek.com www.osma.fi

20 apr t/m 4 aug, SCHUNCK* (Heerlen) www.martinestig.com www.schunck.nl

10

We experimenteren tegenwoordig wat af. Van ouderwetse experimenten die uitgevoerd worden door de mannen (of vrouwen) in witte jassen tot de welbekende eet-twee-bananen-en-drinkeen-blikje-Sprite-en-kijk-wat-er-gebeurtYouTube-hits. Ook op het gebied van textiel zijn we nog lang niet uitgedokterd.

Daarom zochten Premsela, nu onderdeel van Het Nieuwe Instituut, en het TextielMuseum drie modeontwerpers die niet vies zijn van een experiment voor het project Wool Diaries, waarin textielinnovatie en de waarde van duurzame mode centraal staan. Modeontwerpers Borre Akkersdijk, Pauline van Dongen en Oda Pausma hebben met behulp van weef-en breimachines uit het TextielLab materialen ontwikkeld waarmee zij in hun eigen ateliers een mini-collectie creëerden, bestaande uit twee á drie innovatieve kleding­ stukken. Pausma die haar inspiratie veel­ al in de poëzie vindt, Akkersdijk die kledingstukken weet te creëren waar je ‘U’ tegen zegt, en Van Dongen die met haar ontwerpen een voorstel aan­ draagt voor de toekomst, zijn bij uitstek geschikt om de wereld van wol verder te verkennen.

27 apr t/m 29 sep, TextielMuseum (Tilburg) www.textielmuseum.nl

11

Gc Update

The Starlet, foto uit de serie Starlets, 2012

Room 211, foto uit de serie Do Not Disturb, 2011

Door Lisa den Oudendammer

11

Cult

The Receptionist, foto uit de serie Starlets, 2012

Anja Niemi

11

De Noorse Anja Niemi is een van de meest veelbelovende jonge fotografen van Europa. Het magazine Art Review: noemde haar als een van de grote talenten van de toekomst en Art+Auction bestempelde haar als one to watch.

Toch is Anja Niemi door alle lovende kritieken bescheiden gebleven, een tikje verlegen zelfs. “Dat hele extravagante, dat heb ik alleen als ik een personage in mijn eigen foto’s speel.”

Anja Niemi werd vooral bekend met haar fotoserie Do Not Disturb, waarvoor ze hotels over de hele wereld afging om zelfportretten te maken in bijzondere kamers. Anja koos er specifiek voor om op reis te gaan voor deze serie, omdat ze vond dat er, na de ­g eboorte van haar oudste dochter, in Oslo geen ruimte was voor haar crea­ tiviteit. “Oslo is de thuishaven voor mij en mijn kinderen, maar om me als fotograaf te kunnen uiten, moest ik deze veilige cocon verlaten.” Met een koffer vol jurken en pruiken reisde Anja van

hotelkamer naar hotelkamer om steeds in een andere omgeving weer een nieuw personage neer te zetten. De hotelkamers werden vooraf zorgvuldig door haar geselecteerd. “Het is niet zo dat ik op de bonnefooi hotels langs ging om te kijken of ze toevallig een mooi interieur hadden”, vertelt ze. “Ik heb ze uitgekozen op de juiste uitstraling.” De uiteindelijke settings waren vaak overdadig qua kleur en stijl. “Juist omdat ik zelf helemaal niet zo ben.

Het werken in deze ruimtes haalde een andere kant van mezelf naar boven.”

Do Not Disturb verwijst niet alleen naar het bordje dat Anja ophing als ze in hotelkamers aan het werk ging, maar ook naar haar werkwijze. Het liefst werkt ze alleen. “Ik heb het ook nodig om alleen te zijn. Alleen op die manier kan ik volledig mezelf zijn en helemaal opgaan in de karakters die ik neer wil zetten. Toeschouwers, zelfs cameraassistenten, zouden me daar erg in belemmeren.” Ook met modellen werken

doet Anja niet. Ze maakt het liefst zelfportretten, omdat zij als geen ander weet hoe de foto er precies uit moet komen te zien. “Ik werk nooit met modellen, ik zou eerlijk gezegd niet weten hoe ik dat zou moeten doen. Soms denk ik weleens dat het werken met modellen makkelijker en minder tijdrovend zou zijn, maar ik ben ook erg gewend geraakt aan mijn eigen werkwijze. Ik ga altijd op de­zelfde manier te werk.

Ik begin met het bepalen van een kader en ik werk vervolgens de hele dag met datzelfde frame. Daarbinnen beweeg ik me als personage, terwijl de camera foto’s maakt.”

De onheilspellende poses die Anja aanneemt zijn niet altijd de makkelijkste. Zo ligt ze bijvoorbeeld onder water in bad of ondersteboven op een sofa. Haar personages lijken daardoor soms haast levenloos. “De houdingen waren inderdaad niet altijd even prettig. Ik ben ook absoluut niet de lenigste, ik doe zelfs niet aan yoga. Maar

12

tijdens het schieten van de foto’s lijken alle lichamelijke barrières te verdwijnen. Dan is mijn lichaam toch tot meer in staat dan ik in eerste instantie dacht.”

Anja’s nieuwe serie, Starlets genaamd, kan volgens haar tot op zekere hoogte gezien worden als een vervolg op haar eerdere werk. Een groot verschil met Do Not Disturb is echter dat in deze nieuwe beelden de personages centraal staan, in plaats van de ruimtes.

“Ik merkte tijdens het maken van Do Not Disturb dat ik het erg leuk vond om me te verkleden en een personage neer te zetten”, vertelt de fotograaf. “Dat is iets waar ik in Starlets mee ben doorgegaan.” De personages in Starlets lijken op het oog allemaal perfect, maar ondanks hun vlekkeloze voorkomen wekt Anja de suggestie dat schijn bedriegt.

Interieurs spelen in Starlets nog steeds een belangrijke rol, al beperkte Anja zich ditmaal niet alleen tot hotelkamers. “Ik heb nu bijvoorbeeld ook

bij mensen thuis geschoten. En hoewel de bewoners zelf niet aanwezig waren, voelde ik me toch een beetje opge­ laten, omdat ik in hun persoonlijke ruimte werkte. Morgen ga ik foto’s nemen in een café. Het is natuurlijk gesloten, maar ik zie er toch een beetje tegenop. Een café heeft natuurlijk ramen, dus ik ben erg benieuwd of mensen naar binnen gaan gluren. Krijg ik misschien toch nog de toeschouwers die ik vaak probeer te vermijden.” www.anjaniemiphotography.com Do Not Disturb is als onderdeel van de tentoonstelling Altered Forms tot en met 15 april te zien in Hang-Up Gallery (Londen). www.hangupgallery.com Starlets is van 4 tot en met 29 juni te zien in The Little Black Gallery (Londen). www.thelittleblackgallery.com

Gc Update

Shoes stay in

Fotografie: Joris Bruring — Team Peter Stigter Styling: Antoinette Degens Modellen: Kala Fletcher en Danny McGuire

Tuesday: Tuesday tunage with Ruby

Wednesday: (April) Spring, Summer and Wednesdays

Friday: Get ‘Em Out By Friday

Sunday: Sunday Morning Coming Down

Sneakers go out

Door Lidewij Edelkoort Fotografie: Wencke Nilsson Portretfotografie: Ruud van der Peijl

M°BA 13 Iedere twee jaar laat de Arnhemse modebiënnale de huidige stand van zaken zien op het gebied van mode en vormgeving wereldwijd. Als groot liefhebber van kleding en textiel heeft het team van M°BA 13 besloten om de ob­ sessie voor mode te analyseren en te ontleden door dit jaar te wijden aan het verschijnsel fetisjisme.

s­ piritueel inspirerend centrum van reflectie op de rol die mode speelt in het bestaan. Fascination, gecureerd door Arnold van Geuns en Clemens Rameckers geeft inzicht in de fetisjistische details van mannenkleding. En in Elevation wordt het verhaal van de extravagante schoenontwerpen van Lola Pagola verteld.

Daarnaast zijn er ateliers waar Nederlands talent haar werkwijze laat zien, de zomerschool van M°BA waar professionals lesgeven in schrijven, styling, illustreren en fotograferen, een filmfestival gecureerd door Diane Pernet met een samengesteld programma voor M°BA, theater van Toneelgroep Oostpool, Introdans brengt een burleske dansvoorstelling en er vindt een tweedaagse ­s eminar plaats waarin het fetisjisme in de mode wordt besproken. www.moba.nu M°BA 13 vindt plaats van 8 juni tot en met 21 juli op diverse locaties in Arnhem.

De zoektocht naar ontwerpers wordt in elk denkbaar medium gedaan.

Jarenlang heeft het modebeeld een vrij traditioneel kleedgedrag laten zien, gestuurd door angst en recessie, gedreven door de luxe industrie.

Maar opeens is er, uit vaak onverwachte hoeken, een sterke reactie en bevrijdt de modevorm­ geving zich in allerlei merkwaardige uitingen van exces. Een nieuwe wereld van helmen, harnassen en korsetten, van kapjes, schorten en luiers, van tabbaards en pelerines, van maskers, voiles en pruiken, en van klompen, hoeven en stelten verandert het idioom van de mode van morgen.

R­ adicaal en creatief. De hoofd­expositie van M°BA behandelt thematieken uiteenlopend van het masochisme tot het constructivisme en van het sjamanisme tot het spiritualisme. Een analyse die de behoefte om onszelf te ontdekken en te bedekken beslaat tot aan de meest excentrieke extremen waartoe het verlangen naar schoonheid kan aanzetten. Een studie van de sterke connecties die bestaan tussen een kledingstuk en de drager.

Net als een moodboard op Pinterest of in de studio van een modeontwerper zal er door het bij elkaar brengen van modebeelden met filmflarden en foto’s uit de actualiteit en wetenschap (die worden gevoed door een permanente stroom vanuit de creatieve wereld), een stemming ontstaan die de ontdekking van het fetisjisme kan duiden en de emoties die daaraan zijn verbonden kan verhevigen, het begrip versterken, het gevoel vertalen. Zo heeft de grote expositie Code Noir als uitgangspunt: zwart als fetisjistisch gegeven in de beeldende kunst, hedendaagse vormgeving en mode. En wordt het schort, het meest fetisjistische kledingstuk, geëxposeerd samen met het werk van Klaas Gubbels.

Om het jubileum van de modeafdeling van ArtEZ te vieren en de invloed van Elly Lamaker, eerste hoofdlerares van deze afdeling, te herdenken, wordt een grootse modeshow en expositie georganiseerd. De zes beste Europese academies nemen ieder tien afgestudeerden mee die passen binnen het thema van de biënnale.

In een gebouw in het midden van de stad zal M°BA een aantal pop-up winkels en concepten bijeenbrengen, zodat er een klein M°BA-warenhuisje ontstaat. Daarnaast hebben Arnhemse ontwerpers in koppels exposities gecureerd. Believe, door The People of the Labyrinths, brengt een

14

In studio Edelkoort worden adviesrapporten voor elke denkbare sector geproduceerd.

Diverse editorials bieden inspiratie voor MºBa 13.

15 De denktank van het bedrijf.

Het keuzeproces van de content van de hoofdexpositie.

Het thema van MºBa 13 vergt uitgebreide research in opvattingen over het idee fetisjisme.

De studio beschikt over een bibliotheek waar visualisaties uit het verleden en heden opgeslagen liggen.

M°BA 13

Gc Platform

Door Joline Platje Portretfoto: Jack Dempsey

Eric Wareheim De meeste van jullie kennen hem vooral als de ene helft van het absurdistische comedyduo Tim and Eric dat hij samen met Tim Heidecker vormt. Maar Eric Wareheim is naast grappenmaker (en niet geheel onverdienstelijk fotograaf, schrijver en aspirantrockster) ook al jaren parttime videoclipregisseur. Zijn mini-films voor onder meer Beach House, Depeche Mode, Health, MGMT en Major Lazer zijn weird, gees­ tig en komen duidelijk uit het­ zelfde bijzondere deadpan brein.

dat dus de hele tijd. Het is daarom nog steeds fun voor artiesten om een visuele representatie van hun songs te hebben”, meent de regisseur. “Ik visualiseer muziek constant als ik ernaar luister. Maar ik maak nooit iets als er niet direct een beeld in mijn hoofd opkomt wanneer ik naar het nummer luister. Een heleboel bands sturen me liedjes door, maar soms gebeurt er gewoon niets. Ik begrijp dat ik wat dat betreft door mijn televisiewerk wel in een luxe positie zit”, lacht Eric. Hij vervolgt: “Maar ik verdien er sowieso geen geld mee! Als er een budget is, stop ik dat helemaal in het werk.”

“Men noemt mijn werk vaak surrealistisch, maar zo beeld ik me dingen gewoon in. Ik ben al mijn hele leven gefascineerd door echte mensen die rare dingen doen, en de vreemde situaties die zich voordoen in een soort vierde dimensie. In mijn clips probeer ik een uniek universum te creëren waarin zulke dingen kunnen bestaan”, vertelt Eric.

Ook in zijn comedyshows probeert hij dit spanningsveld op te zoeken. “Daarbij refereren Tim en ik eigenlijk nooit naar de huidige popcultuur. We willen je terugsturen in de tijd, naar de jaren 80 en 90 waarin alles op technologisch gebied er crappy uitzag. Maar ik vind dat veel mooier dan al die HD-dingen die je nu op tv ziet!” Niet dat de regisseur alles nu minder leuk vindt, of geen hoop meer heeft voor de toekomst. Sterker nog, Eric heeft nog grote wensen. “Ik zou heel graag nog een keer een videoclip maken voor Philip Glass of David Byrne.”

Still uit The Youth, MGMT, 2008

www.timanderic.com/eric

Daarom kwamen hun moves heel opgevoerd over. Ongelooflijk schattig om ze zo bezig te zien, terwijl ze zichzelf aan het ontwikkelen zijn.”

“Alle dansers in Pon de Floor zijn wereldberoemd. Diplo en ik bleven maar dagger-filmpjes naar elkaar sturen. Uiteindelijk besloten we dat we alleen de beste daggeraars wilden casten, en hebben we ze vanuit heel Amerika ingevlogen.

Normaal gesproken probeer ik mensen

heel erg te sturen, maar nu heb ik ze puur laten doen wat ze normaal gesproken in de club zouden doen. Eén van de dansers nam mijn microfoon over, hij wist alle termen natuurlijk. ‘Pop it, pop it, pop it!’, ging hij tekeer. Dat was echt fantastisch!”

Still uit Pon de Floor, Major Lazer, 2009

“Ik vind het fantastisch om met kinderen te werken. Ze zijn zo gepassioneerd.

De kids in The Youth zaten allemaal op breakdancen, maar ze voelden nog niet echt wat ze aan het doen waren.

Stills uit Wishes, Beach House, 2013

Eric Wareheim (1976) had nooit de intentie om comedian te worden. Maar toen hij met zijn medestudent, Tim Heidecker, die hij op de filmacademie in Philadelphia ontmoette, korte experimentele video’s begon te maken, merkte hij dat de mensen om hem heen daar zo hard om moesten lachen, dat de twee er meteen hun baan van hebben gemaakt.

Dit leidde uiteindelijk naar het briljante, bizarre en gortdroge Tim and Eric Awe­s ome Show, Great Job! (2007 – 2 010). Terwijl de jonge Eric overduidelijk de lolbroek uithing als kind en zich graag verkleedde in de kleren van zijn zus (een eigenschap die hij op latere leeftijd niet verloor), wilde hij als tiener liever videoclips regisseren. Hij groeide op achter de buis, tijdens de gloriedagen van MTV. “Het hoogtepunt van mijn carrière was het moment dat de clip die ik maakte voor The Bird and the Bee werd uitgezonden op MTV. Ik vond het veel belangrijker dan mijn eigen televisieshow. Ik vind het zo leuk om te doen, omdat het een enkele visie op iets is.

Een afgebakend werk, zonder dat het een onderdeel vormt van iets, zoals bij een film of televisieprogramma wel het geval is.” Het moge duidelijk zijn waar zijn passie ligt. “I’m a huge music fan indeed!

Voordat ik naar L.A. verhuisde, speelde ik zelf ook altijd in bandjes. En ik nam dat ook serieus”, lacht hij.

En terwijl de programmering van MTV tegenwoordig voornamelijk uit reallifesoaps en andere nonmuzikale formats bestaat, blijken zijn clips ook YouTube-hits. “Eerst vond ik het verschrikkelijk dat mensen mijn filmpjes op internet bekeken, maar de kwaliteit van online video’s is tegenwoordig zo goed dat je ze kunt projecteren op de muur. Ik doe

“Victoria (Legrand, red.), de zangeres van Beach House, en ik zijn al een tijd bevriend en we wilden graag iets samen doen. Zij had een beeld voor zich van een paard, een football field en Ray Wise. Ik heb al deze componenten

gebruikt en er voor Wishes een verhaal mee verteld. We hebben alles in één nacht geschoten. Een hele lange intensieve klus, want ik wilde dat alles er super cinematografisch uit zou zien.”

16

Gc Platform

Interviews

18 Ex-acrobaat en kunstenaar Isabelle Wenzel: “Het creëren van een foto is voor mij als het maken van een beeld­ houwwerk.”

24 Het Japanse cultlabel Anrealage is hard op weg om overzeese werelddelen te veroveren.

28

Palma Violets: “De start

van onze band was goedkoop bier, muziek en feest.”

37 “De wereld wordt gedomineerd door het internet!”, aldus de gitarist van Chvrches.

38 Minju Kim: “Ik kan mijn omgeving beter niet ­vertellen wie van hen mijn collectie heeft geïnspireerd.”

42 De tweelingzusjes van

SayLou Lou:

“Onze groottante Lou Lou vormt een angstaan­ jagende familielegende.”

18

Door Sophie Bargmann

Isabelle Wenzel Op een bijzondere manier kwam fotografie in het leven van de Duitse fotograaf Isabelle Wenzel. Als professioneel acrobaat stond zij haar hele jeugd voor de camera. Totdat ze op haar 21e een blessure opliep en haar sport­ carrière moest beëindigen. Een diepgewor­ telde interesse in beweging en compositie leidde haar naar de wereld achter de camera.

“Het vermogen om een moment te bevriezen en dat eindeloos te kunnen observeren is wat mij het meest fascineert.”

Table 2, 2010

19

Gc Interview

Isabelle Wenzel

Model 2, 2011

vorm van het menselijk lichaam en het vastleggen ervan. “Toen ik mijn sport­ carrière uiteindelijk moest opgeven, heb ik veel nagedacht over wat ik wilde worden. Ik was er eerst zeker van dat ik stuntvrouw wilde worden, en ik was ook een goede skateboarder.” Dit zou echter betekenen dat de Duitse alsnog een fysiek beroep zou uitoefenen, wat geen optie was. Dus meldde ze zich aan voor de studies Fotografie en Beeldende Kunst aan de Fachhochschule Bielefeld.

“Ik werd direct aangenomen, ondanks dat ik geen technische kennis van foto­ grafie had. Mijn enthousiasme en inte­ resse wekten vertrouwen op, denk ik”, speculeert Wenzel. Na drie jaar studeren merkte ze dat ze meer geïnteresseerd was in kunst dan in fotografie. Ze besloot naar Amsterdam te verhuizen en aan de Rietveld Academie te studeren, waar ze in 2010 afstudeerde. “Ik begon me te concentreren op mijn persoonlijke erva­ ringen en achtergrond. Dit was het begin van mijn werk, waar ik mij sinds vijf jaar constant mee bezig houd.”

Wenzel ontdekte een manier om acrobatiek toch in haar leven te houden, door zelf model te staan in haar foto’s.

“Natuurlijk is mijn fysieke toestand

Model 4, 2011

In het werk van Wenzel zie je de sporen van haar sportachtergrond, van haar fascinatie voor beweging, van perfor­ mance kunst en van haar focus op het perfecte moment. “Mijn eerste interesse voor het medium ontstond door mijn ervaringen vóór de camera. Sport­ fotografie draait om het vastleggen van een beweging. Het bevriezen van tijd resulteert dan in iets magisch”, legt Wenzel uit. In haar beelden is haar verleden als acrobaat goed terug te zien. De foto’s richten zich op de fysieke vorm van het menselijk lichaam, dat in onmogelijke standen poseert. Wenzel creëert surrealistische scènes waarin vrouwelijke lichamen ondersteboven hangen, verbogen zijn of gebukt staan op hoge hakken, en het gezicht in het ver­ borgene laten. “Ik wil beelden creëren, die je niet kunt plaatsen in een dage­ lijkse setting, maar die er wel in zijn ont­ staan.”

Wenzel vertelt dat haar hele oeu­ vre refereert aan haar eigen verleden.

Gedurende een periode van herstel na een knieblessure, werd ze gedwongen om een lange tijd inactief te zijn en enkel te aanschouwen in plaats van te per­ formen. Ze raakte geïnteresseerd in de

­ eranderd. Ik trainde voorheen elke v dag úren, maar het bewegingsaspect is nog steeds een deel van mijn werk.”

Ondanks dat de uitkomst van haar ­p rofessies totaal verschillend is, zijn de twee sterk met elkaar verbonden in haar werk. “Het is niet mijn camera die de afbeelding maakt, maar de bewe­ ging die voor de camera plaatsvindt”, stelt Wenzel. De kunstenaar is geïnte­ resseerd in de relatie tussen fotografie, performance en sculptuur. “Er is een connectie tussen deze drie kunstvormen in mijn werk. Ik doe bepaalde bewegin­ gen voor de camera, zoekend naar de juiste houding op het perfecte moment.

Hierin voelt het creëren van een afbeel­ ding voor mij als het maken van een beeldhouwwerk”, legt Wenzel uit. Omdat ze zowel foto­g raaf als model is, ge­ bruikt ze de zelf­o ntspanner van haar camera. In tien seconden moet ze van de camera naar het podium rennen, in de juiste houding komen en dit moment scherp vastleggen. “Soms moet ik deze handeling wel 50 keer over doen om het perfecte beeld te krijgen”, lacht ze.

De tijdstress die hierbij komt kijken is een belangrijke factor. Om in tien seconden van rol te kunnen veranderen en in positie

20

te komen, maakt Wenzels praktijk net een performance.

Het voordeel van alleen werken is groot voor de fotograaf; er is geen tijdrovende communicatie tussen haar en een model nodig, en alle houdingen die Wenzel wil vertonen kunnen ook echt worden aangenomen. “Dit brengt gewoon het mooiste resultaat voor mij.

Er vindt een interactie plaats tussen mij­ zelf en de camera, zonder dat ik controle heb over de uitkomst. Het moment dat ik van de camera naar het decor ren en een pose aanneem, heb ik geen zicht op de uitkomst”, stelt Wenzel. Natuurlijk zitten daar ook juist nadelen aan. “Soms zou ik willen dat het mogelijk is om tege­ lijk door de camera te kijken en te po­ seren. Maar aan de andere kant is het juist de kunst om deze controle los te kunnen laten”, aldus Wenzel.

Haar humoristische en surrealisti­ sche beelden vertonen lichamen in on­ handige en onflatteuze poses, meestal zonder gezicht. Net zoals het schouwspel van een acrobaat, zijn ze vermakelijk, amusant en kleurrijk. Het vrouwenlichaam is een vaststaand onderwerp in haar werk. Traditiegetrouw wordt in de do­ minante beeldcultuur de vrouw in de rol Figure 2, 2012

Table 1, 2010

Isabelle Wenzel

van passief kijkobject geplaatst, terwijl de man de rol van de actieve blik op zich neemt. “Ik wilde onderzoeken waar­ om deze beeldcultuur zo seksebepalend is. Komt het doordat dit de enige repre­ sentatie is die we in de kunstgeschie­ denis kennen? Of hebben we dit beeld zelf gecreëerd, door de manier hoe wij naar het vrouwelijk lichaam kijken?”

Wenzel bekritiseert het idee van de vrouw als kijkobject in haar scènes, door de nadruk te leggen op het lichaam als vorm, als sculptuur, en de manier waar­ op er naar gekeken wordt. De relatie tussen fotograaf, model en kijker speelt Wenzel zo op unieke wijze uit. “Ik probeer het model niet als passief te benaderen, maar zo actief mogelijk. Op deze ma­ nier maakt niet de fotograaf, maar het model de afbeelding.”

Discipline en geordendheid zijn eigenschappen die Wenzel als sporter ontwikkelde, en waar ze als kunstenaar nu veel profijt van heeft. Als artiest moet je echter ook flexibel zijn en open staan voor verandering. “Voor een sporter is elke dag hetzelfde, voor een kunstenaar is elke dag anders. Er is meer inspiratie van buitenaf nodig”, legt Wenzel uit.

Deze haalt de fotograaf voornamelijk uit haar eigen, inmiddels omvangrijke archief, dat ze door de jaren heeft ­o pgebouwd. “Een deel van mijn werk bestaat uit het telkens opnieuw her­

Bum 1, 2010

interpreteren ervan. Ik worstel nog steeds met het vinden van een geheel dat mijn werk het beste presenteert”, vertelt ze. Voor een expositie kan ze ­u iteraard maar een gedeelte van haar werk laten zien—iets dat ze als ex­ treem moeilijk ervaart. Haar strategie is om telkens door het archief te gaan en daar inspiratie uit te halen voor nieuwe creaties. Bovendien geeft het leven in Amsterdam haar motivatie.

“Verhuizen naar Amsterdam heeft mij een totaal nieuwe blik op het leven ­ even. Ik haal veel voordeel uit de open, g vrije mentaliteit van de Amsterdammers.

In Duitsland gaan dingen strikter.” Haar nationaliteit heeft wel een duidelijke richtlijn gegeven, maar om nu los te zijn van deze tradities is bevrijdend voor haar. “Ik heb geleerd flexibeler om te gaan met veranderingen. Als student was mijn leefsituatie in Amsterdam enorm stressvol; ik moest constant ver­ huizen en had vaak geen idee waar ik terecht zou komen. Maar, ook dit went en alles komt uiteindelijk goed”, stelt Wenzel. Deze manier van denken komt ook tot uiting in haar werkwijze: niet ­o nzeker zijn en vertrouwen hebben in jezelf. De oplossing komt op het goede moment.

De optie om na haar studie naar Berlijn te verhuizen is uiteraard in haar opgekomen. Anders dan sommige delen

van Duitsland is Berlijn heel vrij en crea­ tief. “Voor mij is dit weer het andere ui­ terste. Als creatieve wereldstad is bijna iedereen daar kunstenaar. Dit is enerzijds inspirerend, maar anderzijds overwel­ digend en onoverzichtelijk”, aldus de fotograaf. In Amsterdam vindt Wenzel de perfecte combinatie van vrijheid in een gecentreerde kunstwereld. Dit scheelt een hoop gereis, waar ze ab­ soluut niet van houdt. Bovendien heeft ze sinds negen maanden een dochter, waar ze nog moeilijk van kan wijken.

“Moeder worden heeft me zoveel over mezelf geleerd. Als werkende moeder moet je aan de ene kant extreem ge­ organiseerd zijn, maar aan de andere kant heel flexibel blijven. De baby luis­ tert niet naar mijn schema, haha!” De kunstenaar plant haar werk dus rond haar kind; als die slaapt of speelt, werkt Wenzel. De angst dat haar kunst onder het ouderschap zou leiden was nergens voor nodig. “Sinds ik haar heb, werk ik efficiënter dan ooit! Het is zo inspirerend om dit kleine wezentje, die de wereld ontdekt, in de buurt te hebben. Baby’s zijn net miniwetenschappers. Elke milli­ meter bestuderen ze tot op het bot. Iets wat ik ook zou moeten doen”, grinnikt Wenzel.

In vijf jaar tijd heeft Wenzel een bijzonder stevig oeuvre opgebouwd, beloond met een handvol prestigieuze

23

prijzen. Een voorbeeldige carrière­ moeder dus, die gelukkig ook een men­ selijk zwak heeft. “Hakken! Zo hoog mogelijk, in alle kleuren en vormen, die ik nooit draag!”, bekent ze. Voor mijn werk koop ik kleding in de goedkoopste tweedehands winkels in Duitsland en Amsterdam-Noord. Mijn collectie is gigantisch, net als mijn schoenenver­ zameling. Ik raak geïnspireerd door textiel en kleur, een belangrijk aspect van mijn werk. Dit creëert dynamiek in een afbeelding. “Ik heb kleurperiodes waarin ik me volledig door één kleur laat inspireren. Het is de combinatie van verschillende kleurtinten en materi­ alen die de afbeelding gevoel geven”, aldus Wenzel. Met deze tip sluiten we het gesprek af, want de baby gilt.

Wenzel grapt: “Ik zei toch dat ze zich niet aan mijn schema houdt!” www.isabelle-wenzel.com

Gc Interview

Door Georgette Koning Alle kleding: Anrealage, collectie Bone, spring/summer 2013

Anrealage

24

Anrealage Anders zijn dan alle andere modemerken — dat is het doel van Kunihiko Morinaga, de oprichter van het Japanse cultlabel Anrealage.

“God is in the details”, zegt de modeontwerper over het concept.

25

Gc Interview

Anrealage

Een spijkerjack vierkant als een doos, met brede rechte schouders. Een extreem smalle en lange trenchcoat waar geen mens in past. Het zijn twee ontwerpen uit de autumn/winter 2010 collectie van het Japanse modelabel Anrealage die de draak steken met proporties. Op Tokyo Fashion Week 2011 waren deze kleding­ stukken onderdeel van de installatie Wideshortslimlong. Volgens Susie Bubble, die erover blogde op Style Bubble, zouden de surrealistische ontwerpen zeker in de smaak vallen bij Viktor & Rolf.

Een brutale toevoeging had ze ook: “Eerlijk gezegd denk ik dat kleding van Anrealage een intelligentie heeft die de laatste collecties van het Neder­ landse duo ontberen.” Bullshit natuurlijk, boven­d ien vertoonden Viktor & Rolf hun vergroot- en verkleinkunstje al jaren geleden. Sterker nog, ze werden daar zelfs wereldberoemd mee.

Het conceptuele Anrealage is vooralsnog een cultmerk in Japan. Op­ richter Kunihiko Morinaga lanceerde zijn merk in 2003. Onlangs vierde hij zijn 10-jarige jubileum met een expositie waarop al zijn bijzondere collecties te zien waren. Kunihiko koos voor een overzichtstentoonstelling, omdat hij vindt dat mensen, vanwege het snelle mode­ systeem met twee collecties per jaar, het ontwerpen zelf makkelijk vergeten.

“Dat is toch zonde?”, mailt hij vanuit Japan.

Kunihiko (33) studeerde af aan de Vantan

Design Institute in Tokio waar hij nieuwe kleding maakte van tweedehands­ jes. Meteen daarna startte hij Anrealage, met ‘God is in the details’ als designmotto.

Met details doelt Kunihiko bijvoorbeeld op bijzondere zakken en knopen. Maar even belangrijk is het concept. Anrealage is namelijk geïnspireerd op de begrippen ‘real’, ‘unreal’ en ‘age’.

Kunihiko verwijst hiermee naar dagelijkse dingen die voor hem zicht­ baar (real) of onzichtbaar (unreal) zijn.

“Neem mijn zomercollectie Bone. Botten zijn altijd ‘verstopt’ in een mens onder de kleding, ze zijn unreal, maar in mijn collectie komt de structuur ervan terug in jassen en jurken van opengewerkte patronen. Een ander voorbeeld is mijn autumn/winter 2011 pixel-collectie, waarin een ‘lage resolutie’-print cen­ traal staat. Elke dag kijken we naar een computerscherm, maar pixels zijn niet te zien, tenzij we ze vergroten en ze voor het oog real worden. Wat ik in al mijn collecties doe, is de dagelijkse onzichtbare dingen, zichtbaar maken voor het echte leven.”

Typerend voor Anrealage is ook het experimenteren met technieken.

“Als je nieuwe kledingstukken maakt, heb je steeds nieuwe technieken nodig”, mailt hij. Kunihiko’s signature techniek is patchworken, een veel voorkomende handvaardigheid in de Japanse cultuur.

Eerder maakte hij kleding met laser­­c ut-

patronen en kleurrijke digitale prints.

In 2008 ‘verbouwde’ hij kleding tot on­ draagbare 3D-vormen, zoals piramides, bollen en vierkanten.

In Japan geldt het conceptuele Anrealage, dat steeds vaker draag­ bare kleding toont, als een belangrijk opkomend merk. Waar de ontwerper vooral van geniet, zijn reacties van mensen die niets met mode te maken hebben. “Bij het zien van mijn ontwerpen hoorde ik eens kinderen gillen van ver­ rukking. Een onvergetelijk moment.” In Japan verkoopt Kunihiko zijn label onder andere in zijn eigen shop in Tokio’s überhippe district Harajuku. Als we de recensies moeten geloven is de winkel een van de hotste in town, onder andere omdat de winkel vaak verandert van inrichting. “Soms is het een bonte boel, dan weer ingehouden.”

Hoewel zijn meeste klanten net als hijzelf artistiek en creatief zijn, ­b enadrukt Kunihiko dat hij niet specifiek ontwerpt voor een bepaalde doel­ groep. Bovendien vindt hij het eigenlijk niet zo belangrijk of zijn ontwerpen, die hij kunstwerkjes noemt, nou wel of niet de winkel uitvliegen. “Ik voel me meer kunstenaar dan modeontwerper.

Het goed uitdragen van een concept is het belangrijkst. En dat concept vertaal ik vervolgens in stof zodat het verkoop­ baar is.” Kunihiko doet er alles aan om het uitgangspunt van een collectie zo

26

duidelijks mogelijk neer te zetten. Bij Anrealage kun je daarom altijd rekenen op total looks. Bij de pixel-collectie ­w aren de hoge hakken van de schoenen kleurrijke, uitvergrote pixels, en waren er bij­p assende hoekige hoofddeksels en pixelprint panty’s. De stoelen in de winkel waren bekleed met pixelprint stof, zelfs de blokvormige lampjes sloten naadloos aan bij de collectie.

Met een afwijkende winkel en fantasievolle collecties doet Kunihiko zijn best om zich te onderscheiden van veel andere modemerken. Als zijn groot­ ste voorbeeld noemt hij Rei Kawakubo van het knetterdolle Japanse label Comme des Garçons. Ooit hoopt hij op een samenwerking met het conceptuele merk. Kunihiko’s doel voor nu is naam maken buiten Japan, dus werkt hij ­m omenteel hard aan een collectie die binnenkort ergens op een catwalk in een van de Europese modemetropolen, of in Amerika geshowd gaat worden. www.anrealage.com In juni kan Nederland kennismaken met Anrealage’s surrealistische ontwerpen tijdens M°BA 13 (Arnhem).

Anrealage

27

Gc Interview

Door Lisa de Jongh Fotografie: Tom Beard

Palma Violets Na het uitbrengen van slechts twee nummers werd Palma Violets uit het niets dé Britse buzzband van afgelopen jaar. De jongens werden direct getekend, en een half jaar later is debuutalbum 180 klaar, ­genoemd naar de studio annex hangout waar het allemaal begon.

Ze ontmoetten elkaar op het Engelse Reading Festival, rondom een kampvuur.

Chilli Jesson en Sam Fryer raakten, ge­ wapend met gitaren, aan de praat en besloten op dat moment om samen een band op te richten. “Ik wil dat je mijn manager wordt”, zei Jesson zelfs. Een­ maal terug in Londen ging het tweetal op zoek naar een ruimte om hun plannen tot uitvoering te brengen. In een kleine studio, die diende als creatieve werk­ plaats en evenementenlocatie, en later Studio 180 werd genoemd, begonnen ze het avontuur. Toetsenist Pete Mayhew en drummer Will Doyle (oude school­ vrienden van Fryer) werden aan de line-up toegevoegd. De geboorte van ­Palma Violets was een feit.

Ondertussen groeide Studio 180 uit tot een populaire plek in East. Naast een repetitiehok was er een grote kelder, waar Palma Violets geregeld gratis concerten kon geven. “Er was goedkoop bier, muziek en feest. We wilden het saaie Londen nieuw leven in blazen op onze eigen manier”, vertelt Fryer. “We traden op wanneer we wilden en nodig­ den dan al onze vrienden uit. Omdat we maar vijf nummers hadden, speelden we soms twee sets achter elkaar. Of een

cover van twintig minuten”, lacht hij. De undergroundfeestjes van Palma Violets werden steeds beter bezocht, en voor de vier heren het wisten, kregen ze hoog bezoek in hun kleine kelder.

“Op de een of andere manier hadden ze bij Rough Trade gehoor ge­ kregen van onze nummers”, vertelt Fryer.

“Via via hoorden we dat iemand van het label naar een van onze concerten in Studio 180 wilde komen. Daar werden we nerveus van.” Doyle wilde deze unieke kans niet laten schieten en belde al zijn vrienden op. “Ik vroeg of iedereen die avond langs wilde komen, zodat het druk zou zijn. Ik heb zelfs een paar vrienden wat ponden betaalt, zodat ze zouden doen alsof het de beste avond van hun leven was. Springen, crowdsurfen, dat soort dingen”, glimlacht hij. “Ik weet niet of dat te ver ging”, zegt Fryer, “maar het heeft in ieder geval geholpen. Op basis van het nummer Best of Friends wilde Geoff Travis ons tekenen.”

Terwijl de vier Britten langzaamaan begonnen met de invulling van hun de­ buutalbum, werd de hype in Engeland groter en groter. Met nog geen enkele release op zak, kregen ze een plek op de cover van NME als The best new band in

Britain. Jesson: “Ik kon niet geloven dat we met slechts twee nummers zoveel succes konden hebben! Tijdens liveshows werd er zelfs meegezongen, fans wilden met ons op de foto. De verwachtingen voor ons album werden daardoor ook hoog.”

En des te meer, toen bekend werd dat Steve Mackey van Pulp zich had aan­ geboden als producer. Rory Attwell van Test Icicles nam de helft van het album op in zijn Lightship95, een legendarische opnamestudio in een rode vissersboot.

Maar zelfs met zulke namen en locaties, zag de band er tegenop.

Over het opnemen van het album zegt Jesson: “We hebben er een hekel aan. Muziek gebeurt live; op het podium en tussen de mensen. Niet tussen twee muren met een opnametafel. Een studio is niet de meest leuke of inspirerende plek waar je kan zijn, geloof me.” Over de sa­ menwerking met Mackey is hij gelukkig wel te spreken. “Hij had ons zien spelen en vond het goed, dus vroeg hij of we met hem wilden werken. We waren natuurlijk vereerd; we kijken tegen hem op. En het was een goede match. Hij snapt ons ge­ luid, hij weet wat er mee moet gebeuren.

Het was anders geweest als de producer van Kings of Leon naar ons toe was ge­

28

stapt.” Fryer vult aan: “Het voelde gewoon goed, er hing een juiste energie. En dat is eigenlijk het belangrijkste voor onze hele werkwijze: positieve emoties. Daar willen we blindelings vanuit kunnen gaan.” www.palmaviolets.co.uk Palma Violets treedt op 21 mei op in Doornroosje (Nijmegen), op 22 mei in Rotown (Rotterdam) en op 15 juni tijdens Pinkpop (Landgraaf).

Gc Interview

H&M

L o ve s Music

H&M Loves Music H&M loves music. Vanuit deze gedachte lanceert H&M dit voorjaar maar liefst drie ­verschillende festivalcollecties.

Niet alleen voor een z­ omer vol zon, maar ook voor evenementen met onvoorspelbaar weer of voor broeierige feesten in het buitenland zijn deze collecties zeer geschikt.

Glamcult loves music too!

Daarom volgen wij samen met H&M tien jonge talenten die op verschillende manieren actief zijn in de muziekwereld. Maak

hier alvast kennis met de artiesten die de komende maanden verslag doen van hun hectische levens. Je volgt hun belevenissen op verschillende festivals via de Facebookpagina van Glamcult en op hmlovesmusic.com.

De allereerste festivalcollectie is nu verkrijgbaar in H&M-winkels met een Divided-afdeling.

Fotografie Elza Jo — House of Orange Styling Antoinette Degens Haar en make-up Judith Neyens — NCL Representation Assistent fotografie Hicham Louazna

Julien Jas en legging H&M, schoenen van Julien

Ashanti Top en rok H&M, bolero van Ashanti

Julien Gitarist

‘The Vagar

“Muziek maken geeft mij heel veel vrijheid”, stelt Julien Staartjes (23) beslist.

De gitarist en Cultural Analysis-student kwam op zijn veertiende in aanraking met zijn instrument. “Iemand zei dat het er cool uitzag”, lacht hij. “Dus ik kocht een gitaar en begon een beetje te pielen.

Helaas werkte dat niet zo goed. Toen ben ik samen met mijn beste vriendin ­muziek gaan maken. Daarna kwam ik bij The Vagary terecht.”

‘C

Mc mpire’ hristal E

i t n a h As Koninginnedag op het Marie Heinekenplein in Amsterdam: duizenden dansende mensen, opgewekte muziek, stralende zon en op het podium mc Christal Empire.

Dan valt plotseling de muziek uit. “Zie je daar nog maar eens uit te lullen!”, lacht de 24-jarige die in real life Ashanti Richardson heet.

“Ik sta bekend als duizendpoot”, vertelt ze enthousiast. “Op mijn zestiende begon ik met draaien, daarna ging ik hosten en vervolgens werd ik gevraagd om te mc’en. Mijn eerste gig heb ik afgeslagen.

‘Nee, ik ben geen mc!’, dacht ik. De tweede keer heb ik me over laten halen. Het optreden ging fantastisch, en het werd ook goed opgepikt.”

Improviseren is voor een mc van enorm belang. “Er zijn momenten waarop het publiek niet in beweging te krijgen is.

Als de muziek op een feestje juist heel lekker is, ben ik soms bijna niet nodig.

Bovendien ben ik dan in zo’n staat van genot, dat het zonde zou zijn om de muziek te onderbreken.” De manier waarop

een mc zichzelf presenteert, is volgens Ashanti cruciaal. “In het normale leven zie ik er een beetje uit als zwerver”, lacht ze. “Maar op het podium is je uiterlijk een deel van het geheel dat je neerzet. Het is ook een stukje professionaliteit dus.”

In tegenstelling tot haar energieke optredens, luistert Ashanti thuis naar totaal andere muziek. “James Blake, Bonobo, dat soort dingen”, vertelt ze. “Ik houd van elektronisch en ambient, dat luister ik de hele dag door. Misschien moet ik het ook eens gaan draaien, maar waar vind je dat op een feest? I like depressing stuff !”

Mc’s die in clubs durven te zingen zijn Ashanti’s grote voorbeeld. “Ik zou veel meer willen zingen”, vertelt ze. “In een club voluit gaan is een kunst én een enorme uitdaging. Daar heb ik heel veel respect voor. Bovendien is het super uplifting !” www.eclecticeleven.com

In april bracht The Vagary een eerste single, Palm Tree Shadow , uit. “Mijn band bestaat ongeveer sinds het begin van 2012”, vertelt Julien. “We maken rockmuziek in de meest poppy zin van het woord. We hebben ons eerste album al opgenomen, maar mixen en masteren is een ingewikkeld proces, waar je nog een heleboel mee kan veranderen. Als het goed is, komt de plaat net na de zomer uit. We zijn we nog op zoek naar een label dat het beste bij ons past.” Wanneer ­Julien zelf naar muziek luistert, spreekt

y’

vooral eenvoud hem aan. “Ik luister veel naar The Jesus and Mary Chain en bands uit de jaren 90. Een heel toffe band van nu vind ik Palma Violets!”

Onlangs stonden Julien en zijn band­ genoten in het voorprogramma van Pete Doherty. “Een jeugdheld van me”, vertelt de gitarist opgetogen. “Hij kwam al zwalkend en onder invloed de kleed­ kamer binnen. En toch bleef hij mijn held. Dat was een heel mooi moment.”

Behalve hoogtepunten kent de band ook dieptepunten. “Soms sta je op de meest vreemde plekken”, lacht Julien.

“Niet lullig bedoeld, maar in Eindhoven speelden we een keer in een soort jeugdhonk. Stiekem was ik bang dat het publiek agressief zou worden. ­Uiteindelijk werd het toch een heel leuk optreden. Als band moet je er — hoe cheesy dat ook klinkt — zelf wat van maken.” www.thevagary.nl

Ra i s a

Raisa Top en shorts H&M, schoenen van Raisa

Karim Poncho H&M, jas en broek van Karim

Fotograaf

Raisa Kingma (22) verdiept zich dagelijks in grafisch ontwerp. Toch houdt ze zich liever bezig met fotografie. “Ja, dat vind ik het leukste om te doen!”, vertelt ze.

“Als grafisch ontwerper ben je constant bezig op de computer. Ik ben juist iemand die van afwisseling houdt. Daarom is het fijn om mijn studie met fotografie te combineren.”

De bedachtzame fotograaf werd geboren in Deventer. Toen Raisa voor haar studie in Arnhem kwam wonen, werd ze gevraagd om in te vallen tijdens New Dutch School. “De fotograaf van het feest had plotseling afgezegd. Nadat ik die avond een reportage maakte, werd ik gevraagd om vaker voor hen te komen werken.”

Aarzelend: “Ze waren blijkbaar heel blij met mijn foto’s!” Sinds enkele maanden fotografeert Raisa ook een feest in ­Amsterdam. “Mijn vrienden organiseren Breakfast Club in Canvas op de 7e, en sinds nieuwjaarsdag werk ik daar ook voor.”

Snapshots kenmerken Raisa’s werk. “Het liefst oriënteer ik me zo breed mogelijk, maar mijn vrienden op de foto zetten doe ik het allerliefst.” Festivals lijken dan ook voor Raisa te zijn gemaakt. “Sowieso fotografeer ik graag in de buitenlucht.

Ik houd van schieten op onverwachte momenten, niet van geposeerde beelden.

Naast fotograferen op festivals en feesten wil ik graag een keer met vrienden op reis, en dat allemaal vastleggen met mijn camera!” www.raisakingma.blogspot.com

Karim Illustrator ‘Karimo’

“Karim Batoun (28), also known as Karimo, also known as Karimooo.” Net zo allround als zijn introductie, is deze Amsterdamse illustrator, ontwerper en dj zelf. “Ik zou graag over de wereld reizen met een combinatie van kunst en muziek”, vertelt hij. “Mijn werk is obscuur en in your face.”

Vijf jaar geleden werd Karim lid van Vage Gasten, een collectief van veertien vrienden die verschillende kunstvormen met feesten weten te combineren. “Een jaar daarna begon ik met draaien”, vertelt hij. “Het klonk helemaal nergens naar, maar ik bleef oefenen en spelen. Van grime tot dancehall, en van hardcore tot drum-’n-bass.” Karims illustraties zijn even duister als zijn muziekkeuze. “In mijn tekeningen verwerk ik een liefde voor mythologie, enge kinderverhalen, symbolisme, spiritualiteit en horror.”

Ook oude sciencefictionfilms inspireren hem. “De manier waarop in die films naar de toekomst wordt gekeken en hoe dat wordt gevisualiseerd, bevat heel veel fantasie. Die drang naar het mysterieuze inspireert me.”

Dieptepunten in zijn carrière vergeet Karim het liefst zo snel mogelijk. “Ik probeer het negatieve om te draaien in iets positiefs. Laatst maakte ik een albumcover voor HOOD PRI$M$, daar ben ik erg trots op. Elke keer als ik ernaar kijk, krijg ik hetzelfde gevoel als bij een oude horrorfilm.” www.ilovekarimo.com

Cosmo

Cosmo Cape en schoenen H&M, jurk van Cosmo

Alwi T-Shirt H&M, muts van Alwi

Zangeres

‘Cosmo V’ Een paar weken terug kreeg Cosmo Luhulima (24) vinyl in haar handen ­gedrukt. “De nieuwe EP van Cosmo V, ­uitgebracht op een echte, tastbare plaat!”, vertelt de zangeres opgetogen. Drie jaar geleden begon Cosmo met muziek maken.

“Ik studeerde af als restaurateur, maar merkte dat ik dol was op computers. Zo heb ik mezelf van alles aangeleerd. Muziek maken werkte bovendien therapeutisch; ik voelde me er beter door en besloot om ermee door te gaan.”

Nadat de eerste nummers van Cosmo in 2012 online verschenen, ging het heel snel. “Ik had ze eigenlijk als geintje op internet gezet, maar de reacties waren goed.

Zo goed dat ik zelfs optredens aangeboden kreeg!” De zangeres greep haar kansen.

“Ik had geen band, maar wilde niet alleen op het podium staan. Daar ben ik veel te verlegen voor. Ik ging op zoek naar mensen die mijn nummers live wilden spelen, en zo ontstond mijn band.”

Luistermuziek met een droevige toon, daar houdt Cosmo van. “Nico, The Velvet ­Underground en Mazzy Star, maar ook Lana Del Rey en Grimes vind ik fantastisch.”

Net als deze grote namen is Cosmo inmiddels een doorgewinterd performer.

“Ieder optreden is weer bijzonder. Toch was spelen in het Bimhuis een hoogtepunt.

Ik heb nooit durven dromen dat ik daar ooit zou staan.” www.cosmov.tumblr.com

Alwi Frontman ‘Square Attic’

Als klein jongetje was Alwi Kruize (25) al een groot liefhebber van muziek. En een nog groter fan van Michael Jackson. “Mijn ouders kochten toen ik heel jong was een piano”, vertelt hij enthousiast. “Ik ging direct op les, maar raakte ook geïnteresseerd in de gitaar. Totdat ik ontdekte dat ik tijdens het pianospelen beter kon zingen.”

Een paar jaar geleden speelde Alwi voor het eerst samen met een van zijn beste vrienden. Achteraf gezien ontstond op dat moment de band die later Square Attic zou gaan heten. Hoe de groep zich precies vormde, is volgens Alwi een merkwaardig verhaal. “De drummer ken ik al heel lang, we zijn als broertjes voor elkaar. Een van mijn klasgenoten speelde gitaar, ook hij werd onderdeel van de band. Toen hadden we alleen nog een bassist nodig. Op een dag waren de drummer en ik op het skatepark. We zagen een jongen die eruitzag als de perfecte bassist. Hij bleek gitaar te spelen, en kocht de volgende dag een basgitaar met een versterker. Square Attic was compleet!”

Nummers schrijven doen de bandleden het liefst met elkaar. “Toch heb ik een leidende rol binnen de groep”, vertelt Alwi. “Als zanger moet ik over de andere partijen heen zingen. We proberen daarom meestal vanuit mijn perspectief te beginnen.” Wat de mannen voor muziek maken? “Stevige, maar tegelijkertijd ­gevoelige pop. Ik luister veel naar folky artiesten als Local Natives en Bon Iver.”

Ook Chris Martin is een inspiratiebron voor Alwi. “Als je oordopjes in hebt en naar hem luistert, is het alsof zijn stem in je hoofd klinkt.” In tegenstelling tot deze zanger heeft Square Attic een veel rauwer randje. “Ik houd ook van hardere dingen!”, lacht hij.

Momenteel werken Alwi en zijn band aan nieuwe nummers. “Blijven schrijven en constant spelen, dat is het belangrijkste.

En natuurlijk zou ik heel graag op festivals staan, vooral in het buitenland.” www.squareattic.nl

Laura Cape en hoofdaccessoire H&M, jurk van Laura

Diederick Jas H&M, shorts, sokken en schoenen van Diederick

L a u ra Fotograaf

“Ik zal altijd blijven fotograferen. Toch heeft mijn wens voor de toekomst weinig met carrière te maken. Ik zou graag in de ­natuur wonen, op een plek met veel water, groen, dieren, rust en warmte.” Als iets Laura Andalou (24) typeert, is het wel deze utopie. De dromerige eventfotograaf kent het Amsterdamse nachtleven op haar duimpje. Onlangs studeerde ze af als cultuurwetenschapper aan de Vrije Universiteit, maar ook als performer maakt Laura de wereld van kunst, mode, fotografie en muziek zich helemaal eigen.

Als fotograaf komt Laura op de meest uiteenlopende festivals en feesten.

“De hoogtepunten van mijn werk zijn de verschillende soorten mensen die ik daar tegenkom”, vertelt ze nadenkend.

“Eigenlijk ben je een soort voyeur. Mensen hebben het gevoel dat morgen even niet meer uitmaakt en naarmate de avond vordert, worden ze losser. Je leert ook heel veel nieuwe muziek kennen.

Zelf dans ik op r&b en hiphop, maar door mijn werk raakte ik ook geïnteresseerd in deep house.”

Toen Laura ongeveer 10 jaar oud was, raakte ze geboeid door fotografie. “Ik vroeg een analoge camera voor mijn verjaardag”, vertelt ze. “Daarmee maakte ik een foto, waarmee ik zo blij was dat ik hem op mijn kamer hing. Vijf jaar geleden kreeg ik een digitale camera, daarmee ben ik gaan uitproberen. Ik fotografeerde een vriend om te vieren dat hij vijf jaar daarvoor was genezen van kanker. Als ik nu naar die foto’s kijk, vind ik ze niet eens zo sterk.

Toch hadden ze blijkbaar wel potentie.”

Helmut Newton, Paolo Roversi en Paulina Otylie Surys zijn Laura’s grote voorbeelden.

“Allemaal creëren ze een eigen wereld door kunst te combineren met fotografie”, vertelt ze. “Dat vind ik heel mooi. De manier waarop Newton vrouwen neerzet is ook prachtig; ze zijn sterk en je kijkt tegen hen op.” www.laura-andalou.blogspot.com

Diederick Dj ‘The Stress’ Precies een jaar geleden stond Diederick van den Ende, beter bekend als The Stress, voor het eerst achter de draaitafels van een heuse club. “Het begon met een zondagmiddagfeest in Utrecht”, vertelt de 20-jarige dj. “Ik miste feestjes met leuke muziek in Utrecht, en moest daarom wel zelf gaan draaien. Toen ik dat probeerde, ging het heel voorspoedig!”

Van een eigen feest in Tivoli (Utrecht) ging het naar Amsterdam, en van Amsterdam naar optredens in Parijs, Brussel en Barcelona. “Toch blijven kleine clubs heel leuk”, stelt Diederick beslist.

“De Nieuwe Anita in Amsterdam is nog steeds een van mijn favoriete plekken.

Maar ik zou ook graag een keer in Tokio draaien, volgens mij zijn de feesten daar sick.”

Binnen zijn genre is The Stress een van de weinige Nederlandse dj’s. “Ik draai indietronic disco”, vertelt Diederick. “Dat

is een fusie van disco, alternatieve dance en electropop. Mijn genre gaat van nerds achter hun synthesizers tot de meest extravagante performers. Die wereldvreemde combinatie vind ik heel tof.

En dan hebben we het nog niet eens over de muziek!”

Behalve dj is Diederick ook nog student.

“Draaien is eigenlijk een uit de hand gelopen hobby. Ik studeer Conflict Studies, en daarnaast heb ik sinds kort ook een eigen bedrijf. Met Les Animaux, mijn collectief, host ik feestjes op verschillende plekken en in verschillende landen.”

Bij een opkomende act horen uiteraard ook fans. “Tja…”, zucht Diederick. “Op de een of andere manier zijn vrouwen van middelbare leeftijd heel fanatiek.

En mijn moeder natuurlijk! Wil je dat alsjeblieft in het interview vermelden?” www.facebook.com/djthestress

Heleen Cape, blouse, legging en ketting H&M, schoenen van Heleen

Zoë Jurk H&M, muts, jas, schoenen en choker van Zoë

H e le e n Vj

Heleen Blanken (33) een aanstormend talent noemen, zou de Amsterdamse vj tekort doen. In haar agenda staan onder andere een wereldtour met Ben Klock en een vaste avond in TrouwAmsterdam.

Tijdens haar opleiding aan de Gerrit Rietveld Academie werd Heleen gevraagd om de beelden te verzorgen voor Nightwriters, het collectief van Kluun, Joost Zwagerman en andere Nederlandse schrijvers. Hierna volgde BAF, het feest waar Heleen voor het eerst live visuals maakte. “Het is voor mij heel lastig om te werken als ik de muziek niet goed vind”, legt ze eerlijk uit. “Soms duurt zo’n avond wel zes uur, dan heb ik het daar intern heel moeilijk mee. Juist daarom is mijn vaste avond bij IMPRINT in Trouw zo fijn.

Ik houd van emotionele, atmosferische techno, maar thuis luister ik ook veel naar klassieke muziek.”

Wie naar Heleens voorbeelden vraagt, komt uit bij kunstenaar James Turrell en Olafur Eliasson. Ook Danielle Kwaaitaal,

een van de founders van het vj-en, speelt een belangrijke rol. “Danielle veroorzaakte in de jaren 90 een golf aan vj’s”, vertelt Heleen. “Ik liep stage bij haar, en zij is altijd een rode draad in mijn leven geweest. Ik begrijp haar werk, en zij begrijpt dat van mij. Ondanks de verschillen respecteren we elkaars kunst op een heel mooie manier. Ook als ik met mijn werk voor moeilijke vraagstukken sta, ga ik altijd even naar haar toe.”

Plannen voor de toekomst heeft Heleen niet. “Alles komt vanzelf op mijn pad”, stelt ze. “Ik vraag me wel vaak af hoe dingen mij vinden! Samenwerkingen zoals die met Ben Klock en Jeff Mills hebben mij naar een hoger plan getild. Als vj sta ik meestal bij de lichtman, ergens out of the picture . Het gaat om mijn werk, niet om mij. Ik denk dat ik in technoland het hoogst haalbare heb bereikt. Toch heb ik wel een grote wens: ik zou heel graag een ‘echte’ film maken.” www.heleenblanken.nl

Zo ë Performer ‘Sabotage †††’ “Een fascinatie voor alles wat duister is zit gewoon in me. Volgens mij is het iets van vroeger. Ik zie mezelf als vrijgevochten, maar toch bescheiden.” Zoë Bab is niet zomaar een rebel kid . De 26-jarige ­performer werd geboren in Paramaribo, maar verhuisde op jonge leeftijd naar ­Tilburg en daarna naar Amsterdam. In 2006 richtte ze performancegroep ­S abotage ††† op. “Ik zat toen ongeveer een jaar in de scene”, vertelt ze. “Samen met mijn broertje Gianni wilde ik iets ­beginnen vanuit een creatief oogpunt.

Sindsdien bestaat Sabotage †††, een ­collectief dat alleen uit vrienden en ­bekenden bestaat. Het is wel een bepaald type dat ik zoek, ik noem het dark-sided.

We create in black .”

Van Valtifest tot Studio 80 en van ­Amsterdam Gay Pride tot TrouwAmsterdam — Sabotage ††† heeft er gestaan. “We dansen op verschillende soorten feesten en muziek”, vertelt Zoë. “Donkere techno en harde house, maar ook Chinese opera heeft onze voorkeur. Het belangrijkste

is het verhaal dat we overbrengen.” Dat Sabotage ††† alleen uit vrienden bestaat, draagt hier slechts aan bij. “Er is niets magischer dan met elkaar een goed product aan het publiek geven”, aldus Zoë.

Graag zou de performer zien dat de uitgaanswereld wat serieuzer werd genomen.

“Mensen zien ons soms als nightlife people die alleen maar feesten, terwijl we eigenlijk theater maken. Ik hoop dat mensen dat gaan inzien.”

Sabotage ††† is niet de enige performancegroep in het land. “Kleding is daarom heel belangrijk om de juiste sfeer te creëren”, stelt Zoë. “Onze uitstraling is my precious.

We werken vaak samen met ontwerpers die we tof vinden. Zo hebben we opgetreden in ontwerpen van Bas Kosters en Rianne Suk. Ook artiesten als Aaliyah en The Cramps zijn in dat opzicht een bron van inspiratie; ze stonden voor iets waar ze ook echt in geloofden.” www.facebook.com/ sabotage.performance

Door Leendert Sonnevelt Fotografie: Christina Kernohan

Chvrches Het ontstaan van Chvrches is geen spectaculair verhaal. Martin Doherty en Iain Cook, twee muziekstudenten met een voorliefde voor syn­ thesizers, vonden elkaar op de universiteit van Glasgow. In 2011 raakten de Schotse heren bevriend met zangeres Lauren Mayberry en voilá, the magic happened. In tegenstelling tot het gebruikelijke gesprek met de frontman of -vrouw van een band, sprak Glamcult ditmaal met de gitarist. Enthousiast vertelde Iain ons over de snelle opkomst van Chvrches, de moeilijke keuze voor een bandnaam en het gebruik van de ‘v’ in plaats van de ‘u’.

Hoe Chvrches aan het einde van 2012 ineens booming werd, blijft een raadsel.

Met Lies en The Mother We Share — a an­ stekelijke electropopliedjes met een dijk van een refrein — w erd de band vliegens­ vlug opgepikt door de pers, bloggers én de radio. Chvrches’ eerste nummers waren niet alleen vrolijk, maar ook ont­ roerend. Lauren Mayberry’s innemende accent en haar opvallende stem vielen op. Toch ontstond Chvrches niet rondom deze zangeres. Ongeveer zeven jaar geleden ontmoetten twee gelijkgestem­ de muziekstudenten elkaar op de univer­ siteit van Glasgow. Iain Cook en Martin Doherty bleken veel gemeen te hebben.

“We zaten allebei al in een band”, vertelt Iain. “En we konden het zo goed met ­e lkaar vinden, dat we steeds vaker ­e lkaars nummers gingen spelen. In 2007 produceerde Martin het album van de band waar ik toen in speelde. We besef­ ten dat we een enorme chemistry had­ den, en sindsdien zijn we een team.”

In 2011 werden de mannen ge­ ïntroduceerd aan Lauren. “En ook aan haar geweldige stem!”, lacht de gitarist.

“We vroegen haar om eens met ons mee te zingen. Lauren begon als achtergrond­ zangeres, maar binnen de kortste keren schoof ze naar de voorgrond.” Ondanks de perfecte match met Lauren, hadden de heren als duo al een aantal nummers geschreven. “Lauren speelde in die tijd nog geen rol”, vertelt Iain. “En daar moest verandering in komen. Tegenwoordig schrijven we dus als groep, zodat zij haar persoonlijkheid en emoties ook in

de nummers kwijt kan.” De samenwerking is inmiddels als vanzelfsprekend. “We zijn een sterk team”, stelt de gitarist vast­ besloten. “Niet alleen als vrienden, maar ook als muzikanten. Onze composities beginnen meestal met een eenvoudig idee. Dat kan een beat zijn, maar ook een perfecte akkoordenovergang, of zelfs een melodielijn. Vanuit dat begin­ punt laten we ons gevoel spreken, en zo ontstaat er heel natuurlijk een nieuw liedje.”

De hype rondom Chvrches heeft de band goed gedaan, maar ook ver­ anderd. “Dat klinkt misschien alsof ik onze doorbraak niet waardeer”, lacht Iain. “But don’t get me wrong! Door de storm rondom onze muziek vergeet ik soms bijna waar het werkelijk om gaat.

We krijgen heel veel e-mails en telefoon­ tjes. Hoe schrijven mensen eigenlijk nog nummers met zoveel drukte? Je hebt concentratie en tijd nodig, en dat is bijna onmogelijk in combinatie met een hec­ tisch bandleven. Touren en tegelijkertijd muziek produceren, lijkt me de perfecte oplossing. Yes, that would be the Holy Grail!”

Net als ieder jaar maakte de BBC op oudejaarsdag The Sound of 2013 bekend. Ook Chvrches werd in deze lijst van grote beloften opgenomen.

De ­n ominatie verraste de band, aldus Iain. Ze belandden uiteindelijk op de 5 e plaats, net onder zwaargewichten als Haim en Angel Haze. “Het is een enorme eer om samen met die artiesten genoemd te worden. Dat we in de top 5 eindigden,

was een nog grotere verrassing!” ­Lachend: “Toch ben ik blij dat we niet op nummer 1 stonden, de druk zou veel te veel voor me zijn.”

Niet alleen de BBC, maar ook an­ dere critici zijn eenduidig in hun oordeel: Chvrches is een groep om in de gaten te houden. De strelende recensies zijn niet altijd even professioneel. Zo werd de band eens omschreven als de vol­ wassen variant op Disney. “Hilarisch”, reageert Iain verbaasd. “Volwassen, daar ben ik het helemaal mee eens.

Maar Disney? Aspiraties om de volgende High School Musical te worden, hebben we absoluut niet!”

Door de vele media-aandacht en het intensieve tourschema, zou je bijna vergeten dat Chvrches tot nu toe slechts drie officiële nummers uitbracht.

“Soms vergeten we dat zelf ook”, grinnikt Iain. “We hebben nog niet zo heel vaak live gespeeld, dus shows kosten veel energie. Het podium is totaal anders dan de studio, maar het gaat heel goed.

Ons album is trouwens al helemaal op­ genomen. Waar we nu mee bezig zijn, is het perfectioneren daarvan.”

Wie dacht dat touren, een album maken en nieuwe nummers schrijven genoeg is, heeft aan Chvrches de ver­ keerde. Zo remixte de band onlangs een nummer van St. Lucia. “Ja, dat is een leuk verhaal!”, reageert Iain. “Een half jaar geleden maakten we een remix van Before The Dive, nadat St. Lucia ons daarvoor vroeg. We stuurden de mix vervolgens op, maar kregen nooit iets

37

te horen. Ik moet eerlijk toegeven, we twijfelden of ze de remix wel konden waarderen.” Des te groter was de verras­ sing toen het nummer onlangs op internet verscheen. “Een vreemd verhaal, vind je ook niet? Gelukkig zijn de reacties tot nu toe heel goed!”

De snel groeiende bekendheid van Chvrches is grotendeels het resul­ taat van bloggers en hun vele volgers.

“De wereld wordt gedomineerd door het internet”, stelt Iain. “De ‘v’ in onze naam is daar een resultaat van. Het is niet alleen een grafisch symbool, maar ook de enige manier waarop je met Google bij onze band uitkomt.” Grijnzend: “Als je tenminste niet op zoek bent naar geestelijke liederen.” De verwijzing naar kerken heeft geen diepere lading, aldus de gitarist. “Een bandnaam kiezen is lastig”, stelt hij. “We hadden ooit vijf spreadsheets vol mogelijke namen, en eigenlijk klonken de meeste daarvan heel cheesy. Op een besluitvolle avond besloten we zo dronken mogelijk te worden, en onszelf op te sluiten in mijn woonkamer. Om 5 uur ’s ochtends ging de deur weer open. We liepen naar buiten als Chvrches, een term die overal ter wereld bellen doet rinkelen. Tja, good stories usually involve being drunk.” www.chvrch.es Chvrches treedt op 6 juli op tijdens PITCH festival (Amsterdam), op 16 augustus tijdens Pukkelpop (Hasselt) en op 17 augustus tijdens Lowlands (Biddinghuizen).

Gc Interview

Door Natasja Admiraal Fotografie: Valentina Vos – Witman Kleipool

Styling: Amber Myhre Bosch Haar: Emy El Ghalbzouri voor Babyliss Pro— Eric Elenbaas, en Sam Sawyers—The Hair Academy Make-up: Liselotte van Saarloos voor Laura Mercier—Eric Elenbaas Model: Lotte—Paparazzi Model Management Assistent styling: Julia Muller Alle kleding Minju Kim

Minju Kim

38

Minju Kim

Een ‘vitamine-injectie’ noemt de jury van de H&M Design Award 2013 de originele mode­ collectie van Minju Kim. De Zuid-Koreaanse masterstudent werd afgelopen januari tot winnaar uitgeroepen tijdens Stockholm Fashion Week. Maar de zoete lollipopkleuren en lolita-plateauschoenen zijn vooral ironisch bedoeld. Wie had gedacht dat de vrolijke collectie geïnspireerd zou zijn op de freaky tekeningen van Junji Ito, een Japanse horror­ mangakunstenaar?

39

Gc Interview

Minju Kim

Oorbellen H&M, zonnebril via Brilmuseum Amsterdam, sokken American Apparel

het lijkt of de handen van een harig blauw monster de schouders vastgrijpen.

Speels zijn ook de glanzende ‘cartoo­ neske’ kragen, pluchen broekpakken en gelaserde leren maskers die als caps op het hoofd worden gedragen. Volgens Ann-Sofie Johansson, hoofdontwerper van H&M en juryvoorzitter, sprong de fantasievolle en prachtig uitgevoerde collectie van Kim eruit. “Haar werk gaf ons zo’n blij gevoel. Maar ook de speels­ heid, de aandacht voor details en het vakmanschap wilden we belonen.

Het is creatief en er zitten een miljoen ideeën in ieder stuk.”

Het is voor het eerst dat Kim haar werk buiten de academie toont aan een ander publiek dan haar docenten.

“Dat is eng, want van tevoren kun je niet voorspellen hoe de reacties zullen zijn.

Achteraf bleek dat mijn collectie ieder­ een een heel optimistisch gevoel gaf.

Het winnen van deze wedstrijd heeft me meer zelfvertrouwen gegeven.” Met het prijzengeld van 50.000 euro wil ze mate­ rialen aanschaffen voor een volgende collectie, maar eerst krijgen haar ouders een cadeautje. Om de show te kunnen zien, boekten zij een ticket naar Stock­ holm. Voor haar vader was het de eerste keer in Europa. Kim: “Als drukke zaken­ man heeft hij soms geen flauw idee wat ik uitspook op de academie.

Bij mode heeft hij vooral een beeld van ‘Chanel-chic’. Speelgoedkleuren en mini-jurkjes had hij zeker niet verwacht.”

Zelf omschrijft ze haar stijl als jong, cute en bright. Voor de collectie

Oorbellen H&M

Voor de 26-jarige Minju Kim is het nog wat onwennig om persaandacht te krij­ gen. Na het winnen van de H&M Design Award 2013 zijn plotseling alle ogen op haar gericht. Meermalen werd ze al geïnterviewd maar meestal vrij kort.

“Drie kwartier is een record”, lacht ze na het vragenvuur van Glamcult. Een vrolijk giechelig lachje dat ze tijdens het ge­ sprek een paar keer laat horen. Maar de charmante Minju Kim is ook iemand die het avontuur niet uit de weg gaat.

Op 12-jarige leeftijd verruilt ze Zuid-Korea voor Nieuw-Zeeland. Haar fashionable moeder vindt het maar niets dat ze haar dochter moet missen en moedigt haar aan om naar de modeacademie in Korea te gaan. “Ik belandde tussen hippe vogels die je al van grote afstand herkent als modestudenten”, vertelt ze.

“Met mijn Nieuw-Zeeland-T-shirt en vissershoedje van mijn vader was ik een vreemde eend in de bijt.” De 3-jarige vakopleiding is vooral zakelijk en ge­ richt op het maken van draagbare kleding. Ze besluit daarom om ook nog naar de kunstacademie te gaan en kiest voor de Koninklijke Academie voor Schone Kunsten in Antwerpen.

“Ik voelde me er meteen thuis.”

Kim participeert aan de H&M Design Award met haar derdejaarscol­ lectie, die ze voor de competitie moet uitbreiden naar twintig looks. De col­ lectie valt op door de interessante snit waarbij ze met oversized mouwen en brede schouders volume creëert. Aan­ doenlijk is een zwarte cape waarvan

Dear my friend liet ze zich echter inspire­ ren door de tekeningen van de Japanse horrormangakunstenaar Junji Ito, die in haar fantasie een eigen leven zijn gaan leiden. “De mensen die ik in Antwerpen ontmoette lieten mij verschillende emo­ ties voelen, zoals verdriet en blijdschap.

Ik observeerde hen en vertaalde mijn gevoelens naar een serie maskers die, wanneer je ze in detail bekijkt, allemaal een andere gezichtsuitdrukking hebben; sommige lachen, andere zijn kwaad en eentje huilt.” Haastig voegt ze eraan toe: “Ik heb maar niet aan iedereen verteld dat ik ze als inspiratiebron heb ge­ bruikt.” De maskers zijn een geweldige vondst. Het plezier waarmee Minju Kim ze stuk voor stuk handmatig in elkaar zette, is eraan af te lezen. “Een soort puzzelen”, legt ze uit. “Alleen wordt de uiteindelijke puzzel iedere keer anders.

Ik zou er geen twee hetzelfde kunnen maken.” De kleuren van haar collectie baseerde ze intuïtief op een setje pastel­ kleurige kinderpennen uit Korea waar ze vorig jaar veel mee tekende. “Ik pro­ beer niet teveel in zwart-wit te denken, want kleur is heel belangrijk voor me.

Eigenlijk ben ik voortdurend aan het denken hoe ik kleuren op een ongewone maar chique manier kan combineren.”

Kims tekeningen vormen de basis van ieder ontwerp. Walter Van Beirendonck—die Minju Kim in het 3 e jaar begeleidde—omschrijft haar als een “atypische modestudent”, omdat ze veel en erg goed tekent en vanuit

40

die veelal grafische tekeningen haar collectie maakt. Kim op haar beurt is vol lof over haar oud-docent. “Hij kan goed luisteren en weet vaak meer dan ik. Als ik twijfelde of het niet teveel fun zou worden, deed hij er juist een schepje bovenop.”

Vanaf september ligt de capsule­ collectie van Minju Kim bij H&M. Omdat ze middenin het proces zit, kan ze er nog weinig over kwijt, maar zeker is dat het ‘easily wearable’ wordt en als het lukt, komt er een draagbare variant van de plateauschoenen met applicaties en franjes. Zuid-Korea, Nieuw-Zeeland, België, Zweden—de jonge ontwerper is inmiddels aardig bereisd. “Maar zo ver weg van je ouders zijn went nooit”, bekent ze. “Ik heb altijd een beetje heimwee.” Waar voelt ze zich het meest thuis? Minju Kim denkt even na en be­ sluit: “Die plek heb ik nog niet gevonden.

Voorlopig blijf ik in Europa. Na de wed­ strijd realiseerde ik me dat ik meer er­ varing moet opdoen bij een modehuis om mijn toekomst als ontwerper vorm te geven, en om uiteindelijk een eigen label te starten. Ik wil nu graag in team­ verband leren werken en grotere col­ lecties realiseren. Maar ik ben geen dromer. Ik kijk hooguit één dag vooruit.”

Wat ze morgen gaat doen? Met lichte paniek: “Een Italiaans comité van ITS (de modewedstrijd International Talent Support, red.) brengt een bezoek aan de academie. Door alle drukte van de afgelopen maanden loop ik achter, dus ik ga maar eens aan de slag!”

Oorbellen H&M

Minju Kim

41

Gc Interview

Door Leendert Sonnevelt Fotografie: Duy Vo

Say

u Lo u Lo

Say Lou Lou Als Saint Lou Lou creëerden Miranda en Elektra Kilbey een buzz in zowel muziek- als modekringen. Glamcult sprak het tweetal kort na de release van Maybe You, het nummer waarmee de zussen werden ontdekt door de Parijse platenbazen van Kitsuné. Nog geen week na het interview maakten de zussen hun naamsverandering bekend, en richtten ze een eigen label op. Hoog tijd voor een kennismaking met dit ambitieuze duo, nu officieel Say Lou Lou genaamd.

Miranda en Elektra, beeldschoon en de nachtmerrie van iedere journalist. Behal­ ve een donker en een licht geverfd kapsel, is er niets dat de zussen op het eerste gezicht van elkaar onderscheidt.

“Ons sterrenbeeld is Tweelingen en ja, we zijn een eeneiige tweeling”, begint Miranda. Gezien hun uiterlijk is haar ­i ntroductie, zacht uitgedrukt, enigszins overbodig. Loving and fighting like sisters do, meldt Say Lou Lou’s Twitter­ account. Heel serieus moeten we dat niet nemen. “We brengen al 21 jaar ­i edere dag samen door”, vertelt Miranda met een lach. “We zijn net een getrouwd stel dus! Als je elkaar perfect aanvoelt, weet je ook heel goed hoe je elkaar moet irriteren.”

Als kinderen van een Zweedse moeder en een Australische vader werd de tweeling grootgebracht op verschillende continenten. “Muziek, maar ook dans en film houden ons al sinds jonge leeftijd bezig”, vertelt ­E lektra. Haar stem is identiek aan die van haar zus. “Onze muzikale opvoed­ ing hebben we te danken aan drie heel verschillende invloeden. De resul­ terende muziek­s maak is een mix van ­m ijn vader, moeder en ooms. Nick

Cave en David Bowie, maar ook Emilíana Torrini en The Cardigans waren onze grote voorbeelden.” Tegenwoordig ligt de voorkeur van de zussen verder uit elkaar. “Elektra houdt van hip­h op en r&b, terwijl ik liever naar house en elektro­ nische muziek luister”, vertelt Miranda.

Toch is er een overeenkomst die Say Lou Lou verbindt en kenmerkt. “We vinden melancholiek allebei iets bijzonders.

Niet op een overdreven of mistroostige manier, maar het liefst ­verpakt in toegankelijke popnummers.”

In 2012 plaatste het duo hun eerste demo op Soundcloud. “We hadden al eerder een aantal liedjes opgenomen met bevriende producers”, vertelt Elektra.

“Toch hebben we dat materiaal heel lang laten liggen.” De angst dat het niet goed genoeg zou zijn, werd uiteindelijk overwonnen. “We plaatsten Maybe You op het web, en vooral bloggers bleken enthousiast. Even later werden we benaderd door Kitsuné. Daar zeg je natuurlijk geen ‘nee’ tegen!” De melan­ choliek die de dromerige synthpop van Say Lou Lou inspireert, bepaalde ook de sfeer van de video bij het nummer.

De Zweedse Philippe Tempelman regis­ seerde het meesterwerkje. “We worden

vaak geassocieerd met mode”, stelt Miranda. “Ik denk dat de video daar iets mee te maken heeft. De beelden ­z ijn clean, bijna slick, maar zo zijn wij in het echt absoluut niet!”

Of het nou aan de video, de con­ nectie met Kitsuné of aan hun vlijmscher­ pe cheekbones ligt, Say Lou Lou en de modewereld zijn twee handen op één buik. “Eigenlijk zijn we helemaal niet zo goed op de hoogte van trends”, lacht Miranda. “Maar natuurlijk houden we wel van een bepaald soort kleding. Say Lou Lou heeft naast een muzikale stijl ook beeldende kenmerken. De mix van zwart-wit beelden, retro-invloeden en onze hele visuele presentatie is wat volgens mij door mensen als fashion wordt geïnterpreteerd.” Elektra, lachend: “Aan mijn kleding ligt het in ieder geval niet!”

Vanuit het niets veranderde ­M iranda en Elektra aan het begin van 2013 hun naam. “Een gevolg van trade­ mark law”, aldus de website van de zussen. De kern van de titel blijft echter voortbestaan. “Het tweede gedeelte is een referentie aan mijn groottante. Lou Lou is een familielegende, ze was een verschrikkelijk gemene vrouw. Iedereen,

43

zelfs mijn vader, was bang voor haar.”

Waarom juist deze vrouw als naam­ heilige werd gekozen, is ook de zussen niet helemaal duidelijk. “Het ging ons vooral om het geluid van haar naam”, legt Elektra uit. “Lou Lou klinkt lekker, toch?”

Naast Maybe You en enkele remix­ en hebben de dames net een ander ‘echt’ nummer uitgebracht. “Onze tweede single Julian is net uit als dit interview gepubliceerd wordt”, vertelt Elektra opgetogen. “En ons eigen label, à Deux, komt ook langzaamaan van de grond.

Als het goed is, brengen we in de zomer dus zelf ons debuutalbum uit.” In muzi­ kaal opzicht wordt het weer even donk­ er als licht, en even melancholisch als optimistisch. Op de vraag wie de tek­ sten van het album schrijft, volgt een korte, ongemakkelijke pauze. ‘Domme vraag!’, fluistert de stilte. “Wij samen natuurlijk!”, spreekt het tweetal. www.sayloulou.com

Gc Interview

Spring Late Night

Foto: Vassilis Makris

SPRING is coming! Van donderdag 16 t/m zondag 26 mei vindt dit nieuwe internationale podium­ kunstenfestival plaats in Utrecht. Spring Performing Arts Festival is ontstaan uit Springdance en Festival a/d Werf, twee festivals bekend vanwege hun vernieuwende voorstellingen en natuurlijk ook de gezelligheid die ze meebrengen voor het stads­ centrum. De organisatie selecteerde voor Glamcult zes voorstellingen. altered natives’ Say Yes To Another Excess — TWERK

Blitz Theatre Group (GR) Late Night gaat over Europa, maar dat wordt niet genoemd. Het gaat over de toekomst, maar speelt zich af in het verleden. En over hoop en wanhoop. Zes acteurs op het podium, dansend in een vervallen balzaal alsof ze meedoen aan een ­a bsurde wedstrijd en op de vlucht zijn voor iets dat hen achtervolgt. Late Night is een melodramatische performance met de meest opwindende en emotionele soundtrack van het jaar. Zo 19 en ma 20 mei, Theater Kikker, grote zaal, 21.00 uur

Foto: Jean-Marie Legros

Danserye

Foto: Arne Schmitt

Cecilia Bengolea (AR/FR) en François Chaignaud (FR) Sinds hun puberjaren trekken François Chaignaud en Cecilia Bengolea van de ene club naar de andere om van de dansvloer hun oefenruimte te maken. Van Londen tot New York leerden zij dansen op dubstep, drum-’n-bass, house, Jamaican dancehall en reggae. Bashment, vogueing, krump, split & jump, alles. Nu dagen zij zichzelf uit om samen met dj’s Elijah & Skilliam de muziekstijl grime en moderne dans te doen verbroederen. Do 16 mei, Akademietheater, 19.00 uur en vr 17 mei, Akademietheater, 22.00 uur

Sebastian Matthias (DE) Musyck Boexken Danserye van componist Tielman Susato (1510/15 — ca.1570) is een verzameling van dansmuziek uit 1551 die speciaal gemaakt werd voor dansgelegenheden. Tijdens zulke feesten konden de deelnemers zowel toeschouwer als danspartner zijn. Met acht muzikanten en dansers probeert Sebastian Matthias zo’n ­m uziek- en dansfestijn te vertalen naar een hedendaagse dansvoorstelling. In Dansereye wordt gezocht naar de mogelijkheden van interactie tussen muzikanten, dansers en het publiek. Put on your dancing shoes. Of niet. Wo 22 mei en do 23 mei, Nicolaikerk, 21.00 uur Foto: Krzysiek Krzysztofiak

Magnificat

H, an incident

Decap Beat Machine

Marta Górnicka en Chór Kobiet (PL) Women power! De vrouwen uit het Chór Kobiet (Vrouwenkoor) — ze schreeuwen, zingen, fluisteren, gillen, dansen en bewegen. Allemaal samen, helemaal alleen, of in groepjes. Het koor is een collectief bestaande uit individuen. Magnificat samplet rhythmic speech, computergeluiden en oneliners uit populaire cultuur met traditionele vormen van sacrale muziek. Bijbelcitaten, keukenrecepten, krantenberichten, ­ klassieke literaire en filosofische teksten. Een ideosonische remix als statement over de vrouw binnen het machtssysteem van de (Katholieke) Kerk. Do 16 mei, ­S tadsschouwburg Utrecht, DE Zaal, 21.45 en vr 17 mei, Stadsschouwburg Utrecht, DE Zaal, 21.00

Kris Verdonck (BE) en Erna Ómarsdóttir (IS) H, an incident is cross-over met een hoofdletter C. Voor deze muziektheaterproductie bundelt de Belgische beeldend kunstenaar en theatermaker Kris Verdonck de krachten met de IJslandse performer, danser en rockzanger Erna Ómarsdóttir. Abstracte decorstukken, vrouwelijke wezens, georkestreerde kinderliedjes, Monty Python-esque humor van de Russische absurdist Daniil Kharms (1905 — 1 942) en wandelende trommels en trompetten van de orgelbouwende broers Decap. Op zaterdagavond Spring afterparty ft. Decap Beat Machine (live orgelmuziek voor dub-rave-steppers en andere discokikkers) en dj St. Paul (pop, soul, indie, beats, rock-’n-roll). Vr 24 en za 25 mei, Stadsschouwburg Utrecht, DE zaal, 19.30 uur en za 25 mei (SPRING afterparty), Stadsschouwburg Utrecht, DE zaal, 23.30 — 5 .00 uur

Foto: Mauro Bianchi

Walking the City

Ligna (DE) Een wandeling door de stad zal nooit meer hetzelfde zijn na Walking the City van Ligna, een groep media en performance artiesten. Tijdens een anderhalf uur durend ‘radio ballet’ vormt het publiek een geheime gemeenschap met een ­o pdracht. Door koptelefoons krijgt het publiek aanwijzingen hoe te bewegen en waar heen te gaan, waardoor de stad op een heel andere manier wordt beleefd. De straten van Utrecht zijn gemaakt om op te lopen. Doe mee! Za 18 t/m ma 20 mei, Theater Kikker (startpunt), 14.00 en 16.00 uur

Spring Performing Arts Festival programmeert op de grens van theater, dans en performance. Het festival laat de meest recente ontwikkelingen en cross-overs in de podiumkunsten zien. Het festival biedt het publiek een artistieke ervaring die verder gaat dan enkel plaatsnemen in een theaterzaal, en heeft als kloppend hart het park voor de Stadsschouwburg Utrecht. Op deze plek vinden concerten, talkshows, meet & greets, feesten, ­b orrels en diners plaats. Het is de ontmoeting-

44

splek voor festivalbezoekers, artiesten en argeloos aanwaaiende passanten. Spring vindt plaats van donderdag 16 t/m zondag 26 mei 2013.

Zie voor het volledige programma en de kaartverkoop www.springutrecht.nl. Tickets koop je al vanaf €7,50

Gc Festival

Visual Essays

46 He was smoking a Cigarette, looking down on me.

Fotografie: Barrie Hullegie

52

Remember,

when God closes a door, he opens a dress.

Fotografie: Edel Verzijl

Blouse HUGO

He was smoking a cigarette,

looking down on me.

Broek Lanvin, coltrui John Smedley, jasje Francisco van Benthum, loafers Acne, zonnebril Terri Brogan

Links Broek Acne, onderbroek Zimmerli, zonnebril SUPER by RETROSUPERFUTURE

Rechts Jas Jil Sander, trui Paul Smith, onderbroek Zimmerli, loafers Acne

Links Jack Eat Dust, witte blouse BOSS Black

Midden Broek Avelon, shirt Francisco van Benthum

Rechts Broek Paul Smith, blouse Acne

Fotografie: Barrie Hullegie Styling: Antoinette Degens Haar: Taco Stuiver voor 1027—House of Orange Model: Roel—Republic Men Models Assistenten fotografie: Thomas Born en Imke Ligthart Assistent styling: Daniëlle van Dongen

Avalon & Jo Trui Marc by Marc Jacobs, rok David Laport

when God closes a door, he opens a dress.

Remember,

Avalon & Jo Jurk en sokken American Apparel, schoenen Zara, zonnebril Zipper

Avalon T-shirt American Vintage, broek Avelon, schoenen Monki

Jo Jas Dior via PS-atelier, schoenen Monki

Avalon Pak American Retro, beha American Apparel, schoenen Zara

Jo Jurk Hugo, schoenen Zara

Jo Trui Filippa K, rok en schoenen Monki, sokken American Apparel

Avalon Rok Sage and Ivy, top American Apparel, sokken American Apparel, schoenen Monki, zonnebril Agent Provocateur

Avalon Jurk Balenciaga, sokken American Apparel, schoenen Monki Jo Jurk Miu Miu via PS-atelier, sokken American Apparel, schoenen Monki

Fotografie: Edel Verzijl—Stickystuff Styling: Jordy Huinder—Eric Elenbaas Haar: Mark van Westerop voor Sebastian Professional Make-up: Ingrid van Hemert voor Clinique—House of Orange Model: Avalon en Jo — Paparazzi Model Management Assistent styling: Carlijn Jacobs

Hoe hebben de afgelopen vier jaar jou gevormd als modeontwerper?

Als je begint op de academie heb je smaak en aanleg om te ontwerpen, maar dat is het. Door alle sturing en begeleiding ontdek je wie je bent als ontwerper en verandert mode­ ontwerpen in je professie.

Roos Mol

Heb je een favoriete ontwerper?

Damir Doma. Zowel de mannen als de vrouwencollecties hebben iets comfortabels en zijn door de stoffen toch heel rijk. De vormen en silhouetten spreken mij heel erg aan, omdat er geen sprake van overdaad is.

Hoe zou je een ontwerp van jouw hand omschrijven?

In mijn ontwerpen staat — b ijna tuttige — v rouwelijkheid altijd in contrast met monumentale en ruigere vormen.

Hoe ben je begonnen aan je afstudeercollectie?

Ik heb mezelf afgevraagd waar ik aan het begin van dit jaar stond. Hierdoor kwam ik uit bij de liefde voor jezelf, naar je gevoel luisteren en dicht bij jezelf blijven. Ik ben toen beeldmateriaal gaan zoeken om dit gevoel om te zetten in iets tastbaars.

Heb je een materiaal waar je het liefst mee werkt?

Gazar, een zijde of wol met hoog ­g etwiste dubbele garens, maar dan

Wat is jouw inspiratie geweest bij het maken van deze collectie?

Het gevoel, en naar mijn idee zit dat in de buik. Daardoor probeer ik in mijn ontwerpen de aandacht ook op de buik te leggen.

­ ewoven als één. Het voelt crispy in je g hand, maar heeft een gladde textuur.

Hoe omschrijf je jouw afstudeercollectie?

Mijn collectie heet Sugarcoded. Het gaat om de clash van de kuise, bijna onzichtbare rijkdom van oud geld en het schreeuwerige van de nouveau ­r iche. De collectie heeft veel strenge belijningen en serieus ogende vormen, uitgevoerd met een zachter en liever hoesje.

Heb je gebruik gemaakt van een speciale techniek?

Ik probeer klassieke stoffen op een moderne manier te benaderen door ze bijvoorbeeld met ijzerdraad te bewerken.

Collectie Toile-de-Luxe, Foto: Hans Guldemond

Roderick Buijs

Welke technieken heb je gebruikt?

Breien, zeefdrukken en foliedrukken.

Hoe heet je afstudeercollectie?

Me, myself and I. Deze is gemaakt met een bewuste, elegante, happy en stoere vrouw in gedachten.

Collectie Toile-de-Luxe, Foto: Mark Luebbers

Marina Sala

Collectie Toile-de-Luxe, Foto: Sophie de Vos

Door Daniëlle van Dongen

Vera Moerkens

Collectie Toile-de-Luxe, Foto: Cédric Jean Pierre Pradel

Glamcult loves M˚BA 13 M˚BA 13 komt eraan! De vierdejaars mode­studenten van ArtEZ showen tijdens deze expo hun afstudeercollecties— en het ontstaan hiervan—tijdens deze 5e editie van de Arnhem Mode Biënnale.

Glamcult is mediapartner van M˚BA 13 en laat je in de aanloop naar het event kennismaken met deze aanstormende talenten.

Wanneer wist je dat je modeontwerper wilde worden?

Als kind was ik op talloze manieren bezig mijn creativiteit te uiten, ook met behulp van kleding. Op mijn 17 e besefte ik pas dat kleding en creatief bezig zijn samen konden vallen.

Hoe zou je een ontwerp van jouw hand omschrijven?

Een hybride samensmelting van tailoring en fantasie. Kleding en dromen, serieusheid en spel—het is voor mij heel belangrijk dat die dingen samenkomen.

Wat zijn je inspiratiebronnen geweest bij het maken van deze collectie?

Klassieke mannenkleding, het boek De

Twaalf Werelden van Diana Wynne Jones­ —dat gaat over een jongetje dat verzeild raakt in een droomdimensie—en de films Narnia en The Golden Compass.

Draagt je collectie een bepaalde boodschap uit?

In deze crisistijd heb ik het gevoel dat mensen niet meer durven te fantaseren over misschien onmogelijke dingen.

Ik hoop dat mensen bij het zien van mijn collectie zich weer even durven laten gaan.

Welke technieken heb je gebruikt?

Ik heb onderzoek gedaan naar pantser­ achtige plooitechnieken, digitale prints, zeefdrukken en het verwerken van leer.

Hoe omschrijf je jouw afstudeercollectie?

In deze collectie ga ik voor nieuw, fris, jong, vrouwelijk, stoer en op een bepaalde manier elegant.

Ik had een sterke behoefte om terug te gaan naar een basisgevoel. Daarvoor ben ik teruggegaan naar een tijd waarin we in extreem primitieve omstandigheden leefden en werkten.

Hoe ben je begonnen aan je afstudeercollectie?

Ik startte vanuit het idee ‘hier heb ik zin in!’. Het researchen daarna was heerlijk om te doen; internet, boeken, tijd­ schriften, musea en galeries doorspitten. Vanuit hier heb ik een heel archief aangelegd om zo alle chaos meer te organiseren. Hierdoor kon ik mezelf in de onbekende wereld plaatsen die mijn afstudeercollectie vorm heeft gegeven.

Welke technieken heb je gebruikt?

Ik heb veel verschillende handwerktechnieken gebruikt. In samenwerking met het Textiel Museum ben ik aan het kijken hoe een aantal prints in mijn collectie door bijvoorbeeld een borduurmachine kunnen worden gemaakt.

Wat zijn de inspiratiebronnen geweest voor het maken van deze collectie?

58

Heb je een materiaal waar je het liefst mee werkt?

Nee, mijn materiaalvoorkeur ontstaat vaak tijdens het ontwerpproces. Door verschillende materiaalproeven en experimenten te doen, ontstaan er nieuwe materialen die ik vervolgens gebruik.

Glamcult loves M˚BA 13

Anneleen Bertels

Simone van der Worp Wanneer wist je dat je modeontwerper wilde worden?

Van kleins af aan was ik al bezig met dingen maken die uit papier, klei of stof bestonden. Mijn moeder naaide mijn kleding omdat ik steeds vaker ­a ndere kleding wilde dan in de winkel te koop was. Toen ik 12 was, kroop ik zelf achter de naaimachine.

Collectie Toile-de-Luxe, Foto: Michel Zoeter

Hoe beschrijf je jouw afstudeercollectie?

Als een commerciële jeanscollectie met sportinvloeden, die naast denim en sportstoffen gemaakt is van leer.

Welke technieken heb je gebruikt?

Ik snijd prints die ik vervolgens, met behulp van hitte, op stoffen druk.

Hoe ben je begonnen aan je afstudeercollectie?

Door terug te kijken op de afgelopen jaren zag ik dat mijn collecties vaak jeans bevatten en sportieve invloeden hadden. Met die kennis als uitgangspunt ben ik technische tekeningen gaan maken en heb ik ter inspiratie een stoffenbeeld en kleurenkaart gemaakt. Door vervolgens proef­ modellen te stikken, kreeg mijn collectie vorm.

Korinna van Balkom

Glam cult loves M ˚ BA 13

Collectie Toile-de-Luxe, Foto: Kelly de Block

Heb je een favoriete ontwerper?

Het zijn eerder de confectielabels die ik interessant vind. Zo laat ik me inspireren door jeanslabels als G-Star en sportmerken als Nike.

Wanneer wist je dat je modeontwerper wilde worden?

Tijdens architectuurstudies op de middelbare school ontdekte ik dat mijn passie vooral uitging naar textiel en de allerkleinste details en beweeg­ lijkheid van kledingstukken.

Heb je een favoriete ontwerper?

Japanse modeontwerpers zijn voor mij een grote inspiratiebron. Ze stellen de functionaliteit en draagbaarheid van kleding ter discussie.

Hoe zou je een ontwerp van jouw hand omschrijven?

In mijn werk vertaal ik de eeuwige zoektocht naar de pure kern van een bepaald gevoel. Van de mens met al zijn ruwe kanten, naar structuur, vorm en silhouet.

Heb je een favoriete ontwerper?

De mannencollecties van Givenchy zijn mijn absolute favourites; in mijn ogen een bijzonder knappe mix van commercie en high-fashion.

Hoe heb je het proces ervaren?

Het is moeilijk wanneer je zoveel ideeën

Collectie Toile-de-Luxe, Foto: Luuk Kristan Kuijf en Chiara Siahaan

Collectie Toile-de-Luxe, Foto: Alie Sonneveldt

Hoe ben je begonnen aan je afstudeercollectie?

Het uitgangspunt is het maatpak. Ik vind het interessant om binnen de duidelijke grenzen van dit kledingstuk tot vernieuwende ontwerpen te komen.

Wat ga je na je afstuderen doen?

Ik zou graag samenwerken met mensen uit andere disciplines, zoals biologie of chemie, om nieuwe stoffen en dingen te ontwikkelen. Ook voel ik wel de drang om een eigen collectief op te starten met vrienden.

Hoe hebben de afgelopen vier jaar jou gevormd als ontwerper?

Het ontdekken en het accepteren van het feit dat ik een commercieel ontwerper ben was niet makkelijk op een kunstacademie.Maar nu ik mijn energie in iets steek waar ik sterk in ben, gaat alles veel natuurlijker.

Ofri Geertjes

Wanneer wist je dat je modeontwerper wilde worden?

Van jongs af aan wilde ik ‘kunstenaar’ worden. Het kennismaken met verschillende disciplines heeft mij doen kiezen voor mode, omdat het menselijk lichaam, en dan vooral het aanpassen en vervormen daarvan, in elke discipline terugkeerde.

Wat zijn jouw inspiratiebronnen geweest bij het maken van deze collectie?

Een fotocollage van Man Ray en een beeld van een half-geprojecteerd mens-figuur uit een dansvoorstelling.

In beide beelden speelt de ruimte een spel met het object.

hebt dat je door de bomen het bos niet meer ziet. Maar dat heldere moment waarop alles samenvalt is het allerfijnste in het proces!

Wat zijn jouw inspiratiebronnen geweest bij het maken van deze collectie?

Ik ben uitgegaan van het Collarless Suit, dat Pierre Cardin voor The Beatles ontworp in 1960. En het motorpak.

Draagt je collectie een bepaalde boodschap uit?

Het pak wordt jammer genoeg nog steeds geassocieerd met de zakenman. Ik wil laten zien dat de man tegenwoordig zowel op zijn werk als in zijn vrije tijd een pak kan dragen.

59

Hoe zou je een ontwerp van jouw hand omschrijven?

Ik ben op zoek naar de juiste proporties voor een man en hoop op die manier kleding te ontwerpen die zowel draagbaar als vernieuwend is.

Heb je een materiaal waar je het liefst mee werkt?

Dit wisselt veel, op het moment heb ik een sterke aantrekkingskracht tot gevilte en gekookte wollen.

Wat zijn jouw inspiratiebronnen geweest bij het maken van deze collectie?

De existentialistische look uit de jaren 50.

Mijn collectie kenmerkt zich door spillebeentjes; een lang en slank silhouet voor de man met oversized elementen om dit juist te accentueren.

Gc Update

Film Het Cannes verkeeren

Les chevaux de Dieu

Warm Bodies

Rondom het jaarlijkse film- en sterrenfestijn dat Cannes heet (15 tot 26 mei), staan er steevast enkele potentieel aangename arthousefilms in de planning. Glamcult tipt ze alvast.

Vanaf 16 mei, The Great Gatsby Openingsfilm van Cannes dit jaar. Een bombastisch drama van Baz Luhrmann (Romeo + Juliet, Australia) waar veel van verwacht wordt. Zeker voor wie fan is van werk van F. Scott Fitzgerald, deze film is namelijk gebaseerd op diens gelijknamige beroemde roman. Er zijn al meerdere films gemaakt over deze geschiedenis van een oorlogsveteraan die in de ban raakt van zijn steenrijke, excentriek levende buurman.

De trailer van dit drama met onder meer Leonardo DiCaprio en Carey Mulligan ziet er alvast veelbelovend uit. Drama Vanaf 23 mei, Los amantes pasajeros Hoewel arthousemeester Pedro Almodóvar (La piel que habito) de laatste jaren niet zijn beste films afleverde, staat de Spaanse filmer ook bekend om toppers als Todo sobre mi madre (1999) en Hable con ella (2002). Eén zaak is bij Almodóvar altijd dik in orde en dat is de vormgeving van zijn films. Dat lijkt ook bij Los amantes pasajeros het geval. In deze luchtige komedie gaat vlucht 2549 richting Mexico-Stad waarschijnlijk neerstorten. Hoe kan het personeel ’t de passagiers tijdens hun laatste uren nog zo comfortabel mogelijk maken? Komedie Vanaf 23 mei, L’écume des jours Niet elke film van Michel Gondry is een schot in de roos, maar met Eternal Sunshine of the Spotless Mind (2004) en Be Kind Rewind (2008) staat de Fransman toch hoog op onze cultladder. Audrey Tautou speelt in dit drama een vrouw met een wel heel bijzondere ziekte; er groeit een bloem in haar longen. Met Omar ‘Intouchables’ Sy en de altijd charmante Romain Duris (Populaire). Drama

Door Maricke Nieuwdorp

Oh Boy

Vanaf 2 mei Regie: Nabil Ayouch Acteurs: Abdelhakim Rachi, Abdelilah Rachid, e.a.

Vanaf 25 april Regie: Jonathan Levine Acteurs: Nicholas Hoult, Teresa Palmer, e.a.

Op 16 mei 2003 vond in Casablanca een serie zelfmoordaanslagen plaats.

De terroristen bleken jongens uit de na­ bijgelegen sloppenwijk Sidi Moumen.

Ayouch, die persoonlijk bekend was met de wijk, besloot het verhaal van deze jongens te vertellen om, zoals hij dat zelf stelt: “Geweld een gezicht te geven.” We ontmoeten het belangrijkste personage, Yachine, als 10-jarige. Zijn grotere broer Hamid is dan dertien, en de schrik van de straat. De verhoudingen thuis en in de gemeenschap worden in deze opmaat raak geschetst. Jaren later zit Hamid in de gevangenis en probeert Yachine de eindjes aan elkaar te knopen. Na 9/11 verandert er veel in de wijk. Zo keert Hamid uit de gevangenis terug als radicale islamiet en probeert hij zijn broertje bij het broederschap te betrekken. Intelligent en confronterend drama over een wereld die misschien ver afstaat van de onze. De armoede, de uitzichtloosheid en het gebrek aan educatie maken inzichtelijk dat achter radicalisering ook gewone jongens zitten. Ayouch heeft vooral van Yachine een echt mens gemaakt. Drama

Laat je niet misleiden door de zombies en jongeren in de hoofdrol; Warm Bodies is godzijdank geen Twilight. De combinatie van droge humor en bizarre ontwikkelingen maken deze horrorkomedie tot een feestje! Onze wereld is na een pestepidemie veranderd in een levensgevaarlijke plek waarin zombies en ‘bonies’ (agressieve skeletten) op de laatste mensen jagen. We ontmoeten R, een zombie die in de voice-over kurkdroog vertelt over zijn nieuwe leven.

Ooit was ook hij mens, maar daar herinnert hij zich maar weinig van. Wanneer hij de hersenen opeet van een jongeman, krijgt hij diens herinneringen erbij cadeau. Net zoals zijn slachtoffer, wordt ook R verliefd op Julie. En dat brengt bijzondere veranderingen teweeg. Die liefdeslijn… ach, die is aardig. Maar het is vooral de mix van genres die dit avontuur zo fris en fruitig maakt. Vooral de monologue intérieur van R is meer dan vermakelijk. Over de bonies: “They don’t bother us, much, but they’ll eat anything with a heartbeat. I mean, I will too, but at least I’m conflicted about it...” Zombiekomedie

Paradies: Hoffnung

The Act of Killing

Vanaf 9 mei Regie: Ulrich Seidl Acteurs: Melanie Lenz, Verena Lehbauer, e.a.

Vanaf 30 mei Regie: Jan Ole Gerster Acteurs: Tom Schilling, Alexander Altomirianos, e.a.

Een skimmed mocha frappuccino bestellen in Berlijn? Dat kan tegenwoordig op bijna elke straathoek. Alleen heeft Niko vandaag pech. Hij krijgt het niet voor elkaar om een simpel bakkie zwarte koffie te bestellen. Een zoveelste tegenslag voor deze twintiger, die toch al behoorlijk doelloos door het leven gaat. Zijn studie rechten heeft hij er al een poosje geleden aan gegeven en in al die zeeën van vrije tijd hoopt hij te achterhalen wat hij met de rest van zijn leven wil. Op kosten van papa, die in de veronderstelling leeft dat zoonlief netjes in de collegebanken zit.

In deze semiautobiografische, tragi­ komische film wordt op soms melancholische, maar meestal op vrij hilarische wijze het leven van een Duitse semihipster getoond. Tegelijkertijd is het een mooi portret van hedendaags Berlijn. Uit het leven gegrepen scènes schetsen 24 uur uit het leven van Niko.

Soms geinig uitvergroot, zoals de ontmoeting met een bemoeizuchtige, instabiele buurman, het setbezoek met de tikkeltje vreemde acteursvriend en de hysterische dansvoorstelling van het voormalige dikkerdje waar Niko plots erg van gecharmeerd is. Maar de regisseur (tevens scenarioschrijver) van Oh Boy durft ook kleine, intieme scènes in te zetten, waarin niet zo gek veel gebeurt. Gevoelige momenten, zoals Niko’s gesprek met een oude,

dronken man met een bijzonder verhaal, geven zowel de film als Niko’s personage diepgang. Met elke ontmoeting leren we de gesjeesde rechtenstudent een beetje beter kennen.

Deze aangenaam kleine film weet met de juiste dosis humor, intelligente dialogen en zwart-wit-opnames een fijn portret neer te zetten. Niet in de laatste plaats door het geloofwaardige, subtiele acteerwerk van Schilling (Der Baader Meinhof Komplex) die in Duitsland als It-boy van het moment gezien wordt. Vinden wij heel begrijpelijk.

Komisch drama

60

Dit derde en laatste deel uit Seidls Paradies-filmtrilogie (na Paradies: Liebe en Paradies: Glaube) gaat over een stel Oostenrijkse tienermeiden in een fat camp. Het kamp is een ware drill-hel waarin kids hun vakantie verplicht doorbrengen met sporten, diëten en doktersbezoek. Precies waar een 13-jarige hormoonbom op zit te wachten (Not!).

Het groepje nukkige dikkerdjes wordt door een ouderwetse gymleraar door de zaal gejaagd in de hoop dat ze tijdens de regelmatige bezoekjes aan de inpandige dokter wat grammetjes kwijt blijken te zijn. Vooral Melanie gaat graag op controle; ze is hartstochtelijk verliefd op de uiteraard veel te oude dokter. De grijsaard wentelt zich in haar bewondering en speelt met haar gevoelens. Dat heeft uiteraard consequenties. Seidl (Hundstage, Tierische Liebe) zoekt, zoals we van hem gewend zijn, bewust de tenenkrommende momenten op. Steeds geschoten met beeldige, statische plaatjes. Dat hij qua plot niet voor de ‘bekende’ weg kiest, siert deze Oostenrijker. Een mooie afsluiting van zijn ‘op zoek naar geluk’-trilogie. Drama

Vanaf 23 mei Regie: Joshua Oppenheimer Acteurs: Haji Anif, Syamsul Arifin, e.a.

Deze documentaire behoort zonder twijfel tot de bizarste films die we ooit zagen. Oppenheimer laat Indonesische seriemoordenaars aan het woord die medio jaren 60 van de vorige eeuw verantwoordelijk waren voor een bloedige communistenjacht. De heren kiezen ervoor hun verhaal te vertellen in fictievorm, omdat ze in hun jeugd filmliefhebbers waren. We volgen hen tijdens de voorbereidingen van hun film—waar­ in ze zelf ook de hoofdrollen spelen. Ze spreken zonder enige terughoudendheid of berouw over hun verleden.

Trots zelfs. Je mond zakt steeds verder open: hoe de f*ck is het mogelijk dat deze griezels nog op vrije voeten zijn?!

Maar het shock effect is niet het enige dat deze film zo interessant maakt; sommige van Oppenheimers protagonisten maken daadwerkelijk een groei door. Niet omdat de regisseur ze met hun neus op de feiten drukt, maar omdat ze enkele zaken eindelijk in perspectief kunnen zien. Let ook op de ­l evensechte angst van de figuranten tijdens de opnames van de fictiefilm.

De angst van deze ingehuurde locals is namelijk niet gespeeld. Bizar, schokkend en wat ons betreft verplichte filmkost. Documentaire

Albums Savages

Slava

MS MR

Small Black

Gobby

Silence Yourself

Raw Solutions

Limits of Desire

Secondhand Rapture

Fashion Lady

Matador / Beggars Group

Software Recording Co.

Jagjaguwar / Konkurrent

SONY Music

Uno NYC

Het prettig furieuze, bijna angstaan­ jagende, geluid van Savages imponeert en zou zo maar eens de masochist in u naar boven kunnen halen. Of het een geruststellende gedachte is, moet u zelf maar uitmaken, maar Savages heeft zichzelf niet tot doel gesteld om u iets te geven wat u niet al had. De vier dames proberen, met typische postpunk, iets naar boven te halen wat u, een hele tijd geleden, ergens diep in de krochten van uw herinnering begraven had. Savages leeft gelukkig niet in de illusie dat het muziekgenre waarin ze zich wentelen iets nieuws en origineels is. Pretentieus is Savages dan ook allerminst, en de band heeft bij de keuze voor dit genre te gaan, gelukkig ook besloten om dit goed te doen. De sound van Silence Yourself klopt dan ook geheel. Van de gewelddadige, soms wat monotone, krachtige stem van frontvrouw Jenny Beth (die ­e rgens doet denken aan de stem van Grace Slick van Jefferson Airplane), de feedbackende gitaren, de vibrerende rauwe bas tot aan de holle droge drums, de sound van Savages klopt!

Door Niels Wiese

Lieve Slava, hoe gaat het ermee? Het is alweer een tijdje geleden dat ik voor het eerst kennismaakte met je muziek.

De zweverige en altijd beminnende houseliedjes die je zo nu en dan liet paren met footwork-ritmes konden mij regelmatig bekoren. ‘Die jongen zal wel lekker in zijn vel zitten en flink wat harten sneller laten kloppen’, werd er nog al eens gespeculeerd in de wandelgangen. Maar jij wordt ook ouder, en dus is het logisch dat je behoefte krijgt aan een debuutplaat. Maar wat is er gebeurd met de jongen die serene rust bracht in menig privévertrek? Girls On Dick, Pussy Poppin’ — j e samples, ­o fwel lokroepen, zijn opeens wel heel direct geworden. Toen ik mij laatst aan het klaarmaken was voor een avondje stappen stond Raw Solutions aan. Voordat het gel in mijn haar de kans had om op te drogen, was ik al wild aan het twerken. Slava, wat doe je met mij?! Door Sander van Dalsum

Wat een aangenaam album, om maar meteen met de deur in huis te vallen.

De relaxte synth/indiepop in combinatie met de rustige heldere stem van de leadzanger maken er een ware droomplaat van. Zeker voor liefhebbers van Washed Out en M83. Small Black, de viermansformatie (Josh, Ryan, Juan en Jeff) uit Brooklyn noemt dit tweede album, Limits of Desire, zelf een “triumph of the underdog”. Dat kan ik alleen beamen; onoverwinnelijke bescheidenheid siert hen. Albumopener Free at Dawn is de eerste single. De tweede zou bijna een van alle andere liedjes op het album kunnen zijn. Stuk voor stuk fijne minimalistische electro en romantische lofi nummers, met Breathless als persoonlijke favoriet. Het enige nadeel: Limits of Desire bestaat maar uit tien tracks. Aan elke wens zit een grens, zullen we maar denken…

Door Dorothy Vrielink

Lizzy Plapinger en Max Hershenow vormen samen het bejubelde New Yorkse duo MS MR. Een beetje netwerken kan geen kwaad. Maar of Lizzy, als oprichter van label Neon Gold, een tactische rol heeft gespeeld in de enorme snelheid waarmee MS MR een begrip geworden is, valt te betwisten.

Het duo koos er bewust voor hun naam zo anoniem mogelijk te houden, zodat er eerst naar de muziek geluisterd werd.

De buzz deed deze anonimiteit al snel verdwijnen en de twee stapten maar al te graag in de spotlights nu zij oprecht trots op hun muziek kunnen zijn. MS MR brengt zwartgallige songs verpakt in een grotesk elektronisch dreampopgeluid. Lizzy heeft een apart stem­ geluid en intoneert overtuigend met haar ietwat hese stem, en producer Max weet haar geluid perfect te omlijsten. Eerder uitgebrachte nummers als Bones en Hurricane van de EP Candy Bar Creep Show zijn opnieuw vertegenwoordigd op Secondhand Rapture.

Een debuut wat, al luisterende, steeds mooier en mooier wordt.

Door Anna Nita

De New Yorkse kunstenaar, en tevens ook muzikant, Gobby valt qua naam in dezelfde categorie als Quasimodo.

Daar komt ook nog bij dat beide figuren a freak of nature zijn — m et allebei een liefde voor obscure ambacht. Maar genoeg over klokkenluiders. De experimenten die Gobby uitvoert op sonisch gebied zijn net zo verwarrend als dat ze interessant zijn. Variërend van onverteerbare noise tot klungelige pop, heeft hij zich een weg gebaand door een dikke stapel releases. Deze tour de force leidt uiteindelijk naar hét moment: zijn debuut langspeelplaat op Uno NYC. Fashion Lady is — zoals de naam misschien doet vermoeden — niets voor op een catwalk. De modellen zouden waarschijnlijk binnen luttele seconden door hun benen zakken bij het horen van deze gruizige techno.

Van de pop is weinig over, van de noise nog genoeg. Toch zullen zowel de heren als de vrouwtjes smullen van Gobby’s magnum opus — h oe fout dit ook mag klinken. Door Sander van Dalsum

Fielded

Deptford Goth

Charli XCX

Andrew Wyatt

Cayucas

Ninety Thirty Thirty

Life After Defo

Bigfoot

True Romance

Descender

Captcha Records

Merok / V2 Records

Secretly Canadian / Konkurrent

Asylum Records / Warner Music

COOP / V2 Records

Een beetje fatsoenlijk conceptalbum, we zitten alweer een tijdje zonder. En omdat vooral Glasser maar niet met een follow-up van Ring op de proppen komt, zijn we natuurlijk blij dat Fielded (Lindsay Powell) met haar tweede album Ninety Thirty Thirty een dappere poging waagt. Het geheel verwijst naar een van haar sciencefictiondromen waarin ze een cult opricht in postapocalyptisch Amerika (en dan nog iets met baarmoeders en eierstokken... nou vooruit). De eerste paar nummers beloven gelijk een hoop. Chapel of Lies loopt over van donker dissonant goth-gehunker, Arms of Heaven is een Eurythmics-waardige new-wave-­ stamper, Gabrielle combineert ijle Kate Bush-zang met het bombastisch geweld van Florence + the Machine en het feeërieke Eurynome doet ons dan weer denken aan de mooie strotjes van Lia Ices en Jenny Lewis. Maar behalve dat onze gedachten voortdurend afdwalen naar andere vrouwen (hadden we Zola Jesus, Sea Of Bees en Jewel al genoemd?) begint de hele boel halverwege luistertijd sowieso flink uit de bocht te vliegen.

Iets te kitsch, iets te aanstellerig en vooral iets te borderline. Punten voor de potentie, missie niet helemaal geslaagd. Door Vanessa Groenewegen

Ergens tussen James Blake, Bon Iver en Jamie Woon bevindt zich een bebaarde Brit die zichzelf Deptford Goth noemt.

Verwarrend, want deze hippe Londenaar verwierf zijn faam met een tribute aan Mariah Carey. Allesbehalve Goth dus, en ook Deptford lijkt niet van toepassing. Wie is deze man dan wel?

Als afgestudeerd beeldend kunstenaar raakte Daniel Woodhouse niet aan de bak. Hij werkte in een café en belandde als teaching assistant op een basisschool, toen hij zich realiseerde dat muziek maken niets hoeft te kosten.

Woodhouse stortte zich in zijn vrije avonden op dit nieuwe project. Zijn debuutplaat is een hoorbaar resultaat van deze nachtelijke avonturen. ­ Melancholisch, troostend en meeslepend, maar af en toe ook wat eentonig en een tikkeltje sederend. Muzikale hoogtepunten als Feel Real, Union, en Guts No Glory gaan gepaard met hevige emotie. Deptford Goth weent, samplet en fluistert met de heilige overtuigingskracht van een monnik.

Een heel voorzichtig “Amen” is ons ­a ntwoord. Misschien is er toch Life ­A fter Defo. Door Leendert Sonnevelt

2013 is, met sneeuwval tot in maart, het jaar waarin officieel het langste werd gewacht op de zon. Ever. Gelukkig is er dan een band als Vampire Weekend die voor zonnestralen zorgt. Maar huh, deze recensie gaat toch niet over die nieuwe plaat? Nee, klopt. Maar Cayucas kun je gerust als een kloon van Vampire Weekend zien. De koortjes, ritmes, instrumentatie… als twee druppels water! Maar who cares?! Bigfoot is zomer! Dus gooi de ramen open, zet een Ray-Ban op de neus en knal het volume op standje buurtfeest. Ayawa ‘kya en A Summer Thing smaken als witte biertjes met citroen op een handdoek in het zand. Wanneer je de plaat online bestelt, ontvang je een strandbal om de feel compleet te maken. Da’s geen grap. Nul sterren voor originaliteit, vijf voor het voelen van de zomer!

Door Matthijs van Burg

De Britse (20-jarige) Charlotte Aitchison, oftewel Charli XCX, paradeert ge­ wapend met smokey eyes en grunge kapsel door het artiestenleven. In de video van You (Ha Ha Ha) zegeviert haar girl power-imago door feestend in een wapenfabriek haar machinegeweer op de kijker te richten. Die attitude wordt overigens niet door iedereen gewaardeerd; volgens kritische kijkers brengt Charli een hommage aan geweld en wapens. De zangeres laat weten dat zij in deze video, en in haar muziek in het algemeen, enkel haar liefde toont voor grindhouse films, Quentin Tarantino en andere extra­ vagante kunstenaars als David LaChapelle. Debuut True Romance laat ons alle hoeken van Charli’s liefdeshistorie horen. Het zijn stuk voor stuk eenvoudige, maar krachtige popnummers, vol meezingvocalen, overstuurde ’80s synths en dansbare beats. Soms zet ze de liedjes, net als I Love It (geschreven voor Icona Pop), op papier in slechts een klein uurtje, liefst als ze een beetje fucked up is. Dat maakt True Romance dan ook een uiterst (h)eerlijke popplaat. Door Anna Nita

“People don’t even hum songs to themselves anymore, because they can ­a lways have an iPod”, mijmert Andrew Wyatt in de documentaire over zijn eerste soloalbum. Vaarwel moderne techniek! De frontman van het geliefde Miike Snow neemt doelbewust een stap terug in de tijd. Springerige electropop wordt op Descenders — ondanks nét iets te jeugdige titels als Harlem Boyzz—vervangen door een 75-koppig filharmonisch orkest. Het succes van Wyatts experiment hangt in grote mate af van het nummer waar je naar luistert.

Zo lopen tijdens het soundscape-achtige Descender (Death of 1000 Cuts) de rillingen over je rug, maar doen clichématige orkestpassages je af en toe ook afvragen of het alweer Kerstmis is.

Hoe groots en dramatisch Wyatt ook uitpakt, het is en blijft zijn wonderlijke stem die in vervoering brengt. Een half uurtje extra was dan ook geen probleem geweest, desnoods a capella!

Door Leendert Sonnevelt

61

Gc Update

Stuff Glamstuff winnen? Stuur een mailtje met je naam, adres en telefoon­ nummer naar glamstuff@glamcult.com. Laat ook duidelijk weten in het onderwerp welke prijs jij graag zou willen winnen! Winnaars krijgen per email bericht.

Charli XCX

True Romance 3 CD’s

Deptford Goth

Life After Defo 3 CD’s

Sightseers

5 DVD’s Een uiterst origineel Brits komedisch drama van Ben Wheatley, met nul glamour en 100 procent dwaze actie.

Cayucas

Bigfoot 3 CD’s

Small Black

Limits of Desire 3 CD’s

Allah-Las

Vrijland

2 x 2 vrijkaarten voor het concert van Allah-Las in de Melkweg op donderdag 23 mei.

MS MR

Secondhand Rapture 3 CD’s

Savages

2 x 2 vrijkaarten voor Vrijland Festival op het terrein van Roest Amsterdam op zondag 5 mei.

2 x 2 vrijkaarten voor het concert van Savages in de Melkweg op woensdag 15 mei.

Verkoopinfo Acne www.acnestudios.com

Brilmuseum Amsterdam www.brilmuseumamsterdam.nl

Francisco van Benthum www.franciscovanbenthum.com

Minju Kim designaward2013.hm.com

Sage and Ivy www.sageandivy.com

Agent Provocateur www.agentprovocateur.com

Chanel www.chanel.com

H&M www.hm.com

Miu Miu www.miumiu.com

SUPER by RETROSUPERFUTURE www.retrosuperfuture.com

American Apparel www.americanapparel.net

Converse www.converse.nl

Hugo Boss www.hugoboss.com

Monki www.monki.com

Terri Brogan

American Retro www.americanretro.fr

David Laport www.davidlaport.com

Jil Sander www.jilsander.com

Palladium www.palladiumboots.nl

American Vintage www.am-vintage.com

Dior www.dior.com

John Smedley www.johnsmedley.com

Paul Smith www.paulsmith.co.uk

Avelon www.avelon.me

Eat Dust www.eatdustclothing.com

Lanvin www.lanvin.com

PS-atelier www.ps-atelier.com

Balenciaga www.balenciaga.com

Filippa K www.filippa-k.com

Marc by Marc Jacobs www.marcjacobs.com

62

Zara www.zara.com Zimmerli www.zimmerlitextil.ch Zipper www.zipperstore.nl

Gc Plus

Ja, ik wil Glamcult!

Ontvang Glamcult 10 keer per jaar voor € 37,- en loop voortaan geen enkele editie mis!

Ga naar www.glamcult.com en zoek op ‘abonnement’ om je in te schrijven.