GLAMCULT // ISSUE 8 // OKTOBER 2013

FREE Issue 8, oktober 2013 Jaargang 10

Glamcult Independent Style Paper

“Sashay, away...”

#DIESElrEboot

FACEbooK.Com/omAHYrA.motA

FACEbooK.Com/EPICKnuCKlES

Issue 8 Update

Cult 10 Platform

Future Fashions

16

Interviews

Carven 20 Rafaël Rozendaal 26 DARKSIDE 30 Sibling 32 Phèdre 36 Owlle 38

Visual Essays

Dame Nature...

It’s so fluffy...

40 46

Festival

Henrys Dream 52 Nuit Blanche Amsterdam 62 Update

Film 57 Albums 59 Plus

Stuff 61

Colofon Hoofdredactie Joline Platje joline@glamcult.com Redactie Mode Antoinette Degens antoinette@glamcult.com

Creative Director Rogier Vlaming Art Director Marline Bakker marline@glamcultstudio.com

Redactie Film Maricke Nieuwdorp maricke@glamcult.com

Grafisch Ontwerp Glamcult Studio: Beau Bertens Suzie Wempe

Redactie Leendert Sonnevelt leendert@glamcultstudio.com

Sales Sarah Johanna Eskens sarah@glamcult.com

Stage May Putman Cramer stage@glamcult.com

Aan deze editie werkten mee: Alice Nell, Anna Nita, Danielle Hielckert, Daniëlle van Dongen, Emma van Meijeren, Gregory Mensinga, Hanka van der Voet, Marjolein Stormezand, Matthijs van Burg, Niels Wiese, Sander van Dalsum, Tara Vierbergen, Vanessa Groenewegen

Fotografen Jeroen W. Mantel, Lasse Dearman, Maarten Alexander, Maggie West, Marco van Rijt, Maya Fuhr, Maxime Dufour, Nick Helderman, Sofie Middernacht Cover Fotografie: Jeroen W. Mantel Styling: Antoinette Degens Haar en make-up: Eva Copper voor Mac en La Mer Model: Jacomien Roobol—de Boekers Assistent fotografie: Tashena Burroughs Assistent haar en make-up: Cynthia Schippers—House of Orange Jas en coltrui: Carven Sashay, away...

— R uPaul Uitgever Glamcult Studio B.V. Postbus 14535, 1001 LA Amsterdam T 020 419 41 32, F 020 419 66 54 info@glamcult.com www.glamcult.com

Distributie Citydogs Pers en Communicatie Cream PR Opgave en vragen over abonnementen Abonnementenland Postbus 20, 1910 AA Uitgeest Tel. 0900 - A BOLAND of 0900 - 2 26 52 63 (€ 0,10 per minuut) Fax 0251 31 04 05 www.bladenbox.nl voor abonneren of www.aboland.nl voor adreswijzigingen en opzeggingen.

Abonnementsprijs bedraagt € 37 per jaar (10 nummers).

Abonnementen binnen Europa € 59,50, buiten Europa € 79,50 per jaar.

Een abonnement kan bij iedere editie in­g aan; het wordt afgesloten voor minimaal een jaar en wordt stilzwij­ gend verlengd tot wederopzegging.

Opzeggingen dienen schriftelijk uiterlijk 6 weken voor het aflopen van de abonnementsperiode in bezit van Abonnementenland te zijn.

Adreswijzigingen uiterlijk drie weken vooraf schriftelijk doorgeven aan Abonnementenland.

Prijswijzigingen voorbehouden. © Copyright: Niets uit deze uitgave mag worden overgenomen en/of vermenigvuldigd zonder de schriftelijke toestemming van de uitgever en de andere auteursrechthebbenden.

De uitgever is niet verantwoordelijk voor schade opgelopen door onjuiste verwerking in het blad.

Glamcult, ISSN 1874 - 1 932

Cult

1

3

Delaney Allen

Untitled #42, 2013

Body Pressure.

Sculpture since the 1960s

I Am A Rock, I Am An Island, 2012, Californië

Friederike Pezold, Die neue leibhaftige Zeichensprache nach den Gesetzen von Anatomie, Geometrie und Kinetik, 1973–1976, ter beschikking gesteld door ZKM | Zentrum für Kunst und Medientechnologie (Karlsruhe)

2

Céline Manz

5

Mineral Beings, Foto: Meinke Klein

A/W13 collectie, Foto: Maria Yastrebova (BIRDDIE)

4

Turbo_Yulia

1

Body Pressure. Sculpture since the 1960s ontkleedt de verschillende manieren waarop het menselijk lichaam wordt gebruikt binnen het beeldhouwen. Deze expositie is een ode aan de drastische veranderingen die door de jaren heen zijn ontstaan. Deze discipline wordt vaak niet meer ingezet voor demonstraties, religie en mythologie, maar geïntegreerd in sociale en culturele kaders. Hedendaagse kunstenaars zijn overgestapt van het traditionele brons en marmer, op experimentele materialen zoals plastic, al bestaande alledaagse objecten en lichaamssappen. Een aantal van deze creatievelingen zoals Bruce Nauman, Hans-Peter Feldmann, Paul McCarthy en Berlinde de Bruyckere refereren nog wel aan old school vormen, met name de 3D representaties van het menselijk lichaam.

Gilbert & George of Franz Erhard Walther maken beeld daarentegen tastbaar, door de bezoekers te betrekken in hun werk. Deze ontdekking begint en eindigt in het archief van de Nationalgalerie in het Hamburger Bahnhof. t/m 12 jan 2014, Hamburger Bahnhof, Berlijn www.hamburgerbahnhof.de

2

Onze hedendaagse visuele cultuur staat bol van seksisme en pornografie— we weten het allemaal en we lijken er niet zo mee te zitten. Weg taboe, alles werd geaccepteerd en genormaliseerd.

Céline Manz nam dit als startpunt voor haar fotoserie A1. Niet omdat ze het erg vindt, maar omdat de zogenaamde pornoficatie zo alomtegenwoordig is.

Ze bouwt foto’s op uit beelden van fotograaf en professioneel smeerpoets Terry Richardson; zijn foto’s geven volgens Manz de beste representatie van deze ontwikkeling binnen de mainstream media. Door de bestaande beelden uit hun originele context van reclame, modetijdschriften en blogs te trekken, creëert Manz met A1 op humoristische wijze een spiegeleffect en maakt ons bewust van wat we dagelijks allemaal voor onze kiezen krijgen. De serie van 44 prints werd dit jaar genomineerd voor de Gerrit Rietveld Award in de categorie Fine Arts en is dit najaar in de expositie [s]elected in Castrum Peregrini te zien.

In-Fashion

3

We creëren onze identiteit aan de hand van anderen. Maar hoe vinden we onszelf wanneer we alleen zijn? Deze vraag stelde fotograaf Delaney Allen zichzelf toen hij aan Painting a Portrait werkte. De uit Portland afkomstige ­kunstenaar was twee jaar lang alleen, en nam gedurende die tijd foto’s met in gedachten steeds de vraag: “By searching for the other, do we find another?”

Onlangs is deze serie gebundeld tot boek, waarin Allen de fantasierijke verbeeldingen van zijn reizen, interesses, stemmingen en experimenten onthult.

Met abstracte kleurenfoto’s van landschappen, persoonlijke notities en zelfportretten vertelt hij over zijn zoektocht. Allen bracht sinds zijn afstuderen— hij behaalde zijn masterdiploma aan het Pacific Northwest College of Art in 2010—meerdere series uit, waarvan Between Here And There ook in boek verscheen. www.delaneyallen.com

13 nov t/m 13 dec, Castrum Peregrini, Amsterdam www.celinemanz.com www.castrumperegrini.org

10

4

Het brein achter het upcoming Russische label Turbo_Yulia is Yulia Vorobyeva.

Na haar studie aan de Saint-Petersburg University of Technology & Design verhuisde ze naar Moskou, een stad “waar genoeg ruimte is tot verbeelding en i­ nspiratie” en waar ze in 2010 haar eigen studio oprichtte. In samenwerking met fotograaf Maria Yastrebova creëerde ze het lookbook voor een collectie die zij zelf omschrijft als “een verhaal over jeugd, computergames, infantilisme en futurisme.” De stukken bestaan uit aerodynamisch gevormde stuks, waardoor ze een buitenaardse twist krijgen. Maar door de glinsterende stoffen, naïeve prints (met meisjes en paarden), simpele cuts en heldere pastelkleuren blijft het geheel lieflijk. “Een collectie over een lichtgevend digitaal universum dat uit verschillende sociale dimensies bestaat.” Aha. De vindingrijke Vorobyeva werkt overigens niet alleen voor haar eigen label; ze maakt ook geregeld stukken voor performanceartiesten, zoals Andrew Bartenev en Sasha Frolova.

5

Op 4, 5 en 6 oktober gaan in Utrecht de deuren open voor het modefestival In-Fashion, dat fungeert als een podium voor jonge modeontwerpers. De mengelmoes van creatieven die hier aan meewerken worden op verschillende wijze belicht; met sprekers, workshops, maar ook een expositie in designhotel Hotel Dom, waarin meer dan vijftien ontwerpers je mee nemen in hun wereld. Bas Kosters zal in de Speakers Corner zijn persoonlijke visie delen over actuele thema’s in de modeindustrie, zoals storytelling, duurzaamheid en innovatie. Femke Agema showt haar spring/summer 2014 collectie in KLIJS & BOON. Trash & Treasures gooit weer van alles in de uitverkoop. En ook muzikaal kom je aan je trekken met optredens van onder andere Mineral Beings. Zo kun je je een heel weekend lang onderdompelen in fashion.

4 t/m 6 okt, diverse locaties in Utrecht www.infashionutrecht.nl

Cult

8

Popsicles #10, 2012, Kopenhagen

Afstudeercollectie Romantycs, Foto: Xavi Padros

6

7 PUTPUT

Guillem Rodríguez

9 Fresh Face, uit de serie Still Life, 2010-2011, Barcelona

Maurice van Es

ter beschikking gesteld door DUF

Foto uit de serie YES, 2013

Samenstelling door Suzanne Hertogs uit een beeld van haar beelden (achtergrond) en een onbekende kunstenaar, 2013,

10

Waanzien

Marta Veludo

6

De Spaanse modeontwerper Guillem Rodríguez studeerde dit jaar af in Fashion Design aan het Bau Design College in Barcelona. Zijn afstudeercollectie Romantycs werd al beloond met een Modafad Award—en we snappen waarom. Rodríguez observeerde de vluchtdrang van generatie Y die samen met het internet en de hele sociale mikmak opgroeide. Rodríguez creëerde voor hen een droomwereld die verwijst naar de romantiek uit de 18 e eeuw, waarin ratio plaatsmaakte voor gevoel en verbeelding. Hoewel, Rodríguez’ wereld toont zich kalmer en lichter dan die van de meeste romantici. Als 16-jarig broekie werkte hij bij een kleermaker, waar hij duidelijk de kneepjes van het vak leerde. Hij verwerkte ornamenten op truien, maakte stuks van bewerkte bloemen en een jas van beddengoed. Van de hoed tot de schoenen slaat hij de spijker op zijn kop. En zelfs de maillot maakt bij Rodriguez een manly comeback.

7

Het zijn niet alleen de loepheldere beelden waarin pastel- en knalkleuren zich met elkaar vermengen waardoor het werk van fotograaf Maurice van Es blijft hangen. De titels van zijn series The Past is a Strange Place, To Me You Are a Work of Art en The Need to Remember geven de kern van zijn werk het beste weer; Van Es legt herinneringen vast. Hij slaagt erin om alledaagse dingen zoals een hoopje lakens, een latte macchiato, een roze koek op een bord of een pannenkoek hangend over een schutting (ok, iets minder alledaags) tot stillevens te verheffen. Het zijn vaak objecten die—door er altijd te zijn—voor lief worden genomen. Voor de jonge fotograaf is 2013 geen slecht jaar geweest; hij studeerde af aan de KABK in Den Haag, werd geselecteerd door galerie Ron Mandos voor de expo­s itie Best of Graduates 2013 en maakte deel uit van de groepsexpostie Blog Re-blog in New York. In het creëren van herinneringen is hij zeker al geslaagd. Van Es, to us you are a work of art. www.mauricevanes.nl

8

Naar eigen zeggen gewoon een spons met een stokje erin, maar de serie Popsicles van interdisciplinair kunstenaarsduo PUTPUT bestaat uit veel meer dan dat alleen. De samenstelling van alledaagse gebruiksvoorwerpen zorgt ervoor dat je bij ieder beeld een double-take doet. Stefan Friedli (Zwitserland) en Ulrik Martin Larsen (Denemarken) brengen hedendaagse fotografie, sculptuur en design bij elkaar, altijd experimenterend in de ruimte tussen input en output. Hier verkennen ze de verschillende mogelijkheden van objecten en situaties uit het dagelijks leven, om deze vervolgens uit hun gebruikelijke context te halen en in het absurde te trekken. Dit enorm gestileerde visuele universum legt sterke banden met de popart, maar ook met het surrealisme. Daarnaast flirten de heren met de klassieke traditie van het stil­ leven, maar dan wel op een eigentijdse manier. De combinatie van deze elementen creëert niet alleen een mengelmoes van genres en ideeën, maar ook een mogelijk arsenaal aan toekomstvoorwerpen.

9

Vroeger droomde ze ervan om ballerina te worden en te dansen in De ­N otenkraker, maar tegenwoordig creëert Marta Veludo haar eigen verhalen. Hoewel haar werk veel raakvlakken heeft met het beroep, wordt ze niet graag grafisch ontwerper genoemd. Liever een creatieveling die verschillende disciplines bij elkaar morft. Zo heeft ze voor modemerk Mödernaked een eigen wereld gemaakt door foto’s van Berta Pfirsich met collagetechnieken te bewerken.

Zo ontstonden poppy, kitschy beelden met een magisch tintje—een trademark van deze Portugese dame. Geheel in haar herkenbare stijl is deze duizendpoot nu bezig met het ontwerpen van zijden sjaals met hippe printjes. Zo verlegt ze haar werkveld van papier en scherm naar stof. Waarschijnlijk het begin van vele andere grafische experimenten. www.martaveludo.com

10

‘Because a critical mind is a joy forever’ is het motto van Waanzien, een tentoonstelling over de explosie aan beelden waaraan wij dagelijks blootstaan.

Samen met Petra Boers en Suzanne Hertogs, de makers van het bookzine DUF, presenteert MOTI een nieuwe kijk op de hedendaagse beeldcultuur.

Welke rol spelen de media in de gedachten over porno, sociale dress­ codes, en niet te vergeten het dominante schoonheidsideaal. Het wordt duidelijk hoe onze hersenen ons dagelijks voor de gek houden. Vooral nu beelden steeds dominanter ten aanzien van geschreven taal worden, een on­ omkeerbaar fenomeen waar kinderen momenteel mee opgroeien. Tijdens Waanzien wordt het niet alleen voor kinderen, maar ook voor volwassenen duidelijk hoe ze hier het beste mee om kunnen gaan.

29 sep t/m 31 dec 2014, MOTI, Breda www.motimuseum.nl

www.putput.dk

11

Gc Update

Cult 11

Rode jurk: Bas Kosters, spoken: Bernhard Willhelm

Kim Traeger

Door Leendert Sonnevelt Fotografie: Maxime Dufour

11

ARRRGH! Monsters in de mode

12

Je kent ze wel, de monsters van Bernhard Willhelm, Walter Van Beirendonck en Bas Kosters. Maar niet alleen deze ontwerpers uit de Lage Landen mengen fantasie met realiteit, bewijst het Griekse collectief Atopos CVC. Al vijf jaar noteert het platform voor hedendaagse visuele cultuur hoe monsterachtige wezens hun weg naar de catwalk hebben gevonden en alsmaar terug blijven keren. Topstukken van Jean-Paul Lespagnard, Gareth Pugh, Alexander McQueen en vele anderen bundelde Atopos CVC in de expositie ARRRGH! Monsters in de mode, die na Athene en Parijs binnenkort in Utrecht neerstrijkt.

“Monsters zijn niet lelijk!” Met volle overtuiging staat Angelos Tsourapas achter zijn werk. Hij is het nieuwste lid van Atopos CVC, en hoogstwaarschijnlijk ook degene met de meest verrassende achtergrond. “Ik studeerde economie en statistiek”, vertelt hij na een treffend seminar op MºBA 13 aan Glamcult. “Na mijn opleiding ging ik onderzoek doen voor Shell, maar dat beviel helemaal niet! Gelukkig kwam Vassilis (Zidianakis, red.), de oprichter van Atopos CVC, me tegen. Hij zocht iemand die zijn research naar monsters wilde coördineren, en kijk waar ik nu sta!” Tsourapas’ oog voor mode en maat­s chappelijke trends werd niet belemmerd door zijn exacte achtergrond.

“Nee, goddank!”, glimlacht hij. “There were definitely grounds to talk.”

De gestage invasie van monsters begon zo’n vijf jaar geleden ook in de modesteden Parijs en Milaan. “In allerlei shows zag je ineens speelse elementen”, vertelt Angelos bevlogen. “Vreemde vormen, dierlijke lichaamsdelen, nieuwe volumes, geschminkte gezichten, zelfs aliens! Jonge ontwerpers begonnen te spelen met het lichaam en creëerden zo hun eigen universum.” Waar deze drang plotseling vandaan kwam? “Het heeft vooral te maken met het opstaan van een nieuwe generatie”, aldus ­A ngelos. “Die bestaat uit ontwerpers die opgroeiden met cartoons en videogames. Sommigen hebben zelfs een eigen avatar! De stukken zijn het directe resultaat van hun hedendaagse leven.”

Alle monsterlijke elementen uit de afgelopen modeseizoenen werden nauwkeurig door Atopos CVC genoteerd. In eerste instantie werden de observaties enkel in een boek gepubliceerd, totdat een nieuw idee de kop opstak. “We wilden het grote publiek kennis laten maken met de monsters”, grijnst Angelos. “Op welke manier verschillen mensen eigenlijk van monsters?

En wat is de definitie ervan?” Deze vragen leidden tot de expositie in het Centraal Museum Utrecht die tot voor kort te zien was in la Gaîté lyrique (Parijs). Grote namen als Maison Martin

Margiela, maar ook opkomende Britse ontwerpers als Alex Mattsson en Craig Green stelden hiervoor hun werk beschikbaar. Laatstgenoemde kreeg van Atopos CVC de opdracht om speciaal voor de collectie vier nieuwe kostuums te ontwerpen. “Houd hem goed in de gaten”, waarschuwt Angelos enthousiast.

“Green is een rijzende ster!”

Naast een opvallende inhoud heeft ARRRGH! ook een bijzondere vorm. Om écht kennis te maken met de monsters, is het volgens Atopos CVC noodzakelijk om heel dichtbij te komen.

“We gebruiken met opzet geen po­ diumstukken of glas”, legt Angelos uit.

“Dat is ongebruikelijk voor een modetentoonstelling, maar heel belangrijk voor de ervaring van de bezoeker.”

In Parijs kreeg de inrichting een extra dimensie. “De kostuums werden alle­ maal naar de entree gericht, alsof de schepsels ieder moment tot leven konden komen en in een indrukwekkende protestmars naar de uitgang zouden marcheren. Voor de opening van de tentoonstelling vroegen we bezoekers om zich als monster te verkleden. Het zorgde voor een levendige mix van karakters. Wie rekende je tot mensen, en wie tot monsters?”

Achter de vragen, observaties, en voorspellingen van Atopos CVC schuilt een geducht idealisme, aldus Angelos. “We hebben een hele duidelijke missie! Schoonheid kan niet worden gedefinieerd door magazines of conventies. De monsters zijn het bewijs dat er veel meer is dan Het Systeem.”

Inmiddels is Atopos CVC alweer bezig met het volgende thema: mode en seksualiteit. “Furries, fairies, en meer van dat soort onderwerpen”, grapt Angelos.

“We bevinden ons nog in een heel vroeg stadium, maar MºBA 13 heeft ons een stuk verder geholpen.” Of de monsters in de toekomst terug blijven keren op de catwalk, is voor de Griekse onderzoeker geen vraag. “Natuurlijk!

Vooral qua styling zie je op dit moment veel van hun eigenschappen terug­ komen, en dat zal nog een paar jaar voortduren.” Na een korte pauze sluit hij lachend af: “I hope they’re here to stay!

Het zou de expositie een stuk geloofwaardig maken, toch?”

ARRRGH! Monsters in de mode is van 19 oktober 2013 tot en met 19 januari 2014 in het Centraal Museum Utrecht te zien. www.atopos.gr www.centraalmuseum.nl

Gc Update

Converse Maison Martin Margiela Dit is nog eens een samenwerking waar we blij van worden. Converse kondigde deze maand een gloednieuwe collectie aan met Maison Martin Margiela! Hiervoor werden Chuck Taylor All Stars en Jack Purcell sneakers volledig met de hand overgeverfd in de iconische witte verf van het Franse modehuis. De verf dekt het linnen, de eyelets, de veters en de zolen af, waardoor een natuurlijk craquelé ontstaat.

Daaronder vandaan zullen de originele kleuren tevoorschijn piepen.

Het karakter van de Converse Maison Martin Margiela 1970s Chuck Taylor All Star en Jack Purcell sneakers komt naar voren door de doorgaande dialoog tussen het gekleurde linnen en de strakke verf.

Hoe meer ze worden gedragen, hoe meer ze hun kleuren en persoonlijkheid laten kennen. De sneakers hebben een voering van premium off-white leer en zijn onder de witte verf beschikbaar in rood, zwart, marine en (exclusief voor Margiela) vintage geel. “Het Maison heeft altijd een obsessie met wit gehad.

De verf wordt zo gebruikt dat de kleur onder het wit als het ware incognito is. Het is een soort poëzie; naarmate de tijd verstrijkt, geeft de schoen zich bloot”, aldus Maison Martin Margiela.

Maison Martin Margiela brengt al sinds de oprichting in 1988 klassieke ideeën over mode aan het wankelen met hun innovatieve volumes, vormen en bewegingen in de kledingstukken. Het huis heeft altijd haar eigen weg gevolgd, vaak buiten de gebaande modepaden. De focus op recycling, transformatie en herinterpretatie schept een perfect verwantschap

13

met de filosofie van Converse als platform voor creativiteit. “Het is voor Converse een geweldige ervaring om samen te werken met Maison Martin Margiela. De collectie draagt de geest van onafhankelijkheid en zelfexpressie van beide merken perfect uit, en geeft aan hoezeer Converse en Margiela hechten aan ongebreidelde creativiteit”, aldus Converse.

De Converse Maison Martin Margiela sneakers zullen in september wereldwijd verkocht worden in Margiela-winkels en in een select aantal andere schoenenzaken, waaronder Ennu en Shoebaloo in Amsterdam en Coccodrillo in Antwerpen. www.converse.nl www.converse.be

Cult

Gag, 2013

Door Tara Vierbergen

Adrift, 2006

12

Vonn Sumner 12

Aan de zuidelijke punt van de Baai van San Francisco ligt Palo Alto. De stad in hartje Californië is een belangrijke plek voor Vonn Sumner. Zijn vader bezat er een lijstenwinkel en galerie. Als kleine man werd de schilder bedolven onder kunst, wat destijds een grote indruk op hem maakte. En nog steeds. “Ik heb een breed assortiment aan kunst voorbij zien komen in de winkel van mijn vader.

Af en toe zat daar heel speciaal spul tussen. Ik vergeet nooit de dag waarop iemand een originele brief van Vincent van Gogh langsbracht. Het handschrift, de kleur van de inkt en het papier, de kleine miniatuur schetsen opgenomen in de notitie om te laten zien waar hij mee bezig was. Er is nauwelijks iets mooiers dan het in eigen persoon zien en in je handen houden van schilderijen en tekeningen”, vertelt Sumner.

Toch vond Sumner de meest belangrijke schilderijen en tekeningen die hij als klein kind zag in kinder- en stripboeken. “Die maakten een enorme

indruk op me, maar dat waren voor­ namelijk primaire visuele ervaringen.

Toen ik wat ouder werd, merkte ik de echte schilderijen op. Eerst in mijn vaders galerie, later in musea. Mijn ouders namen me gelukkig veel mee naar exposities. En ze namen me mee op reis.

Naar Midden-Amerika, naar Europa.

Ik was een jaar of tien, elf, toen mijn ouders me meenamen naar Engeland.

Eerst Oxford, daarna Stratford-uponAvon en tot slot Londen. Daar zag ik een tentoonstelling van de schilderijen die Claude Monet maakte in zijn woonplaats Giverny. Die ervaring was overweldigend voor mij. Het was het moment waarop ik wist wat ik wilde doen in mijn leven: schilderen.”

Zo gezegd, zo gedaan. “Eenmaal terug in Californië was ik een ander persoon. Ik herinner me nog goed dat ik een stel kwasten en verf in pastelkleuren kreeg en meteen woest mijn eigen tuin begon te schilderen. Zoals Monet dat deed. Ik schilderde elk

bloemetje, elke plant, elke boom. En ik herinner me hoe teleurgesteld ik was met het resultaat. Vergeleken met hem waren mijn schilderijen zwak en leeg.

Daar, in mijn achtertuin, begon voor mij het lange leerproces van wat schilderkunst is, en hoe je je eigen gevoeligheid vindt.”

Inmiddels heeft Sumner twee studies Beeldende Kunst afgerond en zijn de schilderijen die hij maakt allerminst zwak en leeg te noemen. Zijn recente werk geeft ons een kijkje in zijn eigen ziel, maar zelfportretten zijn het niet, volgens de kunstenaar. “Ik zie mijn schilderijen als personages in een toneelstuk, een film, of een roman. Het is fictie. Ik ben me bewust van de traditie van zelfportretten in de schilderkunst. Albrecht Dürer, Rembrandt van Rijn, Philip Akkerman—ik ben erdoor beïnvloed en speel ermee.

Maar mijn werk is eerder evenwijdig aan die traditie dan een verlenging ervan. Soms ga ik mee met de conventie, soms ga ik er rechtstreeks tegenin. Soms

14

geen van beide. Elke kijker is vrij om mijn schilderijen te interpreteren als zelfportretten, maar het is niet mijn bedoeling geweest ze op die manier te maken.”

Er heerst een bepaalde rust over het werk van Sumner. Zijn doeken dragen een emotie uit, eentje waar je niet meteen je vinger op kunt leggen.

Je moet er een tijdje naar kijken, je moet een moment nemen om te overwegen wat je het liefst doet: wil je lachen, huilen, of misschien allebei? Gelukkig voor Sumner is dat nu júíst zijn bedoeling. Hij geeft de kijker een moment van bezinning. “Het schilderen van menselijke vormen is een zeer beladen activiteit, maar ik geniet van die uitdaging. Ik improviseer binnen een set van verwachtingen. Ik werk intuïtief, maar met bepaalde motieven die ik vooraf heb gekozen. Schilderijen weerspiegelen onszelf op onverwachte manieren.

Anders dan een camera of spiegel.

En ik denk dat de wens om mensen te schilderen en tekenen een heel oor-

spronkelijke is. Elke generatie moet onze menselijkheid herdefiniëren en opnieuw vrijmaken.”

“Ik denk dat we in een tijd leven van een niet erkend onbegrip. Er zijn ingrijpende culturele, politieke en economische verschuivingen gaande, en ik denk niet dat we ze volledig begrijpen. Dit resulteert in een angstig gevoel van vreemdheid, waarvan ik denk dat dit doorkomt in mijn schilderijen— overigens niet noodzakelijk gepland.

Ik volg gewoon mijn instinct en werk met wat voor mij visueel spannend en meeslepend voelt”, aldus Sumner. Hij besluit: “Ook vind ik het erg belangrijk dat mijn werk een zekere humor bevat.

Ik neem humor serieus, want zonder missen we perspectief. Deze tijd heeft absurdisme nodig!” www.vonnsumner.com

Gc Update

Fu e r tu o i h s Fa ns www.dutchdesignweek.nl

modebelofte ’13 future fashions 19 — 27 October, Kazerne, Eindhoven

Introducing Aesthetics of Future Crafts and Technology

Participants

Participating designers at Modebelofte 2013— Future Fashions among others are Ana Rajcevic, Dewi Bekker, Jantine van Peski, Jef Montes, Maiko Takeda, Matija op, Pauline van Dongen, Rianne Suk, Sadie Williams, Silvia Romanelli, Stephanie Baechler, Volker Koch, Wim Bruynooghe, Xiao Li and Yoram Tomasowa.

Future Fashions

Modebelofte 2013 is titled ‘Future Fashions’, a direct reference to the futuristic nature of the selected work, which explores the use and aesthetics of new technologies and ‘hyper crafts’.

The designers detach themselves from fashion as a selfreferencing system; the everlasting style quotation makes way for experimental crafting. Technique highly determines the result, be it a traditional fashion craft

used in a monumental way; a new material—recycled or exclusively ­developed—being introduced; a radically new production technique like 3D printing or a combination of the above.

Although the exhibited designs make a serious contribution to our fashion vocabulary, first and foremost they engage in interacting with other disciplines, producers and the audience.

19—27 October Kazerne, Grote Berg 9 Eindhoven, the Netherlands

Modebelofte is part of Dutch Design Week Eindhoven

Xiao Li

“Xiao Li heeft van siliconen materiaal te gekke outfits gebreid. Terwijl het er aaibaar uitziet, is het bizar materiaal. Zij geeft een totaal nieuwe kijk op knitwear.”

—Hanka van der Voet

Future Fashions Van 19 tot en met 27 oktober vindt in Eindhoven de Modebelofte van 2013 plaats. Deze 7e editie van de jaarlijks terugkerende tentoon­ stelling, die een nieuwe ­generatie modeontwerpers een podium biedt tijdens Dutch Design Week heet Future Fashions: Introducing Aesthetics of Future Crafts and Technology— een directe verwijzing naar het futuristische karakter van het werk dat er te zien is. Glamcult Studio is dit jaar gast­curator en ontwerper van de expositie en geeft je hier alvast een overzicht van wat je kunt verwachten.

Matija Čop Modebelofte is een jaarlijkse expositie die in het leven werd geroepen om een jonge generatie modeontwerpers tijdens Dutch Design Week in Eindhoven een platform te bieden en zo de geselecteerde talenten een verdiende opstap te geven. De deel­n emende designers mogen niet langer dan vijf jaar geleden zijn afgestudeerd en doen mee aan de expositie om zowel publiek als bedrijfsleven te inspireren met hun progressieve visie op mode.

Dit jaar vindt de tentoonstelling voor de 7 e keer plaats, en wordt voor het eerst geïnitieerd door de multidisci­ plinaire conceptstore YOU ARE HERE, die in het najaar van 2010 haar deuren opende in het centrum van Eindhoven en voor deze expositie het stokje overnam van initiatiefnemer Krabbedans.

YOU ARE HERE gelooft in samenwerking en het leggen van vooruitstrevende verbindingen tussen designtalenten, innovatieve bedrijven, kennisinstituten, media en het publiek. Glamcult Studio heeft deze editie de eer om Modebelofte 2013 te ontwerpen en als gastcurator op te treden. De expositie draagt de titel Future Fashions, en onderzoekt de toepassing en esthetiek van nieuwe technologieën en hyper crafts binnen de mode-industrie. De geselecteerde ontwerpers hebben met elkaar gemeen dat zij zich losmaken van de mode als zelfrefererend systeem; zij houden zich niet bezig met trends op de catwalks, maar richten zich op experimentele maakprocessen. De door hen aangewende technieken bepalen het resultaat.

Hanka van der Voet, oudredacteur van Glamcult, docent aan de Fashion Masters van ArtEZ en onder-

zoeker bij het ArtEZ Modelectoraat, maakte voor Glamcult Studio de selectie. Voor haar werk houdt zij zich onder andere bezig met de veranderingen binnen de mode-industrie en hoe de toekomst van de mode eruit gaat zien.

“Er vindt op dit moment een revolutie plaats in de mode. Deze heeft vooral betrekking op duurzaamheid en productieprocessen. In Future Fashions laten we dit zien. De tentoonstelling is opgesplitst in twee delen. Aan de ene kant worden modeontwerpers belicht die gebruik maken van innovatieve technieken, zoals lasercutten en 3Dprinten, of die werken met nieuwe materialen, zoals glasvezel en siliconen.

En aan de andere kant zijn er stukken te zien van ontwerpers die juist werken met handwerktechnieken en deze tot in extremen doorvoeren”, vertelt ze.

De zoektocht begon bij talentwedstrijden als ITS en Hyères, want daar zit veel talent. Een groot aantal van de participanten komt uit Nederland en België, maar er is ook veel talent uit Londen. “Deze stad loopt altijd voor op gebied van avant-gardistische mode; er is veel ruimte voor experiment.

De kunstacademies in Londen zijn zeer vooruitstrevend en gericht op de toekomst. Zo is er aan het London College of Fashion een masteropleiding Fashion and the Environment die helemaal gericht is op de mode-industrie van de toekomst. Ook hebben ze er een Centre of Sustainable Fashion.” Binnen de hele mode-industrie is er inderdaad steeds meer aandacht voor innovatie en duurzaamheid. Tegelijkertijd gaat het tempo waarin collecties elkaar op­ volgen ook omhoog, en zijn er maar weinig modehuizen die niet meegaan

in deze tendens. “Er wordt zo krankzinnig veel geld verdiend in de mode, dus niet iedereen in de gevestigde orde ziet reden om te veranderen. Gelukkig spelen de academies steeds meer in op de veranderingen binnen de modeindustrie en proberen ze andere designers af te leveren dan vroeger.

Er is niet genoeg plek voor alleen maar sterontwerpers, dus moeten studenten nieuwe manieren verzinnen om zichzelf te onderscheiden. Het gaat hierbij niet meer alleen om vormgeving, maar vooral ook om zingeving. In Future Fashions laten we dit nieuwe talent zien. Ik hoop dat er in de toekomst meer en meer ruimte zal zijn voor deze ontwerpers.”

Future Fashions bestaat naast een inspirerende selectie modeontwerpen uit films, presentaties, een lezing en speciale lichtetalages verzorgd door Philips. De expositie vindt plaats in Kazerne, een van Eindhovens mooiste hotspot. Tijdens Dutch Design Week is Kazerne dagelijks geopend van 11:00 tot 20:00 uur. De toegang is gratis. www.youarehere.nl www.dutchdesignweek.nl “Het architecturale ontwerp van Matija Čop is van foammateriaal gemaakt, maar voelt aan als steen. Čop heeft met een laser en de plug and feather-techniek gewerkt, wat inhoudt dat hij het ontwerp vanuit allemaal losse stukjes heeft opgebouwd, als ware het een puzzel. Er is geen stiksel of lijm aan te pas gekomen. Het ontwerp kan helemaal uit elkaar gehaald worden, en opgebouwd worden tot een nieuw ontwerp.”

—Hanka van der Voet

16

Future Fashions Maiko Takeda

Alfhild Sarah Külper

“Maiko Takeda is afgestudeerd als milliner, hoedenmaker. Hij heeft met perspex en clear film stukken gemaakt, die net levende organismen lijken. Een soort zeeanemonen, zoals het materiaal beweegt.

Björk is ook fan; zij heeft al een keer één van zijn stukken gedragen tijdens een show.”—Hanka van der Voet

“Alfhild Sarah Külper heeft met een heleboel dunne lagen met de hand geverfde stof, meer dan twintig lagen, kledingstukken gemaakt.

De gezichten die op de verschillende stoffen geschilderd zijn vormen met elkaar één tekening, met een 3D-effect. Een zeer arbeidsintensieve klus, maar het levert een prachtig resultaat op.”

—Hanka van der Voet

Rianne Suk

Sadie Williams

Jantine van Peski

“Sadie Williams heeft haar eigen textiel ontworpen.

Een dikke lurex die zo stevig is dat het ontwerp dat er van gemaakt is rechtop blijft staan. Ze maakte een collectie van lange jurken die door hun statische vorm en geometrische patronen iets weg hebben van totempalen.”

—Hanka van der Voet

“Het ontwerpproces van Jantine van Peski is enorm arbeidsintensief. Ze heeft haar ontwerpen van zijden en merinowollen garen direct op het lichaam gecreëerd. Daarbij heeft ze maar één type knooptechniek gebruikt en daar een hele collectie omheen gebouwd.”—Hanka van der Voet

“Rianne Suk maakte een magnetische jas die reageert op hoe het lichaam beweegt, en zo van kleur verandert. Zodra de drager van het kledingstuk van houding wisselt, past het patroon van het ontwerp, dat is opgebouwd uit 150 magnetische stukjes, zich aan.”

—Hanka van der Voet

17

Jef Montes

“Jef Montes heeft een prachtige, tere stof van gasvezel ontworpen, die er fantastisch uitziet.

Als je het ontwerp zou laten vallen, breekt het, maar op de catwalk ziet het er vloeiend en organisch uit.”—Hanka van der Voet

Gc Platform

1—10 novembeR

mode in den Haag

Résidence de la mode

Parcours de la mode moderoute door de hofstad

Pop-up stores & mode exposities

le magasin de la mode concept store

www.residencedelamode.nl mede mogelijk gemaakt door de gemeente den Haag, ‘creatieve stad den Haag’.

Hier wordt geïnvesteerd in uw toekomst. dit project wordt mede mogelijk gemaakt door het europees Fonds voor Regionale ontwikkeling van de europese Unie.

20

Interviews

De ontwerpen van Carven moeten niet gezien worden als product, maar als onderdeel van een narratief.

30

26

Rafaël Rozendaal: “Sometimes a cigar is just a cigar.”

32

Sibling biedt met punky en hysterisch breiwerk graag een DARKSIDE komt alternatief voor de dichter bij rock-’n-roll welbekende grijze dan alle muziek die V-hals.

Nicolas Jaar ooit heeft gemaakt.

36

38

Owlle: “Ik houd ervan om Het tweede album net als een uil van Phèdre kwam met laat in de nacht rond Oud en Nieuw tot stand te fladderen!” in een feestend Berlijn.

20

Door Hanka van der Voet Fotografie: Jeroen W. Mantel

Styling en productie: Antoinette Degens Haar en make-up: Eva Copper voor Mac en La Mer Model: Jacomien Roobol—de Boekers Assistent fotografie: Tashena Burroughs Assistent haar en make-up: Cynthia Schippers—House of Orange Alle kleding: Carven autumn/winter 2013 Schoenen: Dr Martens

Carven Sinds Guillaume Henry’s eerste collectie voor Carven, zo’n drieënhalf jaar geleden, is het Franse modehuis een van de meest gewilde labels van het moment geworden. Henry’s radicale beslissing om couture af te schaffen en over te stappen op moderne, luxueuze en betaalbare ready-to-wear collecties blijkt een gouden greep te zijn geweest.

21

Gc Interview

Carven

Guillaume Henry kan zich nog precies herinneren wanneer hij voor het eerst in aanraking komt met mode. Als 9-jarig jongetje, dat opgroeit in een klein dorpje in de buurt van Dijon met slechts 400 inwoners, ziet hij een coutureshow van Yves Saint Laurent op tv. Hij weet het meteen: hij wordt modeontwerper!

Henry: “Ik was gefascineerd door het grenzeloze, de creativiteit en het plezier.”

Voor zijn 12 e verjaardag krijgt hij een naaimachine van zijn ouders en op zijn 16 e vertrekt hij naar Parijs. Daar gaat Henry werken in de winkel van couturier Christian Lacroix, aan wie hij op zijn 13 e brieven begint te schrijven. Ook stuurt hij schetsen naar hem op. Eind jaren 90 begint hij met zijn studie aan L’Institut Français de la Mode, waar hij in 2003 afstudeert. Gedurende zijn studie runt Henry voor drie seizoenen zijn eigen

label, maar dit moet hij opgeven wegens de slinkende modemarkt na 9/11. Na zijn studie komt hij bij Givenchy terecht, waar hij eerst onder Julien Macdonald werkt, en daarna onder Ricardo Tisci. Hierna werkt Henry nog even voor Paule Ka, een label dat een alledaagse, draagbare garderobe ontwerpt voor de moderne vrouw—iets dat Henry enorm waardeert.

In 2008 krijgt Henry de baan als hoofdontwerper van Carven aangeboden. “Ik zag Carven als een schone slaapster die gewekt moest worden.

Toen ik net in de winkel van Christian Lacroix werkte, keek ik altijd naar binnen bij Carvens couturesalon aan de Champs-Elysées.” Het eerste advies dat hij de zakelijke leiding geeft als hij wordt aangenomen is echter: schaf de couture af en zorg ervoor dat de kleding

betaalbaar is. Het lijkt een radicale beslissing, maar volgens Henry was het niet meer dan logisch. “Toen Carmen de Tommaso het modehuis in 1945 oprichtte was het belangrijk voor haar om couture te maken voor een betaalbare prijs. Ze realiseerde zich al dat de maatschappij aan het veranderen was en dat dit soort mode achterhaald aan het raken was. Dus toen ik werd aangenomen in 2008 en de couture afschafte om in plaats daarvan moderne, luxueuze en betaalbare ready-to-wear te maken handelde ik in haar geest. De Carvencodes van toen blijken nog steeds relevant te zijn: frisheid, spontaniteit en elegantie. Couture is binnen deze context totaal overbodig”, aldus Henry.

Het archief van het modehuis, dat door De Tommaso werd ondergebracht bij Musée Galliera, liet hij echter links liggen.

23

Liever richtte Henry zich op de toekomst.

“Ik wil de identiteit van het modehuis in stand houden, maar niet kopiëren wat in het verleden al eens gedaan is.” Dat is ook een van de redenen dat hij geen contact heeft gezocht met De Tommaso zelf, die inmiddels 103 jaar oud is. Sinds zij zich in 1993 heeft teruggetrokken uit de modewereld, houdt ze zich bezig met reizen naar warme verre oorden en het verzamelen van antieke meubels.

Het succes van het modelabel zit hem niet alleen in de betaalbaarheid van de kleding—voor €300,- kun je al een Carven-jurk in de kast hebben hangen —maar ook in de ontwerpfilosofie van Henry. “Ik denk altijd aan drie type vrouwen als ik begin met het ontwerpen van een nieuwe collectie. Elk van hen heeft een persoonlijkheid die voor mij staat voor de ideale Carven-vrouw. Zij zorgen

Gc Interview

Carven

ervoor dat ik op het juiste pad blijf en dat er consistentie in mijn collecties zit.”

Over wat dit precies voor typen zijn, blijft Henry vaag. Maar hij voegt nog toe dat hij voor zijn vriendinnen ontwerpt, meisjes die hij goed kent. Duidelijk is in ieder geval dat al deze vrouwen onmiskenbaar Parisienne zijn; charmant, nonchalant en cool zonder het te hard te proberen. Henry ziet zijn ontwerpen niet als een product, maar onderdeel van een narratief. Zijn stukken vormen de garderobe van de hoofdpersoon in zijn Carven-verhaal. Trends zijn daarbij ondergeschikt; bij Carven draait het om stijl en elegantie.

Voor de autumn/winter 2013 collectie liet Henry zich inspireren door de Franse film noir uit de jaren 80, films van Jean-Jacques Beineix en Luc Besson met in de hoofdrollen Françaises als

Béatrice Dalle en Isabelle Adjani. Vrouwen die zowel kwetsbaarheid als agressiviteit uitstralen. Deze inspiratie vertaalt zich in de collectie in verleidelijke jurken in zebraprint en rubberen jacquards, gecombineerd met zachte wollen jassen in babyblauw en roze. Henry’s visie voor de Carven-vrouw wordt gedeeld door de Nederlandse fotograaf Viviane Sassen, die al sinds Henry’s eerste collectie voor het modehuis de reclame­ campagnes schiet. Sassen, die eerder al campagnes deed voor Miu Miu, Stella McCartney, Adidas en Missoni, wordt bewonderd door de ontwerper vanwege haar oog voor textuur en volume. “Viviane Sassen kijkt verder dan de schoonheid van het model. Kijkend naar haar beelden vergeet je soms dat het foto’s zijn.

Ze hebben meer weg van collages of schilderijen.”

Sinds het voorjaar van 2012 ontwerpt Henry ook mannenkleding voor Carven.

Waar de herenlijn van Carven zich vroeger richtte op de Franse zakenman, zijn de ontwerpen van Henry nu een stuk speelser en bedoeld voor een jonger publiek. Voor zijn autumn/winter 2013 collectie liet hij zich inspireren door de foto’s van Michael Wolf van architecturale structuren van grote Aziatische steden, en door bergmode uit de jaren 50. “Tijdens het ontwerpen had ik beelden in mijn hoofd van zakenmannen opgepropt in kantoren en metro’s, maar ook hikers in de jaren 50. De parallel tussen mannen die elke ochtend naar hun werk gaan in hoge torens en mannen die op expeditie gaan naar de top van een berg prikkelde mij enorm.”

Inmiddels heeft Carven zo’n 700 verkooppunten over de wereld, is het

24

label samenwerkingen aangegaan met Petit Bateau en Robert Clergerie en heeft Henry zijn eerste geur, simpelweg Le Parfum getiteld, uitgebracht in samenwerking met de ‘neus’ Francis Kurkdjian.

Alles wat Henry aanraakt lijkt omge­ toverd te worden in goud, en dat terwijl de ontwerper nooit een business plan heeft gemaakt met zijn te realiseren ambities. “Het enige wat we voor ogen hebben is zover te gaan als mogelijk is. Het idee is nooit geweest om meer en meer te doen, maar om wat we doen goed te doen.” www.carven.fr

colorflip.com, 2008

almostcalm.com, 2012

Door Suzie Wempe en Beau Bertens Tekst: Joline Platje

RafaĂŤl Rozendaal

26

RafaĂŤl Rozendaal Het had weinig gescheeld of RafaĂŤl Rozendaal was illustrator geworden. Jeugdig enthousiasme over de eindeloze mogelijkheden van het web dreef hem echter een andere kant op.

Met een computer die hij van een docent voor 100 gulden kocht, startte hij zijn internetkunst, waarin hij graag verwijst naar alledaagse zaken als een drilpudding, een brandende sigaret of een wc-rol.

27

Gc Interview

mee hebt. Als je iets nieuws ontdekt, gaat je neus vanzelf die kant opstaan waar je heen wilt.” Onbewust was het voor Rafaël al een tijd duidelijk welke kant hij op wilde. Een zaadje dat in zijn tienerjaren was gelegd kon in Maastricht uitgroeien. “Toen ik zestien was, kregen wij thuis internet. Ik ging meteen op zoek naar interviews met bandjes en strip­ tekenaars die ik cool vond. Robert Crumb, Hein de Kort en Joost Swarte, allemaal illustratoren die ik al kende.

Het is natuurlijk leuk dat je veel infor­ matie kan vinden, maar al gauw dacht ik: ‘Dit scherm biedt meer dan de televisie, de radio of de krant. Zou er ook iets speciaal voor zijn gemaakt?’ Er waren toen nog zo weinig pagina’s, dat je het internet helemaal kon uitlezen.

Op de website van de VPRO stonden lifesavers, korte filmpjes van onder ­a ndere Han Hoogerbrugge en Peter Luining die speciaal op de karakteristieken van internet werden toegesneden.

Geen strips, geen tekenfilms, geen cdroms, maar iets speciaal gemaakt voor online.” Voilà, de realisatie dat een computer naast een zoekmachine en productiemiddel ook een nieuwe vorm van kunst mogelijk kon maken, was ­g eboren.

Het duurde vervolgens nog jaren voordat Rafaël er daadwerkelijk mee aan de slag ging. Zijn eerste stap zette hij, toen hij zijn eigen computer aanschafte. “Een oude Mac, ik kocht hem van een leraar voor 100 gulden.” Hij begon met spelen in Illustrator, en raakte er met de hulp van studiegenoten al snel bedreven in. “Ik leerde om het scherm als

28

studie exposeerde Rafaël in L.A.. “Mijn ouders en ik hebben veel gereisd en op verschillende plekken gewoond.

Tijdens mijn studie verhuisden zij voor een jaar naar San Francisco. Toen ik hen opzocht, kwam ik in contact met een galeriehouder die mijn website had gezien. Ik mocht langskomen en toen is de bal gaan rollen.” Inmiddels heeft Rafaël, die zelf intussen in New York is gaan wonen, tentoonstellingen over de hele wereld op plekken als het Centre Pompidou, de Biënnale van Venetië, de TSCA Gallery Tokyo en het NIMk Amsterdam, en geeft hij lezingen op Yale en l’Ecole Nationale Supérieure des Beaux Arts de Paris.

De jonge kunstenaar maakte precies op het juiste moment de overstap naar online kunst. Toch wordt ook hij met de jaren sceptischer over nieuwe ontwikkelingen in de (digitale) wereld.

“Oudere mensen, zeefdrukkers of typografen bijvoorbeeld, dachten in het begin dat internet slechts een trend was.

Uiteindelijk zijn zij allemaal hun werk kwijt. Toen de smartphone werd geïntroduceerd, dacht ik: ‘Wie heeft zin om de hele tijd apps te downloaden? Het is toch veel fijner om een website te bezoeken? Dan hoef je niet de hele tijd te updaten.’ Nou, als ik ergens spijt van heb, dan is het wel dat ik niet meteen een scheten-app heb gemaakt! Ik had zo’n scheten-website gemaakt, met een hand en als je aan een vinger trok, hoorde je een scheet. Die was heel populair. Als ik daar een app van had gemaakt, had ik honderdduizenden euro’s verdiend. Dus bij het volgende ding

papertoilet.com, 2006

Rafaël Rozendaal, een sympathieke jongen en een visueel kunstenaar die het internet als podium inzet. Hij maakt websites, installaties en tekeningen.

Twee- en driedimensionaal. Geboren in Amsterdam als zoon van een Nederlandse kunstschilder en een Braziliaanse architect, heeft hij zijn creativiteit niet van een vreemde. “Ik weet niet of het komt doordat ik van thuis uit werd gestimuleerd of dat het gewoon genetisch is, maar het was voor mij heel natuurlijk om iets binnen de kunsten te doen. Ik heb daar in tegenstelling tot mijn ouders nooit voor hoeven vechten”, begint de kunstenaar. Al gauw wordt duidelijk dat zijn passie heus niet alleen aan zijn opvoeding te danken is; op jonge leeftijd blijkt Rafaël al een uitzonderlijke liefde voor tekenen te bezitten. “Alle kinderen vinden het, volgens mij, leuk om te tekenen. Ik zat op een Montessorischool, waar kinderen weektaken heb­b en. Die maakte ik altijd zo snel mogelijk; dan kon ik daarna tekenen.”

De hobby hield aan en als puber ontwikkelde hij een kleine obsessie voor striptekenen. Dag en nacht was hij met potlood of pen in de weer, in de hoop ooit hele comics te maken.

Het was logisch geweest als Rafaël zich volledig had toegelegd op illustreren, toch koos hij uiteindelijk voor een ander pad. “Toen ik naar de kunstacademie in Maastricht ging, zei mijn vader ‘Strips tekenen kun je al!’

Hij vond het beter als ik me breder zou ontwikkelen. Hij kreeg gelijk, maar ik denk dat je jezelf sowieso stuurt in de richting van de dingen waar je affiniteit

vrije ruimte te gebruiken. Zo van: misschien zet ik hier een cirkel en hier een ­v ierkant, en that’s it, verder geen doelen.

Enorm empowering, want iedereen kan online dus wat maken. En dat kan dan door iedereen gezien worden. Billboards of televisiereclames zijn veel te duur om als canvas te hebben, maar internet niet. Iedereen heeft er gelijke kansen.

Coca Cola gebruikt hetzelfde internet als jij en ik. Guggenheim gebruikt zelfs internet. Maar goed, toen had ik wel het besef, maar wist ik nog niet wat ik vervolgens moest doen. Hoe ik een HTMLpagina moest maken, met een geluidje erbij of wat dan ook!”

Gelukkig diende een oplossing zich daarvoor vanzelf aan. Het enthousiasme en het vriendelijke karakter van de artiest-in-wording speelden daar ongetwijfeld een rol in. “Ik was in die tijd veel op de computerwerkplaats van de academie te vinden, maar de meeste van mijn studiegenoten zaten daar liever niet. Het voelde als een soort copyshop; je ging erheen als je iets moest printen, maar verder was het niet cool. Maar ik was wel heel erg geïnteresseerd in de technieken die ze er beheersten, iets dat door de werkplaatsstudenten gewaardeerd werd. Zij legden mij veel uit. En toen bleek het allemaal best wel makkelijk te zijn! Na wat geknutsel, raakte ik bevriend met een programmeur. Hij deed toen vooral tamelijk saaie dingen: data-analyses met heeeel veel getallen.

Maar stiekem vond hij het ook heel leuk om visueel bezig te zijn.” Eén en één is twee, zullen we maar zeggen. Vanaf toen ging het rap, want al tijdens zijn

intotime.us, 2012

misternicehands.com, 2001

tossingturning.com, 2011

Rafaël Rozendaal

Hot Doom With Mirrors, 2010

Rafaël Rozendaal

spring ik er meteen op.” En wat zou dat kunnen zijn? “Nou, dat vind ik nu ook stom: Google Glass. Dat is volgens mij net zoiets als een bluetooth headset, gewoon irritant. Maar als je zo denkt, zonder de kansen ervan in te zien, ben je waarschijnlijk oud. Hoewel, het zou ook kunnen dat het een beetje is uit­ ontwikkelt. Dat dit zo wel goed is. Wat er dan ontstaat, kunnen we nu nog niet bevatten. Wikipedia had er technisch gezien veel eerder kunnen zijn, maar het idee was er simpelweg nog niet.” Rafaëls project Bring Your Own ­B eamer gaat over een van zijn mogelijke toekomstvisies. Aan dit project, een reeks van one-night-exhibitions, mag iedereen met een beamer deelnemen.

Als host zorg jij voor een ruimte en nodig je zoveel mogelijk kunstenaars uit, zodat zij naast elkaar hun werk kunnen projecteren. “Ik ben op zoek naar de computerervaring van de toekomst. In elk restaurant hangt—heel irritant—wel een flatscreen. En ik denk dat binnenkort alles scherm is, zodat je continu door websites heen loopt. Ik denk zelfs dat je internet op een gegeven moment gewoon op je netvlies of op de verf op de muur vindt, totaal geïntegreerd met onze omgeving. Ik heb zelf altijd moeite met de vertaalslag van een 2D plattegrond naar een 3D omgeving. Het lijkt mij daarom wel heel fijn als dat is opgelost.”

Onlangs bracht Rafaël een eigen boek uit, Spheres. Nog een lastige vertaalslag, want doordat de kunstenaar niet alleen digitaal, maar ook printwerk maakt, moet hij vaak op inventieve

­ ijze te werk gaan. “Op een scherm kun w je geen fluorkleuren of metallics weergeven. Je kunt een afbeelding maken van goud, maar dat wordt beige. Zo heeft elk medium zijn eigen karakter.

Ik heb heel lang gezocht naar een manier om stilstaand beeld te laten werken, terwijl ik eigenlijk meer in beweging denk. Momenteel ben ik bezig met lenti­ culaire prints; die bewegen mee. Net zoals je vroeger die ansichtkaarten had met een meisje in bikini die aan en uit ging als je hem bewoog. Die techniek wordt steeds beter!” Dit procedé gebruikte Rafaël ook voor de prints die de zaal aankleedden waar het videoproject Cold Void werd gelanceerd.

Middenin een galerie stond een voorgeprogrammeerde piano die muziek van Luuk Bouwman afspeelde. De print, die tevens als platenhoes voor de ­muziek fungeert, sierde in rijen de muren, zodat de hele omgeving van vorm en kleur veranderde als je erdoorheen liep.

“Inmiddels ben ik grotere prints aan het maken voor shows. Op deze manier is er toch interactie bij een 2D beeld.

Projectie werkt nou eenmaal beter bij een publieke tentoonstelling.”

Rafaëls persoonlijkheid vormt de relatie tussen zijn verschillende werken.

“Kunst is altijd persoonlijk. Jan Dibbets, een Nederlandse conceptuele kunstenaar, zei ooit: ‘De kunstenaar is een soort krokodil met een hele grote bek die de hele tijd gevoed moet worden. ­D eze voeding bestaat uit de constante indruk van andere kunstenaars, landschappen en steden. Uiteindelijk krijgt de krokodil een hele grote staart van

al dat eten. Iedereen bewondert die staart, maar dat doet er voor de kunstenaar niet toe. Iedereen kijkt ernaar, maar de kunstenaar zelf is alweer bezig met de volgende stap.’ Dat is heel h­ erkenbaar. Ik ben overigens wel bezig met de ervaring van de bezoeker, die wil ik niet teveel uitstippelen. Daarom kies ik nooit voor te gesloten verhalen.

En daarin heb ik dan wel weer voor­ keuren voor bepaalde dingen.” De kunstenaar Rafaël lijkt vaak te kiezen voor alledaagse objecten, onderwerpen en handelingen. Doet hij dat bewust? “Als je niet-alledaagse dingen gebruikt, duw je mensen sneller in een specifieke richting. Een wc-rol, bijvoorbeeld, gebruikt iedereen, maar de oorlog in Syrië, is een ander verhaal. Daarnaast vind ik het leuk, omdat ik zo veel reis. Ik wil graag dat iedereen er iets mee kan.

Mensen impliceren dat ik een bepaalde boodschap heb, maar dat is niet zo.

Mijn ideaal is dat iemand die nog nooit een computer heeft gezien er ook iets bij voelt, in plaats van dat hij er helemaal niets van snapt.”

Een van Rafaëls lievelingswerken is pleaselike.com, een witte website met alleen een like button. “Ik dacht erover na wat in onze tijd het meest belangrijk is, en dat is de bevestiging van publiek.

De hele dag maar kijken op je telefoon of mensen nog van je houden. Hoe kun je dat het beste afbeelden? Je zou natuurlijk een tekening kunnen maken of een fontein in de vorm van het bekende Facebook-duimpje, maar nu blijft het doorwerken. En kun je zelf ook weer ‘liken’.” Rafaëls websites doen je vaak

29

lachen. Soms hebben ze zelfs iets banaals; de scheten-website is daar een goed voorbeeld van. Maar ook een drillende pudding met de titel jello time die een poing-geluid maakt, of een website waar je het met behulp van je muis kan doen regenen of opklaren, met de titel looking at something (alsof je door het raam kijkt en het weer ziet veranderen), dragen hier aan bij. We moeten alleen niet denken dat hij het daarom doet. “Ik weet niet of mijn werk ironisch overkomt, maar zo bedoel ik het niet. Ik vind het raar dat in Amerika ironie nog sterker is dan hier. Veel vrienden luisteren nu naar trance. Zij vinden Tiësto dan heel erg cool, maar op een humoristische manier. Ze nemen zelfs allemaal tribal tattoos, terwijl ik die haatte toen ik op de middelbare school zat.

Ik vind het stom als je voor de grap iets fouts leuk vindt. Veel van mijn ideeën komen uit dromen, maar zijn niet surrealistisch. Voor mij is het interpreteren van een droom een beetje hetzelfde als het uitleggen van kunst. Ik vind het eigenlijk onzin. Sometimes a cigar is just a cigar.

Het hoeft geen symbool voor iets te zijn. Als iemand dat erin wil zien, prima, maar voor mij is het wat het is.” www.newrafael.com

Gc Interview

30

Door Leendert Sonnevelt Fotografie: Nick Helderman

Darkside Nicolas Jaar, knap, intelligent, ‘zoon van’ en alom geliefd. Toch kent ook deze optimistische muzikant zijn duistere periodes. Een besef dat in 2011 tot het ontstaan van DARKSIDE leidde, een project samen met gitarist Dave Harrington waarvan deze maand debuutalbum Psychic uitkomt. Glamcult sprak het duo over muzikale overeenkomsten, de dualiteit van the dark side en—we konden het niet laten—hun gedurfde commentaar op Daft Punk.

Als 23-jarige kent Nicolas Jaar de elektronische muziekwereld door en door.

Met een handvol EP’s en tientallen remixen die nooit ver boven de 100 beats per minute uitstijgen, schopte hij het tot veelbesproken hoogte. Tel daar een experimentele performance in het MoMA PS1 én een debuutplaat met broeierige minimal bij op, en je bent, zeg maar gerust, een indieheld. Op het terras van het Amsterdamse Lloyd Hotel wordt Nico, zoals de producer doorgaans wordt genoemd, geflankeerd door Dave Harrington. Qua uiterlijk is deze gitarist (en producer) het tegenovergestelde van zijn compagnon. Jaar deelt correcte complimentjes uit, Harrington roert verwoed in zijn cocktail. Hij geeft de leiding van het gesprek gewillig over aan zijn ervaren partner. Soms is dat jammer, want Jaar kent de trucjes van het vak. Hij praat graag over muziek, maar blijft bewust aan de oppervlakte.

Totdat een moeilijke vraag zijn zekere houding doorbreekt, en de stilte heel even bewijst dat deze muzikant veel meer is dan alleen zijn professionele voorkomen.

Nadat Jaar in 2011 zijn eerste album uitbracht, ging hij op zoek naar een gitarist die hem kon vergezellen op tournee. “Ik wilde alleen de beste muzikant die er was”, stelt hij duidelijk. Zijn zoektocht eindigde bij Harrington. In muzikaal opzicht was er een opvallende klik.

“We delen een aantal oddball artistic interests”, aldus Jaar. Een liefde voor het obscure en muzikale precisie, het zijn de ogenschijnlijk weinige overeenkomsten tussen het tweetal. Maar ook van

logica of regels willen beiden niets weten. “Muziek maken is voor ons allebei iets compleet organisch”, aldus Harrington.

“Over structuur of een creatief proces kan ik je daarom heel weinig vertellen.” In een Europees hotel sloeg de vonk letterlijk en figuurlijk over. “Stop nooit een Amerikaanse stekker in een Europees stopcontact!”, lacht de gitarist. “Nico en ik waren samen aan het improviseren toen de speakers ineens opbliezen en de pikzwarte kamer werd gevuld met rook.” DARKSIDE was geboren.

The bats have left the ball tower The victims have been bled Red velvet lines the black box Bela Lugosi’s dead Het zijn de legendarische woorden van Bauhaus waar DARKSIDE, kort na het ontstaan, mee naar buiten trad.

“Dat is waar ook!”, merkt Jaar verbaasd op. “We hebben dat nummer destijds opgenomen en één keer live gespeeld.

Wat vreemd, dat was ik alweer ver­ geten.” Op internet is de cover nergens meer te vinden. “Tja, wat is er eigenlijk mee gebeurd?”, lacht Harrington. “Het is in ieder geval een geweldig nummer, misschien moeten we er binnenkort toch wat mee doen!”

Een project waar het duo wél mee in de schijnwerpers stapte, was de albumlange remix van Daft Punks Random Access Memories. In het voorjaar veranderden Jaar en Harrington hun naam heel even naar Daftside en staken een gewaagde injectie in het comeback­ album van de robots. Niet om nog meer

lagen toe te voegen, wel om het extravagante karakter eruit te zuigen. In tegenstelling tot de analoge technieken van Daft Punk, maakte Daftside enkel gebruik van digitale apparatuur. Binnen de kortste keren sprongen muziekcritici er bovenop. “Hilarisch!”, grijnst Jaar. “We kochten het album op de dag dat het uitkwam en gingen er twee weken mee aan de slag.” “It was a complete joke!”, vult Harrington aan. “Toen we als Daftside op het internet verschenen, werden we alleen meteen enorm serieus genomen.

We hebben twee weken zitten priegelen, but that’s it.” Of de remixen een vorm van commentaar bevatten, zoals menig journalist beweerde, beantwoordt Jaar bevestigend. “Ik denk dat er weinig mensen zijn die niet over Random Access Memories hebben gepraat, het album was simpelweg overal. De remixen zijn een onderdeel van die conversatie, en op die manier onze vorm van commentaar. Tegelijkertijd moet ik heel duidelijk zijn; commentaar is in dit geval absoluut geen kritiek!”

Afgelopen augustus was het zover, Jaar en Harrington brachten hun debuutalbum Psychic voor het eerst ten gehore tijdens een exclusieve luistersessie in New York. Wat het publiek te horen kreeg, was als vanzelfsprekend donkerder dan hetgeen zij van Jaar gewend waren.

Toch kwamen de voeten, als vanouds, na het tweede nummer van de vloer.

“Het was magisch”, mijmert Harrington.

Jaar vervolgt: “DARKSIDE komt dichter bij rock-’n-roll dan alle muziek die ik ooit heb gemaakt. Toen we dit project begonnen, voelde ik veel agressie. Ik

31

neigde daarom naar zwarte, punkachtige muziek.” Jaars agressie kwam tot uiting in het gebruik van meer gitaren, rijkere percussie, zwaar ademende synthesizers en hoge, emotionele vocalen. “En toch maak ik dance!”, grijnst hij.

“Door dit album te maken, kregen duistere gevoelens een vorm waar je alsnog op kan dansen.”

Lucht, vogels, water en vrijheid— het lijkt voor Jaar onmogelijk om deze gebruikelijke lichte elementen uit zijn composities te verbannen. “Ik hoop dat DARKSIDE een manier is om me van de nacht te ontdoen”, sprak hij in een eerder interview. Om het daar opnieuw over te hebben, kost hem zichtbaar moeite.

“Het maken van Psychic voelde als het uitdrijven van een boze geest. Het album bevat twee totaal uiteenlopende kanten. Alsof je altijd een masker draagt, maar het soms even afzet.” Het blijft even stil. In gedachten verzonken wendt Jaar zijn blik af. “Hoe ik me nu voel? Dat kan ik heel moeilijk omschrijven. Ik voel me in ieder geval anders. Ja, anders, schrijf dat maar op.” www.darksideusa.com DARKSIDE treedt op 9 oktober op in Ancienne Belgique (Brussel) en op 18 oktober in Het Concertgebouw (Amsterdam).

Gc Interview

32

Door Marjolein Stormezand Fotografie: Sofie Middernacht + Maarten Alexander

Styling: Cristina Firpo Haar en make-up: Florence Teerlinck Modellen: Olivier Geraghty窶年evs Alle kleding: Sibling autumn/winter 2013

Sibling Met inspiratiebronnen als Paula Yates, Richard Hell en de transseksueel Jayne County is het als vanzelfsprekend dat Sibling geen breiwerk voor mietjes maakt. De collecties van ontwerpers Sid Bryan, Joe Bates en Cozette McCreery zijn kleurrijk, sterk en toch zacht, uitgevoerd met typisch Britse humor en een liefde voor punk.

Body Freed of London

33

Gc Interview

Het idee om Sibling te starten ontstond tijdens een vakantie. Ontwerpers Sid Bryan, Joe Bates en Cozette McCreery overdachten hardop de afgelopen ­Parijse modeweek en bespraken hoe saai de knitwear collecties voor mannen waren. Alle drie waren ze al werkzaam in de mode; ze verdienden hun sporen bij gerenommeerde designers, zoals Alexander McQueen, Giles Deacon, Jonathan Saunders en Bella Freud. In plaats van verder te mijmeren stelde Joe voor om er iets aan te doen.

Om mannen een alternatief te bieden voor, laten we zeggen, de bekende grijze V-hals. Om gedurfde, kleurrijke kwaliteitsbreisels voor mannen te maken.

Inmiddels zijn ze een reeks mannen­ collecties verder en is er ook een lijn voor vrouwen geboren, Sister by Sibling.

Evenals haar grote broer is zij lekker Brits. McCreery legt uit: “Vanaf het moment dat Sibling de eerste mannencollectie toonde aan het publiek, werden we belaagd door winkels, inkopers, de pers en vrienden om een exclusieve vrouwenlijn te starten. Zelf wilden we wachten totdat Sibling een goede basis had. Individueel hadden we al veel aan vrouwencollecties gewerkt, waardoor er meer tijd, onderzoek en aandacht besteed moest worden aan de mannenlijn. Dit was in eerste instantie een veel grotere uitdaging voor ons en zorgde ervoor dat we weer enthousiast werden van producten.” Journalist Dean Mayo Davies omschreef het drietal in een stuk voor Dazed and Confused als “All for one and one for all.” Een omschrijving die aan Sibling blijft kleven. “Het had van alles kunnen zijn!”, zegt McCreery. “‘Three is the magic number’, of iets van de Three Stooges. We moeten er altijd

om lachen als anderen ons zulke leuzen toedichten. Onze favoriet is ‘The Beverley Sisters of knitwear.’”

Voor de Sibling Autumn/Winter 2013 collectie Please Kill Me lieten ze zich hoofdzakelijk inspireren door de iconische figuren Richard Hell and Jayne (voorheen Wayne) County. De begeleidende muziek tijdens de show was eveneens van hen. Punk vormde een vruchtbaar startpunt. “We wilden in plaats van naar de Londense punk liever naar die uit New York kijken. Naar de ontmoeting tussen Groot-Brittannië en Amerika. Als kinderen die opgroeiden in een buitenwijk waarderen we de cool van de New Yorkse punk, maar we leefden in een niemandsland in de UK. Deze discrepantie uit zich in de collectie.

Huiselijkheid is net zo belangrijk als alle toffe dingen die we doen, maar toen een vriend van ons een brief van Richard Hell kreeg, was het alsof Jezus hem had geschreven! We waren buitenpropor­ tioneel enthousiast”, aldus het drietal.

Richard Hell is de rode draad in het verhaal. In het breiwerk zijn enkele van zijn motieven verwerkt, zoals de tatoeage van een zwaluw die hij voor Paula Yates ontwierp. Please Kill Me, de tekst die Hell ooit op een shirt liet drukken en zijn gitarist vervolgens liet dragen, is uit­ gevoerd in een complex haakwerk van bloemen op een grote sweater. “Paula Yates vertaald naar breisels”, zo kun je The Natural Blonde, de autumn/winter 2013 collectie van Sister by Sibling, volgens hen het beste omschrijven. “Dit seizoen wilden we de vrouwelijkheid van Paula Yates verwerken in het breiwerk. Zij was sexy en flirterig, mooi en slim, en zeldzaam in het feit dat ook vrouwen daarom van haar hielden. Op

Body en maillot Freed of London

Sibling

veel manieren presenteerde ze zichzelf op een traditionele manier. Op een bijna ironische manier speelde ze met het silhouet van de ­i deale huisvrouw uit de jaren 40 en 50. Alsof ze constant een rol speelde en dat wist. In onze ogen is zij de perfecte English rose. De punkversie ervan!”

Het breiwerk kan van allerlei materialen gemaakt worden, maar de draad is steevast het uitgangspunt. Katoen, synthetische materialen, het gaat er vooral om dat de vorm overeenkomt met het gevoel van de stof. Merinowol is vanwege de veelzijdigheid van het materiaal favoriet. Zo is het koel in de lente en biedt het warmte in de winter.

“We vinden de herkomst van onze wol steeds belangrijker. Vooral de Aziatische en Amerikaanse markt hecht veel waarde aan waar de wol vandaan komt. We proberen voornamelijk met Schotse molens en fabrieken te werken.”

Onlangs wonnen ze de prestigieuze ­E uropese Woolmark Prize, een prijs die in het leven geroepen werd om jonge ontwerpers te stimuleren in het gebruik van merinowol en uitgereikt wordt door illustere jurlyleden als onder andere Franca Sozzani en Angela Missoni. ­S ibling zal in februari 2014 onze regio vertegenwoordigen tijdens de inter­ nationale finale in Milaan. “Onze eerste reactie was: ‘Eh… wie heeft er gewonnen?’

We waren in shock, de deelnemers ­b estonden uit zoveel inspirerende ontwerpers dat we niet hadden gedacht dat we zouden winnen. Het zal veel deuren voor ons openen. We worden nu echt erkend als Merino Wool Brand Ambassadors en dat voelt erg speciaal.”

Als het aan Sibling ligt, zullen er nog wel andere familieleden bijkomen.

34

“Het is heel natuurlijk voor een bedrijf om uit te willen breiden. We zouden heel graag een plek creëren waar je de stukken van Sibling kan voelen, beleven.

We zouden er ook muziek, boeken, ­k inder- en dierenspullen, en meubels kunnen verkopen. Ook zouden we een eigen fabriek willen hebben, waarin al het breiwerk wordt uitgevoerd. Het liefst in Engeland”, mijmert Cozette. Lachend voegt ze daar aan toe: “Als iemand geïnteresseerd is in een samenwerking, laat het ons maar weten.” Een eigen winkel is dus de volgende stap. Zodra ze de juiste partners hebben gevonden, kan de uitwerking van die droom beginnen.

Maar er moet naast Sibling ook plek overblijven voor persoonlijke ontwikkeling; Cozette is actief als dj, Sid kijkt graag naar CSI, terwijl hij knuffelt met zijn hond, en Joe leest heel veel, is v­ erslaafd aan Netflix en probeert zoveel mogelijk foto-exposities te bezoeken.

“Het is belangrijk om tijd te maken voor andere dingen, het zorgt voor nieuwe input”, verklaren ze. Eigenlijk kan geen enkele sibling zich voorstellen dat er iets anders is dan een leven als zodanig, maar als er dan toch iets zou moeten zijn, dan ziet Sid zichzelf wel als strandwacht op Bondi Beach. Joe denkt een goede torch singer te kunnen imiteren.

En Cozette zou als headliner in een club op Ibiza willen staan. Op de vraag of er een andere tijd is waarin ze zouden willen leven vraagt Cozette of het goed is om gewoon in het heden te blijven.

Of tien minuten terug, naar het moment dat de koffie nog warm was. www.siblinglondon.com

Sokken Falke

Door Emma van Meijeren Fotografie: Maya Fuhr

Phèdre

36

Phèdre April Aliermo en Daniel Lee zijn als oprichters van Daps Records en leden van Hooded Fang geen nieuwkomers in de muziekwereld. Het geëngageerde duo besloot—gedreven door een immer bestaande behoefte om nieuwe projecten op te starten—in 2010 een nieuwe band te beginnen: Phèdre. Deze maand brengen ze hun tweede plaat uit, Golden Age.

Over het ontstaan van Phèdre doen verschillende verhalen de ronde. April Aliermo en Daniel Lee, die samen de basis vormen, zouden elkaar of hebben ontmoet op internet, of door een priester bij elkaar zijn gebracht, terwijl deze hen zegende tijdens een bergbeklimming in de Filipijnen. Aan Glamcult vertellen ze weer een ander verhaal. “Wij zagen elkaar voor het eerst op een rave in 1994 in Chicago. Iedereen droeg er zwart.” Na hun ontmoeting besloten de twee samen verder te reizen. En later dus ook muziek te maken. Eerder mondde deze samenwerking uit in Hooded Fang, maar Phèdre brengt iets totaal anders. Deze switch is voor de twee eerder regel dan uitzondering. Daniel vertelt dat constant dezelfde muziek maken saai voor hem is. Ook voor April is het belangrijk om zo nu en dan weg te kunnen van “het publieke bandwerk.”

Door het continu opstarten van nieuwe kunstprojecten blijft het duo geïnspireerd. En dat blijkt. In Phèdre zijn de vele uiteenlopende muziekstijlen waar Daniel en April naar luisteren terug te horen (denk: hiphop, wereldmuziek en rock).

Door deze verschillende invloeden zijn ze niet in een hokje te plaatsen, en dat komt goed uit. “Het geeft je de vrije ruimte om te doen wat je maar wilt”, aldus April.

Phèdres eerste plaat, Phèdre genaamd, kwam uit in 2012, terwijl hij al af was in 2010. Dit album kwam, net als de opvolger, in een mum van tijd tot stand.

Voor de opvolger, Golden Age, sloten

April en Daniel zich een maand op in een appartement in Berlijn. “Het was een interessant proces; we konden door niks afgeleid worden, maar we moesten tegelijkertijd wel binnen één maand alle nummers afhebben. Dit was dus tegelijkertijd een vrij en een geforceerd project”, vertelt April. Nauwelijks kwam het duo buiten de deur in deze maand.

Maar de muziek kwam niet vanzelf.

Na een korte worsteling is het grootste deel van de plaat tot stand gekomen tijdens Oudejaarsnacht. Nadat ze veel tijd van de avond spendeerden aan het maken van het nummer Aquarius beseften ze zich opeens dat het al bijna middernacht was. Ze stapten op de fiets om naar een feestje toe te gaan en schrokken zich dood toen ze buiten kwamen. Zo’n hoeveelheid vuurwerk hadden de Canadezen niet verwacht.

De feestelijkheden op straat, het geluid en het licht van het vuurwerk creëerden zo’n intense ervaring dat ze alle andere nummers op het album ook afmaakten.

Het artwork van Golden Age is ontworpen door April zelf. Hiervoor maakte ze bij ieder nummer een bijpassende collage. Maar muziek maken en grafisch design zijn niet de enige dingen waar het duo zich mee bezighoudt. De shows die ze tot nu toe gespeeld hebben vonden plaats op propvolle podia. Attributen, dansers, alles om het zo groots mogelijk te maken.

“We proberen ons te focussen op het spektakel, voor ons is Phèdre meer dan een band. Wij zien het als een groot

kunstproject.” Dit is ook te merken aan de onconventionele manier waarop Phèdre muzikaal te werk gaat. “Wie of wat er te vinden is in de ruimte op het moment van creëren, gebruiken we voor onze muziek”, vertelt Daniel. In hun Berlijnse tijd ontmoetten ze op een kerstdiner een Japanse operazangeres.

Ze vroegen haar om langs te komen en iets voor hen in te zingen. Het maakte April en Daniel niet uit wat het zou zijn, ze lieten haar helemaal vrij. Deze opnames kwamen terecht op het eind van de nummers Atomic Love en Death of Cupid. “We werken altijd met mensen die in de buurt zijn en inspireren. Er zijn zo veel mensen die interessante dingen doen. Vooral in Toronto.” Eerder kwam op zo’n spontane wijze een samenwerking met Airick Woodhead, bekend van Doldrums, tot stand. Hij is overigens, in tegenstelling tot andere berichten, geen vast onderdeel van Phèdre.

De snelheid van hun muzikale proces zegt niets over de doordachtheid van Phèdres sounds. April uitte onlangs kritiek op Miley Cyrus’ optreden tijdens de VMAs, waarin zij de seksistische en racistische toon van de show verwierp.

“Het is belangrijk om kritisch te zijn over de dingen die we zien, zodat we samen vooruit gaan als een respectvolle, liefdevolle en bewuste samenleving.”

Vooral het toe-eigenen van de ratchetcultuur en de objectificatie van zwarte vrouwen keurt April af. Daniel ziet een groter probleem in de gehele industrie.

“Dit is al zo lang bezig. Er zullen altijd

37

mensen zijn die hele toffe, bijzondere dingen doen, maar niet hetzelfde platform hebben als anderen. Degenen die deze kansen wel hebben stelen alles wat ze cool vinden om het vervolgens te exploiteren en op oppervlakkige wijze in te zetten voor het grotere publiek.” Phèdre houdt liever rekening met culturele gevoeligheden, ook tijdens het componeren. De inspiratie die ze vonden bij inheemse stammen in Canada hebben ze dan ook in overleg gebruikt.

Ze vroegen hen om input en gebruikten niet zomaar stukjes die ze toevallig interessant vonden. Zodat ze op een respectvolle manier andere culturen kunnen integreren in hun eigen muziek.

Phèdre zou je misschien beter een platform dan een band kunnen noemen. Met als CEO’s April en Daniel.

De invloeden en bijdragen van buitenaf zijn ontelbaar, en dat is juist wat de twee zo interessant maakt. Voor de toekomst zijn er tal van mogelijkheden voor het duo vertelt Daniel. “Uiteindelijk ga ik April overtuigen om een live jungleplaat uit te brengen!”

Phèdre treedt op 27 september overdag op tijdens het TodaysArts Festival in Den Haag, ’s avonds in De Nieuwe Anita (Amsterdam), en op 11 oktober in T.A.G city (Brussel). www.phedreamour.com

Gc Interview

Door Danielle Hielckert

Owlle De Franse France Picoulet vond Owlle mooier klinken dan haar eigen naam. Eigenlijk kan ze zich ook wel identificeren met een uil, het dier waar ze haar artiestennaam van afleidde. “Niet alleen ziet deze naam er mooi uit, maar ook de mystiek die om de uil hangt spreekt me aan. Ik houd er wel van om laat in de nacht rond te fladderen!”

Muziek was al vanaf kleins af erg belang­ rijk voor Owlle. “Toen ik kind was luisterde ik echt obsessief naar de platen van mijn ouders, veel jaren-80-muziek. Ik had een passie voor Madonna en Cyndi Lauper. En nog steeds luister ik graag naar temperamentvolle vrouwen.” Ze vindt dat haar roots duidelijk in de tachtiger jaren liggen, want ook David Bowie en Grace Jones zijn grote inspiratiebronnen voor haar. “Ik ben het meest beïnvloed door triphop, experimentele electro en de muziekscene van de eighties. Erg extravagant en doordrenkt met coolheid”, lacht ze.

Zelf is ze pas een jaar of vijf bezig met muziek maken. “De wens om liedjes te schrijven en te zingen was er altijd al, maar ik wist niet welke richting ik op wilde. En ook niet hoe ik het moest aanpakken. Het was een geheime fantasie.”

Tijdens haar studie aan L’École Nationale Supérieure des Beaux-Arts de Paris realiseerde ze zich hoe essentieel muziek voor haar was. Ze probeerde muziek te componeren met een gitaar, maar pas toen een vriend haar een Omnichord gaf—een elektronisch muziekinstrument dat voor­g eprogrammeerde melodieën

en beats bevat, en waarmee het geluid van een harp nagebootst kan worden— had ze het gevoel dat ze de juiste richting op ging. “Opeens had ik de perfecte muzikale ‘kameraad’. Toch blijft mijn lievelingsinstrument mijn eigen stem.”

Haar eerste EP Ticky Ticky kwam vorig jaar uit en hoewel de nummers vrolijk en upbeat zijn, is ‘Franse electropop’ een omschrijving waar Owlle niets mee kan. “Ik denk niet in genres, de media doen dat. Ik beperk mezelf niet tot één genre. Ik wil gewoon de beste muziek maken die ik kan.” Op het moment is ze nog druk bezig met haar debuutalbum.

Ze schrijft en componeert alles zelf en het wordt een heel persoonlijk artefact.

“Ik wil dat het een mix wordt van alle verschillende stijlen waar ik van houd.

En een plaat van contrasten, want ik ben zelf ook iemand van uitersten. Het wordt een verhaal over mijn leven.”

Maar vooral moet het een album worden waar ze trots op kan zijn. “Ik wil dat mensen tegelijkertijd kunnen dansen en dromen op mijn muziek!”

Dat Owlle van uitersten houdt is wel te zien aan haar opvallende kapsel.

“Ik noem het zelf chic extravagance.

Mijn look is belangrijk, want muziek en stijl gaan goed samen. Ze kunnen elkaar versterken.” Ze creëerde ‘Owlle’ bovendien om zich vrijer te voelen. “Op deze manier kan ik eruit zien zoals ik me voel.

Ik ben nu dichterbij mezelf en minder verlegen. Daarbij ziet deze naam er mooi uit. Ook de mystiek die om de uil heen hangt spreekt me aan. Ik ben een nachtdier net als een uil. Ik houd er ook wel van om laat in de nacht rond te fladderen! Ik ben op mijn creatiefst als het om me heen donker en stil is.”

Mode is niet alleen een grote inspiratiebron voor de Française, ze beschouwt het als een vorm van kunst; een manier om je uit te drukken die net zo belangrijk is als zingen of dansen. “Ik houd van outfits die een dramatisch of betoverend aspect hebben. Het past bij Owlle om avontuurlijk te zijn!” Haar favoriete ontwerpers zijn onder anderen Martin Margiela en de overleden Alexander McQueen. Ze werkt ook graag samen met meer opkomende ontwerpers, zoals Jean-Paul Lespagnard.

“Ik houd van het theatrale in zijn ontwerpen. Van de ‘gekte’ die hij erin stopt.

Zijn looks op zich vormen al een show.

38

Dat past bij mij, dat is hoe ik mezelf graag zou willen zien.”

Naast mode laat Owlle zich ook inspireren door hedendaagse kunst, film en dans. “Zelf dans ik ook graag en ik probeer het ook echt onderdeel te laten zijn van mijn shows en video’s.

Voor een optreden in Parijs had ik profes­s ionele dansers op het podium, die mij een choreografie geleerd hebben. Dat was geweldig, ook al ben ik niet bepaald een Beyoncé!”, lacht ze.

Niet dat Beyoncé haar grote voorbeeld is. Een duet met Ellie Goulding zou ze wel zien zitten. “Zij heeft zo’n mooie energie op het podium. Ik zou het echt niet erg vinden als zij met mij zou willen zingen!” En dan laat Owlle zich even gaan. “Oh! Frank Ocean, do you hear me? Do you read this? Ik houd echt van zijn muziek. I’d definitely fancy a duet with him!” www.owlle.com

Gc Interview

Visual Essays

40 Dame Nature stooped over my cot and gave me this gift.

Fotografie: Maggie West

46 It’s so fluffy, I’m gonna die!

Fotografie: Marco van Rijt

Links Jas Vivienne Westwood Red Label, bloes Helmut Lang Rechts Bloes Helmut Lang, T-shirt Jonathan Simkhai, handschoenen iimuahii

Jas en broek PHLEMUNS by James Flemons, bloes Diesel

Links Jas Vivienne Westwood Red Label, bloes Boss by Hugo Boss Rechts Jas G-Star Raw, bloes DIESEL, shorts Not Equal

Fotografie: Maggie West Styling: Jessica Willis en Beau Barela Make-up: Jeffrey Baum—Atelier Haar: Tony Vin Model: Kelli—l.a. models Assistent fotografie: Julie Katske

Links Bloes en broek Katrien Baaij, schoenen Dr. Martens

Rechts Jas Petit Bateau, overhemd en short Katrien Baaij

Links Gilet Elisabetta Franchi, trui Jutka & Riska, broek Malene Birger

Midden Vest Jutka & Riska, top Milde Berlin, broek Monique van Heist

Rechts Top en transparante jas Jivika Biervliet, jas Drykorn, broek Pauline van Dongen

Links Jas MTWTFSS Weekday Collection, jumpsuit BZR

Rechts Jas Fade to W, overhemd Dewi Bekker, bomberjack Diesel, jumpsuit Humanoid

Fotografie: Marco van Rijt—Eric Elenbaas Agency Styling: Alex van der Steen—Eric Elenbaas Agency Haar en Make-up: Judith Neyens for Chanel—NCL representation Model: Rian—IAmelk Assistent fotografie: Petra Vaessen Assistent styling: Kim Arnold

Henrys Dream

Door Leendert Sonnevelt Fotografie: Lasse Dearman

‘Op een geheime locatie in de buurt van Kopenhagen vindt tussen 18 en 20 juli Henrys Dream 2013 plaats.

Bezoekers zullen deel uitmaken van een parallel universum waarin muziek onlosmakelijk is verbonden aan performance- en installatiekunst.’ Het manifest voor de eerste editie van Henrys Dream is opvallend idealistisch. Een organisatie die oproept tot de verwezenlijking van das Unheimliche—het klinkt aanvankelijk een beetje wishy-washy. Tegelijkertijd maken termen als poetic terrorism en rainbow streets ons heel nieuwsgierig. We besluiten dan ook om het vliegtuig te pakken, en worden afgeleverd op een plek waar chaos regeert. Sterker nog, chaos wordt op Henrys Dream gevierd. Tijdens ieder concert, ieder ritueel en iedere droom ontmoeten we 120 performers, die samen met lokale en internationale acts een full-blown experience neerzetten. Geen blokkenschema of headliners, wel een groot aantal opkomende artiesten en de eerste 24-uurs-area in de geschiedenis van Denemarken. Het publiek op het podium, de artiest op de vloer. Passiviteit is op Henrys Dream een duidelijke no-go. We worden ondergedompeld in de dromen van medebezoekers.

Muzikanten worden gasten, gasten worden performers en performers worden muzikanten. En dat alles op de maat van een rauwe soundtrack. www.henrysdream.dk

52

Henrys Dream Esben Weile Kjær Hij regisseerde videoclips voor MØ en When Saints Go Machine, hij is de helft van nu-trance duo Gold Lip, de motor achter de meest vooruitstrevende clubavonden van Denemarken en een getalenteerd schrijver en columnist.

Esben Weile Kjær is zijn naam, maar in Kopenhagen ook wel bekend als BoyCrush. Meer dan genoeg reden voor zijn wat cheesy pseudoniem, want de 21-jarige Deen doet nog veel meer.

Samen met twee vrienden bedacht Esben het concept voor Henrys Dream, en bepaalde vervolgens de visuele identiteit. “Noem me maar art director”, lacht hij. “Daar kun je het meeste van mijn werk onder scharen.” Over succes praat het creatieve brein liever niet.

“Het festival is bijna voorbij, maar nog lang niet af! De 1 e editie van Henrys Dream is een stap in de goede richting.” Blij en tevreden is Esben met wat hij heeft neergezet. “Er gebeurt in Kopenhagen heel veel op creatief gebied en het voelt alsof ik de juiste mensen eindelijk bij elkaar heb gebracht. Tegelijkertijd kan het zoveel beter! Deense media prijzen het initiatief, maar menen ook dat het bedoeld

is voor een bepaald soort mensen.

Dat vind ik heel jammer; Henrys Dream is een gemeenschap waar iedereen samenwerkt en welkom is.” Ondanks zijn bekendheid en ervaring heeft Esben het volgens hemzelf nog lang niet gemaakt. “Op Henrys Dream is iedereen een co-creator, een activist, maar ook daarbuiten zijn onze idealen groot. We want to define this generation.”

Dinner Als het experimentele neefje van Editors-frontman Tom Smith, zo klinkt Anders Rhedin. Gehuld in een donkergrijs pak en met samengeknepen ogen voert de zanger, tevens producer van Choir of Young Believers, een verwarrende act op. Zijn donkere stem en strenggereformeerde uiterlijk schreeuwen hel en verdoemenis.

Als in een omgekeerde realiteit kruipt Rhedin op zijn rug door het stof en ligt hij aan de voeten van het publiek, terwijl een eenzame bassist en violist vanuit de verte toekijken. Toeschouwers die menen dat hun laatste avondmaal is aangebroken, hebben het compleet mis. “It’s alright!”, luidt de boodschap van Dinner. Langzaam laten zanger en band het publiek tot rust komen. Vermoeide gezichten ontspannen wanneer Rhedin oproept om de ogen te sluiten en rustig met hem mee te ademen.

Synthpop met een geestverruimende werking—prettig gestoord, zeg maar.

First Hate De band van Joakim Nørgaard and Anton Falck Gansted is alles wat hun artiestennaam niet is: zoet, poppy en een beetje knullig. Op Henrys Dream geven de Eurotrash-liefhebbers hun tweede concert ooit. Rode tand­ afdrukken in de hals van de zanger wijzen op een ruige festivalnacht. “I’m not usually into that kind of stuff!”, bloost hij na afloop van het optreden. Podiumervaring is bij First Hate nog ver te zoeken. Aanstekelijke muziek maken de jongens wel, vooral wanneer ze met hun synthesizers de nineties induiken. De twee werken momenteel aan een debuutsingle en dat maakt zeker ­b enieuwd. Hup, terug naar de slaapkamerstudio!

53

Gc Festival

Henrys Dream GAY

Paradox Personified. Het is de perfecte songtitel voor een band die zichzelf GAY noemt en—volgens de bescheiden gaydar van Glamcult—weinig met hun naam van doen heeft. Op Henrys Dream is GAY het rauwe equivalent van carnaval. Hossen op manische drumritmes klinkt misschien ingewikkeld, maar het tegendeel blijkt. Zelfs “Will you still fuck me when I’m dead?” klinkt optimistisch wanneer deze vierkoppige band het uitkraamt. “Ze komen uit het Noorden”, weet een enthousiaste bezoeker te melden. Gelukkig komen we op Facebook meer te weten. “Full band recordings cumming up your gay ass very soon!”, melden de mannen daar.

Enough said.

Molly Nilsson Tussen enorme betonnen totempalen staat het enige buitenpodium van Henrys Dream. Wanneer Molly Nilsson daar op hoort te treden, blijft het verrassend stil. Geen publiek, geen zangeres. “Sorry, ze is te laat!”, meldt een van de organisatoren. “We hadden Molly net aan de lijn en ze is nog op het vliegveld. Kom morgen maar terug!” Een dag later staat de Zweedse zangeres wel tussen de dromenvangers. Tijd en ruimte voor een extra concert is er genoeg; de band die eigenlijk op moet treden, kan niet spelen wegens ‘stemproblemen’. Voor wie het nog niet wist: doorhalen bevordert op geen enkele manier je zangkwaliteiten. Geen concert van Gold Lip dus, wel een vertraagde Molly Nilsson. Begeleid door een backing track brengt de zangeres een groot gedeelte van haar nieuwe album The Travels ten gehore. Ook trakteert ze gul op semi-abstracte uitspraken die eigenlijk nergens over gaan. “Don’t you love it when your legs are dirty but you have two drinks to choose from?”

Nadenken is bij Molly Nilsson overbodig, we schuifelen door op de maat van self-indulgence en melancholie.

Holograms Terwijl de heren van Holograms het podium beklimmen, voorspellen festi­­ val­b ezoekers om ons heen alvast een le­g endarisch concert: “Ze zijn heel goed, hun melodieën zijn typisch Zweeds!” Als Zweeds in dit geval strak, rebels en catchy betekent, zijn wij het daar helemaal mee eens. De new wavepunk van Holograms is urgent, met een sterke nadruk op synthesizers en snelle gitaren. Opvallend is dat drie van de vier bandleden een microfoon voor hun neus hebben, en ook nog eens bewijzen hier prima mee overweg te kunnen.

Duister, upbeat en ijskoud—het is Stockholm, maar dan wel in de winter.

54

Henrys Dream Lust For Youth

Op Henrys Dream zijn de jongens van Lust For Youth local heroes. ‘s Ochtends sta je naast Hannes Norvide je tanden te poetsen, ‘s avonds is zijn optreden met Loke Rahbek een must. Op mysterieuze wijze weet iedereen, ondanks het ontbreken van een programma, hoe laat en waar het duo speelt.

Hun optreden begint dan ook opmerkelijk. Minutenlang schalt door de volstromende loods een schelle vrouwenstem: “So, what was she like? The first big girlfriend or something?” Voorin staan keyboards klaar, zorgvuldig afgedekt met witte doeken. Daarvoor staat een

schriele festivalganger op wacht.

Zijn lichaam is enkel bedekt met zelfaangebrachte tattoos, piercings en een Armani-onderbroek.

Zonder een spier te vertrekken tuurt hij de donkere zaal in, totdat hij bij zijn hals wordt gegrepen en aan de kant wordt gezet. Sfeervolle drones mengen zich met ruis, opzwepende drumritmes en de klanken van een mannenkoor. Norvides stem werkt vervreemdend­— alsof hij niet zingt voor mensen, maar voor leegte. Zijn voorkomen is koud en een tikkeltje arrogant. Knap, talentvol, and he knows it. Het maakt Lust For Youth extra gewild.

Ocean View

No Ceremony /// In Henrys universum bestaan geen programmaboekjes, dus ook geen headliners. Toch heeft No Ceremony /// als laatste act op de laatste avond veel weg van een afsluiter. De Lucid Zone, een tot maanlandschap verbouwde loods, maakt het mogelijk om hun show van alle kanten mee te maken. Overheadprojectors betoveren het duistere decor, alsof ze speciaal voor het mediaschuwe trio werden gemaakt. Ondanks support van onder andere Diplo en Crystal Fighters vliegt de band bij het grote publiek nog steeds onder de radar. Op Henrys Dream zijn de beeldschone zangeres en haar mannen groot. Performers draaien pirouetten en ballen hun vuisten wanneer de emotionele housebeat steviger wordt. Bewakers rondom het podium kijken verbaasd toe.

Vervelende fans op de voorste rij?

Niet in deze wereld.

55

Het droomuniversum is soms lieflijk, soms brutally honest. Zo ook het optreden van dit jonge drietal uit Kopenhagen, dat van het publiek wordt gescheiden door een barrière van hekwerk. Rauw, rauwer, rauwst—de melodische punk­ nummers zijn duidelijk afkomstig uit de lokale scene. Het verbaast dan ook niets dat Ocean Views debuut­a lbum werd geproduceerd door Jens Benz, producer van onder andere Iceage en Thulebasen. Qua uiterlijk zijn de jongens van Ocean View very Hedi Slimane. Achter de hekken staan een bezwete zanger, een graatmagere gitarist en een beeldschone drummer, bijgestaan door bevriende muzikanten.

Frontman Julius Ernst zingt voortdurend met gesloten ogen. Zijn onrustige stem zorgt voor allesbehalve een vrolijk festivalgevoel. Screw you, Ocean View!

En hartelijk bedankt voor de buikpijn, we love it.

Gc Festival

WILD BUNCH EN QUAT’SOUS FILMS PRESENTEREN

EEN FILM VAN

ABDELLATIF KECHICHE VRIJ GEÏNSPIREERD OP DE GRAPHIC NOVEL «BLAUW IS EEN WARME KLEUR» VAN JULIE MAROH

10 OKTOBER IN DE BIOSCOOP

CINEART.NL

4ts

Film Wolf

Nieuwe tieten

Vanaf 3 oktober Regie: Sacha Polak

Vanaf 19 september Regie: Jim Taihuttu Acteurs: Chico Kenzari, Nasrdin Dchar, e.a.

Twee Marokkanen staan midden in de nacht verlekkerd naar een scooter­ etalage te kijken. Dan komen twee bezopen corpsballen voorbij sloffen, op zoek naar een dolletje. Het viertal raakt in gesprek, waarbij de Mocro’s met hun komische en intelligente inbreng duidelijk als winnaar uit de bus komen.

En net als je aangenaam verrast bent door deze welbespraakte gasten, rossen ze de etalageruit kapot en verdwijnen ze met de mooiste scooter van stal. BAM! Binnen! Omdat Habbekratsmannen Jim Taihuttu en Victor Ponten de Nederlandse filmwereld in 2011 verrasten met het prachtige Rabat, lagen

de verwachtingen voor dit multiculturele misdaaddrama hoog. Zo gaat dat nu eenmaal. Maar wát worden die inge­ lost! Niet alleen vanwege het sociaalrealistische en geloofwaardige verhaal, maar ook door de acteerprestaties van de complete cast. De vergelijking met de Franse buitenwijkklassieker La Haine (1995) is zo gemaakt. In dit zwartwit gefilmde drama woont Majid ­( Kenzari) met zijn ouders en jongere broertje in een depressieve buitenwijk vol hoge flats. Hij blijkt er berucht als kleine crimineel en de hele buurt heeft respect voor hem. Thuis denkt men daar anders over; Majid dreigt rap het zwarte schaap van de familie te worden. Terwijl de oudste, maatschappelijk geslaagde zoon Hamza (Dchar) dood­ ziek in het ziekenhuis ligt, maakt de ‘mislukte’ zoon de lage verwachtingen

meer dan waar. Majid blijkt verdienstelijk te kunnen kickboksen en met gewonnen wedstrijden probeert hij alsnog indruk te maken op zijn vader. Maar waarom blijft deze jongen, die geen makkelijk leven heeft, maar wél kansen krijgt, toch steeds weer verkeerde keuzes maken? Wolf is een geslaagde knock-out; je wordt achtergelaten met een behoorlijk zwaar gemoed. Want hoewel Majid soms behoorlijk foute dingen doet, hij wordt in dit drama wel een gelaagd mens van vlees en bloed, met hechte vriendschappen en liefde voor zijn broers. Misdaaddrama

De moeder van regisseur Sacha Polak (Hemel), stierf op 29-jarige leeftijd aan de gevolgen van borstkanker. Ook Sacha blijkt het erfelijk kankergen BRCA1 mee te dragen. Dit zal er vrijwel zeker voor zorgen dat ze op een gegeven moment borstkanker of eierstokkanker krijgt. Vanaf haar 20 e worden haar borsten dan ook regelmatig onderzocht.

Nu ze de 30 nadert en het risico op kanker aanzienlijk toeneemt, denkt ze aan het preventief laten verwijderen van haar borsten. Een extreme keuze, want waarom zou je snijden in een gezond lichaam? Waarom zo’n heftige operatie als je nog niet ziek bent, en kanker een ver-van-je-bed-show lijkt?

In deze intieme, dagboekachtige documentaire deelt Polak al haar twijfels met de kijker. Ook laat ze haar geliefden aan het woord over het maken van de moeilijkste keuze die ze tot nu toe moet maken. De maanden die volgen leveren uiteraard het nodige verdriet op, evenals twijfels en spanningen in haar relatie. Maar wat een moedige, openhartige vrouw is deze filmmaker!

Documentaire

Greetings from Tim Buckley

Don Jon

Vanaf 3 oktober Regie: Joseph Gordon-Levitt Acteurs: Joseph Gordon-Levitt, Scarlett Johansson, e.a.

In zijn eigen, komische regiedebuut speelt de sympathieke Joseph GordonLevitt Don Jon een rasechte ‘guido’, het platvloerse type dat we kennen uit het MTV-programma Jersey Shore. Zijn leven bestaat, net zoals dat van zijn realityevenknieën uit sporten, tannen, mooie kleertjes, snelle auto’s, de kerk, familiebanden, chicks en—in zijn geval— Heel Veel porno. Deze Amerikaanse Italiaan is namelijk megaverslaafd aan het kijken van seksfilms. Terwijl zijn moeder graag een schoondochter en kleinkinderen ziet, haalt zoonlief die van hem van internet. Maar dan valt Don Jon als een blok voor de sexy, tikje ordinaire Barbara (een kauwgom kauwende Johansson). Hij hoopt dat zij de oplossing zal zijn voor zijn onhoudbare seksdrive, maar dat blijkt helaas een misvatting. Deze komische rukfilm van Gordon-Levitt is lekker strak, fris en fout. Vooral de rappe montage en de gebruikte herhalingen werken heel geslaagd. Wat ons betreft was dit gevoelsmatig wat uitgerekte avontuur vooral geniaal geweest als korte film; zoveel inhoud zit er nu ook weer niet in.

Een perfecte guilty pleasure is dit debuut dan weer wel. Komedie

Short Term 12

Door Maricke Nieuwdorp

Ook in de bios deze maand: chicks met schietende tieten, geestelijk beperkte, maar niet minder verliefde jongvolwassenen, en meiden op de versiertoer (v/v).

Vanaf 10 oktober, La vie d’Adèle Franse coming-of-age-film, gebaseerd op de graphic novel van Julie Maroh. Viel enorm in de prijzen tijdens het filmfestival in Cannes afgelopen lente. Een 15-jarig meisje heeft, ‘zoals het hoort’, verkering met jongens. Maar wanneer ze op een dag een jonge vrouw met blauw haar tegen het lijf loopt, weet ze niet meer zo zeker of het hebben van vriendjes nog wel op haar van toepassing is… Drama

Vanaf 17 oktober, Machete Kills Danny Trejo is terug in Robert Rodriguez’ nieuwste b-film als de onverwoestbare wapengoochelaar Machete. Dit keer wordt hij ingehuurd door niemand minder dan de Amerikaanse president om een drugsbende op te rollen slash uit te schakelen.

Uiteraard met de nodige actie en stoere, sexy chicks met een eigen arsenaal aan wapens. Wie wil er nou níet een paar schietende tieten? Actie Vanaf 31 oktober, Gabrielle Wanneer ben je volwassen—of wordt je zo gezien—als je een verstandelijk beperking hebt? Gabrielle worstelt met dat gegeven wanneer ze verliefd wordt en haar omgeving zich zorgen maakt over de consequenties daarvan. Waarom mag zij niet, zoals alle andere volwassenen, zélf haar keuzes maken? Drama

57

Vanaf 26 september Regie: Daniel Algrant Acteurs: Penn Badgley, Imogen Poots, e.a.

Vanaf 31 oktober Regie: Destin Cretton Acteurs: Brie Larson, John Gallagher Jr., e.a.

Vader en zoon Tim en Jeff Buckley waren beiden muzikale helden. Allebei stierven ze jong en tijdens hun leven kenden ze elkaar nauwelijks. Het is 1991. Tim is al jaren dood en ergens in New York wordt een herdenkingsconcert gehouden.

De organisatie belt zoon Jeff om te komen optreden. Die is dan nog niet de singer-songwriter die later wereld­ beroemd werd met het album Grace (1994). Tijdens de repetities wordt de twintiger geconfronteerd met de erfenis van zijn vader en de band die ze nooit met elkaar hebben gehad. In die dagen trekt hij op met een jonge medewerkster (Poots) en ontdekt hij, middenin die muzikale snelkookpan, dat hij zelf ook potentie bezit. Hoewel zo’n sleutelpunt uit iemands leven een prima uitgangspunt is voor een gelaagde, emotionele film, blijft het drama afstandelijk. Ondanks Badgley’s inspanningen om zoals Jeff te bewegen en praten, is het een beetje gissen naar wat er werkelijk in hem omgaat. Bovendien is het jammer dat het personage van Poots vooral bestaansrecht lijkt te hebben als aangever. De veelvuldig ingezette muziek is uiteraard steengoed. Drama

Twintiger Grace werkt als sociaal werker op een crisisafdeling voor jongeren.

Ze probeert haar verkering met collega Mason voor de kids verborgen te houden, maar dat heeft iedereen gewoon door. Geeft niet, want het zijn allebei professionele keien op de werkvloer.

Ze bieden de jongeren het veilige thuis dat ze zo lang gemist hebben. Terwijl Grace elk probleem op het werk het hoofd weet te bieden, kropt ze thuis alles op. Ze blijkt zwanger en alle pijn en ellende die ze vroeger zelf als kind meemaakte, komen naar boven. Regisseur Cretton schreef en filmde in 2008 een kort drama met dezelfde titel, een basisverhaal dat hij later uitwerkte tot deze ontroerende speelfilm. Ondanks de loodzware problematiek van diverse personages, blijft de toon van de film licht. Niet door grappen voor de kijker, maar door de fijne, soms speelse omgang die Grace en Mason met elkaar, collega’s en cliënten hebben. All warm and fuzzy, zonder melodramatische ondertonen. De documentaireachtige stijl geeft het drama bovendien een aangename, authentieke vibe.

Drama

Gc Update

Albums

Mazzy Star

HAIM

Glasser

Gardland

PINS

Seasons Of Your Day

Syndrome Syndrome

Interiors

Girls Like Us

Days Are Gone

N.E.W.S. Records

RVNG Intl.

True Panther / Beggars Group

Bella Union / PIAS

Universal Records

Een paar jaar geleden kreeg ik als verjaardagscadeau van Glamcults toenmalige hoofd van de redactie Among My Swan van Mazzy Star, een persoonlijke favoriet van haar. Prachtcadeau. Grijsgedraaid. De band trad toentertijd al flink wat jaren niet meer op en bracht zelfs geen platen meer uit.

Verdomde zonde, want ik beveelde Mazzy Star aan iedereen aan. Zoals nu. Met Seasons Of Your Day. Het eerste Mazzy Star-album sinds 1996! Dat is 17(!) jaar geleden! Maar er is niets veranderd! En dat is fantastisch! De songs zijn weer intens mooi, zangeres Hope Sandoval zingt nog altijd dromerig verleidelijk en gitarist David Roback lijkt nog gepassioneerder te spelen.

California is aanlokkelijke slowcore, Seasons Of Your Day is prachtig breekbaar, en Flying Low is gedreven rootsy.

Mazzy Stars droompop met invloeden uit Engelse folk en Amerikaanse country is tijdloos. En dan zijn vijf sterren op hun plaats. Door Matthijs van Burg

Na twee langspelers van het New Yorkse Blondes en het Belgische Stellar OM Source op de wereld gezet te hebben, speelt RVNG Intl. verder in op de groeiende vraag naar ‘geïmproviseerde’ dansmuziek. Geen overdachte technostructuren, en ook niet de hoorbare toegankelijkheid van laptopsoftware; het debuutalbum van de Australische heren van Gardland is luid, ruw en volledig opgenomen met hardware. Syndrome Syndrome, it’s so nice they named it twice? Of toch niet helemaal? Laten we een aantal dingen voorop stellen. Syndrome Syndrome is buitenaards, maar niet alien. Syndrome Syndrome is lang, maar niet lang­ dradig. Syndrome Syndrome is als drugs, maar zonder bijwerkingen. Syndrome Syndrome roept meer vragen op dan antwoorden—iets waar ook deze recensie zich schuldig aan zal maken.

Ondanks de naam vallen de Ozzies gedurende dertien tracks niet in herhaling—een grote prestatie binnen de niche waarin de twee zich bevinden.

Luister dit als je van technologie houdt, maar niet van techno. Of wanneer je geen stilte wilt, terwijl je wel stilzit.

Door Sander van Dalsum

Jaaa, Glamcult hunkerde er al maanden naar, maar daar is ’ie dan: Glassers tweede album. Voor de release van Interiors pakt de zangeres het Björkachtig aan; alle tracks worden begeleid door spectaculair futuristisch beeld, vervaardigd door kunstenaar Jonathan Turner, en zijn via Instagram de sociale media in geslingerd. Als inspiratie voor dit geluidsessay over het spanningsveld tussen binnen- en buitenwereld diende het boek Delirious New York van Rem Koolhaas. Glasser verruilde L.A. dan ook voor the Big Apple. Ze koos bovendien voor een meer minimal, metalig geluid en een producer gelieerd aan Fever Ray. Signature kenmerken keren terug (Japanse ritmes, gekke schreeuwgeluiden, vogels!) maar dit keer minder tribal en met meer nadruk op ‘klassieke’ synthesizerklanken. De gelaagde en soms behoorlijk experimentele soundscapes die ze in elkaar knutselt, overtuigen door emotionele zeggingskracht, authenticiteit en een absolute trancefactor. “I’m in your landscape, and I don’t wanna go back to mine”, zingt ze met haar verleidelijk heldere stem. En zo is het Glasser.

We blijven graag nog even in jouw wereld. Door Vanessa Groenewegen

Voor een meidengroep als PINS (Ja, meisjes en hoofdletters zijn hot!) kan zelfs een vol getatoeëerde automonteur een zwak hebben. Geen gevoelige teksten met charmante melodieën, maar lekker raggen. Thelma en Louise zouden dit zeker in de auto gedraaid hebben als Girls Like Us toen al uit was. Het viertal uit Manchester begint in 2010 als zangeres Faith Holgate besluit uitsluitend vrouwen (bassist Anna Donigan, gitarist Lois Macdonald en drummer Sophie Galpin) te zoeken om een nieuwe band mee te starten, gewoonweg omdat ze er beter mee kan samenwerken.

De veertien nummers die ze schreven zijn tijdens liveshows steeds completer geworden en binnen één week verenigd op het debuut. Girls Like Us staat voor gecontroleerd geluidsgeweld; verfijnd gestructureerd lawaai waarin melodieën de kans krijgen om gehoord te worden. Die melodieën en de bijbehorende teksten gaan na een tijdje wel ietsiepietsie vervelen doordat het herhalingstrucje net te vaak uit de kast getrokken wordt. Toch blijft het debuut in zijn geheel fier overeind staan!

Door Anna Nita

De tomeloze L.A. sisters (met in totaal zo’n twee meter aan haar) die HAIM vormen, zullen altijd klaar staan om te rocken—waarschijnlijk tot hun tetten op hun knieën hangen. De band bestaande uit Este, Danielle en Alana Haim (en drummer Dash Hutton) komt pas net kijken, maar was het afgelopen jaar non-stop on the road met slechts één EP (Forever) op zak. Omdat de BBC ze ook nog even uitriep tot nummer één op hun Sound of 2013-lijst, voelden nummers Falling, Forever en The Wire al ‘gevestigd’ voordat er überhaupt een debuut was.

Alle fans die dus al een tijdje op Days Are Gone zaten te wachten, kunnen als ‘vroege’ liefhebbers alleen nog joviaal gillen en dansen wanneer zij op play zullen drukken. Het album barst, niet anders dan verwacht, van de energie en ijzersterke (Fleetwood Mac-)harmonieën. Wat. Een. Sound. Zoveel girlpower, urgentie, intensiteit en haar is zelden in één band verzameld. Door Anna Nita

Luke Temple

Bent Van Looy

Potty Mouth

Oneohtrix Point Never

London Grammar

R Plus Seven

Good Mood Fool

Round The Bend

Hell Bent

If You Wait

Warp Records / V2 Records

Secretly Canadian / Konkurrent

Excelsior Recordings

Old Flame / Bertus

Metal & Dust Recordings

Makkelijk is de muziek van de New Yorkse Daniel Lopatin nooit geweest.

Met een repertoire dat vooral bestaat uit futuristische ambientcomposities en fantasievolle samplecollages, had zijn Oneohtrix Point Never-project vooral een cultaanhang, die zich met ingang van zijn laatste twee albums sterk vermenigvuldigde. Met de belofte van duidelijkere muziekstructuren betreden we R Plus Seven. Kunnen we met recht van ‘liedjes’ spreken na het luisteren van deze plaat? (Spoiler alert!) Het antwoord is ‘nee’! Hoewel er weinig tot geen uitgetrokken soundscapepas­ sages te vinden zijn, mogen we als­n og genieten van Lopatins verrukkelijke abstracties. Nummers als He She en Problem Areas schieten om de noot een octaaf lager of hoger, waardoor de luisteraar als vanouds op geduld getest wordt. Gelukkig zijn daar rustmomenten als Along en Chrome Country, die in hun neo-Tokiose manier doen denken aan Ryuichi Sakamoto’s modern klassieke stukken uit de jaren 80. Daniel Lopatin is erin geslaagd een digitale muziekencyclopedie op te nemen, waarin je ver, ver verdwaald kan raken.

Door Sander van Dalsum

In 2009 vielen we, man en vrouw alike, als een blok voor het debuutalbum van Here We Go Magic. Dat zanger Luke Temple daarvoor al een paar folkplaten uitbracht, weten alleen fans van het eerste uur. In 2012 raakten we opnieuw verliefd, ditmaal op het debuut van toetsenist Kristina Lieberson en haar bandgenootjes van TEEN. Nog geen jaar later is het alwéér zover: Luke Temple brengt een nieuw solo­ album uit. Op Good Mood Fool staan geen experimentele HWGM-deuntjes, maar—de naam zegt het al—relaxte pop met een hoge dosis funk en psychedelica. Geen liefde op het eerste gezicht, want Luke heeft een nieuwe lover. Meerdere malen horen we hem zingen over Katie, de vrouw op zijn computerscherm. “Slut, slut, slut, that was good slave”, fluistert ze op de achtergrond. Echte liefde geeft Katie niet, een aan- en uitknop heeft ze wel. Niet getreurd dus, er blijft genoeg Luke voor ons over. We delen onze affectie simpelweg met een kreunende porno­s ter— het is tenslotte 2013! Door Leendert Sonnevelt

De liedjes op Round The Bend zorgen dat al je negatieve associaties met het woord ‘nostalgie’ als sneeuw voor de zon verdwijnen. Ook ‘mijmeren’ (nog zo’n vies woord) verandert spontaan van betekenis. Het is heerlijk dagdromen over wat dan ook, onder het genot van het solodebuut van Bent Van Looy. U zegt? Bent Van Looy, modeontwerper, niet onverdienstelijk kunstschilder, drummer van Soulwax en frontman van (het in Nederland zwaar ondergewaardeerde) Das Pop. De liedjes— ontstaan tijdens lange wandelingen in zijn woonplaats Parijs—bleken al snel te ‘klein’ voor laatstgenoemde project.

Nadat collega-muzikant Anne Soldaat stiekem een demo van een nummer naar producer Jason Falkner (van o.a. Paul McCartney, Beck en Air) had opgestuurd stond niets een soloplaat meer in de weg. En gelukkig maar! Door Niels Wiese

De terugkeer én herwaardering van Grunge hing al een tijdje in de lucht.

Gelukkig gaan de youngsters van nu er niet mee aan de haal als late adoptors of lopen ze erbij als Kurt-klonen, maar brengen zij een ode aan het meest iconische rockgeluid van de nineties door er inspiratie te halen. Zo ook de vier jonge meiskes van Potty Mouth uit de VS. Hun tien songs tellende debuut staat vol fuzz, feedback en toepasselijke melodieën. Net als de grungers van toen luistert het viertal nu ook naar de oorspronkelijke wegbereiders van het genre; de Dinosaur Jr.-dynamiek is hoorbaar, alsook Vaselines’ catchiness en Sonic Youths geluidsbrij. Hoe early grungy Damage of Bullseye dan mogen klinken, ook ’70s garagepunk en hedendaagse Dum Dum Girl-power klinken door. De stem van frontfemme Abby is verveeld vlak, maar da’s dan ook best wel weer punk. Potty Mouth is om leuk te vinden, of je nou geboren bent vóór, ná of ín 1991(: The Year That Punk Broke). Door Matthijs van Burg

De kersverse band London Grammar is misschien wel de allerfijnste surprise van dit jaar. Het meeslepende debuut If You Wait komt ook nog eens stipt op tijd voor de naderende winterblues— die dankzij de stem van Hannah Reid een stuk minder catastrofaal zullen zijn.

London Grammar bestaat naast Reid uit gitarist Dan Rothman en producer/ muzikant Dot Major, die tezamen met enkel zang, piano, gitaar en sporadische percussie een tedere, mystieke en oh zo fijne sound creëren. De prachtige blondine (Reid) laat ballads als Hey Now, Waisting My Young Years en een cover van Kavinsky’s Nightcall (de soundtrack van Drive) een hoofdletter B krijgen. Als je hart niet net nu gebroken is, zou je dit bijna betreuren; degenen met ludduvuddu hebben een beste vriend aan dit album. Het is echter geen must om If You Wait te kunnen waarderen; het drietal weet diep gezonken wrakken moeiteloos naar boven te doen drijven.

Bijna te fucking mooi om waar te zijn.

Door Anna Nita

59

Gc Update

Ja, ik wil Glamcult!

Ontvang Glamcult 10 keer per jaar voor € 37,- en loop voortaan geen enkele editie mis!

WO 2 OKT

65DAYSOFSTATIC VR 4 OKT

CJ RAMONE VR 4 OKT

EINDBAAS VR 11 OKT

MOZES AND THE FIRSTBORN ZA 12 OKT

JAMES BLAKE UITVERKOCHT ZO 13 OKT

WASHED OUT DI 15 OKT

PARQUET COURTS WO 16 OKT

MAYER HAWTHORNE DI 22 OKT

CHVRCHES UITVERKOCHT ZA 26 OKT

THE DILLINGER ESCAPE PLAN ZA 26 OKT

DE STAAT ZA 2 NOV

PALMA VIOLETS MA 4 NOV

NIGHTMARES ON WAX DI 5 NOV

!!! (CHK CHK CHK) DI 5 NOV

CHARANJIT SINGH MA 11 & DI 12 NOV

DISCLOSURE UITVERKOCHT WO 13 NOV

ALUNAGEORGE WO 13 NOV

FUCK BUTTONS / LUKE ABBOTT MELKWEG AMSTERDAM LIJNBAANSGRACHT 234A HET VOLLEDIGE PROGRAMMA VIND JE OP WWW.MELKWEG.NL

Ga naar www.glamcult.com en zoek op ‘abonnement’ om je in te schrijven.

Stuff Glamstuff winnen? Stuur een mailtje met je naam, adres en telefoonnummer naar glamstuff@glamcult.com. Laat ook duidelijk weten in het onderwerp welke prijs jij graag zou willen winnen! Winnaars krijgen per email bericht.

Phèdre

Golden Age 3 CD’s

Greetings from Tim Buckley

5 x 2 bioscooptickets voor Daniel Algrants drama, waarin een jonge Jeff Buckley nog voor zijn eigen muzikale carrière wordt uitgenodigd om op te treden tijdens een benefietconcert voor zijn overleden vader, Tim Buckley.

DARKSIDE

Psychic 3 CD’s

Only God Forgives

5 DVD’s Een bloedstollende thriller waarin ladykiller Ryan Gosling de rol van drugshandelaar vertolkt.

HAIM

Days Are Gone 3 CD’s

Luke Temple

Glasser

Good Mood Fool 3 CD’s

Interiors 3 CD’s

Arrrgh! Monsters in de mode

2 x 2 vrijkaarten voor Arrrgh! Monsters in de mode in het Centraal Museum Utrecht van 19 okt t/m 19 jan.

Waanzien

5 x 2 vrijkaarten voor Waanzien in Museum Of The Image (MOTI) in Breda van 29 sep t/m 31 dec 2014.

Verkoopinfo American Apparel www.americanapparel.net

Drykorn www.drykorn.com

Jivika Biervliet www.jivikabiervliet.com

NotEqual www.notequalco.myshopify.com

BZR by Bruuns Bazaar www.bruunsbazaar.com

Elisabetta Franchi www.elisabettafranchi.it

Jonathan Simkhai www.jonathansimkhai.com

Pauline van Dongen www.paulinevandongen.nl

Calvin Klein www.calvinklein.com

Fade To W by Weekday www.shop.weekday.com

Jutka & Riska www.jutkaenriska.nl

Petit Bateau www.petitbateau.com

Carven www.carven.fr

Falke www.falke.com

Katrien Baaij www.katrienbaaij.com

Phlemuns by James Flemons

Converse www.converse.nl

Dewi Bekker www.dewibekker.com

Freed of London www.freedoflondon.com

Malene Birger www.bymalenebirger.com

G-Star www.g-star.com

Milde Berlin www.milde-berlin.com

Diesel www.diesel.com

Helmut Lang www.helmutlang.com

Monique van Heist www.moniquevanheist.com

Dr. Martens www.drmartens.com

Humanoid www.humanoid.nl

MTWTFSS Weekday Collection www.shop.weekday.com

61

Sibling www.siblinglondon.com THVM www.shop.thvm.com Vivienne Westwood Red Label www.viviennewestwood.co.uk

Gc Plus

Nuit Blanche Amsterdam Op 28 september vindt Nuit Blanche Amsterdam voor de 5e keer plaats, het culturele crossdisciplinaire nachtfestival waarvoor sluitingstijden buigen en nachtvlinders in steden over de hele wereld door de straten fladderen. Ditmaal fungeren de Amsterdamse Wallen als decor.

Glamcult helpt je op weg in het avontuur dat je te wachten staat.

ss

mr ak

tra

at

De n lle a W

Be

Da

ur

Ou

de

kerksplein

Ko rt

eN

3

i ez el

5

A

Zeedijk

wa urg rb

2

Vo o

traa

t

ds

ens

6

Mo

oe

ss

tra

Ou

at

de

zij

Ann

l

4 Sint

W ar

m

Sin

Dam

t Ja

nss

tra

Bloe

at

1

ter

at

at

F

at

Nieuwmarkt

nde

ste

eg

ch

tra

B ar

tra

sA

ms

B

dstra

G Hoofdlocaties A B C D E F G

Nes

Rokin

E

Rokin

Ou

Rokin

Nes

de

zijd

Rokin

Da

bu

rgw

al

C

nnik ens

D

De Oude Kerk Bethaniënklooster Industrieele Groote Club Tobacco Theater NRC Hoofdkantoor De Waag Society De Brakke Grond

Oudekerksplein 23 Barndesteeg 6 Dam 27 Nes 73-87 Rokin 65 Nieuwmarkt 4 Nes 45

Rokin

Minitour locaties

Ou

1 2 3 4 5 6

de rf Tu ma rkt

Omdat er zoveel te doen is tijdens Nuit Blanche Amsterdam, maken we de keuze wat makkelijker door drie verschillende routes uit te stippelen.

Route 1: action & interaction Nuit Blanche Amsterdam daagt je uit om een nachtje flink cultureel te doorhalen. Niet passief, maar productief.

Want: producing is the new consuming!

Begin je avond in een van de mooiste plekken van Amsterdam: De Waag. In het programma Talking Data vervaardig je hier onder vakkundig begeleiding van FabLab en op de deuntjes van wel heel mysterieuze dj’s een plattegrond van jouw sociale hotspots in de hoofdstad. Als ware toerist (in eigen stad) neem je een souvenir mee de nacht in... Even zwaaien naar de dames van plezier en hup, door naar de Oude Kerk. Kies hier, in het Plantenasiel, een plant uit die bij jou thuis een beter leven tegemoet gaat. Maak een praatje met een van de kunstenaars die reflecteren op de schaduwzijde van hun bestaan.

Flits! Iemand nam een polaroid van je

nieuwe gewas. Eindig je kerkgang met een dansje met jezelf in de silent disco.

Vervolg je ontdekkingstocht in het NRC hoofdkantoor (6 e verdieping), waar een doorlopende Nachtmis wordt georganiseerd door StroomWest. Draag je steentje bij aan de discussie over raw food, zwarte magie of yoga. Next stop: Wie durft?, het product-tattoofeestje bij UncoverLab, een creatieve all-nighter, waar graphic designers ­l asercutten, tattoo artists hun kunsten vereeuwigen en dj’s muziekjes draaien.

Als afsluiter van de nacht ga je natuurlijk een dansje wagen in het NRC hoofdkantoor, waar Rush Hour tot maar liefst 7:00 uur in de ochtend house en techno van welbekende jongens als Tom Trago ten gehore brengt.

Route 2: for science freaks Ook voor je portie brain food moet je bij Nuit Blanche zijn. Leren is zo sexy! Je start de avond door een fysiek bodempje te leggen voor je geeste­ lijke tour in het Tobacco Theater. Een ­i nspirerende maaltijd met evenzo

i­ nspirerende disgenoten. Vergeet niet te reserveren! Na het dessert, snel door naar Vlaams Cultuurhuis De Brakke Grond. De Nieuwe Helden bouwen hier in één nacht de stad van de toekomst. Onder de titel SYNCity lichten ze op een theatrale manier grote onderwerpen als het collectieve bewustzijn in metropolen uit. Volgende stop: een lesje aan de Dam. In de normaliter voor het publiek gesloten Industrieele Groote Club cureren de Professional Rebels vanaf 20:00 uur de Nachtacademie.

Hier komen wetenschappers aan het woord, en mag je hardop, maar ook stilletjes meedenken over vraagstukken die betrekking hebben op de creatieve economie en neuropsychologie. Dan, verstand op nul, blik op oneindig. ­ pladen tijdens een heus potje pinball O in De TonTon club. Een opfrisser voor de geest! Verlies in het NRC hoofd­ kantoor (6 e verdieping) wat geestelijke ballast tijdens een meditatiesessie.

Tot 3:00 uur buigen wetenschappers Matthijs van Veelen en Arjo Kramer zich daarna nog eens over het snijvlak van

62

Allemanskapel Gallery Oz Quartier Putain TonTon Club Uncover Mac Latei

Oudezijds Achterburgwal 100 Oudezijds Achterburgwal 66 Oudekerksplein 4 Sint Annendwarsstraat 6 Zeedijk 80 Zeedijk 143

kunst en wetenschap, tijdens de After Academy op de 5 e verdieping.

koffietoken in de jukebox gooit voor een Top Notch-geluidje. Een cafeïne shot halen—ze hebben de beste van de wallen—is een must-do hier. En dan... door tot het bittere eind... Nuit Blanche Amsterdam kent geen sluitingstijden.

In het NRC hoofdkantoor gaan tot maar liefst 7:00 uur in de ochtend de voetjes van de vloer. Rush Hour levert de dj’s. Jij de energie op de dansvloer.

Route 3: for party monsters Naast inspiratie, verdieping en bezinning, biedt Nuit Blanche natuurlijk ook genoeg feest. Je all night party tour kan al vroeg beginnen. Om 19:00 uur begin je in de Oude Kerk, waar onder andere Weltschmerz en Datasyb je met hun acidhouse via de koptelefoon meenemen naar hogere sferen. Even zoeken naar de Poesie Bar (nee, niet bij de buren), waar je een shotje mysterieuze poezendrank naar binnen hakt.

Ok, dan! Klaar voor de nacht. Volgende stop: klooster gone HOT. Vanaf 20:00 uur gaat The Heat Agency het Bethaniënklooster rocken. Onder de noemer CATCH 22 hebben ze een intrigerend muzikaal programma voor je in petto, vrolijk de grenzen opzoekend tussen house, pop en electro.

Maak je borst maar nat voor Elias Mazian, Doppelgang, Audio Culture dj’s, Mayo en HEAT soundsystem. Je gaat verder bij Quartier Putain, waar je een

Extra Na een nacht lekker slapen (of niet natuurlijk), kun je zo door naar American Apparel voor een nieuwe outfit. Op vertoon van je Nuit Blanchepolsbandje krijg je namelijk tot en met zaterdag 12 oktober 10% korting op je aankoop bij het filiaal op de Utrechtsestraat 85 te Amsterdam.

Let op: je wristband moet nog wel om je arm zitten!

Nuit Blanche Amsterdam ram CRAZYMAKES g o r p main

28.09.2013 19:00

20:00

21:00

ëNkl

ani

Beth

00:OO

01:00

02:OO 03:00

04:O0 05:00

06:00

07:OO

silent disco: church of acid Weltschmerz & datasyb

n

night society - ulitmate darkness bar

YourLab

r 5th floo

night academy

class starts every 30 min.

new session starts every hour

RUSH HOUR: Interstellar funk

Extraordinairy night mass by stroom west

6th floor

heat soundsystem

audio culture djs

mayo

RUSH HOUR: Tom Trago

bar & chill space

new mass starts every hour

catch 22

by HEAT agency

tEr oos

23:00

tiFul

night society - shadow of my own existence

e kerk ouDm ain lOcatio NRC HOOFD KANTOOR

22:00

BeaU

elias mazian

doppelgang

Location Theatre The Bitch and The Tiger + Fernando Belfiore & Florentina Holzinger

by SSBA Salon

IndustrieEle gROOte club

night academy 1

night academy 2

'who are u'?

l

hosted by professional rebe

ag De WA Y t socie

'what's going on?'

night academy 3

'what do you think?'

Talking data

dj's

vergadermarathon REKTO:VERSO

De brakKe g

rOnd

SYNCITY

SYNCITY by nieuwe hel

den

SYNCITY

SYNCITY

secret disco!

r

heaTe

Co t tObac

Diner

Diner narcotique

narcotique start 18:00

art

Diner narcotique

music

science/knowledge

CRA

ZY

28.09.2013

KES

TOUR

a

19:00 Gallery

OZ.

21:00

22:00

a

tr eX

23:00

00:OO

01:00

02:OO 03:00

04:O0 05:00

06:00

07:OO

exhibition by 'joncquil'

Uncov

er LAB

pel

nska

ma Alle

SIDE-PROGRAM 20:00

tiFul

eXtra

MINi-

theatre

BeaU

MA eX tr

food

product tattoos! dj's! lasercut graphic design!

an artistic lithurgy

by visual artist Willemijn de Groot and DJ/VJ Looped Exodus

Tonton club

arcade games, beers and hot dogs!

tier Quar putain

latei

top notch tunes from the jukebox and a lot of great coffee!

rock’n’roll, yoga and entertainment

63

Gc Festival