GLAMCULT

ISSUE 02 HUSSEIN CHALAYAN YI ZHOU PJ HARVEY LYKKE LI FACTORY FLOOR HEYNIEK REALITY STUDIO

jaargang 8 issue 02 maart 2011

www.chanel.com

La ligne de CHANEL - Nederland Tel 0900 519 2005 (0,15â‚Ź/min., incl.BTW)

THE KIDS OF AMERICA

HOLY GHOST SKY FERREIRA TOMMIE SUNSHINE LISSY TRULLIE DE JEUGD VAN TEGENWOORDIG - N Y C -

- N Y C -

- L O S

A N G E L E S -

- N Y C -

TOM TRAGO, DEKMANTEL SOUNDSYSTEM, BASKERVILLE, HITMEISTER D AND MANY MORE MARCH 17TH 2011 - PARADISO - AMSTERDAM TICKETS FOR SALE AT OUR STORES: KALVERTOREN & PC HOOFTSTRAAT 125 AND AT PARADISO AMSTERDAM DOORS OPEN: 21.30 HRS - TICKETS 15,- EURO

ADV BJORN BORG

ADV BJORN BORG

ISSUE 02

p17. REALITY STUDIO Het Berlijnse label REALITY STUDIO is in 2005 opgericht door SVENJA SPECHT. Haar ontwerpen sluiten perfect aan bij de sfeer van de stad: relaxt, toegankelijk en creatief. Geïnspireerd door haar reizen en al luisterend naar Thaise muziek, “een soort van weirde dansmuziek, heel vrolijk en emotioneel”, verwerkt ze op een subtiele manier etnische invloeden in haar casual ontwerpen.

p18. YI ZHOU UITGEVER HOOFDREDACTEUR ROGIER VLAMING rogier@glamcult.com HOOFD REDACTIE VANESSA GROENEWEGEN vanessa@glamcult.com REDACTIE MODE STEFFIE HENDERSON steffie@glamcult.com

Chinees kunstenaar YI ZHOU is een kundige dame die technologie in haar werk niet schuwt. Werk dat voor namelijk bestaat uit complex opgebouwde animaties, waarbij sculpturen in samenwerking met NASA worden gerealiseerd. Waarin CHARLOTTE GAINSBOURG net zo makkelijk wegloopt in een creatie van OLIVIER THEYSKENS. Maar bovenal animaties waarachter diepe, filosofische boodschappen schuilgaan.

REDACTIE FILM MARICKE NIEUWDORP maricke@glamcult.com CREATIVE DIRECTOR ROGIER VLAMING ART DIRECTOR MARLINE BAKKER marline@glamcult.com GRAFISCH ONTWERP ISABEL VAN DER VELDEN MARLINE BAKKER SUZIE WEMPE AAN DEZE EDITIE WERKTEN MEE: ANNA NITA DOROTHY VRIELINK JESSICA HELLINGA JOLINE PLATJE MATTHIJS VAN BURG NATASJA ADMIRAAL NICOLE BLOMMERS NIELS WIESE SANDRA VALCK SHARDA FÄHMEL TARA VIERBERGEN FOTOGRAFEN ANDREAS OHLUND BARRIE HULLEGIE EDEL VERZIJL MARCO VAN RIJT NICK HELDERMAN SABRINA BONGIOVANNI COVER Fotografie BARRIE HULLEGIE & SABRINA BONGIOVANNI @ PLEASANTLY ODD Styling THOMAS VERMEER @ UNIT C.M.A. Haar en make-up KATHINKA GERNANT @ HOUSE OF ORANGE Model MARIELLE @ ULLA MODELS Jurk HUSSEIN CHALAYAN UITGEVER GLAMCULT Postbus 1461 1000 BL Amsterdam T 020 419 41 32 F 020 419 66 54 info@glamcult.com www.glamcult.com SALES sales@glamcult.com DISTRIBUTIE JAM

p22. HUSSEIN CHALAYAN HUSSEIN CHALAYAN behoort tot de meest innovatieve ontwerpers van onze tijd.

Als geen ander omarmt hij technologische ontwikkelingen en doet er zijn voordeel mee, esthetiek daarbij nooit uit het oog verliezend. Glamcult sprak deze bijzonder zachtaardige ‘mad scientist’ van de mode na aanleiding van zijn nieuwste collectie.

p28. LYKKE LI Het aandoenlijke Little Bit was een begin, I’m Good, I’m Gone een vervolg. Daarna ging het snel voor de Indie slash Popverschijning Lykke Li. Haar lieflijke, zachte stem werd goed ontvangen op debuut Youth Novels. Met de release van album nummer twee, Wounded Rhymes, werd het hoog tijd voor een update.

p30. PJ HARVEY PJ HARVEY, zo ongeveer de coolste chick uit de business. Ze stond in 1992 topless op de cover van NME, zong een murder ballad met exgeliefde NICK CAVE en vertrok geen spier toen ze een paar maanden geleden voor GORDON BROWN, toenmalig minister-president van Engeland zong: “The West’s asleep. Let England shake, weighted down with silent dead.”

p32. FACTORY FLOOR Experimentele herhalingen in een donkere ruimte. Ook al wordt er gerefereerd aan dance muziek, Factory Floor heeft vooral een meer ‘raw’ geluid. Een aantal jaren terug bestond het uit Londen afkomstige trio alleen uit heren. Inmiddels is één van hen vervangen door een vrouw.

PERS EN COMMUNICATIE CREAM PR OPGAVE EN VRAGEN OVER ABONNEMENTEN ABONNEMENTENLAND Postbus 20 1910 AA Uitgeest Tel. 0900-ABOLAND of 0900-226 52 63 (€ 0,10 per minuut) Fax 0251-31 04 05 www.bladenbox.nl voor abonneren of www.aboland.nl voor adreswijzigingen en opzeggingen.

Abonnementsprijs bedraagt € 37 per jaar (10 nummers).

Abonnementen binnen Europa € 59,50, buiten Europa € 79,50 per jaar.

Een abonnement kan bij iedere editie ingaan; het wordt afgesloten voor minimaal een jaar en wordt stilzwijgend verlengd tot wederopzegging.

Opzeggingen dienen schriftelijk uiterlijk 6 weken voor het aflopen van de abonnementsperiode in bezit van Abonnementenland te zijn.

Adreswijzigingen uiterlijk drie weken vooraf schriftelijk doorgeven aan Abonnementenland.

Prijswijzigingen voorbehouden. © Copyright Niets uit deze uitgave mag worden overgenomen en/of vermenigvuldigd zonder de schriftelijke toestemming van de uitgever en de andere auteursrechthebbenden. De uitgever is niet verantwoordelijk voor schade opgelopen door onjuiste verwerking in het blad.

GLAMCULT, ISSN 1874-1932

p33. HEYNIEK HEYNIEK is Niek Pulles. Hij omschrijft zichzelf als Experimental &Visual Inspirator en visualiseert zijn ideeën door gebruik te maken van film, fotografie, forecasting en materiaalexperimenten. Pulles won met zijn afstudeerfilm Patch Up Pull Over de Out of Fashion Competitie: een wedstrijd tijdens het Internationaal Film Festival Rotterdam, waarbij zowel jonge Nederlandse als internationale modestudenten en ontwerpers werden opgeroepen hun werk in film te verbeelden.

p14. CULT p34. FASHION WEEK p35. ONITSUKA TIGER X REALITY STUDIO p36. OUT OF FASHION p38. THE RITE OF SPRING p46. BREATH ME p52. ALBUMS p53. FILM p54. STUFF

inhoud & colofon 10

$LU:DLU ,QWHUQDWLRQDO /WG $OO 5LJKWV 5HVHUYHG ZZZ GUPDUWHQV FRP

WERELDEN VAN KLEUR

BILLY & HELLS

Het Chabot Museum bezoeken is op zich al een traktatie, want het geeft je de mogelijkheid door deze prachtige, modernistische, witte villa te dwalen.Vanaf maart kun je er terecht voor de expositie We relden van Kleur die zich richt op de triomf en emancipatie van kleur in de schilderkunst.Van de explosie van kleur, waarmee Monet begin vorige eeuw schandalen veroorzaakte, via de vrije kleurvormen van de Duitse expressionisten naar de primaire keuren van Mondriaan tot de totale ontkenning van kleur in de werken van Fontana en Manzoni.

Het werk van de radicale Franse kunstenaar Yves Klein neemt een bijzondere positie in.Vier van zijn monochroom, abstracte werken – hij ontwikkelde zelfs een eigen kleur blauw: ‘International Klein Blue’ – zullen te zien zijn. Waaronder La Vide, een volledig witte ruimte die hij oorspronkelijk ontwierp voor een eveneens modernistische villa van Mies van der Rohe. 1 MRT T/M 5 JUN / CHABOT MUSEUM ROTTERDAM / WWW.CHABOTMUSEUM.NL

HENRIK OLESEN

MASHA, 2011

IMITATION/ENIGMA / GALLERY DANIEL BUCHHOLZ

Structuren van macht, systemen van kennis. Henrik Olesen onderzoekt deze in zijn werk, en wil hiermee de samengaande logica van sociale, politieke omgangsvormen onthullen. De Deense, maar in Berlijn gesitueerde Olesen baseert zijn projecten op diepgaande research, vaak over grootse onderwerpen als natuurkunde, wetboeken en de kunstgeschiedenis. Deze onderwerpen komen terug in zijn sculpturen, maar eveneens in zijn posters, flyers en teksten, waarbij je door er naar te kijken een reis naar het verleden maakt. Olesen wil homoseksualiteit anders gerepresenteerd zien: verlost van alle beperkingen die worden opgelegd door het moderne bestaan dat claimt tolerant te zijn. Met de tentoonstelling Projects 94 in The Museum of Modern Art, exposeert de Deense kunstenaar meer site-specific werk – kunst die speciaal voor een bepaalde plaats of ruimte is gemaakt. T/M 23 MEI / MOMA NEW YORK / WWW.MOMA.ORG

YOUNG&RESTLESS

YVES KLEIN SCHILDERT “LE VIDE” IN MUSEUM HAUS LANGE, KREFELD, 1961.

Foto Archief Kunstmuseen Krefeld / Copyright Yves Klein, ADAGP, Paris

MICHAEL OSTERMANN “Elk project is anders, maar het begint allemaal met een goede foto die de sfeer van de uiteindelijke afbeelding schetst.” De in Oostenrijk wonende illustrator Michael Ostermann creëert al meerdere jaren surrealistische digitale kunst. Zijn afbeeldingen komen tot stand door het gebruik van self-made resources en verschillende bewerkingstechnieken. Ook heeft hij regelmatig gewerkt met kunstenaars als Thomas Lavelle, Ryan Doco Connors en Maarten Kleyne. De illustrator pro beert tot een zo somber mogelijk en abnormaal resultaat te komen, waarbij mode en design centraal staan. Hij deinst er niet voor terug te experimenteren met stijlen. Naast zijn gebruikelijke droefgeestige, digitale collages en schilderijen beschikt hij daarnaast over genoeg kleurrijke beelden. Ostermann zelf zegt er altijd naar te streven zijn fantasierijke beelden beter te maken dan ze al zijn.

Het Duitse duo Billy & Hells begon hun loopbaan in de modefotografie maar maakte al snel de stap naar de autonome kunstfotografie. In eerdere series zoals Sisters of Mercy of Wild West lag de focus op de bijzondere kostuums waarbij met veel zorg de personen werden gecast die de kostuums het beste tot uitdrukking brachten. In hun nieuwe serie, In Between, werkt het duo precies andersom en is het proces zelf de leidraad. Het charisma van de geportretteerde is uiteindelijk bepalend voor het gebruik van de kleding en achtergronden. Anke Linz (1965) en Andreas Oettinger (1963) werken samen sinds de jaren tachtig en noemen Diane Arbus, Arthur Fellig, Irving Penn en Richard Avedon als hun grootste inspiratie. De waanzinnige kleurenintensiteit die Billy & Hells’ beelden kenmerkt, bereikt het duo door de zogenaamde Lithprint-techniek, die een minder scherp maar zeer verhelderend effect oplevert. 5 MRT T/M 17 APR / MORREN GALLERIES AMSTERDAM / WWW.MORRENGALLERIES.NL

SONGS FOR DRELLA

WWW.MICHAELOSTERMANN.COM

S/S 2011

Womenswear voor de free-spirited, smaakvolle vrouw met lef om te dromen. Zijn baan als stylist en creatief directeur van Test Shoot Gallery bracht Ashburn Eng, afkomstig uit Singapore, op het idee een eigen lijn te creëren. Sinds de lancering, vorig jaar augustus, heeft het label zich verder ontwikkeld en vernieuwd. De soberheid van de A/W 2010 collectie Ritual, heeft plaats gemaakt voor een meer opti mistische en zweverige S/S 2011 collectie, The Flying Squirrel.

Geometrische vormen, ultra lichte, ademende stoffen in een kleurenpalet van turkoois, aquamarijn en teal groen, worden afgewisseld met zandige tonen en het young&restless kenmerkende zwart. De kledingstukken bestaan uit basisvormen als vierkanten, cirkels en driehoeken die zorgen voor een groots effect. Eng hoopt dat de drager van zijn kleding zich voelt als een zwevende eekhoorn, bij of vlinder: een verlangen om te ontsnappen aan de realiteit, als het ware.

WWW.YOUNG-AND-RESTLESS.COM / WWW.TESTSHOOTGALLERY.COM

BLOODBATH / Foto RYAN CONNORS

“Is Warhol really dead?”, overpeinzen Lou Reed en John Cale op het album Songs for Drella. Deze hommage aan wereldberoemd kunstenaar Andy Warhol dankt zijn titel aan de bijnaam die het legendarische icoon droeg: Drella – een samenvoeging van Dracula en Cinderella.

Warhol’s studio The Factory geldt in het New York van de jaren zestig als het epicentrum van vernieuwing in kunst en rockmuziek, waartoe ook Lou Reed en John Cale met hun band The Velvet Underground behoren. Choreograaf Marco Goecke, die net als Warhol provocerend en vernieuwend blijkt, en artistiek leider Ed Wubbe vonden een rijke inspiratiebron in de drie virtuozen van de popcultuur en het album Songs for Drella. De twee sloegen de handen ineen voor een gezamenlijk dansproject voor Scapino. Ed Wubbe en John Cale werkte eerder al samen aan één van de meest succesvolle voorstellingen van Scapino, Nico. Nog zo’n Velvet Underground fenomeen. T/M 20 MEI / WWW.SCAPINOBALLET.NL

cult 14

SPELLBINDERS

MERIÇ CANATAN Het gebruik van een simpele knip- en plaktechniek door de jonge Turkse kunstenaar en ontwerper Meric Canatan, geeft een minimalistisch maar expressief resultaat.Van jongs af aan neemt Canatan deel aan verschillende, internationale kunst- en cultuurprogramma’s. Op dit moment studeert ze Textile and Fashion Design aan de Mimar Sinan Fine Arts University in Istanbul. De portretten van het Cut-out project hebben een ruw karakter. Onschuldige, jonge meisjes in helder wit staren je aan met een doordringende blik. Het contrast met de donkere achtergrond zorgt niet voor een aangename harmonie: eerder geeft het jou als kijker een tamelijk ongemakkelijk gevoel. Door de gebruikte cut-out techniek op het gezicht en de kleding ontstaat er een interessante combinatie van vloeiende en zachte lijnen, onderbroken door geometrische vormen. Deze vormen zijn ingevuld met landschapsfoto’s, eetkamer meubilair en delen van andere portretten.

AMIRA FRITZ Het laten zien van natuur en hoe ze die natuur in haar kinderjaren heeft ervaren, is het uitgangspunt in het werk van Amira Fritz. In het Duitse plaatsje Rosenheim groeide ze op met haar oudelui, die er een kwekerij en bloemenwinkel op na hielden.Vervolgens pakte ze haar spullen en vertrok richting Wenen, waar ze fotografie studeerde. Daar was ze naast de helpende hand van fotograaf Reiner Riedler werkzaam als filmoperateur. In het werk van Fritz zit veel symbolisme, afkomstig van de bloemen uit haar jeugd die nu haar foto’s sieren.

Gladiolen bijvoorbeeld, symboliseren kracht, trots en oprechtheid.

Hoewel veel mensen de exacte betekenis van een bloem niet kunnen definiëren, vindt de Duitse fotografe niet dat dit eventueel afbreuk doet aan haar werk. “Hoewel de betekenis van een bloem niet altijd duidelijk is, ervaar je toch dat mysterieuze gevoel dat je hebt wanneer je naar symbolische voorwerpen kijkt.” WWW.AMIRAFRITZ.COM

WWW.FLAVORS.ME/MERICCANATAN

“Binding a spell, playing with the future, changing it with one turn of your hand.” Met onder andere deze gedachte in het achterhoofd pakte Carolin Lerch de draad op voor haar nieuwe collectie Spellbinders.

Lerch, met haar label Pelican Avenue gevestigd aan de Pelikaanstraat in het nabije Antwerpen, studeerde aan de Antwerp Academy of Fashion en werkte als assistent van Bernhard Willhelm. Haar recente collectie is losjes gebaseerd op het idee van string figures, het befaamde spelletje waarbij figuren worden gemaakt middels touwtjes om de vingers te binden. Een belangrijk goed voor verschillende stammen uit Amerika en de Stille Zuidzee. De boodschap achter de creaties van Lerch luidt als volgt: mensen hebben het vermogen de touwtjes in handen te ne men, een bepaalde impact uit te oefenen, te zorgen en dingen gedaan te krijgen. WWW.PELICANAVENUE.COM / WWW.PELICANVIDEO.EU TANTE 2 / analog c-print / Germany 2007

ONTRAFEL

THE DOWNTOWN SCENE

ZEB DAEMEN Hoewel de naam anders doet vermoeden huist Zeb Daemen in het relatief nabije Antwerpen. Het werk van deze rising modefotograaf slash filmmaker is te omschrijven als onconventioneel, onwezenlijk en indringend. Op zijn lijstje meest gewaardeerde fotografen staan namen als Steven Meisel, Camilla Akrans en Patrick Demarchelier. De jonge Daemen, slechts 26, is goed op weg een grote te worden in het wereldje van modefotografie. Zelf prijst de nuchtere fotograaf zich gelukkig met het feit dat de juiste mensen op zijn pad komen, die hem de kans geven beter en bekender te worden. De korte modefilm Gentle Young Men is er een die het bekijken meer dan waard is. De mystieke sfeer die wordt opgeroepen door de rook van een sigaret. De melancholische muziek. De scherpe contrasten die door het licht worden gecreëerd.

Alles klopt. WWW.ZEBDAEMEN.COM

ROOF PIECE, 1973 / TRISHA BROWN / Courtesy Broadway 1602, New York, Babette Mangolte

SANDRA BACKLUND, collection Body, Skin and Hair / Foto JOHAN RENCK / Stylist ELLEN AF GEIJERSTAM

Een veelzijdige, luxueuze stof van fijn breiwerk: tricot heeft de afgelopen decennia verschillende rollen gespeeld in sociale en mode (r)evoluties. De tentoonstelling Ontrafel zet de belangrijkste periodes op een rij en werpt een blik op de connotatie van breiwerk met betrekking tot comfort, welzijn, gezondheid en elegantie. Nieuwe installaties van inter nationale ontwerpers en modehuizen als Vivienne Westwood, Sonia Rykiel en Missoni, worden geconfronteerd met historische stukken van onder meer Chanel en Patou. Hierdoor wordt de diversiteit in technische en conceptuele benadering goed zichtbaar. Ook is er aandacht voor meer gedurfde, avant-garde silhouetten van zowel bekende als nieuwe ontwerpers, zoals Sandra Backlund, Maison Martin Margiela en Mark Fast. Een uitgebreide waaier aan topstukken in tricot, waarbij de klemtoon ligt op ontwerpkleding en de alledaagse inter pretatie daarvan. 16 MRT T/M 14 AUG / MOMU ANTWERPEN / WWW.MOMU.BE GENTLE YOUNG MEN

cult 15

Het New York van de jaren 70. Het decennium van Nixon, van het World Trade Center, van de ontluikende art scene. Maar ook het decennium waarin Cashman & West middels het nummer American City Suite laat weten dat de kwaliteit van deze metropool dalende is. Dankzij economische stagnatie. Doordat New York in de jaren 70 balanceerde op het randje van faillissement en grote werkeloosheid zorgde voor evenzo grote wetteloosheid, namen veel kunstenaars leegstaande panden in beslag om daar hun werkruimte annex expositieruimte te creëren. Dát New York wordt in de expositie Pioneers of the Downtown Scene uitgebreid geëtaleerd. Een productie van muzikant annex performance kunstenaar Laurie Anderson, choreograaf Trisha Brown en kunstenaar Gordon Matta-Clark, waarbij de stad van toen als hun achtergrond, canvas, podium en inspiratie dient. De drie werken vloeiend tussen beeldende kunst en performance, wat interessante beelden, installaties en films oplevert. 3 MRT T/M 22 MEI / BARBICAN ART GALLERY LONDON / WWW.BARBICAN.ORG.UK

DAAN BRAND Je kent ‘m wel. Die ene persoon waarvoor de eenzame muur altijd aantrekkelijker lijkt te zijn dan de dansvloer. The corner kid, het muurbloempje. De persoon die er net niet helemaal bij past, net buiten de groep valt.

Hij is anders, maar roept toch gevoelens van herkenning op.

Johnson & the Corner Kid laat vijftig beelden zien van een aantal onbelangrijke momenten uit het leven van een zonderling als deze.Voor het gemak draagt hij de naam Johnson. Laatstgenoemde zoekt een plek om te blijven. Lijkt simpel. Maar Johnson rust niet voordat hij overal is geweest, voordat hij alles heeft gezien wat hij wilde zien. “Vissen in de open zee leven twintig keer langer dan vissen in een aquarium”, redeneert Johnson.

Een voornaam heeft de hoofdpersoon uit het boek van Daan Brand – fotograaf annex filmmaker – niet. “Ik wilde niet dat het verhaal een portret zou worden over slechts één persoon. Het is een portret waarmee iedereen zich kan identificeren. Allemaal zijn we wel eens Johnson geweest”, verklaart de fotograaf.Vandaar dat je Johnson in het boekje zomaar eens tegenkomt als zijnde een vrouw. Of als een meer versleten, oudere man.

ject. “Ik wilde de emotionele kant van fotografie onderzoeken.Wanneer je een film kijkt, of een strip leest, ontwikkel je als kijker of lezer een zekere empathie voor de persoon waar het om gaat. In fotografie was dit naar mijn idee nog onvoldoende onderzocht.” Hoewel zijn werk altijd een zekere dynamiek bevat, en dit bij Johnson & the Corner Kid duidelijk ontbreekt, trekt Brand toch een vergelijking. “In mijn werk onderzoek ik vaker naar de mogelijkheden van fotografie als medium, een rode draad daarbij vind je in de cartooneske elementen die regelmatig terugkeren.”

Of we Johnson terug gaan zien. Brand sluit het niet uit. Net als bij een dagboek dat nooit werkelijk eindigt, zal het verhaal van Johnson ook voortduren. WWW.DAANBRAND.COM

Het eerste wat opvalt wanneer je Johnson & the Corner Kid erbij pakt, is de enorme om vang van het hoofd van de eenling. Deze is van papier-maché. Het maakt hem cartoonesk. Overigens niet heel toevallig, gezien Brand eerder illustratie studeerde aan Academie Minerva. Het ontbreken van zowel de wenkbrauwen als de mond, is een bewuste keuze. “Deze twee details creëren de meeste emotie op het gezicht. Ik wil dat degene die het boek openslaat naar eigen inzicht bepaalt hoe het Johnson vergaat.”

Empathische gevoelens opwekken voor een niet bestaand persoon. Dit in het achterhoofd geprent, begint Brand drie jaar terug zijn pro-

CHRIS ANTHONY Van Hong Kong via Stockholm en Londen naar Los Angeles, het werk van Zweedse fotograaf Chris Anthony heeft vele exposities verfraaid.

De illustere, sobere afbeeldingen die Anthony creëert, kennen een behoorlijke intensiteit.Teweeg gebracht door Victoriaanse, gothic invloeden die zijn werk typeren. Het oog moet hard werken wanneer het een portret van deze fotograaf bekijkt, slechts een vluchtige blik laat het werk van Anthony op een schilderij lijken. Die eigenaardigheid wordt verklaard door de vintage lenzen die Anthony voor zijn shoots gebruikt. Deze stammen uit 1860, toen het medium fotografie net werd ontdekt.

Waardering voor zijn werk kreeg de Zweed in 2007 middels de Grand Prize bij de American Photo, Images of the Year Competition, voor zijn Victims & Avengers serie. Het betreft een duistere, macabere fotoserie die

hoe langer er naar gekeken wordt, meer en meer kippenvel veroorzaakt.

Verbeeld je bijvoorbeeld eens een klein popje, gekleed in een polkadot jurk, bijna aandoenlijk. Het meisje zet grote ogen op en houdt bedachtzaam een mes in haar hand, dat net achter het jurkje vandaan komt. Het kleurloze grijs staat in fel contrast met het rood dat als enige kleur de verschillende beelden uit de serie aankleedt.Voor het thema dat Anthony gebruikte, huiselijk geweld, betekenen de veroorzaakte rillingen dat hij de juiste snaar wist te raken.

Anders zijn de beelden van Venice, het eerste grote outdoor fotoproject van de Zweedse fotograaf. Een onrustige zee, mist, Athony weet hier opnieuw een bijzondere, onwereldse sfeer neer te zetten. Dit keer niet huiselijk geweld als rode draad, maar global warming. De zeespiegel die stijgt door het smelten van de ijskappen wordt op Anthony’s beelden uitvergroot. De surrealistische wereld die ontstaat, Venice, wordt bewoond door overlevenden die ondanks het stijgende water het hoofd er prima boven kunnen houden. Toch zijn de personen hier, vaak klein en nietig afgebeeld, onderdanig aan de grillen van de natuur.

Anthony in een bepaald hokje plaatsen, zou afbreuk doen aan al het andere werk dat hij binnen de kunstwereld verricht. Het is een artiest met meerdere gezichten.Voor The Black Parade bij voorbeeld, het album van My Chemical Romance, verzorgde hij het beeldmateriaal. Daarvoor ontving hij honneur bij de International Photography Awards, Professional Photographer of the Year Competition. Ook meer commerciële bedrijven als Sony Playstation 3 trokken aan zijn jasje en vroegen hem zijn vintage lenzen te gebruiken.

VENETIAN PORTRAIT

WWW.CHRIS-ANTHONY.COM

PIAZZA SAN MARCO

cult 16

HET BERLIJNSE LABEL REALITY STUDIO IS IN 2005 OPGERICHT DOOR SVENJA SPECHT. HAAR ONTWERPEN SLUITEN PERFECT AAN BIJ DE SFEER VAN DE STAD: RELAXT, TOEGANKELIJK EN CREATIEF. GEÏNSPIREERD DOOR HAAR REIZEN EN AL LUISTEREND NAAR THAISE MUZIEK, “EEN SOORT VAN WEIRDE DANSMUZIEK, HEEL VROLIJK EN EMOTIONEEL”, VERWERKT ZE OP EEN SUBTIELE MANIER ETNISCHE INVLOEDEN IN HAAR CASUAL ONTWERPEN.

REALITY STUDIO Door STEFFIE HENDERSON

Het gesprek komt wat moeizaam op gang, zo op de maandagmorgen. “Het spijt me als ik moe klink, maar ik heb het hele weekend doorgewerkt. Ik probeer mijn wintercollectie af te maken, maar de sales periode komt eraan waarvoor ik nog van alles moet voorbereiden. Daarbij vertrek ik over tien dagen naar New York en vlieg daarna meteen richting Parijs.” Ontwerpster Svenja Specht is sinds ze haar label Reality Studio oprichtte gevestigd in Berlijn. “Dit is voor mij de langste tijd op een plek, sinds ik mijn ouderlijk huis verliet.” Het reizen heeft ze niet van een vreemde. “Mijn vader reisde altijd veel voor zijn werk. Toen hij een keer naar Parijs was geweest nam hij een jasje van DIOR voor me mee. Aangezien mijn ouders niet rijk waren, was het heel bijzonder.” Het jasje blijkt haar eerste bewuste herinnering aan mode. “Ik realiseerde me dat sommige kledingstukken specialer zijn dan andere, en je meer doen opvallen wanneer je ze draagt.”

Ondanks dat modeontwerper worden niet haar kinderdroom was, “als je zes bent denk je niet de hele tijd na over wat je wilt worden. Ik had gewoon plezier”, rondde Specht zowel een studie Mode in Stuttgart, als Product Design in Düsseldorf af. “Tijdens mijn studie Mode had ik niet het idee dat ik veel leerde. Het was een kleine academie waar de focus vooral lag op de praktische en technische kanten van het ontwerpen.” Op zoek naar meer vrijheid en creativiteit besloot ze verder te studeren en koos voor Product Design. “Uiteindelijk bleken de twee studies een goede combinatie. De een was meer praktisch en down to earth. Bij de ander heb ik mijn horizon leren verbreden.” Na haar afstuderen, en voor ze haar eigen label begon, spendeerde ze een aantal jaren in het buitenland. “Ik heb twee jaar in Parijs gewoond en drie jaar in Bejing. Het was een belangrijke periode, alle plekken hebben me iets gegeven.” Haar liefde voor reizen en interesse in andere culturen zijn in haar ontwerpen terug te vinden. Hoewel subtiel verwerkt, zijn een kimonomouw en een Afrikaans uitziende print hier en daar duidelijk herkenbaar. “Ik probeer geen letterlijke vertalingen te maken, maar combineer bijvoorbeeld een Westerse snede met Aziatische invloeden.” Ook tegenstellingen spelen een belangrijke rol in haar werk: “Het spelen met mannelijk en vrouwelijk vind ik heel interessant. Als ik iets ‘liefs’ maak, probeer ik het te breken met een meer edgy detail.”

Voor haar spring/summer 2011 collectie liet de ontwerpster zich naast de kledij van monniken ook inspireren door de muziek van de Californische FLYING LOTUS. “Gelukkig heb ik een vriend die heel veel van muziek houdt en mij af en toe wat nieuwe namen leert.

Ik ben echt een nerd wat betreft muziek, ik ken bijna niets. Als ik ontwerp, luister ik meestal naar de radio. Op dit moment luister ik veel naar Thaise muziek, het geeft mij goede inspiratie. Ik voel me ook erg aangetrokken tot stemmen. Mijn favoriete stem is die van GRACE JONES.” De collectie – met de toepasselijke naam Open to the public – werd niet met een standaard catwalkshow getoond. In plaats daarvan zette de ontwerpster haar modellen op fietsen, en trok tijdens Berlin Fashion Week door de straten. “Ik wilde een heel relaxte show en vond dit idee goed bij de stad passen. Het is in de zomer zo fijn buiten, ik had helemaal geen zin in die plakkerige tent.”

Daarnaast was het meteen een reactie op de huidige blogcultuur. “Vroeger waren shows echt exclusief, maar tegenwoordig staan de foto’s dezelfde dag nog op internet. Dus waarom zou je de collectie niet meteen aan het grote publiek showen? Ik houd ervan om op verschillende manieren dingen te laten zien. Daarnaast kun je met mijn kleding trouwens prima fietsen.”

De naam Reality Studio is geïnspireerd door een gelijknamig project van de Amerikaanse schrijver en dichter WILLIAM S. BURROUGHS, die met zijn cut-up techniek tekst uit bestaande bronnen verknipte en in een nieuwe combinatie weer samenvoegde. “Het is niet zo dat ik van oude kleding nieuwe maak, maar ik gebruik wel elementen uit mijn omgeving en gebruik deze als mijn inspiratie. Reality staat voor alles om mij heen, voor al mijn ervaringen. In de studio komt het samen.”

Ook de verbeeldingskracht van mensen, of eigenlijk het gebrek eraan, is een fascinatie. “We kunnen alleen werken met alles wat we om ons heen zien. Als we ons aliens voorstellen dan hebben ze alsnog iets menselijks, omdat we niet verder kunnen denken dan onze verbeelding.”

Ontwerpers die verder kijken dan mainstream kan Specht dan ook waarderen. “MARTIN MARGIELA is een goed voorbeeld van een ontwerper die over de lijn gaat en verder denkt. COMME DES GARÇONS en YOHJI YAMAMOTO zijn extreem op een meer subtiele manier, hun materiaalgebruik is heel inspirerend. Ik vind bepaalde collecties van LANVIN en JIL SANDER ook heel goed.”

De ontwerpster werkt regelmatig samen met andere kunstenaars. Zo deed ze onder andere projecten met kunstenaars JEN RAY en MICHAEL KALKI. “Het is een eer om met zulke mensen te werken, ik ben dol op kunst. Hier in Berlijn ruil ik regelmatig mijn kleding tegen kunst, het is de enige manier waarop ik het kan betalen.” Een naam die nog op het verlanglijstje staat, is de Amerikaanse performance-artiest en muzikant LAURIE ANDERSON. “Ze heeft geweldige jumpsuits gemaakt waar je muziek mee kunt maken als je beweegt of wanneer je jezelf aanraakt. Ik heb ze een keer op een expositie gezien, maar kan ze nergens meer vinden.”Vorig jaar werd de ontwerpster benaderd door ONITSUKA TIGER, voor het ontwerpen van een lijn exclusieve sneakers. “Ik vond het cool dat ze mij hebben gevraagd. Het was heel leerzaam, nooit geweten dat er zoveel details op een schoen zaten!” Werken voor een commercieel merk was een goede ervaring. “Ik kon dingen doen die ik alleen nooit had kunnen realiseren.” Toch waren er ook restricties. “Daar ben ik aan gewend. Omdat ik onafhankelijk ben heb ik niet veel geld, waardoor ik vaker met beperkingen te maken heb. Zo groot worden als Onitsuka Tiger is niet mijn ambitie, maar het was interessant te zien dat zelfs als je geld hebt dingen nog onmogelijk blijken.” WWW.REALITYSTUDIO.DE interview 17

Door TARA VIERBERGEN

Terwijl PHARRELL WILLIAMS zich nonchalant, maar gewapend met mes, stort op de mise en place van vele groenten die op een witte tafel liggen, gebeurt er iets onwaarschijnlijks. De man verliest zijn oor, à la VAN GOGH. Terwijl Williams de enkele zweetdruppels van zijn voorhoofd veegt, valt het lichaamsdeel elegant en gepaard met een pakkende melodie op de witte tafel, tussen de courgette. No blood involved. De film shift vervolgens naar het begin van een geometrische 3D-reis door de gehoorgang van het alleenstaande oor. Waarin na een laatste scherpe bocht een grote architectonische brug verschijnt, gebouwd op een bergachtig landschap en versmolten met wat eerder het oor van Williams was. We keren terug naar de ongelukkige hoofdpersoon, die bij het zwakke licht van enkele kaarsen de krant leest. Daarin valt zijn oog op een artikel dat hem vertelt dat zijn ambitieuze oor, nu Ear Bridge, via de westelijke oever van de Kaspische Zee in 2013 Bakoe zal bereiken.

The End. Geïnspireerd door NIKOLAJ GOGOL’s korte verhaal The Nose begon Yi Zhou aan het videoproject wat de titel The Ear kreeg. In de Russische satire van Gogol ontwaakt majoor Kovalyov met de onfortuinlijke situatie dat zijn neus hem heeft verlaten en vervolgens besluit een eigen leven te gaan leiden.

Zoals eerder opgemerkt is Zhou een persoon die graag literair werk openslaat ter inspiratie. Voor de opvolger van The Ear zocht Zhou haar heil in het werk van dichter DANTE ALIGHIERI. In zijn meest bekende gedicht La Divina Commedia, ofwel De Goddelijke Komedie, wordt een reis gemaakt van de hel, door het vagevuur, naar het paradijs.

Laat je overigens niet afleiden door het woordje komedie, dit betekende in de tijd dat Alighieri’s bloed nog stroomde enkel dat een verhaal goed eindigde. In Zhou’s film The Greatness wordt dezelfde reis van hel naar paradijs afgelegd. Opnieuw Pharrell Williams. Nu in de vorm van een vaas. Jawel, een vaas.

Deze wordt door een kogel aan gruzelementen geschoten.Waar in The Ear het gelijknamige lichaamsdeel een eigen leven gaat leiden, is in The Greatness die rol aan de kogel toebedeeld. Het dodelijke projectiel reist door verschillende aardlagen naar de hel, en eindigt ten slotte in het paradijs. Aangezien Zhou graag filosofeert, stroomt ook deze video-installatie over van symboliek.Vlak nadat de kogel vanuit de bevroren wereld – want daar is ‘ie tussendoor ook nog even – zijn reis via een ellenlange trap richting de hel vervolgt, dobbert er een glazen vaas voorbij met daarin een pauw. Deze vogel symboliseert hoogmoed, een van de zeven zonden, en staat op menig Romaans graf afgebeeld.

CHINEES KUNSTENAAR YI ZHOU IS EEN KUNDIGE DAME DIE TECHNOLOGIE IN HAAR WERK NIET SCHUWT. WERK DAT VOORNAMELIJK BESTAAT UIT COMPLEX OPGEBOUWDE ANIMATIES, WAARBIJ SCULPTUREN IN SAMENWERKING MET NASA WORDEN GEREALISEERD. WAARIN CHARLOTTE GAINSBOURG NET ZO MAKKELIJK WEGLOOPT IN EEN CREATIE VAN OLIVIER THEYSKENS. MAAR BOVENAL ANIMATIES WAARACHTER DIEPE, FILOSOFISCHE BOODSCHAPPEN SCHUILGAAN.

Yi Zhou is een artiest met een sterk internationaal ontwikkelde visie. Geboren in het Shanghai van de jaren ’80, maar grootgebracht in Rome, waar ze veel van haar tijd spendeerde met een vel papier en een potlood in de hand, al tekenend.

“Degenen met wie ik mijn schooltijd doorbracht, waren veelal uitstekende studenten die zich op weinig anders concentreerden dan hun studie”, vertelt ze ons. “Ik voelde me altijd een tikkeltje eenzaam ‘s middags na school.” Daarop besloot Zhou de opleidingen Politicologie en Economie te volgen in achtereenvolgens Londen en Parijs.

“De kennis die ik opdeed in zeer uiteenlopende velden, waaronder de wetenschap, helpen mij nu hedendaagse kunst te ontwikkelen die veelvoudige, diepgaande lagen bevat.” In haar werk, dat qua vormgeving doet denken aan SALVADOR DALÍ, koppelt de Chinese graag nieuwe media technologieën met literaire verwijzingen. “Mijn grootouders leerden me lezen toen ik nauwelijks twee jaar oud was.” Aansluitend wisselt Zhou 3D-animatie soepeltjes af met film en tastbare sculpturen.”

Het moge duidelijk zijn dat het verweven van verschillende disciplines tot één geheel Zhou intrigeert. Daarbij merkt de multimedia artiest op dat de verschillende specialismen anno nu meer en meer in elkaar overlopen. Waar je vroeger een persoon had die gespecialiseerd was in schilderen, in de beeldhouwkunst, of in het maken van een film, zijn de grenzen tussen die professies nu steeds verder vervaagd. In haar films, of liever gezegd: in haar multimedia installaties, past Zhou naast 3Danimaties en fysieke sculpturen ook technieken toe van kalligrafie.

Daarnaast heeft ze regelmatig een Canon in de hand, en uitgerust met

een simpel penseel schildert ze ook een en ander. Om haar animaties volledig te maken is muziek van groot belang. Daarvoor klopte ze voor haar meest recente werk The Greatness aan bij ENNIO MORRICONE. Niet de minste, aangezien deze Italiaanse componist een, ook al bescheiden, museum kan openen met zijn collectie BAFTA’s, Grammy’s en Golden Globes.

Met The Ear probeert Yi Zhou een brug te slaan, letterlijk, tussen het Oosten – waartoe haar Shanghai ook behoort – en het Westen.

Hierin komt haar internationale kijk op gebeurtenissen terug. Toen Zhou na 17 jaar Rome, Parijs en Londen terugkeerde naar Shanghai om haar werk in de Shanghai Biennale te exposeren, schrok ze van het aangezicht. Met haar vertrek in de jaren ‘80 had alles er volgens Sovjetrichtlijnen uitgezien. Inmiddels was het jaar 2004 aangebroken, en was de stad sterk verwesterd. Er verschenen wolkenkrabbers, evenals druk bezette wegen. Zhou denkt dat Shanghai nog zoekende is naar een eigen identiteit dat een mengsel zal worden van het Westen en het Oosten.

Volgens haar optiek dromen kinderen in Shanghai uiteindelijk dezelfde dromen als kinderen in het Westen. Een voorzichtige bevestiging dat Zhou in haar werk een verdere hereniging tussen Oost en West bewerkstelligt. Een brug van de Kaspische Zee naar Bakoe, een brug van het Westen naar het Oosten. Het is maar net hoe diep je na wilt denken.

interview THE GREATNESS, 2010

19

Maar het meest briljante stukje symbolisme vind je wanneer je The Greatness met zorg gadeslaat. Op weg naar de hel vervoert de veerman van Hades de kogel over de rivier Styx, naar de wereld van de dood. De knoestige veerman draagt in zijn armen een miniatuurweergave van The Ear Bridge. In een review van Randian, een Chi nees online magazine, vragen de schrijvers zich af of dit voorwerp dat naar Bakoe leidt, ook bedoeld is de hel met een aards paradijs te verbinden? En waarom Bakoe – de hoofdstad van het Oosterse Azerbeidzjan, maar aan de westerse zijde van de Kaspische Zee gelegen – de eindbestemming is? Het zijn vragen die Yi Zhou onbeantwoord laat.

Het was Parijs waar haar carrière als surrealistische videoartiest begon, toen ze tegen het lijf liep van galeriehouder JÉROME DE NOIRMONT. Hij plaatste het verfijnde werk van Zhou naast dat van meer gevestigde namen als BETTINA RHEIMS, Franse fotograaf, en KEITH HARING, bekend om zijn popart. Waar het om gaat is dat de Chinese schone, goede genen zijn haar beslist gegeven, in de galerie van Parijzenaar Noirmont de kans kreeg prominenten als Pharrell Williams de hand te schudden. Waar haar vriendschap met Belgisch ontwerper, en ex-Nina Ricci creative director, OLIVIER THEYSKENS ontstond.

En waar ze actrice CHARLOTTE GAINSBOURG ontmoette.

Met Theyskens als intimus vervult ook kleding een rol in de videocreaties van Zhou. Zo maakte Theyskens de jurk die in de slotscène van de korte film My Heart Laid Bare gedragen wordt door Charlotte Gainsbourg, leende RICK OWENS zijn eigen jas uit aan Pharrell Williams voor The Ear en draagt Williams in dezelfde film kleding van zijn eigen lijn BBC Ice Cream. Zelf kiest Zhou haar kleding uit op basis van hoe ze zich voelt op het moment dat ze de deur uitgaat. Haar kledingkast is gevuld met ontwerpen van Alaïa, Givenchy, Giambattista Valli en, uiteraard, met de creaties van best friend Theyskens.

In het vooruitstrevende My Heart Laid Bare wandelt Charlotte Gainsbourg langs de Italiaanse Rivièra, met een dierenhart in haar armen die ze zojuist van een Italiaanse visser heeft overgenomen. “Naast literatuur zijn het mijn dromen die mij inspireren. Het is in mijn werk een grote uitdaging steeds nieuwe gebieden te ontdekken, grenzen te overschrijden. Plaatsen, gebeurtenissen, objecten die niemand nog heeft gezien”, verklaart Zhou. Een enkele minuut later wordt het dierenhart door Gainsbourg met veel zorg in de zee gelaten, waar we het zien transformeren in een anatomisch correct hart gemaakt van Aerogel.

En met dit materiaal keren we terug bij haar wetenschappelijke achtergrond. Het is niet heel merkwaardig dat Zhou voor My Heart Laid Bare een samenwerking aanging met NASA. “Ik ben altijd een technology freak geweest, als logisch gevolg verwerk ik veel technologie in mijn creaties”, vertelt ze. Zo ontdekte ze het materiaal Aerogel, toen ze jaren terug in Parijs op bezoek was bij een la boratorium met hightech materialen. Zhou kwam erachter dat Aerogel het lichtste materiaal ter wereld is. Het bestaat vrijwel helemaal uit samengeperste lucht. Het lab dat dit materiaal daadwerkelijk produceert, werkt nauw samen met NASA en bevindt zich all the way in de VS.“Het kostte me enige inspanning NASA te overtuigen van het feit dat ik in staat was met dit materiaal een sculptuur te maken. Het werd het eerste kunstobject gemaakt van dit soort hightech materiaal.”

Ondanks al de complexe theorieën en technieken die achter het werk van Zhou schuilen, is het toch interessant voor een breed publiek. Dit wordt bevestigd door haar populariteit op filmfestivals, waar ze menig award in de wacht sleepte. De animaties van Yi Zhou bieden de kijker naast onge wone en onverwachte details vooral iets om over na te denken. WWW.YI-YO.NET

MY HEART LAID BARE, 2008

THE GREATNESS, 2010

interview 20

THE GREATNESS, 2010

Door NATASJA ADMIRAAL & VANESSA GROENEWEGEN Fotografie BARRIE HULLEGIE & SABRINA BONGIOVANNI @ PLeasantly ODD Styling THOMAS VERMEER @ Unit C.M.A. Haar & make-up KATHINKA GERNANT @ House Of Orange Assistent haar & make-up VANESSA CHAN @ House Of Orange Model MARIELLE @ Ulla Models Schoenen VINTAGE via KABINET

Jurkjes waarop geschreven kan worden en die vervolgens gereduceerd kunnen worden tot een envelop (Airmail Clothing, 1999). Jurken die transformeren tot meubels (Afterwords A/W 2000). Een Victoriaans gewaad dat uit zichzelf, met behulp van de nieuwste special effects, verandert in een flapper dress uit de jaren twintig (One Hundred and Eleven S/S 2007).

Jurken die bestaan uit 15.000 Led lampen en video’s kunnen streamen (A/W 2007 2008), of via tweehonderd bewegende lasers en Swarovski kristallen een sculptuur van licht construeren (Readings S/S 2008).

Chalayan slaat bruggen tussen mode, beeldende kunst, architectuur en design en verliest daarbij nooit zijn doel uit het oog: mooie kleding maken die de drager een gevoel van empowerment geeft. Want hoe ingewikkeld bovengenoemde concepten wellicht zijn, naast deze topstukken zijn Chalayan’s collecties altijd draagbaar en uitmuntend precies in elkaar gezet.

graven.Tot twee keer toe werd Chalayan uitgeroepen tot British Designer of the Year (1999, 2000). Sinds 2008 is hij creatief directeur bij Puma.

Een retrospectief van zijn werk reisde langs vele toonaangevende musea, waaronder het Groninger Musuem (2005), het Londen Design Musuem (2009) en The Museum of Contemporary Art in Tokyo (2010).

Japanse isolatiepolitiek. “Japan heeft heel lang geen rekening hoeven te houden met andere manieren van denken. Dat heeft een bepaald gevoel van leegheid tot gevolg gehad. De manier waarop ze alles monumentaliseren, hoe ze inpakmateriaal creëren, om er vervolgens niks mee in te pakken, of alleen heel kleine dingen: al die rituelen hebben volgens mij veel van doen met het feit dat het land zo geïsoleerd was. In de rest van de wereld is er altijd sprake geweest van buitenlandse infiltratie. Bij Japan kwam die verwesterlijking pas veel en veel later op gang, maar het is bijna een geïmporteerde verwesterlijking. Japan is nog steeds heel geïsoleerd, het land heeft zijn eigen regels, een eigen visie op de wereld.”

HUSSEIN CHALAYAN BEHOORT TOT DE MEEST INNOVATIEVE ONTWERPERS VAN ONZE TIJD. ALS GEEN ANDER OMARMT HIJ TECHNOLOGISCHE ONTWIKKELINGEN EN DOET ER ZIJN VOORDEEL MEE, ESTHETIEK DAARBIJ NOOIT UIT HET OOG VERLIEZEND. NA AANLEIDING VAN ZIJN NIEUWSTE COLLECTIE SPRAK GLAMCULT DEZE BIJZONDER ZACHTAARDIGE ‘MAD SCIENTIST’ VAN DE MODE.

Hij leerde het vak van zijn moeder en tante, beiden begaafd in het maken van kleding. “Wat zij maakten, zag eruit alsof het in een winkel thuishoorde”, vertelt hij als hij ons hartelijk te woord staat. Afkomstig van het Turkse deel van Cyprus, werd hij van huis uit gestimuleerd om architect te worden. “Cyprus was een vrij geïsoleerd eiland”, legt hij uit. “Er bestond geen mode-industrie, in Turkije eigenlijk ook nauwelijks.

Mode werd niet gezien als iets waar je geld mee zou kunnen verdienen.

Ik was goed in tekenen, in dingen bouwen. Architectuur lag het meest voor de hand.” Maar eenmaal in Londen ontdekte Chalayan gaandeweg dat hij zijn ideeën graag losliet op het menselijk lichaam. Na een modestudie aan de Warwickshire School of Arts, studeerde hij fashion design aan Central Saint Martins. Zijn afstudeercollectie The Tangent Flows trok in 1993 gelijk veel aandacht. Hij stuurde zijn modellen de catwalk op gehuld in zijden jurken in een verre staat van ontbinding. Hij had ze in zijn achtertuin onder de grond gestopt en na maanden pas weer opge-

Chalayan’s Spring Summer 2011 collectie vindt zijn oorsprong in het begrip ‘Sakoku’. Letterlijk betekent het iets als ‘afgesloten land’ of ‘land in ketens’ en verwijst naar de periode tot 1853 waarin het Japanse keizerrijk geheel was afgesloten van de rest van de wereld. Chalayan gebruikte dit als uitgangspunt voor zijn collectie en de film waarmee hij deze collectie presenteerde. “Ik heb me niet laten inspireren door de voor de hand liggende symbolen - kimono’s, kersenbloesems - maar door de meer surreële kant van Japan.” Chalayan kwam er veel voor zijn werk.

Het land deed hem buitenaards aan. Hij besloot zich te verdiepen in de

interview 23

Chalayan is geïnteresseerd in hoe de maatschappij en de manier waarop wij leven van invloed is op onze esthetiek. Hoe een bepaalde omgeving tot een bepaald ontwerp kan leiden, of een effect heeft op vorm in algemene zin. “Daar komen Japan en Sakoku om de hoek kijken, maar je vindt het ook terug in mijn andere werk. Het intrigeert me hoe het hedendaagse leven van invloed is op hoe we denken, hoe het bijvoorbeeld tot eenzaamheid leidt. Ik ben er van overtuigd dat isolatie een ontzettend grote rol speelt in onze maatschappij. Iedereen leeft steeds meer geïsoleerd van elkaar, dankzij technologische ontwikkelingen en de hoeveelheid tijd dat we enkel digitaal contact hebben.

In het geval van Sakoku was het een unieke studie, maar veel aspecten ervan zijn op de gehele wereld van toepassing.”

Chalayan vertaalde Sakoku naar een catwalkfilm. Silhouetten die lijken te drijven, de hoofden van modellen soms geheel bedekt, hun lichamen ingepakt in doorzichtig satijn, voile of gaas, alsof het bijzondere cadeautjes zijn. “Het drijvende lichaam, het inpakken, de dreiging van water, die aspecten van Sakoku zitten er allemaal in. Maar het meeste ontstond

intuïtief hoor. Ik liet me leiden door wat goed voelde.” Daarnaast greep hij terug op eerder werk, want zijn focus ligt op dit moment op het realiseren van een duidelijke huisstijl. “Het tempo waar wij als designers in moeten werken, ligt absurd hoog. Ik denk dat het niet altijd beter is om voortdurend met iets nieuws te komen, maar om je klassiekers te perfectioneren. Als je doorwerkt op een idee, kom je uiteindelijk verder, wordt het volwassen. Natuurlijk wil je altijd nieuwe elementen inbrengen, maar er is echt iets voor te zeggen om je klassiekers te verfijnen en zo je stijl duidelijk naar voren te brengen. Er zijn op dit moment zoveel producten verkrijgbaar en zoveel mensen noemen zichzelf ineens designer, zelfs beroemdheden, dat het essentieel is om je eigen stijl te beschermen.”

Hoewel het the latest craze is om je collectie als modefilm te presenteren, doet Chalayan dit als sinds 2000. Het irriteert hem echter geenszins dat nu iedereen het doet. “Dat is logisch natuurlijk, omdat de toegang tot film en internet veel groter is geworden. Je kunt op deze manier veel meer mensen bereiken. Normaliter werk ik met narratieve structuren binnen mijn films.Voor Sakoku heb ik er voor gekozen dat niet te doen, het echt om de kleding te laten gaan.” Technologie en de mogelijkheden die het biedt hebben hem van jongs af aan geïntrigeerd. “Het is heel simpel: techniek is iets dat je kunt gebruiken, of iets dat jou gebruikt.

Het interactieve aspect ervan spreekt me ontzettend aan. Met betrekking tot materiaal is het bovendien de enige manier om iets nieuws te kunnen creëren. Alles is namelijk al een keer gedaan. Als technologie tot nieuwe dingen leidt, is dat het meest opwindende ter wereld! Hoe gemakkelijk het nu is om overal heen te kunnen vliegen! In het verleden was dat een luxe. Of hoe internet een wereldwijde bibliotheek geworden is. Het is ongelooflijk waar we allemaal toegang tot hebben.” Tegelijkertijd is hij zich ook heel bewust van de keerzijde. “Vroeger was er de bevrediging van zoeken en vinden. Of kon je iemand missen en handgeschreven brieven sturen. Dat had iets heel moois. Het is zonde dat het verloren gaat. De kunst is een balans te creëren. Dat je heel direct kunt communiceren maar ook nog brieven schrijft en naar de bibliotheek gaat.”

Voor zijn meest recente kunstproject I am Sad Leyla werkte hij onder andere met 3D-sculpturen, iets waar hij al sinds 2005 mee experimenteert.

Als uitgangspunt nam hij een klassiek Turks muziekstuk. Hij benaderde SERTAB ERENER, een bekende Turkse popster, om het stuk te zingen.

Hij maakte een scan van haar lichaam in een van zijn jurken, die hij vervolgens 3D printte en weer opnieuw op haar lichaam projecteerde. “Het idee was om dit ‘vreemde’ Turkse stuk in een Londense context te plaatsen en het tegelijkertijd ook in de galerieruimte zelf uit zijn context te halen.” Zo was in een ruimte slechts de stem van de zangeres te horen, in een andere ruimte was de 3D sculptuur te zien, in weer een andere ruimte de gehele film, en in de laatste ruimte bevond zich het orkest. “Het doel was een bepaalde verwarring te scheppen. Door rond te lopen door de verschillende ruimtes zou je geluid en beeld door elkaar gaan halen.

Je zou bijvoorbeeld kunnen ervaren dat je geluid ziet, of iets visueels hoort.” Daarnaast had het ook een culturele betekenis. “De Turkse muziek zelf is beïnvloed door zoveel verschillende culturen. Turkije is historisch gezien een van de meest multi-etnische plekken op aarde. Om zoiets hybride naar Londen te brengen en weer nieuwe hybrides te creëren, leek me spannend.” Alles wat in Chalayan’s brein ontstaat, behoort tot dezelfde wereld. “Het komt allemaal voort uit dezelfde ideeën. Soms manifesteert het zich als een collectie, soms als een tentoonstelling.Vanuit het ene ontstaat vaak het andere, een soort kettingreactie.”

In zijn werk laat hij zich naast technologie inspireren door geschiedenis, filosofie en antropologie. “ Door het leven in het algemeen eigenlijk”, vat hij het samen. “Mijn ideeën hebben een bepaalde conceptuele kant.

Daar begint het mee.Vervolgens vertaalt het zich naar een visuele kant.

Het oorspronkelijke idee gaat zijn eigen weg leiden. Meer dan iets anders, zijn de ideeën er om een proces op gang te brengen. Zodat ik een basis heb van waaruit ik kan ontwerpen en waarop ik mijn keuzes kan baseren. Aan het einde van de rit, als iemand een jas of jurk koopt, hoeft diegene niet te weten wat het achterliggende thema was. Ik wil vooral dat ze er plezier van heeft, of zich er krachtiger door voelt, zoals ik dat vroeger zag bij mijn moeder. Niets geeft meer voldoening dan

interview 24

mijn ontwerpen gedragen te zien!” Tot de essentie van zijn ideeën komt hij door purificatie. “Je besluit dat er een paar manieren zijn om je idee tot uitdrukking te brengen. Het is een lang proces. Weten hoe je een idee tot de essentie moet ‘uitkleden’ is ontzettend ingewikkeld. Je moet beslissen wat de essentiële onderdelen zijn en je kunt imperfectie niet langer verdoezelen. Ik denk niet dat ik dit punt al bereikt heb. Sommige dingen krijg je helaas nooit perfect, omdat stoffen uit vezels bestaan die hun eigen leven leiden. We kunnen er naar streven natuurlijk, maar op een bepaalde manier zal het altijd onhaalbaar zijn. Maar juist omdat je het niet kunt bereiken, motiveert het je om altijd te blijven zoeken. Het wordt een doel op zich.” Een doel dat hem wellicht ‘s nachts wakker houdt? “Absoluut! Mijn werk en leven zijn totaal met elkaar vervlochten. Het is niet dat ik naar huis ga en stop. Het gaat eeuwig door. Maar ik doe wat ik het liefste doe. Het voelt niet als huiswerk maar als iets oneindig leuks!”

WWW.HUSSEINCHALAYAN.COM

interview 27

Door TARA VIERBERGEN Fotografie ANDREAS OHLUND

HET AANDOENLIJKE LITTLE BIT WAS EEN BEGIN, I’M GOOD, I’M GONE EEN VERVOLG. DAARNA GING HET SNEL VOOR INDIE SLASH POPVERSCHIJNING LYKKE LI. HAAR LIEFLIJKE, ZACHTE STEM WERD GOED ONTVANGEN OP DEBUUT YOUTH NOVELS. MET DE RELEASE VAN ALBUM NUMMER TWEE, WOUNDED RHYMES, WERD HET HOOG TIJD VOOR EEN UPDATE.

Vanuit een tamelijk klein kamertje in Stockholm, “als een badkamer bijna, niet erg glamourous”, vertelt een zweverig stemgeluid aan de andere kant van de lijn dat er de laatste tijd vooral veel gewerkt wordt. Het fragiele, haast kinderlijke stemmetje voegt eraan toe dat ze moe is, maar: “Just a little”. Naast haar nieuwe album Wounded Rhymes, is LYKKE LI druk bezig geweest met het omslagontwerp, met de video bij haar single Get Some, met alle promotie.

En dan waren daar ook nog de, al dan niet verplichte, gigs. “God, de laatste, redelijk gefaald eigenlijk. Er ging iets mis met mijn monitor waardoor ik het hele nummer in een verkeerde toonhoogte zong. Het was ellendig.” Dat laatste zegt ze wel, maar zonder enige emotie. Monotoon. Ik verbeeld me haar, in de raamopening van haar ‘badkamer’, naar buiten starend.

Het drukke bestaan vergt veel van de gevoelige Scandinavische, maar ellendig is, gelukkig, niet het juiste woord om Lykke Li’s tweede album Wounded Rhymes te omschrijven. Briljant is hier beter op zijn plaats. Het album heeft een ziel.Van de opmaat tot aan de laatste seconde. Waar het breekbaar is, is het tegelijk standvastig en rauw. “Hoewel een echt cliché: ik ben volwassen geworden in de tijd tussen mijn debuut en tweede album. Op verschillende vlakken. Dat wat ik destijds voor ogen had, is veranderd. Ik wilde dit keer een meer oprecht en rauw geluid neerzetten.

Het fijngevoelige, het frèle van mijn debuutYouth Novels is verleden tijd.”

Het lieflijke geluid ruilde ze dus in voor een meer taaie en krachtige, maar is dit hoe ze zich feitelijk voelt? “Ik voel me alles en niets. Soms voel ik me zus, soms zo. Ik wilde een eerlijk album produceren. Het gevoel dat ik destijds had, powerful, probeerde ik te verwerken in mijn nummers.

Misschien voel ik me op dit moment, nu het album is uitgekomen, wel totaal anders.”

Hoewel ze voor velen allicht geen introductie meer behoeft, volgt hierbij toch een bescheiden kennismaking. Allereerst Ystad, de meest zuidelijke stad van Zweden. Deze fungeert als de plaats waar Lykke Li geboren werd. Haar ouders gaven haar de volledige noemer Li Lykke Timotej Zachrisson mee. Lang bleef het huishouden Zachrisson niet in Ystad.

De Zweedse metropool riep. Vanuit het hoge Noorden volgde meer zuidelijke steden als Lissabon en Portugal, waar de jonge Lykke Li vijf jaar van haar prille leven doorbracht. Net als trekvogels pakten de Zachrisson’s vlak voor de wintermaanden hun boeltje bijeen om in landen als Nepal en India de koude maanden van het jaar te spenderen.

Dan kun je jezelf de vraag stellen wat bovenstaande met Lykke Li’s muziekcarrière van doen heeft. Welnu, aan paps en mams heb ik nog geen woorden gesleten, maar deze twee zijn hierbij wel degelijk van belang.

Zo zat moeder KÄRSTI STIEGE in de eerste Zweedse punkrock band die volledig uit vrouwen bestond,TANT STRUL.Vader JOHAN ZACHRISSON speelde onder de naam Zilverzurfarn in de reggae annex pop annex punk band DAG VAG. Maar ‘dochter van’ laat zich niet graag in het hokje van zangeres duwen. “Ik houd er ook van te dansen, you know”, is daarbij haar uitleg. Geïnspireerd door all time favourites MADONNA en MICHAEL JACKSON verruilde ze Stockholm voor New York. Daar waar ze dacht door te breken als artiest.Verschillende open mic nights volgden, maar roem en erkenning niet. Met een verlopen visa, en een hart aan diggelen, keerde ze terug naar het Zweedse Stockholm. Datzelfde hart, gebroken en al, gaf haar de inspiratie voor het debuutalbum, Youth Novels.

In een interview vertelde ze het volgende: “Ik moet nodig opnieuw verliefd worden om vervolgens een gebroken hart te ontwikkelen, anders denk ik nooit een nieuw album te kunnen maken.”

Lykke Li blijkt een uiterst serieus persoon. Ze denkt na over dingen, is gesloten, maar zeker niet timide. Niets wat ze doet, is zomaar. Niets. Aan het toeval besteedt de Scandinavische geen aandacht. Haar woorden kiest ze met zorg. Het maakt haar een complex persoon, maar dit is nu juist wat me intrigeert in haar. Zo maakte ze met exact dezelfde mensen Wounded Rhymes. De Zweedse muzikant annex producer BJÖRN YTTLING geldt daarbij als belangrijkste persoon. Maar nu moet de gedachte niet ontstaan dat deze ook invloed zou hebben op het eindresultaat. “Ik ben de kapitein wanneer we werken aan míjn album. Zij maken dat ik me op mijn gemak voel in de studio. Maar ik hak de knopen door. Ik houd graag de controle, ik heb overal een eigen visie bij.” Er zijn er niet veel die de comfortzone van Lykke Li mogen betreden.

Zoals ik zei. Complex. Maar ook geheimzinnig. Mysterieus. En alles daartussen.Vergezeld door een zachte zucht en op licht geïrriteerde toon, beantwoordt ze de vraag over wat precies de terugkerende driehoek in haar video van Get Some symboliseert. “Het betekent verschillende dingen.

Krankzinnigheid. Onbegrensdheid. Maar, ik heb er zo mijn eigen betekenis voor. Ik denk niet dat het een goed idee is wanneer anderen precies weten wat deze driehoek symboliseert.” Het lijkt haar te frustreren dat er tegenwoordig mensen rondlopen die zich zodanig in haar beweegredenen interesseren, dat zij ook daadwerkelijk proberen te achterhalen wat deze precies zijn.

Op het kleine niet zo glamoureuze kamertje in de Zweedse metropool valt het even stil na de vraag waarom haar rhymes precies wounded zijn, of haar hart wellicht opnieuw is gebroken? Een aarzelende Lykke Li vertelt dat ze het niet prettig vindt alles in detail te omschrijven. Ze kan en wil haar geheimen niet prijsgeven. Het is ter eigen invulling.

Tussen de zinnen door valt een paar keer zacht you know.Waarop ze vervolgt dat het onthullen van haar verschillende beweegredenen haar perspectief zou veranderen. “Ik kan geen album maken wanneer ik weet dat

interview 29

mensen een handleiding eisen waarin staat hoe ze elk nummer zouden moeten interpreteren. Dan loop ik vast.”

Na opnieuw een korte stilte vertelt ze dat ze net als op haar debuut the message of love brengt. Liefde in verschil lende vormen, aangezien het een breed begrip betreft. “Je kunt op zoveel verschillende manieren over liefde praten. Als in passie, wanhoop, teleurstelling. Ja, het is heel breed, liefde.”

Wat ze over dit brede begrip, genaamd liefde, heeft geleerd de afgelopen jaren probeer ik nog eens. En ik krijg ‘m terug. “Ik leerde dat alles een proces is, niet alles heeft een begin en een eind. Maar ik leerde ook dat je geen vragen moet stellen als je antwoorden wilt.” Klare taal.

Anders dan veel artiesten maakt Lykke Li haar muziek niet voor het behagen van anderen. Puur voor haarzelf.Voor haar eigen behagen, haar eigen leerproces. OpYouth Novels was dit al goed te horen. In elk nummer weerklonk persoonlijke diepgang en oprechte emotie. Het opvolgende album refereert hieraan, het is een emotionele reactie op alle hectiek waar ze de afgelopen periode kennis mee maakte. De roem en erkenning waar ze in New York nog zo naar hunkerde, is op dit moment misschien iets teveel van het goede. Zo klaagt de zangeres regelmatig over het gebrek aan balans in haar leven. De balans tussen schrijven en performen. “Een album maken, is definately a tough job, je wilt uiteraard iets dat beter is dan wat je ervoor deed. Wanneer ‘ie af is, volgt meteen de promotie. Dan volgen alle shows.Van hot naar her. De tijd ontbreekt me dan om nummers te schrijven. Sinds de release van mijn album heb ik niets meer geschreven. Kind of a sad thing, you know.”

Met Wounded Rhymes heeft Lykke Li – nog – geen duidelijke plannen.

Althans, dat beweert ze. Aan een doel ontbreekt het de Zweedse zeker niet, ze praat er alleen niet over. “Het enige doel was het album te beginnen en af te maken. En dat is gebeurd. Bestemming bereikt”, aldus Lykke Li. Met haar zachte, monotone stem vertelt ze even later: “Ik ben, natuur lijk, wel blij met de mensen die ernaar willen luisteren.”

Hoe het kan dat dezelfde ingetogen, gereserveerde eenling zo’n uitgesproken karakter heeft on stage, vaak gewapend met tamboerijn. Ik vroeg het me oprecht af. Ze lijkt het niet erg te vinden. Ze vraagt het zichzelf ook vaak. “Voor mij komt het elke keer als een grote verrassing. Hoe kan ik zoveel energie hebben wanneer ik een podium beklim, terwijl die energie mij in het ‘echte’ leven vaak ontbreekt? Wellicht is het de whisky.”

LYKKE LI TREEDT ZATERDAG 9 APRIL OP IN PARADISO IN AMSTERDAM WWW.LYKKELI.COM

Door JOLINE PLATJE

PJ HARVEY, ZO ONGEVEER DE COOLSTE CHICK UIT DE BUSINESS. ZE STOND IN 1992 TOPLESS OP DE COVER VAN NME, ZONG EEN MURDER BALLAD MET EX-GELIEFDE NICK CAVE EN VERTROK GEEN SPIER TOEN ZE EEN PAAR MAANDEN GELEDEN VOOR GORDON BROWN, TOENMALIG MINISTER-PRESIDENT VAN ENGELAND ZONG: “THE WEST’S ASLEEP. LET ENGLAND SHAKE, WEIGHTED DOWN WITH SILENT DEAD.”

Glamcult was erg blij te horen dat we de Engelse zangeres in haar geboortestreek Dorset mochten opzoeken. De donkerharige Polly Jean woont daar op een heuvel aan de grillige Engelse kust, in een schattig klein dorpje met de über-Engelse chocolat box huisjes die we kennen uit detectives. We konden de teleurstelling dan ook moeilijk verbergen toen door de heftige sneeuwval in december een stokje voor dit tripje werd gestoken. PJ laat ons, professioneel als ze is, over de telefoon weten het ook erg jammer te vinden. Want zegt ze: “Vandaag is het extreem mooi hier. Vanochtend heeft het zwaar ge sneeuwd. Al die sneeuw viel bovenop het enorme pak sneeuw dat er al lag. Ik ben al vijf dagen niet in de gelegenheid geweest met de auto weg te gaan, mijn huisje is volledig ingesneeuwd. Maar het is werkelijk schitterend hier. Daarbij is het volle maan, waardoor de maan iedere nacht zo helder is dat hij reflecteert in de sneeuw. Dan lijkt het bijna daglicht.”

Zo vredig als ze haar uitzicht schetst, zoveel onvrede klinkt er in haar nieuwe album, Let England Shake, waarvoor de zangeres een totaal andere weg is ingeslagen. Gingen haar vorige zeven albums vooral over een interne, emotionele strijd die uitgevochten moest worden, nu zingt PJ Harvey over echte slagvelden, waar het ruikt naar buskruit en de aarde rood kleurt door het vergoten bloed van soldaten. Let England Shake is een indrukwekkend album over dood en verderf. Hoewel haar teksten gaan over voorbije en lopende oorlogen over de hele wereld, doen ze vermoeden dat PJ niet bepaald trots is op de overzeese uitstapjes van haar geboorteland. Een politiek album is Harvey’s nieuwste naar eigen zeggen niet, en de bedachtzame zangeres wil zich daar dan ook niet over uitlaten. “Al onze oorlogen hebben een noemenswaardige invloed op de wereld gehad. Maar het maakt niet echt uit wat ik zeg over de politiek in het land waarin ik leef. Ik ben een songwriter, ik houd me bezig met verbeeldingen en gebruik metaforen. Ik ben altijd zeer geïnteresseerd geweest in de wereld rondom ons, maar ik voelde me nooit zeker genoeg daar ook teksten over te schrijven, tot nu. Ik hield het liever dichter bij mezelf. Nu ik het heb aangedurfd, wil ik dat de luisteraars zelf bepalen wat ze in dit album horen. Deze materie is namelijk heel universeel.

Mensen uit verschillende landen en andere tijden moeten zich ook kunnen identificeren met mijn teksten. De geschiedenis van de mens blijft zich natuurlijk overal en altijd herhalen.”

Dat PJ de lat voor zichzelf hoog legt, is niet bepaald een verrassing. Zo speelde ze op het album Uh Huh Her (2004) alle instrumenten zelf en produceerde bovendien het hele album alleen. Op Let England Shake heeft ze vooral op tekstueel gebied gekozen voor de moeilijke weg.

“Als schrijver ben ik de afgelopen 25 jaar behoorlijk veranderd en gegroeid. Zoals iedereen zich blijft ontwikkelen, heb ik dat ook gedaan.

Door de aard van dit nieuwe werk, door het onderwerp, moest ik nu veel grondiger onderzoek doen dan ik hiervoor had gedaan. Ik heb veel

gelezen en met mensen gepraat die oorlogen hebben meegemaakt of in conflictgebieden hebben geleefd. Terwijl ik onderzoek deed, bleef ik bijna drie jaar aanhoudend teksten schrijven en corrigeren. Het duurde zo lang omdat ik ongelooflijk kritisch op mijn teksten ben geweest.” In muzikaal opzicht is het album een stuk minder zwaar dan op tekstueel gebied. Dit was een bewuste keuze van PJ, omdat ze niet pretentieus over wilde komen en ze de thematiek al heftig genoeg vond. Dus zocht ze naar een sound die de teksten beter zou ondersteunen en haalde daarbij inspiratie uit traditionele folkmuziek: “Op het gebied van songwriting is dit muziekgenre buitengewoon sterk. Ik heb er onbeschrijfelijk veel waardering voor. Ik lees en luister al mijn hele leven traditionele volksliederen uit alle hoeken van de wereld.Van Chinese en Vietnamese muziek tot aan traditionele muziek uit Rusland, Georgië en Azerbeidzjan. En zo kan ik door blijven gaan. Dit soort liederen brengt mensen samen.

Eigenlijk de basis van alle muziek. Naast vermaak is het een manier om verhalen en nieuws over te brengen.Vroeger was er buiten onze stem geen andere manier om te communiceren. Ik voel me verbonden met die manier van schrijven.”

Om de balans te vinden tussen deze oude melodieën en haar nieuwe sound, vertrouwde ze op haar instinct. Het eindresultaat is een heel apart geluid dat moeilijk te omschrijven valt. Precies naar dit resultaat was PJ op zoek. “Naast voor mij bekende instrumenten heb ik veel met de autoharp gewerkt. Dit is een traditioneel snaarinstrument dat veel octaven heeft en een beetje op een citer lijkt. Dit was voor mij een heel nieuw instrument. Ik heb met drie autoharpen gewerkt, die ik allemaal op een ongebruikelijke manier heb gestemd. Ik heb niet mijn best gedaan om mijn muziek onplezierig te laten klinken door er een paar valse noten doorheen te gooien, maar ik heb wel geprobeerd een sound te creëren die ik nog nooit heb gemaakt en nergens heb gehoord. Ik heb zang- en geluidstechnisch heel veel geëxperimenteerd, waardoor ik naar gebieden werd geleid die wellicht nieuw zijn voor het oor.”

was met schrijven en genoeg sterke nummers had, begon ik voorzichtig te denken aan de plaats waar ik de nummers op wilde nemen. Ik dacht eerst aan Berlijn, want daar heb je een heleboel studio’s. Maar dat voelde niet goed. Eigenlijk was deze plek een toevalstreffer. De baas van deze kerk, die heel dicht bij mijn huis staat, heeft toevalligerwijs ook een kunstcentrum. Hij benaderde mij met de vraag of ik daar niet wilde repeteren. Van het één kwam het ander. Ik ben heel blij dat we in deze kerk konden opnemen, aangezien het voor een groot gedeelte de unieke sfeer op het album heeft bepaald. Het geluid in een kerk is wel moeilijk te sturen, met al die galm.

Onze kerk had gelukkig een klein gedeelte waar een hoop kleden hingen. Daar hebben we het grootste deel opgenomen. Maar sommige instrumenten gedijden juist heel goed bij de hoge stenen muren en plafonds.Vooral de drums klonken fantastisch! Wanneer er teveel galm ontstond, hingen we gewoon wat extra bedekkingsmateriaal om het studiohoekje heen.”

De hardwerkende zangeres is niet alleen kritisch bezig geweest met tekst en geluid, maar vond ook het beeld voor dit album heel belangrijk. Samen met fotograaf SEAMUS MURPHY maakte PJ korte films voor elk nummer op het album, waarvan de eerste twee nu online staan. “Murphy werkt al sinds 1994 als freelance fotograaf in Afghanistan”, vertelt PJ vol respect. Murphy’s foto’s zijn verslagen van het leven in oorlogsgebieden, waarbij hij voornamelijk het alledaagse vastlegt. “Ik ben al heel lang een groot bewonderaar van zijn werk. Jaren geleden ben ik diep geraakt door één van zijn exposities, The Darkness Visible. Ik denk dat Seamus en ik wel dezelfde soort zielen zijn. We begrijpen elkaar goed, we voelen op eenzelfde manier. Ik heb hem benaderd, ben bevriend met hem geraakt en zo zijn we samen gaan werken. Deze samenwerking bleek zo vruchtbaar, dat we nu aan een ander gezamenlijk project werken. Naast de korte videoclips zijn we nu bezig met een veel langere film. Hopelijk komt deze snel uit.”

Een film van PJ’s hand is iets om naar uit te kijken. Net als de concerten die ze de komende maanden zal geven. Mocht je PJ binnenkort live zien en je afvragen wat voor fantastische outfit ze aanheeft, dan is dat niet iets om je voor te schamen. De zangeres is er zelf ook trots op. “Ik ben blij als mensen er naar vragen, want ik vind onze kostuums met al die zwarte veren prachtig! De kleding die mijn band en ik tijdens de shows dragen, is gemaakt door de geweldige ontwerpster ANN DEMEULEMEESTER uit België. Ik ken haar nu al heel veel jaren en ze is een van mijn beste vriendinnen.We hebben het er al zo vaak over gehad dat we een keer zouden moeten samenwerken. En nu is het ons eindelijk gelukt!”

PJ HARVEY TREEDT 30 EN 31 MEI OP IN PARADISO IN AMSTERDAM WWW.PJHARVEY.NET

Toen de nummers na lange tijd klaar waren, begon de zoektocht naar een studio. Het werd een negentiende eeuwse kerk op een rots die over de zee uitkijkt: “Ik had alle nummers al geschreven ver voordat ik had bedacht waar we deze zouden opnemen. Maar toen ik eenmaal klaar

interview 31

FACTORY FLOOR Door NICOLE BLOMMERS Fotografie NICK HELDERMAN

De bandleden van Factory Floor hebben hun ogen nog maar half open, wanneer ik ze tref in Amsterdam. De avond ervoor moest er opgetreden worden in Londen, en om vier uur in de ochtend werd de band gewekt om in de Eurostar te stappen richting Amsterdam. Factory Floor is de afsluitende act tijdens London Calling en speelt die avond in de bovenzaal. NIC COLK (zang/gitaar), het vrouwelijke bandlid, vraagt zich af hoe het is om daar te spelen. Of het geluid wel goed is en of mensen wel tot zo laat blijven hangen. GABRIEL GURNSEY (drummer) heeft heel andere gedachten: “Straks zijn er vijf mensen in de zaal en moeten we alle deuren dicht doen”, visualiseert hij. “Het aanwezige publiek praat dan over de herrie en het geluid heen, net zoals in tijden van oorlog, toen men over het lawaai van de bombardementen heen probeerde te schreeuwen. Mensen werden gek van het harde geluid.” Uiteindelijk was de zaal alles behalve leeg en heeft Factory Floor zijn eerste optreden in Nederland goed neergezet. Tien EXPERIMENTELE HERHALINGEN IN EEN DONKERE RUIMTE. procent van de muziek bestaat uit samples. Geen enkele set is hetzelfde. Het OOK AL WORDT ER GEREFEREERD AAN DANCE MUZIEK, geheel is meer opgebouwd rondom geluid dan rondom vocalen.

FACTORY FLOOR HEEFT VOORAL EEN MEER ‘RAW’ GELUID. EEN AANTAL JAREN TERUG BESTOND HET UIT LONDEN AFKOMSTIGE TRIO ALLEEN UIT HEREN. INMIDDELS IS ÉÉN VAN HEN VERVANGEN DOOR EEN VROUW.

De continue herhaling van beats, drums en vage stemmen staat centraal in de muziek van Factory Floor. De vergelijking met de fabrieksvloer (ofwel ‘factory floor’), waar een monotone herhaling van handelingen veelal te vinden is, dringt zich op. De fabrieksvloer wordt ook gekenmerkt door een bepaalde productiviteit, waar Factory Floor zich graag mee wil vergelijken. Colk: “De bandnaam past wel bij wat wij doen. Het vanaf de vloer creëren.” DOMINIC BUTLER (synthesizer) vult aan.

“Elke stap die wij nemen, is als een andere afdeling in een fabriek.Vervolgens heb je het eindproduct en de afvalbak.”

Colk begint te lachen en vergelijkt zichzelf met de afvalbak. Butler: “We weten eigenlijk niet waar de bandnaam vandaan komt. We hebben het slechts geërfd van ons voormalige bandlid.” Colk, Gurnsey en Butler kennen elkaar van tijdens het uitgaan in Londen en de muziekscene aldaar. Gurnsey: “We hebben Nic bij een optreden van Dominic en mij leren kennen.Vanaf dat moment zijn we met haar gaan samenwerken.” Met een kunstacademie achtergrond is er veel creativiteit in de groep. Factory Floor wordt gezien als een goede uitlaatklep. Butler: “Je kunt het ook alleen doen, maar het is beter om samen te werken. Het verbreedt je horizon. Factory Floor is een goede plek om onszelf creatief te uiten.”

Het experimentele is niets nieuws voor de band. Alhoewel Butler zegt hiervoor nog nooit eerder in een band te hebben gezeten. Gurnsey heeft in een aantal experimentele bands gespeeld, maar geeft aan dat deze bands nooit verder zijn gekomen dan precies dat: experimenteren. Colk kun je kennen van haar vorige band KAITO, waarmee ze al vele malen in het Nederlandse clubcircuit heeft opgetreden. Colk: “De bands waar ik voorheen in zat, concentreerden zich meer op basgitaar, gitaar, drums en zang. Eigenlijk een traditionele band line-up. Met Factory Floor ligt de nadruk op het elektronische, de herhalingen en op forward thinking. Het gaat er meer om wat je wegneemt, dan wat je erin stopt. Het voelt alsof dit veel meer minimal is.”

Een interessante verandering ten opzichte van wat de bandleden voorheen hebben gedaan, is dat het met Factory Floor lijkt alsof de stilte belangrijker is dan het geluid. Een minder volle sound en zeker minder druk. In koor wordt er geroepen dat ze dik tevreden zijn met hoe het gaat. Gurnsey vertelt dat de volgende stap het opnemen van een album is. “Dat is onze volgende horizon. Als we daar eenmaal zijn, komt er weer een nieuwe horizon. Het is voor ons interessant om een album te maken en om te zien wat er uitkomt.” Het schrijven van de nummers is in ieder geval al in volle gang.

Wat is er nu spannender voor een band die nog geen debuutalbum heeft, dan om een nummer te laten remixen door niemand minder dan STEPHEN MORRIS (NEW ORDER). Hoe krijg je hem zo ver om dit daadwerkelijk te doen? Colk: “Onze manager heeft hem via de post een verzoek gedaan. Het is natuurlijk erg zeldzaam om tegenwoordig zoiets per post op te sturen.” Ook al stond er op de envelop alleen een naam en de stad waar hij woont, het verzoek heeft hem uiteindelijk bereikt. “Hij zei meteen dat hij het leuk vond een remix te maken”, vertelt Colk. “We hebben hem vervolgens ontmoet in een studio. Hij heeft veel input gegeven. Stephen is echt een geweldig persoon. Erg gefocust. En hij houdt van fish & chips.” Hoewel de band graag weer met hem zou willen samenwerken, was dit voor Morris een one-off. De remix die hij maakte voor Wooden Box staat hoe dan ook goed op hun CV. Butler: “Ons album willen wij helemaal zelf produceren, want dan kunnen we het precies op het niveau krijgen dat we zelf voor ogen hebben. Dit werkt voor ons makkelijker.” Dit jaar verschijnt er nog een remix gemaakt door TWITCH en wel via het Schotse Optimo. Het idee om meer van dit soort eenmalige releases te doen, spreekt de band aan. Colk: “Dan wel via kleine labels, voordat we de grote stap nemen om ons aan een groter label te binden. Het is belangrijk een label te vinden dat bij ons past.” Een eerdere EP werd via Blast First uitgebracht, ook dit was eenmalig. Er hebben al wel labels interesse getoond. Nu nog het vinden van de juiste combinatie.

FACTORY FLOOR TREEDT 8 APRIL OP IN ROTOWN TIJDENS MOTEL MOZAÏQUE WWW.MYSPACE.COM/FACTORYFLOOR

interview 32

HEYNIEK Door STEFFIE HENDERSON

HEYNIEK IS NIEK PULLES. HIJ OMSCHRIJFT ZICHZELF ALS EXPERIMENTAL & VISUAL INSPIRATOR EN VISUALISEERT ZIJN IDEEËN DOOR GEBRUIK TE MAKEN VAN FILM, FOTOGRAFIE, FORECASTING EN MATERIAALEXPERIMENTEN. PULLES WON MET ZIJN AFSTUDEERFILM PATCH UP PULL OVER DE OUT OF FASHION COMPETITIE: EEN WEDSTRIJD TIJDENS HET INTERNATIONAAL FILM FESTIVAL ROTTERDAM, WAARBIJ ZOWEL JONGE NEDERLANDSE ALS INTERNATIONALE MODESTUDENTEN EN ONTWERPERS WERDEN OPGEROEPEN HUN WERK IN FILM TE VERBEELDEN.

Niek Pulles (1986) studeerde een jaar geleden af aan de Design Academy in Eindhoven. Al tijdens zijn studie combineerde hij verschillende disciplines. “Ik heb binnen de academie verschillende richtingen gevolgd. Ik ben begonnen bij Communicatie waar ik vooral grafisch werk maakte, daarna ben ik geswitcht naar Living wat vooral over interieur ging. Toen kwam ik bij Identity en dat bleek de perfecte mix van alles.” Zo snel als hij van richting wisselde, veranderde ook zijn inspiratiebronnen. “In mijn Communicatie periode keek ik vooral op tegen PLEIX, een stel Franse regisseurs die motion graphic-achtige videoclips en commercials maakt, maar ook heel abstracte video art. In mijn Living periode was ik geïnspireerd door JAIME HAYÓN, een Spaanse ontwerper die een heftige fantasiewereld creëert op het randje van kitsch, maar heel elegant en mooi in elkaar gezet.

Toen ik Identity ging doen was BART HESS een voorbeeld. Hij was toen net afgestudeerd. Daarnaast is ALEXANDER MCQUEEN altijd een grote inspiratie geweest.”

In hokjes denken is wat Pulles betreft verleden tijd. “Op de academie werd over het hele out of the box thinking niet eens gepraat. Put the box away en ga volledig op je gevoel af.” Het belangrijkste en meest waardevolle dat hij tijdens zijn studie leerde was om vanuit concepten te denken. “Als je concept sterk is, heb je een basis.

Van daaruit kun je beelden gaan maken en experimenteren.” Dat niet alles altijd goed uitpakte, hoorde erbij. “Durf lelijke dingen te maken, is een belangrijke les die ik heb geleerd. Gewoon keihard je neus stoten en afgewezen worden, daar leer je het meeste van, dan zie je pas wat je fout doet.” Het maken van zijn afstudeerfilm voelde als een samenvatting van alles wat hij in de voorgaande jaren had geleerd.

“Ik werkte al vaak met korte filmpjes om mijn ideeën te verduidelijken. Het idee om met een modefilm af te studeren kwam niet uit het niets. Ik merkte ook dat het heel erg gaande was, vooral met de toenemende populariteit van SHOWSTUDIO in Londen.”

Zijn film Patch Up Pull Over gaat over bescherming en decoratie die op een losse en snelle manier gecombineerd worden. Het is een inspiratiefilm voor de modeindustrie, waarin Pulles door middel van materiaalexperimenten suggesties voor gebruik op het lichaam geeft. “Ik heb altijd het gevoel gehad iets met de huid te willen doen. Het lichaam is iets heel puurs en waardevols dat beschermt moet worden. Kleding functioneert als een tweede huid.” Ondanks dat de film behoorlijk technisch overkomt, is hij met minimale middelen gemaakt. “Ik ben iemand die de touwtjes graag in handen wil houden. Ik wilde per se alles zelf doen. Ik had een storyboard gemaakt maar dat was haast niet te lezen, dus ik heb alles uitgekaderd en samen met het model in de garage staan hannesen met een ladder en een stel lampen.” Het eindresultaat is een succes. “Ik merk dat de film veel verschillende gevoelens oproept. De een vindt het heel shocking of eng en de ander vindt het een verademing om te zien hoe soepel de stoffen over de huid glijden. Het is mooi wat een hoop verhalen en reacties het geeft.’

Samen met zijn film ontwikkelde Pulles een serie leggings – gemaakt van dezelfde stretchmaterialen als in de film – die hij door middel van zeefdrukken heeft bewerkt.

“Het was een voortvloeisel van mijn afstudeerfilm en in eerste instantie alleen bedoelt voor Fashionclash in Maastricht. Zij hadden me gevraagd om iets aan de film toe te voegen.” De leggings worden inmiddels in verschillende conceptstores verkocht.

Daarnaast maakt Pulles op bestelling unieke stukken. Waarom eigenlijk leggings en geen T-shirts? “Ik werd geïnspireerd door de belijning van het been, de vorm van hak tot aan bil vind ik heel mooi. Daarnaast zijn benen het langste onderdeel van het lichaam, dus daar kon ik het meest mijn ei in kwijt.” Ondanks de ontwerpen ziet hij zichzelf niet als modeontwerper. “Zeker niet. Dat is zo’n vak apart. Ik zie mezelf meer als een ideeënfabriek.”

Na een blik op zijn website wordt meteen duidelijk dat kleur, snelheid en dynamiek een belangrijke rol spelen in zijn werk. Is de ontwerper zelf net zo druk? “Ik kan wel heel aanwezig zijn, maar ik ben geen stuiterbal. Rust is kracht. Op het moment dat mijn hoofd helemaal leeg is, komen de ideeën.”Toch komt de naam HEYNIEK niet zomaar uit de lucht vallen. “Op school was ik best een flapuit, een praatjesmaker en er was iemand die altijd ‘Hey Niek’ zei, dat heb ik onthouden.” Daarnaast riep ik als klein kind vanuit mijn buggy vaak ‘Hey’ tegen iedereen, gewoon omdat ik het leuk vond. Ik vind het grappig dat mensen zich nu gedwongen voelen om ‘Hey Niek’ te schrijven als ze me mailen.”

Foto BARBARA MEDO

Over de toekomst maakt de ontwerper zich niet al te druk. “Ik kijk wel wat er op mijn pad komt. Ik vind het fijn dat ik nu geen keuzes hoef te maken, gewoon alles kan doen wat ik graag wil.” Naast een paar geheime projecten waar hij nog niets over kan vertellen, is zijn installatie Architectural Acoustics te zien op verschillende beurzen en in een aantal galerieën. Geïnspireerd op de functie van klassieke wandtapijten creëerde hij een reeks industriële sculpturen – decoratieve foams – bedoeld voor publieke ruimtes. “Dat is wel iets wat ik los wil gaan laten. Dat gesjouw met materialen en telkens alles ophangen, is niet echt mijn pakkie an.” Voor de komende tijd is de focus duidelijk. “2011 wordt voor mij het jaar van de film.”

WWW.HEYNIEK.COM

interview 33

PATCH UP PULL OVER

FASHION WEEK De veertiende editie van de Amsterdam International Fashion Week begon veelbelovend met twee shows van JAN TAMINIAU tijdens de openingssoiree. Na zijn meer ingetogen demi couture collectie Separates was het tijd voor de show waar iedereen zich op verheugde: de haute couture colletie Irradiance, die hij twee dagen eerder showde in Parijs. De duistere collectie – waarbij de gezichten van de modellen bedekt waren – gaat volgens de ontwerper over verstoppen enerzijds en onthullen anderzijds, maar ook over veranderingen terwijl de tijd doortikt. Waar de meeste ontwerpers kozen voor veilige shows, was er één ontwerper die zoals gewoonlijk alle remmen losgooide: BAS KOSTERS. You either love him or hate him, maar tijdens de presentatie van zijn herfst/wintercollectie Fashion Mutant kreeg hij het publiek wel mee met zijn hysterische kleurenexplosie. Naast de shows waren er tijdens het downtown programma ook een paar interessante presentaties, waaronder die van mannenlabels EHUD en HYUN YEU, die hun collecties presenteerden in het sfeervolle Arti & Amicitiae aan het Rokin.

Fotografie MARCO VAN RIJT

BAS KOSTERS EHUD

JAN TAMINIAU / SEPARATES

ONITSUKA TIGER X REALITY STUDIO In samenwerking met het Berlijnse label REALITY STUDIO lanceerde ONITSUKA TIGER de Fabre Light RS. De instore launch van de sneaker – met een unisex en high-end uitstraling – vond plaats in het kleine maar gezellige Soepboer & Stooker in Amsterdam, waar de Peroni biertjes rijkelijk vloeiden. Svenja Specht, de vrouw achter REALITY STUDIO, liet zich voor het ontwerp inspireren door het leven en de cultuur van de indianen uit Noord-Amerika en door Princess Mononoke, een karakter uit een Japanse animatiefilm uit 1977 van manga artiest Hayao Miyazaki. Lees op pagina 17 het interview met REALITY STUDIO.

JAN TAMINIAU / IRRADIANCE

BLESS

AGNÈS B.

PYUUPIRU

OUT OF FASHION Mode en film lijken tegenwoordig bijna onlosmakelijk met elkaar verbonden.

Het Out of Fashion programma tijdens het Internationaal Film Festival in Rotterdam speelde hierop in en toonde de wisselwerking tussen mode en film in een filmprogramma en een tentoonstelling. Glamcult ontwikkelde in samenwerking met het IFFR een viertal filmprogramma’s in de vorm van digitale magazines en was verantwoordelijk voor het ontwerp van de tentoonstelling in Galerie RoT(T)Terdam. Onder andere MAISON MARTIN MARGIELA richtte een ruimte in en ontwierp een exclusieve filmische installatie, RODARTE stelde de originele kostuumschetsen voor de film Black Swan beschikbaar en AGNĂˆS B. toonde nooit eerder vertoonde films. De tentoonstelling werd geopend met een performance door de Japanse kunstenaar/performer PYUUPIRU, die voor de documentaire Pyuupiru 2001-2008 jarenlang gevolgd werd tijdens een ingrijpende geslachtsverandering.

MAISON MARTIN MARGIELA

Fotografie MARCO VAN RIJT

RODARTE

THE RITE OF SPRING

Fotografie & visuals EDEL VERZIJL @ Unit C.M.A. Set styling LIZAWITTE.COM Styling MARLEEN DE JONG @ NCL Representation Haar & make-up YVONNE NUSDORFER voor Laura Mercier @ Angelique Hoorn Model EVA @ Bloom Management Assistent styling CARLIJN POTMA

Links Jurk EDWIN OUDSHOORN Rechts Top AMERICAN APPAREL Rok CONNY GROENEWEGEN

Body JAN TAMINIAU / Schoenen H&M

Links Broekpak H&M Rechts Jurk BAS KOSTERS

Links Blouses AMERICAN APPAREL Broek ELJA Rechts Jurk IRIS VAN HERPEN Schoenen H&M

Links: Top AMERICAN APPAREL, Broek CLAES IVERSEN, Schoenen ILJA VISSER / Rechts: Jurk IRIS VAN HERPEN

BREATH ME

Fotografie MARCO VAN RIJT Styling MAJID KARROUCH @ Manja Otten Haar en make-up JUDITH NEYENS @ VIEW AGENCY Model MARTINE @ Fresh Model Management

Links: Broek & schoenen SONIA RYKIEL, Bh van stylist / Rechts: Blouse FIRMA (via SPRMRKT), Onderbroek WOLFORD

Body AMERICAN APPAREL, Jeans AVELON, Schoenen ILJA VISSER, Oorbellen van stylist

Body LEONIE SMELT, Broek INDIVIDUALS, Schoenen ILJA VISSER

PJ HARVEY Let England Shake Universal

CUT COPY

WYE OAK

Zonoscope

Civilian

Modular/Universal

City Slang/Konkurrent

Door DOROTHY VRIELINK Zonoscope is alweer het derde album van de Australische synthpop band Cut Copy. In 2001 begonnen Dan Whitford (tevens dj en grafisch ontwerper), Tim Hoey, Mitchell Scott en later Ben Browning met het maken van indie en electro, waar ze sindsdien alleen maar in zijn gegroeid. Met dit album laten de heren blijken dat ze nu eenmaal houden van hun typische mix van 80’s new wave, disco en electropop. Toch weten ze daarin steeds vernieuwend te zijn.Vanaf het eerste nummer Need You Now zit je geheel in de nieuwe sound, waar na singles Take Me Over en Where I’m Going heerlijk vertrouwd en poppy klinken. Een album waar je vrolijk van wordt!

Door MATTHIJS VAN BURG PJ Harvey is de Indie-koningin en zij wijkt al jaren niet van haar troon. Haar mantel wisselt ze echter wel.

Van de moerasblues op To bring You My Love (1995) tot de commerciële poprock op Stories from the City, Stories from the Sea (2000) en van de fuck you Uh Huh Her (2004) tot de akelig mooie tristesse van White Chalk (2007). Nu is daar Let England Shake, een observatie van ‘beautiful England’. Geen politiek statement, maar een zoektocht naar de wortels van de Britse moderne geschiedenis (oorlog, kolonialisme) en de staat van het land in de 21e eeuw. Samen met vaste muzikale partners John Parish en Mick Harvey (The Bad Seeds) gooit PJ het weer over een verdomd interessante boeg, wars van hokjes, vol onverwachte elementen, ongelooflijk karakteristiek en in één woord: ongekend. Written On The Forehead doet je terugdenken aan jaren ’90 Bristol trip-hop door een weirde reggae-sample.Verrassend is ook de schaterende strijdtrompet in The Glorious Land en On Battleship Hill is naargeestig goed en Engels folky. In de summum song England zingt Harvey de “undaunted never-failing love for you, England”. Hierbij toon ik mijn onverschrokken liefde voor jou, PJ.

Door NIELS WIESE Als de hoes al zo aanspreekt, kan het bijna niet meer misgaan.

Gelukkig is dat ook niet het geval bij Civilian. Dit album is alweer de derde plaat (een EP niet meegeteld) van Wye Oak. Een aardige productie, aangezien de band pas in 2006 opgericht is.Wye Oak produceert een mooi vol geluid. Bijzonder, aangezien de band uit Baltimore een duo is. Zangeres Jenn Wasner speelt gitaar en drummer Andy Stack speelt de drums met beide voeten en rechterhand terwijl hij de baslijn op keyboard speelt met zijn linkerhand. Civilian is een zeer aangename, melancholische en positieve indiefolk plaat, die je het beste in zijn geheel luistert.

JAMES BLAKE

LYKKE LI

PIEN FEITH

James Blake

Wounded Rhymes

Dance On Time

Atlas/Universal

Atlantic/Warner

V2

Door TARA VIERBERGEN

Door MATTHIJS VAN BURG

Psychedelische, elektronische soul, is de omschrijving die je gehoorzenuw aan je hersenpan zou geven zodra je het debuutalbum van James Blake opzet. De warme klank die de stembanden van Blake produceren, de elektronische galm, het ritme – of het ontbreken daarvan – het pure geluid van een piano: het maakt zijn debuut extraordinary. Af en toe is er een vleugje dubstep te traceren, zoals bij Limit To Your Love.

Een nieuw, uniek geluid vult de ruimte bij I Never Learnt To Share. Een nummer dat je wellicht vaker moet luisteren alvorens het te kunnen waarderen. Echter ontroering alom wanneer nummers als Measurements en Give Me My Month de oprechte emotie van de 22-jarige producer blootleggen.

Dertig seconden optreden in De Wereld Draait Door kan je maken of breken. De Amsterdamse Pien Feith deed het begin dit jaar met verve. Hoe kan dat ook anders met een debuut als Dance On Time achter je naam. Feith maakt heel fijne electropop waar doorgaans alleen Scandinavische dames patent op lijken te hebben: bepalende beat, verleidelijk vrouwelijke vocalen, veel glipglopgeluidjes en geraffineerd een gitaar hier en daar. Feith doet er haar ding mee, is oplettend want zij refereert veelvuldig naar actuele actoren als dubstep (Ostrich) of witch house (Blind Dive). De single Dance On Time is punt uit een hit. Voor deze keer maar weer eens het on-jour nalistieke ‘on-Nederlands goed’ stickertje op deze plaat plakken?

Door ANNA NITA Yeah Lykke Li is terug! Haar eerste single Get Some, en de fantastische clip die erbij hoort, geven het eigenlijk al aan, Lykke Li goes wild! En ja, dat heeft gelukkig zeer goed uitgewerkt. Want ook al was de mooie, lichtvoetige, sprookjesachtige electro op haar debuut oh zo fijn om naar te luisteren, het tweede album van de Zweedse fashionista Lykke Li gaat een stapje verder. Wat er is gebeurd nadat Lykke Li in 2007 doorbrak met haar single Little Bit, en een jaar later furore maakte met haar debuut Youth Novels? Volgens de zangeres waren dit pas kleine baby stapjes. Wanneer je Get Some (wat duidelijk refereert naar haar liefde voor hiphop) hoort en haar clip bekijkt, lijkt Lykke Li sinds die tijd tot een femme fatale te zijn ontpopt. Wounded Rhymes begint met het knallende nummer Youth Knows No Pain, misschien wel een aanwijzing naar het feit dat Li’s sores nu pas echt aan de oppervlakte verschijnen. Zoals de titel al aangeeft, heeft de zangeres haar wonden aan elkaar gerijmd. Ze laat haar donkere gevoelens genadeloos naar boven drijven op een stuk stevigere en ruigere manier, waarbij de ongepolijste gitaren haar fragiele stem sterk omlijsten. Wounded Rhymes is furious!

LE CORPS MINCE DE FRANCOISE Love & Nature Heavenly Recordings/V2

THOSE DANCING DAYS Daydreams and Nightmares Wichita/V2

LIA ICES

TAPES ’N TAPES

Grown Unknown

Outside

Jagjaguwar/Konkurrent

Ibid/Bertus

Door DOROTHY VRIELINK Door NIELS WIESE De muziek van Le Corps Mince De Francoise moet volgens de twee zusjes Kemppainen raar maar goed zijn. Rare, goede popliedjes zouden veel meer gewaardeerd moeten worden volgens de dames, die de bandnaam voor het gemak maar afgekort hebben tot LCMDF. Hun debuut Love & Nature staat dan ook inderdaad vol met gekke, leuke popliedjes. Waar deze Finse meisjes hun inspiratie vandaan halen, is vrij dui delijk. De jaren negentig druipen door de electropop van LCMDF heen. Hiphop en hedendaagse acts als Late of the Pier, Metronomy en MIA hebben ook zo hun invloed gehad.

Kortom: een wat gekke vorm van electropop, met de nadruk op pop.

Door ANNA NITA

Door MATTHIJS VAN BURG

Omdat de hoes doet vermoeden dat deze plaat vol veel ‘te’ brave liefdesliedjes staat, maakt Lia Ices niet meteen de meest intrigerende eerste indruk met haar tweede album Grown Unknown.Toch wordt deze New Yorkse dame met haar avantgarde pop noir vergeleken met Antony Hegarty. Haar sound doet af en toe denken aan Bat For Lashes, terwijl Lia’s kristalheldere zang meer richting de folky Joanna Newsom gaat.

De laid back nummers op Grown Unknown zouden perfect passen in een Deens drama, omdat ze mysterieus en donker zijn maar tegelijkertijd ook lichtvoetig. Laat Lia het ijs breken!

Ik moet goed opletten wat ik schrijf hier, want Tapes ’n Tapes leest mee via Google Translate. Dat bleek recent toen via Twitter een journalist liet weten dat hij de band saaaaaaai en het derde album niet zo goed vond. De jongens kwamen erachter en reageerden terug in het Nederlands. Erg sportief, happy end en mijn interesse in de plaat was gewekt. En is de plaat goed? Soort van. Er staan een paar erg toffe songs op in de lijn van hun debuut (Desert Plane, Nightfall en Outro).

Maar als één (kunst)werk is Outside stuurloos door een te veelheid aan ideeën (hoor ik daar een xylofoon?). Aan de boys: it’s knopen doorhak-time, rammelen of producerperfectie. Maybe next album 5 stars?

albums 52

Stockholm is booming. Zweedse vrouwen als Robyn en Lykke Li doen het al een tijd goed, maar girlband Those Dancing Days mag voortaan niet in dat rijtje ontbreken.

De vijf vrouwen begonnen in 2005 en brachten eerder In Our Space Hero Suits (2008) uit. Met Daydreams and Nightmares weten ze hun popsongs opnieuw in een catchy jasje te steken.

Vocaliste Linnea Jönsson beschikt over een goede stem die de nummers kracht bijzet en ze net even spannender maakt.

Het album doet z’n naam eer aan met dromerige tracks en lieflijke teksten, neem bijvoorbeeld Help Me Close My Eyes, tegenover meer donkere en grove nummers, zoals de eerste single Fuckarias. Niet enorm bijzondere, maar wel goede pop.

Door MARICKE NIEUWDORP

PIEDS NUS Regie: Fabienne Berthaud.

Met: Ludivine Sagnier, Diane Kruger, e.a.

Te zien vanaf 24 maart.

ROEMEENSE NEW WAVE Terwijl het aantal bioscopen in Roemenië in rap tempo terugloopt, zijn Roemeense filmmakers juist bijzonder actief. Zo actief dat men zelfs spreekt over de ‘Roemeense New Wave’. Denk aan nu al klassieke titels die enige jaren geleden op diverse internationale festivals vele prijzen binnensleepten en de Nederlandse bioscopen haalden, zoals Tales from the Golden Age, 4 maanden, 3 weken, 2 dagen, The Death of Mr. Lazarescu, 12:08 East of Bucharest, Police, Adjective en The Way I Spent the End of the World. Toen in 1989 het communistische regime van dictator Nicolae Ceausescu viel, gebeurde er even weinig op filmgebied. Het was nog te kort dag om terug te kunnen blikken. In de eerste hoos films, hierboven genoemd, werd op vele manieren teruggekeken op het leven onder het regime – en op alle gevolgen voor het dagelijks leven. Films die nu gemaakt worden, bezien het Roemeense leven steeds vaker zoals het vandaag de dag is.

Nog altijd ligt de schaduw van het verleden over de levens van de Roemenen, maar ook het bestaan in een kapitalistisch land blijkt genoeg aanleiding te geven voor hedendaagse verhalen.Veelschieter Cristi Puiu (o.a. The Death of Mr. Laza rescu) is terug met de nieuwe film Aurora, een dag uit het leven van een man, die door omstandigheden besluit een wapen aan te schaffen. Met alle gevolgen van dien (première 31 maart).

In Tuesday, after Christmas (Radu Muntean, première 17 maart) staat een hedendaags relatiedrama centraal, terwijl If I Want To Whistle, I Whistle (Florin Serban, première 10 maart) – een van de zeldzame Roemeense films die een succes was in eigen land – een jongen volgt die op het punt staat vrijgelaten te worden uit de jeugdgevangenis. Ten slotte wordt vanaf 14 april wel weer teruggeblikt, met de found footage-film The Autobiography Of Nicolae Ceausescu (Andrei Ujica).

Wanneer haar moeder plotseling komt te overlijden, keert Clara (Kruger, Inglourious Basterds) vanuit Parijs terug naar haar geboortestreek, waar haar moeder een huis deelde met haar andere dochter, Clara’s zus Lily (Sagnier, 8 Femmes). Lily blijkt een bijzondere jonge vrouw die zich verbonden voelt met de natuur en haar medemens regelmatig tegen de haren in strijkt met haar eerlijke, soms extreme visie op zaken. Hoewel Lily volwassen is, blijkt voor zichzelf zorgen een uitdaging. Clara zou dolgraag snel terugkeren naar Parijs, maar beseft dat Lily haar nodig heeft. De twee zussen, die zeer verschillend zijn, maar ontegenzeggelijk van elkaar houden, proberen hun door omstandigheden veranderende leven samen vorm te geven. Hun relatie blijkt even aandoenlijk als complex en levert emotionele én hilarische scènes op. Deze kleurrijke Franse film, die de autodidacte regisseur Berthaud (Frankie) baseerde op haar zelf geschreven roman, is zo aandoenlijk en teder als de blauwgesuikerde muffin die Lily eet tijdens de rouwdienst van haar moeder. Zo zacht als de slofjes die ze maakt van roadkill en zo recht voor z'n raap als alleen een opstandige kleuter kan zijn. De chemie tussen de mooie hoofdrolspeelsters is bovendien fantastisch. Je gelooft wat deze zussen meemaken, je voelt hun band en het is op een of andere manier volslagen normaal dat Lily een kalkoen in huis besluit te nemen, van afgebroken poppenbeentjes een kunstwerk maakt of ‘voor dood’ op de weg gaat liggen. Sagnier heeft binnen het Franse filmcircuit haar sporen reeds verdient, maar ook Kruger – die het schoolvoorbeeld is van een geslaagde model-turned-actress – speelt prachtig klein. Pieds nus, die tijdens het afgelopen festival in Cannes te zien was in de auteursfilmsectie Quinzaine des Réalisateurs, blijkt een soms absurdistische, maar vooral liefdevolle, intieme film die een groot publiek verdient.

AURORA

GOOISCHE VROUWEN

BLUE VALENTINE

THE FIGHTER

Regie: Wil Koopman.

Met: Linda de Mol, Tjitske Reidinga, e.a.

Te zien vanaf 10 maart.

Regie: Derek Cianfrance.

Met: Ryan Gosling, Michelle Williams, e.a.

Te zien vanaf 17 maart.

Regie: David O'Russell.

Met: Mark Wahlberg, Christian Bale, e.a.

Te zien vanaf 24 maart.

STAND VAN DE STERREN

Dit is misschien geen titel die men op deze plek zou verwachten, maar deze filmversie van de gelijknamige RTL-serie is verrassend fijn. 't Is heerlijk besmuikt lachen om de hockeyvrouwen die geld uitgeven, geen zak te doen hebben en in discussie moeten gaan met de man des huizes omdat die voor al die privileges toch op zijn minst een warm maal op tafel verwacht. De Mol speelt de Amsterdamse Cheryl Morero, die met haar rijk geworden volkszanger Martin (Peter Paul Muller) naar het Gooi verhuisde. Samen met haar bekakte forty something-vriendinnen bestrijdt ze wanhopig de tand des tijds en probeert ze aantrekkelijk voor Martin te blijven, die desondanks zonder gene naast de pot piest. Ronduit hilarisch is diens droge reactie op zijn maîtresse die dreigt naar de roddelbladen te stappen: “Nou, nou – waf, waf!” En ondanks dat de zo succesvolle De Mol het niet moet hebben van haar acteertalent, heeft ze goede ideeën en weet ze zich te omringen met talentvolle mensen. Het zijn vooral de bijrollen die deze lekker vet aangezette film zo aangenaam maken, zoals Martin, de Jordanese Tante Cor en de verrukkelijke überstylist Alex – Kopspijkers- Klaassen. Komedie

Het overkomt de leukste koppels: de breuk. Heel menselijk, niemand kan er iets aan doen en het is afschuwelijk voor alle betrokkenen. De relatie van de jonge ouders Dean en Cindy is duidelijk in een treurig vaarwater terecht gekomen. Dean zuipt net teveel om een verantwoordelijk ouder voor zijn dochtertje te zijn en Cindy staat op het punt als minnares geronseld te worden door haar baas in het ziekenhuis. Dean dwingt een avond samen af door een hotelkamer te huren.

Daar beleeft het koppel een roerige nacht waarin ze onwillekeurig terugkijken naar het verleden, terwijl ze de ‘toekomstkamer’ geboekt hebben. Al snel blijkt dat de nu zo treurige, afgematte personages ooit – en nog niet eens zo lang geleden – als een blok voor elkaar vielen, met eenzelfde spontane gekte in het leven stonden en vooral hele lieve, warme en grappige mensen waren. Ondanks het toch treurige enkeltje naar het einde van een relatie, is Blue Valentine, mooi cinéma vérité-achtig gefilmd, ook verrassend grappig. Dean is een soort gevoelige schelm en Cindy, nu een ploeterende moeder, deed daar niet voor onder. Herkenbaar voor iedereen die ooit een relatie heeft gehad, in alle vormen en in alle stadia.

Drama

We wisten het met Charlize Theron in Monster en met Hilary Swank in Boys Don’t Cry en nu weten we het met Bale: hij aast op een Oscar. De Oscarcommissie is namelijk dol op uitzonderlijke transformaties en acteurs die zelfverzekerd genoeg zijn om er lelijk, ongezond of anderszins afwijkend uit te zien voor hun rol. Bale viel voor deze rol af tot formaat junk, leefde zich duidelijk in, in de werkelijk bestaande Dicky Eklund. Deze ex-bokser turned crackjunk probeert zijn halfbroer Micky (Wahlberg) klaar te stomen voor bokskampioenschappen. Met aan de zijlijn een enorme familie met aan het hoofd een kenau van een moeder; de mommager. Het slordige leven van deze Amerikaanse arbeidersfamilie is fantastisch in beeld gebracht, compleet met tragische jaren negentigkapsels (uitgezakt permanent!) en dito aankleding (hoogpolig tapijt!). De eerste helft van de film, waarin de broers gevolgd worden door een documentaireploeg, is ijzersterk en de vele warrige gesprekken tussen familieleden buitengewoon geloofwaardig. Daarna verzandt het drama in een realistisch Rocky-avontuur waarbij Micky als black horse veel leert over familieverhoudingen en zijn eigen positie daarin. Drama

Al twaalf jaar filmt de Nederlandse documentairemaker Leonard Retel Helmrich verschillende generaties uit de Indonesische familie Sjamsudin, uit de sloppenwijken van Jakarta. Stand van de Sterren is het laatste deel uit deze bijzondere drieluik over de arme familie die een weg moet zien te vinden in het veranderende Indonesië. Ook in Stand van de zon (2002) en Stand van de maan (2004) volgden we de Christelijke oude mevrouw Rumidjah, haar tot moslim bekeerde zoon Bakti en zijn dochter Tari. Tari is inmiddels klaar met de middelbare school en haar oma hoopt op een studie en een beter leven voor haar kleindochter. Bakti ook, maar hun karige inkomen wordt eerst uitgegeven aan eten. Retel Helmrich volgt hen als fly on the wall en doet dat ook nog eens met beeldschoon camerawerk. Geen wonder dat hij met zijn werk zoveel belangrijke prijzen in de wacht sleept. Deze familie, verscheurd door geloof, maar verbonden door liefde en traditie, blijkt een microkosmos voor het Indonesië van vandaag. Wie de eerdere delen wil inhalen: ze zijn inmiddels uitgebracht op dvd en tevens te bekijken op de site van Holland Doc. Documentaire

film 53

Regie: Leonard Retel Helmrich.

Te zien vanaf 3 maart.

STUFF

VERKOOPINFORMATIE

GLAMSTUFF WINNEN? STUUR EEN MAILTJE MET JE NAAM, ADRES EN TELEFOONNUMMER NAAR GLAMSTUFF@GLAMCULT.COM. LAAT OOK DUIDELIJK WETEN IN HET ONDERWERP WELKE PRIJS JIJ GRAAG ZOU WILLEN WINNEN! WINNAARS KRIJGEN PER EMAIL BERICHT.

PJ HARVEY Let England Shake 5 CD’s

LYKKE LI Wounded Rhymes 3 CD’s

LIA ICES Grown Unknown 3 CD’s

WYE OAK Civilian 3 CD’s

CLOSER @ KLINCH met o.a. Pantha du Prince 2 x 2 vrijkaarten voor vrijdag 11 maart in de Melkweg in Amsterdam.

THE GASLAMP KILLER @ KLINCH 2 x 2 vrijkaarten voor vrijdag 18 maart in de Melkweg in Amsterdam.

AMERICAN APPAREL AVELON BAS KOSTERS CONNY GROENEWEGEN CLAES IVERSEN EDWIN OUDSHOORN ELJA H&M HUSSEIN CHALAYAN FIRMA (VIA SPRMRKT) ILJA VISSER INDIVIDUALS IRIS VAN HERPEN JAN TAMINIAU LEONIE SMELT SONIA RYKIEL SPRMRKT WOLFORD

www.americanapparel.net www.avelonavelon.com www.baskosters.com www.connygroenewegen.nl www.claesiversen.com www.edwinoudshoorn.com www.elja.eu / www.laael.com www.hm.com www.husseinchalayan.com www.firma.net www.iljavisser.nl www.individualsatamfi.nl www.irisvanherpen.com www.jantaminiau.com www.leoniesmelt.com www.soniarykiel.fr www.sprmrkt.nl www.wolford.com

JAMES BLAKE James Blake 5 CD’s

CUT COPY Zonoscope 5 CD’s

WORD ABONNEE MET IEDERE MAAND DE BESTE INTERVIEWS OP HET GEBIED VAN MUZIEK, LIFESTYLE EN FASHION KAN HET ZIJN DAT JE, ONDANKS DE OPLAGE VAN 40.000, WEL EENS MISGRIJPT. WIL JE NOOIT MEER EEN EDITIE MISSEN, WORD DAN ABONNEE EN ONTVANG GLAMCULT OP JE DEURMAT. VOOR €34,50 ONTVANG JE GLAMCULT EEN JAAR LANG (10 NUMMERS). DAT IS NIET VOOR NIKS, ZOALS JE GEWEND BENT, MAAR WEL LEKKER MAKKELIJK! GA NAAR WWW.GLAMCULT.COM

stuff 54

INTERNATIONAL TALENT SUPPORT DE PRESTIGIEUZE INTERNATIONALE MODECOMPETITIE ITS (INTERNATIONAL TALENT SUPPORT) BEREIKT DEZE ZOMER ZIJN TIENDE EDITIE. DE MISSIE VAN ITS IS DUIDELIJK: EEN PLATFORM BIEDEN AAN DE MEEST GETALENTEERDE STUDENTEN VAN ACADEMIES OVER DE HELE WERELD EN HUN CREATIVITEIT SUPPORTEN.

MARTINA SPETLOVA

HANNA TER MEULEN

ITS#TEN In de afgelopen tien jaar hebben verschillende bekende namen als Peter Pilotto, James Long, Erik Frenken en Monique van Heist de revue gepasseerd. De jury wordt jaarlijks vertegenwoordigd door een internationale mix van invloedrijke ontwerpers, fotografen en journalisten. Zo namen vorig jaar onder andere Viktor & Rolf, de artistiek directeur van Diesel en de fashion editor van Vogue Italia plaats achter de jurytafel. Samen selecteert de jury uit de honderden aanmeldingen de 10-15 finalisten die naar Italië mogen komen.

NIELS PEERAER

SCHRIJF JE IN Naast de categorieën ITS#FASHION, ITS#ACCESSORIES en ITS# PHOTO wordt dit jaar ITS#JEWELRY geïntroduceerd. Uiteraard is het belangrijk dat ook Nederland en België vertegenwoordigd worden in Italië.

Alle informatie over inschrijven vind je op de site van ITS. De deadline voor het insturen van je werk is 25 maart.

DE TIENDE EDITIE VAN ITS VINDT PLAATS OP 15 EN 16 JULI 2011 IN TRIËST. WWW.ITSWEB.ORG