Μαντινάδες 2002

Μαντιναδες 2002

Μαντιναδες 2002

Περιεχόµενα Αστερια Μάτια Οµορφια Καρδια Σεβντάς Ερωτας Αγάπη Γαµος - Αρραβώνας Χωρισµος Βάσανα Θανατος Γνωµικες Ξενιτια Μοναξια Παρανοµια Παράδοση Ζωη Ηλιος Κρητη Λεβεντια Ονειρα Εορταστικές Φιλία Στρατος Της παρέας Σατυρικες Υβριστικες - Ανήθικες ∆ιαφορες Λεξικό

3 5 9 15 26 39 44 82 84 93 106 114 117 119 121 122 123 127 129 133 135 141 142 143 146 147 154 157 170

2

Μαντιναδες 2002

Μαντιναδες 2002 ΑΣΤΕΡΙΑ

Μονη και παλι καρτερω µηπως και δω το αστερι µηπως και πιασει η ευχη κοντα µου να σε φερει.

Απ' όλα τ'άστρα τ΄ουρανου ενα ειναι που σου µοιαζει κεινο που βγαινει την αυγη κι ολα τα σκοτεινιαζει.

Κάνε ευχή στον ουρανο κι εγω θα γινω αστερι να πεσω κι ο,τι λαχταρας η µοιρα να σου φερει.

Ο ήλιος όταν πρωτοβγεί να µην σε δει προσέχει γιατί πως είναι δεύτερος στη λάµψη το κατέχει

Θα γίνω αστερόσκονη ακόµη ένα βράδυ γιατί το διαισθάνοµαι γυρεύεις ένα χάδι.

Μετρώ τ'αστέρια τ'ουρανού και λείπει µόνο ένα φένεται δεν εµέτρησα αγάπη µου εσένα.

Αστέρι µ'είπες µια φορά κ' ίσως να γίνω φως µου άµα συµβιβαστείς κι εσύ και γίνεις ουρανός µου

Οπως τη νύκτα ο ουρανός έχει αγκαλιά τ'αστέρια θέλω να σ'έχω µάτια µου µέσα στα δυό µου χέρια

Μες στο δικό µου ουρανό και στσι καρδιάςτο θρόνο δυό άστρα µε φωτίζουνε τα δυό σου µάτια µόνο

Περάσαν οι κακές στιγµές µείναν οι πίκρες πίσω δεν ψάχνω πια, βρήκα καρδιά που αξίζει να αγαπήσω

Αστρο λαµπρό τση σκέψης µου του λογισµού µου ήλιε φεγγάρι των ονείρων µου στην αγκαλιά µου γείρε.

Σου στέλνω τ' άστρα του ουρανού σα χάδι µες στη νύχτα για να σου ψιθυρίσουνε µωρό µου καληνύχτα.

Όλα τ' αστέρια τ' ουρανού όλα θα τα ενώσω να κάνω σιδηρόδροµο να' ρθω να σ' ανταµώσω.

Εγώ για σένα θα γενώ στον ουρανό αστέρι, να πέσω κι ότι επιθυµείς ο χρόνος να σου φέρει.

Σου στέλνω αστέρια από ψηλά έβγα να δεις χαρά µου που σχηµατίζουν σ'αγαπώ κι ας είσαι µακριά µου

Σ' όλα τ' αστέρια τ' ουρανού έγραψα τ' όνοµά σου και τα διαβάζω όπου βρεθώ και βρίσκοµαι κοντά σου.

Ενα αστέρι έπεσε και µια ευχή θα κάνω τα µάτια να µου έκλεινε εκείνη σαν πεθάνω

Πάντα δίπλα σου 'θα µαι εγώ µια κούπα µε αστέρια να σου κρατάω συντροφιά ώσπου ν'ακούσω φεύγα.

Μελαχροινέ µου αστερισµέ γλυκιά µου ξελογιάστρα µόνο την όψη σου θωρώ όταν ξανοίγω τ'άστρα

Μελαχροινέ µου αστερισµέ έλα στην αγκαλιά µου κουράστηκα να σε θωρώ µόνο στα όνειρά µου

Εσβήσανε στον ουρανό τα δυό µας τα αστέρια και χάθηκε η αγάπη µας µέσα απ΄τα δυό µας χέρια

Αστρα που είστε στα ψηλά να πάτε να τη βρείτε κι αν σας ρωτήσει το πως ζω µονάχος να της πείτε

Η Αφροδίτη πιο λαµπρό λένε πως είν 'αστέρι φαίνεται πως δε σ'έχουν δει ξανθό µου περιστέρι

Τη νύχτα δες τον ουρανό και διάλεξε ένα αστέρι, αυτό θα 'ταν το δώρο µου άµα σε είχα ταίρι

Από όλα τα’ αστέρια του ουρανού ένα ‘βαλα σηµάδι µ’ άρεσε και τα’ αγάπησα µα εχάθει το άλλο βράδυ.

Οπως κρατάει ο ουρανός στην αγγαλιά του αστέρια κρατώ και εγώ εσένανε µέσα στα δυό µου χέρια.

Τα αστερια εβαρεθηκανε να 'κουνε τσι καηµους µου µα δε µπορω α δε τσι πω για θα σαλεψει ο νους µου

Μη 'ρθεις σα φως, σαν αστραπή, για θα χαθώ από µπρος σου είµαι ένα άστρο της αυγής που θα χαθεί στο φως σου

Μετρώ τ'αστέρια τ'ουρανού και λείπει ένα ζευγάρι χαµήλωσε τα µάτια σου µην έρθει και στα πάρει.

Θα γινω αστεροσκονη να πεσω στα µαλλια σου οταν κοιµασαι ,µατια µου, να λαµπουν τα ονειρα σου

Θέ µου µια χάρη σου ζητώ και θέλω να τη κάνεις γράψε µε τ'άστρα σ'αγαπώ να την εκουζουλάνεις

Κάνε ευχή στον ουρανό κι εγώ θα γίνω αστέρι να πέσω κι ότι επιθυµείς η µοίρα να σου φέρει

Ρωτώ τ'αστέρια να µου πουν µα εκείνα δεν µου λένε που βρίσκεσαι να πάψουνε τα µάτια µου να κλαίνε

Τ'άστρα κοιτωώστον ουρανό µα ψάχνω το φεγγάρι και σα το δω στο κύκλο του εσένα βλέπω πάλι

Ενα αστέρι µια βραδιά µήνυµα θα σου φέρει πως σ'αγαπώ και θέλω σε παντοτινό µου ταίρι.

Αστρο λαµπρό τση σκέψης µου ήλιε στη σκοτεινιά µου φεγγάρι των ονείρων µου έλα στην αγκαλιά µου.

3

Μαντιναδες 2002

Μαντιναδες 2002 ΑΣΤΕΡΙΑ

Εκεί ψηλά στον ουρανό λάµπουνε τα αστέρια µα το δικό σου συνεχώς λάµπει στα δυο µου χέρια.

Στη θάλασσα των αστεριών µε βάρκα το φεγγάρι η σκεψη µου ταξιδευτής έρχεται να σε πάρει

Ολα τ' αστέρια τ' ουρανού, σβήνουνε σα προβάλλει, η πιο µεγάλη αγάπη του, σα λάµψει, το φεγγάρι

Καθάριος ειν' ο ουρανός και λάµπουνε τ'αστέρια µα εγώ κρατώ το πιο λαµπρό µέσα στα δυο µου χέρια.

Οψές το βράδυ µίλαγα µε τ'ουρανού τ'αστέρια και µου'λεγαν πως σ'είδανε σε αλλουνού τα χέρια

Αστερισµέ και πάθος µου κρυφή µου αµαρτία απέναντί σου κάθοµαι και δως µου σηµασία

Μελαχροινέ µου αστερισµέ για κοίτα το φεγγάρι κλαίει κι'αυτό γιατί έφυγες απ'τη δική µου αγκάλη

Οπως τ' αστέρια είναι πολλά και το φεγγάρι ένα µες το µυαλό έχω πολλές µα στη καρδιά εσένα

Ξέχνα τ'αστέρια τ'ουρανού, τον ήλιο, τη σελήνη κι εκείνη που να κοιµηθείς τη νύντα δε σ'αφήνει

Εβγα στο παραθύρι σου και κοίταξε τ' αστέρια γιατί αν κάποιον αγαπάς µοιάζουν µε περιστέρια

Οπως τ' αστέρια είναι πολλά και το φεγγάρι ένα µες το µυαλό έχω πολλές µα στη καρδιά εσένα

Ξέχνα τ'αστέρια τ'ουρανού, τον ήλιο, τη σελήνη κι εκείνη που να κοιµηθείς τη νύντα δε σ'αφήνει

4

Μαντιναδες 2002

Μαντιναδες 2002 ΜΑΤΙΑ

Αµα ποθάνω γράψετε στου τάφου µου την πλάκα πως δυό µατάκια γαλανά σκοτώσαν ένα βλάκα.

Αν είναι µπλε ή καστανά τα γυναικεία µάτια µ'ένα τους βλέµµα την καρδιά την κάνουνε κοµµάτια.

Απάνω στο στερέωµα του ουρανού που λένε περιπλανιούνται καθ' αργά τα µάτια µου και κλαινε

Από τα µάτια µου το φώς θεέ µου να µου στερήσεις µα την αγάπη µου ποτέ να χάσω µη µ’αφήσεις

Από τα µάτια προσπαθώ το δάκρυ µην κυλήσει γιατί ποτέ δε θα βρεθει χέρι να το σκουπίσει..

Αστέρια είναι τα µάτια σου σπαθιά τα δυό σου φρύδια και µε αυτά µε πλήγωσες την ώρα που σε είδα

Αστράφτει η κάθε σου µατιά όταν θα µε κοιτάξει και προκαλεί τον κεραυνό να πέσει να µε κάψει.

Αυγή κι ηλιοβασίλεµα λεν' οµορφιές του κόσµου φαίνεται πως δεν είδανε τα δυο σου µάτια φως µου.

Γελούν τα µάθια στη χαρά δακρύζουνε στον πόνο κι ας λένε ότι τα 'χουνε για να θωρούνε µόνο

Γι'αγάπα µε,γι'αρνήσου µε για πες των αµαθιών σου να µη µε σαϊτεύουνε όντε περνώ 'πο µπρός σου

Γιατί για πες µου να τα δω τα µάτια σου µπροστά µου και δεν µπορώ ανάπαυση να βρω µες την καρδιά µου.

∆ε θα τα δεις τα µάτια µου ποτέ σου δακρυσµένα έχουνε ζήσει πάµπολα κι είναι συνηθισµένα

∆ε θέλω νεκρολούλουδα πάνω στο φέρετρό µου µα τη µορφή τζη κεντητή στο νεκροσέντονό µου.

∆εν ηµπορώ το βλέµµα σου φώς µου να τ΄αντικρύσω και κάνω ευχή στον δρόµο µου να µη σε συναντήσω

∆ύο µαθιές µου έριξες και ήτον' η αιτία τα λογικά µου που'χασα για σε γλυκειά αµαρτία

∆υό µάτια δεν εξέχασα απ' τη στιγµή που τά' δα φωτιά µου βάλαν στην καρδιά και βάσανα µεγάλα!

Ε Θεέ µου γιάντα τση 'δωκες δυό µάθια δολοφόνους και κάθε που θα µε κοιτά µου κόβει δέκα χρόνους

Εγώ τη βρήκα τη χαρά µέσα στα δυο σου µάτια κι ασ' τσ' άλλους να την ψάχνουνε σε πλούτη και παλάτια.

Εθάµπωσέ µε αγάπη µου η λάµψη των µατιών σου και ζάλισέ µε τ' όµορφο γλυκό χαµόγελο σου.

Είν΄ τα µατάκια σου γλυκά και όταν συννεφιάζουν µοιάζουν µε τ΄ άστρα του ουρανούού που αχνά φωτάκια βγάζουν.

Ενα λεπτό τα µάτια µου είδανε τα δικά σου κι αρνήθηκέ µε η σκέψη µου κι όπου κι αν πας κλουθά σου.

Εσπερινός ξηµέρωσε τ'Αγίου Βαλεντίνου και δεν τα είδα σήµερα τα µάτια που µε κρίνου

Ετσι που τρέχει ο ποταµός τρέχει κι'ο λογισµός µου και χύνεται στη θάλασσα των αµατιών σου φώς µου

Εχεις δυο µάτια πράσινα και όποιος τα κοιτάξει σκλαβώνεται και χάνεται που τη δική τους λάµψη

Εχεις µατάκια όµορφα απού τσακίζουν πέτρα κι απού κολλάζουν άγγελους κι αντράκια δύο µέτρα.

Εψαξε η νύχτα τ' άστρα τζη κι έλειπε ένα ζευγάρι χαµήλωσε τα µάτια σου µην έρθει να στα πάρει

Η εποµενη µου εκθεση θα ειναι αφιερωµενη στα µατια που µου χαρισαν ζωη ονειρεµενη

Θεέ µου και γιάντα τση 'δωκες µάτια µε τόσ'αγάπη κι'ερωτικό χαµόγελο και γέµισέ µε πάθη

Θεέ µου και δως µου άλλα δυο µάτια να την ξανοίγω γιατί ειν'τα κάλλη της πολλά και µε το φώς µου λίγο

Κάθε ξηµέρωµα θωρώ τον ήλιο όντε προβαίνει µέσα στα µάτια σου τα δυό κι ο ύπνος δεν µε παίρνει

Κάθε σου γέλιο µαχαιριά κάθε µαθιά σου σφαίρα µε ετσά ψυχρό εκτελεστή πως θα τα βγάλω πέρα

Και να ξεχασει µια φορα ο ηλιος ν'ανατειλει ενα σου βλεµµα ειν' ικανο το ιδιο φως να στειλει

Και το φεγγάρι σκοτεινό είναι στο πέρασµά σου γιατι φωτίζουν πιο πολύ τα µάτια τα δικά σου!

Καινούργια βόµβα έφτιαξαν οι Αγγλοαµερικάνοι µα σα τα µάτια σου τα δυο καταστρόφη δεν κάνει.

Λιγότερο από µια στιγµή µάτια να κοιταχτούνε µπορεί να φύγει µια ζωή να µην λησµονηθούνε.

Μάτια,µατάκια,µάτια µου των αµατιών µου µάτια τα µάτια µου δεν είδανε σαν τα δικά σου µάτια.

5

Μαντιναδες 2002

Μαντιναδες 2002 ΜΑΤΙΑ

Με µια µαθιά ντου µ' έπιασε σκλάβα στον έρωτα ντου και υπερηφανεύεται για το κατόρθωµα ντου

Με τον αέρα πέφτουνε τα φύλλα του πλατάνου χαρώτα τα µατάκια σου παιχνίδια µου τα κάνουν.

Μελαχροινέ τα µάθια σου σαν τ'ανοιγοσφαλίσεις και πέτρινη να 'ναι η καρδιά εσύ θα την ραίσεις

Μέσα στο ναρκοπέδιο των αµαθιώ σου εµπήκα µα ήµουν ναρκαλιευτής και ζωντανός εβγήκα.

Μη µε χτυπάς µε το σπαθί γιατί αν βαρώ θα γιάνω χτύπαµε µε τα µάθια σου αν θέλεις να πεθάνω

Μη τα θωρείς τα µάθια µου που είναι γελασµένα δε θέλω ο κόσµος να θωρεί πως είν' για σε κλαµµένα

Μην τα θωρείς τα µάθια µου γιατί δε λένε αλήθεια θέλουν να κρύψουν τον σεβντά απού'χω µεσ' στα στήθια

Τα µάτια σου αλλάξανε της φύσης τον κανόνα και φέρανε την άνοιξη στη µέση του χειµώνα

Μην τα θωρείς τα µάθια µου µην τα θωρείς κερά µου µην τα θωρείς γιατί θα δεις πως σ'αγαπά η καρδιά µου

Μην τα θωρείς τα µάτια µου γιατί θα δεις στο βάθος ότι κρυφό έχει µια ψυχή για σένανε το πάθος.

Μια διαφορά 'χει ο φονιάς αγάπη µου µε εσένα αυτός σκοτώνει όπως βρει µα συ µ' ενα σου βλέµµα

Μοιάζει πολύ τση θάλασσας το χρώµα των µατιών σου και συµπληρώνει τσ' οµορφιές που 'χει το πρόσωπό σου.

Μόνο να µε ξανοίξουνε τα µάθια σου µου φτάνει γιατι µου δίνουν δύναµη που ο νους σου δεν το βάνει

Μου λείπουνε τα µάτια σου που όποιος τ' αντικρύσει θα τυρανιέται µια ζωή που δε θα λησµονήσει..

Να µπόρουνα απ' τα µάτια σου να 'παιρνα φως να φέγγω τα βάσανά µου σε χαρές ήθελα µετατρέπω.

Να τα χαρώ τα µάτια σου πως τα 'χεις µαθηµένα και κάνεις πως κοιτάς αλλου µα εσύ κοιτάς εµένα.

Να τα χαρώ τα µάτια σου τα µαύρα τα µεγάλα όπου σταλαµατιάζουνε το µέλι µε το γάλα

Νύχτα απόψε φωτεινή όχι απ' το φεγγάρι αστράφτουνε τα µάθια τζι σαν το µαργαριτάρι.

Ξανοίγω τ'άστρα τ'ουρανού µα δεν θωρρώ κανένα να χει την λάµψη που 'χουνε τα µάτια σου εσένα

Οι δύο µαθιές σου µ'έκαναν να χάσω το µυαλό µου σκέψου αν ήταν πιο πολλές τί θα'χανα µικρό µου

Ολα τ' αστέρια τ' ουρανού µαζί να ενωθούνε τη λάµψη απ'τα µατια σου να φτάξουν δεν µπορούνε

Ολα τα µάτια είναι γλυκά κι όλα γλυκά θωρούνε µα τα δικά σου έχουνε µαγνήτη και τραβούνε

Ολο το κόσµο ν΄ αρνηθώ εσένα δεν αρνούµαι γιατί έχουνε τα µάτια σου µαγνήτη και τραβούνε.

Οντε τα ωραία µάτια σου γυρίσουν και µε δούνε µου φαίνεται κι ο ουρανός και τ'άστρα µου γελούνε

Οποιος στο ναρκοπέδιο πέσει των αµαθιών σου θέλει δε θέλει θα γενεί παιχνίδι των χεριών σου.

Οπου σταφούν τα µάτια σου καρφώνεται ένα βέλος γιατί την πρασινάδα ντως έχει κρυψώνα ο έρως.

Οταν θα δεις τα µάτια µου κάποτε που θα κλαίνε για σένα θα 'ναι αγάπη µου και ας µη σου το λένε.

Ούλα τα µάθια είναι γλυκά κι ούλα γλυκά κοιτάζουν µα τα δικά σου είναι σπαθιά που την καρδιά µου σφάζουν

Πες µου γιατί τα µάτια σου µαγεύουν τη ζωή µου κι όταν τα νιώθω πάνω µου κόβεται η αναπνοή µου

Ποιανού ζωγράφου πίνακας χαµογελά πιο ωραία από τα µάτια σου τα δυο σαν κάνουνε παρέα;

Ποιός είδε τέθιο πόλεµο να πολεµούν τα µάθια χωρίς µαχαίρια και σπαθιά να γίνονται κοµµάθια

Πράσινα µάτια κάµανε το νού µου εξορία κι ο λογισµός µου άλλαξε ολοταχώς πορεία.

Πώς να σε βγάλω από το νου που πάντοτε θυµάµαι τα µάτια σου τα όµορφα που εδά µε τυραννάνε!

Πως ο καθρέπτης της ψυχής τα µάτια είναι λένε για τα δικά µου ήντα θα πουν που µέρα νύχτα κλαίνε.

Σαν µε κοιτούν τα µάτια σου δακρύζουν τα δικά µου γι΄αυτό τα βλέπεις και κοιτούν αλλού τα βλέµµατα µου

Σκέψη µου στα ταξίδια σου να 'ξερες πως ζηλεύω γιατί πηγαίνεις τακτικά στα µάτια που λατρεύω

6

Μαντιναδες 2002

Μαντιναδες 2002 ΜΑΤΙΑ

Σκέψη µου τα ταξίδια σου να 'ξερες πως ζηλεύω γιατί πηγαίνεις τακτικά στα µάτια που λατρεύω.

Σκέψη µου το ταξίδι σου νά'ξερες πως ζηλεύω γιατί πηγαίνεις συνεχώς στα µάτια που λατρεύω

Σκοτάδια,ήλιους,θύελλες και µια βαθιά γαλήνη όντε κοιτάς ερωτικά κάθε σου βλέµµα δίνει

Στα µάτια όταν σε κοιτώ τις σκέψεις σου διαβάζω και στην καρδιά µου πιο βαθιά ολοένα και σε βάζω

Στη θάλλασα απ'τα µάτια σου θέλω να ναυαγήσω κι αν έλθουν για βοήθεια θα την 'ποστείλω πίσω

Στη χώρα των παραµυθιών τα µάτια σου µε πάνε γι' αυτο και συ το βλέµµα σου να µη το ρίχνεις χάµε..

Στον αµαθιών σου τον µπαξέ όποιος κι αν κάνει βόλτα δεν πρόκειται να ξαναβρεί του γυρισµού την πόρτα

Στων αµαθιών τζη τα νερά όποιος κι αν κολυµπήσει όσο καλός κολυµπητής κι αν έναι δε θα ζήσει.

Τα γαλανά τα µάθια σου θάλλασα από µέλι σε µια µαθιά σου να πνιγώ καθόλου δε µε µέλλει

Τα δυο σου µάτια έχουνε της θάλασσας το χρώµα και του µελιού τη νοστιµιά το όµορφό σου στόµα

Τα δυό σου µάτια,µάτια µου είναι σαν τον µαγνήτη µε πιάσανε και µε σέρνουνε κι εµένα άπο την µύτη

Τα µάθια σου ένας ουρανός που σιγοψιχαλίζει και τη καρδιά µου ερωτική βροχή τη ξεχειλίζει

Τα µάθια σου µε πιάσανε τα χείλη σου µε δέσαν και τα σγουρά σου τα µαλλιά φώς µου µε περιπλέξαν

Τα µάθια σου σκοτώνουνε σαν του φονιά την σφαίρα και κάµουνε εγκλήµατα χιλιάδες κάθε µέρα

Τα µάθια σου τα καστανά καθε που µε ξανοίγουν µοιάζουν µε τριαντάφυλλα παράδεισους µ'ανοίγουν

Τα µάθια σου τα όµορφα όντε γλυκοθωρούνε ωσάν τ'αστέρια τ'ουρανού θαρρώ λαµποκοπούνε

Τα µάθια στα 'δωσε ο Θιος να βλέπεις να διαβάζεις µα εσύ τα χρησιµοποιείς για να µε κοµµαθιάζεις

Τα µάτια είναι να κοιτούν µα έχουν κι άλλη χρήση µιλούν εκεί που δεν µπορεί το στόµα να µιλήσει.

Τα µάτια κάνουν πόλεµο κι όποιος βρεθεί στη µέση να πολεµήσει δε µπορεί ηρωικώς θα πέσει.

Τα µάτια µου τα καστανά βουρκώσαν µα δεν κλαίνε και τα πολλά τους µυστικά τα κρύβουν δεν τα λένε.

Τα µάτια σου αλλάζουνε της φύσης τον κανόνα και φέρνουνε την άνοιξη στη µέση του χειµώνα.

Τα µάτια σου αλλάζουνε τση φύσης τον κανόνα και φέρνουνε την άνοιξη στη µέση του χειµώνα.

Τα µάτια σου αλλάξανε της φύσης τον κανόνα και φέρανε την άνοιξη στη µέση του χειµώνα

Τα µάτια σου δε µοιάζουνε µε µάτια τ΄άλλου κόσµου εξανιξά τα µια φορά και πήρανε το φως µου.

Τα µάτια σου είναι αφορµή το γέλιο σου αιτία που σου'χω δώσει κοπελιά τόση µεγάλη αξία

Τα µάτια σου είναι ένας εχθρός κι αν δεν τα πολεµήσω θα µου σκοτώσουν την καρδιά κι ύστερα πώς θα ζήσω

Τα µάτια σου είναι θάλασσα και εγώ ναυαγισµένος και έχεις ευθύνη κοπελιά άνε βρεθώ πνιγµένος

Τα µάτια σου είναι θάλασσα και κατοικούν βαπόρια και ΄γω στη µέση ναυαγός µε ένα σωρό µποφόρια.

Τα µάτια σου είναι θάλασσα κι όποιος θα ταξιδέψει πρέπει να το καλοσκεφτεί γιατί θα κινδυνέψει.

Τα µάτια σου είναι θάλασσα που αέρας δεν την πιάνει χαρά σε εκείνον που θα βρεί µέσα σ'αυτά λιµάνι

Τα µάτια σου είναι θάλλασα χρυσόψαρα γεµάτα και θέλω να γενώ ψαράς ξανθιά γαλανοµάτα

Τα µάτια σου είναι όµορφα µα δε σου το 'πα ακόµα και έχουνε τσι θάλασσας και τ' ουρανού το χρώµα

Τα µάτια σου εκλάψανε και είναι σηµάδι πόνου θα κλάψουνε κι απο χαρά στην πάροδο του χρόνου.

Τα µάτια σου έχουν κοπελιά των αστεριών την χάρη απού κρατούνε συντροφιά τη νύχτα στο φεγγάρι

Τα µάτια σου µ' ανοίξανε πληγή που δε θα γειάνει κι ανε βρεθεί κανείς γιατρός δε θα βρεθεί βοτάνι

Τα µάτια σου µε κάµανε κι αν θέσω δε κοιµούµαι µόνο 'ποµένω ξυπνητός ώρες και σου θυµούµαι.

7

Μαντιναδες 2002

Μαντιναδες 2002 ΜΑΤΙΑ

Τα µάτια σου σκοτώνουνε µα δεν τα πιάνει νόµος ήσουν και θα ΄σαι µάτια µου νόµιµη δολοφόνος.

Τα µάτια σου τα όµορφα όταν θα µε κοιτούνε ηλεκτροφόρα σύρµατα είναι και µε χτυπούνε.

Τα µάτια σου τα όµορφα της Παναγίας µοιάζουν που ότανε τα προσκυνάς την αγάπη βγάζουν

Τα µάτια της ειν' όµορφα µα δεν της το'πα ακόµα γιατί'χουνε τση θάλασσας και τ'ουρανού το χρώµα.

Τα µαύρα µάτια την αυγή δε πρέπει να κοιµούνται µα να σφιχταγκαλιάζουνται και να γλυκοφιλιούνται

Την ώρα που µε κοίταξαν τα δυό γλυκά σου µάτια έγινε στάχτη όλη η γη και η καρδιά κοµµάτια!

Τρίχα απ' τα µαλλάκια σου τα µάτια µου θα ράψω κι όρκο θα κάµω στο Θεό άλλη να µην κοιτάξω

Φουρτουνιασµένο πέλαγο µοιάζει το κοίταγµά σου νά' µουν καράβι µέσα του κι ας τσακιστώ µπροστά σου!

Χριστέ µου υπεράνθρωπε µια χάρη σου γυρεύω να µη δακρύσουνε ποτέ τα µάτια που λατρεύω.

Χρυσός µου φαίνεται ο ουρανός κι η γής όλο διαµάντια όντε προβάλεις και τα δώ τα δυό σου µαύρα µάτια

Χωρίς τουφέκι εκτέλεση µου καµες κοπελιά µου και πέτυχες µε µια µαθιά τον στόχο στην καρδιά µου

Ψηφιδωτά τα µάτια σου µονάκριβο ζευγάρι την πλάση θα φωτίζουνε σαν σβήσει το φεγγάρι..

8

Μαντιναδες 2002

Μαντιναδες 2002 ΟΜΟΡΦΙΑ

Μια τέτοια τόσο φωτεινή κι ηλιόλουστη ηµέρα η λάµψη του προσώπου σου τον ήλιο κάνει πέρα

Η όψη σου είναι θεϊκή και η µιλία σου µοιάζει µε των Σειρήνων τη φωνή που το µυαλό αλλάζει.

Αν είσαι Θε µου δίκαιος κατέβα να περάσεις διαβάτης από τα µάτια της να δω πως θα αντιδράσεις.

Αστράφτει κάθε σου µατιά όταν θα µε κοιτάξει και προκαλεί τον κεραυνό να πέσει να µε κάψει.

Ως κι ο Θεός που σ’ έπλασε κι εκείνος σε θαυµάζει γιατί δεν έπλασε κορµί στο κόσµο να σου µοιάζει.

Μαγια κυρα µου µου 'κανες µε τα αγρια µαλλια σου και νοσταλγω καθε βραδια τα οµορφα φιλια σου

Ελα µες την αγκαλη µου λησµονησε τον πονο κι εγω µε την ανασα µου το δακρυ θα στεγνωνω

Η οµορφιά σου προκαλεί µέχρι και το φεγγάρι και κάθε βράδυ προσπαθεί τη λάµψη σου να πάρει.

Ούτε ζωγράφος δεν µπορεί πιστά να αποδώσει τα κάλη και τις οµορφιές που η φύση σου ‘χει δώσει.

∆ύο αστέρια λαµπερά είναι τα δυό σου µάτια κι όπου κοιτάξουν την καρδιά την κάνουν δυο κοµµάτια.

Αστέρι µου µελαχρινό κάθε που θα νυχτώσει όλα τα άλλα χάνονται στη λάµψη σου την τόση.

Βασιλοπούλα φαίνεσαι απ' την πολλή φρεσκάδα και τ' όµορφό σου πρόσωπο που 'χει του κρίνου ασπράδα

Ο ήλιος τζάµι δεν τρυπά µόνο τη γης µαραίνει κι απ' αγαπά µελαχροινή φίληµα δεν χορταίνει

Την οµορφιά σου αν έπαιρνε µικρή µου το σκοτάδι δεν µ'ενοιαζε να ήτανε όλη η ζωή µου βράδι

Χρόνε που φθείρεις τσ'οµορφιές µη φθείρεις την δική τζη άστρο στον ψεύτικο ντουνιά στολίδι ειν' το κορµί τζη

Τα µάτια σου είναι άνοιξη τα χείλη καλοκαίρι και νιώθω να ‘χει καύσωνα σαν µου κρατάς το χέρι.

Μέσα σε χίλιες να βρεθείς βιόλα µου σε γνωρίζω γιατί στη σκέψη του µυαλού πάντα σε ζωγραφίζω..

∆εν βγαίνει από τη σκέψη µου τ'όµορφο πρόσωπό σου και µε κρατά αιχµάλωτο κάθε χαµόγελό σου.

Ο χρόνος πρέπει να σταθεί να µην σε καταλήσει γιατι σε κήπο τετοιο ανθό δεν ξανακάνει η φύση.

Η οµορφιά σου προκαλεί χωρίς να θες τον άλλο για κεινονά 'χω πρόβληµα µε σε πολλά µεγάλο

Ανταύγιες µα πολλώ λογιώ ήκαµε στα µαλλιά τζη και τσι καηµούς σκορπά σωρούς σε κάθε πέρασµά τζη

Ενα εκατοµµύριο κάνει το πρόσωπο σου και είναι αιτία το όµορφο γλυκό χαµόγελο σου

Οταν κοιµάσαι αγάπη µου µοιάζεις µε αγγελάκι γιατί είναι τόσο φωτεινό τούτο το προσωπάκι

Μελαχρινό µου πρόσωπο πλασµένο µε µαγνήτη απού τραβάς τον έρωτα σαν ψάρι µες το δίχτυ

Να µην µυρίζεις γιασεµί κι οµορφιά σου φτάνει και µυρωδιά και οµορφιά θα µ' αποκουζουλάνει

Οταν σε γέννα η µανά σου όλα τα δεντρα ανθουσαν και τα πουλακια στα κλαδιά εγλυκολαηδουσαν.

Και ο Θεός που σ’ έπλασε και κείνος σε θαυµάζει γιατί δεν έπλασε κορµί στον κόσµο να σου µοιάζει.

Νικά η µέρα την αυγή και ο ήλιος το φεγγάρι και η δική σου οµορφιά καθ’ οµορφιά και χάρη.

Γιάντα γυρνάς οντε µε δεις αλλού το πρόσωπό σου αφού κατέχεις ότι ζω για ένα χαµόγελό σου.

Βγαίνω,ρωτώ τα σύννεφα για να µου πουν που είσαι και να ΄ρθω από µια γωνιά να δω πόσ' όµορφη είσαι

Κι ο ήλιος που 'ναι φωτεινός φοβάται τη µατιά σου γιατί αυτή αντανακλά το φως απ' την καρδιά σου!

∆εν φταίω εγώ,φταίει ο Θεός ο µέγας καλλιτέχνης που σ'έκανε αριστούργηµα της εδικής του τέχνης

Η οµορφιά σου µάτια µου κουζουλαµένο µ' έχει κι ανε γενώ ποτέ καλά ένας Θεός κατέχει.

Με πλάνεψαν τα κάλλη σου µικρό µου περιστέρι και ησυχία δε θα βρω αν δε σε κάνω ταίρι.

Από την εµορφάδα σου τα ρόδα ας πάρουν χρώµα για να γινούν πιο εύµορφα και πιο δροσάτα ακόµα.

Χίλιες να τα διαµοιραστούν τα όµορφά σου κάλλη όλες θα γίνουν όµορφες κι όµορφη θα 'σαι πάλι.

9

Μαντιναδες 2002

Μαντιναδες 2002 ΟΜΟΡΦΙΑ

Στον ουρανό θε' ν' ανεβώ στην τέλειωση του κόσµου να δω αν έχει όµορφες οσάν εσένα φως µου.

Ζαλίζει µε η µυρωδιά όντε περνάς 'πό µπρος µου γιατί περνούνε µονοµιάς όλοι οι αθοί του κόσµου.

Αγγελος από τσ'ουρανούς επίσθει να κατέβει και σου 'δωκε την οµορφιά και πάλι µετ'ανέβει

Περίσσα κάλλη σου δωσε η φύση και στολίδια και σε καλοδασκάλεψε στσ΄αγάπης τα παιχνίδια.

Η θάλασσα ο ουρανός τ' άστρα και το φεγγάρι δεν έχουνε την οµορφιά και τα δικά σου κάλλη.

Αξία έχει η ψυχή κι όχι η οµορφιά στο σώµα γιατί εµάλαξε ο Θεός και το 'πλασε µε χώµα.

Ξερά κλαδιά στα χέρια σου γίνονται µάτσο βιόλες και µοιάζετε και δε µπορώ ποια να διαλέξω απ' όλες.

Ποτέ τση να µη ξαναβγεί στον ουρανό σελήνη λαµποκοπά στη σκέψη µου κι αστροφεγγίζει εκείνη.

Χαµένη πάει η οµορφιά όση κι αν δώσει η φύση σ' ένα κορµί απού καρδιά δεν έχει να αγαπήσει

Ο βασιλιάς των λουλουδιών λένε πως είναι ο κρίνος µα στη δική σου οµορφιά µαραίνεται κι εκείνος.

Όλα τα άστρα τ' ουρανού ν' αποτελούνε ένα δεν αντιπροσωπεύουνε ένα δικό σου βλέµµα.

Γη και Ουρανός τσακώνονται για τα όµορφά σου κάλλη και στα µαχαίρια βρίσκουνται αγάπη µου µεγάλη.

Οταν εσένα δε θωρώ αδύνατο'ναι φως µου να µε παρηγορήσουνε οι πιό όµορφες του κόσµου

Μόνο τ' αγριολούλουδο που στσ' αγκρεµούς φυτρώνει χωρίς φροντίδα κηπουρού αθεί και µεγαλώνει.

Ιντα καιρός τη βιόλα µου θα µου τη στραπατσάρει που όλα τα µέτρα ο κηπουρός που πρέπει τα 'χει πάρει.

Βιόλα που ότι εποχή κι αν έναι αυτή φουντώνει σε κατεχάρη κηπουρού τα χέρια µεγαλώνει.

Βιόλα που δεν µπορεί αθό απάνω τζη να στέσει σε χαραβάτη κηπουρού τα χέρια έχει πέσει.

Η µυρωδιά σου γιασεµί έχει περίσσα χάρη και ξελογιάζει εύκολα τον κάθε περασάρη

Ποιός κηπουρός φροντίζει σε βιολά µου µπαλκονάτη κι όλες του χρόνου τσ' εποχές είσαι µ' αθούς γεµάτη.

Εάν εσύ δεν ήσουνα βιόλά µου µυρωδάτη δε 'θελα νa 'χω την καρδιά µε µαχαιριές γεµάτη

Το πρόσωπο σου ανατολή το βλέµµα σου ηλιαχτίδα που κάθε πόνο στην καρδιά διώχνει και δίνει ελπίδα

Ηλιο,φεγγάρι κι ουρανό σκλαβώνει η οµορφιά σου κανείς δεν αντιστέκεται όντα βρεθεί µπροστά σου

Εριξες πάλι τα µαλλιά οπίσω στις κουτάλες κι οµορφιά σου επλήθιανε και χαντακώνεις τσ' άλλες.

Οµορφη σ' έκανε ο Θεός ατοµικά για µένα τα πάθη δε µε φτάνανε που µου’χαινε δωσµένα

Με µια µατιά σου µ' έκανες να χάσω τη µιλιά µου. Γονιπετής στα πόδια σου πετώ την αντριγιά µου.

Αν ήµουν ήλιος τση αυγής και τση νυχτιάς φεγγάρι θα'χ'όλη σου την οµορφιά την ίδια σου τη χάρη.

Η οµορφιά σου προκαλεί ακόµα και για φόνο γι' αυτό να κόψεις τση πολλές βόλτες σου στο δρόµο.

Η οµορφιά σου προκαλεί τση συνοµήλικες σου γι' αυτό και σ' αποφεύγουνε όλες οι χωριανές σου.

Το κάθε σου χαµόγελο µε φως του ήλιου µοιάζει και δε κατέχω όντε σε δω ποιος απ' τσι δυο σας λιάζει.

Στην οµορφιά σου δεν µπορώ περιγραφή να κάνω δεν είδα πιο γλυκειά µορφή στον κόσµο τον απάνω

Να 'χε µπορώ ν' αντισταθώ του χρόνου του ζηλιάρη να µην περάσει τσ' οµορφιές µικρή µου να σου πάρει.

'Οταν θα σ'επλασε ο Θεός πρέπει να είχε χρόνο κι έκατσε κι ασχολήθηκε µε τσ' οµορφιές σου µόνο.

Οτι κι αν πω µου φαίνεται είναι για σένα λίγο γι αυτο σιωπώ και κάθοµαι µόνο να σε ξανοίγω

Ελα παντέρµε λογισµέ να µ' ορµηνέψεις πάλι γιατί µε ξελογιάσανε τα όµορφά τσι κάλλη.

Την οµορφιά τση ουρανό θέλω να κάµεις Θέ µου να µη µε ξαναδεις σκυφτό να πορπατώ ποτές µου

Επέσαν δύο µπαλωθιές εψές στη γειτονιά σου πάλι κάποιος λαβώθηκε από την οµορφιά σου

10

Μαντιναδες 2002

Μαντιναδες 2002 ΟΜΟΡΦΙΑ

Μία ξανθιά θυµήθηκα που κάναµε παρέα που'χε δύο µάθια πράσινα του κόσµου τα πι' ωραία

Οψές το βράδυ µου΄λεγε τ'ολόγιοµο φεγγάρι πως δε µπορεί τα µάθια του 'πο πάνω σου να πάρει

Βασίλισσα είσαι µάθια µου βαστάς και την κορόνα και έχεις τον αυγερινό στα χείλι και στο στόµα.

Τόσα πολλά είναι τα κάλλη τσι που τα µισά να χάσει µε τ'άλλα που 'ποµένουνε µπορεί να µε χτικιάσει.

Θε µου για κοίτα οµορφιά για κοίτα κάτι µάτια που µε θωρούν και γίνοµαι σαρανταδυό κοµµάτια

Η οµορφιά σ' ένα κορµί αµοναχή δεν φτάνει στη βιόλα αξίζει τ' άρωµα και η µυρωδιά που βγάνει

Τα κάλλη σου µερώνουνε και τα θεριά ακόµη ποιός είναι άπου θα σε δει και θα΄χει άλλη γνώµη.

Παγώνα µου στολίστηκες έφτιαξες τα µαλλιά σου και εκατέστρεψε εµέ µ'αυτή την οµορφιά σου

Απού τσι κρίνους του µαγιού επήρες την ασπράδα κι από τα τριαντάφυλλα τη ροδοκοκκινάδα

Βρύση µου κουµπελίδικη νερό δροσερεµένο τ'αγγελικό σου πρόσωπο το'χες ξεδιαλεγµένο

Μελαχροινή µου κοπελιά Στο δρόµο όντε σαλεύεις Ολου του κόσµου τσι µατιές Απάνω σου µαζεύεις

Οταν περνάς µελαχροινό Γλυκά λαλούν τ'αηδόνια Κι όλο χαρά τα γιασεµιά Πετούν ανθούς και κλώνια

Ρόδον της πρώτης άνοιξης όποιος σε δει ανασταίνει κι όποιος σε κάνει ταίρι του ποτέ του δεν πεθαίνει.

Ολου του κόσµου τσ' οµορφιές να δώσουνε σε µένα θα µου φανούνε αδιάφορες άµα δε βλέπω εσένα

Οψές ταχιά την πέτυχα κι επότιζε τσι βιόλες κι ήταν αυτή πιο δροσερή και πιο όµορφη απ'όλες.

Οταν σε έπλαθε ο Θιός ήτονε στα καλά ντου κι απείς σε ετελείωσε του πήρες τα µυαλά ντου.

Ως και το πικραµύγδαλο που εκ φύσεως πικραίνει σαν είναι από τα χέρια σου ω Θε µου πως γλυκαίνει

Π'όπου περάσεις µάθια µου η φύση πρασινίζει φεύγεις κι ο κόσµος συννεφά κι αρχίζει να χιονίζει

Τ'άστρο σου δε διαβάζεται µελαχρινό φιντάνι γιατί 'ναι τόσονα ψηλά και µάτι δεν το φτάνει

Τα πάντα αναστατώνονται όντε θα βγει σεριάνι ω,την παντέρµη οµορφιά συγκέντρωση την κάνει

Επήε κι εκατοίκησε σ' ένα ερηµοκλήσι κι ο κόσµος εσηκώθηκε να πα να προσκυνήσει

Κόκκινα τριαντάφυλλα στα µάγουλα τζη ανθούνε κι επήγα να τα µυριστώ µα τα κλαδιά τζιµπούνε.

Οπου κι αν πάω βιόλα µου κλουθά µου η µυρωδιά σου αυτή µου πήρε το κορµί όσό 'τονε κοντά σου

Λιώνει το χιόνι στην κορφή µα λιώνει αγάλι-αγάλι µα 'γω 'λιωσα µονηµερίς για τα δικά σου κάλλη.

Εγώ δεν ήρθα στη ζωή γιατί το θέλαν άλλοι µόνο 'ρθα φως µου να γενώ στα κάλλη σου χαλάλι.

Να 'µουν αέρας να 'ριχνα στα µάθια τα µαλλιά σου για δε µπορώ να τη θωρώ τη λάµψη τσ'οµορφιάς σου

Βιόλα πρωτοφανίστικη τα µάθια µου θωρούνε ποιός θα τη δει και δε θα πει ω Θε µου κι από που 'ναι

Καµιά φορά την οµορφιά πως να τηνε παινέψεις πως την πεις αληθινή να µην την κοροϊδέψεις;

Θαρρείς εδά κι η γι-οµορφιά αιώνια δεν ποµένει έρχεται το φθινόπωρο και ο χειµώνας µπαίνει

Τα όµορφα τα µάτια σου όταν σε µε στραφούνε σπίθες πετούν απάνω µου φωτιές και µε κεντούνε

Οταν την έπλαθε ο Θεός δεν είχε φέξει ακόµα γι'αυτό έχουνε τα µάτια τσι του ουρανού το χρώµα

Σαράντα ήλιους ξεπερνά των αµαθιών σου η λάµψη τσιγάρο από το βλέµµα σου µπορεί κανείς ν'ανάψει

Η οµορφιά σου προκαλεί την προσοχή του κόσµου κι έχω το δίκιο που και που να σε ζηλεύω φως µου

Να περιγράψει δε µπορεί κανείς την οµορφιά σου και το ηλιοβασίλεµα είν'άσχηµο µπροστά σου

Το βλέµµα σου µελαχροινή τον ήλιο σκοτεινιάζει κι αν είχε ο έρωτας µορφή έπρεπε να σου µοιάζει

Βουνά επήρα το πρωϊ και τα λαγκάδια βράδυ µα δε σε βρήκα πουθενά µελαχρινό ζαρκάδι

11

Μαντιναδες 2002

Μαντιναδες 2002 ΟΜΟΡΦΙΑ

Κοίταξε τ'άστρα τ'ουρανού Πως λάµπουν,πως γελούνε είναι γιατί από ψηλά Καλία εσέ θωρούνε

∆έκα άσχηµες να πάρουνε τα όµορφά σου κάλλη όλες θα γίνουν όµορφες κι όµορφη θα'σαι πάλι

Εχεις δυο µάθια όµορφα απ' όντε τα κοιτάζω καρδιοκτυπώ,τρέµω,πονώ και βαριαναστενάζω

Ο ήλιος βγαίνει το πρωί µα 'µένα ο δικός µου βγαίνει µονάχα σα θωρώ τα δυό σου µάθια φως µου.

Τέσσερις ευαγγελιστές εσυννενοηθήκα και πλάσαν το κορµάκι σου µε του µελιού τη γλύκα

Την οµορφιά του φεγγαριού περνά η εδική σου πανσέληνος στον ουρανό παράδεισος στην ψυχή σου

Ψηλό µελαχροινάκι µου που βρήκες το µελάνι κι έβαψες τα χειλάκι σου και µε 'χεις κουζουλάνει

Αν ήµουν ήλιος τση αυγής και τση νυχτιάς φεγγάρι θα είχα όλη σου την οµορφιά την ίδια σου τι χάρη.

Αυγή κι' ηλιοβασίλεµα λένε οµορφιές του κόσµου! Φαίνεται πως δεν είδανε τα δυο σου µάτια φώς µου!

Είµαι σαν µπεις στην εκκλησιά σε δίληµµα µεγάλο όντε συµώσεις στον Χριστό ποιος προσκυνά τον άλλο.

Την πια όµορφη κοπέλα µου σε βγάλανε απ'όλες απο τσι κρίνους πιο όµορφη πιο όµορφη κι απ' τσι βιόλες

Τα λούλουδα από το µπαξέ να τα πετάξεις όλα γιατί 'σαι εσύ ο βασιλικός το γιασεµί κι η βιόλα.

Οσο κι αν είµαι δυνατός και τον σκληρό κι αν κάνω µπροστά σ’ ένα µελαχρινό τον έλεγχο µου χάνω.

Ιντα το θέλει η µάνα σου τη νύχτα το λυχνάρι απού 'χει µες το σπίτι τση τ' Αυγούστου το φεγγάρι.

Tση σκέψης µου τον ουρανό η οµορφιά σου λιάζει γι' αυτό τελείως να χαθεί ο ήλιος δε µε νοιάζει

Αφού τ' αστέρια βρίσκονται στον ουρανό κερά µου εσύ στη γη ίντα ζητάς κι έκαψες την καρδιά µου.

Νικά η µέρα την αυγή κι ο ήλιος το φεγγάρι και η δική σου ευµορφιά καθ' ευµορφιά και χάρη

Ηλιε µου µην παινεύεσαι για το περίσσιο φως σου γιατι κατέω µια κοπελιά που φέγγει πιότερο σου

Αγέννητος θα ήσουνα γι'αυτό δεν γίναν φως µου οκτώ µα γίνανε επτά τα θαύµατα του κόσµου

Μπορεί ο χρόνος να περνά να σου χαλά τα κάλλη µα δεν µπορεί από την καρδιά που σ'έχω να σε βγάλει

Μου κρύβεσαι,µα µε κοιτάς µε θέλεις,µα µε διώχνεις µε νάζια µα και µ’ οµορφιά στον έρωτα µε σπρώχνεις.

Η λάµψη του προσώπου σου πλανιέται στον αέρα και µε τον ήλιο συντροφιά δηµιουργεί τη µέρα..

Ο χρόνος δυσανασχετεί γιατί περνά µπροστά σου και βλέπει πως ανέπαφη ποµένει η οµορφιά σου..

Βιόλα µου,κρίνε µου ανθέ,ζουµπούλι,γιασεµί µου σκέψη µου,φως µου αναπνοή και αίµα στο κορµί µου

Σα µαυροδάφνη Πατρινή γλυκό 'ναι το φιλί σου σα φυλλαράκι γιασεµί µυρίζει το κορµί σου.

Λένε Θεά της οµορφιάς την Αφροδίτη µόνο µα γω κατέχω µια ξανθιά που τσ' έκλεψε το θρόνο

Οµορφο σαν την ζωγραφιά είναι το πρόσωπό σου και είναι αιτία το όµορφο γλυκό χαµόγελο σου

Ληστέψανέ µου την καρδιά τα όµορφα µαλλιά σου και το ξανθό το χρώµα τους µε έφερε κοντά σου.

Χιλιάδες κάλη έδωκε σ' εσέ ο Θιός χαρά µου και τα χρησιµοποίησες να κλέψεις την καρδιά µου

Για σένα λάµπει στα βουνά το στρογγυλό φεγγάρι για σένα κλαίει και γελά το κάθε παλικάρι.

∆εν ξέρω αν είναι άγγελος που ξέφυγε απ' τους άλλους και τάραξέ µου τα νερά µες στης καρδιάς τους θόλους

Αν ήµουνε βασιλικός στον κήπο που 'σαι βιόλα 'θελα µας εζηλεύανε τα άλλα λουλούδια όλα.

Ποιός θα σε δει και δε θα πει λόγια καλά για σένα και δε θα πει και ποιά 'τονε η µάνα που σε γέννα.

Απο ποιό δεντρό,απο ποιό κορµό απο ποιό βλαστό φυτρώνει τέθοιος αθός π'όλες τση γης τσι χάρες συγκεντρώνει;

Με προσοχή να την περνάς την µέση τση πλατείας γιατί πολλά εγκλήµατα κάνεις εξ αµελείας.

Οπλο ακατανίκητο έχεις την οµορφιά σου γι' αυτό και πάντα γίνονται µόνα ζυγά δικά σου.

12

Μαντιναδες 2002

Μαντιναδες 2002 ΟΜΟΡΦΙΑ

Είσαι όµορφη και δεν µπορώ καθόλου ν'αµφιβάλω γι' αυτό και κάνεις πάταγο όπου κι αν πας µεγάλο.

Πρόβληµα εδηµιούργισες στο αστεροσκοπείο γιατί έναν ήλιο ξέρανε κι εδά θωρούνε δύο

Είσαι µικρή,πολύ µικρή µικρή,τριανταφυλλένια είσαι κι ωραίο κόσµηµα γιατί 'σαι σµαραγδένια

Οταν το φως τσ'ανατολής πέφτει στο προσωπό σου παίρνεις µιαν όψη θεϊκή και γονανίζω µπρος σου

Στο περιβόλι τση καρδιάς είσ'όµορφο λουλούδι κι'από τση ήχους του µυαλού το πιο γλυκό τραγούδι

Είναι πρωτοφανίστηκα τα κάλλη τα δικά σου γι'αυτό και κίνηση πολλή έχουνε τα στενά σου.

Απ' όλα τ' άστρα τ' ουρανού ένα' ναι που σου µοιάζει που βγαίνει τα χαράµατα κι όλα τα σκοτεινιάζει

∆εν τονε θέλω τον Θεό έφυγα απο κοντά του και προσκυνώ ενα ξανθό όµορφο διµιούργηµά του.

Οντα σε δούνε κοπελιά να βγαίνεις απ΄το σπίτι αρχιζούνε τσι µπαλωθιές σε ολόκληρη τη Κρήτη

Μάτια,γλυκά µατάκια µου µάτια,γαλάζια µάτια όταν σας βλέπω γίνοµαι σαρανταδυό κοµµάτια

Αχι τί σώµα είν'αυτό ψηλό µελαχροινό µου όταν το είδα έχασα για πάντα το µυαλό µου

Τα µάθια σου είναι σα τσ'ελιές απάνω στο κλωνάρι τα φρύδια σου είναι γυριστά σα δυό µερών φεγγάρι

Στην εκκλησιά µην ξαναπάς εικόνες µη φιλήσεις γιατί τσ'αγίους του Θεού θα του τσι ξεµυαλίσεις

Εικόνες µπλιο δεν προσκυνώ ταβλιά ζωγραφισµένα µα προσκυνώ τα κάλλη σου που τα'χει ο Θεός πλασµένα

Στη γειτονιά που κάθεσαι Είναι όµορφες κοντά σου Μα εσύ'σαι το χρυσό δενδρί Και οι άλλες τα κλαδιά σου

Οταν σε έπλαθε ο Θεός µου φαίνεται µωρό µου έβαλε ούλη την τέχνη του και πήρες το µυαλό µου

Τί µαντινάδα να σου πω ψιµυδευτή µου βιόλα που'ναι τα κάλη σου πολλά και δεν τα βάνει όλα.

Η φύση δε σ'αδίκησε και βάστα τση χατίρι στο χρόνο κράθειε την κακιά που εκείνος θα σε φθείρει.

Γιάντα το σφακολούλουδο στα χέρια σου σαν πέσει βγάνει χυµό κι είναι γλυκύς κι όλου του κόσµου αρέσει;

Βιόλες ξερές να πέσουνε στα χέρια τα δικά σου ανθίζουνε και παίρνουνε το χρώµα τσ'οµορφιάς σου

Η λάµψη του προσώπου σου τη σκοτεινιά µοιράζει και βρίνει ο ήλιος περασά κι όπου περάσεις λιάζει

Η βιόλα µου εξάνθισε εις τσ'ύστερες του Μάη κι αφού δεν είναι δίφορη πέτε µου εσείς πως πάει.

Ποτέ απροετοίµαστη µη βγαίνεις στο σεριάνι εχτός κι αν είσαι σίγουρη θαρµός πως δε σε πιάνει

Θυµάσαι όντε σου το'λεγα τα λούσα περιττά 'ναι γιατί τα µάθια κοπελιά κι οι γλώσσες θα σε φάνε

Εβαλε πάλι σήµερο το χρώµα που τση πάει και παραπονεθήκανε τα λούλουδα του Μάη

Σ' ίντα µπαξέ µεγάλωσες βιόλα µου και µυρίζεις και κρούβγεις µε στσι µυρωδιές την ώρα που µ'αγγίζεις

Η βιόλα µου 'ναι δροσερή αν βρέχει κι αν δεν βρέχε γιατί το ρυάκι τω µαθιώ µέρα και νύχτα τρέχει

Βασιλικέ να κάτεχες ποιά χέρια σε ποτίζουν έπρεπε τα κλωνάρια σου στον ουρανό ν'αγγίζουν.

Να 'µουνε χρόνος κοπελιά θα σου 'καµα τη χάρη να µη φορτώσω απάνω σου τω γεραθιώ τα βάρη

Τση Κρήτης είµαι γέννηµα κι έχω την αγριάδα εσένα ποιά 'ναι η µάνη σου κι έχεις τη νοστιµάδα;

Εφύσουνε στα σύννεφα κι ανοίξενε µια τρύπα πέσανε χάµω οι γι-οµορφιές κι ήρθανε και σε 'βρήκα.

Θε µου,όντε την έπλαθες φαίνεται είχες χρόνο κι έκατσες κι ασχολήθηκες µε τσ'οµορφιές τσι µόνο.

Το πρόσωπό τσι τ'όµορφο µε το φεγγάρι µοιάζει κάθε που βγαίνει Αυγερινός την ώρα που βραδυάζει.

Οταν την έπλαθε ο Θεός δεν είχε φως ν' ανάψει γι' αυτό έχουνε τα µάτια της του φεγγαριού τη λάµψη

Τα µάτια σου πρωτότυπα δεν τα'χω δει σε άλλη ίσως να µη βρεθεί ποτέ καµιά να σε περνά στα κάλλη

Αγγελος του ουρανού σου τα'δωσε τα κάλλη και δε σου τα'δωσε άνθρωπος να σου τα πάρει πάλι.

13

Μαντιναδες 2002

Μαντιναδες 2002 ΟΜΟΡΦΙΑ

Χρόνε που φθείρεις τσ'οµορφιές µη φθείρεις τη δική τζη µέσα στον ψεύτικο ντουνιά στολίδι ειν'το κορµί τζη

Ωσάν τα γάργαρα νερά είναι η οµορφιά της κι όποιος τη δει λιγώνεται για µια γλυκιά µατιά της

Αν ο Θεός εκάτεχε τι πλάσµα έχει φτιάξει τα ουράνια θα άφηνε για να'ρθει να σε ψάξει

Αναρωτήθηκες ποτέ τ'άστρα βγαίνουν το βράδυ; Για να σε βλέπουν µάτια µου που λάµπεις στο σκοτάδι

Να ζήσεις µόνο µιαν αυγή Τόση ζωή σε φτάνει Ρόδο π'ανθεί πολύ καιρό Την οµορφιά του χάνει

Η θάλασσα,ο ουρανός τ' άστρα και το φεγγάρι δε φτάνουνε την οµορφιά και τη δικιά σου χάρη

Η λάµψη του προσώπου σου φτάνει τα χίλια µίλια στον ήλιο δίπλα να σταθείς θα σκάσει από τη ζήλεια

∆εν έχω λόγια να σου πω για τα δικά σου κάλλη γιατί 'ναι πολλά και δε µπορεί µια φράση να τα βάλει.

Όλα τ' αστέρια τ' ουρανού µονόπαντας να µπούνε τη λάµψη του προσώπου σου δεν τηνε ξεπερνούνε.

Μόνο τ' αγριολούλουδο του αοριού µυρίζει περίσσα δίχως κηπουρού χέρι να το φροντίζει.

Μπουµπουκιασµένο γιασεµί τώρα που πας να ανθίσεις τη µυρωδιά σου πρόσεξε να µην τη χαραµίσεις

Βιόλά µου δεν ξεραίνεσαι σε καιρικές συνθήκες γιατί σε χέρια κηπουρού πεπειραµένου εµπήκες.

Βιόλα που έχει κηπουρό καλό και την προσέχει όλες του χρόνου τσ' εποχές τσι µυρωδιές τσι έχει.

Μα κι η θεά τση οµορφιάς άνε σταθεί µπροστά σου αµοναχή το στέµµα τση θα βάλει στα µαλλιά σου

Αγριολούλουδο τσ' αυγής κι αξεµπουµπουκιαστό µου αχνό δροσουλιασµένο µου φυντάνι ξοµπλιαστό µου.

Βιόλά µου ήντα µυστικό ο κηπουρός σου ξέρει κι ανοίγεις µεσοχείµωνα χειµώνα καλοκαίρι;

Μωρό µου τα χειλάκια σου όταν χαµογελάσουν νοµίζω κάνουνε σεισµό και κόσµο θα χαλάσουν

∆ώρο πολλά χαρίσµατα σού'χει ο θεός δωσµένα γιατί ήθελε να εκδικηθεί και να δικάσει εµένα

Οσο κι αν είναι όµορφες του µπαλκονιού σου η βιόλες άµα προβάλλεις την αύγη άσχηµες φαίνονται όλες.

Εβγα φεγγάρι να την δεις κι ήλιε να τηνε λιάσεις τέθοια γυναίκα δε θα δεις στον κόσµο και θα χάσεις

Πρόβαλε φέξη τ' ουρανού και στόλισµα του κόσµου το νου µου και το λογισµό απού µου πήρες δως µου.

Ρόδα και τριαντάφυλλα και άνθη του παραδείσου εµάζεψε ο έρωτας κι έφτιαξε το κορµί σου.

Μη ξεχαστείς και πας εκειά που µέλισσες πετούνε για µέλι θα σε πάρουνε κι όλες θα σε τσιµπούνε.

Την ταχινή σηκώνοµαι τον κόσµο κάνω χάζι ξανοίγω και τα γιασεµιά κανένα δε σου µοιάζει.

Πόσο πολύ σε σ'αγαπώ πόσο πολύ σε θέλω µεταξοστολισµένη µου που µοιάζεις των αγγέλων.

Θα 'ρθεί καιρός αγάπη µου κι η οµορφιά θα πέσει και δε θα βρίνεται καρδιά για σένα να πονέσει

Απάνω σου σταµάτησε την τέχνη της η φύση δεν έχει πλέον νόηµα ότι δηµιουργήσει

Μοιάζεις µε άστρο της αυγής και τση νυχτιάς φεγγάρι εσύ 'χεις όµως πιο πολύ κι από των δυο τη χάρη.

Εφυγα,δεν ξαναγυρνώ στην αγκαλιά σου µέσα άλλης νεράιδας οµορφιές και κάλλη µε πλανέψαν.

Λένε τσ' αγάπης η πληγή γιατρό το χρόνο έχει µα µένα όσο περνά καιρός αιµορραγεί και τρέχει.

Στα κάλλη σου µωράκι µου και οι σοφοί απορούνε γιατί κι αυτοί περιγραφή να κάνουν δεν µπορούνε.

Εφυγα,δεν ξαναγυρνώ στην αγκαλιά σου µέσα άλλης νεράιδας οµορφιές και κάλλη µε πλανέψαν.

Λένε τσ' αγάπης η πληγή γιατρό το χρόνο έχει µα µένα όσο περνά καιρός αιµορραγεί και τρέχει.

14

Μαντιναδες 2002

Μαντιναδες 2002 ΚΑΡ∆ΙΑ

Οταν κανείς καµιά φορά σκεφτεί για ν'αγαπήσει την πληγωµένη µου καρδιά ας έρθει να ρωτήσει!

Θεε που εισαι εκει ψηλα για κοιτα λιγο κατω κοιταξε την καρδουλα µου που εχει πιασει ...πατο

Με δακρυα πλενω την καρδια οσο κι αν την πληγωνεις για να 'χεις µερη καθαρα να την εµαχαιρωνεις

Εχω ευαίσθητη καρδιά και θα την τραυµατίσεις άµα σκεφτείς καµιά φορά να φύγεις να µ' αφήσεις.

Αχ! µερακλήνα µου καρδιά και που να σε χαρίσω να σ’ αγαπούν αληθινά να µην σε χαραµίσω.

Αχι αγάπη µάγισσα που τσι καρδιές ραΐζεις τον κόσµο αυτό µε δάκρυα και µε χαρές γεµίζεις.

Αν θα µ'ανοίξουν οι γιατροί το στήθος θα τα χάσουν γιατί στο µέρος της καρδιάς εσένα θα κοιτάξουν

Αν είχα εχθρούς τσι ξέχασα φίλους δε θυµούµαι κι αν είχα δυνατή καρδιά εδά την 'ε' φοβούµαι.

Ανάθεµα σε για καρδιά έλα στα συγκαλά σου κι µη σε παρασέρνουνε τα συναισθήµατα σου.

Αντίπαλο τη µοίρα µου και το θεο αν έχω µες τη καρδιά εικόνισµα πως σ' εχω το κατέχω.

Απ’ τση καρδιάς µου τη σπηλιά ποτέ µου δε σε βγάνω µόνο µε την αγάπη σου µια µέρα θ’ αποθάνω.

Αφαίρεσες µου τη καρδιά και µ’ άφησες το σώµα µε τεχνητή αναπνοή για σένα ζω ακόµα.

Αχι ο θεός και να 'παιρνε ξαµάρι τη καρδιά σου και να 'χαν όλες οι καρδιές τα κάλη τα δικά σου

∆ε θέλω τη καρδούλα σου κοµµάτια να τη κάνεις παρά µονάχα µέσα τζι εµένα νε να βάνεις

Το πως γελώ και τραγουδώ έχω χαρά θαρρείτε µπορεί να χείλη να γελούν µα την καρδιά να δείτε

Πολλές φορές µε την καρδιά έρχοµαι στα µαχαίρια γιατί επιµένει να γενώ σκλάβος στα δυο σου χέρια.

Καρδιά µου µην παρακαλείς κι αµοναχός καλιά ΄µαι κι όπως δε σε λυπήθηκαν έτσι κι εσύ το κάµε

Εγω 'χω µονο µια καρδια κι ειν'το παραπονο µου γιατι χτυπα γι'αλλο κορµι κι οχι για το δικο µου

Μιλω σου µε τα µατια µου κι αυτο νοµιζω φτανει να καταλαβεις η καρδια σε ποια µερια σε βανει

Πάλι η καρδιά µου εγίνηκε στα χέρια σου κοµµατια και δε µπορώ να στέσω µπλιό το δάκρυ µου στα µάτια.

Πέτρα κι αν κάνω τη καρδιά και πάλι δεν το ξέρω µέσα σε τούτη τη ζωή αν θα τα καταφέρω.

Όπου σταθείς και όπου βρεθείς πάντα µε κατατρέχεις και εδά ‘νιωσα ίντα λοής καρδιά στον µπέντη έχεις.

Σκοπούς δεν βάνω στη καρδιά ούτε και τη δυχτώνω κι όντε θα κάνεις εζηµιές εγώ θα τις πλερώνω.

Ανοιξά την τη καρδιά µέσα για να σε βάλω και µπήκες και δεν άφησες κοµµάτι απάνω σ'άλλο.

Και την καρδιά µου ανε τη θες τη βγάνω και στη δίνω και στη ζωή π'απόµεινε υπεύθυνη σ'αφήνω

Εγινε ο µπέτης σου γυαλί και φάνηκε η καρδιά σου και δείχνει αγάπη ψεύτικη κρίµα στην οµορφιά σου

Χάθηκαν οι ελπίδες µου έσβησαν τα όνειρά µου κι αφήκανε για συντροφιά τον πόνο στη καρδιά µου.

Οντε σε πρωτοείδανε τα µάτια τα δικά µου ήταν τα στήθια µου ανοιχτά και µπήκες στην καρδιά µου

Βηµατοδότη στην καρδιά έχω τοποθετήσει ο έρωτας τη χτύπησε κι έχει εξασθενίσει.

Πάρτην καρδιά µου καν τηνε κάδρο στη καµαρά σου εγώ µπορώ χωρίς καρδιά µ'αυτή δεν ζει µακριά σου

O καρδιολόγος κοίταξε προχτές µες τη καρδιά µου και τ'ονοµα σου έγραφε το καρδιογράφηµά µου

∆εν ξέρω πως κατάφερες απ’ την πολλή αγάπη κι απ’ το µερίδιο της καρδιάς πήρες διπλό κοµµάτι.

Εχω έναν πόνο στην καρδιά µα είναι ο µόνος πόνος που όλο πληθιένει πιο πολύ όσο περνάει ο χρόνος

Γελούν τα χείλη µα η καρδιά πάντα 'ναι µαζωµένη της µοίρας το επόµενο χτύπηµα περιµένει

Φύγε αν θέλεις µακρυά και ασε µε να ζησω όπως το λακταρά η καρδιά προτού τον κόσµο αφήσω

Μη φοβηθείς αν αισθανθείς κάτι στα σωθικά σου εγώ σκαλίζω για να βρω µια θέση στην καρδιά σου..

15

Μαντιναδες 2002

Μαντιναδες 2002 ΚΑΡ∆ΙΑ

Και να το θες δε µε ξεχνάς όσο κι αν προσπαθήσεις ώστε να ζεις µεσ' την καρδιά θα νιώθεις ενοχλήσεις

Μπορεί ο χρόνος να περνά να σου χαλά τα κάλλη µα δε µπορεί απ' την καρδιά που σ' εχω να σε βγάλει..

Η λογική και η καρδιά µπορούν να συµβαδίσουν µα θέλει δυνατή ψυχή τα κάλλη τους ν' ανθίσουν.

Καρδιά µου πες µου πως µπορείς ξανά να αγαπήσεις και πως θ'αντέξεις µε πληγές καινούριες για να ζήσεις!

Θελω ν'ανοιξω την καρδια σε καποιον να µιλησω οντε σε καιει µια φωθια πως σβυνει να ρωτησω.

Καρδιά που την πληγώσανε τα δυο σου µαύρα µάτια γρήγορα θα την εδεχτούν του Αδη τα παλάτια.

Θέλω να νιώσεις την καρδιά για σε πως υποφέρει και πως τη χάνω γρήγορα αν δεν σε κάνω ταίρι

Βάστα καρδιά µου δυνατά µα το κορµί αντέχει ως νταγιαντούνε τα βουνά όντε βροντά και βρέχει.

Σκίσε µωρό µου την καρδιά που σου 'χω χαρισµένη να δεις την λέξη σ' αγαπώ χίλιες φορές γραµµένη

Μα είναι κρίµα και άδικο µαζί και αµαρτία καρδιά να µη ζεσταίνεσαι να ζεις στην εξορία

Ολο το αίµα τση καρδιάς σ' εσένα έχω ταµένο και την ψυχή και το κορµί χίλιες φορές δοσµένο

Μες στη καρδια µου βρίχνεσαι το αίµα µου το πίνεις κι οσες σταλαγµατιές µου πιείς τόσες πληγές µ' αφήνεις.

Εχεις καρδια πελωρια που σβηνει τον καηµο µου και κανεις µεγαλυτερο καθε χαµογελο µου

Μία φορά ήταν αρκετή που σε είδα µπροστά µου και η φωτιά που µ' άναψες δε σβήνει στην καρδιά µου.

Χίλια κοµµάτια την καρδιά την έχω µοιρασµένη και της καρδιάς µου την καρδιά σε σένα χαρισµένη.

Μόνο κοντά σου η καρδιά νιώθει ότι υπάρχει κι αρχίζει πάλι να χτυπά πάλι να δίνει µάχη.

Εγώ 'χω αντάρτικη καρδιά κι ειν' και καλοσυνάτη κι ας µην υπάρχει µέσα τσι γερό ένα κοµµάτι.

Καρδιά που την πληγώσανε του έρωτα τα βέλη δε τηνε γιαίνουνε γιατροί και φάρµακα δε θέλει.

Ειν' η καρδιά µου δίκταµος σ' ενός γκρεµού τη µέση κανείς να κόψει δε µπορεί όσο και να τ' αρέσει.

Κάθε σου λέξη όµορφη µεσ' την καρδιά µου µπαίνει και δίνει τση παρηγοριά τσι πόνους κ' υποµένει.

∆ε τη λυπάσαι µια καρδιά µόνο τη βασανίζεις χαρά ζητά στα χέρια σου και συ την απελπίζεις.

Θεέ που είσαι στα ψηλά και όλα τα γνωρίζεις καρδιές που αγαπούν πιστά γιάντα τσι βασανίζεις;

Όταν θα πάψει η καρδιά τον έρωτά σου να 'χει θα πάψει και το αύριο για µένα να υπάρχει.

Να 'θελα ξέρεις στην καρδιά τον τόπο απου σ' έχω γιατροί που µε ξανοιξανε ρωτήσαν πως αντέχω.

Καρδιά µου χτύπα δυνατά όταν την ανταµώνω να καταλάβει ήντα τραβώ στον εδικό της πόνο.

Είναι καρδιές απού πονούν µ' αθρώπου δεν το λένε όντε θα µείνουν µοναχές µέρα και νύχτα κλαίνε.

∆ύσκολα γειαίνουν οι πληγές που είναι από αγάπη αφήνουν µέσα στην καρδιά πόνους πολλούς και πάθη.

Μπορεί να βρίσκοµαι µακριά κόνισµα των αγγέλω µα σ' έχω µέσα στην καρδιά και σε θωρώ όντε θέλω

Εχω µονάχα µια καρδιά κι ειν' το παράπονό µου γιατί χτυπά γι' άλλο κορµί κι όχι για το δικό µου.

Γιάντα τα µάτια σου τα δυο κι η τόση οµορφιά σου δεν έχουνε συγγένεια καµιά µε την καρδιά σου;

Βρήκες ορθάνοιχτη καρδιά και µέσα µπαινοβγαίνεις και τη ζηµιά που προκαλείς δε την καταλαβαίνεις.

Πάρε γιατρέ τα γιατρικά και άµε στη δουλειά σου τον πόνο που 'χω στην καρδιά δε γράφουν τα χαρτιά σου.

∆εν κλαίει µπλιο και δε λυγά ούτε και νιώθει πόνο γιατί συνήθισε η καρδιά να σε λατρεύει µόνο.

Πες µου φοβάσαι ή ντρέπεσαι ν' ανοίξεις την καρδιά σου σε µια καρδιά που από καιρό την έκανες δικιά σου;

Οσο πολύ υποµονή κι αν η καρδιά µου έχει από 'να σηµείο κι ύστερα µακριά σου δεν αντέχει.

Με τεχνητή αναπνοή θα πρέπει εγώ να ζήσω γιατί 'δωκά σου την καρδιά και δεν τη παίρνω πίσω.

16

Μαντιναδες 2002

Μαντιναδες 2002 ΚΑΡ∆ΙΑ

Μια πέτρα τσ' ήβαλε ο Θεός αντί καρδιά στο στήθος και δεν πονεί όπως πονούν οι άνθρωποι συνήθως.

Τα µάθια λένε τσι καρδιάς καρδιά γιατί έχεις λύπη είστε τυφλά δεν βλέπετε το ταίρι της πως λείπει?

Ηθελα να 'χα µια καρδιά ν'αντέχει το µαράζι βαρέθηκα να τη γροικώ τούτη ν'αναστενάζει

Φύτρωξε ο πόνος στη καρδιά και πως θα τον εδιώξω απου 'ναι οι ρίζες του πολλές και ποια θα πρωτοκόψω.

Κλαινε κι οι δυνατές καρδιές µα ξέρουν και γελούνε τον πόνο κάνουνε χαρά και τόνε τραγουδούνε.

Οπου κι αν δώσω τη καρδιά δε κάνει σ'άλλα χέρια γιατί µαζί σου επέρασε αξέχαστα νυχτέρια.

Σκίσε γιατρέ τα στήθια µου και την καρδιά να ανοίξεις για να µην νιώθω στη ζωή πίκρα καηµούς και τύψεις.

Σκίσε γιατρέ τα στήθια µου και την καρδιά µου βγάλε κι αν θες να µην πονώ ξανά µια κρύα πέτρα βάλε.

Οταν βαθιά πονεί η καρδιά το στόµα δεν ανοίγει δρόµο γυρεύγει η εµιλιά µα ο στεναγµός την κρύβει

Ιντα να κάµω τσι καρδιάς να µη στεναχωράται και το δικό σου καηµό να µην αναστοράται.

Μπορεί ο χρόνος που περνά να σου χαλά τα κάλλη µα δεν µπορεί από την καρδιά που σ' έχω να σε βγάλει.

Μπλιό την καρδιά αµολυτή δε την εξαναφήνω για δεν προκάνω τσι πληγές που ανοίγει µου,να κλείνω

Ηθελα να µουνα καρδιά στον µπέτη σου να µ΄έχεις να θώρουνα τσι πόνους της κερά µου αν αντέχεις

Κράτα καρδιά µου αντίβαρο στον πόνο µην λυγίσεις και 'γώ θα βρώ το φάρµακο η την πληγή να κλείσεις

Ολο καηµούς και συµφορές βρήκα στον έρωτα σου γιατί 'ναι απο σίδερο πλασµένη η καρδιά σου

Μια µερακλίδικη καρδιά επλήγωσες µικρή µου κι εξετελέψαν οι χαρές απούχα στη ζωή µου

Κι αν µας χωρίζουν θάλασσες ωκεανοί και δάση έχω καρδιά που δε µπορεί εύκολα να ξεχάσει.

Μες στην καρδιά σου επιθυµώ να'µαι φυλακισµένος µε σένα δεσµοφύλακα ισόβια κλεισµένος

∆ότης θα γίνω τση καρδιάς να µην ταφεί στο χώµα για να κτυπά σ'άλλο κορµί να σ'αγαπώ αιώνια

Εµάλωσα µε την καρδιά που ' µαστε στα µαχαίρια γιατί επιµένει κι ας πονεί να 'ναι στα δυό σου χέρια

∆ε σου την δίδω την καρδιά όχι πως δεν τ'αξίζεις µονό 'ναι µπελαλίδικη και δεν την κουλαντρίζεις

Εµάλωσε η σκέψη µου µε την καρδιά µου πάλι γιατί σε µίσησε η µια και σ'ανταµώνει η άλλη

Σαν χωριστούνε δυο καρδιές γιατροί δεν ωφελούνε την γιατρειά να δώσουνε όσο και αν προσπαθούνε

Αρχιξε πάλι η καρδιά τσι χτύπους και λιγαίνει για χάρη ενος µελαχροινού στον Αδη κατεβαίνει

Στα µάτια µου το δάκρυ µου ποτέ του δε θα φτάνει γιατί το κλάµα τση καρδιάς εµπόδια του βάνει

∆εν έχω άλλα δάκρυα µικρό µου να σε κλάψω τάφο θα κάνω την καρδιά τον πόνο µου να θάψω

Σε τούτηνε την εποχή τσ'αγάπης την ουσία δεν τη'νε βρίσκεις στην καρδιά µα στη περιουσία

Απ'τη δική σου την καρδιά θαρρώ πως περισσεύω µα πριν κέρα µου το πεις αµοναχός µου φεύγω

Στο κάθε φύλλο τση καρδιάς τ' όνοµα Κρήτη γράφω και το βαστώ περήφανα ως τε να µπω στον τάφο

Γειά σας λεβέντες Κρητικοί απ ούλη την οικουµένη που χετε µέσα στην καρδιά την Κρήτη ριζωµένη

Αν θες µικρή µου στη ζωή πολλές χαρές να νοιώσεις την εδική σου την καρδιά σε µένα να τη δώσεις

Χαροπαλεύει η καρδιά και κάθε βράδυ η νύχτα φορεί τα µαύρα και πενθεί τα όνειρα που είχα

Τί θάνατος-τι χωρισµός η λέξη αλλάζει µόνο αφού η καρδιά και για τα δυό νιώθει τον ίδιο πόνο

Πόσες φορές τα κλάµµατα πνίγουνε την φωνή µου και πόσες άλλες την καρδιά οι αναστεναγµοί µου

Τέσσερα φύλλα έχει η καρδιά και τα 'καµες κοµµάτια µε τις µατιές που 'ριχναν τα δυό σου µαύρα µάτια

Οπου κι αν γράψω σ'αγαπώ µε τον καιρό θα σβήσει γι'αυτό το γράφω στην καρδιά και όσο θα ζώ θα ζήσει

17

Μαντιναδες 2002

Μαντιναδες 2002 ΚΑΡ∆ΙΑ

Οχι και κατέχαµε ότι η καρδιά κατέχει φτερά δεν έχει µα πετά στο µπέτι απί την έχει

Καθηµερνώς η σκέψη µου µε την καρδιά µαλώνει γιατί η καρδιά σε µίσησε µα η σκέψη σ'ανταµώνει

Αν ήξερες πως σ' αγαπώ ποτέ δε θα µπορούσες την εδική µου την καρδιά µε πίκρες να κερνούσες

Αν η καρδιά σου συµπαθεί τους δυστυχής ανθρώπους θα πρέπει µέσα στην καρδιά να µ'έχεις απ΄τους πρώτους

Τα σύννεφα του χωρισµού σκεπάζουν την καρδιά µου κι η καταιγίδα του χαµού έπνιξε τη χαρά µου

Με την καρδιά σ' αγάπησα και όχι µε το σώµα γι'αυτό κι εγώ θα σ'αγαπώ µέχρι να γίνω χώµα

Με τη δική µου την καρδιά ήθελα ν'αγαπήσεις να δεις αν είναι εύκολο ποτέ να λησµονήσεις

∆ε σε µισώ κατέχεις το µα'χει η καρδιά µου µπόρες γι'αυτό σου φέροµαι σκληρά αγάπη µου ώρες - ώρες

∆ε φταίω εγώ που σ'αγαπώ µα φταίει η καρδιά µου γιατί δε λειτουργεί καλά σα βρίσκεσαι µακριά µου

Σαν είχες άλλη στην καρδιά τί µ' ήθελες εµένα να µε παιδεύεις να πονώ ώσπου να ζω για σένα

Χτυπά η καρδιά µου πένθιµα δεν έχει ζωηράδα σαν την καµπάνα που χτυπά τη Μεγαλοβδοµάδα

Οσο κι αν παίζεις κι αν γελάς θα'ρθει κι εσέ η σειρά σου και πίκρες κι αναστεναγµοί θα κάψουν την καρδιά σου

Επλήγωσές µου την καρδιά µα ελπίζω πως θα γιάνω µα είν'αυτή η πληγή βαθιά και χρόνους πολλούς θα κάνω

Τα µαύρα ρούχα τα φορούν εκείνοι που πονούνε που'χουν µαράζι στην καρδιά και δεν το µαρτυρούνε

Παράνοµο µ'αποκαλούν όλοι σ'αυτή τη ζήση µα δε µε ρώτησε η καρδιά πρωτού σε αγαπήσει

Γυναίκα που 'ναι όµορφη είναι σωστό καµάρι µα αν έχει και καλή καρδιά έχει διπλή τη χάρη

Αλλού ρωτάς αν σ'αγαπώ και δε ρωτάς εµένα που τώρα ζω χωρίς καρδιά τη χάρισα σε σένα

Το πιο καλό απ'την καρδιά κοµµάτι σου'δωκά το µα δακρυσµένη µια βραδιά µου είπες εχασά το

Οσο πολύ µες στην καρδιά πόνο πολύ κι αν νιώσω εγώ αγάπη µοναχά µπορώ για να σου δώσω

Πόσες φορές εθάρουνες πως είχες αγαπήσει µα τους κτύπους σου,καρδιά µου, τους είχες χαραµίσει

Αχι παντέρµη µου καρδιά εσύ κατές µονάχα 'ύτη π'αγαπώ πως το'θελα πάλι κοντά µου να΄χα

Εµάγεψες µου την καρδιά τη σκέψη και το νου µου κι'σαι ο γλυκός βασανιστής κι αφέντα του κορµιού µου

Μη µου µιλάς,µη µου γελάς µη κλαίς και µη δακρύζεις µη µου αφήνεις στην καρδιά πόνους που δε γνωρίζεις

Κακοκαιρίες η καρδιά άλλες πια δεν αντέχει εξετελέψαν οι χαρές και µόνο λύπες βρέχει

Οταν το βράδυ έρχεται και πέφτει το σκοτάδι θυµίζει µου η σκοτεινιά πως η καρδιά µου µοιάζει

Σαν έρθει η ώρα κι η στιγµή και µπεις στην αγκαλιά µου θα νιώσεις την αγάπη µου τα ρίγη τσι καρδιάς µου

Μες στσι καρδιάς µου το µπαξέ σ'έχω λιγνές µου κρίνες που µου'δε γω δεν έχω µπεί ποτέ να δω πως είναι

Η ξενιτιά την έκανε και την καρδιά µου αντάρτη και δεν αντέχω να θωρώ την Κρήτη απο τον χάρτη

Θωρώ σε κι είσαι φωτεινό ξανοίγω σκοτεινιάζεις φεγγάρι σε φωνάζουνε µα τση καρδιάς µου µοιάζεις

Ποιός θα την δει την όµορφη και δεν θ'αναστενάξει και ποιός θα κάνει την καρδιά το αίµα τσι µη στάξει.

Απάνω από τον τάφο µου θα κλαίνε τα ονειρά µου για να µη βρίσκει ούτε κι εκεί αναπαηµό η καρδιά µου

Μες στην καρδιά την έβαλα και πάλι δεν τσ'αρέσει κι ίντα να πούνε οι ακρηµιές απού 'ναι αυτή στη µέση

Η Κρήτη πάντα διαφορά έχει απ'τους άλλους τόπους γιατί έχει ευαίσθητη καρδιά και κουζουλούς ανθρώπους.

Αν νιώθεις ότι σήµερα Τα πάντα σε ζορίζουν Κάτσε και βρες µεσ'την καρδιά Λουλούδια που ανθίζουν

Μαράζι το'χω να σε δω Χαρούµενη µια µέρα Ξέρεις πως µε το γέλιο σου Παίρνει η καρδιά µου αέρα

Για κάποιον που σε πλήγωσε Μη σκύβεις το κεφάλι Βάλε πυξίδα την καρδιά Και βρες αγάπη άλλη

18

Μαντιναδες 2002

Μαντιναδες 2002 ΚΑΡ∆ΙΑ

∆εν ήθελε να σηκωθεί ο Ήλιος να φωτίσει γιατί θωρεί σε οτι κλαις και την καρδιά του σκίζεις

Μετρώ τις ώρες τις στιγµές για να βρεθώ κοντά σου να δω τα 'µορφα µάτια σου ν' ακούσω την καρδιά σου

Η αγάπη η παράνοµη πάντα πιο δυνατή 'ναι γιατί φυτρώνει τση καρδιάς και πάντα ανόθευτη 'ναι

Απόψε έχεις γενέθλια γιορτάζω κι εγώ χαρά µου γιατί γιορτάζει η ψυχή που έχω στην καρδιά µου

Τα δάκρυα των οµαθιών µε τση καρδιάς δεν µοιάζουν των οµαθιών παρηγορούν µα τση καρδιάς σε σφάζουν

Καρδιά µου κάµε υποµονή και τ' αύριο θα σιµώσει να 'ρθει η ώρα να τη δω πριν η καρδιά µου λιώσει.

Στέκω και περιµένω σε στσ' ακρογιαλιάς τον άµµο κι έχω στα χέρια την καρδιά δώρο να σου την κάµω

∆ότης θα γίνω τση καρδιάς για να µη µπει στο χώµα να µείνει αυτή να σ' αγαπά κι ας είναι σ' άλλο σώµα

Περνά ο καιρός µα η σκέψη µου δεν φεύγει από κοντά σου γιατί η καρδιά µου αναζητά τους χτύπους της καρδιάς σου

Μες στην καρδιά µου σ' έβαλα και δε σε ξαναβγάνω γιατί είσαι η καλύτερη αγαπητικιά που κάνω

Μες στην καρδιά µου σ' έβαλα χωρίς να σε ρωτήξω και τώρα είναι φανερό το τι 'θελα τραβήξω

Θα τηνε κάψω την καρδιά άνε ξαναγαπήσει άλλη αγάπης τον καηµό δε θέλω να γνωρίσει

Στα όνειρά µου σε θωρώ ξυπνώ κι είσαι µακριά µου και πως θα βρω παρηγοριά να δίνω στην καρδιά µου

Εφυγες κι όµως η καρδιά δε λέει να ξεχάσει και µια ζωή στην σκέψη µου πες µου πως θα περάσει

Εξέφτισε η αγάπη σου σαν τον παλιόν ασβέστη κι από τον τοίχο τση καρδιάς έβαλε αρχή να πέφτει

Σήµερο να χωρίσοµε σου λέω δεν µε γνοίαζει γιατί έφυγε το νέφαλο και στην καρδιά µου λιάζει

∆ε σου τη δίδω την καρδιά όχι πως θέλει τόλµη οψάργας µιά, σήµερα δυό είναι νωρίς ακόµη.

Μόνο για σένα πόνεσε µικρή µου η καρδιά µου και τώρα δε µε σκέφτεσαι γλυκιά παρηγοριά µου

Αναστενάζω το πρωί πονώ το µεσηµέρι ότι κι αν έχει το κορµί µόνο η καρδιά το ξέρει

Οτι αγαπούσα το 'χασα µα η καρδιά αντέχει και ο αετός ψηλά πετά ακόµη κι όντε βρέχει

Καρδιά µου αλλαξοδρόµησε και µην το βάζεις κάτω δεν περπατούνε χαµηλά οι άνδρες των αρµάτων

Μα κι η καρδιά να σ'αρνηθεί τα µάτια σ'αγαπούνε γιατί από τα κάλλη σου φως παίρνουν και θωρούνε

Με το δικό σου το σεβντά βραδιάζει,ξηµερώνει κι όλο πληθαίνουν οι καηµοί και στην καρδιά οι πόνοι

Το νου τ'ανθρώπου παίρνουνε τα όµορφά σου κάλη µα και καρδιά τόσο σκληρή στον κόσµο δεν ειν' άλλη

∆εν την εδίνω την καρδιά σ'άλλη να µε πληγώσει στα χέρια σου µελαχροινή θέλω να τελειώσει

Στο πρώτο βήµα της ζωής εβρέθηκες µπροστά µου κι έπλασε χίλια όνειρα για σένα η καρδιά µου

Να µην ξεχνάς πως ο Θεός από ψηλά κοιτάζει και όποιος πληγώσει άδικα καρδιά τον εδικάζει

Μόλις τελειώσει 'νας καηµός χίλιοι καηµοί γλακούνε και καρτερούνε τη στιγµή µές στην καρδιά να µπούνε

Ηθελα να 'χα µια καρδιά να µη γνωρίζει πόνο να µη γνωρίζει τί θα πει αγάπη εις τον κόσµο

Σφάλµατα έκανα πολλά Μα ένα το πιο µεγάλο Απού σ'έβαλα µες στη καρδιά Και δε µπορώ να σε βγάλω

Καρδιά που βγάζει αντίλαλο στ'αναστενάγµατά τζη θα τηνε κάψει την καρδιά που θα βρεθεί κοντά τζη

Μονάχα όντε παντήξουµε και µου χαµογελάσεις από τον πόνο τσι καρδιάς απου'χω µ'απαλλάσεις

∆εν έχει αξία ο δεσµός που ο χαλκάς ενώνει αφού η καρδιά γι'άλλο κορµί κλαίει και µαραζώνει

Εφαγα πάλι το χωριό γι να'βρω την κερά µου κι αυτή π'ανάλεµά τηνε ήτονε στην καρδιά µου

Μες στην καρδιά µου εµπήκενε κρυφά κι εκατοικούσε και δεν εκάτεχα κι εγώ ιντά 'χε κι επονούσε

Ο ήλιος εβασίλεψε µα η γης ακόµα βράζει χαράς εκείνη την καρδιά που δεν αναστενάζει

19

Μαντιναδες 2002

Μαντιναδες 2002 ΚΑΡ∆ΙΑ

Καρδιά µου καταστάλαξε σε µιαν αγάπη µόνο δεν εκουράστηκες να κλαις στης καθεµιάς τον πόνο;

Εχεις δυο µάθια γαλανά δυό φρύδια χρυσαφένια µαλλιά ξανθά και όµορφα καρδιά µαλαµατένια

Αρχισε πάλι να χτυπά παράξενα η καρδιά µου ανάθεµά σε για καρδιά κι έχασα την υγειά µου

Σαν καντιλίτσα µ' έδεσες τριγύρω απ' την καρδιά σου λιµάνι απάνεµο έχω βρει µέσα στην αγκαλιά σου

Μη τσι ρωτάς τσι µάγισσες που λένε παραµύθια µόνο η καρδιά µου θα σου πει τσ' αγάπης την αλήθεια

Ηθελα να γινόµουνα µες στην καρδιά σου αίµα να µη µπορείς για µια στιγµή να ζεις χωρίς εµένα

Οταν κανείς καµιά φορά σκεφτεί για ν'αγαπήσει την πληγωµένη µου καρδιά ας έρθει να ρωτήσει.

Στη µεσα µπαντα τση καρδιας σε τοπο διαλεγµενο θα σ' εχω σαν το θησαυρο µεχρι να ζω κρυµµενο

Bάλε µαχαίρι στην καρδιά µέχρι να τρέξει αίµα µα µην το βάλεις πιο βαθειά γιατί θα χάσω εσένα.

Αφού σου χάρισα καρδιά δε την' ε' θέλω πίσω µ’ άλλη καρδιά θα µου δοθεί κι εµένα για να ζήσω.

Αχι και γιάντα στην καρδιά πλησιάσανε οι πόνοι γιάντα το φως του φεγγαριού ο ήλιος το θαµπώνει.

Αχι και γιάντα ο θεός τα ‘στειλε τόσα κάλλη σ’ ένα κορµί που ‘χει καρδιά σκληρή σαν και τσ’ ατσάλι.

Κρατάς το νού µου αιχµάλωτο και σκλάβα την καρδιά µου και δεν µπορώ να ζήσω πιά σαν βρίσκεσαι µακριά µου

Αν θές µικρή µου στη ζωή πολλές χαρές να νοιώσεις την εδική σου την καρδιά σε µένα να τη δώσεις

Ανάθεµα σε για καρδιά µε ποιο λουλούδι µοιάζεις και πότε κλεις τα φύλλα σου πότε ξεµπουµπουκιάζεις.

Απ’ τη φωτιά βγαίνει καπνός κι από τα µάτια δάκρυ κι απ’ την καρδιά ο στεναγµός σαν το πουρνάρι ανάφτει.

Απόψε µελαγχολική δείχνεις και λυπηµένη τσ'αγάπης πρέπει βάσανο πως στην καρδιά ξωµένει

Πινελο ειναι η καρδια και βαφει καθε χρωµα στην Ανοιξη δινει το ροζ το γκριζο στο Χειµωνα

Να µη τη δίνεις τη καρδιά εύκολα στο καθένα γιατί κοµµάτια θα τη βρείς µέσα σου σκορπισµένα

Παράξενα χτυπά η καρδιά όταν θα ‘ρθεις στη σκέψη µου κι αν τύχη και σε δει ξανά πόσους παλµούς κάνει

Να'τανε τρόπος να γενώ ήλιος να'ρθω κοντά σου να κυριέψω µάτια µου το νου και την καρδιά σου

Στα ξένα πήγε η καρδιά και θα γυρίσει πίσω µα κάνε αγάπη µου γοργά γιατί θα ξεψυχήσω

Να µπορουνα να σε θορρω οντε πονει η καρδια µου κι αλλο γιατρο δεν ηθελα να βριχνεται κοντα µου

Αρχινηξε νε η καρδια να µου γυρευει αγαπη και δε θορρει τα χαλια τση που ειναι πληγες γεµατη

Θα την αλλαξω την καρδια να βαλω µαυρο βραχο για µπορω κι εγω καρδια σαν τη δικια σου να΄χω

Πάρε µια πέτρα του βουνού και βάλτηνε µπροστά σου να δεις πόσο ταιριάζουνε η πέτρα κι η καρδιά σου.

Οι µερακλήδικες καρδιές όσο κι αν πληγωθούνε τα µερακλίκια που µαθαν ποτές δε τα ξεχνούνε

Οσο και αν σφίξει η καρδιά θα µείνη λίγο αίµα είναι κι’ αυτό διαθέσιµο αγάπη µου για σένα.

Ηθελα να γινόµουνα εις την καρδιά σου αίµα να µη µπορείς ούτε λεπτό να ζεις χωρίς εµένα

Πολλές φορές ο λογισµός βρίχνεται περασάρης µεσ'της καρδιάς σου την αυλή και µήν τον αποπάρεις

Εχαρισά σου την καρδιά για πάντα να την έχεις κι είναι καρδιά απ'αγαπά µόνο να την προσέχεις

Κοµµάτιασέ µου την καρδιά µα µόνο συλλογίσου κάθε κοµµάτι της καρδιάς είναι καρδιά δική σου.

Απάνω εις τα χέρια σου θα θέσω τη καρδιά µου για να θωρείς ώστε να ζεις τα πάθη τα δικά µου.

Πες µου µικρό µου αν µ' αγαπάς κι αν µ' έχεις στην καρδιά σου γιατί εγώ στην άφησα παντοτινά δικιά σου.

∆ώρο ζητώ απο τον θεό µωρό µου την καρδιά σου για δε µπορώ ουτε στιγµή να ζήσω µακριά σου

Θέλω να βγώ εξω στη βροχή και µούσκεµα να γίνω να τρέξω στην αγκάλη σου και µέσα εκεί να µείνω

20

Μαντιναδες 2002

Μαντιναδες 2002 ΚΑΡ∆ΙΑ

Πολλές φορές µε την καρδιά έρχοµαι στα µαχαίρια γιατί µε κράζει να γενώ σκλάβος στα δυο σου χέρια.

Για να σε φτιάξει επήραινε πλευρό απ’ τα ζερβά µου γι’ αυτό κι αν φύγεις µακριά θα φύγει κι η καρδιά µου.

Καλή σου νύχτα κοπελιά και θέλω να θυµάσαι πως µια καρδιά σ΄αναζητά όσο µακρά και να ΄σαι

Στο µπέτη µου ζωγράφισες ένα µεγάλο πλάνο κ΄ έβαλες στόχο την καρδιά να δεις πως θα ποθάνω

Πληγώνω τηνε την καρδιά στσ' αγάπες απού κάνω µα όσες πληγές κι αν 'νοιγω της µυαλό ποτέ δε βάνω

Μου πήρες κλέφτρα την καρδιά χωρίς να µε ρωτήσεις χαλάλι σου την κάνω εγώ κλέφτρα σαν µ' αγαπήσεις

Αν το σκεφτείς να ξαναρθείς κοντά µου µη διστάσεις και γω θα κανω την καρδιά χαλί για να περάσεις..

Κάρβουνου σπίθα ήτανε το πάθος σου για µένα µα 'χει τα φύλλα της καρδιάς η κάφτρα σου καµένα..

Μέσα στο σπήλαιο της καρδιάς χρόνια το δάκρυ στάζει και σταλαχτίτη έκανε µωρό µου να σου µοιάζει

Θαρρώ πως το πινέλο µου εκείνος το κρατάει και δίνει κόκκινο παντού αφού καρδιές τρυπάει

Εχω στη µέση τσι καρδιάς µιά φυλακή χτισµένη κι ώστε να ζω αγάπη µου θά'σαι φυλακισµένη

Πολλές καρδιές πονούν κρυφά µα φανερά γελούνε κι άλλες πεθαίνουν µε καηµό και δεν το µαρτυρούνε.

Εγινα οργάνων δωρητής µα έδωσα µόνο µάθια για δε µεταµοσχεύονται καρδιές που 'ναι κοµµάθια

Επανάσταση µου έκανε απόψε η καρδιά µου δεν αντέχει λέει άλλο πια που είσαι µακριά µου

Πάρε µια πέτρα του βουνού και βάλτηνε µπροστά σου να δείς πόσο ταιριάζουνε η πέτρα και η καρδιά σου

Το αίµα θα πάρω τση καρδιάς ενέχυρο θα βάλω να πάρω ζήση δανεική να σ' αγαπήσω κι άλλο

Πέµπω κοµµάτι την καρδιά σε φάκελο κλεισµένη να µου τη φέρεις πίσω εσύ ξαναµανταρίσµενη

Εχεις καρδιά πελώρια που σβήνει τον καηµό µου και είσαι πάντα δίπλα µου σε κάθε όνειρό µου

Τέσσερα φύλλα έχει η καρδιά τα τρία είναι δικά σου το ένα το κρατώ εγώ και γράφω το όνοµα σου.

Ελα κοντά µου µην αργείς έχεις µεγάλη ευθύνη για να προλάβεις µια καρδιά που λίγο-λίγο σβήνει.

Σα µου πληγώσεις την καρδιά και µου τηνε µαράνεις που θα τα βρεις τα γιατρικά ύστερα να τη γιάνεις.

Ηθελα να 'µαι αναπνοή να µπω στα σωθικά σου να δω για ποιον µαραίνονται τα φύλλα της καρδιάς σου.

Ενα κοµµάτι στην καρδιά γερό δε τση 'χει µείνει κι όµως χτυπά στο µπέτη µου και τση 'χω εµπιστοσύνη.

Είναι φορές που η λογική µε την καρδιά µαλώνει τότε που συνορίζονται ποια θα 'χει το τιµόνι

Επαψε µπλιο να περπατεί στα χείλη µου το γέλιο γιατί ο πόνος στην καρδιά έχει γερό θεµέλιο.

Αφού ποτέ δεν πίστεψες τα λόγια τα δικά µου ήντα 'θελες συναλλαγές να 'χεις µε την καρδιά µου;

Το γυρογιάλι µιας καρδιάς έκαµα χειµαδιό µου και βρέξει-λιάσει κοπελιά δεν ξεγιαλίζω µπλιο µου

'Ηθελα και να κάτεχα ήντα καταλαβαίνεις να µου πληγώνεις την καρδιά και όχι να µου τη γιαίνεις.

Κάποτε σε αγάπησα δεν το 'χω µετανιώσει κι ας µου την έχεις την καρδιά τόσο βαθιά πληγώσει.

Παρηγοράται η καρδιά σα βρίσκεσαι κοντά µου γιατί καλύπτει η χαρά όλα τα βάσανα µου.

Ξέρω καρδιές απου πονούν δύσκολα όµως κλαίνε και κανενούς τον πόνο τους δε κάθονται να λένε.

Πες µου καρδιά µου όταν τη δεις πώς την καταλαβαίνεις και αρχινάς πιο δυνατά τσι χτύπους και µου φέρνεις.

Μόνο σε σένα την καρδιά την έχω χαρισµένη ολόκληρη και για καµιά ψίχαλο δεν ποµένει

∆ε βάνω µαύρα στο κορµί µα η καρδιά σε φτάνει που µαύρισε να σ'αγαπά κι ο κόσµος δε τη βάνει.

Κλέφτρα που κλέβεις τσι κάρδιες να 'ξερα τι τις κάνεις αφού καρδιά στα στήθια σου δεν έχεις να τσι βάνεις.

Να βάλω θέλω στην καρδιά πλέγµα να τηνε φράξω να µείνεις µέσα αιώνια ποτέ να µη σε χάσω.

21

Μαντιναδες 2002

Μαντιναδες 2002 ΚΑΡ∆ΙΑ

Κρίνε µου Πεταλιδιανέ και του Μοριά στολίδι γιάντα γιαγέρνεις τη χαρά που η καρδιά σου δίδει;

Ο χάρος δε µε δέχεται και οι νεκροί φωνάζουν γιατί δεν δέχονται καρδιές που βαριαναστενάζουν.

Χαρώ τη τη φωνούλα σου απ' όλες ξεχωρίζει και φτάνει µέχρι την καρδιά και µου τηνε ραγίζει.

∆εν είναι κρίµα κι άδικο δεν είναι αµαρτία η µια καρδιά να καίγεται κι η άλλη να 'ναι κρύα.

Σε περιµένω να φανείς στσ' ακρογιαλιάς την άµµο κρατώ στα χέρια την καρδιά δώρο να σου την κάνω.

Ως κι αν τη δέσω την καρδιά λύνει και δραπετεύει και άσυλο στσ' αγκάλες σου έρχεται και γυρεύει.

Αφησες άδεια την καρδιά σαν έφυγες µακριά µου να την γεµίσω προσπαθώ µα δεν µπορώ κερά µου

Θα ξεριζώσω την καρδιά να βάλω ένα βράχο για να µπορώ και 'γω καρδιά σαν τη δικιά σου να 'χω.

Χίλια κοµµάτια η καρδιά να γίνει να σκορπίσει και αδειανός ο µπέτης µου µπορεί να σ'αγαπήσει

Εχω καρδιά που δεν µπορεί να ζει χωρίς αγάπη γιατί την εσυνήθισα από µικρή στα πάθη.

Καρδιά µου ποιός σε κλείδωσε και πήρε το κλειδί σου και δεν ανοίγεις να µου πεις την παραπόνεση σου.

Πόλεµο µε τον έρωτα έχει η καρδιά µου αρχίξει και µισερή την εθωρώ πάλι να καταλήξει.

Πες µου ποιο δρόµο να διαβώ και σ' ίντα µονοπάτι να βρω βοτάνι τσι καρδιάς που 'ναι πληγές γεµάτη.

Εγώ θα πάψω να πονώ να µη µε γνοιάζει πράµα ίσως γιατρέψω τσι καρδιάς το φοβερό τση τραύµα.

Πληγή 'χω µέσα στη καρδιά µικρή µου και δε γένει γι' αυτό η ζωή µου πάντοτε θα 'ναι σηµαδεµένη.

Θα τηνε κάψω την καρδιά πράµα να µην ποµείνει το σώµα µου να δω αν εβρεί µία ολιά γαλήνη.

∆ε θέλω να σε βλέπω µπλιό µην µου ξανασηµώσεις φύλλο καρδιάς δε µου 'φηκες που να µην το πληγώσεις

Να σφίξω θέλει την καρδιά να την εδέσω κόµπο µα πάλι µέσα για να µπείς εσύ θα βρείς τον τρόπο

Τραυµάτισες µου την καρδιά και τώρα πως θα ζήσω που µοναχή µου δεν µπορώ φώς µου να συνεχίσω

Να σε ξεχάσω προσπαθώ κι ανέ το κατορθώσω σ'άλλη αγάπη την καρδιά δεν πρόκειται να δώσω

Μια µερακλίδικη καρδιά οψάργας πλήγωσες την µε το φαρµάκι που'σταζες χωρίς ζωή αφησές την

Ενας ζητιάνος τριγυρνά στους δρόµους του χωριού σου µα είναι κλέφτης της καρδιάς γι΄αυτό να'χεις το νου σου.

Στο ΠΕ.ΠΑ.Γ.Ν.Η µε πήγανε µε κόρνες και µε φάρο εράγισες µου την καρδιά παίζεται αν τη βγάλω.

Εκανε στάση η καρδιά γιατί σ' αναζητάει κι άµα σε χάσει εντελώς θα πάψει να χτυπάει

Ολα τα φύλλα της καρδιάς τα µοίρασα ένα ένα µα τις καρδιάς µου την καρδιά την φύλαξα για σένα.

∆εν έχεις το δικαίωµα καρδιές που σ'αγαπούνε να τσι δικάζεις µια ζωή για σένα να πονούνε

Μην την ρωτήσεις την καρδιά ποτέ σου γιατί κλαίει γιάντα 'ναι υπερήφανη κι ίντα 'χει δεν σου λέει

∆ώρο χριστουγεννιάτικο σου 'καµα την καρδιά µου και 'σύ δώρο πρωτοχρονιάς τον χωρισµό κερά µου

Ολης τση Ελλάδος οι γιατροί φωνάξαν έναν ξένο κι είπε και αυτός ετσά καρδιά δεν την αναλαµβαίνω

∆ότης θα γίνω της καρδιάς και όποιος την πάρει ας ξέρει οτι για ενα µελαχροινό και αυτός θα υποφέρει

Ολου του κόσµου τα νερά µια βρύση να γενούνε τον πόνο που χω στην καρδιά να σβήσουν δε µπορούνε

Στον έρωτα σου µάθια µου έχει η καρδιά µεθύσει και ζω στιγµές που δεν µπορεί άνθρωπος να της ζήσει!

Ρίξε Θεέ µου µια µατιά δώσε µου λίγη τύχη η κουρασµένη µου καρδιά λίγο να ευτυχίσει

∆ε βάνω µαύρα στο κορµί όχι πως δεν µου πάνε αφου τα φόρεσε η καρδιά στο σώµα περιτά ΄ναι

Μην αγαπάς ποτέ καρδιά που ευκολ' αγάπη δίνει γιατί 'ναι σαν την αστραπή που µόλις άψει σβήνει

Πολλές πληγές µου άνοιξες και την καρδιά µου καίνε κλαίνε τα µάθια µου τα δυό µ' ανθρώπου δεν το λένε

22

Μαντιναδες 2002

Μαντιναδες 2002 ΚΑΡ∆ΙΑ

Τί ειρωνεία η άνοιξη όλα να τα ανθίζει και στη δική µου την καρδιά ακόµα να χιονίζει

Πως να σε βάλω στην καρδιά απούναι πληγωµένη εσένα θα φιλοξενεί ή τσι πληγές θα γαίνει;

Μαύρο σύννεφο η καρδιά βροχή το δάκρυ στάζει και γίνεται νεροποντή όταν αναστενάζει

Εχουν την δυνατότητα τα µάτια να µιλούνε γιατί απ'ευθείας σύνδεση µε την καρδιά κρατούνε

Η κουζουλάδα του σεβντά µε έχει βαριά χτυπήσει καρδιά από τσι καλά γερές είχα µα θα λυγίσει

Μελαχροινή µου οµορφιά γλυκό παράπονό µου εσένα έχω στην καρδιά συ'σαι το ριζικό µου.

∆εν έχω το δικαίωµα νόµιµα να σε βλέπω όµως µπορώ παράνοµα µες στην καρδιά να σ'έχω

Με πλήγωσες πολύ βαθιά µα σ'αγαπώ ακόµη και την µαλώνω την καρδιά που δεν αλλάζει γνώµη

Ποτέ σου δεν αγάπησες κι ούτε µπορείς να νιώσεις ίντα κοστίζει µια καρδιά όταν την επληγώσεις

Μου λες εσύ πως µ'αγαπάς µε της καρδιά το αίµα µα είναι εσένα θετικό κι αρνητικό εµένα

Οσοι µε βλέπουν και γελώ χαρά νοµίζουν έχω άλλα τί κρύβω στην καρδιά εγώ µόνο κατέχω

Νεκροταφείο είν' η καρδιά µε τάφους είν' γεµάτη σε κάθε τάφο κείτεται και µια χαµένη αγάπη

Μη σκέφτεσαι το παρελθόν γιατί πληγές θ'ανοίξεις µες στην καρδιά σου κι ύστερα δύσκολα θα τις κλείσεις

Ενα γιατρό ερώτησα γιάντα πονεί η καρδιά µου και µου'πε πιο συχνότερα να σε θωρώ κυρά µου

Ω! Ουρανέ σκοτείνιασε ρίξε βροχή χαλάζι πνίξε τη δόλια µου καρδιά να µην αναστενάζει

Θέλω να κλείσω µια πληγή απού µε βασανίζει µα'ναι στη µέση της καρδιάς και χέρι δεν αγγίζει

Με καπετάνιο της καρδιά και τη δική σου ελπίδα ανοίγω του σεβντά πανί µέσα στην καταιγίδα

Σαν τη δική σου την καρδιά άλλη καρδιά δεν µοιάζει κι αν µισέψεις και χαθείς θα'χει η καρδιά µαράζι

Κουράγιο κάµω της καρδιάς της µοίρας µην περάσει γιατί ανιµένει να µε δει ζητιάνο να γελάσει

Αφού η καρδιά µου δε µπορεί άλληνε ν'αγαπήσει πως είναι δυνατό η πληγή που µ'άνοιξες να κλείσει

Η µερακλίδικη καρδιά δεν πρέπει ν'αγαπήσει γιατί ποτέ της δε θα βρει αυτό που θα ζητήσει

Για δώρο παρ' τα µάτια µου και την καρδιά µου ακόµα και αν θέλεις περισσότερα πάρ 'όλο µου το σώµα

∆ύο στιγµές µου έµειναν για πάντα στην καρδιά µου πως µπήκες και πως έφυγες από την αγκαλιά µου

Οσο χωράει στην καρδιά αγάπη θα γεµίζω σ'όσες καρδιές δεν έχουνε να'χω να τους χαρίζω

Καρδιά δεν έχεις να πονάς σκέψη για να θυµάσαι αφού µπορείς αγάπη µου τα βράδια και κοιµάσαι

Πρώτη φορά µες στη ζωή έτσα καρδιά πονάει γιατί 'ναι πόνος του σεβντά ώχου και δεν περνάει

Ανοιξε πόρτα τσι καρδιάς εχτύπησε µια βιόλα ότι θελήσει πρόσφερε µα µην τα δώσεις όλα

Οταν καρδιά µου είδα τη έχασα το µυαλό µου µα τώρα που'χασα αυτή βρήκα τον εαυτό µου

Η οµορφιά σου είναι για µε ο ήλιος που όντε λιάζει ρίχνει µεσ' την καρδιά ένα φως που διώχνει το µαράζι

Αγάπη που δεν έρχεσαι µη περιµένεις άλλο έλα αν θες και στην καρδιά βαθιά θε να σε βάλω

Κοιτάς ψηλά στον ουρανό αν θέλεις κοίτα κάτω να δεις για σένα µια καρδιά πως έφτασε στον πάτο

Μες στην καρδιά µου σ' έβαλα και τα κλειδιά έχω χάσει και δε σε ξαναβγάνω µπλιο ο κόσµος να χαλάσει

Τα πέταλα τσι καρδιάς µου άνοιξα την ψή µου όλοι να δούνε µ' αυτοί καρδιά δεν έχουνε να νιώσουν δεν µπορούνε.

Πίκρες,καηµούς και δάκρυα βάσανα µου'χεις δώσει και όµως βουβή µένει η καρδιά µιαν άλλη µην προδώσε

Του νου µου είσαι στόλισµα λουλούδι τσι καρδιάς µου στα όνειρά µου αστροφεγγιά και γιορτική χαρά µου

Τα δάκρυα µου στάξανε στον τάφο σου επάνω και καίγεταί µου η καρδιά και θέλω να πεθάνω.

23

Μαντιναδες 2002

Μαντιναδες 2002 ΚΑΡ∆ΙΑ

Εξεπατώθηκε η καρδιά 'πό κάτω κι από πάνω και δεν εκάτεχα κι εγώ γιάντα τσ'αγάπες χάνω

Τέσσερα επί τέσσερα είν'η καρδιά µου εµένα γι'αυτό µε επιλέξανε στα τεθωρακισµένα

Η Κρήτη έχει διαφορά από τους άλλους τόπους γιατί έχει αυταρχική καρδιά και λεύτερους ανθρώπους

Κάθε καρδιά 'ναι τρυφερή σαν το µωρό κοπέλι και κάθε ώρα και στιγµή χαρά και γέλιο θέλει

Κάνε πυξίδα την καρδιά Στόχο την πεθυµιά σου Και στου σεβντά τη θάλασσα Ανοιξε τα πανιά σου

Ανάθεµά σε για καρδιά κι όλο αφορµές γυρεύγεις πάντα ζυγώνεις τ' άπιαστο κι άµα το φτάσεις φεύγεις

Αµα κατέει η κοπελιά όµορφες µαντινάδες έχει λουλούδινη καρδιά µα έχει και µπελάδες.

Αγάπη µου παράνοµη να µείνεις στην καρδιά µου θα σ' αγαπώ όσο µπορώ πιο δυνατά καρδιά µου

Να κάψω θέλω το κορµί µα την καρδιά θ'αφήσω γιατί 'σαι µέσα και µπορεί ζωή να σου στερήσω

Στα µάθια δε θαρρεύγοµαι γιατί µε ξεγελούνε µόνο πιστεύγω τση καρδιάς τα φύλλα όντα πονούνε

Καµίνι έχω στη καρδιά και παραµέσα βρύση µα τρέχει λίγο το νερό και δεν µπορεί να σβήσει

Ο κόσµος το κατάλαβε απού το κοιταγµά µου κι εσύ δεν το κατάλαβες που σ' έχω στην καρδιά µου.

Μελαχροινή µου κοπελιά ανθέ του παραδείσου να κάτεχες πως χαίρετ' η καρδιά σα βρίσκεται µαζί σου.

Λουλούδι είσαι τσ' άνοιξης ο ήλιος τσι καρδιάς µου σαν περιστέρα περπατείς µοναδική χαρά µου

Καµιά φορά φτερούγισµα αν ακουστεί κοντά σου είναι η καρδιά µου που ποθεί να µπει στην αγκαλιά σου

Τσ' αγάπης την αθιβολή µην φέρνετε µπροστά µου γιατί ξανοίγω πως και πως να γιάνω την καρδιά µου

Φεύγεις και σφίγγω την καρδιά δάκρυ σταλιά µη βγάλει µα το φυλώ για τη στιγµή που θα γυρίσεις πάλι

Ακόµα κι αν χωρίσαµε δεν πρόκειται να κλάψω τάφο θ' ανοίξω στην καρδιά τα δάκρυα να θάψω

Από τότε που χωρίσαµε µες στην καρδιά µου σ' έχω και µε αναµνήσεις προσπαθώ τον χωρισµό ν' αντέχω

Εσκέφτηκα να σ' αρνηθώ µα η καρδιά µαλώνει και κάνει αυτή το κέφι τζη και το κορµί πλερώνει

Θες να σε βάλω στην καρδιά µ' αφού 'ναι πληγωµένη εσένα θα φιλοξενεί ή τσι πληγές θα γιαίνει;

Πες µου µε ίντα µέθοδο πες µου µε ίντα τρόπο θες να σε βάλω στην καρδιά αφού δεν έχω τόπο.

Επαναστάτησε η καρδιά µε µια φωτογραφία που εβρέθηκε στην τσέπη µου παλιά µου αµαρτία

Γύρνα αγάπη µου παλιά γιατί σε περιµένει κάποια καρδιά που στη ζωή άφησες πληγωµένη

Αναστενάζουνε πολλοί µα όχι ωσάν εµένα όταν αναστενάζω εγώ τρέχει η καρδιά µου αίµα.

Καρδιά µου αλλαξοδρόµησε κι άστην αλλού να πάει είναι ντροπή στον αετό να χαµηλοπετάει

Εκτακτη ανακοίνωση επήρα από την καρδιά µου όσο το συντοµότερο να σ'αρνηθώ κερά µου

Σ'έβγαλα από την καρδιά µου µα µετανιώνω πάλι αν σ'αρνηθώ δε βρίχνω αλλού σαν τα δικά σου κάλλη

Αστρα µη µε µαλώνετε που τραγουδώ τη νύχτα γιατί 'χα πόνο στην καρδιά και βγήκα και το είπα

Κάστρο την είχα την καρδιά µε τα τειχιά ζωσµένη και πάτησές τη που'λεγα µήτε πουλί δε µπαίνει

Μάθια καρδιά,ψυχή και φως χαρά ζωή κι ελπίδα θάρρος µου και παρηγοριά πολύ καιρό δε σ'είδα

Ανοιξη είχα στην καρδιά Και ήρθες σαν καταιγίδα Πολλά έχουν δει τα µάτια µου Μα έτσ'απονιά δεν είδα

Ενα παράξενο πουλί Που µαύρες νύχτες κλαίει Είναι η καρδιά που πλήγωσες Και τον καηµό τσι λέει

Σαν πληγωµένος αετός απλώνω τα φτερά µου κόντρα να πάω τσι µοίρας µου που δέρνει την καρδιά µου

Πες µου τη λέξη σ'αγαπώ κι ας µην την επιστεύεις και µη σ'αρέσει µια καρδιά άδικα να παιδεύεις

Τα δάκρυα στα µάτια µου σύντροφος έχουν γίνει για δε µπορούνε το κορµί που'χει η καρδιά οδύνη

24

Μαντιναδες 2002

Μαντιναδες 2002 ΚΑΡ∆ΙΑ

Εχεις καρδιά που δεν πονεί και δεν αλλάζεις γνώµη ψυχοµαχώ κι εσύ µου λες πως σε παιδεύω ακόµη

Αφηκα πάλι την καρδιά το κέφι της να κάνει χωρίς να ξέρει το κορµί ίντα καϋµούς θα βάλει

Στη µέση µέση τσι καρδιάς γροικώ 'να ποναλάκι και λέω πως τη ράγισες µικιό κοπελιδάκι

Πέντε λεφτά πρωτύτερα ν'άνοιγα τα φτερά µου θελ'αποφύγω τη φωθιά που'καψε την καρδιά µου

Εµένα κάηκε η καρδιά σε κάρβουνα αναµµένα που παρά λίγο να'σανε µε τη βροχή σβησµένα

Θάνατος η αγάπη σου και τάφος η αγαλιά σου και έθαψες µέσα την καρδιά που'χα και εχάρισά σου

Αστέρια είναι τα µάτια σου λουλούδια τα µαλλιά σου µα πιο πολύ αρέσει µου ο ήλιος της καρδιάς σου

Εχάρισά σου την καρδιά για πάντα να την έχεις µα είναι καρδιά ευαίσθητη και να την επροσέχεις

Ηθελα να 'µουν άρωµα που βάζεις στα µαλλιά σου σε κάθε σου αναπνοή να µπαίνω στην καρδιά σου

Φεύγεις και σφίγγω την καρδιά το δάκρυ µη προβάλλει για να το βγάλω στη χαρά όταν γυρίσεις πάλι

Μέσα στη µέση της καρδιάς ανοίγω και σε βάζω και ύστερα κλείνω την καρδιά και το κλειδί το σπάζω

Εκλεισε η πόρτα τσι καρδιάς µα εγώ για ένα χατήρι να βάλω θέλω µια ξανθιά να ανοίξει παραθύρι

25

Μαντιναδες 2002

Μαντιναδες 2002 ΣΕΒΝΤΑΣ

Mικιό κοπέλι ο σεβντάς µε κάνει κάθε τόσο και θα µισέψω απ' τη ζωή χωρίς να µεγαλώσω.

O πονος τση αγαπης µου για σενανε µεγαλος την πικρα που τραβω εγω δε θα µπορεσει αλλος

Α δε σε ιδώ δεν τραγουδώ η σκέψη σου µε σφάζει όπως το κύµα του γιαλού απού δεν ησυχάζει.

Αγάπη µου παράνοµη πρώτη και τελευταία στ'ορκίζοµαι ώστε να ζω θα κάνοµε παρέα.

Αδικα σε περίµενα πάνω απ' τ' ακουστικό µου σα δίνεις µια υπόσχεση να την κρατάς µωρό µου

Αδύνατο να κλείσουνε τα µατοβλέφαρά µου να κοιµηθώ και να µη 'ρθεις στη σκέψη µου κερά µου.

Αεροπόρος θα γενώ να'ρθω στη γειτονιά της κανονική προσγείωση να κάνω στην καρδιά της

Αλλη 'χω µέσα στην καρδιά κι αλλού ξωµένει η σκέψη ανάθεµά µε α δε γροικώ το νου µου να σαλέψει.

Αλλο ενα βραδυ µονη µου µε µια ρακι στο χερι για να θολωσει το µυαλο κι εσενα να µου φερει

Αλλού πονώ κι αλλού πονώ κι αλλού αγάπη έχω κι αναρωτιούµαι πως µπορώ τόσες πληγές κι αντέχω

Αµα σε δω στον ύπνο µου ξυπνώ και νιώθω πόνο που σ΄αγαπώ και σε θωρώ στα όνειρά µου µόνο.

Αµα τη θένε πλούσια Να γίνει κάποια µέρα Να πάνε να βρούνε ένα γιατρό Να τσι περάσει βέρα

Αµα τη θένε πλούσια Να γίνει κάποια µέρα Να πάνε να βρούνε ένα γιατρό Να τσι περάσει βέρα

αµύριστό µου γιασεµί µ'άλλονε σα σε δούνε Κρίµα στην οµορφάδα σου και θωρειά που έχεις

Αν αποθάνω στο κορµί να κάνεις νεκροψία να σου το πούνε κι οι γιατροί πως είσαι εσύ αιτία

Αν δεν κατέχεις ν'αγαπάς µην αγαπάς σεβντά µου γιατί πληγές µου άνοιξες κι έκοψες τα φτερά µου

Αν έκαµα αµαρτία Πες µου ίντα'χεις µερακλή Ιντα καϋµός σε δέρνει Και ούτε τραγούδι

Αν κατορθώσω κάποτε τη γνώµη σου ν' αλλάξω ότι κι αν έχω κοπελιά στσ΄ αγίους θα το τάξω.

Αν µ’αρνηθεί να µη βρεθεί παπάς να την κηδέψει εκειά που θα τη θέτουνε η γης µην τη χωνέψει.

Αν µου ζητούσαν µια ευχή να κάνω σε αστέρι θα του 'λεγα γονατιστή κοντα µου να σε φέρει

Αν µου τρυπήσεις την καρδιά το αίµα που θα στάξει µε κεφαλαία γράµµατα πως σ'αγαπώ θα γράψει.

Αναστεναζω καθ' αργα κι οµως κανεις δεν βλεπει οταν δακρυζω και πονώ µονο η καρδια το αντεχει.

Αναστενάζω καίγοµαι κλαίω πονώ και λιώνω ποθαίνω σβήνω ξεψυχώ για µια µατιά σου µόνο

Ανε ξυπνήσεις κι αισθανθείς ζεστή την αγκαλιά σου είναι γιατί ξενύκτησε η σκέψη µου κοντά σου

Αντίκρυ µου κάθοσουνα στα µάτια σε κοιτούσα Θε µου δεν το κατάλαβες πόσο σε συµπαθούσα

Από 'ντα δώδεκα χρονώ γιδάρης τυρονόµος και σα το σκύλο µου κλουθά ει' του σεβντά σου ο πόνος

Από 'ντα δώδεκα χρονώ γιδάρης τυρονόµος και σα το σκύλο µου κλουθά ει' του σεβντά σου ο πόνος

Από 'ντα δώδεκα χρονώ γιδάρης τυρονόµος και σα το σκύλο µου κλουθά ει' του σεβντά σου ο πόνος

Απο τη δικη σου την καρδια θαρρω πως περισευω µα πριν κερα µου το πεις αµοναχος µου φευγω

Από τη µάχη του σεβντά εβγήκες κερδισµένη κι αποχωρώ µε την καρδιά βαριά τραυµατισµένη

απού'χουν την αγάπη σου θεό και προσκυνούνε ∆εν ήξερα µα έµαθα στα βάσανα ν'αντέχω

Απόψε έχει πανσέληνο λάµπουνε και τ' αστέρια µα εµένα η καρδούλα µου πονά χωρίς εσένα

Απόψε Παναγία µου χάρη θα στο ζητήσω να τηνε δω στον ύπνο µου κι ας µην ξαναξυπνήσω

Απ'τον πικρή αναστεναγµό κιανείς µη δοκιµάσει γιατί'χει γεύση άσκηµη και θα τον'ε χαλάσει.

Αρρώστησες από σεβντά και ‘πέσε στο κρεβάτι πρώτη φορά θωρώ καρδιά να ’χει έτσα ινάτι.

Ασε γιατρέ τις συνταγές που κάθεσαι και γράφεις ούτε κι εσύ θα γιατρευτείς στη θέση µου αν θα 'ρθεις

26

Μαντιναδες 2002

Μαντιναδες 2002 ΣΕΒΝΤΑΣ

Αστερισµέ µου όµορφε και σκέψη του µυαλού µου όσο κι αν είσαι µακριά δεν βγαίνεις απ'το νου µου

Αστράφτει κάθε σου µαθιά όταν θα µε κοιτάξει και προκαλεί τον κεραυνό να πέσει να µε κάψει

Αυτή 'ναι ο πρώτος αίτιος στην κάθε συµφορά µου µα 'ναι κι ο πιο καλός σεβντάς που 'βαλα στην καρδιά µου.

Βαρυποινίτης του σεβντά στη φυλακή τσ' αγάπης µόνη µου ελπίδα στο κελί στα όνειρά µου να 'ρθεις.

Βαρυποινίτης του σεβντά στη φυλακή τσ' αγάπης µόνη µου ελπίδα στο κελί στα όνειρά µου να 'ρθεις.

Βιόλα απού τση καλύτερες βίτσα κυπαρισσένια εσύ µου τα 'καµες ψαρά µαλλιά,µουστάκια,γενιά.

Βουρκώνουνε τα µάθια µου όταν τον συναντήσω φαντάσου σ' ίντα στάδιο θα 'ρθώ ανε του µιλήσω

Βροχή να πέσουν οι χαρές εγώ δεν έχω ελπίδα στσ' αποστροφές µου πως µπορεί να ρίξει ψιχαλίδα

Βροχή να πέσουν οι χαρές εγώ δεν περιµένω στσ' αποστοφές µου πως θα ιδώ δεντρί δροσουλιασµένο.

Γεµίζω σκέψεις το µυαλό και δάκρυα τα µάθια πληρώνω για την είσοδο σ'τσ'αγάπης τα παλάθια.

Για 'γάπα µε για 'ρνήσου µε για πες των αµαθιώ σου να µη µε σαϊτευουνε οντε περνώ 'πο µπρος σου.

Για µένα θα ΄ναι άνοιξη και του χειµώνα οι µπόρες φτάνει να 'ρθεί να τηνε ιδούν των αµαθιών µου οι κόρες.

Για µιαν αγάπη µόνο Να ζητιανεύω τη χαρά Και να πουλώ τον πόνο ∆ίκη στα χέρια του Θεού

Για να βγάλω πέρα Σαν τον αετό απού πετά Με κόντρα τον αέρα Ησουν ένας καλός µπαξές

για να µε ταπεινώσει και θέλει να 'µαι εγώ αυτός που θα τη στεφανώσει. Μου 'στειλε προσκλητήριο

Για σένα δε θ'αφήσω Σ'αγάπησα και δε µπορώ Τόσο να σε µισήσω Τσα µαζεµένους τσι καηµούς

για την υποµονή 'ντους που κι αν τα λιώνει η φωθιά όρθιο είν' το κορµί 'ντους Ενα κερένιο οµοίωµα

Γιάντα όντε µπω στην εκκλησιά κι η Παναγιά δακρύζει πρέπει του γιού της το χαµό η όψη µου θυµίζει

Γιάντα σκληρά µου φέρνεσαι τί σου'χω καµωµένα και ούτε που θέλεις µπλιό ν' ακούς φωνή από εµένα

Γιάντα σκληρά µου φέρνεσαι τί σου'χω καµωµένα και ούτε που θέλεις µπλιό ν' ακούς φωνή από εµένα

γιατί καθέναν η ζωή έχει κι αλλιώς πληγώσει Πάλεψε δυνατά θεριά Για να βγάλω πέρα

Γιατί µικρό µου όντε µε ιδείς δεν µε καλωσορίζεις αφού κατέχεις την καρδιά απού 'χω την ορίζεις.

γιατί να σε αγαπήσω µα να σε πάρω δε µπορώ µα ούτε και να σ'αφήσω Ο τάφος είναι σκοτεινός

γιατί στα ονειρά µου έρχεσαι πάντα αγάπη µου και σ'έχω συντροφιά µου Με την καρδια µου την τρελή

γιατί το ξέρω δεν µπορώ ποτέ να σε κερδίσω Μάλλον σε κάτι έφταιξα ∆ε σκέφτοµαι άλλη αιτία

Γίναν οι πόνοι µου βουνό και κατοικούν τα πάθη και ληµεριάζουνε οι καηµοί απ'την παντέρµη αγάπη.

Γίνε κερά µου ποταµός να πέσω στα νερά σου να τηνε σβήσω τη φωτιά που µ'άναψε ο σεβντάς σου

Γλυκειά ήτανε η αγάπη µας γι αυτό θα ξανανθίσει δεν τον αφήνει ο θεός τέτοιο σεβντά να σβήσει

Γυναίκα του εγωισµού είναι και το γνωρίζει κρίµα στη βιόλα του µπαξέ που ανθεί και δε µυρίζει.

Γύρνα λιγάκι να σε δω για µια στιγµούλα µόνο ίσως να νιώσω και εγώ λιγότερο τον πόνο

∆άκρυ ποτέ απ΄τα µάτια σου µην βγάλεις για κανένα και προπαντός για άνθρωπο που πλήγωσε εσένα

∆άκρυα,καϋµούς και βάσανα µου δίνεις κάθε µέρα µα δε µπορώ πια το σεβντά να τονε κάνω πέρα.

∆ακρύζω,µα το δάκρυ µου δε βγαίνει από τα µάτια µόνο µου βγαίνει απ' την καρδιά που έκαµες κοµµάτια

∆ακρύζω,µα το δάκρυ µου δε βγαίνει όπως τ' άλλα είναι σαν αίµα κόκκινο και τρέχει στάλα-στάλα

∆ε µανταλώνεται η καρδιά κι ο νους µου θα σαλέψει γιατί κερά µου εγίνηκες καθηµερνή µου σκέψη.

∆ε µε λυπάσαι δεν πονείς δεν βλέπεις δεν πιστεύεις πως έλιωσα σαν το κερί κι ακόµα µε παιδεύεις

27

Μαντιναδες 2002

Μαντιναδες 2002 ΣΕΒΝΤΑΣ

∆ε µου 'πε πόσο µ' αγαπά δυο µήνες και ακόµη λέει πως είναι σοβαρός κι όσο µπορεί το χώνει.

δεν ηµπορεί να νοιώσει γιατί καθέναν η ζωή έχει κι αλλιώς πληγώσει Πάλεψε δυνατά θεριά

δεν ηµπορώ να πάρω Πες µου ίντα σου έκαµα κι όλο µε βασανίζεις και όσα χτίζω οληµερίς

∆εν ξέρω τί έχω και πονώ Τί έχω και µαραζώνω Και η καρδιά µου χαίρεται Μόνο σα σε σιµώνω

∆εν ξέρω τί έχω και πονώ Τί έχω και µαραζώνω Και η καρδιά µου χαίρεται Μόνο σα σε σιµώνω

∆εν σε ξεχνάω µάτια µου αφού είσαι η έµπνευσή µου κλείνω τα µάτια και θαρρώ πως βρίσκεσαι µαζί µου.

∆εν τη λυπάµε την ζωή για σένα να την χάσω µόνο τα µάθια σου τα δυό πως θα τα ξεχάσω.

∆εν την αφήνω τη πληγή που µ'άνοιξες να γιάνει γιατι 'ναι το µοναδικό δώρο που µου 'χεις κάνει

∆εν την αφήνω την πληγή που µ'ανοιξες να γειάνει γιατι 'ναι το µοναδικό δώρο που µου 'χεις κάνει.

∆εν το θυµάµαι µια φορά να κοιµηθώ κερά µου Πρωτού να τάξω του θεού να’ ρθείς στα όνειρά µου

∆εν τον αφήνω το γιατρό το στήθος µου ν'αγγξει γιατί γνωρίζει το σεβντά και θα µε µολογήσει

∆εν τον τροµάζει τον αετό Η ταραχή τ'ανέµου Κιανείς τον πόνο τ' αλλουνού δεν ηµπορεί να νοιώσει

∆ίδω φτερά στο στεναγµό να 'ρθει κοντά σε σένα να σε πληροφορεί συχνά ήντα τραβώ για σένα.

∆ιώχνω τη σκέψη µου µακριά στα πέρατα του κόσµου µ'αυτή γαγιέρνει και στο νου σε ξαναφέρνει φως µου

∆ύναµη θέλει ν’ αγαπάς όµως εσύ δεν έχεις γι’ αυτό στα πάθη του ζεβντα µη µπεις για δεν αντέχεις.

∆υό µέρες έχω να σε δώ θαρρώ πως είναι χρόνος και είναι µέσα στην καρδιά αβάσταχτος ο πόνος

∆ώσε µου το δικαίωµα µονάχα να σε βλέπω γιατί µε τρώει η έγνοια σου κιαν κάθοµαι κια στέκω.

Εγώ δεν είχα βάσανα και βρήκα στο σεβντά σου και µαύρισε µου τη καρδιά µικρή µου η απονιά σου.

Εγώ έκανα τα ύστερα Και συ έκανες τα πρώτα Μόνο στον ύπνο χαίροµαι γιατί στα ονειρά µου

Εγώ ζηλεύγω τα κεριά για την υποµονή 'ντους που κι αν τα λιώνει η φωθιά όρθιο είν' το κορµί 'ντους

Εγώ σου λέω σ΄αγαπώ και σε κοιτώ στα µάτια και συ µου κάνεις την καρδιά χιλιώ λογιώ κοµµατια.

Εγώ το κακορίζικο είµαι καλό κοπέλι όλος ο κόσµος µ' αγαπά κι εκείνη δε µε θέλει.

Εγώ τση ζήτηξα νερό να πιω να µην ποθάνω κι αυτή µου λέει πόθανε, έχω µα δε σου βάνω

Είµαι στο χείλος του γκρεµού κι αυτή που µε 'χει φέρει ειρωνικά για να σωθώ απλώνει µου το χέρι.

Είµαι στο χείλος του γκρεµού κι εδώ είναι η απορία αξίζει για χατίρι της να γίνω εγώ θυσία.

Είµουν καλά και γλένταγα και τα'χα κοπανίσει µα βγήκε ο πόθος παγανιά κρυφά να µε χτυπήσει

είν' η παρηγοριά µου γιατ' έχει ακόµα τ' άρωµα που φόραγε η κερά µου Ετσα µαζωµένους τσι καηµούς

είναι η πληγή τσ'αγάπης σου και κάθε µέρα λιώνω Καλά περνάς µα δε ρωτάς και τσ'άλλους πως περνούνε

Είναι στιγµές που δε µπορώ το δάκρυ να κρατήσω είσαι σε ξένη αγκαλιά πως να το λησµονήσω

Είναι στιγµές που σκέφτοµαι πως δεν πονώ για σένα όµως τα φύλλα τση καρδιάς µου τα ΄χεις µαραµένα.

Είναι στιγµές που σταµατά ο νους και δε δουλεύει όταν τσ' αγάπης ο καηµός σκληρά τονε παιδεύει.

Είπα σε µια γαρυφαλιά για του σεβντά την λαύρα και τ'άσπρα τζη γαρύφαλα εδά τα κάνει µαύρα

Είσαι η σκέψη το πρωί τη νύχτα πριν ξαπλώσω µα απ'την αδιαφορία σου σαν το κερί θα λιώσω.

Είσαι σεβντάς,είσαι πληγή είσαι καηµός και πόνος είσαι γλυκιά ανάµνηση που δεν τη σβύνει ο χρόνος

Εκανα πέτρα την καρδιά και κρύσταλλο το δάκρυ αφού δεν γίνεται να βρω στον έρωτά σου άκρη

Εκειά που βρέχει φαίνεται όπου χιονίζει ασπρίζει κι όποια καρδιά έχει σεβντά σαν κάρβοθνο µαυρίζει

28

Μαντιναδες 2002

Μαντιναδες 2002 ΣΕΒΝΤΑΣ

Έλα κοντά µου µην αργείς κι είναι η ζωή µου άδεια µε τρώει τη µέρα ο καηµός κι η µοναξιά τα βράδυα

Ελπίδα στην αγάπη σου το ξέρω πως δεν έχω µα την απογοήτευση να πάρω δεν αντέχω.

Εµαθε φως µου η καρδιά τον πόνο σου ν' αντέχει γιατί ποτέ της δεν µπορεί κοντά της να σε έχει.

Ενα από τα θαύµατα τση γης είσαι κερά µου γι'αυτό εσύ εµπόρεσες κι έκλεψες την καρδιά µου

Ενα από τα θαύµατα τση γης είσαι κερά µου γι'αυτό εσύ εµπόρεσες κι έκλεψες την καρδιά µου

Ενα κερένιο οµοίωµα θα κάνω το κορµί µου να το θωρείς να καίγεσαι παντοτινά µικρή µου

Ενα µονάχα βλέµµα σου είν'αρκετό κερά µου να κάνει χίλια όνειρα σ'ένα λεπτό η καρδιά µου

Ενα πουλάκι την αυγή έκλαιγε λυπηµένα γιατί'χε τη φωλιά ψηλά και τα φτερά κοµµένα.

Εναν αέρα το 'θελε να σε κερδίσω φως µου µ' αυτός ο αέρας µ' έκανε πιο δυστυχή του κόσµου.

Ένας καινούριος άνεµος φύσηξε στην καρδιά µου να µου γιατρέψει τις πληγές που µ' άνοιξες κυρά µου

Ενας σεβντάς ξεκίνησε για σένα και φοβούµαι πως δεν ανταποκρίνεσαι γι' αυτό στενοχωρούµαι

Ενιωσα την ανασα του οταν µου τραγουδουσε το Γλαρο ελεγε θαρρω κι εµενανε κοιτουσε

Ενόµιζα πως µ’ αγαπάς µα είχες άλλη γνώµη γι΄αυτό σ’ αφήνω αµοναχή και σου ζητώ συγνώµη.

Επαψα να αισθάνοµαι Την οµορφιά τσ'αγάπης Οτι κι αν είχα τα'πηρε Κάποια στο περασµά της

Επαψα να αισθάνοµαι Την οµορφιά τσ'αγάπης Οτι κι αν είχα τα'πηρε Κάποια στο περασµά της

Επήρες τούτη τη χαρά και µ' αφησες τον πόνο µα ότι κι αν πάθω στη ζωή για σε δε µετανιώνω

Επλήγωσες µου την καρδιά και ποιος θα µου τη γιάνει που δεν την πιάνει φάρµακο ούτε τση γης βοτάνι

έρχεσαι πάντα αγάπη µου και σ'έχω συντροφιά µου Με την καρδια µου την τρελή ήθελα ν'αγαπήσεις

Εσύ καλά το λόγιασες φιλί να µη µου δώσεις µα 'γώ καλά το λόγιασα και δε θα µου γλυτώσεις.

Εσύ µικρούλα µακριά και 'γω 'πο 'κει πιο πέρα πουλί θα γίνω του βοργιά για να σου βάλω βέρα

Εσύ 'σαι αιτία κι έπαιξα µες στη φωτιά το σάλτο µα ούτε στεναχωρέθηκα ούτε µετάνιωσά το.

Εσφράγισα τα χείλη µου να µη µιλούν για σένα όµως τα µάθια δε µπορώ γι'αυτό 'ναι δακρυσµένα

Εσφράγισα τα χείλη µου να µη µιλούν για σένα όµως τα µάθια δε µπορώ γι'αυτό 'ναι δακρυσµένα

Ευκολο ειναι ν'αγαπας το δυσκολο ειναι τ'αλλο εσυ να κανεις ονειρα και αυτη να θελει άλλον

Ευχάριστα το πίνω Κλέφτρα το σπίτι µου άδειασες όχι απ'ασήµι ή λίρες µα την ψυχή µου άρπαξες

Εφυγε κι έρχονται στιγµές που ο πόνος µε τρελαίνει Γιατί δεν ξέρω αν χαίρεται ή ζει δυστυχισµένη

Εφυγε µιαν αργατινή και δεν ξαναγυρίζει µα ποιός ετοιµοθάνατος να ζήσει δεν ελπίζει

Ζηλεύγω όντε θα σε δω να κουβεδιάζεις µ' άλλο είναι µαράζι ν' αγαπάς και βάσανο µεγάλο.

Ζηλεύγω όντε θα σε δω να κουβεδιάζεις µ΄άλλο είναι µαράζι να αγαπάς και βάσανο µεγάλο.

Ζω µε τη φαντασία µου γλυκές στιγµές µαζί σου κι ας µην µπορούν τα χέρια µου να αγγίξουν το κορµί σου

Ζω µ'ένα όνειρο γλυκό και ίσως ξεδειλιάνει καµιά φορά ξερό κλαδί στο βράχο πάνω πιάνει

Ζω στη ζωή µα τι πως ζω αφού δε σ' έχω φως µου δε σ' αντιπροσωπεύουνε άλλες χαρές του κόσµου.

Η αδιαφορία µάτια µου τρυπησε κάθε φλέβα ναρκωµανης να ήµουνα δεν θα 'χα άλλο αίµα.

Η µοίρα µου µε δίκασε µονάχος για να ζήσω και µες την άχαρη ζωή να µην ξαναγαπήσω

Η νύχτα είναι βάσανο για ΄κείνους π' αγαπούνε θεέ µου και πως την επαιρνούν χωρίς να κοιµηθούνε

Η νύχτα µε παρηγορεί που θέτω και κοιµούµαι γιατί τη µέρα δε µπορώ γιατί σ' ανιστορούµαι

29

Μαντιναδες 2002

Μαντιναδες 2002 ΣΕΒΝΤΑΣ

Ηθελα και να κάτεχα ο ύπνος πως την πιάνει για θα'πρεπε να ξενυχτά παρέα να µου κάνει

Ηθελα να ‘µουν δάκρυ σου κι από χαρά να κλάψεις να τρέξω ως τα χείλη σου χωρείς να µε πειράξεις.

Ηθελα να 'µουν αναπνιά να µπώ στα σωθικά σου για να 'µουν απαραίτητη να ζήσει η καρδιά σου

Ηθελα να 'µουνε αϊτός που στέκει στον αέρα να σε µυρίζω µάτια µου όλη µου την ηµέρα.

Ήθελα να 'χα δύναµη τόση που να µπορούσα την ώρα που 'µαστε µαζί να τηνε σταµατούσα.

ήθελα ν'αγαπήσεις να ιδείς αγάπη ίντα θα πει τον πόνο τζι να ζήσεις Το µαύρο το πουκάµισο

Ηθελα να'µαι δάκρυ σου κι από χαρά να κλάψεις να κατεβώ στα χείλη σου χωρίς να µε πειράξεις

Ηλιος αχνός η σκέψη µου που προσπαθεί µε κόπο να σε ξεχάσει γούζεται αλλά δε βρίχνει τρόπο

Θα βάλω δηλητήριο να πιώ για την υγειά σου να σβήσουν οι βαθιές πληγιές που µ'ανοιξε ο σεβντά σου

θα κάνω το κορµί µου να το θωρείς να καίγεσαι παντοτινά µικρή µου Γεµίζω σκέψεις το µυαλό

Θα πάψει να µ' απασχολεί άλλο ο έρωτάς σου αφού δεν ξέρεις ν' αγαπάς αποχωρώ και ξα σου.

Θα σ'αγαπώ και ας γίνεται µαρτύριο η ζωή µου επάλεψα µα νικησε η καρδια τη λογικη µου!

Θα σε σκοτώσω να ακουστεί ο φόνος µου µεγάλος ούτε εγώ να σε χαρώ ούτε κανένας άλλος

Θα'θελα να' µουνα εγώ εκείνο το κρασάκι να στέκοµαι στα χείλη σου να σε µεθώ λιγάκι

Θελω να τρεξω να σε βρω και να σου το φωναξω οτι εισαι εσυ η αφορµη σε οτι και να γραψω

θεό και προσκυνούνε ∆εν ήξερα µα έµαθα στα βάσανα ν'αντέχω και τσι καηµούς παρηγοριά

Θέτω για να κοιµηθώ κι ο νους µου κοντά σε φέρνει γλυκοχαράζει στα βουνά κι ο ύπνος δεν µε παίρνει

Θέτω για να κοιµηθώ κι ο νους µου κοντά σε φέρνει γλυκοχαράζει στα βουνά κι ο ύπνος δεν µε παίρνει

Θλιµµένα είναι τα χείλη µου κλαµµένα είναι τα µάθια θρηνούν την έρµη µου καρδιά που πότισες φαρµάκια.

Ιντα θα βγει που σ' αγαπώ αφού 'σαι µακριά µου ο µόνος τρόπος να σε δω είναι στα όνειρα µου

Ιντα 'ναι τούτος ο σεβντάς ίντα καϋµός µε καίει που µου µατώνει την καρδιά και αναπαηµό δεν έχει

Ιντα 'ναι τούτος ο σεβντάς ίντα καϋµός µε καίει που µου µατώνει την καρδιά και αναπαηµό δεν έχει

Κάθε ηλιοβασίλεµα στιγµή που ο ήλιος σβήνει η σκέψη σου µε τριγυρνά κι ήσυχο δε µ΄ αφήνει

Κάθε φορά που σε σκεφτώ χαίροµαι µα δακρύζω χαρές που ζήσαµε µαζί θέλω να φέρω οπίσω

Κάθε φωτιά έχει καπνό κάθε αγάπη πόνο κάθε φεγγάρι ουρανό και εγώ εσένα µόνο

Και άδειασε απάνω του Την γεµιστήρα όλη Παίξε µου χίλιες πιστολιές µα δε θα χαµπαρίσω

και αυτή να την παντρένε οι σφαίρες του G3 µου τον ουρανό θα καινε Μου 'στείλε προσκλητήριο

και δάκρυα τα µάθια πληρώνω για την είσοδο σ'τσ'αγάπης τα παλάθια. Απ'τον πικρή αναστεναγµό

Και είναι η απουσία σου Πόνος που δεν αντέχω Κοίτα να δεις που έφτασα Ναρκοµανής να γίνω

και η φυλακή ετσά 'ναι σ' ένα από τα δυο για χάρη σου κερά µου θα µε πάνε Σ' όποια σκοπιά κι αν βρίσκοµαι

και η χαρά απέχει κι αναστενάζει η καρδιά κι ο λογισµός µου τρέχει Αν µου τρυπήσεις την καρδιά

και κάθε µέρα λιώνω Καλά περνάς µα δε ρωτάς και τσ'άλλους πως περνούνε απού'χουν την αγάπη σου

και µιαν αγάπη µπιστικιά να κάµεις δεν αντέχεις Τραγούδι κάνω τον καϋµό τον πόνο µου να σβήσω

Και ξάφνου όλα χαθήκαν ∆εν έµεινε ελπίδα Και φταίχτης είµαι µόνο εγώ που λανθασµένα σ'είδα

Και ξάφνου όλα χαθήκαν ∆εν έµεινε ελπίδα Και φταίχτης είµαι µόνο εγώ που λανθασµένα σ'είδα

Και ούτε τραγούδι ούτε πιοτό Σε κέφι δε σε φέρνει Ερχεται µες στον ύπνο µου

30

Μαντιναδες 2002

Μαντιναδες 2002 ΣΕΒΝΤΑΣ

Και περιστέρια όντε περνούν από τη γειτονιά σου θένε φωλιά να χτίσουνε να βρίσκονται κοντά σου.

Και πιάσε το πιστόλι Και άδειασε απάνω του Την γεµιστήρα όλη Παίξε µου χίλιες πιστολιές

Και συλλογιέµαι µε το νου Αν έκαµα αµαρτία Πες µου ίντα'χεις µερακλή Ιντα καϋµός σε δέρνει

και το µυαλό µου πήρες Των οµατιών µου οι ποταµοί τρέχουνε και κυλούνε αµύριστό µου γιασεµί

Και τ'όνοµά σου το γλυκό όντε θα το γροικήσω θαρρώ πως είναι κόνισµα να πάω να προσκυνήσω

και τσι καηµούς παρηγοριά µες στη ζωή να έχω Οληµερίς στη σκέψη µου Εσένα πάντα έχω

Κάµε το πόνο µου χαρά µε ένα δικό σου βλέµµα δώσε κουράγιο στη καρδιά απού πονεί για σένα.

Καπνό και τσιγαρόχαρτο µ'έκανε ο σεβντάς σου και δε µπορώ να λείψω µπλιο µικρέ µου από κοντά σου

Καρδιά είχα τροµερού θεριού µα ράγισε για σένα και σέρνοµαι στα πόδια σου µε τα φτερά σπασµένα.

Κάστρα κι αν χτίζει ο σεβντάς θεµέλια κι ανε βάνει σ'ένα λεπτό ο χωρισµός ερείπια τα κάνει

Κατέχω πως δε µ' αγαπάς µα δεν µπορείς να κάνεις και µένα να µη σ' αγαπώ γιατί τον κόπο χάνεις.

Κατήντησα αλκοολική στου ονείρου µου την πλάνη αµα µπορέσεις έλα εδώ κι αγκάλιασέ µε πάλι

Κερά µου ίντα σου 'κανα κερά µου ήντα σου'πα και το γυρεύεις να το πιείς το αίµα µου στην κούπα

κι αν βγεί την πνίγουν οι καηµοί απού 'ναι φυτρωµένοι Κόντρα θα πάω στο βοριά Που η µοίρα έστειλέ µου

κι αν είχα κι άλλη µια ζωή ήθελα στη χαρίσω Μα εγώ εκαταδικάστηκα Για µιαν αγάπη µόνο

Κι αν όλες οι άλλες έγνοιες µας στον άνεµο σκορπούνε µόνο τσ'αγάπης οι καϋµοί για πάντοτες βαστούνε

Κι αν όλες οι άλλες έγνοιες µας στον άνεµο σκορπούνε µόνο τσ'αγάπης οι καϋµοί για πάντοτες βαστούνε

Κι αν πιω αθάνατο νερό παντοτινά να ζήσω άµα και κείνη δεν το πιει νεκρός θα καταντήσω.

κι εσύ στην εποχή σου µα ξέρανέ σε ο κηπουρός πού 'βαλες µοναχή σου Σφάλµατα κάναµε κι οι δυο

Κι ο δυνατότερος σεβντάς µε το καιρό λιγένει κι έρχονται ώρες απού αδύνατη η θύµηση ποµένει.

κιανείς µη δοκιµάσει γιατί'χει γεύση άσκηµη και θα τον'ε χαλάσει. Τόσο πολύ που σ΄αγαπώ

Κλαίω κρυφά γιατί κανείς δε θέλω να το µάθει πως εξανανεώσανε τα παιδικά µου πάθη

Κλαιω,γελαω,τραγουδω, πινω,ξυπνω,κοιµουµαι οτι κι αν κανω στη ζωη παντα θα σε θυµουµαι

κλαµµένα είναι τα µάθια θρηνούν την έρµη µου καρδιά που πότισες φαρµάκια. Εναν αέρα το 'θελε

Κοιµούµαι κι ονειρεύοµαι πως σε φιλώ στο στόµα ξυπνώ και νοιώθω νοστιµιά στα χείλη µου ακόµα

Κόντρα τ'αέρα θα πετώ ότι καιρό και να'χει ντρέποµαι να παραδοθώ σ'ενός σεβντά τη µάχη.

Κουράστηκα να σ΄αγαπώ και να µη σε κερδίζω πότε θα σε παντρέψουνε να πάψω να ελπίζω

Λένε κι ο δυνατός σεβντάς µε τον καιρό τελειώνει µα µένα µοιάζει του κισού και πλέκει και φουντώνει.

Λίγα 'χουν δει τα µάθια µου λίγα και η καρδιά µου πολλά θωρεί η σκέψη µου στ'αναστενάγµατά µου

Λίγες ελπίδες µου 'δωκες µα περιµένω κι άλλες τι να το κάνω το νερό αν µου το δίνεις στάλες

Λίγες ελπίδες µού δωσες κι ήθελα παραπάνω φαντάσου πως αισθάνοµαι που και τις λίγες χάνω

Λίµνες γεµίζω δάκρυα ποτάµια από αίµα ο πόνος µου σχίζει βουνά αφού δε ζείς για µένα.

Λιµνιάζει µέσα µου ο σεβντάς κι όντε θα ξεχειλίσει παράπονα τσ'αγάπης µου ο κόσµος θα γεµίσει

Λύσε τα µάγια κοπείά να φύγω από κοντά σου ως πότε θα 'µαι δηλαδή δεσµώτης του σεβντά σου.

Μ' αρέσει µέσα στο σεβντά τσ' αγάπης σου να πέσω κι όσο κι αν είναι δυνατή η φλόγα του θα αντέξω.

Μ' αρέσει του σεβντά η πληγή γι' αυτό δε θα τη γιάνω κι όποτε κάνει κάκαδο σκαλίζω και το βγάνω

31

Μαντιναδες 2002

Μαντιναδες 2002 ΣΕΒΝΤΑΣ

Μ' αυτές τις µαντινάδες µου Πιο εύκολα µιλάω Και λέω λόγια που αλλιώς ∆ύσκολα ξεστοµάω

Μ' αυτές τις µαντινάδες µου Πιο εύκολα µιλάω Και λέω λόγια που αλλιώς ∆ύσκολα ξεστοµάω

Μ' εξήντα χτύπους η καρδιά κάθε λεπτό χτυπάει µα η δική µου όντε σε δω στους εξακόσιους πάει.

µα δε θα χαµπαρίσω κι αν είχα κι άλλη µια ζωή ήθελα στη χαρίσω Μα εγώ εκαταδικάστηκα

µα ξέρανέ σε ο κηπουρός πού 'βαλες µοναχή σου Σφάλµατα κάναµε κι οι δυο Μικρή µου και θωρρώ τα

Μα πως το κάνεις και συχνά πληγώνεις την καρδιά µου πρέπει δεν έχεις και γι αυτό δεν νιώθεις τη δικιά µου.

µα την ψυχή µου άρπαξες και το µυαλό µου πήρες Των οµατιών µου οι ποταµοί τρέχουνε και κυλούνε

Μάθε σεβντά µου ήντα θες κι ύστερα ΄µένα πες µου αν µ΄αγαπάς κι αν θά΄ρθουν µπλιο κι εµένα οι χαρές µου

Μακάρι και στον πόνο µου να 'βγαζε µαύρο χρώµα παρά να αποξεραθεί τσ' αγάπης µου το δώµα

µ'άλλονε σα σε δούνε Κρίµα στην οµορφάδα σου και θωρειά που έχεις και µιαν αγάπη µπιστικιά

Μαύρα τα µάτια π' αγαπώ µα µαύρη κι η καρδιά µου φοβούµαι δε θα αξιωθώ να γίνουνε δικά µου.

Μαύρο κελί τσι φυλακής κάνε την αγκαλιά σου να εγκληµατώ να βρίσκοµαι συνέχεια κοντά σου

Μ'αφού είσαι εσύ ναρκωτικό Ευχάριστα το πίνω Κλέφτρα το σπίτι µου άδειασες όχι απ'ασήµι ή λίρες

Μαχαιρι η αγαπη σου που το κορµι ποναει µα ιντα θα γινω δε θωρω στο χρονο που περναει

Με ίντα αιτία κι αφορµή θα 'ρθω στη γειτονιά σου να µη µε καταλάβουνε πως έχω το σεβντά σου.

Με καταιγίδες και µποφόρ θάλασσες αρµενίζω µα 'χω τιµόνι το σεβτά κι όλα τα κουλαντρίζω.

Με καταιγίδες και µποφόρ θάλασσες αρµενίζω µα 'χω τιµόνι το σεβτά κι όλα τα κουλαντρίζω.

Με παρακάλεσε να'ρθω όταν θ'αλλάζει βέρες να'µαι απ'εξω στην αυλή να δίνω µποµπονιέρες

Με τα λιοντάρια µάχοµαι µε τα θεριά µαλώνω µα σα τη δω σα το παιδί τα µάθια χαµηλώνω

Με τη φωτογραφία σου τα βράδια µου κοιµούµαι και µου κρατά τη συντροφιά που τώρα υστερούµαι.

Με την ελπίδα πως µπορεί να'ρθεις στα ονειρά µου όταν κοιµάµαι ανοιχτή έχω την αγκαλιά µου

Με την ελπίδα πως µπορεί να'ρθεις στα ονειρά µου όταν κοιµάµαι ανοιχτή έχω την αγκαλιά µου

Με τον καηµό σου πως θα ζώ απόφαση το πήρα αφού ν'αλλάξω δεν µπορώ ότι µου γράφει η µοίρα

Με του σεβντά τα κάρβουνα όποιος καεί δεν γιαίνει κι αν γιάνει και καµιά φορά σηµάδι τ' αποµένει.

Μελαχρινέ µου έρωτα παράξενε σεβντά µου δεν κάνει και κατέχωτο να σ'έχω στην καρδιά µου.

Μες στα σγουρά σου τα µαλλιά εβρέθηκα µπλεγµένος και στου σεβντά σου τα κλαριά διπλωµελονιασµένος

Μες στα σγουρά σου τα µαλλιά εβρέθηκα µπλεγµένος και στου σεβντά σου τα κλαριά διπλωµελονιασµένος

µες στη ζωή να έχω Οληµερίς στη σκέψη µου Εσένα πάντα έχω Και είναι η απουσία σου

Μες στση καρδιάς την φυλακή έκλεισα το σεβντά σου κι 'ναι διπλά τα κάγκελα αγάπη µου και ξά σου

Μέσα στη λάβρα του σεβντά νερό 'σαι και σε πίνω και βγαίνει ο κήπος τση καρδιάς έρωτα και σου δίνω

Μέσα στη σκέψη σου θα µπω να ψάξω το µυαλό σου να δω αν είµαι µέσα σου παντοτεινά δικός σου

Μέσα στο προσκλητήριο µου'γραφε λυπηµένα ότι εδώ τελειώσανε οι δρόµοι της µε µένα.

Μέσα στο προσκλητήριο µου'γραφε λυπηµένα ότι εδώ τελειώσανε οι δρόµοι της µε µένα.

Μέσα στον κήπο της ζωής µονάχος είµαι πάλι γιατί η βιόλα π' αγαπώ είναι σε γλάστρα άλλη

µη µου τσι πέµπεις Θε µου σκέψου πως είµαι σπλάχνο σου Μεγαλοδύναµέ µου. Αγάπη µου παράνοµη

Μη που τσι πέµπεις Θε µου Σκέψου πως είµαι σπλάχνο σου Μεγαλοδύναµέ µου Μέσα στου πόνου τον µπαξέ

32

Μαντιναδες 2002

Μαντιναδες 2002 ΣΕΒΝΤΑΣ

Μήδε ψωµί µήδε νερό στο στόµα µου δεν µπαίνει µον' τ'όνοµά σου το γλυκύ λέγω και µε χορταίνει

Μια αγγελία έβαλα και λέει πως σε ψάχνω πως σ'αγαπώ και δεν µπορώ και δίχως σου δεν κάνω

µια µέρα µεσηµέρι και µου 'γραφε πως µ' αγαπά µα άλλον θα πάρει ταίρι. Μου 'στειλε προσκλητήριο

Μια ώρα κι ας κοιµόµουνα κι ας µην ξυπνούσα µπλιο µου µα να 'ξερα πως θελα 'ρθεις µικρή µου εις τ' όνειρό µου

Μιαν ώρα δεν εσκέφτηκα ζωή χωρίς εκείνη κι αν χωριστούµε εσύ Θεέ θα έχεις την ευθύνη

Μικρή µου και θωρρώ τα Εγώ έκανα τα ύστερα Και συ έκανες τα πρώτα Μόνο στον ύπνο χαίροµαι

Μοίρα µου αφού δεν τό'γραφες στσ'αγκάλες τσι να ζήσω γιάντα δεν µ'έκανες στραβό να µην τηνέ γνωρίσω

Μοίρα µου σ' ίντα σου 'φταιξα και µε καταδικάζεις κι όλο καινούργιες συµφορές µες στη ζωή µου βάζεις

Μοίρα µου σ' ίντα σου 'φταιξα και µε καταδικάζεις κι όλο καινούργιες συµφορές µες στη ζωή µου βάζεις

Μόνο µια ώρα να αγαπά ο άνθρωπος λυγίζει σκεφτείτε εκείνον π' αγαπά χρόνια και δεν κερδίζει.

Μόνο τη νύκτα χαίροµαι γιατί έρχεσαι κοντά µου µα τυρανιέµαι το πρωί που φεύγεις µακριά µου

Μου γράφεις πως δε µ'αγαπάς πως έχεις µάτια γι'άλλη γι'αυτό κι εγώ φουντάρισα µια µέρα στ'ακρογιάλι

Μου 'στειλε προσκλητήριο µια µέρα µεσηµέρι και µου 'γραφε πως µ' αγαπά µα άλλον θα πάρει ταίρι.

Μου 'στειλε προσκλητήριο στο γάµο της για να 'µαι τι ειρωνεία µια χαρά για µένα πένθος να 'ναι.

Μου 'στειλε προσκλητήριο στο γάµο της για να 'µαι τι ειρωνεία µια χαρά για µένα πένθος να 'ναι.

Μου 'στειλε προσκλητήριο στο γάµο της να πάω την τελευταία µαχαιριά στην εκκλησιά να φάω.

Μου 'στείλε προσκλητήριο για να µε ταπεινώσει και θέλει να 'µαι εγώ αυτός που θα τη στεφανώσει.

Μ'ούλου του κόσµου τα καλά δεν βάνω µια µατιά σου παρόλο που δεν έζησα ούτε στιγµή κοντά σου

µπορεί να δώσει λύση γιατί δικός του άγγελος είσαι σ' αυτή τη φύση ∆ίδω φτερά στο στεναγµό

Μπορεί να είµαστε µακριά µα η σκέψη αναθεµά τη την κάνει την απόσταση µια χαρακιά κοµµάτι.

Μπροστά στο γέλιο σου θεά πάντοτε ζωντανεύω παίρνω κουράγιο και µπορώ της µοίρας να ξεφεύγω.

να γίνει αιτία το πρωί που φεύγει να πονέσω Στόχο σου βάνω στο κορµί Και πιάσε το πιστόλι

Να ζητιανεύω τη χαρά Και να πουλώ τον πόνο ∆ίκη στα χέρια του Θεού Για σένα δε θ'αφήσω

να ιδείς αγάπη ίντα θα πει τον πόνο τζι να ζήσεις Το θέµα που µ'απασχολεί και κρυφοµαραζώνω

να κάµεις δεν αντέχεις Τραγούδι κάνω τον καϋµό τον πόνο µου να σβήσω γιατί το ξέρω δεν µπορώ

να κάνω στην καρδιά της Λίγα 'χουν δει τα µάθια µου λίγα και η καρδιά µου πολλά θωρεί η σκέψη µου

Να 'µουν σταγόνα του κρασιού τα χείλη σου ν' αγγίζω και µια τρεµούλα του σεβντά στο σώµα να χαρίζω.

Να 'µουν σταγόνα του κρασιού τα χείλη σου ν' αγγίζω και µια τρεµούλα του σεβντά στο σώµα να χαρίζω.

Να 'µουνα ίντα να' µουνα πιρούνι του σπιτιού σου κι οντέ θα τρως να αισθάνοµαι τι γλύκα του χειλίου σου.

Να 'µουνα ίντα να' µουνα πιρούνι του σπιτιού σου κι οντέ θα τρως να αισθάνοµαι τι γλύκα του χειλίου σου.

Να ξέρεις είναι αδικο πως είναι αµαρτία να τυρανάς ενα κορµί πού'χει για σε λατρεία

να 'ρθει κοντά σε σένα να σε πληροφορεί συχνά ήντα τραβώ για σένα. Φαρµάκι άδολο να δω

Να σ' αποκτήσω κοπελιά πες µου ποιος είναι ο τρόπος να τονε µεταχειριστώ όσο κι αν είναι κόπος

να σε κερδίσω φως µου µ' αυτός ο αέρας µ' έκανε πιο δυστυχή του κόσµου. Το πια µεγάλο δάκρυ µου

Να σε ξεχάσω δεν µπορώ παλιά µου αγαπηµένη κι όσο η καρδιά µου θα χτυπά εσένα θα προσµένει

Να 'τανε τρόπος φυλακή να γίνει η αγκαλιά σου να κάνω χίλια φονικά για να βρεθώ κοντά σου.

33

Μαντιναδες 2002

Μαντιναδες 2002 ΣΕΒΝΤΑΣ

Να 'τονε τρόπος να γενώ κοπέλι να βυζάνω να µ' έβανες να κοιµηθώ στα γόνατά σου απάνω.

Να'µουν κερί να µ’άναβες δεν µ’ένοιαζε κι ας λειώσω γιατί χαρά πως µε κρατάς για λίγο 'θελα νοιώσω

νεκρός θα καταντήσω. Με ίντα αιτία κι αφορµή θα 'ρθω στη γειτονιά σου να µη µε καταλάβουνε

Νιώθω µια θλίψη στη ψυχή και η χαρά απέχει κι αναστενάζει η καρδιά κι ο λογισµός µου τρέχει

Νύχτα περνώ απ' σπίτι σου όµως εσύ κοιµάσαι και τραγουδώ τον πόνο µου και ξεφανέρωσασε.

Νύχτα περνώ απ' σπίτι σου όµως εσύ κοιµάσαι και τραγουδώ τον πόνο µου και ξεφανέρωσασε.

Ξάπλωσα στο κρεβάτι µου µα ύπνος δε µε παίρνει η εικόνα του έρχεται ξανά κι η µνήµη του µε σέρνει.

Ξενύχτη µε φωνάζουνε Γιατί γυρίζω βράδυ Και τραγουδώ τον πόνο µου Τη νύχτα στο σκοτάδι

Ξενύχτη µε φωνάζουνε Γιατί γυρίζω βράδυ Και τραγουδώ τον πόνο µου Τη νύχτα στο σκοτάδι

Ξενύχτια κάνω δίπλα σου δεν θέλω άλλον ύπνο αφού γαλήνη και χαρά πάντα κοντά σου βρίσκω

Ξενύχτια κάνω δίπλα σου δεν θέλω άλλον ύπνο αφού γαλήνη και χαρά πάντα κοντά σου βρίσκω

Ξεριζωµένο στη κορφή δεντρό χωρίς ελπίδα µοιάζω κι αγάπη σου βοριάς και µου µαδεί τα φύλλα.

Ξύπνα ν’ ακούσεις την καρδιά που παίζει σαν λαούτο εσύ είσαι αιτία που ήρθενε στο στάδιο ετούτο.

Ξύπνα ν'ακούσεις κοπελιά Που τραγουδώ για σένα Και κάνω λόγια τους καηµούς Να σου τα πω ένα-ένα

Ξύπνα ν'ακούσεις κοπελιά Που τραγουδώ για σένα Και κάνω λόγια τους καηµούς Να σου τα πω ένα-ένα

Ο έρωτας σου ποταµός θολός καταβασάρης και γω στη µέση µοναχός χωρίς κουπιά βαρκάρης.

Ο έρωτας σου ποταµός κι όποιος κι αν ταξιδέψει πρέπει να το σκεφτεί καλά γιατί θα κυνδυνέψει.

ο λογισµός µου κάνει όντε θα 'ρθεις στη σκέψη µου και κλαιει όντε σε χάνει. Νιώθω µια θλίψη στη ψυχή

Ο χωρισµός σου αγαπη µου θανάτο υπερβαίνει γιατι είναι κάτι απο το νου και απο την κεφαλή δεν βγαίνει

Όλη η ζωή µου ένας καηµός κι η αγάπη σου ένα δάκρυ που συνεχώς αισθάνοµαι στων αµαθιών την άκρη.

Οποιος γυρεύει του σεβντά να µάθει τα γραµµένα να'ρθεί σε µε να του τα πω που τα'χω περασµένα.

Οποιος δεν µπήκε στο σεβντά έστω και µιαν ηµέρα ήντα θα πει πως έκαµε άµα θα 'ρθούν τα γέρα.

Οπου κι αν είσαι µη σκεφτείς πως είσαι µοναχή σου γιατί 'χεις σύντροφο πιστό τη σκέψη µου µαζί σου.

Οπου κι αν πας η σκέψη µου θα'ναι πάντα µαζί σου κι ας µην µπορούν τα χέρια µου ν'αγγίξουν το κορµί σου.

Οπου σταθώ κι όπου βρεθώ όπου κι αν ρίξω βλέµµα πάντα µπροστά µου σε θωρώ µα πάντα είναι ψέµα

Οπου σταθώ κι όπου βρεθώ όπου κι αν ρίξω βλέµµα πάντα µπροστά µου σε θωρώ µα πάντα είναι ψέµα

Οσες φορές για δοκιµή σε βγάζω απ’το νου µου το αίµα δεν κυκλοφορεί στις φλέβες του κορµιού µου

Οσο κι αν κάνεις τον σκληρό πως δεν σε πολυνοιάζει µιλάει µε η καρδούλα σου κι άλλα µου κουβεντιάζει

Οσο κι αν σφίξεις τη καρδιά θα µείνει λίγο αίµα θα 'ναι κι αυτό διαθέσιµο αγάπη µου για 'σένα.

Οταν η νύχτα τρυφερά τον κόσµο αγκαλιάζει έρχεται αυτή και τα νερά της σκέψεις µου ταράζει.

Οταν πονάς να µου το λες να κλαίω εγώ για σένα για δεν αντέχω να θωρώ τα µάθια σου κλαµµένα

Οταν σε βλέπω µάτια µου µεγάλη ειν' η χαρά µου κι όσοι και να 'ναι οι καηµοί φεύγουνε µακριά µου.

Οτι αγαπούσα το 'χασα µα δε το βάνω κάτω γιατι 'χω µέσα το µυαλό µε όνειρα γεµάτο.

Ούτε Θεός ούτε γιατρός µπορεί να µε γιατρέψει µόνο εσύ σαι ικανή άµα µου πεις µια λέξη

Ούτε να γράψω δεν µπορώ ούτε και να διαβάσω εσένα έχω µε στο νου και πως να ησυχάσω

ούτε πιοτό Σε κέφι δε σε φέρνει Ερχεται µες στον ύπνο µου χωρίς να την καλέσω

34

Μαντιναδες 2002

Μαντιναδες 2002 ΣΕΒΝΤΑΣ

Οψές το βράδυ που'µασταν πάλι µαζί µικρό µου έκλαιγα που δεν έβλεπες τον αναστεγµό µου

Παίζω χαρτιά µε τον σεβντά µε την αγάπη ζάρι και θα µε κάνουν ως θωρώ φτωχό και διακονιάρη

Πάντα θλιµµένη χαραυγή Για µένα ξηµερώνει Γιατί την ώρα που ξυπνώ Κάθε χαρά τελειώνει

Πάντα θλιµµένη χαραυγή Για µένα ξηµερώνει Γιατί την ώρα που ξυπνώ Κάθε χαρά τελειώνει

Πάντα θλιµµένος περπατώ Σαν το χλωµό φεγγάρι Που µε τον ήλιο δε µπορεί Να γίνουνε ζευγάρι

Πάντα θλιµµένος περπατώ Σαν το χλωµό φεγγάρι Που µε τον ήλιο δε µπορεί Να γίνουνε ζευγάρι

Πάντα µε το παράπονο Τα χείλη µου ανοίγει Γιατί ειν'η πίκρα µου πολλή Και η χαρά µου λίγη

Πάντα µε το παράπονο Τα χείλη µου ανοίγει Γιατί ειν'η πίκρα µου πολλή Και η χαρά µου λίγη

Πάντα µε το χαµόγελο την ξεκινώ τη µέρα γιατί είσαι η πρώτη σκέψη µου µωρό µου καληµέρα

Πάνω στη πιο ψηλή κορφή κάθοµαι πάλι µόνος έκεια γιατρεύονται οι πληγές και του σεβντά σου ο πόνος.

Παραπονιάρικη καρδιά ποτέ χαράς δεν είδες γιατί λατρεύεις έρωτες µε ψεύτικες ελπίδες

Παραπονιάρικη καρδιά ποτέ χαράς δεν είδες γιατί λατρεύεις έρωτες µε ψεύτικες ελπίδες

Πάω να πω ένα όνοµα και λέω το δικό σου κι όλοι καταλαβαίνουνε πως έχω τον καυµό σου

Πεθύµησα τα µάτια σου και το γλυκό σου βλέµµα δυο λόγια όµορφα µικρά πες µου κι ας είναι ψέµα.

Περνάς και δε µε χαιρετάς Ως µε χαιρέτας πάντα Κακιά διαµάχη µου κρατάς Μα δε κατέχω γιάντα

Περνάς και δε µε χαιρετάς Ως µε χαιρέτας πάντα Κακιά διαµάχη µου κρατάς Μα δε κατέχω γιάντα

Περνώ γροικώ το πέταλο σαν φαίνεις στο τελάρο πιάνει µε ρίγος κι αναπνιά

Περνώ,γροικώ το πέταλο σαν φαίνεις στο τελάρο πιάνει µε ρίγος κι αναπνιά δεν ηµπορώ να πάρω

Πες µου ίντα σου έκαµα κι όλο µε βασανίζεις και όσα χτίζω οληµερίς το βράδυ τα γκρεµίζεις

Πέφτω για να κοιµηθώ κι ο ύπνος δεν µε παίρνει εσένα αγάπη µου γλυκιά µες το µυαλό µου φέρνει

Πήρε χαµπάρι το χωριό πως έχω το σεβντά σου γιατί καντάδα καθ'αργά κάνω στη γειτονιά σου.

Πικρός ο αναστεναγµός µαύρο καυτό το δάκρυ πόνος κι αρρώστια στη καρδιά τσ'αγάπης το ινάτι

Πιο εύκολο µου φαίνεται την θάλασσα ν'αδειάσω να την πετάξω στην στεριά παρά να σε ξεχάσω

Πληγές απάνω στο κορµί µη µου προσθέτεις κι άλλες και φτάνει που το διατηρώ µε χάπια και µε στάλες.

ποια θάλασσα ποια βρύση θολωµένη θα µου τη σβήσει τη φωτιά που µού'χεις αναµµένη|µικρή µου να σε σφίξω

Ποια µαντινάδα να σου πω µε ποιο σκοπό να αρχίσω και στην αγκάλη µου ξανά που ΄χεις απέναντί µου.

Ποια σκέψη ποιο παράπονο σ' απασχολεί µικρή µου την τακτική σου άλλαξε

Ποιός είναι εκείνος που µπορεί να της απαγορέψει όπου και αν είσαι να 'ρχεται η εδική µου σκέψη

Ποιος ουρανός,ποια θάλασσα Ποιός σού'πε πως σε ξέχασα ποια βρύση θολωµένη και µπλιό δεν σε θυµούµαι θα µου τη σβήσει τη φωτιά όπου κι αν πάω κι΄αν βρεθώ που µού'χεις αναµµένη|εσένα συλογούµαι

Πολλές φορές στον ύπνο µου λυπούµαι κι υποφέρω που σε θωρώ και δεν µπορώ κοντά µου να σε φέρω.

Πολλές φορές το δάκρυ µου ξεχνώ και δεν τειχώνω και συνεχώς προδίδοµε στον εδικό σου πόνο

Πολλές φορές το δάκρυ µου ξεχνώ και δεν τειχώνω και συνεχώς προδίδοµε στον εδικό σου πόνο

Πολλοί 'ναι απού κατέχουνε σ'ίντα µπελάδες µπαίνω κ΄ίντα σεβντά για λόγου σου πουλί µου κουµαντέρνω

Πολλοί 'ναι απού κατέχουνε σ'ίντα µπελάδες µπαίνω κ΄ίντα σεβντά για λόγου σου πουλί µου κουµαντέρνω

Πόνος που δεν αντέχω Κοίτα να δεις που έφτασα Ναρκοµανής να γίνω Μ'αφού είσαι εσύ ναρκωτικό

35

Μαντιναδες 2002

Μαντιναδες 2002 ΣΕΒΝΤΑΣ

Πονώ µα δάκρυ δεν θα δείς στο µάγουλο να τρέχει έµαθε φως µου η καρδιά στον πόνο σου κι αντέχει

Πονώ µα τίνος να το πω να µε παρηγορήσει παλιάς αγάπης την πληγή εύκολα ποιος θα σβήσει

Πονώ µα τίνος να το πω να µε παρηγορήσει παλιάς αγάπης την πληγή εύκολα ποιος θα σβήσει

Ποτέ µου δε σε σκέφτηκα και να µη νιώσω πόνο γιατί το ξέρω µια ζωή θα είσαι σκέψη µόνο

ποτέ µου δε το βγάνω µε τούτονα τη γνώρισα µε τούτονα τη χάνω Το µαύρο το πουκάµισο

ποτέ να σε κερδίσω Μάλλον σε κάτι έφταιξα ∆ε σκέφτοµαι άλλη αιτία Και συλλογιέµαι µε το νου

Ποτέ σου να µην το σκεφτείς να φύγεις να µ΄ αφήσεις γιατί ΄ναι ο κόσµος στρογγυλλός και θα ξαναγυρίσεις.

Που η µοίρα έστειλέ µου ∆εν τον τροµάζει τον αετό Η ταραχή τ'ανέµου Κιανείς τον πόνο τ' αλλουνού

που θέτω και κοιµούµαι γιατί τη µέρα δε µπορώ γιατί σ' ανιστορούµαι Ποιος ουρανός

που µ' άνοιξες κυρά µου Εκειά που βρέχει φαίνεται όπου χιονίζει ασπρίζει κι όποια καρδιά έχει σεβντά

Προτού τον κόσµο στερηθώ και τη ζωή µου χάσω θέλω την ύστερη στιγµή µαζί σου να περάσω

πως είναι αµαρτία να τυρανάς ενα κορµί πού'χει για σε λατρεία Στο πρόβληµά µου µόνο ο Θε(ι)ος

Πως είσαι αγάπη µου µακριά µαράζι τό'χω πάντα και θα πεθάνω κι άνθρωπος δεν θα κατέχει γιάντα

πως έχω το σεβντά σου. Το θέµα που µ'απασχολεί και κρυφοµαραζώνω είναι η πληγή τσ'αγάπης σου

Ρίχνω µατιές στο πέλαγο µα δε θωρώ την άκρη, γιατι µου θάµποσε το φως του χωρισµού το δάκρυ

Ρωταγα τι ειναι ο σεβντας και µου 'πανε ειναι πονος εγελασα, µα δακρυσα οταν εµεινα µονος

Σα κλέφτης πάντα έρχοµαι νύχτα στη γειτονιά σου και διακονιάρης γίνοµαι ν'ακούσω την εµιλιά σου.

Σα κλέφτης πάντα έρχοµαι νύχτα στη γειτονιά σου και διακονιάρης γίνοµαι ν'ακούσω την εµιλιά σου.

Σα το τσιγάρο απού κεντάς εκέντησες κι εµένα και πως αντέχω απορώ τα µου 'χεις καµωµένα

Σα το τσιγάρο απού κεντάς εκέντησες κι εµένα και πως αντέχω απορώ τα µου 'χεις καµωµένα

Σ'αγάπησα και δε µπορώ Τόσο να σε µισήσω Τσα µαζεµένους τσι καηµούς Μη που τσι πέµπεις Θε µου

σαν κάρβοθνο µαυρίζει Οψές το βράδυ που'µασταν πάλι µαζί µικρό µου έκλαιγα που δεν έβλεπες

Σαν το ζητιάνο έρχοµαι στην πόρτα σου και στέκω να µ'έλεήσεις δε ζητώ µονάχα να σε βλέπω

Σαν το πιστόλι εµπλοκή Παθαίνει το µυαλό µου Οταν τη βλέπω και µιλεί Με τον αντίπαλό µου

Σαν το πιστόλι εµπλοκή Παθαίνει το µυαλό µου Οταν τη βλέπω και µιλεί Με τον αντίπαλό µου

Σαν το τσιγάρο καίγοµαι σαν τον καπνό απλώνω όταν µέσα στην σκέψη µου καρδιά µου σ’ ανταµώνω.

Σαν τον αετό απού πετά Με κόντρα τον αέρα Ησουν ένας καλός µπαξές κι εσύ στην εποχή σου

Σαράκι είναι µάτια µου για µένα ο σεβντάς σου παρηγοριά στον πόνο µου µονάχα τα φιλιά σου

Σε αγαπώ και καίγοµαι πονώ και λαχταρίζω µα λόγο από τα χείλη σου ακόµη δε γνωρίζω.

Σε είδα πάλι σήµερα των αµαθιών καµάρι τσι µέρας µου βασιλικέ τση νύχτας µου φεγγάρι.

σε έχω και µισήσει θέε µου παράξενος σεβντάς και πού θα βρώ µια λύση Η νύχτα µε παρηγορεί

Σε κάθε χάραγµα τσ' αυγής στο µεταξύπνηµά µου πόνο αισθάνοµαι γιατί σε χάνω από κοντά µου.

Σε λάτρεψα απ'την αρχή και σε λατρεύω ακόµα για σε κατάντησα χλωµός ετσά όπως το χώµα.

Σε όλο το Ηράκλειο σαν κουζουλός ρωτάω αν έχει δει ποτέ κανείς εκείνη π' αγαπάω

Σε σκέφτοµαι και δεν µπορώ στιγµή να σε ξεχάσω κι απόψε για χατήρι σου τον ύπνο µου θα χάσω

Σ'ένα κορµί που του σεβντά τη φλόγα έχει λιώσει ούτε γιατρός ούτε θεός ζωή µπορεί να δώσει.

36

Μαντιναδες 2002

Μαντιναδες 2002 ΣΕΒΝΤΑΣ

Σκέψη µου χίλια ευχαριστώ γιατί κοντά µου φέρνεις αυτήν που έχω στην καρδιά και τους καηµούς µου παίρνεις

Σκέψου πως είµαι σπλάχνο σου Μεγαλοδύναµέ µου Μέσα στου πόνου τον µπαξέ χαρά ποτέ δε βγαίνει

Σου εύχοµαι να ζήσετε µέσα απο την καρδιά µου και γώ µε τσ'αναµνήσεις σου θα ζώ εδά κερά µου.

Σου'πα τα λόγια τ'άµυαλα που τα'χω µετανιώσει µα τη συχώρια σου ζητώ η πίκρα πριν µε λιώσει.

Στα µοιρολόγια της καρδιάς µάρτυρας είναι το δάκρυ που οµολογά τον πόνο της στων αµατιών την άκρη

στα χείλι σου θ' αράξω µακάρι και να ψακοθώ κι ώρα να µη βαστάξω. Χίλια καλωσορίσµατα

στ'αναστενάγµατά µου Πικρός ο αναστεναγµός µαύρο καυτό το δάκρυ πόνος κι αρρώστια στη καρδιά

Στη γειτονιά σου θα µε βρουν νεκρό µέσα στο δρόµο και θα σε κρίνουν ένοχη κερά µου για το φόνο.

Στη γλάστρα της υποµονής φύτεψα µιαν ελπίδα και την ποτίζω δάκρυα µ'ακόµη φύλλα δεν είδα

Στη γλάστρα της υποµονής φύτεψα µιαν ελπίδα και την ποτίζω δάκρυα µ'ακόµη φύλλα δεν είδα

Στην αγκαλιά σου χάνoµαι και στο σεβντά σου λιώνω κάθε στιγµή καρδιοχτυπώ µα δεν το µετανιώνω

Στης θάλασσας τα κύµατα τα χαιρετίσµατα µου θα ρίξω να σου φέρουνε µελαχρινέ έρωτα µου.

στο γάµο της να πάω την τελευταία µαχαιριά στην εκκλησιά να φάω. Να ξέρεις είναι αδικο

Στο πρόβληµά µου µόνο ο Θε(ι)ος µπορεί να δώσει λύση γιατί δικός του άγγελος είσαι σ' αυτή τη φύση

Στο πρώτο µας το ραντεβού θυµούµαι µια τζη λέξη µου είπε ότι δίχως µου δε θα µπορεί να αντέξει.

Στον κήπο της αγάπης µας µαύρος ανθός προβαίρνει φαίνεται πάλι η µοίρα µου αλλιώτικα τα φέρνει

Στον κήπο του ονείρου µου κόπιασε πάλι απόψε κι ότι λουλούδι πεθυµάς µη λυπηθείς και κόψε.

Στόχο σου βάνω το κορµί Μα όσο κι αν σηµαδέψεις ∆ε θα'βρεις τόπο απλήγωτο Την µαχαιριά να παίξεις

Στόχο σου βάνω το κορµί Μα όσο κι αν σηµαδέψεις ∆ε θα'βρεις τόπο απλήγωτο Την µαχαιριά να παίξεις

Συντρόφισσα του ονείρου µου και του µυαλού µου σκέψη καρδιάς µου αναστεναγµέ και των µαθιών µου φέξη

Σύρε τον κρίκο κοπελιά Απ'τη χειροβοµβίδα Χίλια κοµµάτια να γενώ Να σβήσει κάθε ελπίδα

Σύρε τον κρίκο κοπελιά Απ'τη χειροβοµβίδα Χίλια κοµµάτια να γενώ Να σβήσει κάθε ελπίδα

Σφάλµατα έκανα πολλά ας είν' συγχωρεµένα µα είναι ασυγχώρητο που έδιωξα εσένα

Σφάλµατα έκανα πολλά ας είν' συγχωρεµένα µα είναι ασυγχώρητο που έδιωξα εσένα

τα βάνω απού δοξάζω Αεροπόρος θα γενώ να'ρθω στη γειτονιά της κανονική προσγείωση

Τα γράµµατα που µου 'στειλες την αναπνιά µου δίνουν τα δάκρυα στα µάτια µου σωροβολιές σταλίζουν

Τα µατωµένα χέρια σου µικιό µου σκουπισέ τα κι εγώ τα φύλλα τση καρδιάς σου δίνω για πετσέτα

Τα µαύρα ρούχα τα φορώ γιατί πονώ για σένα κι αν τύχει ανοίξει η πληγή να µη φανεί το αίµα.

τα παιδικά µου πάθη Η νύχτα είναι βάσανο για ΄κείνους π' αγαπούνε θεέ µου και πως την επαιρνούν

Τα πάντα αναστατώνονται σα ρίξεις µια µατιά σου 'νοιγεις πληγές που αιµοραγούν πολλές στο πέρασµά σου

Τα χείλη µου εδίκασα για σένα να µη λένε τα µάτια όµως δε µπόρεσα να στέσω να µην κλαίνε.

Τ'άστρα µου µαρτυρήσανε πως µ'έχεις ξεχασµένο δεν πρόκειται να ξαναρθείς κι άδικα περιµένω

Την ώρα που θα ξεψυχώ θέλω να σ' αντικρίσω για να' χω εικόνα όµορφη του κόσµου που θ' αφήσω

Τι να το κάνω το νερό αφού 'ναι στάλες στάλες λίγες ελπίδες µου 'δωκες µα περιµένω κι άλλες.

Τις πίκρες µην τις σκέφτεσαι γιατί αυτές περνούνε µόνο χαρές τα µάτια σου θέλω να συναντούνε.

το αίµα που θα στάξει µε κεφαλαία γράµµατα πως σ'αγαπώ θα γράψει. Θλιµµένα είναι τα χείλη µου

37

Μαντιναδες 2002

Μαντιναδες 2002 ΣΕΒΝΤΑΣ

το βράδυ τα γκρεµίζεις Χαµογελάς και χαίροµαι µιλείς κι αναστενάζω µου λείπεις και µε το Θεό

το έβγαλα για σένα και στην καρδιά παράπονα εσύ 'χεις καµωµένα Εγώ ζηλεύγω τα κεριά

Το µαύρο το πουκάµισο το έχω για καλό µου θα το φοράω όσο ζώ µα και στο φέρετρό µου

Το µόνο µου παράπονο όσο καιρό σε ξέρω είναι που δεν κατάφερα κοντά µου να σε φέρω.

Τό 'να µου χέρι στη φωθιά και τ' άλλο στο µαχαίρι γή θα καώ γή θα σφαγώ γή θα σε κάµω ταίρι.

Το παραθύρι µου η βροχή χτυπάει να της ανοίξω Θεέ µου να 'σουνα εσύ το σπίτι να γκρεµίσω...

Το παρελθόν διέγραψα το µέλλον µου θα σβήσω ψυχή ζωή καρδιά κορµί στα χέρια σου θ'αφήσω

Το πια µεγάλο δάκρυ µου το έβγαλα για σένα και στην καρδιά παράπονα εσύ 'χεις καµωµένα

Το σ' αγαπώ που µου 'λεγες Θεέ µου πόσο µου λείπει τα χείλη πότιζε νερό και µου 'διωχνε τη λύπη.

Το σ' αγαπώ που µου 'λεγες Θεέ µου πόσο µου λείπει τα χείλη πότιζε νερό και µου 'διωχνε τη λύπη.

Το στεναγµό µου άνεµε µην πάρεις οντε κλαίω γιατί η γη αµα καεί ύστερα δε θα φταίω

Το τελευταίο το φιλί αυτό της προδοσίας δώς µου το πριν να τη διαβείς τη πόρτα τσ' εκκλησίας.

Το τελευταίο το φιλί αυτό της προδοσίας δώς µου το πριν να τη διαβείς τη πόρτα τσ' εκκλησίας.

τον αναστεγµό µου Κι αν πιω αθάνατο νερό παντοτινά να ζήσω άµα και κείνη δεν το πιει

Τόσο πολύ που σ΄αγαπώ σε έχω και µισήσει θέε µου παράξενος σεβντάς και πού θα βρώ µια λύση

Τσ' αγάπης µας τα ερείπια θωρώ στα όνειρά µου κι είναι βαρύς ο στεναγµός που βγαίνει απ' την καρδιά µου.

τσ'αγάπης το ινάτι Κλαίω κρυφά γιατί κανείς δε θέλω να το µάθει πως εξανανεώσανε

Υπάρχουν θάλασσες,στεριές ήλιοι,φεγγάρια,αστέρια µα 'γω προτίµησα να ζώ σκλάβα στα δυό σου χέρια..

Υπνος τα βλέφαρα δεν κλεί και η καρδιά πλαντάζει τα δυό µατάκια ξάνοιξα και η µατιά µε σφάζει

Υπνος τα µάθια δεν σφαλεί κι ας σβήνουνε τ' αστέρια τι µια κοπέλα π' αγαπώ είναι σ' άλλού τα χέρια

Φαρµάκι άδολο να δω στα χείλι σου θ' αράξω µακάρι και να ψακοθώ κι ώρα να µη βαστάξω.

Φεγγάρι την παραγγελιά τη γράφω σε µια κόλα να της την πας και να της πεις επά πληρώνουντε όλα.

Φυλακισµένο µου πουλί σπάσε τα τα δεσµά σου κι άµε να βρεις η τη φωλιά που πεθυµά η καρδιά σου.

Χαµογελάς και χαίροµαι µιλείς κι αναστενάζω µου λείπεις και µε το Θεό τα βάνω απού δοξάζω

Χαρά δε µου ‘δωσες ποτέ ούτε και περιµένω γι’ αυτο και στην αγάπη σου όλλο δεν επιµένω.

χαρά ποτέ δε βγαίνει κι αν βγεί την πνίγουν οι καηµοί απού 'ναι φυτρωµένοι Κόντρα θα πάω στο βοριά

Χίλια καλωσορίσµατα ο λογισµός µου κάνει όντε θα 'ρθεις στη σκέψη µου και κλαιει όντε σε χάνει.

Χίλιους να ζήσω γυριστούς χρόνους δε σ' απαρνιούµε γι' αυτό και δώσε µου πολλά πάθη να τυραννιούµε.

χωρίς να κοιµηθούνε Ένας καινούριος άνεµος φύσηξε στην καρδιά µου να µου γιατρέψει τις πληγές

χωρίς να την καλέσω να γίνει αιτία το πρωί που φεύγει να πονέσω Στόχο σου βάνω στο κορµί

38

Μαντιναδες 2002

Μαντιναδες 2002 ΕΡΩΤΑΣ

Ο έρως ο σκληρόκαρδος σ'έβαλε ν'αγαπήσεις καρδούλα που'ναι άπονη και πάθια ν'αποκτήσεις

Μωρο γυµνο στον υπνο µου κρατουσε δυο βελη και µου ψυθιρισε γλυκα «εσενα περιµενει»

Καίγοµαι και µαραίνοµαι σαν την κοµµένη βίολα όντε θα σ' ανιστορηθώ µα ίντα, ξεχνώ σε κίολας;

Με τσι σαµπάνιας τον ατµό που το ταρακουνούνε είναι και το κορµάκι µου τα µάτια σου σα δούνε

Σκια θα γινω µια βραδια για µια νυχτα µονο για να σε παρω αγκαλια να παρω ολο το πονο

Τη µεγαλύτερη χαρά µου δίνει ο έρωτάς σου γι' αυτο και θελω που και που να βρισκοµαι κοντά σου.

Εσύ µου δίνεις δύναµη και τα βουνά να σύρω φτάνει µονάχα µια στιγµή στα στήθια σου να γύρω

Τσιγάρο η στα χείλη µου έτοιµο να το κάψω είναι και το κορµάκι σου και θάρθω να τ'ανάψω

Μη φοβηθείς αν αισθανθείς κάτι στα σωθικά σου εγώ σκαλίζω για να βρώ θέση µες στη καρδιά σου

Τη µυρωδιά σου ρέγοµαι τα µάτια σου χαζεύω κι'οταν στα χείλη σε φιλώ σε άλους κόσµους φεύγω

Με µια γλυκειά ανάµνηση στο πλοίο ταξιδεύω να δω το άλλο µου µισό στο Ρέθυµνο γιαγέρνω

Κοντοσιµώνει το πρωί και η χαρά µεγάλη θα έχω την αγάπη µου στην αγκαλιά µου πάλι

Κοιµήσου και 'γω ξαγρυπνώ αγάπη µου για σένα κοιµήσου και µη θυµήθεις πότε τα περασµένα.

Απ' τα ξανθά σου τα µαλλιά µια τρίχα κόψε,δως µου να την εκάνω εικόνισµα να τη λατρεύω φως µου.

Ακόµη και το αίµα µου σου δίνω για να ζήσεις ετσά που να κυκλοφορώ µε τσι δικές σου αισθήσεις.

Ο έρωτας αγόρι µου δεν είναι παιχνιδάκι µον' είναι αρρώστεια δυνατή είναι πικρό φαρµάκι

Το περελθόν µου το ξεχνώ το µέλλον αγναντεύω σ' άλλης αγάπης µια φωλιά να ξαναναµπώ γυρεύω

Σαν κόκκινο τριαντάφυλλο είναι τα δυο σου χείλη που όσα φιλιά κι αν µου 'δωσανε ο πόθος µου δε σβήνει

Κρασί να 'µουν στα χείλη σου και µέθη στο µυαλό σου στη φαντασία σου αργά να πλάθω τ' όνειρό σου

Οταν µε παίρνεις αγκαλιά και µε γλυκοκοιτάζεις εκεί ψηλά στον ουρανό µωρό µου µ'ανεβάζεις.

Σεργιάνι βγήκε ο έρωτας και έτυχε να µε σµίξει στα µάτια σου αιχµάλωτο µεσα τους µ' εχει ρίξει.

Λένε πως αν ζητάς πολλά ποτέ σου δεν θα τα 'χεις γι αυτό και γω σ' ευχαριστώ µονάχα που υπάρχεις

Και ήντα δεν κάνει ο έρωτας σε µια καρδιά π' ορίζει σαν τη νικήσει ούτε καλό ούτε πρεπό γνωρίζει..

Να 'χε κλουθούσε το κορµί τση σκέψης µου κερά µου ένα λεπτό δεν θα 'λειπες µικρή µου από κοντά µου

Ενα λεπτό αν δε σε δω κερά µου µαραζώνω και όταν µε άλλο θα σε δω σαν το κερί θα λιώνω

Αν είναι ο έρωτας χαρά τότε πια είναι η θλίψη που όταν ερωτεύεσαι κοντεύει να σου στρίψει

Στ' όνειρο πάλι ανέ σε δω ρίγος θα µε τυλίξει κάµω ευχή το χέρι σου το σώµα µου ν' αγγιξει

∆ροσοσταλίδα αν ήµουνα µέχρι που να πεθάνω ξεσαλεµό απ' τα φύλλα σου δεν ήθελα να κάνω.

Κάθε που ξηµερώνει ο Θεός κι η αυγή µοσχοµυρίζει στο νου µου µέσα η σκέψη σου είναι και τριγυρίζει.

∆ηµιουργός του έρωτα κατάφερες να γίνεις να τις πληγώνεις τις καρδιές κι ύστερα να τσ' αφήνεις.

Πέτρες πετώ του έρωντα κι αυτός µου ρίχνει βέλη κι ως µε θωρείς και σε θωρώ να µε νικήσει θέλει.

Μη φοβηθείς αγάπη µου ότι κακό κι αν γίνει τη φλόγα που µου άναψες τίποτα δεν τη σβήνει.

Του έρωντά µου το δεντρί έχει βεντέµα πάλι κι η πεθυµιά µου τσι χαρές δεν έχει που να βάλει.

Ο έρωτας σαν ξεκινά σα γιασεµί µυρίζει µα σαν ριζώσει στην καρδιά σα το σπαθί θερίζει.

Στη µέση µέση του χωριού θα στήκω πολυβόλα κι αν δε µου πεις το σ' αγαπώ θα κακαρίσουν όλα

Κάµε τη Θεέ µου σύννεφο όπου σταθώ να βρέχει να ρίχνει βροχή ερωτική πάντα ογρό να µ’ έχει.

39

Μαντιναδες 2002

Μαντιναδες 2002 ΕΡΩΤΑΣ

Κατέχω το πως δε µε θες µα δεν αλλάζω γνώµη στον έρωντα και στην καρδιά δεν εισχωρούνε νόµοι.

∆εν µετανοιώνω στη ζωή και γνώµη δεν αλλάζω για σένα αγάπη µου γλυκειά τα πάντα θυσιάζω

Στην αγκαλιά σου γνώρισα τον έρωτα που λένε µα είδα και τα µάτια µου πρώτη φορά να κλαίνε

Εχω καιρούς µες την καρδιά φτερούγισµα να νιώσω γιάιντα το φτερωτό παιδί µε 'χει ξεχάσει τόσο.

Θεατρική παράσταση ήταν ο ερωτάς σου δεύτερο ρόλο έπαιζα στη σκάρτη την καρδιά σου

Οταν σε πρωτοάκουσα στον εαυτό µου είπα γυναίκα δεν εγνώρισα να έχει τόση γλύκα..

Μόνο εσένα οντε θωρώ φως µου παρηγορούµαι σκέψου να σ' είχα αγκαλιά τη νύχτα που κοιµούµαι.

Θεέ µου µεγάλωσέ τηνε ετούτηνε τη νύχτα εδά που πιάστηκα γερά στου έρωτα τα δίχτυα.

Παραµυθένια οµορφιά έχει το πρόσωπό σου βασίλισσά µου κάνε µε το βασιλόπουλό σου.

Γαλαζοπράσινος γιαλός στα µάτια σου βρυχάται και όποιος µπει και δεν πνιγεί θα 'χει να το διηγάται..

Με τη σαΐτα του σεβντά έβαλα στο σηµάδι καρδιά που ξέρει ν' αγαπά να γίνουµε ζευγάρι.

∆ε βρήκα αγάπη µια σταλιά ούτε κουκούτσι αγάπη και πήγανε τα ζάλα µου και η σαΐτα στράφι..

Αν το σκεφτώ άλλη καρδιά να βάλω στο σηµάδι δε θα βιαστώ γιατί µπορεί να µε πληγώσει πάλι.

∆εν είναι ο έρωτας νερό να πιείς να ξεδιψάσεις είναι φωθιά που η λαύρα της να πέσει θα σε κάψει

Οποτε σ' έχω αγκαλιά του χταποδιού ζηλεύω ας είχα τα πλοκάµια ντου χέρια να σε χαϊδεύω.

Να 'χε πουλιέται ο έρωτας 'θελα τονε πουλήσω να φυτευτεί κλαδί κλαδί τον κόσµο να γεµίσω.

Γίνε µικρή µου ποταµός να πέσω να µε πάρεις σ' ένα ταξιδι µακρινό κι ο έρωτας βαρκάρης.

Ήλιε µου φανερώσου µπλιό πόβγαλε το σκοτίδι γιατί η νύχτα βάσανα στσ' ερωτευµένους δίδει.

Αγάπη πιο παράξενη κι έρωτα πιο µεγάλο απ' το δικό σου κοπελιά δεν εχω νιώσει άλλο.

Εσένα βγαίνει σκότωµα κι εµένα βγαίνει σφάµα γιατί δεν καταλάβαµε στον έρωτα µας πράµα

Ηθελα τα χειλάκια σου να τα γλυκοφιλήσω κι ούλη τη γλύκα του φιλιού µεσ'στην καρδιά να κλείσω

Τον ερωτα µες'τη καρδια στον έχω εγώ βαλµένο κι'ανε το τάξεις αλλουνού του τάζεις πράµα ξένο

Κοµµάτια να γενεί η καρδιά και χάµε να σκορπίσει κι αδειανός ο µπέτης µου πάλι θα σ'αγαπήσει

Ποιό µονοπάτι να διαβώ ποιό δρόµο να διαλέξω και τη σαϊτα που βαστώ σε ποιά καρδιά να παίξω.

Ο έρωτας σου µάθια µου κουζουλαµένο µ' έχει και µέχρι πότε θα βαστώ ένας Θεός κατέχει

Εκανα καρδιογράφηµα και όλοι απορήσαν που οι παλµοί µου στο χαρτί εκείνη ζωγραφίσαν

Στα µάθια πιάνει ο έρωτας στα χείλη κατεβαίνει κι έπειτα πάει στην καρδιά ριζώνει και δεν βγαίνει.

Κι αν µας χωρίζουν θάλασσες ωκεανοί κ'ηπείροι ένα µεγάλο έρωτα η απόσταση δε φθείρει.

∆ε θέλει πλούτη ο έρωτας τασίµατα και δώρα γιατί τα συναισθήµατα δεν σβήνουν σε µια ώρα

Οταν γελά ο έρωτας άνθη πολλά σκορπίζει και ότι βρεί στο διάβα ντου µ'αγάπη το στολίζει.

Κυριαρχία έρωτος συν τη σφραγίς τσ' αγάπης δε δείχνει πράµα ποια καλό τση ζήσης µας ο χάρτης

Είναι ο έρωτας κερί σιγά σιγά που λιωνει που βαζει φωθιά µες το κορµί και την καρδιά µατώνει

Ψάχνω να βρω τον έρωντα που χρόνια µ' αποφεύγει περνάει δίπλα µ' ακουµπά µα πάντα µου ξεφεύγει.

Ο έρωτας δεν είν' ανθός να µαραθεί να πέσει µόνο’ ναι βατοί και κλαδιά κι αλίµονο όποιου µπλέξει.

Τη ζήση χάνει µοναχά άνθρωπος σαν ποθάνει µα σκέψου δίχως έρωτα πόσους θανάτους κάνει

Πάψε να κλαις µελαχροινή γιατί το δάκρυ καίει κι αν έχασες τον έρωτα κανένας δε σου φταίει

40

Μαντιναδες 2002

Μαντιναδες 2002 ΕΡΩΤΑΣ

Κι αντάρτης να γενεί κιανείς του έρωντα δε γλυτώνει για δεν τόνε θωρεί ποτέ την ώρα που ξαµώνει

Ο έρωντας κι η λογική ποτέ δε συµφωνούνε γιατί 'ναι άκρα αντίθετα και δεν µπορά να βρούνε

Τα φανταξά φοβούµουνε οσό 'µουνε κοπέλι µα τώρα που µεγάλωσα του έρωντα τα βέλη

Κάθε µεγάλος έρωτας έρχεται και τελείωνει ωσάν το χιόνι που 'ρχεται ο ήλιος και το λιώνει

Στον έρωτά σου κοπελιά τα πάντα θυσιάζω κι αν ήµουν ήλιος να 'χα φως για σένα ήθελα λιάζω

Θαρρώ πως µου κρυφογελάς όντε µε δείς στη στράτα ανέχεις πράµα να µου πείς να µου το πείς σταράτα.

Σηµαδεψε µου την καρδια και πετυχε στο κεντρο αθελα ειπε το 'κανε µα εγω θα περιµενω

Η πιο ερωτικη στιγµη που εχω αντικρισει ειναι οντε σµιγει το βουνο ο ηλιος για να δυσει

Σαν το σγουρό βασιλικό που ραίνεις και µυρίζει ανοίγει κ'η καρδούλα µου οντε σε ανεµίζει

Στον έρωντά σου κοπελιά έχασα τη χαρά µου και σεργιανίζεις καθ'αργά µέσα στα όνειρά µου.

Να µη µου πεις το σ'αγαπώ κράτα το να το δώσεις εκεί που ίσως τη χαρά του έρωτα θα νιώσεις.

Και το ψηλότερο βουνό µπορώ να βγω µε χιόνι µα του ζεβντά σου η ανηφοριά ποτέ δεν τελιώνει..

Επότιζα βασιλικούς και λεγα το όνοµά σου και βγήκανε κι αυτοί ξανθοί ως είναι τα µαλλιά σου

Οταν δε λές πως µ'αγαπάς ο χάροντας µε ζώνει για να µου δώσει λύτρωση να γιατρευτούν οι πόνοι

Ο ερωτας σου του κισσού το καϊρετι κανει και οσο ζυγωνει ο καιρος απλωνεται και πιανει

Εδά αφήνω τη σχολή και την Αθήνα πίσω πρώτη µου σκέψη µες στο νού πως θα σε συναντήσω

Καµια φορά αγάπη µου σαν είµαι µακρυά σου παραµιλώ στον ύπνο µου και λέω τ'ονοµά σου

Ερωτα ανάθρεµµα ψυχής και του κορµιού βασίλειο στη λάµψη και στη δύναµη τον ξεπερνάς τον ήλιο

Ανάθεµά σε έρωτα διπρόσωπε αλήτη εσύ µοιράζεις τη χαρά µα σπέρνεις και τη λύπη

Αχι πως ενοστάλγησα φως µου τον έρωτά σου και φανερώνω τη χαρά άµα βρεθώ κοντά σου.

Ρόδα και τριαντάφυλλα κι αν βλέπω φουντωµένα το πρόσωπό µου δε γελά σα δε σε βλέπω εσένα

Οσά τον Γόρδιο ∆εσµό έδεσ' ο έρωτάς µας και µούδ' ο Μεγ' Αλέξανδρος το κόβγει τα δεσµά µας

Θα θελα να σουνα εδω στη νυχτα που κυλαει να σε δικασω µατια µου γιατι η πληγη ποναει

Σαν να 'µαι το τσιγάρο σου και να 'σαι ο καφές µου πόσο πολύ µας δένουνε οι απολαύσεις πες µου

Ερωτα ψεύτη έκαµες τα µαγικά σου πάλι πως θα τ'αντέξει το κορµί τη ψεύτική σου ζάλη

Βαριάς µορφής ασθένια είναι ο έρωτας σου ψυχοµαχεί ο άνθρωπος απού ΄χει το σεβντά σου

Οταν µε παίρνεις αγκαλιά και µε γλυκοκοιτάζεις εκεί ψηλά στον ουρανό µωρό µου µ' ανεβάζεις.

∆εν πρόκειται αγάπη µου ποτέ να σε ξεχάσω ούτε κι αν µ' απειλήσουνε πως τη ζωή θα χάσω

Ο κρίνος είναι όµορφος τα γιασεµιά µυρίζουν η λογική κι έρωτας ποτέ δε συµβαδίζουν..

Ηθελα και να κάτεχα πως και τα καταφέρνει η µοίρα µου στον έρωτα δεύτερο να µε φέρνει

Ηθελα να 'µαι εγώ ψαράς και συ να 'σαι ένα χέλι να προσπαθείς να µου γλιστράς µα να σε πιάνω εν τέλει.

Εξοµολόγηση ερωτική σου κάνω άρχοντά µου θα σ' εχω πάντα βασιλιά µέσα εις την καρδιά µου

Θεέ µου µη βγάλεις νικητή στου έρωτα τη µάχη άσε µε εκειά να πολεµώ ίσαµε να υπάρχει.

Οταν σε βλέπω η καρδιά έρωτα πληµµυρίζει κι η πεθυµιά µου αµυγδαλιά την εποχή που ανθίζει.

Ο έρωτάς σου θάλασσα φουρτουνιασµένη µοιάζει στον πάτο αφήνει τσι καρδιές που δεν τσι λογαριάζει.

Οταν τα χείλη σου φιλώ ο πυρετός φουντώνει κι εκείνη νιώθω τη στιγµή πως η ζωή τελειώνει.

41

Μαντιναδες 2002

Μαντιναδες 2002 ΕΡΩΤΑΣ

Τον έρωντα δεν προκαλώ πόλεµο δεν του κάνω γιατί 'ναι υπερδύναµη και πέρα δεν τα βγάνω.

Απ' ώρα και σ' αγάπησα αφηρηµένο είναι στον έρωντά σου το µυαλό µελαχροινέ µου κρίνε

Ανάθεµα σε έρωτα που τσι καρδιές ραγίζεις κι'οµως δεν ρώτησες καµµιά στο µπέτη όντε καθίζεις

Οσο κι αν ζούµε χωριστά µωρ'ο µου µη σε νοιάζει εσένα µεσ΄ απ΄την καρδιά καµµία δε σε βγάζει

Οσά το Γόρδιο δεσµό έδεσ' ο ερωντά µας και µούδ' ο Μεγαλέξανδρος τα κόβγει τα δεσµά µας.

Στην αγκαλιά σου σαν βρεθώ τον κόσµο γύρω χάνω σα να µε παίρνει η θάλασσα και στο βυθό της φτάνω

Οτι κι αν πάθω στη ζωή κακό καλό µου λάχει θέλω αιτία κοπελιά η του ερωντά σου να 'χει.

Πιστός θα µένω πάντοτε φως µου στον έρωτα σου γιατί θωρώ ότι πιστά πονεί για µε η καρδιά σου

Σαν αγαπιούνται δυό καρδιές κανείς να µην µαλώνει στον έρωτα και ο θεος υποχωρεί ακόµη

Οταν 'ποµείνω µοναχός µια σκέψη µε τροµάζει ανε σε χάσω πού θα βρω γυναίκα να σου µοιάζει.

Μέρες και νύχτες σκέφτοµαι πώς να σ' ευχαριστήσω και τσι στιγµές τσι όµορφες πώς να στις δώσω πίσω.

Αλλος καηµός στον κόσµο αυτό δεν είναι πιο µεγάλος απ' το να θέλεις µια καρδιά και να στην παίρνει άλλος.

Αέρας τρώει τα ρούχα µου κι ο ήλιος τ' άρµατα µου κι ένας µικρούλης έρωτας τρώει τα σωθικά µου

O έρωντάς σου κοπελιά µου καταλεί τη νιότη και έκαµε και στο µάγουλο το δάκρυ καταπότη.

Επάντηξέ µου µια καρδιά κι έριξα τη σαΐτα ο στόχος ήταν εύκολος µ' αγάπη δεν εβρήκα.

Μεγάλο λάθος έκαµα και τώρα το πλερώνω εβιάστηκα και τση 'παιξα µα δεν το µετανιώνω.

Ηθελα να 'µαι κινητό στα φύλλα τση καρδιάς σου που να κατέχω µόνο εγώ το pin του ερωντά σου.

Εµπέρδεψέ µε ο έρωτας και σκλάβο του κρατεί µε και δουλευτής του γράφτηκα και µετά κείνον είµαι

Τση Οίας το ηλιοβασίλεµα στο κόσµο είναι ένα όπως και το ξηµέρωµα του Καλαµιού µε σένα.

Αν έχεις άλλον στην καρδιά πες το να το κατέχω να πάρω την απόφαση σ' άλλη οδό να τρέχω.

Γίνε µικρή µου ποταµός να πέσω στα νερά σου να κολυµπήσω να πνιγώ µέσα στην αγκαλιά σου.

Ανάθεµά σε έρωντα πως µ' έχεις ποδωµένο απού να ιδώ το τόξο σου µια ταχινή σπασµένο.

Αλλοτινέ µου έρωντα πόθε µου περασµένε ώστε να ζω τσ' αγάπης σου οι φλόγες θα µε καίνε.

Μέσα σε λόγια δεν µπορώ τον έρωντα να κλείσω γιατί το µεγαλείο του θα το περιορίσω.

Ο έρωντάς σου από καιρό µ' εχει µισερωµένο κι ούτε στο νου σου κοπελιά µ' έχεις ποτέ βαλµένο.

Θεατρική παράσταση ήταν ο έρωτας σου και ρόλο δεύτερο έπαιξα στο έργο τσι καρδιάς σου

Τρεις µέρες δεν σ'αντάµωσα τρεις µέρες δεν σε είδα κι είχα τρεις µέρες στην καρδιά νύχτα και καταιγίδα

Τόσο γλυκειά συνήθεια είναι η αγκαλιά σου που δεν µπορώ να κοιµηθώ σαν είµαι µακριά σου

Είναι ζαριά ο έρωτας και άµα σου βγεί γεµάτη την πιο µεγάλη πλερωµή σου δίνει ανάθεµά την

Να τονε τρόπος να παιχτεί ο έρωντα µας έργο τότε µονάχα ΄θελα δεις πιστά πως σε λατεύω.

∆ε σ' απαρνούµαι εκτός να δεις στο τάφο µου το σώµα τη µάνα µου µε σπαραγµούς να µου πετά το χώµα.

Ερωτα τη σαΐτα σου να τηνε µαλώσεις γιατί δεν αφήκες καρδιά που να µην την επληγώσεις.

Στον έρωτα σου άναψα λαµπάδα την καρδιά µου ώστε να ζω να καίγετε στη χάρη σου κερά µου.

Στου έρωτα σου τα κλαδιά θέλω φωλιά να χτίσω του παραδείσου τις χαρές κοντά σου να γνωρίσω.

Κάµε τον έρωτα στιγµή και τη στιγµή ζωή σου και την αγάπη σύντροφο του νού και τση ψυχής σου.

Σα πιάσει ο έρως το στυλό κι η αγάπη τη σφραγίδα κάθε καηµός µες τη ζωη γυρίζει στην ελπίδα.

42

Μαντιναδες 2002

Μαντιναδες 2002 ΕΡΩΤΑΣ

Έρωτα ήντα σου 'καµα και µου κρατάς κακία και δεν µ'αφήνεις να χαρώ σ'αυτήν την ηλικία

Στον έρωντά σου γνώρισα τα πιο µεγάλα πάθη µα κρατηξά τα µυστικά άλλος να µην τα µάθει

Τα µαύρα δεν τα βάνουνε όποτε και όποιοι λάχει µονάχα εκείνοι που βαστούν του έρωτα αµάχη

∆ακρύζω και στα µάτια µου το δάκρυ κάνει κύµα µα εγώ 'µαι ο φταίχτης που 'πεσα στον έρωτα του θύµα.

Θα βάλω τεχνητή καρδιά και τεχνητό στοµάχι µήπως αντέξει το κορµί στου έρωτα τη µάχη

Μη χάνεις την ελπίδα σου Είσαι µικρή ακόµη Κοιτά µποστά σου είναι ανοικτοί Του έρωτα οι δρόµοι

Ο έρωντας έχει πολλά ύπουλα µονοπάθια φαίνουνται πεντακάθαρα µα 'ναι γεµάτα αγκάθια

Μη µε πληγώσεις έρωντα γιατί δεν έχω µάνα και δίχως περιποίηση θα 'ναι η ζωή µου δράµα

Η πρώτη αγαπητικιά εις την καρδιά πολλά σηµάδια αφήνει γιατί 'ναι αρχή και ο έρωτας αµάλαγη τη βρίχνει

∆ε φταίει αυτός ο έρωτας που όλοι τόνε µισούνε φταίνε τα µάτια κι οι καρδιές που τόνε προκαλούνε.

Καυγά 'χα µε τον έρωτα µα φτιάσαµέ τα πάλι γιατί µεσίτης µιας ξανθιάς εµπήκανε τα κάλλη

Θεέ µου µια χάρη σου ζητώ και κάνετην την µέρα που θα ποθάνω να ναι εκεί να µου κρατεί την χέρα;

Ρόδο που κόβεις και κρατάς και µυρωδιά δεν έχει µοιάζει αθρώπου π' αγαπά κι ίντα 'χει δεν κατέχει.

Στον έρωτά σου δεν µπορώ να δώσω το παρόν µου γιατί έχω µέσα στην καρδιά άλλη για σύντροφο µου.

Θεέ µου µια χάρη σου ζητώ και κάνετην την µέρα που θα ποθάνω να ναι εκεί να µου κρατεί την χέρα;

43

Μαντιναδες 2002

Μαντιναδες 2002 ΑΓΑΠΗ

Eσβησες πάλι µονοµιάς απ’ την καρδιά τον πόνο σαν ήρθες και σ’ αντάµωσα για µια στιγµούλα µόνο.

H νυχτα κρυβει µυστικα γι'αυτους που δεν µπορουνε, στα µατια των αλλων το πρωι µε µια µατια να δουνε!

Mε µια φωτογραφία σου στέκω και κουβεντιάζω, και σου µιλώ και δεν µιλάς και βαριαναστενάζω.

Mωρό µου τα χιλιόµετρα απου 'ναι ανάµεσά µας ποτέ δε θα 'ναι ικανά να σβήσουν τα όνειρά µας.

Tι σου ΄φταιξα και µου ΄δωκες τόσο µεγάλο πόνο εκτός κι αν είναι φταίξιµο που σε λατρεύω µόνο.

Αγάπα µε γιατί κι εγώ άλλη δουλειά δεν κάνω µέρα και νύχτα σ' αγαπώ όλο και παραπάνω

Αγάπα µε να σ' αγαπώ και µη ρωτάς κανένα µια θέση έχω στην καρδιά και τη βαστώ για σένα

Αγάπα µε να σ' αγαπώ, θέλε µε να σε θέλω, γιατί θε να'ρθει ενάς καιρός, να θες και να µη θέλω.

Αγάπα µε όσο µπορείς µέσα από την καρδιά σου γιατί η ζωή µου κρέµεται στα χέρια τα δικά σου.

Αγάπα µε όσο σ' αγαπώ να σκάσουν οι γεχθροί µας για δεν υπάρχουν στον ντουνιά άλλοι καλύτεροί µας

Αγάπη αγάπης στέρηση δέ πρέπει να γνωρίσεις, γιατί στην έρµη µου καρδιά, αγάπη θα στερήσεις

Αγάπη δε µου ζήτησες µα 'γω σου δίνω τόση που δε µπορει ανθρώπινη καρδιά να τη σηκώσει.

Αγάπη δίδαξε ο Χριστός και στον σταυρό απάνω γι αυτό εγώ θα σ' αγαπώ ωσότου να πεθάνω

Αγάπη κι έρωτας µαζί, µα να υπάρχει αγάπη, το βγάνουνε των αµαθιώ, το πιο καυτό το δάκρυ.

Αγάπη µου εβρέθηκα µια µέρα µακρυά σου χωρίς να θέλω έγραψα στην άµµο τ' όνοµά σου

Αγάπη µου, λουλούδι µου φεγγάρι της ζωής µου άστρο που σαν φεύγει την αυγή µατώνει την ψυχή µου

Αγάπη παρακαλετή δεν έκανα ποτέ µου, µόνο µε σένα κοπελιά και κακοφαίνεται µου.

Αγάπη ποιός σε γνώρισε, και να σε παρατήσει γρήγορα το κατάλαβε, πως µετ'α'σέ θα ζήσει

Αγάπη που δε στέργιωσε µε δάκρυα και γνώση είναι στα χέργια του βοργιά να τηνε ξεριζώσει.

Αγάπη που δεν παίρνεται καλλιά να µη φυτρώνει µέσα στον κήπο της καρδιάς γιατί την τρώνε οι πόνοι.

Αγάπη που θα σ'αρνηθεί, τη ζήση ν'του αρνείται γιατί ζωή α'δίχως σου, στο κόσµο δε νοείται.

Αγάπη που σε πρόδωσε µη ξαναβάλεις πλάι αµα ραγισει το γυαλι ποτε του δε κολλαει

Αγάπη που στο πέρασµα ο χρόνος δε τη φθείρει , είναι η δική µας κοπελιά όφου και που θα σύρει .

Αγάπη πού'ναι δυνατή κ'έχει σε µπόρες ζήσει µόνο ο θάνατος µπορεί να τηνε ξεχωρίσει

Αγάπη τη σφραγίδα σου ήβαλες στη ζωη µου, γι' αυτό τσ'αυγής το ξύπνηµα φωλιάζει στη ψυχή µου.

Αγάπη την αγάπη σου, όποιος την αγοράζει, στένει µπεντένι µέσα ν'του, και τη ψυχή του φράζει

Αγάπη την αγάπη σου, αγάπη τη στολίζει κι αγάπη στο περβόλι σου, παντοτινά θ'ανθίζει.

Αγάπης πλάνη που γευτεί αυτό'ναι δυστυχία, κι αγάπη οχι υπαρκτή σηµαίνει αποτυχία.

Αγάπης φλόγα τση φωτιάς η φλόγα που ζεσταίνει, τη νιότη µιάς φτωχής καρδιάς που είναι παγωµένη.

Αγάπησαν ή µίσησαν πολλοί στην κοινωνία µα τα'χω πάθει και τα δυό γυναίκα ειν' αιτία

Αδιαφορώ αν τη θέση µου εδά την παίρνει άλλος µάθε πως εγεννήθηκα εγωϊστής µεγάλος

Αδιαφορώ για τσι χαρές που µου προσφέρει η µοίρα γιατί από την αγάπη σου την πιο µεγάλη επήρα

Αδύνατο 'ναι ενά κερί ν'ανάψει να µη στάξει αδύνατό 'ναι η π'αγαπά να µην αναστενάξει

Αη µου Γιώργη Μεθυστή και ψαροκαβαλλάρη κάντον εµένα ν' αγαπά κι άλλη να µην τον πάρει.

Αισθάνοµαι περίεργα αλλάζω χαρακτήρα γιατί αγάπη έδωσα κι αγάπη δεν επήρα

Ακόµη και το αίµα µου σου δίνω για να ζήσεις έτσα που να 'µαι συνεχώς µεσ' τις δικές σου αισθήσεις

44

Μαντιναδες 2002

Μαντιναδες 2002 ΑΓΑΠΗ

Αλλες αγάπες στη ζωή για µένα δεν αξίζουν µονάχα οι παλιές στιγµές που πίσω δεν γυρίζουν

Αλλού ρωτάς αν σ'αγαπώ µε πόνο το µαθαίνω µα όπου κι αν είσαι κάτεχε πως θα σε περιµένω

Αλλού ρωτάς αν σ'αγαπώ µα εκείνοι δεν µπορούνε για την αγάπη δεν µπορούν καρδιές που δεν πονούνε

Αλλού ρωτάς αν σ'αγαπώ µα δεν καταλαβαίνεις αν δεν το πεις σε µένανε απάντηση δεν παίρνεις

Αλλού ρωτάς αν σ'αγαπώ και ρίχνεις τα µαλιά σου στο πρόσωπό, να µη θωρούν όλοι τα δακρυά σου

Αµέσως ετυφλώθηκα τα κάλη σου όταν είδα και η καρδιά µου έλαµψε ωσάν πυγολαµπίδα.

Αν αγαπήσεις κάποτε ρώτα µε για να µάθεις από τα συναισθήµατα ίντα µπορείς να πάθεις

Αν αγαπούσα δυο φορές τη µια θα σ' αγαπούσα κι αν ήταν λάθος ύστερα το λάθος θ' αγαπούσα.

Αν βρω αθάνατο νερό θα σου το δώσω εσένα δεν πίνω εγώ αφού εσύ είσαι ζωή για µένα.

Αν δεν αντέχεις να γραθείς στσ' αγάπης µου τη µπόρα άµε να βρεις καλοκαιριά σε άλλον από τώρα.

Αν είναι η αγάπη έγκληµα συνέχεια το κάνω το λεω πως την αγαπώ και το επαναλαµβάνω

Αν είναι η αγάπη έγκληµα ή ενοχή µεγάλη εκατοµµύρια φορές για κείνη έχω σφάλει.

Αν είναι η αγάπη έγκληµα έχω εγκληµατίσει µελαχροινή µου κοπελιά απου σ' έχω αγαπήσει.

Αν είναι η αγάπη έγκληµα είµαι εγκληµατίας κι ας είναι τα εγκλήµατα που κάνω εξ' αµελείας.

Αν είναι ο Πάσσαρης ληστής κι ο Λάντεν τροµοκράτης, τι είσαι εσύ που γκρέµισες τον πύργο της αγάπης;

Αν είναι όµορφη η ζωή εσύ την οµορφαίνεις κι αν κλαίω κι ειν' από χαρά εσύ 'σαι που µε δέρνεις.

Αν ήξερα πως κάποτε θα 'ρχόσουν στη ζωή µου θα φύλαγα για σένανε και την αναπνοή µου

Αν ήταν η αγάπη µου να γίνοταν λουλούδι θα µύριζε και θ' άπλωνε τη γειτονιά σου ούλη.

Αν θέσω κι άνε σηκωθώ την προσευχή µου κάνω να µ'αξιώσει ο Θεός µαζί σου να ποθάνω

Αν και να ‘ταν δυνατόν στα νέφη να πηδήσω, κι ότινα βρέξει ο θεός να πέσω να την πνίξω.

Αν κάποιο βράδυ αισθανθείς βάρος στην αγκαλιά σου, η σκέψη µου κουράστηκε και ξάπλωσε κοντά σου.

Αν µ' αγαπάς για µια φορά θα σ' αγαπώ τριάντα µα αν µ' αρνηθείς για ένα λεπτό θα σ' αρνηθώ για πάντα

Αν µ' αγαπάς να µην το πεις άστο βαθειά κρυµµένο όταν φιλώ τα χείλη σου ν' ανοίγουν να το παίρνω

Αν µ' αρνηθείς µη µου το πεις µα ρίχτο στο ποτάµι να βρίσκει εµπόδιο το νερό τραγούδια για να βγάνει..

Αν µ’ αγαπάς ειλικρινά κι εγώ θα σ’ αγαπήσω σαν το νερό του ποταµού που δε γυρίζει πίσω.

Αν µ'αγαπάς ή αν µε µισείς η διαφορά µικρή ναι γιατί εγώ λατρεύοσε µελαχροινέ µου κρίνε

Αν σ' αγαπώ φταίει ο Θεός ο µέγα καλλιτέχνης που έκανε κατάχρηση τση µαγικής του τέχνης.

Αν σ΄αγαπω φτεει ο θεος ο µεγας καλιτεχνης που εκανε καταχρηση της µαγικης του τεχνης

Αν σε πονέσει στη ζωή καµιά φορά η αγάπη πάρε τα µάτια µου να κλαίς µε το δικό µου δάκρυ

Αν σµίξουνε τα χείλη µας θάνε η στιγµή µεγάλη γιατί θα λέει σ΄αγαπώ η µια αναπνοιά στην άλλη

Αν τα δεντρά είχανε µιλιά και τα πουλάκια στόµα θα σου'λεγαν µε µια λαλιά πως σ'αγαπάω ακόµα

Αν φέρεις την ανατολή στη σκοτεινή µου ελπίδα θα είναι τ' ωραιότερο ξηµέρωµα που είδα.

Αναγυρίζω το στενό και πάω απ' άλλο τόπο να µη σε βάλω αγάπη στις γλώσσες των ανθρώπω

Ανέ χαθεί η αγάπη µας ο κόσµος θα βουλίσει γι' αυτό πιστεύω στο Θεό πως θα τη βρει τη λύση.

Ανθη και ρόδα µάζευα και τα ‘στειλα σε σένα, να σου θυµίσουν µια στιγµή από τα περασµένα.

Αντρας που δεν εκάτεχε, τα µάτια του πως κλαίνε, αγάπησε κι έκλαψε, σαν το µωρό που λένε.

45

Μαντιναδες 2002

Μαντιναδες 2002 ΑΓΑΠΗ

Απ' όντε γνωριστήκαµε ένα 'χα στο µυαλό µου να 'ρθώ γαµπρός στην εκκλησιά µε σένα στο πλευρό µου

Απ' τη µέρα που σε γνώρισα µια σκέψη κάνω µόνο µην τύχει κι από λάθος µου σου προκαλέσω πόνο

Από ντα γνωριστήκαµε πόνο δεν έχω νιώσει , τροµάζω µην είναι κι αυτό όνειρο να τελειώσει .

Από όλα τ' άστρα του ουρανού ένα έβαλα σηµάδι µ' άρεσε και τ' αγάπησα µα εχάθει το άλλο βράδυ.

Από τη βρύση της καρδιάς ποτίζω σε να έχεις πάντα νερό για να ανθείς, τους πόνους να αντέχεις

Απο το βαθος την καρδια την κοβω και στη δινω κι ας τσ' αλλους να γιορτάζουνε τον Αγιο Βαλεντινο

Απού αγάπη αγαπά και θέλει να την έχει ο φόβος από πού κινά δεν πρέπει να κατέχει

Άπου αγάπη αγαπά και θέλει να την έχει ο φόβος από πού κινά δεν πρέπει να κατέχει

Απου αγάπη αγαπά και θέλει να την έχει ο φόβος απο πού κινά δεν πρέπει να κατέχει

Απού ναι αγάπης στέρηση, κι απου κρατεί χειµώνας καµιά ψυχή δε σώζεται, αµα θα'ρθεί τυφώνας.

Απού πληγώσει αληθινή αγάπη µη ποθάνει να ζει και τόπος µη βρεθεί τα πάθη του να βάνει

Απού τσι χρόνους που 'ζησα έναν θα ξεχωρίσω εκεινονά που µου 'µελε φώς µου να σ'αγαπήσω

Απόψε µελαγχολική δείχνεις και λυπηµένη τσ'αγάπης πρέπει βάσανο πως στην καρδιά ξωµένει

Απόψε πάλι ξαγρυπνώ σένα και περιµένω, ένα δικό σου σ’ αγαπώ στο κινητό γραµµένο.

Απ'της αγάπης τον καϋµό πολλοί 'ναι πληγωµένοι ψάχνω κι εγώ ένα γιατρό που τσι πληγές να γιαίνει

Απ'το πρωί η σκέψη µου στην πόρτα σου απ’ όξω µα βράδιασε και δεν µπορώ να την αναµαζόξω

Αραγες θα περνά καλά εδά που ζει µακριά µου ή θα 'χει και του λόγου τζη τ' αναστενάγµατά µου.

Αραγες χαϊδεµένο µου τσι τόπους που διαβαίνεις, χωρίς εµένα τη χαρά πως τη καταλαβαίνεις;

Αρέσει µου να πορπατώ ξυπόλυτος στο χιόνι γιατί τσ' αγάπης µου η φωτιά 'κλουθά µου και το λιώνει

Αρέσει µου να τα φιλώ τα κόκκινά σου χείλη γιατ' είναι σαν την άνοιξη στον ερχοµό τ' Απρίλη

Αριστος ήµουνα στο σχολείο και µε έκανες ντουβάρι, και µίσησα τα γράµµατα για τη δικιά σου χάρη.

Αρχίζω να µελαγχολώ, ν' αλλάζω χαρακτήρα γιατί αγάπη έδωσα κι αγάπη δεν επήρα.

Αρχισε πάλι ο ποταµός θολός και κατεβαίνει, κι άρχισε κι η αγάπη µου και στη καρδιά µου µπαίνει.

Ας ήταν η αγάπη µου µια αστραπή µεγάλη να µπει µες στην καρδούλα σου να διώξει το σκοτάδι

Ασε το βλέµµα βιόλα µου σε µένα να µιλήσει µα η µατιά µου γρήγορα κατέχει ν'απαντήσει

Ασπρο βιολάκι γιασεµιού και µοσκοµυρισµένο τα πρόβατά µου παρατώ και κηπουρός σου µπαίνω

Αστέρι µ’ είπες µια φορά και γω θα γίνω φως µου άµα και συ συµβιβαστείς να γένες ουρανός µου.

Αστράφτει κάθε σου µατιά µικρή µου κάθε τόσο, και βάζω αλεξικέραυνο το σώµα να γλιτώσω.

Αστροφεγγιά τση σκέψης µου και χαραυγή του νού µου του λογισµού µου συντροφιά φεγγάρι τ'ουρανού µου

Αυγή κι' ηλιοβασίλεµα λένε οµορφιές του κόσµου! Φαίνεται πως δεν είδανε τα δυο σου µάτια φώς µου!

Αυτή ζηλεύει στα λεφτά µα εγώ λεφτά στερούµαι δεν το 'λεγε απ' την αρχή να µην αγαπηθούµε

Αυτό που αισθάνοµαι γι'αυτή δεν είναι απλώς αγάπη, πάθος και πόθος σµίγουνε στου νου το µονοπάτι

Αυτός που ξέρει ν΄ αγαπά και να υποµένει ξέρει όλη τη νύχτα πολεµά ξηµέρωµα να φέρει

Αφήνω σου καλή νυχτιά µηλιά µου µε τσι κλώνους πάω κι εγώ να κοιµηθώ µε βάσανα και πόνους

Αφού δεν ειναι µπορετό µαζί σου να µονιάσω στο Θιο σ' ορίζω κοπελιά, παντρέψου να ξεγνοιάσω.

Αφού είσαι παντοδύναµος και παντογνώστης Θε µου να µην χωρίσοµε ποτέ ποιός είναι ο τρόπος πε µου

46

Μαντιναδες 2002

Μαντιναδες 2002 ΑΓΑΠΗ

Άφτω και σβήνω και και κεντώ φοβούµαι και τροµάσω αποκοτώ κι αγγίζω σου φεύγω και πάλι αράσω.

Αχ πού 'σαι αγόρι όµορφο εκεί κάτω στα ξένα που τόσα που 'γραψα πολλά χάλασε πια η πένα

Αχ, κοπέλια µου δε θωρώ τση Κρήτης το τοπίο γιατί έχω στα µάτια µου εσένα µεγαλείο.

Αχι και γιάντα σ’ αγαπώ και γιάντα σε λατρεύω σ’ ένα Θεό επίστευα κι εδά σε δυο πιστεύω.

Αχι και να 'µουν ύπνος σου και να 'µουν τ' όνειρό σου και να 'µουνα προσκέφαλο κοντά στο µάγουλό σου

Στ'ς αγάπης την κακοβολιά όποιο πουλί µπερδέσει όσο κι' αν είναι δυνατό στο τέλος δεν θ'αντέξει

Βάνω καυγά µε το σεβντά απού 'ναι να σκοτωθούµε µα µπαίνει µια µελαχροινή µεσίτης και µιλούµε

Βάνω τα µε τη σκέψη µου γιατί το παρακάνει, λέω τση δε την αγαπώ και ψεύτη αυτή µε βγάνει.

Στου έρωτα σου τη φωτιά µ'έριξες για να λιώσω, µα σ' αγαπώ και µη θαρρείς πως θα το µετανιώσω

βασιλικε να κατεχες ποια χερια σε ποτιζουν επρεπε τα κλωναρια σου στον ουρανο να αγγιζουν.

Στ'ορκίζοµαι αγάπη µου η γη να µε σκεπάσει αν βάλω άλλη στην καρδιά τον τόπο σου να πιάσει

Βρέχει αλλά δεν βρέχοµαι χιονίζει δεν κρυώνω γιατί τσ'αγάπης χειµαδιό έχω κι εκειά σκερώνω.

Στον πρώτο στίχο σ'αγαπώ στον δεύτερο επίσης στον τρίτο και στον τέταρτο ζητώ να µη µ'αφήσεις.

Βρήκε ένα τρόπο η καρδιά στα σύννεφα να πάει γιατί εκεί πάνω µοναχά ξέρει πως ν' αγαπάει.

Στον ουρανό κι αν ανεβείς στα νέφη κι αν κοιµάσαι φτερά κι αν κάνεις να πετάς πάλι δικιά µου θα' σαι

Γαπώ σε µα το σ' αγαπώ ίντα µπορεί να κάνει που το παντέρµο ριζικό καθόλου δε συντράµει

Στον κήπο φύτεψα κλαδιά µε δάκρυα να ποτίζω να βγάλουν άνθη όµορφα τσ' αγάπης να χαρίζω

Γενού πουλί µου λεµονιά να γίνω εγώ το χιόνι να λυώνω να δροσίζονται οι τρυφεροί σου κλώνοι

Στο χύµα τρέχει το νερό στο σόπατο στερνιάζει, µια λεµονιά 'χω στη καρδιά µικρή µου και σου µοιάζει.

Γι' αυτό παράνοµες πολλές αγάπες κατοικούνε σε µερακλίδικες καρδιές που ξέρουν κι αγαπούνε

Στο σπίτι µου χαράµατα γυρνώ και είσαι αιτία κοντά σου όµως γίνεται γλυκιά η αµαρτία

Για να µην κλαίει φεγγάρι µου πες της καλά περνάω κοντοσηµώνει ο καιρός κοντά της για να πάω

Στο παραθύρι της καρδιάς κάθοµαι κι αγναντεύω την πρώτη µου αγαπητικιά να ξαναβρώ γυρεύγω

Για πείσµα του πατέρα σου και πείσµα του αδερφού σου θα γράψω θέλω σ' αγαπώ στην πόρτα του σπιτιού σου

Στο 'πα σου στο ξανά 'πα σου µη µε κοιτάζεις διόλου γιατί 'ναι η κάθε σου µαθιά σφαίρα του πυροβόλου

Για σένα η αγάπη µου όλο και δυναµώνει σαν τον αέρα που φυσά κι' όλα τα ξεριζώνει

Στο ∆έτη του Κορατσινιά άσπρη µου Περιστέρα έχω χτισµένη την φωλιά κι όταν θελήσεις έλα

Για σένα χάνω τη ζωή, όχι πως έχει αξία να κάµω θα 'ναι η πιο µικρή που θα µπορώ θυσία.

Στιγµές που ζήσαµε µαζί για πάντα θα θυµούµαι µη µε ρωτάς αν σ'αγαπώ γιατί στενοχωρούµαι

Για χάρη τση ετάχτικα τση παναγιάς τη χάρη µαύρα να βάνω στο κορµί κάθε δεκαπεντάρη.

Στην πονεµενη την καρδια θα βαλω παραπετι κανεις να µην µπορει να µπει τον πονο µου να βλεπει.

Γιάγυρε εδά που'ναι νωρίς µη φεύγεις µακριά µου γιατί άλλη αγάπη θα βρεθεί να µπεί στην αγκαλιά µου

Γιάντα γυρνάς όντε µε δεις αλλού το πρόσωπό σου αφού κατέχεις ότι ζω για ένα χαµόγελό σου

Στην έρηµο της µοναξιάς που χρόνια τη βαδίζω είσαι δεντρί και τη δροσιά στον ίσκιο σου ελπίζω..

Γιαντα κατασταλαξανε τα συναισθηµατα µου σε µιαν αγαπη που ποτε δεν θα γενει δικια µου

Στην εκκλησία έπαψα να µπαίνω και είναι αιτία που βλέπω στα εικονίσµατα εσένα για Παναγία...

47

Μαντιναδες 2002

Μαντιναδες 2002 ΑΓΑΠΗ

Γιάντα µαυροφορέθηκες, µελαχρινή µου βιόλα, αγάπησες; δε ξέχασες; για πες µου ποιό απ' όλα;

Στην αγκαλιά σου έχασα την αίσθηση του χρόνου και γιάτρεψα µονηµερίς κάθε πληγή του πόνου.

Γιάντα να σου χαµογελώ και γιάντα να σου κλαίω κατέχεις το πως σ'αγαπώ πράµ' άλλο δε σου λέω

Στην αγκαλιά σου γνώρισα ήντα θα πεί αγάπη µα είδα και τα µάτια µου το πιο µεγάλο δάκρυ

Γιάντα 'σαι νύχτα σκοτεινή και µαυροφορεµένη µήπως αγάπησες και συ και σ' έχουν ξεχασµένη;

Στέλνω του ήλιου τα φιλιά του φεγγαριού τα χάδια να σε φιλά κάθε πρωί να σ'ακουµπά τα βράδια

Γιάντα στεναχωρέθηκες και γιάντα απορίες έχεις αφού ότι θελήσεις θα γενεί αυτό να το κατέχεις

Γιατί αγάπη µου γλυκιά µατώνεις την καρδιά µου και κάθε βράδι τρέχουνε καυτά τα δάκρυά µου

Στα ψώµατα σ' αγάπησα στα ψώµατα 'γαπώ σε µα άµα 'λαργάρεις µια ολιά πονώ κι αναζητώ σε.

Γίνε µωρό µου σύννεφο και'γω θα γίνω µπόρα να σµίγουµε στον ουρανό δέκα φορες την ώρα

Στ΄ορκίζοµαι αγάπη µου στον ήλιο, στο φεγγάρι πως σάµε να'µαι αζωντανός άλλος δε θα σε πάρει

Γίνοµαι χώµα και χαλί απάνω να πατήσεις, άχι και να γινότανε κι εσύ να µ' αγαπήσεις.

Σπουδαίο το να αγαπάς, µ'άλλο'ναι το σπουδαίο πως η αγάπη φέρνει το, το κάθετί ωραίο.

Γίνου κερά µου σύννεφο κι εγώ θα γίνω µπόρα να σµίγοµε στον ουρανό δέκα φορές την ώρα

Σου στέλνω την καρδούλα µου που έγινε κοµµάτια όταν πρωτοαντίκρισα τα όµορφά σου µάτια

Γίνου κερά µου σύννεφο κι εγώ θα γίνω µπόρα να σµίγοµαι στον ουρανό δέκα φορές την ώρα

Σου µήνυσε ο κύρης µου για να 'ρθεις να µε πάρεις κι εσύ αµέσως έφτασες στ' άλογο καβαλάρης

Γλυκειά 'ναι η σοκολάτα σου όµως πολύ απέχει απ' το γλυκό σου το φιλί που χορτασµό δεν έχει

Σ'όρκιζοµαι πως σ'άγαπω στη µάνα που µε γέννα γι'αυτό και σε παρακαλώ µην παίζεις µε τα 'µενα

Γλυκό κρασί η αγάπη σου τά χείλη σου ποτήρι που µε κερνάς και δεν µπορώ να σου χαλώ χατήρι

Σκότωσα τον εγωισµό και σε παρακαλάω να µ' αγαπήσεις το µισό απ' όσο σ' αγαπάω.

Γύρισε αγάπη µου γλυκειά να γιάνεις την πληγή µου γιατι είσαι η µοναδική χαρά µεσ'τη ζωή µου

Σκέψου µια µέρα να µε δεις στη διακονιά να βγαίνω, και να κατέχεις πως εσύ µ'εχεις εκειά φερµένο

∆ε θέλω ΄γω να µ΄αγαπας ούτε πολλά περίσσα αγάπα µε όσο σ΄αγαπώ να πιάνﵴ ίσα ίσα.

Σκέψη µου φύγε µακρυά αυτή να συναντήσεις κι αν δε σου πει πως σ'αγαπά ποτέ να µη γυρίσεις

∆ε θέλω αγάπη ψεύτικη καλλιά 'χω να ποθάνω µε πληγωµένα αισθήµατα ίντα θα ζω να κάνω.

Σιµισακή η αγάπη σου είναι και δε µου κάνει γιατι τη θέλω ολάκερη τόπο πολύ να πιάνει.

∆ε θέλω εγώ να µ΄ αγαπάς µε ετσά λογιώ αγάπη γιατί είναι πυροβολισµός µες της καρδιάς τα βάθη

Σεργιάνι βγαίνει η σκέψη µου κρυφά το κάθα βράδυ, κι ένα γλυκό χαµόγελο ψάχνει µες στο σκοτάδι.

∆ε θέλω ήλιους λαµπερούς φεγγάρια µοιρασµένα µα θέλω τα χειλάκια σου τα µοσχοµυρισµένα

Σ'έβαλα µέσα στην καρδιά, µα δε το παίρνω πίσω και στο σταυρό,στ'ορκίζοµαι, ποτέ δε θα σ'αφήσω.

∆ε µ' αγαπάς και το θωρώ στα µάτια σου γραµµένο που να µην έσωνα ποτέ να το 'χω διαβασµένο.

Σε µια οθόνη δε χωρά ότι για σένα νιώθω, για να εκφράσω το σεβντά και το µεγάλο πόθο.

∆ε µε ζαλίζει το κρασί ανέ το πίνω κούπες µα µ' έκανε ολοµέθυστο το σ' αγαπώ που µου 'πες.

Σε κάθε ηλιοβασίλεµα σ' αναστορούµαι φως µου γιατί το βλέπαµε µαζί και 'δα 'µαι µοναχός µου.

∆ε σ΄απαρνιέµαι εγώ ποτέ ειµήτα να χαθούνε δυο άστρα από τον ουρανό να πέσουν να χυθούνε

48

Μαντιναδες 2002

Μαντιναδες 2002 ΑΓΑΠΗ

Σε έχω δει πολλές φορές το βλέµµα σου ν' αλλάζεις µα δε µε πείθεις έµορφη πως άλλονε κοιτάζεις

∆ε σε µισώ που µου 'δωσες τόσο µεγάλο πόνο γιατί συνήθισε η καρδιά να σε λατρεύει µόνο.

Σε ένα σπηλιάρι σκοτεινό και από 'ξω να 'χει χιόνι, δεν θέλω εγώ παπλώµατα η άχνα τσι µε σώνει.

∆ε σου ζητώ να µ'αγαπάς ούτε να µε λυπάσαι στιγµές που ζήσαµε µαζί µονάχα να θυµάσαι

Σε αγαπώ κι ως φαίνεται θα'ναι το τυχερό µου να σε θωρώ και καθ'αργά τη νύχτα στ'ονειρό µου

∆ε σου 'καµε πολύ νερό οφέτος γιασεµί µου , όµως περνάς στσι µυρωδιές στι βιόλες στην αυλή µου .

Σε αγαπώ και σε φιλώ απο µακρυά γλυκέ µου, σε περιµένω να µε βρεις στον ύπνο άγγελε µου !

∆ε σου 'πα πόσο σ' αγαπώ, µη µε παρεξηγήσεις, κι ότι λατρεύω κι αγαπώ, φύγεις και µου στερήσεις.

Σαν τον περήφανο αετό που στα ψηλά πετάει ετσά 'ναι κι η αγάπη σου που όπου κι αν πας µε πάει

∆ε σου 'πα πόσο σ'αγαπώ δεν έβρισκα τον τρόπο γιατί 'σαι διαφορετική των άλλων των ανθρώπω

∆ε σου 'πα πόσο σ'αγαπώ για να µην το πιστέψεις και πάρεις και την σκέψη µου και φύγεις και µισέψεις

Σαν τον Αλή-Πασά περνά απού δεν έχει αγάπη κοιµάται δίχως βάσανα ξυπνά µε δίχως πάθη

∆ε σου 'πα πόσο σ'αγαπώ για να µην πάρεις θάρρος και µείνει εµένα τσι φιλιάς το πιο µεγάλο βάρος

∆είξε µου τη µητέρα σου για να την ανακρίνω σε ποιο µπαξέ κοιµήθηκε κι εβγαλε τέτοιο κρίνο.

Σαν το φεγγάρι φωτεινό είναι το πρόσωπό σου, και σαν τον ήλιο φωτεινό κάθε χαµόγελό σου.

∆εν είναι αγάπη ν'αγαπάς, ούτε και ν'αγαπιέσαι, αγάπη είναι να πονείς κι όλο να τυραννιέσαι

Σαν το φεγγάρι φωτεινό είναι το πρόσωπό σου κι από τον ήλιο πιο λαµπρό ειν΄ το χαµόγελό σου.

∆εν είναι πόνος που πονά πόνος που θανατώνει σαν την αγάπη την κρυφή που δε ξεφανερώνει..

Σαν το µωρό που πολεµά και θέλει να µιλήσει γυρεύω τρόπους να της πω αν µ' έχει αγαπήσει

∆εν είναι τέχνη τσι καρδιές να κάµεις να πονούνε µονό 'ναι τέχνη τσι καρδιές να κάµεις ν' αγαπούνε

Σαν το κρασί η αγάπη σου βρίσκεται στην καρδιά µου κι όσο παλιώνει γίνεται πιό δυνατή κερά µου

∆εν είναι το πως δεν µπορώ αγάπες ν' αποκτήσω, δεν έχω χωρο στη καρδιά να τις τοποθετήσω.

Σαν το κλειδί στην κλειδαριά ταίριαξες στην καρδιά µου εκλείδωσες και έµεινες για πάντα η κυρά µου.

∆εν έπρεπε να σ' αγαπώ µα δεν κατέχω γιάντα βρέξει χιονίσει η σκέψη µου είναι στη µια σου πάντα

Σαν το κερί που καίγεται πάνω στο µανουάλι ετσά να λιώσω δεν µπορώ να κάµω αγάπη άλλη.

∆εν έχει αξία η ζωή χωρίς αγάπης πόνο µονάχα αυτοί που αγαπούν αυτοί το ξέρουν µόνο.

Σαν την κατάρα τριγυρνώ µήπως και βρω εσένα, που την καρδια αποκλειστικά σου 'χω αφιερωµένα.

∆εν θα µε φτάξει µια καρδιά ήθελα να χα κι άλλη και µε τις δυό να σ'αγαπώ και λίγο θα ναι πάλι

Σαν τη δική µου την καρδιά στον κόσµο δεν είν' άλλη αφού αντέχει και βαστά µιαν άλλη πιο µεγάλη

∆έν θέλω γω αντίτηµα η αγάπη δεν πουλιέται µέρα τη µέρα χτίζεται σ' ένα λεπτό γκρεµιέται.

Σαν πάει η ώρα δώδεκα και βγαίνει το φεγγάρι έρχεται η εικόνα σου στο νου τσ' αυγής µαργαριτάρι.

∆εν κλαίει ο άντρας σαν πονεί για µιά αγάπη µόνο µα κι'όταν βλέπει ιδανικά που χάνονται στο χρόνο

Σαν κατεβεί ο ουρανός κι η γης ανέβει απάνω ετόσεσας, αγάπη µου, πεισµατικά θα κάνω

∆εν την χαρίζω την καρδιά σ' όποια κι αν την ζητήσει γιατί την έχει η κοπελιά που έχω αγαπήσει

Σαν και τα µάθια µου τα δυό θα σε λατρέυω φως µου γι'αυτό να µη µε τυρρανάς και την καρδιά σου δως µου

∆εν τηνε κάνω την καρδιά σε όποιον περνά, σαλόνι σε µια την παραχώρησα και θέλω να'ναι η µόνη

49

Μαντιναδες 2002

Μαντιναδες 2002 ΑΓΑΠΗ

Σαν θες µε κάνεις να γελώ σα θες µε'χεις και κλαίω µα και το δάκρυ είναι χαρά για αγάπη σα θα κλαίω..

∆εν τσι λυπούµαι τσι νεκρούς που φεύγουν και ξεχνούνε για µένα είναι πιο νεκροί όσοι δεν αγαπούνε

Σαν θες µε κάνεις να γελώ σα θες µε'χεις και κλαίω µα είναι δάκρυ κι η χαρά αγάπη σαν τη λέω.

∆έσποινα λεν την Παναγιά, ∆έσποινα λεν και σενα κι άν αρνηθώ την Παναγιά θε ν΄αρνηθώ κι εσένα.

Σαν ενωθούνε δυο καρδιές µ' αληθινή αγάπη ας είναι και παράνοµη αυτά δεν είναι λάθη

∆ικαίωµα µου να αγαπώ όποιον αρέσει εµένα και συµβουλές πολλές πολλές δεν θέλω απο κανένα

Σαν αστραπή τα µάτια της 'πο πάνω µου περνούνε που µια φορά δε τ' άφηνε σε άλλο να στραφούνε.

∆ίχως ελπίδα σ' αγαπώ, ξέρω δε σε κερδίζω να κάνω µπρος δε γίνεται µα και πίσω δε γυρίζω.

Σαν αγαπιούνται δυό καρδιές τα πάντα θυσιάζουν πιο πάνω την αγάπη τους απ'όλα τ'άλλα βάνουν

∆ότης θα γίνω της καρδιάς να µην ταφή στο χώµα, να ζεί αυτή να σε αγαπά και ας είναι σ' άλλο σώµα.

Σαν αγαπιούνται δυο καρδιές χαρά 'χουνε µεγάλη και ετσά χαρά σ'ούλη την γή θαρρώ δεν είναι άλλη

∆ύναµη θέλουν οι καρδιές που αληθινά αγαπούνε γιατί βαθιά πληγώνονται αγάπη άµα δε βρούνε

Σαν αγαπιούνται δυο καρδιές πολλές χαρές θωρούνε τσι πίκρες και τα βάσανα µε θάρρος ξεπερνούνε

∆υο Παναγίες αγαπώ είσαι η µια κέρα µου, στη µια χαρίζω το κερί στην άλλη την καρδιά µου.

Σαν αγαπιούνται δυο καρδιές πάντα θυσίες κάνουν πιο πάνω την αγάπη τους απ'ούλα τ'άλλα βάνουν.

∆ύο συγνώµες σου ζητώ, συγχώρεση µου δώσε, η µία που δε σου µιλώ κι η άλλη π' αγαπώ σε.

Σαλόνικα µου έλειψες και σε ποθώ ακόµα θα σε ξεχάσω µοναχά όταν θα µπω στο χώµα.

∆ώρο σου κάνω την καρδιά για πάντα να την έχεις κι είναι καρδιά που αγαπά µόνο να την προσέχεις

Σ'αγαπησα και σ'αγαπω οσες πληγες κι αν δωσεις µε την αδιαφορια σου θελεις να µε σκοτωσεις...

∆ως µου κερά µου αφορµή µα εγώ δε θα τη χάσω µίλα µου µε τα µάτια σου µπορώ να τα διαβάσω

Σα τον ανθό τσ' αµυγδαλιάς στα µέσα του χειµώνα έδεσε η αγάπη µας µε πίστη και µ' αγώνα.

∆ώσε µου Θε µου δύναµη όταν τον αντικρύσω χαµόγελο απ'τα χείλη µου να βγει πρωτού δακρύσω

Σα το σγουρό βασιλικό σ' έχω στη µια µου χέρα και µε την άλλη συνεχώς σου κάνω φως µου αέρα.

∆ώσε µου περιθώριο λίγο ν'αλλάξω γνώµη γιατί µε καίνε τση παλιάς οι καηµαθιές ακόµη.

Σα τζι χαχάλες του καβρού που παν' οµπρός κι οπίσω έτσα επήγαινες και συ όσπου να σ' αγαπήσω.

∆ώσε µου την αγάπη σου κι εγώ θα την φυλάξω µέσα στον κήπο της καρδιάς παλάτι θα της φτιάξω

Σα 'ρθεις στο κοιµητήριο θα συναρµολογήσω τα κόκαλα και θα σταθώ ορθός να σε φιλήσω.

∆ώσε µου Χάρε δυο λεπτά δώρο να της χαρίσω, θάχει µονάχα την καρδιά τ' άλλα θα σου τ' αφήσω

Σα πυρετός κυκλοφορείς σ' όλες µου τσ' αρτηρίες και δεν εκάτεχα και γω του πόνου µου τσ' αιτίες.

Ε Θεέ µου γιάντα τση 'δωκες αντί καρδιά µιά πέτρα πού’ναι σκληρή και άπονη και στην αγάπη ψεύτρα

Σα θες να δεις ποιαν αγαπώ και ποια 'χω στην καρδιά µου ξάνοιξε τον καθρέφτη σου να δεις την κοπελιά µου.

Ε Θεέ µου πως την αγαπώ και πόσο τη λατρεύω και µού'γινε πραγµατική θρησκεία και πιστεύω

Σα θες εσύ να σ' αγαπώ κρυφά από τσι γειτόνους βάλε µηλιά στον κήπο σου να χώνοµαι στους κλώνους

Εάν λογάς πως µ'αγαπάς µε πίστη - βεβαιώσου, θα λάβης την ανταµοιβή λαµπρή, του έρωτός σου.

Σ' ένα µεγάλο έρωτα η λογική ειναι λίγη κι ως κι αν το µεταχειριστείς σε τρέλλα καταλήγει.

Εβαλα µέσο το Θεό του ζήτησα µια χάρη να µ΄αγαπήσεις µάτια µου άλλος να µην σε πάρει

50

Μαντιναδες 2002

Μαντιναδες 2002 ΑΓΑΠΗ

Σ' αγάπησα ως αγαπά η µέλισσα το µέλι ο διψασµένος το νερό κι ο µερακλής το τέλι.

Εβγήκε η απόφαση και η ποινή µου είναι να σ' αγαπώ ισόβια µελαχρινέ µου κρίνε.

Σ' αγάπησα και σ' αγαπώ ρόδο και γιασεµί µου γιατί είσαι η µεγαλύτερη αγάπη στη ζωή µου

Εβλαστοσήρανε οι καηµοί χωρίς να τσι ποτίζω κι ανοίξανε πάλι οι πληγές και δεν τσι νταγιαντίζω

Ρωτούση µε ποιον αγαπώ µ΄ απάντηση δε δίδω δε µαρτυρώ τον θησαυρό που στην καρδιά µου κρύβω.

Εγέρασα να σ' αγαπώ κι όµως ευχαριστιέµαι γιατί µε την ελπίδα σου αζωντανός κρατιέµαι

Ρωτόκριτος θε να γενώ για µιαν αγάπη µόνο, που µ' έκανε να τραγουδώ ακόµη και στον πόνο.

Έγραψα εγώ πως σ'αγαπώ σε µια καµπάνα φώς µου για να χτυπά να το γροικούν στα πέρατα του κόσµου

Ρόδο φυτεύω στην καρδιά κι αγκάθι ξεφυτρώνει αγάπη κάνω να χαρώ κι αυτή µε θανατώνει

Εγώ ακόµη και νεκρός εντύπωση θα κάνω, γιατί θα γράφουν σ' αγαπώ τα κόκαλα µου πάνω

Πως να σε βγάλω απ'την καρδιά που σ'έχει συνηθίσει και µόνο που θα τσι το πώ µπορεί να σταµατήσει

Εγώ δεν είµαι πλούσιος λεφτά δεν κουλαντρίζω όµως την ευτυχία σου σου την εξασφαλίζω

Πως µ' αγαπάς το διάβασα σ' ενός αρνιού τη σπάλα µα εγώ για να βεβαιωθώ θα πάω να σφάξω κι άλλα

Εγω ηµουνα που επεφτα στ’αγκαθια να περασεις κι εδινα και το αιµα µου δικο σου να µη χασεις.

Πως είν' όµορφο όλοι λεν τ' Αυγούστου το φεγγάρι µα εσύ 'σαι ήλιος λαµπερός και σ' έχω για καµάρι

Εγώ 'µαι που κοιµήθηκα ολόγυµνος στο χιόνι µα 'χα τσ' αγάπης την φωτιά κοντά να µε πυρώνει

Πρώτα µου δίδεις τη χαρά κι ύστερα µου την παίρνεις ήθελα και να κάτεχα ήντα καταλαβαίνεις.

Εγώ 'µαι που σε πότιζα κλαδί να µη σου πέσει , φύλλο να µη σου µαραθεί και λες πως δε σ' αρέσει .

Πρόσεξε την αγάπη µου να µην τηνε σκοτώσεις γιατί θα µείνεις µόνη σου και θα το µετανιώσεις.

Εγώ µικρή µου σ' αγαπώ µα δεν κατέχεις πόσο όσο µπορείς να φανταστείς κι ακόµα άλλο τόσο.

Πρόβαλε στο παράθυρο να δω το προσωπό σου να δροσερέψω να γενώ σαν το βασιλικό σου

Εγώ µικρή µου σ'αγαπώ σαν το νερό που τρέχει και σαν τη γή που θα το πιεί και χορτασµό δεν έχει

Πρόβαλε στο µπαλκόνι σου και ρίξε τα µαλλιά σου να κάµω σκάλα ν' ανεβώ να µπω στην αγκαλιά σου

Εγώ µπορεί να τρελαθώ τη µνήµη µου να χάσω µη φανταστείς ότι ποτέ µπορεί να σου ξεχάσω.

Πριγκίπισσα στη σκέψη µου γυναίκα στην καρδιά µου και Παναγία στην ψυχή θα σ' έχω κοπελιά µου.

Εγώ να µαι στο βόρειο και'σύ στο νότιο πόλο η σκέψη µου σε ένα λεπτό περνά τον κόσµο όλο

Πρέπει πως εγενήθηκα δούλος τσ'αγάπης να'µαι, να ζω µε το παράπονο γιάντα δε µ'αγαπάνε.

Εγώ ποτέ δεν σε ξεχνώ, µη τρέφεις για 'µένα µένος, απλά κοιµήθηκα νωρίς γιατί 'µουν κουρασµένος

Πρέπει δεν πρέπει σ'αγαπώ ταιριάζει δεν ταιριάζει την γνώµη τσι καρδιάς ρωτώ του κόσµου δεν µε νοιάζει

Εγώ προσφέρω µια ζωή το παρελθόν µου σβήνω µα στην αγάπη δε µπορώ µόνο εγώ να δίνω

Ποτέ σου να µην µ' αρνηθείς µην κάνεις τέτοιο λάθος νωρίς θα µε σκεπάσουνε τα µάρµαρα κι ο τάφος.

Εγώ σου λέω σ' αγαπώ και τρέµουνε τα χείλη και συ µου λες καλύτερα να µείνουµε δυο φίλοι.

Ποτέ µου δεν κατάλαβα πώς έφυγες και γιάντα ίσως γιαυτό και η καρδιά να σ'αγαπά για πάντα

Εγώ σου λέω σ΄ αγαπώ και χάµε γονατίζω και συ µου λες κατάµουτρα να πάψω να ελπίζω.

Ποτέ µου δεν κατάλαβα πως έφυγες για πάντα ίσως γι' αυτό και η καρδιά να σ' αγαπά για πάντα.

Εγώ σου πρόσφερα χαρά µ' αρνήθηκες να πάρεις και περιµένεις το γαµπρό να έρθει καβαλάρης..

51

Μαντιναδες 2002

Μαντιναδες 2002 ΑΓΑΠΗ

Ποτέ δεν θέλω εγώ να δω τα µάτια τζη κλαµένα γιατί είναι η παρηγοριά και η χαρά µου εµένα.

Εγω τη βρηκα τη χαρα µεσα στα δυο σου µατια κι`ας τους αλλους να την ψαχνουνε σε πλουτη και παλατια

Πόσο πολύ σε αγαπώ στο νου σου να το βάλεις δεν εφαντάστηκα ζωή στην αγκαλιά µιας άλλης

Εγώ τη λέξη σ΄αγαπώ την έχω καταργήσει γιατί την είπα µια φορά κι έχω πληγές γεµίσει

Πόσο πολύ θα ήθελα µια βόλτα να σε πάω στ' άστρα να δεις πως έγραψα τη λέξη σ' αγαπάω

Εγώ την λέξη σ΄ αγαπώ την έχω καταργήσει γιατί την είπα µια φορά κι έχω πληγές γεµίσει.

Πόσο αργούνε οι στιγµές όταν κανείς προσµένει και κάθε µια γλυκιά στιγµή πόσο γοργά διαβαίνει

Εγώ τηνε σπατάλισα για σένα τη ζωή µου µα συνεχίζεις και κρατάς σκέψη και λογική µου.

Πόσα κρυφά ηφαίστεια στον κόσµο σιγοβράζουν, πόσες καρδιές χαµογελούν κι όµως κρυφά στενάζουν

Εδώ είµαι µα η σκέψη µου δεν φεύγει απο κοντά σου θέλει το κάθε της λεπτό νά'µαι στην αγκαλιά σου

Πολλές φορές πριν κοιµηθώ, τον ουρανό ρωτάω, γιάντα 'χεις κλέψει µου το νου, και τόσο σ'αγαπάω.

Εθάρου πως µου µίλουνε στη στράτα από συνήθεια, µα ρώτηξα και µου 'πανε πως µ' αγαπά στ' αλήθεια.

Πολλές καρδιές παράνοµες ζούνε και αγαπούνε για δε µπορούνε τη χαρά στη µόνιµη να βρούνε

Είδα σε πάλι σήµερο των αµαθιώ καµάρι, τση µέρας µου βασιλικέ και τση νυχθιάς φεγγάρι.

Ποιος ποταµός εστέγνωσε αγάπη µου µεγάλη να πάω να κλάψω δίπλα του να ξανατρέξει πάλι.

Είµ'έτοιµος και βάσανα και πόνους ν'αψηφίσω ως δώρο την αγάπη σου αν µέλλω να κερδίσω.

Ποιός εις τον κόσµο φάνηκε κι αγάπη δεν κατέχει ποιος δεν τηνε δοκίµασε ποιος δε τηνε ξετρέχει.

Ειν' οι στιγµές που ζήσαµε µοναδικές για µένα κι αν µ' αρνηθείς καµιά φόρα εγώ θα ζω για σένα.

Ποθαίνω και παράπονο έχω στον κόσµο µόνο πως δε µπορώ να σ'αγαπώ στο χώµα που θα λιώνω

Είν' όµορφη κι είµ' άσχηµος µικρή κι εγώ µεγάλος και δε εφτάναν όλα αυτά είναι στη µέση κι άλλος

Πιο άπειρη κι απ' τ' άπειρο η αγάπη µου για εκείνη σ' όλη µου εύχοµαι τη ζωή καθόλου µη µικρύνει.

Ειν΄ η φωνή σου βάλσαµο, το βλέµµα σου ελπίδα, κι η αγκαλιά σου σιγουριά σε κάθε καταιγίδα

Είναι αλήθεια πως πονώ δε θέλω να δακρύσω θέλω µόνο τα µάτια σου ξανά να αντικρίσω

Πίνω κρασί, δε µε µεθεί ρακί δε µε ζαλίζει ως µε µεθούν τα µάθια τζη όντε µ' ανατρανίζει

Είναι καιρός που σ' αγαπώ και άνθρωπος δεν το ξέρει πως µ' έχει κάνει µισερό τσ' αγάπης το µαχαίρι

Πέψε µου τριαντάφυλλα µέσα από την καρδιά σου και γλυκοαρωµάτιστα από τη µυρωδιά σου.

Είναι µικρή και δεν µπορεί αγάπη να προσφέρει γιατί ποτέ στον έρωντα δεν µπήκε για να ξέρει.

Πεταλολουλουδόλουστη της σκέψης µου πλανεύτρα πόσο πολύ σε αγαπώ µελαχροινή µαγεύτρα

Είναι µικρή µα µε καιρό κι αυτή θα µεγαλώσει και θα µπορέσει τη χαρά του κόσµου να µου δώσει.

Πες µου πώς θες το σ' αγαπώ µικρή µου να σου λέω πώς θες να συνοδεύεται µε γέλιο ή να κλαίω

Είναι πολλοί που βλαστηµούν την ώρα π' αγαπούνε κι άλλοι τηνε δοξάζουνε και τηνε προσκυνούνε.

Πες µου πώς θες να σ'αγαπώ ψάξε και βρες τη λύση κρυφά, ή να το ξέρουνε όλοι σ' αυτή τη ζήση

Είναι φορές που σκέφτοµαι να φύγω να σ' αφήσω µα ένα βήµα κάνω µπρος και δεκαπέντε οπίσω

Πες µου πώς θες να εκδηλωθεί η αγάπη µου για σένα θες να γελώ ή προτιµάς τα µάτια µου κλαµένα;

Είπε µου ότι µ΄αγαπά µ'αυτό µ'έχει γιατρέψει φαντάσου πόση δύναµη έχει αυτή η λέξη

Πες µου εσύ το σ'αγαπώ και εγώ θα βρω τον τρόπο να την αδειάσω την καρδιά και να σου κάµω τόπο

52

Μαντιναδες 2002

Μαντιναδες 2002 ΑΓΑΠΗ

Είσ' ένα µε το αίµα µου κι ένα µε την ψυχή µου κι αν µ'αγαπάς ποτέ ξανά µη βγεις απ'τη ζωή µου

Πέµπω τη σκέψη ένα λεπτό κοντά σου για να µείνει , µ' αποξεχνάτε κι η αυγή στσ' αγκάλες σου τη βρίχνει .

Είσαι αγάπη κι έρωτας, βασιλικός και γλάστρα, του φεγγαριού ο ουρανός, µε όλα του τα άστρα.

Πέµπω κοµµάτια τη καρδιά σε φάκελο κλεισµένη σε µιαν αγάπη µου παλιά που µ' έχει ξεχασµένη

Είσαι αφορµή µε το µυαλό η καρδιά και δεν µιλιέται γιατί σ' αγάπησε η καρδιά και το µυαλό σ' αρνιέται

Πάψε κερά µου να µαδάς και να ρωτάς για µένα τις παππαρούνες να σου πουν αν αγαπώ εσένα

Είσαι για µένα ένας µπαχτσές κι εγώ' µαι ο κηπουρός σου πάντα θα ζεις στη σκέψη µου κι εγώ µες στ' όνειρό σου

Πάρε µαχαίρι βάρα µε µα βάρα µε επιτήδεια µες στη καρδιά µη µου βαρείς για θα πονείς η ίδια

Είσαι για µένα η καρδιά και η ψυχή στο σώµα για σένα από έρωτα συνέχεια είµαι λιώµα

Παρασκευολουσµένη µου και Σαββατοστεγνώστρα Κυριακοστολισµένη µου για πρόβαλε στην πόρτα

Είσαι για µένα η χαρά το νόηµα του κόσµου ζωή δε θέλω ούτε λεπτό χωρίς εσένα φως µου

Παράπονο 'χω του Θεού κι εκείνος το κατέχει όσες φορές αγάπησα δυστυχισµένο µ' έχει

Είσαι λουλούδι τσ' άνοιξης τσι ανάστασης λαµπάδα, βρόχι τσι διψασµένης γης τσι παγωνιάς λιακάδα.

Πάντα µε κάνεις να πονώ πάντα να υποφέρω, αν έπαψες να µ' αγαπάς πες µου το να το ξέρω.

Είσαι νερό στη δίψα µου στην παγωνιά µου ζέστη στη µεγαλοβδοµάδα µου είσαι Χριστός Ανέστη

Παλίρροια ειν' η αγάπη σου φοβούµαι να σιµώσω για θα µε πάρει κι ύστερα φώς µου δε θα γλιτώσω

Είσαι το δάκρυ τσι χαράς στο τέλος κάθε πόνου, και η ποιο σηµαντική στιγµή στο πέρασµα του χρόνου.

Παλιά µου αγάπη πως µπορείς να κυβερνάς τη σκέψη και πάντα πειθεις την καρδιά πως θα 'ρθεις να πιστέψει..

Είσαι το πρώτο αίσθηµα που 'βαλα στην καρδιά µου ποτέ δε θα σ'αρνηθώ κι ας είσαι µακριά µου

Πάλεψα µε το Χάροντα σε µαρµαρένια αλώνια να µην µου πάρει την ψυχή να σ' αγαπώ αιώνια.

Είσαι το πρώτο φως τσ' αυγής τ' ονείρου θυγατέρα , της σκέψης σούρουπο χλωµό κι εκειά τελειώνει η µέρα .

Παίξε µου χίλιες µαχαιριές µα πόνο δε θα νιώσω τόσο πολύ που σ' αγαπώ δε θα το µετανιώσω

Είσαι τση νύχτας γιασεµί λευκό µες στο σκοτάδι, ανάσα µύρου στην καρδιά κάθε πνιγµένο βράδυ.

Οψάργας σ'είδα κοπελιά στ'ονείρου το σεργιάνι, και τη χαρά µου σήµερα ο κόσµος δε την βάνει.

Είχα γραµµένο στην καρδιά το σ' αγαπώ µα λιώνει οσαν το χιόνι όντε το δει ο ήλιος το σκοτώνει.

Οψάργας ονειρεύτικα πως ήµουνα µαζί σου και σαν τον κλέφτη άρπαζα το πιο γλυκό φιλί σου

Εκαµα όρκο στο Θεό ταίρι µου να σε κάνω κι άλλη δε θέλω µπλιο να δω στον κόσµο τον απάνω

Ούτε δεξά, ούτε ζερβά ούτε στη µέση κάνω στην αγκαλιά σου ας βρεθώ µιαν ώρα κι ας ποθάνω.

Εκεί που θα µε θάψουνε ποτέ µην πλησιάσεις γιατί φοβάµαι πως κι εκεί φωτιά θα µου ανάψεις

Οτι τση λείπει το 'χω εγώ κι ότι µου λείπει το 'χει, είναι την άνοιξη δεντρό και γω το πρωτοβρόχι.

Ελα να θέσουµε µαζί µα εγώ δε σε πειράζω κι όταν θα ξεσκεπάζεσαι εγώ θα σε σκεπάζω

Οτι τση λείπει το 'χω εγώ κι ότι µου λείπει το 'χει, είµαι το χώµα που διψά κι είναι το πρωτοβρόχι.

Ελπιζα στην αγάπη σου να βρω χαρές µεγάλες µα δυστυχώς ήσουν και συ γυναίκα σα και τσ' άλλες.

Οτι όµορφο µες τη ζωη κι ότι ωραίο είδα, είχε στολίδι φηµιστό τσ'αγάπης τη σφραγίδα.

Εµάτωσες τα χέρια σου να δέρνεις την καρδιά µου µα όσο πολύ κι αν τη χτυπάς θα σ' αγαπά κερά µου

Οτι µου λείπει στη ζωή µόνο εκείνη τό'χει εγώ το χώµα που διψά κι' αυτή το προτωβρόχι

53

Μαντιναδες 2002

Μαντιναδες 2002 ΑΓΑΠΗ

Εµένα απου µ' αγαπά στο θάνατο µε φτάνει σκέψου να δεις σ' έναν εχθρό ίντα µπορεί να κάνει

Οτι κι αν είχα κι άξιζε σε σένα έδωκά το και δα ξανοίγω τη ζωή να πιάσω απ' τον πάτο.

Εµένα είν' η σκέψη µου πολύταξιδεµένη κι όπου αγαπώ κάθε βραδιά πηγαίνει, εκειά και µένει

Οτι δικό σου τ' αγαπώ πουλί µου αγαπηµένο κι ας είναι και σπιρτόξυλο που το 'χουν αναµµένο

Εµπνευση είσαι άντρα µου ηλιοχαϊδεµένε για τα στιχάκια τουτανε πολυτραγουδηµένε

Οτι για σένα αισθάνοµαι υπερβολές δεν είναι σε θέλω και ας µη µε θες µελαχρινέ µου κρίνε.

Ενα λεπτό χρειάστηκε φως µου να σ' αγαπήσω και µια ολόκληρη ζωή για να σε λησµονήσω.

Οτι για σένα αισθάνοµαι µια λέξη δεν το βάνει γι'αυτό την λέξη σ'αγαπώ το χείλι µου δεν βγάνει

Ενα µατσάκι γιασεµιά στέκω και ξεφυλλίζω και τα ρωτώ αν µ' αγαπάς ακόµα να ελπίζω

Οτι αγαπήσω αληθινά φεύγει και µε πληγώνει γι'αυτό και δεν ξελύπουνε απ'το κορµί µου οι πόνοι

Ένα σγουρό µελαχρινό µ'έχει κουζουλαµένο, κοιµούµαι κι ονειρεύοµαι και ύπνο δεν χορταίνω.

Οταν τον κόσµο στερηθώ και τη ζωή µου χάσω τότε µονάχα πίστεψε ότι θα σε ξεχάσω

Ενα σου µόνο σ΄αγαπώ µε στέλνει και πέταω κι ένα φιλί σου µε γυρνά στη γη και σε κρατάω

Οταν την Κρήτη σκέφτοµαι πονάω κι υποφέρω σε ένα πλοίο θε να µπω λουλούδια να σου φέρω.

Ερωτικό φεγγάρι µου που νυχτοσεργιανίζεις το µυστικό τσ'αγάπης µου µόνο εσύ γνωρίζεις

Οταν τα µάτια σου θωρρώ τη µνήµη µου τη χάνω και τ' όνοµά σου το γλυκό το επαναλαµβανω.

Εσκέφτηκα να σ' αρνηθώ µα αναίρεσα τη σκέψη στο λεξικό τσ' αγάπης µου δεν έχω τέτοια λέξη.

Εσύ είσαι η αγάπη µου το πάθος κι ο σεβντάς µου η δύναµη για την ζωή και ο πρώτος ερωτάς µου.

Οταν σκεφτώ καµιά φορά πως βρίσκεσαι µακριά µου σκεπάζει µαύρο σύνεφο και πόνος την καρδιά µου

Εσύ είσαι στην αγάπη µου µοναδική ελπίδα όπως µέσα απ' τα σύννεφα βγαίνει µια ηλιαχτίδα.

Εσύ θαρρείς πως µ' αγαπάς µα αυτό δεν είναι αγάπη άλογο είναι που πετά χάµε τον αναβάτη.

Οταν σε δουν τα µάτια µου το λένε στην καρδιά µου κι όλος ο κόσµος τα γροικά τ' αναστενάγµατά µου

Εσυ'σαι ο λόγος για να ζώ εσυ'σαι η αιτία είσαι για µένα στη ζωή αυτός που έχει αξία

Οταν πονάς να µου το λές να κλαίω γω για σένα για δεν αντέχω να θωρώ τα µάτια σου κλαµµένα

Ετσα πολύ που σ' αγαπώ Χριστέ µου σε καλό µου µη σ’αγαπήσω πιό πολύ και χάσω το µυαλό µου

Οταν περνώ και σε ιδώ γυναίκα ξελογιάστρα, γίνοµε στο µπαλκόνι σου βασιλικός στη γλάστρα.

Εφίλησα ντη κι ήτονε πιό µέλι κι απ΄ το µέλι και στη σοχώρα τραγουδώ σα το τροζό κοπέλι

Όταν περνάς από κοντά και µε γλυκοκοιτάζεις µου φαίνεται αγάπη µου στον ουρανό µε βγάζεις.

Εφτά γιατροί µ' εξέτασαν κι οι εφτά µου πήραν αίµα και βγάλανε διάγνωση πως αγαπώ εσένα.

Όταν πεθάνω και θαφτώ, λιώσω και γίνω σκόνη ως και το κοκκαλάκι µου θα σ' αγαπά ακόµη.

Εχε αγάπη στη καρδιά εχε και στη ψυχή σου, αµα το θες να τη διαβείς γαλήνια τη ζωη σου.

Οταν µου λέει σ' αγαπώ δε λέγεται η χαρά µου, γίνοµαι αϊτός στον ουρανό και 'κείνη τα φτερά µου.

Εχεις µορφή αστερισµού και µάτια που σκοτώνουν τα χείλη σου όταν µε φιλάς αυτά µ'αποτελειώνουν

Οταν µιλείς πέφτουν ανθοί και ρόδα σα γελάσεις και τα ξερά κλαδιά ανθούν από κειά που θα περάσεις

Έχω παράνοµο δεσµό κι ανε χαθώ χαλάλι θυσία κανω την καρδιά για µια φιλιά µεγάλη

Οταν γελάς γελώ κι εγώ και όταν κλάψεις κλαίω κι όταν σου πω πως σ'αγαπώ απ'την καρδιά στο λέω

54

Μαντιναδες 2002

Μαντιναδες 2002 ΑΓΑΠΗ

Ζαχαροζυµωµένη µου κι όµορφο γιασεµί µου κι ανθέ µου φεγγαρόλουστε να σ' έβαζα στ' αυτί µου.

Οσο σκληρή και άπονη θα είσαι εσύ µαζί µου τόσο θα σ'αγαπώ εγώ όµορφο γιασεµί µου

Ζηλεύω σου βασιλικέ όχι γιατί µυρίζεις αλλά γιατί τσ' αγάπης µου τη γλάστρα κυµατίζεις.

Οσο κι αν είµαι δυνατός και τον σκληρό κι αν κάνω µπροστά σ' ένα µελαχρινό τον έλεγχό µου χάνω

Ζήσω, πεθάνω στη ζωή εσύ έχεις την ευθύνη γιατί χαρά δεν µου ΄δωσες που κάθε αγάπη δίνει

Οσο ζητά ένα δενδρό βροχή για να εζήσει τόσο ζητάει κι η καρδιά µιαν άλλη ν' αγαπήσει

Η αγαπη η αληθινη δε σταµατα στον Αδη γινεται φως και το περνα του ταφου το σκοταδι

Οσο ανθεί η αγάπη µας κερά µου και φουντώνει, τόσο και µεγαλώνουνε µέσ' στην καρδιά οι πόνοι.

Η αγάπη η αληθινή δε σταµατά στον Άδη γίνεται φως και το ξεπερνά του τάφου το σκοτάδι

Οση αγάπη µου' δωκες έλα να στην ξοφλήσω µα δωσ'µου πίσω την καρδιά για να µπορώ να ζήσω.

Η αγάπη λένε είναι ζωή µα ρώτα µε και µένα εγώ θαρρώ πως πέθανα που αγάπησα εσένα

Οσες πληγές µου άνοιξες κερά µου να θυµάσαι θα γίνουν τριαντάφυλλα και πάνω θα κοιµάσαι

Η αγάπη µου εγίνηκε ένα κοµάτι χιόνι , απού του κάνω ασκιανο µη βάλει αρχή και λιώνει.

Οσες κι αν βάλω στη καρδιά την πρώτη δεν τη βγάνω γιατί 'χει δικαιώµατα από τσ'άλλες παραπάνω.

Η αγάπη σου ήταν ψεύτικη, δεν είχε καµωµένη ρίζα βαθιά µες την καρδιά και πήγαινε χαµένη..

Οσες κι αν βάλω στη καρδιά πάλι θα να 'ναι άδεια µέχρι να ζω δεν σβήνονται τση πρώτης τα σηµάδια.

Η αγάπη σου µε µάγεψε και δεν µπορώ µακριά σου ολόκληρή µου η ζωή έχει τη µυρωδιά σου

Οσες αγάπες έκαµα να ΄θελα τσ΄ απογράφω, δυο χρόνια θα περνούσανε κι ακόµα ΄θελα γράφω.

Η αγάπη σου µε τυρανά όλο µε βασανίζει όλο µου λέει πως µ'αγαπά µα όλο αλλού γυρίζει

Η αγκαλιά σου φυλακή να 'ταν φονιάς να γίνω να δικαστώ ισόβια στα χέρια σου να µείνω

Οσα ΄ναι τ΄άστρα τ' ουρανού τόσες και οι ευχές µου, κοντά µου να σε φέρουνε να γίνουνε χαρές µου

Η κάθε αγάπη στην καρδιά δε διαρκεί αιώνια σβήνει και λιώνει, χάνεται σαν τα βουνά στα χιόνια

Η µάνα σου και ο κύρης σου λένε πως δε µε θένε τα δυό σου µάτια κοπελιά τα κάνουνε και κλαίνε

Ορκο µεγάλο έκανα να µήν ξαναγαπήσω µα σαν σε βλέπω µάτια µου τον όρκο παίρνω πίσω

Η µοίρα δεν µ' αδίκησε που µ'έφερε κοντά σου µ'αδίκησε που πέρασα τόσο καιρό µακριά σου

Ορκίστηκες να µ' αγαπάς και ακούσανέ σε τ' άστρα και θα τα βάλω αν µ' αρνηθείς µάρτυρες ξελογιάστρα

Η νύχτα έχει ώρες δεκατρείς µα εγώ τσι τρεις κοιµούµαι τις άλλες δέκα ξαγρυπνώ κι εσένα συλλογούµαι

Ορκίστηκα στους Αγιους πως άµα µε αγαπήσεις δεν πρόκειται αγάπη µου ποτέ να δυστυχίσεις.

Η πρώτη αγάπη στη καρδιά ριζώνει και δε βγαίνει καηµός που κάθε µου χαρά σα βιόλα τη µαραίνει

Ορκίστηκα πως όσο ζω δε θα ξαναγαπήσω µα σ'είδα και σ'αγάπησα τον όρκο παίρνω πίσω

Η πρωτη αγαπη στην καρδια λενε πως δεν ξεχνιεται αφηνει χρονους στο κορµι πληγες να τυρανιεται

Ορκίστηκα να σ'αγαπώ κι όρκο δεν παίρνω πίσω καλιά ζωή ν'απαρνηθώ παρά να σε αφήσω

Η πρώτη µου αγαπητικιά µ' άφηκε µόνο πόνους για να 'χω να παιδεύοµαι σκιάς πεντακόσους χρόνους

Ορκίστηκα να σ' αγαπώ στον πιο µεγάλο όρκο και ελπίζω πως θα µ' αγαπάς και συ µ' αυτόν τον τρόπο.

Η πρώτη µου αγαπητικιά, από το µυαλό δε φεύγει γιατί 'ναι οι αναµνήσεις τση βρύση που δε στερεύγει

Ορκίστηκα να πάψω µπλιο µ' αγάπες ν' ασχολούµαι µα σ' είδα και µη προδωθώ στον όρκο µου φοβούµαι

55

Μαντιναδες 2002

Μαντιναδες 2002 ΑΓΑΠΗ

Η σκέψη µου είναι όπου κι αν πας κάθε λεπτό µαζί σου κι η φαντασία φέρνει τη µπροστά µου τη µορφή σου

Ορκίζοµαί σου στο Θεό, αγάπη µου γλυκειά µου πως δε θ'αφήσω άλλη καµµιά να µπει µες στην καρδιά µου

Ήθελα µε τη σκέψη µου να µάθω µόνο ένα αν µ' αγαπάς τόσο εσύ όσο αγαπώ εσένα

Οπως ζεσταίνει ο ήλιος τη γη και διώχνει το σκοτάδι το ίδιο νιώθω στην ψυχή µ' ένα δικό σου χάδι

Ηθελα να ‘µαι µουσική µήπως και σου αρέσω µες στην καρδιά σου για να ζω στα φύλλα της να θέσω.

Οπου σταθώ κι όπου βρεθώ εγώ το διαδηλώνω, πως για τα µάτια σου τα δυο µέρα και νύχτα λιώνω.

Ηθελα να ‘µουνα σταυρός απάνω στο λαιµό σου κι όλες τι δύσκολες στιγµές να ‘µαι το φυλακτό σου.

Οπου σκεπάζει ο ουρανός κι όπου ο ήλιος λιάζει έψαξα µα δεν ήβρηκα γυναίκα να σου µοιάζει

Ηθελα να βρω το Θεό και να τόνε ρωτήσω στον άλλο κόσµο ανε µπορώ να σε ξαναγαπησω

Οπου κι αν πας αόρατη η σκέψη µου κλουθά σου µπορεί να µην τηνε θωρείς µα βρίσκεται κοντά σου.

Ηθελα να γινοσουνα τσιγαρο παπαστρατος να σε καπνιζω οντε πονω και εχει η καρδια µου παθος

Ηθελα να µαι δάκρυ σου όταν θα κλαίς να κάνω ζωγραφιστό το σ'αγαπώ στο µάγουλο σου απάνω

Οποιος µπορεί και λησµονά για αγάπη ας µη µιλήσει για δε πιστεύω αληθινά πως έχει αγαπήσει.

Ηθελα να 'µαι δάκρυ σου όταν θα κλαις να βγαίνω στο όµορφό σου πρόσωπο περίπατο να βγαίνω

Οποιος 'γαπά αληθινά βάσανα δε φοβάται γιατί τα στρώνει πάπλωµα και θέτει και κοιµάται.

Ηθελα να' µαι εγω εσύ και'σύ εγώ να γίνεις να καταλάβεις και να δείς τον πόνο που µου δίνεις.

Οποια καρδιά δεν ένιωσε ποτέ αγάπης κτύπο την έχει πλάσει ο Θεός µονάχα για τον τύπο

Ηθελα να 'µαι ύπνος της τα βράδια να µε θέλει να γίνοµαι κυρίαρχος σε όλα της τα µέλη

Οντε-ν αστράφτει και βροντά στην αγκιαλιά τζη µ' έχει και κλείω τα παράθυρα κι ασ' τον καιρό να βρέχει

Ηθελα νά 'µε δάκρυ σου όταν θα κλαίς να βγαίνω στο όµορφό σου πρόσωπο περίπατο να πιένω.

Οντε χαθεί η Ανταρκτική κι εκδικηθεί η φύση τότε και η αγάπη µου για σε θα σταµατήσει

Ηθελα να 'µουν κερασιά µέσα εις την αυλή σου, νά 'περναν τα κεράσια µου τ'ολόγλυκο φιλί σου

Οντε φιλώ τα χείλη σου ο λογισµός µου τρέχει στη µυρωδιά που βγάνει η γης τότε που πρωτοβρέχει

Ηθελα να 'χα δύναµη τόση που να µπορούσα την ώρα που ΄µαστε µαζί να τηνε σταµατούσα

Οντε µισεύγει για να 'ρθει να σ'ανταµώσει η σκέψη ένα καλάθι µε φιλιά βάστα να σε φιλέψει

Ηθελα να'µαι αναλαµπή στα χέρια τα δικά σου να µε συµπαίνες να γενώ ανθός στην αγκαλιά σου

Οντε θωρρώ σε κοπελιά τα λογικά µου χάνω και δεν επέρασε στιγµή να µην αναστενάζω

Ηθελα να'µαι ουρανός σύννεφο να'ναι κείνη κι όντε της πω το σ'αγαπώ ψιλή βροχή να γίνει

Οντε θα νιώσεις ίντα θα πει αγάπη και πονέσεις όλες τσι τρέλες που ΄καµα θα µου τσι συγχωρέσεις.

Ηθελα να'µουν δάκρυ σου να δώ αν το ξεχάσεις την ώρα απου θα πονείς να κλαψεις να µε χάσεις.

Οντε γι'αγάπη σου µιλώ άσε µε να υπερβάλω να κάνω το πικρό γλυκό και το µικρό µεγάλο

Ηθελα ναµουνα δεντρό στού Ρούβα το µασκάλι νάρθεις να κτίσεις τη φωλιά στην αγκαλιά µου πάλι

Οµορφο που 'ναι ν' αγαπάς και να 'ναι η κοπελιά σου, απέναντι κι ατέλειωτα να 'ναι τα όνειρά σου.

Ηλιε µου να µην ξαναβγής καθόλου δεν µε νιάζη µα γώ χω την αγάπη µου κι όπου προβάλει λιαζη.

Οµορφο που 'ναι ν' αγαπάς και να µη νιώθεις πόνο, µα 'γω για την αγάπη σου µέρα και νύχτα λιώνω.

Ηλιου τη λάµψη δίνουνε τα µάτια τα δικά σου Θε µου και τί δε θα'δινα να µπω στην αγκαλιά σου

56

Μαντιναδες 2002

Μαντιναδες 2002 ΑΓΑΠΗ

Ολου του κόσµου τα καλά αν πουν να µου χαρίσουν και σένα να µου πάρουνε θα πω να τα κρατήσουν.

Ηρθες από τη σκέψη µου απόψε σα διαβάτης ξενιτεµένος στση καρδιάς στ' όνειρο µιας αγάπης.

Ολος ο κόσµος χαίρεται µα΄γω στενοχωρούµαι γιατί να ζήσω δε µπορώ κι εσένα να στερούµαι

Ηρθες και µου φερες χαρά χαρά µα λίγης ώρας οσά 'ντο ήλιο οντέ θα βγεί αναµεσώς µιας µπόρας.

Ολος ο κόσµος να καεί πλην το Μελιδοχώρι γιατί αγαπώ µια κοπελιά ενούς Καράτζη κόρη.

Ηρθες κοντά και άρχιξε ο χτύπος τση καρδιάς µου, απού'χε µπλιό ποξεχαστεί στ'αναστενάγµατά µου.

Ολοι 'χουν εικονίσµατα και προσκυνούν απάνω µα 'γω στα µάτια σου τα δυο την προσευχή µου κάνω

Ηρθες στη µαύρη µου ψυχή ωσάν το φως του ήλιος και ξέπλυνες τα βάσανα σαν το νερό του Νείλου

Ολα τα δικαστήρια του κόσµου να γυρέψεις πως σ' αγαπώ δεν ηµπορείς να µου τ' απαγορέψεις .

Θα ήθελα να 'χα τρεις καρδιές η µια να σε φυλάει, η άλλη να σε σκέφτεται και η άλλη να σ' αγαπάει

Οι όρκοι που µου έδωσες και τα φιλιά στο στόµα είναι αυτά που µ' έκαναν να σ' αγαπώ αιώνια.

Θα 'θελα να 'µουν όµηρος στα χέρια τροµοκράτη να δω ίντα 'θελα 'καµες κοντά του άνε µε κράτει.

Θα 'ναι το τέλος µιας ζωής κι αρχή ενός ονείρου σα 'ρθεις κοντά µου για να ζεις προτού τα νιάτα φύγουν

Ο,τι σ' αρέσει στη ζωή και ο,τι το κάνεις κέφι , βασιλικέ µου να γενεί τροφή και να σε θρέφει .

Θα προσπαθησω να γενω να µ'αναπνες αερας νερο την ωρα που διψας κι ηλιος τσι καθε µερας

Ο ουρανός κι οι άγγελοι το µαρτυρούνε φώς µου, πως άλλη από λόγου σου δε βάζει ο λογισµός µου.

Θα ρίξω ρόδο στο γιαλό αν δε µπορέσω να'ρθω σε κάθε ροδοπέταλο το σ'αγαπώ θα γράψω

Ο κύρης σου είν' άφορµή και οπλοφορώ κερά µου και κοντοφτάνει η χαραυγή που θα γενείς δικιά µου

Θα σ' αγαπώ κι αδιαφορώ κοντά µου αν δε σε νιώσω µε φτάνει η σκέψη πως για σε σα το κερί θα λιώσω.

Ο κόσµος είναι ψεύτικος, κακός γεµάτος ζήλεια, µα εγώ για όλα αδιαφορώ, και σε φιλώ στα χείλια.

Θα σ' αγαπώ ώστε να ζω ασχέτως πως γνωρίζω πως είναι κακοδιάβατος ο δρόµος που βαδιζω.

Ο ήλιος όντε έδυε σ' ακούµπησε στα χείλη πήρε φωτιά ο ουρανός και κέντησε το δείλι.

Θα σ'αγαπώ, θα σ'αγαπώ µέχρι να µπω στο χώµα κι αν οι νεκροί αισθάνονται θα σ'αγαπώ ακόµα

Θαρρεί πως την αγάπησα γιατί έχει ελιές και αµπέλι φωτιά θα βάλω κοπελιά και θα τα κάψω θέλει

Ο έρωτας σου κοπελιά µου καταλυεί τη νιότη κι έκαµε και στο µάγουλο το δάκρυ καταπότη.

Θε µου για κοίτα µε καλά κοίτα καλά σου λέω πως για αυτή που αγαπώ µέρα και νύχτα κλαίω

Ο ερχοµός σου κοπελιά άνοιξη µου θυµίζει και η φεύγα σου φθινώπορο που η φύση κιτρινίζει..

Θε µου και κάµε να γενώ χώµα στη γειτονιά τζι να δροσερεύγω και ν'ανθώ στο κάθε περασµά τζι.

Θε µου και κάµε να γενώ χώµα στη γειτονιά τζη να δροσερεύγω και ν' ανθώ στο κάθε πέρασµά τζη.

Ο άντρας ο περήφανος όντε θα αγαπήσει άλλη δε βάνει στην καρδιά µέχρι να ξεψυχήσει

Θε µου και κάνε µε κερί και κάνε φλόγα εκείνη που να µε λιώσει και κανείς να µην τις ρίξει ευθύνη

Ξύπνησε ερωντικό κορµί κι έβγα στο παραθύρι κι απ' τα µαλλιά σου τίναξε τω λουλουδιώ την γύρη

Θε µου και να 'ταν δυνατό δέκα φορές να ζούσα δέκα φορές πιο δυνατά εκείνη ν' αγαπούσα

Θε µου και Παναγία µου, Χριστέ µου κι Αγιο Πνεύµα να µη µ'αφήσετε ποτέ να πω τσ'αγάπης ψέµα

Ξέρεις ίντα 'ναι ν' αγαπάς και να σου λένε οι άλλοι δεν είσαι άντρας π' άφησες το δάκρυ να προβάλλει;;

Θε µου κι αρρώστησέ τηνε µα όχι και να πεθάνει να βρω και γω την αφορµή να πάω να δω ίντα κάνει

57

Μαντιναδες 2002

Μαντιναδες 2002 ΑΓΑΠΗ

Θε µου µια χάρη σου ζητώ κάντην αν θα µπορέσεις αυτά τα µάτια που αγαπώ ποτέ να µην πονέσεις

Ξεπετασάρικο πουλί θα γίνω για να σε 'βρω και θα σου γλυκοτραγουδώ ώσπου να σε µαγέψω

Θεέ µου δίδε της χαρές να µη τη δω να κλάψει και δίδε εµένα τα κακά που 'χεις για κείνη γράψει

Ξαπλώνω για να κοιµηθώ µα εσένα συλλογουµαι σαραντα ωρες να γενει η νυχτα δεν κοιµουµαι..

Θεέ µου και γίνε άνθρωπος στη γή έλα και µείνε και κάτσε θεε µου αντίκρυ του κι ύστερα εµένα κρίνε

Θεέ µου και κάµε µε δεντρό κι εκείνη κάµε χώµα ν' αγκαλιαστούν οι ρίζες µου µε το δικό της σώµα

Ξανθό σπαθί στο σώµα µου µπαίνει και ξαποσταίνει κι αντί για πίκρα στην καρδιά πόνο γλυκό µου φέρνει

Θεέ µου µια χάρη σου ζητώ κι όχι δική µου, ξένη να βλέπω εκείνη π' αγαπώ να ζει ευτυχισµένη

Νεφαλιασµένος ουρανός ήτονε η ζωή µου κι 'ρθες σαν ήλιος και 'φεξες βιόλα µελαχρινή µου

Θεέ µου µιά χάρη σου ζητώ και θέλω να την κάνεις γράψε µε τ'άστρα σ'αγαπώ να τηνε κουζουλάνεις

Να'τανε Θεέ µου η θάλασσα όπως η αγκαλιά σου για να µη νιώθω ούτε στιγµή πως βρίσκοµαι µακριά σου.

Θέλεις να δείς αν σ' αγαπώ για κοίταξέ µε πρώτα τα δύο µου χείλη µη ρωτάς τα δύο µου µάτια ρώτα.

Να χαίρονται που ΄χουν καρδιές αισθήµατα και λιώνουν κι΄ αλίµονο απού΄χουνε µάτια και δεν θολώνουν

θέλω µονάχα µια στιγµή να 'ρθεις χωρίς να ξέρω να καταλάβεις ήντα τραβώ και πόσο υποφέρω

Να το θυµάσαι όπου κι αν πας να µ' αγαπάς µικρή µου γιατί εισ' η µεγαλύτερη αγάπη εις τη ζωή µου.

θυµασε το που καναµε αστεια να γελουµε έ, αυτά τ'αστεια γινανε πληγες και µε πονουνε.

Να 'ταν το δάκρυ µου νερό τη δίψα σου να σβήνω κι ένα γλυκό χαµόγελο στα χείλη σου να δίνω

Θυµήσου το όπου κι αν πας να µ' αγαπάς µωρό µου γιατι όντε θα µ' αρνηθείς ζωή δε θέλω µπλιο µου.

Να σ' αρνηθώ αγάπη µου, λόγο δε βρίχνω ένα κι όσο κι αν ζώ δε δέχοµαι, λόγο απο κανένα.

Θωρώ σε πως µαραίνεσαι βιόλα µου στο µετόχι µα δε µπορώ και να γενώ για σένα πρωτοβρόχι.

Να σ' αποφύγω προσπαθώ µα να σε βλέπω θέλω, δε θέλω πια να µου µιλείς κι α δε µιλείς, ζηλεύω.

Ιντα 'ταν φως µου να σε δω στη στράτα τη δική µου και µου τηνε κατάντησες µαρτύριο τη ζωή µου.

Να πιω κερά µου το γλυκό κρασί του ερωτά µου να πιεις και συ να στέκεται παντοτινά η φιλιά µου

Κάθε βραδιά προσεύχοµαι στο πλάστη αυτού του κόσµου να σ΄έχει πάντα δίπλα µου αγάπη µου και φώς µου

Να µπόρειενε ο άνθρωπος να σταµατά το χρόνο εγώ ετούτη τη στιγµή θα σταµατούσα µόνο

Κάθε λεπτό µου στη ζωή είναι και επιθυµία να µ΄αγαπάς παντοτινά γλυκιά µου αµαρτία

Να 'µουνα πέτρα να χτιστώ στση χώρας το µπεντένι, για να θωρώ η την αγαπώ στη βόλτα όντε βγαίνει.

Κάθε που βρέχει, σ' αγαπώ γράφω πάνω στσι στάλες κι ελπίζω να στεγνώσουνε στις εδικές σου αγκάλες

Να 'µουνα ίντα να' µουνα πηρούνι του σπιτιού σου να τρως µ' αυτό να γεύοµαι τη γλύκα του φιλιού σου

Κάθε που 'κουσω την καρδιά για αγάπη να πονέσει γίνετ' ο κόσµος όµορφος και πιο πολύ µ' αρέσει.

Να µουνα δέντρο φουντωτό σκιά να σου χαρίζω αηδόνι να σου κελαηδώ βιόλα να σου µυρίζω.

Κάθε σου άγγιγµα φιλί κάθε φιλί σου χάδι και κάθε σου ανάµνηση φως µεσ' το σκοτάδι

Να µην ξεχνάς πως σ'αγαπώ πως σ΄έχω στην καρδιά µου κι ας θέλεις µόνο να γροικάς τ'αναστεναγµατά µου

Κάθε φορά που θα σε δω σκυφτή στο παραθύρι, στένει κερά µου η καρδιά µεγάλο πανηγύρι.

Να µη µ' αφήσεις µάτια µου µα εγώ σε θέλω τόσο και την καρδιά µου αν χρειαστεί να ζήσεις θα στη δώσω .

Καθηµερνώς προσπάθεια κάνω να τη µισήσω µα ένα ζάλο κάνω µπρος και δύο πάω πίσω.

58

Μαντιναδες 2002

Μαντιναδες 2002 ΑΓΑΠΗ

Να µη θαρρείς πως σ'αγαπώ και τύχει και ξεγνοιάσεις το πως µπορεί να σ'αρνηθώ πάντα στο νου σου νά'χεις

Και γω πίσω του µήνυσα να πει του παπά Γιάννη και να ρθουν ούλοι επαέ να βάλουµε στεφάνι

Να κάτεχα από πού πέρνας να'στρωνα καλντερίµι να'βανα για πηλό χρυσό και για χαλίκι ασήµι

Και µες στη θάλασσα να µπω δε σβήνει η φωθιά µου γιατί είναι εσωτερική και καίει τα σωθικά µου

Να γράψω θέλω γράµµατα στου φεγγαριού τον κύκλο να τα διαβάζεις κάθ' αργά να µη χορταίνεις ύπνο

Και να µαχαιρωθεί η καρδιά το αίµα που θα χύσει κάθε σταγόνα θα γενεί καρδιά να σ'αγαπήσει

Να γράψω θέλω γράµµατα στου φεγγαριού τη µέση και να σου γράφω αγάπη µου πως άλλη δε µ' αρέσει

Και να µη σ' έβλεπα ποτέ πάλι θα σ' αγαπούσα γιατί στη φαντασία µου πάντα σε συναντούσα.

Να 'βανα τσι πλεξούδες σου µια νύχτα µαξιλάρι κι ας είχε 'ρθεί την ταχινή ο χάρος να µε πάρει.

Και σου χιλιοπαράγγειλα να βγεις στο παραθύρι να κάνω τα χειλάκια σου γλυκού κρασιού ποτήρι

Να ‘ταν η σκέψη µου φονιάς ήθελα τηνε βάλω στην αγκαλιά σου φυλακή ποτέ να µην τη βγάλω.

Και στη φωτιά ανε µου πείς αγάπη µου θα πέσω όµως να ζήσω χώρια σου ποτέ δεν θα µπορέσω

Να ‘µουνα λέει γιασεµί στον κήπο σου ν’ ανθίζω, το άρωµά µου να ‘στελνα να σε καληνυχτίζω.

Και το τσιγάρο µ' έβαλε η σκύλα να το κόψω, να καταλάβει ήθελε ανε τη 'γαπω και πόσο.

Μυρίζουν τα µαλλάκια σου άρωµα παραδείσου κι εκεί µε στέλνεις µάτια µου σα βρίσκοµαι µαζί σου

Και του τσιγάρου ο καπνός εσένα σχηµατίζει φαντάσου πόσο σ' αγαπά αυτός που το καπνίζει

Μπόρες περνώ κι είσ' αφορµή τι θα γενώ δεν ξέρω φοβούµαι στην αγάπη σου δε θα τα καταφέρω.

Καινούργι' αγάπη µου κτυπά την πόρτα τση καρδιάς µου µα γω' χω ακόµη αδιάρµιστα τα πάθη τση παλιάς µου

Μπορεί να γιάνει µια πληγή στο πέρασµα του χρόνου µα δε µπορεί να ξεχαστεί η αφορµή του πόνου.

Καινούρια αγάπη ανε µπορείς να γιάνεις την καρδιά µου, µη µε πληγώσεις µα καλά θωρείς την καταδιά µου.

Μπαξε σου κανω την καρδια και φυτεψε τσι βιολες να κοβεις να µυριζεσαι οποια σ' αρεσει απ' ολες

Καινούρια αγάπη είν' εύκολο πάντοτε να την πιάσεις µα δύσκολο είναι µιας παλιάς τον πόνο να ξεχάσεις.

Μπαίνω σαν µπεις στην εκκλησιά σε δίληµµα µεγάλο όντε σιµώνεις το Χριστό ποιος προσκυνά τον άλλο

Καινούρια αγάπη της καρδιάς την πόρτα µη χτυπήσεις γιατί κοιµάται η παλιά και θα τηνε ξυπνήσεις.

Μου λένε φίλοι και γνωστοί να σ'αρνηθώ κερά µου όµως αυτοί δεν ξέρουνε τα συναισθήµατά µου

Καινούρια αγάπη τση καρδιάς τα βάθη θεµελιώνει η πρώτη είναι αληθηνή παλιώνει µα δε λιώνει.

Μου λείπει η αγάπη σου και τα γλυκά φιλιά σου και όλα τα βράδυα που ήµουνα µέσα στην αγκαλιά σου

Καινούρια λέξη τελικά πρέπει να ανακαλύψω το σ'αγαπώ δεν φτάνει πια τι νιώθω να σου δείξω

Μου ‘πε τη λέξη σ’ αγαπώ κι αυτό µ’ έχει γιατρέψει φαντάσου πόση δύναµη έχει αυτή η λέξη.

Καλή σου µέρα αγάπη µου και'γω ας υποφερώ κι ας µην µπορώ για µια στιγµή κοντά µου να σε φέρω

Μόνο τη λέξη σ' αγαπώ τα χείλη σου να πούνε ούλου του κόσµου οι χαρές θα 'ρθούνε να µε βρούνε

Καλιά από τη µάνα µου σε είχα αγαπήσει Θε µου γιάντα τον άφησες τέτοιο σεβντά να σβύσει

Μόνο στη σκέψη πως µπορεί να φύγεις να µ’αφήσεις νοιώθω στα πόδια µου γκρεµό σκέψου να το τολµήσεις

Καλιά 'χω σε µε θάνατο, παρ' άλλη µε ζωή µου, για σένα εγεννήθηκε, στον κόσµο το κορµί µου.

Μόνο όταν είµαστε µαζί ότι καϋµό και να 'χω έχει η ζωή µου νόηµα και νιώθω πως υπάρχω

Καλλιά µια ώρα δίπλα σου και ας 'πόθαινα την άλλη παρά να ζήσω εκατό χρόνους σε άλλη αγκάλη

59

Μαντιναδες 2002

Μαντιναδες 2002 ΑΓΑΠΗ

Καµε τη Θεέ µου θάλασσα και µένα κάµε άµµο θέλει δε θέλει να 'ρχεται στην αγκαλιά µου πάνω

Μόνο εκείνος π' αγαπά µπορεί να το πιστέψει πως της αγάπης ο καϋµός τη σταµατά τη σκέψη

Κάµε την Θεέ µου θάλασσα κι εµένα βράχο κάµε ή ξερονήσι µια ζωή στην αγκαλιά της νά 'µαι

Μοίρα δε σου ζητώ πολλά κι ας µ' έχεις λησµονήσει µόνο ζητώ σου να γενείς µε τσ' άλλες µοίρες ίση.

Κάµε την Θεέ µου θάλασσα κι εµένα ακρογιάλι να σβήνει και να ξεψυχά στην εδική µου αγκάλη

Κάµε τον Θεέ µου ουρανό κάθε απου νιώθω πόνο και όντε ζητώ παρηγοριά τα µάθια να σηκώνω

Μοιάζεις µε τη γλυκιά αυγή ώρα που ο ήλιος βγαίνει και γίνεται η αγάπη σου δροσούλα και µε βρέχει

Καρδιά µου τση καρδιάς καρδιά και τση ψυχής ψυχή µου, και τση χαράς και τση ζωής, χαρά µου και ζωή µου.

Μοιάζει η αγάπη σου βουνό ψηλό και χιονισµένο και λιώνω µε τα δάκρυα το χιόνι κι ανεβαίνω

Καρδιές π' αγαπηθήκανε και χώρισέ τσ' η µοίρα στον άλλο κόσµο καρτερούν να ξαναβρούν ελπίδα

Μικρό πουλί στα χέρια µου σ'είχα και κράτουνέ σα µα απ'την αγάπη σ'έσφιξα πολύ και σκότωσά σα

Κατέεις ίντα ΄ναι ν' αγαπάς και να 'ναι µακριά σου και να µπορείς να την θωρείς µόνο στα όνειρα σου.

Μικρή µου έχεις γενέθλια κι η µέρα είναι δική σου για δώρο βάζω κούκλα µου λουλούδια στην ψυχή σου.

Κατές ηντά ναι ν'αγαπάς και άλλος να µπει στη µέση και να σου πούνε δέξου το σ'αρέσει δε σ'αρέσει

Μικρη µικρη σ'αγαπησα µεγαλη δεν σε πηρα µα εχει ο καιρος γυρισµατα και θα σε παρω χηρα.

Κατές ίντα ΄ναι ν' αγαπας και να 'ναι µακριά σου και να µπορεις να την θωρεις µονο στα ονειρα σου.

Μικιό µου αγριολούλουδο και ποιος να σου σιµώσει, άφησε την αγάπη µου δίπλα σου να ριζώσει.

Κατές ίντα 'ναι ν΄αγαπάς και να µη σ΄αγαπούνε είναι σαν το βραστό νερό όταν το λαντουρούνε.

Μικιό κοπελιδάκι µου αφράτο σα τον άρτο άµα γελάσεις κάνουνε τα µάγουλά σου λάκκο.

Κατές ίντα 'ναι να αγαπάς και να σου λένε οι άλλοι, δεν είσαι άντρας που 'φηκες το δάκρυ να προβάλει.

Μικιό καστανοµάλλικο και πες µου πως το κάνεις, τη µερακλίνα µου καρδιά σε ταραχτά να βάνεις.

Κατέχεις το πως σ' αγαπώ µα δεν κατέχεις πόσο όσο µπορείς να φανταστείς τόσο και άλλο τόσο

Μιας ψεύτικης εχάρισα αγάπης την καρδιά µου και µε µαράζι έκαψε µυαλό και σωθικά µου

Κατέχω το πως µ' αγαπάς µα δεν τ' αποφασίζεις να µου το πεις το χαίρεται στο δρόµο απού βαδίζεις

Μια χάρη µόνο σου ζητώ τις µέρες που θα λείπω πότιζε σε παρακαλώ τσ'αγάπης µας τον κήπο

Καυτά αποτυπώµατα αφήνεις στην καρδιά µου και µου ποτίζεις το µυαλό γλυκό κρασί κερά µου.

Μια φωτογραφία σου έχω για συντροφιά µου παρηγοριά στον πόνο µου που είσαι µακριά µου

Κέρνα µε φως µου κέρνα µε τσα αγάπης το ποτήρι µα όσες φορές και να κερνάς δεν σου χαλώ χατίρι.

Μια πεταλούδα να' σουνα κι εγώ το λουλουδάκι να κάθιζες στα φύλλα µου να µου 'δινες φιλάκι

Κι αν βρω αθάνατο νερό δεν πίνω κι ας ποθάνω γιατί αν δεν το βρει αυτή ίντα θα ζω να κάνω;

Μια νύχτα τσι αγάπης µας καυγά δε θα ξεχάσω απού'λεγα από µέσα µου άφου κι αν θα τη χάσω

Κι αν βρω τ' αθάνατο νερό δε πίνω κι ας ποθάνω, αµα δε βρεις να πιεις κι εσυ, ηντα να ζω να κάνω!

Μια µαντινάδα θα σου πω που δεν την είπα σ'αλλη για να σου πω πως σ'αγαπώ σαν κύµα τ'ακρογιάλι

Κι αν είχα γεννηθεί τυφλός θα σ' αγαπούσα πάλι, γιατί τη χαροσύνη σου δεν τηνε βρίσκω σ' άλλη.

Μια κλέφτρα µπαίνει καθ' αργά και τη θωρώ και κάνει µες στο µπαξέ τ’ ονείρου µου πεισµατικά σεργιάνι.

Κι αν µ' αγαπας µη µου το πεις µα ρίχτο µες τον κήπο να το ποτίζω καθ' αυγή µε της καρδιάς το χτύπο..

60

Μαντιναδες 2002

Μαντιναδες 2002 ΑΓΑΠΗ

Μην την κοιτάς ,µην της γελάς µη δίνεις σηµασία να σου µιλήσει δε µπορεί είναι φωτογραφία

Κι αν µε χτυπούν οι ανεµικές τα βάσανα κι οι µπόρες θα σου συµπαραστέκοµαι στσι δύσκολές σου ώρες.

Μην µε ξεχάσεις κούκλα µου να µ΄αγαπάς µωρό µου να περιµένεις µε χαρά ξανά το γυρισµό µου

Κι αν προσπαθώ να σ' αρνηθώ η σκέψη δε µ' αφήνει γιατί µου φεύγει στα χωστά κι έρχεται και σε βρίνει

Μην αγαπάς πολλούς εσύ να διασκορπάς το νού σου, αγάπα µένα µοναχά να µ' έχεις τ' ορισµού σου

Κι ενός δεντρού ξερός κορµός στην εδική σου αγκάλη σαν κοιµηθεί µπορεί κι αυτός κλαδιά να ξαναβγάλει

Μη φοβηθής αγάπη µου το καρδιογράφηµα σου σα δεις φωτογραφία µου µέσα εις τη καρδιά σου!

Κι ο ήλιος να σκορπά χαρές πάλι δεν έχω ελπίδα πως θα µ' αφήσει η µοίρα µου να δω µια ηλιαχτίδα.

Μη φοβηθείς αν αισθανθείς κάτι στο πρόσωπό σου η σκέψη µου είναι που ζητά ένα χαµόγελό σου.

Κοιµούµαι κι ονειρεύοµαι πως σε φιλώ στο στόµα ξυπνώ και νιώθω λιπαρά τα χείλη µου ακόµα .

Μη φαντασθείς αγάπη µου πως θα σε λησµονήσω, θα σ' αγαπώ ενόσω ζω κι ας µη σε αποκτήσω.

Κοµάθισες µου την καρδιά, µα δεν παραπονούµε, και τα κοµµάτια γένανε, καρδιές να σ'αγαπούνε.

Μη τσι φοβάσαι τσι πληγές αυτές που αιµορραγούνε µα τσι κρυφές που δε µπορούν µάτια γιατρών να δούνε.

Κοµµάτια να µε κάµουνε τη γνώµη δεν αλλάζω κι όσο µπορώ πιο δυνατά πως σ' αγαπώ φωνάζω.

Μη µου τα δίνεις τα φιλιά αν είναι στανικά σου αλλιώς και µ' αγαπάς και συ πάρε µε πιο κοντά σου.

Κοµµάτια να µε κόψουνε για την δική σου αγάπη πάλι θα ζει να σ' αγαπά το κάθε µου κοµµάτι

Μη µε ρωτάτε πως περνώ γιατι δε βρίσκω τρόπο να τηνε βγάλω από το νου κι απ τση καρδιάς τον τόπο

Κοµµατιασέ µου την καρδιά, δε σου παραπονούµαι και τα κοµµάτια θα γενούν καρδιές να σε αγαπούνε.

Μη µε ρωτάς αν σ΄αγαπώ µονάχα να θυµάσαι πώς θα σε θέλω πάντοτε όσο µακριά και να'σαι

Κοντά σου µια απλή στιγµή πανευτυχή µε κάνει σαν το ναυαγό απού θα βρει σωσίβιο και πιάνει.

Μη µε ρωτάς αν σ΄αγαπώ είναι τετελεσµένο είναι µικρή στη µοίρα µου απο καιρό γραµµένο

Κουράστηκα να σ' αγαπώ κρίνε µελαχροινέ µου όσο δεν έχω κουραστεί η-στη ζωή ποτέ µου.

Μέτρησα τ' άστρα τ' ουρανού αλλά µου λείπει ένα φαίνεται δεν µέτρησα αγάπη µου εσένα

Κουράστηκα να σ΄αγαπώ βιόλα µελαχρινή µου µα δεν εδέχτηκε η καρδιά η-την απόφασή µου.

Μέσα στου ∆ία τη σπηλιά φωνάζω τ'ονοµά σου για να µ'άκούσει ο Θεός και να βρεθώ κοντά σου

Κουράστηκα να σ'αγαπώ και να µην σε κερδίζω ποτε θα σε παντρέψουνε να πάψω να ελπίζω

Μέσα στον κήπο τση καρδιάς στην πιο µεγάλη γλάστρα σ'έβαλα µιαν αργαδυνή γυναίκα ξελογιάστρα

Κρίνους και τριαντάφυλλα απ' το κήπο της καρδιάς µου , θα κόψω και θα σου βαστώ µελαχροινέ σεβντά µου

Μέσα στην άλλη µου ζωή που κάποτε θα ζήσω χάρη ζητώ απ' τον θεό να σε ξαναγαπήσω

Κριση αγαπης µε επιασε στην τρελα θα µε βγαλει αν δεν αλλαξει η γνωµη της να µ'αγαπησει παλι

Μεσ' το σαλόνι τση καρδιάς έπιπλο σ'έχω βάλει κι όποιος νοµίζει πως µπορεί ας έρθει να σε βγάλει

Κρυφά του κόσµου σ' αγαπώ κρυφά τα µάτια κλαίνε κρυφά τα χείλη µου µιλούν και όλο για σένα λένε

Λάδι από το καντήλι µου θα βάλω στο δικό σου γιατί δε ζω ούτε λεπτό µακρά από το πλευρό σου

Μεσ τις φουρτούνες της ζωής εισαι για µένα φάρος και στις φουρτούνες δίνεις µου να συνεχίσω θάρρος.

Λένε η πρώτη στην καρδιά αγάπη δε ξεχνιέται κι ώστε να σβύσει το κορµί γι'αύτή θα τυρανιέται

Μες τη ζωή αν αγαπάς δε το ξεχνάς ποτέ σου άδεια ποµένει η σκέψη σου και κακοφαίνεται σου.

61

Μαντιναδες 2002

Μαντιναδες 2002 ΑΓΑΠΗ

Λένε το τριαντάφυλλο αγάπη συµβολίζει µα λάθος που τση το 'δωκα και την καρδιά µου ορίζει.

Μες στο σκοτίδι ένιωσα τσ'αγάπης σου το χάδι κι είδα για πρώτη µου φορά να βγαίνει ο ήλιος ,βράδυ

Λεφτό δεν σ'απαρνήθηκα ποτές µην αµφιβάλεις, για δε φαντάστηκα στιγµή στην αγκαλιά µια άλλης.

Μες στης καρδιάς τη µοναξιά σα ρόδο πάντα βγαίνεις και την ζωή µου την πικρή εσύ την οµορφαίνεις.

Μ' αρέσει να χαµογελάς για µένα έχει αξία στο γέλιο σου εγνώρισα κι εγώ την ευτυχία

Μες στην καρδιά µου σ' έβαλα κουµάντο να της κάνεις υπεύθυνη αν πληγωθεί θα είσαι να τη γιάνεις.

Μ' αρέσουν 'κεινες οι καρδιές, απ' αγαπούν µε πόνο, κατέχουν να σκοτώνονται, για µιαν ιδέα µόνο

Μες στη φουρτούνα τσι ζωής ο σύντροφός µου γίνε που θα µε βγάνει στ'ανοιχτά ότι καιρός κι αν είναι

Μ' αρέσουν όλα τα πουλιά τσι γερανούς δε θέλω γιατί σε πήραν µακριά ξαθέρι των αγγέλω.

Μες στη ζωή αν αγαπάς, δε το ξεχνάς ποτέ σου άδεια ποµένει η σκέψη σου, και κακοφαίνεται σου

Μ' αρνήθηκες και στην καρδιά µου κάρφωσες µαχαίρι µα σ΄ αγαπούσα αληθινά σ΄ ήθελα πάντα ταίρι

Μέρα και νύχτα σ'αγαπώ ακόµη παραπάνω αγάπα µε γιατί και εγώ άλλη δουλειά δεν κάνω

Μ ε της αγάπης τα φτερά στον ουρανό θα φτάσω ταξίδι µες τα σύννεφα να'ρθω να σ'αγκαλιασω

Με το δικό σου το φιλί στους ουρανούς πηγαίνω µε τους αγγέλους κάθοµαι και πάλι κατεβαίνω.

Μ΄ αρέσουν κείνες οι καρδιές που αγαπούν µε πόνο κι εγκαταλείπουν τη ζωή για την αγάπη µονο.

Με της αγάπης τα φτερά τον ουρανό θα πιάσω ταξίδι µε τα σύννεφα θα 'ρθω να σ' αγκαλιάσω

Μα εγώ αγαπώ σε µάθια µου σαν το νερό που τρέχει και σαν τη γης που θα τι πιει και χορτασµό δεν έχει.

Με την αγάπη σου εγώ στον ουρανό πηγαίνω τον Αη Γιώργη προσκυνώ κι ύστερα κατεβαίνω

Μα και στ' αστείο να µου πεις πως µ' αγαπάς κερά µου αναντρανίζει ο λογισµός και χαίρεται η καρδιά µου

Με µάγεψες και σ'αγαπώ µε το δικό µου τρόπο µα σ'εχω µέσα στην καρδιά αυτόµατο πιλότο

Μα τι θα βγεί και αν σ'αγαπώ µόνο πως υποφέρω τρόπος αφου δεν βρίσκετε κοντά µου να σε φέρω

Μάτια, µατάκια µου, µάτια µου, των αµατιών µου µάτια, τα µάτια µου δεν είδανε σαν τα δικά σου µάτια

Μαχαίρωσέ την την καρδιά και πάρτηνε µαζί σου θα ζήσει θέλει το κορµί µόνο στη θύµησή σου.

Μα τι θα βγεί και αν σ'αγαπώ µόνο πως υποφέρω τρόπος αφου δεν βρίσκετε κοντά µου να σε φέρω

Με µάγεψες και σ'αγαπώ µε το δικό µου τρόπο µα σ'εχω µέσα στην καρδιά αυτόµατο πιλότο

Μα και στ' αστείο να µου πεις πως µ' αγαπάς κερά µου αναντρανίζει ο λογισµός και χαίρεται η καρδιά µου

Με την αγάπη σου εγώ στον ουρανό πηγαίνω τον Αη Γιώργη προσκυνώ κι ύστερα κατεβαίνω

Μα εγώ αγαπώ σε µάθια µου σαν το νερό που τρέχει και σαν τη γης που θα τι πιει και χορτασµό δεν έχει.

Με της αγάπης τα φτερά τον ουρανό θα πιάσω ταξίδι µε τα σύννεφα θα 'ρθω να σ' αγκαλιάσω

Μ΄ αρέσουν κείνες οι καρδιές που αγαπούν µε πόνο κι εγκαταλείπουν τη ζωή για την αγάπη µονο.

Με το δικό σου το φιλί στους ουρανούς πηγαίνω µε τους αγγέλους κάθοµαι και πάλι κατεβαίνω.

Μ ε της αγάπης τα φτερά στον ουρανό θα φτάσω ταξίδι µες τα σύννεφα να'ρθω να σ'αγκαλιασω

Μέρα και νύχτα σ'αγαπώ ακόµη παραπάνω αγάπα µε γιατί και εγώ άλλη δουλειά δεν κάνω

Μ' αρνήθηκες και στην καρδιά µου κάρφωσες µαχαίρι µα σ΄ αγαπούσα αληθινά σ΄ ήθελα πάντα ταίρι

Μες στη ζωή αν αγαπάς, δε το ξεχνάς ποτέ σου άδεια ποµένει η σκέψη σου, και κακοφαίνεται σου

Μ' αρέσουν όλα τα πουλιά τσι γερανούς δε θέλω γιατί σε πήραν µακριά ξαθέρι των αγγέλω.

62

Μαντιναδες 2002

Μαντιναδες 2002 ΑΓΑΠΗ

Μες στη φουρτούνα τσι ζωής ο σύντροφός µου γίνε που θα µε βγάνει στ'ανοιχτά ότι καιρός κι αν είναι

Μ' αρέσουν 'κεινες οι καρδιές, απ' αγαπούν µε πόνο, κατέχουν να σκοτώνονται, για µιαν ιδέα µόνο

Μες στην καρδιά µου σ' έβαλα κουµάντο να της κάνεις υπεύθυνη αν πληγωθεί θα είσαι να τη γιάνεις.

Μ' αρέσει να χαµογελάς για µένα έχει αξία στο γέλιο σου εγνώρισα κι εγώ την ευτυχία

Μες στης καρδιάς τη µοναξιά σα ρόδο πάντα βγαίνεις και την ζωή µου την πικρή εσύ την οµορφαίνεις.

Λεφτό δεν σ'απαρνήθηκα ποτές µην αµφιβάλεις, για δε φαντάστηκα στιγµή στην αγκαλιά µια άλλης.

Μες στο σκοτίδι ένιωσα τσ'αγάπης σου το χάδι κι είδα για πρώτη µου φορά να βγαίνει ο ήλιος ,βράδυ

Λένε το τριαντάφυλλο αγάπη συµβολίζει µα λάθος που τση το 'δωκα και την καρδιά µου ορίζει.

Μες τη ζωή αν αγαπάς δε το ξεχνάς ποτέ σου άδεια ποµένει η σκέψη σου και κακοφαίνεται σου.

Λένε η πρώτη στην καρδιά αγάπη δε ξεχνιέται κι ώστε να σβύσει το κορµί γι'αύτή θα τυρανιέται

Μεσ τις φουρτούνες της ζωής εισαι για µένα φάρος και στις φουρτούνες δίνεις µου να συνεχίσω θάρρος.

Λάδι από το καντήλι µου θα βάλω στο δικό σου γιατί δε ζω ούτε λεπτό µακρά από το πλευρό σου

Μες το σαλόνι της καρδιάς έπιπλο σ' έχω βάλει κι όποιος νοµίζει πως µπορεί ας έρθει να σε βγάλει

Κρυφά του κόσµου σ' αγαπώ κρυφά τα µάτια κλαίνε κρυφά τα χείλη µου µιλούν και όλο για σένα λένε

Μεσ' το σαλόνι τση καρδιάς έπιπλο σ'έχω βάλει κι όποιος νοµίζει πως µπορεί ας έρθει να σε βγάλει

Κριση αγαπης µε επιασε στην τρελα θα µε βγαλει αν δεν αλλαξει η γνωµη της να µ'αγαπησει παλι

Μέσα στην άλλη µου ζωή που κάποτε θα ζήσω χάρη ζητώ απ' τον θεό να σε ξαναγαπήσω

Κρίνους και τριαντάφυλλα απ' το κήπο της καρδιάς µου , θα κόψω και θα σου βαστώ µελαχροινέ σεβντά µου

Μέσα στον κήπο τση καρδιάς στην πιο µεγάλη γλάστρα σ'έβαλα µιαν αργαδυνή γυναίκα ξελογιάστρα

Κουράστηκα να σ'αγαπώ και να µην σε κερδίζω ποτε θα σε παντρέψουνε να πάψω να ελπίζω

Μέσα στου ∆ία τη σπηλιά φωνάζω τ'ονοµά σου για να µ'άκούσει ο Θεός και να βρεθώ κοντά σου

Κουράστηκα να σ΄αγαπώ βιόλα µελαχρινή µου µα δεν εδέχτηκε η καρδιά η-την απόφασή µου.

Μέτρησα τ' άστρα τ' ουρανού αλλά µου λείπει ένα φαίνεται δεν µέτρησα αγάπη µου εσένα

Κουράστηκα να σ' αγαπώ κρίνε µελαχροινέ µου όσο δεν έχω κουραστεί η-στη ζωή ποτέ µου.

Μη µε ρωτάς αν σ΄αγαπώ µονάχα να θυµάσαι πώς θα σε θέλω πάντοτε όσο µακριά και να'σαι

Κοντά σου µια απλή στιγµή πανευτυχή µε κάνει σαν το ναυαγό απού θα βρει σωσίβιο και πιάνει.

Μη µε ρωτάς αν σ΄αγαπώ είναι τετελεσµένο είναι µικρή στη µοίρα µου απο καιρό γραµµένο

Μη µε ρωτάτε πως περνώ γιατι δε βρίσκω τρόπο να τηνε βγάλω από το νου κι απ τση καρδιάς τον τόπο

Κοµµάτια να µε κόψουνε για την δική σου αγάπη πάλι θα ζει να σ' αγαπά το κάθε µου κοµµάτι

Μη µου τα δίνεις τα φιλιά αν είναι στανικά σου αλλιώς και µ' αγαπάς και συ πάρε µε πιο κοντά σου.

Κοµµάτια να µε κάµουνε τη γνώµη δεν αλλάζω κι όσο µπορώ πιο δυνατά πως σ' αγαπώ φωνάζω.

Μη τσι φοβάσαι τσι πληγές αυτές που αιµορραγούνε µα τσι κρυφές που δε µπορούν µάτια γιατρών να δούνε.

Μη φαντασθείς αγάπη µου πως θα σε λησµονήσω, θα σ' αγαπώ ενόσω ζω κι ας µη σε αποκτήσω.

Κοιµούµαι κι ονειρεύοµαι πως σε φιλώ στο στόµα ξυπνώ και νιώθω λιπαρά τα χείλη µου ακόµα .

Μη φοβηθείς αν αισθανθείς κάτι στο πρόσωπό σου η σκέψη µου είναι που ζητά ένα χαµόγελό σου.

Κι ο ήλιος να σκορπά χαρές πάλι δεν έχω ελπίδα πως θα µ' αφήσει η µοίρα µου να δω µια ηλιαχτίδα.

63

Μαντιναδες 2002

Μαντιναδες 2002 ΑΓΑΠΗ

Μη φοβηθής αγάπη µου το καρδιογράφηµα σου σα δεις φωτογραφία µου µέσα εις τη καρδιά σου!

Κι ενός δεντρού ξερός κορµός στην εδική σου αγκάλη σαν κοιµηθεί µπορεί κι αυτός κλαδιά να ξαναβγάλει

Μην αγαπάς πολλούς εσύ να διασκορπάς το νού σου, αγάπα µένα µοναχά να µ' έχεις τ' ορισµού σου

Κι αν προσπαθώ να σ' αρνηθώ η σκέψη δε µ' αφήνει γιατί µου φεύγει στα χωστά κι έρχεται και σε βρίνει

Μην µε ξεχάσεις κούκλα µου να µ΄αγαπάς µωρό µου να περιµένεις µε χαρά ξανά το γυρισµό µου

Κι αν µε χτυπούν οι ανεµικές τα βάσανα κι οι µπόρες θα σου συµπαραστέκοµαι στσι δύσκολές σου ώρες.

Μην την κοιτάς ,µην της γελάς µη δίνεις σηµασία να σου µιλήσει δε µπορεί είναι φωτογραφία

Κι αν µ' αγαπας µη µου το πεις µα ρίχτο µες τον κήπο να το ποτίζω καθ' αυγή µε της καρδιάς το χτύπο..

Μια κλέφτρα µπαίνει καθ' αργά και τη θωρώ και κάνει µες στο µπαξέ τ’ ονείρου µου πεισµατικά σεργιάνι.

Κι αν είχα γεννηθεί τυφλός θα σ' αγαπούσα πάλι, γιατί τη χαροσύνη σου δεν τηνε βρίσκω σ' άλλη.

Μια µαντινάδα θα σου πω που δεν την είπα σ'αλλη για να σου πω πως σ'αγαπώ σαν κύµα τ'ακρογιάλι

Μια νύχτα τσι αγάπης µας καυγά δε θα ξεχάσω απού'λεγα από µέσα µου άφου κι αν θα τη χάσω

Κι αν βρω αθάνατο νερό δεν πίνω κι ας ποθάνω γιατί αν δεν το βρει αυτή ίντα θα ζω να κάνω;

Μια πεταλούδα να' σουνα κι εγώ το λουλουδάκι να κάθιζες στα φύλλα µου να µου 'δινες φιλάκι

Κέρνα µε φως µου κέρνα µε τσα αγάπης το ποτήρι µα όσες φορές και να κερνάς δεν σου χαλώ χατίρι.

Μια φωτογραφία σου έχω για συντροφιά µου παρηγοριά στον πόνο µου που είσαι µακριά µου

Καυτά αποτυπώµατα αφήνεις στην καρδιά µου και µου ποτίζεις το µυαλό γλυκό κρασί κερά µου.

Μια χάρη µόνο σου ζητώ τις µέρες που θα λείπω πότιζε σε παρακαλώ τσ'αγάπης µας τον κήπο

Κατέχω το πως µ' αγαπάς µα δεν τ' αποφασίζεις να µου το πεις το χαίρεται στο δρόµο απού βαδίζεις

Μιας ψεύτικης εχάρισα αγάπης την καρδιά µου και µε µαράζι έκαψε µυαλό και σωθικά µου

Κατέχεις το πως σ' αγαπώ µα δεν κατέχεις πόσο όσο µπορείς να φανταστείς τόσο και άλλο τόσο

Μικιό καστανοµάλλικο και πες µου πως το κάνεις, τη µερακλίνα µου καρδιά σε ταραχτά να βάνεις.

Κατές ίντα 'ναι να αγαπάς και να σου λένε οι άλλοι, δεν είσαι άντρας που 'φηκες το δάκρυ να προβάλει.

Μικιό κοπελιδάκι µου αφράτο σα τον άρτο άµα γελάσεις κάνουνε τα µάγουλά σου λάκκο.

Κατές ίντα 'ναι ν΄αγαπάς και να µη σ΄αγαπούνε είναι σαν το βραστό νερό όταν το λαντουρούνε.

Μικιό µου αγριολούλουδο και ποιος να σου σιµώσει, άφησε την αγάπη µου δίπλα σου να ριζώσει.

Μικρη µικρη σ'αγαπησα µεγαλη δεν σε πηρα µα εχει ο καιρος γυρισµατα και θα σε παρω χηρα.

Κατές ηντά ναι ν'αγαπάς και άλλος να µπει στη µέση και να σου πούνε δέξου το σ'αρέσει δε σ'αρέσει

Μικρή µου έχεις γενέθλια κι η µέρα είναι δική σου για δώρο βάζω κούκλα µου λουλούδια στην ψυχή σου.

Μικρό πουλί στα χέρια µου σ'είχα και κράτουνέ σα µα απ'την αγάπη σ'έσφιξα πολύ και σκότωσά σα

Καρδιές π' αγαπηθήκανε και χώρισέ τσ' η µοίρα στον άλλο κόσµο καρτερούν να ξαναβρούν ελπίδα

Μοιάζει η αγάπη σου βουνό ψηλό και χιονισµένο και λιώνω µε τα δάκρυα το χιόνι κι ανεβαίνω

Καρδιά µου τση καρδιάς καρδιά και τση ψυχής ψυχή µου, και τση χαράς και τση ζωής, χαρά µου και ζωή µου.

Μοιάζεις µε τη γλυκιά αυγή ώρα που ο ήλιος βγαίνει και γίνεται η αγάπη σου δροσούλα και µε βρέχει

Κάµε τον Θεέ µου ουρανό κάθε απου νιώθω πόνο και όντε ζητώ παρηγοριά τα µάθια να σηκώνω

Μοιαζω σαν τον ναρκοµανη που ζει µεσα στον πονο κι η δοση µου ειναι να σε δω ενα λεπτο και µονο

64

Μαντιναδες 2002

Μαντιναδες 2002 ΑΓΑΠΗ

Κάµε την Θεέ µου θάλασσα κι εµένα βράχο κάµε ή ξερονήσι µια ζωή στην αγκαλιά της νά 'µαι

Μοίρα δε σου ζητώ πολλά κι ας µ' έχεις λησµονήσει µόνο ζητώ σου να γενείς µε τσ' άλλες µοίρες ίση.

Κάµε την Θεέ µου θάλασσα κι εµένα ακρογιάλι να σβήνει και να ξεψυχά στην εδική µου αγκάλη

Μόνο εκείνος π' αγαπά, µπορεί να το πιστέψει πως της αγάπης ο καϋµός, τη σταµατά τη σκέψη.

Καλλιά µια ώρα δίπλα σου και ας 'πόθαινα την άλλη παρά να ζήσω εκατό χρόνους σε άλλη αγκάλη

Μόνο όταν είµαστε µαζί ότι καϋµό και να 'χω έχει η ζωή µου νόηµα και νιώθω πως υπάρχω

Καλιά 'χω σε µε θάνατο, παρ' άλλη µε ζωή µου, για σένα εγεννήθηκε, στον κόσµο το κορµί µου.

Μόνο στη σκέψη πως µπορεί να φύγεις να µ’αφήσεις νοιώθω στα πόδια µου γκρεµό σκέψου να το τολµήσεις

Καλιά από τη µάνα µου σε είχα αγαπήσει Θε µου γιάντα τον άφησες τέτοιο σεβντά να σβύσει

Μόνο τη λέξη σ' αγαπώ τα χείλη σου να πούνε ούλου του κόσµου οι χαρές θα 'ρθούνε να µε βρούνε

Καλή σου µέρα αγάπη µου και'γω ας υποφερώ κι ας µην µπορώ για µια στιγµή κοντά µου να σε φέρω

Μου ‘πε τη λέξη σ’ αγαπώ κι αυτό µ’ έχει γιατρέψει φαντάσου πόση δύναµη έχει αυτή η λέξη.

Καινούρια λέξη τελικά πρέπει να ανακαλύψω το σ'αγαπώ δεν φτάνει πια τι νιώθω να σου δείξω

Μου λείπει η αγάπη σου και τα γλυκά φιλιά σου και όλα τα βράδυα που ήµουνα µέσα στην αγκαλιά σου

Καινούρια αγάπη τση καρδιάς τα βάθη θεµελιώνει η πρώτη είναι αληθηνή παλιώνει µα δε λιώνει.

Μου λένε φίλοι και γνωστοί να σ'αρνηθώ κερά µου όµως αυτοί δεν ξέρουνε τα συναισθήµατά µου

Καινούρια αγάπη της καρδιάς την πόρτα µη χτυπήσεις γιατί κοιµάται η παλιά και θα τηνε ξυπνήσεις.

Μπαίνω σαν µπεις στην εκκλησιά σε δίληµµα µεγάλο όντε σιµώνεις το Χριστό ποιος προσκυνά τον άλλο

Καινούρια αγάπη είν' εύκολο πάντοτε να την πιάσεις µα δύσκολο είναι µιας παλιάς τον πόνο να ξεχάσεις.

Μπαξε σου κανω την καρδια και φυτεψε τσι βιολες να κοβεις να µυριζεσαι οποια σ' αρεσει απ' ολες

Καινούρια αγάπη ανε µπορείς να γιάνεις την καρδιά µου, µη µε πληγώσεις µα καλά θωρείς την καταδιά µου.

Μπορεί να γιάνει µια πληγή στο πέρασµα του χρόνου µα δε µπορεί να ξεχαστεί η αφορµή του πόνου.

Καινούργι' αγάπη µου κτυπά την πόρτα τση καρδιάς µου µα γω' χω ακόµη αδιάρµιστα τα πάθη τση παλιάς µου

Μπόρες περνώ κι είσ' αφορµή τι θα γενώ δεν ξέρω φοβούµαι στην αγάπη σου δε θα τα καταφέρω.

Και του τσιγάρου ο καπνός εσένα σχηµατίζει φαντάσου πόσο σ' αγαπά αυτός που το καπνίζει

Μυρίζουν τα µαλλάκια σου άρωµα παραδείσου κι εκεί µε στέλνεις µάτια µου σα βρίσκοµαι µαζί σου

Και το τσιγάρο µ' έβαλε η σκύλα να το κόψω, να καταλάβει ήθελε ανε τη 'γαπω και πόσο.

Να ‘µουνα λέει γιασεµί στον κήπο σου ν’ ανθίζω, το άρωµά µου να ‘στελνα να σε καληνυχτίζω.

Και στη φωτιά ανε µου πείς αγάπη µου θα πέσω όµως να ζήσω χώρια σου ποτέ δεν θα µπορέσω

Να ‘ταν η σκέψη µου φονιάς ήθελα τηνε βάλω στην αγκαλιά σου φυλακή ποτέ να µην τη βγάλω.

Και σου χιλιοπαράγγειλα να βγεις στο παραθύρι να κάνω τα χειλάκια σου γλυκού κρασιού ποτήρι

Να 'βανα τσι πλεξούδες σου µια νύχτα µαξιλάρι κι ας είχε 'ρθεί την ταχινή ο χάρος να µε πάρει.

Και να µη σ' έβλεπα ποτέ πάλι θα σ' αγαπούσα γιατί στη φαντασία µου πάντα σε συναντούσα.

Να γράψω θέλω γράµµατα στου φεγγαριού τον κύκλο να τα διαβάζεις κάθ' αργά να µη χορταίνεις ύπνο

Και να µαχαιρωθεί η καρδιά το αίµα που θα χύσει κάθε σταγόνα θα γενεί καρδιά να σ'αγαπήσει

Να γράψω θέλω γράµµατα στου φεγγαριού τη µέση και να σου γράφω αγάπη µου πως άλλη δε µ' αρέσει

65

Μαντιναδες 2002

Μαντιναδες 2002 ΑΓΑΠΗ

Και µες στη θάλασσα να µπω δε σβήνει η φωθιά µου γιατί είναι εσωτερική και καίει τα σωθικά µου

Να κάτεχα από πού πέρνας να'στρωνα καλντερίµι να'βανα για πηλό χρυσό και για χαλίκι ασήµι

Και γω πίσω του µήνυσα να πει του παπά Γιάννη και να ρθουν ούλοι επαέ να βάλουµε στεφάνι

Να µη θαρρείς πως σ'αγαπώ και τύχει και ξεγνοιάσεις το πως µπορεί να σ'αρνηθώ πάντα στο νου σου νά'χεις

Καθηµερνώς προσπάθεια κάνω να τη µισήσω µα ένα ζάλο κάνω µπρος και δύο πάω πίσω.

Να µη µ' αφήσεις µάτια µου µα εγώ σε θέλω τόσο και την καρδιά µου αν χρειαστεί να ζήσεις θα στη δώσω .

Κάθε φορά που θα σε δω σκυφτή στο παραθύρι, στένει κερά µου η καρδιά µεγάλο πανηγύρι.

Να µην ξεχνάς πως σ'αγαπώ πως σ΄έχω στην καρδιά µου κι ας θέλεις µόνο να γροικάς τ'αναστεναγµατά µου

Κάθε σου άγγιγµα φιλί κάθε φιλί σου χάδι και κάθε σου ανάµνηση φως µεσ' το σκοτάδι

Να µουνα δέντρο φουντωτό σκιά να σου χαρίζω αηδόνι να σου κελαηδώ βιόλα να σου µυρίζω.

Κάθε που 'κουσω την καρδιά για αγάπη να πονέσει γίνετ' ο κόσµος όµορφος και πιο πολύ µ' αρέσει.

Να 'µουνα ίντα να' µουνα πηρούνι του σπιτιού σου να τρως µ' αυτό να γεύοµαι τη γλύκα του φιλιού σου

Κάθε που βρέχει, σ' αγαπώ γράφω πάνω στσι στάλες κι ελπίζω να στεγνώσουνε στις εδικές σου αγκάλες

Να 'µουνα πέτρα να χτιστώ στση χώρας το µπεντένι, για να θωρώ η την αγαπώ στη βόλτα όντε βγαίνει.

Κάθε λεπτό µου στη ζωή είναι και επιθυµία να µ΄αγαπάς παντοτινά γλυκιά µου αµαρτία

Να µπόρειενε ο άνθρωπος να σταµατά το χρόνο εγώ ετούτη τη στιγµή θα σταµατούσα µόνο

Κάθε βραδιά προσεύχοµαι στο πλάστη αυτού του κόσµου να σ΄έχει πάντα δίπλα µου αγάπη µου και φώς µου

Να πιω κερά µου το γλυκό κρασί του ερωτά µου να πιεις και συ να στέκεται παντοτινά η φιλιά µου

Ιντα 'ταν φως µου να σε δω στη στράτα τη δική µου και µου τηνε κατάντησες µαρτύριο τη ζωή µου.

Να σ' αποφύγω προσπαθώ µα να σε βλέπω θέλω, δε θέλω πια να µου µιλείς κι α δε µιλείς, ζηλεύω.

Θωρώ σε πως µαραίνεσαι βιόλα µου στο µετόχι µα δε µπορώ και να γενώ για σένα πρωτοβρόχι.

Να σ' αρνηθώ αγάπη µου, λόγο δε βρίχνω ένα κι όσο κι αν ζώ δε δέχοµαι, λόγο απο κανένα.

Θυµήσου το όπου κι αν πας να µ' αγαπάς µωρό µου γιατι όντε θα µ' αρνηθείς ζωή δε θέλω µπλιο µου.

Να 'ταν το δάκρυ µου νερό τη δίψα σου να σβήνω κι ένα γλυκό χαµόγελο στα χείλη σου να δίνω

Να το θυµάσαι όπου κι αν πας να µ' αγαπάς µικρή µου γιατί εισ' η µεγαλύτερη αγάπη εις τη ζωή µου.

θέλω µονάχα µια στιγµή να 'ρθεις χωρίς να ξέρω να καταλάβεις ήντα τραβώ και πόσο υποφέρω

Να χαίρονται που ΄χουν καρδιές αισθήµατα και λιώνουν κι΄ αλίµονο απού΄χουνε µάτια και δεν θολώνουν

Θέλεις να δείς αν σ' αγαπώ για κοίταξέ µε πρώτα τα δύο µου χείλη µη ρωτάς τα δύο µου µάτια ρώτα.

Να'τανε Θεέ µου η θάλασσα όπως η αγκαλιά σου για να µη νιώθω ούτε στιγµή πως βρίσκοµαι µακριά σου.

Θεέ µου µιά χάρη σου ζητώ και θέλω να την κάνεις γράψε µε τ'άστρα σ'αγαπώ να τηνε κουζουλάνεις

Νεφαλιασµένος ουρανός ήτονε η ζωή µου κι 'ρθες σαν ήλιος και 'φεξες βιόλα µελαχρινή µου

Θεέ µου µια χάρη σου ζητώ κι όχι δική µου, ξένη να βλέπω εκείνη π' αγαπώ να ζει ευτυχισµένη

Ξανθό σπαθί στο σώµα µου µπαίνει και ξαποσταίνει κι αντί για πίκρα στην καρδιά πόνο γλυκό µου φέρνει

Θεέ µου και κάµε µε δεντρό κι εκείνη κάµε χώµα ν' αγκαλιαστούν οι ρίζες µου µε το δικό της σώµα

Ξανθοµαλουσα κοπελια που βρηκες το µελανι κι εβαψες τα µαλακια σου και µ' εχεις ξετρελανει.

Θεέ µου και γίνε άνθρωπος στη γή έλα και µείνε και κάτσε θεε µου αντίκρυ του κι ύστερα εµένα κρίνε

66

Μαντιναδες 2002

Μαντιναδες 2002 ΑΓΑΠΗ

Ξαπλώνω για να κοιµηθώ µα εσένα συλλογουµαι σαραντα ωρες να γενει η νυχτα δεν κοιµουµαι..

Θεέ µου δίδε της χαρές να µη τη δω να κλάψει και δίδε εµένα τα κακά που 'χεις για κείνη γράψει

Ξεπετασάρικο πουλί θα γίνω για να σε 'βρω και θα σου γλυκοτραγουδώ ώσπου να σε µαγέψω

Θε µου µια χάρη σου ζητώ κάντην αν θα µπορέσεις αυτά τα µάτια που αγαπώ ποτέ να µην πονέσεις

Ξεράθην ο βασιλικός, απούχες στη ντενέκα, γιάντα δεν τον επότιζες, ιδιότροπη γυναίκα.

Θε µου κι αρρώστησέ τηνε µα όχι και να πεθάνει να βρω και γω την αφορµή να πάω να δω ίντα κάνει

Ξέρεις ίντα 'ναι ν' αγαπάς και να σου λένε οι άλλοι δεν είσαι άντρας π' άφησες το δάκρυ να προβάλλει;;

Θε µου και Παναγία µου, Χριστέ µου κι Αγιο Πνεύµα να µη µ'αφήσετε ποτέ να πω τσ'αγάπης ψέµα

Ξεχαστηκες για λίγο το κερι εχει πια σβησει µα στο σκοταδι το φεγγαρι ποτε δε θα σ' αφήσει.

Θε µου και να 'ταν δυνατό δέκα φορές να ζούσα δέκα φορές πιο δυνατά εκείνη ν' αγαπούσα

Ξύπνησε ερωντικό κορµί κι έβγα στο παραθύρι κι απ' τα µαλλιά σου τίναξε τω λουλουδιώ την γύρη

Θε µου και κάνε µε κερί και κάνε φλόγα εκείνη που να µε λιώσει και κανείς να µην τις ρίξει ευθύνη

Ο άντρας ο περήφανος όντε θα αγαπήσει άλλη δε βάνει στην καρδιά µέχρι να ξεψυχήσει

Ο βήχας και ο έρωτας µοιάζουν κι οι δυό σε κάτι βρίσκουν κι οι δυο τους γιατρεία σ' ένα ζεστό κρεβάτι.

Θε µου και κάµε να γενώ χώµα στη γειτονιά τζη να δροσερεύγω και ν' ανθώ στο κάθε πέρασµά τζη.

Ο ερχοµός σου κοπελιά άνοιξη µου θυµίζει και η φεύγα σου φθινώπορο που η φύση κιτρινίζει..

Θε µου για κοίτα µε καλά κοίτα καλά σου λέω πως για αυτή που αγαπώ µέρα και νύχτα κλαίω

Ο έρωτας σου κοπελιά µου καταλυεί τη νιότη κι έκαµε και στο µάγουλο το δάκρυ καταπότη.

Θαρρεί πως την αγάπησα γιατί έχει ελιές και αµπέλι φωτιά θα βάλω κοπελιά και θα τα κάψω θέλει

Ο ερωτας σου πυρκαγια, κοντευει να µε καψει, πυροσβεστηρα και αν κρατω και αυτος παει να αναψει!

Θα σ'αγαπώ, θα σ'αγαπώ µέχρι να µπω στο χώµα κι αν οι νεκροί αισθάνονται θα σ'αγαπώ ακόµα

Ο ήλιος όντε έδυε σ' ακούµπησε στα χείλη πήρε φωτιά ο ουρανός και κέντησε το δείλι.

Θα σ' αγαπώ ώστε να ζω ασχέτως πως γνωρίζω πως είναι κακοδιάβατος ο δρόµος που βαδιζω.

Ο κόσµος είναι ψεύτικος, κακός γεµάτος ζήλεια, µα εγώ για όλα αδιαφορώ, και σε φιλώ στα χείλια.

Θα σ' αγαπώ κι αδιαφορώ κοντά µου αν δε σε νιώσω µε φτάνει η σκέψη πως για σε σα το κερί θα λιώσω.

Ο κύρης σου είν' άφορµή και οπλοφορώ κερά µου και κοντοφτάνει η χαραυγή που θα γενείς δικιά µου

Θα ρίξω ρόδο στο γιαλό αν δε µπορέσω να'ρθω σε κάθε ροδοπέταλο το σ'αγαπώ θα γράψω

Ο ουρανός κι οι άγγελοι το µαρτυρούνε φώς µου, πως άλλη από λόγου σου δε βάζει ο λογισµός µου.

Ο,τι σ' αρέσει στη ζωή και ο,τι το κάνεις κέφι , βασιλικέ µου να γενεί τροφή και να σε θρέφει .

Θα 'ναι το τέλος µιας ζωής κι αρχή ενός ονείρου σα 'ρθεις κοντά µου για να ζεις προτού τα νιάτα φύγουν

Οι µαντινάδες δεν µπορούν να πούν για σε τι νιώθω µονάχα οτι µου ελειψες και τωρα πόνο νιώθω....

Θα 'θελα να 'µουν όµηρος στα χέρια τροµοκράτη να δω ίντα 'θελα 'καµες κοντά του άνε µε κράτει.

Οι όρκοι που µου έδωσες και τα φιλιά στο στόµα είναι αυτά που µ' έκαναν να σ' αγαπώ αιώνια.

Θα ήθελα να 'χα τρεις καρδιές η µια να σε φυλάει, η άλλη να σε σκέφτεται και η άλλη να σ' αγαπάει

Ολα τα δικαστήρια του κόσµου να γυρέψεις πως σ' αγαπώ δεν ηµπορείς να µου τ' απαγορέψεις .

Ηρθες στη µαύρη µου ψυχή ωσάν το φως του ήλιος και ξέπλυνες τα βάσανα σαν το νερό του Νείλου

67

Μαντιναδες 2002

Μαντιναδες 2002 ΑΓΑΠΗ

Ολοι 'χουν εικονίσµατα και προσκυνούν απάνω µα 'γω στα µάτια σου τα δυο την προσευχή µου κάνω

Ηρθες κοντά και άρχιξε ο χτύπος τση καρδιάς µου, απού'χε µπλιό ποξεχαστεί στ'αναστενάγµατά µου.

Ολος ο κόσµος να καεί πλην το Μελιδοχώρι γιατί αγαπώ µια κοπελιά ενούς Καράτζη κόρη.

Ηρθες και µου φερες χαρά χαρά µα λίγης ώρας οσά 'ντο ήλιο οντέ θα βγεί αναµεσώς µιας µπόρας.

Ολος ο κόσµος χαίρεται µα΄γω στενοχωρούµαι γιατί να ζήσω δε µπορώ κι εσένα να στερούµαι

Ηρθες από τη σκέψη µου απόψε σα διαβάτης ξενιτεµένος στση καρδιάς στ' όνειρο µιας αγάπης.

Ολου του κόσµου τα καλά αν πουν να µου χαρίσουν και σένα να µου πάρουνε θα πω να τα κρατήσουν.

Ηλιου τη λάµψη δίνουνε τα µάτια τα δικά σου Θε µου και τί δε θα'δινα να µπω στην αγκαλιά σου

Οµορφο που 'ναι ν' αγαπάς και να 'ναι η κοπελιά σου, απέναντι κι ατέλειωτα να 'ναι τα όνειρά σου.

Οµορφο που 'ναι ν' αγαπάς και να µη νιώθεις πόνο, µα 'γω για την αγάπη σου µέρα και νύχτα λιώνω.

Ηθελα ναµουνα δεντρό στού Ρούβα το µασκάλι νάρθεις να κτίσεις τη φωλιά στην αγκαλιά µου πάλι

Οντε γι'αγάπη σου µιλώ άσε µε να υπερβάλω να κάνω το πικρό γλυκό και το µικρό µεγάλο

Ηθελα να'µουν δάκρυ σου να δώ αν το ξεχάσεις την ώρα απου θα πονείς να κλαψεις να µε χάσεις.

Οντε θα νιώσεις ίντα θα πει αγάπη και πονέσεις όλες τσι τρέλες που ΄καµα θα µου τσι συγχωρέσεις.

Ηθελα να'µαι ουρανός σύννεφο να'ναι κείνη κι όντε της πω το σ'αγαπώ ψιλή βροχή να γίνει

Οντε θωρρώ σε κοπελιά τα λογικά µου χάνω και δεν επέρασε στιγµή να µην αναστενάζω

Ηθελα να'µαι αναλαµπή στα χέρια τα δικά σου να µε συµπαίνες να γενώ ανθός στην αγκαλιά σου

Οντε µισεύγει για να 'ρθει να σ'ανταµώσει η σκέψη ένα καλάθι µε φιλιά βάστα να σε φιλέψει

Ηθελα να 'χα δύναµη τόση που να µπορούσα την ώρα που ΄µαστε µαζί να τηνε σταµατούσα

Οντε φιλώ τα χείλη σου ο λογισµός µου τρέχει στη µυρωδιά που βγάνει η γης τότε που πρωτοβρέχει

Ηθελα να 'µουν κερασιά µέσα εις την αυλή σου, νά 'περναν τα κεράσια µου τ'ολόγλυκο φιλί σου

Οντε χαθεί η Ανταρκτική κι εκδικηθεί η φύση τότε και η αγάπη µου για σε θα σταµατήσει

Οντε-ν αστράφτει και βροντά στην αγκιαλιά τζη µ' έχει και κλείω τα παράθυρα κι ασ' τον καιρό να βρέχει

Ηθελα να 'µαι ύπνος της τα βράδια να µε θέλει να γίνοµαι κυρίαρχος σε όλα της τα µέλη

Οποια καρδιά δεν ένιωσε ποτέ αγάπης κτύπο την έχει πλάσει ο Θεός µονάχα για τον τύπο

Ηθελα να' µαι εγω εσύ και'σύ εγώ να γίνεις να καταλάβεις και να δείς τον πόνο που µου δίνεις.

Οποιος 'γαπά αληθινά βάσανα δε φοβάται γιατί τα στρώνει πάπλωµα και θέτει και κοιµάται.

Ηθελα να 'µαι δάκρυ σου όταν θα κλαις να βγαίνω στο όµορφό σου πρόσωπο περίπατο να βγαίνω

Οποιος µπορεί και λησµονά για αγάπη ας µη µιλήσει για δε πιστεύω αληθινά πως έχει αγαπήσει.

Ηθελα να µαι δάκρυ σου όταν θα κλαίς να κάνω ζωγραφιστό το σ'αγαπώ στο µάγουλο σου απάνω

Όπου κι αν είσαι µήν σκεφθείς πως είσαι µοναχή σου γιατί έχεις σύντροφο πιστό την σκέψη µου µαζί σου.

Οπου κι αν πας αόρατη η σκέψη µου κλουθά σου µπορεί να µην τηνε θωρείς µα βρίσκεται κοντά σου.

Ηθελα να βρω το Θεό και να τόνε ρωτήσω στον άλλο κόσµο ανε µπορώ να σε ξαναγαπησω

Οπου σκεπάζει ο ουρανός κι όπου ο ήλιος λιάζει έψαξα µα δεν ήβρηκα γυναίκα να σου µοιάζει

Ηθελα να ‘µουνα σταυρός απάνω στο λαιµό σου κι όλες τι δύσκολες στιγµές να ‘µαι το φυλακτό σου.

Οπου σταθώ κι όπου βρεθώ εγώ το διαδηλώνω, πως για τα µάτια σου τα δυο µέρα και νύχτα λιώνω.

68

Μαντιναδες 2002

Μαντιναδες 2002 ΑΓΑΠΗ

Ηθελα να ‘µαι µουσική µήπως και σου αρέσω µες στην καρδιά σου για να ζω στα φύλλα της να θέσω.

Οπως ζεσταίνει ο ήλιος τη γη και διώχνει το σκοτάδι το ίδιο νιώθω στην ψυχή µ' ένα δικό σου χάδι

Ήθελα µε τη σκέψη µου να µάθω µόνο ένα αν µ' αγαπάς τόσο εσύ όσο αγαπώ εσένα

Ορκίζοµαί σου στο Θεό, αγάπη µου γλυκειά µου πως δε θ'αφήσω άλλη καµµιά να µπει µες στην καρδιά µου

Η σκέψη µου είναι όπου κι αν πας κάθε λεπτό µαζί σου κι η φαντασία φέρνει τη µπροστά µου τη µορφή σου

Ορκίστηκα να πάψω µπλιο µ' αγάπες ν' ασχολούµαι µα σ' είδα και µη προδωθώ στον όρκο µου φοβούµαι

Η πρώτη µου αγαπητικιά, από το µυαλό δε φεύγει γιατί 'ναι οι αναµνήσεις τση βρύση που δε στερεύγει

Ορκίστηκα να σ' αγαπώ στον πιο µεγάλο όρκο και ελπίζω πως θα µ' αγαπάς και συ µ' αυτόν τον τρόπο.

Η πρώτη µου αγαπητικιά µ' άφηκε µόνο πόνους για να 'χω να παιδεύοµαι σκιάς πεντακόσους χρόνους

Ορκίστηκα να σ'αγαπώ κι όρκο δεν παίρνω πίσω καλιά ζωή ν'απαρνηθώ παρά να σε αφήσω

Η πρωτη αγαπη στην καρδια λενε πως δεν ξεχνιεται αφηνει χρονους στο κορµι πληγες να τυρανιεται

Ορκίστηκα πως όσο ζω δε θα ξαναγαπήσω µα σ'είδα και σ'αγάπησα τον όρκο παίρνω πίσω

Η πρώτη αγάπη στη καρδιά ριζώνει και δε βγαίνει καηµός που κάθε µου χαρά σα βιόλα τη µαραίνει

Ορκίστηκα στους Αγιους πως άµα µε αγαπήσεις δεν πρόκειται αγάπη µου ποτέ να δυστυχίσεις.

Η νύχτα έχει ώρες δεκατρείς µα εγώ τσι τρεις κοιµούµαι τις άλλες δέκα ξαγρυπνώ κι εσένα συλλογούµαι

Ορκίστηκες να µ' αγαπάς και ακούσανέ σε τ' άστρα και θα τα βάλω αν µ' αρνηθείς µάρτυρες ξελογιάστρα

Η µοίρα δεν µ' αδίκησε που µ'έφερε κοντά σου µ'αδίκησε που πέρασα τόσο καιρό µακριά σου

Ορκο µεγάλο έκανα να µήν ξαναγαπήσω µα σαν σε βλέπω µάτια µου τον όρκο παίρνω πίσω

Η µάνα σου και ο κύρης σου λένε πως δε µε θένε τα δυό σου µάτια κοπελιά τα κάνουνε και κλαίνε

Οσ' αγαπώ δε σ' αγαπά η µανα που σε γένα, γιατι εχει κι αλλα ν'αγαπά µα 'γω 'χω εσένα.

Η κάθε αγάπη στην καρδιά δε διαρκεί αιώνια σβήνει και λιώνει, χάνεται σαν τα βουνά στα χιόνια

Οσα ΄ναι τ΄άστρα τ' ουρανού τόσες και οι ευχές µου, κοντά µου να σε φέρουνε να γίνουνε χαρές µου

Η αγκαλιά σου φυλακή να 'ταν φονιάς να γίνω να δικαστώ ισόβια στα χέρια σου να µείνω

Όσα είν' τ'άστρα τ' ουρανού, τόση και η καρδιά µου, τόσα και τα ξενύχτια µου, που σ'έχω µακριά µου.

Η αγάπη σου µε τυρανά όλο µε βασανίζει όλο µου λέει πως µ'αγαπά µα όλο αλλού γυρίζει

Οσες αγάπες έκαµα να ΄θελα τσ΄ απογράφω, δυο χρόνια θα περνούσανε κι ακόµα ΄θελα γράφω.

Η αγάπη σου µε µάγεψε και δεν µπορώ µακριά σου ολόκληρή µου η ζωή έχει τη µυρωδιά σου

Οσες κι αν βάλω στη καρδιά την πρώτη δεν τη βγάνω γιατί 'χει δικαιώµατα από τσ'άλλες παραπάνω.

Η αγάπη σου ήταν ψεύτικη, δεν είχε καµωµένη ρίζα βαθιά µες την καρδιά και πήγαινε χαµένη..

Οσες κι αν βάλω στη καρδιά πάλι θα να 'ναι άδεια µέχρι να ζω δεν σβήνονται τση πρώτης τα σηµάδια.

Η αγάπη µου εγίνηκε ένα κοµάτι χιόνι , απού του κάνω ασκιανο µη βάλει αρχή και λιώνει.

Οσες πληγές µου άνοιξες κερά µου να θυµάσαι θα γίνουν τριαντάφυλλα και πάνω θα κοιµάσαι

Η αγάπη λένε είναι ζωή µα ρώτα µε και µένα εγώ θαρρώ πως πέθανα που αγάπησα εσένα

Οση αγάπη µου' δωκες έλα να στην ξοφλήσω µα δωσ'µου πίσω την καρδιά για να µπορώ να ζήσω.

Οσο ανθεί η αγάπη µας κερά µου και φουντώνει, τόσο και µεγαλώνουνε µέσ' στην καρδιά οι πόνοι.

Οσο ζητά ένα δενδρό βροχή για να εζήσει τόσο ζητάει κι η καρδιά µιαν άλλη ν' αγαπήσει

69

Μαντιναδες 2002

Μαντιναδες 2002 ΑΓΑΠΗ

Ζήσω, πεθάνω στη ζωή εσύ έχεις την ευθύνη γιατί χαρά δεν µου ΄δωσες που κάθε αγάπη δίνει

Οσο κι αν είµαι δυνατός και τον σκληρό κι αν κάνω µπροστά σ' ένα µελαχρινό τον έλεγχό µου χάνω

Οσο σκληρή και άπονη θα είσαι εσύ µαζί µου τόσο θα σ'αγαπώ εγώ όµορφο γιασεµί µου

Ζαχαροζυµωµένη µου κι όµορφο γιασεµί µου κι ανθέ µου φεγγαρόλουστε να σ' έβαζα στ' αυτί µου.

Οταν γελάς γελώ κι εγώ και όταν κλάψεις κλαίω κι όταν σου πω πως σ'αγαπώ απ'την καρδιά στο λέω

Έχω παράνοµο δεσµό κι ανε χαθώ χαλάλι θυσία κανω την καρδιά για µια φιλιά µεγάλη

Οταν µιλείς πέφτουν ανθοί και ρόδα σα γελάσεις και τα ξερά κλαδιά ανθούν από κειά που θα περάσεις

Εχεις µορφή αστερισµού και µάτια που σκοτώνουν τα χείλη σου όταν µε φιλάς αυτά µ'αποτελειώνουν

Οταν µου λέει σ' αγαπώ δε λέγεται η χαρά µου, γίνοµαι αϊτός στον ουρανό και 'κείνη τα φτερά µου.

Εχε αγάπη στη καρδιά εχε και στη ψυχή σου, αµα το θες να τη διαβείς γαλήνια τη ζωη σου.

Όταν πεθάνω και θαφτώ, λιώσω και γίνω σκόνη ως και το κοκκαλάκι µου θα σ' αγαπά ακόµη.

Εφτά γιατροί µ' εξέτασαν κι οι εφτά µου πήραν αίµα και βγάλανε διάγνωση πως αγαπώ εσένα.

Όταν περνάς από κοντά και µε γλυκοκοιτάζεις µου φαίνεται αγάπη µου στον ουρανό µε βγάζεις.

Εφίλησα ντη κι ήτονε πιό µέλι κι απ΄ το µέλι και στη σοχώρα τραγουδώ σα το τροζό κοπέλι

Οταν περνώ και σε ιδώ γυναίκα ξελογιάστρα, γίνοµε στο µπαλκόνι σου βασιλικός στη γλάστρα.

Ετσα πολύ που σ' αγαπώ Χριστέ µου σε καλό µου µη σ’αγαπήσω πιό πολύ και χάσω το µυαλό µου

Οταν πονάς να µου το λές να κλαίω γω για σένα για δεν αντέχω να θωρώ τα µάτια σου κλαµµένα

Εσυ'σαι ο λόγος για να ζώ εσυ'σαι η αιτία είσαι για µένα στη ζωή αυτός που έχει αξία

Οταν σε δουν τα µάτια µου το λένε στην καρδιά µου κι όλος ο κόσµος τα γροικά τ' αναστενάγµατά µου

Εσύ θαρρείς πως µ' αγαπάς µα αυτό δεν είναι αγάπη άλογο είναι που πετά χάµε τον αναβάτη.

Οταν σε επλασε ο θεος δεν ειχε φεξει ακοµα γι΄αυτο΄χουν τα µατια σου τσ΄ανατολις το χρωµα

Εσύ είσαι στην αγάπη µου µοναδική ελπίδα όπως µέσα απ' τα σύννεφα βγαίνει µια ηλιαχτίδα.

Οταν σκεφτώ καµιά φορά πως βρίσκεσαι µακριά µου σκεπάζει µαύρο σύνεφο και πόνος την καρδιά µου

Όταν τα άστρα τ'ουρανού θα γράψουν τ΄ονοµά σου, εγώ µικρή θα τα µετρώ, τρελός στην αγκαλία σου.

Εσκέφτηκα να σ' αρνηθώ µα αναίρεσα τη σκέψη στο λεξικό τσ' αγάπης µου δεν έχω τέτοια λέξη.

Οταν τα µάτια σου θωρρώ τη µνήµη µου τη χάνω και τ' όνοµά σου το γλυκό το επαναλαµβανω.

Ερωτικό φεγγάρι µου που νυχτοσεργιανίζεις το µυστικό τσ'αγάπης µου µόνο εσύ γνωρίζεις

Οταν την Κρήτη σκέφτοµαι πονάω κι υποφέρω σε ένα πλοίο θε να µπω λουλούδια να σου φέρω.

Ενα σου µόνο σ΄αγαπώ µε στέλνει και πέταω κι ένα φιλί σου µε γυρνά στη γη και σε κρατάω

Οταν τον κόσµο στερηθώ και τη ζωή µου χάσω τότε µονάχα πίστεψε ότι θα σε ξεχάσω

Ένα σγουρό µελαχρινό µ'έχει κουζουλαµένο, κοιµούµαι κι ονειρεύοµαι και ύπνο δεν χορταίνω.

Οτι αγαπήσω αληθινά φεύγει και µε πληγώνει γι'αυτό και δεν ξελύπουνε απ'το κορµί µου οι πόνοι

Ενα µατσάκι γιασεµιά στέκω και ξεφυλλίζω και τα ρωτώ αν µ' αγαπάς ακόµα να ελπίζω

Οτι για σένα αισθάνοµαι υπερβολές δεν είναι σε θέλω και ας µη µε θες µελαχρινέ µου κρίνε.

Ενα λεπτό χρειάστηκε φως µου να σ' αγαπήσω και µια ολόκληρη ζωή για να σε λησµονήσω.

Οτι για σένα αισθάνοµαι µια λέξη δεν το βάνει γι'αυτό την λέξη σ'αγαπώ το χείλι µου δεν βγάνει

70

Μαντιναδες 2002

Μαντιναδες 2002 ΑΓΑΠΗ

Εµπνευση είσαι άντρα µου ηλιοχαϊδεµένε για τα στιχάκια τουτανε πολυτραγουδηµένε

Οτι δικό σου τ' αγαπώ πουλί µου αγαπηµένο κι ας είναι και σπιρτόξυλο που το 'χουν αναµµένο

Εµένα είν' η σκέψη µου πολύταξιδεµένη κι όπου αγαπώ κάθε βραδιά πηγαίνει, εκειά και µένει

Οτι κι αν είχα κι άξιζε σε σένα έδωκά το και δα ξανοίγω τη ζωή να πιάσω απ' τον πάτο.

Εµένα απου µ' αγαπά στο θάνατο µε φτάνει σκέψου να δεις σ' έναν εχθρό ίντα µπορεί να κάνει

Οτι µου λείπει στη ζωή µόνο εκείνη τό'χει εγώ το χώµα που διψά κι' αυτή το προτωβρόχι

Εµάτωσες τα χέρια σου να δέρνεις την καρδιά µου µα όσο πολύ κι αν τη χτυπάς θα σ' αγαπά κερά µου

Οτι όµορφο µες τη ζωη κι ότι ωραίο είδα, είχε στολίδι φηµιστό τσ'αγάπης τη σφραγίδα.

Ελπιζα στην αγάπη σου να βρω χαρές µεγάλες µα δυστυχώς ήσουν και συ γυναίκα σα και τσ' άλλες.

Οτι τση λείπει το 'χω εγώ κι ότι µου λείπει το 'χει, είναι την άνοιξη δεντρό και γω το πρωτοβρόχι.

Ελα να θέσουµε µαζί µα εγώ δε σε πειράζω κι όταν θα ξεσκεπάζεσαι εγώ θα σε σκεπάζω

Οτι τση λείπει το 'χω εγώ κι ότι µου λείπει το 'χει, είµαι το χώµα που διψά κι είναι το πρωτοβρόχι.

Ούτε δεξά, ούτε ζερβά ούτε στη µέση κάνω στην αγκαλιά σου ας βρεθώ µιαν ώρα κι ας ποθάνω.

Εκαµα όρκο στο Θεό ταίρι µου να σε κάνω κι άλλη δε θέλω µπλιο να δω στον κόσµο τον απάνω

Οψάργας ονειρεύτικα πως ήµουνα µαζί σου και σαν τον κλέφτη άρπαζα το πιο γλυκό φιλί σου

Είχα γραµµένο στην καρδιά το σ' αγαπώ µα λιώνει οσαν το χιόνι όντε το δει ο ήλιος το σκοτώνει.

Οψάργας σ'είδα κοπελιά στ'ονείρου το σεργιάνι, και τη χαρά µου σήµερα ο κόσµος δε την βάνει.

Είσαι τση νύχτας γιασεµί λευκό µες στο σκοτάδι, ανάσα µύρου στην καρδιά κάθε πνιγµένο βράδυ.

Παίξε µου χίλιες µαχαιριές µα πόνο δε θα νιώσω τόσο πολύ που σ' αγαπώ δε θα το µετανιώσω

Είσαι το πρώτο φως τσ' αυγής τ' ονείρου θυγατέρα , της σκέψης σούρουπο χλωµό κι εκειά τελειώνει η µέρα .

Πάλεψα µε το Χάροντα σε µαρµαρένια αλώνια να µην µου πάρει την ψυχή να σ' αγαπώ αιώνια.

Είσαι το πρώτο αίσθηµα που 'βαλα στην καρδιά µου ποτέ δε θα σ'αρνηθώ κι ας είσαι µακριά µου

Παλιά µου αγάπη πως µπορείς να κυβερνάς τη σκέψη και πάντα πειθεις την καρδιά πως θα 'ρθεις να πιστέψει..

Είσαι το δάκρυ τσι χαράς στο τέλος κάθε πόνου, και η ποιο σηµαντική στιγµή στο πέρασµα του χρόνου.

Παλίρροια ειν' η αγάπη σου φοβούµαι να σιµώσω για θα µε πάρει κι ύστερα φώς µου δε θα γλιτώσω

Είσαι νερό στη δίψα µου στην παγωνιά µου ζέστη στη µεγαλοβδοµάδα µου είσαι Χριστός Ανέστη

Πάντα µε κάνεις να πονώ πάντα να υποφέρω, αν έπαψες να µ' αγαπάς πες µου το να το ξέρω.

Είσαι λουλούδι τσ' άνοιξης τσι ανάστασης λαµπάδα, βρόχι τσι διψασµένης γης τσι παγωνιάς λιακάδα.

Παράπονο 'χω του Θεού κι εκείνος το κατέχει όσες φορές αγάπησα δυστυχισµένο µ' έχει

Είσαι για µένα η χαρά το νόηµα του κόσµου ζωή δε θέλω ούτε λεπτό χωρίς εσένα φως µου

Παρασκευολουσµένη µου και Σαββατοστεγνώστρα Κυριακοστολισµένη µου για πρόβαλε στην πόρτα

Είσαι για µένα η καρδιά και η ψυχή στο σώµα για σένα από έρωτα συνέχεια είµαι λιώµα

Πάρε µαχαίρι βάρα µε µα βάρα µε επιτήδεια µες στη καρδιά µη µου βαρείς για θα πονείς η ίδια

Είσαι για µένα ένας µπαχτσές κι εγώ' µαι ο κηπουρός σου πάντα θα ζεις στη σκέψη µου κι εγώ µες στ' όνειρό σου

Πάψε κερά µου να µαδάς και να ρωτάς για µένα τις παππαρούνες να σου πουν αν αγαπώ εσένα

Είσαι αφορµή µε το µυαλό η καρδιά και δεν µιλιέται γιατί σ' αγάπησε η καρδιά και το µυαλό σ' αρνιέται

71

Μαντιναδες 2002

Μαντιναδες 2002 ΑΓΑΠΗ

Πέµπω κοµµάτια τη καρδιά σε φάκελο κλεισµένη σε µιαν αγάπη µου παλιά που µ' έχει ξεχασµένη

Είσαι αγάπη κι έρωτας, βασιλικός και γλάστρα, του φεγγαριού ο ουρανός, µε όλα του τα άστρα.

Πέµπω τη σκέψη ένα λεπτό κοντά σου για να µείνει , µ' αποξεχνάτε κι η αυγή στσ' αγκάλες σου τη βρίχνει .

Είσ' ένα µε το αίµα µου κι ένα µε την ψυχή µου κι αν µ'αγαπάς ποτέ ξανά µη βγεις απ'τη ζωή µου

Πες µου εσύ το σ'αγαπώ και εγώ θα βρω τον τρόπο να την αδειάσω την καρδιά και να σου κάµω τόπο

Είπε µου ότι µ΄αγαπά µ'αυτό µ'έχει γιατρέψει φαντάσου πόση δύναµη έχει αυτή η λέξη

Πες µου πώς θες να εκδηλωθεί η αγάπη µου για σένα θες να γελώ ή προτιµάς τα µάτια µου κλαµένα;

Είναι φορές που σκέφτοµαι να φύγω να σ' αφήσω µα ένα βήµα κάνω µπρος και δεκαπέντε οπίσω

Πες µου πώς θες να σ'αγαπώ ψάξε και βρες τη λύση κρυφά, ή να το ξέρουνε όλοι σ' αυτή τη ζήση

Είναι πολλοί που βλαστηµούν την ώρα π' αγαπούνε κι άλλοι τηνε δοξάζουνε και τηνε προσκυνούνε.

Πες µου πώς θες το σ' αγαπώ µικρή µου να σου λέω πώς θες να συνοδεύεται µε γέλιο ή να κλαίω

Είναι µικρή µα µε καιρό κι αυτή θα µεγαλώσει και θα µπορέσει τη χαρά του κόσµου να µου δώσει.

Πεταλολουλουδόλουστη της σκέψης µου πλανεύτρα πόσο πολύ σε αγαπώ µελαχροινή µαγεύτρα

Είναι µικρή και δεν µπορεί αγάπη να προσφέρει γιατί ποτέ στον έρωντα δεν µπήκε για να ξέρει.

Πέψε µου τριαντάφυλλα µέσα από την καρδιά σου και γλυκοαρωµάτιστα από τη µυρωδιά σου.

Είναι καιρός που σ' αγαπώ και άνθρωπος δεν το ξέρει πως µ' έχει κάνει µισερό τσ' αγάπης το µαχαίρι

Πίνω κρασί, δε µε µεθεί ρακί δε µε ζαλίζει ως µε µεθούν τα µάθια τζι ώντε µ'ανατρανίζει

Είναι αλήθεια πως πονώ δε θέλω να δακρύσω θέλω µόνο τα µάτια σου ξανά να αντικρίσω

Πίνω κρασί, δε µε µεθεί ρακί δε µε ζαλίζει ως µε µεθούν τα µάθια τζη όντε µ' ανατρανίζει

Ειν΄ η φωνή σου βάλσαµο, το βλέµµα σου ελπίδα, κι η αγκαλιά σου σιγουριά σε κάθε καταιγίδα

Πιο άπειρη κι απ' τ' άπειρο η αγάπη µου για εκείνη σ' όλη µου εύχοµαι τη ζωή καθόλου µη µικρύνει.

Είν' όµορφη κι είµ' άσχηµος µικρή κι εγώ µεγάλος και δε εφτάναν όλα αυτά είναι στη µέση κι άλλος

Ποθαίνω και παράπονο έχω στον κόσµο µόνο πως δε µπορώ να σ'αγαπώ στο χώµα που θα λιώνω

Ειν' οι στιγµές που ζήσαµε µοναδικές για µένα κι αν µ' αρνηθείς καµιά φόρα εγώ θα ζω για σένα.

Ποιός εις τον κόσµο φάνηκε κι αγάπη δεν κατέχει ποιος δεν τηνε δοκίµασε ποιος δε τηνε ξετρέχει.

Είµ'έτοιµος και βάσανα και πόνους ν'αψηφίσω ως δώρο την αγάπη σου αν µέλλω να κερδίσω.

Ποιος ποταµός εστέγνωσε αγάπη µου µεγάλη να πάω να κλάψω δίπλα του να ξανατρέξει πάλι.

Είδα σε πάλι σήµερο των αµαθιώ καµάρι, τση µέρας µου βασιλικέ και τση νυχθιάς φεγγάρι.

Πολλές καρδιές παράνοµες ζούνε και αγαπούνε για δε µπορούνε τη χαρά στη µόνιµη να βρούνε

Εθάρου πως µου µίλουνε στη στράτα από συνήθεια, µα ρώτηξα και µου 'πανε πως µ' αγαπά στ' αλήθεια.

Πολλές φορές πριν κοιµηθώ, τον ουρανό ρωτάω, γιάντα 'χεις κλέψει µου το νου, και τόσο σ'αγαπάω.

Εδώ είµαι µα η σκέψη µου δεν φεύγει απο κοντά σου θέλει το κάθε της λεπτό νά'µαι στην αγκαλιά σου

Πόσα κρυφά ηφαίστεια στον κόσµο σιγοβράζουν, πόσες καρδιές χαµογελούν κι όµως κρυφά στενάζουν

Εγώ τηνε σπατάλισα για σένα τη ζωή µου µα συνεχίζεις και κρατάς σκέψη και λογική µου.

Πόσο αργούνε οι στιγµές όταν κανείς προσµένει και κάθε µια γλυκιά στιγµή πόσο γοργά διαβαίνει

Εγώ την λέξη σ΄ αγαπώ την έχω καταργήσει γιατί την είπα µια φορά κι έχω πληγές γεµίσει.

72

Μαντιναδες 2002

Μαντιναδες 2002 ΑΓΑΠΗ

Πόσο πολύ θα ήθελα µια βόλτα να σε πάω στ' άστρα να δεις πως έγραψα τη λέξη σ' αγαπάω

Πόσο πολύ σε αγαπώ στο νου σου να το βάλεις δεν εφαντάστηκα ζωή στην αγκαλιά µιας άλλης

Ποτέ δεν θέλω εγώ να δω τα µάτια τζη κλαµένα γιατί είναι η παρηγοριά και η χαρά µου εµένα.

Εγώ σου πρόσφερα χαρά µ' αρνήθηκες να πάρεις και περιµένεις το γαµπρό να έρθει καβαλάρης..

Ποτέ µου δεν κατάλαβα πώς έφυγες και γιάντα ίσως γιαυτό και η καρδιά να σ'αγαπά για πάντα

Εγώ σου λέω σ΄ αγαπώ και χάµε γονατίζω και συ µου λες κατάµουτρα να πάψω να ελπίζω.

Ποτέ µου δεν κατάλαβα πως έφυγες για πάντα ίσως γι' αυτό και η καρδιά να σ' αγαπά για πάντα.

Εγώ σου λέω σ' αγαπώ και τρέµουνε τα χείλη και συ µου λες καλύτερα να µείνουµε δυο φίλοι.

Ποτέ σου να µην µ' αρνηθείς µην κάνεις τέτοιο λάθος νωρίς θα µε σκεπάσουνε τα µάρµαρα κι ο τάφος.

Εγώ προσφέρω µια ζωή το παρελθόν µου σβήνω µα στην αγάπη δε µπορώ µόνο εγώ να δίνω

Πρέπει δεν πρέπει σ'αγαπώ ταιριάζει δεν ταιριάζει την γνώµη τσι καρδιάς ρωτώ του κόσµου δεν µε νοιάζει

Εγώ ποτέ δεν σε ξεχνώ, µη τρέφεις για 'µένα µένος, απλά κοιµήθηκα νωρίς γιατί 'µουν κουρασµένος

Πρέπει πως εγενήθηκα δούλος τσ'αγάπης να'µαι, να ζω µε το παράπονο γιάντα δε µ'αγαπάνε.

Εγώ να µαι στο βόρειο και'σύ στο νότιο πόλο η σκέψη µου σε ένα λεπτό περνά τον κόσµο όλο

Πριγκίπισσα στη σκέψη µου γυναίκα στην καρδιά µου και Παναγία στην ψυχή θα σ' έχω κοπελιά µου.

Εγώ µπορεί να τρελαθώ τη µνήµη µου να χάσω µη φανταστείς ότι ποτέ µπορεί να σου ξεχάσω.

Πρόβαλε στο µπαλκόνι σου και ρίξε τα µαλλιά σου να κάµω σκάλα ν' ανεβώ να µπω στην αγκαλιά σου

Εγώ µικρή µου σ'αγαπώ σαν το νερό που τρέχει και σαν τη γή που θα το πιεί και χορτασµό δεν έχει

Πρόβαλε στο παράθυρο να δω το προσωπό σου να δροσερέψω να γενώ σαν το βασιλικό σου

Εγώ µικρή µου σ' αγαπώ µα δεν κατέχεις πόσο όσο µπορείς να φανταστείς κι ακόµα άλλο τόσο.

Πρόσεξε την αγάπη µου να µην τηνε σκοτώσεις γιατί θα µείνεις µόνη σου και θα το µετανιώσεις.

Εγώ 'µαι που σε πότιζα κλαδί να µη σου πέσει , φύλλο να µη σου µαραθεί και λες πως δε σ' αρέσει .

Πρώτα µου δίδεις τη χαρά κι ύστερα µου την παίρνεις ήθελα και να κάτεχα ήντα καταλαβαίνεις.

Εγώ 'µαι που κοιµήθηκα ολόγυµνος στο χιόνι µα 'χα τσ' αγάπης την φωτιά κοντά να µε πυρώνει

Πως είν' όµορφο όλοι λεν τ' Αυγούστου το φεγγάρι µα εσύ 'σαι ήλιος λαµπερός και σ' έχω για καµάρι

Πως µ' αγαπάς το διάβασα σ' ενός αρνιού τη σπάλα µα εγώ για να βεβαιωθώ θα πάω να σφάξω κι άλλα

Εγώ δεν είµαι πλούσιος λεφτά δεν κουλαντρίζω όµως την ευτυχία σου σου την εξασφαλίζω

Πως να σε βγάλω απ'την καρδιά που σ'έχει συνηθίσει και µόνο που θα τσι το πώ µπορεί να σταµατήσει

Ρόδο φυτεύω στην καρδιά κι αγκάθι ξεφυτρώνει αγάπη κάνω να χαρώ κι αυτή µε θανατώνει

Έγραψα εγώ πως σ'αγαπώ σε µια καµπάνα φώς µου για να χτυπά να το γροικούν στα πέρατα του κόσµου

Ρωτόκριτος θε να γενώ για µιαν αγάπη µόνο, που µ' έκανε να τραγουδώ ακόµη και στον πόνο.

Εγέρασα να σ' αγαπώ κι όµως ευχαριστιέµαι γιατί µε την ελπίδα σου αζωντανός κρατιέµαι

Ρωτούση µε ποιον αγαπώ µ΄ απάντηση δε δίδω δε µαρτυρώ τον θησαυρό που στην καρδιά µου κρύβω.

Εβλαστοσήρανε οι καηµοί χωρίς να τσι ποτίζω κι ανοίξανε πάλι οι πληγές και δεν τσι νταγιαντίζω

Σ' αγάπησα και σ' αγαπώ ρόδο και γιασεµί µου γιατί είσαι η µεγαλύτερη αγάπη στη ζωή µου

Εβγήκε η απόφαση και η ποινή µου είναι να σ' αγαπώ ισόβια µελαχρινέ µου κρίνε.

73

Μαντιναδες 2002

Μαντιναδες 2002 ΑΓΑΠΗ

Σ' αγάπησα ως αγαπά η µέλισσα το µέλι ο διψασµένος το νερό κι ο µερακλής το τέλι.

Εβαλα µέσο το Θεό του ζήτησα µια χάρη να µ΄αγαπήσεις µάτια µου άλλος να µην σε πάρει

Σ' ένα µεγάλο έρωτα η λογική ειναι λίγη κι ως κι αν το µεταχειριστείς σε τρέλλα καταλήγει.

Εάν λογάς πως µ'αγαπάς µε πίστη - βεβαιώσου, θα λάβης την ανταµοιβή λαµπρή, του έρωτός σου.

Σα θες εσύ να σ' αγαπώ κρυφά από τσι γειτόνους βάλε µηλιά στον κήπο σου να χώνοµαι στους κλώνους

Ε Θεέ µου πως την αγαπώ και πόσο τη λατρεύω και µού'γινε πραγµατική θρησκεία και πιστεύω

Σα θες να δεις ποιαν αγαπώ και ποια 'χω στην καρδιά µου ξάνοιξε τον καθρέφτη σου να δεις την κοπελιά µου.

Ε Θεέ µου γιάντα τση 'δωκες αντί καρδιά µιά πέτρα πού’ναι σκληρή και άπονη και στην αγάπη ψεύτρα

Σα πυρετός κυκλοφορείς σ' όλες µου τσ' αρτηρίες και δεν εκάτεχα και γω του πόνου µου τσ' αιτίες.

∆ώσε µου Χάρε δυο λεπτά δώρο να της χαρίσω, θάχει µονάχα την καρδιά τ' άλλα θα σου τ' αφήσω

Σα 'ρθεις στο κοιµητήριο θα συναρµολογήσω τα κόκαλα και θα σταθώ ορθός να σε φιλήσω.

∆ώσε µου την αγάπη σου κι εγώ θα την φυλάξω µέσα στον κήπο της καρδιάς παλάτι θα της φτιάξω

Σα τζι χαχάλες του καβρού που παν' οµπρός κι οπίσω έτσα επήγαινες και συ όσπου να σ' αγαπήσω.

∆ώσε µου περιθώριο λίγο ν'αλλάξω γνώµη γιατί µε καίνε τση παλιάς οι καηµαθιές ακόµη.

Σα το σγουρό βασιλικό σ' έχω στη µια µου χέρα και µε την άλλη συνεχώς σου κάνω φως µου αέρα.

∆ώσε µου Θε µου δύναµη όταν τον αντικρύσω χαµόγελο απ'τα χείλη µου να βγει πρωτού δακρύσω

Σα τον ανθό τσ' αµυγδαλιάς στα µέσα του χειµώνα έδεσε η αγάπη µας µε πίστη και µ' αγώνα.

∆ως µου κερά µου αφορµή µα εγώ δε θα τη χάσω µίλα µου µε τα µάτια σου µπορώ να τα διαβάσω

Σ'αγαπησα και σ'αγαπω οσες πληγες κι αν δωσεις µε την αδιαφορια σου θελεις να µε σκοτωσεις...

∆ώρο σου κάνω την καρδιά για πάντα να την έχεις κι είναι καρδιά που αγαπά µόνο να την προσέχεις

Σαλόνικα µου έλειψες και σε ποθώ ακόµα θα σε ξεχάσω µοναχά όταν θα µπω στο χώµα.

∆ύο συγνώµες σου ζητώ, συγχώρεση µου δώσε, η µία που δε σου µιλώ κι η άλλη π' αγαπώ σε.

Σαν αγαπιούνται δυο καρδιές χαρά 'χουνε µεγάλη και ετσά χαρά σ'ούλη την γή θαρρώ δεν είναι άλλη

∆υο Παναγίες αγαπώ είσαι η µια κέρα µου, στη µια χαρίζω το κερί στην άλλη την καρδιά µου.

Σαν αγαπιούνται δυο καρδιές πολλές χαρές θωρούνε τσι πίκρες και τα βάσανα µε θάρρος ξεπερνούνε

∆ύναµη θέλουν οι καρδιές που αληθινά αγαπούνε γιατί βαθιά πληγώνονται αγάπη άµα δε βρούνε

Σαν αγαπιούνται δυο καρδιές πάντα θυσίες κάνουν πιο πάνω την αγάπη τους απ'ούλα τ'άλλα βάνουν.

Σαν αγαπιούνται δυό καρδιές τα πάντα θυσιάζουν πιο πάνω την αγάπη τους απ'όλα τ'άλλα βάνουν

∆ίχως ελπίδα σ' αγαπώ, ξέρω δε σε κερδίζω να κάνω µπρος δε γίνεται µα και πίσω δε γυρίζω.

Σαν αστραπή τα µάτια της 'πο πάνω µου περνούνε που µια φορά δε τ' άφηνε σε άλλο να στραφούνε.

∆ικαίωµα µου να αγαπώ όποιον αρέσει εµένα και συµβουλές πολλές πολλές δεν θέλω απο κανένα

Σαν ενωθούνε δυο καρδιές µ' αληθινή αγάπη ας είναι και παράνοµη αυτά δεν είναι λάθη

Σαν θες µε κάνεις να γελώ σα θες µε'χεις και κλαίω µα και το δάκρυ είναι χαρά για αγάπη σα θα κλαίω..

∆εν τσι λυπούµαι τσι νεκρούς που φεύγουν και ξεχνούνε για µένα είναι πιο νεκροί όσοι δεν αγαπούνε

Σαν θες µε κάνεις να γελώ σα θες µε'χεις και κλαίω µα είναι δάκρυ κι η χαρά αγάπη σαν τη λέω.

∆εν τηνε κάνω την καρδιά σε όποιον περνά, σαλόνι σε µια την παραχώρησα και θέλω να'ναι η µόνη

74

Μαντιναδες 2002

Μαντιναδες 2002 ΑΓΑΠΗ

Σαν και τα µάθια µου τα δυό θα σε λατρέυω φως µου γι'αυτό να µη µε τυρρανάς και την καρδιά σου δως µου

∆εν την χαρίζω την καρδιά σ' όποια κι αν την ζητήσει γιατί την έχει η κοπελιά που έχω αγαπήσει

Σαν κατεβεί ο ουρανός κι η γης ανέβει απάνω ετόσεσας, αγάπη µου, πεισµατικά θα κάνω

∆εν κλαίει ο άντρας σαν πονεί για µιά αγάπη µόνο µα κι'όταν βλέπει ιδανικά που χάνονται στο χρόνο

Σαν πάει η ώρα δώδεκα και βγαίνει το φεγγάρι έρχεται η εικόνα σου στο νου τσ' αυγής µαργαριτάρι.

∆έν θέλω γω αντίτηµα η αγάπη δεν πουλιέται µέρα τη µέρα χτίζεται σ' ένα λεπτό γκρεµιέται.

Σαν τη δική µου την καρδιά στον κόσµο δεν είν' άλλη αφού αντέχει και βαστά µιαν άλλη πιο µεγάλη

∆εν θα µε φτάξει µια καρδιά ήθελα να χα κι άλλη και µε τις δυό να σ'αγαπώ και λίγο θα ναι πάλι

Σαν την κατάρα τριγυρνώ µήπως και βρω εσένα, που την καρδια αποκλειστικά σου 'χω αφιερωµένα.

∆εν έχει αξία η ζωή χωρίς αγάπης πόνο µονάχα αυτοί που αγαπούν αυτοί το ξέρουν µόνο.

Σαν το κερί που καίγεται πάνω στο µανουάλι ετσά να λιώσω δεν µπορώ να κάµω αγάπη άλλη.

∆εν έπρεπε να σ' αγαπώ µα δεν κατέχω γιάντα βρέξει χιονίσει η σκέψη µου είναι στη µια σου πάντα

Σαν το κλειδί στην κλειδαριά ταίριαξες στην καρδιά µου εκλείδωσες και έµεινες για πάντα η κυρά µου.

∆εν είναι το πως δεν µπορώ αγάπες ν' αποκτήσω, δεν έχω χωρο στη καρδιά να τις τοποθετήσω.

Σαν το κρασί η αγάπη σου βρίσκεται στην καρδιά µου κι όσο παλιώνει γίνεται πιό δυνατή κερά µου

∆εν είναι τέχνη τσι καρδιές να κάµεις να πονούνε µονό 'ναι τέχνη τσι καρδιές να κάµεις ν' αγαπούνε

Σαν το µωρό που πολεµά και θέλει να µιλήσει γυρεύω τρόπους να της πω αν µ' έχει αγαπήσει

∆εν είναι πόνος που πονά πόνος που θανατώνει σαν την αγάπη την κρυφή που δε ξεφανερώνει..

Σαν το φεγγάρι φωτεινό είναι το πρόσωπό σου, και σαν τον ήλιο φωτεινό κάθε χαµόγελό σου.

∆εν είναι αγάπη ν'αγαπάς, ούτε και ν'αγαπιέσαι, αγάπη είναι να πονείς κι όλο να τυραννιέσαι

Σαν το φεγγάρι φωτεινό είναι το πρόσωπό σου κι από τον ήλιο πιο λαµπρό ειν΄ το χαµόγελό σου.

∆είξε µου τη µητέρα σου για να την ανακρίνω σε ποιο µπαξέ κοιµήθηκε κι εβγαλε τέτοιο κρίνο.

Σαν τον αέρα πέφτουνε, τα φύλλα του πλατάνου, χαρώτα τα µατάκια σου, ναζάκια µου τα κάνουν!

∆ε σου 'πα πόσο σ'αγαπώ δεν έβρισκα τον τρόπο γιατί 'σαι διαφορετική των άλλων των ανθρώπω

Σαν τον Αλή-Πασά περνά απού δεν έχει αγάπη κοιµάται δίχως βάσανα ξυπνά µε δίχως πάθη

∆ε σου 'πα πόσο σ'αγαπώ για να µην το πιστέψεις και πάρεις και την σκέψη µου και φύγεις και µισέψεις

Σαν τον ανθό της Άνοιξης φύτρωσα στην καρδιά σου και ελπίζω να µη µαραθώ και φείγω απο κοντά σου.

∆ε σου 'πα πόσο σ'αγαπώ για να µην πάρεις θάρρος και µείνει εµένα τσι φιλιάς το πιο µεγάλο βάρος

Σαν τον περήφανο αετό που στα ψηλά πετάει ετσά 'ναι κι η αγάπη σου που όπου κι αν πας µε πάει

∆ε σου 'πα πόσο σ' αγαπώ, µη µε παρεξηγήσεις, κι ότι λατρεύω κι αγαπώ, φύγεις και µου στερήσεις.

Σε αγαπώ και σε φιλώ απο µακρυά γλυκέ µου, σε περιµένω να µε βρεις στον ύπνο άγγελε µου !

∆ε σου 'καµε πολύ νερό οφέτος γιασεµί µου , όµως περνάς στσι µυρωδιές στι βιόλες στην αυλή µου .

Σε αγαπώ κι ως φαίνεται θα'ναι το τυχερό µου να σε θωρώ και καθ'αργά τη νύχτα στ'ονειρό µου

∆ε σου ζητώ να µ'αγαπάς ούτε να µε λυπάσαι στιγµές που ζήσαµε µαζί µονάχα να θυµάσαι

Σε ένα σπηλιάρι σκοτεινό και από 'ξω να 'χει χιόνι, δεν θέλω εγώ παπλώµατα η άχνα τσι µε σώνει.

∆ε σε µισώ που µου 'δωσες τόσο µεγάλο πόνο γιατί συνήθισε η καρδιά να σε λατρεύει µόνο.

75

Μαντιναδες 2002

Μαντιναδες 2002 ΑΓΑΠΗ

Σε έχω δει πολλές φορές το βλέµµα σου ν' αλλάζεις µα δε µε πείθεις έµορφη πως άλλονε κοιτάζεις

∆ε σ΄απαρνιέµαι εγώ ποτέ ειµήτα να χαθούνε δυο άστρα από τον ουρανό να πέσουν να χυθούνε

Σε κάθε ηλιοβασίλεµα σ' αναστορούµαι φως µου γιατί το βλέπαµε µαζί και 'δα 'µαι µοναχός µου.

∆ε µε ζαλίζει το κρασί ανέ το πίνω κούπες µα µ' έκανε ολοµέθυστο το σ' αγαπώ που µου 'πες.

Σε µια οθόνη δε χωρά ότι για σένα νιώθω, για να εκφράσω το σεβντά και το µεγάλο πόθο.

∆ε µ' αγαπάς και το θωρώ στα µάτια σου γραµµένο που να µην έσωνα ποτέ να το 'χω διαβασµένο.

Σ'έβαλα µέσα στην καρδιά, µα δε το παίρνω πίσω και στο σταυρό,στ'ορκίζοµαι, ποτέ δε θα σ'αφήσω.

∆ε θέλω ήλιους λαµπερούς φεγγάρια µοιρασµένα µα θέλω τα χειλάκια σου τα µοσχοµυρισµένα

Σεργιάνι βγαίνει η σκέψη µου κρυφά το κάθα βράδυ, κι ένα γλυκό χαµόγελο ψάχνει µες στο σκοτάδι.

∆ε θέλω εγώ να µ΄ αγαπάς µε ετσά λογιώ αγάπη γιατί είναι πυροβολισµός µες της καρδιάς τα βάθη

Σιµισακή η αγάπη σου είναι και δε µου κάνει γιατι τη θέλω ολάκερη τόπο πολύ να πιάνει.

∆ε θέλω αγάπη ψεύτικη καλλιά 'χω να ποθάνω µε πληγωµένα αισθήµατα ίντα θα ζω να κάνω.

Σκέψη µου φύγε µακρυά αυτή να συναντήσεις κι αν δε σου πει πως σ'αγαπά ποτέ να µη γυρίσεις

∆ε θέλω ΄γω να µ΄αγαπας ούτε πολλά περίσσα αγάπα µε όσο σ΄αγαπώ να πιάνﵴ ίσα ίσα.

Σκέψου µια µέρα να µε δεις στη διακονιά να βγαίνω, και να κατέχεις πως εσύ µ'εχεις εκειά φερµένο

Γύρισε αγάπη µου γλυκειά να γιάνεις την πληγή µου γιατι είσαι η µοναδική χαρά µεσ'τη ζωή µου

Σκότωσα τον εγωισµό και σε παρακαλάω να µ' αγαπήσεις το µισό απ' όσο σ' αγαπάω.

Γλυκό κρασί η αγάπη σου τά χείλη σου ποτήρι που µε κερνάς και δεν µπορώ να σου χαλώ χατήρι

Σ'όρκιζοµαι πως σ'άγαπω στη µάνα που µε γέννα γι'αυτό και σε παρακαλώ µην παίζεις µε τα 'µενα

Γλυκειά 'ναι η σοκολάτα σου όµως πολύ απέχει απ' το γλυκό σου το φιλί που χορτασµό δεν έχει

Σου µήνυσε ο κύρης µου για να 'ρθεις να µε πάρεις κι εσύ αµέσως έφτασες στ' άλογο καβαλάρης

Σου στέλνω την καρδούλα µου που έγινε κοµµάτια όταν πρωτοαντίκρισα τα όµορφά σου µάτια

Γίνου κερά µου σύννεφο κι εγώ θα γίνω µπόρα να σµίγοµαι στον ουρανό δέκα φορές την ώρα

Σπουδαίο το να αγαπάς, µ'άλλο'ναι το σπουδαίο πως η αγάπη φέρνει το, το κάθετί ωραίο.

Στ΄ορκίζοµαι αγάπη µου στον ήλιο, στο φεγγάρι πως σάµε να'µαι αζωντανός άλλος δε θα σε πάρει

Γίνε µωρό µου σύννεφο και'γω θα γίνω µπόρα να σµίγουµε στον ουρανό δέκα φορες την ώρα

Στα ψώµατα σ' αγάπησα στα ψώµατα 'γαπώ σε µα άµα 'λαργάρεις µια ολιά πονώ κι αναζητώ σε.

Γιατί αγάπη µου γλυκιά µατώνεις την καρδιά µου και κάθε βράδι τρέχουνε καυτά τα δάκρυά µου

Στεκω και καµαρωνω σε γιατι πολλα µ`αρεσεις κι εχω τα θαρρη στο θεο στσ` αγκαλες µου να πεσεις

Γιάντα στεναχωρέθηκες και γιάντα απορίες έχεις αφού ότι θελήσεις θα γενεί αυτό να το κατέχεις

Στέλνω του ήλιου τα φιλιά του φεγγαριού τα χάδια να σε φιλά κάθε πρωί να σ'ακουµπά τα βράδια

Γιάντα 'σαι νύχτα σκοτεινή και µαυροφορεµένη µήπως αγάπησες και συ και σ' έχουν ξεχασµένη;

Στην αγκαλιά σου γνώρισα ήντα θα πεί αγάπη µα είδα και τα µάτια µου το πιο µεγάλο δάκρυ

Γιάντα να σου χαµογελώ και γιάντα να σου κλαίω κατέχεις το πως σ'αγαπώ πράµ' άλλο δε σου λέω

Στην αγκαλιά σου έχασα την αίσθηση του χρόνου και γιάτρεψα µονηµερίς κάθε πληγή του πόνου.

Γιάντα µαυροφορέθηκες, µελαχρινή µου βιόλα, αγάπησες; δε ξέχασες; για πες µου ποιό απ' όλα;

76

Μαντιναδες 2002

Μαντιναδες 2002 ΑΓΑΠΗ

Στην εκκλησία έπαψα να µπαίνω και είναι αιτία που βλέπω στα εικονίσµατα εσένα για Παναγία...

Γιαντα κατασταλαξανε τα συναισθηµατα µου σε µιαν αγαπη που ποτε δεν θα γενει δικια µου

Στην έρηµο της µοναξιάς που χρόνια τη βαδίζω είσαι δεντρί και τη δροσιά στον ίσκιο σου ελπίζω..

Γιάντα γυρνάς όντε µε δεις αλλού το πρόσωπό σου αφού κατέχεις ότι ζω για ένα χαµόγελό σου

Στην µέσα πάντα της καρδιάς, σε τόπο διαλεγµένο, θα σ' εχω σαν το φυλακτό ωστε να ζω κρυµένο.

Γιάγυρε εδά που'ναι νωρίς µη φεύγεις µακριά µου γιατί άλλη αγάπη θα βρεθεί να µπεί στην αγκαλιά µου

Στην πονεµενη την καρδια θα βαλω παραπετι κανεις να µην µπορει να µπει τον πονο µου να βλεπει.

Στιγµές που ζήσαµε µαζί για πάντα θα θυµούµαι µη µε ρωτάς αν σ'αγαπώ γιατί στενοχωρούµαι

Για σένα χάνω τη ζωή, όχι πως έχει αξία να κάµω θα 'ναι η πιο µικρή που θα µπορώ θυσία.

Στο ∆έτη του Κορατσινιά άσπρη µου Περιστέρα έχω χτισµένη την φωλιά κι όταν θελήσεις έλα

Για σένα η αγάπη µου όλο και δυναµώνει σαν τον αέρα που φυσά κι' όλα τα ξεριζώνει

Στο 'πα σου στο ξανά 'πα σου µη µε κοιτάζεις διόλου γιατί 'ναι η κάθε σου µαθιά σφαίρα του πυροβόλου

Για πείσµα του πατέρα σου και πείσµα του αδερφού σου θα γράψω θέλω σ' αγαπώ στην πόρτα του σπιτιού σου

Στο παραθύρι της καρδιάς κάθοµαι κι αγναντεύω την πρώτη µου αγαπητικιά να ξαναβρώ γυρεύγω

Για να µην κλαίει φεγγάρι µου πες της καλά περνάω κοντοσηµώνει ο καιρός κοντά της για να πάω

Στο σπίτι µου χαράµατα γυρνώ και είσαι αιτία κοντά σου όµως γίνεται γλυκιά η αµαρτία

Γι' αυτό παράνοµες πολλές αγάπες κατοικούνε σε µερακλίδικες καρδιές που ξέρουν κι αγαπούνε

Στο χύµα τρέχει το νερό στο σόπατο στερνιάζει, µια λεµονιά 'χω στη καρδιά µικρή µου και σου µοιάζει.

Γενού πουλί µου λεµονιά να γίνω εγώ το χιόνι να λυώνω να δροσίζονται οι τρυφεροί σου κλώνοι

Στον κήπο φύτεψα κλαδιά µε δάκρυα να ποτίζω να βγάλουν άνθη όµορφα τσ' αγάπης να χαρίζω

Γαπώ σε µα το σ' αγαπώ ίντα µπορεί να κάνει που το παντέρµο ριζικό καθόλου δε συντράµει

Στον ουρανό κι αν ανεβείς στα νέφη κι αν κοιµάσαι φτερά κι αν κάνεις να πετάς πάλι δικιά µου θα' σαι

Βρήκε ένα τρόπο η καρδιά στα σύννεφα να πάει γιατί εκεί πάνω µοναχά ξέρει πως ν' αγαπάει.

Στον πρώτο στίχο σ'αγαπώ στον δεύτερο επίσης στον τρίτο και στον τέταρτο ζητώ να µη µ'αφήσεις.

Βρέχει αλλά δεν βρέχοµαι χιονίζει δεν κρυώνω γιατί τσ'αγάπης χειµαδιό έχω κι εκειά σκερώνω.

Στ'ορκίζοµαι αγάπη µου η γη να µε σκεπάσει αν βάλω άλλη στην καρδιά τον τόπο σου να πιάσει

Στου έρωτα σου τη φωτιά µ'έριξες για να λιώσω, µα σ' αγαπώ και µη θαρρείς πως θα το µετανιώσω

Βάνω τα µε τη σκέψη µου γιατί το παρακάνει, λέω τση δε την αγαπώ και ψεύτη αυτή µε βγάνει.

Στρογγυλοµηλοπρόσωπη, παιχνίδι των αγγέλων εσύ εισ' η οµορφότερη των αλλονών κοπέλων.

Βάνω καυγά µε το σεβντά απού 'ναι να σκοτωθούµε µα µπαίνει µια µελαχροινή µεσίτης και µιλούµε

Στ'ς αγάπης την κακοβολιά πρόσεξε για θα πέσεις και είναι τα τσουγκριά πολλά κι' άσκηµα θα πονέσεις

Αχι και να 'µουν ύπνος σου και να 'µουν τ' όνειρό σου και να 'µουνα προσκέφαλο κοντά στο µάγουλό σου

Στ'ς αγάπης την κακοβολιά όποιο πουλί µπερδέσει όσο κι' αν είναι δυνατό στο τέλος δεν θ'αντέξει

Αχι και γιάντα σ’ αγαπώ και γιάντα σε λατρεύω σ’ ένα Θεό επίστευα κι εδά σε δυο πιστεύω.

Συ σούρωσες µε το πιοτό κι εγώ µε την αγάπη, να δούµε µεγαλύτερη ζηµιά ποιός έχει πάθει!

Αχ, κοπέλια µου δε θωρώ τση Κρήτης το τοπίο γιατί έχω στα µάτια µου εσένα µεγαλείο.

77

Μαντιναδες 2002

Μαντιναδες 2002 ΑΓΑΠΗ

Συγνώµη που σ'αγάπησα τόσο πολύ κερά µου δεν ξέρει όµως ν'αγαπά λιγότερο η καρδιά µου

Αχ πού 'σαι αγόρι όµορφο εκεί κάτω στα ξένα που τόσα που 'γραψα πολλά χάλασε πια η πένα

Συχνά µου φεύγει ο λογισµός και έρχεται µαζί σου και σου κρατάει συντροφιά µην είσαι µοναχή σου

Σώµα ,καρδιά,ψυχή ,πνοή, ελπίδα, φως, χαρά µου µέσα στη νύχτα ξαστεριά κι'αγγελοζωγραφιά µου

Αφού είσαι παντοδύναµος και παντογνώστης Θε µου να µην χωρίσοµε ποτέ ποιός είναι ο τρόπος πε µου

Τ' άστρα θωρώ και σκέφτοµαι Θεέ µου να πέσει ένα να κάνω ευχή να µη µπορεί να ζει χωρίς εµένα.

Αφού δεν ειναι µπορετό µαζί σου να µονιάσω στο Θιο σ' ορίζω κοπελιά, παντρέψου να ξεγνοιάσω.

Τ' αχείλι σου είναι ζάχαρη πουλί µου αγαπηµένο και το δικό εγλύκανε που 'τονε πικραµένο

Αφήνω σου καλή νυχτιά µηλιά µου µε τσι κλώνους πάω κι εγώ να κοιµηθώ µε βάσανα και πόνους

Τ’ άστρα θα κάνω γέφυρα να ‘ρθω να σ’ ανταµώσω τα χείλι σου για να γευτώ τα χάδια σου να νιώσω.

Αυτός που ξέρει ν΄ αγαπά και να υποµένει ξέρει όλη τη νύχτα πολεµά ξηµέρωµα να φέρει

Τα λόγια φαίνονται φτωχά κι οι λέξεις δεν αρκούνε για να σου πουν τα χείλη µου πόσο σε αγαπούνε.

Αυτό που αισθάνοµαι γι'αυτή δεν είναι απλώς αγάπη, πάθος και πόθος σµίγουνε στου νου το µονοπάτι

Τα λόγια ψάχνω για να βρω να γράψω ένα τραγούδι να δείχνει την αγάπη µου µικρό µου αγγελούδι

Αυτή ζηλεύει στα λεφτά µα εγώ λεφτά στερούµαι δεν το 'λεγε απ' την αρχή να µην αγαπηθούµε

Τα µάθια µου στερέψανε δεν έχω άλλο δάκρυ άλλο να κλάψω δεν µπορώ για τη δική σου αγάπη

Τα µάτια µας ν'αλλάξουµε να δεις την οµορφιά σου όπως την βλέπω µόνο εγώ και κράτα τα δικά σου

Αστροφεγγιά τση σκέψης µου και χαραυγή του νού µου του λογισµού µου συντροφιά φεγγάρι τ'ουρανού µου

Τα µάτια µας ν'αλλάξουµε να βλέπεις ότι βλέπω, να βλέπεις πόσο σ'αγαπώ και πόσο σε λατρεύω

Αστράφτει κάθε σου µατιά µικρή µου κάθε τόσο, και βάζω αλεξικέραυνο το σώµα να γλιτώσω.

Τα µάτια σου είναι θάλασσα κι όποιος θα ταξιδέψει πρέπει να το καλοσκεφτεί γιατί θα κινδυνέψει.

Αστέρι µ’ είπες µια φορά και γω θα γίνω φως µου άµα και συ συµβιβαστείς να γένες ουρανός µου.

Τα µατια σου µ' ανοιξανε πληγη που δεν θα γιανει κι αν βρεθει ποτε γιατρος δε θα βρεθει βοτανι

Ασπρο βιολάκι γιασεµιού και µοσκοµυρισµένο τα πρόβατά µου παρατώ και κηπουρός σου µπαίνω

Τα µάτια σου µε πλάνεψαν και µ' έφεραν κοντά σου µα πιο πολύ αγάπησα την τρυφερή καρδιά σου.

Ασε το βλέµµα βιόλα µου σε µένα να µιλήσει µα η µατιά µου γρήγορα κατέχει ν'απαντήσει

Τα µάτια σου µε φέρανε σε τούτα δω τα µέρη έτσι όπως µε µάγεψαν για να γενούµε ταίρι

Ας ήταν η αγάπη µου µια αστραπή µεγάλη να µπει µες στην καρδούλα σου να διώξει το σκοτάδι

Τα µάτια σου 'ναι ουρανός ήλιος το πρόσωπό σου κι η Ανοιξη µπορεί να 'ρθει µ'ένα χαµόγελο σου

Αρχισε πάλι ο ποταµός θολός και κατεβαίνει, κι άρχισε κι η αγάπη µου και στη καρδιά µου µπαίνει.

Τα µάτια σου τα όµορφα σαν είναι δακρυσµένα µοιάζουν µε άστρα τ'ουρανού που σβήνουν ένα ένα

Αρχίζω να µελαγχολώ, ν' αλλάζω χαρακτήρα γιατί αγάπη έδωσα κι αγάπη δεν επήρα.

Τα µαύρα µάθια τ' αγαπώ γιατί γλυκοκοιτούνε και δίνουνε παρηγοριά σε κείνους που πονούνε

Αριστος ήµουνα στο σχολείο και µε έκανες ντουβάρι, και µίσησα τα γράµµατα για τη δικιά σου χάρη.

Τα µαύρα τα µαλλάκια τση σα γιασεµιά µυρίζουν και τα γλυκά χειλάκια τση όποιον φιλούν ζαλίζουν

Αρέσει µου να τα φιλώ τα κόκκινά σου χείλη γιατ' είναι σαν την άνοιξη στον ερχοµό τ' Απρίλη

78

Μαντιναδες 2002

Μαντιναδες 2002 ΑΓΑΠΗ

Τα σύνεφα εµάζεψα να φτιάξω µαξιλάρι να σου το δώσω κοπελιά ο ύπνος αν σε πάρει

Αρέσει µου να πορπατώ ξυπόλυτος στο χιόνι γιατί τσ' αγάπης µου η φωτιά 'κλουθά µου και το λιώνει

Τα χείλη σου είναι κόκκινα και µαύρη η καρδιά σου µα εγώ µικρή µου σ'αγαπώ κι ας είµαι µακριά σου.

Αραγες χαϊδεµένο µου τσι τόπους που διαβαίνεις, χωρίς εµένα τη χαρά πως τη καταλαβαίνεις;

Τα χείλη σου τα δροσερά που στάζουν όλο µέλι κάθε κοπέλα του χωριού να τα φιλήσει θέλει

Αραγες θα περνά καλά εδά που ζει µακριά µου ή θα 'χει και του λόγου τζη τ' αναστενάγµατά µου.

Τάµα σου κάνω Παναγιά, να µου τον κανακίζεις και τη ζωή του µε χαρές µονάχα να γεµίζεις

Απ'το πρωί η σκέψη µου στην πόρτα σου απ’ όξω µα βράδιασε και δεν µπορώ να την αναµαζόξω

Τέσσερα µάτια δυό καρδιές όταν συναντηθούνε γλυκές απου'ναι οι στιγµές µα γρήγορα περνούνε.

Απ'της αγάπης τον καϋµό πολλοί 'ναι πληγωµένοι ψάχνω κι εγώ ένα γιατρό που τσι πληγές να γιαίνει

Απ'της αγάπης τον καϋµό πολλοί 'ναι πληγωµένοι ψάχνω κι εγώ ένα γιατρό που τσι πληγές να γιαίνει

Απ'της αγάπης τον καϋµό πολλοί 'ναι πληγωµένοι ψάχνω κι εγώ ένα γιατρό που τσι πληγές να γιαίνει

Τέσσερις σφαίρες στο κορµί µια µια θε να φυτέψω σ' όποιον εµπόδιο σταθεί σαν έρθω να σε κλέψω

Απόψε πάλι ξαγρυπνώ σένα και περιµένω, ένα δικό σου σ’ αγαπώ στο κινητό γραµµένο.

Τη µέρα που σ' αγάπησα είναι κι εµέ η γιορτή µου γιατί 'ναι µέρος τση χαράς που 'λλαξε τη ζωή µου

Απόψε µελαγχολική δείχνεις και λυπηµένη τσ'αγάπης πρέπει βάσανο πως στην καρδιά ξωµένει

Τη µέρα που σε γνώρισα άλλαξε η ζωή µου κι αν µου 'λεγες πως µ' αγαπάς θα ησύχαζε η ψυχή µου

Απού τσι χρόνους που 'ζησα έναν θα ξεχωρίσω εκεινονά που µου 'µελε φώς µου να σ'αγαπήσω

Την αγκαλιά σου αναζητώ στο φως και στο σκοτάδι, µια καληµέρα το πρωϊ κ' ΄θπνο γλυκό το βράδυ

Απού πληγώσει αληθινή αγάπη µη ποθάνει να ζει και τόπος µη βρεθεί τα πάθη του να βάνει

Την αγκαλιά της θάλασσα να τηνε κάµεις Θεέ µου και µένα βράχο στο βυθό µην ξαναβγώ ποτέ µου

Απού ναι αγάπης στέρηση, κι απου κρατεί χειµώνας καµιά ψυχή δε σώζεται, αµα θα'ρθεί τυφώνας.

Απού ναι αγάπης στέρηση, κι απου κρατεί χειµώνας καµιά ψυχή δε σώζεται, αµα θα'ρθεί τυφώνας.

Απού ναι αγάπης στέρηση, κι απου κρατεί χειµώνας καµιά ψυχή δε σώζεται, αµα θα'ρθεί τυφώνας.

Την αγκαλιά του θάλασσα να την εκάµεις θεέ µου και µένα πέτρα στο βυθό για να µην βγώ ποτέ µου

Την Παναγιά της θάλασσας που λένε Γρηγορούσα παρακαλώ για µια στιγµή να µην τον αγαπούσα.

Την πρώτη αγάπη στην καρδιά την έχω κορνιζώσει γιατί πολλά µαθήµατα για τσ' άλλες µου 'χει δώσει.

Τι κέρδισα που σ'αγαπώ τόσους καιρούς κερά µου φωθιά έβαλες να καίγεται ώστε να ζώ η καρδιά µου

Απο το βαθος την καρδια την κοβω και στη δινω κι ας τσ' αλλους να γιορτάζουνε τον Αγιο Βαλεντινο

Τι κι αν ανθίσουν τα κλαδιά Μάρτη, Απρίλη, Μάη αφού εκείνη π' αγαπώ επέταξε και πάει.

Από τη βρύση της καρδιάς ποτίζω σε να έχεις πάντα νερό για να ανθείς, τους πόνους να αντέχεις

Τι να τα κάνουνε οι γιατροί τα κοφτερά νυστέρια, αφού στσα αγάπης την πλήγη σηκώνουνε τα χέρια

Τί νιώθω να µη µε ρωτάς κοιτώντας µε στα µάτια αυτό που νιώθω στη καρδιά κεντά τα φυλλοκάρδια

Το γέλιο σου είναι γέλιο µου κι ο πόνος σου καηµός µου κι η σκέψη σου είναι σκέψη µου µέρα και νύκτα φως µου

Το γλυκοχάραµα τσ' αυγής επρωτογνώρισά τη µα βγήκε ο ήλιος κι έγινε όνειρο κι έχασα τη

Το Γολγοθά τσ΄αγάπης σου πώς θα τονε περάσω που πρέπει να 'χω δύναµη εις την κορφή να φτάσω.

79

Μαντιναδες 2002

Μαντιναδες 2002 ΑΓΑΠΗ

Το δάκρυ µου είναι κόκκινο, όντε θα βγει για 'σένα, γιατί ανακατωνεται µε τσι καρδιάς το αίµα.

Το εικόνισµά σου ζωγραφιά µα συ 'σαι από τη φύση και δε µπορεί τη λάµψη σου κανείς να ζωγραφίσει.

Το έµαθαν πως σ' αγαπώ του κήπου σου οι βιόλες και σαν περάσω το στενό µοσχοβολούνε όλες.

Το λόγο µου στον έδωκα και δεν τον παίρνω πίσω ώστε να ζεις θα σ'αγαπώ και πλάι σου θα ζήσω

Το µέλι το µελίσω µου το γάλα τον οζώ µου, εγώ σταφύλι σουλτανί θα σε ταίζω φως µου.

Το µόνο µου παράπονο όσο καιρό αγαπώ σε είναι πως δεν µου φτάνουνε οι ώρες που θωρώ σε

Το ναι σου είναι η ζωή το όχι ο θάνατός µου σκέψου και αποφάσισε και όποιο θέλεις δως µου.

Το ξέρω πως δε µ' αγαπάς µα δε µπορείς να κάνεις , κι εµένα να µη σ΄αγαπώ γιατί το κόπο χάνεις .

Το ξέρω πως η λογική µε την καρδιά δεν πάνε αφού η πρώτη εκτιµά καρδιές που αγαπάνε

Το ξέρω συ πως µ'αγαπάς µα όχι σαν κι εµένα οπούχω µέσα στην καρδιά µαυρες πληγές για σένα.

Το όνοµά σου έτυχε να είναι και δικό µου κι όποτε µε φωνάζουνε σε βάζω στο µυαλό µου

Το ποιο ακριβό συναίσθηµα αγάπη λέει το λένε, και κάνει λέει µάθια αθρώπινα καθηµερνός και κλαίνε.

Το σ' αγαπώ να µου το πεις µονάχα όταν το νιώσεις στον έρωτά µου κοπελιά δεν θέλω υποχρεώσεις.

Το σ' αγαπώ τα χείλη σου ψέµµατα µου το λένε γιατί δεν τα 'δα µια φορά τα µάτια σου να κλαίνε

Το σ'αγαπώ µου φαίνεται λίγο και δε µε φτάνει ότι για σένα αισθάνοµαι µια λέξη δεν το βάνει

Το χείλι σου το κόκκινο ήθελα να φιλήσω µα κείνο στάζει το κρασί φοβούµαι µη µεθύσω

Τον ουρανό σκοτείνιασα πάνω από την αυλή σου για να σε βάλω εκεί ψηλά να φέγγεις µοναχή σου

Τόσο καιρό απου τη ΄γαπώ που είναι η απολαβή µου, µόνο πως εχαράµησα για ΄κείνη τη ζωή µου.

Του κήπου τριαντάφυλλο µα στην καρδιά σου ανθίζω, µόνο στο χώµα που αγαπώ τσι ρίζες µου ποτίζω.

Τραγουδια µεσα στο ονειρο ακουω καθε βραδυ, ξυπνω και η σκεψη χανεται, στην αγκαλια σου παλι

Τρέµω στη σκέψη πως µπορεί µια µέρα να σε χάσω κι ετσά καηµό προστάτευε Θεέ µου µη δοκιµάσω

Τσ' αγάπης σου τα δάκρυα που βγαίνουνε µε πόνο είναι καυτά και µοιάζουνε µε του θανάτου µόνο.

Τσ' αγάπης την αθιβολή στο νου µη µου τη φέρνεις γιατί κι αν έχω µια σταλιά χαρά, µου την επαίρνεις

Τσ'αγάπης η τα δάκρυα που βγαίνουνε µε πόνο είναι κι αυτά και φαίνουνται µε του θανάτου µόνο

Τσ'αγάπης το εµβόλιο µου 'πε ο γιατρός να κάνω γιατί αν µε πιάσει ο έρωτας θα πέσω να πεθάνω

Τση λογικής ο ορισµός µ' αγάπη δε βαδίζει, άλλος ακούει την καρδιά κι άλλος υπολογίζει.

Τσι θάλλασας τα κύµατα πατώ και δε βουλούνε σα θέλω γω να σ' αγαπώ κανένα δε φοβούµαι

Τυχαία πήρα τα στενά κι έπεσα στο στενό σου κι είδα σε και µε σκλάβωσες µ' ένα χαµόγελό σου.

Φαίνεται άλλη αγαπάς και σ΄άλλη δίνεις θάρρος , πες µου το για ν'αποσυρθώ να µη σου δίνει βάρος .

Φαίνεται ξένη δύναµη έχουν όσοι αγαπούνε αλλιώς δεν θε ν'αντέχανε τσι µπόρες που περνούνε

Φεγγάρι µου, για µια στιγµή τα µάτια άνοιξέ τα, κάντα καθρέπτες να τη δω, κ'ύστερα σφάλισε τα.

Φέρτε µια σκάλα ν' ανεβώ τ' ανέµου να µιλήσω να της επέψει µήνυµα να 'ρθεί να τη φιλήσω

Φιλώ σε µα και σε ποθώ µέσα από την καρδιά µου, θα 'ρθει µια µέρα κι ο καιρός που θα γεννείς δικιά µου

Φιλώ σε µα και σε ποθώ µεσ' απ' την καρδιά µου θα 'ρθει µια µέρα ο καιρός που θα γενείς δικιά µου !

Φλόγα εσύ, κερί εγώ δωσ' µου φωτιά ν' ανάψω να λιώσω και το σ' αγαπώ πάνω στη γη να γράψω.

Φτερά δεν έχω µα ψηλά η αγάπη σου µε βγάνει και δεν µε νοιάζει να πετώ ότι καιρό κι αν κάνει

80

Μαντιναδες 2002

Μαντιναδες 2002 ΑΓΑΠΗ

Φτωχός εγώ, φτωχειά κι εσύ έτσι η µοίρα ορίζει µα µες την φτώχεια η αγάπη µας δεν παύει να ελπίζει

Φυλακισµένη µε κρατούν σκέψεις του λογισµού σου και δεν υπάρχει γιατρικό µονάχα του κορµιού σου

Φωνή µου πέτα µακριά σαν τ' άστρο τ' αναµµένο και πες τση πως την αγαπώ και πως την περιµένω.

Χαιρετισµό ερωτικό γλυκιάς φιλιάς σηµάδι σεβντά πρωτοφανέρωτου µε δίχως ασχηµάδι

Χαίροµαι που 'σαι ειλικρινής, να ξέρεις το εκτιµάω, γιατί κι εγώ τα ψέµατα µε θάρρος πολεµάω.

Χαµογελα πολλω λογιω εχουν στα προσωπα τους µα το δικο σου αντανακλα τα καλλη τση καρδια σου

Χάνει το νόηµα η ζωή την οµορφιά τζη η φύση άµα σκεφτώ ότι µπορεί σ' άλλη αγκαλιά να ζήσει

Χαράµι σου να σου γενεί η αάπη απου σου 'χα αφου µε παραπέταξες σαν τα παλιά σου ρούχα

Χαρώ τα γω τα µάθια σου πως έχεις µαθηµένα κάνουµε πως θωρρούν αλλού αλλά θωρρούν εµένα

Χίλες κι αν βάλω στην καρδιά, για 'σένα θέση θά 'χει. Μα ούτε καρφίτσα δεν χωρεί, σαν µπείς εσύ µονάχη.

Χίλια µαχαίρια και σπαθιά χάµε στη γη στρωµένα τσαλαπατά τα και παιρνώ και έρχοµαι σε σένα

Χίλια µαχαίρια και σπαθιά να κόψουν το κορµί µου χωρίς αιτία κι αφορµή αν σ'αρνηθώ µικρή µου

Χιλιαδες σκέψεις µες το νου εχω µα ξεχωρίζει η εδική σου αγάπη µου γιατί χαρές χαρίζει

Χιλιες καρδιες κιαν ειχα εγω χαλαλι στο κορµι σου µα εχω µια και µοναχη χιλιες φορες δικι σου

Χίλιες κι αν βάλω στην καρδιά για σένα θέση θα 'χει, µα ούτε καρφίτσα δε χωρεί σαν µπεις εσύ µονάχη.

Χίλιες χιλιάδες κυνηγοί το νου µου κυνηγούνε µα γω τον έχω πάνω σου και που να τονε βρούνε

Χριστέ µου ήνταν τα πάθη σου µπρος τα δικά µου πάθη, που αγαπώ και προσπαθώ κανεις να µην το µάθει.

Χρυσαροκάντουνο σταυρό φορείς εις το λαιµό σου κι'οπως φιλάω το σταυρό φιλω το µάγουλό σου.

Χρυσάφι να σου στρώνουνε µικρή µου να κοιµάσαι αν δεν επάρεις µερακλή δυστυχισµένη θα 'σαι

Αγάπη παρακαλετή δεν έκανα ποτέ µου, µόνο µε σένα κοπελιά και κακοφαίνεται µου.

Χρυσοµαλλούσα κοπελιά ψηλή σαν κυπαρίσσι κάµε κουµάντο ο σεβντάς ήσυχο να µ'αφήσει

Χρυσούλα λένε το µωρό που ΄κλεψε την καρδιά µου και έχω µεγάλα βάσανα γιατί ΄ναι µακριά µου

Χωρίς εσένα η ζωή δεν έχει σηµασία κοντά σου µόνο αγάπη µου παίρνει µεγάλη αξία

Ψάχνω να βρω µια µάγισσα για σένα να ρωτήσω στον κάτω κόσµο ανέ µπορώ να σε ξαναγαπήσω

Ω παιδικέ µου έρωντα κι αγάπη µου µεγάλη γέρασα µα 'πό την καρδιά λεπτό δε σ' έχω βγάλει.

Ω! τι πανέρµη ασθένεια που είναι η αγάπη, άλλος την έχει και πονεί κι άλλος γλακά να πάθει

Ως σ' αγαπώ δε σ' αγαπά η µάνα που σε γέννα γιατί έχει κι άλλα ν' αγαπά µα εγώ έχω µόνο εσένα

Ως σ'αγαπώ να µ'αγαπάς και όνειρα µεγάλα να κάνοµε αληθινά µην σβύσουνε σαν τ'αλλα

Ωσαν τα κρίνα του αγρού που τη βροχή ποθούνε έτσι ποθούν τα µάτια µου τα µάτια σου να δούνε

Ωσάν τα µάτια µου αγαπώ αυτούς που µε µισούνε σκέψου το πόσο αγαπώ αυτούς που µ' αγαπούνε

Ωσάν το σφακολούλουδο στη γυροποταµίδα έτσα 'τοναι τα χείλη µου τσι µέρες που δε σ' είδα

Ωσαν τον γορδιο δεσµο εδεσ' ο ερωντας µας και µουδε ο Μεγ'Αλεξανδρος τα κοβει τα δεσµα µας

Ωστε να ζεις εσύ κι εγώ ελπίδες πάντα θα'χω για δε µ' αφήνει η αγάπη σου ένα λεπτό µονάχο

Ωστε να ζω θα σ'αγαπώ µα και θα σε προσέχω γιατί για µένα είσαι εσύ ότι πολύτιµο έχω

Ωστε να ζω θα σ'αγαπώ έστω και µε την σκέψη που δεν µπορεί ποτέ κανείς να την απαγορεύσει

Ωφου χαρώ χαρίνω το κι ώφου χαρώ χαρώ το από τη χέρα το κρατώ και πάλι αναζητώ το

81

Μαντιναδες 2002

Μαντιναδες 2002 ΓΑΜΟΣ - ΑΡΡΑΒΩΝΑΣ

Η µανα µου µ' αγκαλιασε και δακρυσε για µενα χαρουµενη, λεει, ητανε που θα φορεσω βερα

Φωτια θα βαλω σηµερο στο γαµο του Σφυγγακη µε Κατσουλιερη αριστερα Καλουδη και Ζερβακη!

Οταν θα µε στολιζουνε νυφη για να µε πανε ελπιζω οτι στην εκκλησια στους καλεσµενους θα 'ναι

Οταν του γάµου στέφανα στην κεφαλή σου µπούνε τα εδικά µου στέφανα στον τοίχο θ' ακουµπούνε

Στο γάµο µου τον κάλεσα να έρθει και να παίξει κι απάντησε ότι θα 'ρθει µ' άλογο να µε κλέψει.

Οντε θα στεφανώνεσαι αντίς λεφτά θα βγάλω από τον µπέτη την καρδιά στον δίσκο να τη βάλω

Ανοίξετε την πόρτα σας να δείτε το γαµπρό µας που'ναι στολίδι και πρεπιά στο σόι το δικό µας

Να πείτε µπρε τση νύφης µας να τονε κανακίζει µε µέλι και µε ζάχαρη να µας τονε ταϊζει

Νύφη δε θέµε πλούτη µεις µόνο την οµορφιά σου απου 'χει το κορµάκι σου και η σεµνή καρδιά σου

Νύφη θα σε προσέχοµε οι συγγενείς κι οι φίλοι µα πρέπει και του λυρατζή µεταξωτό µαντήλι

Νύφη σαν το κρυγιό νερό µοιάζει το προσωπό σου γιατί τονε παντρεύεσαι τον αγαπητικό σου

Αγια να είναι η στιγµή ο Θιός θέλει βοηθήσει ο ένας για τον άλλονε να µη βαρυγκοµήσει

Να ζήσει η νύφη κι ο γαµπρός ευτυχισµένα χρόνια να τους αξιώσει ο Θεός να δουν παιδιά µα και εγγόνια

∆ώσετε του κουµπάρου µας του γάµου το κουλούρι απού τ'οµορφοσάξανε και µοιάζει του στη µούρη

Ηρθε ο καιρός οι δυο καρδιές να σµίξονε οµάδι κι η µια τσ'αλλής να δώσουνε τσ'αγάπης το σηµάδι

Απόψ' αρραβωνιάζοµαι κι ο Θιός να µ'αξιώσει να βρω κουµπάρο άξιο να µας εστεφανώσει

Εκέρδισά τη τη φιλιά π' από µικρός ποθούσα κι από τα βάθη τση καρδιάς πιστά την αγαπούσα

Να µας εζήσουνε κι οι δυό να πιούµε στην υγειά τους να µας αξιώσει ο Θεός να δούµε τα παιδιά τους

Στις ακριβές σας τσι χαρές να ξαναµαζωχτούµε κι από τα βάθη τση καρδιάς πάλι να ευχηθούµε

Στο µπέτη του µε το Σε Ζέτ σκοποβολή θα κάµω σε όποιον µπεί εµπόδιο στον εδικό µας γάµο.

Αφού το χαρακτήρα σου µε δίδαξε η πείρα, το παν εις λήθη παραιτώ και σου προσφέρω χείρα.

Στο γάµο σου µε κάλεσες χωρίς να έχεις γνώση πως την δική µου την καρδιά µεµιάς έχεις καρφώσει.

Ποτέ δεν το περίµενα σε τέτοια ηλικία ο γάµος να µε έκανε να πάθω υστερία

Με πίστη σε αγάπησα και η απόφασή µου σταθεροτέρα και αυτής είναι και της ζωής µου

Οντω θα στεφανώνεσαι στο γάµο σου θα ν'έρθω και στον χορό σου αγάπη µου θα το νε µακελέψω

Νύφη, άνοιξ΄ την πόρτα σου γιατί ο γαµπρός νιµένει για να του δώσεις την καρδιά µε πέπλο στολισµένη

Γαµπρέ βλαστάρι όµορφο βέργα 'πο κυπαρίσσι η νύφη µας θα σ'αγαπά σε όλη µας τη ζήση

Γαµπρέ µας να τα χαίρεσαι τα όµορφά τζη κάλλη απου δεν εξανάδαµε να τα 'χει κιαµιάν άλλη

Γαµπρέ τη νύφη ν'αγαπάς σαν και τον απατό σου και συ κερά νυφούλα µας τον άντρα το δικό σου

Αγια να είναι η στιγµή κάνοµε το σταυρό µας κι ανοίγοµε την πόρτα µας στο ζηλευτό γαµπρό µας

Να ζήσει η νύφη κι ο γαµπρός χωρίς καϋµό και βάρος ο πεθερός, η πεθερά οι φίλοι, κι ο κουµπάρος

Νύφη να µπεις στ'αρχοντικό µε το δεξί σου πόδι και να σκορπίσεις ύστερα κατάχαµα ένα ρόδι

Ευχαριστώ τσι φίλους µου µε όλη την ψυχή µου απού παρευρεθηκανε εις τη στεφάνωσή µου

Απόψ' αρραβωνιάζοµαι µε σένα κοπελιά µου και τη χαρίζ' ολόψυχα σε σένα την καρδιά µου

Τέθοια χαρά σαν τούτηνα ποτέ δεν έχω νιώσει γι'αυτό η καρδιά πως σ'αγαπά δε θα το µετανιώσει

Μάνα, πατέρα έκαµα κι άλλους τούτη τη µέρα µ'αγάπη και µε σεβασµό τους τη φιλώ τη χέρα

82

Μαντιναδες 2002

Μαντιναδες 2002 ΓΑΜΟΣ - ΑΡΡΑΒΩΝΑΣ

Να ζήσετε χρόνια πολλά και κάθε ευτυχία θα είναι για τους φίλους σας µεγάλη επιθυµία

Ξεφάντωση θα κάνοµε µέχρι να ξηµερώσει κι ο Θιος την κάθε πεθυµιά που 'χετε να σας δώσει

83

Μάνα, πατέρα έκαµα κι άλλους τούτη τη µέρα µ'αγάπη και µε σεβασµό τους τη φιλώ τη χέρα

Μαντιναδες 2002

Μαντιναδες 2002 ΧΩΡΙΣΜΟΣ

Ο χρόνος και η απόσταση γίνανε οι εχθροί µου γιατί µακριά µου πήρανε εσένανε µικρή µου.

Φύγανε όλες οι χαρές µέσα 'πο τη καρδιά µου γιατί πολλά χιλιόµετρα βρίσκεσαι µακριά µου.

Οι ώρες ατελίωτες φαίνονται µακριά σου και τα λεπτά εµπόδια να µπώ στην αγκαλιά σου

Αντρας λογαται οποιος βαστα στου χωρισµου τον πονο και µετατρεπει τσι καηµους παντα σε γλεντι µονο

Καλύτερα να πέθαινα µέσα στην αγκαλιά σου παρά µονάχος να µετρώ τα βράδια µου µακριά σου.

Αν ήξερα αγάπη µου ότι θα χωριστούµε καλύτερα να πέθαινα προτού να γνωριστούµε.

Απάντηση στα σου 'γραψα νηµένω και θυµήσου πως δεν ξεχνώ τα µάτια σου και τη γλυκιά φωνή σου.

Ας είχα κάρβουνα σβηστά και φλόγες να µην καίνε να κάψω εκείνη που έκανε τα µάθια µου να κλαίνε.

Εφυγες και δεν γυρισες πισω για να κοιταξεις του πληγωµενου τη καρδια ποτε να µη ξεχασεις

Αραγε θα µε σκεφτεται ή µ' εχει προσπερασει ολα οσα εκανα εγω τα 'χει αραγε ξεχασει;

∆εν είµαι πεύκος να κοπώ πλατάνι να ραίσω δεν είµαι τόσον άσπλαχνος για να σε λησµόνήσω.

Πονώ και να το σκέφτοµαι πως όλα έχουν τελειώσει πως η αγάπη δεν µπορεσε το όνειρο να σώσει

Έφυγε και µου µήνυσε πως θέλει να γυρίσει και τσ'απαντώ µόνο αν βγει ο ήλιος απ'τη δύση.

Μου ‘λεγες πως µ’ αγαπάς πως ήµουνε η ζωή σου µε ένα φιλί µε πρόδωσες σαν το Χριστό θυµίσου

Παίρνει το πλοίο τις χαρές απού ‘χα και µισεύγει και µένει µόνο το κορµί τσι πόνους να παλεύει.

Ρόδα πετώ στην θάλασσα µα πίσω τα γιαέρνει και κάθε µου χαιρετισµό στα κύµατα ποµένει.

Στη θάλασσα της λησµονιάς που µ’ έριξε θα πέσει κάποτε θα ‘ναι παρελθόν τσ’ αρέσει δεν τσ’ αρέσει.

Μ' αρνήθηκες που να καεί και σένα η καρδιά σου και ταίρι άλλο να µή δείς ποτέ στην αγκαλιά σου .

Μέσα στο προσκλητήριο µου'στειλε και τη βέρα αυτήν που θα της πέρναγα στο χέρι κάποια µέρα

Αυτά που ζήσαµε µαζί στον νου σου αν τα έχεις στην αγκαλιά του πως µπορείς ύστερα και αντέχεις

Σε κάθε ηλιοβασίλεµα σ'αναστορούµαι φως µου γιατί το βλέπαµε µαζί και 'δα 'µαι µοναχός µου

Μ' άφηκες δίχως να µου πεις του χωρισµού το γεια σου µα η καρδιά µου έµεινε παντοτινά δικιά σου.

∆ε θέλω εγώ να γροικώ αγάπη πως σε χάνω χίλιες πληγές εις την καρδιά τούτη την ώρα βάνω.

Αναστενάζω και πονώ δακρύζω και θυµούµαι στιγµές που ζήσαµε µαζί προτού να χωριστούµαι.

Παντέρµη ώρα µισεµού την πίκρα σου λογιάζω και σε κλειδώνω στην καρδιά και σε σφιχταγκαλιάζω.

∆εν γράφεις,δεν τηλεφωνάς κι ούτε ρωτάς τι κάνω πες µου τον τρόπο που ξεχνάς να µάθω για να γιάνω

Ανέ ρωτήσει πείτε της όνειρα ότι έχω χτίσει να δείτε ότι θα ξαναρθεί για να µου τα γκρεµίσει.

Γυρνά και µε κατηγορεί όπου και να περάσει θα µετανιώσει θα 'ναι αργά γιατί θα µ' έχει χάσει.

Καινούριε χρόνε και γιατί σ' εσένα να ελπίζω αφού την πρώτη µέρα σου την κοπελιά χωρίζω

Θεέ µου κάνε µε πουλί κάνε µε περιστέρι που ταχυδρόµος γίνεται χαµπέρια να σου φέρει

Εµίσεψες και πλήθυναι ο πόνος στην καρδιά µου µου µήνυσες δεν θα γενείς ποτέ ξανά δικιά µου

Μάθε το δεν γιατρεύοµαι αν δεν γυρίσεις πίσω δίχως σου εγώ δεν κάνω µπλιο και δεν µπορώ να ζήσω

∆εν βλέπω µπλιο µου όνειρα γιατί στον χωρισµό µας εδιάλεξες και κράτησες ότι καλό δικό µας.

Χωρίσαµε και ανε βρεθεί να σ'αγαπήσει άλλος θα πρέπει να ναι µπουνταλάς απο µένα πιο µεγάλος

Την ώρα που χωρίζαµε φύτεψα µαύρες βιόλες το πένθος τση αγαπης µας να συµβολίζουν όλες

Ελπιζα η αγάπη µας να 'χε γερά θεµέλια κι όχι σαν πύργους στο γιαλό που χτίζουν τα κοπέλια.

84

Μαντιναδες 2002

Μαντιναδες 2002 ΧΩΡΙΣΜΟΣ

Χωρίσαµε και πως να πω ότι ευθύνη έχεις αφού αγάπη σου 'δινα τόση που δεν αντέχεις.

Παραµυθένιους έρωτες δεν έµαθα να κάνω µα ίσως θα έπρεπε γιατί τσ' αληθινούς τσι χάνω.

Πώς θα µπορέσω την καρδιά να τηνε συµµαζέψω και τις πληγές που µ' άνοιξες µία ζωή ν' αντέξω;

Κατέχω το πως δε µε θες µα δεν αλλάζω γνώµη στον έρωντα και στην καρδιά δεν εισχωρούνε νόµοι.

Στα µέρη που πηγαίναµε µονάχη µου γυρνάω στιγµές που ζήσαµε µαζί θυµάµαι και πονάω

Μονάχη τώρα κάθοµαι στο σπίτι µου τα βράδια την αγκαλιά σου αναζητώ και τα γλυκά σου χάδια

Σε πλήγωσα αγάπη µου πάρα πολύ το ξέρω γι αυτό το λάθος που έκανα πρέπει να υποφέρω

Είναι βαρής και ασήκωτος του χωρισµού ο πόνος και τις πληγές µας τώρα πια θα τις γιατρέψει ο χρόνος

∆εν έχει νόηµα η ζωή αφού είµαι µακρυά σου όλη η ζωή µου κρέµεται στα χέρια τα δικά σου

O χωρισµός σου µ'έκανε ύπνο να µη γνωρίζω και στα σοκάκια τση χαράς ζητιάνος να γυρίζω.

Από µια κουβέντα πιάστηκες κι είναι γνωστή η αιτία κι ήτανε τούτο αφορµή να σβήσει µια φιλία

Αρνήσου µε να ξαναβρείς την πρώτη ευτυχία και όχι να σέρνεις βάσανα και να 'µαι γω αιτία.

Μες την καρδιά ξεχωριστά κρατάω αναµνήσεις απ' τις στιγµές που ζήσαµε πριν φύγεις και µ' αφήσεις

Οσο πολύ τον αγαπώ τον έχω και µισήσει γιατί να ζω του χωρισµού το πόνο µ' έχει αφήσει

Στον τόπο απού εσµίγαµε επέρασα και είδα µια φουντωµένη ροδαριά απού χε µαύρα φύλλα

Κρίµα που σου'χα στην καρδιά θρόνο να κατοικήσεις µα εσύ δεν ήσουν ικανή να τονε κυβερνήσεις

Το µαύρο το πουκάµισο το βάζουν πονεµένοι αυτοί απού αγάπησαν κι έχουν καρδιά καµµένη

Το φταίξιµο του χωρισµού εσύ θα τό'χεις µόνο κι όπου κι αν ψάχνεις τη χαρά θα συναντάς τον πόνο

Αν σ' αρνηθώ και µ' αρνηθείς και φύγεις και µισέψεις να ξέρεις ότι την ζωή θα µου την καταστρέψεις.

Εγινα ήλιος και 'δωκα κι'αχτινοχαϊδεψά σε ήσουνε χιόνι κι έλιωσες µικρή µου κι έχασά σε

Είναι φονιάς ο χωρισµός όµως δε θανατώνει θέλει τη σάρκα ζωντανή να την ετρώνε οι πόνοι

Πίκρα µεγάλη στην καρδιά ο χωρισµός αφήνει και δεν υπάρχει φάρµακο τον πόνο ν' απαλύνει

Την ώρα τ' αποχωρισµού δάκρυ να µη κυλήσει σκέψου πως ήλιος ήτανε και έπρεπε να δύσει.

Αυτή εθάρριε µια ζωή πως 'θελα τη λατρεύω κι εδά χτυπά το µπέτη τση γιατί θωρρεί πως φεύγω

∆εν ξεχωρίζω τη χαρά καθόλου απ' την πίκρα µικρή µου δεν το πάθαινα κοντά µου όταν σ' είχα.

Πολλές φορές ο χωρισµός βρίσκεται περάσαρης µες της καρδιάς σου την αυλή και µην τον αποπάρεις.

Το δύσκολο στο χωρισµό δεν είναι να αρνείσαι την ευτυχία δεν µπορείς να τηνε προσποιήσαι

Χίλια κοµµάτια µου 'κανε η µοίρα τσι χαρές µου την ώρα που βασίλεψες ήλιε µου κι έφυγες µου

Εγώ πουλί µου σ' έµαθα τα δυό φτερά ν' ανοίγεις µα δεν εσκέφτηκα ποτέ µια µέρα πως θα φύγεις

Εχει αντέξει η καρδιά σε θύελλες και µπόρες θ' αντέξει και στου χωρισµού τις δύσκολές του ώρες.

Μόνο νερό τση λησµονιάς να πιω θα σε ξεχάσω µη νοιάζεσαι δε βρίχνεται πηγή να δοκιµάσω.

Ποτέ του χωρισµού πληγή δε κλείνει µε το χρόνο κι αν ζήσω χρόνους εκατό θα ζω µέσα στον πόνο.

Εδά που φεύγεις ασκιανέ και δροσερέ µ' αέρα σ' όποιο κλαδί κι ανε σταθώ θα λιάζοµαι όλη µέρα

Καλύτερα που δε µιλάς τα λόγια µας ξεχνιούνται όσα ποτέ δεν είπαµε αυτά δε λησµονιούνται.

Εβαλε πάλι ο χωρισµός µαύρη κλωστή στο χτένι και υφαντό τση µοναξιάς για την καρδιά µου 'φαίνει.

Εµεις για να χωρίσουµε πρέπει να δεις σηµάδι νεκρούς να περπατούν στη γη και ζωντανούς στον Αδη.

85

Μαντιναδες 2002

Μαντιναδες 2002 ΧΩΡΙΣΜΟΣ

Μη λέτε πόνου αθιβολές κι ότι πως έχω αρνέψει µη µου ξυπνήσουνε οι καηµοί και ποιός θα τσι παλέψει.

Αν είναι να χωρίσουµε χίλιες φορές καλιά 'χω το θάνατο παρά ζωή χωρίς εσένα νά 'χω

Σβήσαν ελπίδες κι όνειρα πού'χαµε οι δυό µας κάνει κι έµεινε η ανάµνηση τον πόνο να γλυκάνει

Οσος καιρός κι ανε διαβεί εγώ θα περιµένω πάλι κοντά µου για να 'ρθείς πουλί ξενιτεµένο.

Τα υστερνά µου δάκρυα για σένα θα φυλάξω και θα τα βγάλω όταν µου πεις να σ’αγαπώ να πάψω

Κάνε το δάκρυ θάλασσα τον πόνο σου να πνίξεις καινούρια πόρτα στη ζωή προσπάθησε ν΄ανοίξεις

Ηθελες να χωρίσουµε να φύγεις απο µένα µα ΄δα γυρίζεις και µου λές δε ζω χωρίς εσένα

Του φεγγαριού εµύνησα παρέα να µου κάνει γιατί 'µαι τώρα αµοναχός κι ο κόσµος δε µε βάνει

Στη στράτα του ξεχωρισµού άφησα την καρδιά µου όταν γυρίσεις νά'ναι εκεί να την δεχτείς κερά µου

Οταν µου πρωτοµίλησες για χωρισµό καλή µου ο χάρος µ΄ επισκεύτηκε και πήρε την ψυχή µου

Ψάχνω να βρω το φάρµακο να πίνω να κοιµούµαι να το ναρκώνω το κορµί να µη σε συλλογούµαι

Και πάλι το ξηµέρωµα µε βρίσκει αµοναχό µου αφού εκείνη π' αγαπώ δεν είναι στο πλευρό µου.

Την ώρα που χωρίζαµε αντί να νιώσει πόνο είδα στα µάθια τσι τα δυό την ευτυχία µόνο

∆ε µ'αγαπά δε µε πονεί και απο την καρδιά µε βγάνει εµένα άπου µου 'λεγε πως δίχως µου δεν κάνει

Φεύγεις εσύ και σου κλουθά το γέλιο και η χαρά µου και έρµο αφήνεις το κορµί και µαύρη την καρδιά µου

Ηµουν καλά και ξαφνικά µ‘έπιασε στεναχώρια γιατί µου ήρθε στο µυαλό αυτή που ζούµε χώρια

Σαν µού'πε πώς χωρίζουµε ήθελα να πεθάνω γιατί η καρδιά δεν άντεχε στην σκέψη πως την χάνω

Είδα το ηλιοβασίλεµα χλωµό χλωµό να γέρνει κι απ' το δικό µας χωρισµό απόχρωση να παίρνει.

Εφυγες µίσος δεν κρατώ κακία δε σου πιάνω Ετσα’ ναι εµένα η µοίρα µου κι ότι αγαπώ το χάνω

Τη µεγαλύτερη ποινή που εµπόριες να µου δώσεις Είναι που ζούµε χωριστά δίχως να µετανιώσεις

Εγώ ρακί δεν έπινα κρασί για να µεθύσω τώρα τα πίνω και τα δυό για να σε λησµονήσω

Στο πιο ψηλότερο βουνό θα βγώ να κλάψω µόνος γιατί µε πλήγωσε πολύ του χωρισµού σου ο πόνος

Ακόµα και τσι λησµονιάς νερό εχω πιωµένω να σε ξεχάσω δεν µπορώ ακόµα περιµένω

Ελα στην θέση µου να δεις πόσο πονεί η καρδιά µου και ύστερα πες µου πως µπορείς να βρίσκεσαι µακριά µου.

Περήφανος στεκόµουνα κι από ψηλά θωρούσα µα τώρα εγκρεµίστηκα γι'αυτή που αγαπούσα

Μα εµείς κι αν εχωρίσαµε θέλω να µου θυµάσαι κακό δεν σου καµα ποτέ να µου παραπονάσαι

Χίλιες φορές να µ'αρνηθείς χίλιες θ'αλλάξεις πίσω µα'γω αν φύγω µια φορά δεν θα ξαναγυρίσω

Και πάλι εξηµέρωσε και 'φυγε το σκοτάδι και πάλι τούτη την αυγή δε θα'µαστε οµάδι

Μην καταλείς τα νειάτα σου γι'αγάπη αλαργεµένη µέσα στη στράτα τση ζωής άλλη σε περιµένει

Κοντά σου εσυνήθισα µακριά σου εδά δεν κάνω κι αν χωριστούν οι δρόµοι µας καλιά χω να ποθάνω

Φεύγει και παίρνει τση χαρές µα θα γυρίσει πάλι γίνεται βάρκα µε πανιά στου νου µου τ' ακρογιάλι.

Τέσσερις σφαίρες στο κορµί και µία στο κεφάλι η πλερωµή σου αν εβρεθείς σε αλλουνού αγκάλη

Σκέπτοµαι θύµησες παλιές και πάθη περασµένα που κι ο καιρός αν πέρασε δεν είναι ξεχασµένα

Την τελευταία µας στιγµή παίξε τη µαχαιριά σου για να ποθάνω γελαστός στα χέρια τα δικά σου

Οψές το βράδυ µίλαγα µόνος µε την καρδιά µου της λείπουνε τα µάτια σου το γέλιο σου χαρά µου

Οταν µε δουν τα µάτια σου δακρύζουν τα δικά µου γι'αυτό τα βλέπεις και γυρνούν αλλού τα βλεµατά µου.

86

Μαντιναδες 2002

Μαντιναδες 2002 ΧΩΡΙΣΜΟΣ

Τα δάκρυα του χωρισµού δεν βγαίνουν απ΄τα µάτια µα βγαίνουν απο την καρδία που γίνεται κοµµάτια

Ενας µεγάλος έρωτας έσβησε µε το χρόνο και γίνανε τα πάθη ντου βάρη και τα σηκώνω

∆υό λόγια µόνο θα σου πω πριν φύγεις και µ'αφήσεις σκέψου πως είναι δύσκολο φωλιά να ξαναχτίσεις

Γυρίζεις και ξαναπατείς τα ζάλα σου τα πρώτα µε την ελπίδα πως θα βρεις ξανά 'νοιχτή την πόρτα

Χίλιες χιλιάδες βάσανα εβρήκαν την καρδιά µου απ'τον καιρό που έφυγες και πήγες µακρυά µου.

Κάποτε όρκο δώσαµε µη δούνε το χωρισµό µας κι αφήσαµε και πέρασε αγάπη µου των εχθρών µας

Παλιού καιρού µου ανάµνηση έλα κοντά µου πάλι και δα στ' αλήθεια θα γενεί η αγάπη µας µεγάλη.

Ποτέ δε θα'σαι παρελθόν πάντα παρόν θα µείνεις γιατί µια ώρα δυστυχής να µείνω δε µ' αφήνεις.

∆εν έκλαψα πως έφυγες ούτε και δε µε νοιάζει µόνο λυπούµε πιο τροζό θα βρεις να σ' αγκαλιάσει

Είναι στιγµές που δεν µπορώ στιγµές που δεν αντέχω κι είναι αιτία κι αφορµή που δίπλα µου δεν σ' έχω.

Την ώρα που χωρίζαµε τον ουρανό κοιτούσα για να µην δει στα µάθια µου πόσο την αγαπούσα.

Η ζήλια φέρνει χωρισµό και ο χωρισµός πληγώνει µην µου ζηλεύεις ανε θες να µην ‘ποµείνεις µόνη.

Είσαι το πάθος και ο σεβντάς η λύπη και η χαρά µου είσαι ότι αγάπησα µα έφυγες µακριά µου.

Πληγή που δε γιατρεύγεται στο µπέτι µου σηκώνω χρόνια για µια παλιά φιλιά µα δε το µετανιώνω.

Μετά από κάθε ανάµνηση µόνο η πληγή µας µένει σαν πεταλούδα στο γυαλό στα βράχια κολληµένη

Μισώ τονε τον χωρισµό µα δεν τον καταριούµαι γιατί βαστά ότι αγαπώ κοντά του και φοβούµαι

Μέσα στσι χούφτες µου σκυφτός βαστώ το πρόσωπό µου κι αναρωτιέµαι ηντά 'φταιξε κι έχασα τ' όνειρό µου

Τέσσερις µήνες χωριστά µικιό κοπελιδάκι και συµπληρώνοµαι κι οι δυο οχτώ µηνώ µεράκι

Να 'ταν η θάλασσα στεριά το δρόµο δε φοβούµαι να βρέχει και µε τη βροχή να' ρθώ ν' ανταµωθούµε

Πουλί µου αποδηµητικό την άνοιξη αναµένω και σαν τη γης απού διψά σ' έχω λαχταρισµένο

Θε µου και να 'κανε σεισµό και να 'µασταν τα δυο µας ν' ανοίξει η γης να καταπιεί κι εµάς και τον καηµό µας

Κάτι µου λέει µέσα µου πως δεν ξαναγυρίζει µα όσο ζει ο άνθρωπος δεν παύει να ελπίζει

Εντάκαρα να σ' αρνηθώ µα δεν το κατορθώνω και σαν το χιόνι που λιαστεί έβαλ' αρχή και λιώνω.

Ποιός χωρισµός είναι καλός για δεν τονε κατέχω και προπαντός τση µάνας µου που από καιρό δεν έχω

Εγώ 'µαι τόσο ευαίσθητος σαν τσίπα του γαλάτου κι άµα τρυπήσει µ' έχασες αθέ του µαλαµάτου.

Θα τηνε κόψω την κλωστή µα έτσι κι αλλιώς θα σπάσει θαρρώ πως είναι πια καλά κιανείς να σου ξεχάσει.

Λάθη από 'δω, λάθη από 'κει µ' αυτά µονοπαντούνε φως µου και γίνουνται πολλά και τη φιλιά χαλούνε.

Στην αγκαλιά µου να µη 'ρθεις φως µου για δε σε βάνω ίντα χρωστείς να τσι γροικάς τσι στεναγµούς που βγάνω

Τώρα που χωριστήκαµε κάµω του Θεού ένα τάµα τα µάθια να σε ξαναδούν που τώρα έχουν κλάµα

Λάθη πολλά κι αν έκαµα ως τώρα στη ζωή µου το πλια µεγάλο ήτονε που σ' άφηκα ψυχή µου

Αλλον άνδρα από εµέ δε θα ξαναγαπήσεις βάσανα πίκρες και καηµούς να τα ξελησµονήσεις.

Μια φωτογραφία σου ενθύµιό σου έχω και τη φιλώ χίλιες φορές πριν στο κρεβάτι πέσω

Αναστενάζει ο καπνός µαυρίζει µου τα ρούχα δε µου τ' ασπρίζει το νερό σαν την αγάπη απού 'χα

Είναι ένας θάνατος αργός ο χωρισµός σου φως µου γύρισε δηλητήριο να ξεψυχήσω φως µου

Σκέψη µου πένθιµο φόρεσε κορµί µου µαύρο ντύσου η βιόλα που επότιζες δεν είναι µπλιο δική σου

Ηµουν αϊτός και πέτουνα δάση βουνά και όρη µα έσπασες µου τα φτερά του Παπαδάκη κόρη

87

Μαντιναδες 2002

Μαντιναδες 2002 ΧΩΡΙΣΜΟΣ

Σε µαύρο σπήλαιο σκοτεινό απού ποτές δε λιάζει εκιά µε καταδίκασε τσ' αγάπης το µαράζι

Μ' έκανες και σ'αγάπησα και τώρα µ'άπαρνιέσαι εσύ δεν είσαι Χριστιανή Θεό δε συλλογιέσαι

Τη µέρα που χωρίσαµε γιορτή την έχει κάµει δίνε του θεέ µου ετσά χαρές µέχρι που ν'αποθάνει

Ο θάνατος και ο χωρισµός έχουν την ίδια αξία µονάχα που στο χωρισµό δεν γίνεται κηδεία

Κι αν µας χωρίζουν θάλασσες ωκεανοί και δάση έχω καρδιά που σ'αγαπά και δε θα σε ξεχάσει.

Είναι οι ώρες, τα λεπτά αιώνες µακριά σου τώρα που µόλις έφυγα από υην αγκαλιά σου.

Ο χωρισµος σου θανατος µες στη ζωη θε να 'ναι κι οσες πληγες µου χαρισες παντα θα µε πονανε

Μερα και νυχτα η σκεψη µου σε σενα τριγυριζει θυµαται οµορφες στιγµες µαζι σου και δακριζει

∆εν έχω νου να νοιάζοµαι στον κόσµο για κανένα κι αν είχα νου τον έχασα γιατί θυµούµαι εσένα

Αντί να σου καταραστώ χίλιες ευχές σου δίνω ποτέ να µην σε βλάψουνε τα δάκρυα που χύνω.

Αρνήθηκες 'µε άπονη και δε το µετανιώνεις κάτσε εκειά που κάθεσαι µ’ αξίζει σου να λιώνεις.

Άφησ’ µε πια αγάπη µου ελπίδα τση ζωής µου στα κάλλη σου να βρει δροσιά ο πόνος τση ψυχής µου.

Μια νύχτα έπαψε η καρδιά να νιώθει τον παλµό της και τρύπησε και µάτωσε πήραν τον άγγελό της

Στου χωρισµού µας την πληγή φάρµακο δε θα βάλω για να θυµούµαι µια ζωή ένα σεβντά µεγάλο.

Ολάδιαστή 'ναι η ψυχή σαν έφυγες µακρυά µου ζω δε ζω δε νοιάζοµαι ούτε εγώ κυρά µου

Πληγη που ανοιγει ο χωρισµος δεν τηνε κλειουν' οι χρονοι γιατι πατουν οι θυµησες επανω και µατωνει

Σ' απεχωρίσθην και την γη µε δάκρυα ποτίζω και µόνον µου παρήγορον τον θάνατον ελπίζω.

Πάψε να στέλνεις γράµµατα να µου ζητάς συγνώµη εφόσον διαφορετικοί είναι οι δικοί µας δρόµοι.

Πολλές φορές ο χωρισµός είναι αναγκαία λύση προτού το δάκρυ µόνιµα στα µάτια σου σταλίσει.

Σαν θες να φύγεις µάτια µου να ‘χεις καλό ταξίδι και σου εύχοµαι να βρεις καρδιά που αγάπη να σου δίδει.

Τον πόνο απου ένιωσα άλλος να µην τον νιώσει τον ίδιο πόνο µε το Θιό που είχανε σταυρώσει

Απ' αγαπήσει κι' αρνηθεί δώς του Θεέ µου, δώς του χίλιες πληγές αγιάτρευτες να µη βρεθεί γιατρός του .

Παντρέψου και αγνόησε τον πρώτο ερωτά σου άλλος θα είναι δίπλα σου µα εγώ µες την καρδιά σου!

Θε µου και πως το βάσταξες καρδιά µου, το χαµό του που πούλησες τα όνειρα για ενα χαµόγελό του

∆ε κλαίω που σε έχασα έτσι κι αλλιώς θα ζήσω µα κλαίω που δεν έκαµα πράµα να σε κρατήσω.

Ανάθεµε σε χωρισµέ και γιάντα µε πληγώνεις και µένα µε το ταίρι µου γιάντα δε µ' άνταµώνεις.

Κοιµούµαι κι ονειρεύοµαι ξυπνώ και σου θυµούµαι το χωρισµό σου στη καρδιά έχω και τυραννούµαι.

Κοντά σου ελπίδα και χαρά το βλέµµα σου µου δίνει µακρυά σου νιώθω αγάπη µου κάθε χαρά να σβήνει.

∆ε θα ξεχάσω µάτια µου τα χάδια τα δικά σου και τόσες όµορφες στιγµές που πέρασα κοντά σου.

Αµα θα µπει σ' άλλη αγκαλιά θα θέλει να γυρίσει µα θα 'ναι αργά γιατί η καρδιά τσι πόρτες θα 'χει κλείσει.

Απ' όντε και χωρίσαµε είναι η ζωή µου όλη πρόβληµα που η λύση του βρίσκεται στο πιστόλι.

Εγώ κερά µου υποχωρώ άλλο δε θα παλέψω θα γίνω φίλος σου καλός το χωρισµό ν' αντέξω

Φως µου µην απελπίζεσαι κι η τύχη θα το φέρει µια µέρα ν' ανταµώσουµε και να γενούµε ταίρι.

Μην µου µιλάτε αφήστε µε οχι για να ξεχάσω µα να µπορέσω µε το νού ότι αγαπώ να φτάσω

Εµίσεψες και έσβησα και χάθηκε το φως µου κι αβάσταχτος µες την καρδιά ο πόνος ο δικός µου

Σε όλο το Ηράκλειο αφίσες θα κολλήσω µε την φωτογραφία σου µήπως γυρίσεις πίσω

88

Μαντιναδες 2002

Μαντιναδες 2002 ΧΩΡΙΣΜΟΣ

∆εν θέλει ο χωρισµός γιατρούς γιατί πληγές δεν κάνει καίγεται µέσα η καρδιά κι όξω καπνούς δεν βγάνει.

Χωρίσαµε και νόµιζε πως ήθελα πεθάνω µα ούτε στο νού µου αγάπη µου λόγο τιµής σε βάνω

Μελαγχολώ όταν σκέφτοµαι πως τώρα ζεις µακριά µου δακρίζουνε τα µάτια µου µαζί µε την καρδιά µου

Οσα χυµένα δάκρυα έχω για µιαν αγάπη φτάνουνε να ποτίσουνε όλης της γης τα άνθη.

Στο χωρισµό αντίδοτο δε θέλω να γυρέψω µα πάντα θα σε σκέφτοµαι και ας χειροτερέψω.

Να µη µου λες πως µ' αγαπάς δεν έχει αξία τώρα άµε να βρεις άλλη καρδιά για να περνάς την ώρα.

Μου 'πανε κάνε µια ευχή για τη χρονιά που µπαίνει κι ευχήθηκα να ζεις καλά στην αγκαλιά την ξένη.

∆εν περιµένω µπλιό χαρές σαν έχασα εσένα έσβησε τα άστρο π' έφεγγε παντοτινά για µένα

Στο λέω είναι δύσκολο φως µου να σε ξεχάσω αυτά που ζήσαµε µαζί πώς να τα ξεπεράσω;

Βλέπω φωτογραφίες µας και κάθοµαι και κλαίω το ξέρω πως σε πλήγωσα και µόνο εγώ πως φταίω

Για µια στιγµή θα ήθελα τον χρόνο να γυρίσω πάρα πολλά θα άλλαζα για να σε φέρω πίσω

Εγώ στο είπα αγάπη µου πως θα σε περιµένω να πάρεις µια απόφαση γιατί αλλιώς πεθαίνω

Ο χωρισµός είναι φονιάς όµως δεν θανατώνει θέλει τη σάρκα ζωντανή να την τρώνε οι πόνοι.

Tη γέφυρα του χωρισµού µικρή µου σαν θα φτάσεις να θυµηθείς πως σ' αγαπώ να µην την επεράσεις

Ο χρόνος δεν κατάφερε τη φλόγα σου να σβήσει µες στην καρδιά την κράτησα και πάει να µε κεντήσει

Συγνώµη αν σ'αναστάτωσα ακόµη ένα βράδυ µα δεν µπορούσα,γύρευα απ'το δικό σου χάδι

Μου έλειψε η αγάπη σου και το γλυκό φιλί σου κλαίω, δακρύζω και πονώ µε την ανάµνησή σου

Αν τύχει και χωρίσουµε δεν θέλω να ποθάνει θέλω να ζει και να γροικώ πως στην αγάπη χάνει

∆ε µε πειράζει πως αλλού έδωσες την καρδιά σου αυτός επήρε το κορµί µα γω'χω την καρδιά σου

Εγώ 'µαι που σ'αγάπουνα εγώ 'µαι που σ'αρνούµαι οι µερακλήδες το'χουνε και δεν παρακαλούνε

Ενα κλωνάρι έσπασε στον κήπο τσι καρδιάς µου που φυτεµένο το'χαµε εµείς οι δυό κερά µου

Στο πέλαγος της µοναξιάς αµοναχός βουλιάζω δεν είσαι εκεί και γιάντα εγώ βοήθεια να φωνάζω

∆ε θέλω χωρισµού πληγή να σβήνει µε το χρόνο θα' ναι γλυκιά ανάµνηση κι ας ζω µέσα στον πόνο.

Μ' αρνήθηκες και µ' άφησες µες την καρδιά µαράζι κι ειν' η παντέρµη µου ζωή αυγή που δε χαράζει.

Ο χωρισµός κι ο θάνατος είναι µιας µάνας γέννα φονιάδες δίδυµοι αδελφοί δε σκέφτονται κανένα

Στην αγκαλιά της πως µπορείς να ζεις και να µ' αρνείσαι κι όταν κοντά µου βρίχνεσαι άλλα να προσποιείσαι;

Λένε το πόνο γιατρικό µα απου πονεί κατέχει ποτέ του δε γιατρεύεται παλεύει για να αντέχει.

Ζωή δεν είναι αυτή που ζω µακριά σου δεν αντέχω θα ζέψω θέλει κύµατα κοντά σου για να έρθω

Τρέχουν τα µάτια δάκρυα όταν σε θυµηθούνε το παρελθόν δε σβήνουνε τα χρόνια κι αν περνούνε

Ο χωρισµός σου µ' άφησε µες στην καρδιά µαράζι µοιάζω σα µάνα που έχασε παιδί κι αναστενάζει.

Το δύσκολο στο χωρισµό δεν είναι να χωρίσεις µα να µπορείς µε τον καηµό του χωρισµού να ζήσεις

Μ' αρνήθηκες µα δεν µπορώ ακόµα να ξεχάσω τα όνειρα που κάναµε λίγο προτού σε χάσω

Έφυγε εκείνο το πουλί που είχα συντροφιά µου κι έβαλα µαύρα στο κορµί και πένθος στην καρδιά µου

Οτι αγαπήσω αληθινά φεύγει και µε πληγώνει γι' αυτό και δεν ξελείπουνε απ' τη ζωή µου οι πόνοι.

Κοντό θυµάσαι κοπελιά τσ' αργαδινές του Μάη και κείνο το χρυσό καιρό που µπίτισε και πάει.

Καρδιά µου άντεξε πληγές και συ µυαλό µου βάστα να την διαβώ σαν ήρωας του χωρισµού τη στράτα.

89

Μαντιναδες 2002

Μαντιναδες 2002 ΧΩΡΙΣΜΟΣ

Χωρίσαµε και θά 'πρεπε να σ' έχω ξεχασµένη κι όµως ο κάθε στεναγµός πάλι για σένα βγαίνει

∆ε µε φοβίζει ο θάνατος τον χωρισµό φοβάµαι γιατί θα έρθει µιαν αυγή και πάλι µόνος θα 'µαι.

Αδικα κλαιν' τα µάτια µου και η καρδιά ραγίζει για µια αγάπη που 'φυγε και πίσω δε γυρίζει.

Παραπονούµαι, µα και πώς να µην παραπονούµαι αφού µου πήρες τη χαρά αυτή που δικαιούµαι

Εχει αξία πιο πολύ το τελευταίο δάκρυ που σταµατά και κρουσταλά στων αµαθιών την άκρη

Μ' έµαθες πως να αγαπώ ν'ανοίγω την καρδιά µου µα µ'έµαθες και να πονώ να θάβω τα όνειρά µου

Αγάπης λόγια κι όνειρα χαρές και αναµνήσεις µε µιά σου λέξη θέλησες για πάντα να τα σβήσεις

∆εν περιµένω τίποτα καρδιά µου απο σένα ένα αντίο µοπαχά να'ναι µόνο για µένα

Το θάνατο µας ήλπιζα και όχι το χωρισµό µας και να που τώρα γίνεται το κέφι των εχθρών µας.

Πρέπει να έχεις υποµονή όσο κι αν αργήσω θα κάνω τα αδύνατα κοντά σου να γυρίσω.

Καθόλου δεν το σκέφτηκες και 'φυγες από µένα µα ΄δα γυρνάς και µε ζητάς µε µάτια βουρκωµένα

Την ώρα που χωρίζαµε δακρύζανε τ΄αστέρια χίλια κοµµάτια µια καρδιά είχες στα δυό σου χέρια

Απ'τη ζωή σοχώρισα γιατί 'χω µείνει µόνος φίλος µου ειναι ο καυµός κι αδέρφι µου ο πόνος

Αν είναι να χωρίσουµε χίλιες φορές καλλιά µου τον θάνατο παρά ζωή χωρίς εσέ χαρά µου

Σα το γεράκι που πετά και το χτυπά µια σφαίρα µου ΄πες το γειά παντοτινά και µου ΄σφιξες τη χέρα

Αντρας λογάτε όποιος βαστά στου χωρισµού τη λύπη και οι καηµοί του γίνονται µες τη καρδιά του χτύποι

Καλά κερά µου το 'καµες και µίσεψες µακριά µου ίσως και να κατάστρεφες το µέλλον σου κοντά µου

Αφου αυτή το διάλεξε άπο την ζωή τσι φεύγω και άνε την δείς φεγγάρι µου κρύψτης πως την λατρεύω

Φεύγεις αγάπη µου γλυκειά και µένα που µ'αφήνεις πάρε µε για κρύο νερό στον δρόµο να µε πίνεις

Στο χωρισµό µας γέλασα αντι να κλάψω φως µου να µη φανεί πως έχασα το νόηµα του κόσµου.

Εφυγε,γιάντα δε ρωτώ κακία δε του πιάνω ετσά 'ναι µένα η µοίρα µου κι ότι αγαπώ το χάνω.

Μισοχτισµένη µια φωλιά σαν δω στενοχωρούµε γιατί τα ξετελέµατα τσι αγάπης µας θυµούµαι

Εγώ τη λέξη σ' αγαπώ έπαψα να τη λέω γιατί την είπα µια φορά κι όµως ακόµα κλαίω

Ευθύνη για το χωρισµό θα σου καταλογίσω Για δε θυµούµαι µια χαρά να µου΄δωσες να ζήσω

Εφυγε δίχως αφορµή χωρίς να πει µια λέξη Μα εγώ θα δω χώρια από µε πόσο καιρό θα αντέξει

Σαν το νερό του ποταµού που τρέχει µες το ρυάκι περνάς και φεύγεις µακριά µικρό µου κοριτσάκι

Λείπεις µακριά µου και θαρρώ πως σταµατά ο χρόνος και µε κοιτά που δεν µπορώ χώρια σου να'µαι µόνος

Ο χωρισµός τσ' αγάπης σου το θάνατο υπερβαίνει γιατί είναι πράγµα απ'την καρδιά απού ποτές δε βγαίνει.

Εδά που ζούµε χωριστά συχνά η καρδιά παγώνει µοιάζει πουλιού που το 'γρανε η µπόρα και κρυώνει.

Του κόσµου οι παρηγοριές δε µε παρηγορούνε µόνο τα µάθια σου τα δυό όταν σε µε στραφούνε.

∆ε πόνεσα στο χωρισµό µε πόνεσε το ψέµα που άλλο αγαπούσε κ'ήτονε συγχρόνως και µε µένα.

Καταµεσής στο πέλαγος πράσινο φύλλο πλέει ω,το παντέρµο το δεντρό που το 'χασε και κλαίει.

Μην καταλείς τη νιότη σου γι'αγάπες που περνούνε δίχως να θες δικάζεις τση και κείνες που θαρθούνε

Πως να ξαµώσω πέρδικας που είναι ζευγαρωµένη αφού κατέχω ο χωρισµός πληγή είναι που δεν γένει.

Γκρέµισες την αγάπη µας και τώρα µε το κλάµα να διορθώσεις προσπαθείς το φοβερό σου σφάλµα.

Στο χωρισµό σου ένιωσα τον πιο µεγάλο πόνο τόσο που µε το θάνατο τονε συγκρίνω µόνο

90

Μαντιναδες 2002

Μαντιναδες 2002 ΧΩΡΙΣΜΟΣ

Φεύγεις και φεύγουν οι χαρές και µένουν οι αναµνήσεις να µου κρατάνε συντροφιά ίσαµε να γυρίσεις

Σβήσετε αστέρια τ΄ούρανού φεγγάρι άργά περπάτα φοβούµαι πως µού φέρνετε τού χωρισµού µαντάτα

Ξεράθηκε ο βασιλικός που είχαµε οµάδι γιατί δεν τον επότιζες κάθε πρωί και βράδυ

Ελπίζω να περνάς καλά µικρή µου µακρυά µου αφού δεν ήτονε γραφτό να'σαι στην αγκαλιά µου

Βάλε µυαλό και γύρισε στην πρωτινή φωλιά σου να ξαναφέρεις ζεστασιά στα έρηµα πουλιά σου

Είναι στιγµές που στη ζωή αισθάνοµαι να σβήνω όταν σκεφτώ πως δεν µπορώ κοντά σου πια να µείνω

Ξενοµπασάρικα πουλιά φέρετε το πουλί µου γιατί 'ναι έρµη κι άχαρη χωρίς αυτό η ζωή µου.

Οταν τα χρόνια φύγουνε στα γερατιά όντε θα'σαι τα παιδικά µας όνειρα ακόµα θα θυµάσαι

Τη µέρα που χαιρόµουνα για την επέτειό µας µου'πε µην παίρνω σοβαρά άλλο πια το δεσµό µας

Με το κουτάλι µ' έβαλε τη θάλασσα ν'αδειάσω η δεύτερη αγαπητικιά τσι πρώτης να ξέχασω.

Ολα γιατρέ τση τα'δωκα τα νιάτα τη ζωή µου κ'ένα κουρέλι τώρα ποια έµεινε το κορµί µου.

Σκέψου να 'ρθω µιαν εποχή βιόλα µου µυρισµένη να 'χω πληθώρα η το νερό και να 'σαι ξεραµένη.

Ως µ' έκαψες να µην καείς γιατί θα σε λυπούµε θέλω να ζεις να χαίρεσαι κι εγώ ας τυραννούµε.

Από 'τανε χωρίσαµε ήντα θαρρείς πως κάνω ένα τσικάλι φαγητό τρώγω να µην ποθάνω.

Οπου κι αν πας καλοστραθιά φως µου στο χωρισµό µας και άλλος καηµός να µη σε βρει πέρα από τον δικό µας.

∆ε µε φοβίζει ο χωρισµός κι αφού το θες θα γίνει συνήθισα ότι αγαπώ να φεύγει να µε αφήνει.

Στερέψανε τα µάθια µου να κλαίνε τον καηµό σου κουράστηκα να 'τονε ζω τον αποµισεµό σου

Αγάπη πήρα και έδωσα µ αγάπη µπλιο δεν έχω εσφράγισαν οι ουρανοί τσι µπόρες δεν αντέχω

Εσύ που ξέρεις να ξεχνάς πες µου κι εµέ τον τρόπο να µη µπορείς να βρίχνεσαι στση σκέψης µου τον τόπο

Πληγή π' ανοίγει ο χωρισµός δε τηνέ κλειούν οι χρόνοι γιατί πατούν οι θύµισες απάνω και µατώνει.

Βιόλα µου απ' όνταν έφυγες δεν άνθισε λουλούδι κι ούτε στο κέφι µ' έβγαλε άλλου πουλιού τραγούδι

Στον τόπο απού εσµίγαµε άσπρο µου σιµιγδάλι πέρασα κι αναστέναξα κι εγίνηκα καψάλι

Ο τόπος που εσµίγαµε εγίνηκε καψάλι άντε να ξαναπάµενε να ξανανθίσει πάλι

Στον τόπο που εσµίγαµε πάω µα δε σε βρίνω και κάνω την αγάπη µας τσιγάρο και το πίνω

Η τύχη δε µ' αδίκησε που µ' έφερε κοντά σου µ' αδίκησε που πέρασα τόσο καιρό µακριά σου

Οτι κι αν χάσω βρίνω το και θα σε βρω κι εσένα µόνο που θα 'ναι δυστυχώς τα χρόνια περασµένα

Ν' ανοίξω θέλω τα φτερά κι ας είναι και σπασµένα να µε φοράσαι στο χωριό κι εγώ να ζω στα ξένα

Τη µεγαλύτερη χαρά µπορούσε να µου δώσει µ' αφού δεν είχε όρεξη κιανείς µην τη µαλώσει

∆υο κηπουροί σ' ένα µπαξέ δεν κάνουνε κερά µου µισεύγω και χαλάλι σου τα µεροκάµατά µου

Εχω τη δυνατότητα να τηνε φέρω πίσω δεν έχω όµως τη δύναµη να τηνε συγχωρήσω

Κι αν είπα πως σε αγαπώ το 'πα στο ζόρε απάνω σε µια στιγµή απού κι εγώ δεν είχα πως να το κάµω

Κοίτα ο καιρός πως πέρασε θα είναι κι ένας χρόνος 'πο τότε που χωρίσαµε και µου 'µεινε ο πόνος

Λένε ο χρόνος γιατρικό του χωρισµού πως είναι µα εµένα µου 'µεινε ο καϋµός στα στήθη και πονεί µε

Παρέα µε τον πόνο µου και όλο για σένα κλαίω σε µια φωτογραφία σου τα βάσανά µου λέω

Σε µια φωτογραφία σου στέκω και κουβεντιάζω µιλώ τση µα δε µου µιλεί και βαριαναστενάζω

Μαδήσανε όλα τα δεντρά φως µου εις τον µισεµό σου γύρνα δεν τον αντέχω µπλιο τον αποχωρισµό σου

91

Μαντιναδες 2002

Μαντιναδες 2002 ΧΩΡΙΣΜΟΣ

Ο χωρισµός τα µάρανε τσ' αγάπης τα λουλούδια και µοιρολόγια πένθιµα γενήκαν τα τραγούδια

Θα σε σκοτώσω και µπορώ στη φυλακή να ζήσω γιατί σε άλλη αγκαλιά δε θέλω να σ άφήσω

Ηµουν αϊτός και πέτουνα µα σπάσαν τα φτερά µου ο πόνος η-του χωρισµού µου τα 'σπασε κερά µου

Φωτιά θα βάλω στο χωριό φως µου και θα το κάψω αν δε µπορέσω τελικά τη γνώµη σου να αλλάξω

Ο χωρισµός µας ήτανε επιλογή δική του δεν την εκρίνω κι ας πονώ ποτέ την εκλογή του

Ηµουν αϊτός και πέτουνα µα σπάσαν τα φτερά µου ο πόνος η-του χωρισµού µου τα 'σπασε κερά µου

92

Μαντιναδες 2002

Μαντιναδες 2002 ΒΑΣΑΝΑ

Mαζί σου ονειρεύτηκα τη ζήση να περάσω όµως δεν εκατόρθωσα στο όνειρο να φτάσω.

Tο πιο όµορφο απ' τα όνειρα που βλέπω κάθε βράδυ είναι πως έχει ξαστεριά κι η θάλασσα είναι λάδι

Αγάπη πήρα και έδωσα µ αγάπη µπλιο δεν έχω εσφράγισαν οι ουρανοί τσι µπόρες δεν αντέχω

Αγάπουνά σε κι έλεγα πως δίχως σου δεν κάνω µα εδά ούτε περαστική στ' όνειρο δε σε βάνω.

Αλλοι βαστούνε στη ζωή του πόνου το γοµάρι κι άλλοι από τα βάσανα απαλλαγή 'χουν πάρει.

Αµα θα δω µαύρο πουλί ποτέ δεν το σκοτώνω τα µαύρα για να τα φορεί έχει κι εκείνο πόνο.

Αµε να βρεις αλλού χαρές δεν έχω να σου δώσω εγώ 'χω λάθη µου παλιά ακόµη να πλερώσω.

Αν άφηνα το δάκρυ µου χάµω στη γη να τρέξει, δεν 'θελα χρειάζουντονε ποτές να ξανάβρέξει.

Αν γελώ καµιά φορά γελώ για να µην κλάψω, και µες το γέλιο προσπαθώ τον πόνο µου να θάψω.

Αν δε µε καλοπολεµάς το θέλω λίγο λίγο, να βρω αλλού αγαπητικιά να σηκωθώ να φύγω.

Αν είναι να ‘χω βάσανα και πίκρες µε τα σένα, άµε µικρή µου στο καλό κι έχει ο Θεός για µένα.

Αν είναι όµορφη η ζωή εσύ την οµορφαίνεις κι αν κλαίω κι ειν' από χαρά εσύ 'σαι που µε δέρνεις.

Αν είναι τσι παλιές πληγές να µου τσι ξανανοίξεις, καλιά ‘χω µέσα στη φωτιά κερά µου να µε ρίξεις.

Αν είχε σάρκα και οστά το µυστικό που χώνω θα έβλεπες µε ποιο θεριό τόσο καιρό µαλώνω.

Αν έριχνα στα κύµατα κάθε µου στεναχώρια δεν θα'χε τόπο η θάλασσα να πλαίνε τα βαπόρια

Αν και να ‘ταν µπόρετο να βγεις από τον νου µου, για µια θα ησυχάζαν οι φλέβες του κορµιού µου.

Αν µ' αγαπάς κι ειν' όνειρο δε θέλω να ξυπνήσω µε τη γλυκάδα τ' όνειρου θέλω να ξεψυχήσω

Αν µ'αγαπάς κ'είναι όνειρο στον ύπνο µου ας ποθάνω γιατί αν ξυπνήσω δίχως σου ήντα θα ζω να κάνω

Αν µ'αγαπάς κι ειν'όνειρο ποτέ να µην ξυπνήσω γιατί µε την αγάπη σου ποθώ να ξεψυχήσω.

Αν µάζευα τα δάκρυα που από κοπέλι κλαιω, θα'χα δική µου θάλασσα στα κύµατα να πλέω.

Αν πίστευα στα όνειρα που έβλεπα κάθε βράδυ θα ήθελα να ήτανε παντοτινά σκοτάδι.

Αν σ' έκανε όµορφη ο Θεός εγώ χα το χατήρι για να µου πέψει βάσανα και πόνους να µε φθείρει

Αν σβήσουνε τα όνειρα θα σβήσει κι η ζωή µου γιατί µ'αυτά κάθε βραδυά είσαι κι εσύ µαζί µου

Αν σου ραγίσει την καρδιά µην την κρατάς κακία µα κι αν µπορέσεις δωστηνε άλλη µια ευκαιρία

Ανάθεµά σε µοίρα µου κι ως πότε θα µου βάνεις στα όνειρα µου τη φωτιά και στάχτη να τα κάνεις

Ανάθεµα την µοίρα µου κι'ως πότε θα µου βάνει τα όνειρα µου στη φωθιά και στάχτη θα τα κάνει.

Ανάσα της βαθιάς πληγής του δειλινού φεγγάρι, και ξοµπλιαστό µου όνειρο να µε παιδεύεις πάλι.

Ανε µε βγάλει η περασά ου τση χαράς την βρύση, όταν θα σκύψω για να πιω νερό θα σταµατήσει.

Ανέβα πάνω στη µηλιά και µέτρησε τα µήλα, λογάριασε και τον καιρό που µε παιδεύεις σκύλα.

Ανεµος δέρνει τη καρδιά κι οσάν το φυλλό τρέµει δεν είναι αέρας του γυαλού µα τση καρδιάς µελτέµι.

Αντί να κλαίω τραγουδώ µα ποιος καταλαβαίνει µεσ την ψυχή ήντα µπορεί στα αλήθεια να συµβαίνει

Αντί να κλαίω τραγουδώ µα ποιος καταλαβαίνει µες την ψυχή ήντα µπορεί στα αλήθεια να συµβαίνει

Απ' όλα µου τα ονειρα ένα 'ναι η πεθυµιά µου έστω νεκρός να 'ρθει να µπει µέσα στην αγκαλια µου

Απ' τα χιλιάδες όνειρα βγαίνουνε ορισµένα απ' τα δικά µου όνειρα δε βγήκενε κανένα.

Απ΄ όταν εγεννήθηκα ειν' η ζωή µου ετούτη , να 'µαι ευτυχής στα βάσανα και δυστυχής στα πλούτη .

Απαγορεύεις στο κορµί µα η ψυχή δε ξέρει, µέσω τση σκέψης προσπαθεί µήνυµα να σου φέρει.

93

Μαντιναδες 2002

Μαντιναδες 2002 ΒΑΣΑΝΑ

Από µακριά νοήµατα µου κάνει και παιχνίδια, κι από κοντά τη σοβαρή σα να µην είναι ίδια.

Απ'όξω από την πόρτα µου πολλές χαρές περνούνε κι έχω την πόρτα ανοιχτή µα δεν µε προτιµούνε

Απόψε πάλι θα σε δω στ' όνειρο και θα κλάψω γιατί στ' αλήθεια δεν µπορώ εγώ να σ' αγκαλιάσω.

Αποψε πάλι θα τον δω στου ονείρου µου την πλάνη µα στην πραγµατικότητα ειν’ αγκαλιά µε άλλη.

Απόψε σ' είδα στ' όνειρο χαρώ το τ' όνειρό µου πως ήταν τα χεράκια σου καδένα στο λαιµό µου

Απ'ώρας κι ένιωσα ζωή έχει να ξηµερώσει χωρίς σηµάδι χαραυγής κοντεύει να τελειώσει

Αραγες πιο ξηµέρωµα χαρά θα µου χαρίσει να κάνει το χάµογελο στα χείλη µου ν'ανθίσει

Αρχή αρχή τση σκέψης µου, µεγάλο µυστικό µου τη νύχτα είσαι τ'όνειρο και την αυγή το φώς µου.

Αυτή ζηλεύει στα λεφτά Μα εγώ λεφτά στερούµαι δεν το'λεγε απ'την αρχή Να µην αγαπηθούµε

Αφήστε µε να τραγουδώ κανένα δεν πειράζω, έτσα ξεχνώ τον πόνο µου και δεν αναστενάζω

Αφού δε ξέρεις ν’ αγαπάς πρέπει να το δηλώνεις, να µην δηµιουργείς δεσµούς ανθρώπους να πληγώνεις.

Αφού εγώ απόχτησα πληγή απού δε γιαίνει, σκέψου τον άλλο που θα µπει στον δρόµο σου καηµένη.

Αχ γαλανή, γλυκιά µορφή απ' το βουνό του ∆ία χρόνια να περνούνε και πονώ ψάχνοντας την αιτία

Αχ την παντέρµη τη ζωή πως τηνε παίρνει ο χρόνος για τα στερνά, τα δύσκολα όλο µε πιάνει ο πόνος

Αχι και να ‘ταν µπορετό να βγεις από το νου µου, για µιας θα ησυχάζανε οι φλέβες του κορµιού µου.

Αχι και να ‘ταν φυλακή µικρή µου η αγκαλιά σου, να κάνω χίλια φονικά για να βρεθώ κοντά σου

Αχι και να'µουν ύπνος σου και να'µουν τ'ονειρό σου και να'µουνα προσκέφαλο κοντά στο µάγουλό σου

Βαρέθηκα στα όνειρα να βρίσκοµαι κοντά σου και στην πραγµατικότητα να είµαι µακριά σου

Βάσανα δε µε σταίνουνε, ούτε και καταιγίδες µα όσα κι αν ειν'τα έµπόδια, πληθαίνουν οι ελπίδες

Βάσανα έχει απού αγαπά µα όποιος δεν αγαπήσει πως έχει ο κόσµος και χαρές ποτέ δε θα γνωρίσει

Βάσανα έχω χαχαλιές χαρά δεν έχω άλλη , και βλαστηµώ τη µοίρα µου ήντα θα µε ποκάµει .

Βάσανα µου 'δωσες πολλά και πέσαν µαζεµένα κι ώστε να ζω παράπονο θα το 'χω µετα σένα.

Βασανα που 'χει η ζωη µα αυτα ειναι τ' αλατι τη νοστιµιζει ,τη χαλα µα 'ναι παντα γεµατη

Βραδιάζει και παρακαλώ ποτέ µην ξηµερώσει στ' όνειρο για σε θωρώ ο νους µου να µερώσει.

Βροχή να πέσουν οι χαρές οι ποταµοί να τρέξουν κόντρα στην µπόρα να σταθώ πάλι δεν θα µε βρέξουν

Γι' αυτό σου λέω αγάπη µου φύγε 'πό τη ζωή µου µη δώσεις κι άλλα βάσανα στο άµοιρο κορµί µου.

Για µιαν αγάπη περπατώ στου Γολγοθά το δρόµο κι ας µην φαίνεται ο σταυρός που κουβαλώ στον ώµο

Γιάντα τα µαύρα τα φορείς και ποια 'ναι η αφορµή σου αφού το ξέρω δεν πενθείς κανένα συγγενή σου.

Γιάντα το λάθος έκαµα φταίει ο εγωϊσµός µου ή µήπως φταίς λίγο και συ που'χασα το µυαλό µου;

Γιατρό δε βρίσκω της καρδιάς το πόνο να γιατρέψει κι έχει ο ήλιος της χαράς για µένα βασιλέψει

Γι'αυτό σας λέω έχετε γεια πάω να ησυχάσω θα πάω να βρω µια ερηµιά τσι πόνους να περάσω

Γίνε γιατρός και γιάνε µου η-την πληγή που έχω γιατί 'ναι ο πόνος δυνατός και άλλο δεν αντέχω.

Γλυκιά αιτία ύπαρξης παρηγοριά κι έλπιδα βάνεις στη σκέψη όρια και στην καρδιά λεπίδα.

Γλυκό τσι νύχτας όνειρο µεσ'του µυαλού τη ζάλη έλα και φέρε τη χαρά και την ελπίδα πάλι

Γύρισε δες τον ουρανό και κοίταξε και µένα κι αν έχεις πίστη πίστεψε πως χάνοµαι για σένα.

∆ακρυα απ' τα µατια µου πεσαν χωρις να ξερω την αφορµη που µε εκανε ξανα να υποφερω

94

Μαντιναδες 2002

Μαντιναδες 2002 ΒΑΣΑΝΑ

∆ε θέλω 'γω ποδαρικό απ'τσι καηµούς οφέτος κι αν τύχει µοίρα και τσι δείς πως δε τσι θέλω πέτος.

∆ε θέλω µε τα όνειρα τη ζήση να περάσω θέλω αληθινές χαρές κι εγώ να δοκιµάσω.

∆ε συµµετέχω σε χαρές η µοίρα δε µ' αφήνει βαστά νερό κι εγώ διψώ και σα µε δει το χύνει

∆ε χαµηλώνω τα φτερά στις δύσκολες µου ώρες, µόνο τ' ανοίγω και πετώ αλάργο από τσι µπόρες.

∆εν είν' τα µάτια ποταµός ή βρύση για να τρέχει το κάθε δάκρυ που θωρείς το νόηµά του έχει

∆εν έχει ελπίδα τ' όνειρο αφού θα ξηµερώσει , και θα ρθει ο ήλιος ο φονιάς πάλι να το σκοτώσει .

∆εν κάνω µπλιό µου όνειρα γιατί τα τελευταία , µπορεί να σβήσαν άδικα µα ήταν τα πιο ωραία .

∆εν κάνω όνειρα πολλά που κι ένα πότε λίγο , να ξεγελώ τη σκέψη µου και το καηµό να πνίγω .

∆εν κλαίω για να µη φάνει στο πρόσωπό µου η πίκρα όνειρο λέω πως ήσουνα και χάθηκε µια νύχτα

∆εν κλαιω για τα βασανα γιατι εχω συνηθισει κλαιω για την αγαπη µας που ειναι γοργο να σβησει

∆εν κλαίω για τα βάσανα βάσανα έχουν και άλλοι κλαίω γιατί τον εθωρρώ σε αλληνής αγκάλη

∆εν ξανακάνω όνειρα αφού όπως κι αν το κάνω ανέ σε δω στον ύπνο µου στον ξύπνιο µου σε χάνω..

∆εν ξανακάνω όνειρα γιατί µε εξαπατούνε και µου προσφέρουνε χαρές µονάχα οντέ κοιµούµαι

∆εν ξανακάνω όνειρα γιατί όλα ναυαγούνε στου πόνου τον ωκεανό προτού λιµάνι βρούνε.

∆εν ξανακάνω όνειρα ήσουν το τελευταίο εχτές το βράδυ το'θαψα κι όλη τη µέρα κλαίω

∆εν ξανακάνω όνειρα και στόχους µπλιο δε βάνω, πάντα θα βρίσκει η µοίρα µου αιτίες να τα χάνω.

∆εν ξανακάνω όνειρα και σχέδια µεγάλα γιατί θα µείνουνε κι αυτά όνειρα ωσάν και τ' άλλα.

∆εν ξανακάνω όνειρα όνειρα πια µεγάλα γιατί όλα τα όνειρα θα είναι όπως τ' άλλα.

∆εν ξαναπλάθω όνειρα γιατί η αυγή τα παίρνει και είναι σκέτη απογοήτευση κάθε που ο ήλιος βγαίνει

∆εν ξέρω τι θα πει χαρά κι όπου τη συναντήσω, θα την περάσω για καηµό και θα παραµερίσω.

∆ίνω ευχές στο σώµα µου γιατί καρδιά φυλάσει, και δεν τζη πρέπει στη ζωη καθόλου να χαλάσει.

∆ύο καρδούλες τρυφερές µε άλυσο δεµένες στο δέντρο της υποµονής ελπίζουν, οι καηµένες.

Εβρήκα πάλι τη χαρά πού 'χα καιρούς χαµένη, σε τόπο απού δεν το 'λπιζα πως θα µε περιµένει

Εγώ είµαι που την πρόσεχα σα να 'τανε το φως µου κι εδά τηνε παντρεύεται µαθαίνω ο ξάδερφός µου.

Εγώ θα κάνω όνειρα για σενα και για µένα ασχέτως οτι βρίσκεσαι φως µου σε χέρια ξένα.

Εγώ θα κάνω όνειρα για σένα και για µένα ασχέτως πως θα βρίσκεσαι φως µου σε χέρια ξένα

Εγώ θα κάνω όνειρα ώστε να ζω για σένα κι αν µ'αρνηθείς θα µείνουνε στη θύµηση γραµµένα

Εγώ κατέχω πως γελώ και δεν αναστενάζω µα και να κλάψω τι µ' αυτό που πράµα δεν αλλάζω..

Εγώ κι αν κάνω όνειρα τα κάνω µπας και βγούνε , µήπως συβάσω τις τσι χαρές να ρθούνε να µε βρούνε .

Είµαι φτωχός µ' απόχτησα δυό τροµερά προσόντα τα βάσανά µου τραγουδώ στον πόνο πάω κόντρα

Είναι γραφτό του δυστυχή τ' όνειρο να τελειώσει του ήλιου τ' άδικου φονιά τσ' αχτίνες σα θα νιώσει.

Είναι πικρό το βάσανο και ο καηµός µεγάλος ο γης να λέει σ' αγαπώ, ν' αδιαφορεί ο άλλος

Είναι στιγµές που ο άνθρωπος ό,τι καρδιά κι αν έχει αφήνει το στο µάγουλο το δάκρυ του και τρέχει.

Είναι φορές που γίνοµαι Θε µου κριτής και κρίνω τσι πράξεις σου και άδικες πολλές φορές τσι βρίνω

Είναι φρικτό τα όνειρα τα ψέυτικα που κάνω , όσο και να ΄ναι ψέυτικα πονώ όντε τα χάνω .

Είσαι τ'αγνό µου όνειρο και η γλυκειά πνοή µου θα σ'αγαπώ κι ας γίνεται µαρτύριο η ζωή µου

95

Μαντιναδες 2002

Μαντιναδες 2002 ΒΑΣΑΝΑ

Είσαι το µόνο µου όνειρο παράνοµή µου αγάπη θα σ' αγαπώ και το κορµί ας λιώνει µες στα πάθη.

Είσαι τση νύχτας όνειρο, ήλιος φεγγάρι κι άστρα λουλούδι και βασιλικός, στου κήπου µου τη γλάστρα

Ειχα ενα ονειρο κι εγω και τωρα ειναι µπροστα µου τ' αγγιζουνε τα χερια µου καιγεται η καρδια µου

Ελα βροχή στα µάτια µου χτύπα να τα σφαλίσεις, να µη θωρώ τον πόνο µου τα δάκρυα να κρύψεις.

Ελα να δεις που βρίσκοµαι και σ' ήντα τόπο µένω , να δείς το χάλι του κορµιού πως το 'χεις προδωµένο .

Ελπίδα πάλι φύτεψα και τη ποτίζω µ' αίµα, θωρώ πως είναι ψεύτικα µα 'ναι γλυκιά για 'µένα.

Εµένα δε µ'απασχολεί η αλλαγή του χρόνου γιατί ποτέ δε µου'φερε το φάρµακο του πόνου

Εµένα µ'έπλασε ο Θεός για µιαν αιτία µόνο να δοκιµάζει επάνω µου κάθε καινούργιο πόνο.

Εµονιµοποιήθηκε ο νούς και η θύµηση µου σε µια γυναίκα που ποτέ δεν θα γενεί δική µου

Ενα µαράζι στην καρδιά µε καίει τόσα χρόνια την πρώτη την αγάπη µου δεν ξέχασα ακόµα.

Ενός ονείρου θα 'κλουθώ να µπω στην αγκαλιά σου αφού µωρό µου βρίσκοµαι χιλιόµετρα µακριά σου

Εξεκινήσαν οι χαρές µα 'ναι στο δρόµο ακόµη κι ώσπου να 'ρθούνε πιθανό ν' αλλάξουνε και γνώµη.

Επαθα εσταυρώθηκα και πέθανα συνάµα µα αυτή δεν έβγαλε ποτέ για µένα λίγο κλάµα.

Επαιξα ζάρια µε το Θεό µήπως τονε κερδίσω να του ζητήσω αντάλλαγµα εσένα να 'χω πίσω

Επαψα πια και όνειρα για σένανε δεν κάνω έτσι κι αλλιώς κατέχω το πως την αυγή σε χάνω.

Επεσα κατά σύµπτωση µες στση χαράς τον κήπο κι είδα πως ζούνε οι ευτυχείς κι είχα καλλιά να λείπω

Επιστεψα στα λογια σου στα ψευτοδακρυα σου κι εδωσες πονο µιας καρδιας που δε βαστα µακρυα σου

Ερηµος δρόµος και στενά µείνανε στη καρδιά µου κι όνειρα γκρεµιστήκανε σαν έφυγες µακριά µου

Εσβήσανε τα όνειρα που'χα και φέγγανέ µου τάξε πως ήτανε κεριά στη ταραχή τ'ανέµου

Εσβησε αέρας το κερί που ‘κράτουνα στη χέρα, κι 'ναι για µένα η ζωή σκοτίδι νύχτα µέρα.

Εσίµβασα τα χείλη µου να µην µιλούν για σένα όµως θα δεις τα µάθια µου που είναι δακρυσµένα.

Εσκόρπισα τα όνειρα στο φύσηµα τ' ανέµου γιατί κουράστηκα να ζω µόνο µε κεινα Θεέ µου.

Εσφαλα που σ'αγάπησα τρέλα έκαµα µεγάλη να παίρνω εγώ τις πίκρες σου και να σε χαίρονται άλλοι

Ευχαριστώ τα όνειρα που µε παρηγορούνε απού σε φέρνουνε συχνά στην κλίνη που κοιµούµαι

Εύχοµαι αυτή που στην καρδιά µπήκε να σου προσφέρει όσα εγώ τοσο καιρό δεν είχα καταφέρει

Εχασα φως µου τη χαρά που µού'δωκε η φύση, γι΄αυτό για σένα η ζωή µ' ανάµνηση θα σβήσει

Εχω το Θιό και µε χτυπά τη µοίρα και µε δικάζει και του σεβντά σου ο καηµός µαχαίρι και µε σφάζει..

Εψαξα µέσα στα όνειρα η-τα δικά σου χνάρια µα βρήκα µόνο ερείπια στάχτες κι αποµεινάρια

Ζήσε εσύ στα όνειρα ελεύθερη να εισαι γιατί θωρώ πως στη ζωή όλα µου τα αρνείσαι.

Ζήσε εσύ στα όνειρα ελεύθερη να είσαι γιατι θαρρώ πως στη ζωή όλα µου τα αρνείσαι.

Ζω µ' ένα όνειρο κρυφό ίσως και ξεδειλιάνει καµιά φορά ξερό κλαδί σε βράχο απάνω πιάνει.

Ζωγραφισε µου τη χαρα µα διπλα πονο να χει να δδεις στον κοσµο διαφορα µικρη µου πως υπαρχει

Η αγάπη µοιάζει µ'όνειρο π'οντέ ξυπνήσεις σβήνει µα µια µεγάλη ανάµνηση µες στην ζωή σ'αφήνει

Η λύρα µου ,µου έκανε παράπονα κερά µου βαρέθηκε να τραγουδά µόνο τα βασανά µου

Η µια πληγή σ΄άλλη πληγή το σώµα πως θ΄αντέξει το νευρικό µου σύστηµα φοβούµαι θα τα παίξει

Η µοίρα µόνο στους καηµούς µ έχει περιορίσει και µια φορά να δω χαρά δεν θέλει να µ αφήσει

96

Μαντιναδες 2002

Μαντιναδες 2002 ΒΑΣΑΝΑ

Η µοίρα µόνο στους καηµούς µ έχει περιορίσει και µια φορά να δω χαρά δεν θέλει να µ αφήσει

Η µοίρα ότι κι αν ζητάς τ' αντίθετο σου στέλνει γι' αυτό και γω θα πορευτώ και θα 'µαι ευτυχισµένη.

Η νύκτα δίνει µου χαρά κι η µέρα φέρνει πόνο γιατί έρχεται και σµίγουµε στα όνειρα µου µόνο

Η νύχτα δίνει µου χαρά και η µέρα φέρνει πόνο γιατί έρχεσαι και σµίγουµε στα όνειρά µου µόνο

Ηθελα και να κάτεχα αν µ' έχεις στο µυαλό σου κι αν τα βράδυα µε θωρείς συχνά στο όνειρό σου

Ηθελα µόνο µια φορά στο κλάµα να σε βγάλει να δεις σκληρό που 'ναι να κλαις και να γελούν οι άλλοι

Ηθελα να 'σαι όνειρο να έρχεσαι τα βράδια να µην ποµένω µοναχός στο ύπνου τα σκοτάδια.

Ηθελα στον εγωισµό ενός κεριού να µοιάζω να καίγοµαι σιγά-σιγά και στεναγµό µη βγάζω.

Ηλιε που βγένεις την αυγή µε χέρια µατωµένα , φαντάσου πόσα όνειρα θα έχεις σκοτωµένα .

Ηρθες κι απόψε να µου πεις πως µ'αγαπάς στ'αλήθεια κρίµα που ήταν όνειρο κι έσβησε µες στη νύχτα

Θα προσπαθήσω όσο µπορώ να γιάνω τον καϋµό µου άτυχος εγγενήθηκα δε φταις εσύ µικρό µου

Θ'αφήσω γένια και µαλλιά για να µε λένε γέρο, να µην κατένε την αφορµή απού'χω και υποφέρω

Θέ µου γιατί ότι αγαπώ σ'αρέσει να το παίρνεις κι ευχαριστιέσαι δάκρυα στα µάτια µου να στέλνεις

Θεέ µου και κάνε µε όνειρο, να µπώ στην αγκαλιά του, και να του κλέψω από βραδύς, το νού και τη καρδιά του.

Θέλω να µείνω µοναχός έστω για λίγη ώρα , να κλάψω για τα όνειρα που χάθηκαν στη µπόρα .

Ιντα το θέλω να περνώ και να συχνοδιαβαίνω και λόγο από τα χείλη σου να µη µπορώ να παίρνω.

Κάθε βραδιά πριν κοιµηθώ στην σκέψη µου σε βάνω κι είναι γλυκά και όµορφα τα όνειρα που κάνω

Κάθε γλυκό ξηµέρωµα για µένα είναι πόνος ένα λεπτό στη σκέψη σου θαρρώ πως είναι χρόνος

Κάθε γλυκό ξηµέρωµα µε όνειρα το στολίζω µα σβήνουν µε το δειλινό και γω ο φτωχός ελπίζω

Και η λύρα κλαίει όντε µε δει τσι κοντυλιές ν' αρχίσω γιατί κατέχει ίντα τραβώ να σε γυρίσω πίσω

Και στ' όνειρο σαν έρχεσαι λίγο σ' απολαµβάνω γιατί η χαρά σου µε ξυπνά σεβντά µου και σε χάνω.

Καινούργιε χρόνε που 'φταξες γιάνε µου τη πληγή µου που µου την ήφηκε ο παλιός σηµάδι στο κορµί µου

Κακό δεν έκανα ποτέ καλό µονάχα κάνω, κι όµως δεν γνώρισα χαρές, στον κόσµο τον επάνω

Καλή σου νύκτα αγάπη µου και στ'όνειρο σου πάλι θα σου κρατήσω συντροφιά στου ύπνου σου τη ζάλη

Κάµε γραπτή τη σκέψη σου και πέψε µου να µάθω, να δω αν εβγούνε αληθινά τα όνειρα που πλάθω.

Καµιά φορά στο τάφο µου αν ρθείς τι θα γυρεύεις , είντα ζητάς απο νεκρό που στη ζωή παιδεύεις .

Κάνε το Παναγία µου στ'όνειρο να βρεθούµε να σµίξουµε τον πόνο µας ο γεις τ'αλλού να πούµε

Κανείς στον κόσµο δεν περνά Θεέ µου τα βάσανά µου εγώ εδώ και αυτή αλλού χιλιόµετρα µακριά µου

Κανένα από τα όνειρα που κάνει δεν θα ζήσει, γιατί στην δυστυχία µου επάνω τα' χει χτίσει.

Καρδια µου βαλε σκολιανα κι αν βρεις λουλουδια κοψε στσ'αποστοφες του ονειρου µου τον περιµενω αποψε

Κατές ηντά ναι ν'αγαπάς και να 'ναι αυτή θλιµένη και να σου λέει µε άλλονε είµαι ερωτευµένη

Κατές ηντά ναι ν'αγαπάς και να σου λέει εκείνη απλή φιλία η αγάπη µας θέλω να παραµείνει

Κατές ηντά ναι ν'αγαπάς να σου 'χει γίνει βάρος να θες να πείς το σ'αγαπώ και να µην βρίσκεις θάρρος

Κατές ηντά 'ναι ν'αγαπάς και να την δεις µια µέρα να 'ναι µε άλλον αγκαλιά και να φορεί την βέρα

Κι ανε ποθάνω να µη 'ρθεί στον τάφο µη σιµώσει γιατί φοβούµαι πως κι εκεί βάσανα θα µου δώσει

Κι από τη λάβα πιο καυτό κυλά κάθε µου δάκρυ, και πέφτοντας µες την καρδιά χαράζει µονοπάτι!

97

Μαντιναδες 2002

Μαντιναδες 2002 ΒΑΣΑΝΑ

Κι η θάλασσα έχει καηµό κι είν' ο αφρός το δάκρυ που 'χει το κύµα όντε ξεσπά στης αµµουδιάς την άκρη

Κι ο Πάσσαρης που 'ναι φονιάς και δεν το µετανιώνει µπρος στην δική σου απονιά τα χέρια τα σηκώνει

Κοιµάµαι και ονειρεύοµαι πως είσαι εσύ µαζί µου µα όταν ξυπνάω την αυγή χάνω την θύµηση µου

Κοντώ να µ' ονειρεύγεται τσι νύχτες που κοιµάται και το πρωί απού ξυπνά χαίρεται γή λυπάται;

Κρυφά µ'αρέσει να πονώ κρυφά να υποφέρω κρυφής αγάπης αίσθηµα στα χείλη µου να φέρω

Λένε πολλοί πως τ'όνειρο στο φως της µέρας σβήνει κι όµως το βλέπει ο δυστυχής γιατί χαρά του δίνει

Λες και χω κάνει αδίκηµα, λες και χω εγκληµατίσει κι η µοίρα µου και ο Θεός µε'χουνε τιµωρήσει.

Μ' αρέσει η νύχτα που περνά να'ναι σκοτεινιασµένη για να µετρώ τον πόνο µου άστρο σα δεν προβαίνει

Μ' έχει χορτάσει η µοίρα µου µε χωρισµούς και πόνο και της καρδιάς το γιατρικό δε βρίσκεται στο χρόνο.

Μακρυά σου δεν µπορώ να ζω κοντά σου νιώθω πόνο άνε σε βλέπω χάνοµαι κι αν δε σε βλέπω λιώνω.

Μαύρα θα βάψω να φορώ να δείχνω µε τα ρούχα πως εχαθήκαν οι χαρές στον ψεύτη κόσµο απού'χα

Μάυρα τα ρούχα που φορώ γιατι δεν έχω άλλα και δείχνουνε οτι περνώ µαρτύρια µεγάλα

Με βασανίζει η σκέψη σου µωρό µου κάθε βράδυ στείλε µου ένα µήνυµα να βγω απ'το σκοτάδι

Με δάκρυ και αναστεναγµό ξυπνώ γλυκό µου αηδόνι γιατί τη φέρνει τ'όνειρο και ο πόνος µεγαλώνει

Με καµε η µοίρα βασιλιά στου στεναγµού το θρόνο σ' άλλους να δίνω τη χαρά και 'γω να ζώ στον πόνο

Με συντροφιά τα βάσανα που µου 'δωκες θα ζήσω δώρο από 'σένα είναι κι αυτά γι' αυτό θα τα κρατήσω.

Με τ' όνειρο θα ξαγρυπνώ µε κείνο θα κοιµούµαι και µε εκείνο τις πληγές θα κλείνω σαν πονούνε

Με την ελπίδα πως µπορεί στ'όνειρο να βρεθούµε σε βγάνω απού τη σκέψη µου και θέτω και κοιµούµαι

Μέσα στο γέλιο προσπαθώ τον πόνο µου να θάψω κι όταν µε βλέπεις και γελώ γελώ για να µη κλάψω

Μέσα στο νου µου βρίσκεσαι και τσ'ώρες που κοιµούµαι κι από κανένα όνειρο να λείπεις δεν θυµούµαι

Μέσα στον ύπνο µου έρχεσαι νύχτα και δεν κοιµούµαι ώρες 'ποµένω ξυπνητός κι όλο σε συλλογούµαι.

Μέσα στου ύπνου τ' όνειρο θέλω χαρά να ζήσω αφού ότι θέλω δε µπορώ ξύπνιος να τ' αποκτήσω.

Μη µε ρωτάς αν σ'αγαπώ ρώτα µε πως αντέχω του έρωτα σου τσι πληγές τόσο καιρό που έχω

Μη µου µιλείτε για ζωή για θάνατο µιλείτε πέθανε τ' άστρο τσι αυγής δε θα το ξαναδείτε.

Μη µου µιλείτε για ζωή την πήρε η π' αγαπούσα γιατί και γω µαζί µ' αυτή απ' τη ζωή της ζούσα.

Μη µου µιλείτε για χαρές αυτές έχουν τελέψει µιλείτε µου για τσι καϋµούς που µ' έχουν κυριέψει.

Μη µου µιλείτε πια γι' αυτή που µ' άφηκε µονάχο απόθανε και δεν µπορώ καµµιά χαρά µπλιο να 'χω.

Μην έρχεσαι στα όνειρα, είναι σκληρό για µένα κάθε πρωί να τα θωρώ τα µάτια µου κλαµένα.

Μην ξαναπείς πως αγαπάς και πάλι ψέµα θα'ναι πες µου µονάχα πως µισείς αυτή τη χάρη κάνε

Μια µέρα βρέθηκε κι εγώ να πω πως θα γελάσω µα δε µε άφηκε αυτή κι αυτό να τ'απολαύσω

Μια νύχτα ζήτησα να 'ρθεί το όνειρο ν'αγγίξω να νιώσω την αγάπη του και σαν κερί να σβήσω.

Μιά χαρουπιά ξεπάτωσα για να φυτέψω άνθη ν΄ανθίσουν δεν τ'αφήκανε οι κακόγνωµοι ασπαλάθοι

Μοιάζει η ζωή µου µ' όνειρο και όλα τριγύρω ανθούνε άµα θωρώ τα χείλη σου και µου χαµογελούνε

Μοίρα δεν είσαι δίκαιη όταν χαρές µοιράζεις δωσ' και σε µένα το φτωχό µα δε τση αγοράζεις.

Μοίρα κι αν' µε πλήγωσες κι αν µου 'δωσες κατάρες εµένα δε µε σταίνουνε ανεµικές κι αντάρες.

Μοίρα σκληρή και άπονη γιάντα χτυπάς τσ' ανθρώπους , και τους γκρεµίζεις όνειρα που φτιάχνουνε µε κόπους .

98

Μαντιναδες 2002

Μαντιναδες 2002 ΒΑΣΑΝΑ

Μόν' η αγκαλιά σου αγάπη µου τη δύναµη µου δίνει και τη φωθιά απ'τσι πόνους µου αµέσως µου τη σβήνει

Μόνο µε λόγια π' άκουσες µ' έχεις καταδικάσει µα θα δεχόµουν τη ποινή αν έκανα και πράξεις.

Μου 'στειλε προσκλητήριο προσωπικό και γράφει πως ήµουν ένα απ' τα πολλά που έχει κάνει λάθη.

Μου 'στειλε προσκλητήριο το έχει αποφασισµένο να αφήσει εµένα απ' αγαπά να πάρει έναν ξένο.

Μπορεί να βρίσκοµαι µακριά µα µόνο δε µ' αφήνεις µικρή µου και στα όνειρα παρηγοριά µου δίνεις

Μπροστά µου είναι οι χαρές µα µόλις θα σιµώσω θα φύγουνεκι ασ'τσι καλλιά να τσι 'ποκαµαρώνω.

Μυροβολούνε οι ανθοί, τ'αηδόνια κελαηδούνε, µόνο οι δικοί µου σπαραγµοί τα βράδια αντηχούνε

Να κάτεχα πως αντιδρά όταν µεταξυπνήσει που εµένα θώριε στ' όνειρο και άλλο θ' αντικρύσει.

Να µάζωνα τα δάκρυα που από κοπέλι κλαίω, θα' χα δική µου θάλασσα στα κύµατα να πλέω.

Να µη ρωτάς το δυστυχή ηντά 'χει για δε λέει δε θέλει να το εθωρούν όταν πονεί και κλαίει

Να 'ξερα µάγια θα 'κανα της µοίρας να πεθάνει γιατί τα βάσανα βουνό πάντα µπροστά µου βάνει.

Να ξέρεις πως κάθε φορά που κάνω µια κλήση σε σκέφτοµαι και κυνηγώ το όνειρο µην σβήσει.

Να 'τανε τρόπος να γενείς αυγή µου σα κι εµένα να δεις τα τόσα όνειρα που µου 'χεις σκοτωµένα

Να 'χε µπορούν τα δάκρυα να λιγοστούν τον πόνο δε 'θελα κάνω άλλη δουλειά παρά να κλαίω µόνο.

Νύκτα µου φαίνεσαι κι εσύ στα πάθη µαθηµένη γι αυτό'σαι πάντα σκοτεινή και µαυροφορεµένη

Νυχτα που µεσ' το σκοτος σου κρυβεις καϋµους και παθη , τα εδικα µου βασαµα κανεις να µη τα µαθει .

Νύχτα που πλέκεις όνειρα, ερωτικά µε τ' άστρα, γίνε κι απόψε ανυφαντού, στον ύπνο ξελογιάστρα.

Νυχτώνει πάλι κοπελιά κι έχω χαρά µεγάλη , αφού θα ξανασµίξουµε στ' ονείρου τ' ακρογιάλι .

Ξανακοιµήσου κρίνε µου µα η αυγή κοντοσιµώνει, µη λείπεις απ' το όνειρο και την αφήσεις µόνη.

Ξύπνα µα όνειρο ποτέ αληθινό δε βγαίνει απλά την νύχτα πιο γλυκά την κάνει και διαβαίνει

Ο δυστυχής τον πόνο του έχει για µεγαλείο κι αν του προσφέρεις τη χαρά την παίρνει για αστείο

Ο ήλιος εβασίλεψε κ'η µέρα τουτη εχάθει , για να ρθει άλλη να µε βρεί µ' άλλα, καινουργια πάθη.

Ο Θεός µου δίνει δύναµη στις δύσκολές µου ώρες γι'αυτό δεν έκλαψα ποτέ όσες κι αν ήρθαν ώρες

Ο µεγαλύτερός µου εχθρός είναι το ξύπνηµά µου απού µισεύγει τ' όνειρο και χάνεσαι κερά µου

Ο πόνος που µου έδωκες του χωρισµού το βράδυ και σ' όνειρο να 'ρχότανε θα µ' άφηνε σηµάδι

Οι µέρες που 'χω να σε δω µου φαίνονται αιώνες γιατί 'ποµένω ξυπνητός στου πόνου τους ξενώνες.

Οι πίκρες κόβουν γόνατα κι οι λογισµοί γερνούνε κι εγώ που τα 'χω και τα δυο πώς δε µε καταλούνε;

Ολα µου τα όνειρα τα κρέµασα σε γυναικεία τρίχα, και 'σπασε η τρίχα και 'χασα στον κόσµο ότι κι αν είχα.

Ολα στον κόσµο τα 'χασα για τη δική σου αγάπη κι όµως µέσα στη ζωή κάποτε είχα κάτι

Ολοι αναστενάζουνε µα όχι σαν εµένα, όταν αναστενάζω εγώ στάζει η καρδιά µου αίµα.

Ολοι µιλούν για όνειρα µα τα δικά µου εµένα σε πέντε τάβλες τα 'βαλα να'ναι αποµονωµένα

Ολοι µου λένε όντε φορώ τα µαύρα γιάντα βάνω µα 'γω 'χω µάθει µυστικά στα φόρα να µη βγάνω.

Οµορφα όνειρα για µας έβαλα αρχή και χτίζω και πως θα βγουν αληθινά στο µέλλον µου ελπίζω

Ονειρα ανεκπλήρωτα όνειρα ξεχασµένα από την ώρα που'φυγε εκείνος από µένα

Ονειρα κάνω ο δυστυχής µα ίντα θα βγει πως κάνω που δε µ' αφήνει η µοίρα µου ένα να ξεδιλιάνω.

Ονειρα κάνω ο δυστυχής ποιος είναι που δεν κάνει µα σβήνουνε και αφορµή είναι ένα στεφάνι.

99

Μαντιναδες 2002

Μαντιναδες 2002 ΒΑΣΑΝΑ

Ονειρα όλοι κάνουνε είχα και γω για κείνη χτίσει παλάτια µαγικά µα'χουν συντρίµια γίνει

Ονειρα όλοι κάνουνε ποιός άνθρωπος δεν κάνει ποιός δεν ζητά στο πέλαγος τσ'αγάπης το λιµάνι

Ονειρα πλάθω δίπλα σου κύµα ακτινολουσµένο να µην τα πνίξει εύχοµαι αυτά που περιµένω

Ονειρα τοσονά χρονών Θεέ µου γιάντα τα κάνω κοντό δεν εξενύχτουνα στο νου µου µην την βάνω

Ονειρο αξεδείλιατο η αγάπη µας θα µείνει καηµός που κάθε µου χαρά στα µαύρα τηνε ντύνει.

Ονειρο ειµαι αλλουνου και ζω οσο κρατησει µα θα πεθανω ξαφνικα οταν αυτος ξυπνησει

Ονειρο είσαι καθ' αυγής, σεργιάνι κάθε δύσης και την καρδούλα µου χαρές εσύ θα τη γεµίσεις.

Ονειρο των ονείρω µου ζωή τση φαντασίας, γίνηκες σήµα ιερό καθηµερνής λατρείας

Ονειρο των ονείρω µου, σκέψη τση φαντασίας, καταστροφή και κάψιµο τση κάθε προσδοκίας.

Οντε θα'ρθείς στο όνειρο µε τη χαρά τα βάνω πού'ναι πολύ και µε ξυπνά σεβντά µου και σε χάνω

Οντε µοιράζει ο Θεός χαρές µε βάνει και εµένα µα'χει µε συρµατόσκοινο τα χέρια µου δεµένα.

Οντε µοιράζει ο Θιός χαρές είµαι από ξένους τόπους κι όντε µοιράζει βάσανα µε βρίνει από τσι πρώτους

Οντε µοιράζει ο Θιός χαρές είµαι από ξένους τόπους κι όντε µοιράζει βάσανα µε βρίνει από τσι πρώτους

Οντε µοιράζουν τις χαρές να πάρω εγώ δεν κάνει και τελευταίο στη σειρά η µοίρα µου µε βάνει

Οποτε σµίγω µε χαρές µε βλέπουν κι απορούνε και µε δαχτυλοδείχνουνε ο ξένος απο που 'ναι;

Οπου κι αν βάλεις τη χαρά κάνει φτερά και φεύγει και δεν κατέχει ο ανθρωπος που να τηνε στερήσει

Οπου σταθώ και όπου βρεθώ πίνω να σε ξεχάσω µα δεν µου τρέχει απ΄το πιοτό την µνήµη µου να χάσω

Οσα δεν µπόρεσα να πω κι ούτε µπορώ να γράψω τα στήθη θα µατώνουνε ώσπου να ζω να πάψω

Οσα κι αν έκανα όνειρα χαθήκανε στ’ αστέρια έτσα που χάνεσαι κι εσύ µέσα σε ξένα χέρια.

Οσα 'ναι τ'άστρα τ'ουρανού κι ακόµα άλλο ένα τόσα 'χω κάνει όνειρα µατάκια µου για σένα

Οσες πληγές µου άνοιξες µικρή µου αν θυµάσαι να γίνουν τριαντάφυλλα απάνω να κοιµάσαι

Οσες φορές και να σε σκεφτώ τα µάτια µου δακρύζουν, και σε χαµένο παρελθόν οι σκέψεις µου γυρίζουν.

Οταν δειλά η άνοιξη έρθει και ξεπροβάλλει, στον εδικό µου τον µπαξέ χειµώνα θα 'χει πάλι.

Όταν θα δεις στον ουρανό σύννεφα µαυρισµένα ειν' τα δικά µου βάσανα που τα 'χω σκορπισµένα

Οταν θα στεφανώνεσαι αντί λεφτά θα βγάλω από τον µπέτη την καρδιά δώρο να σου την κάνω.

Οταν µιλούνε για χαρές ακούω να µαθαίνω γιατί δεν ένιωσα χαρά ούτε και περιµένω.

Οταν µιλούνε για χαρές ακούω να µαθαίνω µα είναι γλώσσα άγνωστη δεν την καταλαβαίνω.

Οταν µοιράζει ο θεός χαρές εµένα δεν µου δίνει άρα δεν έχω και άδικο απου του χω κακοσύνη

Οταν ποθανω η ψυχή 'πο δίκη θα περάσει πιστεύω το, πως ο Θεός και 'κει θα µε δικάσει

Οταν την φέρει τ' όνειρο και είναι στην αγκαλιά µου να περιγράψω δεν µπορώ µε λόγια την χαρά µου

Οτι καηµός και να µε βρει και βάσανο µεγάλο δεν έχω τόπο τη χαρά άµα σε δω να βάλω.

Οτι κι αν ζήτησα του Θιού πάντα µ' έχει προδώσει θ' αρχίσω να ζητώ καηµούς µήπως χαρές µου δώσει

Οτι κι αν πεις τση µοίρας σου λίγο θαν'είναι πάλι Γι'αυτό παντόνιαρε τηνε κι υποµονή µεγάλη

Οτι κι αν πω µου φαίνεται ειναι για κείνη λίγο γι’ αυτό σιωπώ και αρέσει µου µόνο να τη ξανοίγω.

Οτι µ' αρέσει κι αγαπώ είναι σε ξένα χέρια γι' αυτό και µε την τύχη µου ήµαστε στα µαχαίρια

Ούλα τα βάρη ο Θεός, σε δυνατούς τα δίνει, γιατί σ΄ αδύναµους ποτέ, δεν έχει εµπιστοσύνη.

100

Μαντιναδες 2002

Μαντιναδες 2002 ΒΑΣΑΝΑ

Οψάργας πάλι στ'όνειρο ως το πρωί γλεντούσα γιατί είχα στην αγκάλη µου εκείνη π'αγαπούσα

Πάλεψα δυνατά θεριά για να τα βγάλω πέρα σαν τον αητό οπού πετά µε κόντρα τον αέρα...

Πάλι εσένα στο µυαλό έχω και ταξιδεύω το όνειρο που χάθηκε να ξαναβρώ γυρεύω

Παλιάς αγάπης όνειρα κάθοµαι και λογιάζω µε δεν µπορώ σαν τα σκεφτώ να µην αναστενάζω

Πάντα ‘σαι µες τη σκέψη µου γι’ αυτό κι από το κλάµα τα µάθια ετυφλωθήκανε και δε θωρώ µπλιο πράµα.

Πάντα εγώ έχω χαρά και βγαίνω και στο κέφι και ας θωρώ µε βάσανα τη µοίρα να µου γνέφει.

Πάντα θα στέκω όρθιος ως κι αν µε δέρνει η µοίρα, ή θα νικήσω ή θα χαθώ απόφαση το πήρα.

Πάντα τα βάσανα ο Θεός στσι δυνατούς τα δίνει γιατί στσ' αδύνατους ποτέ δεν είχε εµπιστοσύνη.

Πάντοτε τεχνικές χαρές κάνω στο πρόσωπό µου γιατί δε θέλω να φανεί δάκρυ στο µάγουλό µου

Πανωλαδιά ειν΄ο πόνος σου και πλέει στη χαρά µου γνώθω, κουνώ και µου περνά κοιµούµαι βγαίνει απάνου

Παραµονή Πρωτοχρονιάς και ο πόνος θέση πιάνει εκείνος το ποδαρικό πρώτος να µου το κάνει

Παρατηρώ τα µάτια του και βλέπω µόνο θλίψη πίνει, γελά και τραγουδά τον πόνο µήπως κρύψει

Παρηγοριά στον ύπνο µου σε βλέπω µα η σκέψη δε θα τ' αφήσει τ' όνειρο ποτέ να ζωντανέψει.

Πάψε να ζεις µε όνειρα πεθαίνουν µε το χρόνο σαν της γαρδένιας τον ανθό που ζει µια νύχτα µόνο.

Πεθαίνω κάθε χαραυγή µα η δύση µ’ ανασταίνει, Γιατί σιµώνει τ'όνειρο που δίπλα µου σε φέρνει

Περήφανα στεκόµουνα στο θρόνο που'χα χτίσει µα οι πόνοι απού µε'βρηκαν µε έχουνε γκρεµίσει

Περιπλανώµενο να ζω µε δίκασε η µοίρα µα µε κρατούνε στη ζωή µια αγάπη και µια λύρα.

Πες µου για το χατίρι σου τι θα ‘θελες να κάνω θες να µε βλέπεις ζωντανό ή θέλεις να ποθάνω.

Πες µου Θεέ την αφορµή για δεν καταλαβαίνω αφού αισθάνοµαι νεκρός γιάντα να µην ποθαίνω

Πες µου το πως δεν µ'αγαπάς να πάψω να ελπίζω, πριν δω πως είναι ψεύτικα τα όνειρα που χτίζω.

Πες σ΄ αγαπώ και δώσε µου αυτά που µου χρωστάνε δέκα χιλιάδες όνειρα τις νύχτες που κοιµάµαι

Πέτρα σκληρή και άπονη ήθελα να σου µοιάζω πόνο να µην αισθάνοµαι όντε θ'αναστενάζω

Πήραν τη θέση της µιλιάς τ' αναστενάγµατα µου ούτε κι αυτή ειν' ικανή να δείξει το ζεβντά µου..

Πίκρες καηµούς και δάκρυα βάσανα µου'χεις δώσει και όµως βουβή µένει η καρδιά µια άλλη µην προδώσει.

Πληγές δεν είχα στην καρδιά προτού να σε γνωρίσω, µα εδά στην κάθε σπιθαµή τρέµω σαν τσ' αντικρίσω.

Πληµµύρα είναι το δάκρυ µου κάθε φορά που τρέχει, και πνίγει µου τη την καρδιά, που φράγµα πια δεν έχει!

Ποιά µαύρη µοίρα γύρω µου χτίζει γερό µπετένι σαν την αράχνη προσπαθεί γερό ιστό να υφαίνει.

Πολλά τα πάθη τσι ζωής µα ποιό πολλά κερά µου τα βάσανα και οι καϋµοί που έχω στην καρδιά µου

Πολλές φορές στον ύπνο µου σε βλέπω και τροµάζω ξυπνώ και τρέµω ολόκληρος και βαριαναστενάζω

Πολλές φορές τα όνειρα φουρτούνα τα ταράζει γιατί η µορφή σου θάλασσας αγριεµένης µοιάζει.

Πονω µα δακρυ δεν θα δεις στο µαγουλο να τρεχει εµαθε φως µου η καρδια στο χωρισµο κι αντεχει

Ποτέ δεν βρίσκεις δυο καρδιές να ‘χουν την ίδια αξία πάντα η καλή για την κακή θα γίνεται θυσία.

Πουλί παραπονιάρικο που τ'άλλα σε τζιµπούνε ίντα χρωστείς τση µοίρας σου που τ'άλλα δε χρωστούνε;

Πρέπει πως ήτονε γραφτό µια νύχτα του Φλεβάρη , να κάµει µπόρα δυνατή και τ' όνειρο να πάρει .

Πρωτοχρονιά και ο πόνος µου να µην αλλαζει γνώµη θα κάνει το ποδαρικό για µια φορά ακόµη

Πως θα βαστάξω να τη δω στην εκκλησά να µπαίνει και ο φίλος µου ο καλύτερος να τηνε περιµένει

101

Μαντιναδες 2002

Μαντιναδες 2002 ΒΑΣΑΝΑ

Πώς θα βαστάξω σκέφτοµαι το δάκρυ να µη χύσω όταν θα στέκω στη σειρά να τηνε χαιρετίσω.

Πως θα µου 'γιάνουν τη πληγή όλοι οι γιατροί µου λένε, κι ύστερα γιάντα τα θωρώ τα µάτια τους και κλαινε.

Πώς θα µπορέσει να σταθεί µ' άλλον στα σκαλοπάτια αφού θα είµαι απέναντι µε δάκρυα στα µάτια.

Πώς θα την σφίξω την καρδιά στην εκκλησιά µπροστά σου και να σου πω να ζήσετε και πεις και στα δικά σου

Πως να γελάσω µη φανεί απού µε πληγωµένος απου 'µαι µιά χαρούµενος και δέκα πικραµένος

Πως να γιατρέψω ετσά πληγή που'χει µεγάλο τραύµα που µου 'παν θα γενείς καλά µόνο άµα γίνει θαύµα

Πως ν'αναλέξω τσι καηµούς απού 'ναι µπερδεµένοι και να'χω και τη µοίρα µου αδιάκοπα να φέρνει

Πως τραγουδώ δεν πάει να πει χαρούµενος πως είµαι, εκειά µε βγάνει η πληγή τσ' αγάπης και πονεί µε.

Ρίξε Θεέ µου µια µατιά δώσε µου λίγη τύχη η κουρασµένη µου καρδιά λίγο να ευτηχήσει

Ρίξε µια σκαπετιά τσι γης να δεις ανθρώπου χάλι να δεις ήντα απογίνονται τα πλούτη και τα κάλη

Σ' αγάπησα σαν όνειρο σ' έχασα απά λάθος, φταίει η καρδιά µου π 'αγαπά µε τόσο πολύ πάθος.

Σ’ όλο τον κόσµο βρέχει ο Θεός και ‘κει που στέκεις λιάζει κορµί δεν εγεννήθηκε στον κόσµο να σου µοιάζει

Σα µάνα που γεννά παιδί κι ύστερα τση 'ποθάνει έκανα όνειρα γι΄αυτή µα ίντα πως τα ΄χα κάνει;

Σαν δεν µπορώ στα φανερά τον πόνο µου να λέω µπροστά στον κόσµο θα γελώ και πίσω του να κλαίω

Σαν όνειρο µαγευτικό που µια στιγµή γεννιέται, έτσα κι ο πόνος τσι καρδιάς ποτέ δε λησµονιέται.

Σαν την γλυκιά σου την µατιά άλλη µατιά δεν είδα να δίδει στ'όνειρο ζωή και στην ζωή ελπίδα

Σαν την νεράιδα θα σε δώ απόψε στ΄όνειρο µου να γαληνέψη η ταραχή απού΄χω στο µυαλό µου

Σαν το µαχαίρι η σκέψη µου στα δυό πάντα µε κόβει αµα σκεφτώ πως σ'αγαπώ και άλλη σε καµαρώνει

Σβήνω το φως να κοιµηθώ µα ύπνος δε µε παίρνει και σκέφτοµαι που βρίσκεσαι µικρή µου αγαπηµένη.

Σε ένα δώµα κάθοµαι µονάχος µου και κλαίω τον εαυτό µου τυρρανώ γιατί κατέω πως φταίω

Σε κάθε χάραµα τσ'αυγής το όνειρο τελειώνει η µέρα γίνεται φονιάς σκληρός και το σκοτώνει

Σε τουτηνε την εποχη τσ'αγαπης την ουσια δεν τηνε βρισκεις στην καρδια µα στη περιουσια

Σ'ένα κοµπιούτερ πρόσθετα τις πίκρες της ζωής µου και µε το αποτέλεσµα έκλαιε κι αυτό µαζί µου

Σήµερο που έχεις γιορτή έχεις καλέσει κόσµο όµως εµέ δεν κάλεσες και αυτό µου φέρνει πόνο

Σκαλίζω τα ερείπια της έρηµης ζωής µου , βρίσκω τη στάχτη της φωτιάς που 'καψε το κορµί µου .

Σκουπίσου για να µη σε δουν µε χέρια µατωµένα να µη γνωρίζουν το φονιά που σκότωσε εµένα.

Σου στέλνω άγγελο κρυφά να σε φυλάει τη νύκτα να βλέπεις όνειρα γλυκά µωρό µου καληνύκτα

Σου στέλνω άγγελο µικρό να σε φυλά τη νύχτα να έχεις όνειρα γλυκά µωρό µου καληνύχτα.

Στ' όνειρο πάλι αν σε δω ρίγος θα µε τυλίξει και του σεβντά µου το χορό ποιος θα τον σταµατήσει.

Στα βάσανα 'µαθα να ζω κι αν η χαρά θελήσει να 'ρθει δε θα τηνε δεχτώ γιατί 'χω συνηθίσει.

Στα βάσανα µε πέταξες και σύρθηκες οπίσω και µ'άφησες κληρονοµιά τους πόνους µου να ζήσω

Στα βάσανα την έχω εγώ την αντιπροσωπεία θα βρούνε οι πελάτες µου µεγάλη ποικιλία.

Στα µοιρολόγια της καρδιάς µάρτυνας ειν΄το δάκρυ που οµολογά τον πόνο της στων αµατιών την άκρη

Στα όνειρα βλέπω τσι χαρές που ξυπνητός στερούµαι µα δε µπορώ και µια ζωή για σένα να κοιµούµαι.

Στα όνειρα σε καρτερώ στη φαντασία να σ' εύρω, ξέρω ποτέ δε θα µπορώ κοντά µου να σε έχω.

Στα όνειρα σου θα 'ρχοµαι να κλέβω την καρδιά σου µονάχα εκεί 'ναι δυνατό να βρίσκοµαι κοντά σου

102

Μαντιναδες 2002

Μαντιναδες 2002 ΒΑΣΑΝΑ

Στα περασµένα µου όνειρα µα και στα τωρινά µου βρίσκεσαι µα ΄σαι µακριά και καίγεται η καρδιά µου

Στα πιο γλυκά µου όνειρα λέω σου να το κατέχεις εσένα ονειρεύοµαι και την ευθύνη έχεις.

Στην άκρη του µαξιλαριού και µ’ ανοιγµένο χέρι Κοιµάµαι κι ανιµένω τη το όνειρο να τη φέρει

Στην γκρεµισµένη τη φωλιά βγαίνουν και τραγουδούνε γι' αυτό ζηλεύω τα πουλιά κι όχι γιατί πετούνε.

Στην τράπεζα του στεναγµού είµαι κι εγώ πελάτης και καταθέτω µια ζωή τους πόνους µιας αγάπης

Στης θάλασσας τα κύµατα θα ρίξω τον καηµό µου µπας κι αλλαργοξορίσουνε τον αναστεναγµό µου.

Στο αίµα µου κυκλοφορείς και στην καρδιά µου µπαίνεις αφήνεις πίκρες και καϋµούς κι από κειας ξαναβγαίνεις

Στο κάθε χάραµα τσ'αυγής το όνειρο τελειώνει, η µέρα γίνεται φονιάς ψυχρός και το σκοτώνει.

Στο µεταγιάερµα του νου και µέσα στο όνειρο µου θα σ'έχω πάντα όσο ζώ µικρό µελαχρινό µου

Στο πέλαγος τση λησµονιάς γυρεύω την ελπίδα αφού κοντά σου τη χαρά που έψαχνα δεν είδα.

Στο πρόσωπο µου φαίνεται ο πόνος και ευτυχία γελώ να κρύψω το καηµό πονώ και είσαι αιτία.

Στο τέρµα της υποµονής υπάρχει µια ελπίδα για να ελπίζουν οι καρδιές που'χουνε µαύρα φύλλα.

Στον πόλεµο που εκύριξες τα όπλα παραδίνω σ'αγώνα άνισο εγώ συµµετοχή δεν δίνω

Στους δυστυχείς τα όνειρα παρηγοριά τους δίνουν κι ας ξέρουν πως αληθινά δεν πρόκειται να γίνουν.

Στους τάφους των ονείρων µου θα γίνω νυχτερίδα γιατί κι αν είναι όνειρα θένε κι αυτά φροντίδα

Στσ' αγίους δεν πιστεύω ΄γω για δε θαυµατουργούνε , πληγές που έχω στη καρδιά να γιάνουν δε µπορούνε .

Σύννεφα κάτω από τη γη και όνειρα κλεµµένα µε τση ψυχής τα πάθη µου είστε µαυροβαµµένα

Συννεφιασµένο δειλινό ειν' η καρδιά µου τώρα κι αν ξαστεριάσει ένα λεπτό αµέσως πιάνει µπόρα.

Συντρίµµια µες τη θάλασσα κι έχει η στεριά γεµίσει είναι δικά µου όνειρα που 'χουνε ναυαγίσει

Συντρίµµια οι ακρογιαλιές έχουνε πληµµυρίσει απ' τα δικά µου όνειρα που 'χουνε ναυαγήσει.

Συχνά απ' τα µάτια τρέχουνε καυτά τα δάκρυά µου τόσο συχνά, που κάνουνε πληγές στα µάγουλά µου.

Τ' όνειρο γέλιο µακρινό ξεθωριασµένη θέα πήρες αγάπη και χαρά µε τον καϋµό παρέα

Τα βάσανά µου είναι βουνά Θέε µου να χιονιστούνε να κρυσταλλιάζουν οι καηµοί να µην κυκλοφορούνε.

Τα λάθη εδά πληρώνονται απ'ούχα καµωµένα και τα κακά που µου'φεραν ειν' διαολοσταλµένα

Τα µαύρα ρούχα δίνουνε στον άνθρωπο το θάρρος που 'χε ψυχές κι αγάπουνε και του τσι πήρε ο Χάρος.

Τα µαύρα ρούχα τα φορώ να κρύβουν τσι πληγές µου τουλάχιστον τσι φανερές και φτάνουνε οι κρυφές µου

Τα όνειρα γενήκανε λουλούδια ανθισµένα , και µες στη φεύγα του καιρού µαραίνονται ένα ένα .

Τα όνειρα καµιά φορά κυλούνε σ' ένα δάκρυ γιατί ποτέ δεν µπόρεσαν να φτάσουν σ' άλλη άκρη

Τα όνειρά µου γκρέµισες πατείς τα και µατώνω µα δε σου εύχοµαι ποτέ να νιώσεις ίδιο πόνο

Τα όνειρά µου δεν µπορείς εσυ να τα πατήσεις γιατί ποτέ δε σου δωσα το λόγο να τ΄αγγίξεις

Τα όνειρα πεθαίνουνε όταν το φώς προβάλλει όπως πεθαίνει η αυγή στση νύχτας την αγκάλη

Τα όνειρα που έκανα τόσο καιρό για σένα εδά θωρώ να σβήνουνε σαν τα κεριά ένα ένα

Τα πιο καλά µου όνειρα µου τα 'καµες κοµµάτια, θα 'ρθει καιρός να κλάψουνε και τα δικά σου µάτια

Ταξιδευτής η θύµηση και άρχισε το σεργιάνι παλιές πληγές θε'λα κλειστούν που'χανε παγουδιάνει

Τη νύχτα πέφτει η σιωπή κι ανοίγει η καρδιά µου πινέλο γίνεται κι αυτή και βάφει τα ονειρά µου

Την πονεµένη µου καρδιά την έχεις φαρµακώσει κι εύχοµαι ο Θιός ετσα καηµό ποτέ να µη σου δώσει

103

Μαντιναδες 2002

Μαντιναδες 2002 ΒΑΣΑΝΑ

Το γέλιο είναι µηχανή τον πόνο κοµµατιάζει γι' αυτό καµιά φορά κανείς γελά κι αναστενάζει.

Το µαύρο το πουκάµισο οι νέοι το φορούνε πάντα αναρωτιόµουνα ίντα 'ναι που πενθούνε

Το να πονείς και να το λες αυτό δεν είναι πόνος, ο πόνος είναι να πονείς και να το ξέρεις µόνος.

Το πιο γλυκό απ' τα όνειρα που 'κανα κάθε βράδυ , µου το 'πνιξε πριν το χαρώ το µαύρο το σκοτάδι .

Το ποιο γλυκό µου όνειρο άφησα γκρεµισµένο, που το 'χα µε τον αµαθιώ τα δάκρια χτισµένο.

Το στήθος µου ενοίκιασα να κατοικούν οι πόνοι και το θλιµένο µου κορµί τα νοίκια να πλερώνει.

Το χρόνο τον εφετεινό φονιά θα τονε γράψω µια µέρα δεν επέρασε να µην αναστενάξω

Τόσο πολύ σε πλήγωσα και θες να µε πικραίνεις όµως δεν το σκέφτηκες πόσο κακό µου κάνεις!

Του ανθρώπου είναι φυσικό τον πόνο του να λέει κλειστό αν έχει τον καηµό τα σωθικά του καίει

Τραγούδια κάνω τσι καηµούς για να παρηγορούµαι τα βάσανα που µου 'δωκες δε θέλω να θυµούµαι.

Τραγούδια µέσα στο όνειρο ακούω κάθε βράδυ ξυπνώ κι η σκέψη χάνεται στην αγκαλιά σου πάλι

Τράπεζες δεν εκάµανε σ'αυτους εδώ τσι τόπους να καταθέσω τσι καηµούς να ζήσω απο τσι τόκους.

Τράπεζες δεν εκάµανε σε τούτους 'δω τους τόπους να καταθέσω τους καηµούς να ζήσω από τους τόκους

Τραυµατισµένα όνειρα νεκρές ελπίδες πάλι, κι ο δρόµος κακοδιάβατος άχι και που θα βγάλει.

Τσι νύχτας µουσαφίρησα του ύπνου καλεσµένη στα όνειρα µου έρχεσαι µα η αυγή σε παίρνει

Τύχη για κάτσε, αν ευκαιρείς να σε ρωτήσω κάτι στα βάσανα που µου'δωκες 'πο που θα βρω την άκρη;

Τώρα µπορεί τα χέρια σου αλλού να δίνουν χάδια εγώ είµαι όµως το όνειρο που σε ξυπνά τα βράδυα.

Φαίνω το νήµα τση ζωής κι έχω αργαλειό τη σκέψη κι ανε σου ξαναθυµηθώ να δεις που δε θ' αντέξει

Φάρµακα δεν υπάρχουνε για τον δικό µου πόνο εγώ γιατρεύω το κορµί µε τσ' αναµνήσεις µόνο

Φεγγάρι άστρα κι ουρανός, ήλιος νερό κι αέρας τση νύχτας όνειρο χωστό και φανερό τση µέρας

Χαµογελω στον ύπνο µου στ' όνειρο σαν προβάλλεις γιατί µωρό µου ζεστασιά στην αγκαλιά µου βάζεις

Χαρά να µε κεράσουνε θα φύγει από το πιάτο φύλλο να ρίξω στο γυαλό θα κατεβεί στον πάτο.

Χαράζει µα στα µάτια µου η νύχτα δεν τελειώνει για µένα δεν εχάραξε ποτέ κι ας ξηµερώνει

Χαράµατα στη σκέψη µου και πριν να φέξει η µέρα σκορπά η καρδιά µου τσι καυµούς στην ταραχή τ'αερά

Χάρε απου ΄ρθες στο όνειρο εγω δεν στην αρνούµαι στη µάχη που µε κάλεσες θα ρθώ δεν σε φοβούµαι

Χθεσινοβράδινο όνειρο σκέψη καθηµερνή µου χωρίς εσένα µάταιη θα είναι η ζωή µου

Χιλιάδες βάσανα η ζωή σε µένα έχει φέρει δεν είδα ούτε µια χαρά για να µε συνεφέρει

Χριστέ µου και ξηµέρωσε µια µέρα και για µένα να σηκωθώ να µην τα δω τα µάτια µου κλαµένα.

Χρόνια µες στην καρδούλα µου κάνει κακοκαιρία µα ευτυχώς µου έστειλε εσένα η Παναγία

Χρόνιε φονιά στο διάβα σου χαθήκανε οι χαρές µου, και άλλες δε συβάζω µπλιό να γίνουνε δικές µου.

Χωρίσαµε και σ'άλλονε τώρα χαρίζει χάδια µα εγω όµως είµαι τ'όνειρο που τη ξυπνά τα βράδια

Ψάχνω γυρεύω ερευνώ ζητώ ρωτώ κοιτάζω που θα το βρώ το φάρµακο να µην αναστενάζω

Ψάχνω γυρεύω ερευνώ ζητώ ρωτώ κοιτάζω που θα το βρώ το φάρµακο να µην αναστενάζω

Ψάχνω να βρω το δυστηχή που µοιάζει µέτα µένα για όνειρα να κλάψοµε που πήγανε χαµένα

Ψεύτικο το χαµόγελο στα χείλη βγήκε πάλι Χριστέ τον πόνο που βαστώ µην τονε νιώσουν άλλοι

Ω κακοµοίρη δυστυχή στην περιπέτειά σου ένα ποτήρι µε νερό να µη βρεθεί µπροστά σου

104

Μαντιναδες 2002

Μαντιναδες 2002 ΒΑΣΑΝΑ

Ωρες λεπτά και δεύτερα σε σκέφτοµαι καρδιά µου γιατί είσαι η µόνη που ΄δωσε ζωή στα όνειρα µου

Ψεύτικο το χαµόγελο στα χείλη βγήκε πάλι Χριστέ τον πόνο που βαστώ µην τονε νιώσουν άλλοι

105

Ω κακοµοίρη δυστυχή στην περιπέτειά σου ένα ποτήρι µε νερό να µη βρεθεί µπροστά σου

Μαντιναδες 2002

Μαντιναδες 2002 ΘΑΝΑΤΟΣ

Μαρµαρο µη βαροπατεις γιατι στεναχωραται ενας λεβεντης µερακλης από κατω που κοιµαται

Γιαντα βρε µοιρα το χαλας το καθε ονειρο µου φαινετε πως επιθυµεις σαφη το θανατο µου .

Γονατιστή στον τάφο µου θα κλαις και θα λυπάσαι µα θα 'ναι πια πολύ αργά για να στενοχωράσαι.

Αν 'ε' ποθάνω µη χαρείς να το 'χεις σε ντροπή του να σβήσει ένας µερακλής να φταιει το κορµί σου.

Αν έχει ο τάφος όνειρα δε θέλω να κοιµούµαι γιατί θα σ’ ονειρεύοµαι και θα στενοχωρούµαι.

Του ποθαµένου το κορµί λένε πως δεν σαλεύει µα το δικό µου το κορµί θα ‘ρθει να σε γυρεύει

Είµαι ένα νεκρό κορµί που θες πνοή να δώσεις µα έπρεπε να το σκεφτείς πρωτού να το σκοτώσει

Μακάρι και να 'πόθαινα µα να'τανε και ψέµα για να δω ποιός στον τάφο µου θα έκλαιγε για µένα

Στου Κάτω Κόσµου τα σκαλιά όταν θα κατεβαίνω στο τελευταίο θα σταθώ και θα σε περιµένω

Καλό ταξίδι όπου κι αν πας το σκότος δε λογάται εις τον Παράδεισο κιανείς δε πρέπει να φοβάται

Να 'σαι καλά εκεί που πας µαζί µε τη γιαγιά µου κι αµα τη δεις να της τα πεις τα χαιρετίσµατά µου.

Κι αν µίσεψες και έφυγες κι αντίκρισες σκοτάδι ήλιο θα κάµω τη καρδιά για να 'ρχεσαι το βράδυ

Για δε µε φώναζες παππού να τονε µπαλοτάρω το δρέπανο που κράταγε απ' τα χέρια να του πάρω

Πάλεψες µα δεν µπόρεσες το Χάρο ν' αφοπλίσεις κι αφού δεν τα κατάφερες δέχτηκες να µ' αφήσεις.

Ηθελα να 'µασταν µαζί µα είµαστε πάλι χώρια εµίσεψες τόσο µακριά και τρώει µε στεναχώρια.

Εφυγες δε λογάριασες και µίσεψες µακριά µου ήθελες να 'σαι αγκαλιά µαζί µε τη γιαγιά µου.

Οτι κι αν γράψω στο χαρτί θα τ' αλλοιώσει ο χρόνος µα δε χωρά και στη καρδιά τόσος µεγάλος πόνος.

Στερέψανε τα µάθια µου δε βγάνουν άλλο δάκρυ κι όλο υπάρχει ογρασά εις του µαθιού την άκρη.

Στις δέκα ήρθα να σε βρω για να σε πάρω πίσω δεν ήθελες όµως να 'ρθεις κι έφυγες πριν σ' αφήσω .

Αν ήξερα ότι έφευγες θα 'κανα ότι µπορούσα µε τρόπο έστω τεχνητό πίσω να σε γυρνούσα.

Οταν κατέβαινες παππού του Αδη τα σκαλοπάτια πες µου δε συγκινήθηκες που κλαίγαν τόσα µάθια;

Τραγούδι κάνω τον καηµό και µαντινάδες γράφω Ω! Θέ µου να ταν µπορετό που βρίσκεται να µάθω.

Τις σκέψεις µου αποτύπωσα στο µάρµαρο απάνω και µε το πόνο προσπαθώ συµβιβασµό να κάνω.

Κι αν µίσεψες και έφυγες η καρδιά µου σ' αγαπάει ∆εν είδα µε τα δάκρυα κανέναν να γυρνάει .

Μην κλαις που σ΄άλλη αγκαλιά η µοίρα µ'έχει πέψει άµα ποθάνουµε κι οι δυό η γης θα µας παντρέψει

Ο θάνατος είναι µικρός µπροστά στην οµορφιά του ζωή και όνειρα µαζί κεντούνε την καρδιά του.

Τάφος εδώ,τάφος εκει τάφος στην πέρα µπάντα ετσα 'γινε όλη µου η ζωή και δεν κατέω γιάντα.

Αραγε θα του πει κανεις πως εφυγα για παντα ή θα το δει µοναχος του απ'του φεγγαριου το κλαµα;

Μαυρ' Αρχοντα οτι κι αν συµβει σκλαβα σου δεν θα γινω στου Παραδεισου τη χαρα θα παω και θα µεινω

∆εν θέλω στην κηδεία µου να έρθει να γελάει όπως τους άλλους κι αυτός για µένα να πονάει

Θέλω τον τάφο µου φαρδύ δυό φέρετρα να βάνει να τηνε βάλουνε κι αυτή τη σκύλα σαν ποθάνει

Και ποθαµένη θα πονώ και ας νεκρωθεί το σώµα χώµα και σκόρπια κόκαλα θα σ'αγαπούν ακόµα

Θέλω τον τάφο γυάλινο να µπω χωρίς κασέλα για να περνά να µε θωρεί να την επιάνει τρέλλα

Μετά από σένα ο θάνατος µετά απ' αυτόν,ποιος ξέρει αν είναι δίκαιος ο Θεός κοντά µου θα σε φέρει

Ενας ετοιµοθάνατος τον χάρο παζαρεύει για το χατήρι µιας ξανθιάς παράταση γυρεύει

Μάνα µου ήτανε γραφτό κουστούµι να αγοράσεις γαµπρίκιο και στο σώµα µου νεκρό να το περάσεις

106

Μαντιναδες 2002

Μαντιναδες 2002 ΘΑΝΑΤΟΣ

Απάνω από τον τάφο µου θα'κους λαούτα λύρες να καταλάβεις χάροντα πως Κρητικό επήρες

Οταν πεθάνω η ψυχή να γίνει περιστέρι να παω στο µπαλκόνι της να δω πώς υποφέρει.

Στον τάφο που µε έβαλες δε θέλω να δακρύζεις θέλω µονάχα να περνάς και να τον συγυρίζεις.

Ζήσω,πεθάνω στη ζωή αδιάφορο µ' αφήνει αφού δεν εκατόρθωσα να µ' αγαπήσει εκείνη.

∆ε σ' απαρνούµε εκτός αν δεις τους φίλους µου σε λύπη και να κρατούνε τα κεριά να ανάψουνε στο σπίτι.

∆ε σ' απαρνούµαι εκτός αν δεις τους φίλους µου να τρέµουν να µην µπορούν τα δάκρυα στα µάτια τους να στένουν.

Οτνε µε κατεβάζουνε στη µαύρη γη στο χώµα διαδόσετε πως το φονιά τον αγαπώ ακόµα.

Βρύση θα βάλω στο σταυρό του τάφου µου να τρέχει για να ποτίζονται οι καηµοί τση µέρες που δε βρέχει

Ποθαίνω και σε προκαλώ βάλε τα µαύρα και έλα το τελευταίο ραντεβού στη νεκρική κασέλα.

Ψυχοµαχώ και βρίσκεται η σκέψη µου κοντά σου και κλαίω,που δεν θα αιστανθώ το νεκροφίληµα σου.

Κουµπάρα µπήκε η µαύρη γη στο γάµο το δικό µας κάνει αλλαγή τα στέφανα µέσα στο φερετρό µας

Η θάλλασσα και ο ουρανός έχουν το ίδιο χρώµα οι πλούσιοι και οι φτωχοί θάβονται στο ίδιο χώµα

Θέλω στον τάφο µου δεντρό από κάθε µπάντα ένα να 'ναι στη µέση το κορµί απού χάθηκε για σένα

Ιντα θα βγει που σ' αγαπώ αφού µε πεθαµένη από τα χείλη µιας νεκρής το ''σ'αγαπώ'' δεν βγαίνει

Φωνάζω,σκούζω δυνατά στο τάφο τση γερµένη µα δεν ακούνε τις φωνές στο τάφο οι πεθαµένοι

∆ακρύζω,µα το δάκρυ µου περίεργα µυρίζει δεν είναι µυροβολιαστό και θάνατο θυµίζει

Αµα ποθάνω επιθυµώ µια τελευταία χάρη να έρθει στη κηδεία µου να κάνει το λυράρη

Σαν ήµουν κλινικά νεκρή ήρθε τόσο κοντά µου που µες το κλάµα του άκουσα να λέει τ' όνοµά µου

Στεκότανε και κοίταζε το σώµα που' χα αφήσει στα µάτια του αντίκρισα πως µ' είχε αγαπήσει

Στεκόταν και µε κοίταζε και µου λεγε '' καρδιά µου γιατί το αποφάσισες και µίσεψες µακριά µου''

Στου τάφου µου το µάρµαρο µε δάκρυα µου το'πε πως κάθε µέρα θα' ρχεται µα χάθηκε από τότε

Ησουνα κλινικά νεκρός κι όµως νιώθω κοντά µου φτερούγισµα που προσπαθεί να µπεί στην αγκαλιά µου

Θέλω τον τάφο µου βαθύ αέρας να µην µπαίνει ίσως δε λιώσει το κορµί και να σε περιµένει.

Πρόσκληση να τσι στείλετε στο θάνατό µου νά'ρθει προσωπική κι ο φάκελος προς το φονιά να γράφει

Ανε ποθάνω κι ακουστεί θέλω να ζεις και να 'σαι για να θωρείς ήντα 'χασες και να στενοχωράσαι

Ο θάνατος είναι σκληρός για τους απελπισµένους γιατί η ψεύτρα η ζωή είναι για ορισµένους.

Ανε ποθάνω και σκεφτεί αυτή να µ'αγκαλιάσει και ποθαµένο το κορµί µπορεί να ανατριχιάσει

Στόµα θα βγάλει να µιλεί του τάφου µου το χώµα όταν περνάς πως σ'αγαπώ να σου φωνάζει ακόµα

Ανε ποθάνω και βρεθεί κοντά σου περιστέρι θά’ναι η ψυχή µου που θα’ρθεί µήνυµα να σου φέρει

Είµαι νεκρή κι όµως πονεί ακόµα η καρδιά µου είν' η κατάρα του σεβντά το φως στη σκοτεινιά µου..

Τα δυο κεριά που µου 'φεγγαν µου τα'σβησε µια µπόρα κι όλος ο κόσµος σκοτεινός είναι για µένα τώρα

Στο µάρµαρο του τάφου µου θα ζωγραφίσω εσένα Να σε θωρούν τα µάτια µου αν είναι και κλεισµένα

Βάλε στον τάφο µου δεντρό στο Θιό η ψυχή οντε πάει να του ζητώ να βγαίνω ανθός στα φύλλα του το Μάη

Το φέρετρο µου αφήσετε αυτή να το στολίσει Με τέχνη που θα συγκινεί όποιον θα τ’ αντικρίσει

Ανε ποθάνω και βρεθώ µε ανοιχτό το στόµα θα’ ναι γιατ' ήθελα να πω πως σ’ αγαπώ ακόµα

Θα'µαι στο φέρετρο νεκρός και δίπλα µου θα κλαίει και µέσα στ΄ αναφιλητά συγνώµη θα µου λέει.

107

Μαντιναδες 2002

Μαντιναδες 2002 ΘΑΝΑΤΟΣ

Μ' αρνήθηκες µα µη σε δουν στον τάφο το δικό µου δε γίνεται και ο φονιάς να κλαίει το χαµό µου

Εµαθα πως παντρεύεται Θέ µου τι ειρωνεία νύφη αυτή και γω νεκρός στην ίδια εκκλησία

Τα όρη τα ψηλά βουνά κι αυτά θα µε πενθούνε θα λιώσουνε τα χιόνια τους και δάκρυ θα γενούνε

Εχω κακό προαίσθηµα γρήγορα θα ποθάνω κι ας µου το λένε οι γιατροί τσι πόνους πως θα γιάνω

Ψυχοµαχεί και πρόλαβα στην πόρτα τση το χάρο κι'πα του χάρε άσε την και εγώ θα την επάρω.

Ιντα µπλιό να φοβηθώ σε ότι φιλιά κι αν κάνω αφού 'δα το χάρο ζωντανό στην αγκαλιά σου πάνω

Θε µου µια χάρη σου ζητώ τα µάθια µου πριν κλείσω ευτυχισµένο θανατο στ' αγκάλες τση να ζησω

Εγώ ακόµα και νεκρός εντύπωση θα κάνω γιατί θα γράφουν σ'αγαπώ τα κόκκαλά µου επάνω

Ανε ποθάνω µη µε κλαις γιατί 'µαι ποθαµένος κλάψε µε µόνο ζωντανό πού ‘µαι βαθιά θλιµµένος

Πάντοτε απ'τον ύπνο µου ξυπνώ και βλέπω εσένα οι πεθαµένοι όταν ξυπνούν ζούνε σε ένα ψέµα

Ελα µικρή στο µνήµα µου και πίστεψε στ'αλήθεια πως δεν ορίζεις µπλιο καρδιά πο'χα παλιά στα στήθια

Απάνω στην ταφόπλακα θα γράψω τ'ονοµά της για να περνά και να θωρεί τα κατορθώµατά της

Οσοι πονούν και δεν µπορούν φάρµακο να βρούνε στο τάφο τους θα βρουν γιατρό εκεί θα γιατρευτούνε.

Θέλω τον τάφο µου κρυγιό βαθιά µέσα στο χιόνι για να παγώνει το κορµί να παγουδιούνε οι πόνοι.

Αυτός που φεύγει απ' τη ζωή πάει να ησυχάσει αλί σ' αυτόν που έρχεται τι έχει να περάσει

Λίγος µα µερακλίδικος ήτονε ο καιρός σου χαίρεται η γης που χει κορµί νεκρού σαν το δικό σου

Εγώ θα πάψω να πονώ µόνο σαν µπω στο χώµα εκεί που η σκέψη δε µπορεί να τυραννά το σώµα

Πληγές που δεν εµπόρεσε ο χρόνος να γιατρέψει ο κρύος τάφος µοναχά θα µου τσι θεραπέυσει

Θέλω δεντρί στο τάφο µου µε φύλλα µαρµαρένια για να καθίζουν τα πουλιά τα παραπονεµένα

Στου τάφου µου το µάρµαρο από την µέσα µπάντα θα την εκάνω ζωγραφιά να την εβλέπω πάντα

Ανε ποθάνω δως µου φώς Θεέ µου για λίγο µόνο για να µπορώ σαν κλαίει αυτή να την ποκαµαρώνω

Οταν ποθάνω µυστικά θα µε µοιρολογάσε γιατί θα νοιώθεις µοναξιά σ' όποια αγκαλιά και να'σαι

Από το σπίτι τζη νεκρό όταν θα µε περνάτε παίζετε λύρες να θαρρεί ότι σε γάµο πάτε

Θέλω βραδυά µ'αστροφεγγιά µέσα στην αγκαλιά σου να σβήνω και ψιθυριστά να λέω τ'όνοµά σου.

Ανε ποθάνω να µην κλαίς γονάτισε στον τάφο και λέγε µου καλοστρατιά στον άλλο κόσµο να'χω

Ανε ποθάνω και δεν βρεθούν άνθρωποι να µε πάνε θ' αναγκαστούνε ύστερα οι σκάρες να µε φάνε

Σαν θα ποθάνω βάλτε µε σ'ένα δεντρό απο κάτω να λιώνω εγώ να θρέφει αυτό να νιώθω πως υπάρχω

Χριστέ µου και να πόθενα και ο χάρος να κοιµάται κ'ύστερα να΄ναι ψόµατα να δω ποιός µε λυπάται

Μάνα σαν κούσεις αγρασά στου τάφου σου την άκρη δεν είναι βρόχινο νερό είναι του γιού σου δάκρυ

Σαν αποθάνω πέστε της µη µε νεκροφιλήσει γιατί ειν'το φιλί της δυνατό και θα µε αναστήσει

∆ε θέλω να µε βάλουνε σε τάφο σαν πεθάνω γιατί αγαπώ τη λευτεριά και για κλειστός δεν κάνω

Στο θάνατό µου µη βρεθείς στο κλάµα µη σε βγάλει γιατί για δεύτερη φορά θα µε προδώσεις πάλι.

Σαν αποθάνω να µη 'ρθεις µη µάθουνε ποια είσαι όλοι θα κλαινε αληθινά µα συ θα προσποιείσαι.

Νεκρό να µε περάσετε από τη γειτονιά της να βγει στην πόρτα και να δει τ' αποτελέσµατά της.

∆ε θέλω να µε δει νεκρό στον τάφο µέσα εκείνη γιατί αν είναι αλαφρό το χώµα θα βαρύνει.

∆ε θα προλάβει η µάνα µου να δει γάµο δικό µου το γάµο µου θα τονε δει µέσα στο φέρετρό µου.

108

Μαντιναδες 2002

Μαντιναδες 2002 ΘΑΝΑΤΟΣ

Θέλω στον τάφο µου κλαδιά και µια φωτογραφία εκείνη που 'µαστε µαζί γιατί 'ναι η αιτία.

Στην πλάκα του µνηµείου µου θα ζωγραφίσω εσένα να σε θωρούν τα µάτια µου κι αν είναι και κλεισµένα

Θέλω τον τάφο µου ανοιχτό να 'ρχονται να θωρούνε ίντα παθαίνουν οι καρδιές π' αληθινά αγαπούνε.

Χάρε φονιά εγκληµατείς στο λέω κι ας 'ποθάνω όταν θα πάρεις µερακλή στα νιάτα του επάνω.

Οι τελευταίες οι στιγµές δεν είναι σαν τις άλλες θέλεις δε θες τα δάκρυα βγαίνουνε στάλα-στάλα.

Αν έχει ο Αδης οµορφιές κι αγάπες για να κάνω λόγω τιµής δε µ' ένοιαζε κι απόψε να 'ποθάνω.

Στο θάνατό µου σα βρεθείς δάκρυ σταλιά µη βγάλεις γέλα που το κατόρθωσες στον Άδη να µε βάλεις.

Για σένα απαρνήθηκα πατέρα,αδέλφια,µάνα κι εδά που φεύγω απ'τη ζωή πνίγονται αυτοί στο κλάµα

Ω! κακοµοίρα µάνα µου πως ήτανε γραφτό σου γαµπρό µες στο φέρετρο να τονε δεις το γιο σου.

Στη πλάκα του µνηµείου µου γράψτε το όνοµα της για να περνά και να θωρεί τα κατορθώµατά της

Αν εποθάνω και φανεί µετά απο λίγη ώρα αφήσετε τη να κλουθά κι αυτή τη νεκροφόρα.

Στο φέρετρο µου γράψετε απάνω το΄νοµα της και το δικό µου όνοµα πάνω στα στέφανά της

Φεγγαρι µου ανε την εδείς πέστσει πως περιµένω νάρθει και ας φέρει θάνατο έτσι κι αλλιώς ποθαίνω

Τον ήλιο βάζω µαρτυρά τον ουρανό κριτή µου πως είσαι αιτία κι αφορµή κι έχασα τη ζωή µου

Αζωντανός και µερακλής εµπήκα στη ζωή σου θα'µαι νεκρός όµως θα ζω για πάντα στην ψυχή σου.

Αν έρθεις στην κηδεία µου µε το χαµόγελο έλα να δω στερνή χαρά στη νεκρική κασέλα

Αφού δεν βρίσκεται γιατρός να γιάνει την πληγή µου στον τάφο γρήγορα θα µπεί το µαύρο το κορµί µου

Πάνω στον τάφο µου θα κλαίς και θα ζητάς συγνώµη φαίνεται δεν κατάλαβες ειντά 'καµες ακόµη.

Ψυχοµαχώ κι αδιαφορείς µα τούτο 'δω να ξέρεις πως µοναχή σου στη ζωή θα κλαις και θα υποφέρεις.

Αν είν’ η µέρα όµορφη την κάνει το σκοτίδι κι αν έχει αξία η ζωή ο θάνατος τη δίδει.

Αν έχω πόνο στην καρδιά στον κόσµο δεν το δείχνω κι όλο αιτία κι αφορµή για να ξεφύγω βρίχνω.

Ανάθεµά σε για ζωή πως έτυχε ν'αδειάσει και σκέφτοµαι το θάνατο για να µε ξεκουράσει

Οταν του γάµου στέφανα στη κεφαλή τζη µπούνε ει τα δικά µου στέφανα στον τάφο θ'ακουµπούνε

Μπορεί το σώµα να χαθεί χάµε στη γή να λιώσει µα η ψυχή µου θα ποθεί πάλι να σ' ανταµώσει .

Στον Αδη όντε κατέβαινες ήθελα ασε παντήξω το χέρι να σου κράταγα πίσω να σε τραβήξω.

∆εν συνειδητοποίησα Θέ µου το θάνατό σου γι' αυτό δυο τριαντάφυλλα φέρνω για το χαµό σου.

Και να της δώσεις δυο φιλιά και να την αγκαλιάσεις εκεί θα είσαστε µαζί δεν θα την ξαναχάσεις.

Εφυγες και δε σκέφτηκες καν να µε χαιρετήσεις που ήθελα να σ' αγκάλιαζα πρωτού αποχωρίσεις.

Να µη σ' αφήσω να χαθείς και φύγεις µακριά µου για δεν µπορώ να τον γροικώ το πόνο στη καρδιά µου.

Πάλεψες µα δεν µπόρεσες το Χάρο να αφοπλίσεις κι αφού σε πρόδωσε η καρδιά δέχτηκες να µ' αφήσεις.

Καλό ταξίδι όπου κι αν πας σου εύχοµαι παππού µου και όσα χρόνια κι αν διαβούν θα ζεις µέσα στο νου µου.

Εφυγες µα δεν µπόρεσα να συνειδητοποιήσω το θάνατό σου να δεχτώ να σ' αποχαιρετήσω.

Πήρε απόφαση η καρδιά µέσα να σε φυλάξει και σαν πανάρχαιο φυλαχτό δεν θέλει να σε χάσει.

Πόνος αστείρευτος καηµός µέσα µου έχει φωλιάσει και δεν υπάρχει γιατρικό σ' ολόκληρη την πλάση.

Με µαντινάδες προσπαθώ το πόνο να λιγάνω µα χάθηκες και δεν µπορώ τραγούδια να σου βγάνω.

Με τρόπο έστω τεχνητό µόνο θα προσπαθήσω στο άψυχο το σώµα σου ζωή να σου χαρίσω.

109

Μαντιναδες 2002

Μαντιναδες 2002 ΘΑΝΑΤΟΣ

Οταν ο Χάρος νίκησε και πήρε την ψυχή σου ξέρε το πως ταξίδευε κι η σκέψη µου µαζί σου.

Ρώτησα τ' άστρο της αυγής που ξενυχτά το βράδυ αν σε παρακολούθησε σαν µίσευγες το βράδυ.

Στο µάρµαρο αποτύπωσα σκέψεις να σου χαρίσω γιατί µε δάκρυα δεν µπορώ πίσω να σε γυρίσω.

Οταν σε βρήκανε νεκρό έκλαψα το χαµό σου και οι γιατροί διαπίστωσαν απλά το θάνατό σου .

Ψυχοµαχώ και πέστε τσι αίµα να΄ρθει να δώσει ένα γραµµάριο αρκετό είναι για να µε σώσει

Θέλω λουλούδια πλαστικά στον τάφο µου απάνω για να µη θέλουν πότισµα σε κόπο µη σε βάνω

Σπασανε οι φτερουγες µου µε µια ειδηση που πηρα δεν την οριζουµε εµεις αλλα ο Θεος τη µοιρα..

Θα στειλω εναν άγγελο µηνυµα να του πεψει οτι ο Μαυρος Αρχοντας θα ερθει να µε κλεψει

Οταν θα φυγω απ τη ζωη θα γινω µια σταγονα και θα πηγαινω οπου πας θα σε κλουθω αιωνια

Τί σου'κανα και λαχταρείς να δεις το θάνατό µου απού σ'αγάπησα πιστά κι αυτό ειν' το φταίξιµό µου

Θέλω στον τάφο µου γυαλί και µια φωτογραφία να βλέπει ο κόσµος τί κορµί χάθηκε κι εισ΄αιτία

Μια µέρα πριν να παντρευτείς εγώ θα αυτοκτονήσω να αναβληθεί ο γάµος σου µέχρι να σαραντήσω

∆ε σκέφτοµαι το θάνατο άλλο στο νου µου έχω πως την παντέρµη µοναξιά του τάφου δεν αντέχω

Αµα ποθάνω γελαστός το στόµα µου µην κλείσεις για να µε δεις χαρούµενο όταν θα µε φιλήσεις

Θέλω τον τάφο µου γυαλί όσο και ανε κοστήσει για να περνά να µε θωρεί πώς µ' έχει καταντήσει

Μπρούµυτα να το βάλετε το σώµα µου στο τάφο στη µάχη µε τα χώµατα µπροστά το µπέτι να χω

∆εν την εθελω τη ζωη αφου χαρα δεν ειδα κι αναζητω στο θανατο την τελευταια ελπιδα

Ο χωρισµός κι ο θάνατος λένε πως συµφωνούνε µα προτιµώ το θάνατο αντις να χωριστούµε

∆άκρυ µη βγει στα µάτια σου όντε θα µε κηδένε γιατί 'ναι αισχρό στο θύµα οµπρός µάτια φονιά να κλαίνε.

∆ε θέλω να γενώ φονιάς µα εκείνος µ' αναγκάζει όταν µπροστά µου επίτηδες την άλλη αγκαλιάζει.

∆ε σ' απαρνούµαι εκτός αν δεις χαρτιά πάνω στους τοίχους να γράφουν τα στοιχεία µου και να καλούν τους φίλους.

∆ε σ' απαρνούµαιεκτός αν δεις τη µάνα µου να κλαίει τούφες να βγάνει το µαλλί φόνισα να σε λέει.

Οταν θα µε διαβάζουνε στο φέρετρο οι παπάδες θέλω αγέρας να γενείς να σβήσουν οι λαµπάδες.

Ψυχοµαχώ και κάµετε οι συγγενείς µου πέρα κι αφήστε εκείνη π' αγαπώ να µου κρατά τη χέρα

Ο χάρος είναι δίκαιος µ' αυτός που τονε στέλνει να µη πειράζει µερακλή για δε του παραγγέλνει ;

Μόνο στο θάνατο µπορούν να γιατρευτούν οι πόνοι σα θα ντακάρει το κορµί πάνω στη γη να λιώνει

Ποιός θα µου πει να σ'αρνηθώ ποιός έχει τέτοιο θάρρος που'χω καλιά να µε δεχτεί στην αγκαλιά του ο Χάρος!

Το νυφικό που θα φορείς µ' άλλον στην εκκλησία βαλ' το µου νεκροσέντονο σα θα 'ρθεις στην κηδεία

Μετά από σένα ο θάνατος είναι η µόνη λύση γιατί δεν θα 'χω στην ζωή πράµα να µε κρατήσει

Μην πείτε πως επόθανα να µε παρεξηγήσει γιατί µονάχη έφυγα κι ίσως να του' χω λείψει.

Στου παραδείσου καρτερώ την πόρτα και ξανοίγω θέλω να δω στα µάτια σου τη θλίψη και να φύγω

∆εν ξέρω τι αντίδραση θα επακολουθήσει όταν το σώµα που αγαπά φέρετρο αντικρίσει

Σαν ήµουν κλινικά νεκρή ήρθε κοντά σε µέενα και είπε ''Θέ µου κάµε το να' ναι µεγάλο ψέµα''

Σαν ήµουν κλινικά νεκρή και έχασα τη µάχη είπε πως µόνο εµένανε ήθελε πάντα να'χει

Στεκόταν και µε κοίταζε µε δάκρυα στα µάτια αν κι ήµουν κλινικά νεκρή µε έκανε κοµµάτια

Στου τάφου µου το µάρµαρο δίπλα από το καντήλι έγραψε ''σε αγάπησα µα µείναµε δυο φίλοι''

110

Μαντιναδες 2002

Μαντιναδες 2002 ΘΑΝΑΤΟΣ

Αν τύχει και µε δει νεκρή και δε µπορ' αντιδράσω πείτε του πως κατάφερα να τονε ξεπεράσω

Ανε ποθάνω στα µακριά και δε βρεθώ κοντά σου θα περιµένω µε νεκρούς τα χαιρετίσµατά σου

∆ε µε φοβίζει ο θάνατος του κάτω κόσµου οι τόποι γιατί µε περιµένουνε πολλοί δικοί µου αθρώποι.

Αραγες γη πως το βαστάς και πώς το κολαντρίζεις στσ' αγκάλες σου ενός µερακλή το σώµα να κοιµίζεις

Φοβούµε τον το θάνατο γιατί µπορεί κερά µου να ζει να τηνε ενεζητά την καλοσυντροφιά µου

Οταν πεθάνω µη σταθείς ούτε στα πέντε µέτρα γιατί κοµµάτια θα γενεί του τάφου µου η πέτρα.

Σβήσε τ'αποτυπώµατα απ'την πληγή απάνω να µη σε βρούνε ένοχη κερά µου όντε ποθάνω

Θέλω κλαδιά στον τάφο µου µα να'ναι µαραµένα για να καθίζουν τα πουλιά τα παραπονεµένα.

Κινούµε,βλέπω,περπατώ γελώ,µεθώ,γλεντίζω µα'µαι νεκρός αφ'όνειρα ανθρώπου µπλιο δε χτίζω

Θέλω στον τάφο το κορµί εσύ να κατεβάσεις η µόνη µου παραγγελιά γιέ µου,"µην το ξεχάσεις"

Οντε θα λιώσει το κορµί σε µια σειρά θα µπούνε τα κόκαλα να γράψουνε ποσο σε αγαπούνε.

Βάλε στον τάφο µου δεντρό να θρέφετε όντε λιώνω και ίσως γενώ για να σε δω φύλλο σε κάποιο κλώνο

Αν έρθεις να µε δεις νεκρό µην κλάψεις να το νιώσω Πως χάνω για παντοτινά ότι αγαπούσα τόσο

∆ε µε φοβίζει ο θάνατος δεν κλαίω ανε ποθάνω χαρές δεν έχω να σκεφτώ πως φεύγω και τσι χάνω

Αµα πεθάνω πείτε τση στην πόρτα να προβάλει να΄ρθεί κι ας είναι ψεύτικο το δάκρυ που θα βγάλει

Οταν σκοτώνει ο φονιάς κρύβεται µη τον βρούνε γι'αυτό και συ στο τάφο µου φρόντισε µη σε δούνε.

Αν µάθεις πως επόθανα δε θέλω να µε κλάψεις ούτε στο σπίτι µου κερί να'ρθείς και να µ'ανάψεις.

∆ε µε φοβίζει ο θάνατος δε τον ελογαριάζω έτσι κι' αλλιώς και ζωντανός µε πεθαµένο µοιάζω.

∆ε την εθέλω τη ζωή σα λιώσει το κορµί της θα µπω µέσα στο φέρετρο να κοιµηθώ µαζί της

∆ε θέλω να µε δει νεκρό όντε θα µε περνάτε αζωντανό και µερακλή θέλω να µε θυµάται

Ανε ποθάνω µη χαρείς να το 'χεις σε ντροπή του να σβήσει ένας µερακλής να φταιει το κορµί σου.

Θάνατε στάσου µια στιγµή για ν'αποχαιρετήσω εκείνη που µε κάλεσε να τη γλυκοφιλήσω

Πνίξε το δάκρυ µε χαρά και τη χαρά µε δάκρυ µια ηλιαχτίδα σε θωρεί στου θάνατου την άκρη

Ο κάτω κόσµος είν' κακός γιατί δεν ξηµερώνει γιατί δεν κράζει πετεινός δεν κελαηδεί αηδόνι

Εκειά που θα µε θάψουνε δεν θέλω να σιµώσεις ακόµα και στο µνήµα µου φωθιά θα θες να δώσεις

Πάντοτε απ'τον ύπνο µου ξυπνάω ιδρωµένος όταν κοιµάµαι το ξεχνώ πως είµαι πεθαµένος

Ελα µικρή στο µνήµα µου και σήκωσε την πλάκα να δεις πως εκατάντησε εκείνος που σ'αγάπα

Ιντα τη θέλει τη ζωή ο Θιός και τη χαρίζει δώρο που πίσω πέρνεται τίποτα δεν αξίζει

Θέλω τον τάφο µου βαθύ ρίζα δεντρού µη φτάνει να µην το βρει ο πόνος µου κι αυτό και το ξεράνει.

Οταν πεθάνει ο άνθρωπος δεν πρέπει να τον κλαίτε να τονε κλαίτε µια φορά την ώρα που γεννιέται

Πως είναι το κορµί στη γη όταν µπάινει δεν το νοιάζει ζει ο νεκρός όταν γι αυτόν κάποιος αναστενάζει

Μόνο στον τάφο σα θα µπω θα λείψουνε από µένα η κάθε µια γλυκιά στιγµή που πέρασα µε σένα

Θέλω στον τάφο µου χαρά και δυνατό λυράρη να νιώσει ο χάρος ένοχος που ήρθε να µε πάρει

Κι οι ποταµοι θα τρέχουνε ότε θα µε κηδαίνε για' θα 'ναι αµέτρητοι αυτοί που για εµέ θα κλαίνε

Οι φίλοι στην κηδεία µου G3 θα κρατούνε να παίζουν έξω απ'το σπίτι της όντε θα µε περνούνε

Οταν πεθάνω πείτε της µαύρα να µην φορέσει γιατί είν'ο θάνατος πικρός και θα την επονέσει

111

Μαντιναδες 2002

Μαντιναδες 2002 ΘΑΝΑΤΟΣ

Οταν ποθάνω θα γυρνά µε µάτια δακρυσµένα γιατί θα νοιώθει πιο νεκρή πιο µόνη κι από µένα

Παίζετε χίλιες µπαλωθιές όντε θα µε κηδένε πως κατεβαίνει µερακλής στον Αδη να κατένε

Στην πλάκα του µνηµείου µου θα ζωγραφίσω εσένα για να γνωρίζει τον φονιά η µάνα που µε γέννα.

Ενα και µόνο ραντεβού στον τάφο θα σου δώσω αφού δεν µας αφήνουνε εδώ να σ'ανταµώσω

Θέλω τον τάφο γυάλινο να φαίνοµαι οντε λιώνω και να διακρίνονται οι πληγές οι αδικές σου µόνο

Ανε ποθάνω εγώ για σε ο κόσµος τι θα λεέι πρώτα τονε ερέµιασε κι ύστερα τον εκλαίει

Πρώτη στην πόρτα τσ' εκκλησάς όταν ποθάνω στάσου ο κόσµος να σε συγχαρεί για το κατόρθωµά σου

Την τελευταία µου στιγµή θα γράψω σε µια κόλλα ν'άλλάξει εκείνη τον νεκρό να δει τα τραύµατα όλα

Ο θάνατος είναι γλυκός για τους δυστυχισµένους αφού η ψεύτρα η ζωή είναι για ορισµένους

Σα 'ρθεις στο κοιµητήριο θα συναρµολογήσω τα κόκκαλα και θα σταθώ ορθός να σε φιλήσω

∆ε θέλω να µε βάλουνε σε τάφο σαν πεθάνω µόνο θε να µε βάλουνε στο στρώµα της επάνω

Πέστε της πως ψυχοµαχώ να δείτε αν θα δακρύσει µα θα ΄ναι δάκρυα της χαράς για να σας συγκινήσει.

Απ' ώρα και χωρίσαµε ένα 'ναι τ' όνειρό µου εγώ νεκρός κι αυτή κερί δίπλα στο φέρετρό µου.

Μακριά από τ' άλλα µνήµατα να βάλουν το δικό µου να µην ιδουν άλλοι νεκροί τον αναστεναγµό µου.

Οταν θα δεις τη µάνα µου µ' ολόµαυρο µαντήλι έλα κρυφά στον τάφο µου κι άναψε το καντήλι.

Οταν θα δεις τη µάνα µου µια µέρα µαυροφόρα σκύψε και ρώτησέ τηνε που είµαι αυτήν την ώρα.

Οταν θα δεις τη µάνα µου µια µέρα µαυροφόρα λογάριασε πως έφτασε του χωρισµού η ώρα.

Ενα πιστόλι απ' τα καλά στον τάφο θέλω να 'χω σε κάθε µου µνηµόσυνο να δείχνω πως υπάρχω.

∆ε θέλω εγώ στον τάφο µου στεφάνια και λουλούδι µόν' θέλω να χαράξετ απάνω δυο τραγούδια.

∆ε θέλω νεκρολούλουδα πάνω στο φέρετρό µου µονάχα την εικόνα της για να 'ναι σύντροφός µου.

Θέλω στον τάφο µου κλαδιά πουλάκια να περνούνε να κάθονται επάνω του να µε παρηγορούνε.

Σύρε κερά µου µια φωνή την ώρα που θα φεύγω κι έλα να δεις στα µάτια µου το πόσο σε λατρεύω.

Ηθελα και να κάτεχα άνθρωπος σαν ποθάνει θέτει και ξεκουράζεται ή το χαµάλι κάνει.

Στο µισεµό µου να µη 'ρθεις να µ'αποχαιρετίσεις στο χωρισµό µας πρόλαβες νεκρό να µε φιλήσεις

Στον κάτω κόσµο οι καρδιές µπορεί ν'αλλάζουν ταίρι ίσως εκειά ο θάνατος κοντά να µας εφέρει

Από ταβλι το φέρετρο φτηνό το θέλω να΄ναι γιατί το σώµα που θα µπεί σκουλίκια θα το φάνε.

Και ποθαµένος θα πονώ κι ας νεκρωθεί το σώµα χώµα και σκόρπια κόκκαλα θα σ' αγαπούν ακόµα

Φαίνεται να περνά καλά άνθρωπος σαν ποθάνει γιατί δε γύρισε κανείς παράπονα να κάνει

Θε µου αν είσαι δίκαιος κάνε µου µία χάρη αν µε λυπάσαι στείλε µου τον Χάρο να µε πάρει

Και ο Θεός σα δει νεκρό στην εκκλησιά λυπάται γιατί του γιού του Χριστού τα βάσανα θυµάται

Παίξετε χίλιες µπαλωθιές όντε θα µε κηδένε πως κατεβαίνει µερακλής στον Άδη να κατένε

Τρέξε σταµατησέ 'τηνε τη νεκρική κασέλα σκύψε και φίλησε γλυκά το στόµα που σου γέλα

Μην τον δειλιάς τον θάνατο κι ότι µπορείς να κάνεις γιατί και να τον σκέφτεσε πάλι θε πεθάνεις

Στην πλάκα η του τάφου µου από τη µέσα µπάντα θα τήνε κάνω ζωγραφιά να τη θωρώ για πάντα

Η διαφορά ενός νεκρού απ' το δικό µου σώµα είναι πως λιώνω µοναχός κι αυτό λιώνει στο χώµα

Στου κάτω κόσµου τα σκαλιά όντε θα κατεβαίνω στο τελευταίο θα σταθώ για να σε περιµένω.

112

Μαντιναδες 2002

Μαντιναδες 2002 ΘΑΝΑΤΟΣ

Έχω µονάχα µια καρδιά κι είν'το παράπονό µου. Γιατί πονεί γι'άλλο κορµί κι όχι για το δικό µου.

Στο αραχνιασµένο µνήµα µου αν τύχεις και περάσεις σίδερο να έχεις την καρδιά θα κάτσεις να µε κλάψεις.

Όταν πεθάνω πείτε της µαύρα να µην φορέσει γιατί ο θάνατος είναι πικρός και θα την επονέσει

Πρώτη στην πότρα τσ' εκκλησσιάς άµα ποθάνω στάσου ο κόσµος να σε συγχαρεί για το κατορθωµά σου

Αφού δεν βρίσκεται γιατρός να γιάωει την πληγή µου γρήγορα στον τάφο θα µπεί το µαύρο το κορµίµου

Στου τάφου µου το µάρµαρο θα γράψω το ονοµά τζη όταν 'περνά να θωρεί τα κατορθοµατά τζη

οι φίλοι στην κηδεία µου G3 θα κρατούνε να παίζουναι έξω απο το σπίτη της όντα θα µε περνούνε

Θέλω δεντρί στο τάφο µου µε φύλλα µαρµαρένια για να καθίζουν τα πουλιά τα παραπονεµένα.

Κι οι ποταµοι θα τρεχουνε οντε θα µε κηδενε γιαντα θα 'ναι αµετρητοι αυτοι που θα µε κλαινε.

Ο τάφος είναι σκοτεινός κι' η φυλακή ετσα 'ναι σε ένα απ' τα δύο για χάρη σου κερά µου θα µε πάνε.

Θέλω δεντρί στο τάφο µου µε φύλλα µαρµαρένια για να καθίζουν τα πουλιά τα παραπονεµένα.

Κι οι ποταµοι θα τρεχουνε οντε θα µε κηδενε γιαντα θα 'ναι αµετρητοι αυτοι που θα µε κλαινε.

113

Μαντιναδες 2002

Μαντιναδες 2002 ΓΝΩΜΙΚΕΣ

Ποτέ σου δε θα βρεις χαρά σε µιαν αγάπη ψεύτρα γιατί 'χει µες στο στήθος της αντί καρδιά µια πέτρα

Αν δεν το ξέρεις µάθετο πως αµαρτία κάνεις, καλά ‘ναι τα πεισµατικά µα ‘συ το παρακάνεις.

Απ’ αστραπή κι από βροντή κι από νερό και χιόνι, κι από κασίδη και σπανό Θεός να σε γλιτώνει.

Απ’ ότι έχει ο άνθρωπος τα λόγια έχουν χάρη, και κάνουνε κάθε καρδιά παρηγοριά να πάρει.

Μην απελπίζεις άνθρωπο µε τη δική σου γνώση γιαί δεν ξέρεις ο Θεός τι έχει να του δώσει.

Αφού στο γιό του ο Θεός έδωσε τέτοιο δράµα γιάντα να λυπηθεί εµάς που δεν µας έχει πράµα.

Οσα ποτήρια και να πιω ζωής γεµάτα πόνο υπάρχουν και καλές στιγµές που ζω για κείνες µόνο..

Ο άνθρωπος εις τα νιάτα του κάνει µα δε λογιάζει σαν έρθει ο νούς στην κεφαλή ούλα τα λογαριάζει.

Νά 'χαν τ'αντρόγυνα χολή να'χαν 'αδέρφια µάχη, ο κόσµος θα εχάλαγε και θα γινόταν στάχη

Πότε χωρίς να σέβεσαι ευχάριστος δε θα 'σαι να σέβεσαι και ν' αγαπάς αν θέλεις ν' αγαπάσαι.

Αντρας δεν είναι απου λαλεί, που στέκει και κορδίζει µα εκείνος που τα λόγια του η σύνεση ορίζει.

Μην υπερηφανεύεσαι, θα πάθεις µέχρι τέλους, η έπαρση εξ ουρανού χάµ' έρριψεν αγγέλους

Σαν είσαι κόρη διγενή ο κύρης σου σ' ορίζει για να σου βρει ντελικανή τσι τόπους που γνωρίζει.

Υποµονή, υποµονή, καρτέρει και καρτέρει και τούτος ο ανήφορος µέγα καλό θα φέρει

Ποτέ σου µη καταφρονάς, τα κάτω σκαλοπάτια, γιατί σ' αυτά πρωτοπατείς, και βγαίνεις στα παλάτια.

Τα ψυχικά χαρίσµατα στον άνθρωπο µετρούνε όχι τα κάλλη που κι αυτά µε τον καιρό χαλούνε.

Είναι µεγάλη αρετή στον άνθρωπο η γνώση και το Θεό παρακαλώ διπλή να µου τη δώσει..

Μεγάλο πράµα να µπορείς µε το τραγούδι µόνο να µετατρέπεις σε χαρά του δυστυχή το πόνο.

Η λεβεντιά, ο έρωτας, η αγάπη κι η φιλία δε κατοικούνε σε κορµί απού δεν έχει αξία.

Λένε πως µόνο ο Θεός σε σφάλµατα δεν πέφτει κι όµως Αυτός τον έκαµε αυτό τον τον κόσµο ψεύτη.

Στο πρώτο εµπόδιο θωρώ τα µάτια σου να κλαίνε µα στη φουρτούνα φαίνεται ο καπετάνιος λένε.

Καλλιά 'χω λίγες τσι χαρές να τσι κρατώ στο χέρι παρά πολλές να καρτερώ χειµώνα καλοκαίρι.

∆ε µετανιώνω στη ζωή όσα κι αν κάνω λάθη γιατί απ' αυτά διδάχτηκα όλα όσα 'χω µάθει.

Αλλάζει ο χρόνος τυπικά µα όχι στην ουσία γιατί η µοίρα καθενός έχει την εξουσία.

Μεγάλο πράµα να µπορείς τον πόνο να ζυγιάζεις και σε καρδιές µε σύννεφα να µπαίνεις και να λιάζεις.

Οσο κι αν κάνω το σκληρό στο τέλος ξεγελιέµαι γιατί στσι δύσκολες στιγµές πάντα τα µάτια κλαίνε.

Πρόβαλε στο παράθυρο άπλωσε τα µαλλιά σου να σάξω ανεµόσκαλα να έρθω στον οντά σου

Ο αετός έχει φτερά µόνο για να πετάει δεν τα'χει δώσει ο Θεός µαχαίρι να κρατάει

Το δάκρυ απού ναι ψεύτικο κι από καρδιάς δεν βγαίνει τα βλέφαρα των αµαθιών περνά µα δεν τα γραίνει

Αραγες τι θα πει τιµή σε τούτηνε την πλάση, απού την έχουν όληνε µε τα λεφτά αγοράσει.

Ψηλά αν σου µέλλει ν'ανεβείς σιγά-σιγά ανέβα τα ζάλα σου να ξαναβρείς όταν σου πουν κατέβα

Στο µετερίζι της ανθρωπιάς και τσι τιµής το χρέος εκειά θα στέκω ν'απαντώ κι ας είµαι ο τελευταίος

Στην εποχή που φτάξαµε ήντα θα πει αγάπη, δεν αντικρύζει πια κανείς µεσ'τση ψυχής το χάρτη.

Αντρούς χατίρι µη χαλάς γυναίκας να µην τάξεις, γι' αυτό ποτέ σου µη ζητάς µε θηλυκό ν' αγιάσεις

Οποιος στο δρόµο τση τιµής βαδίζει και σκοντάψει, σβήνει ένα φως που δεν µπορεί ποτέ του να ξανάψει.

Οταν το ρόδο µαραθεί και τον ανθό του χάσει, δε ξαναβγαίνει µυρωδιά ο κόσµος να χαλάσει.

114

Μαντιναδες 2002

Μαντιναδες 2002 ΓΝΩΜΙΚΕΣ

Να το θυµάσαι πάντοτε πως η ζωή είναι λίγη και δεν υπάρχει άνθρωπος να 'ρθει και να µη φύγει

Με τα λεφτά ένα µερακλή ποτέ δεν αγοράζεις µε µια δεκάρα κάλπικη χίλιους ρουφιάνους βγάζεις

Τούτη η ζωή 'ναι ψεύτικη κι όποιος τη νιώσει µόνο γλεντά µε κάθε του χαρά γλεντά και µε τον πόνο

Ο χρόνος φθείρει τσ'οµορφιές και µ'εφθειρε και µένα γιατί συνέπεσε κι εγώ να'µαι τση φύσης γέννα

Πέρασε ο χρόνος κι άφησε στο πρόσωπο ρυτίδες και δεν ευχαριστήθηκε και πήρε και τσ'ελπίδες

Οπως κι αν το ξανοίξοµε δεν είν' καλά στον Αδη γιατί κοιµάσαι καθ'αργά χωρίς αγάπη χάδι

Κανείς µε δίχως βάσανα κανείς µε δίχως πόνο µ'άλλο να τα'χεις µια ζωή κι άλλο να τα'χεις χρόνο

Οψάργας µες στον ύπνο µου ζούσα σε ξένους τόπους ω, τα παντέρµα όνειρα πως ξεγελούν τσ'ανθρώπους

Ζητούνε µιαν εξήγηση µ'ανθρωπος δεν την δίνει γιάντα τσ'αγάπης η φωτιά µε το νερό δε σβήνει

Αµα θα πάψει ο άνθρωπος αγάπες πια να κάνει µπορεί να είναι άθαφος µα έχει πια πεθάνει

Για την αξιοπρέπεια και τη ζωή µου δίνω για κείνο και το δίκιο µου σαν έχω δεν τ'αφήνω

Ολος ο κόσµος στη ζωή προβλήµατα παλεύει καθένας το τσικάλι του κατέει ίντα µαγειρεύει

Αν δε σ’ αρέσει χωριανός σ’ αναστορώ καηµένο, παπούτσι από τον τόπο σου κι ας είναι µπαλοµένο.

Ανθρωπος σα δεν παντρευτεί και σπίτι δεν κάνει άσκοπα είναι στη ζωή και άσκοπα θα πεθάνει.

Απ’ όλα τα κινούµενα η γλώσσα ‘χει τη χάρη, µα πρέπει ο νους να τση βάστα γερά το χαλινάρι.

Αραγες τι θα πει τιµή σε τούτην 'ε' την πλάση, απού την έχουν πολοί µε τα λεφτά αγοράσει.

Μην αρνηθεις τον ερωτα οταν χτυπαει την πορτα µονος θα µεινεις στη ζωη οποιον θελησεις ρωτα

Πολλοί για µια ασήµαντη πληγή παραπονιούνται και άλλοι µε πόνο στην καρδιά βαρύ και δε γρικούνται..

Καµµιά φορά κι η πέρδικα τον κυνηγό ζυγώνει όταν θα πάψει τον τζιφτέ αυτός να τση ξαµώνει

Υδροκοπάει ο γεωργός ολιµερίς στ'αµπέλι όσπου στο τέλος γίνεται η αγουρίδα µέλι.

Ο χρόνος εις το πέρασµα Θέ µου πληγές τση φέρνει κι όµως τονε γιορτάζουνε κάθε φορά που µπαίνει .

Οσο ποθείς να βρεις πολλά κι όσα πολλά γυρεύεις τον εαυτό σου πιο συχνά τον απογοητεύεις.

Με σύνεση κι υποµονή διάβαινε τον καιρό σου µ' αγάπη και καλή καρδιά κυβέρνα το µυαλό σου

Ενα σωρό εµπόδια µ' ανάγκη είν' να τα θραύσεις τότε µονάχα της καρδιάς τον πόθο θ' απολαύσεις

Μην τα πετάς τα λόγια σου σαν άχυρο στ' αλώνι γιατί τα παίρνει ο άνεµος και ποιος τα συµµαζώνει.

Ειν' ευτυχής ο άνθρωπος που µ' ασεβείς δεν πήγε στων ασεβών την εύρεση ο νούς του του 'πε φύγε

Τα λόγια ειναι περριτά σε κάποιες περιπτώσεις, το πως αισθάνοµαι για σε έτσι κι αλλιώς το νοιώθεις

Υποµονή θα κάνουµε σε ολα τα συµβάντα µα τούτη η κατάσταση δε θα κρατήσει πάντα.

Ενα ποτήρι µε νερό όλη ζωή µας µοιάζει µα πίνε το γουλιά γουλιά για να σε ξεδιψάζει

Α δεν αστράψει , δε βροντά κι α δε βροντά δε βρέχει κι α δε φιλήσει απ' αγαπά παρηγοριά δεν έχει.

Μην τονε µπώθεις τον καιρό µα έτσι κι αλλιώς θα φύγει γιατί προσβάλλεις τη ζωή που 'ναι η παντέρµη λίγη.

Καλλιά ΄χω λίγες τσι χαρές να τσι κρατώ στο χέρι παρά πολλές να καρτερώ χειµώνα καλοκαίρι.

Ανθρωπος εις τα νιάτα του κάνει µα δε λογιάζει σαν έρθει ο νους στην κεφαλή ούλα τα λογαριάζει.

Τοίχος παλιός δε χτίζεται καινούργιος δε χαλιέται καινούργια αγάπη γίνεται παλιά δε λησµονιέται

Ο ήλιος δύει την αυγή το δείλι βασιλεύγει χωρίς αγάπη η ζωή γοργοπερνά και φεύγει.

Ενα ποτήρι ειν' η ζωή νερό κρυγιό τση βρύσης το πίνεις µα δε ξεδιψάς πάλι ποθείς να ζήσεις.

115

Μαντιναδες 2002

Μαντιναδες 2002 ΓΝΩΜΙΚΕΣ

Ο γάµος βάνει αζωντανό τον έρωντα στο µνήµα µην παντρευτούµε αγάπη µου για θα 'χοµε το κρίµα.

Οποιος µπορεί την σκέψη του να τηνε κάνει πράξη όλος ο κόσµος να πνιγεί αυτός δεν θα πλαντάξει.

Μιαν αστραπή είν'η ζωή χαρά του απού προλάβει από τη λάµψη να πιαστεί πριν πέσει το σκοτάδι

Οποιος τα νιάτα δε γλεντά κι όποιος δεν αγαπήσει λίγες ελπίδες και χαρές στον κόσµο θα γνωρίσει.

Απ'τω προβάτω το µαλλί βγαίνουνε τα κιλίµια µάθενε πρώτα το χορό κ'ύστερα τα ταλίµια

Ετούτηνε την εποχή τίποτα δεν αξίζει, µιάς κι ένα κοµµάτι γης αδέρφια ξεχωρίζει

Σαν είναι ο τράγος δυνατός δεν τον χωράει η µάντρα ο άντρας κάνει τη γενειά κι όχι η γενειά τον άντρα

Οτι πολυτιµότερο και ακριβό υπάρχει, ζωη κι αγάπη αντίστοιχα πρέπει ο καθένας νά 'χει.

Το όνοµα στον άνθρωπο την ύπαρξη στολίζει, µα την ουσία τη καλή δε τη χαραχτηρίζει.

Γερόντων παίρνε συµβουλή κι αθρώπω περασµένο, απού 'χουνε πολύ ψωµί κι αλάτσι φαωµένο.

∆εν είναι λόγια η τιµή που πάνε στον αέρα, µονό 'ναι πράξη στη ζωή θωρώντας κάθε µέρα.

∆εν πρέπει άνθρωπε ποτέ να 'χεις κακία τόση γιατί δεν ξέρεις αύριο τι θα σου ξηµερώσει

Αν θες να µάθεις φίλε µου το τέλος µας ποιο θα 'ναι στο τρίτο πήγαινε να δεις τη µέρα πόσοι πάνε

Τούτη η ζωή 'ναι ψεύτικη σαν το κουφό καρύδι κι όποιος την πάρει σοβαρά το χάνει το παιχνίδι

Φεύγει η ζωή και χάνεται και δε γυρίζει φως µου κι εσύ πως θα γενείς καταχτητής του κόσµου

Εγώ δεν είµαι πλούσιος µα δεν παρανούµαι µόνο τα χρόνια τση ζωής που φεύγουνε λυπούµαι

Χωρίς να βρέξει ο ποταµός νερό δεν κατεβάζει κι ο καθαείς µιαν αφορµή έχει κι αναστενάζει

Κουφοβροντά ο ουρανός εντάκαρε και βρέχει µα το'πιε η γης γιατί διψά κι ο ποταµός δεν τρέχει

Ενα πουλί µες στο κλουβί που λεφτεριά στεράται σαν κελαηδεί, δεν κελαηδεί µόνο παραπονάται

Με την ελπίδα πως µπορεί το αύριο ν'αλλάξει βρίνει κιανείς τη δύναµη τσι πόνους να βαστάξει

Μπορεί να είµαι σίγουρος µα στοίχηµε δε βάνω εδώ κρατώ στα χέρια µου το πράµα και το χάνω

Μια αγάπη κάνει ο καθαείς που ξεπερνά τις άλλες που δίδει βάσανα πολλά µα και χαρές µεγάλες

Να µη θαρρείς πως τα λεφτά φέρνουν την ευτυχία τσι περισσότερες φορές φέρνουν τη δυστυχία

Για όλα τα εγκλήµατα φταίει η πολιτεία γιατί έδωκε τω γυναικώ πολύ µεγάλη αξία

116

Μαντιναδες 2002

Μαντιναδες 2002 ΞΕΝΙΤΙΑ

Η ξενιτία απ'την Κρήτη µου µου έγινε αγκάθι δεν κάνω 'γω ποτέ ξανά τέτοια µεγάλα λάθη

Σου δίνω το µαχαίρι αυτό να'χεις να µε θυµάσαι στης ξενιτιάς τους κίνδυνους µονάχη σου σα θα'σαι

Χρυσό λοϊγγι τ'ουρανού τση ξενιτιάς µου θάρρος είσαι εσύ φεγγάρι µου τσ'επιστροφής µου ο φάρος.

Και σε εριξε στα χερια του κι αγγιξες τις χορδες του και µαγεψες οσους σ'ακουν µέσα απ τη µοναξιά του

Ακούγοντας το γέλιο σου στου κινητού την άκρια, κλαίει η καρδιά µ' από χάρα µε πυρωµένα δάκρυα

Η ξενιτιά είναι καϋµός που λίγοι τον γνωρίζουν που τις αξίες της ζωής τότε αναγνωρίζουν

Είµαι στη Σάµο φοιτητής και νοσταλγώ την Κρήτη γιατί τα οζα µου µοναχά είναι στον Ψηλορείτη.

Ο Κρητικός στην ξενιτιά δεν πρέπει να ποθαίνει γιατί το χώµα ειναι βαρύ κι η πλάκα είναι ξένη

Οντε τη λέξη Κρήτη πω το αίµα παραβράζει ανατριχιάζει το κορµί και η καρδιά στενάζει

Αύριο φεύγω αγάπη µου εσύ µαζί δεν θα σαι, πιστεύω όντε θα ξαναρθώ εσύ να µε θυµάσαι

Τα τρία έξη γίναση τα έξη εικοσιέξι ο ξένος τόπος τυχερός είτο να µε πλανέψει

Κρήτη τα παλικάρια σου µην τ' αλαργοξορίζεις η ξενιτιά τα χαίρεται µα εσύ τα λαχταρίζεις

Από τσι Κρήτης τον µπαξέ θα σας σε µπέψω µπόλι να κάµετε την ξενιτιά ολάνθιστο περβόλι

Ονειρο κάθε Κρητικού που ζεί ξενιτεµένος είναι να ρθεί στον τόπο του έστω και πεθαµένος

Ελα να δεις γιατί έφυγα φόβο κι ελπίδα είχα, παράτησα το πέλαγο και πράµα εδώ δε βρήκα.

Παππού δεν είχα για µυαλό γιαγιά γι' αγάπης λόγια, τον πλούτο έψαχνα εδώ στης γης τα καταγώγια.

Το σώµα µου κουράστηκε, η σκέψη επαραδόθη, µα η ψυχή ακούραστη χαρά θα µε πληρώσει.

Κρήτη πατρίδα µας γλυκιά χιλιοτραγουδισµένη κάτεχε πως σε νοσταλγούν ούλοι οι ξενιτεµένοι

Μαχαίρι Κρητικό βαστώ π'αστράφτει και γυαλίζει στην ξενιτιά όντε βρίσκοµαι την Κρήτη µου θυµίζει

Ιντα χαρά 'χε η ξενιτιά και πας φωλιά να χτίσεις και δε λυπάσαι ερείπια πίσω σου αν θα αφήσεις

Φύσ'αεράκι, φύσα µε µακρυά απ'τα ξένα µέρη µη σταµατήσεις ίσαµε στην Κρήτη να µε φέρει

Η ξενιτία απ'τον τόπο µου µε έχει σηµαδέψει και πια ν'αρθρώσω κρητικά δεν µπορώ ούτε λέξη

Ξενιτεµενη οµορφιά σ εσβησε το φεγγαρι σου πηρε νειατα και χαρα και σε 'κανε δοξαρι...

Φεγγαρι σε ξορισανε γιατι 'λαµπες τη νυχτα γιατι 'φερνες µια αφορµη που τρυπαγε τα στηθεια

Ακόµη κι αν τα χιλιόµετρα περ(ι)σσότερα εγίνουν, τα χείλη µου εις υγείαν σου πάντα νέρο θα πίνουν

Είµαι στη Σάµο και στο νου έχω τον Ψηλορείτη και περιµένω πώς και πώς να σ' ανταµώσω Κρήτη

Οταν το πλοίο θα περνά του λιµανιού το φάρο µία καρδιά θα πολεµά την ξενιτιά, το χάρο

Την Κρήτη θα την αγαπώ και δεν θα σταµατήσω θα τη λατρεύω σα Θεό στη γη όσο θα ζήσω

Ποια µαντινάδα να σου πω, παιδί µου, να σου δώσει λίγη χαρά στην ξενηθειά και να µη σε πληγώσει;

Μπονέντινο ανέφαλο να λαργοπερπατήσεις και να'ρθεις εις την ξενιτιά µια µέρα να φυσήξεις

Μικρός εξενιτεύτηκα µα είχα το σκοπό µου δυό τρία χρόνια το πολύ και να'ρθω στο χωρίο µου

Πολλά κοπέλια κάµετε στην ξενιτιά αράδα γιατί ο κάθε Κρητικός είναι και µια Ελλάδα

Οπου κι αν πάει ο Κρητικός το πάσο του δε χάνει για δε µπορεί ο κάθα εις τον Κρητικό να κάνει

Τα µάτια τσι ξένης νόµιζα αξίζανε και σπίτι µα τα δικά µου αξίζανε γιατ' ήταν απ' την Κρήτη

Τα χρώµατα τσι θάλασσας τσ' αγάπες εµείς που ζούµε, έφερα δω στη γκρίζα γη να νιώσουν να χαρούνε.

Είπεν ο φίλος µου ο Αδάµ γι' αγάπη να µιλώ τσι ξένης µα δεν εκάτεχε κι αυτός, εδώ' ναι όλοι αποθαµένοι.

117

Μαντιναδες 2002

Μαντιναδες 2002 ΞΕΝΙΤΙΑ

Θε µου και να'ταν µπορετό να γιάερνα στην Κρήτη να πήγαινα να θώρουνε το πατρικό µου σπίτι

Ο Κρητικός στην ξενιτιά την Κρήτη ντασουντίζει κι όταν γιαγείρει και τη δει από χαρά δακρύζει

118

Κρήτη σα βρίσκοµαι µακρυά πάντοτε σε θυµούµαι είσαι πατρίδα ζηλευτή γι'αυτό σε λαχταρούµε

Μαντιναδες 2002

Μαντιναδες 2002 ΜΟΝΑΞΙΑ

Την µοναξιά την ένιωσα ένιωσα να ζυγώνει και είδα την καρδούλα µου σιγά σιγά να λιώνει.

Ζωή µε φέρνεις και µε πας ταξίδια πήγαινε έλα µα ακόµη δεν κατάφερα να βρώ καλή κοπέλα.

Η απουσια σου βροχη που πεφτει λιγη λιγη κι εγινε ο κοσµος θαλασσα γυρω µου και µε πνιγει

Φαντάσου πώς µελαγχολώ φαντάσου το καηµό µου χίλιες φορές και όχι µια περνάς απ' το µυαλό µου.

Στο βόρειο να είσαι εσύ κι εγώ στο νότιο πόλο η σκέψη µου σ’ ένα λεπτό γυρνάει τον κόσµο όλο.

Νεραιδα του ποταµου πηρα το κάλεσµά σου τις τελευταίες σου στιγµές θα ρθω για συντροφιά σου

Πάντα στο ηλιοβασίλεµα ο ήλιος κοκκινίζει χωρίς να θέλω ο λογισµός εσένα µου θυµίζει.

∆ε περιµένω απάντηση ξέρω είµαι µονάχη Θε µου θα λιώσει το κορµί µέσα σε ενα δάκρυ.

Ολος ο κόσµος να είναι εδώ και αυτή να απουσιάζει ένα µαχαίρι δίκοπο µες στην καρδιά µε σφάζει

Παλεύγω το µα δε µπορώ στο νου να µη σε βάνω είν' µάταιο κάθε φορά προσπάθεια να κάνω

Μακριά σου δεν περνώ καλά κέφι ποτέ δε βγάνω κι ανε καµµιά φορά γελώ στα ψεύτικα το κάνω

Ο άντρας που 'ναι µοναχός χαρές δε περιµένει έχει τον ήλιο συντροφιά την ώρα που προβαίνει.

Βρέχει,αστράφτει και βροντά κι εγώ µόνη στο σπίτι Θεέ µου εκείνον σκέφτοµαι πόσο πολύ µου λείπει.

Ολοι οι αγγέλοι του ουρανού κάτσανε συντροφιά µου και µου'παν να χαµογελώ κι ας είσαι εσύ µακριά µου

Ηρθενε πάλι η άνοιξη και το παράπονό µου είναι µε τ' άλλα τα πουλιά δεν ήρθε το δικό µου.

Η απουσία σου βροχή που πέφτει λίγη λίγη κι έγιν' ο κόσµος γύρω µου θάλασσα και µε πνίγει.

Η σκέψη µου στη µοναξιά συζήτηση ανοίγει και τον καηµό σα στεναγµό που βγάζει τονε πνίγει

Το άγγιγµά σου φλογερό άναψε την ψυχή µου µα η φλόγα δεν σβύνει ποτέ κι ας είµαι µοναχή µου

Τα βάσανα τση µοναξάς πόνο δε προκαλούνε όµως οι πόνοι στο κορµί µπροστά σ' αυτούς βουλούνε.

Η µοναξά στον άνθρωπο βράχου βουνού δε µοιάζει γιατί 'χει αέρα συντροφιά αυτός και κουβεδιάζει.

Την ανταλλάσσω τη ζωη µε του βουνού το βράχο γιατί η δική µου µ' έβρηκε πλια κι απ' αυτό µονάχο

Τα δειλινά 'χουνε καηµό κι η µοναξιά πληγώνει παρηγοριά τα όνειρα γι' αυτούς που µένουν µόνοι

Ητανε νύχτα κι ήξερα καηµούς πως θα περάσω µα όταν εξηµέρωσε είπα να τη ξεχάσω

Είναι στιγµές που σταµατά στις φλέβες µου το αίµα όντε σκεφτώ πως βρίσκεσαι πολύ µακρυά από µένα.

Μία φορά να σε σκεφτώ να είσαι µακριά µου αµέσως µελαγχολικά χτυπάει η καρδιά µου.

Οπου κι αν είσαι µη σκεφτείς πως είσαι µοναχή σου γιατί έχεις σύντροφο πιστό τη σκέψη µου µαζί σου.

Νεράιδα του ποταµού πάλι µόνη σου είσαι; Θέλω να µείνω δίπλα σου γιατί µου το αρνείσαι;

Σαν µε χτυπά της µοναξιάς ο πόνος και η οδύνη για να µην νιώθω µοναξιά φέρνω στην σκέψη εκείνη

Στο περιβόλι µοναχός πως ζεις,λευκέ µου κρίνε σαν τον καηµό της µοναξιάς άλλος καηµός δεν είναι.

Ολος ο κόσµος να είναι εδώ και µία ψυχή να λείπει µαύρος µου φαίνεται ο ουρανός και σκοτεινό το σπίτι

Κι αν καταφέρω και σκεφτώ άλλα,εκτός εσένα, τρελαίνοµαι παραπατώ τα 'χω εντελώς χαµένα

Οταν θα νιώθεις µοναξιά φέρνε µε στο µυαλό σου κι εγώ θα γίνοµαι αστραπή να µε θωρείς οµπρός σου

Αν κάποτε µ'αγάπησες έστω και λίγο φώς µου αυτήν την ώρα που πονώ το χέρι σου έλα δώς µου

Τώρα που σ'έχασα και ζω µονάχος µου τα βράδυα νοιώθω βαριά τη µοναξιά και τη ζωή µου άδεια

Μην πεις πως νοιώθεις µοναξιά γιατί δεν σε πιστεύω γιατί ξεχνώ την σκέψη µου απάνω σου οντε φεύγω

Ασε µε λίγο µοναχό θέλω να νιώσω µόνος να ξαναδείρει την καρδιά τση µοναξάς ο πόνος.

119

Μαντιναδες 2002

Μαντιναδες 2002 ΜΟΝΑΞΙΑ

Είναι στιγµές που σκέφτοµαι τι πρέπει πια να κάνω ταίρι να βρω για τη ζωή δεν θέλω πια να χάνω.

Κλαίω µωρέ µα απόξω µου τα δάκρυα δε τα βγάνω κι ούλος ο κόσµος µε ρωτά πως διάολο το κάνω

Πόνος βαρύς µες στη καρδιά που είµαι µοναχός µου φωνή ψυχής που το µηνά ο αναστεναγµός µου.

Η µοναξά στον άθρωπο µοιάζει µε την υγεία στο ένα χαίρεσαι ζωη στο άλλο τυραννία.

Εχω αγάπη περισσή σε κάποια να τη δώσω µα δεν εβρίσκω κοπελιά να της την παραδώσω.

Σαν εκκλησιά στην έρηµο που δεν την λειτουργούνε ετσά ναι και ο µοναχικός που δεν τον αγαπούνε

Καλιά θα το'χα να γενώ φτωχός και διακονιάρης παρά να µείνω µοναχός αν την αγάπη πάρεις

Γυρίζω πάλι αµοναχός σαν τον αϊτό στα όρη που τόνε δέρνει ο βοριάς τσ' αυγής το ξεροβόρι.

Τι να την κάνω τη ζωή µετά από σένα φως µου που δεν µπορώ ούτε στιγµή να ζήσω µοναχός µου.

Θωρείς µε πάλι αµοναχό χωρίς καµµιά παρέα µα µοναχός ο αετός πετάει στον αέρα

Θέλω να ζήσω µόνος µου σ'ένα ερηµονήσι γιατί σ'αυτούς που πίστεψα µε'χουνε αδικήσει

Στην ερηµιά µου συντροφιά µου κάνει τ' όνειρό µου µα σα ξυπνήσω µοναχός ζω το µαρτυριό µου

Ψάχνω να βρω ότι έχασα µ' άδικους κόπους κάνω κι έτσι θα ζήσω αµοναχός µέχρι που να ποθάνω

Τσ'ώρες που είµαι µοναχός κλαίω να µη µε ιδούνε γιατί ανέ κλάψω φανερά πολλοί θα το χαρούνε.

Κι ο βράχος που 'ναι στο βουνό έχει κι αυτός παρέα οχι πουλιά κι οµοίους του µα µόνο τον αέρα.

Καρδιά,ψυχή και σώµα µου έχουν συνωµοτήσει και είπανε τσ'αµοναξάς µονάχο να µ'αφήσει

Μακριά σου η ώρα δεν περνά θαρρώ πως είναι χρόνος µόνο κοντά σου είµαι καλά δε θέλω να 'µαι µόνος.

Θέλω να ζήσω µοναχός θέλω να ζήσω µόνος και ας µην υποφέρεται της µοναξιάς ο πόνος

Πολύ βαριά 'ναι η µοναξιά γι' αυτούς που αγαπούνε στα φανερά δε φαίνονται µα στα κρυφά πονούνε

Μην ανεβείς ποτέ κορφή τη µοναξιά αν φοβάσαι γιατί όσο πιο ψηλά ανεβείς τόσο πιο µόνη θα' σαι.

Είναι ο ουρανός µου σκοτεινός και στην καρδιά µου βρέχει γιατί σαν φεύγεις η ψυχή τη θλίψη δεν αντέχει

Εχω τα χέρια µου ανοιχτά και σου φωνάζω έλα να τηνε δω στη διάλυση της µοναξιάς την τρέλα.

Η θλίψη πάλι άνθισε στην όψη µου κι απόψε κάµε σπαθί το βλέµµα σου και τσι βλαστούς τση κόψε.

Τη νύχτα έχω συντροφιά γιατί και αυτή 'ναι µόνη και ο γεις τ'αλλού τον πονο µας λέµε και ξηµερώνει.

Εγώ δε νιώθω µοναξιά όσο κι αν είµαι µόνος γιατί µου κάνει συντροφιά του χωρισµού σου ο πόνος.

Πήρα αγκαλιά τον πόνο µου και ζω στην µοναξιά µου γιατί σε λάθος άνθρωπο έδωσα την καρδιά µου

Και πάλι εξηµέρωσε µ'ένα κρασί στο χέρι χρειάζοµαι µιαν αγκαλιά για να µε συνεφέρει

Επλάνταξα στη µοναξιά και σ’ έχω επιθυµήσει έλα ξανά στα χείλη µου το γέλιο να γυρίσει

Πήρα αγκαλιά τον πόνο µου και ζω στην µοναξιά µου γιατί σε λάθος άνθρωπο έδωσα την καρδιά µου

Και πάλι εξηµέρωσε µ'ένα κρασί στο χέρι χρειάζοµαι µιαν αγκαλιά για να µε συνεφέρει

120

Μαντιναδες 2002

Μαντιναδες 2002 ΠΑΡΑΝΟΜΙΑ

Οι ζωοκλέφτες βρίσκονται στη φυλακή κλεισµένοι για να κοπεί η ζωοκλοπή µα εδά ΄νε φουντωµένη.

Πέτου του πατέρα σου να κόψει τη φοβέρα γιατί δυό κατοστάρικα κάνει η κάθε σφαίρα.

Μπορεί πιστόλι να βαστώ τό 'χω για την δουλειά µου δεν γίνετε ζωοκλοπή δίχως αυτό κερά µου.

Πιστόλι χρυσοσκάνδαλο ασηµοστολισµένο µετά απο κάθε απειλή µια µάχη περιµένω.

Ηρθανε ειδικοί φρουροί κι έχω µεγάλη ευθύνη γιατί τα όπλα του χωριού επήρα υπ' ευθύνη.

Καηµένα Μυριοκέφαλα και Ασή-Γωνιά πιο πέρα που µέρα δεν επέρασε χωρίς να πέσει σφαίρα

Καρδιά µου πάψε να χτυπάς για µια παρανοµία ο κόσµος την αγάπη σου την λέει αµαρτία

Να κλέψω θέλει ένα Airbus και σάν τον τροµοκράτη τσι πύργους τσι αγάπης σου να ρίξω το γινάτι

Είκοσι τράους πούλησα ετούτεσες τσι µέρες κι επήρα ενα καλάσνικοφ µε εννιακόσιες σφαίρες

Πιστόλι από τα καλά κρατώ µια κούτα σφαίρες βάνει γιατί ΄κουσα πως µ΄απειλούν οι ψευτοκαπετάνιοι.

Εφτάσφαιρο κρατεί αυτός κι εγώ δεκαεννίαρι και µε τα µάτια µου κλειστά µια σφαίρα θα τη πάρει.

Μονάχα στη ζωοκλοπή το ΄χω για προστασία το κλοκ και είµαι απο καιρό µες στην παρανοµία.

Μαύρο και το µητρώο µου σαν το ποκάµισο µου µα κλέφτης δεν επάτησε ποτέ στο χειµαδιό µου.

Εδά πρωτιά στην έκθεση για την τροµοκρατία φαίνεται να διεκδικεί η Κρητική µαφία

Τέσσερις ειναι στο κελί ο γείς βαρυποινίτης κι οι άλλοι για ζοωκλοπή το έθιµο της Κρήτης

Ποτέ µου δε θα δήλωνα σχολές αστυνοµίας γιατί θα µ' αποβάλανε λόγω παρανοµίας

Χασίσι όπλα και κλεψιά λένε πως κυνηγούνε τα µαύρα τα πουκάµισα ήντα τους ενοχλούνε?

Με nissan διπλοκάµπινο και µια κατσούνα πάνω όπου θωρώ ζωοκλοπή πηγαίνω και συνδράµω

121

Μαντιναδες 2002

Μαντιναδες 2002 ΠΑΡΑ∆ΟΣΗ

Ωσάν χορεύω Κρητικά στενάζει η καρδιά µου σε κάθε µου ένα χτύπηµα την Κρήτη έχω µπροστά µου

Σαν γεννηθεί µωρό παιδί και πριν να περπατήσει πρέπει ο νονός του σ'εκκλησιά να πάει να το βαφτίσει

Γιε µου θα σου το βγάλοµε τ'όνοµα του παππού σου στην λεβεντιά και στην αντρειά να µοιάσεις του κυρού σου

Σύντεκνε, να µας ζήσει ο νιος, ετούτο το καµάρι που σαν θα πιάσει τ'άρµατα θα γίνει παλληκάρι

Παρακαλούµε σε Θεέ, ταχιά στα γεραθειά µας να µας εσυµπαρασταθούν ως πρέπει να παιδιά µας

Και να του δώσει όνοµα όπως ο Θεός ορίζει µαζί µε τσι γονέους του όντε θα το βαφτίζει

Να µ' αξιώνει ο Θεός να δω την καταδιά σου παιδιά κι εγγόνια όσα θες στην οικογένειά σου

Κόρη πως σε βαφτίζοµαι χαρά 'χαµε µεγάλη να ζήσεις και να τα χαρείς τα οµορφά σου κάλλη.

Κόρη µε τα ξανθά µαλιά τα γαλανά τα µάτια να µεγαλώσεις και να µπεις σε πλούτη και παλάτια

Να µεγαλώσει γρήγορα να δούµε τη χαρά σου και θα σου τα'χοµε έτοιµα ωστόσο τα προικιά σου

Εδά που σε βαφτίσαµε και Χριστιανή λογάσαι τίποτα µέσα στη ζωή δεν πρέπει να φοβάσαι

Η αρχοντιά δεν παίρνετε µήτε και δεν πουλιέται, µόνο τη δίνει ο θεός τ΄ανθρώπου όντε γεννιέται.

Λαός που την παράδοση ξεχνά και δεν θυµάται στο λήθαργο του µαρασµού παντοτινά κοιµάται.

Εδά που σε βαφτίσαµε και Χριστιανή λογάσαι τίποτα µέσα στη ζωή δεν πρέπει να φοβάσαι

Η αρχοντιά δεν παίρνετε µήτε και δεν πουλιέται, µόνο τη δίνει ο θεός τ΄ανθρώπου όντε γεννιέται.

122

Μαντιναδες 2002

Μαντιναδες 2002 ΖΩΗ

Στην προηγούµενη ζωη µαζί είχαµε ζήσει γι αυτό κι εγω στην τωρινή ελπίδα εχω χτίσει

Ας τραγουδήσω κι ας χαρώ τα δροσερά µου νιάτα ως να τα φάει η µαύρη γη να τα σκεπάσ’ η πλάκα

Τι είναι άραγε η ζωή που έρχεται και φεύγει σαν ένα τρένο που περνά κι ανθρώπους όλο παίρνει

Υπαρχουνε καποια παιδια που ζουν µεσα στη θλιψη ισως γιατι δεν µπορεσαν να δουν ποτε τη δυση

Να 'ρχονται µέρες γιορτινές καθηµερνώς για σένα κι ως τα βαθιά γεράµατα να ζεις ευτυχισµένα

Πάνω απ' όλα στη ζωή τα λάθη µου αγαπάω γιατί µε κάνουν πιο καλά τον κόσµο να κοιτάω.

Ηλιος ζεσταίνει το παιδί και η µάνα το γητεύγει και σαν τελειώσει το στρατό παίζει φτερό και φεύγει

Ζωή µ'ελπίδες δε τη ζω καλιά ζωή να χάσω στο κάτω κοσµο έχει ο Θεός το γέλιο να χορτάσω

Ζωη σ'αγαπησα πολυ µα εσυ µε απαρνιεσαι τα νιάτα µου σου τα 'δειξα γιατι µου τα αρνιεσαι;

Πάρε τις αποφάσεις σου γιατί εγώ τις πήρα και άσε τα υπόλοιπα να τα φροντίσει η µοίρα.

Οποιοι δεν ξέρουν τη ζωή την πίκρα δε λογιάζουν µα θα 'λθει η δύσκολη στιγµή και θα τη λογαριάζουν

Τσιγκλά η θύµηση το νου πίσω τονέ γυρίζει βράζει το αίµα και κυλεί κι ο µπέτης φτερουγίζει

∆ε µπαίνεις στον παράδεισο όσα κεριά αν ανάψεις αν µε τον πόνο του αλλουνού και 'συ µαζί δεν κλάψεις

Ο άντρας που 'χει µυστικά και δε τα φανερώνει σε µια γωνία κάθεται και τονε τρώνε οι πόνοι.

Στις δυσκολίες της ζωής κι αν κλαις µην καταράσαι δέξου τα πάντα φιλικά ευτυχισµένος να 'σαι.

Ηµουνα κράχτης πετεινός και δα στα γερατειά µου να µε τσιµπούνε οι όρνιθες δεν το βαστά η καρδιά µου

Ζωή µου δίνεις σαν σε δω θάνατο σαν σε χάνω στα χέρια σου κρεµάστηκα να ζήσω η να πεθάνω

Αλλοι είναι για πρόβατα κι άλλοι για το γραφείο µα η ζωή αγάπη µου είναι για µας τους δύο.

Αν πάθεις πράµα στη ζωή κι είµαι εγώ αιτία την καταδίκη δεχοµαι ενός εγκληµατία

Ξύπνησε χαϊδεµένη µου και ροδινίζει η µέρα και βγάλε το κορµάκι σου στο δροσερό αέρα.

Και µε σπασµένα τα φτερά δεν χάνω την ελπίδα πάντα ο ήλιος έρχεται µετά από τη καταιγίδα.

Μου φαίνεται απίστευτο πως σκλήρυνε η καρδιά µου σ'αυτό συµβάλανε πολύ άτοµα κολλητά µου

Μέσα στο κοκλιοµπάντουρο έκτισα τον οντά µου να βάλω τη γυναίκα µου και τα πεθερικά µου

Πέτα ψηλά τα άλλα πουλιά εσένα να ζηλέναι µα έχεις φτερά που αντέχουνε ότι καιρός κι αν ε'ναι.

Εβρόντηξε και έβρεξε για µένα η ζωή µου µα θα τ'αντέξω όλα αυτά µέχρι να βγει η ψυχή µου

Ποτέ δεν γνώρισα χαρά χαρά δεν περιµένω µοιάζω σαν νάµαι του καιρού πουλί κυνηγηµένο

Ζωγράφισε µου τη χαρά µα δίiπλα πόνο να'χει να δεις στον κόσµο διαφορά µικρή µου πως υπάρχει

∆ε θέλω ανθρώπου το κακό µα και στο δίκιο απάνω και µε τον ίδιο το Θεό αν χρειαστεί τα βάνω

Μελαχροινή µου γέλασε µη σε θωρώ θλιµµένη γιατί η θλίψη άσχηµα τα νιάτα καταστρέφει

Μην τονε κλαις το αετό απού πετά όντε βρέχει µα να λυπάσαι το πουλί απού φτερά δεν έχει

∆ιώξε απ'τη ζωούλα σου Ότι σε βασανίζει Και κράτα ότι αγαπάς Και ότι σου αξίζει

Χαρές και λύπες τραγουδώ αγάπες και σεβντάδες και όλα τα πάθη τσι ζωής τα κάνω µαντινάδες

Υποµονή να έχετε στον κόσµο αυτό που ζούµε και όλα τα πλούτη και οι χαρές µε τον καιρό θα'ρθούνε

Μην κλαις παραπονιάρικο και µη στενοχωριέσαι όλο τον κόσµο ν' αγαπάς και ας µην αγαπιέσαι

Στο γλυκοχάραµα τσ'αυγής Που τα πουλιά ξυπνούνε Οι µερακλήδες του ντουνιά Πάνε να κοιµηθούνε

Να κάτεχα από πού περνά ο χρόνος και διαβαίνει για να τον ετραυµάτιζα σιγά σιγά να πιαίνει.

123

Μαντιναδες 2002

Μαντιναδες 2002 ΖΩΗ

Κορίτσι µελαγχολικό µες στον ανθό της νιότης τσ'αγάπης σου τα όνειρα ποιος να'ναι ο προδότης

Κοίτα µπροστά σου τη ζωή Που σου χαµογελάει Σ'ένα ταξίδι µακρινό Που θέλει να σε πάει

Ποτέ κακό δεν έκανα σε τούτηνε τη ζήση όµως κανείς δε βρέθηκε να µου τ'αναγνωρίσει

Γι'αυτό σας λέω έχετε γεια πάω να ησυχάσω θα πάω να βρω µια ερηµιά τσι πόνους να περάσω

Πόνα ψυχή µου µάτωσε κι απάνω µου κρατήσου να' χεις εσύ την έγνοια µου κι εγώ την εδική σου.

Ρίξε µια σκαπετιά τσι γης να δεις ανθρώπου χάλι να δεις ήντα απογίνονται τα πλούτη και τα κάλη

Ο κόσµος ζει µε τσι χαρές µα γω δεν τσι γνωρίζω µόνο ξυπνώ µε βάσανα και µε καϋµους γλεντίζω

Το µερακλίδικο πουλί και τη φωλιά διαλέγει πάντα στο πι' αψηλό κλαδί πηγαίνει και φωλεύγει

Το µερακλίδικο πουλί ποτέ φωλιά δεν κάνει µονάχα βασανίζεται ωσότου να ποθάνει

Τον ρώτησα τι θα 'θελε δωρο για την γιορτή του κι εκεινος µου απάντησε να φύγω απ' τη ζωή του

Τρία καλά'ναι στον ντουνιά και σε αυτή την ζήση η νιότη και η λεβεντιά και το καλό κορίτσι.

Την πόλη τη βαρέθηκα άλλο δε µε σηκώνει στα όρη θα 'θελα να ζω όχι µες στο σαλόνι

Οτι κι αν πάθω στη ζωή δε θέλω καιρέτι ξέρει η καρδία µου να πονεί και να γελά οντέ πρέπει.

Σαν το ζητιάνο που τραβά το δρόµο του θλιµµένος για σένα ζω µες στη ζωή µονο και ξεχασµένος.

Από τότε που γεννήθηκα όνειρα µόνο κάνω γιατί το χτίζω τ' αύριο σε µιαν ελπίδα πάνω

Εσβησε ο αέρας το κερί που κράτουνα στη χέρα κι είναι σκοτίδι η ζωή γιά µένα νύχτα µέρα

Θέλω να ζήσω τη στιγµή κι ύστερα ας πεθάνει κι ας προσπεράσει κι ας χαθεί µα θα της πω χαλάλι.

Ζωή κι αγάπη οι δυο µαζί τί ταιριαστό ζευγάρι είν' η αγάπη λούλουδο κι είν' η ζωή κλωνάρι.

∆εν το θυµάµαι στη ζωή άνθρωπο να' χω βλάψει θα µετανιώσει όµως πικρά όποιος θα µε πειράξει.

Ζωή δεν είναι να ξυπνάς όταν ξυπνούν οι άλλοι µόνο ζωή ΄ναι να ξυπάς όταν κοιµούνται οι άλλοι

Σαν τις αποψινές χαρές δεν είδα 'γω ποτέ µου κι από τα βάθη της καρδιάς σ' ευχαριστώ Θεέ µου.

Εχει η ζωή πολλούς καηµούς µα ζεις µε την ελπίδα σαν τα κλαδιά απου µαδούν µέχρι να βγάλουν φύλλα.

Κόντρα µου πάει η ζωή κι όλο κακιές µου βγάνει να 'γω 'χω αντάρτικη καρδιά που όλο κουράγιο κάνει.

Είν' η ζωή µου µια πηγή κι εσύ 'σαι το νερό µου κυλάς µέσα στις φλέβες µου θολώνεις το µυαλό µου.

Αλλάζουν όλα στη ζωή και στσι αλλαγές ποντάρω καθυστερούµενες χαρές που µου χρωστεί να πάρω

Το παρελθόν µε συγκινεί το µέλλον µε τροµάζει και στο παρόν που βρίσκοµαι µαχαίρι και µε σφάζει

Ζωή δεν είναι να ξυπνάς να τρώς να θέτεις πάλι ζωή 'ναι να σαι ξυπνητός όντε κοιµούνται οι άλλοι

Ενός αϊτου παράγγειλα ωπούσε να σε βλέπει και να σου δείχνει το σωστό το δρόµο όταν πρέπει.

Και τη ζωή µου έδινα για άτοµα ορισµένα µα φέρθηκαν πολύ σκληρά απέναντι σε µένα

Μπορεί να φαίνεσαι σκληρή µα κλαίει η ψυχή σου γλυκά θυµάσαι τα παλιά απού'χες στη ζωή σου

Σαν σε µπερδεύει η ζωή και ψάχνεις απαντήσεις κοίταξε µέσα στην καρδιά εκεί θα βρεις τις λύσεις.

Τα δυνατά τα άλογα µην τα παραφορτώνεις ταράσεται η καρδούλα τους και ετσά τα θανατώνεις

Ζωή µε περιπέτειες είναι η ζωή µου εµένα τις πίκρες και τα βάσανα τάχω δοκιµασµένα

Ο Θιός τσι δίνει τις χαρές µα τσι κακοµοιράζει άλλος γελά και χαίρεται κι άλλος αναστενάζει

Ανάθεµά σε µοίρα µου κι ήντα καηµό µεγάλο πρέπει να νιώσω στη ζωή να µη µου πέψεις άλλο

Πάψε να κλαίς µελαχροινή µα ο καιρός γυρίζει κι ο καθαείς που πληγωθεί στο πως θα γιάνει ελπίζει

124

Μαντιναδες 2002

Μαντιναδες 2002 ΖΩΗ

Έβγα να δεις στον ουρανό Ο ήλιος πως φωτίζει Και στάσου να φθαριστηθείς Ότι η ζωή χαρίζει

Αν όλα µοιάζουν δύσκολα Κι έχει η χαρά σωπάσει ?πλωσε το χαµόγελο Το δάκρυ να σκεπάσει

Ποτέ σου µη περιφρονείς τα κάτω σκαλοπάτια γιατί αυτά πρωτοπατείς και φτάνεις στα παλάτια

Πες µου διαβάτη της νυχτιάς Πιο το παράπονό σου Και πάντα µελαγχολικό Είναι το πρόσωπό σου

Οσο διαβαίνουν οι καιροί κι όσο περνούν οι χρόνοι παλιώνει ο λύχνος µα ποτές το φως του δεν παλιώνει

Κορίτσι µελαγχολικό στου φεγγαριού τη φέξη ποιός έκανε το δάκρυ σου στα µάτια σου να τρέξει

Κιανείς την ψεύτρα αυτή ζωή δε θέλει να τη χάσει όσους καηµούς και βάσανα και πίκρες αν περάσει

Στο σκοτεινό σου πρόσωπο Στα µάτια τα βρεγµένα Αυτά που κρύβεις µέσα σου Είναι ζωγραφισµένα

Κάνω καλό κι αντίς καλό βρίσκω αχαριστία σιχάθηκά τη τη ζωή κι όλη την κοινωνία

Κάνω καλό νοµίζουνε το κάνω από συµφέρον γι'αυτό σε τούτη τη ζωή άλλο δεν υποφέρω

Εφύτευγα βασιλικούς και βγαίναν ασπαλάθοι έτσα φυτρώνουν στη ζωή και τα σπερµένα λάθη

∆εν το µπορώ τσ' αποµονής την πέτρα να καθίζω να 'χα φτερά να τ' άπλωνα τον ουρανό ν' αγγίζω.

Ζωή σαν τη ζωη που ζω άνθρωπος να µη ζήσει και σαν εµένα άτυχο µάνα να µη γεννήσει

∆ε µοιάζουνε οι ωρες µου µε τσι δικιές σας ώρες εµένα είναι λίγες και ύστερα µε δέρνουνε πάλι µπόρες

Κάθε χαρά γοργοπερνά και κάθε λύπη µένει γιατ' η χαρά έχει φτερά µα η πληγή πωµένει

Φεγγαρι ως φαινεται κι εσυ εχεις τα βασανα σου, γι‘αυτο χλωµο κι αµιλητο ειναι το περασµα σου.

∆εν µε πειράζει η ζωη παράκερα αν πάει αφου η µαυρης γης το σώµα θα το φάει.

Τα δυνατά τα άλογα µην τα παραφορτώνεις ταράσεται η καρδούλα τους και ετσά τα θανατώνεις

Τίνος να πω τον πόνο µου όχι για να µε νοιώσει µόνο δυο λόγια να µου πει κουράγιο να µου δώσει

Αντί να κλαίω τραγουδώ µα ποιος καταλαβαίνει µεσ την ψυχή ήντα µπορεί στα αλήθεια να συµβαίνει

Εβρόντηξε και έβρεξε για µένα η ζωή µου µα θα τα¨ντέξω όλα αυτά µέχρι να βγει η ψυχή µου

Ζωή µε περιπέτειες είναι η ζωή µου εµένα τις πίκρες και τα βάσανα τάχω δοκιµασµένα

Ποτέ δεν γνώρισα χαρά χαρά δεν περιµένω µοιάζω σαν νάµαι του καιρού πουλί κυνηγηµένο

Μετά από κάθε ανάµνηση µόνο η πληγή µας µένει σαν πεταλούδα στο γυαλό στα βράχια κολληµένη

Ο Θεός τσι δίνει τις χαρές µα τσι κακοµοιράζει άλλος γελά και χαίρεται κιάλλος αναστενάζει

Επέρασα από τη ζωή, µα δεν επήρα πράµα εκτός από τα βάσανα τσι πίκρες και το κλάµα

Κακό δεν έκανα ποτέ καλό µονάχα κάνω, κι όµως δεν γνώρισα χαρές, στον κόσµο τον επάνω

Nα ζήσεις µόνο µιαν αυγή µια ζωή σε φτάνει ρόδο που ανθεί πολύ καιρό τη µυρωδιά του χάνει

∆εν τονε θέλω τον θεό έφυγα απο κοντά του και προσκινώ ενα ξανθό όµορφο διµιούργηµά του.

ο αετος ειναι παντα αετος αετος οπου και να 'ναι γιατι ολα τ' αλλα τα πουλια πιο κατω του πετανε

Η λεβεντιά είναι πληγή που πάντα αίµα τρέχει Θεέ µου και πως την εβαστά εκείνος που την έχει

Με τα λεφτά ένα µερακλή ποτέ δεν αγοράζεις µε µια δεκάρα κάλπικη χίλιους ρουφιάνους βγάζεις

Ποτέ σου µη περιφρονείς τα κάτω σκαλοπάτια γιατί αυτά πρωτοπατείς και φτάνεις στα παλάτια

Ζωή σαν τη ζωη που ζω άνθρωπος να µη ζήσει και σαν εµένα άτυχο µάνα να µη γεννήσει

Κιανείς την ψεύτρα αυτή ζωή δε θέλει να τη χάσει όσους καηµούς και βάσανα και πίκρες αν περάσει

Χαρές και λύπες τραγουδώ αγάπες και σεβντάδες και όλα τα πάθη τσι ζωής τα κάνω µαντινάδες

125

Μαντιναδες 2002

Μαντιναδες 2002 ΖΩΗ

∆ε µε πειράζει η ζωή πως φεύγει µάνι-µάνι µόνο µε καίει πιο πολύ που πάει κι ίντα κάνει

Κιανείς την ψεύτρα αυτή ζωή δε θέλει να τη χάσει όσους καηµούς και βάσανα και πίκρες αν περάσει

126

Χαρές και λύπες τραγουδώ αγάπες και σεβντάδες και όλα τα πάθη τσι ζωής τα κάνω µαντινάδες

Μαντιναδες 2002

Μαντιναδες 2002 ΗΛΙΟΣ

Ο ήλιος είναι λαµπερός ως είν’ το προσωπό σου που γίνεται λαµπρότερο µ’ ένα χαµόγελό σου

Μακάρι να γινότανε να΄σουν εδώ κοντά µου να πω του ήλιου να µη βγεί µη φύγεις µακριά µου

Ηλιε του κόσµου πορευτή και του σεβντά µου µάρτυ χωστά αχτινοχάιδεψε τ' απόκρυφό µου δάκρυ.

Ο ήλιος δε βασίλεψε παρέµεινε στα ύψη πείσµα για πείσµα µιας καρδιάς που µ' έχει εγκαταλείψει.

Ηλιε της µέρας βασιλιά και της νυχτιάς φεγγάρι σαν των µαθιών του τη φωτιά δεν έχετε τη χάρη

Λέει µου ο ήλιος, κοίταξε πως λάµπω και πως καίω. Λιγότερο απ΄ τα µάτια της, γυρίζω και του λέω.

Ο ήλιος στο βασίλεµα σ' ακούµπησε στα χείλη κι άρπαξε ο ουρανός φωτιά και κέντησε το δείλι.

Το φως του ήλιου µε ξυπνά µέσα στην αγκαλιά σου και µου χαλά τα όνειρα που χαίροµαι κοντά σου.

Ηλιε µου πες το µην ντραπείς και εσύ πως τη θαυµάζεις γιατί σε βλέπω οντέ τη δεις και εσύ το φως σου σκιάζεις

Ηλιος εσύ, φεγγάρι εγώ πως θες να µ'αγκαλιάζεις αφού τη νύχτα φέγγω εγώ και συ τη µέρα λιάζεις

Ο ήλιος απ'την ζήλια ντου γρήγορα θα γεράσει για δεν µπορεί την λάµψη σου να την εξεπεράσει

Ηλιε µου µην φανερωθείς δεν θέλω από το φώς σου φέγγει τσι αγάπης µου το φώς καλλιά απο το δικό σου

Και να ξεχάσει µιαν αυγή ο ήλιος ν'ανατείλει ένα σου βλέµµα είναι αρκετό το ίδιο φώς να στείλει

Ο ήλιος όντε θα χωστεί και δεν ξαναπορίσει η λάµψη του προσώπου σου τον κόσµο θα φωτίσει

Ηλιε µου πρόσεξε τηνε την άδικη τση λάµψη, θωρείς πως µε κατάντησε εµέ που µ'έχει κάψει.

Ηλιε µου πρόσεξε µη δεις ποτέ το πρόσωπο της, εγώ κατέχω τη θα πει κάψιµο εδικό της.

Ηλιε φονία τ' ονείρου µου µη βιάζεσαι να φέξεις και του ονείρου τη χαρά µην έρθεις να µου κλέψεις

Η πιο ερωτική στιγµή που έχω συναντήσει όταν φιλάει την κορφή ο ήλιος για να δύσει

Ηλιε µου σε παρακαλώ σήµερο µη πορίσεις, γιατί το φως σου θα χαθεί µόλις τον αντυκρίσεις.

Ηλιε µου φέγγος τ'ουρανού του κόσµου κυβερνήτη θαρρώ πως λάµπεις πιο πολύ όντε περνάς την Κρήτη

Ηλιε του κόσµου βασιλιά και κοσµοαγαπηµένε αν τηνε βάλω δίπλα σου λυπούµαι σε καηµένε

Ηλιε που εισαι δυνατός και λάµπεις ολη τη µέρα γιατί οταν τον έστειλες φορούσε ακόµη βέρα;

Την ώρα που τ' απόγευµα ο ήλιος χρώµα αλλάζει, δρόµο στο µάγουλο γι'αυτή το δάκρυ µου χαράζει..

Ηλιε αφέντη τ' ουρανού βιγλάτορα του κόσµου γυρόφερε τσ' αχτίνες σου να βρω και γω το φως µου.

Ηλιε µου γιαντα βιάστηκες να πας να βασιλέψεις και µ άφησες στη σκοτεινιά και πας αλλού να φέξεις

Πολλές φορές παρατηρώ τον ήλιο όντε βγαίνει την οµορφιά του την πολλή 'πο σένανε την παίρνει.

Ήλιε µου, καλεσµένη µου στο όνειρό µου θά 'ναι, µη βγεις και χάσω ότι αγαπώ, ότι κοιµάσαι κάνε.

Ο ήλιος έριξε φωτιά να κάψει το κορµί σου κι αυτή στεφάνι γίνηκε χρυσό στη κεφαλή σου

Ηλιε µου να µην ξαναβγείς ποτέ σου δε µε νοιάζει µα γω 'χω την αγάπη µου π' όπου προβάλει λιάζει.

Ηλιος καυτός η σκέψη σου και η καρδιά µου χιόνι και κάθε που θα σε σκεφτώ και 'να κοµµάτι λιώνει

Ηλιε µου τσι αχτίνες σου ρίξε τσι µαζωµένες να την εκάψεις την ξανθιά που χει καρδιές καµένες

Να γράψω θέλει γράµµατα στου ήλιου τσι αχτίνες και ότι τα χείλη δεν µπορούν θα σου τα πούν εκείνες

Ηλιε παιχνιδαµάτη µου απάνω τζη όντε λιάζεις τσι πιο ζεστές αχτίνες σου ρίχνε να τη γκαλιάζεις.

∆ίπλα στον ήλιο να σταθείς, δίπλα να σας εβάλω, ανάθεµά µε ανε µπορώ, τη διαφορά να βγάλω...

Στον ουρανό τση σκέψης µου ήλιος ποτέ δεν λιάζει γιατί η βαρυχειµωνιά πάντα την εσκεπάζει

Ηλιε µου ανέ σκεφτείς να παίξεις µε τα κείνη, δεν εγγυούµαι πως µπορεί ακτίνα να σου 'ποµείνει.

127

Μαντιναδες 2002

Μαντιναδες 2002 ΗΛΙΟΣ

Σα σκοτεινιάζει ο ουρανός η σκέψη τση µε λιάζει, γι' αυτό τελείως να χαθεί ο ήλιος δεν µε νοιάζει

Ηλιος εσύ, φεγγάρι εγώ γι'αυτό και σε φοβούµαι γιατί αν σβήσεις κάποτε και οι δυο µας θα χαθούµε

Ηλιε ζηλιάρη θα σε πώ πανάθεµά σε ήλιε, γιατί 'ρθες και µε ξύπνησες στα χείλη όντε µε φίλιε.

Κι ο ήλιος να σκορπά χαρές πάλι φοβούµαι Θεέ µου, µη γίνει η µοίρα σύννεφο και δε λιαστώ ποτέ µου.

Ηλιε του κόσµου βασιλιά στάσου καµάρωσέ την κι όσο µπορείς πιο τρυφερά αχτινοχαϊδεψέ την.

Ηλιε µου πες το µην ντραπείς κι εσύ πως τη θαυµάζεις γιατί σε βλέπω οντέ τη δεις ανάλαφρα και λιάζεις

128

Μαντιναδες 2002

Μαντιναδες 2002 ΚΡΗΤΗ

Η Κρήτη ειν' η καλύτερη σε όλη την Έλλαδα η όµορφια τσι φαίνεται από 'λη τη Καβάλα

Οποιος αλάργο Κρήτη µου φύγει και ξεµακρύνει ετότε σας µόνο µπορεί τα κάλλη σου να κρίνει

Αν έχει η Κρήτη δυό ψυχές η µιά ψυχή είναι η λύρα και ειναι γεµάτη έρωτα ήλιο φωτιά και αρµύρα.

Στο ακρωτήρι κάθ'αργά φωτίζει µια λαµπάδα για τον Εθνάρχη που έκαµε µεγάλη την Ελλάδα.

∆ιαστηµικά µηνύµατα στέλνω στο δορυφόρο για να µου πουν τι γίνεται στον όµορφο Ζωφόρο.

Εµείς στον Αποκόρωνα είµαστε άλλη φάρα, γιατί εµεγαλώσαµε µέσα στη κατσιφάρα.

Στην Κρητη θα θελα να ζω που λαµπουνε τ’αστερια και να γροικω τον Ερωτα που τραγουδα για µενα

Στο ξύπνηµά σου στέλνω σου µέσ' από την καρδιά µου µια στάλα Κρήτη για ν' ακούς κι εσύ ας µη µιλάς µου

Του Κρητικού στην ξενιτιά τίποτε δεν του λείπει έχει κρασί, έχει ρακί έχει και µεζελίκι

Ολου του κόσµου τα πουλιά που είναι στον πλανήτη όλα να τραγουδήσουνε τραγούδια από την Κρήτη

Αχι και να γινότανε µια Κρήτη παραπάνω στη µιά να µένω όταν θα ζω στην άλλη σαν ποθάνω

Πάλι και απόψε µοναχός την θάλασσα κοιτάζω την Κρήτη δεν µπορώ να δω και βαριαναστενάζω

Την Κρήτη την εγνώρισα πέρσι το καλοκαίρι σαν τη δική της οµορφιά δεν έχει σ'άλλα µέρη

Κρήτη το πόσο σ’ αγαπώ λέξεις δε το χωρούνε χιλιάδες τα αισθήµατα και πώς να εκφραστούνε

Στου Ψηλορείτη την κορφή όρκο βαρύ θα δώσω να µην προλάβω, ώστε να ζω, Κρήτη να σε προδώσω.

Και µόνο που 'µαι Κρητικός είµαι ευχαριστηµένος κι ας είµαι µέσα στη ζωή µε τους καηµούς δεµένος.

Οσοι από σας κατάγεστε απ'τω Χανιώ την πόλη email να µου στείλετε για να βρεθούµε όλοι

Επιασα υπολογιστή και έβαλα στο σπίτι να πέµπω την αγάπη µου σ' ολόκληρη την Κρήτη

Είναι φορές που κάθοµαι και σκέφτοµαι την Κρήτη και τον καηµό εκείνουνα που µακριά της λείπει

∆εν ξέρω τον υπεύθυνο που βρέθηκα εδώ πέρα µα κάθε µέρα νοσταλγώ τον Κρητικό αέρα

Στην Κρήτη εγεννήθηκα και Καστρινός δηλώνω γι'αυτά τα δύο πράγµατα µπορώ και καµαρώνω

Εγώ που δεν εκάτεχα ούτε µια µαντινάδα στη Κρήτη εγήνικα ποιητής µέσα σε µιά εβδοµάδα

Αρµατα θέλει ο πόλεµος κι η Κρήτη µόνο τα'χει ένας µονάχα Κρητικός µπορεί να δώσει µάχη

Σα 'ρθεις στην Κρήτη ξένε µου για να µαζέψεις βιόλες µη τζι διαλέγεις κίβε τζη µ'αυτές µυρίζουν όλες

Οπου κι αν πάει ο Κρητικός µια Κρήτη ζωγραφίζει µέσα σ'εκατοµµύρια ανθρώπων ξεχωρίζει

Ποτέ οι Τούρκοι δεν τολµούν µέσα στην Κω να µπούνε γιατί έµαθαν πως Κρητικοί φαντάροι την φυλούνε

Τί κι αν γεννήθηκα µακρυά δεν έχει σηµασία φτάνει που είµαι Κρητικός αυτό 'χει την αξία

Οπου σκεπάζει ο ουρανός κι όπου ο ήλιος λιάζει δεν θα υπάρχει,Κρήτη µου τόπος που να σου µοιάζει

∆ίπλα θα πάρω τα βουνά να βγω στον Ψηλορείτη να καµαρώσω από εκεί την οµορφιά σου Κρήτη

Τα τιµηµένα χρώµατα τση Κρήτης δρασκελίζω µε µερακλήδες Κρητικούς χαίροµαι να γλεντίζω

Ρέθυµνο µε τη σούστα σου Χανιά µε τον χανιώτη και Κάστρο µε τα Κάστρα σου και το µαλεβιζιώτη

Οσο µακριά κι αν βρίσκοµαι από τη θάλασσά σου πάντα εσένα 'χω στο νου πότε θα 'ρθω κοντά σου.

Στου Ψηλορείτη την κορφή το χιόνι δεν τελειώνει ώσπου να λειώσει το παλιό καινούργιο το πλακώνει

Η Κρήτη όπου βγάζει νερά βγάζει και παλικάρια για να ξεπλένουν σα βαφτούν µε αίµα τα κοντάρια

Ολα του κόσµου τα νησιά που είναι στον πλανήτη όλα µαζι δεν κάνουνε την οµορφιά σου Κρήτη

Αϊτέ που κάθεσαι ψηλά πως δε σε πιάνει ζάλη οντε γυρίζεις και θωρείς τση Κρήτης µας τα κάλλη

129

Μαντιναδες 2002

Μαντιναδες 2002 ΚΡΗΤΗ

Οταν εσκέφτηκε ο Θεός τη γη να σχηµατίσει επήρε πέτρες και νερό και χώµα από την Κρήτη

Νοικοκυραίοι και φρόνιµοι δε ζουν στον Ψηλορείτη oι κουζουλοί την κάνανε αθάνατη την Κρήτη

Τη λευτεριά ρωτήσανε ποιάς µάνας είναι γέννα και είπε πως τη γέννησε το Κρητικό το αίµα

Σφαίρες και ας ρίξουνε εγώ δεν τσι φοβούµαι γιατί κοντά σου Κρήτη µου τα βάσανα ξεχνούµε

Κρήτη η µάνα των σοφών και χώρα των αρχαίων γεννήτρα των παλικαριών και των καπεταναίων

Κρήτη µε τσ'ανδρειωµένους σου κανένα µη φοβάσαι κι ανάµεσα στη θάλασσα ήσυχη να κοιµάσαι

Κρήτη, πατρίς του Μίνωα του Βενιζέλου µάνα χωρίς εσένα δε χτυπά τση λευτεριάς καµπανα

Ανθρωπος δεν εβρέθηκε σοφός εις τον πλανήτη να γράψει όλες τσι αρετές που έχει ούλη η Κρήτη

Αµέτρητοι 'ναι οι σοφοί διαµάντια ένας ένας για κείνο την εβγάλανε Κρήτη λεβεντογέννα

Κρήτη νησί τσι λευτεριάς και τσι δηµοκρατίας ποτές σου δεν υπόγραψες νόµους τσι τυρρανίας

Κρήτη πεντάµορφο νησί Κρήτη λεβεντογέννα η ιστορία σου ποτέ δε γράφεται µε πένα

Κρήτη ηλιόλουστο νησί µε τσι ακρογιαλιές σου όλος ο κόσµος χαίρεται σαν βλέπει τσ'οµορφιές σου

Κάµε µια βόλτα κι ότι δεις του κόσµου να του λείπει ετσέ θα κάµεις θα το βρεις σ'ένα νησί, την Κρήτη.

Τση Κρήτης την αθιβολή φέραν σε ξένο τόπο και πρέπιζε η κουβέντα τους τσι χάρες των ανθρώπω.

Γιάντα Θεέ δεν έκαµες µιά Κρήτη παραπάνω στη µιά να είµ'όσο θα ζω στην άλλη σαν ποθάνω

Γοργόνα µεσ΄τα κύµατα Κρήτη µου αγαπηµένη µαζί σου µεσοπέλαγα κι η σκέψη µου ποµένει

Ενας αετός ερχούντανε απο τον Ψηλορείτη µεριάστε κόσµοι και λαοί για να περάσει η Κρήτη

Να µπόρουνα ν’ αγόραζα µια µέρα τον πλανήτη να τ’ άλαζα το όνοµα να τον εβγάλω Κρήτη.

Αρέσει µου να σε θωρώ λίµνη του Αη Νικόλα νεράιδα είσαι της νυχτιάς της µέρας είσαι βιόλα.

Παντέρµε Αποκόρωνα µαύρα είναι τα στενά σου, όλο µε τσι καβγάδες σου και µε τα φονικά σου

Ολες οι χώρες απ'τη µια κι η Κρήτη απ'την άλλη ώ τη παντέρµη ζυγαριά στη Κρήτη γέρνει πάλι.

Θε µου και να΄ταν µπορετό η θάλασσα να λείπει να΄ταν η Σαλονίκη οαση απέναντι απ'την Κρητη

Του Κρητικόύ στην ξενιτιά τίποτα δεν του λείπει έχει καηµό, έχει σεβντά που λείπει από την Κρήτη

Κρήτη µου όµορφο νησί και του Ξυλούρη µάνα του Βενιζέλου αδερφή δική µου παράµανα

Φεγγάρι όντε πρωτοβγείς την Κρήτη µην ξεχάσεις να πάρεις απο τα κάλη της στον κόσµο να µοιράσεις

Απ' τα χιλιάδες τα νησιά η Κρήτη ξεχωρίζει το φως του εκεί απλόχερα ο ήλιος το χαρίζει.

Στην Κρήτη εγεννήθηκα στα ξένα θα πεθάνω γιατί δεν έκανε ο Θεός µια Κρήτη παραπάνω

Την Κρήτη όλοι οι Ελληνες πολύ την αγαπούνε και σαν βρεθούνε στο νησί ποτέ δεν το ξεχνούνε.

Στης Κρήτης τα ψηλά βουνά πιάνει πολύ το χιόνι µα δεν αφήνει ο Θεός την Κρήτη να κρυώνει.

Κρήτη το χώµα σου πατώ και το φιλώ σα µάνα αφού θα µ' έχει αγκαλιά σαν κλαίει η καµπάνα.

Αχι και να µε κάνανε του κόσµου κυβερνήτη όλης τση Γης πρωτεύουσα θα έκανα την Κρήτη.

Σαν τον φαντάρο τις µετρώ τις µέρες µία-µία πάλι στην Κρήτη να βρεθώ που το 'χω αδυναµία

Ανάθεµά σε ξενηθειά δεν σ' έχω συνηθίσει γιατί την Κρήτη αγαπώ και δεν την έχω ζήσει.

Αν αποθάνω να ταφώ στο Κρητικό το χώµα κι από τη Λάρισα µε το LATO να πάρετε το πτώµα.

Αν είστε πέντε φύγετε, αν είστε δέκα ελάτε, το κρητικό µαχαίρι µου κανένα δε φοβάται.

Η Κρήτη να'ναι ο ουρανος και καθε πολη αστρο ενα θα νά'ναι πιο λαµπρο αυτο που λενε Καστρο.

130

Μαντιναδες 2002

Μαντιναδες 2002 ΚΡΗΤΗ

Κρήτη µου πότε θα βρεθώ στου καραβιού την πλώρη να δώ τον Ψηλορείτη σου και τα λευκά σου όρη

Τση Κρήτης τα ψηλά βουνά άντρες τα πορπατούνε 'που τη σκλαβιά δε νταγιαντούν στη µάχη δε δειλιούνε

Ούλα του κόσµου τα νησιά απού 'ναι στον πλανήτη και να µονοµερίσουνε δεν κάνουνε µια Κρήτη

Μια µαντινάδα θα σας πω κι ακούσετέ τη όλοι στην Κρήτη εγεννήθηκα κι ας ζω σε άλλη πολη.

Ούλος ο κόσµος να χαθεί η Κρήτη έχει ελπίδες γιατί δεν παύει να γεννά ανθρώπους µερακλήδες

Πίνω νερό και µπλιο διψώ τρώγω φαϊ, πικρίζει γιατί µακρυά τσι Κρήτης µας ζωή δεν την αξίζει

Κρήτη µου όµορφο νησί Κρήτη µου δοξασµένη σαστίζει οµπρός σου και ριγά ούλη η οικουµένη

Από µικρός το ήθελα του αετού να µοίαζω για να πετώ κι από ψηλά την Κρήτη να κοιτάζω

Αρκάδι, Φραγκοκάστελλο Θέρισο κι Ακρωτήρι εκάµατέ τση τση Τουρκιάς µεγάλο πανηγύρι

Ηρθε η µέρα κι η στιγµή Κρήτη µου να σ' αφήσω αλλά να ξέρεις πάντοτε µια µέρα θα γυρίσω.

Κρήτη µου πεντάµορφη σαν εσένα άλλη δεν υπάρχει, όπου κι αν έψαξα την οµορφια σου να 'χει

Το λέω µε παράπονο, το λέω µε τερτίπι όλη η Ελλάδα δεν µπορεί να παραβγεί στην Κρήτη!

Ο Κρητικός σαν γεννηθεί το 'χει γραµµένο η µοίρα µπιστόλι να 'χει στη µέση του στα χέρια του τη λύρα

Κρήτη διαµαντοστόλιστη κλίνω πιστά το σώµα και προσκυνώ ευλαβικά το ιερό σου χώµα

Ηθελα µόνο µια στιγµή τσι θάλλασας να µοιάσω για να µπορέσω ολόκληρη την Κρήτη ν'αγκαλιάσω

Κρήτη µου, κόρη του γλεντιού της ανδρειοσύνης µάνα χωρίς εσένα δε χτυπά τσι λεφτεριάς καµπάνα

Τα Κρητικά τα χώµατα όπου και αν τα σκάψεις αίµα παλικαριών θα βρείς κόκαλα θα ξεθάψεις

Κρήτη δενδρί τσι λευτεριάς αιµατοποτισµένο ποτέ το πέπλο τσι σκλαβιάς δεν σ'έχει σκεπασµένο

Παντού γυρνώ και κουβαλώ χώµα του ψηλορείτη τη γης κεντρίζω να γενεί όλος ο κόσµος Κρήτη

Κρήτη µε τα ψηλά βουνά και τσ'εύφορε κοιλάδες τσι ρίµες, τα ριζίτικα και µε τσι µαντινάδες

Κρήτη µε το Ηράκλειο Ρέθεµνος και Χανιά σου Κρήτη µου µάνα λευτεριάς λεβεντογέννα, γειά σου

Κρασί ρετσίνα και ρακί χούµελι πετιµέζι µόνο στην Κρήτη θα το βρεις σε Κρητικό τραπέζι

Στην Κρήτη εγγενήθηκε η δόξα, η ανδρεία, η λευτεριά, η λεβεντιά και η φιλοξενία

Κρήτη τα παλικάρια σου παντού 'ναι ξακουσµένα και τ'άρµατα πολλές φορές τά'χουνε τιµηµένα

Κρήτη µας είσαι το κλειδί όλης της Μεσογείου γι'αυτό και σε ζηλέυουνε οι χώρες τσ'υδρογείου

Κρήτη µε τα φαράγγια σου και τσι βουνοσειρές σου θαµπώνονται όσοι'ρχονται και βλέπουν τσ'οµορφιές σου

Αµα δε νιώσει λεύτερος στον κόσµο πάντα κι άλλη µη χάνεις το κουράγιο σου έλα στην Κρήτη πάλι

Χαίροµαι που µε Κρητικός και όπου βρεθώ το λέω µε µαντινάδες τραγουδώ µε µαντινάδες κλαίω

Χώµα κρατώ και διασκορπώ απο τον Ψηλορείτη, καί το σκορπίζω να γενεί όλος ο κόσµος ΚΡΗΤΗ

Κρήτη µε τις ψηλές κορφές και µε τις χαµηλάδες που 'σαι γεµάτη έρωτα αντρειά και µαντινάδες

Τι κιάν θα φύγεις στα µακρυά, µιά µέρα θα γυρίσεις, γιατί µακρυά απ' τη ΚΡΗΤΗ µας δεν ηµπορείς να ζήσεις.

Θα πάρω χώµα και νερό από τον Ψειλορήτη να τα σκορπίσω να γενεί όλος ο κόσµος Κρήτη.

Κρήτη µου όµορφο νησί τσι Σούδας το λιµάνι και τον Χανιών την αγορά που δεν υπάρχει άλλη.

Στου Ψηλορίτη την κορφή θα κάµω τον οντά µου να βάλω την γυναίκα µου και τα πεθερικάµου.

Κρήτη µου πεντάµορφη σαν εσένα άλλη δεν υπάρχει, όπου κι αν έψαξα την οµορφια σου να 'χει

Όπου πηγαίνω θα βαστώ χώµα απ' τον Ψηλρείτη για να φυτρώσει να γενεί όλος ο κόσµος κρήτη

131

Μαντιναδες 2002

Μαντιναδες 2002 ΚΡΗΤΗ

Στου Ψηλορείτη την κορφή το χιόνι δεν τελειώνει ώσπου να λειώσει το παλιό καινούργιο το πλακώνει

Το λέω µε παράπονο, το λέω µε τερτίπι Ολή η Ελλάδα δεν µπορεί να παραβγή στην Κρήτη!

Όσοι φορούν µαυρα πουκάµισα βαστούνε και πιστόλι και στο δικό µου το χωριό, µάυρα πουκάµισα φορούνε όλοι

ολα του κοσµου τα νησια που ειναι στον πλανητη πλα µαζι δεν κανουνε την οµορφια σου κρητη

Κρήτη µε τα φαράγγια σου και τσι βουνοσειρές σου θαµπώνονται όσοι'ρχονται και βλέπουν τσ'οµορφιές σου

Κρήτη µου, κόρη του γλεντιού της ανδρειοσύνης µάνα χωρίς εσένα δε χτυπά τσι λεφτεριάς καµπάνα

Κάµε µια βόλτα κι ότι δεις του κόσµου να του λείπει ετσέ θα κάµεις θα το βρεις σ'ένα νησί, την Κρήτη.

Ηθελα µόνο µια στιγµή τσι θάλλασας να µοιάσω για να µπορέσω ολόκληρη την Κρήτη ν'αγκαλιάσω

Κρήτη µου, κόρη του γλεντιού της ανδρειοσύνης µάνα χωρίς εσένα δε χτυπά τσι λεφτεριάς καµπάνα

132

Μαντιναδες 2002

Μαντιναδες 2002 ΛΕΒΕΝΤΙΑ

Ξέρεις προσπάθησα να βρω λύση για να πετάω γιατί 'µαι αετόπουλο και στα φτερά πονάω

Οι άντρες οι 'µφανίσιµοι κι οι καστροπολεµάρχοι πως ειν' οι µπάλες δανεικές κατέχουν το στη µάχη

Σαν αποθάνει ο µερακλής το στήθος πρώτο λιώνει, γιατί'ναι τόπος τσι καρδιάς που κατοικούν οι πόνοι

Στης ανθρωπιάς το µετερίζι και στης τιµής το χρέος κι απα θα στέκω µόνος µου κι ας είµαι ο τελευταίος

Να τον διαλέξεις κοπελιά τον άντρα που θα πάρεις να ΄ναι λεβέντης µερακλής µα προπαντώς λυράρης

∆ε θέλω δανεικά φτερά µε φτάνουν τα δικά µου έτσι κι αλλιώς ζηλεύουνε πολλοί το πέταγµά µου.

Από τα ρούχα φαίνεται ο µερακλής συνήθως και ξεχωρίζει από µακριά ανάµεσα στο πλήθος.

Πάντα ψηλά στέκει η κορφή, αν ειν' και χιονισµένη τον βράχο δέρνει η θάλασσα, µα πάντα βράχος µένει

∆εν τα πουλώ τα πρόβατα στη Γαλιφα αν ποθάνω γιατί 'ναι η πιό περήφανη τέχνη στο κόσµο απάνω

Πρόσεχε να πετάς ψηλά του αετού να µοιάζεις και να προσέχεις τα φτερά στη λάσπη µην τα βάζεις

Απ'αγαπά τη λεβεντιά τη δόξα και τη χάρη σίγουρα ειναι γέννηµα τση Κρήτης παλλικάρι

Και να τραυµατιστεί ο αϊτός ακόµη κι αν πεθαίνει για λόγους εγωιστικούς πρέπει ψηλά να µένει.

Και µε σπασµένα τα φτερά µπορεί ο αϊτός ν' αντέξει στην πιο µεγάλη θύελλα µόνος του να παλέψει.

Οσο κι αν είναι α-δυνατές οι µπόρες δεν µε πιάνουν γιατί 'χω α-δυνατά φτερά και στα ανοιχτά µε βγάνουν.

Ο άντρας που 'χει µε αρχές όµορφες µεγαλώσει πράµα στο κόσµο δεν µπορεί να τονε ταπεινώσει.

Ο άντρας ο περήφανος όσο και να πονέσει δεν την αφήνει χαµηλά τη θέση ντου να πέσει.

Πάντα µου θα πετώ ψηλά για να µην κάνω χάρη σ' αυτούς που χαµηλά στη γη µε θένε πορπατάρη.

Βροντά κι αστράφτει στα Χανιά και στα Σφακιά χιονίζει και εις τα Ρεθεµνιώτικα η λεβεντιά αρµενίζει.

Οσο φορούνε άρµατα άντρες µε µαύρα γένια, θα µένουν απροσκύνητα τσι Κτήρης τα µπεντένια.

Το µερακλίκι ο Θεός κατέχει που το δίνει πάντα το δίνει σε καρδιές που'χουν καυµό και οδύνη

Θυµάµαι τους παλιούς καιρούς απού 'µαστε και οι δυο µας, αρχάγγελοι τση λεβεντιάς και πρώτοι στο χωριό µας.

Τη λεβεντιά όποιος την βαστά κάνει µεγάλο κόπο, µα 'που περάσει και σταθεί µοσκοβολά τον τόπο.

Στην Κρήτη πάει η λεβεντιά και η ανδρειοσύνη αντάµα και µαντινάδα γίνεται το γέλιο και το κλάµα

Θε' να'µαι µαύρος κι'άνοστος και να'χω την τιµή µου και πάντα το σαρίκι µου πάνω εις την κεφαλή µου.

Αν θες να πας προς τον Ζαρό στο δρόµο σου επάνω θα σου παντήξει ένα χωριό στον κόσµο δεν ειν' άλλο

Αντρας µε άντρα διαφορά έχει πολύ µεγάλη άλλος χορεύει κουνιστό και άλλος πεντοζάλη

Τα άρµατα κι η λεβεντιά στην Κρήτη κυβερνούνε στις λύπες µας και στις χαρές σαφη βροντοκοπούνε.

Μαύρο µαντήλι, µαύρο φως που συµβολίζει πάθος πρέπει να έχει πάντοτε του Κρητικού ο τάφος

Να ζήσουν οι µελαχρινοί χωρίς πολλές κουβέντες στην οµορφιά µοναδικοί στον έρωτα λεβέντες.

Ο µερακλής ο άνθρωπος στο πένθος δεν κρατιέται κι αν τραγουδεί καµιά φορά να µην παρεξηγιέται.

Περήφανος ορθώνεται ο γερο-Ψηλορείτης γιατί στο Μυλοπόταµο κτυπά η καρδιά της Κρήτης

Τίποτε δε φοβούµαι 'γω, σπαθιά µήτε σαϊτες τι το µαχαίρι τούτο δώ µου δώκαν ∆ροσουλίτες

Χαράς τη µάνα που γεννά και στα κρυφά δακρύζει γιο που να βάζει την τιµή θεµέλιο και να κτίζει

Είσαι λαβέντης Κρητικός φρόντισε να το δείχνεις τη χάρη, την παλικαριά στο χώµα µην τη ρίχνεις.

Τραυµατισµένο µου πουλί πάλεψε για να ζήσεις τη θέση σου στα χαµηλά να πέσει µην αφήσεις.

Εγώ 'χω δυνατά φτερά και θα τσι κατακτήσω η-τσ' ουρανούς και τη φωλιά στην πούλια θα τη χτίσω.

133

Μαντιναδες 2002

Μαντιναδες 2002 ΛΕΒΕΝΤΙΑ

Οσο κι αν πληγωθεί βαριά πονεί µα ξεπερνά το ο άντρας ο περήφανος µα δεν το βάνει κάτω.

Ο άντρας ο περήφανος σε µπόρες δεν κλονίζει σαν τη σηµαία η θέση του πάντοτε κυµατίζει.

Ο άντρας ο περήφανος ποτέ δεν κατεβαίνει σε χαµηλό επίπεδο γιατί τονε προσβέρνει.

∆εν τα διπλώνω τα φτερά δεν κάνω αυτή τη χάρη, σ' αυτούς που θέλουν να µε δουν στο δρόµο περπατάρη.

Οι µερακλήδες το 'χουνε και ξέρουν να γλεντούνε ξέρουνε να πεθαίνουνε µα ξέρουν και να ζούνε.

Απού δεν κάνει φυλακή αντρός καρδιά δεν έχει, φουστάνια γυναικός φορεί και κείνος το κατέχει.

Τη λεβεντιά που'χει ο αητός τ'άλλα πουλιά κοιτούνε να ιδούν µ'ήντα λογιώ φτερά θα πρέπει να πετούνε.

Η λεβεντιά είναι όµορφο άνθρωπος να την έχει, µα θέλει ατσάλινο κορµί καρδιά να την αντέχει.

Η λεβεντιά είναι πληγή που πάντα αίµα τρέχει Θεέ µου και πως την εβαστά εκείνος που την έχει

134

Μαντιναδες 2002

Μαντιναδες 2002 ΟΝΕΙΡΑ

Αν µπόραγα τα όνειρα αλήθεια να τα κάνω δε θ' άφηνα ένα δυστυχή στον κόσµο τον απάνω

Στου ονειρου τα τελειωµατα φευγεις και µε αφηνεις χαραµατα ξυπνω εγω, µηπως µε δεις και µεινεις

Αφου δεν ειναι µπορετό κοντα σου να σιµωσω ενος ονειρου θα 'κλουθω να 'ρθω να σ' ανταµωσω

Μια µαντιναδα θα σου πω θα σου την ψιθυρισω στα ονειρα σου σα θα πας για να σε συναντησω

Μια καληνυχτα στελνω σου να βαλεις µαξιλαρι , κι ευχοµαι ονειρα γλυκα ο υπνος σα σε παρει .

Θεµου και κάµε στ' όνειρο να την' ε' συναντήσω και δώσµου ύπνο αιώνιο να µην ξανά ξυπνήσω

Χθες βράδυ ονειρευτηκα ειδα εναν εφιαλτη ειδα πως η αγαπη σου ειναι µια απατη

Του ονείρου αναβάτισσα, θα γινω µια νυχτα, και θα σε παρω µατια µου µες τα δικα µου διχτυα

Μακάρι να εµπόρουνα όνειρο 'γω να γίνω στον ύπνο σου να 'ρχόµουνα στη σκέψη σου να µείνω

Φοβηθηκα να σηκωθω καιγανε τα φτερα µου αφου σε ειδα ψες αργα φουντωσαν τα ονειρα µου

Την ίδια χάρη πάντοτε ζητώ απ'το φεγγάρι να δω ξανά το όνειρο που ήµασταν ζευγάρι

Είναι γραφτό του δυστυχή τ' όνειρο να τελειώσει του ήλιου τ' άδικου φονιά τσ' αχτίνες σα θα νιώσει.

∆εν ξανακάνω όνειρα όνειρα πια µεγάλα γιατί όλα τα όνειρα θα είναι όπως τ' άλλα.

Παρηγοριά στον ύπνο µου σε βλέπω µα η σκέψη δε θα τ' αφήσει τ' όνειρο ποτέ να ζωντανέψει.

Mαζί σου ονειρεύτηκα τη ζήση να περάσω όµως δεν εκατόρθωσα στο όνειρο να φτάσω.

Βραδιάζει και παρακαλώ ποτέ µην ξηµερώσει στ' όνειρο για σε θωρώ ο νους µου να µερώσει.

Πολλές φορές τα όνειρα φουρτούνα τα ταράζει γιατί η µορφή σου θάλασσας αγριεµένης µοιάζει.

Χαµογελω στον ύπνο µου στ' όνειρο σαν προβάλλεις γιατί µωρό µου ζεστασιά στην αγκαλιά µου βάζεις

Εγώ κι αν κάνω όνειρα τα κάνω µπας και βγούνε , µήπως συβάσω τις τσι χαρές να ρθούνε να µε βρούνε .

Τα όνειρα γενήκανε λουλούδια ανθισµένα , και µες στη φεύγα του καιρού µαραίνονται ένα ένα .

Το πιο γλυκό απ' τα όνειρα που 'κανα κάθε βράδυ , µου το 'πνιξε πριν το χαρώ το µαύρο το σκοτάδι .

∆εν έχει ελπίδα τ' όνειρο αφού θα ξηµερώσει , και θα ρθει ο ήλιος ο φονιάς πάλι να το σκοτώσει .

Ονειρα όλοι κάνουνε ποιός άνθρωπος δεν κάνει ποιός δεν ζητά στο πέλαγος τσ'αγάπης το λιµάνι

Εγώ θα κάνω όνειρα για σενα και για µένα ασχέτως οτι βρίσκεσαι φως µου σε χέρια ξένα.

Να κάτεχα πως αντιδρά όταν µεταξυπνήσει που εµένα θώριε στ' όνειρο και άλλο θ' αντικρύσει.

Ονειρα κάνω ο δυστυχής µα ίντα θα βγει πως κάνω που δε µ' αφήνει η µοίρα µου ένα να ξεδιλιάνω.

Οµορφα όνειρα για µας έβαλα αρχή και χτίζω και πως θα βγουν αληθινά στο µέλλον µου ελπίζω

Πάψε να ζεις µε όνειρα πεθαίνουν µε το χρόνο σαν της γαρδένιας τον ανθό που ζει µια νύχτα µόνο.

Εψαξα µέσα στα όνειρα η-τα δικά σου χνάρια µα βρήκα µόνο ερείπια στάχτες κι αποµεινάρια

Απ' τα χιλιάδες όνειρα βγαίνουνε ορισµένα απ' τα δικά µου όνειρα δε βγήκενε κανένα.

Στους δυστυχείς τα όνειρα παρηγοριά τους δίνουν κι ας ξέρουν πως αληθινά δεν πρόκειται να γίνουν.

Μέσα στου ύπνου τ' όνειρο θέλω χαρά να ζήσω αφού ότι θέλω δε µπορώ ξύπνιος να τ' αποκτήσω.

Σ' αγάπησα σαν όνειρο σ' έχασα απά λάθος, φταίει η καρδιά µου π 'αγαπά µε τόσο πολύ πάθος.

Μέσα στο νου µου βρίσκεσαι και τσ'ώρες που κοιµούµαι κι από κανένα όνειρο να λείπεις δεν θυµούµαι

∆εν ξανακάνω όνειρα ήσουν το τελευταίο εχτές το βράδυ το'θαψα κι όλη τη µέρα κλαίω

Ανάθεµά σε µοίρα µου κι ως πότε θα µου βάνεις στα όνειρα µου τη φωτιά και στάχτη να τα κάνεις

135

Μαντιναδες 2002

Μαντιναδες 2002 ΟΝΕΙΡΑ

Τσι νύχτας µουσαφίρησα του ύπνου καλεσµένη στα όνειρα µου έρχεσαι µα η αυγή σε παίρνει

Ευχαριστώ τα όνειρα που µε παρηγορούνε απού σε φέρνουνε συχνά στην κλίνη που κοιµούµαι

Καλή σου νύκτα αγάπη µου και στ'όνειρο σου πάλι θα σου κρατήσω συντροφιά στου ύπνου σου τη ζάλη

Ωρες λεπτά και δεύτερα σε σκέφτοµαι καρδιά µου γιατί είσαι η µόνη που ΄δωσε ζωή στα όνειρα µου

Κάθε βραδιά πριν κοιµηθώ στην σκέψη µου σε βάνω κι είναι γλυκά και όµορφα τα όνειρα που κάνω

Νύχτα που πλέκεις όνειρα, ερωτικά µε τ' άστρα, γίνε κι απόψε ανυφαντού, στον ύπνο ξελογιάστρα.

Θεέ µου και κάνε µε όνειρο, να µπώ στην αγκαλιά του, και να του κλέψω από βραδύς, το νού και τη καρδιά του.

Πεθαίνω κάθε χαραυγή µα η δύση µ’ ανασταίνει, Γιατί σιµώνει τ'όνειρο που δίπλα µου σε φέρνει

Στο µεταγιάερµα του νου και µέσα στο όνειρο µου θα σ'έχω πάντα όσο ζώ µικρό µελαχρινό µου

Χάρε απου ΄ρθες στο όνειρο εγω δεν στην αρνούµαι στη µάχη που µε κάλεσες θα ρθώ δεν σε φοβούµαι

Σαν όνειρο µαγευτικό που µια στιγµή γεννιέται, έτσα κι ο πόνος τσι καρδιάς ποτέ δε λησµονιέται.

Πες µου το πως δεν µ'αγαπάς να πάψω να ελπίζω, πριν δω πως είναι ψεύτικα τα όνειρα που χτίζω.

Είσαι τση νύχτας όνειρο, ήλιος φεγγάρι κι άστρα λουλούδι και βασιλικός, στου κήπου µου τη γλάστρα

Ονειρο των ονείρω µου, σκέψη τση φαντασίας, καταστροφή και κάψιµο τση κάθε προσδοκίας.

Τα πιο καλά µου όνειρα µου τα 'καµες κοµµάτια, θα 'ρθει καιρός να κλάψουνε και τα δικά σου µάτια

Ανάσα της βαθιάς πληγής του δειλινού φεγγάρι, και ξοµπλιαστό µου όνειρο να µε παιδεύεις πάλι.

Ξανακοιµήσου κρίνε µου µα η αυγή κοντοσιµώνει, µη λείπεις απ' το όνειρο και την αφήσεις µόνη.

Το ποιο γλυκό µου όνειρο άφησα γκρεµισµένο, που το 'χα µε τον αµαθιώ τα δάκρια χτισµένο.

Μπορεί να βρίσκοµαι µακριά µα µόνο δε µ' αφήνεις µικρή µου και στα όνειρα παρηγοριά µου δίνεις

Χωρίσαµε και σ'άλλονε τώρα χαρίζει χάδια µα εγω όµως είµαι τ'όνειρο που τη ξυπνά τα βράδια

Στους τάφους των ονείρων µου θα γίνω νυχτερίδα γιατί κι αν είναι όνειρα θένε κι αυτά φροντίδα

Κάνε το Παναγία µου στ'όνειρο να βρεθούµε να σµίξουµε τον πόνο µας ο γεις τ'αλλού να πούµε

Λένε πολλοί πως τ'όνειρο στο φως της µέρας σβήνει κι όµως το βλέπει ο δυστυχής γιατί χαρά του δίνει

Ονειρα πλάθω δίπλα σου κύµα ακτινολουσµένο να µην τα πνίξει εύχοµαι αυτά που περιµένω

Μοιάζει η ζωή µου µ' όνειρο και όλα τριγύρω ανθούνε άµα θωρώ τα χείλη σου και µου χαµογελούνε

∆εν κλαίω για να µη φάνει στο πρόσωπό µου η πίκρα όνειρο λέω πως ήσουνα και χάθηκε µια νύχτα

Τ' όνειρο γέλιο µακρινό ξεθωριασµένη θέα πήρες αγάπη και χαρά µε τον καϋµό παρέα

Ονειρο λεω ησουνα που ηρθε µια νυχτα πληγη οµως µου ανοιξες και µατωσαν τα στηθια

Αν τύχει κι µ'ονειρευτείς κι ο ύπνος σου χαλάσει µε φτάνει που απο τη σκέψη σου θα'χω κι εγώ περάσει

Σε βλέπω σ'άλλη αγκαλιά µα δε µε ενδιαφέρει στο ονειρό µου θα γενείς ξανά δικό µου ταίρι

Καµιά φορά το όνειρο που χτίζεις πολύ χρόνο γίνεται στάχτη και καπνός σε µια στιγµούλα µόνο

Ακόµη και στο όνειρο θέλει να υποφέρω ρωτώ τηνε αν µ' αγαπά και λέει µου δεν ξέρω.

Ιντα κοντό παράπονο έχεις µικρό µου πάλι κι έχει ζαµάνια η περασά τ' ονείρου να σε βγάλει

Τ'όνειρο µόνο φέρνει µε µέσα στην αγκαλιά σου γιατί η µοίρα θέλει µε να ζήσω µακριά σου

Τα όνειρα καµιά φορά κυλούνε σ’ ενα δάκρυ γιατί δεν µπόρεσαν ποτέ να φτάσουν σ’ άλλη άκρη

∆ωσε µου το δικαιωµα να ακουσω την καρδια σου να κανω οπωσδηποτε αλήθεια τα ονειρα σου

136

Μαντιναδες 2002

Μαντιναδες 2002 ΟΝΕΙΡΑ

Αν θες να κάνεις όνειρα κάνε δυστυχισµένα για να σου µείνει η χαρά που δε θα βγει κιανένα

Τση θάλασσας τα κύµατα ρωτώ µα δε µου λένε τα όνειρα που 'καµα για σε βουλιάξανε γη πλένε.

Πρέπει πως ήτονε γραφτό µια νύχτα του Φλεβάρη , να κάµει µπόρα δυνατή και τ' όνειρο να πάρει .

Νυχτώνει πάλι κοπελιά κι έχω χαρά µεγάλη , αφού θα ξανασµίξουµε στ' ονείρου τ' ακρογιάλι .

∆εν ξανακάνω όνειρα αφού όπως κι αν το κάνω ανέ σε δω στον ύπνο µου στον ξύπνιο µου σε χάνω..

Και στ' όνειρο σαν έρχεσαι λίγο σ' απολαµβάνω γιατί η χαρά σου µε ξυπνά σεβντά µου και σε χάνω.

Σου στέλνω άγγελο µικρό να σε φυλά τη νύχτα να έχεις όνειρα γλυκά µωρό µου καληνύχτα.

Στα όνειρα σε καρτερώ στη φαντασία να σ' εύρω, ξέρω ποτέ δε θα µπορώ κοντά µου να σε έχω.

Ονειρα όλοι κάνουνε είχα και γω για κείνη χτίσει παλάτια µαγικά µα'χουν συντρίµια γίνει

Ονειρα κάνω ο δυστυχής ποιος είναι που δεν κάνει µα σβήνουνε και αφορµή είναι ένα στεφάνι.

Απ' όλα µου τα ονειρα ένα 'ναι η πεθυµιά µου έστω νεκρός να 'ρθει να µπει µέσα στην αγκαλια µου

Ονειρο είσαι καθ' αυγής, σεργιάνι κάθε δύσης και την καρδούλα µου χαρές εσύ θα τη γεµίσεις.

Σου στέλνω άγγελο κρυφά να σε φυλάει τη νύκτα να βλέπεις όνειρα γλυκά µωρό µου καληνύκτα

Αν µ' αγαπάς κι ειν' όνειρο δε θέλω να ξυπνήσω µε τη γλυκάδα τ' όνειρου θέλω να ξεψυχήσω

Τα όνειρά µου γκρέµισες πατείς τα και µατώνω µα δε σου εύχοµαι ποτέ να νιώσεις ίδιο πόνο

Εσβήσανε τα όνειρα που'χα και φέγγανέ µου τάξε πως ήτανε κεριά στη ταραχή τ'ανέµου

Τα όνειρά µου δεν µπορείς εσυ να τα πατήσεις γιατί ποτέ δε σου δωσα το λόγο να τ΄αγγίξεις

Κοντώ να µ' ονειρεύγεται τσι νύχτες που κοιµάται και το πρωί απού ξυπνά χαίρεται γή λυπάται;

Συντρίµµια µες τη θάλασσα κι έχει η στεριά γεµίσει είναι δικά µου όνειρα που 'χουνε ναυαγίσει

Είσαι τ'αγνό µου όνειρο και η γλυκειά πνοή µου θα σ'αγαπώ κι ας γίνεται µαρτύριο η ζωή µου

Οσα 'ναι τ'άστρα τ'ουρανού κι ακόµα άλλο ένα τόσα 'χω κάνει όνειρα µατάκια µου για σένα

Ζήσε εσύ στα όνειρα ελεύθερη να εισαι γιατί θωρώ πως στη ζωή όλα µου τα αρνείσαι.

Ξύπνα µα όνειρο ποτέ αληθινό δε βγαίνει απλά την νύχτα πιο γλυκά την κάνει και διαβαίνει

Ενός ονείρου θα 'κλουθώ να µπω στην αγκαλιά σου αφού µωρό µου βρίσκοµαι χιλιόµετρα µακριά σου

Εγώ θα κάνω όνειρα για σένα και για µένα ασχέτως πως θα βρίσκεσαι φως µου σε χέρια ξένα

Ηθελα να 'σαι όνειρο να έρχεσαι τα βράδια να µην ποµένω µοναχός στο ύπνου τα σκοτάδια.

Μια νύχτα ζήτησα να 'ρθεί το όνειρο ν'αγγίξω να νιώσω την αγάπη του και σαν κερί να σβήσω.

Ολοι µιλούν για όνειρα µα τα δικά µου εµένα σε πέντε τάβλες τα 'βαλα να'ναι αποµονωµένα

Ζω µ' ένα όνειρο κρυφό ίσως και ξεδειλιάνει καµιά φορά ξερό κλαδί σε βράχο απάνω πιάνει.

∆εν ξανακάνω όνειρα γιατί όλα ναυαγούνε στου πόνου τον ωκεανό προτού λιµάνι βρούνε.

Εσκόρπισα τα όνειρα στο φύσηµα τ' ανέµου γιατί κουράστηκα να ζω µόνο µε κεινα Θεέ µου.

Συντρίµµια οι ακρογιαλιές έχουνε πληµµυρίσει απ' τα δικά µου όνειρα που 'χουνε ναυαγήσει.

Στ' όνειρο πάλι αν σε δω ρίγος θα µε τυλίξει και του σεβντά µου το χορό ποιος θα τον σταµατήσει.

Απόψε πάλι θα σε δω στ' όνειρο και θα κλάψω γιατί στ' αλήθεια δεν µπορώ εγώ να σ' αγκαλιάσω.

Μην έρχεσαι στα όνειρα, είναι σκληρό για µένα κάθε πρωί να τα θωρώ τα µάτια µου κλαµένα.

Σ’ όλο τον κόσµο βρέχει ο Θεός και ‘κει που στέκεις λιάζει κορµί δεν εγεννήθηκε στον κόσµο να σου µοιάζει

137

Μαντιναδες 2002

Μαντιναδες 2002 ΟΝΕΙΡΑ

Ψάχνω να βρω το δυστηχή που µοιάζει µέτα µένα για όνειρα να κλάψοµε που πήγανε χαµένα

Ονειρο αξεδείλιατο η αγάπη µας θα µείνει καηµός που κάθε µου χαρά στα µαύρα τηνε ντύνει.

Ηλιε που βγένεις την αυγή µε χέρια µατωµένα , φαντάσου πόσα όνειρα θα έχεις σκοτωµένα .

Είναι φρικτό τα όνειρα τα ψέυτικα που κάνω , όσο και να ΄ναι ψέυτικα πονώ όντε τα χάνω .

∆εν κάνω όνειρα πολλά που κι ένα πότε λίγο , να ξεγελώ τη σκέψη µου και το καηµό να πνίγω .

Θέλω να µείνω µοναχός έστω για λίγη ώρα , να κλάψω για τα όνειρα που χάθηκαν στη µπόρα .

∆εν κάνω µπλιό µου όνειρα γιατί τα τελευταία , µπορεί να σβήσαν άδικα µα ήταν τα πιο ωραία .

Κοιµάµαι και ονειρεύοµαι πως είσαι εσύ µαζί µου µα όταν ξυπνάω την αυγή χάνω την θύµηση µου

Αγάπουνά σε κι έλεγα πως δίχως σου δεν κάνω µα εδά ούτε περαστική στ' όνειρο δε σε βάνω.

Σα µάνα που γεννά παιδί κι ύστερα τση 'ποθάνει έκανα όνειρα γι΄αυτή µα ίντα πως τα ΄χα κάνει;

Αν µ'αγαπάς κ'είναι όνειρο στον ύπνο µου ας ποθάνω γιατί αν ξυπνήσω δίχως σου ήντα θα ζω να κάνω

Ηρθες κι απόψε να µου πεις πως µ'αγαπάς στ'αλήθεια κρίµα που ήταν όνειρο κι έσβησε µες στη νύχτα

Σε κάθε χάραµα τσ'αυγής το όνειρο τελειώνει η µέρα γίνεται φονιάς σκληρός και το σκοτώνει

Με την ελπίδα πως µπορεί στ'όνειρο να βρεθούµε σε βγάνω απού τη σκέψη µου και θέτω και κοιµούµαι

Να ξέρεις πως κάθε φορά που κάνω µια κλήση σε σκέφτοµαι και κυνηγώ το όνειρο µην σβήσει.

∆εν ξαναπλάθω όνειρα γιατί η αυγή τα παίρνει και είναι σκέτη απογοήτευση κάθε που ο ήλιος βγαίνει

Ηθελα και να κάτεχα αν µ' έχεις στο µυαλό σου κι αν τα βράδυα µε θωρείς συχνά στο όνειρό σου

Οσα κι αν έκανα όνειρα χαθήκανε στ’ αστέρια έτσα που χάνεσαι κι εσύ µέσα σε ξένα χέρια.

Οσα 'ναι τ'άστρα τ'ουρανού µαζί και το φεγγάρι τόσα 'χω κάνει όνειρα να γίνουµε ζευγάρι

Οταν στον ύπνο µια βραδιά κλείσεις τα βλέφαρά σου ενός ονείρου θα κλουθώ να µπω στην κάµαρά σου

Ακόµη και στον ύπνο µου, κι εκειά µε βασανίζεις, γιατί 'ρχεσαι στα όνειρα δίχως να µε αγγίζεις.

Αν τύχει και έρθει στ' όνειρο λίγο πριν ξηµερώσει µε µάτια σφαλιστά ξυπνώ τ' όνειρο µην τελειώσει

Οταν κοιµούµαι και θα δεις το γέλιο µου να βγαίνει είναι η ώρα που 'ρχεται στο όνειρο και µπαίνει

Tο πιο όµορφο απ' τα όνειρα που βλέπω κάθε βράδυ είναι πως έχει ξαστεριά κι η θάλασσα είναι λάδι

Ονειρα ανεκπλήρωτα όνειρα ξεχασµένα από την ώρα που'φυγε εκείνος από µένα

Τη νύχτα πέφτει η σιωπή κι ανοίγει η καρδιά µου πινέλο γίνεται κι αυτή και βάφει τα ονειρά µου

Ζήσε εσύ στα όνειρα ελεύθερη να είσαι γιατι θαρρώ πως στη ζωή όλα µου τα αρνείσαι.

∆εν ξανακάνω όνειρα και σχέδια µεγάλα γιατί θα µείνουνε κι αυτά όνειρα ωσάν και τ' άλλα.

∆ε θέλω µε τα όνειρα τη ζήση να περάσω θέλω αληθινές χαρές κι εγώ να δοκιµάσω.

Τα όνειρα πεθαίνουνε όταν το φώς προβάλλει όπως πεθαίνει η αυγή στση νύχτας την αγκάλη

Να 'τανε τρόπος να γενείς αυγή µου σα κι εµένα να δεις τα τόσα όνειρα που µου 'χεις σκοτωµένα

Τα όνειρα που έκανα τόσο καιρό για σένα εδά θωρώ να σβήνουνε σαν τα κεριά ένα ένα

Επαψα πια και όνειρα για σένανε δεν κάνω έτσι κι αλλιώς κατέχω το πως την αυγή σε χάνω.

Στα πιο γλυκά µου όνειρα λέω σου να το κατέχεις εσένα ονειρεύοµαι και την ευθύνη έχεις.

Αν πίστευα στα όνειρα που έβλεπα κάθε βράδυ θα ήθελα να ήτανε παντοτινά σκοτάδι.

Βαρέθηκα στα όνειρα να βρίσκοµαι κοντά σου και στην πραγµατικότητα να είµαι µακριά σου

138

Μαντιναδες 2002

Μαντιναδες 2002 ΟΝΕΙΡΑ

Σαν την νεράιδα θα σε δώ απόψε στ΄όνειρο µου να γαληνέψη η ταραχή απού΄χω στο µυαλό µου

Οψάργας πάλι στ'όνειρο ως το πρωί γλεντούσα γιατί είχα στην αγκάλη µου εκείνη π'αγαπούσα

Γλυκό τσι νύχτας όνειρο µεσ'του µυαλού τη ζάλη έλα και φέρε τη χαρά και την ελπίδα πάλι

Ερηµος δρόµος και στενά µείνανε στη καρδιά µου κι όνειρα γκρεµιστήκανε σαν έφυγες µακριά µου

Στα περασµένα µου όνειρα µα και στα τωρινά µου βρίσκεσαι µα ΄σαι µακριά και καίγεται η καρδιά µου

∆εν ξανακάνω όνειρα γιατί µε εξαπατούνε και µου προσφέρουνε χαρές µονάχα οντέ κοιµούµαι

Η νύκτα δίνει µου χαρά κι η µέρα φέρνει πόνο γιατί έρχεται και σµίγουµε στα όνειρα µου µόνο

Οντε θα'ρθείς στο όνειρο µε τη χαρά τα βάνω πού'ναι πολύ και µε ξυπνά σεβντά µου και σε χάνω

Στην άκρη του µαξιλαριού και µ’ ανοιγµένο χέρι Κοιµάµαι κι ανιµένω τη το όνειρο να τη φέρει

Αν σβήσουνε τα όνειρα θα σβήσει κι η ζωή µου γιατί µ'αυτά κάθε βραδυά είσαι κι εσύ µαζί µου

Χθεσινοβράδινο όνειρο σκέψη καθηµερνή µου χωρίς εσένα µάταιη θα είναι η ζωή µου

Πες σ΄ αγαπώ και δώσε µου αυτά που µου χρωστάνε δέκα χιλιάδες όνειρα τις νύχτες που κοιµάµαι

Η αγάπη µοιάζει µ'όνειρο π'οντέ ξυπνήσεις σβήνει µα µια µεγάλη ανάµνηση µες στην ζωή σ'αφήνει

Κάµε γραπτή τη σκέψη σου και πέψε µου να µάθω, να δω αν εβγούνε αληθινά τα όνειρα που πλάθω.

Φεγγάρι άστρα κι ουρανός, ήλιος νερό κι αέρας τση νύχτας όνειρο χωστό και φανερό τση µέρας

Ονειρο των ονείρω µου ζωή τση φαντασίας, γίνηκες σήµα ιερό καθηµερνής λατρείας

Παλιάς αγάπης όνειρα κάθοµαι και λογιάζω µε δεν µπορώ σαν τα σκεφτώ να µην αναστενάζω

Στο κάθε χάραµα τσ'αυγής το όνειρο τελειώνει, η µέρα γίνεται φονιάς ψυχρός και το σκοτώνει.

Ολα µου τα όνειρα τα κρέµασα σε γυναικεία τρίχα, και 'σπασε η τρίχα και 'χασα στον κόσµο ότι κι αν είχα.

Κανένα από τα όνειρα που κάνει δεν θα ζήσει, γιατί στην δυστυχία µου επάνω τα' χει χτίσει.

Τραγούδια µέσα στο όνειρο ακούω κάθε βράδυ ξυπνώ κι η σκέψη χάνεται στην αγκαλιά σου πάλι

Απόψε σ' είδα στ' όνειρο χαρώ το τ' όνειρό µου πως ήταν τα χεράκια σου καδένα στο λαιµό µου

Σαν την γλυκιά σου την µατιά άλλη µατιά δεν είδα να δίδει στ'όνειρο ζωή και στην ζωή ελπίδα

Με τ' όνειρο θα ξαγρυπνώ µε κείνο θα κοιµούµαι και µε εκείνο τις πληγές θα κλείνω σαν πονούνε

Εγώ θα κάνω όνειρα ώστε να ζω για σένα κι αν µ'αρνηθείς θα µείνουνε στη θύµηση γραµµένα

Είσαι το µόνο µου όνειρο παράνοµή µου αγάπη θα σ' αγαπώ και το κορµί ας λιώνει µες στα πάθη.

Ο πόνος που µου έδωκες του χωρισµού το βράδυ και σ' όνειρο να 'ρχότανε θα µ' άφηνε σηµάδι

Πάλι εσένα στο µυαλό έχω και ταξιδεύω το όνειρο που χάθηκε να ξαναβρώ γυρεύω

Ονειρα τοσονά χρονών Θεέ µου γιάντα τα κάνω κοντό δεν εξενύχτουνα στο νου µου µην την βάνω

Κάθε γλυκό ξηµέρωµα µε όνειρα το στολίζω µα σβήνουν µε το δειλινό και γω ο φτωχός ελπίζω

Στα όνειρα βλέπω τσι χαρές που ξυπνητός στερούµαι µα δε µπορώ και µια ζωή για σένα να κοιµούµαι.

Ο µεγαλύτερός µου εχθρός είναι το ξύπνηµά µου απού µισεύγει τ' όνειρο και χάνεσαι κερά µου

Η νύχτα δίνει µου χαρά και η µέρα φέρνει πόνο γιατί έρχεσαι και σµίγουµε στα όνειρά µου µόνο

Στα όνειρα σου θα 'ρχοµαι να κλέβω την καρδιά σου µονάχα εκεί 'ναι δυνατό να βρίσκοµαι κοντά σου

Ειχα ενα ονειρο κι εγω και τωρα ειναι µπροστα µου τ' αγγιζουνε τα χερια µου καιγεται η καρδια µου

Αχι και να'µουν ύπνος σου και να'µουν τ'ονειρό σου και να'µουνα προσκέφαλο κοντά στο µάγουλό σου

139

Μαντιναδες 2002

Μαντιναδες 2002 ΟΝΕΙΡΑ

Αν µ'αγαπάς κι ειν'όνειρο ποτέ να µην ξυπνήσω γιατί µε την αγάπη σου ποθώ να ξεψυχήσω.

Οταν την φέρει τ' όνειρο και είναι στην αγκαλιά µου να περιγράψω δεν µπορώ µε λόγια την χαρά µου

Αποψε πάλι θα τον δω στου ονείρου µου την πλάνη µα στην πραγµατικότητα ειν’ αγκαλιά µε άλλη.

Αρχή αρχή τση σκέψης µου, µεγάλο µυστικό µου τη νύχτα είσαι τ'όνειρο και την αυγή το φώς µου.

Τα όνειρα καµιά φορά κυλούνε σ' ένα δάκρυ γιατί ποτέ δεν µπόρεσαν να φτάσουν σ' άλλη άκρη

Ονειρο ειµαι αλλουνου και ζω οσο κρατησει µα θα πεθανω ξαφνικα οταν αυτος ξυπνησει

Με δάκρυ και αναστεναγµό ξυπνώ γλυκό µου αηδόνι γιατί τη φέρνει τ'όνειρο και ο πόνος µεγαλώνει

Καρδια µου βαλε σκολιανα κι αν βρεις λουλουδια κοψε στσ'αποστοφες του ονειρου µου τον περιµενω αποψε

Ονειρο ειµαι αλλουνου και ζω οσο κρατησει µα θα πεθανω ξαφνικα οταν αυτος ξυπνησει

140

Μαντιναδες 2002

Μαντιναδες 2002 ΕΟΡΤΑΣΤΙΚΕΣ

Να'ρχονται µέρες γιορτινές καθηµερνώς για σένα κι ως τα βαθιά γεράµατα να ζεις ευτυχισµένα

Χίλιες ευχές σε µια καρδιά γεµάτη καλοσύνη που ο Θεός µόνο χαρές αξίζει να της δίνει

Εύχοµαι υγεία και χαρά να φέρει ο νέος χρόνος να'ναι στρωτός κι ανθόσπαρτος τσι προκοπής ο δρόµος

Σ'όλο τον κόσµο εύχοµαι από καρδιάς να ζήσει βάσανα, πίκρες και καϋµούς ποτέ να µη γνωρίσει

Χιλιοκαλοδεχούµενος να'ναι ο καινούργιος χρόνος και του παλιού απ'την καρδιά να σβήσει κάθε πόνος

Ο νέος χρόνος εύχοµαι να φέρει ευτυχία να κλείσει όλες τις πληγές να πάψει η δυστυχία

Μαζί µε τσ'άλλες µου ευχές ακόµη µια θα κάνω µέχρι να ζω να πολεµώ το άδικο κι ας χάνω

Με τούτο τον χιονόκαιρο πουλάκια δεν πετούνε να τονε' πω Χρόνια Πολλά να 'ρθουν να σας τα πούνε

Τα βράδυα τση Πρωτοχρονιάς ο ύπνος δεν µε πιάνει για το πρωϊ η σκέψη τζη ποδαρικό µου κάνει

Ηρθε το Πάσχα Χριστιανοί χαρείτε, αγκαλιαστείτε που αναστήθηκε ο Χριστός για να λευτερωθείτε

Χρόνια πολλά, χρόνια καλά χρόνια γεµάτα βίο κι ότι ζητάς αυτό να βρεις το 2002

Βάλε στα χίλια άλλα δυό και πρόσθεσε και χίλια τόσα να δίνεις τα φιλιά στσ'αγάπης σου τα χείλια

Τσ' απόκριες χορεύουµε πίνουµε, τραγουδούµε βαστούµε µέχρι το πρωί δίχως να κοιµηθούµε

Κρατώ τη λύρα συντροφιά µα φέρτε και λαούτο για να γλυκάνω τους καηµούς στον ψεύτη κόσµο ετούτο

Ωρα π' αλλάζει η χρονιά και η καινούργια µπαίνει ο αργαλειός τση σκέψης µου εσένανε ξυφαίνει.

141

Μαντιναδες 2002

Μαντιναδες 2002 ΦΙΛΙΑ

Οι χρόνοι λιγοστεύουνε το λάδι στο καντήλι µαύρα µαλλιά ψαρένουνε µα δεν ξεχνιούνται οι φίλοι

Πριχού να µπώ στη θάλλασα πρώτα πατώ στην αµµο πρώτα διαλέγω τη φιλιά κι ύστερα τηνε κάνω

Το χρήµα είναι θάνατος και οι γυναίκες φίδια οι φίλοι κι η καλή καρδιά πραγµατικά στολίδια

Είναι ο φίλος στη ζωή ήλιος, νερό και χώµα φύλλωµα καταπράσινο σ' ενούς δεντρού το σώµα.

Φίλους κι αν έκανα πολλούς εσένα έχω µόνο γιατί εσύ µου στάθηκες στον εδικό µου πόνο.

Στην πάνω µπάντα τσι µηλιάς απόµεινε ένα µήλο τίνος να πω τον πόνο µου απού δεν έχω φίλο

Αν είχα εχθρούς τσι ξέχασα φίλους δε θυµούµαι, κι αν είχα δυνατή καρδιά εδά την εφοβούµαι.

Σε φίλο µην εµπιστευτείς ποτέ το µυστικό σου, φίλος σε φίλο θα το πει κ'είναι κακό δικό σου

Ανε ποθάνω θα ΄ρθουνε για µενα ούλοι οι φίλοι µ' αυτη µην τη αφήκετε στεφάνι να µου στείλει

Είµαι µαχαίρι κρητικό όπλο τιµής κι ανδρείας µα πάνω απ' όλα ενθύµιο παντοτινής φιλίας.

Σαν τη φιλιά µας δυνατή στον κόσµο δεν ειν'άλλη γιατί 'ναι αψεγάδιαστη πιτήδια και µεγάλη

Για φίλους εγεννήθηκα για φίλους θα ποθάνω για φίλους θα τον αρνηθώ το κόσµο τον απάνω.

Eφταξαµε µιαν εποχη που φιλος δεν υπαρχει στσι χιλιους να βρεθει κανεις κι αυτος συµφερον θα χει

Η καλοσύνη είν΄ αρετή και η φιλία αξία, γι΄ αυτά πρέπει ο άνθρωπος, να γίνεται θυσία.

Με Κρητικό µεγάλωσα φίλο αδελφικό µου τσι µαντινάδες που'λεγε τσι'χω εις το µυαλό µου

Θέλω τον τάφο σκοτεινό να ΄ναι χωρίς καντήλι και να περνούν να µε θωρούν µόνο οι δικοί µου φίλοι.

Η καλοσύνη είν΄ αρετή και η φιλία αξία, γι΄ αυτά πρέπει ο άνθρωπος, να γίνεται θυσία.

Με Κρητικό µεγάλωσα φίλο αδελφικό µου τσι µαντινάδες που'λεγε τσι'χω εις το µυαλό µου

142

Μαντιναδες 2002

Μαντιναδες 2002 ΣΤΡΑΤΟΣ

Αγαπα µε να σ'αγαπώ και να το επιµένεις φαντάρο κι αν µε πήρανε πρέπει να περιµένεις

Αγάπη µου µη φοβηθείς όποιος κι αν σε πειράξει γιατί 'χεις άντρα αµφίβιο να τον ανατινάξει

Αδεια δως µου λοχαγέ κι ας είναι και µια µέρα να την προλάβω µοναχή να της περάσω βέρα

Αδεια κύριε λοχαγέ ζητώ σου την Τετάρτη για δεν αντέχω να θωρώ την Κρήτη από το χάρτη

Αν είχα εσένα στη σκοπιά αντί για το G3 δε µε 'νοιαζε κι ας ήτανε ατέλειωτη η θητεία

Αναθέµα σε βρε στρατέ που δεν σε πιάνει νόµος κι ανάµεσα σε δυο καρδιες γίνεσαι δολοφόνος

∆εν µε φοβίζουν τ'άλµατα ούτε τροµοκρατούµαι τη σκέψη τση αλεξίπτωτο έχω και δε φοβούµαι.

∆εν µε φοβίζουν τ'άλµατα ούτε τροµοκρατούµαι τη σκέψη τση αλεξίπτωτο έχω και δε φοβούµαι.

Είµαι φαντάρος και γι'αυτό δεν είναι και πολύ µου αν πεις πως τα χαλάσαµε να σβήσω τη ζωή µου

Είµαι φαντάρος και µη λες εσύ πως ζεις µε άλλο τ'όπλο δε θέλω και πολύ στον κρόταφο να βάλω

Είναι ο πόνος µου βαρύς σαν τεθωρακισµένο που τρέχει µέσα στην καρδιά χωρίς να πιάνει φρένο

Είναι του καθενός γραφτό όταν θα τα πατήσει τα 19 τα χρόνια του στρατό να υπηρετήσει.

Ηρθε κυρά µου το χαρτί και µε καλεί φαντάρο µα 'συ 'σαι αιτία κι αφορµή αναβολή να πάρω

Ητανε 18 χρονών εις τον ανθό της νιότης όταν του ήρθε το χαρτί να πάει στρατιώτης.

Ηφυες κι είµαι µοναχιά χωρίς την αγκαλιά σου κι ήχασα την ασφάλεια και τα γλυκά φιλιά σου.

Κάθε πρωϊ ο διοικητής µε φώναζε αλήτη γιατί στους τοίχους έγραφα πόσο πολύ µου λείπει

Κι όταν µε το καλό στραφεί γίνει πολίτης πάλι, γλήορα θα 'ρθει να σε βρει τη βέρα να σου βάλει.

Κι όταν σε βλέπω κι έρχεσαι µε άδεια για µένα, του πόνου µου δε θα φανεί ούτε σηµάδι ένα.

Λεβέντης ήρθα στο στρατό και φεύγω πικραµένος γιατί σε τόσα βάσανα δεν ήµουν µαθηµένος.

Μα είν' οι µήνες είκοσι που θα 'σαι µακριά µου και δεν ηξέρω πώς µπορεί ν' αντέξει η καρδιά µου.

Με το φεγγάρι συντροφιά µηνύµατα σου στέλνω για να σου πω, πως σύντοµα µε άδεια κατεβαίνω

Μην κλαις αγάπη µου γλυκιά που ο στρατός µε παίρνει προσωρινά εµείς οι δυό θα ζούµε χωρισµένοι

Μην κλαις που πάω στο στρατό τώρα να υπηρετήσω όσο κι αν είµαι µακρυά δε θα σε λησµονήσω

Να ήξερες µανούλα µου που κάθοµαι και γράφω στου στρατοπέδου τα βουνά επάνω σ' ένα βράχο.

Ο ήλιος ο καλοκαιρινός µαραίνει τα χορτάρια και ο ελληνικός στρατός όλα τα παλικάρια.

Ολα τα πράσινα µπερέ κι'όλα τα Μ-16 θα στείλω στο µπαλκόνι σου για να κοιµάσαι εντάξει

Ολες τις σφαίρες του στρατού θέλω να τις ενώσω να φτιάξω αερογέφυρα να 'ρθω να σ' ανταµώσω.

Οµορφο το στρατόπεδο ωραία η πρασινάδα µα δίχως το κορίτσι σου δεν έχει νοστιµάδα.

Οποιος στη ΣΤΥΑ µέσα µπει και δεν αγανακτήσει του δίδω τη διεύθυνση να'ρθεί να µε γαµήσει

Οσο αξίζει ο ουρανός ο ήλιος το φεγγάρι τόσο πολύ αξίζουνε τσι Κρήτης η φαντάροι

Οταν θα φτάσει ο καιρός και θα µετράω µέρες τρέξε αγάπη µου γλυκειά να αγοράσεις βέρες

Οταν µου ήρθε το χαρτί και πέρασα την πύλη, ίδια πως µου χυθήκανε ένα κοπαδι σκύλοι

Πανάθεµα σε λοχαγέ και εσύ επιλοχία µου κόψατε την άδεια χωρίς καµιάν αιτία

143

Μαντιναδες 2002

Μαντιναδες 2002 ΣΤΡΑΤΟΣ

Πάνω στο όπλο έγραψα κρυφά το όνοµα σου κι ο λοχαγός µου φώναξε: είσαι µε τα καλά σου;

Περιοδεύων δήλωσα για Ειδικές ∆υνάµεις και τώρα σε παρακαλώ τον πόνο να µου γιάννεις

Πολλοί το θέλουν το χακί πολλοί το λαχταράνε γιατί δεν ξέρουν τί περνούν αυτοί που το φοράνε

Πότε θαλαµοφύλακας πότε σκοπός στην πύλη και πότε στην αναφορά µε πικραµένα χείλη

Σ' ένα φαντάρο στο στρατό καρδιά µου 'σαι ταµµένη ανέµενε ν' απολυθεί µην είσαι µατωµένη

Στη φυλακή µε κλείσανε ίσοβια να πάω µα εγώ µονάχα αγάπη µου για σένα αποδράω.

Στο Ρέθυµνο προς τα Χανιά εκιά στην ανηφόρα εκιά παρουσιάστηκα καταραµένη η ώρα

Στο Ρέθυµνο στο πεζικό υπηρετώ στρατιώτης και ζω µε την ανάµνηση τσ'αγάπης µου τσι πρώτης

Στο χιόνι θα 'βγω άντυτος για να µε πιάσει γρίππη να πάρω αναρρωτική να κατεβώ στην Κρήτη

Τα άστρα πάνε κι έρχονται στον ουρανό χιλιάδες, µα τώρα που µαι στον Στρατό τα βλέπω στσι γιακάδες

Τιµώρησε µε Λοχαγέ να χω κι εγω αιτία, και να αδειάσω πάνω σου µια µέρα το G3

Το όπλο έχω γκόµενα και τη σκοπιά µητέρα τη ξιφολόγχη αδερφή το λοχαγό πατέρα.

Του στρατιώτη η καρδιά είναι ταλαιπωρηµένη µε πόνους και µε βάσανα είναι µαυροντυµένη.

Φεγγάρι µου που ξενυχτάς στην Κρήτη από πάνω πες της πως είµαι στο στρατό και τη θητεία κάνω

Φεγγάρι να γινόσουνα καθρέφτης στη σκοπιά µου να δω στην Κρήτη πως περνά µόνη η κοπελιά µου

Στη φυλακή µε κλείσανε ίσοβια να πάω µα εγώ µονάχα αγάπη µου για σένα αποδράω.

Οταν µου ήρθε το χαρτί και πέρασα την πύλη, ίδια πως µου χυθήκανε ένα κοπαδι σκύλοι

Ολα τα πράσινα µπερέ κι'όλα τα Μ-16 θα στείλω στο µπαλκόνι σου για να κοιµάσαι εντάξει

Αγάπη µου µη φοβηθείς όποιος κι αν σε πειράξει γιατί 'χεις άντρα αµφίβιο να τον ανατινάξει

Κι όταν µε το καλό στραφεί γίνει πολίτης πάλι, γλήορα θα 'ρθει να σε βρει τη βέρα να σου βάλει.

Ηφυες κι είµαι µοναχιά χωρίς την αγκαλιά σου κι ήχασα την ασφάλεια και τα γλυκά φιλιά σου.

Στο Ρέθυµνο στο πεζικό υπηρετώ στρατιώτης και ζω µε την ανάµνηση τσ'αγάπης µου τσι πρώτης

Είµαι φαντάρος και µη λες εσύ πως ζεις µε άλλο τ'όπλο δε θέλω και πολύ στον κρόταφο να βάλω

Ηρθε κυρά µου το χαρτί και µε καλεί φαντάρο µα 'συ 'σαι αιτία κι αφορµή αναβολή να πάρω

Φεγγάρι να γινόσουνα καθρέφτης στη σκοπιά µου να δω στην Κρήτη πως περνά µόνη η κοπελιά µου

Αδεια δως µου λοχαγέ κι ας είναι και µια µέρα να την προλάβω µοναχή να της περάσω βέρα

Μην κλαις που πάω στο στρατό τώρα να υπηρετήσω όσο κι αν είµαι µακρυά δε θα σε λησµονήσω

Πότε θαλαµοφύλακας πότε σκοπός στην πύλη και πότε στην αναφορά µε πικραµένα χείλη

Πολλοί το θέλουν το χακί πολλοί το λαχταράνε γιατί δεν ξέρουν τί περνούν αυτοί που το φοράνε

Αναθέµα σε βρε στρατέ που δεν σε πιάνει νόµος κι ανάµεσα σε δυο καρδιες γίνεσαι δολοφόνος

Αν είχα εσένα στη σκοπιά αντί για το G3 δε µε 'νοιαζε κι ας ήτανε ατέλειωτη η θητεία

Τα άστρα πάνε κι έρχονται στον ουρανό χιλιάδες, µα τώρα που µαι στον Στρατό τα βλέπω στσι γιακάδες

Πανάθεµα σε λοχαγέ και εσύ επιλοχία µου κόψατε την άδεια χωρίς καµιάν αιτία

144

Μαντιναδες 2002

Μαντιναδες 2002 ΣΤΡΑΤΟΣ

Ο ήλιος ο καλοκαιρινός µαραίνει τα χορτάρια και ο ελληνικός στρατός όλα τα παλικάρια.

Οµορφο το στρατόπεδο ωραία η πρασινάδα µα δίχως το κορίτσι σου δεν έχει νοστιµάδα.

Πάνω στο όπλο έγραψα κρυφά το όνοµα σου κι ο λοχαγός µου φώναξε: είσαι µε τα καλά σου;

Λεβέντης ήρθα στο στρατό και φεύγω πικραµένος γιατί σε τόσα βάσανα δεν ήµουν µαθηµένος.

Αδεια κύριε λοχαγέ ζητώ σου την Τετάρτη για δεν αντέχω να θωρώ την Κρήτη από το χάρτη

Στο χιόνι θα 'βγω άντυτος για να µε πιάσει γρίππη να πάρω αναρρωτική να κατεβώ στην Κρήτη

Περιοδεύων δήλωσα για Ειδικές ∆υνάµεις και τώρα σε παρακαλώ τον πόνο να µου γιάννεις

Αγαπα µε να σ'αγαπώ και να το επιµένεις φαντάρο κι αν µε πήρανε πρέπει να περιµένεις

Οσο αξίζει ο ουρανός ο ήλιος το φεγγάρι τόσο πολύ αξίζουνε τσι Κρήτης η φαντάροι

Σ' ένα φαντάρο στο στρατό καρδιά µου 'σαι ταµµένη ανέµενε ν' απολυθεί µην είσαι µατωµένη

Μα είν' οι µήνες είκοσι που θα 'σαι µακριά µου και δεν ηξέρω πώς µπορεί ν' αντέξει η καρδιά µου.

Κι όταν σε βλέπω κι έρχεσαι µε άδεια για µένα, του πόνου µου δε θα φανεί ούτε σηµάδι ένα.

Στο Ρέθυµνο προς τα Χανιά εκιά στην ανηφόρα εκιά παρουσιάστηκα καταραµένη η ώρα

Είµαι φαντάρος και γι'αυτό δεν είναι και πολύ µου αν πεις πως τα χαλάσαµε να σβήσω τη ζωή µου

Με το φεγγάρι συντροφιά µηνύµατα σου στέλνω για να σου πω, πως σύντοµα µε άδεια κατεβαίνω

Είναι ο πόνος µου βαρύς σαν τεθωρακισµένο που τρέχει µέσα στην καρδιά χωρίς να πιάνει φρένο

Κάθε πρωϊ ο διοικητής µε φώναζε αλήτη γιατί στους τοίχους έγραφα πόσο πολύ µου λείπει

Φεγγάρι µου που ξενυχτάς στην Κρήτη από πάνω πες της πως είµαι στο στρατό και τη θητεία κάνω

Οταν θα φτάσει ο καιρός και θα µετράω µέρες τρέξε αγάπη µου γλυκειά να αγοράσεις βέρες

Μην κλαις αγάπη µου γλυκιά που ο στρατός µε παίρνει προσωρινά εµείς οι δυό θα ζούµε χωρισµένοι

Οποιος στη ΣΤΥΑ µέσα µπει και δεν αγανακτήσει του δίδω τη διεύθυνση να'ρθεί να µε γαµήσει

Τιµώρησε µε Λοχαγέ να χω κι εγω αιτία, και να αδειάσω πάνω σου µια µέρα το G3

Ολες τις σφαίρες του στρατού θέλω να τις ενώσω να φτιάξω αερογέφυρα να 'ρθω να σ' ανταµώσω.

Είναι του καθενός γραφτό όταν θα τα πατήσει τα 19 τα χρόνια του στρατό να υπηρετήσει.

Ητανε 18 χρονών εις τον ανθό της νιότης όταν του ήρθε το χαρτί να πάει στρατιώτης.

Να ήξερες µανούλα µου που κάθοµαι και γράφω στου στρατοπέδου τα βουνά επάνω σ' ένα βράχο.

Το όπλο έχω γκόµενα και τη σκοπιά µητέρα τη ξιφολόγχη αδερφή το λοχαγό πατέρα.

Του στρατιώτη η καρδιά είναι ταλαιπωρηµένη µε πόνους και µε βάσανα είναι µαυροντυµένη.

Να ήξερες µανούλα µου που κάθοµαι και γράφω στου στρατοπέδου τα βουνά επάνω σ' ένα βράχο.

Το όπλο έχω γκόµενα και τη σκοπιά µητέρα τη ξιφολόγχη αδερφή το λοχαγό πατέρα.

145

Μαντιναδες 2002

Μαντιναδες 2002 ΤΗΣ ΠΑΡΕΑΣ

Τα µάτια µου νυστάξανε θέλουν να κοιµηθούνε µα εγώ για την παρέα σας τα κάνω κι αγρυπνούνε

Οψάργας το 'δα τ΄ όνειρο κι εδά µου ξεδιλιένει πως µε παρέα ήµουνα άξια και παινεµένη

Παρέα µερακλίδικη που οποιος µονοµεριάσει βαρέλια να'χει το κρασί ολο θα το ξοδιάσει

Χιόνι το χιόνι περπατώ και φαίνοντ' οι πατές µου τέτοια πιτήδεια συντροφιά δέν εχω δει ποτές µου.

Τη συντροφιά σας χαίροµαι τη συναναστροφή σας αχι και να 'ταν µπορετό να µαι πάντα µαζί σας

Για ειδές πιτηδεια συντροφιά την έχω καµωµένη κι απ'ολες της καλές σειρές είναι ξεδιαλεµένη.

Βοριάς πήρε τα ρούχα µου κι ο νότος τ' άρµατά µου και η καλή παρέα σας µου πήρε την καρδιά µου.

Τέτοια παρέα όµορφη άξια και τιµηµένη καθ' ένας την επεθυµά και µε χαρά ανηµένει

Παντα µ'αρεσει να γλεντώ µ'έτσα λοής αθρώπους που πίνουν το καλό κρασί κι έχουν ωραίους τρόπους

Στο πρώτο φύλλο τση καρδιάς εγραψα τ'όνοµα σας κι αµα θ'ανοίξω δεύτερο θα δώ τη ζωγραφιά σας.

Τέτοια παρέα όµορφη άξια και τιµηµένη καθ' ένας την επεθυµά και µε χαρά ανηµένει

Παντα µ'αρεσει να γλεντώ µ'έτσα λοής αθρώπους που πίνουν το καλό κρασί κι έχουν ωραίους τρόπους

146

Μαντιναδες 2002

Μαντιναδες 2002 ΣΑΤΥΡΙΚΕΣ

Σα τη κριγιαροκεφαλή τη κακοπαντωµένη έτσα'ν του γέρου το φιλί µη συβαστείς καηµένη

Ενας χοχλιος ετσουριξε πο'να χαράκι απάνω και φώνιαζε και σκλήρυζε όφου και δεν τη βγάνω

Απορησε η µάνα µου που µ' ειδε να καπνιζω κι εχω τις χαµογελασα µανα, της λεω, χωριζω

Ανε µε στέξουν οι φρουροί πεισµατικό και µόνο θα στέξω το καλάσνικοφ κάτω από το δρόµο

Ενα πρωϊ σηκώνοµαι και τη θωρώ ολόρθη τη θεια µου να την' ε' βαστά τη ρόκα τση να κλώθει

Τυχαία τον συνάντησα πριν µπω στο αεροπλάνο Καλό Ταξίδι µου 'παινε και πήγα να ποθάνω

Απο τσει Σίσσες είσαι 'συ απο τσει Σίσσες είσαι κι απ'όλες οµορφότερη εσύ 'σαι, εσύ 'σαι, 'συ 'σαι

∆έκα ζευγάρια λάστιχα αλλάζω κάθε χρόνο γιατί περνώ απ'το σπίτι τζι µε παντιλίκια µόνο.

Πρέπει να έγραψα βαθµό ικανό για να περάσω µα κι αν εµείνω χέστηκα δεν κάθοµαι να σκάσω

Η βιόλα που΄ναι δεξιά οντε τη σκάλα βγαίνεις είναι κερά µου αριστερά οντε τη κατεβαίνεις

Βοσκος στα ορη του σεβντα και χειµαδιο η καρδια σου µε τσ'ωρες κανω βοσκικες µεσα στην αγκαλια σου

Ηθελα και να κάτεχα πώς ζουν οι παντρεµένες κάθονται απο συνήθεια ή ειν'ερωτευµένες.

∆εν τα πουλώ τα πρόβατα µα κι άλλα θα αγοράσω γιατί κι αυτό το εξάµηνο µάθηµα δεν θα περάσω

Ούλοι µε λένε κουζουλό µα 'γω καλά κατέχω όντε πεινώ τρώγω ψωµί κι όντε νυστάζω θέτω

∆ύο αγάπες έχω εγώ την Mπάγιερν του Mονάχου και τ'όµορφο Kατερινιό που µ'άφησε µονάχο.

Eκάθοµαι και σκέφτοµαι πως δεν κατέχω πράµα αν µ'αγαπάς Kατερινιό για να σου πέψω γράµµα.

Kι 'επαέ' κι 'ετσά' κι 'εδά' κι 'εκειά' τα κρητικά µαθαίνω όταν µιλάς Kατερινιό να σε καταλαβαίνω

Καινούριε χρόνε και γιατί σ' εσένα να ελπίζω που δεν κατέχω το ΕΥΡΩ πώς να το κουλαντρίζω

Σαν µου τη φέραν σκέφτηκα Μήτσο θα την πατήσεις για να πατήσεις το κουµπί να τηνε ξεκουµπίσεις

Κι έτσι π' ακρίβηνε η ζωή σκοτώνονται λιγάκι να κατεβούνε στο χωριό να µπει νερό στ' αυλάκι

Εγώ σου πήρα µηχανή να ράβεις στα σαλόνια όπου δεν ξέρουν τι θα πει η κουτσουνοβελόνα.

Σε ψάχνω Kατερίνα µου σε ψάχνω να σε βρω ν' αλλάξω τις δραχµούλες σου και να στις κάνω ευρώ!

Tσι Kατερίνας το SMS το 'γραψα µε µεράκι να της το στείλω απόβραδο για το µεσηµεράκι;

Σου πήρα Kατερίνα µου ένα µετατροπέα ευρώ να κάνεις τσι δραχµές να γίνεις ευρωπαία!

Γέργερη,Νύβριτος,Ζαρός, Βόριζα και Καµάρες εκειά που τρώνε το κριγιάς που δεν το τρων' οι σχάρες.

Θα ηθελα να παντρευτω στη Κρητη,στα Ανωγεια να πεφτουνε οι µπαλοθιες για να κρυφτεις στα υπογεια

Tρέχω µονάχος στα βουνά µε Nike ελβιέλες για σένανε Kατερινιό έχω βαρέσει µπιέλες

Θα φέρω 'γω τους Motorhead στο φράγµα Aποσελέµη για χάρη σου Kατερινιό λύρα να παίζει ο Lemmy

Kανόνα την πορεία σου, σάλευγε, ξεκουνήσου, έλα επαέ Kατερινιό στον πιο τρελό της νήσου

Bρήκα στο Makro προσφορά δυο βίδες και δυο ράφια στα πήρα Kατερίνα µου να τα θωρείς τα βράδια

Τη βέργα µου επαντόνιαρα και µπλιο δε βάνω βούργια γιατί ΄πες πως δε θες βοσκό αγάπη µου καινούρια

Eλεύθερο κολύµπαγες στην Eθνική οµάδα για χάρη σου Kατερινιό γυρνώ σαν το νοµάδα!

Στην Kατερίνα µου εγώ θα γράφω µαντινάδες και θα τις στέλνω όταν µπορώ δυό-δυό ή σε δεκάδες!

Εσύ που ξέρεις τα πολλά κι ο νους σου κατεβάζει ένα βαρέλι ζάχαρη πόσους φραπέδες βγάζει;

Tην τσάντα του Big Brother δα επήρα απ'τον Antena για σέ'νανε Kατερινιό για να σε κλείσω µέσα!

Xαρίζω Nokia κινητό 8310 σε όποιον µου πει Kατερινιό πως αγαπάς εµένα!

147

Μαντιναδες 2002

Μαντιναδες 2002 ΣΑΤΥΡΙΚΕΣ

Τσι µαρωνιάς ο ποταµός κάνει ανεκουλουρίδες να σου την κάµω θέλει 'γω τη βράκα σου λουρίδες

Mαθάκια µου, Yδροχόε µου στάσου, υπάρχει λόγος γιατί εγώ είµαι Zυγός το'πε κι ο αστρολόγος!

Αλλοι φυτεύουν τσι ελιές µικρή µου στα χωράφια µα σένα τσι 'πεψε ο Θεός στα µούτρα σαν τ'αγκάθια

Μπλόκο µου κάναν οι φρουροί στο Πέραµα πιο πέρα µα το µπιστόλι το'χα εγώ στο φίλτρο του αέρα

Mε ψυχολόγα πού'µπλεξα άντε να βγάλω άκρη µε τρέλανες Kατερινιό µα εγώ σε θέλω πάλι!

∆ε µε θωρρείς Kατερινιό που φόρεσα το Polo είναι µαθές πανάκριβο µα µου το κάναν' δώρο!

Τα νεύρα µου τα χάπια µου και ένα ταξί να φύγω εσύ δεν είσαι άνθρωπος κι ότι και αν πω είναι λίγο

Πονώ εγώ Kατερινιό κι εσύ στο Picadily αλίµονο, αν έβριζα θα σου 'ριχνα καντήλι

Ηθελα να 'χα τρεις καρδιές η µια να στάζει ρύζι η άλλη ντολµαδόφυλλα κι η τρίτη να στρούφιζει

Να 'µουνα κι ίντα να 'µουνα τον Αύγουστο µουλάρι όλον τον χρόνο πετεινός και κάτης το Γενάρη

Θα γίνω φίλη µε τα ΕΚΑΜ να 'ρθω να σε συλλάβω και να σε φέρω σπίτι µου δικό µου να σε κάνω

Θα ν'έρθεις αύριο το πρωϊ να πάµε και για ψώνια να πάρουµε και Ariel ίσαµε δυό κασόνια

Tραβήξου από τα Timberland δεν είναι αυτά για σένα είναι για το Kατερινιό σαν έρθει από τα ξένα.

Εχεις παντόφλα κινητό γλυκιά µου Kατερίνα µα θα σου πάρω πιο µικιό σαν πάω στην Aθήνα.

Σαν κουλουκάκι αδέσποτο στο δρόµο θα µε βρίσκεις δώσε µου βρε Kατερινιό τσ' αγάπης σου τα Frisky's.

Nα την παλέψω δεν µπορώ και γράφω µαντινάδες για σένανε Kατερινιό εµπήκα σε µπελάδες.

Oι Eκαµίτες µ' έγραψαν σε βέσπα χωρίς κράνος στην Kατερίνα έτρεχα µη µε προλάβει άλλος.

Kοιτώ, κοιτώ, ξανακοιτώ τη µαντιναδο-φόρµα δεν ξέρω τι να γράψω πια, λείπεις και είµαι χώµα.

Τα οπλικά συστήµατα του Λάντεν κοπελιά µου έχεις και µου την κάνανε Μανχάταν την καρδιά µου.

Στου Ψηλορείτη τη κορυφή ήταν ένα γαϊδούρι και σα το καλοκοίταξα εσου 'µοιαζε στη µούρη

Μ'όποια γυναίκα κι αν µπλεχτείς σίγουρα θα πονέσεις µα τάραξε τη αν µπορείς στις κρεατοενέσεις..

Aγάπαµε Kατερινιώ είµαι καλό τυπάκι βόλτες σε πάω, αν θες και συ, σε Mεσσαρά-Tυµπάκι.

Για σένανε Kατερινιώ στ' αλήθεια θα πεθάνω µήπως να πω το πρόβληµα στον Aσκητή τον Θάνο;

Αναθεµά τη λογική που δε µου επιτρέπει και µου φωνιάζει µια ζωή όχι γιατί δεν πρέπει

Για σε Kατερινάκι µου γράφω τσι µαντινάδες λες να τσι βάλουν µουσική οι γνωστοί παπαροκάδες;

Σε τούτηνε θα ορκιστώ την ιστιοσελίδα Kατερινιό µου σ'αγαπώ µα προκοπή δεν είδα!

Θα µου την παίξει ο father σου γυαλίζει το G3 µα σ'αγαπώ Kατερινιό δεν είναι αµαρτία!

Πεθύµησα Kατερινιό το ξύπνιο σου µουτράκι που είναι γνήσια Κρητικό... κι ας έχει και µουστάκι!

Nοµίζετε πως αν ήξερα να'γραφα µαντινάδες θα'γραφα στο Kατερινιό τόσες πολλές κρυάδες;

Απ' όταν εχωρίσαµε ίντα θαρρείς πως κάνω ένα τσουβάλι κιοντανέ τρώγω να µην 'ποθάνω.

Φουρτουνιασµένη θάλλασα µπορείς να ταξιδέψεις µα τη γυναίκα τη γλωσσού δύσκολα θα παλέψεις.

Ιντα 'χει πάθει ο Andrew µε σένα Κατερίνα αν θες την προίκα σου να δεις γοργά κοντά του γύρνα.

Εφυγε το Kατερινιώ µε τσάρτερ αεροπλάνο να το προλάβω δεν µπορώ κι ας µένει εδά πιο πάνω.

Αµα δεν παίξουν µπαλωθιές στο γάµο µου απάνω σε χώρισα Kατερινιώ και άλληνε θα πάρω.

Aκούω δα το Εϊντζελ το Εϊντζελ του Σάγκι πού 'σαι Kατερινάκι µου τώρα που σ' έχω ανάγκη;

Λίγο πιο πέρα από το ΚΤΕΛ που για χορό πηγαίνεις βλέπω να ντύνεσαι γαµπρός και στα Χανιά να µένεις

148

Μαντιναδες 2002

Μαντιναδες 2002 ΣΑΤΥΡΙΚΕΣ

Θυµάµαι βρε Kατερινιώ που 'πινες Jack µε cola και ότανε σε ξάνοιγα µου έλεγες "Ξεκόλλα".

Σαράντα µέρες τη ΄γαπω ούτε σωστούς δυο µήνες, κι αυτή από τώρα νυφικό γυρεύει στις βιτρίνες.

Ποτέ µου δεν κατάλαβα τα κουζουλά κοπέλια γιατί ξανοίγουν για ελιές όταν τρυγούν αµπέλια!

Παρασκευή και Σάββατο να µην ποτίζεις γλάστρες γιατί περνώ µε το FX και το γεµίζεις λάσπες

Εχθές αργά τη φίλησε, στα χείλη ένα λιακόνι. και το λιακόνι εψόφησε, κι΄ εκείνη ζει ακόµη.

Οταν περνάς απ'το στενό να µη γλακάς µε φόρα γιατί δέν έχεις ΑΒS καί είναι κατηφόρα

Την πύλη καθώς διάβενα σκοντάφτω σε µια πλάκα τη σήκωσα και έγραφε την πάτησες ρε βλάκα

Θα φτιάξω θέλει το διπλό πολλά λεφτά θα δώσω να παίζω µπάντες και κολιές στη ∆ΑΣΥ∆Ε απ'όξω

Μαύρη είσαι σαν τον κόρακα παχιά σαν το τρυγώνι κι ο κόσµος ούλος σε θωρεί και σ'αποκαµαρώνει

Στο τέσσερα επί τέσσερα θα βάλω παραπέτι όντε θα κάνω τση σπινιές ο σκύλος να µην πέφτει

Μικρή µικρή σ' αγάπησα µεγάλη δε σε πήρα να µ' αξιώσει ο θεός και να σε πάρω χήρα

Εγώ τρία χιλιάρικα σε σένα δεν χαρίζω και ας ήσουν η αγάπη µου που δεν την κουλαντρίζω

Πέθανε συ κι ας µη νογάς αν θα σε συλλογιούνται και τα µωρά πορεύονται κι οι χήρες κυβερνιούνται

Αµάξι δίχως κάγκελα αυτό δεν είν'αµάξι άµα θα βαλείς τον κρυγιό πως θα τον εβαστάξει;

Να πιάσω θέλει να γδυθώ να πάρω και ένα τόξο να πώ πως είµαι ο έρωτας να σπάσω ίσα όξω

Μια κουζουλή συνάντησα µα ήτανε τη νύχτα και έτσα εγώ ενόµισα το ταίρι µου πώς βρήκα

∆ώσε µου χίλες µαχαιριές και µιά µε το σκαπέτι µα αν δεν µε θες αγάπη µου εγώ θ'αφήσω χαίτι.

∆εν είδα απού τα χέρια τζη ούτε κουφό καρύδι ήθελα και να κάτεχα που διάολο τα δίδει

Κανένας δεν εµέτρησε τση θάλασσας τον άµµο κι ουδείς επήγε µ'όρεξη στην εκκλησά για γάµο

Απ'όλα τα τετράποδα µ'αρέσει το κρεβάτι δεν είναι πιο καλή δουλειά απ'τό καλό ραχάτι

Τη µαντινάδα δυο φορές ποτέ σου µην τη λέεις γιατί θαρρούν οι κοπελιές πως άλλες δεν κατέεις

Αµα τη δεις την κοπελιά νά΄χει στα πόδια τρίχες έχει διαόλους στην κοιλιά και γλώσσα δέκα πήχες

Οποιος γροικά στα λόγια σου ∆εν ξέρει ίντα γυρεύει Στη θάλλασα πιάνει λαγούς Και στο βουνό ψαρεύει

Ετούτηνε την εποχή µην περιµένεις γάµο γιατί ακρίβηνε η ζωή και µπουνταλιές δεν κάνω.

Οµορφη είσαι κοπελιά εν πάσει περιπτώσει να δούµε κι ο πατέρας σου ήντα λεφτά θα δώσει.

Εβγήκε τζαναµπέτισσα και τα χωριά γυρίζει κι όποιο κι αν δει τον αγαπά κι ας µην τονε γνωρίζει.

Ενας λεβέντης στρατηγός γνώρισε µια κυρία όµως εκείνη εγνώριζε όλη τη µεραρχία!

Επρόσβαλλέ µε ο κύρης σου οψάργας στο ντουκιάνι διάλε τη Παναγία ντου πολλά τον άντρα κάνει

Μπορεί να κάµεις διακοπές στη θάλλασα να λιάζεις µα το δικό µου µαύρισµα µε τίποτε δε φτάζεις

Με την ξανθιάν εµάλωσα η µαύρη δε µε θέλει που'ναι η στοργή που έβρινα στη µάνα µου κοπέλι

Βαρέθηκα µε τη βροχή να στέκω στην τοιχίδα ίσαµε και την ξέπλυνε την ύστερή µου ελπίδα

Οταν θα στεφανώνεσαι στα όρη θα ξωµείνω στσι αστιβίδες µπρούµυτα καηµούς θα καταπίνω

Θε µου πως εσυβάστηκα κι επήγα για στεφάνι αφού'χα πληροφορηθεί για τη ζηµιά που κάνει

Πως εξετρύπησε ο καιρός µ'έτσα κακοκαιρία που να πνιγεί στο πέλαγος ήτον η ευκαιρία

Οντα θα δω στα χείλια σου να δρόσει ή πάνω πάντα κατέχω ήντα σκέφτεσαι και πως µε θες µα γιάντα?

Παίξε µου χίλιες µαχαιριές και µιά µε τη σκαλίδα εγώ'µαι δα από παέ κι'αυτή απ'τη Σταλίδα.

149

Μαντιναδες 2002

Μαντιναδες 2002 ΣΑΤΥΡΙΚΕΣ

Εµαθα οτι έρχεται γι αυτο εχει οµορφη µέρα; ή µήπως γιατί έµαθα πως πέταξε τη βέρα;

Μέσα σε έρηµο καυτή µια κρυσταλλένια βρύση δε φτάνει για να συγκριθεί µε τη δική σου φύση

∆έκα ζευγάρια λάστιχα αλλάζω κάθε χρόνο γιατί περνώ από το σπίτι της µε πατιλίκια µόνο

Αντρας που νυχτοπερπατει µε βεργα και πιστολι, δεν τονε στενουν τα Ε.Κ.Α.Μ. και η αστυνοµια ολη

Θα'θελα να' µουνε κριγιός και να'σουν προβατίνα και στης Μαδάρας την κορφή να την περνάµε φίνα

Απού ‘χει δυο αγαπητικιές έχει χαρά µεγάλη, αν τα χαλάσει µε τη µια φεύγει και πάει στην άλλη.

Πέντιουµ υπολογιστή θα βάλω στο µιτάτο να στέλνω µέσω ίντερνετ το γάλα τω προβάτω

Χωρισαµε στο ονειρο µπηκε στη µεση αλλη ο κοκορας ηταν θαρρω που εβγαλε ντελαλι

Παρ'όλο που'χα συνεχώς το µάτι µου γαρίδα εδά µόνο κατάλαβα πως έχεις πιτυρίδα.

Κάτσε και διάβασε κοπελιά γιατί έχεις εξετάσεις και θα στις βρέξω στο κωλί άµα δεν επεράσεις.

Ηθελα και να κάτεχα πώς ζουν οι παντρεµένοι ανθρώποι που επάψανε να ειν'ερωτευµένοι.

Κυρά µου πως το νταγιαντάς να κάνεις µε βαπόρι άµα βρεθείς στα χέρια µου σε βλέπω κοµπολόϊ

Οταν εµπήκα στο ΤΕΙ είχα χαρά µεγάλη µα 'δα µετάνιωσα πικρά που το 'δα κι απ' την άλλη

Σελάτο βούι αγόραζε και γάιδαρο καµπούρη γυναίκα λιανοκάµωτη και χοίρο µακρυµούρη

Σ' είδα στο δρόµο µ'άλλους τρεις λίγο έξω απ'τα Λιοντάρια αυτά δεν είναι κέρατα αυτά είναι κοντάρια!

Οπου κι αν πάω κουβαλώ το laptop το PC µου να στέλνω στο Kατερινιό e-mails τσι ψυχής µου.

Mου κόψανε Kατερινιό όλες τσ' επιδοτήσεις µα δε µε νοιάζ' το χειµαδιό µε νοιάζ' να µ'αγαπήσεις.

Σε κάθε µου συναλλαγή µε το ΕΥΡΩ πληρώνω, την είσοδό µας στην Ο.Ν.Ε. εδά τη µετανιώνω.

Βάνουν κρασί, βάνουν ρακί γκαζόζα, λεµονάδα για να τα πιω, να τρελαθώ να µου 'ρθει η φιλενάδα

Ολο ρωτούνε οι χωριανοί αν είσαι ξενοµπάτης δε σε γνωρίζουν και τους λες τουρίστας Μενιδιάτης

Οσο περνάει ο καιρός ρωτάς τον περβολάρη θέλεις µια χούφτα τάλαντα µ' αυτός ζητά τσουβάλι

Φίλε αν έµπλεξες και συ µ'ένα Kατερινάκι πουλώ τις µαντινάδες µου να βγάλω και 'γω κάτι...

Mου χάλασε το κινητό και το hands free σφυράει κι η Kατερίνα που αγαπώ σε άλλονε µιλάει

∆εν είσαι εσύ παράουρος παράουρος δεν είσαι µα όπου κι αν πας κι όπου σταθείς παραουριά κρατεί σε

Επάτησες τον όρκο σου, ωσάν πατούν το µούστο, και µ’ είπες κακοµούτσουνο µα ‘σύ δεν έχεις γούστο.

Τη βέργα µου επαντόνιαρα και πια δε βάνω βούργια, γιατι 'πες πως δε θές βοσκό αγάπη µου καινούργια

Mου λες δεν έχω επίπεδο κουλτούρα και παιδεία µα 'χω µαθές Kατερινιό οικόπεδα στην Nτία

Tου πρόσωπού σου την ελιά σκέφτοµαι στο λιοστάσι σε αγαπώ Kατερινιό κοίτα ν' αλλάξεις στάση

Tον Freud τον εσπούδασες τον Adler τον κατέχεις κι αν θες τρελό Kατερινιό προσφέροµαι να µ' έχεις

Kατερινάκι µου γλυκό σε βλέπω σαν παιδάκι έλα κοντά µου, σ' αγαπώ, θέλεις σοκολατάκι;

Τα Ανώγεια εχουν τουρισµό και τα Λειβάδια µάντρες µα τα κουµάντα κάνουνε οι Γεργιανοί οι άντρες

Mες τις πισίνες έφαγες τα πρώτα σου τα χρόνια είσαι κουκλί Kατερινιό που µε τρελαίνει ακόµα!

Από την πόρτα σου περνώ βήχω και ξεροβήχω κι αν δεν βγεις έξω να σε δω σου κατουρώ τον τοίχο

Eίν' η ζωή µου ψεύτικη χωρίς Kατερινάκι Ralph Lauren είναι µαϊµουδέ µε ψεύτικο αλογάκι.

Ηλυσε το χειρόφρενο τσι σκαφτικιάς του Σήφη και πήγε και επλάκωσε µια αίγα κι ένα ρίφι!

Στον Ψηλορείτη ανέβηκα να γράψω µαντινάδες για σένα Kατερίνα µου, θα κάτσω δυο βδοµάδες.

150

Μαντιναδες 2002

Μαντιναδες 2002 ΣΑΤΥΡΙΚΕΣ

Ιντα θα βγει που τα ΕΚΑΜ εµένα κυνηγούνε σαν το Bin Laden κρύβοµαι και άντε να µε βρούνε!

Yδροχοάκι µου γλυκό µικιό Kατερινάκι είµαι Zυγός, ταιριάζουµε για σκέψου το λιγάκι!

Στα δάχτυλα τα έπαιζες δίκτυα και PC έφυγες µια µέρα ξαφνικά κι έµεινε η ΓΕΛ µισή

Πέντε µηδέν Kατερινιο µε νίκησες στο τάβλι κι έχασα την αγάπη σου µα µ'έκλεβες στο ζάρι!

Πού'σαι Kατερινάκι µου να σε κλωνοποιήσω τη µια να στείλω µακρια, την άλλη να κρατήσω.

Μην αγαπήσεις µαθητή γιατί θα σε ξεχάσει αγάπα τον καθηγητή µπορεί να σε περάσει

Στο 4 χ 4 θα βάλω παραπέτι να κάνω σούζα στο χωριό ο σκύλος να µην πέφτει

Θα σ' έβρω Kατερίνα µου θα πάω στη Nικολούλη και θα φωνάξω να' ρθεις δα να το ακούσουν ούλοι

Εγώ σ' αγάπησα πολύ γλυκό Κατερινάκι µα συ ελεύθερο πουλί κλέφτηκες µε τον Μάκη

Κάνεις και ξώνεις µου πολλά µα όταν σε ντακάρω οι πετεινοί θα κράζουνε µέχρι να σε µολάρω

Να γίνω θέλει Ταλιµπάν να σε τροµοκρατήσω, τους πύργους που χεις στην καρδιά να τους κατεδαφίσω!

Να ν'έρθεις αύριο το πρωϊ να πιούµε καφεδάκι από κείονα το νεσκαφέ που 'χω στο ντουλαπάκι;

Σου αγόρασα Kατερινιό ζακέτα από του Zάρα την πήρα δυο χιλιάρικα να φαίνεσαι κουκλάρα.

Aπό µαυρούκο αγόρασα ένα CD για µένα για σένανε Kατερινιό στο 'γραψα σε κασέτα.

Aγάπησα ο καψερός µια sexy ψυχολόγο τη βάπτισαν Kατερινιό τη θέλω δα ντελόγω.

Θυµάµαι που σε κέρναγα γυρόπιτες στη Θράκα σε αγαπώ Κατερινιό µαθές δεν κάνω πλάκα.

Zωή µωρέ δεν είν' αυτή χωρίς Kατερινάκι είναι σαν να σε προσπερνούν και να ΄σαι µε παπάκι.

Πες µου το πως δε µ' αγαπάς να σκάσω από τα γέλια να φύγω για να πάω να βρω αγάπη µε θεµέλια.

Τρίτο παγκόσµιο πόλεµο για µια ξανθιά θα κάνω τη γνώµη του πατέρα τζη καθόλου δε λαµβάνω.

∆εν πα να έχει Champion's League και τσόντα στο καπάκι θα την εσβύσω την T.V. για σε Kατερινάκι.

Την οµορφιά σου µατια µου την έγραφα στο Palm αλλά αυτό δεν άντεξε και έσκασε σαν Napalm

Εβαλα δα στ' αγροτικό απ' τσι διπλές 'ξατµίσεις έστω γι'αυτές Kατερινιώ πρέπει να µ'αγαπήσεις!

Εµίλησε κι ο γάιδαρος από το πέρα αχύρι που δε του βάλανε ταγί του µαυροκακοµοίρη.

Μες στο µυαλό µου έρχονται όµορφες αναµνήσεις που χουµε ζήσει εµείς οι δυό µες στους αγρούς της φύσης

Φίλοι µου τραταρίστε µε έξυπνες µαντινάδες στην Kατερίνα να τις πω που µου'φτιαξε µπελάδες...

Aν ήξερες Kατερινιό τι γράφω εδώ πέρα στο διάολο θα µ'εστελνες κι ακόµα παραπέρα!

Bοηθάτε σύντεκνοι, παιδιά ξαδέλφια και κουµπάροι για άντρα το Kατερινιό άλλονε να µην πάρει!

Για το Λονδίνο κίνησα άσπλαχνη Kατερίνα αν δε σε έβρω σύντοµα γυρνάω στην Aθήνα!

Αν όλοι οι Γιώργηδες στην Γη ήταν αισθηµατίες θα 'πρεπε να αγαπούσανε µόνο ξανθιές κυρίες.

Πίνω ρακές και τσικουδιές πίνω και µια Amita µου έφυγες Kατερινιό κι εγώ στο λούκι µπήκα.

Αµάν µωρέ Κατερινιώ απού 'χεις οµορφάδα που τρόζανε τον Andrew κι εδά γυρεύει χάδια.

Ηθελα να 'µαι κινητό να µε κρατάς και µένα ν' αναπληρώσεις δάκρυα που 'χω για σε χυµένα.

Eκκίνησα απ' το Pέθυµνο να πάω στην Aθήνα όµως το ξανασκέφτηκα εδώ περνώ πιο φίνα.

Στην προίκα σου Kατερινιώ θα κάτσω εδά απάνω θα τσι σκοτώσω τσι ελιές και room to let θα κάνω.

Θα βάλω αερόσολες στα µαύρα µου στιβάνια να τρέξω στο Kατερινιώ µήπως της κλέψω χάδια.

Ο ανθρωπος στα νιάτα του κάνει τις αµαρτίες, κι αµα γερνά τροζένεται και πιάνει τσ' εκκλησίες .

151

Μαντιναδες 2002

Μαντιναδες 2002 ΣΑΤΥΡΙΚΕΣ

Eγώ δεν είµαι Kρητικός να γράφω µαντινάδες µ'απ' ότι βλέπω γράφετε ένα σωρό κρυάδες!

Θεε µου και να τ'αξιωθώ και να το κατορθώσω το τζιν το παντελόνι σου να σου το ξεκουµπώσω

Εκάνανε µου τα ΕΚΑΜ σαρανταπέντε µπλόκα µα δεν υπολογίσανε το τούρµπο στο τογιότα

Στον Αγιο στην εντατική αντικριστά τσί λένε τσί µαντινάδες κάθ' αργά κ΄ύστερα πάλι κλαίνε

Κακό είναι συναπάντηµα, να δεις παπά µπροστά σου, µα πιό κακό είναι το πρωί, να δεις την πεθερά σου.

Μια ανοιξιάτικη βραδυά βούτηξα το LAND ROVER το στούκαρα σε µια ελιά και βγήκε game over.

Απόψε είδα όνειρο πως σ΄είχα στο κρεβάτι και πήγα να σ΄αγκαλιαστώ κι αγκάλιασα το γ-κάτη

∆εν αγοράζω υπολογιστή να βάλω στο µιτάτο γιατί ξυδιάζει γρηγορα το γάλα των προβάτων.

Σ'ένα περβόλι φύτευσα για σένανε ελπίδες µον'ασπαλάθοι φύτρωσαν και καµµιά-δυό τσουκνίδες

Τώρα το φέραν οι καιροί ν' αφήνουνε πλεξούδες κι οι άνρες τα µουστάκια τους κι ας είναι σαν αρκούδες

Μ' ένα µπουκάλι Κάττι Σαρκ και Μάρλµπορο τσιγάρα καπνίζω, πίνω να ξεχνώ τα µαύρα µου τα χάλια

Μ' έκαψε και µε κέντησε η µάνα σου η αρκούδα που να καεί ως καίγουνε το Πάσχα τον Ιούδα.

Ένα κοµπιούτερ δυνατό θα βάλω στο µιτάτο, για να πουλώ στο ίντερνετ το γάλα τω προβάτω

Τα µάτια σου είναι σαν αβγά τα στήθια σου βαρέλια κι όταν γυρνώ και τα θωρώ ξεραίνοµαι στα γέλια.

Ηθελα να 'µουνα χοχλιός να 'ρθω στη γειτονιά σου να γράψω µε τα σάλια µου στις πλάκες τ' όνοµα σου.

Αµε να πεις της µάνας σου να µη µε καταράται γιατί γαµπρός της θα γενώ και θα στενοχωράται

Ενα πουλί 'χα στο κλουβί κι'από αφηρηµάδα ξεχνώ την πόρτα ανοιχτή και µπλιο δεν το ξανάδα

Σαν αποθάνω βάλετε το κινητό στο µνήµα µα µη µε θάψετε βαθειά γιατί δε θα'χει σήµα.

Φεγγάρια είναι τα µάτια της το φως τους σαν κοιτάζω τη µάνα της, την Aρτεµη εγώ δε λογαριάζω

Ολοι έχουν αγαπητικές δέκα και δεκαπέντε κι εγώ το κακορίζικο δεν έχω, παρά πέντε

Καλά περνούν οι λέφτεροι καλά κι οι παντρεµένοι µα την καλύτερη ζωή οι αραβωνιασµένοι

Της παντρεµένης το φιλί Θε µου και πώς µ' αρέσει προπάντων να 'ναι µπουνταλάς εκείνος που την έχει.

Ετούτηνε την εποχή όποιος αποφασίσει να παντρευτεί καλύτερα

Σαν τη θωρείς την κοπελιά κι όλο γυρεύγει χάδια να ξέρεις πως τα κέρατα

να πα να αυτοκτονήσει.

βγάζουνε παρακλάδια.

Παρέτησε τηνε µωρέ του κερατά την κόρη! µα αυτή ΄χει τσ΄αγαπητικούς σαν τα κλαδιά στα όρη!

Πως είσαι άσπρη και παχιά εφύσηξε ο νους σου και δεν αναµαζώνεσαι στο σπίτι του κυρού σου

Οσες φορές σε φίλησα να 'χα πενηνταράκια θ' αγόραζα στη Μεσσαρά τρακόσα µουρελάκια

Τσ'αγάπης τ'ανυφαντικό κοντεύγει να ξυφάνω κι αναρωθιέµαι ύστερα ίντα δουλειά θα κάνω

Εγώ τσ' αγάπης τη δουλειά µ'αρέσει να την κάνω παρ'όλο που κουράζοµαι κι ούτε λεφτά δε βγάζω

Ας πούµε πως παντρέυγεσαι του µενεξέ φιντάνι ίντα θα βγαίνω ύστερα να κάνω στο µεϊντάνι

Κιανένας δεν εµέτρησε τση θάλασσας την άµµο κι ουδείς επήγε µ'όρεξη στη εκκλησά για γάµο

Πες µου ανε τσει, και αν δε τσει δε θα µε δεις να χάσκω µα θα το κάµω εγώ να τσει µε µια ουλιά ταµπάσκο

Βιόλα να κόψω δε µπορώ όξω να παίξω πέτρα γιατί 'ναι το µπαλκόνι τζη άνω 'πο τρία µέτρα.

Σαν ανθισµένη αµυγδαλιά είσαι και θα µε κάψεις µε την παντέρµη φορεσά που 'θελα πας να ράψεις

...αν µου ζητήσεις να πεθάνω.. και να πέσω στον γκρεµό.. Πρώτα εσένα θα σκουντήξω... ..και µετά θα το σκεφτώ!!!

∆εν τα φοβούµαι τα ΕΚΑΜ ας είναι και χιλιάδες γιατί είναι οι φίλοι µου βοσκοί µα είναι και φονιάδες

152

Μαντιναδες 2002

Μαντιναδες 2002 ΣΑΤΥΡΙΚΕΣ

Στου ψηλορειτη τη κορφη ξανοιγω ενα γαϊδουρι το κοιταξα καλα καλα και σου µοιαζε στη µουρη

Επιθυµώ πολύ ποθώ, ν'ανέβω εις το κορµί σου. Να οφυδοσαλιγκοχοχλιδοσυρθώ, µα µε την θέλησή σου.

Πέθανε συ κι ας µη νογάς αν θα σε συλλογιούνται και τα µωρά πορεύονται κι οι χήρες κυβερνιούνται

Ανάµεσα στα µπούτια σου χορτάρι φυτρωµένο να φέρω τ'αλογάκι µου να βόσκει το καηµένο;

Μ' έκαψε και µε κέντησε η µάνα σου η αρκούδα που να καεί ως καίγουνε το Πάσχα τον Ιούδα.

Παράδες θα µαζεψω γω να πάρω σκληρό δίσκο που ψάχνω για ελέυθερο χώρο και δεν τον βρίσκω

Αµάξι δίχως κάνγκελα αυτό δεν είν'αµάξι άµα θα βαλείς τον κρυγιό πως θα τον εβαστάξει; "

Ένα κοµπιούτερ δυνατό θα βάλω στο µιτάτο, για να πουλώ στο ίντερνετ το γάλα τω προβάτω

Παιξε µου χιλιες µαχαιριες και µια µε τη σκαλιδα µα πριν µου παιξεις πιασε τη και ξυσε µου τ'αρχιδια

Αν σκεφτεις να παντρευτεις βρες τονε µοναχη σου γιατι στον τοιχο θα χτυπας µετα την κεφαλι σου

Τα µάτια σου είναι σαν τ'αβγά κι οι κώλοι σου βαρέλια, κι όντε γυρίσω να σε δώ, ξεραίνοµαι στα γέλια

Απ'όλα τα τετράποδα µ'αρέσει το κρεβάτι δεν είναι πιο καλή δουλειά απ'τό καλό ραχάτι

Είν'όµορφη κι ειµ'άσχηµος µικρή κι εγώ µεγάλος και δε φτάναν όλα αυτά είναι στη µέση κι άλλος

Σαν αποθάνω βάλετε το κινητό στο µνήµα µα µη µε θάψετε βαθειά γιατί δε θα'χει σήµα

Απ'όλα τα τετράποδα µ'αρέσει το κρεβάτι δεν είναι πιο καλή δουλειά απ'τό καλό ραχάτι

153

Μαντιναδες 2002

Μαντιναδες 2002 ΥΒΡΙΣΤΙΚΕΣ - ΑΝΗΘΙΚΕΣ

Την Κρήτη δε τη γνωριζα δεν είµαι απο κει κατω µα 'χω κοπελα Κρητικιά που εχει ωραιο πατο

Να τον προσέχεις τον καιρό γιατί θα φέρει γρίππες και η µόνη σου αντιβίωση είναι να παίρνεις πίπες

Να µη µε πάρει ο Θεός µη µε δεχτεί στο χώµα όξω να δω τα πόδια σου να σοντηρούν το δώµα

Ζάχαρη το µουνάκι σου και η ψωλή µου µέλι έλα να τα ενώσουµε να φτιάξουµε παστέλι

Φεγγάρι γιάντα κρύβεσαι στα σύννεφα 'πο πίσω έβγα γαµώ την τύχη µου να φέγγω να γαµήσω.

Ανοίξετε τον κλείδωνα να βγει και το δικό µου και δεν µπορώ µπλιο να σταθώ από τον καυλωµό µου.

Ρεύµα δεν έχει το χωριό έχει µονάχα γκάζι και µ'όποιον και να γαµηθείς εµένα δε µε νοιάζει

∆εν ειµαι αλλο ενα µ...ι που θελεις να γ......ς ειµαι µια ευαισθητη ψυχη που θελω να αγαπησεις

Κάθε πρωί σαν σηκωθώ µ'αρέσουν τα παιχνίδια να σου χαϊδεύω το µουνί και να µου ξεις τ'αρχίδια

Το µαύρο το ποκάµισο θα πάρω και στο τάφο, και οσο για τσι ειδικούς φρουρούς στα αρχίδια µου τσι γράφω

Οταν επροίκιζε ο Θεός µε αγαθά τη φύση γιάντα το Μυλοπόταµο τον γέµισε χασίσι;

Να πεις στον πούστη απ' αγαπάς πως άµα τον πετύχω θε να του βγάλω τα άντερα να τα κολλώ στον τοίχο

Κάτω απ το φώς του φεγγαριού σε σκέφτοµαι και κλαίω, µετά το ξανασκέφτοµαι βρέ δεν γαµιέται λέω

Αχι και το στριγκάκι σου πόσο µε ξετρελαίνει να το θωρώ στου κώλου σου το χώρισµα να µπαίνει

Αχι πλακάκι να'µουνα στο µπάνιο του σπιτιού σου να µπόριουνα να έβλεπα την τρύπα του µουνιού σου

Την πιο καλή εκπαίδευση έχουν οι Εκαµίτες γιάντα τους εκπαιδεύουνε οι Μηλοποταµίτες.

Αµα ποθάνω βάλε µου ενα δαυλό στο κώλο και κάτσε πάνω να µε κλαίς να σηκωθώ ντελόγω

∆εν το κατέχω απ΄τα ωζά πράµα να ΄χω κερδίσει, γι΄αυτό και ΄γω το χειµαδιό το φύτεψα χασίσι!

Για ένα σου βλέµα σφάζονται δώδεκα διµοιρίες καί παίζουνε οµαδικώς δώδεκα µαλακίες

Στο Πέραµα οι κοπελιές ανθίζουν σαν µπουµπούκια όχι σαν τσ'άλλες τσι χαζές που κάνουνε τσιµπούκια

∆εν προκειται τ'ορκιζοµαι την Κρητη να µισησω για ενα ρεµαλι Κρητικο που'τυχε να γνωρισω.

Την πεθερά µου να την δώ στα κασαπιά σφαγµένη µε το κιλό να την πουλούν κανείς να µην την πέρνει

Εβγήκα στο µπαλκόνι σου έκπληξη να σου κάµω και σε θωρώ ανάσκελα µε πέντε απο πάνω

Σαράντα χρόνια βοσκικής αυτή δεν είναι λύση, γι' αυτό και εγώ το χειµαδιό το φύτεψα χασίσι

Αφού ο ελαιώνας µου δε µπόρειε να µε ζήσει όλες τσι ελιές τις έκαψα και φύτεψα χασίσι.

Πάνω απο τα γόνατα και κάτω απ το φάλι είναι µια αρκαλότρυπα που µπαίνουν οι αρκάλοι

Το µαύρο το πουκάµισο το πήρα απ'του αρµάνι σαρανταδυό χιλιάρικα το γαµηµένο κάνει

Τρία τα εγκλήµατα και κάνω και τα τρία, ληστεία, η ζωοκλοπή και χασισοφυτεία.

Απ' όλα τα σιδερικά µ' αρέσει το ντιβάνι να βλέπω εγώ το πάτωµα και κείνη το νταβάνι

Θα γίνω πάλι κλαδευτής για νά'ρθω στο αµπέλι να δω τα µπούτια σου τα δυό που άλλος τα χαϊδεύει

Πες του του πούστη π' αγαπάς του πούστη του τριπούστη πως θα του κάµω µια δουλειά που δεν εξανακούστει

Να είναι µια να είναι δυο να είναι τρεις και βάλε ότι σου µπαίνει από την µια από την άλλη βγάλε

∆ε πα να την παντρεύουνε, οι διπλοκερατάδες, οπέρσυ την εγλέντουνα τέσσερις εβδοµάδες.

Εσύ που ξέρεις τα πολλά κι ο νους σου κατεβάζει ένα καράβι πλαστικό πόσες καπότες βάζει

Απ'όλα τα τετράποδα ο καναπές µ'αρέσει που τη βαστώ και τη φιλώ πιο κάτω από τη µέση

Χαρώ το εγώ το σώµα σου απ'τα µισά και κάτω µπαίνει το χέλι ζωντανό και µονοµιάς ψοφάς το

154

Μαντιναδες 2002

Μαντιναδες 2002 ΥΒΡΙΣΤΙΚΕΣ - ΑΝΗΘΙΚΕΣ

Το σκίσιµο στη φούστα σου µ'αρέσει κοπελιά µου κι όντε την παίρνεις τη στροφή σηκώνετ' η τριχιά µου!

Τέσσερα πόδια έχει ο λαγός τέσσερα και το ρίφη πρώτας γαµούν την πεθερά και ύστερα και τη νύφη.

Ανάθεµα το χάλι σου και την καταγωγή σου εσύ δεν είσαι Κρητικός γι' αυτό άντε γαµήσου.

Χτες βράδυ σ'ονειρεύτηκα µε τάγκα και ζαρτιέρες κι ανε µου βγει το όνειρο θα σε πηδώ δυο µέρες

Από ψηλά να γκρεµιστείς και χαµηλά να πέσεις Απού να φράξει ο κώλος σου να µη µπορείς να χέσεις

Ανάµεσα στα µπούτια σου χορτάρι φυτρωµένο να φέρω τ'αλογάκι µου να βόσκει το καηµένο;

Παίξε µου χίλιες µαχαιριές και µια µε τη σκαλίδα µα πριν µου παίξεις πιάσε τη και ξύσε µου τ'αρχίδια

Τι µαλακίες γράφετε σε τούτη την σελίδα, όσο κι αν έψαξα αλλού ποτέ ξανά δεν είδα.

Τα µάτια σου είναι ουρανός και τα βυζιά σου άστρα και ο µπούτσος µου βασιλικός και το µουνί σου γλάστρα

Απ' την ζωή στον θάνατο είν' ένα µονοπάτι κι από τον κώλο στο µουνί δυό δάκτυλα και κάτι

Οντα γεράσει ο άθρωπος o κώλος του φαρδαίνει και να τον εγαµήσουνε δεν το καταλαβαίνει.

Μια µαντινάδα θα σου πω µα θα βαστάς το ίσο να σε γαµήσω θέλω γω από µπρος και από πίσω.

Εµπνευση εισαι εσυ σε οτι και αν κανω µα απο τις µ......ς µου νιωθω οτι σε χανω.

∆ώρο σου στέλνω φίλε µου τώρα που φεύγει ο χρόνος πέντε ψωλές αράπικες να σε γαµούν συγχρόνως!

Αν εζητάς αγάπη µου µια θέση στην καρδιά µου να συβαστείς να θέσοµε τα πόδια σου εις τ'αυτιά µου

Ηθελα κα να κάτεχα του κόλου σου η τρύπα αφού δεν έχει τρύπα πως έχει τόση γλύκα

Απάνω στο απουρανό ζυγώνει η γρα το γέρο και η γρα ήταν ξεβράκωτη και ο γέρος καυλωµένος

Απο ντροπής δεν είπανε πάρετε δυο κουφέτα να ευχηθούµε του γαµπρού να τσι την βάλει ντρέτα.

Από τον κάµπο έρχοµαι και παίζω το βιολί µου kαι κάµανές µου οι κοπελιές κΚοµµάθια τη ψωλή µου

∆ίδυµοι πύργοι κούκλα µου µοιάζουνε τα βυζιά σου και γω Bill Lanten θα γενώ να'ρθω στην αγκαλιά σου

Ποτέ µου δεν εσκέφτηκα ΕΚΑΜίτης να δηλώσω γιατί δεν θέλω Κρητικό άνθρωπο να προδώσω.

Η κοπελιά που αγαπώ µου γλέιφει την ψολή µου κι εγώ της λέω όντε βογκά τι έπαθες παιδί µου

Μαύρη 'µαι και κατέχω το άσχηµη και θωρό το µα 'κια που τo 'χουν οι καλές τό χω και γώ χαρώτο

Εσυ δεν καταδέχεσαι µα εγώ θα σε παινέσω στση κεφαλής σου το τρουλί θα βγω και θα σε χέσω

Σαν πήρες την απόφαση να βγεις στην κεφαλή µου χαµήλωσε σιγά σιγά και κάτσε στην ψολή µου

Άµα γεράσει ο άνθρωπος φυρά η κεφαλή του µακραίνουνε τ' αρχίδια του κονταίνει κι η ψολή του

Άµα ποθάνω βάλε µου ένα δαυλό στον κώλο και κάτσε απάνω να µε κλαίς ν' αναστηθώ ντελόγω

Της παπαδιάς ο µούναρος κοιµάται δίχως έγνοια κ'οι τρίχες του µακραίνανε σαν του παπα τα γέννια

Ο κωλος ειναι κολαση και το µουνι πηγαδι και οποιος το κωλο δε γαµα στραβος παει στον Αδη

Αργα τα ξηµερωµατα µ'αρεσουν τα παιχνιδια να µου χαιδευεις το παπα και να µου ξεις τα αρχιδια

Ψωλη µου στασου πια ορθη τα αρχιδια µη πλακωνεις γιατι περνουνε τα µουνια να τα 'ποκαµαρωνεις

Αµα γερασει ο αθρωπος κι ασπρίσει το µαλλι ντου ξενταντανουν τα'ρχιδια ντου και πεφτει η ψωλη ντου

Αναθεµα το για µουνι τρυπα καταραµενη και µπαινει η πουτσα µου ορθη και βγαινει µαραµενη

Ο πουτσος µου ειναι ζαχαρη και το µουνι σου µελι ελα να τα ενωσουµε να κανουµε παστελι

Τώρα που ήρθε η άνοιξη και ανθούν οι µελιτζάνες τ'αρχίδια µου στον κώλο σου χτυπάνε σάν καµπάνες

Θυµάσε που στην έβανα πίσω από το µπεντένι και φώναζες τσι µάνας σου χοντρή ναι και δε µπαίνει!

155

Μαντιναδες 2002

Μαντιναδες 2002 ΥΒΡΙΣΤΙΚΕΣ - ΑΝΗΘΙΚΕΣ

Ε το παντέρµο το µουνί ήντα λογιώς το κάνει και πιπιλίζει τη ψωλή και δεν τηνε δακάνει

Που ειναι ο καιρος που γαµπριζα και οι καβλες που χα πρωτα κι εκανα τα µουνια φαρδια σαν το χανιων την πορτα

Ειχα ψωλη που εµπαινε µες στα µουνια µε σουζα τα αγαπηµενα χοµπι της η πιπα κι η παρτουζα

Ήθελα να µουνε χαλι µεσ' το δωµάτιό σου να µε πατείς και να θορώ µικρή µου το κωλιό σου.

Απ' την ζωή στον θάνατο είν' ένα µονοπάτι κι από τον κώλο στο µουνί δυό δάκτυλα και κάτι

Tέσσερα πόδια έχει ο λαγός τέσσερα και το ρίφη πρώτας γαµούν την πεθερά και ύστερα και τη νύφη.

Χαρώ το εγώ το σώµα σου απ'τα µισά και κάτω µπαίνει το χέλι ζωντανό και µονοµιάς ψοφάς το

Τα µάτια σου είναι ουρανός και τα βυζιά σου άστρα και ο µπούτσος µου βασιλικός και το µουνί σου γλάστρα

Μικρό µου το µουνάκι σου κι εδάκασε το ο ψύλλος και επρήστει το χειλάκι του και δεν χωρεί ο φίλος.

Από τη Στεία έρχοµε και παίζω τη κορµπέτα θέσε κυρα µου ανάσκελα να σου τη βάλω ντρέτα.

0ντα γεράσει ο άθρωπος o κώλος του φαρδαίνει και να τον εγαµήσουνε δεν το καταλαβαίνει.

Μικρό µου το µουνάκι σου κι εδάκασε το ο ψύλλος και επρήστει το χειλάκι του και δεν χωρεί ο φίλος.

156

Μαντιναδες 2002

Μαντιναδες 2002 ∆ΙΑΦΟΡΕΣ

Mαζί σου ονειρεύτηκα τη ζήση να περάσω όµως δεν εκατόρθωσα στο όνειρο να φτάσω.

Tο πιο όµορφο απ' τα όνειρα που βλέπω κάθε βράδυ είναι πως έχει ξαστεριά κι η θάλασσα είναι λάδι

Αγάπη πήρα και έδωσα µ αγάπη µπλιο δεν έχω εσφράγισαν οι ουρανοί τσι µπόρες δεν αντέχω

Αγάπουνά σε κι έλεγα πως δίχως σου δεν κάνω µα εδά ούτε περαστική στ' όνειρο δε σε βάνω.

Αλλοι βαστούνε στη ζωή του πόνου το γοµάρι κι άλλοι από τα βάσανα απαλλαγή 'χουν πάρει.

Αµα θα δω µαύρο πουλί ποτέ δεν το σκοτώνω τα µαύρα για να τα φορεί έχει κι εκείνο πόνο.

Αµε να βρεις αλλού χαρές δεν έχω να σου δώσω εγώ 'χω λάθη µου παλιά ακόµη να πλερώσω.

Αν άφηνα το δάκρυ µου χάµω στη γη να τρέξει, δεν 'θελα χρειάζουντονε ποτές να ξανάβρέξει.

Αν γελώ καµιά φορά γελώ για να µην κλάψω, και µες το γέλιο προσπαθώ τον πόνο µου να θάψω.

Αν δε µε καλοπολεµάς το θέλω λίγο λίγο, να βρω αλλού αγαπητικιά να σηκωθώ να φύγω.

Αν είναι να ‘χω βάσανα και πίκρες µε τα σένα, άµε µικρή µου στο καλό κι έχει ο Θεός για µένα.

Αν είναι όµορφη η ζωή εσύ την οµορφαίνεις κι αν κλαίω κι ειν' από χαρά εσύ 'σαι που µε δέρνεις.

Αν είναι τσι παλιές πληγές να µου τσι ξανανοίξεις, καλιά ‘χω µέσα στη φωτιά κερά µου να µε ρίξεις.

Αν είχε σάρκα και οστά το µυστικό που χώνω θα έβλεπες µε ποιο θεριό τόσο καιρό µαλώνω.

Αν έριχνα στα κύµατα κάθε µου στεναχώρια δεν θα'χε τόπο η θάλασσα να πλαίνε τα βαπόρια

Αν και να ‘ταν µπόρετο να βγεις από τον νου µου, για µια θα ησυχάζαν οι φλέβες του κορµιού µου.

Αν µ' αγαπάς κι ειν' όνειρο δε θέλω να ξυπνήσω µε τη γλυκάδα τ' όνειρου θέλω να ξεψυχήσω

Αν µ'αγαπάς κ'είναι όνειρο στον ύπνο µου ας ποθάνω γιατί αν ξυπνήσω δίχως σου ήντα θα ζω να κάνω

Αν µ'αγαπάς κι ειν'όνειρο ποτέ να µην ξυπνήσω γιατί µε την αγάπη σου ποθώ να ξεψυχήσω.

Αν µάζευα τα δάκρυα που από κοπέλι κλαιω, θα'χα δική µου θάλασσα στα κύµατα να πλέω.

Αν πίστευα στα όνειρα που έβλεπα κάθε βράδυ θα ήθελα να ήτανε παντοτινά σκοτάδι.

Αν σ' έκανε όµορφη ο Θεός εγώ χα το χατήρι για να µου πέψει βάσανα και πόνους να µε φθείρει

Αν σβήσουνε τα όνειρα θα σβήσει κι η ζωή µου γιατί µ'αυτά κάθε βραδυά είσαι κι εσύ µαζί µου

Αν σου ραγίσει την καρδιά µην την κρατάς κακία µα κι αν µπορέσεις δωστηνε άλλη µια ευκαιρία

Ανάθεµά σε µοίρα µου κι ως πότε θα µου βάνεις στα όνειρα µου τη φωτιά και στάχτη να τα κάνεις

Ανάθεµα την µοίρα µου κι'ως πότε θα µου βάνει τα όνειρα µου στη φωθιά και στάχτη θα τα κάνει.

Ανάσα της βαθιάς πληγής του δειλινού φεγγάρι, και ξοµπλιαστό µου όνειρο να µε παιδεύεις πάλι.

Ανε µε βγάλει η περασά ου τση χαράς την βρύση, όταν θα σκύψω για να πιω νερό θα σταµατήσει.

Ανέβα πάνω στη µηλιά και µέτρησε τα µήλα, λογάριασε και τον καιρό που µε παιδεύεις σκύλα.

Ανεµος δέρνει τη καρδιά κι οσάν το φυλλό τρέµει δεν είναι αέρας του γυαλού µα τση καρδιάς µελτέµι.

Αντί να κλαίω τραγουδώ µα ποιος καταλαβαίνει µεσ την ψυχή ήντα µπορεί στα αλήθεια να συµβαίνει

Αντί να κλαίω τραγουδώ µα ποιος καταλαβαίνει µες την ψυχή ήντα µπορεί στα αλήθεια να συµβαίνει

Απ' όλα µου τα ονειρα ένα 'ναι η πεθυµιά µου έστω νεκρός να 'ρθει να µπει µέσα στην αγκαλια µου

Απ' τα χιλιάδες όνειρα βγαίνουνε ορισµένα απ' τα δικά µου όνειρα δε βγήκενε κανένα.

Απ΄ όταν εγεννήθηκα ειν' η ζωή µου ετούτη , να 'µαι ευτυχής στα βάσανα και δυστυχής στα πλούτη .

Απαγορεύεις στο κορµί µα η ψυχή δε ξέρει, µέσω τση σκέψης προσπαθεί µήνυµα να σου φέρει.

157

Μαντιναδες 2002

Μαντιναδες 2002 ∆ΙΑΦΟΡΕΣ

Από µακριά νοήµατα µου κάνει και παιχνίδια, κι από κοντά τη σοβαρή σα να µην είναι ίδια.

Απ'όξω από την πόρτα µου πολλές χαρές περνούνε κι έχω την πόρτα ανοιχτή µα δεν µε προτιµούνε

Απόψε πάλι θα σε δω στ' όνειρο και θα κλάψω γιατί στ' αλήθεια δεν µπορώ εγώ να σ' αγκαλιάσω.

Αποψε πάλι θα τον δω στου ονείρου µου την πλάνη µα στην πραγµατικότητα ειν’ αγκαλιά µε άλλη.

Απόψε σ' είδα στ' όνειρο χαρώ το τ' όνειρό µου πως ήταν τα χεράκια σου καδένα στο λαιµό µου

Απ'ώρας κι ένιωσα ζωή έχει να ξηµερώσει χωρίς σηµάδι χαραυγής κοντεύει να τελειώσει

Αραγες πιο ξηµέρωµα χαρά θα µου χαρίσει να κάνει το χάµογελο στα χείλη µου ν'ανθίσει

Αρχή αρχή τση σκέψης µου, µεγάλο µυστικό µου τη νύχτα είσαι τ'όνειρο και την αυγή το φώς µου.

Αυτή ζηλεύει στα λεφτά Μα εγώ λεφτά στερούµαι δεν το'λεγε απ'την αρχή Να µην αγαπηθούµε

Αφήστε µε να τραγουδώ κανένα δεν πειράζω, έτσα ξεχνώ τον πόνο µου και δεν αναστενάζω

Αφού δε ξέρεις ν’ αγαπάς πρέπει να το δηλώνεις, να µην δηµιουργείς δεσµούς ανθρώπους να πληγώνεις.

Αφού εγώ απόχτησα πληγή απού δε γιαίνει, σκέψου τον άλλο που θα µπει στον δρόµο σου καηµένη.

Αχ γαλανή, γλυκιά µορφή απ' το βουνό του ∆ία χρόνια να περνούνε και πονώ ψάχνοντας την αιτία

Αχ την παντέρµη τη ζωή πως τηνε παίρνει ο χρόνος για τα στερνά, τα δύσκολα όλο µε πιάνει ο πόνος

Αχι και να ‘ταν µπορετό να βγεις από το νου µου, για µιας θα ησυχάζανε οι φλέβες του κορµιού µου.

Αχι και να ‘ταν φυλακή µικρή µου η αγκαλιά σου, να κάνω χίλια φονικά για να βρεθώ κοντά σου

Αχι και να'µουν ύπνος σου και να'µουν τ'ονειρό σου και να'µουνα προσκέφαλο κοντά στο µάγουλό σου

Βαρέθηκα στα όνειρα να βρίσκοµαι κοντά σου και στην πραγµατικότητα να είµαι µακριά σου

Βάσανα δε µε σταίνουνε, ούτε και καταιγίδες µα όσα κι αν ειν'τα έµπόδια, πληθαίνουν οι ελπίδες

Βάσανα έχει απού αγαπά µα όποιος δεν αγαπήσει πως έχει ο κόσµος και χαρές ποτέ δε θα γνωρίσει

Βάσανα έχω χαχαλιές χαρά δεν έχω άλλη , και βλαστηµώ τη µοίρα µου ήντα θα µε ποκάµει .

Βάσανα µου 'δωσες πολλά και πέσαν µαζεµένα κι ώστε να ζω παράπονο θα το 'χω µετα σένα.

Βασανα που 'χει η ζωη µα αυτα ειναι τ' αλατι τη νοστιµιζει ,τη χαλα µα 'ναι παντα γεµατη

Βραδιάζει και παρακαλώ ποτέ µην ξηµερώσει στ' όνειρο για σε θωρώ ο νους µου να µερώσει.

Βροχή να πέσουν οι χαρές οι ποταµοί να τρέξουν κόντρα στην µπόρα να σταθώ πάλι δεν θα µε βρέξουν

Γι' αυτό σου λέω αγάπη µου φύγε 'πό τη ζωή µου µη δώσεις κι άλλα βάσανα στο άµοιρο κορµί µου.

Για µιαν αγάπη περπατώ στου Γολγοθά το δρόµο κι ας µην φαίνεται ο σταυρός που κουβαλώ στον ώµο

Γιάντα τα µαύρα τα φορείς και ποια 'ναι η αφορµή σου αφού το ξέρω δεν πενθείς κανένα συγγενή σου.

Γιάντα το λάθος έκαµα φταίει ο εγωϊσµός µου ή µήπως φταίς λίγο και συ που'χασα το µυαλό µου;

Γιατρό δε βρίσκω της καρδιάς το πόνο να γιατρέψει κι έχει ο ήλιος της χαράς για µένα βασιλέψει

Γι'αυτό σας λέω έχετε γεια πάω να ησυχάσω θα πάω να βρω µια ερηµιά τσι πόνους να περάσω

Γίνε γιατρός και γιάνε µου η-την πληγή που έχω γιατί 'ναι ο πόνος δυνατός και άλλο δεν αντέχω.

Γλυκιά αιτία ύπαρξης παρηγοριά κι έλπιδα βάνεις στη σκέψη όρια και στην καρδιά λεπίδα.

Γλυκό τσι νύχτας όνειρο µεσ'του µυαλού τη ζάλη έλα και φέρε τη χαρά και την ελπίδα πάλι

Γύρισε δες τον ουρανό και κοίταξε και µένα κι αν έχεις πίστη πίστεψε πως χάνοµαι για σένα.

∆ακρυα απ' τα µατια µου πεσαν χωρις να ξερω την αφορµη που µε εκανε ξανα να υποφερω

158

Μαντιναδες 2002

Μαντιναδες 2002 ∆ΙΑΦΟΡΕΣ

∆ε θέλω 'γω ποδαρικό απ'τσι καηµούς οφέτος κι αν τύχει µοίρα και τσι δείς πως δε τσι θέλω πέτος.

∆ε θέλω µε τα όνειρα τη ζήση να περάσω θέλω αληθινές χαρές κι εγώ να δοκιµάσω.

∆ε συµµετέχω σε χαρές η µοίρα δε µ' αφήνει βαστά νερό κι εγώ διψώ και σα µε δει το χύνει

∆ε χαµηλώνω τα φτερά στις δύσκολες µου ώρες, µόνο τ' ανοίγω και πετώ αλάργο από τσι µπόρες.

∆εν είν' τα µάτια ποταµός ή βρύση για να τρέχει το κάθε δάκρυ που θωρείς το νόηµά του έχει

∆εν έχει ελπίδα τ' όνειρο αφού θα ξηµερώσει , και θα ρθει ο ήλιος ο φονιάς πάλι να το σκοτώσει .

∆εν κάνω µπλιό µου όνειρα γιατί τα τελευταία , µπορεί να σβήσαν άδικα µα ήταν τα πιο ωραία .

∆εν κάνω όνειρα πολλά που κι ένα πότε λίγο , να ξεγελώ τη σκέψη µου και το καηµό να πνίγω .

∆εν κλαίω για να µη φάνει στο πρόσωπό µου η πίκρα όνειρο λέω πως ήσουνα και χάθηκε µια νύχτα

∆εν κλαιω για τα βασανα γιατι εχω συνηθισει κλαιω για την αγαπη µας που ειναι γοργο να σβησει

∆εν κλαίω για τα βάσανα βάσανα έχουν και άλλοι κλαίω γιατί τον εθωρρώ σε αλληνής αγκάλη

∆εν ξανακάνω όνειρα αφού όπως κι αν το κάνω ανέ σε δω στον ύπνο µου στον ξύπνιο µου σε χάνω..

∆εν ξανακάνω όνειρα γιατί µε εξαπατούνε και µου προσφέρουνε χαρές µονάχα οντέ κοιµούµαι

∆εν ξανακάνω όνειρα γιατί όλα ναυαγούνε στου πόνου τον ωκεανό προτού λιµάνι βρούνε.

∆εν ξανακάνω όνειρα ήσουν το τελευταίο εχτές το βράδυ το'θαψα κι όλη τη µέρα κλαίω

∆εν ξανακάνω όνειρα και στόχους µπλιο δε βάνω, πάντα θα βρίσκει η µοίρα µου αιτίες να τα χάνω.

∆εν ξανακάνω όνειρα και σχέδια µεγάλα γιατί θα µείνουνε κι αυτά όνειρα ωσάν και τ' άλλα.

∆εν ξανακάνω όνειρα όνειρα πια µεγάλα γιατί όλα τα όνειρα θα είναι όπως τ' άλλα.

∆εν ξαναπλάθω όνειρα γιατί η αυγή τα παίρνει και είναι σκέτη απογοήτευση κάθε που ο ήλιος βγαίνει

∆εν ξέρω τι θα πει χαρά κι όπου τη συναντήσω, θα την περάσω για καηµό και θα παραµερίσω.

∆ίνω ευχές στο σώµα µου γιατί καρδιά φυλάσει, και δεν τζη πρέπει στη ζωη καθόλου να χαλάσει.

∆ύο καρδούλες τρυφερές µε άλυσο δεµένες στο δέντρο της υποµονής ελπίζουν, οι καηµένες.

Εβρήκα πάλι τη χαρά πού 'χα καιρούς χαµένη, σε τόπο απού δεν το 'λπιζα πως θα µε περιµένει

Εγώ είµαι που την πρόσεχα σα να 'τανε το φως µου κι εδά τηνε παντρεύεται µαθαίνω ο ξάδερφός µου.

Εγώ θα κάνω όνειρα για σενα και για µένα ασχέτως οτι βρίσκεσαι φως µου σε χέρια ξένα.

Εγώ θα κάνω όνειρα για σένα και για µένα ασχέτως πως θα βρίσκεσαι φως µου σε χέρια ξένα

Εγώ θα κάνω όνειρα ώστε να ζω για σένα κι αν µ'αρνηθείς θα µείνουνε στη θύµηση γραµµένα

Εγώ κατέχω πως γελώ και δεν αναστενάζω µα και να κλάψω τι µ' αυτό που πράµα δεν αλλάζω..

Εγώ κι αν κάνω όνειρα τα κάνω µπας και βγούνε , µήπως συβάσω τις τσι χαρές να ρθούνε να µε βρούνε .

Είµαι φτωχός µ' απόχτησα δυό τροµερά προσόντα τα βάσανά µου τραγουδώ στον πόνο πάω κόντρα

Είναι γραφτό του δυστυχή τ' όνειρο να τελειώσει του ήλιου τ' άδικου φονιά τσ' αχτίνες σα θα νιώσει.

Είναι πικρό το βάσανο και ο καηµός µεγάλος ο γης να λέει σ' αγαπώ, ν' αδιαφορεί ο άλλος

Είναι στιγµές που ο άνθρωπος ό,τι καρδιά κι αν έχει αφήνει το στο µάγουλο το δάκρυ του και τρέχει.

Είναι φορές που γίνοµαι Θε µου κριτής και κρίνω τσι πράξεις σου και άδικες πολλές φορές τσι βρίνω

Είναι φρικτό τα όνειρα τα ψέυτικα που κάνω , όσο και να ΄ναι ψέυτικα πονώ όντε τα χάνω .

Είσαι τ'αγνό µου όνειρο και η γλυκειά πνοή µου θα σ'αγαπώ κι ας γίνεται µαρτύριο η ζωή µου

159

Μαντιναδες 2002

Μαντιναδες 2002 ∆ΙΑΦΟΡΕΣ

Είσαι το µόνο µου όνειρο παράνοµή µου αγάπη θα σ' αγαπώ και το κορµί ας λιώνει µες στα πάθη.

Είσαι τση νύχτας όνειρο, ήλιος φεγγάρι κι άστρα λουλούδι και βασιλικός, στου κήπου µου τη γλάστρα

Ειχα ενα ονειρο κι εγω και τωρα ειναι µπροστα µου τ' αγγιζουνε τα χερια µου καιγεται η καρδια µου

Ελα βροχή στα µάτια µου χτύπα να τα σφαλίσεις, να µη θωρώ τον πόνο µου τα δάκρυα να κρύψεις.

Ελα να δεις που βρίσκοµαι και σ' ήντα τόπο µένω , να δείς το χάλι του κορµιού πως το 'χεις προδωµένο .

Ελπίδα πάλι φύτεψα και τη ποτίζω µ' αίµα, θωρώ πως είναι ψεύτικα µα 'ναι γλυκιά για 'µένα.

Εµένα δε µ'απασχολεί η αλλαγή του χρόνου γιατί ποτέ δε µου'φερε το φάρµακο του πόνου

Εµένα µ'έπλασε ο Θεός για µιαν αιτία µόνο να δοκιµάζει επάνω µου κάθε καινούργιο πόνο.

Εµονιµοποιήθηκε ο νούς και η θύµηση µου σε µια γυναίκα που ποτέ δεν θα γενεί δική µου

Ενα µαράζι στην καρδιά µε καίει τόσα χρόνια την πρώτη την αγάπη µου δεν ξέχασα ακόµα.

Ενός ονείρου θα 'κλουθώ να µπω στην αγκαλιά σου αφού µωρό µου βρίσκοµαι χιλιόµετρα µακριά σου

Εξεκινήσαν οι χαρές µα 'ναι στο δρόµο ακόµη κι ώσπου να 'ρθούνε πιθανό ν' αλλάξουνε και γνώµη.

Επαθα εσταυρώθηκα και πέθανα συνάµα µα αυτή δεν έβγαλε ποτέ για µένα λίγο κλάµα.

Επαιξα ζάρια µε το Θεό µήπως τονε κερδίσω να του ζητήσω αντάλλαγµα εσένα να 'χω πίσω

Επαψα πια και όνειρα για σένανε δεν κάνω έτσι κι αλλιώς κατέχω το πως την αυγή σε χάνω.

Επεσα κατά σύµπτωση µες στση χαράς τον κήπο κι είδα πως ζούνε οι ευτυχείς κι είχα καλλιά να λείπω

Επιστεψα στα λογια σου στα ψευτοδακρυα σου κι εδωσες πονο µιας καρδιας που δε βαστα µακρυα σου

Ερηµος δρόµος και στενά µείνανε στη καρδιά µου κι όνειρα γκρεµιστήκανε σαν έφυγες µακριά µου

Εσβήσανε τα όνειρα που'χα και φέγγανέ µου τάξε πως ήτανε κεριά στη ταραχή τ'ανέµου

Εσβησε αέρας το κερί που ‘κράτουνα στη χέρα, κι 'ναι για µένα η ζωή σκοτίδι νύχτα µέρα.

Εσίµβασα τα χείλη µου να µην µιλούν για σένα όµως θα δεις τα µάθια µου που είναι δακρυσµένα.

Εσκόρπισα τα όνειρα στο φύσηµα τ' ανέµου γιατί κουράστηκα να ζω µόνο µε κεινα Θεέ µου.

Εσφαλα που σ'αγάπησα τρέλα έκαµα µεγάλη να παίρνω εγώ τις πίκρες σου και να σε χαίρονται άλλοι

Ευχαριστώ τα όνειρα που µε παρηγορούνε απού σε φέρνουνε συχνά στην κλίνη που κοιµούµαι

Εύχοµαι αυτή που στην καρδιά µπήκε να σου προσφέρει όσα εγώ τοσο καιρό δεν είχα καταφέρει

Εχασα φως µου τη χαρά που µού'δωκε η φύση, γι΄αυτό για σένα η ζωή µ' ανάµνηση θα σβήσει

Εχω το Θιό και µε χτυπά τη µοίρα και µε δικάζει και του σεβντά σου ο καηµός µαχαίρι και µε σφάζει..

Εψαξα µέσα στα όνειρα η-τα δικά σου χνάρια µα βρήκα µόνο ερείπια στάχτες κι αποµεινάρια

Ζήσε εσύ στα όνειρα ελεύθερη να εισαι γιατί θωρώ πως στη ζωή όλα µου τα αρνείσαι.

Ζήσε εσύ στα όνειρα ελεύθερη να είσαι γιατι θαρρώ πως στη ζωή όλα µου τα αρνείσαι.

Ζω µ' ένα όνειρο κρυφό ίσως και ξεδειλιάνει καµιά φορά ξερό κλαδί σε βράχο απάνω πιάνει.

Ζωγραφισε µου τη χαρα µα διπλα πονο να χει να δδεις στον κοσµο διαφορα µικρη µου πως υπαρχει

Η αγάπη µοιάζει µ'όνειρο π'οντέ ξυπνήσεις σβήνει µα µια µεγάλη ανάµνηση µες στην ζωή σ'αφήνει

Η λύρα µου ,µου έκανε παράπονα κερά µου βαρέθηκε να τραγουδά µόνο τα βασανά µου

Η µια πληγή σ΄άλλη πληγή το σώµα πως θ΄αντέξει το νευρικό µου σύστηµα φοβούµαι θα τα παίξει

Η µοίρα µόνο στους καηµούς µ έχει περιορίσει και µια φορά να δω χαρά δεν θέλει να µ αφήσει

160

Μαντιναδες 2002

Μαντιναδες 2002 ∆ΙΑΦΟΡΕΣ

Η µοίρα µόνο στους καηµούς µ έχει περιορίσει και µια φορά να δω χαρά δεν θέλει να µ αφήσει

Η µοίρα ότι κι αν ζητάς τ' αντίθετο σου στέλνει γι' αυτό και γω θα πορευτώ και θα 'µαι ευτυχισµένη.

Η νύκτα δίνει µου χαρά κι η µέρα φέρνει πόνο γιατί έρχεται και σµίγουµε στα όνειρα µου µόνο

Η νύχτα δίνει µου χαρά και η µέρα φέρνει πόνο γιατί έρχεσαι και σµίγουµε στα όνειρά µου µόνο

Ηθελα και να κάτεχα αν µ' έχεις στο µυαλό σου κι αν τα βράδυα µε θωρείς συχνά στο όνειρό σου

Ηθελα µόνο µια φορά στο κλάµα να σε βγάλει να δεις σκληρό που 'ναι να κλαις και να γελούν οι άλλοι

Ηθελα να 'σαι όνειρο να έρχεσαι τα βράδια να µην ποµένω µοναχός στο ύπνου τα σκοτάδια.

Ηθελα στον εγωισµό ενός κεριού να µοιάζω να καίγοµαι σιγά-σιγά και στεναγµό µη βγάζω.

Ηλιε που βγένεις την αυγή µε χέρια µατωµένα , φαντάσου πόσα όνειρα θα έχεις σκοτωµένα .

Ηρθες κι απόψε να µου πεις πως µ'αγαπάς στ'αλήθεια κρίµα που ήταν όνειρο κι έσβησε µες στη νύχτα

Θα προσπαθήσω όσο µπορώ να γιάνω τον καϋµό µου άτυχος εγγενήθηκα δε φταις εσύ µικρό µου

Θ'αφήσω γένια και µαλλιά για να µε λένε γέρο, να µην κατένε την αφορµή απού'χω και υποφέρω

Θέ µου γιατί ότι αγαπώ σ'αρέσει να το παίρνεις κι ευχαριστιέσαι δάκρυα στα µάτια µου να στέλνεις

Θεέ µου και κάνε µε όνειρο, να µπώ στην αγκαλιά του, και να του κλέψω από βραδύς, το νού και τη καρδιά του.

Θέλω να µείνω µοναχός έστω για λίγη ώρα , να κλάψω για τα όνειρα που χάθηκαν στη µπόρα .

Ιντα το θέλω να περνώ και να συχνοδιαβαίνω και λόγο από τα χείλη σου να µη µπορώ να παίρνω.

Κάθε βραδιά πριν κοιµηθώ στην σκέψη µου σε βάνω κι είναι γλυκά και όµορφα τα όνειρα που κάνω

Κάθε γλυκό ξηµέρωµα για µένα είναι πόνος ένα λεπτό στη σκέψη σου θαρρώ πως είναι χρόνος

Κάθε γλυκό ξηµέρωµα µε όνειρα το στολίζω µα σβήνουν µε το δειλινό και γω ο φτωχός ελπίζω

Και η λύρα κλαίει όντε µε δει τσι κοντυλιές ν' αρχίσω γιατί κατέχει ίντα τραβώ να σε γυρίσω πίσω

Και στ' όνειρο σαν έρχεσαι λίγο σ' απολαµβάνω γιατί η χαρά σου µε ξυπνά σεβντά µου και σε χάνω.

Καινούργιε χρόνε που 'φταξες γιάνε µου τη πληγή µου που µου την ήφηκε ο παλιός σηµάδι στο κορµί µου

Κακό δεν έκανα ποτέ καλό µονάχα κάνω, κι όµως δεν γνώρισα χαρές, στον κόσµο τον επάνω

Καλή σου νύκτα αγάπη µου και στ'όνειρο σου πάλι θα σου κρατήσω συντροφιά στου ύπνου σου τη ζάλη

Κάµε γραπτή τη σκέψη σου και πέψε µου να µάθω, να δω αν εβγούνε αληθινά τα όνειρα που πλάθω.

Καµιά φορά στο τάφο µου αν ρθείς τι θα γυρεύεις , είντα ζητάς απο νεκρό που στη ζωή παιδεύεις .

Κάνε το Παναγία µου στ'όνειρο να βρεθούµε να σµίξουµε τον πόνο µας ο γεις τ'αλλού να πούµε

Κανείς στον κόσµο δεν περνά Θεέ µου τα βάσανά µου εγώ εδώ και αυτή αλλού χιλιόµετρα µακριά µου

Κανένα από τα όνειρα που κάνει δεν θα ζήσει, γιατί στην δυστυχία µου επάνω τα' χει χτίσει.

Καρδια µου βαλε σκολιανα κι αν βρεις λουλουδια κοψε στσ'αποστοφες του ονειρου µου τον περιµενω αποψε

Κατές ηντά ναι ν'αγαπάς και να 'ναι αυτή θλιµένη και να σου λέει µε άλλονε είµαι ερωτευµένη

Κατές ηντά ναι ν'αγαπάς και να σου λέει εκείνη απλή φιλία η αγάπη µας θέλω να παραµείνει

Κατές ηντά ναι ν'αγαπάς να σου 'χει γίνει βάρος να θες να πείς το σ'αγαπώ και να µην βρίσκεις θάρρος

Κατές ηντά 'ναι ν'αγαπάς και να την δεις µια µέρα να 'ναι µε άλλον αγκαλιά και να φορεί την βέρα

Κι ανε ποθάνω να µη 'ρθεί στον τάφο µη σιµώσει γιατί φοβούµαι πως κι εκεί βάσανα θα µου δώσει

Κι από τη λάβα πιο καυτό κυλά κάθε µου δάκρυ, και πέφτοντας µες την καρδιά χαράζει µονοπάτι!

161

Μαντιναδες 2002

Μαντιναδες 2002 ∆ΙΑΦΟΡΕΣ

Κι η θάλασσα έχει καηµό κι είν' ο αφρός το δάκρυ που 'χει το κύµα όντε ξεσπά στης αµµουδιάς την άκρη

Κι ο Πάσσαρης που 'ναι φονιάς και δεν το µετανιώνει µπρος στην δική σου απονιά τα χέρια τα σηκώνει

Κοιµάµαι και ονειρεύοµαι πως είσαι εσύ µαζί µου µα όταν ξυπνάω την αυγή χάνω την θύµηση µου

Κοντώ να µ' ονειρεύγεται τσι νύχτες που κοιµάται και το πρωί απού ξυπνά χαίρεται γή λυπάται;

Κρυφά µ'αρέσει να πονώ κρυφά να υποφέρω κρυφής αγάπης αίσθηµα στα χείλη µου να φέρω

Λένε πολλοί πως τ'όνειρο στο φως της µέρας σβήνει κι όµως το βλέπει ο δυστυχής γιατί χαρά του δίνει

Λες και χω κάνει αδίκηµα, λες και χω εγκληµατίσει κι η µοίρα µου και ο Θεός µε'χουνε τιµωρήσει.

Μ' αρέσει η νύχτα που περνά να'ναι σκοτεινιασµένη για να µετρώ τον πόνο µου άστρο σα δεν προβαίνει

Μ' έχει χορτάσει η µοίρα µου µε χωρισµούς και πόνο και της καρδιάς το γιατρικό δε βρίσκεται στο χρόνο.

Μακρυά σου δεν µπορώ να ζω κοντά σου νιώθω πόνο άνε σε βλέπω χάνοµαι κι αν δε σε βλέπω λιώνω.

Μαύρα θα βάψω να φορώ να δείχνω µε τα ρούχα πως εχαθήκαν οι χαρές στον ψεύτη κόσµο απού'χα

Μάυρα τα ρούχα που φορώ γιατι δεν έχω άλλα και δείχνουνε οτι περνώ µαρτύρια µεγάλα

Με βασανίζει η σκέψη σου µωρό µου κάθε βράδυ στείλε µου ένα µήνυµα να βγω απ'το σκοτάδι

Με δάκρυ και αναστεναγµό ξυπνώ γλυκό µου αηδόνι γιατί τη φέρνει τ'όνειρο και ο πόνος µεγαλώνει

Με καµε η µοίρα βασιλιά στου στεναγµού το θρόνο σ' άλλους να δίνω τη χαρά και 'γω να ζώ στον πόνο

Με συντροφιά τα βάσανα που µου 'δωκες θα ζήσω δώρο από 'σένα είναι κι αυτά γι' αυτό θα τα κρατήσω.

Με τ' όνειρο θα ξαγρυπνώ µε κείνο θα κοιµούµαι και µε εκείνο τις πληγές θα κλείνω σαν πονούνε

Με την ελπίδα πως µπορεί στ'όνειρο να βρεθούµε σε βγάνω απού τη σκέψη µου και θέτω και κοιµούµαι

Μέσα στο γέλιο προσπαθώ τον πόνο µου να θάψω κι όταν µε βλέπεις και γελώ γελώ για να µη κλάψω

Μέσα στο νου µου βρίσκεσαι και τσ'ώρες που κοιµούµαι κι από κανένα όνειρο να λείπεις δεν θυµούµαι

Μέσα στον ύπνο µου έρχεσαι νύχτα και δεν κοιµούµαι ώρες 'ποµένω ξυπνητός κι όλο σε συλλογούµαι.

Μέσα στου ύπνου τ' όνειρο θέλω χαρά να ζήσω αφού ότι θέλω δε µπορώ ξύπνιος να τ' αποκτήσω.

Μη µε ρωτάς αν σ'αγαπώ ρώτα µε πως αντέχω του έρωτα σου τσι πληγές τόσο καιρό που έχω

Μη µου µιλείτε για ζωή για θάνατο µιλείτε πέθανε τ' άστρο τσι αυγής δε θα το ξαναδείτε.

Μη µου µιλείτε για ζωή την πήρε η π' αγαπούσα γιατί και γω µαζί µ' αυτή απ' τη ζωή της ζούσα.

Μη µου µιλείτε για χαρές αυτές έχουν τελέψει µιλείτε µου για τσι καϋµούς που µ' έχουν κυριέψει.

Μη µου µιλείτε πια γι' αυτή που µ' άφηκε µονάχο απόθανε και δεν µπορώ καµµιά χαρά µπλιο να 'χω.

Μην έρχεσαι στα όνειρα, είναι σκληρό για µένα κάθε πρωί να τα θωρώ τα µάτια µου κλαµένα.

Μην ξαναπείς πως αγαπάς και πάλι ψέµα θα'ναι πες µου µονάχα πως µισείς αυτή τη χάρη κάνε

Μια µέρα βρέθηκε κι εγώ να πω πως θα γελάσω µα δε µε άφηκε αυτή κι αυτό να τ'απολαύσω

Μια νύχτα ζήτησα να 'ρθεί το όνειρο ν'αγγίξω να νιώσω την αγάπη του και σαν κερί να σβήσω.

Μιά χαρουπιά ξεπάτωσα για να φυτέψω άνθη ν΄ανθίσουν δεν τ'αφήκανε οι κακόγνωµοι ασπαλάθοι

Μοιάζει η ζωή µου µ' όνειρο και όλα τριγύρω ανθούνε άµα θωρώ τα χείλη σου και µου χαµογελούνε

Μοίρα δεν είσαι δίκαιη όταν χαρές µοιράζεις δωσ' και σε µένα το φτωχό µα δε τση αγοράζεις.

Μοίρα κι αν' µε πλήγωσες κι αν µου 'δωσες κατάρες εµένα δε µε σταίνουνε ανεµικές κι αντάρες.

Μοίρα σκληρή και άπονη γιάντα χτυπάς τσ' ανθρώπους , και τους γκρεµίζεις όνειρα που φτιάχνουνε µε κόπους .

162

Μαντιναδες 2002

Μαντιναδες 2002 ∆ΙΑΦΟΡΕΣ

Μόν' η αγκαλιά σου αγάπη µου τη δύναµη µου δίνει και τη φωθιά απ'τσι πόνους µου αµέσως µου τη σβήνει

Μόνο µε λόγια π' άκουσες µ' έχεις καταδικάσει µα θα δεχόµουν τη ποινή αν έκανα και πράξεις.

Μου 'στειλε προσκλητήριο προσωπικό και γράφει πως ήµουν ένα απ' τα πολλά που έχει κάνει λάθη.

Μου 'στειλε προσκλητήριο το έχει αποφασισµένο να αφήσει εµένα απ' αγαπά να πάρει έναν ξένο.

Μπορεί να βρίσκοµαι µακριά µα µόνο δε µ' αφήνεις µικρή µου και στα όνειρα παρηγοριά µου δίνεις

Μπροστά µου είναι οι χαρές µα µόλις θα σιµώσω θα φύγουνεκι ασ'τσι καλλιά να τσι 'ποκαµαρώνω.

Μυροβολούνε οι ανθοί, τ'αηδόνια κελαηδούνε, µόνο οι δικοί µου σπαραγµοί τα βράδια αντηχούνε

Να κάτεχα πως αντιδρά όταν µεταξυπνήσει που εµένα θώριε στ' όνειρο και άλλο θ' αντικρύσει.

Να µάζωνα τα δάκρυα που από κοπέλι κλαίω, θα' χα δική µου θάλασσα στα κύµατα να πλέω.

Να µη ρωτάς το δυστυχή ηντά 'χει για δε λέει δε θέλει να το εθωρούν όταν πονεί και κλαίει

Να 'ξερα µάγια θα 'κανα της µοίρας να πεθάνει γιατί τα βάσανα βουνό πάντα µπροστά µου βάνει.

Να ξέρεις πως κάθε φορά που κάνω µια κλήση σε σκέφτοµαι και κυνηγώ το όνειρο µην σβήσει.

Να 'τανε τρόπος να γενείς αυγή µου σα κι εµένα να δεις τα τόσα όνειρα που µου 'χεις σκοτωµένα

Να 'χε µπορούν τα δάκρυα να λιγοστούν τον πόνο δε 'θελα κάνω άλλη δουλειά παρά να κλαίω µόνο.

Νύκτα µου φαίνεσαι κι εσύ στα πάθη µαθηµένη γι αυτό'σαι πάντα σκοτεινή και µαυροφορεµένη

Νυχτα που µεσ' το σκοτος σου κρυβεις καϋµους και παθη , τα εδικα µου βασαµα κανεις να µη τα µαθει .

Νύχτα που πλέκεις όνειρα, ερωτικά µε τ' άστρα, γίνε κι απόψε ανυφαντού, στον ύπνο ξελογιάστρα.

Νυχτώνει πάλι κοπελιά κι έχω χαρά µεγάλη , αφού θα ξανασµίξουµε στ' ονείρου τ' ακρογιάλι .

Ξανακοιµήσου κρίνε µου µα η αυγή κοντοσιµώνει, µη λείπεις απ' το όνειρο και την αφήσεις µόνη.

Ξύπνα µα όνειρο ποτέ αληθινό δε βγαίνει απλά την νύχτα πιο γλυκά την κάνει και διαβαίνει

Ο δυστυχής τον πόνο του έχει για µεγαλείο κι αν του προσφέρεις τη χαρά την παίρνει για αστείο

Ο ήλιος εβασίλεψε κ'η µέρα τουτη εχάθει , για να ρθει άλλη να µε βρεί µ' άλλα, καινουργια πάθη.

Ο Θεός µου δίνει δύναµη στις δύσκολές µου ώρες γι'αυτό δεν έκλαψα ποτέ όσες κι αν ήρθαν ώρες

Ο µεγαλύτερός µου εχθρός είναι το ξύπνηµά µου απού µισεύγει τ' όνειρο και χάνεσαι κερά µου

Ο πόνος που µου έδωκες του χωρισµού το βράδυ και σ' όνειρο να 'ρχότανε θα µ' άφηνε σηµάδι

Οι µέρες που 'χω να σε δω µου φαίνονται αιώνες γιατί 'ποµένω ξυπνητός στου πόνου τους ξενώνες.

Οι πίκρες κόβουν γόνατα κι οι λογισµοί γερνούνε κι εγώ που τα 'χω και τα δυο πώς δε µε καταλούνε;

Ολα µου τα όνειρα τα κρέµασα σε γυναικεία τρίχα, και 'σπασε η τρίχα και 'χασα στον κόσµο ότι κι αν είχα.

Ολα στον κόσµο τα 'χασα για τη δική σου αγάπη κι όµως µέσα στη ζωή κάποτε είχα κάτι

Ολοι αναστενάζουνε µα όχι σαν εµένα, όταν αναστενάζω εγώ στάζει η καρδιά µου αίµα.

Ολοι µιλούν για όνειρα µα τα δικά µου εµένα σε πέντε τάβλες τα 'βαλα να'ναι αποµονωµένα

Ολοι µου λένε όντε φορώ τα µαύρα γιάντα βάνω µα 'γω 'χω µάθει µυστικά στα φόρα να µη βγάνω.

Οµορφα όνειρα για µας έβαλα αρχή και χτίζω και πως θα βγουν αληθινά στο µέλλον µου ελπίζω

Ονειρα ανεκπλήρωτα όνειρα ξεχασµένα από την ώρα που'φυγε εκείνος από µένα

Ονειρα κάνω ο δυστυχής µα ίντα θα βγει πως κάνω που δε µ' αφήνει η µοίρα µου ένα να ξεδιλιάνω.

Ονειρα κάνω ο δυστυχής ποιος είναι που δεν κάνει µα σβήνουνε και αφορµή είναι ένα στεφάνι.

163

Μαντιναδες 2002

Μαντιναδες 2002 ∆ΙΑΦΟΡΕΣ

Ονειρα όλοι κάνουνε είχα και γω για κείνη χτίσει παλάτια µαγικά µα'χουν συντρίµια γίνει

Ονειρα όλοι κάνουνε ποιός άνθρωπος δεν κάνει ποιός δεν ζητά στο πέλαγος τσ'αγάπης το λιµάνι

Ονειρα πλάθω δίπλα σου κύµα ακτινολουσµένο να µην τα πνίξει εύχοµαι αυτά που περιµένω

Ονειρα τοσονά χρονών Θεέ µου γιάντα τα κάνω κοντό δεν εξενύχτουνα στο νου µου µην την βάνω

Ονειρο αξεδείλιατο η αγάπη µας θα µείνει καηµός που κάθε µου χαρά στα µαύρα τηνε ντύνει.

Ονειρο ειµαι αλλουνου και ζω οσο κρατησει µα θα πεθανω ξαφνικα οταν αυτος ξυπνησει

Ονειρο είσαι καθ' αυγής, σεργιάνι κάθε δύσης και την καρδούλα µου χαρές εσύ θα τη γεµίσεις.

Ονειρο των ονείρω µου ζωή τση φαντασίας, γίνηκες σήµα ιερό καθηµερνής λατρείας

Ονειρο των ονείρω µου, σκέψη τση φαντασίας, καταστροφή και κάψιµο τση κάθε προσδοκίας.

Οντε θα'ρθείς στο όνειρο µε τη χαρά τα βάνω πού'ναι πολύ και µε ξυπνά σεβντά µου και σε χάνω

Οντε µοιράζει ο Θεός χαρές µε βάνει και εµένα µα'χει µε συρµατόσκοινο τα χέρια µου δεµένα.

Οντε µοιράζει ο Θιός χαρές είµαι από ξένους τόπους κι όντε µοιράζει βάσανα µε βρίνει από τσι πρώτους

Οντε µοιράζει ο Θιός χαρές είµαι από ξένους τόπους κι όντε µοιράζει βάσανα µε βρίνει από τσι πρώτους

Οντε µοιράζουν τις χαρές να πάρω εγώ δεν κάνει και τελευταίο στη σειρά η µοίρα µου µε βάνει

Οποτε σµίγω µε χαρές µε βλέπουν κι απορούνε και µε δαχτυλοδείχνουνε ο ξένος απο που 'ναι;

Οπου κι αν βάλεις τη χαρά κάνει φτερά και φεύγει και δεν κατέχει ο ανθρωπος που να τηνε στερήσει

Οπου σταθώ και όπου βρεθώ πίνω να σε ξεχάσω µα δεν µου τρέχει απ΄το πιοτό την µνήµη µου να χάσω

Οσα δεν µπόρεσα να πω κι ούτε µπορώ να γράψω τα στήθη θα µατώνουνε ώσπου να ζω να πάψω

Οσα κι αν έκανα όνειρα χαθήκανε στ’ αστέρια έτσα που χάνεσαι κι εσύ µέσα σε ξένα χέρια.

Οσα 'ναι τ'άστρα τ'ουρανού κι ακόµα άλλο ένα τόσα 'χω κάνει όνειρα µατάκια µου για σένα

Οσες πληγές µου άνοιξες µικρή µου αν θυµάσαι να γίνουν τριαντάφυλλα απάνω να κοιµάσαι

Οσες φορές και να σε σκεφτώ τα µάτια µου δακρύζουν, και σε χαµένο παρελθόν οι σκέψεις µου γυρίζουν.

Οταν δειλά η άνοιξη έρθει και ξεπροβάλλει, στον εδικό µου τον µπαξέ χειµώνα θα 'χει πάλι.

Όταν θα δεις στον ουρανό σύννεφα µαυρισµένα ειν' τα δικά µου βάσανα που τα 'χω σκορπισµένα

Οταν θα στεφανώνεσαι αντί λεφτά θα βγάλω από τον µπέτη την καρδιά δώρο να σου την κάνω.

Οταν µιλούνε για χαρές ακούω να µαθαίνω γιατί δεν ένιωσα χαρά ούτε και περιµένω.

Οταν µιλούνε για χαρές ακούω να µαθαίνω µα είναι γλώσσα άγνωστη δεν την καταλαβαίνω.

Οταν µοιράζει ο θεός χαρές εµένα δεν µου δίνει άρα δεν έχω και άδικο απου του χω κακοσύνη

Οταν ποθανω η ψυχή 'πο δίκη θα περάσει πιστεύω το, πως ο Θεός και 'κει θα µε δικάσει

Οταν την φέρει τ' όνειρο και είναι στην αγκαλιά µου να περιγράψω δεν µπορώ µε λόγια την χαρά µου

Οτι καηµός και να µε βρει και βάσανο µεγάλο δεν έχω τόπο τη χαρά άµα σε δω να βάλω.

Οτι κι αν ζήτησα του Θιού πάντα µ' έχει προδώσει θ' αρχίσω να ζητώ καηµούς µήπως χαρές µου δώσει

Οτι κι αν πεις τση µοίρας σου λίγο θαν'είναι πάλι Γι'αυτό παντόνιαρε τηνε κι υποµονή µεγάλη

Οτι κι αν πω µου φαίνεται ειναι για κείνη λίγο γι’ αυτό σιωπώ και αρέσει µου µόνο να τη ξανοίγω.

Οτι µ' αρέσει κι αγαπώ είναι σε ξένα χέρια γι' αυτό και µε την τύχη µου ήµαστε στα µαχαίρια

Ούλα τα βάρη ο Θεός, σε δυνατούς τα δίνει, γιατί σ΄ αδύναµους ποτέ, δεν έχει εµπιστοσύνη.

164

Μαντιναδες 2002

Μαντιναδες 2002 ∆ΙΑΦΟΡΕΣ

Οψάργας πάλι στ'όνειρο ως το πρωί γλεντούσα γιατί είχα στην αγκάλη µου εκείνη π'αγαπούσα

Πάλεψα δυνατά θεριά για να τα βγάλω πέρα σαν τον αητό οπού πετά µε κόντρα τον αέρα...

Πάλι εσένα στο µυαλό έχω και ταξιδεύω το όνειρο που χάθηκε να ξαναβρώ γυρεύω

Παλιάς αγάπης όνειρα κάθοµαι και λογιάζω µε δεν µπορώ σαν τα σκεφτώ να µην αναστενάζω

Πάντα ‘σαι µες τη σκέψη µου γι’ αυτό κι από το κλάµα τα µάθια ετυφλωθήκανε και δε θωρώ µπλιο πράµα.

Πάντα εγώ έχω χαρά και βγαίνω και στο κέφι και ας θωρώ µε βάσανα τη µοίρα να µου γνέφει.

Πάντα θα στέκω όρθιος ως κι αν µε δέρνει η µοίρα, ή θα νικήσω ή θα χαθώ απόφαση το πήρα.

Πάντα τα βάσανα ο Θεός στσι δυνατούς τα δίνει γιατί στσ' αδύνατους ποτέ δεν είχε εµπιστοσύνη.

Πάντοτε τεχνικές χαρές κάνω στο πρόσωπό µου γιατί δε θέλω να φανεί δάκρυ στο µάγουλό µου

Πανωλαδιά ειν΄ο πόνος σου και πλέει στη χαρά µου γνώθω, κουνώ και µου περνά κοιµούµαι βγαίνει απάνου

Παραµονή Πρωτοχρονιάς και ο πόνος θέση πιάνει εκείνος το ποδαρικό πρώτος να µου το κάνει

Παρατηρώ τα µάτια του και βλέπω µόνο θλίψη πίνει, γελά και τραγουδά τον πόνο µήπως κρύψει

Παρηγοριά στον ύπνο µου σε βλέπω µα η σκέψη δε θα τ' αφήσει τ' όνειρο ποτέ να ζωντανέψει.

Πάψε να ζεις µε όνειρα πεθαίνουν µε το χρόνο σαν της γαρδένιας τον ανθό που ζει µια νύχτα µόνο.

Πεθαίνω κάθε χαραυγή µα η δύση µ’ ανασταίνει, Γιατί σιµώνει τ'όνειρο που δίπλα µου σε φέρνει

Περήφανα στεκόµουνα στο θρόνο που'χα χτίσει µα οι πόνοι απού µε'βρηκαν µε έχουνε γκρεµίσει

Περιπλανώµενο να ζω µε δίκασε η µοίρα µα µε κρατούνε στη ζωή µια αγάπη και µια λύρα.

Πες µου για το χατίρι σου τι θα ‘θελες να κάνω θες να µε βλέπεις ζωντανό ή θέλεις να ποθάνω.

Πες µου Θεέ την αφορµή για δεν καταλαβαίνω αφού αισθάνοµαι νεκρός γιάντα να µην ποθαίνω

Πες µου το πως δεν µ'αγαπάς να πάψω να ελπίζω, πριν δω πως είναι ψεύτικα τα όνειρα που χτίζω.

Πες σ΄ αγαπώ και δώσε µου αυτά που µου χρωστάνε δέκα χιλιάδες όνειρα τις νύχτες που κοιµάµαι

Πέτρα σκληρή και άπονη ήθελα να σου µοιάζω πόνο να µην αισθάνοµαι όντε θ'αναστενάζω

Πήραν τη θέση της µιλιάς τ' αναστενάγµατα µου ούτε κι αυτή ειν' ικανή να δείξει το ζεβντά µου..

Πίκρες καηµούς και δάκρυα βάσανα µου'χεις δώσει και όµως βουβή µένει η καρδιά µια άλλη µην προδώσει.

Πληγές δεν είχα στην καρδιά προτού να σε γνωρίσω, µα εδά στην κάθε σπιθαµή τρέµω σαν τσ' αντικρίσω.

Πληµµύρα είναι το δάκρυ µου κάθε φορά που τρέχει, και πνίγει µου τη την καρδιά, που φράγµα πια δεν έχει!

Ποιά µαύρη µοίρα γύρω µου χτίζει γερό µπετένι σαν την αράχνη προσπαθεί γερό ιστό να υφαίνει.

Πολλά τα πάθη τσι ζωής µα ποιό πολλά κερά µου τα βάσανα και οι καϋµοί που έχω στην καρδιά µου

Πολλές φορές στον ύπνο µου σε βλέπω και τροµάζω ξυπνώ και τρέµω ολόκληρος και βαριαναστενάζω

Πολλές φορές τα όνειρα φουρτούνα τα ταράζει γιατί η µορφή σου θάλασσας αγριεµένης µοιάζει.

Πονω µα δακρυ δεν θα δεις στο µαγουλο να τρεχει εµαθε φως µου η καρδια στο χωρισµο κι αντεχει

Ποτέ δεν βρίσκεις δυο καρδιές να ‘χουν την ίδια αξία πάντα η καλή για την κακή θα γίνεται θυσία.

Πουλί παραπονιάρικο που τ'άλλα σε τζιµπούνε ίντα χρωστείς τση µοίρας σου που τ'άλλα δε χρωστούνε;

Πρέπει πως ήτονε γραφτό µια νύχτα του Φλεβάρη , να κάµει µπόρα δυνατή και τ' όνειρο να πάρει .

Πρωτοχρονιά και ο πόνος µου να µην αλλαζει γνώµη θα κάνει το ποδαρικό για µια φορά ακόµη

Πως θα βαστάξω να τη δω στην εκκλησά να µπαίνει και ο φίλος µου ο καλύτερος να τηνε περιµένει

165

Μαντιναδες 2002

Μαντιναδες 2002 ∆ΙΑΦΟΡΕΣ

Πώς θα βαστάξω σκέφτοµαι το δάκρυ να µη χύσω όταν θα στέκω στη σειρά να τηνε χαιρετίσω.

Πως θα µου 'γιάνουν τη πληγή όλοι οι γιατροί µου λένε, κι ύστερα γιάντα τα θωρώ τα µάτια τους και κλαινε.

Πώς θα µπορέσει να σταθεί µ' άλλον στα σκαλοπάτια αφού θα είµαι απέναντι µε δάκρυα στα µάτια.

Πώς θα την σφίξω την καρδιά στην εκκλησιά µπροστά σου και να σου πω να ζήσετε και πεις και στα δικά σου

Πως να γελάσω µη φανεί απού µε πληγωµένος απου 'µαι µιά χαρούµενος και δέκα πικραµένος

Πως να γιατρέψω ετσά πληγή που'χει µεγάλο τραύµα που µου 'παν θα γενείς καλά µόνο άµα γίνει θαύµα

Πως ν'αναλέξω τσι καηµούς απού 'ναι µπερδεµένοι και να'χω και τη µοίρα µου αδιάκοπα να φέρνει

Πως τραγουδώ δεν πάει να πει χαρούµενος πως είµαι, εκειά µε βγάνει η πληγή τσ' αγάπης και πονεί µε.

Ρίξε Θεέ µου µια µατιά δώσε µου λίγη τύχη η κουρασµένη µου καρδιά λίγο να ευτηχήσει

Ρίξε µια σκαπετιά τσι γης να δεις ανθρώπου χάλι να δεις ήντα απογίνονται τα πλούτη και τα κάλη

Σ' αγάπησα σαν όνειρο σ' έχασα απά λάθος, φταίει η καρδιά µου π 'αγαπά µε τόσο πολύ πάθος.

Σ’ όλο τον κόσµο βρέχει ο Θεός και ‘κει που στέκεις λιάζει κορµί δεν εγεννήθηκε στον κόσµο να σου µοιάζει

Σα µάνα που γεννά παιδί κι ύστερα τση 'ποθάνει έκανα όνειρα γι΄αυτή µα ίντα πως τα ΄χα κάνει;

Σαν δεν µπορώ στα φανερά τον πόνο µου να λέω µπροστά στον κόσµο θα γελώ και πίσω του να κλαίω

Σαν όνειρο µαγευτικό που µια στιγµή γεννιέται, έτσα κι ο πόνος τσι καρδιάς ποτέ δε λησµονιέται.

Σαν την γλυκιά σου την µατιά άλλη µατιά δεν είδα να δίδει στ'όνειρο ζωή και στην ζωή ελπίδα

Σαν την νεράιδα θα σε δώ απόψε στ΄όνειρο µου να γαληνέψη η ταραχή απού΄χω στο µυαλό µου

Σαν το µαχαίρι η σκέψη µου στα δυό πάντα µε κόβει αµα σκεφτώ πως σ'αγαπώ και άλλη σε καµαρώνει

Σβήνω το φως να κοιµηθώ µα ύπνος δε µε παίρνει και σκέφτοµαι που βρίσκεσαι µικρή µου αγαπηµένη.

Σε ένα δώµα κάθοµαι µονάχος µου και κλαίω τον εαυτό µου τυρρανώ γιατί κατέω πως φταίω

Σε κάθε χάραµα τσ'αυγής το όνειρο τελειώνει η µέρα γίνεται φονιάς σκληρός και το σκοτώνει

Σε τουτηνε την εποχη τσ'αγαπης την ουσια δεν τηνε βρισκεις στην καρδια µα στη περιουσια

Σ'ένα κοµπιούτερ πρόσθετα τις πίκρες της ζωής µου και µε το αποτέλεσµα έκλαιε κι αυτό µαζί µου

Σήµερο που έχεις γιορτή έχεις καλέσει κόσµο όµως εµέ δεν κάλεσες και αυτό µου φέρνει πόνο

Σκαλίζω τα ερείπια της έρηµης ζωής µου , βρίσκω τη στάχτη της φωτιάς που 'καψε το κορµί µου .

Σκουπίσου για να µη σε δουν µε χέρια µατωµένα να µη γνωρίζουν το φονιά που σκότωσε εµένα.

Σου στέλνω άγγελο κρυφά να σε φυλάει τη νύκτα να βλέπεις όνειρα γλυκά µωρό µου καληνύκτα

Σου στέλνω άγγελο µικρό να σε φυλά τη νύχτα να έχεις όνειρα γλυκά µωρό µου καληνύχτα.

Στ' όνειρο πάλι αν σε δω ρίγος θα µε τυλίξει και του σεβντά µου το χορό ποιος θα τον σταµατήσει.

Στα βάσανα 'µαθα να ζω κι αν η χαρά θελήσει να 'ρθει δε θα τηνε δεχτώ γιατί 'χω συνηθίσει.

Στα βάσανα µε πέταξες και σύρθηκες οπίσω και µ'άφησες κληρονοµιά τους πόνους µου να ζήσω

Στα βάσανα την έχω εγώ την αντιπροσωπεία θα βρούνε οι πελάτες µου µεγάλη ποικιλία.

Στα µοιρολόγια της καρδιάς µάρτυνας ειν΄το δάκρυ που οµολογά τον πόνο της στων αµατιών την άκρη

Στα όνειρα βλέπω τσι χαρές που ξυπνητός στερούµαι µα δε µπορώ και µια ζωή για σένα να κοιµούµαι.

Στα όνειρα σε καρτερώ στη φαντασία να σ' εύρω, ξέρω ποτέ δε θα µπορώ κοντά µου να σε έχω.

Στα όνειρα σου θα 'ρχοµαι να κλέβω την καρδιά σου µονάχα εκεί 'ναι δυνατό να βρίσκοµαι κοντά σου

166

Μαντιναδες 2002

Μαντιναδες 2002 ∆ΙΑΦΟΡΕΣ

Στα περασµένα µου όνειρα µα και στα τωρινά µου βρίσκεσαι µα ΄σαι µακριά και καίγεται η καρδιά µου

Στα πιο γλυκά µου όνειρα λέω σου να το κατέχεις εσένα ονειρεύοµαι και την ευθύνη έχεις.

Στην άκρη του µαξιλαριού και µ’ ανοιγµένο χέρι Κοιµάµαι κι ανιµένω τη το όνειρο να τη φέρει

Στην γκρεµισµένη τη φωλιά βγαίνουν και τραγουδούνε γι' αυτό ζηλεύω τα πουλιά κι όχι γιατί πετούνε.

Στην τράπεζα του στεναγµού είµαι κι εγώ πελάτης και καταθέτω µια ζωή τους πόνους µιας αγάπης

Στης θάλασσας τα κύµατα θα ρίξω τον καηµό µου µπας κι αλλαργοξορίσουνε τον αναστεναγµό µου.

Στο αίµα µου κυκλοφορείς και στην καρδιά µου µπαίνεις αφήνεις πίκρες και καϋµούς κι από κειας ξαναβγαίνεις

Στο κάθε χάραµα τσ'αυγής το όνειρο τελειώνει, η µέρα γίνεται φονιάς ψυχρός και το σκοτώνει.

Στο µεταγιάερµα του νου και µέσα στο όνειρο µου θα σ'έχω πάντα όσο ζώ µικρό µελαχρινό µου

Στο πέλαγος τση λησµονιάς γυρεύω την ελπίδα αφού κοντά σου τη χαρά που έψαχνα δεν είδα.

Στο πρόσωπο µου φαίνεται ο πόνος και ευτυχία γελώ να κρύψω το καηµό πονώ και είσαι αιτία.

Στο τέρµα της υποµονής υπάρχει µια ελπίδα για να ελπίζουν οι καρδιές που'χουνε µαύρα φύλλα.

Στον πόλεµο που εκύριξες τα όπλα παραδίνω σ'αγώνα άνισο εγώ συµµετοχή δεν δίνω

Στους δυστυχείς τα όνειρα παρηγοριά τους δίνουν κι ας ξέρουν πως αληθινά δεν πρόκειται να γίνουν.

Στους τάφους των ονείρων µου θα γίνω νυχτερίδα γιατί κι αν είναι όνειρα θένε κι αυτά φροντίδα

Στσ' αγίους δεν πιστεύω ΄γω για δε θαυµατουργούνε , πληγές που έχω στη καρδιά να γιάνουν δε µπορούνε .

Σύννεφα κάτω από τη γη και όνειρα κλεµµένα µε τση ψυχής τα πάθη µου είστε µαυροβαµµένα

Συννεφιασµένο δειλινό ειν' η καρδιά µου τώρα κι αν ξαστεριάσει ένα λεπτό αµέσως πιάνει µπόρα.

Συντρίµµια µες τη θάλασσα κι έχει η στεριά γεµίσει είναι δικά µου όνειρα που 'χουνε ναυαγίσει

Συντρίµµια οι ακρογιαλιές έχουνε πληµµυρίσει απ' τα δικά µου όνειρα που 'χουνε ναυαγήσει.

Συχνά απ' τα µάτια τρέχουνε καυτά τα δάκρυά µου τόσο συχνά, που κάνουνε πληγές στα µάγουλά µου.

Τ' όνειρο γέλιο µακρινό ξεθωριασµένη θέα πήρες αγάπη και χαρά µε τον καϋµό παρέα

Τα βάσανά µου είναι βουνά Θέε µου να χιονιστούνε να κρυσταλλιάζουν οι καηµοί να µην κυκλοφορούνε.

Τα λάθη εδά πληρώνονται απ'ούχα καµωµένα και τα κακά που µου'φεραν ειν' διαολοσταλµένα

Τα µαύρα ρούχα δίνουνε στον άνθρωπο το θάρρος που 'χε ψυχές κι αγάπουνε και του τσι πήρε ο Χάρος.

Τα µαύρα ρούχα τα φορώ να κρύβουν τσι πληγές µου τουλάχιστον τσι φανερές και φτάνουνε οι κρυφές µου

Τα όνειρα γενήκανε λουλούδια ανθισµένα , και µες στη φεύγα του καιρού µαραίνονται ένα ένα .

Τα όνειρα καµιά φορά κυλούνε σ' ένα δάκρυ γιατί ποτέ δεν µπόρεσαν να φτάσουν σ' άλλη άκρη

Τα όνειρά µου γκρέµισες πατείς τα και µατώνω µα δε σου εύχοµαι ποτέ να νιώσεις ίδιο πόνο

Τα όνειρά µου δεν µπορείς εσυ να τα πατήσεις γιατί ποτέ δε σου δωσα το λόγο να τ΄αγγίξεις

Τα όνειρα πεθαίνουνε όταν το φώς προβάλλει όπως πεθαίνει η αυγή στση νύχτας την αγκάλη

Τα όνειρα που έκανα τόσο καιρό για σένα εδά θωρώ να σβήνουνε σαν τα κεριά ένα ένα

Τα πιο καλά µου όνειρα µου τα 'καµες κοµµάτια, θα 'ρθει καιρός να κλάψουνε και τα δικά σου µάτια

Ταξιδευτής η θύµηση και άρχισε το σεργιάνι παλιές πληγές θε'λα κλειστούν που'χανε παγουδιάνει

Τη νύχτα πέφτει η σιωπή κι ανοίγει η καρδιά µου πινέλο γίνεται κι αυτή και βάφει τα ονειρά µου

Την πονεµένη µου καρδιά την έχεις φαρµακώσει κι εύχοµαι ο Θιός ετσα καηµό ποτέ να µη σου δώσει

167

Μαντιναδες 2002

Μαντιναδες 2002 ∆ΙΑΦΟΡΕΣ

Το γέλιο είναι µηχανή τον πόνο κοµµατιάζει γι' αυτό καµιά φορά κανείς γελά κι αναστενάζει.

Το µαύρο το πουκάµισο οι νέοι το φορούνε πάντα αναρωτιόµουνα ίντα 'ναι που πενθούνε

Το να πονείς και να το λες αυτό δεν είναι πόνος, ο πόνος είναι να πονείς και να το ξέρεις µόνος.

Το πιο γλυκό απ' τα όνειρα που 'κανα κάθε βράδυ , µου το 'πνιξε πριν το χαρώ το µαύρο το σκοτάδι .

Το ποιο γλυκό µου όνειρο άφησα γκρεµισµένο, που το 'χα µε τον αµαθιώ τα δάκρια χτισµένο.

Το στήθος µου ενοίκιασα να κατοικούν οι πόνοι και το θλιµένο µου κορµί τα νοίκια να πλερώνει.

Το χρόνο τον εφετεινό φονιά θα τονε γράψω µια µέρα δεν επέρασε να µην αναστενάξω

Τόσο πολύ σε πλήγωσα και θες να µε πικραίνεις όµως δεν το σκέφτηκες πόσο κακό µου κάνεις!

Του ανθρώπου είναι φυσικό τον πόνο του να λέει κλειστό αν έχει τον καηµό τα σωθικά του καίει

Τραγούδια κάνω τσι καηµούς για να παρηγορούµαι τα βάσανα που µου 'δωκες δε θέλω να θυµούµαι.

Τραγούδια µέσα στο όνειρο ακούω κάθε βράδυ ξυπνώ κι η σκέψη χάνεται στην αγκαλιά σου πάλι

Τράπεζες δεν εκάµανε σ'αυτους εδώ τσι τόπους να καταθέσω τσι καηµούς να ζήσω απο τσι τόκους.

Τράπεζες δεν εκάµανε σε τούτους 'δω τους τόπους να καταθέσω τους καηµούς να ζήσω από τους τόκους

Τραυµατισµένα όνειρα νεκρές ελπίδες πάλι, κι ο δρόµος κακοδιάβατος άχι και που θα βγάλει.

Τσι νύχτας µουσαφίρησα του ύπνου καλεσµένη στα όνειρα µου έρχεσαι µα η αυγή σε παίρνει

Τύχη για κάτσε, αν ευκαιρείς να σε ρωτήσω κάτι στα βάσανα που µου'δωκες 'πο που θα βρω την άκρη;

Τώρα µπορεί τα χέρια σου αλλού να δίνουν χάδια εγώ είµαι όµως το όνειρο που σε ξυπνά τα βράδυα.

Φαίνω το νήµα τση ζωής κι έχω αργαλειό τη σκέψη κι ανε σου ξαναθυµηθώ να δεις που δε θ' αντέξει

Φάρµακα δεν υπάρχουνε για τον δικό µου πόνο εγώ γιατρεύω το κορµί µε τσ' αναµνήσεις µόνο

Φεγγάρι άστρα κι ουρανός, ήλιος νερό κι αέρας τση νύχτας όνειρο χωστό και φανερό τση µέρας

Χαµογελω στον ύπνο µου στ' όνειρο σαν προβάλλεις γιατί µωρό µου ζεστασιά στην αγκαλιά µου βάζεις

Χαρά να µε κεράσουνε θα φύγει από το πιάτο φύλλο να ρίξω στο γυαλό θα κατεβεί στον πάτο.

Χαράζει µα στα µάτια µου η νύχτα δεν τελειώνει για µένα δεν εχάραξε ποτέ κι ας ξηµερώνει

Χαράµατα στη σκέψη µου και πριν να φέξει η µέρα σκορπά η καρδιά µου τσι καυµούς στην ταραχή τ'αερά

Χάρε απου ΄ρθες στο όνειρο εγω δεν στην αρνούµαι στη µάχη που µε κάλεσες θα ρθώ δεν σε φοβούµαι

Χθεσινοβράδινο όνειρο σκέψη καθηµερνή µου χωρίς εσένα µάταιη θα είναι η ζωή µου

Χιλιάδες βάσανα η ζωή σε µένα έχει φέρει δεν είδα ούτε µια χαρά για να µε συνεφέρει

Χριστέ µου και ξηµέρωσε µια µέρα και για µένα να σηκωθώ να µην τα δω τα µάτια µου κλαµένα.

Χρόνια µες στην καρδούλα µου κάνει κακοκαιρία µα ευτυχώς µου έστειλε εσένα η Παναγία

Χρόνιε φονιά στο διάβα σου χαθήκανε οι χαρές µου, και άλλες δε συβάζω µπλιό να γίνουνε δικές µου.

Χωρίσαµε και σ'άλλονε τώρα χαρίζει χάδια µα εγω όµως είµαι τ'όνειρο που τη ξυπνά τα βράδια

Ψάχνω γυρεύω ερευνώ ζητώ ρωτώ κοιτάζω που θα το βρώ το φάρµακο να µην αναστενάζω

Ψάχνω γυρεύω ερευνώ ζητώ ρωτώ κοιτάζω που θα το βρώ το φάρµακο να µην αναστενάζω

Ψάχνω να βρω το δυστηχή που µοιάζει µέτα µένα για όνειρα να κλάψοµε που πήγανε χαµένα

Ψεύτικο το χαµόγελο στα χείλη βγήκε πάλι Χριστέ τον πόνο που βαστώ µην τονε νιώσουν άλλοι

Ω κακοµοίρη δυστυχή στην περιπέτειά σου ένα ποτήρι µε νερό να µη βρεθεί µπροστά σου

168

Μαντιναδες 2002

Μαντιναδες 2002 ∆ΙΑΦΟΡΕΣ

Ωρες λεπτά και δεύτερα σε σκέφτοµαι καρδιά µου γιατί είσαι η µόνη που ΄δωσε ζωή στα όνειρα µου

Ψεύτικο το χαµόγελο στα χείλη βγήκε πάλι Χριστέ τον πόνο που βαστώ µην τονε νιώσουν άλλοι

169

Ω κακοµοίρη δυστυχή στην περιπέτειά σου ένα ποτήρι µε νερό να µη βρεθεί µπροστά σου

Μαντιναδες 2002

Μαντιναδες 2002 ΛΕΞΙΚΟ

(α)κλουθώ (α)µπώθω (α)φρουκούµαι (αι)στηµαλής (ε)τουλόγου σου α δεν τση βγεί αβαρεσά αβατζέρνω αβιζέρνω αβοθρακός ή αφορδακός αγαλιανά αγαπητερά αγαπητερός αγαστεροπιάνω αγγελοσκιάζοµαι άγγουρος αγγουροφαίνεται αγγριγιεύω αγιάερτος αγιάζω αγίδα αγκαλέ αγκαλιδέ αγκανάδος αγκανάρηση αγκανίζω αγκίνιαστος αγκίνιος αγκυλώνω αγλακώ αγοϊζω άγουρος αγριµοπόδαρος αγριοξανοίγω αγρουλιά αδέλοιπος αδιαρίζοµαι αδιάρµιστος αδιαφόρετος αδικοθανατίζω αδυναµίζω αερινίζει άζουδος αθάλη άθαφος αθιβολή αθιβολή αθός άθος άθος αθρακοβόλη αίγα αϊλιά αϊπλίκι ακάνιαστο ακάντιστος

ακολουθώ σπρώχνω ακούω µε προσοχή αισθηµατίας εσύ αν δεν ανταποκριθεί σ' αυτήν τεµπελιά, οκνηρία πλεονάζω, περισσεύω εφιστώ τη προσοχή καποιου, ειδοποιώ βάτραχος σιγά-σιγά µε αγάπη, µε στοργή, συµπαθητικά αυτός που µε την συµπεριφορά του γίνεται αγαπητός αναπτύσσοµαι οµαλά σκιάζοµαι από τον άγγελό µου, βλέπω προµηνήµατα του θανάτου µου νεαρός, νέος µου κακοφαίνεται γίνοµαι άγριος, αγριεύω, ερεθίζω κάποιον, τον εξάπτω αγύριστος, δεν έχει γυρίσει ακόµα καληµερίζω συµπαράσταση, ενίσχυση αγκαλιά ότι χωράει µια αγκαλιά αγανακτισµένος, οργισµένος, άκεφος αγανάκτηση, εξόργιση γκαρίζω, φωνάζω δυνατά άθικτος, αχρησιµοποίητος άθικτος τσιµπώ τρέχω παρεκτρέποµαι, οργιάζω ανώριµος αυτός µου έχει πόδια γρήγορα και δυνατά όπως το αγρίµι αγριοκοιτάζω η άγρια ελιά που δεν έχει εµβολιασθεί αποδέλοιπος, υπόλοιπος σπεύδω , επείγοµαι ακατάστατος , αταχτοποίητος ο µάταιος , ο ανωφελής βρίσκω κακό και άδικο θάνατο χάνω τις δυνάµεις µου, εξαντλούµαι σωµατικά αρχίζει να πνέει δροσερός αέρας άτυχος, κακότυχος θερµή στάχτη άταφος κουβέντα, συζήτηση µνήµη ανθός στάκτη στάχτη στάχτη µε αναµµένα κάρβουνα η γίδα αγελάδα ελλάτωµα , κουσούρι αµέστωτο πουλί πυ δε µπορεί να πετάξει ακόµα καλά αµετάπιστος

170

Μαντιναδες 2002

Μαντιναδες 2002 ΛΕΞΙΚΟ

ακούω ακρηµιά αλαργάρω αλαργένω αλάργο αλαργοξορίζω αλαργοξορισµένο αλαφροφέρνω άλλης λοής αλφάδι πέφτω αµάλαγος αµάλαγος αµατέ αµάχη άµε αµµούτσα αµοναξά αµοναχός αµοναχός αµπλά αναγαλλιάζοµαι ανάερα αναλέγω αναµαζώνοµαι αναµεσός αναντρανίζω ανάπλαγο αναπνιά ανάρια αναστορούµαι ανέ άνε ανεβαστάζοµαι ανεγυριστικά ανεκουλουρίδα ανελωµή ανελωµή ανεράµµατα ανεργιάζω ανέστες ανέφαλο ανιµένω ανταλλαξά αντιλογούµαι αντίχρονου ανυφαντικό αξέγνοιος αξοπίσω άξος αόρη απανοβαρτάς απατός απείς απηλογούµαι απής απίδι

µτφ. µυρίζω ακρινή αποµακρύνοµαι αποµακρύνοµαι µακρυά (από κάτι - κάποιον) στέλνω πολύ µακρυά, στην ξενιτιά ξορισµένο µακριά, ξενιτεµένο µακριά δεν έχω σώας τας φρένας µε άλλο τρόπο υπολογίζω µε ακρίβια ολόκληρος παρθενικός, αµόλευτος, απάτητος µατιά το µίσος, η έχθρα πήγαινε αµµουδιά µοναξιά µοναχός, µόνος µόνος αδερφή ευχαριστιέµαι ανάλαφρα µαζεύω ησυχάζω, ηρεµώ, γυρίζω στα παλιά ανάµεσα σηκώνω ψηλά τα µάτια, ζωηρεύω ακαλλιέργητος αγρός, η πλαγιά αναπνοή, ανάσα ισχνά, πάνω-πάνω θυµάµαι αν αν, εαν ενισχύοµαι παραβολικά στριφογύρισµα, σβουριξιά ενόχληση φασαρία ραψίµατα καταλαβαίνω, το παίρνω χαµπάρι ελάτε σύννεφο περιµένω ανταλλαγή αντιµιλώ τον επόµενο χρόνο υφαντό ήσυχος παραπίσω άξιος βουνά ρουφιάνος, ανέντιµος ευαυτός αφότου απαντώ, αποκρίνοµαι αφού, αφότου αχλάδι

171

Μαντιναδες 2002

Μαντιναδες 2002 ΛΕΞΙΚΟ

απίλογος από δα από παέ αποδέλοιπος αποδέχοµαι αποδιαφωτά αποκαµαρώνω απόκειας απόκειας αποκοθιά αποκρατεί κάτι απολαβή απολειµµάροι απόνταν απόντας αποξαρχής αποπαίρνω απορότι αποσπερίδες αποστιφακώνω αποσώνω αποτάζω αποτάσσω απού αποφανίζοµαι αρά αράσω αργαντινή αργαστήρι αργάτης άρκαλος αρµηνεύω αρνεύ(γ)ω αροδαρά αρφανός αρωδαµοί ασάλευτος ασβέλτος ασπάλαθος αστιβίδα αυγιαργά αφαλός αφεδιά σου άφης µε ορνική µου αφουγκράζοµαι άφτω άφτω αχός αχύρι αψόθυµος βαβαλίζω βαβουρανιά βαγιοκλαδίζω βαρά βαρεµένη βάρσαµο

απολογία από τώρα από δώ υπόλοιπος υποδέχοµαι ξηµερώνει καµαρώνω έπειτα, µετά και µετά τόλµη διατηρείται, σώζεται κάτι όφελος εναποµείναντες, ζωντανοί από τότε από τότε εκ νέου αποθαρρύνω απόφαση βραδινές φιλικές συγκεντρώσεις σε σπίτια µαραζώνω από στεναχώρια ολοκληρώνω αποκτώ αποκτώ που, όπου επιδεικνύοµαι αραιά ορµώ από αγάπη βραδιά αργαλειός εργάτης ασβός λέω, στέλνω µήνυµα καθησυχάζω ροδαριά, τριανταφυλλιά ορφανός τρυφεροί βλαστοί ακίνητος , ακούνητος ταχύς αγκαθωτό φυτό που υπάρχει στην Κρήτη θάµνος αύριο βράδυ οφαλός εσύ άσε µε ήσυχη ακούω ανάβω ανάβω, φλογίζοµαι θόρυβος σταύλος ευέξαπτος περιποιούµαι, φροντίζω θόρυβος περιποιούµαι βαρειά η έγκυος δυόσµος

172

Μαντιναδες 2002

Μαντιναδες 2002 ΛΕΞΙΚΟ

βαστώ βγορίζει βέργα βιγλάτορας βιόλα βιόλα βλογούµαι βολά κλουθώ βοργίζει βούι βουλή βουλοπλέω βούργια βουργιάλι βουτέ βραστάρι βρί(χ)νω βύχινο γαµπάς γειαίνω ή γιάνω γεις γείς γεµίδι γερά γέρνω τη Χώρα γή για γιαγέρνω γιαγιέρνω γιαγκιλίκι γιάε γιαερµός γιάιντα γιαµιάς γιάντα γιβεντίζω γιδάρης γιοργάνι γκινιάζω γλακώ γλεντοκόπισµα γουλίδι γρα γράδες γρε γρόθος γροικώ γρωνίζω γύρενε γυρογιάλι γυροτροφίζω γυρού γυρού δαµάκι δείλι δευτερώνω

κρατώ διαφαίνεται κατσούνα, µπαστούνι αυτός που επιτηρεί, που κοιτάζει εποπτικά από ψηλά λουλούδι, ανθός χρησιµοποιείται για να χαρακτηρίσει κόκκινα λουλούδια (παπαρούνα - γαρύφαλλο) παντρεύοµαι φορά ακολουθώ το κτυπάει ο βοριάς βόδι γνώµη έχω αµφίβολη γνώµη µικρό βουργιάλι υφαντή τσάντα (ταγάρι) που έβαζαν το φαγητό της ηµέρας οι βοσκοί και οι αγρότες βουτιά ρόφηµα βρίσκω βύσινο κάπα βρίσκω την υγεία µου ένας ένας το γέµισµα δυνατά αναχωρώ για την πόλη ή γιατί επιστρέφω επιστρέφω, γυρίζω πίσω ερωτικό πάθος για κοίτα επιστροφή γιατί αµέσως γιατί ντροπιάζω βοσκός σε γίδες, γιδοβοσκός παπλωµα εγκαινιάζω τρέχω το έντονο (δυνατό - άγριο) γλέντι µεγάλο κοµµάτι ψηµένου κρέατος ή τυριού γρια οι γριές η γριά η γροθιά, µτφ. (βρισιά) αυτός που είναι για γροθιές, ο βλάκας νιώθω, δίνω προσοχή, ακούω γνωρίζω γυρεύουνε η ακρογιαλιά περιτειχίζω κυκλική συναγωγή λιγάκι το δειλινό επαναλαµβάνω

173

Μαντιναδες 2002

Μαντιναδες 2002 ΛΕΞΙΚΟ

δηγάσαι διάβα διακονιάρης διαρµίζοµαι διαρµίζοµαι διάφορο διάχνω δίδω των αµαθιώ µου δικώ δίφορος διχαβρές δρασκελίζω δροµώνω δρόσει έβγα εδά εδικολογιά εκειά εκειδά εµπάστε έξε επά επαέ επί σκοπού επίλοιπος ερέχτηκα έσµιξη ετά ετοσεσάς ετοτεσάς ετουτηνά ετσά λοής ετσιδά εχταγή έχω την εξά µου ζα (ωζα) ζάλα ζάλο ζαφτιγές ζερβά ζόρες ζόρες ζουρπώνω ζυµωταργιά ζωστήρας ήκον άκον θαρµίζω θαρµός θαρρεύγοµαι θελίκι θέµε θέρος θέτω θρινάκι θωρώ ιδώ

διηγείσαι πέρασµα ζητιάνος καθαρίζω, τακτοποιώ συγυρίζω η διαφορά, η καλλιτέρευση συµπεριφέροµαι αυτοκτονώ αρκώ, εξασκώ αυτός που καρπίζει δύο φορές το χρόνο συζήτηση περπατάω µε µεγάλο βήµα αναχωρώ δροσερεύσει βγές τώρα σόι εκεί εκεί µπείτε έξι εδώ εδώ επίτηδες υπόλοιπος θαύµασα σµίξιµο αυτού πέρα τότε ακριβώς τότε αυτή τέτοιου είδους έτσι έγνοια, έντονη επιθυµία έχω την άδεια και την δύναµη τα ζώα βήµατα βήµα ο χψροφύλακας επί Τουρκοκρατίας αριστερά βιασύνη ζόρισµα, κίνδυνος µαζεύοµαι ζυµώµατα ανδρική ζώνη οπωσδήποτε µατιάζω βασκανία, µάτιασµα εµπιστεύοµαι φέτα ψωµιού θέλουµε καλοκαίρι πλαγιάζω, ξαπλώνω το κοσκίνισµα των σταχυών στο αλώνι βλέπω δω - βλέπω

174

Μαντιναδες 2002

Μαντιναδες 2002 ΛΕΞΙΚΟ

ινάτι ίντα ίσαµε ή σάµε καβαλίνα καβές καβρός καβρός καηµέχαρη καθ' αντίς και ντάι καθιά κακοβολιά καλά ξέτελα καλεστικοί καληνωρώ καλλιά καµατερό κάµερα καµνιώ κανακίζω κανακίζω κανισκάρα κανταδόρος Καντής κάντουνας κάντρο κάνω σεϊρι κάνω χωριό µε κάποιον κάρτο κάρυδας καρφίχτης κασαπιό καταδιά κατακοντίς καταλαγιάζω κατάσαργα κατασταίνοµαι κατέ(χ)ω κάτης κατουµώνω κατούνα κατσά-κατσά κατσούλα κάψα καψάλι καψώνοµαι καωµένες κεινονά κελάρης κεντώ κεράς η ζώνη κερκέλι κι απόις κιανείς κιανένας κλησίδι κλουθώ

το πείσµα τί (χρησιµοποιείται για ερώτηση) µέχρι κοπριά καφές κάβουρας ο κάβουρας καηµένη,δύστυχη κάθε τόσο κάθισµα ανώµαλος δρόµος αίσιο τέλος καλεσµένοι λέω "καλή σου ώρα" καλύτερα καλλιεργηµένος αγρός, πεδιάδα δωµάτιο κλείνω τα µάτια θωπεύω χαϊδεύω µεγάλο καλαµένιο κοφίνι, για την τοποθέτηση των άπλυτων,κυρίως, ρούχων νυκτερινός τραγουδιστής ο δικαστής επί Τουρκοκρατίας γωνία κτιρίου κάδρο διασκεδάζω µε των άλλων την συµπεριφορά ταιριάζω µε κάποιον δοχείο µέτρησης υγρών το καρύδι του λαιµού καθρέπτης κρεοπωλείο η αποκατάσταση, η τακτοποίηση στο πρόσφατο παρελθόν καθησυχάζω επί της σάρκας ησυχάζω ξέρω, γνωρίζω ο γάτος υποκύπτω σπίτι βοσκού στο βουνό (λέγεται και κονάκι) κρυφά η γάτα ζέστη (γίνοµαι καψάλι) καίγοµαι ξεσταίνοµαι καµωµένες εκείνο ο υπεύθυνος, ο διαχειριστής των τροφίµων στο κελαρικό καίγοµαι ουράνιο τόξο κρικέλι και µετά κανένας κανένας µικρό εκκλησάκι ακολουθώ

175

Μαντιναδες 2002

Μαντιναδες 2002 ΛΕΞΙΚΟ

κλωσσού κόβω τα λόγια κοκλιοµπάντουρο κοκορέξα κάνω κολάι κολάι κολατσό κονάκι κονάκι κονεύγω κονεύω κοντό κοντό κοντό κοντό κοπελιάρης κοπελίζω κοπελοφέρνω κόπιασε κουζουλάδα κουζουλός κουλαντρίζω κουλουµούντρα κούµος κουµπύρι κουνέτο κουράδι κουρνιάζω κουρταλάκια κουτέντα κουτσούβελο κουτσούνι κουφοβράζω κοχλιός ή χοχλιός κρεπέρνω κρέτα κρηµνός κριγιός κριγιός κρούβγω κρούταλο κρυγιό κρυγιότι κύρης λαδή λαθούρι λάτρα λείβεται κάτι λεκανίδα λεπιδοχώµατα λήτη λιγαίνει λιγολαϊζω λιγοµαριάζοµαι λιγώνω λιοπύρι

κότα που κλωσσάει τα΄αυγά σ' ένα κοφίνι µ' άχυρα λογοστένοµαι το όστρακο του σαλιγκαριού προσποιούµαι ότι δεν θέλω ή δε µ'αρέσει κάτι κουµάντο το κουµάντο, ο λογαριασµός πρόγευµα σπίτι σπίτι βοσκού στο βουνό (λέγεται και κατούνα) φιλοξενώ µε διανυκτέρευση φιλοξενώ µε διανυκτέρευση άραγε άραγε, µήπως περίπου ερωτιάρης, όµορφος παιδιαρίζω συµπεριφέροµαι σαν παιδί πρόσκληση στο σπίτι τρέλλα, χαζοµάρα τρελλός καταφέρνω κάτι, τα βγάζω πέρα τούµπα µικρό κτίσµα στο βουνο που χρησιµοποιεί ο βοσκός για να βάλει 1-2 ζώα πιστόλι αλουµινένιο δοχείο µε καπάκι για την µεταφορά φαγητού κοπάδι ρουβάζω, χώνοµαι στην αγκαλιά, ραφώνει στη αγκαλιά, προστατεύεται σε υπήνεµο έρως χειροκροτήµατα καλοπιάσµατα µικρό παιδί κουκλί επιθυµώ, έχω έντονο πόθο που δεν εξωτερικεύεται σαλιγκάρι πάω να σκάσω κρέατα ο γκρεµός κριός το κριάρι πνίγω παλαµάκι κρύο, δροσερό το κρύο, κρύος καιρός (κάνει κρύο) πατέρας δηλαδή η φάβα καθαριότητα, δουλειές του σπιτιού κάτι λείπει µεγάλη πήλινη ή αλουµινένια λεκάνη χώµα από το οποίο φτιάχνουν τα πιθάρια και τα κεραµικά συζήτηση λιγοστεύει λιγοστεύω επιθυµώ, ζηλεύω, µε πιάνει λιγούρα δοκιµάζω, γεύοµαι ηµέρα µε πολύ µεγάλη θερµοκρασία

176

Μαντιναδες 2002

Μαντιναδες 2002 ΛΕΞΙΚΟ

λογάµαι λογιάζω λογοσέρνω λογούµαι λοϊκό λοϊσµός λουπάζω λούσα λω µα µαγαδένιο µαγαζί µαγάρι µαγαρίζω µάζωξη µαθές µαθιά µαθός µαϊνάρω µάκρος µάλαµα µαλέ µαλλόρουπο µανίζω µανίλι µάνι-µάνι µαντάτο µαρακλής µαργελώνω µαργώνω µασέ µαχµουντιές µαχµουρλούκι µεϊντάνι µεϊντανογέλεκο µεντιλές µερακλίκι µεσοκαδιάρικο µπουκάλι µεσοφόρι µεστώνω κάτι µεταδένω τα ζα µια γκοπανιά µια ολιά µικιός µισεµός µισεύ(γ)ω µισέυγω µιτάτο µολάρω µονιάζω µονοµερίζω µονοπαντώ µος µόστρα µοτσέρνω µούδε

περνιέµαι, περνάω για... σκέφτοµαι, βάζω στο νου µου φιλονικώ θεωρούµαι λογικό λογισµός µαζεύοµαι πολυτελή ρούχα και κοσµήµατα λέω µάνα εµαγέ καφενείο µακάρι αλλοιώνω, καταστρέφω συγκέντρωση λοιπόν µατιά λοιπόν ησυχάζω, κοπάζω, γαληνεύω µήκος χρυσός καυγάς, φιλονικία ρύπος, λίγδα του µαλλιού των προβάτων θυµώνω βραχιόλι γρήγορα είδηση αυτός που έχει µεράκι(α) - αυτός που γλεντάει χωρίς να παρεκτρέπεται στολίζω ξεπαγιάζω, κρυώνω εµάς χρυσό τούρκικο κόσµηµα νύστα πλατεία,αγορά εξερτηµα ανδρικής κρητικής στολής πολύχρωµο γυναικείο µαντίλι κεφαλής το µεράκι η αγάπη για αυτό που κάνω µπουκάλι που χωρά µισή οκά γυναικείο εσώρουχο το βάζω πείσµα να κάνω κάτι µετακεινώ στο βοσκότοπο τα δεµένα ζώα µια στιγµή λιγάκι µικρός η αναχώρηση φεύγω φεύγω κτίσµα στο οποίο γίνονται τυροκοµικές εργασίες αφήνω συγκεντρώνω ενώνω συγκεντρώνω σε ένα µέρος µόλις σχέδιο, δείγµα προσβάλλω µήτε

177

Μαντιναδες 2002

Μαντιναδες 2002 ΛΕΞΙΚΟ

µουζούρι µούρη µουχιαµάς µπα µπαϊράκι µπάλα µπαλλοτοκοπώ µπαλω(θ-τ)ιά µπαλωθιά µπαµπαλίκι µπάντα µπάντα µπάντα µπαντούρα µπαξές µπαξίσι µπεγεντίζω µπεγίρι µπελί είναι µπεντένι µπέργιευλο µπεσαλίδικος µπέτης ή πέτης µπιστικιά φιλιά µπλιό µπλιό µπορετό µπούκα µπουνταλάς µπρατσαδόρος µπροβέρνω µπρόκα µυξοµέντιλο ναι νέικη νέικος νέφαλο νιηρούµαι νογώ νταγιαντώ ντακάρω ντάνιασµα ντεληκανής ντελικανής ντελόγω ντίπι ντουνιάς ντουσουντίζω ντουχιουντίζω ντρέτος νώµος ξα σου ξα σου ξαγλώ ξαγρητού ξαµώνω

παλιά Κρητική µονάδα µέτρησης (1 µουζούρι ήταν περίπου 5 οκάδες) πρόσωπο µουσαµάς µήπως σηµαία σφαίρα πυροβολώ πυροβολισµός πιστολιά προώθηση πλευρά πλευρά, περιοχή µέρος, άκρη, θέση καπάκι όστρακου περιβόλι, κήπος φιλοδώρηµα συµπαθώ, θαυµάζω αρσενικό άλογο είναι φανερό τειχίο αυλή ο ντόµπρος, ο ευθύς, ο σταθερός το στήθος έµπιστη φιλία πιά, επιτέλους πλέον πιθανό στόµα βλάκας, χαζός βοηθός, σύντροφος, ικανός δοκιµάζω καρφί µαντίλι τσέπης νέα κοπελιά νέα νέος σύννεφο αποφεύγω µια πράξη σκέφτοµαι αντέχω ξεκινώ, αρχίζω χτίσιµο, τακτοποίηση ωραίος, όµορφος, νεαρός ο νέος αµέσως καθόλου ο κόσµος, ο λαός σκέφτοµαι συλλογίζοµαι ευθύς, ίσιος ο ώµος εσύ ότι πεις όπως νοµίζεις, δικαιωµά σου ανασκαλίζω επίτηδες σκοπεύω (σηµαδεύω)

178

Μαντιναδες 2002

Μαντιναδες 2002 ΛΕΞΙΚΟ

ξάνοιγµα ξανοίγω ξεγιαλίζω ξεγιβεντίζω ξεκάνω ξεκληρίζω ξεκορφίζω καλλιά ξελακκίζω ξελαµίζω ξενοµπασάρικος ξενοµπάτης ξεπατώνοµαι ξεπεταρίζω ξέρες ξερωτώ ξεταλαγιάζω ξέτελο ξετυλίξου µε ξεψηφώ ξινόχοντρος ξόµπλια ξυφαίνω χώνω ξώµαχο ξωµένω ψόµα ξωτάρικος ο(υ)λιά ό,τι καλεί η ώρα ογλήγορα ογρασά οζό οθέ που 'ναι όι οµατέ ονείρατα ονόµης σου οντέ όντε οντό όξω όξω ορδινιά ορδινιάζω ορέγοµαι όρη όρθα ορθός ορνικός ότι ούλος οφέτος οφτό οφτό οχτρός

κοίταγµα κοιτάζω, θωρώ ανοίγοµαι στο πέλαγος ντροπιάζω καταστρέφω αφανίζω ολόκληρη οικογένεια βγαίνω στην κορυφή ενός υψώµατος καλύτερα ανοίγω λάκκο γύρο από την κουρµούλα του αµπελιού, για να βάλω λίπασµα αποφασίζω περαστικός, ξένος περαστικός, ξένος ξεριζώνοµαι φτερουγίζω βρχώδεις, άγωνες εκτάσεις ζητώ να πληροφορηθώ ξεσηκώνω η έκβαση, το αποτέλεσµα άσε µε παύω να εκτιµώ τραχανάς σχέδιο στο υφαντό υφαίνω κρύβω γερασµένο, παροπλισµένο, εκτός µάχης διανυκτερεύω ψέµα εξωτερικός στιγµή, µικρό κοµµάτι ό,τι χρειάζεται για την περίπτωση γρήγορα υγρασία ζώο, χρησιµοποείται κυρίως για να ορίσει το πρόβατο προς τα πού είναι όχι φαγητό, από εντόσθια χοιρινά, γεµιστά µε ρύζι και µυρωδικά όνειρα για χάρη σου όταν όταν όταν έξω έξω, εκτός η τάξη, η ετοιµασία σχεδιάζω, µελετώ ευχαριστούµαι βουνά η κότα όρθιος ήσυχος, ανενόχλητος µόλις όλος φέτος κρέας ψηµένο στα κάρβουνα ψητό εχθρός

179

Μαντιναδες 2002

Μαντιναδες 2002 ΛΕΞΙΚΟ

οψάργας οψές οψές εχθές οψές ταχιά παθήβολα παιδωµή παινεσούδια γιάντα παιχνιδαµάτης παντέρµος παντήχνω παντίδει παντόνιαρα παντονιέρω ή παντονιάρω πανωφόρι παπούρι παραβάνω παραµερώ παράουρος παρασθιά παρασθιά παρασόλι παραστρατίζω παραϋστερα παροµιά παρτέρνω πασκίζω πατούλια πέµπω πενιέται πενταγιό περαµατίζω περλατίνη πεσκέσι πέτσα Πέφτη πηαίνω πιότερο πιτήδειο πλαντοξόκαιρος πλιά ποβγάνω πογέρνει πόδε ποδίδω ποθές ποκάνω ποκατωθιό ποκρεµούµαι πολλά πορευτής πορίζω πορίζω πορπατηχτός ποσάζω

εχθές το βράδυ εχθές εχθές εχθές το πρωί πάθη, αγωνίες, λαχτάρες βάσανο παινέµατα γιατί αυτός που κάνει παιχνίδια µε τα µάτια του παντέρηµος συναντώ (δεν παντίδει) δεν έρχεται, δεν είναι εύκολο κουράστηκα εγκαταλείπω, αφήνω παλτό εδαφική προεξοχή, ύψωµα ξεχωρίζω βάζω παράµερα, παραµερίζω παλαβός, τρελός πυροστιά το τζάκι οµπρέλα ήλιου αλλάζω δρόµο αργότερα παροιµία υποφέρω αγωνίζοµαι παρέα στέλνω πενεύεται µενταγιόν όρος της υφαντικής µπριγιαντίνη δώρο πετσέτα Πέµπτη πηγαίνω περισσότερο επιδέξιο ξαφνική κακοκαιρία στην οποία κινδυνεύει ο άνθρωπος ακόµα και να πνιγεί (πλαντάξει) περισσότερο βγάζω έξω, ξεπροβοδίζω βασιλεύει, φεύγει ο ήλιο εδώ καταντώ πουθενά αποτελειώνω ακριβώς από κάτω αποκρεµιέµαι πολύ αυτός που περνάει περαστικός βγαίνω έξω περνάω, βγαίνω έξω, φεύγω πεζός περιποιούµαι, στολίζω

180

Μαντιναδες 2002

Μαντιναδες 2002 ΛΕΞΙΚΟ

ποστιφακώνω πούντρα πούρι πουσουνίζω πράµα πρεµαζώνω πρεπιά πρεπίζω πριχού προβατάρης προκάνω προύκα προυκολόι πυρόβολος πυρώνω ραφώνω ρεγάλο ρεγάλο ρέγοµαι ριζιµιό ρόβι ροδονίζω ετσιδά ρουβάζω ρούγα ρούκουνας σα σ' ακούει σάζω σάικα σάκος σαλεύγω σάµε ή ίσαµε σάντολος σαφί σάχνω σάχνω τον καρέ σεβντάς σεϊρι γλακώ σειρώνω σερνικόστερο σιγούρλιο σιµώνω σιχτιρίζω σκαµπίλι σκάρα σκιανός σκιάς σκολάδα σκολαρίκια σκόλη σκονιαρίζοµαι σκοτίδι σκώτι σογερνώ (µε τον συντροφό µου)

µαραζώνω από στεναχώρια πούδρα βέβαια ψωνίζω τίποτα συµµαζεύω αξιοπρέπεια, οµορφιά ταιριάζω, το φέρνω στα µέτρα µου πριν, προτού βοσκός σε πρόβατα προλαβαίνω προίκα οι µεταφορείς της προίκας αναπτήρας ζεσταίνω κουρνιάζω, χώνοµαι δώρο το δώρο ευχαριστούµαι ριζωµένο (π.χ. ριζιµιό χαράκι - ριζωµένος βράχος) όσπριο που η χρησιµοποιούταν για τροφή σε βόδια γνωρίζω έτσι χώνοµαι στην αγκαλιά η γειτονιά γωνία αν τολµάς φτιάχνω προφανώς, µάλλον σακάκι βαδίζω µέχρι νονός συνεχώς φτιάχνω χτενίζοµαι µε επιµέλεια ερωτικός καϋµός η θέα τρέχω σουρώνω υγρά καλαµπόκι παρηγοριά πλησιάζω επιπλήττω, µαλώνω χαστούκι γυπαετός ο ίσκιος τουλάχιστον αργία ενώτια αργία τα χάνω, ταράζοµαι σκοτάδι συκώτι ζούµε ίσα χρόνια, γερνάµαι µαζί

181

Μαντιναδες 2002

Μαντιναδες 2002 ΛΕΞΙΚΟ

σογιά σόγκαιρος σολάιση σοξεκληρίζω σουρεύω σουσούµνια σουχλικό σπερνό στανικώς στέκοµαι στελιώνω στένοµαι στένω στερεύ(γ)ω στη µια µπάντα στιβάνια στραβοµουτσουνιάζω στραθιά στράτα συβάζοµαι συβάζω συζευτής συκοπιταρίδες συµπαίνω σύναξη συναποβγάνω ποδίδω σύντεκνος συντηρώ συντροµή συργουλεύω συστυλώνοµαι συχαρίκια σφακολούλουδο σφαλίζω σφεντουρίχνω σφίγγω σφουγγίζω ταβλί ταγί τάζω ταλιεράκι ταλίµι τασκέρου τάσσω τάχατες ταχινή ταχυτέρου σάχνω τελάρο τελάρο τερτίπι Τετράδη τζαναµπέτης τζεµπέρι τζίγκος

σόι συνοµήλικος ανάπαυση αφανίζω ολόκληρη οικογένεια συκοφαντώ, κατηγορώ χαρακτηριστικά κατηγορία, συκοφαντία ο εσπερινός, η παραµονή κάνω κάτι χωρίς τη θέλησή µου σταµατώ, στηρίζοµαι συναρµολογώ σταµατώ, στηρίζοµαι στέκοµαι φυλάσσω, διατηρώ εδώ κοντά µπότες θυµώνω δροµολόγιο δρόµος πείθοµαι πείθω ο συνέταιρος αποξηραµένα σύκα δεµένα µεταξύ τους σε κυκλικό σχήµα υποβοηθώ συγκέντρωση ξεπροβοδίζω καταντώ ο κουµπάρος που έχει βαφτίσει παιδί κοιτάζω µε προσοχή βοήθεια καλοπιάνω, κολακεύω τονώνοµαι συγχαρητήρια ο ανθός της πικροδάφνης κλειδώνω, ασφαλίζω εκσφεντονίζω τρέχω σκουπίζω τάβλα, κοµµάτι ξύλου η βρώµη υπόσχοµαι σταχτοδοχείο φιγούρα αύριο πρωί υπόσχοµαι δήθεν (ίσως και µε ειρωνική διάθεσης) το πρωί αύριο πρωί φτιάχνω αργαλειός ο αργαλειός καµωµατιά, κόλπο Τετάρτη ο καταφερτζής γυναικείο µαντίλι κεφαλής αλουµίνιο

182

Μαντιναδες 2002

Μαντιναδες 2002 ΛΕΞΙΚΟ

τζούκος τήνε τίγκα το ίθε τοτεσάς του λόγου µου τουτηνά τουτοσές τρατέρνω τροζαίνοµαι τροζός τσάχαλο τσιγκλώ τσίπα τσουγκρί τσούλα τσουράπια υστεργιά υστεργιά φαγιά φαγοπιοτούρα φαίνω φαϊτό φαµένα φαµεργιούρι φανταξό φέγγος φελίκι φητεία θωρώ φθείρω φιλεύ(γ)ω φιλεύω φιλιά φιλιότσα(-ος) φιντάνι φοράδα φορούµαι φουντερά ξύλα φουρκίζω φτάζω φυσκιγιά φωλεύγω φωνιάζω χάβδαλο χαβεσιλίκι χαβρίζω χαέρι χάζι χαζιρεύγω χαζίρικα χαϊλάλης χαιράµενος χαϊρι χαϊρι χαιτζώνω

ξερή και άδεια κολοκύθα µε λαιµό την γεµάτο προς, κατευθειαν προς… τότε ακριβώς εγώ αυτή αυτός, ετούτος κερνάω τρελαίνοµαι τρελός τρίξιµο πειράζω, ενοχλώ µεµβράνη που σχηµατίζει το φρέσκο γάλα στην επιφάνειά του η άκρη του βράχου, µυτερή πέτρα κουρελού κάλτσες τέλος το τέλος φαγητά φαγοπότι υφαίνω φαγητό υφασµένα ο υπηρέτης φάντασµα λάµψη, φωτισµός φέτα ψωµιού θητεία (στρατιωτική) βλέπω καταστρέφω δίνω φιλοδώρηµα κερνάω φιλία το βαπτιστίρι βλαστάρι θηλυκό άλογο θεωρώ ξύλα µε φουντα, που ανάβουν εύκολα κρεµώ φτάνω η αφθονία κάνω φωλιά φωνάζω το τελείως ξερό σέλινο πόθος επιθυµία , πάθος φωνάζω πολύ δυνατά προκοπή διασκέδαση (από θέαµα ή πράξη) ετοιµάζω έτοιµα ανισσόροπος , φαντασιόπληκτος χαρούµενος προκοπή προοπή προβάλλω αντίσταση , αγριεύω

183

Μαντιναδες 2002

Μαντιναδες 2002 ΛΕΞΙΚΟ

χάκι (το) χάλαβρο χαλακατέβας χαλαλίζω χαλασές (ο) χαλέπα χαλίσικος χάµαι χάµαι χαµπέρι χαντώ χαραέτι χαράκι χαράµι χαραµπάτης χαρκιάς χαρκιδειό χαροκοπώ χαρχαλεύω χειµαδιό χέρα χιράµι χλαλοή χολιώ χούγια χουµά κουτάλι χούµελι χουρχούδα χουφθιά χοχλιοµπάντουρο χοχλίος ή κοχλίος χρειά χρειγιά χριγιά χτήµα χτικιάζω χτικιό χυνοβολώ χυταρίζω χώνω χωρατό χωσµένος χωστά ψαθούρι ψακώνοµαι ψακωντέ ψαλάσσω ψαλιµουδίζω ψαργάδινος ψαρογάροι ψεγαδιάστρα ψέγος ψεσινός ψήµα ψηφί ψηφώ

το µερίδιο κάποιου χάλασµα αδέξιος , ανεπιτείδιος χαρίζω, δωρίζω τόπος µε χαλάσµατα περιοχή µε πετρώδες και ίσιο έδαφος γνήσιος , άδολος , ανόθευτος καταγής κάτω, καταγής η είδηση νοµίζω , πιστεύω µεγάλη δίψα µεγάλη πέτρα, ριζωµένος βράχος άδικα σπάταλος σιδηρουργός σιδηρουργείο γλεντώ διακεδάζω ανακατώνω διάφορα πράγµατα περιοχή µε ήπιο κλίµα που πάνε τα ζώα οι βοσκοί για να απαοφύγουν το χειµώνα χέρι χράµι θόρυβος στεναχωρώ ιδιοτροπίες άνω - κάτω γλυκό υγρό που έβγαινει από το βράσιµο της κερήθρας µαγκούρα , ρόπαλο χούφτα το όστρακο του σαλιγκαριού σαλιγκάρι ανάγκη δοχείο λεκάνη γαϊδούρι αρρωσταίνω από φυµατίωση η φυµατίωση ορµώ κατηφορίζω κρύβω αστείο κρυµµένος κρυφά χαµόστρωµα δηλητιριάζοµαι η γεύση του πικρού , η πικράδα τσιµπολογώ σιγοµουρµουρίζω χθεσινοβράδυνος σαρδέλες παστές η κουτσοµπόλα γυναίκα ψεγάδι , ελλάτωµα , ατέλεια χθεσινός ψήσιµο εκτίµηση εκτιµώ

184

Μαντιναδες 2002

Μαντιναδες 2002 ΛΕΞΙΚΟ

ψιακώνω ψίκι ψίκι ψιµάρνι ψιµιδευτός ψιµοκαίρι ψιµοκαιριάζω ψιµύθια ψιχαλίδα ψόµα ψόµµατα ψοµµατάρης ψύγοµαι ψυχανεµίζοµαι ψυχνιάζει ψυχνιός ώστε ωστοσονά

δηλητιριάζω ακολουθία , ποµπή γαµήλια ποµπή όψιµο αρνί στολισµένος παράταση του καλοκαιριού, εποχή που είναι έντονη η ανάγκη της βροχής αδυνατίζω στολίδια σε κέντηµα ή υφαντό ψιλή βροχή , ψιχάλα ψέµα ψέµµατα µεγάλος ψεύτης µαραίνοµαι υποψιάζοµαι αρχίζει να πέφτει κρύο ψυχρός έως ότου τόσο πολύ

185