Συμπεράσματα ενότητας

Η πρώτη ενότητα, χαρτογραφεί μια πορεία σκέψης συνυφασμένη με την σωματικότητα και την υλική εγγραφή του νοήματος στον χώρο, που απαιτεί την διάνοιξη των συμπαγών ορίων τους. Ήδη από την αναγεννησιακή περίοδο, η τμήση του υλικού αντικειμένου, αναδιατάσσει τα σωματικά και χωρικά στρώματα παρέχοντας μια παράδοξη για την εποχή αντίληψη για τα όριά τους ως όλον. Η δερματική εγχάραξη, υποσκάπτει την ακεραιότητα του σώματος, αποκαλύπτοντας το μέγιστο σημείο διαχωρισμού του: το σημείο που διανοίγεται στον κόσμο ώστε να περιλαμβάνει και να περιλαμβάνεται σε ριζικά ετερόκλιτα τμήματα ή το σημείο της κυριολεκτικής απόσπασης όπου σώμα και χώρος δεσμεύονται σε ένα αρχετυπικό νοηματικό μοντέλο. Οι σωματικές και χωρικές αλληλοτομίες, αμφισβητούν τα ιδεολογικά και στέρεα δεδομένα, είναι συμφυείς με το υλικό υπόστρωμα του οριζόντιου εδάφους και του βάθους του. Υπό αυτή τη σκοπιά, επαναθεωρείται η ανατομική δομή και η χωρική κεντρικότητα, προς όφελος ενός υβριδικού, αν-οργανικού σώματος, που σχετίζεται με την αρχιτεκτονική μέσω δυναμικών και πειραματικών προσεγγίσεων. Το σώμα, όντας σε μια διαρκή ανακατάταξη της ανατομίας του και των ορίων του, ενεργοποιεί νέους τρόπους σύζευξης με την ύλη, τον χώρο και το έδαφος.

114

115

Η δεύτερη ενότητα, αποπειράται να εκθέσει μια μετατόπιση του αρχιτεκτονικού ενδιαφέροντος από την σωματική ανοιχτότητα, στη διάνοιξη των εδαφικών ορίων, επιχειρώντας συρραφές ανάμεσα σε ετερογενείς υλικότητες. Τοπίο, έδαφος και γη, μελετώνται πέρα από την παραδοσιακά τεκτονική και αδρανή εννόησή τους, όχι ως νοσταλγικά εδαφικά ερείσματα του νοήματος, αλλά ως πολύπλοκα πλέγματα νέων σχέσεων για την αίσθηση και το νόημα.

«Η σημειωτική αστάθεια της εποχής και οι αποσπασματικές διαμεσολαβήσεις στην αντίληψη δεν αφήνουν περιθώρια νοσταλγικών ανακλήσεων και την αναζήτηση αυθεντικών θεμελίων» (Χατζησάββα, 2009: 179-193). Η αρχιτεκτονική, επηρεασμένη από σύγχρονες θεωρήσεις πραγματοποιεί μια στροφή από την οπτική εμπειρία του τοπίου, στην υλική διάσταση του εδάφους και στα πολλαπλά στρώματα που φανερώνονται μέσω της διάνοιξής του. Έδαφος, σώμα και όριο, αναδεικνύονται σε δυναμικές παραμέτρους που μεταμορφώνουν τη γη. Με όχημα την έννοια της απεδαφικοποίησης [déterritorialisation] των Gilles Deleuze & Félix Guattari, αλλά και το έργο των διανοητών Manuel DeLanda και Reza Negarestani, εξερευνώνται τρόποι με τους οποίους η σχεδιαστική διαδικασία επεξεργάζεται την έννοια του ορίου, προκειμένου να κινήσει υλιστικούς, δυναμικούς και οικολογικούς χειρισμούς των εδαφών. Μια εξερεύνηση, που συναντάται αρχιτεκτονικά με το έργο των Νέλλα Γκόλαντα και Ασπασία Κουζούπη, καθώς και του Χρήστου Παπούλια.