In de kijker: Noëlla en Dirk vangen Oekraïense vluchtelingen op

Noëlla en Dirk vangen Oekraïense vluchtelingen op

In onze stad gebeuren heel wat bijzondere zaken, vaak gerealiseerd door heel bijzondere mensen. In elke editie van De Belleman plaatsen we graag één van deze unieke prestaties in de kijker. Deze keer spraken we met Noëlla en Dirk. Zij geven Maryna en haar zoontje Timur, Oekraïense vluchtelingen die omwille van de inval van Rusland hun land ontvluchtten, een warme thuis.

Dirk en Noëlla baatten vroeger een bed&breakfast uit in een voormalige dokterspraktijk in Hamont-Achel. Volgens hen de ideale plek om een gezin uit Oekraïne een warme thuis aan te bieden. En dat doen ze ook. Maryna en haar zoontje Timur verblijven sinds begin april bij het Hamont-Achelse koppel.

Waarom hebben jullie je opgegeven voor #PlekVrij?

Dirk: “We hebben 10 jaar een B&B uitgebaat. Toen we merkten dat er meer vrienden dan toeristen over de vloer kwamen, houden we nu de B&B enkel open voor vrienden. Nu staan de kamers vrij. Het grote voordeel: het is een aparte plaats in het huis met een eigen douche, toilet én aparte ingang…

Hoe zijn Maryna en Timur bij jullie terecht gekomen?

Noëlla: “In Hamont-Achel woont een Oekraïense man, Maxim. Hij had al vele contacten met zijn landgenoten. Via een Facebookgroep, waarin wij zitten, deed hij een oproep voor een verblijfplaats voor Maryna en Timur. Via de gemeente hebben we ons ook opgegeven voor #PlekVrij. Hier kwam een paar keer een bijna-match uit die uiteindelijk toch niet doorging. We zijn dan ingegaan op de oproep van Maxim. Op zondagavond zagen we de oproep en keken we naar elkaar: gaan we het doen? En op maandagochtend nam ik contact op met Maxim. De praktische regeling hebben we via Jan Nouwen, de noodplanner van de stad HamontAchel, laten verlopen zodat het gecoördineerd wordt en de gemeente op de hoogte is. Dinsdagnamiddag zijn Maryna en Timur aangekomen, en toen is het verhaal begonnen…”

Hoe verlopen de contacten tussen jullie en Maryna en Tumor?

Dirk: “Als je een titel zoekt: ‘hard werken, grote beloning’. Het is heel hard werken, maar je krijgt er zoveel voor terug. We hebben altijd een B&B uitgebaat, mensen in de watten gelegd, iedere dag bedden opgemaakt… We dachten dat dat hard werken was, maar dit is harder. De mensen die hier aankomen, zijn getraumatiseerd. Maryna liet me eens een foto zien van de parking voor haar appartement. En daar stak een niet ontplofte raket in het motorblok van een geparkeerde wagen… Het verschil in cultuur vraagt ook om een enorme aanpassing. Samen eten was in het begin een hele beproeving. Dat zat er niet direct in. Maryna maakte ’s middags al eens soep. Om 15.00 uur was ze klaar met koken én klaar om te eten. Terwijl zij dan aan het eten was, waren wij nog bezig met onze dag. We eten gewoonlijk om 17.00 uur. Zij eten andere dingen, op andere momenten van de dag, zelfs tot laat in de avond.”

“Je hoort mensen vaak zeggen: ‘Ze zijn nooit tevreden’. Maar dat is dus zeker niet waar. Ze zijn net heel bescheiden en trots. Maryna en Timur verbleven de eerste week enkel en alleen op hun kamer. Terwijl er een living, tuin, etc. aanwezig was voor hen. Ze wil ons niet ten laste zijn, zegt ze dan.”

Noëlla: “Ik heb een goede emotionele band met Maryna. Het belangrijkste is dat je haar de tijd geeft om haar verhaal te vertellen. En als je ziet dat ze het moeilijk heeft, haar eens goed vastpakken. Maryna heeft van haar grootmoeder in Oekraïne vier ringen gekregen. Deze moest ze goed bijhouden. Eentje was voor haarzelf, eentje voor haar zoontje Timur, eentje voor eventueel een tweede kind, en de vierde kreeg ik. Deze ring verbindt ons met Oekraïne, en is teken dat we daar altijd vrienden zullen hebben. Dat is de warmte en dankbaarheid die we terugkrijgen van haar.”

Zijn er veel momenten die jullie samen beleven?

Dirk: “Op een dag veel te weinig. Ze zijn daarvoor te trots en te bescheiden. We zeggen vaak: ‘kom erbij zitten’, maar dan blijft ze liever op haar kamer zitten. Daar staat ze ook constant in contact met Oekraïne. Ze draagt vaak een hoofdtelefoon rond haar nek en volgt het nieuws op de voet. Ze heeft ook een app waarmee ze luchtmeldingen kan opvolgen. We zaten een keer samen frietjes te eten toen ze zei: ‘Kijk, nu wordt mijn huis gebombardeerd’, dan smaken de frietjes ook niet meer. Een andere keer kreeg ze een bomalarm zonder voorafgaande luchtmelding en haar ouders zaten op het veld. En dan zitten we hier, je kan niets doen enkel wachten, wachten, wachten… We kunnen ons dat niet voorstellen hé.. net hetzelfde als een vriend van haar die na het vechten nooit meer is terug gekeerd.”

Kan Timur zijn plekje vinden?

Dirk: “Hij heeft veel gehoord. Gelukkig niets gezien, maar hij heeft veel van de oorlog meegekregen. Vluchten in overvolle treinen, grote groepen mensen die wachten in treinstations… hij weet ook dat hij hier niet op vakantie is hé. Maar hij is een gelukkig kind. Hij komt ook goed overeen met onze kleinkinderen. Ze spelen samen, maken ruzie samen… hierdoor bloeit Maryne ook wat open.”

“Sinds de paasvakantie gaat Timur naar school. Daar zijn we heel tevreden over, dat mag zeker gezegd worden. De Robbert vangt Timur heel goed op. De juf staat iedere dag aan de poort om hem op te wachten. Maryna krijgt ook vaak fi lmpjes van Timur door zodat ze kan zien hoe hij het in school doet. Aan De Robbert, chapeau!”

Fotografi e als traumaverwerking

Een van de manieren voor Maryna om haar trauma te verwerken is foto’s nemen. Als ze zich wat down voelt, gaat ze de tuin in, legt ze zich op haar buik en gaat ze aan de slag met haar camera. Achteraf laat ze met trots haar foto’s aan ons zien. En het resultaat mag er zijn, kijk zelf maar!