Coronagetuigenis Grace

Mijn coronaverhaal: dat wil je niet meemaken

Grace: ‘Voor mijn eigen bestwil stuurde mijn huisarts mij naar het ziekenhuis

Corona is een lastig beestje en nog niet verdwenen. Naast het vaccineren blijft het belangrijk om de maatregelen te volgen. Grace uit Achel getuigt wat corona met jou kan doen en waarom we voor elkaar moeten blijven zorgen.

Toen ik in 2020 een telefoontje kreeg van de reumatoloog dat ik beter thuis kon blijven omdat mijn immuniteit heel laag was vanwege mijn medicatie tegen reumatoïde artritis, ben ik min of meer in quarantaine gegaan. Af en toe eens boodschappen doen met veel ontsmettingsmiddel en een mondmasker werd zo in 14 maanden tijd ongeveer het enige uitstapje dat ik me veroorloofde.

De meest vreemde gewaarwording was voor mij dat ik absoluut verward was en het leek alsof ik alles vanop een afstandje meemaakte. En ik was geheel tegen mijn natuur in erg angstig. Koorts, diarree, braken, pijn in mijn hele lichaam, uitgeput, benauwd en vooral een gemene pijnlijke hoest. Wat was ik ziek en zo dankbaar dat de huisarts een ambulance stuurde om mij op te laten nemen op de zwaarbelaste COVID-afdeling van het Noorderhart ziekenhuis in Pelt. Aan de zuurstof en het infuus waarin allerlei medicijnen werden toegevoegd om mij beter te laten worden. En ik wilde alleen maar slapen.

Wat een ongelofelijk respect heb ik voor de artsen en het verplegend personeel van deze afdeling. Verzorgend, luisterend en liefdevol troostend ondanks hun warme en ongemakkelijke ‘marsmannetjes-uitrusting’. Mijn grote teleurstelling kwam toen ik eenmaal naar huis mocht. Je denkt: nu is het achter de rug, maar niets is minder waar. Zelfs de blijdschap om het weerzien van mijn man na al die dagen in het ziekenhuis kon niet voorkomen dat ik eigenlijk te moe was om met hem te praten en mijn enthousiasme te tonen.

In de huiskamer stond een bedje voor mij en dankbaar ben ik daar in gaan liggen en zelfs na drie weken thuis zijn, wordt dat bedje nog dagelijks gebruikt. Af en toe een uurtje slapen is nog steeds nodig. Ik heb last van benauwdheid, concentratieverlies en een verminderend uithoudingsvermogen. Mijn reuk en smaak zijn weg en alles smaakt naar nat papier. Zelfs de angst die ik ervaren heb is nog steeds niet helemaal weg. En iedere keer weer loop ik tegen extreme vermoeidheid aan.

‘De angst voor COVID-19 was groot omdat ik veel onderliggende ziektes heb.’

‘Ik werd dusdanig zwaar ziek dat een ziekenhuisopname noodzakelijk was.’ ‘Wat had ik graag eerder mijn vaccinatie gehad.’

Maar helaas sloeg het noodlot toe. Door mijn trouwe poetshulp die zelf besmet bleek te zijn zonder het te weten. En ja, inderdaad. Binnen twee dagen werd mijn man ziek met zeer hoge koorts. Veel koortswerende middelen en een lauwe douche om het lichaam te koelen brachten gelukkig wat verlichting. Vier dagen na besmetting werd ik ziek en ook ik werd net als mijn man positief bevonden. Mijn huisarts waarschuwde me al dat het virus een smerig beest was dat we zeker niet mochten onderschatten. En hoe waar werden haar woorden. Een week nadat ik besmet raakte, zou ik mijn eerste vaccinatie krijgen. Dus met de haven in zicht liep het schip toch aan de grond met als gevolg dat mijn leven nu op zijn kop staat. Te moe om mijn vrijwilligerswerk op te pakken, om normaal te functioneren in mijn huishouden, om de sociale contacten te onderhouden. Geen concentratie om mee te werken met het afmaken van een boek waarin ik tweede schrijver was. Dagelijks pijn omdat ik niet goed kan lopen en mijn heup die nog niet vervangen kan worden door de uitgestelde operatie.

Naast individuele bescherming bouwen we met het vaccineren groepsimmuniteit op en kunnen we vooral ook elkaar beschermen. Want denk nu niet dat het je niet zal overkomen omdat je jong en gezond bent en je zo voorzichtig bent. En dat je alleen maar een beetje verkouden wordt en wat griepverschijnselen vertoont. Want zoals mijn huisarts al eerder zei: het is een smerig virus en tast je zowel fysiek als psychisch aan. Onderschat het alstublieft niet.

Dus: laat je vaccineren. Al is het niet voor jezelf, doe het dan voor je naasten, voor je dierbaren of gewoon voor die aardige postbode of buurman. Zorg voor elkaar, toon ‘vaccinatiesolidariteit’ zodat we met z’n allen weer zo snel mogelijk terug kunnen keren naar ons normale leven.