6
Chantal Acda Š Koen Keppens
Muziek als heilige plek / Dirk Steenhaut
Chantal Acda geeft zich over Een groentje is de 37-jarige Chantal Acda al lang niet meer. Vanaf 2003 maakte ze platen met Chacda, Sleepingdog, True Bypass, Distance, Light & Sky en het Nederlandstalige Nu Nog Even Niet. Twee jaar geleden kwam ze naar buiten onder haar eigen naam, met het introspectieve album Let your hands be my guide. Tal van goede reviews later ligt er een tweede langspeler klaar, het nu al bejubelde The sparkle in our flaws.
Je liedjes zijn persoonlijk en kwetsbaar. Schrik je er niet voor terug ze aan wildvreemden prijs te geven? ‘Ik heb het daar lang moeilijk mee gehad, want ik voel me vaak nogal eenzaam tussen de mensen. De wereld is hard en dus sluit je je af om niet gekwetst te worden. Alleen besef ik meer en meer dat juist het vermogen om me open te stellen ervoor zorgt dat ik me met anderen verbonden voel. Pas nu ben ik me ervan bewust dat kwetsbaarheid ook een kracht kan zijn en dat ik me niet anders hoef voor te doen dan ik ben. Inmiddels ben ik daardoor gelijkgestemden tegengekomen bij wie ik me
Met haar even broze als persoonlijke songs geeft Chantal Acda zich bloot als een buitenbeentje. Niettemin oogstte de Belgische zangeres met Nederlandse roots lovende kritieken in heel Europa en zelfs ver erbuiten. Ze tekent op de derde editie van Ha’fest voor een concert in de Sint-Jakobskerk, geruggensteund door een mannenkoor en blazers. veilig voel en met wie ik fijne muzikale ervaringen deel. Misschien krijgt je werk pas een universele waarde van zodra je je helemaal bloot durft te geven? Mijn jongste plaat ver telt alvast niet meer uitsluitend mijn eigen verhaal; ze slaat een brug naar een wereld die zoveel groter is dan de mijne.’
Bij Sleepingdog en True Bypass trok je als zangeres ook al subtiel de aandacht. Verstopte je je toen nog achter de sterke persoonlijkheden van Adam Wiltzie en Craig Ward? ‘Voor mij waren Adam en Craig zó nadrukkelijk aanwezig dat ik het nog niet aandurfde om me als hun gelijke op te werpen. In mijn vorige projecten zat een zekere zwaarte, omdat ik de hele tijd worstelde om mijn plek te vinden. Niet dat ik ooit iets deed waar ik niet achter stond. Het was allemaal onlosmakelijk verbonden met mezelf: al mijn platen weerspiegelen waar ik in mijn leven stond toen ik ze opnam. Ze zijn als fragmenten uit een dagboek. Soms blader je terug en denk je: jeetje, is dít wat ik toen dacht? Het grote verschil is dat ik me vandaag totaal bevrijd voel, ook op het podium. Het is allemaal lichter geworden.’
Met een titel als The sparkle in our flaws suggereer je dat we onze tekortkomingen veeleer moeten omarmen dan camoufleren. Een eerlijke aanpak dus? ‘Je bent altijd geneigd om je van je beste kant te tonen. Zelfbedrog, natuurlijk. Echt diepgaande gesprekken ont staan pas wanneer je voor je zwakheden uitkomt. Doordat anderen er zich in herkennen, ga je je vanzelf minder een zaam voelen.’ Je eerste soloplaat nam je op in Berlijn, je tweede in Oregon. Doen die plekken er echt toe? ‘Het gaat vooral om mijn muzi kale partners. Ik heb kinderen. Om creatief te kunnen zijn, is het cruciaal dat ik me losruk uit mijn dagelijkse bestaan en alle verplichtingen die ermee verbonden zijn. Waar ik precies naartoe ga, doet er dus niet zoveel toe, als ik maar weg ben.’ Twee sleutelfiguren op je jongste albums zijn Nils Frahm en Peter Broderick. Wat hebben zij voor jou betekend? ‘Nils gaf me het vertrouwen om knopen door te hakken, zonder dat ik telkens anderen om hun mening hoefde te vragen. Peter is vooral een mooi mens,
‘Wanneer ik opneem, is de song het enige wat telt. Al het andere laat ik los.’ iemand die veel warmte en liefde geeft. Met hem samen zingen is iets puur spiritueels. Waar Nils nogal aards is, tilt Peter mij op van de grond en laat hij mij een ander universum zien. Allebei hebben ze mijn creatieve wereld verbreed en verdiept.’
Gitarist Shahzad Ismaily, bekend van onder anderen Tom Waits, Lou Reed en Bonnie ‘Prince’ Billy, bood je spontaan zijn diensten aan. Hoe ging dat? ‘Shahzad is misschien wel de
7
‘Het grote verschil is dat ik me vandaag totaal bevrijd voel, ook op het podium. Het is allemaal lichter geworden.’ belangrijkste van allemaal. Hij zag iets in mij op een moment dat ik het zélf nog niet zag. Wanneer mijn ideeën vast lopen, klop ik bij hem aan. Ik ken geen enkele muzikant die zo puur, zo poëtisch, zo intens en instinctief is als hij. Hij is een man van weinig woorden, maar als hij zijn gitaar pakt en begint te spelen, word je tot tranen toe bewogen. Hij belichaamt een soort magie die je in een mensenleven hooguit twee keer tegenkomt. Shahzad is als een sjamaan: hij heeft me geleerd om het moment te grijpen.’
met artiesten uit een andere muzikale hoek, zodat ik iets van hen kan opsteken. Bij Dis tance, Light & Sky verloopt alles democratisch, zonder trekken of duwen. Chris Eckman (van The Walkabouts, nvdr) is boven dien een echte vakman, iemand met veel reis- en levenservaring. Net als Peter is Chris iemand voor wie de muziek in alle omstandigheden primeert.’
Je voelt je nu vrij als solo- artieste. Wat trekt je dan aan om in een band als Distance, Light & Sky te spelen? ‘Ik ben heel voorzichtig bij het kiezen van muzikale part ners, ze moeten op het juiste moment mijn pad kruisen. Bij voorkeur smeed ik allianties
Dankzij een Canvasprogramma ontdekte ik je verrassende voor liefde voor Slayer, Amenra en Motorpsycho. Ga je ooit je aan dat hardere werk wagen? ‘Wat ik bij die bands zo mooi vind, is hun overgave. Ik zou graag eens iets maken in de trant van Amenra, want dat krachtige zit ook in mij. Het is er nog niet van gekomen, omdat ik veel nood had aan rust in mijn hoofd. Maar nu ik me wat evenwichtiger voel, zie ik het nog wel gebeuren.’
Ha’fest #3
Radio Crochet
Het concert van Chantal Acda maakt deel uit van Ha’fest, het jaarlijkse muziekfesti val van de Handelsbeurs. Op de kruising tussen de genres gebeuren er interes sante dingen, die Ha’fest vier dagen lang grondig uitspit. Naast Chantal Acda sieren ook volgende bands het Ha’festpodium: Chassol, Konono N°1, Sarah Neufeld, Jóhann Jóhannsson met End of Summer, LUME, Taxiwars en Elephant 9. Surf voor de volledige line-up naar: www.handelsbeurs.be
Samenzingen moét! De hele Gentse Kouter zingt immers mee met ‘Radio Crochet’. Muziekliefhebbers, muzikan ten, douchezangers en toe vallige passanten spelen en zingen liedjes uit het col lectieve geheugen. Vorig jaar was onder meer ‘De fanfare van honger en dorst’ de voltreffer. In maart is gekend wat de muziek van deze derde editie zal zijn, maar deze zoetgevooisde gasten doen alvast mee uit volle borst: Roland Van Cam penhout, Peter Vermeersch en drumster Karen Willems. En half Gent natuurlijk.
w o 11.0 5 – z a 1 4 .0 5.1 6
z a 1 4.0 5.1 6
Ha’fest
Ha’fest: Radio Crochet
Grote lichten in elektronica Ha’fest brengt ook de violiste Sarah Neufeld naar Gent, bijgestaan door Stefan Schneider op elektronica en drums. Haar gesmaakte debuut Hero Brother (2013) lanceerde ze met niemand minder dan Nils Frahm. Nieuwe worp The Ridge staat bol van elektroakoestische composities op de grens van avant-folk, minimal en voor het eerst ook popmuziek. In dezelfde lijn combineert de IJslandse componist Jóhann Jóhannsson neoklassieke com posities met ambient en elektronica. Een geslaagde formule waarmee hij inter nationaal lof oogst. Zijn muziek voor de film The Theory of Everything leverde hem zelfs een Golden Globe Award op. Tijdens Ha’fest brengt hij samen met cel liste Hildur Gu∂nadóttir live muziek bij de film End of Summer, zijn debuut als documentairemaker. d o 1 2.0 5.1 6
Ha’fest: Sarah Neufeld / Jóhann Jóhannsson: ‘End of Summer’
Hoewel je over een prima liveband beschikt, valt die, vreemd genoeg, niet op je platen te horen. Is dat geen schizofrene situatie? ‘Mijn liedjes dicteren hun eigen wetten. Zij vertellen me welke ingrediënten ze nodig hebben. Muziek is voor mij een heilige plek, met een heel eigen logica waar ik stee vast aan gehoorzaam. Dat wordt me niet altijd in dank afgenomen. Toch heeft het niets te maken met hoe graag ik mijn muzikanten mag of hoe lang we al samenwerken. Wan neer ik opneem, is de song het enige wat telt. Al het andere laat ik los.’ ‘Maar het is zalig om met mijn band te spelen en ik ben blij verrast met de manier waarop die mijn liedjes op het podium een nieuwe dimensie geeft. Ik vertrouw de leden volledig, we zijn bezig samen iets moois op te bouwen. Hoe ik de volgende plaat ga aanpakken? Daar kan ik niet op vooruit lopen.’
Sarah Neufeld
Heb je voor je passage tijdens Ha’fest iets bijzonders in petto? ‘Ik wilde al heel lang iets met een koor doen. Nu ik daartoe de kans krijg, ben ik van plan de arrangementen van mijn songs grondig te herschrijven. De instrumenten die ik normaal bespeel, schuif ik dit keer aan de kant. Voor mijn concert in de Sint-Jacobskerk maak ik uitsluitend gebruik van een mannenkoor, blazers en lichaamspercussie.’ ‘Waarom zou je voor de gemak kelijkste weg kiezen, als je ook een stap in het onbekende kunt zetten? Een partituur zingen is voor zo’n koor een koud kunstje, maar ik hoop de zangers uit te dagen en samen met hen een zoektocht aan te vatten. Ik wil dat ze zich vrij voelen en speculeer erop dat er misschien wel iets onverwachts gebeurt. Natuurlijk kan ik op mijn gezicht gaan, maar als het lukt, ont staat zoiets als magie. Daar doe ik het voor.’