DE MUST-SEE Voor Wim Wabbes, programmator in de Handelsbeurs, is het optreden van Marc Ribot en zijn Ceramic Dog hét optreden waar hij dit jaar naar uitkijkt. De eerste keer is onvergetelijk. Het was 1990 en de legendarische Knitting Factory ging op tournee, dé mythische club in New York, waar John Zorn en de downtown-scene tekeergingen. En het was de eerste keer dat ik Marc Ribot aan het werk zag. Ik kende alleen de geweldige reputatie van zijn gitaarspel bij Tom Waits en Elvis Costello, en nu ik hem met mijn eigen ogen bezig zag, was ik op slag verslingerd: dat hoekige gitaarspel, die gebroken ritmes, de vierkante swing, de soms vuile, vettige klank. Als Marc Ribot er zin in heeft, dan gaat hij er echt helemáál voor.
Jojo
Marc Ribot is iemand die hard lééft tijdens een tournee: weinig slaap, hard werken, soms onmogelijke routings die hem als een jojo doorheen het Europese continent sturen. Toen ik hem ophaalde aan de luchthaven, viel hij in slaap nog voor we de parking uit waren. Bij aankomst moest ik hem hardhandig wakker schudden – enkele uren later moest hij The book of heads van John Zorn op het podium brengen, solo op zijn elektrische gitaar. De Balzaal zat afgeladen vol, één en al concentratie. Als iemand durfde op een plastic beker trappen werd die tot stilte aangemaand – nochtans geen evidente muziek voor een grote zaal. Ribot was doodmoe toen hij vervolgens ook nog eens met Rudy Trouvé’s Kiss
© Barbara Rigon Three
My Jazz het podium betrad, maar eenmaal aan het spelen ging hij volledig loss. Het is een concert dat in de hoofden van de aanwezigen staat gegrift als de letters in de Steen van Rosetta.
Grooven
Ribot groeide uit tot een van mijn helden. Haast al zijn projecten gaf ik een podium, te beginnen bij The Rootless Cosmopolitans. Ribot heeft zijn eigen stijl van gitaarspel, maar past die toe op een heel divers palet aan muziek. Hij kan heel dwars klinken, agres-
sief zelfs, maar ook superromantisch swingend, zoals bij de Cubanos Positizos (de valse Cubanen). Altijd blijft het onmiskenbaar Ribot. Kenmerkend voor zijn stijl is zijn opleiding bij Frantz Casseus, de Haïtiaanse componist-gitarist wiens werk hij op cd zette. Maar nog bepalender is dat hij als linkshandige toch rechts gitaar speelt. Sinds kort gaat Ribot ook meer en meer zingen, zoals op zijn laatste Ceramic Dog-plaat, Your Turn. Hij heeft een prachtige stem en kiest voor songs waarvan de tekst er toe doet.
Met Ches Smith op drums en Shahzad Ismaily op bas heeft hij een gedroomde ritmesectie. Dit is een band die kan grooven, maar evenzeer totaal in overdrive gaan. De concerten van Ceramic Dog zijn zonder uitzondering beklijvende gebeurtenissen. En in double bill met Dans Dans kan de avond in de Handelsbeurs niet anders dan onvergetelijk worden. Zo 06.04.14 — Dans Dans / Marc Ribot's Ceramic Dog
15
01_2014.indd 15
16/01/14 15:42