Bouquet 4000 Inkijkexemplaar

LYNNE GRAHAM

SHARON KENDRICK

MIRANDA LEE

Voor dit boek is papier gebruikt dat onafhankelijk is gecertificeerd door FSC™ om verantwoord bosbeheer te waarborgen.

Kijk voor meer informatie op www.harpercollins.co.uk/green Copyright © 2018 Lynne Graham Oorspronkelijke titel: 'D 5RFKD·V &RQYHQLHQW +HLU Copyright Nederlandse vertaling: © 2018 HarperCollins Holland Vertaling: Ineke de Boer Copyright © 2018 Sharon Kendrick Oorspronkelijke titel: 7KH *UHHN·V %RXJKW %ULGH Copyright Nederlandse vertaling: © 2018 HarperCollins Holland Vertaling: Marlies van der Wal Copyright © 2018 Miranda Lee Oorspronkelijke titel: 7KH 7\FRRQ·V 6FDQGDORXV 3URSRVLWLRQ Copyright Nederlandse vertaling: © 2018 HarperCollins Holland Vertaling: Monica Niels Originele uitgave verschenen bij Mills & Boon, an imprint of HarperCollins Publishers Deze uitgave is uitgegeven in samenwerking met Harlequin Books S.A. ISBN 978 90 360 0196 0 NUR 343 Bouquet® 4000 Eerste druk oktober 2018 Zetwerk: Mat-Zet B.V., Soest Omslagontwerp: HarperCollins Holland Omslagbeeld: © H.E.L. Druk: CPI Black Print, Barcelona www.harlequin.nl lezersservice@harlequin.nl Tel: 0348-478019 ®

en ™ zijn handelsmerken die eigendom zijn van en gebruikt worden door de eigenaar van het handelsmerk en/of de licentienemer. Handelsmerken met ® zijn geregistreerd bij het United States Patent & Trademark Office en/of in andere landen.

HarperCollins Holland en Harlequin Holland zijn divisies van Harlequin Enterprises Limited.

Niets uit deze uitgave mag openbaar worden gemaakt door middel van druk, fotokopie, internet of op welke andere wijze dan ook zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de uitgever.

Alle in dit verhaal voorkomende personen zijn ontleend aan de fantasie van de schrijver. Elke gelijkenis met bestaande personen berust op toeval.

LYNNE GRAHAM

Lieve lezers, Ik vind het een hele eer dat MACHTIG EN ONGENAAKBAAR is opgenomen in BOUQUET 4000. Echt geweldig! Dit was een heerlijk verhaal om te schrijven. Ik ben nu eenmaal gek op verhalen waarin de held en de heldin elkaars tegenpolen zijn, en dat is zeker het geval bij de rebelse miljardair Zac en de vrolijke, onschuldige Freddie. Tijdens het schrijven ben ik als een blok voor ze gevallen, en ik hoop dat ook jullie ze tijdens het lezen in je hart zullen sluiten.

Veel leesplezier!

Lynne xxx

Hoofdstuk 1 De Braziliaanse miljardair Zac da Rocha spoedde zich met lange, krachtige passen naar het kantoor van zijn vader. Hij verkeerde in opperste staat van verbazing – wat hem slechts zelden overkwam – want zijn oersaaie, stijve halfbroer Vitale, de kroonprins van Lerovia, had zojuist nogal verrassend gereageerd op de weddenschap die hij, Zac, eerder die ochtend als grap met hem had afgesloten.

Hij vond het leuk om Vitale te jennen, maar deze tegenzet had hij niet zien aankomen. Zijn hand ging even door zijn schouderlange, donkere haardos en op zijn gezicht verscheen een waarderende grijns die zijn perfecte, witte tanden onthulde. Misschien was Vitale uiteindelijk toch niet zo’n bekrompen sukkel als hij dacht en had zijn halfbroer meer met hem gemeen dan hij dacht.

Snel zette Zac die gedachte weer van zich af, want hij was niet op zoek naar een familieband. Eigenlijk had hij nooit een familie gehad. Uit pure nieuwsgierigheid had hij zijn verloren gewaande vader, Charles Russell, opgezocht, waarna hij uit pure slechtheid aan de rand van de familiekring was blijven bungelen, zich vermakend met de vijandschap die zijn twee halfbroers, Vitale en Angel, hem vrijwel meteen hadden getoond. Het opduiken van een derde zoon was een grote schok voor hen geweest.

Zac had nauwelijks moeite gedaan om een relatie met hen op te bouwen, want wat wist hij nu helemaal van bloedbanden af? Een broer of zus had hij nooit gehad, zijn moeder had hij hoogstens één keer per jaar gezien, zijn stiefvader haatte hem en van zijn biologische vader was nog maar een jaar eerder de identiteit bekend geworden; zijn moeder had hem pas op haar sterfbed verteld wie hij was.

Toch had hij met zijn biologische vader voor één keer

in zijn leven geluk gehad. Op Charles Russell viel weinig aan te merken. Zac was meer gewend aan mensen die hem probeerden te gebruiken en daarom vertrouwde hij maar een enkeling. Zijn opvallend lichte, grijsblauwe ogen vernauwden zich. Omdat hij al vanaf zijn geboorte in fabelachtig rijkdom leefde en was opgevoed als een kleine prins, omgeven door kruiperige bedienden, had hij een uiterst cynische kijk op de menselijke natuur gekregen. Maar vanaf hun eerste ontmoeting had Charles oprechte interesse in zijn derde en jongste volwassen zoon getoond, ondanks het feit dat die zoon – achtentwintig jaar oud en ruim één meter negentig lang – al lang een volwassen man was.

Na slechts een paar uur in het gezelschap van de oudere man te hebben verkeerd, had Zac zich gerealiseerd hoeveel beter het voor hem zou zijn geweest als zijn moeder, Antonella, bij Charles was gebleven in plaats van te trouwen met playboy Alfonso Oliveira, de liefde van haar leven. Tijdens zijn verloving met Antonella had Alfonso koudwatervrees gekregen en waren ze een aantal weken uit elkaar geweest. Kapot van verdriet had Antonella haar toevlucht gezocht bij Charles, die op het punt stond te scheiden van een echtgenote die hem had bedrogen met een vrouw. Maar Alfonso was bij Antonella teruggekeerd om haar om vergeving te vragen, en Antonella had haar hart gevolgd. Toen ze zich kort na de bruiloft had gerealiseerd dat ze zwanger was, had ze vurig gehoopt dat ze Alfonso’s kind droeg en geweigerd te erkennen dat Zac misschien niet van haar man was.

Helaas voor alle betrokkenen was Zacs zeer zeldzame bloedgroep een tikkende tijdbom geworden in het huwelijk van zijn moeder.

Zodra Zac het kantoor van zijn vader in liep, werd hij verwelkomd met een warme, hartelijke glimlach.

Ondanks Zacs tatoeages, motorlaarzen en de diamanten knopjes in zijn oren, behandelde Charles – grijsharig 8

en onberispelijk gekleed – hem precies zoals zijn andere zoons.

‘Ik heb er even aan gedacht om mijn broers te verrassen en ook een pak aan te trekken,’ merkte Zac droog op, terwijl zijn lichte ogen schitterden van zelfspot.

‘Maar ik wilde niet de indruk wekken dat ik me aan de verwachtingen of de concurrentie zou aanpassen.’

Charles schoot in de lach. ‘Daar hoef je niet bang voor te zijn, denk ik.’ Hij sloeg zijn armen liefdevol om zijn zoon heen, waarna hij naar achteren stapte. ‘Is er nog nieuws van je advocaten over je kansen op het opheffen van de trust?’

De internationaal gerenommeerde diamantmijnen van Quintal da Rocha waren door Zacs betovergrootvader ondergebracht in een trust om het familie-erfgoed te beschermen. Sinds de dood van zijn moeder had Zac een inkomen uit de mijnen ontvangen, maar hij zou pas het recht krijgen om het uitgebreide Da Rocha-imperium zelf te beheren wanneer hij voor een erfgenaam had gezorgd. Het was een zeer onrechtvaardige regeling die eerdere generaties had veroordeeld tot een diep verstoord familieleven. Zac was al heel lang van plan om die cyclus te doorbreken, maar helaas had zijn juridische team hem niet het antwoord gegeven dat hij zocht.

Tot hij op een of andere manier aan de voorwaarden van de trust had voldaan, kon hij niet echt onafhankelijk of vrij zijn. Na zijn hele jeugd en tienertijd door allerlei regels en voorschriften belemmerd te zijn geweest, was hij tegen de trust in opstand gekomen toen hij beseft had wat de beperkingen ervan inhielden. Hoewel hij de laatste Da Rocha was en enorme rijkdom bezat, voelde hij zich door zijn huidige zwakke positie machteloos, gepasseerd en van zijn rechten beroofd. Wat hij er niet voor over zou hebben om ervan verlost te zijn…

‘Mijn advocaten denken dat het niet zo moeilijk zou zijn om de trust op te heffen als ik trouw en uiteinde9

lijk kinderloos blijf,’ onthulde hij met een strak gezicht.

‘Maar dat kan jaren duren en ik ben niet bereid om nog zo lang te wachten tot ik de leiding heb over wat mij volgens het erfrecht toekomt.’

Langzaam liet Charles zijn ingehouden adem ontsnappen. ‘Dus jij gaat trouwen.’

Zac fronste zijn wenkbrauwen. ‘Ik hoef helemaal niet te trouwen. Elke nazaat voldoet aan de voorwaarden van de trust, jongen of meisje, wettig of anderszins.’

‘Wettig zou beter zijn,’ protesteerde Charles kalm.

‘Maar de scheidingsregeling die eruit voortvloeit, zou me een fortuin kosten,’ reageerde Zac nuchter. ‘Waarom zou ik trouwen als het niet nodig is?’

‘In het belang van het kind,’ merkte Charles op, een grimas makend. ‘Om te voorkomen dat het opgroeit zoals jij en je moeder, geïsoleerd van de gewone wereld.’

Het leek alsof Zac iets wilde zeggen, maar hij bedacht zich en wendde zich rusteloos van Charles af. Zijn grootvader was getrouwd geweest met een onvruchtbare vrouw. Hij had een dienstmeid zwanger gemaakt die een baby van gemengd bloed had gebaard – Zacs moeder. Antonella was snel weggehaald en vervolgens opgegroeid op een afgelegen boerderij, gescheiden van haar moeder en nooit erkend door haar aristocratische vader.

Ze was zijn erfgenaam geweest, maar dan wel een met de nederige afkomst die zo graag geminacht werd door rijke, zogenaamd beschaafde, mensen.

Zacs stiefvader, Alfonso, had aanvankelijk aangenomen dat Zac zíjn kind was, en was met Antonella getrouwd. In ruil voor een aandeel in haar rijkdom was hij bereid geweest zijn ogen te sluiten voor haar gênante achtergrond. Maar op driejarige leeftijd had Zac na een ongeluk een bloedtransfusie nodig gehad en was er bij Alfonso argwaan ontstaan over zijn vaderschap. De waarheid was uitgekomen en Zac kon zich nog goed herinneren dat Alfonso hem had toegeschreeuwd dat hij 10

‘een smerige halfbloed’ was. Na die uitbarsting was Zac naar de boerderij overgebracht om door het personeel te worden opgevoed – uit het oog, uit het hart – terwijl Antonella het huwelijk probeerde te lijmen dat zoveel voor haar betekende.

‘Hij is mijn man en komt op de eerste plaats,’ had Antonella tegen Zac gezegd toen hij haar jaren later na een van haar vluchtige bezoekjes had gevraagd of hij met haar mee naar huis mocht. ‘Ik hou van hem. Je kunt niet mee naar Rio. Dat zal Alfonso een heel slecht humeur bezorgen.’ Maar de tranen hadden haar in de ogen gestaan.

Alfonso had talrijke affaires gehad tijdens hun huwelijk, terwijl Antonella had geworsteld om hem een eigen kind te geven. Ze had een groot aantal miskramen gehad en was al ver voorbij de leeftijd geweest waarop het baren van een kind nog als veilig werd beschouwd, toen een premature bevalling haar het leven had gekost.

Alfonso was niet eens naar de begrafenis gekomen. Een gedesillusioneerde Zac had zijn willoze, mooie moeder begraven en zich voorgenomen om nooit van zijn leven te trouwen of zelfs maar verliefd te worden. Want echtelijke liefde had ervoor gezorgd dat zijn moeder haar enige kind had afgewezen en verwaarloosd.

‘Ik ben met twee heel mooie vrouwen getrouwd geweest, die geen van beiden ook maar een greintje moederinstinct in zich hadden,’ merkte Charles op. ‘Angel en Vitale hebben daar de prijs voor betaald met ongelukkige thuissituaties. Jij bevindt je momenteel op een kruispunt en je hebt een keuze, Zac. Geef het huwelijk een kans.

Kies een vrouw die tenminste een kind wíl en stel haar in staat om een normale moeder voor dat kind te zijn. Kinderen hebben twee ouders nodig, want opvoeden is geen gemakkelijke taak. Ik heb na de scheidingen mijn best gedaan, maar ik was te vaak afwezig om een groot verschil te kunnen maken in de levens van mijn zoons.’

11

Het was nogal een speech en hij kwam recht uit het hart; Zac kreunde bijna hardop omdat hij precies begreep waarom zijn vader het zei. Hoewel een huwelijk hem miljoenen zou kosten zodra het – onvermijdelijk – zou stranden, zou dat juridische kader inderdaad voor een zekere stabiliteit voor het kind zorgen. Een stabiliteit die hij zelf nooit had gekend, maar die hij, in tegenstelling tot zijn grootvader, altijd van plan was geweest zijn kind wél te geven. Maar als hij niet met de moeder van zijn kind getrouwd zou zijn, zou zijn vrijheid om bij de opvoeding betrokken te zijn door háár worden bepaald. Die feiten kende hij al, want hij had alle mogelijke opties met zijn juridische team doorgenomen. Hij dacht er alleen liever niet over na, omdat het hem alleen maar deprimeerde. De kans op een goede relatie met de moeder van zijn kind was immers klein.

Vrouwen wilden altijd meer van Zac dan hij bereid was te geven… meer tijd, meer geld, meer aandacht.

Alles wat hij ooit van een vrouw had gewild, was seks.

Zodra dat was gebeurd, was hij er klaar mee. Hij was een schaamteloze player die nog nooit een echte relatie had gehad, nooit trouw had gezworen en niet tegen het gevoel kon dat hij door iets of iemand gekooid werd.

In veel opzichten was hij bijna zijn hele leven gekooid geweest, eerst op de afgelegen boerderij waar hij was opgegroeid en daarna op de door priesters geleide kostschool, waar hij zich aan een eindeloze reeks strenge regels had moeten houden. Hij had geen enkel moment van echte vrijheid gekend tot hij naar de universiteit was gegaan. Het was dan ook niet verwonderlijk dat hij daar een tijdlang flink was ontspoord. Pas na een paar jaar had hij zich herpakt en eindelijk zijn studie bedrijfskunde voltooid.

En wat had hem weer op het rechte pad gebracht?

De ontdekking dat hij in zijn hart een Da Rocha was en dat hij niet van zijn geboorterecht kon wegvluchten.

12

Een werknemersgeschil waarin hij machteloos was om namens hen op te treden, had hem ertoe gebracht om zakelijke bijeenkomsten te gaan bijwonen. Hoewel hij nog steeds niet gerechtigd was om het heft in handen te nemen, had hij ontdekt dat de directie erg huiverig was om hem tegen zich in het harnas te jagen. Net zoals Zac keken ze naar de toekomst.

‘Hoe lang blijf je weg?’ vroeg Charles, op de hoogte van het feit dat Zac Londen ging verlaten om de diamantmijnen in Zuid-Afrika en Rusland te inspecteren.

Zac haalde zijn schouders op. ‘Vijf… misschien zes weken. Er ligt heel wat werk op me te wachten, maar ik houd wel contact.’

Hij nam afscheid van zijn vader en begaf zich weer naar The Palm Tree, het kleine, zeer exclusieve hotel dat hij had gekocht om in te wonen. Meteen gingen zijn gedachten in een wat frivolere richting. Hij had met zijn broer gewed dat hij een doodgewone vrouw voor zijn societyvriendin kon laten doorgaan op het koninklijke bal waarvoor ze allebei waren uitgenodigd. Vitale, gespeend van elk gevoel voor humor, had niet erg enthousiast gereageerd op de uitdaging. Na een bespreking met hun vader had hij Zac echter totaal verrast, niet alleen door de weddenschap te accepteren, maar ook door er zelf een voor te stellen. Wat er daarna was gebeurd, had Zac sterk het gevoel gegeven dat hij een goal in eigen doel had gescoord.

Herinner je je die kleine blonde serveerster vorige week die niets met je te maken wilde hebben en je van intimidatie beschuldigde? Als je haar, passend gekleed, op het bal je hopeloos verliefde, aanhankelijke partner laat spelen, neem ik je weddenschap aan.

Freddie? Hopeloos verliefd en aanhankelijk? Dat was een vrijwel onmogelijke uitdaging als hij haar niet eens kon overhalen om samen een drankje te drinken! Gefrustreerd klemde Zac zijn witte tanden op elkaar. Nooit 13

eerder had een vrouw hem ronduit afgewezen. Het had hem woedend gemaakt en zijn competitieve karakter had ervoor gezorgd dat hij was blijven aandringen.

Maar Freddie had die vasthoudendheid als intimidatie geïnterpreteerd en was in het bijzijn van Vitale in tranen uitgebarsten. Vol afgrijzen had Zac over zich heen laten komen wat hij op een openbare plek had ontketend.

Het uiterst gênante moment was nog pijnlijker geworden door de tussenkomst van Vitale. Hij had de situatie met precies de juiste woorden gesust, totdat een andere serveerster hen uiteindelijk uit de situatie had gered.

Maar dat was dan ook typisch Vitale: glad, geraffineerd en slijmerig op een manier die Zac zelf volslagen vreemd was. De meest vormende periode van zijn leven waren de jaren geweest waarin hij lid was van een motorclub en geen contacten onderhield met rijke, mondaine types uit de ‘beschaafde’ wereld.

In die wereld werd hij lastiggevallen door vrouwen op wie zijn rijkdom een grote aantrekkingskracht uitoefende. Om zulke vrouwen liep hij met een grote boog heen, maar al te goed beseffend dat ze net zo geïnteresseerd zouden zijn als hij oud, kaal en chagrijnig was geweest.

Dat het tegenovergestelde het geval was, maakte hem alleen maar een aantrekkelijker doelwit. In de motorclub, daarentegen, had hij genoten van het broederlijke gevoel, de loyaliteit en het totale ontbreken van regels, waardoor hij helemaal zichzelf had kunnen zijn. In bed had hij zich vermaakt met vrouwen die zich ook prima met hém hadden vermaakt; vrouwen die er geen dubbele agenda op nahielden en alleen uit waren op plezier. Toen na een poosje zelfs dat was gaan vervelen, de Braziliaanse media zijn schuilplaats ontdekten en het verhaal over de puissant rijke motorrijder publiceerden, had hij spijtig zijn biezen gepakt, wetend dat die fase van zijn leven voorbij was.

Hij vond het heerlijk om anoniem in Londen te le14

ven en had de borrels en feestjes van zijn broers gemeden vanuit een sterke behoefte om zijn rust te behouden.

Verwende, bevoorrechte jonge vrouwen met bekakte accenten waren niets voor hem, omdat ze hem zagen als een trofee die moest worden binnengesleept. Hij had meer oprechtheid en eerlijkheid bespeurd in mensen die zijn snobistische broers waarschijnlijk als ordinair en laagopgeleid zouden betitelen. Toch had zelfs de conservatieve Vitale toegegeven dat Freddie er mocht zijn.

Zac wist alleen dat hij nooit eerder zo hevig naar een vrouw had gesmacht. Het was echt lust op het eerste gezicht geweest, moest hij enigszins gedeprimeerd bekennen. Want hoe ironisch was het – ondanks de massa’s vrouwen die aan zijn voeten lagen – dat zijn begeerte uitging naar iemand die niet alleen geen interesse in hem had, maar ook een actieve afkeer van hem leek te hebben? Hij kon zich niet herinneren dat hij ook maar iets had gedaan of gezegd wat een dergelijke reactie bij haar kon oproepen. De onrechtvaardigheid ervan had zijn woede gewekt, plus een koppige vastbeslotenheid om haar houding te veranderen. Maar na haar uitbarsting was hij niet van plan om nog veel aandacht aan haar te besteden. Het betekende dat Vitale de weddenschap had gewonnen en dat hijzelf – als verliezer – zijn geliefde sportwagen zou moeten afstaan. Een gevoel van irritatie bekroop hem. Het was maar goed dat hij straks een paar weken weg was.

Nog één laatste poging…

Als hij volgende maand weer terugkeerde naar Londen, wat zou hij dan te verliezen hebben? Misschien moest hij gewoon een poging tot omkoping doen, bedacht hij opeens met bruut cynisme. Voor één keer in zijn leven de macht van geld gebruiken om een ander te overreden. Freddie had zijn eerste gulle fooi geweigerd, waarna ze snel van mening was veranderd en hem toch had geaccepteerd, herinnerde hij zich sceptisch. Net als 15

alle andere vrouwen die hij ooit had ontmoet, zou ze uiteindelijk alleen uit zijn op zijn geld. Ze werkte immers niet voor de lol dag in dag uit als serveerster.

Freddie lag te dromen over een man met grijsblauwe ogen, weelderige zwarte lokken en een volle, sensuele mond.

Het was een heerlijke droom, waaraan een abrupt einde kwam toen een klein handje aan haar arm schudde en een stemmetje vroeg: ‘Tante Fred… kom je ontbijten?’ Het volgende moment kroop er een warm lijfje tegen haar aan in het eenpersoonsbed en probeerde een tweede boven op haar te klauteren.

Kreunend opende Freddie haar ogen, waarna ze op haar wekker checkte of ze zich niet had verslapen. Maar daar was weinig kans op met haar neefje en nichtje in de buurt. ‘Je mag Jack niet uit zijn bedje tillen,’ gaf ze haar nichtje voor de zoveelste keer te verstaan. ‘Dat is niet veilig als ik nog slaap. Hij kan zich pijn doen.’

‘Maar je bent nu wakker,’ merkte Eloise vrolijk op.

Zuchtend stapte Freddie over Eloise heen het bed uit, nam Jack in haar armen en ging hem verschonen.

Een vage herinnering aan haar droom bezorgde haar een beschaamd gevoel. Loser alert, ging het door haar hoofd. De vader van Eloise en Jack, Cruz, was ook zo’n knappe, onberispelijk geklede, beleefde vent geweest, maar bleek uiteindelijk een uiterst gewelddadige drugsdealer en pooier te zijn. Haar oudere zus Lauren was een paar dagen na Jacks geboorte aan een overdosis bezweken, totaal kapotgemaakt door de man van wie ze had gehouden. Een man die niet alleen geweigerd had zijn kinderen te erkennen, maar die ook geen cent had betaald om hen te onderhouden.

Zac hoe-hij-verder-ook-mocht-heten was misschien niet onberispelijk gekleed of beleefd, maar had wekenlang in de peperdure penthousesuite gelogeerd van het 16

exclusieve hotel waar ze als serveerster werkte. Hoewel hij nu al meer dan een maand weg was, bleef de suite klaarblijkelijk voor hem gereserveerd tot hij terug zou komen. Hoe kon hij dat in vredesnaam betalen terwijl hij, voor zover ze dat kon inschatten, geen normale baan had? Daar kwam nog bij dat hij omging met snelle, internationale types in maatpakken. Hij was gewoon een dubieuze figuur met kwade bedoelingen, stelde ze vast, woedend dat de Braziliaan nu zelfs in haar dromen verscheen. Het was al erg genoeg geweest dat ze hem elke dag in de bar was tegengekomen. Waarom had ze hem sinds zijn vertrek niet compleet uit haar gedachten gebannen?

Nog veel merkwaardiger was het dat hij überhaupt interesse in haar had getoond, bedacht ze geïrriteerd.

Tijdens haar werk had ze gemerkt hoe onweerstaanbaar hij door vrouwen werd gevonden. Ze had gezien hoe wanhopige vrouwen zich nog net niet voor hem uitkleedden in een poging zijn aandacht te trekken. Ze struikelden in zijn buurt, kwamen naast hem zitten aan de bar, probeerden gesprekken aan te knopen en boden hem drankjes aan. Maar hij deed net alsof ze niet bestonden en gedroeg zich in hun bijzijn als een blinde, celibataire monnik. Het was op zijn minst verdacht te noemen.

Want Freddie wist maar al te goed dat ze geen opvallende verschijning was met haar één meter tweeënvijftig, middellang donkerblond haar, bruine ogen en bescheiden rondingen. Waarom zou een man als Zac achter een eenvoudige serveerster aan gaan, tenzij hij niet helemaal spoorde? Of een of andere profiteur was die ervan uitging dat ze stom genoeg was om in zijn snode plannetjes te trappen? Nou, nee dus – Freddie was bepaald niet achterlijk en wist heel goed hoe ze voor zichzelf moest zorgen. Vooral nadat ze haar overleden zus jarenlang rampzalige beslissingen had zien nemen.

17

Ze maakte zo stil mogelijk het ontbijt klaar voor de kinderen, om haar tante, die in de vroege uurtjes was thuisgekomen, niet wakker te maken. Claire, de jongste zuster van haar overleden moeder, scheelde maar zes jaar met de tweeĂŤntwintig jaar oude Freddie. Het geringe leeftijdsverschil had ervoor gezorgd dat er altijd een goede band tussen tante en nichtje was geweest. Toch maakte Freddie zich de laatste tijd zorgen over haar tantes gemoedstoestand. Claire vertoonde ontwijkend gedrag en ging vaak weg zonder te zeggen waarnaartoe, waarbij ze de kinderen aan de zorg van een babysitter overliet. Freddie wilde heel graag Claires privacy respecteren, maar was tegelijkertijd bezorgd dat hun familieregeling op de een of andere manier risico liep.

Op Freddies aandringen had Claire de pleegzorg voor de kinderen op zich genomen toen Freddie voor die taak was afgewezen. Dat was na de dood van Lauren geweest, toen jeugdzorg de kinderen in een pleeggezin had willen onderbrengen. Men had Freddie te jong en onervaren gevonden om voor de kinderen te kunnen zorgen die ze al sinds hun geboorte onder haar hoede had. Want dat was de trieste waarheid over de ouderschapsvaardigheden van haar overleden zus. In Laurens wereld had het maar om twee dingen gedraaid: drugs en haar gewelddadige vriend. Freddie was lange tijd de enige persoon geweest die voor Eloise en Jack had kunnen zorgen, terwijl ze tegelijkertijd geprobeerd had om haar zus voor de ergste excessen te behoeden.

Helaas had ze daar jammerlijk in gefaald, moest ze tot haar verdriet toegeven. Het was onmogelijk geweest om Lauren van de drugs af te houden, of haar ervan te overtuigen met Cruz te breken. Ze werd nog steeds door pijn bevangen als ze aan haar liefdevolle, onbekommerde zus dacht met wie ze was opgegroeid en aan wie ze zich had vastgeklampt in de jaren dat ze in pleeggezinnen hadden gezeten. Op Freddies tiende waren hun 18

ouders omgekomen bij een auto-ongeluk en er waren geen familieleden geweest die hen in huis hadden willen nemen. De vijf jaar oudere Lauren was meer een plaatsvervangende moeder geweest dan een grote zus, totdat ze onder de invloed van Cruz was gekomen en elke regel had overtreden, elke norm genegeerd, elk kwaad toegestaan. Vanaf de dag waarop Eloise was geboren, had Freddie zich midden in al die ellende bevonden. Hoewel Claire haar had aangeraden om weg te gaan, had ze het niet over haar hart kunnen verkrijgen om haar nichtje alleen achter te laten in dat chaotische, gevaarlijke huishouden.

Toen Claire er uiteindelijk mee had ingestemd om pleegouder te worden – ondanks het feit dat ze niet echt iets ‘met kinderen had’, zoals ze het zelf zei – was er besloten dat Freddie het leeuwendeel van de verzorging zou blijven doen. Het betekende dat ze overdag thuisbleef om voor de kinderen te zorgen en ’s avonds, nadat ze de kinderen naar bed had gebracht, Claires piepkleine rijtjeshuis verliet om in een bar te gaan werken. Claire vond het prima om te leven van het geld dat de pleegzorginstantie haar betaalde, maar Freddie had werk moeten zoeken om wat extra geld te verdienen.

Tijdens Zacs verblijf in het hotel was Freddies salaris dankzij zijn fooien bijna verdubbeld. Steeds als ze hem bediende, had hij haar automatisch twee biljetten van vijftig pond toegeschoven. De eerste keer dat het gebeurde had ze er aanstoot aan genomen en het geld teruggeschoven met de mededeling dat ze niet te koop was. Een collega had haar er vervolgens boos aan herinnerd dat alle fooien in een gezamenlijke pot gingen, waarna ze terug had moeten gaan naar Zacs tafel om haar excuses aan te bieden en de geweigerde biljetten alsnog te accepteren.

Door zijn gulheid, waar ze niet om had gevraagd, had ze Eloise en Jack van nieuwe kleren kunnen voorzien en 19

een aantal smakelijke maaltijden op tafel kunnen zetten.

Nu het geld bijna op was, werd het tijd voor een traktatie, dacht ze, vastbesloten om niet langer over Claire te piekeren. Die zou uiteindelijk toch haar eigen gang gaan, ongeacht wat een ander ervan vond. En waarom was ze eigenlijk zo hard tegen zichzelf over een stomme droom? FantasieĂŤn waren onschuldig, en in het echt was Zac absoluut fantastisch om te zien, een man voor wie vrouwen stil bleven staan om hem goed te kunnen bekijken, waarna ze blozend verder liepen.

Natuurlijk had Freddie een paar weken eerder geen goede beurt gemaakt toen ze was uitgevallen tegen Zac en daarna in huilen was uitgebarsten. De stress van twee slapeloze nachten met een door griep gevelde Jack had het uiterste van haar gevergd. Claire had geklaagd dat zijn gehuil haar slaap verstoorde, en Freddie zelf was zo moe geweest dat er iets in haar was gebroken toen Zac zijn hand op haar rug had gelegd terwijl ze stond te wiebelen op de hoge hakken die ze voor haar werk moest dragen. In de tijd dat ze bij haar zus had gewoond, bij wie het een komen en gaan was geweest van onbetrouwbare mannen, had ze geleerd om niet te accepteren dat mannen haar aanraakten. Het was een vaste gewoonte geworden om duidelijk haar grenzen aan te geven, en dat keerde zich nu op het slechtst mogelijke moment tegen haar.

Hoewel ze gedwongen was geweest om excuses aan te bieden voor haar gedrag om haar baan te behouden, had ze haar hysterische uitbarsting volledig terecht gevonden. De allereerste woorden die Zac tegen haar had uitgesproken waren namelijk obsceen en bot geweest: hij had haar op een zeer onbeleefde, onacceptabele manier uitgenodigd om de nacht met hem door te brengen.

Er waren heel wat mannen geweest die haar dat soort voorstellen hadden gedaan, maar Zac was de eerste die in haar gezicht dergelijke taal had gebezigd. Ze had zich 20

vies gevoeld, besmeurd door het simpele feit dat ze een denim short, een minuscuul topje en hoge hakken moest dragen om in de hippe hotelbar te mogen werken. Per slot van rekening wist ze dat minstens een van haar collega’s geld aannam om met klanten naar bed te gaan.

Dat was ook de reden waarom ze er altijd op lette niet de verkeerde indruk te wekken bij de mannelijk clientèle.

Ze flirtte niet met hen en gaf ook nooit iemand haar telefoonnummer. Door haar drukbezette leven had ze toch geen tijd voor een vriend.

Die avond verscheen ze keurig op tijd op haar werk, na een aantal keren te laat te zijn geweest omdat Claire niet op tijd thuis was om de zorg voor de kinderen over te nemen. Ze stopte haar tas in haar kluisje, trok de short aan en stapte in de hoge hakken die ze eindelijk een beetje had ingelopen. Daarna begaf ze zich naar de elegante bar van het hotel om drankjes te serveren.

‘Mr. Da Rocha is buiten op het terras,’ zei Roger, de barmanager, tegen haar.

‘Wie is in vredesnaam Mr. Da Rocha?’ vroeg ze.

‘Die vent die jij niet mag. Hij is terug.’ Op gedempte toon voegde hij eraan toe: ‘Een redelijk betrouwbare bron vertelde me dat Mr. Da Rocha dit hotel een paar maanden geleden heeft gekócht, dus als ik jou was zou ik heel erg uitkijken. Als hij besluit dat hij je weg wil hebben, sta je het volgende moment op straat.’ Na die woorden liep hij weg om een klant aan de bar te bedienen.

Freddie staarde hem verbijsterd na. Zac was de eigenaar van het hotel? Hoe was het mogelijk dat een grofgebekte, getatoeëerde vent in een gescheurde spijkerbroek en motorlaarzen een hotel had gekocht in een van de meest exclusieve buurten van Londen? Vol ongeloof klemde ze haar kiezen op elkaar. Zac was een groot mysterie. Want wat hij ook droeg of hoe onverschillig hij ook sprak, er hing een krachtveld van macht en arrogantie om hem heen en hij leek zich helemaal thuis te 21

voelen in dit zeer chique hotel. Ze zette haar meest opgewekte glimlach op en begaf zich naar het terras dat, afgezien van hem, verontrustend leeg bleek te zijn.

Met zijn verpletterende uitstraling, die des te sterker was omdat Freddie hem al een hele tijd niet meer had gezien, vulde Zac in zijn eentje de ruimte. Hij was geheel in het zwart gekleed, wat weer eens iets anders was dan zijn gebruikelijke blauwe spijkerbroek. Zwarte jeans, een zwart overhemd, een leren armband, een blinkende gouden ketting met een St. Judas Taddeüs-hanger om zijn gebronsde hals. De beschermheilige van hopeloze gevallen – hoe toepasselijk, schoot het door haar heen.

Maar hij zag er zo adembenemend knap uit, dat haar mond er droog van werd. Ook de rest van haar lichaam reageerde op een manier die haar woest maakte, want dit gebeurde dus elke keer als ze hem zag – bij zijn aanblik werd ze net zo zwak en hormonaal als al die andere jonge vrouwen die ze hunkerend naar hem zag staren.

Hoewel ze zelf misschien niet staarde, verschilde ze diep vanbinnen niet veel van haar seksegenoten.

Zac stond tegen de buitenmuur geleund en veerde meteen op toen hij Freddie in het oog kreeg. Ze was zo teer en tenger dat ze hem aan een breekbare pop deed denken. Een pop die hij wilde uitspreiden op het dichtstbijzijnde horizontale oppervlak, hielp hij zichzelf herinneren, zijn blik verliezend in ogen die qua kleur varieerden van gesmolten karamel tot vloeibare chocolade. Een muur zou ook geschikt zijn, dacht hij afwezig.

Haar aanblik wond hem zo op, dat de gulp van zijn nieuwe jeans ernstig onder druk kwam te staan. Maar het meest ergerlijke was nog wel dat hij eigenlijk geen idee had waaróm hij zo hitsig raakte zodra ze in zijn blikveld verscheen.

‘Mr., eh… Da Rocha,’ begon ze, geforceerd glimlachend.

Meteen wist hij dat iemand had gepraat en dat ze zich 22

op de een of andere manier bewust was van het feit dat hij niet slechts een gast was in The Palm Tree. Een gevoel van frustratie borrelde in hem op. Hij had het hotel uit gemaksoverwegingen gekocht, niet om er goede sier mee te maken. ‘Ik wil je een voorstel doen,’ mompelde hij omfloerst.

Zijn stem had de meest sensuele ondertoon die Freddie ooit bij een man had bespeurd. Hij kon de bestelling van een drankje laten klinken als een erotische streling.

‘Ik weet al waar dat over gaat, sir,’ zei ze met een strak gezicht. ‘En ik ben niet van plan om –’ ‘Nee, dit gaat om iets anders,’ onderbrak hij haar ongeduldig. ‘Ik geef je duizend pond als je een uur met me doorbrengt. En, nee, niet in bed, als je dat misschien denkt. Een uur op een plek naar jouw keuze. Het maakt niet uit waar.’

Ze wierp hem een compleet verbijsterde blik toe.

‘Maar… waaróm in vredesnaam?’

‘Ik wil je leren kennen,’ loog Zac. ‘Een gesprek is alles waar ik om vraag. Verder niets. Dus, ben je ervoor in of niet?’

‘Waar ook ter wereld?’ checkte ze voor de zekerheid, want ze geloofde absoluut niet dat hij haar zo graag wilde leren kennen.

‘Waar ook ter wereld,’ bevestigde hij.

Freddie rechtte haar stijve schouders en dacht koortsachtig na. Als hij gek genoeg was om te betalen, dan was zij slim genoeg om ervan te profiteren. ‘Geef me je telefoonnummer, dan denk ik erover na,’ zei ze krampachtig, nauwelijks in staat om te geloven dat ze bereid was al haar bezwaren aan de kant te zetten om zelfs maar vijf minuten met hem door te brengen, laat staan een uur!

‘Maar ik accepteer géén grove taal en géén aanrakingen.’

‘Daar kan ik mee leven.’

Zac wierp haar een blinkend witte, charismatische 23

glimlach toe die haar hart sneller deed kloppen.

Wat ongelofelijk jammer dat een man met zijn uiterlijk en persoonlijkheid zo cynisch en ruw was, dacht ze, terwijl Zac met een zelfvoldane blik het terras af liep.

Natuurlijk wilde hij haar helemaal niet leren kennen.

Hij probeerde haar nog steeds op een ordinaire manier in zijn bed te krijgen en haar negatieve reactie had hem simpelweg gedwongen om hoger in te zetten.

Maar hoe kon ze duizend pond afslaan, rekening houdend met Eloise en Jack? Van dat bedrag kon ze samen met hen op een korte vakantie gaan, of een appeltje voor de dorst regelen. Ja, het was inhalig en schaamteloos om zo’n deal aan te gaan, maar zolang ze wist dat er geen seks aan te pas zou komen‌ Zac had zijn buitensporigheid en enorme ego uitsluitend aan zichzelf te wijten en ze zou hem met plezier straffen voor die beide zwakke plekken.

24