Waarin Megan veel meer onthult dan ze van plan was. Ik vroeg me af hoe het toch kon dat ik zo ontzettend laat was en zo ontzettend vastplakte aan het zadel van mijn fiets . Ik deed er nog een schepje bovenop, terwijl de rok van mijn Ralph Lauren-jurk achter me aan wapperde. Het bedroevende antwoord luidde helaas dat ik het allemaal aan mezelf te danken had. Deze dinsdag vormde de officiële opening van het seizoen. Mijn zus Julia, ik en de andere meisjes waren uitgenodigd in de Turtle Creek Country Club om thee te komen drinken met onze begeleidster, Ann Foster. Zij zou ons keuren, en ons vertellen wat we konden verwachten en hoe we ons moesten gedragen. De Turtle Creek Country Club bleek natuurlijk veel verder dan ik had gedacht. Hijgend wierp ik nog een laatste blik op mijn horloge – kwart voor vijf. In het beste geval zou ik met een rood hoofd en bezweet twintig minuten te laat komen. De ingang van de Turtle Creek Country Club bevond zich, uiteraard, boven op een heuvel. Ik was niet in staat de aanzwellende golf van paniek terug te dringen en ging op de pedalen staan om mijn fiets over de helling naar boven te jagen. Plotseling hoorde ik mijn moeders stem, alsof ze pal naast me stond: `Megan, lieverd, je krijgt nooit een tweede kans om een eerste indruk te maken.' Fijn. Je wordt bedankt, mam. Voor me zag ik de overdekte veranda en ingang opdoemen. Ik stelde me voor hoe de andere meisjes waren gearriveerd – ruim op tijd, natuurlijk – in hun auto's met de airco op de hoogste stand omdat ze een wollen vestje aanhadden. Ze waren supervoorzichtig uitgestapt - stel je voor dat je haar in de war zou raken of dat je een nagel brak – hadden het bonnetje van de valetparking aangenomen en elegant de acht stapjes naar het koele interieur van de club overbrugd.
In beslag genomen door mijn verbitterde dagdroom racete ik naar de ingang; daar kwam ik met piepende remmen tot stilstand en keek recht in de ogen van de medewerker van de valetparking. Hij was jong en droeg een zwarte korte broek en een wit poloshirt. Hij was ook belachelijk knap, met grote bruine ogen, golvend haar en een kuiltje in zijn kin. Ik wachtte, maar hij verroerde zich niet en bleef stokstijf staan met het parkeerkaartje in zijn hand. `Komt er nog wat van?' zei ik. Hij staarde me alleen maar met open mond aan. Arme donder, een mooie verpakking, maar weinig inhoud, dacht ik bij mezelf. `Heb je soms nog nooit een fiets geparkeerd?' Nu werd hij eindelijk wakker. Hij deed een stap naar voren en pakte het stuur vast. `Het spijt me. Goedemiddag... mevrouw,' zei hij. Hij glimlachte. En wat voor glimlach! `Welkom bij de Turtle Creek Country Club.' `Dank je.' Ik maakte mijn helm los en overhandigde die ook aan hem. Zijn blik viel op het diadeem dat mijn ploeggenoten erop hadden geplakt, en hij glimlachte nog een keer. Dat deed het vast goed bij de oudere dames. Ik overwoog even om de aanwezigheid van het diadeem uit te leggen, maar wat voor geloofwaardige verklaring kon ik daar nou voor geven? Omdat ik zo gehaast was en ook nog eens werd afgeleid door zijn knappe gezicht, bleef ik bij het afstappen met de zoom van mijn jurk achter het zadel haken. We keken allebei omlaag toen we het geluid van scheurende stof hoorden. Mijn stijlvolle rode linnen jurk was van mijn heup tot halverwege mijn bovenbeen opengeratst, zodat mijn onderbroek met zonnebloemen en een groot stuk blote huid te zien waren. `Geweldig,' zei ik. `Dat is echt... geweldig.' Hij keek me meelevend aan. Ik hield de randen van mijn jurk bij elkaar en gaf hem vijf dollar.
`O, heel hartelijk dank, mevrouw.' Op de een of andere manier kreeg ik de indruk dat hij me uitlachte, want ik hoorde een plagerige klank in zijn stem. `Graag gedaan.' Ik keek hem vorsend aan, alsof ik op zijn gezicht het antwoord kon vinden, en zijn glimlach werd breder. Ik knikte naar mijn fiets. `Laat de motor maar draaien.' `Jazeker, mevrouw,' zei hij grinnikend. Mijn hart begon ervan te bonzen. Hij was te leuk voor woorden. Echt weer iets voor mij: stpnd ik op de drempel van megarijkdom, viel ik voor de jongen van de valetparking. Met mijn hand voor de scheur in mijn jurk liep ik weg. Ik trok de deur open en keek nog één keer achterom. Hij zette mijn fiets voorzichtig tegen de muur. Toen kwam er een zwarte Mercedes-AMG aanrijden, en een oudere man in een poloshirt van de Turtle Creek Country Club stapte uit. Mijn `valet' liep naar de bestuurderskant en gaf mijn vijf dollar aan de echte valet. Voordat hij instapte, bleef hij nog even staan om een blik in mijn richting te werpen. Hij glimlachte opgewekt en zwaaide; kennelijk vond hij het allemaal erg grappig. M aar toen sloeg mijn geschokte reactie om in vrolijkheid. Knap én gevoel voor humor dus. Ik zwaaide terug. Tot ziens, grote onbekende, dacht ik bij mezelf terwijl hij wegscheurde. Zelfs zijn auto had een fantastisch achterwerk. Binnen in het gebouw was het donker en koud als een iglo, en ik wachtte tot mijn pupillen zich na de Sahara-zon hadden aangepast aan de warme, houtachtige tinten van de vele dollars kostende luxe. Toen ik de luchtstroom uit een airco boven mijn hoofd voelde, hief ik mijn armen op om de koele lucht langs mijn klamme oksels te laten glijden. Ah, wat was dat hemels. Omdat ik er al eerder was geweest, wist ik dat ik me in de centrale hal bevond. Ik keek om me heen. Glanzende parketvloer? Ja. Beige linnen behang en lambrisering van
notenhout? Ja. Grote potplanten in koperen potten? Kristallen kroonluchters? Ja en ja. Een vrouw achter een balie die me aanstaart, terwijl ik mijn oksels laat drogen? O, dat was nieuw. `Kan ik u misschien helpen?' vroeg ze koeltjes. Ik liet mijn armen langzaam zakken. `O, hallo. Megan McKnight. Ik kom voor het kennismakingsgesprek.' `De thee wordt geserveerd in de Magnolia Room. Deze gang door en dan naar links. Helemaal doorlopen tot de dubbele deuren aan het eind.' Ik zette een stap en hield mijn jurk dicht. Opeens kreeg ik een ingeving. Ik draaide me weer om naar de vrouw. `Hebt u misschien een nietmachine die ik even mag lenen?' `Jazeker.' Ze haalde een flinke nietmachine uit een la en gaf die aan mij. Terwijl ik met mijn ene hand mijn jurk bij elkaar hield, joeg ik er met de andere snel drie nietjes doorheen – bonk, bonk, bonk. Ik liet mijn jurk los, en voilà: de scheur was zo goed als dicht. Omdat er nog steeds iets geels doorheen schemerde, joeg ik er nog één extra nietje in. Niet ideaal misschien, maar zolang ik een hand langs mijn zij liet hangen, zag je er bijna niets van. Met een knipoog gaf ik de nietmachine terug aan de verbijsterde receptioniste en liep weg om het theepartijtje te zoeken. De Magnolia Room. Melodieuze woorden, die zachtjes moesten worden gepreveld en gekoesterd. Hardop uitgesproken riepen ze beelden op van salade met alleen maar wit vlees op een bedje van botersla, linnen servetten, verguld servies, zilveren bestek en hoge glazen vol gekoelde ijsthee met een blaadje verse munt. In de Magnolia Room kon gewoon niets ergs gebeuren, hield ik mezelf voor toen de hoge witte deuren voor me opdoemden.
Waarschijnlijk waren ze nog niet eens begonnen, maakte ik mezelf wijs, terwijl ik de aandrang weerstond om de laatste twintig meter rennend te overbruggen. Ik durfde te wedden dat ze nog steeds thee stonden te lurken en een beetje kletsten om elkaar wat beter te leren kennen, en dat niemand in de gaten zou hebben dat ik nu vijfentwintig minuten te laat was. Voor de deuren controleerde ik de naad van mijn jurk nog even. De nietjes hielden de boel nog steeds op zijn plek. Ik trok mijn paardenstaart wat strakker, blies wat lucht naar boven om het zweet te drogen dat nog steeds op mijn voorhoofd stond en stak een hand uit naar het koperen handvat van de enorme deur. Het komt allemaal heus wel goed, zei ik tegen mezelf, en ik zwaaide de deur open.