Με την έκθεσή του «…Νάρκης τοῦ ἄλγους δοκιμές…» ο Χρυσόστομος Μουσμουλίδης επαναφέρει το ερώτημα του Καβάφη για την παυσίλυπη λειτουργία της τέχνης. Χρησιμοποιεί καμβάδες και τελάρα παλαιότερων έργων του δημιουργώντας κάθε φορά ένα εικαστικό παλίμψηστο, μια νέα παραλλαγή, μια νέα σύνθεση, μια συρραφή. Δε συνιστά, όμως, αυτή η συνεχής ανάξεση και αναβίωση του παρελθόντος, η επαναφορά και συρραφή συγκινήσεων από τα παλιά, μια επιπλέον αιτία πόνου; Δεν είναι η παρηγοριά της τέχνης μια πρόσκαιρη μόνο ανακούφιση; Και σ’ αυτό έχει απαντήσει ο Καβάφης, αφού η τέχνη είναι πολύτιμο βάλσαμο που κάνει «—γιά λίγο— νά μή νοιώθεται ἡ πληγή». Άραγε πώς ξεφεύγει ο καλλιτέχνης από τον πόνο που η ίδια η τέχνη του αναπαράγει;
Λεωνίδας Φοίβος Κόσκος Πρόεδρος Hellenic American University
Advertisement
In his exhibition “…Attempts to numb the pain…,” Chrysostomos Mousmoulidis is invoking Cavafy’s quandary about art’s ability to lift us out of sadness. He is using canvases and frames of previous works of his, each time creating a visual palimpsest, a brand new variation, a new composition, a new stitchwork. Yet, isn’t this constant revival of the past and ripping up of old sores, this recalling and collating of emotions from times gone by, essentially one added source of pain? Isn’t the solace art provides only a temporary relief? This too has been answered by Cavafy; for art is a precious balm that “even just for a while, renders the wound unfelt.” Still, how does the artist escape the pain his own art reproduces?
Leonidas Phoebus Koskos President, Hellenic American University
Ο Χρυσόστομος Μουμουλίδης «οικειοποιείται» με θάρρος το συλλογικό μας τραύμα και το περιποιείται με αφοσίωση. Εικαστικά, το διακριτικό «ανάγλυφο» των ραμμάτων, η ρυθμική τους επανάληψη και οι διαβαθμισμένες αποχρώσεις της μελαγχολίας, απορροφούν το βλέμμα που κλείνει τα μάτια στις πληγές, προσβλέποντας στην ίαση. Η τέχνη είναι θεραπευτική, ποιος δεν το ξέρει; Εδώ, ένα βήμα πέρα από τον υπαινιγμό, οι νύξεις της βελόνας και το νήμα συνέχουν τα δύο μέρη σ’ ένα καλο(γ)ραμμένο εικαστικό κείμενο, ενοποιώντας το σύνολο και εικονοποιώντας συμβολικά την κάθε ένωση. Η πολυσημία του θέματος, οι άπειρες εφαρμογές και η συνειδητή απόφαση εμπλοκής στη θεραπευτική πρόοδο, συνιστούν ήδη μία νοητική συμβολή στην επούλωση ενός πληγωμένου ιστού και γίνονται μέρος στην αποκατάσταση «της λύσης της συνεχείας» του όποιου δέρματός μας. Διαδικαστικά, προηγείται η κατα(γ)ραφή των πληγών μας, μικρών ή μεγαλύτερων, βαθύτερων ή επιφανειακών, και ακολουθεί η αναγωγή μιας καθημερινής πράξης σε σημαίνουσα υπέρβαση. Από τις καταβολές της ανθρώπινης δραστηριότητας, όταν με οστέινες περόνες και οπείς έραβαν τα δέρματα των ζώων για ποικίλες χρήσεις, ως το laser και το μέλλον της αλήθειας, αυτά τα σημάδια θα ιχνηλατούν το πρόβλημα, υπογραμμίζοντας την ευθύνη, ενώ η συρραφή και η συγγραφή θα παραμένουν πάντα ένα είδος ευλογημένης θεραπείας. Ο πόνος έχει ένα στοιχείο κενού, το τραύμα ένα χάσμα, δεν γεφυρώνει εύκολα.
Δρ. Βιβή Βασιλοπούλου
Chrysostomos Mousmoulidis is bravely “appropriating” our collective trauma and tending to it with devotion. Visually, the subtle “relief” of the sutures, their rhythmic repetition and gradated shades of melancholy absorb the gaze that refuses to see the wounds, looking forward to their healing. Art is therapeutic, everyone knows that. In this case, taking the insinuation one step further, the needle pricks and thread fasten the two parts together in a well-constructed visual script, consolidating the whole and symbolically visualizing each connection. The theme’s polysemy, the countless applications and the conscious decision to become involved in the curative progress, already constitute an intellectual contribution to the healing of damaged fiber, forming a part of the scar tissue bridging the “diaeresis,” the solution of continuity, on any kind of “skin.” In procedural terms, first comes the identification of our wounds— minor or major, deep or superficial—and then comes the elevation of a daily practice into meaningful transcendence. From the early days of human activity, when people used to stitch together animal hides for various purposes by means of primitive bone needles and bodkins, all the way to the use of laser and the future of truth, these marks will be tracing the problem and underscoring the responsibility, while both sewing and writing will always provide a form of blessed therapy. Pain contains an element of void, the wound contains a chasm; and both are hard to bridge.
Dr Vivi Vasilopoulou
Ο Χρυσόστομος Μουσμουλίδης γεννήθηκε στην Ξάνθη το 1958. Σπούδασε Ζωγραφική στην Ακαδημία Καλών Τεχνών της Φλωρεντίας, ενώ παρακολούθησε και μαθήματα Κριτικής Τέχνης και Μουσειολογίας στην ίδια σχολή με καθηγητή τον Umberto Eco. Εικονογράφησε λογοτεχνικές εκδόσεις και εργάστηκε επί σειρά ετών ως καθηγητής καλλιτεχνικών μαθημάτων στη Μέση Εκπαίδευση. Έχει παρουσιάσει τη δουλειά του σε 14 ατομικές εκθέσεις, μεταξύ των οποίων το 1994 στον Παρατηρητή στη Θεσσαλονίκη, το 1996 στο Έψιλον στη Θεσσαλονίκη και το 2011 στην γκαλερί Titanium Γιαγιάννος, ενώ έχει συμμετάσχει σε πλήθος ομαδικών. Η τελευταία του ατομική έκθεση πραγματοποιήθηκε στο My Art Box by technohoros, τον Απρίλιο του 2017 με τίτλο «Πένθος – Έρως», σε επιμέλεια Μάνου Στεφανίδη.
Chrysostomos Mousmoulidis was born in Xanthi of Greece in 1958. He studied Painting at the Academy of Fine Arts in Florence and he also took lessons of Art critics and Museology in the same school under Umberto Eco. He has illustrated literary publications and worked for many years as a teacher of art lessons at schools. Chrysostomos Mousmoulidis has presented his work in 14 solo exhibitions, including in 1994 at the Observer in Thessaloniki, in 1996 at Epsilon in Thessaloniki and in 2011 at the Titanium Yiayiannos Gallery and has also participated in many group exhibitions. His latest solo exhibition was held at My Art Box by technohoros, in April 2017 entitled “Mourning – Eros”, curated by Manos Stefanidis.
