© 2024, Ευλαμπία Τσιρέλη για το κείμενο
© 2024, Μελίτα Αντωνιάδου για την εικονογράφηση
© 2024, Ελληνική Βιβλική Εταιρία
Επιμέλεια - Διορθώσεις: Χρήστος Πινακούλας
Σχεδιασμός - Σελιδοποίηση: Βάνα Παναγιώτου
Εμμ. Μπενάκη 50, 10681 Αθήνα
210 3813020
www.greekbibles.org
info@greekbibles.org
Πρώτη έκδοση Φεβρουάριος 2024
ISBN: 978-618-5078-57-7
Με την επιφύλαξη παντός δικαιώματος.
Απαγορεύεται η αναπαραγωγή καθ’ οιονδήποτε τρόπο
του συνόλου ή τμήματος του περιεχομένου χωρίς γραπτή άδεια της ιδιοκτήτριας των δικαιωμάτων.
πιο πολύτιμο δώρο
«Χρόνια πολλά! Αυτό είναι για σένα», της είπε η μαμά της δίνοντάς της ένα πακέτο που είχε το μέγεθος ενός βιβλίου.
«Ευχαριστώ, μαμά! Ευχαριστώ, μπαμπά!» είπε η Άννα. Σκέφτηκε ενθουσιασμένη πως ένα ακόμη βιβλίο θα εμπλούτιζε τη βιβλιοθήκη της.
Στην πραγματικότητα, όμως, αυτό το δώρο θα εμπλούτιζε περισσότερο την ψυχή της παρά τη βιβλιοθήκη της… Και θα ήταν η αρχή μιας μεγάλης και ευχάριστης περιπέτειας.
Στα δωδέκατα γενέθλιά της, λοιπόν, η Άννα πήρε από τους γονείς της ένα πολύτιμο δώρο. Το σημειωματάριο του παππού της που είχε πρόσφατα αφήσει αυτόν τον κόσμο. Ο παππούς ήταν ιερέας και η Άννα ήταν πολύ δεμένη μαζί του. Της είχε μάθει τόσα πολλά. Της διηγούνταν με τον πιο ευχάριστο τρόπο ιστορίες από την Αγία Γραφή, και ήταν πάντα κατανοητός σε μικρούς και
6 ΕΥΛΑΜΠΙΑ ΤΣΙΡΕΛΗ
μεγάλους. Τώρα, η Άννα, διαβάζοντας το σημειωματάριό του, αισθανόταν ότι μπορούσε να ακούει τη φωνή του
μέσα στο μυαλό της. Για αυτήν ο παππούς Σταύρος θα ζούσε για πάντα μέσα στις αναμνήσεις της.
Χάιδεψε το δερμάτινο εξώφυλλο που ήταν ταλαιπωρημένο και τσακισμένο από την πολλή χρήση. Οι σελίδες ήταν κιτρινισμένες και χιλιογραμμένες με μολύβι ή στυλό. Ανάμεσα στις σελίδες υπήρχαν επιπλέον κομμάτια χαρτί με συμπληρωματικές σημειώσεις. Το σημειωματάριο περιείχε σημειώσεις του παπα-Σταύρου πάνω στα θέματα της Αγίας Γραφής, της θεολογίας, σκέψεις
του επάνω σε βιβλικά αποσπάσματα, διδάγματα και συμβουλές. Θα μπορούσε κανείς να το χαρακτηρίσει «πολύτιμο» για τη ζωή ενός ανθρώπου που θα ήθελε να γνωρίσει σε βάθος τα ζητήματα της θρησκείας και του χριστιανισμού.
«Θησαυρός…» ψιθύρισε η Άννα. «Σας ευχαριστώ που το δίνετε σε εμένα!» Αγκάλιασε τους γονείς της συγκινημένη.
«Ήταν επιθυμία του παππού να το πάρεις εσύ…» της εξομολογήθηκε η μητέρα της, η κυρία Χριστίνα. «Μου είχε πει: “Χριστίνα, διάλεξε εσύ την κατάλληλη στιγμή για να το δώσεις στην Άννα. Όταν θα είναι έτοιμη”. Έτσι, διάλεξα τα γενέθλιά σου. Πιστεύω ότι είσαι έτοιμη να μάθεις περισσότερα για την Αγία Γραφή, και αυτές οι σημειώσεις θα σε βοηθήσουν».
«Να το μελετήσεις και να μας λες κι εμάς τι λέει, να μαθαίνουμε», είπε ο μπαμπάς της, ο κύριος Παύλος.
Το πιο πολύτιμο δώρο 7
Το βράδυ, η Άννα χώθηκε στα σκεπάσματά της και, στο φως του πορτατίφ, άνοιξε το σημειωματάριο. Διάβασε λίγο τις σημειώσεις του παππού για τη δημιουργία του κόσμου και του ανθρώπου και τον κήπο της Εδέμ –τις αγαπημένες της βιβλικές διηγήσεις, δηλαδή.
Μετά, άφησε τις σελίδες να τρέξουν, μυρίζοντας το άρωμα του χαρτιού, ώσπου οι σελίδες τελείωσαν και έφτασε στο τέλος. Μπροστά της είχε το τελευταίο φύλλο του σημειωματάριου. Οι δύο σελίδες του όμως δεν περιείχαν ούτε σημειώσεις για την Αγία Γραφή ούτε κάτι άλλο θεολογικό. Περιείχαν ένα γράμμα του παππού! Η Άννα άρχισε να διαβάζει με περιέργεια και προσοχή:
Αγαπημένα μου παιδιά, σίγουρα τώρα κάποιος από εσάς διαβάζει το σημειωματάριό μου. Ελπίζω να το έχετε παραδώσει και στην Αννούλα όπως σας ζήτησα. Θέλω να σας ζητήσω μια μεγάλη χάρη· κάτι που δεν εξέφρασα όσο ζούσα, για να μη σας βάλω σε κόπο. Έχω μια τελευταία επιθυμία.
Πάντα ήθελα να πάω στο Ισραήλ και, συγκεκριμένα, στην Ιερουσαλήμ. Nα περάσω εκεί κάποιο Πάσχα, στο μέρος όπου έζησε, σταυρώθηκε και αναστήθηκε ο Χριστός, και να προσκυνήσω στους Αγίους Τόπους. Η επιθυμία μου είναι να πάτε στο Ισραήλ εσείς για χάρη μου. Να πάτε το άγιο Πάσχα, να προσκυνήσετε, να μάθετε την ιστορία, να περπατήσετε στα βήματα του Χριστού.
Όμως η επιθυμία μου δεν είναι μόνον αυτή. Αν κατάφερνα ποτέ να πάω στην Ιερουσαλήμ, θα έψαχνα να βρω τον αδελφικό μου φίλο, τον Δαβίδ, που πέρασε τόσα πολλά στον πόλεμο με τους Ναζί όπου έχασε όλη του την οικογένεια.
8 ΕΥΛΑΜΠΙΑ ΤΣΙΡΕΛΗ
Ήταν, βλέπετε, Έλληνες Εβραίοι, σεφαραδίτες από τη Θεσσαλονίκη. Τα σπίτια μας ήταν δίπλα δίπλα και θυμάμαι ακόμα τη γλυκιά του οικογένεια που χάθηκε στο Ολοκαύτωμα του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Τον Δαβίδ τον είχαμε κρύψει στο σπίτι μας, μέσα σε μια μικρή αποθήκη που εξωτερικά έμοιαζε με ντουλάπα. Έτσι, οι Ναζί δεν κατάφεραν ποτέ να τον βρουν, όσες φορές κι αν μπήκαν να ψάξουν.
Παίζαμε κρυφά τα βράδια και μιλούσαμε, και διαβάζαμε
βιβλία, και κάναμε όνειρα για το μέλλον. Ακόμα και μέσα στον πόλεμο, εμείς, τα παιδιά, κάναμε όνειρα και φτιάχναμε δικά μας παιχνίδια. Κάναμε τις πολυθρόνες άλογα και τα σεντόνια
πανιά καραβιών, και τρέχαμε με τη φαντασία μας σε βουνά και
θάλασσες, μακριά από τα κακά που προξενεί το μίσος των
ανθρώπων.
Πάνω από έναν χρόνο έμεινε κρυμμένος εκεί ο Δαβίδ.
Μετά τον πόλεμο, και όταν είδαμε ότι δεν γύρισε κανείς
από τους δικούς του, ήρθε
ένας θείος του και τον πήρε
να ζήσουν στο Ισραήλ. Από
τότε έχω χάσει τα ίχνη του.
Όμως δεν έχει περάσει
μέρα που να μη σκεφτώ
τον φίλο μου. Πάντα ήθελα να πάω να τον βρω, αλλά ποτέ δεν τα κατάφερα. Και κάτι μου λέει μέσα μου ότι κι εκείνος ήθελε
να έρθει και δεν τα
κατάφερε ποτέ. Πριν
Το πιο πολύτιμο δώρο 9
από λίγα χρόνια, βρήκα μια διεύθυνση με το όνομά του κι έστειλα ένα γράμμα, αλλά δεν πήρα απάντηση. Δεν ξαναέστειλα, μήπως η διεύθυνση ήταν λάθος και ενοχλούσα ξένο κόσμο.
Θέλω, λοιπόν, να το καταφέρετε εσείς για μένα. Θέλω να βρείτε την οικογένεια του αδελφικού μου φίλου στην Ιερουσαλήμ. Το επώνυμό τους είναι Κοέν. Είναι ένα συνηθισμένο εβραϊκό επώνυμο και ίσως δυσκολευτείτε. Αν τον βρείτε και ζει, να του δώσετε την αγάπη μου. Να του πείτε ότι δεν τον ξέχασα ποτέ. Αν έχει φύγει απ’ τη ζωή, να το πείτε στην οικογένειά του. Ευχαριστώ, παιδιά μου. Ελπίζω να μη σας βάζω σε κόπο. Να κάνετε το ταξίδι. Θα είναι μια ανεπανάληπτη εμπειρία για εσάς. Να έχετε την ευχή μου.
Με αγάπη, ο παππούς Σταύρος
Πιο κάτω έγραφε τη διεύθυνση που είχε βρει. Η Άννα σάστισε. Ένα μήνυμα από τον παππού! Και ήταν η πρώτη που το έβλεπε! Το πρωί είχε να πει πολλά στους γονείς της αλλά και πολλές ερωτήσεις να τους κάνει. Ήξερε ότι ο παππούς είχε έναν παιδικό φίλο με το όνομα Δαβίδ, τον είχε αναφέρει αρκετές φορές, αλλά ποτέ δεν είχε συζητήσει μαζί της λεπτομέρειες.
Δυσκολεύτηκε να κοιμηθεί γιατί πολλές σκέψεις τριγύριζαν στο μυαλό της. Στο όνειρό της είδε τον παππού να τη χαιρετάει από μακριά, στην κορυφή ενός λόφου, και από κάτω μια πόλη που φεγγοβολούσε ένα πορτοκαλί φως. Φαινόταν πολύ ευτυχισμένος…
10 ΕΥΛΑΜΠΙΑ ΤΣΙΡΕΛΗ
Το πρωί, στο πρωινό, η Άννα έδειξε την τελευταία σελίδα και το μήνυμα του παππού στους γονείς της. Εκείνοι έμειναν άφωνοι.
«Θυμάμαι πως ο πατέρας σου μιλούσε συνεχώς για τον φίλο του, τον Δαβίδ», είπε ο κύριος Παύλος στη σύζυγό του.
«Ναι, μου έχει πει όλη την ιστορία», είπε εκείνη συγκινημένη. «Ήξερα ότι ήθελε πάντα να πάει στα προσκυνήματα των Αγίων Τόπων στην Ιερουσαλήμ, αλλά δεν ήξερα ότι είχε τόσο μεγάλη επιθυμία να ξαναδεί τον φίλο του. Έπρεπε να τον είχαμε βοηθήσει».
«Προφανώς δεν ήθελε να μας απασχολήσει με τις προσωπικές του επιθυμίες. Είχε αφιερωθεί σ’ εμάς κι εμείς δεν τον ρωτήσαμε ποτέ».
«Έτσι είναι…» συμφώνησε η κυρία Χριστίνα.
«Να πάμε το Πάσχα που έρχεται!» πρότεινε η Άννα.
«Είναι η επιθυμία του παππού. Πρέπει να πάμε και να βρούμε τον κύριο Δαβίδ ή την οικογένειά του!»
Η δήλωσή της δεν σήκωνε αντιρρήσεις αλλά, έτσι κι αλλιώς, οι γονείς το θεώρησαν δεδομένο ότι το ερχόμενο Πάσχα θα ταξίδευαν για την Ιερουσαλήμ.
Το διάστημα μέχρι να έρθει το Πάσχα, η Άννα κάθε μέρα άνοιγε μια σελίδα στο σημειωματάριο, όταν έφτασε η μέρα του ταξιδιού είχε μελετήσει ένα μεγάλο μέρος του, παράλληλα με την Αγία Γραφή. Ένιωθε λες και ο παππούς είχε καταγράψει όλες αυτές τις σημειώσεις για εκείνη. Τώρα ήθελε να μάθει περισσότερα για το Πάσχα και ήθελε να επισκεφτεί την περιοχή όπου είχαν λάβει χώρα
Το πιο πολύτιμο δώρο 11
τα γεγονότα της ζωής του Χριστού. Εκτός αυτού, ανυπομονούσε να πραγματοποιήσει την επιθυμία του παππού και να βρει τον φίλο του.
